27.4.09

ΜΉΔΕΙΑ: του Lars Von Trier, 1988, 75’

Το δράμα είναι γνωστό από τον Ευρυπίδη. Ο Lars Von Trier, όμως, με αφορμή το σενάριο του επίσης Δανού σκηνοθέτη Καρλ Ντράγιερ, το οποίο εκείνος έγραψε το 1960 αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ σε ταινία, προσφέρει, όπως ο ίδιος αναφέρει, στα εισαγωγικά της ταινίας, ‘‘μια μνεία στο δάσκαλο’’ και δημιουργεί ένα έργο. Δεν κάνει απλά και μόνο άλλη μία ταινία για τη Μήδεια. Όπως και στη γραφή του Χάινερ Μύλλερ στο Μήδειας Υλικό (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα), ομοίως και στον Trier διακρίνεται μια θραυσματική άποψη ή έποψη του κόσμου, ώστε ο απροσανατόλιστος χαρακτήρας του έργου να ευνοεί την ανατολή μιας νέας πραγματικότητας.

Ειδικότερα, η Μήδεια του Trier διακρίνεται από την απόφαση του Κρέοντα, η οποία αφορά στην επικείμενη καταδίκη στην εξορία, ώστε ο Ιάσων και η κόρη του Κρέοντα, Γλαύκη (το όνομά της σημαίνει ‘‘νύμφη’’) να ζήσουν ανενόχλητοι στην Κόρινθο. Το δράμα έπεται της Αργοναυτικής εκστρατείας. Πριν, όμως, η Μήδεια οδηγηθεί στο μοναστικό περιβάλλον και πέραν του όχλου, κατορθώνει να λάβει εικοσιτετράωρη διορία από τον Κρέοντα και παραμένει αυτή η ενοχλητική πληγή για τον άντρα που, πρώτα δέχτηκε την αρωγή της και απόκτησε το χρυσόμαλλο δέρας, ενώ ύστερα την εγκατέλειψε με τα δυο παιδιά τους για να νυμφευτεί τη Γλαύκη ή –κατά μία έννοια- την απόφαση του ανωτέρου του.

Αν και κάθε φιλόδοξος έχει πρότυπο το βασιλιά του, εξαπατά τον εαυτό του, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι αυτός ο βασιλιάς δεν είναι μόνο πρότυπο αλλά και αντίζηλος, οπότε η Γλαύκη δεν είναι παρά ένα μέσο, ώστε οι δυο αντίπαλοι, Κρέων και Ιάσων, να πλησιάσουν, ο ένας τον άλλον, μέσα στο ίδιο στρατόπεδο. Τελικά, τι θα ήταν η Γλαύκη, αν δεν υπήρχε ο Κρέων; Ενώ η Μήδεια…

Αυτή στέκει από μόνη της, με την πλάτη γυρισμένη στην εικόνα, στη θέαση, στη ζωή. Μαυροφορεμένη, από το πρώτο στιγμιότυπο της ταινίας, εμφανίζεται, περιστροφικά, ως μια Medea da Vinci, που αψηφά τα δέοντα, διαχέεται στον κύκλο της αβεβαιότητας και γίνεται άλλη, καθόσον η ερωτική επιθυμία για τον Ιάσωνα, με τα παρεπόμενα που αυτή συνεπάγεται, με το μίσος και την πάταξη του κοινού τους παρελθόντος, όλα αυτά την έχουν διεμβολίσει και την έχουν εναποθέσει στα ύδατα μιας αναζήτησης χωρίς νόημα ή μάλλον, με το υπέρτατο νόημα, εάν θυμηθούμε ότι, για τον Νίτσε, όπως τον ερμηνεύει ο Deleuze, ''το νόημα ενός πράγματος είναι η σχέση αυτού του πράγματος με τη δύναμη που το σφετερίζεται''.
Εδώ, λοιπόν, στην περίπτωση της Μήδειας, η δύναμη που τη σφετερίζεται δεν είναι παρά ο ίδιος ο Ιάσων και όχι ο Κρέων. Εδώ, εξετάζεται το κατ’ ιδίαν αυτοκρατορικό, νομικό πρόσωπο του έρωτα, διερευνάται το προσωπικό και όχι το δημόσιο δίκαιο. Καθώς, όπως και στο έργο προφέρεται, ‘‘δεν υπάρχει μεγαλύτερος καημός από την αγάπη’’… Οι αφροί των νερών, από την άλλη, πώς να μην ανακαλέσουν τους στίχους του ποιητή Σεφέρη ‘‘τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στα ακρογιάλια/ η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό’’;

Κατά συνέπεια, η ποιητική σκηνοθεσία του Trier, η γονατισμένη Μήδεια πλάι στα κύματα με καλυμμένο, πάντα, το κεφάλι της, εκτός από το τέλος του έργου, όπου επάνω στη βάρκα με κατεύθυνση το πουθενά, τα κόκκινα μαλλιά της ανεμίζουν, δίνει στον αναγνώστη-θεατή πολλά κλειδιά για να ανοίξει τη σκέψη του και να περιπλανηθεί στο ερωτικό φαινόμενο, στους συνειρμούς, που πηγάζουν από την έλξη και τη σχέση δύο ανθρώπων. Αισθητική που θυμίζει αναπαραστατικό κενό, όπως στον Έντουαρντ Χόπερ ή στον Μαγκρίτ, σεβόμενη την επιθυμία του ίδιου του Ντράγιερ, ατμόσφαιρα που δε σφετερίζεται τη ζωή, αλλά δημιουργεί τη δική της αυτόνομη οντότητα. Δεν τίθεται ζήτημα ερμηνευτικού προβλήματος, καθώς, το έργο συνιστά μια νέα ερμηνεία της γλώσσας, στα πλαίσια της οποίας το αρκετό είναι κραταιό, το ύποπτο είναι το ορθώς βέβαιο.

Στο τέλος του έργου, ο Trier τοποθετεί τον Ιάσονα να περιπλανάται στα χόρτα, τα οποία θα μπορούσαν, συνειρμικά, να παραλληλιστούν με τα μόλις ανάκατα μαλλιά της Μήδειας. Η άβυσσος της γυναικείας ψυχής, η πλουτοκρατική δύναμη των αισθημάτων οδηγούν στη λύση του δράματος, ώστε ο σκηνοθέτης (και μπροστά στο πείσμα εκείνων, που ρωτούν ένα σκηνοθέτη σαν τα μικρά παιδιά γιατί επέλεξε μιαν υπόθεση από μια άλλη) ξαναθυμίζει ότι: ‘‘η ανθρώπινη ζωή είναι ένα ταξίδι στο εκεί, όπου μόνον ένας θεός μπορεί να βρει το δρόμο, γιατί όσα ο άνθρωπος δεν τολμά να πιστέψει, τα φέρνει ο θεός’’.

Προφανώς, δεν είναι θρησκόληπτος ο Trier, τουναντίον. Εστιάζει, όμως, στο θεό, που όλοι κρύβουμε μέσα μας, στον εαυτό παρατηρητή, στο εγώ που ζητά να είναι, πέρα από βεβαιότητες και κάδρα του αντικειμενοποιημένου εγώ. Το μυστήριο με και για το άλλο, η σχέση της ετερότητας, σε συνδυασμό με το επέκεινα, απασχολούν τον Trier, με αποτέλεσμα να εκτοπίζει το ζήτημα τιμής της Μήδειας σε ένα άχρονο φάσμα, στο σήμερα, στο αύριο, στο χτες.
Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε πως το αύριο είναι ψήγματα, θραύσματα του χτες, εν δυνάμει διαφορετικά, ποτέ, όμως, κατοχυρωμένα. Και το άλογο που σβήνει -στο 52ο λεπτό του έργου- στην άμμο, η Γλαύκη που φορά το νυφικό στεφάνι, το δώρο της Μήδειας, στο κεφάλι και ματώνει, λίγο πριν δηλητηριαστεί, και το άκουσμα των ανάστατων πουλιών στον αέρα, ως στίγμα του μαστιγώματος, όλα, ανεξαιρέτως, συνιστούν εικόνες απαράμιλλης γοητείας για τον αναγνώστη-θεατή. Τέλος, και η επιλογή ακόμη του σκηνοθέτη η Μήδεια (Κίρστεν Όλεσεν) να κρεμάσει τα παιδιά της, αντί να τα μαχαιρώσει (Ευριπίδεια εκδοχή) ή να τα δηλητηριάσει (εκδοχή Ντράγιερ), δείχνει τη σφριγηλή σκηνοθετική άποψη, η οικονομία της οποίας δημιουργεί έναν ρυθμό έντασης, προσοχής, ευθύνης. Διότι, η ευθύνη προκαλείται όταν υπάρχει πάθος.

Εξαιρετικές οι ερμηνείες της Κίρστεν Όλεσεν και του Ούντο Κίερ.
Μήδεια: Από 19 Απριλίου στους κινηματογράφους.
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Lars von Trier
Παίζουν: Udo Kier (Jason), Kirsten Olsen (Medea), Henning Jensen (Kreon), Solbjerg Højfeldt (nurse), Baard Owe (Aigeus), Preben Lerdorff Rye (teacher), Ludmilla Glinska (Glauce).
Φωτογραφία: Sejr Brockmann
Μοντάζ: Finnur Sveinsson
Κοστούμια: Annelise Bailey
Μουσική: Joachim Holbek.
Παραγωγή: Danmarks Radio

Διανομή: New Star dvd (2003), 75'

Artplex Attica A.E,
Αριστείδου 13, Καλλιθέα, 17671,
210-9512991, fax: 210-9566245
Email: newstarcine@gmail.com

Επίσης:
Για τον Trier: http://www.klg.gr/Lars%20von%20trier.htm πολύ καλή σύνοψη του έργου του από την κινηματογραφική λέσχη Γυθείου.

26.4.09

ΗΧΩ


Στο σπίτι αργότερα μες σε άδειες πόρτες
Πιάνοντας τη σκιά φωτός από τον τοίχο
Μιλάς με έναν ήχο ενώ στο γυαλί το χνώτο
Θα μπορούσε να είναι και του Ίκαρου
Ή του Μπέργκμαν με ένα μακρύ μανίκι
Ομοιογενείς αμιγώς ξένοι του φωτός
Κινήσεις αλλοπρόσαλλες του κεφαλιού
Προς το καρέ της σιωπής σε δείχνουν
Στα σκοτάδια πακτωλό
Οι ταινίες σου λείπουν
Ούτε από εδώ είσαι
Είσαι μόνον ταξιδιώτης
Ηχώ από καφέ και βαλίτσες
Σε ταλανίζουν ανελλιπώς στην πλάτη
Άλυτο πώς επιδιώκεις ήλιο και βότσαλα
Μια άδεια αυγοθήκη στο τραπέζι διακόπτης
Ανάβοντας πότε το τότε ή το τώρα ολόγιομο
Κάποτε σαν ξυπνάς ορθώνεις κεφάλι
Αλλά τα ξέφωτα έχουν πια σκεπαστεί
Δυο γόνατα ανάστατα ανά διακοπές
Αβγάτιζαν το κύμα σαν καμάρα στο πέλαγος
Τώρα έχουν ξεθυμάνει μετά τον ξερό ύπνο
Κάτω από το τραπέζι της κουζίνας
Είσαι μόνο ταξιδιώτης
Εκτιμάς και τα ψίχουλα
Οι βαλίτσες ήδη έξω το πρωινό σε πακέτο
Περιμένουν αρκετή ώρα
Στο τρίτο χτύπημα αναχωρείς ικέτης
Καλώντας την ηλιοκαμένη πλάτη
Να μη δυσκολεύει τα πράγματα ήδη
Το φορτίο σε εξαντλεί για αλλού ενώ κινείς
Αντλώντας κλωστές από τον κόσμο
Εμπειρίες υπό την επήρεια ύφανσης
Γίνονται οι πόλεις ένα μικρό μεταξουργείο
Μια γειτονιά διαβάζει το ταξίμι σαν μετάξι

23.4.09

Σφαίρα για θέατρο Αργώ: το νου σου στο σύνολο (α)

Θέατρο Αργώ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ


«Θέατρο για Παιδιά από τη Γειτονιά μας»

National Theater of Children, Αλβανία
Σάββατο 25, Κυριακή 26
Απριλίου

* δεκτά εισιτήρια Εργατικής Εστίας

Η Καλλιτεχνική Εταιρεία Αργώ διοργανώνει με την υποστήριξη του Διαπολιτισμικού Κέντρου της Δ/νσης Αλλοδαπών του Δήμου Αθηναίων δύο διήμερα θεάτρου (25-26 Απριλίου, 2-3 Μαΐου 2009) με τίτλο «Θέατρο για Παιδιά από τη Γειτονιά μας», φιλοξενώντας δύο θιάσους, που ειδικεύονται στο θέατρο για παιδιά και που θα παρουσιάσουν παραστάσεις στην μητρική τους γλώσσα: Το National Theater of Children από την Αλβανία, και το Theater PAN από την Βουλγαρία.

Το «Θέατρο για Παιδιά από τη Γειτονιά μας» θα λάβει χώρα στο θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, στάση Μετρό Μεταξουργείο, τηλ: 210-5201.684) και διοργανώνεται σε συνεργασία με το Διαπολιτισμικό Κέντρο της Δ/νσης Αλλοδαπών της Αντιδημαρχίας Ισότητας και Κοινωνικής Ένταξης.

Πρόθεση της δράσης αυτής της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αργώ που στεγάζεται στο θέατρο Αργώ στο Μεταξουργείο, μια Αθηναϊκή συνοικία στην οποία κατοικούν και εργάζονται πολλοί οικονομικοί μετανάστες, είναι να κρατηθούν ζωντανές οι εθνικές γλώσσες και κουλτούρες και τα μικρά παιδιά να έρθουν σε επαφή μαζί τους μέσα από το κατ’ εξοχήν πολιτιστικό γεγονός που έχει σχέση με την γλώσσα, το θέατρο. Επιπλέον, στόχος του θεάτρου ΑΡΓΩ είναι η δραστηριότητα αυτή να διευρυνθεί τα επόμενα χρόνια, περιλαμβάνοντας παραστάσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις από όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, δημιουργώντας μια ετήσια γιορτή για τα παιδιά των μεταναστών που ζουν και μεγαλώνουν στη χώρα μας.

Το Διαπολιτισμικό Κέντρο της Δ/νσης Αλλοδαπών που ιδρύθηκε το 2008, μέσα από διάφορες κοινωνικές δράσεις όπως για παράδειγμα τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας για μητέρες, η ένταξη των αλλοδαπών παιδιών στον προσκοπισμό, στοχεύει στην ομαλή ένταξη των μεταναστών στην πόλη της Αθήνας, στην αλληλοκατανόηση και αρμονική συμβίωση όλων των κατοίκων του Δήμου, αλλοδαπών και γηγενών.

Για κάθε παράσταση θα δοθούν δωρεάν προσκλήσεις από τον ξενόγλωσσο ραδιοφωνικό σταθμό του Δήμου Αθηναίων 104.4.

Για τη διαθεσιμότητα των εισιτήριων μπορείτε να ενημερωθείτε από το Διαπολιτισμικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στο τηλέφωνο 210-5225.284, και στο θέατρο Αργώ, τηλ: 210-5201.684.

National Theater of Children, Αλβανία
Το National Theater of Children από την Αλβανία θα παρουσιάσει το Σάββατο 25 Απριλίου στις 17:00 και την Κυριακή 26 Απριλίου στις 11:00 και στις 17:00 τα έργα «Η Τρέλα των Χρωμάτων» της Klaudia Hila και «Τα 3 Γουρουνάκια».

«Η Τρέλα των Χρωμάτων»
Ο δρόμος προς την μάθηση δεν είναι μόνο διασκεδαστικός αλλά και δύσκολος. Πρέπει να κάνουμε λάθη, αλλά να μαθαίνουμε από αυτά, είναι το θέμα που θίγει το έργο της Klaudia Hila, Καλλιτεχνικής Διευθύντριας του Εθνικού Θεάτρου για Παιδιά.

Δύο πλεξούδες, παθιασμένες με την ζωγραφική, ταξιδεύουν στον κόσμο των χρωμάτων. Εκεί τις συναντούν το μολύβι και η γόμα που θα προσπαθήσουν να τους διδάξουν ότι το να ζωγραφίζει κανείς, δεν φτάνει. Πρέπει να μάθει να γράφει, να διαβάζει και να διορθώνει τα λάθη του. Οι ανυπάκουες, σκανταλιάρες πλεξούδες θα πάρουν το μάθημα τους όταν τιμωρηθούν να ζωγραφίζουν μόνο με άσπρο και μαύρο χρώμα.

«Τα 3 Γουρουνάκια»
Οι λόγοι που οδηγούν τον σημερινό άνθρωπο στην μετανάστευση, τα όνειρα για την καινούρια ζωή, οι δυσάρεστες εκπλήξεις και, τέλος, η επιστροφή στην πατρίδα, είναι τα θέματα που θίγει το έργο αυτό, βασισμένο στο ομώνυμο παραμύθι και προσαρμοσμένο στη σημερινή εποχή.
Μετά από μια φυσική καταστροφή τα τρία γουρουνάκια μένουν στο δρόμο και αποφασίζουν να μεταναστεύσουν. Στη διαδρομή σκέφτονται πως θα πραγματοποιήσουν όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους. Όμως ο δρόμος προς την «ευτυχία» δεν είναι όπως τον είχαν φανταστεί. Αφού πραγματοποιούν ελάχιστα απ’ όσα είχαν σχεδιάσει και ονειρευτεί, αποφασίζουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Εκεί όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και τους επιφυλάσσονται πολλές εκπλήξεις.

Συντελεστές του National Theater of Children, που θα ταξιδέψουν στην Αθήνα είναι:
Klaudia Hila – Καλλιτεχνική Διευθύντρια,
Merita Spahia – Σκηνογράφος / Ενδυματολόγος
Arben Shtylla - Σχεδιασμός Φωτισμών & Ήχου,
Sotiraq Riza, Kujtim Goxhaj – Τεχνική υποστήριξη.
Ηθοποιοί / Κουκλοπαίκτες: Valentina Cobo, Sokol Myzeqari, Florinda Mazreku, Shegushe Bebeti, Alma Daliu, Denard Xhillari, Marilda Furxhi, Donika Ramallari

Εισιτήριο: 6 ευρώ γενική είσοδος (δεκτά εισιτήρια Εργατικής Εστίας)
Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά
Πρόγραμμα παραστάσεων:
Σάββατο 25 Απριλίου στις 17:00
Κυριακή 26 Απριλίου στις 11:00 & στις 17:00

ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ θέσεων:
Θέατρο ΑΡΓΩ, Ελευσινίων 15, στάση Μετρό Μεταξουργείο, τηλ: 210-5201.684
Θέσεις θεάτρου: 200

National Theater of Children: ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Το National Theater of Children, που εδρεύει στα Τίρανα από το 1950, έχει παρουσιάσει 280 παραγωγές με έργα Αλβανών και ξένων συγγραφέων, έχει συμμετάσχει σε πολλά Ευρωπαϊκά και Βαλκανικά Φεστιβάλ και κάθε χρόνο πραγματοποιεί περί τις 500 παραστάσεις.
Οι συντελεστές του είναι απόφοιτοι των μεγάλων σχολών της Ρωσίας, Πολωνίας και Τσεχίας. Το ρεπερτόριο του περιλαμβάνει παραστάσεις κουκλοθέατρου, μαριονέτων, θεάτρου σκιών και παντομίμας, θεάτρου με μάσκες, καθώς και παραστάσεις με ηθοποιούς. Είναι το μοναδικό επαγγελματικό θέατρο για παιδιά στην Αλβανία και συγχρόνως διαθέτει τη μοναδική επαγγελματική σχολή που τροφοδοτεί και τα άλλα θέατρα της χώρας.
μικρό σχόλιο:
Μεταξουργείο όπως Μετάξι
Δεν είναι τυχαίο, σκέφτομαι, ότι στην ελληνική νοηματική ο σταθμός ''μεταξουργείο'' προφέρεται, μέσω των χεριών, με βάση το μετάξι, δηλαδή, με βάση την πράξη της ύφανσης. Πρέπει, λοιπόν, να συμβάλλουμε σε αυτήν την ύφανση των κλωστών...Πρέπει, όλοι μαζί, να πλέξουμε. Το Μεταξουργείο μας καλεί σε μια συνάντηση που δεν αναβάλλεται.
Μπράβο στην Αιμιλία Υψηλάντη.
ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15
στάση Μετρό Μεταξουργείο 10437 ΑΘΗΝΑ
τηλ: 210-5201.684
email: info@argotheater.gr

19.4.09

ΧΡΟΝΙΑ


Θέλω να σας βλέπω
Παιδικά μου χρόνια
Μου λείπετε κάθε τόσο
Σε πρόσθετα νέα αιτήματα
Θέλω λοιπόν να τον βλέπω πιο συχνά
Ανέτοιμη και μείον τον αέρα
Όχι μόνο απ’ τις κουπαστές
Να κοπιάζουν τα μάτια μας
Αχνά ράβοντας αντικριστά
Με ένα λευκό κουβάρι εύρους
Πότε την κρούστα μιας θάλασσας
Πότε το λάρυγγα μιας ασφάλτου
Μάταια στη σιωπή τότε τα μάτια
Ρωτούν περιττά αποχωρώντας
Από το τώρα εν χορεία
Γιατί όχι μια ώρα ακόμη
Μη μας ξεγελούν οι αυριανές
Ημέρες μεσοτοιχίας του Πάσχα
Πίσω από τις φωνές των γειτόνων
Ξένων πασχαλινών αυγών
Εμείς πάσχουμε από χρόνο
Χρόνια που ξεπερνάτε γέλιο ή δάκρυ
Στην αποβάθρα να με πάτε στο σταθμό
Σε κείνον που βλέπω ότι φτάνει
Το τίποτα να τρώμε συν τον άνεμο με δυόσμο
Άμμος στα δόντια ή το αλλού ενδιάμεσα

15.4.09

Ο Επαγγελματίας στο Αγγέλων βήμα μέχρι 31.05

Του Ντούσαν Κοβάσεβιτς,
σε σκηνοθεσία Πηγής Δημητρακοπούλου
Μετάφραση: Γκάγκα Ρόσιτς

Αν μπορούσαν με ένα μόνο επίθετο να μας χαρακτηρίσουν, τότε θα είχαμε την ανάγκη να επαναστατήσουμε; Βεβαιότατα όχι. Ο Επαγγελματίας του Ντούσαν Κοβάσεβιτς, που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, θίγει το πολιτικό ζήτημα της συγκρότησης του εαυτού, όταν τα όρια ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή καλύπτονται από ένα νεφέλωμα, ώστε η ελευθερία του ατόμου και της συνείδησης να διακυβεύονται. Οι ήρωες του έργου είναι δύο: ο πρώτος, ο Τέγια (Γιάννης Τσορτέκης), είναι ένας τέως αντικαθεστωτικός και νυν κρατικό στέλεχος. Ο δεύτερος, ο Λούκα (Γιώργος Μπινιάρης), είναι η σκιά του πρώτου, ως πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών. Ο Τέγια πληροφορείται την ύπαρξη του Λούκα ξαφνικά, στο γραφείο του, και εγκαλείται να επανεξετάσει το παρελθόν του, κοιτάζοντάς το σαν μία πλάνη που έζησε, ενώ τα πραγματικά γεγονότα ήταν άλλα, τελικά, από εκείνα, στα οποία είχε πιστέψει.

Χάρη στη μίξη των αντιφατικών επιθέτων, τα οποία συναρθρώνονται, ουκ ολίγες φορές, μέσα σε έναν πολυδιάστατο εαυτό, χαρακτηρίζοντάς τον πότε αναβλητικό και πότε ελεύθερο, το φάντασμα της επανάστασης μπορεί να διατηρείται. Αν δεν είχαμε πολλές ιδιότητες, το όραμα, ότι μια μέρα θα ανατρέψει το σκηνικό της απογοήτευσης, ίσως και να μην αναπαραγόταν. Πώς, όμως, αυτή η πληθώρα των επιθετικών χαρακτηρισμών, σαν μια ανοιχτή βαλίτσα με ρούχα και παιχνίδια, την οποία βλέπουμε προς το τέλος του έργου στη σκηνή, διασφαλίζει, τροφοδοτώντας, το κλειστό κύκλωμα της επανάστασης;

Επί σκηνής, στο Αγγέλων Βήμα, κάποιες οθόνες θυμίζουν σκηνές βίας· πρόκειται για τη βία των επιθέτων.

Η πληθυντική απόδοση των επιθέτων σε ένα άτομο κινείται γύρω από τον άξονα της βούλησης των άλλων να το τοποθετήσουν σε σχέση με τα πράγματα αλλά και σε σχέση με τους ίδιους ή/και τους ξένους. Πρόκειται για μια στρατηγική-ζώνη ασφαλείας. Όμως, από την άλλη πλευρά, ποικίλα αντιφατικά επίθετα, συσσωρεύονται στον πυρήνα του εγώ, δηλαδή, έννοιες με, άλλοτε θετικό, άλλοτε αρνητικό περιεχόμενο για το ίδιο άτομο, που υπόκειται στους χαρακτηρισμούς. Για παράδειγμα, η περιγραφή ότι κάποιος έχει σιδερένια θέληση, ερμηνεύεται ως εξής: ότι αυτός έχει πείσμα (θετικό περιεχόμενο, που προβάλλει το ευ αγωνίζεσθε, ανάλογο της αντοχής του σιδήρου) αλλά και ότι, ενδεχομένως, γίνεται ισχυρογνώμων (αρνητικό περιεχόμενο, που υπερασπίζεται την ελευθερία του πνεύματος).
Κατά συνέπεια, στο σημείο που η ισχυρή βούληση γίνεται επίμονη, ισχυρή γνώμη, στο σημείο που η δύναμη αρθρώνεται διά του λόγου, το πρόβλημα αρχίζει να διαγράφεται αχνά. Τότε, Ο επαγγελματίας δεν ακολουθεί παρά τη σκιά του, όπως ο άνθρωπος του Λακάν, που δίνει τη μάχη να είναι καλός υπάλληλος, ‘‘συνάδελφος’’ παρ’ ότι υπάρχει αυτό το ακατονόμαστο: το ασυνείδητο. Και τότε δεν είναι πια ξεκάθαρο ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα.

Ο Τέγια, ερμηνευμένος από τον Γιάννη Τσορτέκη, λοιπόν, ως τέως αντικαθεστωτικός και νυν κρατικό στέλεχος, έχει δύο ταυτότητες: την πρώην και τη νυν, όπως και κάθε άνθρωπος, που εξελίσσεται επαγγελματικά, και έρχεται σε σύγκρουση με τα παλιά του πιστεύω, ακριβώς επειδή, μέχρι το σημείο της εξέλιξης, έχει επιβιώσει απομνημονεύοντάς τα. Ο Τέγια εκτίθεται και δείχνει τα σημεία της αμηχανίας και ευθραυστότητάς του απέναντι στον έξοχο πράκτορα Λούκα, το Γιώργο Μπινιάρη. Ο Λούκα, ως παρατηρητής-πράκτορας, έχει πιο κοφτό ύφος, αυστηρός και επιβλητικός. Δεν παύει, όμως, να μας είναι συμπαθής. Και οι δύο, μας εισάγουν στην πολιτική ατμόσφαιρα του έργου, ακολουθώντας τις οδηγίες της σκηνοθέτριας Πηγής Δημητρακοπούλου. Η Μάρθα (Δέσποινα Σιδηροπούλου), γραμματέας του Τέγια, χαριτωμένα προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες μεταξύ του Τέγια και του Λούκα, ενώ συμβολίζει τον υπάλληλο επαγγελματικού κατεστημένου, δηλαδή: συμφωνίες γρήγορες και χωρίς κόστος.

Στην πρώτη της σκηνοθεσία για το θέατρο, η Πηγή Δημητρακοπούλου, μέσα από το κείμενο, το οποίο ο Ντούσαν Κοβάσεβιτς έγραψε το 1990, εκθέτει το δισυπόστατο ταυτοτικό ζήτημα της ανθρώπινης ψυχής στο φως της σκηνής, στήνοντας μια χαραμάδα φωτός διαρκώς να μας υπενθυμίζει ότι το αλλού είναι εδώ. Και ο άλλος που βρίσκεται επί σκηνής, είναι παρών πια, ενώ μέχρι πρότινος ήταν η σκιά αυτού που παρακολουθούσε. Ωστόσο, ο διάλογος μεταξύ των δύο δεν μπορεί να αποκαταστήσει ούτε να εγκαταστήσει τις αξίες και τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της ελευθερίας του ανθρώπου.

Τα ηχογραφημένα αποσπάσματα του κειμένου βοηθούν ώστε η εξέλιξη του έργου να δείχνεται, αποτρέποντας το θεατή από τις συγκινησιακές, μονοδιάστατες χίμαιρες. Στόχος είναι η εγκεφαλική διαύγεια, ώστε κάθε θεατής να συνειδητοποιήσει την πολιτική διάσταση της ζωής του, καθώς και τη σχέση πολιτικής, πόλης και ελευθερίας. Ο ρυθμός της παράστασης είναι εξαιρετικός.

Συμπεραίνουμε, τελικά, ότι οι χαρακτηρισμοί τείνουν να προσδιορίζουν τις διάφορες πλευρές –και κατ’ επέκταση- τις ταυτότητες του κάθε ατόμου. Ώστε, μέσα από τη συμβίωση των αντιδρώντων στοιχείων, ενδέχεται να προκύψει η ανάγκη για επανάσταση. Εν ολίγοις, ο άνθρωπος που αντιμετωπίζεται ως άτομο από το κράτος και τις υπηρεσίες, έχοντας απολέσει την ενότητά του και νιώθοντας πάντα πλησιέστερα στο μέρος του εαυτού του, που διαρκώς του λείπει, έχει διαιρεθεί και εγκλωβιστεί σε ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο επιθυμιών, το βάρος των οποίων ζυγίζει παροντικά και πιστεύει ότι θα πετάξει από επάνω του, επαναστατώντας. Γι’ αυτό, ανέκαθεν, το φαντασιακό της επανάστασης τον προσέλκυε. Ο Τέγια θα ήθελε να επιστρέψει στην παλιά του ταυτότητα, καθώς βλέπει ότι ο νόμος του χρήματος τον ελέγχει, αλλά δεν μπορεί.

Οπότε, ο ρόλος του θεατή είναι ανθρώπινος, πολύ ανθρώπινος: είναι κάποιος που μπορεί. Ας γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές, εσύ κι εγώ εμπειριστές…
Ο επαγγελματίας του Ντούσαν Κοβάσεβιτς
Αγγέλων Βήμα
Τόπος Συνάντησης Ανατολής-Δύσης Α.Μ.Κ.Ε. ,
Σατωβριάνδου 36 (Μετρό Ομόνοια,
έξοδος μπροστά από το Hondos Center,
η Σατωβριάνδου είναι πίσω από το Hondos)
Τηλ 210 5242211/ 13 Fax 210 5242212
e-mail info@aggelonvima.gr,
http://www.aggelonvima.gr/,
Μέχρι 31/05/09
Πε-Παρ 21.15, Σάβ. 18.15 & 21.15, Κυρ. 19.15
Εισιτήρια: 20€, 15€ (φοιτητικό, λαϊκή)

Ψηφοφορία για το ρύζι:δικαίωμα και στη διατροφή

Όπως λένε οι ειδικοί της Greenpeace...

''Η Bayer έχει βάλει στο μάτι το ρύζι και θέλει να πετύχει την καλλιέργεια και την κατανάλωση του μεταλλαγμένου ρυζιού της. Αν τα καταφέρει, τότε αποκτά τον έλεγχο του καθημερινού είδους διατροφής του μισού πληθυσμού του πλανήτη. Επίσης, θα είναι η πρώτη φορά που ένα μεταλλαγμένο προϊόν έρχεται απευθείας στο πιάτο μας!

Το μεταλλαγμένο ρύζι της Bayer είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε να επιβιώνει μετά από τη χρήση μεγάλων δόσεων του εξαιρετικά τοξικού ζιζανιοκτόνου glufosinate. Ένα "μικρό προβληματάκι" είναι πως το glufosinate έχει χαρακτηριστεί τόσο επικίνδυνο για την υγεία των ανθρώπων και για το περιβάλλον, που στην Ευρώπη θα απαγορευτεί σύντομα η χρήση του...

Αυτή τη φορά δεν ανησυχούμε μόνο για τους καταναλωτές και την υγεία του περιβάλλοντος. Έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα παγκόσμιας ασφάλειας τροφίμων, ανθρώπινων δικαιωμάτων και επιβίωσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα στις επόμενες εβδομάδες, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποφασίσει αν θα επιτρέψει την εισαγωγή αυτού του μεταλλαγμένου ρυζιού στα κράτη-μέλη της. Αν την επιτρέψει, τότε το ρύζι της Bayer θα αρχίσει πολύ σύντομα να καλλιεργείται εμπορικά στην ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, θα ξεκινήσει η κυκλοφορία του σε σούπερ-μάρκετ και τελικά θα φτάσει στο πιάτο μας''.

http://www.greenpeace.org/greece/news/hands-off-rice (στην ίδια σελίδα συμπληρώνετε τα στοιχεία σας, ώστε να αυξηθούν οι υπογραφές υπέρ της σωστής διατροφής)
Γραφείο τύπου της Greenpeace: 210-38 40 774 & 5
fax: 210- 38 04 008
Κλεισόβης 9, 106 77 Αθήνα

13.4.09

Christian Salmon Storytelling:απ' το χάρτη στο μύθο

Εκδόσεις Πολύτροπον
Έχει καταρριφθεί προ πολλού ότι ένας άνθρωπος έρχεται στον κόσμο, ως tabula rasa, διότι η αλληλεπίδραση της κληρονομικότητας με το περιβάλλον, όχι μόνο δεν είναι αμελητέα αλλά και, αποδεδειγμένα, θέτει το ερώτημα εάν γεννιόμαστε ή γινόμαστε αυτό που είμαστε. Σήμερα, εν όψει του Storytelling, έρχεται, επίσης, να καταρριφθεί ο παλιός συλλογισμός ότι οι δομές μιας κοινωνίας επαρκούν για την καλλιέργεια του ανθρώπου, σε σημείο που να μην επηρεάζονται από τη συμβολή ή τη συμβουλή του μύθου. Στα πλαίσια αυτής της μεταστρουκτουραλιστικής ανάλυσης, συμπεραίνουμε πως fabula rasa δεν υπάρχει. Αντίθετα, ολοένα και περισσότερο, διαπιστώνεται η επιθυμία για νέους μύθους και εμπνευσμένες ιστορίες, που αναλαμβάνουν να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς του συστήματος: στην πολιτική, στο μάρκετινγκ, στο καθημερινό φαντασιακό της εργασίας.

Αυτό είναι το θέμα του συγγραφέα Christian Salmon. Το βιβλίο Storytelling, Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύτροπον, στοχεύει στο να ξεδιπλώσει τη στρατηγική, υπό το φως της οποίας νέες ιστορίες επινοούνται διαρκώς, από πολιτικούς, μαρκετίστες ή υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων. Τα παραδείγματα, που παρατίθενται στο βιβλίο, είναι κατατοπιστικά αλλά και διαχρονικού χαρακτήρα, καθώς αυτό που συνέβη ήδη μπορεί και πρόκειται να επαναληφθεί. Το αρχείο, λοιπόν, αυτών των ιστοριών οφείλει την ύπαρξή του στο γεγονός και μόνο ότι, σύντομα, οι ιστορίες – ή οι υστερίες, ως ύστερες ιστορίες- θα επαναληφθούν.

Ώστε, αναρωτιόμαστε εάν, τελικά, το storytelling αφορά σε μια πραγματική ανάγκη ή σε μία κατά φαντασίαν ασθενή-ανάγκη, μέσω της οποίας οι ανώτατοι στην ιεραρχία επιχειρούν να εκμαιεύσουν τις απόψεις των κατωτέρων τους, και, ακούγοντας τις ιστορίες των τελευταίων, να μπορούν, κατόπιν, τρόπον τινά, να κόψουν από τον άρτο, τον επιούσιο, των λέξεων. Τότε, από τη μετουσίωση της ιστορίας θα είναι σε θέση να φτάσουν σε μια μεταξίωση της ζωής; Όχι, αλλά αρκεί που θα το πιστεύουν.

Το ζήτημα της πίστης, όπως ο συγγραφέας Christian Salmon τονίζει στο βιβλίο, είναι θεμελιώδες για να συνειδητοποιήσουμε τους λόγους, για τους οποίους το storytelling αποτελεί το μόνιμο όπλο πειθούς, κινητοποίησης ή/και χειραγώγησης. Είναι ένα εργαλείο της ολοκληρωτικής κοινωνίας, η οποία τείνει να επαφίεται στην αφηγηματική τάξη πραγμάτων, προκειμένου, ως δήμιος, να δημεύσει τους λόγους των θυμάτων της. Άλλωστε, το είδωλο της γνώμης είναι γνωστό από τον Πιραντέλο και το περίφημο ‘‘έτσι είναι αν έτσι νομίζετε’’

Συνεπώς, ένας χάρτης δεν αρκεί για να αισθανθούμε ότι είμαστε σε θέση να ταξιδέψουμε. Χρειαζόμαστε, και στη φαντασία μας ακόμη, όσα θα προτείνουν ένα μυθικό, διαρκές τελετουργικό, ώστε το storytelling δεν λείπει ούτε από τις καρδιές ούτε από τα μυαλά μας.

Μικρά επιμύθια - παιχνίδια μνήμης

1. Πότε οι γυναίκες των ινδιάνων έχουν τη ''στάση της αιφνίδιας εκκίνησης'';
Απάντηση: όταν κάθονται ανακούρκουδα, πάντα έτοιμες να σηκωθούν για να πιάσουν ένα παιδί ή να κάνουν κάποια οικιακή δουλειά (σελ. 101)

2. Ποιες είναι οι έξι αξίες του Ίταλο Καλβίνο, που βρίσκονται, σήμερα, στον πυρήνα του σχεδιασμού του storytelling management;
Απάντηση: ελαφρότητα, ταχύτητα, ακρίβεια, ορατότητα, πολλαπλότητα και συνοχή (σελ. 100)

3. Γιατί οι υποψήφιοι Ινδοί, σε αμερικάνικες εταιρείες, παρακολουθούν accent neutralization classes;
Απάντηση: για να απαλείψουν την ινδική προφορά τους (σελ. 82) και να προσληφθούν σε call centers.

4. Σε τι αναφέρεται ο όρος ''γκουρού'' στην Αφρική;
α) σε ένα επάγγελμα β) σε μια αποστολή γ) σε ένα κοινωνικό λειτούργημα
Σωστή απάντηση είναι το γ (σελ. 72)

5. Κατά τον Στιβ Ντένινγκ, γκουρού του storytelling, οι ιστορίες μπορούν να ταξινομηθούν σε ποιες κατηγορίες;
Απάντηση: ιστορίες που επιτρέπουν να μοιραζόμαστε τις γνώσεις – ιστορίες που πυροδοτούν τη δράση- ιστορίες σχετικά με αυτά που μπορούν να συμβούν στο μέλλον- ιστορίες με χιούμορ ή σάτιρα – ιστορίες σαν εφαλτήρια, που φωτίζουν το μέλλον με βάση μια ιστορία σχετικά με το παρελθόν- ιστορίες που δηλώνουν ότι είμαστε μάρκες- ιστορίες που δηλώνουν ότι είμαστε άνθρωποι – ιστορίες που μεταβιβάζουν αξίες- ιστορίες που καλύπτουν τα κενά τεχνογνωσίας – ιστορίες που ενσωματώνουν άτυπες γνώσεις. ( είναι 10 και αναφέρονται στη σελ. 70)

6. Πότε η διαπολιτισμική ευαισθητοποίηση (‘‘cross-culture sensitivity’’) τείνει να είναι ένα φαινόμενο επιπολιτισμού;
Απάντηση: όταν για παράδειγμα, οι ντόπιοι μισθωτοί της Tesco, οφείλουν να γνωρίζουν πλήρως την πολιτική και την αθλητική επικαιρότητα της Μεγάλης Βρετανίας, ώστε να μπορούν να μιλούν σχετικά με τους πελάτες της εν λόγω αλυσίδας σουπερμάρκετ. ( σελ. 82-83)

*Τη μετάφραση του βιβλίου έχει κάνει ο Γιάννης Καυκιάς και την επιμέλεια η Συλβί Ρηγοπούλου.

Christian Salmon Storytelling, Η μηχανή που κατασκευάζει ιστορίες και χειραγωγεί τα πνεύματα, εκδόσεις Πολύτροπον, Αθήνα 2008

Εκδόσεις Πολύτροπον
Αραχώβης 35,
Εξάρχεια 10681
Τηλ:210-3634 780
fax: 210- 3616 343

11.4.09

Η πεντάμορφη&το τέρας του Cocteau, 12/4, Απόλλων 22.20

Η πεντάμορφη και το τέρας / La Belle et la Bête
Γαλλία / France, 1946

Σκηνοθεσία - σενάριο / Réalisation - scénario : Jean Cocteau. Από το μυθιστόρημα της / D’après le roman de : Jeanne-Marie Leprince de Beaumont. Φωτογραφία / Photographie : Henri Alekan. Mοντάζ / Montage : Claude Ibéria. Ήχος / Son : Jacques Carrère, Jacques Lebreton. Hθοποιοί / Avec : Josette Day, Jean Marais, Michel Auclair, Mila Parély, Nane Germon, Marcel André, Raoul Marco, Jean Cocteau. Παραγωγός / Producteur : André Paulvé. Παγκόσμια εκμετάλλευση / Distribution internationale : MAE. Ασπρόμαυρο / Noir et blanc, 35 mm, 96΄.

Quelque part au temps jadis, il était une fois un brave homme veuf et père de quatre jeunes gens. Une fille prénommée Belle, qui était aussi bonne et dévouée à son père que ses deux aînées étaient ingrates et chipies. Un soir qu’il revenait à son foyer, le père s’égara et trouva refuge dans une demeure enchantée qui lui offrit dîner et repos. Alors qu’il repartait, il cueillit une rose pour Belle, déchaînant le courroux du seigneur des lieux, resté jusqu’alors invisible. Un être fabuleux mi-homme mi-bête, qui le condamna soit à mourir soit à lui livrer une de ses filles…

Κάπου παλιά μέσα στον χρόνο, μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος που έμεινε χήρος και ζούσε μαζί με τα τέσσερα παιδιά του. Ένα από αυτά ήταν και η Belle (Πεντάμορφη), μια κοπέλα που, όσο αχάριστες και στριμμένες ήταν οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της, τόσο καλή και αφοσιωμένη ήταν εκείνη στον πατέρα της. Κάποιο βράδυ, την ώρα που γυρνούσε προς το σπίτι του, ο πατέρας έχασε τον δρόμο του και βρήκε καταφύγιο σε έναν μαγεμένο πύργο όπου του προσφέρθηκε φαγητό και ξεκούραση. Καθώς έφευγε από το μέρος αυτό, έκοψε ένα τριαντάφυλλο για να το προσφέρει στην Belle, ξεσηκώνοντας την οργή του αφέντη του πύργου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κάνει την εμφάνισή του. Ένα πλάσμα μυθικό, το μισό άνθρωπος και το άλλο μισό ζώο, που καταδίκασε τον πατέρα είτε να πεθάνει είτε να του παραδώσει μία από τις κόρες του…

Jean Cocteau
Réalisateur, scénariste

Jean Cocteau, né en 1889 et décédé en 1963, est un poète et un artiste aux multiples talents, graphiste, dessinateur, auteur de théâtre, mais aussi cinéaste. Elu à l’Académie française en 1955, il compte parmi les créateurs qui ont marqué leur époque. Ses films, dont il écrit et dirige la majeure partie, sont particulièrement importants dans la mesure où ils introduisent le surréalisme dans le cinéma français et influencent, dans une certaine mesure, la Nouvelle Vague. Quelques immenses succès firent passer pour toujours Cocteau à la postérité : un roman, Les Enfants terribles, une pièce de théâtre, Les Parents terribles, un film, La Belle et la Bête. En 1960, Cocteau tourne son dernier film, Le Testament d’Orphée, avec l’aide financière de François Truffaut.

Jean Cocteau
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος

Ο Jean Cocteau γεννήθηκε το 1889 και πέθανε το 1963. Υπήρξε ένας ποιητής και καλλιτέχνης με πολύπλευρο ταλέντο, γραφίστας, σχεδιαστής, ηθοποιός του θεάτρου, αλλά και σκηνοθέτης της μεγάλης οθόνης. Εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1955. Το όνομά του συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των δημιουργών που σημάδεψαν την εποχή τους. Οι ταινίες του, στις πιο πολλές από τις οποίες υπέγραψε και το σενάριο και τη σκηνοθεσία, είναι ιδιαίτερα σημαντικές στο μέτρο που εισάγουν τον υπερρεαλισμό στον γαλλικό κινηματογράφο και επηρεάζουν, ως έναν βαθμό, τη Νουβέλ Βαγκ. Ορισμένες τεράστιες επιτυχίες του Cocteau έκαναν το όνομά του να περάσει στην αιωνιότητα: ένα μυθιστόρημα, Τα τρομερά παιδιά, ένα θεατρικό έργο, Οι τρομεροί γονείς, μια ταινία, Η πεντάμορφη και το τέρας. Το 1960 ο Cocteau γύρισε την τελευταία του ταινία, Le Testament d’Orphée, με την οικονομική ενίσχυση του François Truffaut.

Επιλεγμένη φιλμογραφία / Filmographie sélective
1960 - Le Testament d’Orphée
1952 - La Villa Santo-Sospir
1950 - Orphée
1948 - Les Parents terribles
1948 - L’Aigle à deux têtes
1946 - La Belle et la Bête
1930 - Le Sang d’un poète
Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Απόλλων, Σταδίου 19
Κυριακή 12.04.09, 22.20
Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Σίνα 31, www.ifa.gr
εισιτήρια: 6€, 5€ (φοιτητικό)

10.4.09

Armory Show March 4-7, 2010: deadline 1.5.09

Application Information
Applications to the 2010 edition of The Armory Show and The Armory Show — Modern on Piers 92 & 94 will be available May 1, 2009.
All applications to The Armory Show on Pier 94 will be reviewed by The Armory Show 2010 Selection Committee, a peer group of internationally recognized gallerists; The Armory Show staff does not participate in the selection process.
If you are interested in more information about The Armory Show — Modern, please contact Deborah Harris at
d.harris@thearmoryshow.com.
If you would like to be notified when applications become available, please compete the form
Gallery Name:
Main Contact Name (First, Last):

Main Contact E-Mail Address:
Gallery Owner Name (First, Last):

Gallery Owner E-Mail Address:
Gallery Address:
City:
State / Province:
ZIP / Postal Code:
Country:
Telephone Number:
Fax Number:
Web Site URL:
Have you previously participated in The Armory Show?
Please Select...NoYes
Please list any other fairs in which you have participated:

Source:
http://www.thearmoryshow.com/cgi-local/content.cgi?pg=15&p=81

9.4.09

Ευρωπαίοι Πράσινοι με ποδήλατα στον Έβρο

ΜΕ


ΠΟΔΗΛΑΤΑ


ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ;
Βιώσιμος τουρισμός σε μια ενωμένη Ευρώπη
Περιοδεία των Οικολόγων Πράσινων σε Έβρο και Ροδόπη

Οι Οικολόγοι Πράσινοι μαζί με την Ομάδα των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο συνδιοργανώνουν την Κυριακή των Βαΐων, 12 Απριλίου 2009, ποδηλατική διαδρομή στα Ελληνοβουλγαρικά και Ελληνοτουρκικά σύνορα στην περιοχή του Β. Έβρου.

Φίλοι του ποδηλάτου από Ελλάδα, Βουλγαρία και Τουρκία θα συνοδεύσουν τον Γερμανό Πράσινο Ευρωβουλευτή M. Cramer, σε μια διαδρομή που μεταφέρει το μήνυμα της ενωμένης Ευρώπης και του ήπιου και αειοφόρου τουρισμού.

Η διαδρομή "Iron Curtain Trail" καλεί τους πολίτες να καταγράψουν την επώδυνη εμπειρία της διαίρεσης της ευρωπαϊκής ηπείρου σε 6.800 χιλιόμετρα κατά μήκος της τροχιάς των συνόρων του πρώην «Σιδηρού Παραπετάσματος», από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, διασχίζοντας 20 χώρες και 14 μέλη της Ε.Ε., μια διαδρομή που συνδυάζει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, την ιστορία και το βιώσιμο τουρισμό.

Η διαδρομή, μετά από πρόταση του Μ. Cramer, ψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως «σύμβολο για μια κοινή και συνολική ευρωπαϊκή εμπειρία σε μια ενωμένη Ευρώπη, που προσφέρει νέες προοπτικές και προκλήσεις για αειφόρο ευρωπαϊκό τουρισμό» ενώ στον τομέα της πολιτικής της Ε.Ε. για τον τουρισμό «προτρέπει την Επιτροπή να προωθήσει τη διασυνοριακή ποδηλατική διαδρομή μνήμης κατά μήκος του πρώην ''Σιδηρού Παραπετάσματος'Ά' ως παράδειγμα "ευγενούς κινητικότητας" στον τουρισμό και ως σύμβολο της επανένωσης της Ευρώπης».

Η διαδρομή αυτή της «πράσινης ζώνης», με στόχο την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της αξίας της ως ένα από τα σύμβολα της ενοποίησης μεταξύ Ανατολής και Δύσης είναι πλέον υπό την προστασία του Διεθνούς Πράσινου Σταυρού (GCI).

Η Εκτελεστική Γραμματεία
Πληροφορίες: Γ. Φαρφαράς, 6936 888967
Οικολόγοι Πράσινοι
Αθήνα: Κολοκοτρώνη 31, 10562,
τηλ. 210.3241001, fax 210 3241825
Θεσσαλονίκη: Φιλίππου 51, 54631,
τηλ. 2310.222503, fax 2310.421196
framing/πλαισίωση:
* Η φωτογραφία, που έχω τραβήξει σε έκθεση στην Τεχνόπολη, δείχνει έργο της Τσέχας Katerina Pinosova, ποιήτριας και ζωγράφου. Είχα τη χαρά να τη γνωρίσω, ενώ ήμουν μαζί με τον Νάνο Βαλαωρίτη και τη Mary Wilson, το 2006.
δωράκια:

Madame de…/ Η άγνωστη κυρία, Απόλλων, 10.4.09

Γαλλία / France, 1953

Σκηνοθεσία / Réalisation
: Max Ophüls. Σενάριο / Scénario : Marcel Achard, Max Ophüls, Annette Wademant. Dialoguiste : Marcel Achard. Από το έργο της / D’après l’oeuvre de : Louise de Vilmorin. Φωτογραφία / Photographie : Christian Matras. Mοντάζ / Montage : Borys Lewin. Hθοποιοί / Avec : Danielle Darrieux, Jean Debucourt, Vittorio De Sica, Charles Boyer. Παραγωγός / Producteur : Ralph Baum. Παγκόσμια εκμετάλλευση / Distribution internationale : τα δικαιώματα ανήκουν στη / droit appartenant au MAE. Ασπρόμαυρο / noir et blanc, 35 mm, 100΄.

Pour payer une dette de jeu, Madame de... vend les boucles d’oreilles en forme de coeur que son mari lui a offertes. Quelque temps plus tard, le baron Donati dont elle est amoureuse lui fait cadeau des mêmes boucles d’oreilles.

Για να πληρώσει ένα χρέος από χαρτοπαίγνιο, η Madame de... πουλάει τα σκουλαρίκια σε σχήμα καρδιάς που της είχε προσφέρει ο σύζυγός της. Έπειτα από λίγο καιρό, ο βαρόνος Donati, με τον οποίο είναι ερωτευμένη, της κάνει δώρο τα ίδια σκουλαρίκια.

Max Ophüls
Réalisateur, scénariste

Cinéaste français d’origine allemande, Maximillian Oppenheimer est né en 1902 et décédé en 1957. D’abord acteur puis producteur de théâtre, dirigea son premier film en 1931 avec la comédie en court-métrage Dann schon lieber Lebertran. Prévoyant la menace de la montée du nazisme, Ophuls qui était juif, se réfugia en France en 1933.
Le meilleur de ses films allemands est sans doute Liebelei : on y trouve un certain nombre de thèmes qui ont fait sa célébrité : pureté des femmes, violence des hommes et de la société. Une fois en France, il réalisa entre autres deux films avec Edwige Feuillère, Sans lendemain et De Mayerling à Sarajevo. Réfugié à Hollywood au moment de la guerre, il va y tourner en 1948 Letter from an Unknown Woman. Revenu en France, il y réalisa toute une série de chefs-d’oeuvre : La Ronde, Le Plaisir, Madame de…, avec son actrice fétiche, Danielle Darrieux, et Lola Montès.
Dans toutes ses œuvres, on retrouve les mouvements sans heurts de la caméra qui le caractérisent, l’utilisation complexe des grues et des chariots et les travellings, qui ont influencé Stanley Kubrick ou, en France, Jacques Demy, dont le premier film, Lola, est dédié à celui qu’il considérait comme son maître.

Max Ophüls
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος

Ο Maximillian Oppenheimer, γάλλος σκηνοθέτης γερμανικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1902 και πέθανε το 1957. Αρχικά δουλεύει ως ηθοποιός και κατόπιν ως παραγωγός στο θέατρο. Γυρίζει την πρώτη του ταινία το 1931, την κωμωδία μικρού μήκους Dann schon lieber Lebertran. Προβλέποντας την απειλή της ανόδου του ναζισμού, ο Ophüls, που ήταν Εβραίος, κατέφυγε το 1931 στη Γαλλία.
Η καλύτερη από τις ταινίες της γερμανικής του περιόδου είναι χωρίς αμφιβολία η Αγαπημένη (που παίχτηκε και με τον τίτλο Λιμπελάι): στο φιλμ αυτό συναντούμε ορισμένα από τα θέματα που τον έκαναν διάσημο: από τη μια την αγνότητα των γυναικών και από την άλλη τη βιαιότητα των αντρών και της κοινωνίας. Αφού εγκατασταθεί στη Γαλλία, σκηνοθετεί μεταξύ άλλων δύο ταινίες με πρωταγωνίστρια την Edwige Feuillère, το Χωρίς επαύριον και το Σεράγιεβο. Όταν ξεσπάει πια ο πόλεμος, καταφεύγει στο Χόλιγουντ, όπου το 1948 θα γυρίσει Το γράμμα μιας άγνωστης. Όταν πλέον επιστρέψει στη Γαλλία, σκηνοθετεί μια ολόκληρη σειρά από αριστουργήματα: Το γαϊτανάκι του έρωτα, Η ηδονή, Η άγνωστη κυρία, με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη του ηθοποιό, την Danielle Darrieux, και Λόλα Μοντέζ.
Σε όλα του τα έργα συναντούμε ορισμένα σταθερά χαρακτηριστικά: τις απαλές μετακινήσεις της κάμερας, την περίπλοκη χρησιμοποίηση των γερανών, των ραγών / βαγονιών και της εκτεταμένης λήψης με τράβελινγκ, από την οποία επηρεάστηκε ο Stanley Kubrick αλλά και στη Γαλλία ο Jacques Demy, που η πρώτη του ταινία, η Λόλα, είναι αφιερωμένη στον Ophüls, τον οποίο θεωρούσε ως τον δάσκαλό του.

Επιλεγμένη φιλμογραφία / Filmographie sélective
1955
- Lola Montès
1953 - Madame de...
1952 - Le Plaisir
1950 - La Ronde
1948 - Lettre d’une inconnue
1940 - De Mayerling à Sarajevo1938 - Werther ou le Roman de Werther1933 - Liebelei ou une histoire d’amour
Φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου
Παρασκευή 10.04.09, στις 18.30
Απόλλων, Σταδίου 19
εισιτήρια: 6€, 5€ (φοιτητικό)
Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Σίνα 31, www.ifa.gr

Τζιόρτζιο ντέ Κίρικο Εβδόμερος, εκδόσεις Ύψιλον (β)

Ξεχασμένα βιβλία παραμάσχαλα για το Πάσχα
από τις σελίδες 12-13

Σε μια γωνιά του σαλονιού ένα τεράστιο πιάνο με ουρά, ανοιχτό· χωρίς να σηκωθούμε στις μύτες των ποδιών, μπορούσαμε να δούμε τα εντόσθιά του μπλεγμένα και τη σαφή ανατομία του εσωτερικού του· αλλά φανταζόμαστε άνετα τι καταστροφή θα ‘ταν αν ένα απ’ αυτά τα κηροπήγια φορτωμένα κεριά ροζ και μπλε είχε πέσει μέσα στο πιάνο μ’ όλα του τα κεριά αναμμένα. Τι όλεθρος στη μελογόνο άβυσσο! Το κερί να τρέχει κυλώντας στις μεταλλικές χορδές τεντωμένες σαν το τόξο του Οδυσσέα, και να εμποδίζει να παίζουν ακριβώς τα μικρά σφυριά τα ντυμένα με τσόχα. «Θα ‘ταν καλύτερο να μη το σκέπτομαι», είπε ο Εβδόμερος γυρίζοντας κατά τους συντρόφους του, και τότε κι οι τρεις τους, χέρι χέρι, καθώς μπροστά σε κίνδυνο, κοίταξαν με τα μάτια γουρλωμένα και σιωπηλά αυτό το συγκλονιστικό θέαμα· φαντάστηκαν να είναι οι επιβάτες ενός τελειοποιημένου υποβρυχίου που ανακαλύπτουν, μέσα απ’ τα φινιστρίνια, τα μυστήρια της πανίδος και της χλωρίδος του ωκεανού. Εξάλλου, το θέαμα που προσεφέρετο στα βλέμματά των είχε κάτι το ύφυδρο. Σ’ έκανε να σκέπτεσαι τα μεγάλα ενυδρεία, έστω και γι’ αυτό το συγκεχυμένο φως που εξαφάνιζε τις σκιές· μια παράδοξη κι ανερμήνευτη σιωπή επίεζε όλη τη σκηνή: αυτός ο πιανίστας, καθισμένος μπροστά στο όργανό του, έπαιζε χωρίς να κάνει θόρυβο, αυτός ο πιανίστας τέλος πάντων που δεν τον βλέπαμε γιατί δεν είχε τίποτα που να αξίζει τον κόπο να δει κανείς, κι αυτά τα πρόσωπα του δράματος που στριφογύριζαν γύρω απ’ το πιάνο, μ’ ένα φλυτζάνι καφέ στο χέρι, με χειρονομίες και κινήσεις αλτών, που κινηματογραφήθηκαν στο ραλαντί· όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν σε ένα κόσμο δικό τους, ένα κόσμο ξεχωριστό· αγνοούσαν τα πάντα· δεν είχαν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος για τον πόλεμο του Transval ούτε για την καταστροφή της Μαρτινίκας· δεν σας αναγνωρίζαν γιατί δεν σας γνώρισαν ποτέ· δεν ανησυχούσαν για τίποτα και τίποτα δεν τους έπιανε: ούτε το πρωσσικόν οξύ, ούτε το στιλέτο, ούτε οι σφαίρες ντούμ-ντούμ. Αν ένας αντάρτης (ας τον πούμε έτσι) είχε την ιδέα ν’ ανάψει το φυτίλι μιας καταχθόνιας μηχανής, τα πενήντα κιλά μελανίτιδος που περιέχει το μηχάνημα θα σιγοκαίγανε σφυρίζοντας σαν να ‘ταν νοτισμένα καυσόξυλα. Είχατε κάθε λόγο ν’ απελπίζεστε. Ο Εβδόμερος ισχυριζόταν ότι ήταν η επίδραση του περιβάλλοντος, της ατμόσφαιρας, και πως δεν ξέραν κανένα μέσο για ν’ αλλάξουν όλα αυτά· το μόνο πράγμα που είχαν να κάνουν, ήταν να ζουν και να τους αφήνουν να ζουν. Αλλά, that is the question, ζούσαν πραγματικά;… Μιαν απάντηση θα ήταν αρκετά δύσκολο να δώσεις προπάντων έτσι, αμέσως, χωρίς να της αφιερώσεις μερικές νύχτες βαθιάς περισυλλογής, όπως έκανε ο Εβδόμερος κάθε φορά που ένα περίπλοκο πρόβλημα βασάνιζε το πνεύμα του.


Τζιόρτζιο ντέ Κίρικο Εβδόμερος, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1982
Μτφρ. Στέφανος Ν. Κουμανούδης

*τηρούνται η σύνταξη και η ορθογραφία του κειμένου.

Εκδόσεις Ύψιλον
Τζαβέλλα 15, Εξάρχεια
Τηλ. 210-38 38257

8.4.09

Silent café-bar η Ευδαιμονία

Τελικά, δεν θα πρέπει να μας απασχολεί το πότε οι καπνιστές θα εξοριστούν από τα καφέ και τα μπαρ, αλλά πότε θα δημιουργηθεί ένα café-bar αυστηρώς ακατάλληλο διά μπλαμπλάτορες, που αρνούνται να συνυπάρξουν σε ένα χώρο, δείχνοντας σεβασμό στην παρουσία του άλλου γενικά, αν όχι ειδικά, στην παρουσία του διπλανού που διαβάζει. Αυτό το Silent café-bar ‘‘η Ευδαιμονία’’, θα το υποστήριζα με βαθιά σιωπή και εγκαρτέρηση, δυστυχώς, όμως, ένας τέτοιος τόπος ηρεμίας στην πόλη, προς το παρόν, δεν υπάρχει.

Πολλές φορές, ωστόσο, όποιος δεν μπορεί παρά να γίνεται μάρτυς των ξένων συμβάντων χωρίς νόημα, σε ένα, συμπαθητικό κατά τα άλλα, αλλά θορυβώδες καφέ, διαπιστώνει πως οι Έλληνες είμαστε ένας κεφάτος, κωμικοτραγικός λαός, μέχρι του κομβικού σημείου, που ενώνει τα θέματα των μεσημεριανών εκπομπών με αυτά που συζητιούνται σε μια προσωπική συνάντηση, όπως είναι, συνήθως, η συνεύρεση σε ένα καφέ. Συνοπτικά, αναφέρομαι στα θέματα των συζητήσεων, τα οποία έρχονταν εκ δεξιών και αριστερών, αναποδογυρίζοντας την αυτοσυγκέντρωσή μου.
Από αριστερά, λοιπόν, για όση ώρα έπινα έναν espresso, καθόταν ένα ζευγάρι, στα 25-28 περίπου, και συζητούσαν για το ιδανικό μπλουζάκι, πιο συγκεκριμένα, για την ιδανική στάμπα στο μπλουζάκι. Ο νέος-που θέλει να είναι ωραίος- επιμένει δυναμικά στη γνώμη του, ότι τη στάμπα, τη θέλει μετρίου αναστήματος, όπως αυτός, σε μια υποθετική διαφήμιση, που θέλει, οπωσδήποτε, τα μακαρόνια να είναι μασκέ. Και, όπως μαθαίνω σε ανοιχτή ακρόαση, η κοπέλα του ψάχνει, εν όψει της καλοκαιρίας, ένα κόκκινο μπλουζάκι με στάμπα, αλλά και οι δύο συμφωνούν σε αυτό, ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί κόκκινο μπλουζάκι, έτσι όπως το θέλει κανείς. Τι στόχος και αυτός, το κόκκινο μπλουζάκι με στάμπα!

Φύγαμε από αριστερά, πάμε δεξιά..

Από δεξιά, κάθονται δύο φίλες, εκ των οποίων η μία λέει στην άλλη για τη σχέση της. Περιγράφει, λοιπόν, ότι, όταν χτύπησε το κινητό της και ο φίλος της, που ήταν μπροστά, της είπε να το κοιτάξει, αυτή απάντησε ότι δεν ήταν το κινητό, ήταν η κοιλιά της, που γουργούρισε… Και αυτές ήταν γύρω στα 25, πιθανότατα. Λίγο πιο πέρα, από την ώρα που έφτασε ένα άλλο ζευγάρι, κοίταζα από πού ερχόταν διαρκώς η μουσική, ώσπου αντιλήφθηκα πως, τελικά, ήταν ο κύριος που άλλαζε συνέχεια τα ringtones, δείχνοντας τις δυνατότητες του κινητού του στην κυρία.

Και στο τέλος, λίγο πριν φύγω δηλαδή από το καφέ, φτάνουν δυο μισές οικογένειες, μαμά-παιδί στο τετράγωνο, από τις οποίες ένα κοριτσάκι σηκώνεται στις μύτες, ρωτώντας: ‘‘α, αυτή είναι η Ακρόπολη;’’…

Στην ακροθαλασσιά, καλύτερα, να ακούμε τα καράβια και τα κύματα
Ή στα καφέ των μουσείων… π.χ. (παραδείγματος χάριν) και μ. χ. (μετά χαράς)

Στο Καφέ του Νομισματικού Μουσείου
Κήπος του Νομισματικού Μουσείου
Πανεπιστημίου 12, Σύνταγμα
Επειδή… έχουν γνώση τα αγάλματα

Γλώσσα Παυλίδη

Το σώμα μου κατειλημμένο
Γι’ απόψε θα κόψει τη γραμμή
Υποκοριστικών αόριστης συμπάθειας
Με το τηλεοπτικό κέντρο διερχομένων
Όπως ένα καπέλο που ο νόστος
Του λείπει σε καθεστώς ενοικίου
Μεσοδρομίς των κανόνων ντυμένο
Πολιτικά υπό και από-κρίνεται
Όλα βραδύνουν καλώς έστω
Αλλά μια άλλη γλώσσα βαραίνει
Ασταμάτητα τώρα τα οστά
Με ένα μελαγχολικό ρυθμό
Γυρίζοντας το σώμα στη μνήμη
Αυτή που δεν θέλει να ξέρει το δρόμο
Βαρυθυμεί χωρίς αναδρομικά γιατί
Ταγούς και λαγούς ενός ισοσκελούς
Τριγώνου επάνω στην πόλη ρίχνοντας
Χωρίς δίκυκλο μέσα στον υπόγειο κύκλο
Ο δακτύλιος ή ο νόμος ισχύει για όλους
Η σοκολάτα υγείας Παυλίδη τρέχει στο δάκτυλο
Ρωτώντας τη μίζα Αιγαίου Παυλίδη
Αν σε αιγαιοπελαγίτικη τρόπον τινά
Θα την αναβαθμίσει εν όψει και του θέρους
Αιγαιοπελαγίτικη ωραία σαν σοκολάτα
Καλό και στον τουρισμό θα κάνει
Φόρο τιμής συγγενικό πληρώνοντας

*κι αν γράφω, είναι που, ως έφηβη βουλευτής της Β’ Συνόδου 1996-97, ζω με την ανάμνηση ενός ονείρου παρά με την προσδοκία μιας ψευδαίσθησης, ενώ βλέπουμε τα όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν…

Ξεχασμένα βιβλία παραμάσχαλα για το Πάσχα (α)

…Και τότε άρχισε η επίσκεψη αυτού του παράδοξου οικοδομήματος, που βρίσκεται σ’ έναν αυστηρό δρόμο, αλλά κομψό και χωρίς θλίψη. Αν το έβλεπες από το δρόμο, το κτίριο σ’ έκανε να σκέπτεσαι ένα γερμανικό προξενείο στη Μελβούρνη. Μεγάλα καταστήματα κατελάμβαναν όλο το μέρος του ισογείου του. Αν και δεν ήταν ούτε Κυριακή ούτε γιορτή, τα μαγαζιά ήταν κλειστά, κι αυτό έδινε σ’ αυτό το μέρος του δρόμου μιαν όψη μελαγχολικής πλήξεως, μια κάποια θλίψη, αυτή τη χαρακτηριστικήν ατμόσφαιρα που έχουν οι αγγλοσαξωνικές πόλεις την Κυριακή. Στον αέρα πλανιόταν μια ελαφριά οσμή αποβάθρας· η απροσδιόριστη και καθαρά υποβλητική οσμή που αναθρώσκει από τα στοιβαγμένα εμπορεύματα στα μουράγια, στα λιμάνια. Η όψη του γερμανικού προξενείου στη Μελβούρνη ήταν μια εντύπωση καθαρά προσωπική του Εβδόμερου κι όταν μίλησε γι’ αυτή στους φίλους του εκείνοι γέλασαν και βρήκαν πως η σύγκριση ήταν αστεία, αλλά δεν επέμειναν κι αμέσως μίλησαν για άλλα πράγματα, κι απ’ αυτό ο Εβδόμερος έβγαλε το συμπέρασμα πως ίσως δεν είχαν καταλάβει καλά το νόημα των λόγων του. Και σκέφτηκε τη δυσκολία που έχει να κάνεις να σε καταλάβουν όταν αρχίζεις να ελίσσεσαι σ’ ένα κάποιο ύψος ή βάθος.

*η αρχή από το Τζιόρτζιο ντέ Κίρικο Εβδόμερος, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1982
(τηρείται η ορθογραφία του κειμένου)
Εκδόσεις Ύψιλον
Τζαβέλλα 15, Εξάρχεια
Τηλ. 210-38 38257

7.4.09

Το κοράκι στις 23.00, αύριο Τετάρτη (Απόλλων)

Le Corbeau / Το κοράκι
Γαλλία / France, 1943

Σκηνοθεσία / Réalisation - Σενάριο / Scénario : Henri-Georges Clouzot. Φωτογραφία / Photographie : Henri Pecqueux. Mοντάζ / Montage : Margueritze Beaugé. Ήχος / Son : William-Robert Sivel. Hθοποιοί / Avec : Pierre Fresnay, Ginette Leclerc, Héléna Manson, Pierre Bertin, Liliane Maigné, Roger Blin. Παραγωγοί / Producteurs : René Montis, Raoul Ploquin. Production : Continental-Films. Παγκόσμια εκμετάλλευση / Distribution Internationale : MAE. Ασπρόμαυρο / Noir et blanc, 35 mm, 93΄.

Les notables de Saint-Robin, petite ville de province, commencent à recevoir des lettres anonymes signées « Le corbeau », dont le contenu est calomnieux. Les dénonciations se portent régulièrement sur le docteur Rémi Germain, accusé de pratiques abortives, ainsi que sur d’autres personnes de la ville. Les choses se gâtent lorsque l’un des patients du docteur Germain se suicide, une lettre lui ayant révélé qu’il ne survivrait pas à sa maladie. Le docteur Germain enquête pour découvrir l’identité du mystérieux corbeau.

Τα σημαίνοντα πρόσωπα του Saint-Robin, μιας μικρής επαρχιακής πόλης, αρχίζουν να δέχονται ανώνυμες συκοφαντικές επιστολές που στο τέλος τους έχουν την υπογραφή «Το κοράκι». Οι καταγγελίες εστιάζονται συχνά στο πρόσωπο του γιατρού Rémi Germain, ο οποίος κατηγορείται ότι προχωρά σε εκτρώσεις, αλλά αναφέρονται και σε άλλα πρόσωπα της πόλης. Η κατάσταση χειροτερεύει όταν ένας από τους ασθενείς του γιατρού αυτοκτονεί, καθώς είχε λάβει μια επιστολή που του αποκάλυπτε ότι δεν θα γλίτωνε από τη θανατηφόρα αρρώστια του. Ο δόκτωρ Germain αρχίζει την έρευνα για να ανακαλύψει την ταυτότητα του μυστηριώδους κορακιού.

Henri-Georges Clouzot
Réalisateur, scénariste

Cinéaste au style classique mais incisif, ses trois premiers films trahissent l’influence du cinéma expressionniste, et surtout de Fritz Lang. Il est animé par une sorte de perfectionnisme qui le conduit parfois à tyranniser ses acteurs. Moraliste jetant un regard souvent pessimiste sur la société, il est le réalisateur de plusieurs films célèbres dont Les Diaboliques, film policier haut en suspense mettant en scène un couple ambivalent et ambigu interprété par Simone Signoret et Véra Clouzot, Le Mystère Picasso, un grand documentaire sur la méthode du peintre et sur la naissance de quelques-uns de ses tableaux, et La Vérité, où Brigitte Bardot trouve son meilleur rôle dramatique. Né en 1907, Henri-Georges Clouzot meurt en 1977, laissant derrière lui une des filmographies les plus abouties et les plus intéressantes du cinéma français.

Henri-Georges Clouzot
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος

Το σκηνοθετικό ύφος του Henri-Georges Clouzot είναι κλασικό και ταυτόχρονα καυστικό, ενώ οι τρεις πρώτες του ταινίες προδίδουν την επίδραση του εξπρεσιονιστικού κινηματογράφου, και κυρίως του Fritz Lang. Διαπνέεται από ένα είδος τελειομανίας που μερικές φορές τον οδηγεί να συμπεριφέρεται τυραννικά στους ηθοποιούς του. Ηθικολόγος που ρίχνει ένα συχνά απαισιόδοξο βλέμμα στην κοινωνία, γυρίζει πολλές ταινίες που γίνονται διάσημες όπως Οι διαβολογυναίκες, αστυνομική ιστορία με έντονο σασπένς όπου σκηνοθετεί ένα διφορούμενο και αμφιλεγόμενο ζευγάρι που ενσαρκώνουν η Simone Signoret και η Véra Clouzot, το σημαντικό ντοκιμαντέρ Le Mystère Picasso με θέμα τη μέθοδο του γνωστού ζωγράφου και τη δημιουργία ορισμένων από τους πίνακές του και την Αλήθεια, στην οποία η Brigitte Bardot υποδύεται τον καλύτερο δραματικό της ρόλο. Ο Henri-Georges Clouzot γεννήθηκε το 1907 και πέθανε το 1977, αφήνοντας πίσω του μία φιλμογραφία από τις πιο ολοκληρωμένες και ενδιαφέρουσες του γαλλικού κινηματογράφου.

Φιλμογραφία / Filmographie
1968 - La Prisonnière
1960 - La Vérité
1956 - Le Mystère Picasso
1955 - Les Diaboliques
1953 - Le Salaire de la peur
1950 - Miquette et sa mère
1947 - Quai des Orfèvres
1943 - Le Corbeau
1942 - L’assassin habite au 21
Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Απόλλων, Σταδίου 19
Τετάρτη 8.04.09, 23.00
εισιτήρια: 6€, 5€ (φοιτητικό)
Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Registration fellowships available until 30.04.09

Registration fellowships available to attend world congress of environmental history
Environmental Deadline: 30/04/2009
Region: Worldwide

Journalists interested in attending an international congress in Denmark that will focus on understanding human interaction with the environment may be eligible for registration fellowships. Journalists requesting a fellowship by April 30 will also be first considered for travel grants.
The First World Congress of Environmental History, which will take place
August 4 to 8 in Copenhagen, Denmark, will draw scholars, policymakers, and land managers from around the world.
Among the topics to be covered: global change, renewable energy, water resources, forest management, biodiversity, agriculture, traditional knowledge and environmental justice. Nearly 500 paper and poster presentations from more than 40 countries are expected.
For more information go to http://wceh2009.org. To request a Registration Fellowship, contact Bo Poulsen at wceh2009@ruc.dk and bopo@ruc.dk, and copy Steven Anderson at stevena@duke.edu.
Source:
https://www.ijnet.org/ijnet/training_opportunities/registration_fellowships_available_to_attend_world_congress_of_environmental_history

Ο Βόλφγκανγκ και η ατάκα

Ιστορίες από την πόλη

Την ωραία ατάκα δεν ξέρεις πού και πότε θα την ακούσεις. Αυτή τη φορά συνέβη μέσα σε ένα τρόλεϊ, το μεσημέρι. Ήμουν στο τελευταίο κάθισμα και κοίταζα έξω από το παράθυρο, με ένα βλέμμα, που δεν ήξερε τι ήθελε και, μεσοδρομίς, αναμασούσε διάφορες εικόνες, από ταμπέλες για κρέπα μέχρι παϊδάκια στα κάρβουνα, υποκύπτοντας, σαν κατά φαντασίαν ασθενής, στις ανοιχτές επιταγές ενός κοιλιόδουλου στομαχιού, ώσπου, καθόλου ξαφνικά και κάπως αναγκαία, το κινητό ενός όρθιου κοντά μου, γύρω στα τριάντα, χτυπάει. Από τη ‘‘συνταρακτική’’ μελωδία, απευθείας αντιληφθήκαμε, όλοι στο τρόλεϊ, πως συνταξιδεύαμε με ένα ροκά της άμεσης κρούσης. Μια χαρά, ο συνεπιβάτης ανέβηκε στην εκτίμησή μου παρόλο που έπεσε και στο δριμύ, οφθαλμικό, κατηγορώ της μπροστινής κυρίας με το καπέλο και ένα γιαούρτι, λες και επιτρέπεται σε μέσο μαζικής μεταφοράς να τρώμε και να ροκανίζουμε, αλλά, όπως επισημάνθηκε, η κυρία συνόδευε το καπέλο της και κανείς δεν την κοίταξε αξιοπερίεργα – για το γιαούρτι τουλάχιστον.
Επιστρέφοντας στο συνεπιβάτη το ροκά, λοιπόν, διαπιστώνω ότι είναι αρκετά σιωπηλός και αθόρυβος, ώστε τον βαπτίζω ‘‘Βόλφγκανγκ’’. Στην ταινία Σταβίσκι του Αλάν Ρενέ, η οποία προβλήθηκε την Κυριακή 05/04 στο Αττικόν, στα πλαίσια του Φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου του Γαλλικού Ινστιτούτου 2-12.04.09, ειπώθηκε ότι ‘‘Βόλφγκανγκ’’ σημαίνει ‘‘αθόρυβος’’. Αυτός, λοιπόν, δεν λέει και πολλά, προφανώς όχι επειδή τον στενεύει το κουμπί του τζιν αλλά, κυρίως, υποθέτω, επειδή ακούει τον εξάψαλμο στην άλλη άκρη της γραμμής από την κοπέλα του για κάποιο ραντεβού, που μάλλον ακυρώθηκε και γι’ αυτό, τώρα, εξελισσόταν, σε πραγματικό χρόνο, ένα χρονικό συγκόλλησης της σχέσης ή το χρονικό της ‘‘αναδάσωσης’’.
Σημειωτέον ότι ο Νάνος Βαλαωρίτης έχει γράψει ποίημα με αυτόν τον τίτλο, Το χρονικό της αναδάσωσης και το διαβάζει σε προηγούμενο τεύχος του ηλεκτρονικού περιοδικού poema, http://www.e-poema.eu/.

Τακτακ τικιτικιτάκ...στο ξαναλέω
Και η ατάκα; Πριν κατεβώ από το λεωφορείο, -και αυτός, τελικά, κατέβηκε στην ίδια στάση με εμένα-,τον ακούω να της λέει την απίστευτη ατάκα: ‘‘όταν προσπαθώ να επανορθώσω, δεν σηκώνεις το τηλέφωνο’’. Και να είχα κενό μνήμης, της το επανέλαβε τόσες φορές που ήταν αδύνατο να μην το θυμάμαι. Γέλασα τόσο πολύ με την αντίστιξη των ρημάτων, ‘‘επανορθώνω’’ και ‘‘σηκώνω’’… Έτσι είναι, όταν θέλουμε κάτι, δεν έρχεται.
Ας είναι καλά ο ροκάς όπου και να είναι.

Φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου του Γαλλικού Ινστιτούτου 2-12.04.09
http://www.ifa.gr/
*στη φωτογραφία, ο Νάνος Βαλαωρίτης με τη σύζυγό του, Marie Wilson, που απαθανάτισα, κάποια στιγμή, στο Γκάζι.

6.4.09

Les Femmes de l’ombre,απόψε, στο Απόλλων 23.30

Les Femmes de l’ombre / Oι αφανείς ηρωίδες
Γαλλία / France, 2008

Σκηνοθεσία / Réalisation : Jean-Paul Salomé. Σενάριο / Scénario : Jean-Paul Salomé, Laurent Vachaud. Φωτογραφία / Photographie : Pascal Ridao. Mοντάζ / Montage : Marie-Pierre Renaud. Ήχος / Son : Vincent Guillon. Hθοποιοί / Avec : Sophie Marceau, Julie Depardieu, Marie Gillain, Déborah François, Moritz Bleibtreu, Maya Sansa, Julien Boisselier. Παραγωγός / Producteur : Eric Névé. Παραγωγή / Production : Les Chauves-Souris. Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : Hollywood Entertainment. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 118΄.

Υποψηφιότητα στα βραβεία César 2009 στην κατηγορία καλύτερων κοστουμιών.
César 2009 : nomination meilleurs costumes.
Προειδοποίηση: Κάποιες σκηνές, λόγια ή εικόνες της ταινίας μπορεί να προσβάλουν την ευαισθησία των θεατών.
Avertissement : des scènes, des propos ou des images peuvent heurter la sensibilité des spectateurs.

Engagée dans la Résistance française, Louise s’enfuit à Londres après l’assassinat de son mari. Elle est recrutée par le SOE, un service secret de renseignement et de sabotage piloté par Winston Churchill. Dans l’urgence, on lui confie sa première mission, l’exfiltration d’un agent britannique tombé aux mains des Αllemands alors qu’il préparait le débarquement sur les plages normandes. L’homme n’a pas encore parlé mais le temps presse. Louise doit d’abord constituer un commando de femmes spécialement choisies pour les besoins de l’opération. Pour le recrutement, tous les moyens sont bons : mensonges, chantage, remises de peine...

Η Louise αγωνίζεται στη γαλλική Αντίσταση. Έπειτα από τη δολοφονία του συζύγου της, δραπετεύει στο Λονδίνο. Εκεί στρατολογείται από τη SOE, μια μυστική υπηρεσία πληροφόρησης και δολιοφθορών η οποία επιθεωρείται από τον Winston Churchill. Οι ανάγκες είναι επείγουσες και έτσι της εμπιστεύονται την πρώτη της αποστολή, τον επαναπατρισμό ενός βρετανού πράκτορα που έπεσε στα χέρια των Γερμανών ενώ προετοίμαζε την απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας. Ο άντρας δεν έχει ακόμα ομολογήσει τίποτα, αλλά ο χρόνος είναι πιεστικός. Η Louise θα πρέπει πρώτα να στήσει μια ομάδα από γυναίκες κομάντο, προσεκτικά επιλεγμένες για τις ανάγκες της επιχείρησης. Για να τις στρατολογήσει, κάθε μέσο μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο: ψέματα, εκβιασμοί, μείωση ποινών...

Jean-Paul Salomé
Réalisateur

Dès l’âge de onze ans, Jean-Paul Salomé décide de devenir réalisateur mais ce n’est qu’après avoir passé un baccalauréat scientifique qu’il arrête ses études et travaille comme stagiaire avec Claude Lelouch, qui l’engage sur le tournage de son film Les Uns et les Autres. Il réalise par la suite deux documentaires, L’Heure d’aimer en 1983 et La Petite Commission en 1984, tous deux sélectionnés dans de nombreux festivals. En 1991, il écrit et réalise un premier film pour la télévision, Crimes et Jardins, suivi deux ans plus tard de son premier long métrage, Les Braqueuses. Après un retour à la télévision, où il a réalisé deux films en deux ans, il signe en 1998 son deuxième long métrage, Restons groupés. A partir de 2001, Jean-Paul Salomé se consacre à la réalisation de films à gros budget, comme Belphégor - Le Fantôme du Louvre ou Arsène Lupin. Dans son dernier film, Les Femmes de l’ombre, il avait envie de rendre hommage à ces femmes qui ont fait preuve d’un courage exceptionnel et qui ont reçu moins d’honneurs après la guerre que les hommes.

Jean-Paul Salomé
Σκηνοθέτης
Ήδη από την ηλικία των έντεκα χρονών ο Jean-Paul Salomé αποφασίζει να γίνει σκηνοθέτης, και σε αυτόν του τον στόχο θα φτάσει αφού πρώτα πάρει το απολυτήριό του – επιστημονικής κατεύθυνσης – , διακόψει τις σπουδές του και δουλέψει ως ασκούμενος δίπλα στον Claude Lelouch, ο οποίος τον προσλαμβάνει την εποχή που γυρίζει την ταινία του Les Uns et les Autres. Στη συνέχεια σκηνοθετεί δύο ντοκιμαντέρ, L’Heure d’aimer το 1983 και La Petite Commission το 1984, που και τα δύο θα συμμετάσχουν σε πολλά φεστιβάλ. Το 1991 υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία της πρώτης του τηλεταινίας, Crimes et Jardins, ενώ έπειτα από δύο χρόνια έρχεται η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Les Braqueuses. Αφού επιστρέψει στον χώρο της τηλεόρασης, όπου γυρίζει δύο ταινίες σε διάστημα δύο χρόνων, το 1998 γυρίζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους δημιουργία του, Restons groupés. Από το 2001 και μετά, ο Jean-Paul Salomé θα επιδοθεί στη σκηνοθεσία πολύ ακριβών παραγωγών, όπως τα φιλμ Belphégor - Le Fantôme du Louvre ή Arsène Lupin. Στην πιο πρόσφατη ταινία του, Les Femmes de l’ombre, θέλησε να αποτίσει έναν φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις γυναίκες που επέδειξαν μια εξαιρετική γενναιότητα αλλά μετά το τέλος του πολέμου έδρεψαν λιγότερες δάφνες απ’ όσες οι άντρες αγωνιστές.

Φιλμογραφία / Filmographie
2007 - Les Femmes de l’ombre
2003 - Arsène Lupin
2001 - Belphégor - Le Fantôme du Louvre
1998 - Restons groupés1993 - Les Braqueuses
Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Απόλλων, απόψε, 06.04.09 στις 23.30
Σταδίου 19
Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Σίνα 31, www.ifa.gr

Lady Jane στον κινηματογράφο ''Απόλλων''στις 21.00

Lady Jane
Γαλλία / France, 2008

Σκηνοθεσία / Réalisation : Robert Guédiguian. Σενάριο / Scénario : Robert Guédiguian, Jean-Louis Milesi. Φωτογραφία / Photographie : Pierre Milon. Mοντάζ / Montage : Bernard Sasia. Ήχος / Son : Laurent Lafran. Hθοποιοί / Avec : Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Frédérique Bonnal, Jacques Boudet, Yann Trégouët, Pascale Roberts, Pascal Cervo, Giuseppe Selimo, Anna Ostby, Pierre Banderet, Jacques Reboud. Παραγωγός / Producteur : Robert Guédiguian. Παραγωγή / Production : Agat Films & Cie. Διανομή στην Eλλάδα / Distribution pour la Grèce : Videorama. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 102΄.

A l’époque où les Rolling Stones chantaient « Lady Jane », Muriel, François et René, amis d’enfance nés dans les ruelles populaires de Marseille, distribuaient des fourrures volées à toutes les ouvrières de leur quartier. Ils cessèrent leurs cambriolages après avoir tué un bijoutier dans un parking et, pour se faire oublier, ne se virent plus jusqu’au jour où le fils de Muriel est enlevé… La bande se reforme alors pour réunir l’argent de la rançon.

Την εποχή που οι Rolling Stones τραγουδούσαν το « Lady Jane », η Muriel, ο François και ο René, φίλοι από τότε που ήταν παιδιά στα λαϊκά σοκάκια της πόλης τους, της Μασσαλίας, μοίραζαν κλεμμένες γούνες σε όλες τις εργάτριες της γειτονιάς τους. Κάποια μέρα σκότωσαν έναν κοσμηματοπώλη μέσα σε ένα πάρκινγκ. Από τότε, για να ξεχαστούν τα ίχνη τους, δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ, μέχρι τη μέρα που ο γιος της Muriel πέφτει θύμα απαγωγής… Τότε η συμμορία σχηματίζεται και πάλι με σκοπό να συγκεντρώσει τα χρήματα για τα λύτρα.

Robert Guédiguian
Réalisateur, scénariste

Après un doctorat en sociologie, Robert Guédiguian tourne en 1980 son premier film de long métrage. Il sort de l’ombre en 1995 grâce à A la vie, à la mort !, un hymne à la solidarité salué par la critique, avant que le grand public ne le découvre à son tour avec l’optimiste Marius et Jeannette, qui vaut à Ariane Ascaride le César de la meilleure actrice en 1998. Robert Guédiguian s’est essayé à plusieurs genres cinématographiques, du film noir (A la place du cœur) à la fable (Mon père est ingénieur), entouré d’un groupe d’acteurs avec qui il travaille en permanence. Héritier du cinéma populaire des années 30 à 50, Guédiguian est l’auteur, en 2002, du mélodrame Marie-Jo et ses deux amours, présenté en compétition au festival de Cannes.
En 2004, celui qui a longtemps eu sa carte au Parti communiste, abandonne le petit théâtre de l’Estaque pour se consacrer au Promeneur du Champ de Mars, évocation pudique et dépassionnée des derniers jours de la vie de François Mitterrand. Après un Voyage en Arménie en forme de quête des origines (2007), il revient à Marseille tourner Lady Jane, un polar présenté en compétition à la Berlinale en 2008.

Robert Guédiguian
Σκηνοθέτης, σεναριογράφος

Ύστερα από ένα διδακτορικό στην κοινωνιολογία, o Robert Guédiguian γυρίζει το 1980 την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους. Οι προβολείς πέφτουν πάνω του το 1995 χάρη στο φιλμ A la vie, à la mort !, έναν ύμνο στην αλληλεγγύη που χαιρετίζεται από την κριτική, πριν τον ανακαλύψει το ευρύ κοινό με την αισιόδοξη ταινία Marius et Jeannette, που χαρίζει στην Ariane Ascaride το βραβείο César καλύτερης γυναικείας ερμηνείας το 1998. Ο Robert Guédiguian έχει δοκιμαστεί σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, από το φιλμ νουάρ (A la place du cœur) μέχρι το παραμύθι (Mon père est ingénieur), περιστοιχισμένος από μια ομάδα ηθοποιών με τους οποίους συνεργάζεται μόνιμα. Ως γνήσιος απόγονος του γαλλικού λαϊκού σινεμά της περιόδου 1930-1950, δημιουργεί το μελόδραμα Marie-Jo et ses deux amours, που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ των Kαννών το 2002.

To 2004 ο σκηνοθέτης που για πολλά χρόνια διατηρούσε κομματική ταυτότητα στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα, εγκαταλείπει το μικρό θέατρο του Estaque για να αφιερωθεί στο γύρισμα του φιλμ Ο περιπατητής του Πεδίου του Άρεως, μια σεμνή και απαλλαγμένη από πάθη εξιστόρηση των τελευταίων ημερών του François Mitterrand. Έπειτα από ένα Ταξίδι στην Αρμενία όπου αναζητά τις προσωπικές του ρίζες (2007), επιστρέφει στη Μασσαλία για να γυρίσει την ταινία Lady Jane, μια αστυνομική ιστορία που παρουσιάστηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2008.

Φιλμογραφία / Filmographie
2008 - Lady Jane
2006 - Le Voyage en Arménie
2005 - Mon père est ingénieur
2004 - Le Promeneur du Champ de Mars
2002 - Marie-Jo et ses deux amours
2001 - La ville est tranquille
2000 - Α l’attaque
1998 - Α la place du cœur
1996 - Marius et Jeannette
1995 - Α la vie, à la mort !
Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου
Απόψε, 06.04.09 , στις 21.00,
Απόλλων, Σταδίου 19
Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών
Σίνα 31, www.ifa.gr