30.1.11

Μια Φάρσα, μα ποια Φάρσα;Παπασωτηρίου, 2/2, 7μμ

Οι Εκδόσεις Πατάκη
και τα Βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

σας προσκαλούν

την Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

στις 19.00 το απόγευμα

στο Βιβλιοπωλείο Παπασωτηρίου

(Πανεπιστημίου 37 και Κοραή)

στην παρουσίαση του βιβλίου
Η Φάρσα
της
Έρσης Σωτηροπούλου



Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
ο Νάνος Βαλαωρίτης
και ο συγγραφέας Χρήστος Α. Χωμενίδης.

Τη συζήτηση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Κατερίνα Οικονομάκου.

29.1.11

Μεσημέρι με Ξενάγηση στην Εθνική Πινακοθήκη...

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ "ΠΑΡΙΣΙ 1900" 30/01/2010

Η Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης κα Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα θα υποδεχθεί και θα ξεναγήσει το κοινό στην έκθεση: «Παρίσι 1900, Αρ Νουβώ και Μοντερνισμός. Θησαυροί από το Πετί Παλαί Μουσείο της πόλεως του Παρισιού» αύριο, Κυριακή 30/01/2011, στις 12.00 το μεσημέρι.

Οι ξεναγήσεις στην έκθεση "ΠΑΡΙΣΙ 1900" από τη Διευθύντρια κα Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα, θα συνεχιστούν κάθε Τετάρτη στις 19.30 κατά τη διάρκεια του Φεβρουαρίου.

Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου
Βασιλέως Κωνσταντίνου 50, Αθήνα

Ώρες λειτουργίας του μουσείου:
Δευτέρα, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 09.00 - 15.00
Τρίτη: κλειστά,
Τετάρτη: μόνο απόγευμα 17.00 - 22.00
Κυριακή: 10.00 - 14.00

Γενική είσοδος: 6,50 €
Μειωμένο: 3,00 €
Άνω των 65 ετών, Φοιτητές, Μαθητές
Δωρεάν:
Κάτοχοι καρτών ICOM, AICA, ΥΠ.ΠΟ.
Φοιτητές Ανωτάτων Σχολών Καλών Τεχνών.
Παιδιά κάτω των 12 ετών.
Άτομα με ειδικές ανάγκες
(Στο μουσείο υπάρχει δυνατότητα πρόσβασης ΑΜΕΑ)

27.1.11

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ με τον SERGIO BLANCO, 21-24/3/11

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ με τον γάλλο-ουρουγουανό

σκηνοθέτη-συγγραφέα SERGIO BLANCO

Δόμηση και αποδόμηση του μονολόγου

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου στα πλαίσια του επιμορφωτικού έργου του διοργανώνει εργαστήριο με τον διεθνώς αναγνωρισμένο γαλλο-ουρουγουανό θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Sergio Blanco με θέμα «Δόμηση και αποδόμηση του μονολόγου» στις 21 έως 24 Μαρτίου 2011.

Πρόκειται για ένα εργαστήριο εντατικό, στο οποίο οι συμμετέχοντες θα δουλέψουν επί τέσσερις ημέρες πάνω στη δημιουργία ενός μονολόγου για έναν ηθοποιό. Αντικείμενο του Εργαστηρίου θα είναι τόσο η θεωρητική έρευνα όσο και η πρακτική εφαρμογή. Οι συμμετέχοντες θα δουλέψουν στο εργαστήριο ως συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί ερμηνεύοντας τους μονολόγους που θα έχουν δημιουργήσει.

Το εργαστήριο βασίζεται στην άποψη ότι ο μονόλογος δεν είναι μια στιγμή αποξένωσης, ούτε εσωστρέφειας, ούτε μοναξιάς -όπως θεωρείται συνήθως- αλλά αντίθετα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια στιγμή «μεγάλου εσωτερικού ανοίγματος» του χαρακτήρα στην οποία οι «βασικές αρχές επικοινωνίας» ενεργοποιούνται στον μέγιστο βαθμό.

Αυτή είναι και η παράξενη ιδιαιτερότητα του μονολόγου, που παρουσιάζεται ως γλωσσολογική: πρόκειται για την εξέλιξη μιας μοναχικής κουβέντας, η οποία όμως ταυτόχρονα απευθύνεται σε ένα σιωπηλό ακροατήριο με πολλαπλούς παραλήπτες.

Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια μοναχική κουβέντα που απευθύνεται σε κάποιον ο οποίος δεν απαντά: βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε έναν λόγο που ψάχνει τον «άλλο», κάνοντας έτσι το στοιχείο της αλλοτρίωσης βασικό στοιχείο σε όλη τη διαδικασία της εξέλιξης τού μονολόγου.

Και αυτή ακριβώς η αναζήτηση του «άλλου» είναι εκείνη που θα καταστήσει τελικά κάθε μονόλογο μια εξαιρετικά πολιτική εμπειρία.



Περιγραφή του Εργαστηρίου

Αντικείμενο

Βασισμένο σε στέρεες θεωρητικές βάσεις που αποσαφηνίζουν, εξηγούν και διαρθρώνουν τους μηχανισμούς λειτουργίας τού θεατρικού μονολόγου -οι οποίοι θα γίνουν εξάλλου προσβάσιμοι μέσα από σχετική βιβλιογραφία-, το εργαστήριο θα έχει ως βασικό αντικείμενό του να παράσχει στους συμμετέχοντες:

Α. Ένα επίπεδο στοχασμού και ανάλυσης -δράση είναι πρώτα απ’ όλα η ανάλυση της σκέψης μας γύρω από τη μελλοντική μας δράση- σχετικά με την ιδιαιτερότητα παρουσίασης του θεατρικού μονολόγου.

Β. Ένα σύνολο από «εργαλεία» επαν-ανάγνωσης και επαν-ερμηνείας που θα επιτρέψουν σε κάθε συμμετέχοντα να ασκήσει τους άλλους και να ασκηθεί ο ίδιος στη σύνθεση και ερμηνεία ενός θεατρικού μονολόγου: με αφετηρία τη βασική αρχή πως δεν επιδιώκουμε να αρθρώσουμε μόνο κάποιες λέξεις που θα απαγγελθούν και θα ερμηνευτούν, αλλά να θέσουμε σε λειτουργία ένα ολόκληρο δίκτυο από σημεία και λειτουργίες που θα επιτελεστούν και θα παρουσιαστούν σε έναν συγκεκριμένο χώρο, για να φτάσουμε στην επεξεργασία του τελικού μονολόγου: ο ηθοποιός δεν είναι πια ένα απλό υποταγμένο αντικείμενο που έρχεται να πει το κείμενό του υπακούοντας στη λογική ενός κειμένου και ενός ρόλου που έχει να ερμηνεύσει, αλλά έχει μεταμορφωθεί εκ των προτέρων σε έναν πραγματικά δημιουργικό εκπρόσωπο των νέων αυτών σκηνών που θα τον βοηθούν όλο και περισσότερο να γίνει αυτός που θα δομήσει και θα απο-δομήσει έναν συγκεκριμένο σκηνικό χώρο στον οποίο συντελείται μια μεγάλη έκρηξη ενέργειας και σημείων.



Δυναμική

Έχοντας ως βασική αρχή την ανταλλαγή και τη διαρκή αντιπαράθεση με ιδέες, το εργαστήριο αυτό διαθέτει θεωρητική και πρακτική δυναμική.

Α. Σε πρώτη φάση, το εργαστήριο θα αναπτύξει μια δυναμική ουσιαστικά θεωρητική, που συνίσταται στην έκθεση και ανάλυση διαφόρων ιδεών, στην παρουσίασή τους με τη χρήση παραδειγμάτων και τη χρήση των αντίστοιχων βιβλιογραφικών πηγών.

Β. Σε δεύτερη φάση, αυτή η θεωρητική δυναμική θα μεταμορφωθεί σε πρακτική, προτείνοντας στους συμμετέχοντες μια δουλειά «εργαστηρίου» γύρω από τη σκηνική εκτέλεση ενός μονολόγου βασισμένου στα θεωρητικά στοιχεία που θα έχουν ήδη επεξεργαστεί.

Διάρκεια

Η συνολική διάρκεια του εργαστηρίου θα είναι είκοσι (20) ώρες, δηλαδή τέσσερις (4) διαδοχικές ημέρες από πέντε (5) ώρες ημερησίως.

Συμμετέχοντες

Το εργαστήριο απευθύνεται κυρίως σε ηθοποιούς. Μπορεί όμως να είναι εξαιρετικά βοηθητικό και σε σκηνοθέτες, θεατρικούς συγγραφείς, σπουδαστές δραματικών σχολών και θεατρολόγους.

Σημαντικό είναι ο καθένας να συμμετέχει στο εργαστήριο μέσα από την ιδιότητα που κατέχει, και μέσα από τη δυναμική του εργαστηρίου να καταργηθούν οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των λειτουργιών της κάθε ιδιότητας (ηθοποιού, σκηνοθέτη κλπ.), καθώς όλοι θα μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Το εργαστήριο πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες το οποίο παραχωρεί ευγενικά το χώρο και με την υποστήριξη του Teatro Pasión, δικτυακού τόπου αφιερωμένου στο ισπανόφωνο θέατρο, το οποίο παραχωρεί ευγενικά τη διερμηνεία του εργαστηρίου από τα ισπανικά στα ελληνικά.

Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί στην ισπανική γλώσσα με ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική γλώσσα και για τις τέσσερις ημέρες.

Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να αποστείλουν βιογραφικό σημείωμα στα ελληνικά (η επιλογή θα γίνει από το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.) έως τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011 μέσω e-mail office@hellastheatre.gr ή fax (210 3303149). Η κατοχύρωση της θέσης γίνεται μόνο με την προκαταβολή του ½ του συνολικού ποσού.

Ημέρες εργαστηρίου:
Δευτέρα 21, Τρίτη 22, Τετάρτη 23 και Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011 16.00-21.00

Χώρος: Ινστιτούτο Θερβάντες, Μητροπόλεως 23, Αθήνα


Κόστος: 150€ & 120€ για τα μέλη του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.

Αποστολή βιογραφικών: έως τη Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011


Βιογραφικό του Σέρχιο Μπλάνκο:
*Ο Σέρχιο Μπλάνκο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) το 1971. Σπούδασε φιλολογία και θέατρο στην πατρίδα του και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό σημαντικών λατινοαμερικάνων σκηνοθετών (Atahualpa del Cioppo, Antonio Larreta, Nelly Goitiño και Aderbal Freire-Filho). Στη συνέχεια σκηνοθέτησε ο ίδιος στη χώρα του τα έργα Ριχάρδος ΙΙΙ και Μάκβεθ τού Σαίξπηρ και Συρανό ντε Μπερζεράκ τού Εντμόν Ροστάν.

Το 1993 τιμήθηκε με το σημαντικό βραβείο Florencio Revelación το οποίο του παρείχε την ευκαιρία να μεταβεί στο Παρίσι και να πραγματοποιήσει ως υπότροφος σπουδές σκηνοθεσίας στην Κομεντί Φρανσαίζ, με δασκάλους του σκηνοθέτες όπως οι Alain Françon, Georges Lavaudant, Daniel Mesguich και Matthias Langhoff.

Από το 1993 μέχρι το 1998, η θεατρική του δραστηριότητα μοιράζεται ανάμεσα στη Γαλλία και την Ουρουγουάη, ώσπου το 1998 εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι- όπου ζει μέχρι σήμερα- και αρχίζει να ασχολείται με τη θεατρική γραφή. Έργα το έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας που διοργανώνει το ΕΚΔΙΘ.

Τα περισσότερα έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες και έχουν εκδοθεί και παρασταθεί σε διάφορες χώρες. Διδάσκει δραματουργία και σκηνοθεσία σε πανεπιστημιακά και πολιτιστικά ιδρύματα διαφόρων χωρών όπως η Γαλλία, η Ουρουγουάη, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Κούβα και η Ισπανία.

Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων με το Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας της Ουρουγουάης, το Βραβείο της Πόλης του Μοντεβιδέο, το Βραβείο του Εθνικού Ταμείου για το Θέατρο (Ουρουγουάη) και το Βραβείο Florencio για τον καλύτερο δραματουργό. Το 2010, του απονεμήθηκε η τιμητική διάκριση του Βραβείου Casa de las Americas για το έργο του Barbarie.

26.1.11

Συνέδριο του τμήματος Θεατρικών Σπουδών: Από τα κείμενα στη σκηνή...

Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής
Συνέδριο για τα 20 χρόνια
του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών
του Παν/μιου Αθηνών

Σήμερα, 26 Ιανουαρίου 2011, ημέρα Τετάρτη και ώρα 19.00 στη Μεγάλη Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών θα γίνει η τελετή έναρξης του συνεδρίου «Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής» που οργανώνει το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.

Το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, γιορτάζει τα 20 πρώτα χρόνια της ζωής του. Στα 20 αυτά σημαντικά χρόνια, θεμελιώθηκαν οι στόχοι του, διαμορφώθηκε η φυσιογνωμία του, διερευνήθηκαν και καθορίστηκαν οι προοπτικές του. Την επέτειο τού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών τιμούν γύρω στους 120 ομιλητές, θεατρολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίων, διδάκτορες, απόφοιτοι μεταπτυχιακών και πτυχιακών σπουδών, καθώς και καλλιτέχνες της θεατρικής πράξης, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς.

Η θεματική ευρύτητα του συνεδρίου, αποκαλύπτει το μελετητικό εύρος του θεάτρου, ως επιστήμης και τέχνης, ως θεωρίας και πράξης. Φανερώνει τον πολυσχιδή, τον συμπαντικό χώρο του θεάτρου. Διαλέγεται με το παρελθόν και το παρόν του θεάτρου, μελετά τα σύγχρονα φαινόμενα και επιχειρεί να αναδείξει το μέλλον του.

Οι επιμέρους ενότητες του συνεδρίου (αρχαίο δράμα, νεοελληνικό και παγκόσμιο θέατρο, ιστορία, θεωρία, ιδεολογία, κινηματογράφος, σκηνογραφία, υποκριτική, νέες τεχνολογίες, λογοτεχνία και δράμα, μνήμη και ταυτότητες) που απαρτίζουν τη «Χώρα του κειμένου και το Βασίλειο της σκηνής» αναδεικνύουν τη βαθύτερη ενότητα του θεάτρου ως κειμενικής και σκηνικής οντότητας, τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ θεατρικού κειμένου και σκηνικής πράξης, την αλληλεπίδραση, τη διάδρασή τους.

Στο συνεδριακό – επετειακό τετραήμερο (26-29 Ιανουαρίου) του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι αγαπούν το θέατρο, όσοι νοιάζονται για την ανάδειξη και την πρόοδό του, στη χώρα και στην πόλη που το γέννησαν.

Ιστολόγιο συνεδρίου: http://20theatre.wordpress.com/
Πρόγραμμα Συνεδρίου:
http://20theatre.files.wordpress.com/2011/01/programmateliko.pdf

Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Σουλτάνη 19, 106 82 Αθήνα
T & F: +30 210 33 03149 & 210 33 06115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr

W: www.hellastheatre.gr

*φωτογραφία: για "ευπαρουσίαστες" σημειώσεις, σε συνέδρια, επισκεφτείτε:
www.a-tetragono.gr
info@a-tetragono.gr

25.1.11

Η λέξη της εβδομάδας & το αλφάβητο των 24

Τα 24γράμματα ήρθαν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και μου άρεσαν πολύ. Αναπαράγω, λοιπόν, την είδηση.

Ηλεκτρονικό περιοδικό για τη Γλώσσα, την Ιστορία και τον Πολιτισμό.

Η λέξη της εβδομάδας από τα 24γράμματα: Πλαγκτόν: η ιστορία της λέξης.

Παρουσίαση με λίγα λόγια: Δαιμόνιος τηλεοπτικός ρεπόρτερ απεφάνθη: “το πλαγκτόν είναι μία ξένη λέξη, που καθιερώθηκε στη χώρα μας, επειδή έτσι ονομάζεται ένας ήρωας από τη σειρά του Μπομπ Σφουγγαράκη”. Με την ελπίδα ότι θα περιοριστούν τέτοια “μαργαριτάρια”, ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα 24γράμματα :

Η ελληνική λέξη το πλαγκτόν (γεν: του πλαγκτού, δίχως πληθυντικό) είναι το ουδέτερο του επιθέτου της αρχαίας ελληνικής λέξης πλαγκτός (< πλάζομαι < πλανώμαι) και σημαίνει “ο περιπλανώμενος”, “ο φερόμενος εδώ και εκεί”. Μάλιστα, στα Αρχαία Ελληνικά απαντάται και η λέξη η πλαγκτοσύνη (: περιπλάνηση), ομόρριζα: πλήττω, πλήγμα, πληγή και πιθ. Συμπληγάδες. Μόνο και μόνο από τη σημασία της λέξης καταλαβαίνουμε ότι ως πλαγκτόν, ή ως plankton, δηλώνεται το σύνολο των εμβίων οργανισμών, φυτικών και ζωικών, οι οποίοι πλέουν παθητικά εντός των υδάτων και παρασύρονται από τα ρεύματα.
Το πλαγκτόν είναι η βασική τροφή των ψαριών και τροφοδοτεί ασταμάτητα όλους τους υδρόβιους οργανισμούς. Για την Ιστορία της λέξης αναφέρουμε ότι πρώτος που καταγράφει την ύπαρξη του αόρατου, δια γυμνού οφθαλμού, πλαγκτού είναι ο Ολλανδός Anton van Leewenhoek, το 1676, όταν έκανε την πρώτη μικροσκοπική ανάλυση ύδατος. Παρατήρησε κάτι «περίεργα κινούμενα σχήματα» αλλά ούτε και ο ίδιος μπορούσε να υποπτευτεί τη σημασία τους στην τροφική αλυσίδα. Διακόσια χρόνια, αργότερα, ο Γερμανός Victor Hensen (1835-1924), ο ίδιος θα πλάσει και τη λέξη οικολογία, θα δανειστεί μία ελληνική λέξη για να αποκαλέσει αυτά τα «περίεργα σχήματα» ως plankton. Στην Ελληνική Γλώσσα θα φτάσει ως αντιδάνειο (Γιώργος Δαμιανός). Περισσότερα, καθώς και η μετάφραση του άρθρου σε 4 γλώσσες, στα 24γράμματα

Έκτακτο αφιέρωμα στην Οικολογία
(28 μοναδικά άρθρα, στις 2 πρώτες σελίδες του www.24grammata.com)
1024 άρθρα στην ελληνική, αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική και ισπανική γλώσσα/
Δωρεάν ebooks (προστέθηκαν 40 νέα ebooks)/ Θεματική Βιντεοθήκη 24γράμματα

*Δείτε όλο το αρχείο από την “λέξη της εβδομάδας” αλλά και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα στη διεύθυνση www.24grammata.com . Μπορείτε να εγγραφείτε για να ενημερώνεστε για τα εβδομαδιαία ανανέωση από τα 24γραμματα, στη διεύθυνση http://24grammata.com/?page_id=6

24.1.11

α τετράγωνο= πέρλα, χάρακας, γραβιέρα κ. ά. ...











Στην Αποστολία
και στην Αλεξάνδρα
Με ευχές για μια
καλοφόρετη πέρλα





















ΠΕΡΛΑ


Αυτό που ύποπτα για σώμα μετρούσε
Ενώ αρκετή ώρα το άγχος φυσούσε
Κάτω από το χλιαρό νερό

Σώμα δεν ήταν
Χλιαρά όπως αόρατα
Από τη λήθη μια πέρλα

Βροχής μετά τη βροχή χρυσίζει
Απομένει η υγρασία για μετερίζι
Χαραμίζεσαι, ορθωμένο Σώμα

Μέσα στην εξάπλωση
Σε μια πάλη διαρκείας
Έχεις τα γράμματά σου

Τουλάχιστον για να τρυπώνεις
Στην ολόσωμη ηλικία
Παιδί σαν άπλωνες το χέρι

Ανάμεσα σε ένα πρώτο και δεύτερο
Κομμάτι ζωής ελεύθερα
Δείχνοντας χειρόγραφη επιμονή

Να ξεχάσεις για να δεις
Να θυμηθείς για να διαβάσεις
Να αγιάσεις το βιβλίο όπως τότε

Στους τόπους που υπόσχονται
Μια πέρλα ευγνωμοσύνης
Από το χθες στο σήμερα

Φορώντας τους στόχους
Στο κατόπι με το βλέμμα
Διαρκείας ολοένα ισιώνεις

Μόνο μια υπόσχεση "παρουσίας": στις 26 & 27/1


Το Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών σας προσκαλεί σε διήμερο εκδηλώσεων προς τιμήν του Αλέξανδρου Νεχαμά, Καθηγητή Φιλοσοφίας, Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Princeton.




Την Τετάρτη, 26 Ιανουαρίου 2011, ώρα 19:00, θα πραγματοποιηθεί η τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος.

Την Πέμπτη, 27 Ιανουαρίου 2011, ώρα 18:00, θα διεξαχθεί ημερίδα με αφορμή τη δημοσίευση της ελληνικής μετάφρασης του βιβλίου του Μόνο μια υπόσχεση ευτυχίας: η θέση του Ωραίου στην τέχνη και στη ζωή από τον εκδοτικό οίκο Νεφέλη.

τόπος:
Αίθουσα Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256, Αγ. Ιωάννης Ρέντη.

Τηλ. 210 3897144, 210 4801259(-60)

Beckett 3B στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Beckett 3Β στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
31 Ιανουαρίου, 1,4,5&6 Φεβρουαρίου 2011

σύλληψη, σκηνοθεσία : Έρση Πήττα
μουσική: Θοδωρής Αμπαζής
ερμηνεύουν αλφαβητικά οι ηθοποιοί : Μαρία Βλαβιανού, Πάνος Γκιουλής, Γιάννης Νταής, Μαρία Περδίκη, Ειρήνη Στάικου, Κοσμάς Χατζής
Παραγωγή: BackStage
Χορηγός: JY Productions



Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα μιας πολύμηνης ομαδικής δουλειάς που βασίζεται στην έρευνα που έκαναν οι ηθοποιοί πάνω στα «κείμενα για το τίποτα» του Beckett. Tα κείμενα αυτά γραμμένα το 1950 αντανακλούν την περίοδο που ο συγγραφέας έκανε ψυχανάλυση με τον Bion εμπεριέχοντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι ηθοποιοί ξανασυνέθεσαν τα κείμενα καθιστώντας τα μία βιωματική εμπειρία έχοντας ως γκάμα έκφρασης τόσο το τραγικό όσο και το κωμικό στοιχείο. Τα κείμενα για το τίποτα, κείμενα σε πρόζα έχουν έντονο το ποιητικό στοιχείο. Οι ηθοποιοί πλάθουν εικόνες και τις ενεργοποιούν με δράση.

Η επαναληπτική χρήση της ίδιας ομάδας λέξεων με μία ποικιλία παραλλαγών οδηγούν τόσο τον ηθοποιό όσο και το κοινό, να συνειδητοποιήσουν το γλίστρημα από μία έννοια στην άλλη: Η γέννηση είναι ο θάνατος «πότε πέθανα δεν ξέρω» αλλά δεν ξέρω πότε γεννήθηκα...

Η φωνή απαραίτητο εργαλείο για τον ηθοποιό πολλές φορές παράγει την ίδια την σιωπή απ΄ όπου ξεπηδάνε εικόνες που εκπέμπουν ένταση αλλά και εικαστική ομορφιά. Η φωνή όμως μπορεί να γίνει άναρθρη κραυγή καταστρεπτική επιδρώντας σαν παραμορφωτικός καθρέπτης πάνω στο υποκείμενο-το σώμα.

Μ΄ αυτήν την παράσταση οι ηθοποιοί θέτουν καίρια ερωτήματα που τους οδηγούν σε μία ταύτιση με τον συγγραφέα : «Πού θα πήγαινα αν μπορούσα να πάω; Tι θα ήμουνα αν μπορούσα να είμαι; Tι θα έλεγα αν είχα φωνή;»

Ο τίτλος της παράστασης είναι Beckett 3B, σαν σημείο αναφοράς τόσο στον Bion όσο και στον Bacon μέσα από το έργο του οποίου οι ηθοποιοί αντλήσανε ερεθίσματα.

Σύνοψη

Ένας μεγάλος κύλινδρος. Θα μπορούσε να χωρέσει όλη την ανθρωπότητα. Μέσα έξι ηθοποιοί. Σώματα που απεχθάνονται την επαφή. Στροβιλίζονται, καταρρέουν, ανασηκώνονται σε μια επαναλαμβανόμενη κίνηση, αίσθηση είναι η ξηρασία και ο επικείμενος πνιγμός από έλλειψη αέρα, οι αναπνοές αποσυντονίζονται. Επίκειται θάνατος. Η υπόλοιπη δράση ξετυλίγεται με διφορετικές εικόνες σε διαφορετικά πλάνα πολλές φορές σε παράλληλη συνύπαρξη.

Ένας ηθοποιός υποδύεται τον αφηγητή σε προχωρημένη ηλικία. Ο χρόνος εδώ και τώρα. Η μνήμη ξετυλίγεται στο τότε, εκεί. Το διπλό του αφηγητή είναι ένας κλόουν ένας παλιάτσος που ακούει χωρίς να καταλαβαίνει. Αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή πλευρά του αφηγητή. Ένας τρίτος ηθοποιός εκφράζει τη μνήμη της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας. Προσπαθεί να προσδιορίσει τον εαυτό του . Υποφέρει.

Δυο γυναίκες ηθοποιοί εμφανίζονται σαν διπλή εικόνα της μητέρας. Το αντικείμενο του πόθου και η γερασμένη φιγούρα. Τέλος μια τρίτη γυναίκα αντιπροσωπεύει το άφυλο. Την φαντασία νεκρή ή ακόμα ζωντανή. Στοιχείο ανατροπής μέσα στην οδυνηρή πορεία της ψυχαναλυτικής διαδικασίας.

Έρση Πήττα
Η Έρση Πήττα γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σπούδασε στο Παρίσι χορό και ιστορία της Τέχνης. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Σορβόννης με μεταπτυχιακό στην Αισθητική. Συνέχισε τις σπουδές της στη Νέα Υόρκη όπου μετεκπαιδεύτηκε στη χορογραφία.

Υπήρξε μέλος της ομάδας σύγχρονου χορού του Jerome Andrews στο Παρίσι. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Χορογραφίας με έδρα το (Pont a Mousson) στη Γαλλία του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου, του Κέντρου Έρευνας και πρακτικής του Αρχαίου Δράματος και της ομάδας Τέχνης "Ίμερος-Παρέμβαση", με έδρα την Αθήνα.

Ως χορεύτρια έχει παρουσιάσει προσωπικές της συνθέσεις. Στα σολιστικά της έργα περιλαμβάνονται:

"Οι τρελές καλαμιές της εξοχής" για 71 κιθάρες, έναν αυλό, μια σοπράνο, μια χορεύτρια, σε μουσική D.Denis (παγκόσμια πρεμιέρα Theatre Gennevilliers Παρίσι).
"Πέντε σιωπές γύρω από ένα πρόσωπο" σε ποίηση και μουσική Τζιάννι Εσποζίτο, πρεμιέρα στο θέατρο 102 της Γαλλικής Ραδιοτηλεόρασης (ORTF).
"Πέντε φορές σ'αγαπώ", κείμενο Μπορίς Βιάν, μουσική D. Denis (παγκόσμια πρεμιέρα στη Villa Mediei - Ρώμη).
"Μεσάνυχτα για γίγαντες", σε μουσική Clande Ballif, παγκόσμια πρώτη στο Espace Marais, Παρίσι.
''Ανοιγμα" μουσική Χριστοδουλίδη, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Θεσσαλονίκη - Goethe Aθήνα.

Με την ομάδα τέχνης "Ίμερος-Παρέμβαση" παρουσίασε: "Το άγγιγμα του Δία" σε μουσική Ι. Ξενάκη, παγκόσμια πρεμιέρα στις Η.Π.Α. (Nassau Str. Theatre), στο Λονδίνο ARTS Theatre Λονδίνου - καθώς και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική πρωτεύουσα", όπως και το έργο "Η τελετή της επιστροφής", σε ποίηση Κ. Καβάφη, πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο (Πειραματική Σκηνή).

Ως χορογράφος έχει συνεργαστεί με το Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε. και το Εθνικό Θέατρο.
Έχει χορογραφήσει πάνω από σαράντα έργα κλασσικού και σύγχρονου ρεπερτορίου καθώς και μουσικού θεάτρου. Έχει διδάξει κινησιολογία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και είναι μέλος του Δ.Σ. της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.
Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο "Κούλα Πράτσικα" για τη χορογραφία της στις Βάκχες του Ευριπίδη. Υπήρξε διευθύντρια ερευνητικού προγράμματος με θέμα την χορογραφία στο αρχαίο δράμα με έδρα το Royanmont της Γαλλίας.


Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Διεύθυνση: Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος, Τ.Κ. 177 78
Τηλ.: 210 341 8550
Φαξ: 210 341 8570

22.1.11

Στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, 8.00μμ., 24/1

Η Ελληνοαμερικανική Ένωση
και
οι Εκδόσεις Αλεξάνδρεια

σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου

ΚΑΡΙΝΑ ΛΑΜΨΑ και ΙΑΚΩΒ ΣΙΜΠΗ
Η ζωή απ’ την αρχή
Η μετανάστευση των Ελλήνων Εβραίων στην Παλαιστίνη (1945-1948)

τη Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011, στις 8.00 μμ.

στο Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης
Μασσαλίας 22, Κολωνάκι


Θα μιλήσουν οι

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΕΣΜΑΖΟΓΛΟΥ,
Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών & Ιστορίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΤΑΣΟΥΛΑ ΒΕΡΒΕΝΙΩΤΗ
Ιστορικός

και οι συγγραφείς του τόμου

Συντονιστής
ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
Δημοσιογράφος

Πληροφορίες:
Ελληνοαμερικανική Ένωση, τηλ.: 210-3680900 (εσωτ. 152)
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τηλ.: 210-3806305

20.1.11

"Προχωρώντας και αναθεωρώντας", 26/1, στις 19.30μμ

Επειδή διαβάζοντας το βιβλίο-ή περιδιαβαίνοντας στις αποκαλύψεις του- διαπιστώνουμε ότι:
- Ο Νίκος Μπίστης χαίρει άκρας "πορείας"
- Δεν διστάζει απέναντι στο όποιο πολιτικό κόστος
- Αφηγείται προσωπικές-δημόσιες εμπειρίες και βλέπεις πόσο ο αφηγηματικός πυρετός, του ασκεί άμεση επίδραση στο να προϋποθέτει ότι, ως αναγνώστης, είσαι εκεί μαζί του, προχωρώντας και επιθεωρώντας τον, για να "αναθεωρεί" και να μη γράφει, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "απομνημονεύματα παλαιού πολεμιστή"...λόγος χειμαρρώδης, δυναμικός, ειρωνικός ενίοτε, που σημαίνει ότι ο γράφων έχει αυτοσυνειδησία και δε διστάζει να δείξει, στους άμεσα θιγόμενους, το δικό του τρόπο ενατένισης της πραγματικότητας, η συλλογική εμπειρία της οποίας συνδέει όλους μαζί σε μια "Legoland". Σημασία έχει να είμαστε ενσυνείδητοι. Πώς αλλιώς αυτός ο λόγος θα βρισκόταν στον αντίποδα του απολιθωμένου καθωσπρεπισμού και πώς αλλιώς, σύστοιχη με τη ρητορική δεινότητα, θα διαπιστώναμε την προσωπικότητα πάνω από τον πολιτικό, δέσμια στην ιστορική αναγκαιότητα, τα πράγματα να ειπωθούν με το καθολικό όνομά τους; Ένας από τους τελευταίους "δεινόσαυρους" της πολιτικής; Οπωσδήποτε ένας που δεν αρκείται στο ένα, και ένας που δικαιούται να πιάνει τις άκρες "κινημάτων".

Μαζί του, στην Αθήνα που βράζει, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς θα είναι, την Τετάρτη 26 Ιανουαρίου, ο Γιάννης Βούλγαρης, ο Γιώργος Καμίνης, η Ελισάβετ Κοτζιά, ο Γιάννης Μεϊμάρογλου και ο Γιώργος Φλωρίδης. Στις 19.30 το απόγευμα.

"Χρυσός" 24 (δε)κάτων αγοράζεται στα περίπτερα

Το Σάββατο, 22 Ιανουαρίου 2011,
στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και περίπτερα της Αθήνας
το 24ο τεύχος των (δε)κάτων με τον φάκελο


2001-2010: τα πρώτα δέκα χρόνια


ένας φάκελος 56 σελίδων για το Μυθιστόρημα (Ελισάβετ Κοτζιά), το Διήγημα (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου), το Διαδίκτυο και την εκμάθηση μέσω κινητού, (Μπέττυ Τσακαρέστου), την αδυναμία ανάγνωσης λογοτεχνίας στο Διαδίκτυο (Λάμπρος Σκουζάκης), την Πολιτική (Χρήστος Οικονόμου), τα Εικαστικά (Μάνος Στεφανίδης), την Τηλεόραση (Μαριάννα Τζιαντζή), την Αθήνα (Δημήτρης Ρηγόπουλος) και τα πράγματα που δεν έγιναν τα πρώτα δέκα χρόνια (Γιώργος Μπλάνας).

Από την υπόλοιπη ύλη των (δε)κάτων:

Μαγνητόφωνο:
η Σώτη Τριανταφύλλου μιλά στην Τόνια Αεξάκη

Ποίηση:
Ledo Ivo, Mαριάνα Αποστόλου, Νίκη Μαραγκού, Παναγιώτης Ράμμης, Παναγιώτης Φραντζής

Διήγημα:
Daniil Kharms, Άντα Γκουρμπαλή, Κατερίνα Ζαρόκωστα, Ηρώ Νικοπούλου, Μαρία Πετρίτση, Marisa Silver, Μαρία Τσάτσου

Πρόσωπα:
ο Γιώργος Μπλάνας γράφει για τον Δανιήλ Χαρμς και ο Ρήγας Καππάτος για τον Νίκο Καββαδία

Γράμματα:
ο Ιάσων Αλβέρτης από το Ουισκόνσιν για τα ΜΜΕ και η Λίλη Μιχαηλίδη από την Κύπρο για το εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας

Βιβλίο
: Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Πάνος Καπώνης, Φώτης Κουβέλης, Ευτυχία Παναγιώτου, Λάμπρος Σκουζάκης, Ντίνος Σιώτης, Ελένη Τζατζιμάκη, Αγγελική Τσιριγώτη, Γιώργος Χαντζής

Σχόλια
: Μα Γιαν, Γιάννης Δάλλας, Ρήγας Καππάτος, Αντιγόνη Κατσαδήμα, Ρίβα Λάββα, Simon Pokagon, Χόρχε Ρούβαλης, Ντίνος Σιώτης, Κυριακή Σπανού, Μάνος Στεφανίδης, Χρύσα Σπυροπούλου

19.1.11

Η NATIVE LAND του Γιώργου Τσεριώνη στην K-art

Γιώργος Τσεριώνης
NATIVE LAND

Εγκαίνια: Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Διάρκεια: 20.01.11 – 19.02.11

Η αίθουσα τέχνης K-art παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο “Native Land”. Θα εκτεθούν έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, φιλοτεχνημένα την τελευταία τριετία.

Ένα ταξίδι σε μια φανταστική χώρα, τη ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΓΗ, με τα χαρακτηριστικά της σημερινής Ελλάδας, με έργα που σχολιάζουν τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων.

Στην προηγούμενη έκθεση του στην K-art, τρία χρόνια πριν, κυριαρχούσε μια αύρα ευτυχίας και ευημερίας. Τα έντονα χρώματα που χαρακτήριζαν τις νέο-ποπ συνθέσεις του καλλιτέχνη απουσιάζουν από την καινούργια του δουλειά και όπου υπάρχουν είναι για να τονίσουν το γκρίζο κλίμα που βιώνει ο πολίτης της ΓΕΝΕΤΕΙΡΑΣ ΓΗΣ.

Ο Γιώργος Τσεριώνης έχει πραγματοποιήσει δώδεκα ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, στη συλλογή του Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, στη συλλογή της Citibank και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.

Την έκθεση συνοδεύει κατάλογος με κείμενο του Χριστόφορου Μαρίνου.

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 12-8μμ, Σάββατο 11-2μμ, Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

K-art
Σίνα 54, Αθήνα, 106 72
Τηλ 211 4013 877

«Ποιος θέλει να σκοτώσει το Ευρώ;», Σίνα 31, 20.00

Προβολή σε avant - première του Ντοκιμαντέρ
«Ποιος θέλει να σκοτώσει το Ευρώ;»
Γαλλικό Ινστιτούτο, 19 Ιανουαρίου 2011, 20:00
Μια ταινία των Jean-Michel Meurice and Jean Quatremer / Γαλλία / 2010 / 59'

Στα γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους


Την Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011 στις 20:00 προβάλλεται στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (Σίνα 31) το ντοκιμαντέρ «Ποιος θέλει να σκοτώσει το Ευρώ;» που μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία και τη Γερμανία.

Παρών στην προβολή για να συνομιλήσει με το κοινό, θα είναι ο σεναριογράφος Jean Quatremer, βραβευμένος Γάλλος δημοσιογράφος της εφημερίδας Libération.

Γιατί και πώς η κρίση του ευρώ βύθισε τις ευρωπαϊκές οικονομίες;
Τι ρόλο παίζει η Ελλάδα;
Μήπως η επόμενη κρίση σημαίνει και το τέλος του ευρώ;

Για να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, ο δημοσιογράφος Jean Quatremer και ο σκηνοθέτης Jean-Michel Meurice έχουν μοναδική πρόσβαση στα άδυτα των κέντρων αποφάσεων της ΕΕ και της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς.

Η ταινία ανασκευάζει την έκρηξη της οικονομικής κρίσης από τον Αύγουστο 2007 έως τον Μάιο 2010 και εξηγεί πώς μία τραπεζική κρίση μεταλλάχθηκε σε κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η πλοκή αυτού του «θρίλερ» υποστηρίζεται από τις μαρτυρίες κορυφαίων πολιτικών και οικονομολόγων, όπως οι Jean-Claude Trichet (Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας), Jean-Claude Juncker (Πρωθυπουργός Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup), Γιώργος Παπακωνσταντίνου (Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας) και Christine Lagarde (Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας).

Η ταινία, που μόλις ολοκληρώθηκε, είναι συμπαραγωγή του γαλλο-γερμανικού καναλιού ARTE σε συνεργασία με τη φινλανδική δημόσια τηλεόραση YLE, τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ και την ελληνική εταιρεία παραγωγής ντοκιμαντέρ ΑΝΕΜΟΝ.

Τιμή εισιτηρίου 6 ευρώ. Προπώληση: Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ.

18.1.11

On a friendly footing with Vienna & European issues

The Institut for Human Sciences (IWM, Instytut Nauk o Czlowieku) in Vienna has published its next call for application for the above-mentioned fellowship program, which is financed by the Polish
Ministry of Culture and National Heritage in cooperation with the
Adam Mickiewicz Institute.

The Bronislaw Geremek Fellowship program aims at fostering study and reflection of Polish national heritage in the context of European tradition.
The fellowship enables young Polish doctoral or post- doctoral researchers to become members of the international, multidisciplinary scholarly community of the IWM to work on a research project of their choice.

The fellowship is open to all academic disciplines in the humanities
and social sciences;
research proposals related to one of the IWM´s
main fields are strongly encouraged (for details please see
www.iwm.at/research.htm ).

Deadline for application: April 1, 2011

All details about eligibility and application procedure are available on www.iwm.at/fellowships.htm

Institut für die Wissenschaften vom Menschen
Institute for Human Sciences

Spittelauer Lände 3, 1090 Wien
Tel. +43/(0)1/31358-108
Fax +43/(0)1/31358-30
www.iwm.at

Διάλογος για την αρχαία τραγωδία.

Justina Gregory Όψεις και θέματα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, εκδόσεις Δημ. Ν. Παπαδήμα, Αθήνα 2010


Είναι αυτό που δεν είναι. Στον τόμο των εκδόσεων Παπαδήμα, 31 συγγραφείς δεν θίγουν μόνο τα θέματα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Κυρίως κρίνουν και συγκρίνουν τις όψεις της, ολοκληρώνοντας τα κείμενά τους, με προτάσεις περαιτέρω μελέτης. Ώστε, το τέλος της ανάγνωσης σηματοδοτεί μόλις την αρχή της γνώσης, την περαιτέρω αναζήτηση, τη στιγμή που η επανάληψη συνιστά τη μάθηση. Ο επιστήμονας σέβεται τον εαυτό του, το ρόλο του, όταν προτείνει. Οπότε, εν όψει προτάσεων, ο μύλος γυρίζει. Για να διαδέχονται οι ερωτήσεις, η μία την άλλη, και το παιχνίδι να γίνεται ιδιαίτερο, ενδιαφέρον, κατανυκτικό. Ποιος είναι ο ρόλος του Φιλοκτήτη και ποιος του Νεοπτόλεμου στο Φιλοκτήτη του Σοφοκλή; Αυτός ο αριστοτέχνης της τραγωδίας ψηφίζει υπέρ της φύσης ή της ανατροφής; Όντως, έπλασε χαρακτήρες, όπως την Αντιγόνη, που δεν έφτασαν στην ενηλικίωση; Ρίχνει «λευκό» η τραγωδία, στην κάλπη του διθυράμβου, ή τον καταψηφίζει; Η Ηλέκτρα παντρεύτηκε γεωργό χωρίς να «πληρώσει» το τίμημα; Και αυτή η τύχη των κατοίκων της Σκιώνης, το καλοκαίρι του 421π.Χ., σκιάζει τη μεγαλοπρέπεια των Αθηναίων; Ο Χαμαιλέοντας τίνος μαθητής υπήρξε;

Παραδίδονται απαντήσεις: ο Φιλοκτήτης ρωτά, ο Νεοπτόλεμος έντεχνα δεν απαντά. Κυρίως, υπέρ της φύσης τάσσεται ο Σοφοκλής. Η Αντιγόνη δεν δημιουργεί οικογένεια, γι’ αυτό ένας ισχυρισμός αφορά στη μη ενηλικίωση. Σαφώς και η τραγωδία μοιράζεται κοινά στοιχεία με το διθύραμβο. Η Ηλέκτρα μετά το γάμο διατηρεί την κοινωνική ανωτερότητα, παραμένοντας παρθένα. Συνεπώς, δεν μπορεί να «εκτελέσει» μια γιορτή, πρέπει να προεξάρχει του χορού. Η μοίρα της Σκιώνης αμαυρώνει τη φήμη των Αθηναίων, καθώς αποδείχτηκαν σκληρότεροι από τους Μυτιληναίους: πούλησαν γυναίκες και δούλους, εκτέλεσαν τους άντρες. Και ο Χαμαιλέοντας μαθήτευσε στον Αριστοτέλη.

Δεν είναι τίποτε, όμως, όλα αυτά. Η πληροφόρηση είναι το πρώτο στάδιο. Η γνώση είναι το ύστερο, που προσεγγίζεται μέσα από τη δομή του βιβλίου, διακρινόμενη σε τέσσερις ενότητες: τα "Συμφραζόμενα", "Χαρακτηριστικά Στοιχεία", "Προσεγγίσεις'' και "Πρόσληψη". Ώστε, δίνεται βαρύτητα τόσο στο ιστορικό πλαίσιο όσο και στα ιδιαίτερα, λεπτολογικά χαρακτηριστικά κάθε τραγωδίας, με συνέπεια, ευστοχία, αμεσότητα και αντιπαραβολή σύγχρονων θέσεων για την ιστορία του τραγικού. Υπέροχο. Απλά απαραίτητο.

("Διαβάζω" Δεκεμβρίου 2010, τεύχος 513)

16.1.11

‘ΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ’ :Τρίτη 25 Ιανουαρίου, Παν/μίου 30

Στο πλαίσιο του Ζ’ Κύκλου Ομιλιών, το Κέντρο Μουσειακών Ερευνών σας προσκαλεί στην προβολή του ντοκιμαντέρ ‘ΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ’ για το παράνομο εμπόριο ελληνικών αρχαιοτήτων, με καλεσμένο ομιλητή τον δημοσιογράφο Ανδρέα Αποστολίδη.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί την Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 6.30 μ.μ. στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο, Αμφιθέατρο Ι. Δρακόπουλος (Πανεπιστημίου 30).


Κέντρο- Εργαστήριο Μουσειακών Ερευνών
ΠΜΣ "Μουσειακές Σπουδές"
Νέο Κτήριο Μαθηματικού

157 84 Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου
τηλ: 210 727 6499
fax: 210 727 6465
website: www.museum-studies.uoa.gr
email: dstabol@admin.uoa.gr

15.1.11

Οι επαγγελματίες μιλούν σε περίοδο κρίσης...

Επαγγελματίες, σε περίοδο αναδουλειάς, απαντούν στην ερώτηση "πώς πάει η δουλειά?"
Φούρναρης: ψίχουλα
Μανάβης: κολοκύθια
Αγρότης: ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι
Ανθοπώλης: μαρασμός
Υφασματέμπορος: πανί με πανί
Ψαράς: ούτε λέπι
Φαρμακοποιός: με το σταγονόμετρο
Ηλεκτρολόγος: δεν βλέπω φως
Υδραυλικός: μούφα η δουλειά
Mηχανικός αυτοκινήτων: στο ρελαντί
Έμπορος χαλιών: χάλια
Κομμωτής: τρίχες
Ψιλικατζής: ψιλοπράγματα
Νεκροθάφτης: ψόφια πράγματα
Tυπογράφος: μείναμε από χαρτί
Ο απέναντι νεκροθάφτης: μεγάλη νέκρα
Βοθρατζής: σκατά
Ναυτικός: πιάσαμε πάτο
Στρατιωτικός: βήμα σημειωτόν
Τσατσά: πούτσες
Πιτσαδόρος: πίτσες μπλε
Πόρνη: πίπες
Χρηματιστής: δεκάρα τσακιστή
Πρωθυπουργός: Παραλάβαμε χάος

(*ήρθαν με email)

Τελευταία Ανάσα της Reza de Wet στο ΑΜΙΡΑΛ

Επάνω στη βαθιά ριζωμένη, μέσα στις συνειδήσεις όλων, αντίθεση μεταξύ αρσενικού και θηλυκού στοιχείου δεν έγκειται μόνο ο σχηματισμός του κόσμου αλλά και ο ίδιος ο αφηγηματικός ανασχηματισμός του, αφορμής δοθείσης με τα περιβάλλοντα τέχνης και πολιτισμού, τα ίδια τα κείμενα. Ώστε, μέσω αυτής της δυναμικής διαλεκτικής της αντίθεσης, την ανθρωπολογική διάσταση της οποίας μελέτησε σε βάθος ο Κλωντ Λεβί Στρως, προσεγγίζουμε την παγκοσμιότητα του μύθου, είτε η ιστορία είναι διά χειρός ελληνικής, είτε νοτιοαφρικανικής σκέψης. Και αν αυτή η σκέψη, που σύνορα δεν έχει, έρχεται ακόμη και από το Νεπάλ, της Νότιας Ασίας, ένας λόγος παραπάνω.

Παρακολουθώντας πολιτισμικές αρθρώσεις, παράπλευρων μύθων, ακολουθούμε μια αναγκαία πορεία αναζήτησης ταυτότητας. Οι ταυτότητες χτίζονται μέσα από συνδέσεις νέων αντικειμένων, όταν τα συγκείμενα, προς στιγμή, αποσυνδέονται.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, της ερωτικής σχέσης άντρα και γυναίκας, ανέκαθεν η δύναμη του αιτήματος για θυσία επικρατούσε, σε βάρος ενός ανθρώπινου σώματος που θα θυσιαζόταν έναντι του άλλου. Στην προκειμένη περίπτωση, θυσιάζεται ο άντρας, κυρίως λόγω της γυναικείας δαπάνης ενέργειας, αλλά και για να επιβεβαιωθεί το γεγονός της θνητότητας καθώς και για να διατηρηθεί ο κύκλος της υπόσχεσης. Ως εκ τούτου, από τον παραβιασμένο όρκο, στον Έρωτα, ο απαγορευμένος Θάνατος θα προκύψει ως το απολαυστικό διακύβευμα.

Ειδικότερα, η Τελευταία Ανάσα της Reza de Wet αφορά στον πόλεμο των Μπόερς στη Νότιο Αφρική. Μια Σαμάνα με την κόρη της αναζητούν θήραμα. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, ιδίως για την κόρη, που κρατιέται στη ζωή μόνο όταν εισπνεύσει την τελευταία ανάσα ενός άντρα. Ο άντρας της επιλογής πρέπει να θυσιάσει τη ζωή του για χάρη της. Ο νεαρός υπασπιστής Μπραντ προσπαθεί να επαναφέρει στην υγεία του, τον στρατηγό του, παράλληλα όμως αγνοεί πόσο καλύπτει όλες τις προϋποθέσεις για να θυσιαστεί στο όνομα του έρωτα και της τελευταίας Ανάσας.

Όπως ο Βασίλης Αναστασίου, σκηνοθέτης της παράστασης, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πιο ορφανή από μύθους απ' ότι εμείς η Ρεζά ντε Βέτ πλανιέται μέσω των ενστίκτων στο σκοτεινό κόσμο των αρχετύπων επιλέγοντας μια οριακή στιγμή για την ανθρώπινη υπόσταση ανάμεσα στη δίνη ενός άγριου πολέμου ,του πολέμου των Μπόερς και στις ανεξερεύνητες πλευρές της γυναικείας ψυχής. Δυο άγριες μέλισσες, μια εργάτρια και μια βασίλισσα αναζητούν τον κηφήνα που θα την αναζωογονήσει και μετά θα πεθάνει. Κάπου εκεί στο δυτικό κλίτος του Ναού στην ιερή Ελευσίνα ήταν χαραγμένες οι Μέλισσες των Ευμολπιδών κατά το μύθο.
Κι έλεγαν την ίδια ιστορία».

Πράγματι, η ιστορία της Τελευταίας Ανάσας της Reza de Wet συνδέεται με την ιστορία «του Κούτσουρου», του Νάνου Βαλαωρίτη, καθώς και με την ανώνυμα συλλογική ιστορία της Κουμάρι Ντέβι, του λαού του Νεπάλ. Και στις τρεις ιστορίες, παρατηρούμε τον άντρα ενώπιον της θυσίας και ελεγχόμενο απ’ τη δύναμη της γυναίκας. Στην Τελευταία Ανάσα βλέπουμε ένα μάχιμο άντρα που καλείται να προσφέρει τη ζωή του. ‘‘Στο Κούτσουρο’’ (Νάνος Βαλαωρίτης Γνωρίζετε την Ελπινίκη;, εκδόσεις Ηλέκτρα, Αθήνα 2005) βλέπουμε μια νέα να πετάει στη φωτιά το κούτσουρο, το οποίο θα έπρεπε να προσέχει σαν τη ψυχή του άντρα, και έτσι ο άπιστος άντρας πεθαίνει. Τέλος, σύμφωνα με την προφορική παράδοση μύθων του Νεπάλ, είναι ευρέως διαδεδομένο ότι όσες παρθένες, από τριών ακόμη χρονών μέχρι το ξεκίνημα της έμμηνου ρύσης έμεναν έγκλειστες εκπροσωπώντας τη θεά Ντέβι, ως ζωντανές Κουμάρι Ντέβι, στη μετέπειτα πορεία της ζωής τους, όταν επέστρεφαν στα σπίτια τους και στις προηγούμενες ζωές τους, αν και δεν απαγορευόταν να παντρευτούν, οι άντρες τις απέφευγαν, θεωρώντας τες κακορίζικες. Πιστεύεται, από την τοπική κοινωνία, ότι οι πρώην Κουμάρι Ντέβι φέρνουν πρόωρο θάνατο στους άντρες, που θα θελήσουν να συνάψουν γάμο μαζί τους. Σε επίπεδο μετα-αφηγηματικό, αν και δυτικών βέβαια καταβολών, αυτό μας δείχνει την ψυχολογική κατάσταση του άντρα, που κρίνεται δεύτερος, σαν να υστερεί, δίπλα σε μια γυναίκα, στην οποία τα άλλα μέλη της κοινότητας απέδιδαν, για χρόνια, μια θεϊκή διάσταση. Δείχνει ότι λόγω της μυθικής εμπλοκής η γυναίκα αποστασιοποιείται, σε σχέση με τον άντρα, καθώς μέχρι πρότινος δεν εκθειαζόταν τόσο η φύση όσο η λειτουργία της. Σε επίπεδο λειτουργικής αναζήτησης, κατά συνέπεια, συνειδητοποιούμε ότι η ιστορία της Τελευταίας Ανάσας ομοιοκαταληκτεί με τη βαθύτερη ουσία, της πάλης αρσενικού-θηλυκού. Επιστροφή στον Γκοντάρ και στο 1966.

Σκηνοθέτης : Βασίλης Αναστασίου (+)
ΠΑΊΖΟΥΝ : Ιφιγένεια Αλυσανδάτου (+), Μαρκησία Γαδ (+), Πάνος Kορδάλης (+), Κωνσταντίνος Χατζηδημητρίου
Μετάφραση-Απόδοση: Κωνσταντίνα Ρίτσου (+),
Σκηνικά: Ελπίδα Γαδ (-)
Κοστούμια: Ledio Konxholli,
Μουσική επένδυση: Αλέξιος Σπανίδης,
*Το τραγούδι της παράστασης έγραψε ο Γιώργος Καλογερόπουλος
Στο θέατρο Αμιράλ, Αμερικής 10, Β’ Σκηνή
Μέχρι : 12/04/011
Τι ώρα : Δευτέρα, Τρίτη: 21.15
Διάρκεια : 96'
Διάλειμμα : 15'
Εισιτήρια : 15 ευρώ – ομαδικό 10 (άνω των 5 ατόμων)

Περπατώντας με τον Κάρλος νύχτα

Ιστορίες των Αθηνών (4)

Στην Πατησίων μετά τις δώδεκα οι ανάσες των ανθρώπων είναι μετρημένες μπαταρίες. Οι φορτισμένοι, που εκδηλώνονται δημόσια, τρίβουν τα πόδια από τζιν στη στάση του λεωφορείου, για να ζεσταίνονται περισσότερο όσο περιμένουν, ενώ οι αφόρτιστοι, που νίπτουν τις αντιδράσεις στο σπίτι, περιμένουν Σοφία ορθοί. Παρόλα αυτά όλοι αποτελούν πόλους έλξης για τα χρονοβόρα σαρκοβόρα μάτια. Διανέμω κι από ένα ρόλο σε κάθε ενσαρκωμένη ανάσα της πόλης χωρίς να ξέρω τι θα ακολουθήσει. Δεν έχει μεταμεσονύκτια ψύχρα αλλά ούτε και ζιγκ ζαγκ στους άδειους δρόμους. Όλα δείχνουν τόσο προβλέψιμα. Το κασκόλ συμπεριφέρεται όπως το βήμα. Δεν ξεμυτίζουν στο ελάχιστο. Τι βαρετή νύχτα και τούτη. Περπατώ αμέριμνα. Γύρω απ’ τη νυκτόβια Αθήνα, ίσως τίγρεις σκέψεις κάπου να ατενίζουν το περιβάλλον και να συλλέγουν τροφή για καληνύχτα. Τροφή από μια προσωπική πόλη. Ωστόσο, εγώ μένω στα ίδια. Σύντομα, θα επιμένω ξάπλα στον καναπέ μου, με τα μάτια ψηλά. Ώσπου, κάποια στιγμή, εντοπίζω πίσω μου, στα χαμηλά, έναν άλλον περιπατητή που μιλά στο κινητό του, γρήγορα και στα ελληνικά. «Ναι, στο ταξί είμαι», λέει. Περπατά αρκετά γρήγορα και ήδη με έχει φτάσει. Χωρίς προσπάθεια, τώρα, τον ακούω καθαρά. “Τώρα” σημειώνοντας, έρχεται στο νου μου του Paul Ricœur το δοκίμιο για τον Αφηγηματικό Χρόνο, -με πολλή γέμιση Χάιντεγκερ- ότι «το τώρα που καθένας εκφράζει λέγεται πάντοτε μέσα στη δημοσιότητα του Είναι-μέσα-στον-κόσμο μαζί με κάποιον άλλον» (Paul Ricœur Η Αφηγηματική Λειτουργία, εκδόσεις Καρδαμίτσα, Αθήνα 1990). Τώρα, ο δημόσιος χρόνος μόλις γίνεται προσωπικός χρόνος. Ο κοντινός περιπατητής είναι διαφορετικός. Κάνω υποθέσεις από πού μπορεί να είναι. Εκείνος, στο μεταξύ, δεν έχει ιδέα, μόνο λόγια. «Έχω λεφτά. Ναι μην ανησυχείς. Στον οδηγό να το πεις, πού να έρθω». Και τότε, σε μένα που από μέσα μου τον κρίνω αρνητικά, αφού το ταξί είναι μονάχα της φαντασίας του, έρχεται ένα κινητό στο αυτί. «Σε παρακαλώ» μου κάνει νόημα με τα χείλη. Περασμένα μεσάνυχτα, είμαι η οδηγός. Ιδού ο ρόλος και υπαρκτός, όχι στην ιστορία του μυαλού. Μου έρχεται η ατάκα, από τον Άλκι Κούρκουλο-Έντυ στο Fool for Love του Σέπαρντ, που παίζεται στο ΚΑΠΠΑ, άμα ξέρεις από πριν ότι είναι ψέμα, ΤΌΤΕ δεν είναι. Ε, τότε, ας παίξουμε. Χαμογελώ και απαντώ. Ναι; Ναι, η οδηγός είμαι. Από την άλλη άκρη, μου λέει ένας, «ο Στέλιος είμαι», λες και άμα ήταν ο Γρηγόρης, θα οδηγούσα γρηγορότερα. Ναι, και από το ένα στο άλλο, έπρεπε να οδηγήσω και να πάω το φίλο του στην Κάτω Κηφισιά. Οπότε, λέω και εγώ, μισό λεπτό, πασάρω το κινητό στον φίλο του φίλου, και ξαναλέω, με ύφος, «είναι πολύ μακριά». Τότε ήταν που ειπώθηκε ένα «καλά, θα έρθω». Κλείνει το τηλέφωνο, και αρχίζω το ψαλτήρι, όχι πως με αφορούσε, αλλά αφού έπαιξα το ρόλο μου, ευσυνείδητα, γιατί; «Γιατί δεν λες ότι δεν θέλεις να πας στην Κηφισιά»; Και τότε άρχισε να μου εξιστορεί τον πόνο του, ο καημένος, ότι τον είχε στήσει ο φίλος πόση ώρα, και εκείνος έφυγε, ετσετερά, ετσετερά. Τα ίδια επανέλαβε και στο φίλο που ξαναπήρε τηλέφωνο. Προφανώς κατάλαβε. Ή είχε τύψεις, ποιος ξέρει. Λοιπόν, περιπατητής ήταν ο Κάρλος και είναι από τον Καμερούν. Οδηγός εγώ και ο Στέλιος ήταν η αφορμή να μάθω ότι σπουδάζουν στην Ευελπίδων. Τους μαθαίνουν διάφορα, από μαθηματικά μέχρι χημεία, αλλά δυστυχώς όχι λογοτεχνία. Ανέφερα εκεί κάτι Έλληνες ποιητές, στα γρήγορα, -φυσικά και τον Νάνο Βαλαωρίτη- ως οδηγός τουλάχιστον κινητής πολιτιστικής ύλης στην πόλη. Καθώς το ζήτημα, δεν είναι η επιβίωση, είναι η ζωή. Αυτό δεν αναφέρει στο βίντεο και ο Ρικέρ; Είμαστε θνητοί. Ας ζούμε και ως θνητοί. Οικεία που σημαίνει όχι επίφοβα.

*(φωτογραφία) Από τα αγαπημένα μου έργα, του Θεόφιλου Κατσιπάνου
(γκαλερί 7, Ζαλοκώστα 7)

13.1.11

Ο JACQUES RANCIERE στην Αθήνα, 24/1,18.30μμ

Yannis Andritsopoulos Case about the Greek Media

The European Journalism Centre is reviewing the journalism industry in 2010 with the help of colleagues from around the world.

Following on from South Pacific journalist Jason Brown and second in the review series is Yannis Andritsopoulos, a Greek journalist and broadcasting specialist currently working as a full-time staff writer for Ta Nea daily newspaper in Athens, covering social and technological issues.
Sum up the journalism industry in 2010 in your own words

The media sector is, so far, one of the main victims of the financial crisis in Greece. The numerous redundancies in several news organisations and significant cuts in media budgets during the past months are the main blows which have struck the media industry to date.

As newspapers’ circulations fall and the revenues of all media streams (including television and radio) reduce, the future for journalists is uncertain. So far in Greece three major newspapers have closed, two dailies and one Sunday edition. As a result hundreds of journalists, technicians and other personnel have lost their jobs. Journalists’ unions began several strikes over austerity measures, denouncing recent mass layoffs and demanding the signing of collective agreements by media employers.

What was your journalism industry highlight from 2010?

The year 2010 was a landmark for the Greek media industry, mainly because it marked its ongoing transition to a new era, which is more digital and less print. The most remarkable event was probably the switch from print to online that To Vima newspaper made. One of the oldest and most historic Greek newspapers (first published in 1922), it stopped its daily print edition in November 26th, 2010, keeping only its Sunday edition on paper. The editor wrote in his last editorial:

“Yesterday, approximately 90,000 readers read ‘To Vima’. Only 8,000 of them have read the print edition. The overwhelming majority, more than 82,000, preferred the online edition. Millions of people have stopped reading daily newspapers and seek information in the online media instead. ‘To Vima’ accepts this challenge and is getting ready for its big day”.

The same editor announced the launch of a brand new online edition in the beginning of 2011, as a “response to the demands of the times”.

As the circulation of all newspapers fall, many analysts think that To Vima has “shown the way” that other newspapers will follow, sooner or later. The level of success of its new online venture, which is yet to come, will probably serve as a barometer of the Greek journalism industry’s next moves.

And industry low?

The low point of Greek journalism in 2010 was the assassination of the journalist Sokratis Giolias, which took place on 19 July, 2010. He was the director of Thema Radio, a private radio station in Athens, and the founder of the news blog ‘Troktiko’, which became one of the most visited web destinations in Greece. Troktiko often covered controversial social and political issues. A few days after Giolias’ death, the blog was closed, citing security reasons.

Giolias, 37, was shot approximately 15 times at close range outside his home in Athens. A young domestic terrorist group, called ‘Sechta Epanastaton’ [Sect of Revolutionaries] claimed responsibility for his execution. Giolias was the first reporter to be murdered in Greece in over 25 years.

Who has been the most influential person in the journalism industry in 2010 and why?

I think that the most influential person in journalism in Greece was actually a group of people, the news team of Mega Channel, the most popular TV station in the country. Its evening programme, named ‘Mega Gegonota’ [Mega News], is the top viewed newscast in Greece and is considered to be the most infuential news programme. It is presented by anchorwoman Olga Tremi and two main news commentators, Pavlos Tsimas and Yannis Pretenderis.

Government ministers and other state officials appear almost on a daily basis on Mega Channel’s newscast. A memorable broadcast was during the day of the government’s reshuffle (6 September, 2010), when a minister was texting a news commentator while on air, sending him potential names of politicians that may take office!

What do you envisage for the industry in the decade ahead, and how will your own career fit within this?

I believe that great structural changes are about to happen in the media industry. We have already experienced some of those changes, having witnessed the advent of the Internet over the past few years. Many claim that online media directly threatens traditional media and perhaps they do. But they certainly don’t threaten journalists, at least not those who are still in the field of journalism. The Internet is actually a great tool for the advancement of journalism, so it’s not wise to demonize it. On the contrary, we, as journalists, have to adjust to the new reality, unless we want to disappear. Newspapers are already facing the danger of extinction, because they can’t compete with the Internet. The business model needs to change.

Social media, citizen journalism and even the recent ‘leaks phenomenon’ are all changing the structure of our profession. However in the digital era credible news sources are needed more than ever. Thus the great challenge for us as journalists is to convince our audience that we are still needed to do the ‘dirty work’: crosschecking, investigation, news interpretation. Online media are here to stay. So are the journalists.

As far as my own career is concerned, I currently work for the online edition of my newspaper as well as the print version, and I’m happy to explore the new features of this medium in the future. Time will tell!

What are your top online journalism tips/follows/‘likes’ for 2011

I will just cite the online media tools I often visit and that facilitate my work:

* In.gr is the largest news portal on the Greek Internet
* Tanea.gr is the online edition of “Ta Nea”, the best-selling daily newspaper in Greece
* Naftemporiki.gr is a news portal run by Naftemporiki daily newspaper
* Enet.gr is the online edition of Eleftherotypia, the second best-selling daily newspaper

Twitter is not a really popular online tool in Greece yet, so actually there are no ‘top Tweeters’ as such. But I would recommend the following three:

* Asteris Masouras, a freelance photojournalist and digital rights activist
* Stathis Haikalis, An experienced communications specialist
* Panagiotis Papachatzis, a social media consultant and blogger

Last but not least the daily newsletter of the European Journalism Centre. It’s so helpful!
Source:
http://www.ejc.net/magazine/article/2010_journalism_review_series_yannis_andritsopoulos_greece/

*Call for writers
Looking for journalists from around Europe to report on the media landscape in their backyard. Bring original insights into innovations or challenges in your area of the EU related to print, online, television, copyright, video and mobile journalism.
They might even pay you. Queries to editors@ejc.net .

17. Ακόμη εδώ είσαι ‘συ;

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.
Νωρίς το πρωί, το ξυπνητήρι έκανε τον κύκλο του. Ήχοι δυο κονταροχτυπήθηκαν μέσα στο σκοτάδι, αλλά παρόλα αυτά δεν με αφύπνισαν, να σηκωθώ με όρεξη. Σκοτεινός σαν χθεσινός καφές, ο νους πήζει. Το κινητό, που έπεσε μόλις στο πάτωμα, έριξε τη σκέψη σε όσα πρέπει να κάνω από το πρώτο λεπτό που κάθε παντόφλα βρεθεί σε επαφή με το πόδι της. Υπολογίζω πόσα ταίρια ώρες φορέθηκαν στο χαμένο χρόνο. Στο υφιστάμενο φως. Βάσανο να ξέρω, βάλσαμο επιδεικτικά να αλλάζω πλευρό. Και τότε αυτός, ο πάντα χαρούμενος μονομάχος, έρχεται στο πάπλωμα κελαηδώντας. Ακόμη εδώ είσαι ‘συ; Ναι, πρέπει να σηκωθώ. Έρχεται στην παλάμη, δαγκώνει τα δάχτυλα, ρίχνει ένα σφύριγμα. Και ύστερα χάνεται πετώντας προς το μπάνιο. Κολλά κάτω απ’ τη βρύση του νιπτήρα, που επίμονα στάζει. Ξέρει πού υπάρχει τι, κινείται αναλόγως. Δεν πελαγώνει, είναι θαλασσινός μονομάχος. Του Αιγαίου και της ρίζας «Αιξ». Των κυμάτων που μεγαλώνουν γερά μυαλά. Ο Μομπίλ, πετάει πάνω κάτω, πελαγοδρομεί για ώρες, σαν το απύθμενο κατσίκι. Ταξιδεύει σε ένα βάθος ιδιαίτερο. Μακρινός, μελωδικός, μαγεμένος είναι ο κόσμος του. Τα βράδια ξαφνικά, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, κελαηδά. Ρίχνει σπάγκο, ένα δόλωμα, μήπως πιάσει ψάρια κάτω στο βυθό…Ίσως φταίει ο μεταμεσονύκτιος ήχος σαν ξεψαρώνει το ασανσέρ. Ίσως τον παρασύρει να ανταποκρίνεται κελαηδώντας. Ίσως πάλι φταίει ο τοίχος που δεν του απαντάει. Ενώ περιμένω να απαντήσει ο φίλος στην άλλη άκρη της γραμμής και βλέπω έναν τοίχο επίμονο, ανάμεσα σε ανθρώπους, ο Μομπίλ δυναμώνει το κελάηδημα, σαν να βγάζει το καλώδιο του τηλεφώνου από μέσα του. Ο τηλεφωνικός κτύπος ξεψυχά, η κλήση έγινε εντοιχισμένο παρελθόν αλλά αυτός ο μονομάχος με ψυχή συνεχίζει την επίκληση, στην καλωδίωση χαράς.

(συνεχίζεται)

10.1.11

tg Stop Thinking About Names= tg STAN

Σάββατο βράδυ, περασμένες έντεκα. Ολοκληρώνεται η παράσταση Αντιγόνες από τους Φλαμανδούς tg STAN –theatre group Stop Thinking About Names- στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Οι ηθοποιοί Natali Broods (Αντιγόνη), Frank Vercruyssen (Κρέων), Jolente De Keersmaaker (Χορός/Τροφός), Tiago Rodrigues (Αίμων/ Φρουρός) και Tine Embrechts (Ισμήνη/ Αγγελιαφόρος/ Τειρεσίας) δούλεψαν πάνω στα δύο κείμενα, του Κοκτώ και του Ανούιγ αντίστοιχα, για το μύθο της Αντιγόνης.

Ως Αντιγόνη, ρίσκαρα. Και βρήκα εισιτήριο, παρόλο που ήταν δυσοίωνα τα τηλεφωνικά νέα του ταμείου. Πλήρωσα την απουσία κάποιου τελευταία στιγμή, και έτσι βρέθηκα και σε καλή θέση και στο κέντρο. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στα γαλλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους. Σύγχρονη ματιά, χαρακτηριστική. Ωστόσο, οι διαφορετικές προσεγγίσεις, σε σχέση με το διατιθέμενο, κάθε φορά, κείμενο, ήταν απαραίτητο να υπάρξουν. Διότι, ενώ το κείμενο του Κοκτώ, το οποίο γράφτηκε το 1922, αφορά σε μια συμπυκνωμένη μορφή του μύθου, το κείμενο του Ανούιγ, το οποίο γράφτηκε το 1944, δίνει μεγαλύτερη ελευθερία στο βασικό ρόλο της Αντιγόνης. Ώστε, οι 5 (πέντε) ηθοποιοί, έχοντας και τη σκηνοθετική επιμέλεια των εαυτών τους, προέκριναν σκόπιμο και απάγγειλαν τον Κοκτώ, με ένα πιο αυστηρό, λιτό ύφος, επάνω σε ένα τραπέζι αρχικά, αλλά αντίστοιχα έπαιξαν τον Ανούιγ, μέσα από την ανάληψη ρόλων. Αυτό, ότι η απαγγελία δημιουργεί πολιτισμό, αντίθετα με τους ρόλους που δεν δημιουργούν πολιτισμό, παρατήρησε πολύ εύστοχα ο φιλόλογος Σωτήρης Κόνδης, στη συζήτηση που ακολούθησε μετά το τέλος της παράστασης, με εναρκτήριο το καλωσόρισμα της Κάτιας Αρφαρά. Στη συζήτηση, έκρινα εξαιρετική τη διερμηνεία της Νόρας Καμπά, όχι μόνο επειδή ανταποκρίθηκε επάξια στο μεσολαβητικό ρόλο, να μεταφέρει τις σκέψεις των ομιλητών, κυρίως του Φρανκ και του Τιάγκο, από τα αγγλικά στα ελληνικά, αλλά επειδή με τη ματιά, τις παύσεις στη φωνή της και τις λέξεις που επέλεξε, να προφέρει εξ’ ονόματος εκείνων, στα ελληνικά, μας βοήθησε, ως ακροατήριο, να συνειδητοποιήσουμε όσα λίγο νωρίτερα είχαμε απλώς καταλάβει ως γνώστες της αγγλικής γλώσσας. Αντίθετα, στο άνοιγμα της συζήτησης, από την Κ. Αρφαρά, δεν διευκρινίστηκε να υποβάλλονται ερωτήματα ή σχόλια, όσων το επιθυμούν, επωνύμως. Χρειάστηκε να ρωτήσω το όνομα, του κυρίου Κόνδη, και να μάθω την ιδιότητά του, στα σκαλιά της Στέγης, και αυτό επειδή ήταν πολύ ουσιαστική η παρατήρησή του. Μου φάνηκε άδικο, για το ακροατήριο, που έφυγε χωρίς να ξέρει το όνομά του. Αρκούσαν μόνο τρεις λέξεις από ανθρώπινο ενδιαφέρον: «το όνομά σας;»…

Στο σύνολό της, η παράσταση Αντιγόνες είχε πραγματικό ενδιαφέρον. Ο Φρανκ, Κρέων, με κέντρισε περισσότερο όλων, σε σημείο να διαπιστώσω αυτό που είπε και ο ίδιος, στη συζήτηση, ότι ενώ η Αντιγόνη είναι τραγική, και ο ρόλος της αφορά στην τραγωδία, ο Κρέων είναι δραματικός, και ο ρόλος του αφορά στο δράμα. Αυτή η διασύνδεση, τραγωδίας και δράματος, είναι ένα βασικό προνόμιο του μύθου του Σοφοκλή, που εκτός από τον Κοκτώ και τον Ανούιγ, ας σημειωθεί ότι ενέπνευσε και τον Νομπελίστα Seamus Heaney, το βιβλίο του οποίου The Burial at Thebes, Sophocles Antigone, editions Faber and Faber, London 2005, πρόσφατα αγόρασα από το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, στο Killarney της Ιρλανδίας. Αυτό το κείμενο ανέφερα και στο Φρανκ, στο πλαίσιο της περαιτέρω αναζήτησης για το μύθο της Αντιγόνης στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ανάλογη ερμηνεία αντί για διατύπωση θα περιμέναμε, όλοι οι παρευρισκόμενοι, υποθέτω, στη συζήτηση, φέτος που είναι έτος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Παρεμπιπτόντως, από τη συγκυριακή ιστορία των ονομάτων και των προσώπων και αυτό, στη Στέγη του καταγεγραμμένου χρόνου έχουν φιλοξενηθεί κωμικοτραγικά αμφότερα: και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και κάποιος ‘‘γραφικός Άλεξ Παπαδιαμάντης’’, που μέχρι πρότινος αγνοείτο, κατά το Alex Onassis…τώρα λοιπόν, το 2011, βρίσκω μια ιστοσελίδα τυχαία, που ανήκει στον Alex Papadiamantis. Είναι μουσικός και γεννήθηκε στο Αμβούργο. Βάσει συγκυριών πάντα, σειρά του να περάσει απ’ τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών…

http://www.stan.be/content.asp?path=lcwadio5
http://www.onassis.gr/enim_deltio/foreign/16/story_02.php
http://www.alexpapadiamantis.com/frameset.htm

9.1.11

Άκου πως το στρώσαμε στη σαμπάνια…

Νέο έτος, ίδιο στέκι. Καινούρια πρόσωπα, σταθεροί φίλοι. Στον Κοραή, του γλυκού και της ιδέας, ανταμώσαμε ξανά μαζί, για πρώτη φορά το 2011. Πρώτα, με ειδήσεις για νέες ή επικείμενες εκδόσεις και προς το τέλος, με ανέκδοτα. Από καρδιάς ο Νάνος Βαλαωρίτης άνοιξε την πρώτη σαμπάνια της παρέας, για το 2011, και λίγο πριν ή λίγο μετά, όλοι τιμήσαμε τα λουκούμια του «Παππού» που έφερε η φαρμακοποιός Φανή απ’ το Βόλο, και αυτή Βολιώτισσα. Όλοι, άρα εκτός από το Νάνο Βαλαωρίτη, τη Φανή και εμένα, ‘‘Λουκούμιοι’’ υπήρξαν: Ο Μιχαήλ Μήτρας, -που φωνάζουμε Μιχάλη αλλά επειδή ως συγγραφέας είναι Μιχαήλ, άγνωστο παραμένει πώς τα έφαγε, ως συγγραφέας που γλυκάθηκε ή ως Βολιώτης γλυκατζής που συνυπέγραψε;- ο Ντίνος Σιώτης, ο Γιώργος Μαρρής, ο Δημήτρης Αληθεινός, η Κατερίνα, η Μαρία Τσάτσου, ο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, ο Μιχάλης Παπανικολάου, ο Κώστας Σταθόπουλος, ο Πάτροκλος, η Άντρεα, και μερικοί που ήρθαν για πρώτη φορά στον Κοραή, στην παρέα μας. Μεταξύ αυτών ήταν και η Κρυσταλία Πατούλη, συνεργάτις του Στέλιου Κούλογλου. Έκανε μια τηλεφωνική συνέντευξη στο Νάνο, πρόσφατα, στο πλαίσιο συζητήσεων με «πνευματικούς ανθρώπους» του σήμερα, και χθες ήρθε με μια τεράστια τσάντα από μαγαζί, πρωτοφανή για τα δικά μας δεδομένα του Κοραή. Έβγαλε και ένα μπλοκ μικρό, και άρχισε να μαζεύει τηλέφωνα, όσων έκρινε ωφέλιμους, για το 2011 και αυτά. Συζητούνται λοιπόν, διάφορα. Ακούμε το Νάνο, πάντα, με όρεξη να μας περιπλανήσει. Ετοιμάζεται, από την Άγρα, μια πλούσια μελέτη για τον Υπερρεαλισμό από τον ιστορικό Νίκο Σιγάλα. Ξεφυλλίζω αναγνώσματα. Μεταξύ αυτών, σημαντική είναι η αναφορά στην επισήμανση του Νάνου Βαλαωρίτη, από τον Ν. Σιγάλα, ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό Υπερρεαλισμό αλλά για Υπερρεαλισμό στην Ελλάδα, καθώς δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα μια οργανωμένη κίνηση. Όμως, μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη είναι, κι εγώ μπορεί να διαβάζω αλλά παράλληλα ακούω, γελάω, συμμετέχω, έχω και εσπρέσσο. Ώσπου η συζήτηση φτάνει στα στέκια και, απ’ την παρέα, μας λέει ο Μιχαήλ, ότι και τα παιδιά του Τεφλόν έχουν στέκι. Και ποιο είναι, ρωτούμε οι υπόλοιποι. Δεν το λένε, μας ανταπαντά. Οπότε, λέω και εγώ, ε αυτοί δεν έχουν στέκι, έχουν κρύπτη. Και αρέσει στον Ντίνο, το σχόλιό μου, οπότε το επαναλαμβάνει. Έλα όμως, που η αλήθεια ‘‘αποκρυσταλλώνεται’’ χωρίς την Κρυσταλία (Πατούλη), η οποία πιάνει τα μισά και ακούγοντάς τον, του λέει: «αχ, από αυτό που είπατε, φαίνεται πόσο ποιητής είστε»…μα, εγώ το είπα αλλά είμαι και ποιήτρια, σφήνα μπαίνει η φωνή μου. Η Αντιγόνη το είπε, συμπληρώνει γελαστός ο Ντίνος (Σιώτης) και προσθέτει, έχουν κατακόμβη αυτοί. Μέσα στο γέλιο ήμαστε όλοι, αλλά επιπλέον, η επανάληψη της ‘‘κρύπτης’’ φόρεσε τα ''γυαλιά'' στην Κρυσταλία, που για πρώτη φορά ήρθε στην παρέα μας με διαδραστικό το νου επιλεκτικά σε μερικά τηλέφωνα αν και βεβαίως το θέμα ομιλίας ήταν οι συνεργασίες, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς…παρεμπιπτόντως, ύστερα από λίγο, αφού έφυγε, εμείς συνεχίζαμε το γλέντι στην άμμο(της γλώσσας) με σαμπάνια-βλ. τη γαλλική φράση sabler la champagne που σημαίνει γιορτάζω ένα ιδιαίτερο γεγονός με σαμπάνια- και εκείνη ανέβηκε στο πατάρι ξανά, να μας ρωτήσει αν είδαμε τα γυαλιά της, τα οποία είχε χάσει… Εξαιρετικό. Έγραψε το χθεσινό μεσημέρι, υπερρεαλιστικά, και αποκρυσταλλώθηκε γέλιο για το 2011.

http://www.hyperwish.org

7.1.11

16. Κελαηδώντας τα μεσάνυχτα.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

Μου έλειψε. Γυρίζω με τη βαλίτσα και τα κλειδιά στο χέρι. Ανοίγω την πόρτα. Ανάβω το φως. Βάζω φρέσκο αέρα στο δωμάτιο. Βγάζω το πανωφόρι με φόρα, τραβώ προς το μέρος του. Ανοίγω την πόρτα του κλουβιού. Ενώ θα περίμενα να αρχίσει τα πετάγματα ψηλά, ύστερα από την καθήλωση στο ίδιο και το σκοτάδι, αυτός βάζει το ράμφος του να εφάπτεται στη μύτη μου και προσηλώνεται εκεί. Αν δεν γουργούριζε, θα μπορούσε να είναι ψεύτικο πουλάκι αντί για αληθινό. Και μόλις τον επαναφέρω στο κλουβί, για να τακτοποιήσω τα ρούχα, στο μέσα δωμάτιο, αυτός σκούζει διαμαρτυρόμενος. Με θέλει δίπλα. Απόδειξη ότι μόλις τον πλησιάζω, σταματά τη γκρίνια και ρίχνει τα πρώτα σφυρίγματα. Πηγαινοέρχεται και τσιμπολογάει σποράκια. Τίποτε, όμως, δεν χαρίζεται. Έφυγα, έλειψα και θα πληρώσω. Όταν αργότερα τον αφήνω και ο σπόρος βγαίνει έξω, το παιχνίδι δυσκολεύει. Επιλέγει άλλες, απ’ τις συνηθισμένες, στάσεις. Γίνομαι περισσότερο παρατηρητική, περισσότερο υπομονετική. Κοιτώ εκεί που κρεμώ τα μπουφάν, στον καθρέπτη ή ίσως στην κουρτίνα του μπάνιου, και βέβαια, πίσω από τη βιβλιοθήκη, στο τελευταίο ράφι. Παντού μπορεί να κρύβεται. Μια φορά που μου ξέφυγε και κρύφτηκε πίσω από μια εικόνα, της αγίας Αντιγόνης, για μισή ώρα σίγουρα μετά, τον αναζητούσα σε όλα τα στέκια, παλιά και υποτιθέμενα. Με διπλάρωσε το άγχος νομίζοντας ότι τον έχασα από δίπλα μου. Πάτησα μέχρι και το μαγνητοφωνάκι, να παίξει ηχογραφημένα κελαηδήματα των πρώτων μηνών, μήπως ξυπνούσε το ενδιαφέρον του. Τότε παρουσιάστηκε. Θα είχε περάσει ένα τρίλεπτο, όταν ακούστηκε ένας ήχος σαν τσαλαπάτημα. Τότε τον ξετρύπωσα, απ’ τη βιβλιοθήκη. Έκτοτε, κελαηδώντας τα μεσάνυχτα, εξπρές, περνάμε ωραία στον παράδεισο, ενώ φυλλομετρείται άδοξος ο χρόνος στα κλουβιά του μέλλοντός μας.

(συνεχίζεται)

Οι Συνέπειες του Έρωτα και η διαχρονική αφήγηση

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
(LE CONSEQUENZE DELL’ AMORE)
Δραματική – Ιταλία – 2004 -104’

Σενάριο/σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino Φωτογραφία: Luca Bigazzi Μοντάζ: Giorgio Franchini
Κοστούμια: Ortensia De Francesco Μουσική: Pasquale Catalano
Με τους: Toni Servillo, Olivia Magnani -εγγονή της Άννα Μανιάνι-, Adrianno Giannini



Στεριώνω καλύτερα την πλάτη στον καναπέ. Αρχικά, η ταινία αποπνέει μια θεατρικότητα. Η υπόθεση αναζητείται. Δράση για το τίποτε ή το τίποτε για δράση; Για να δούμε. Σημείο εκκίνησης. Ένας κύριος που ανεβαίνει την κυλιόμενη στο μετρό, γλυκοκοιτάζεται με μια ξανθιά απ’ την κυλιόμενη της καθόδου. Ιταλός καθώς είναι ο σκηνοθέτης -Paolo Sorrentino-, αυτό το ιταλικό ατίθασο πνεύμα, τόλμης και γοητείας, εμπεδώνεται πλήρως από την αρχή, έστω και λοξά, έστω και με φλας. Στυλιζαρισμένα αλλά και με τη ματαιότητα της ασφάλειας. Στο τολμηρό jamais vu της πόλης ισχύει: σε είδα, με είδες, χαθήκαμε μόλις. Ποτέ ξανά ήδη.

Στην πορεία της ταινίας, διαπιστώνεται ότι αυτός ο σιωπηλός κύριος, με το κουστούμι και το κριτικό βλέμμα, είναι ο Τίτα Ντι Τζιρόλαμο, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Toni Servillo. Αλλά αν και κατάγεται από τη Νότια Ιταλία, γιατί ο Τίτα είναι μόνιμος κάτοικος ξενοδοχείου, στην Ελβετία; Υποψίες γεννώνται και για το επάγγελμά του. Ενώ, παράλληλα με τον ύποπτο Τίτα, στο ίδιο ξενοδοχείο, ζει και ένα ζευγάρι, το πρώην «ανύποπτο», της παλιάς dolce vita, χαμένοι ιδιοκτήτες και νυν έκπτωτοι φανταιζί της αριστοκρατίας, εκ του οποίου ο σύζυγος φαντάζεται ότι μια ευλογημένη μέρα θα επανέλθει στο προσκήνιο. Να είχαμε, να λέγαμε.

Εν συντομία, από το σενάριο και μόνο, ο τίτλος Οι Συνέπειες του Έρωτα, για την ταινία του Πάολο Σορεντίνο, δείχνει κάπως παράταιρος, λοξά να παίζει με τον έρωτα, σε σχέση με το νόημα που διαμορφώνεται. Καθώς, όμως, Ιταλία και έρωτας ίσον ένα, ακόμη και αν λοξοδρομεί από το βασικό άξονα, του ωραιοποιημένου, ο σκηνοθέτης, στο όνομα του έρωτα, οφείλει. Οπότε, τον συμπεριλαμβάνει. Και επιλέγει μια στιγμή, της έκθεσης του Τίτα στη Σοφία, για να δικαιολογήσει το ερωτικό στοιχείο και συνακόλουθα την ‘‘ασθένεια προς θάνατο’’, μέσα από μια θεωρητική πλευρά. Η ταινία, στην ουσία, είναι μια ατελείωτη λοξοδρομία, ένα puó darsi con Titta, (ένα ίσως με τον Τίτα). Μέσα σε αυτό το «λοξοδρόμιο» εσωτερικότητας, πλοκή τείνει να είναι αυτό που εξυπηρετεί το επίπεδο της σημασίας. Αν, για κάποιον, η απορία δεν έχει φερμουάρ στο «και λοιπόν, αυτό γιατί το δείχνει ξανά τώρα;», η ταινία δεν είναι για κείνον. Αντί για το «και τότε», που κυλά, υπάρχει το «από τότε», που κοιμάται. Αυτό το παρελθόν επιχειρεί να ξυπνήσει ο Σορεντίνο, προσεκτικά, σαν να πιάνει τις τρίχες μιας αρκούδας ξάπλα.

Στις Συνέπειες του Έρωτα, το νόημα «διαμορφώνεται» στη βάση των επαναλήψεων, μιας ιστορίας, αντί να διακόπτεται και να το συναθροίζουν οι διαδοχές πολλών ιστοριών και έτεροι χρόνοι, ώστε τότε θα ήταν εφικτή η θεώρηση μιας διαχρονικής αφήγησης. Ξεκάθαρο, όμως, καθώς είναι, ότι ο Τίτα είναι ο ένας πρωταγωνιστής και αφηγητής, αυτή η καθαρόαιμη υποκειμενική αφήγηση, του Signore, που έχει δείξει τα όριά της, μέχρι που μπορεί να φτάσει το θεατή, καταλήγει να τον υποβάλει σε έναν παθητικό δέκτη, εντός της ιστορίας της ταινίας, αλλά εκτός ιστορίας και χρόνου γενικότερα.

Από την άλλη πλευρά, στο χρηματιστήριο αξιών του «και λοιπόν;» τα επενδυτικά κεφάλαια σωρεύονται γύρω από το όνομα της Σοφίας. Από το σημείο που η Σοφία αντενεργεί στη δραματική κατάσταση του Τίτα, το «και τότε» γίνεται «τώρα» και το παρελθόν τροφοδοτείται από το παρόν, ενόσω ο Τίτα εξακολουθεί και ζει μέσα σε ένα όψιμο παρελθόν. Αν και το στυλιζαρισμένο, σε μερικά σημεία, μπορεί να είναι προβλέψιμο, εν τούτοις ενδιαφέρει κατά πόσο είναι αποδεκτό. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ρόλος της Σοφίας είναι αποδεκτός, διότι τότε ο Τίτα αποκαλύπτεται πλήρως και μπροστά της εκμυστηρεύεται τη ζωή του, ώστε συναρθρώνονται όσα μέχρι πρότινος ήταν υποψίες, για την εμπλοκή του παρελθόντος, την οικογένειά του, τη μαφία και την εξάρτηση της Τετάρτης στις δέκα το πρωί.

Κατά συνέπεια, η αφήγηση της ταινίας «δρομολογεί» την έλευση του νοήματος ατμοσφαιρικά και κατά φανέρωση. Αντίθετα, όμως, εμείς που είμαστε ατομικά και κοινωνικά όντα, βλέπουμε μια ταινία και συγχρόνως αναζητούμε τη ‘‘μαθηματική’’ σχέση με την πραγματικότητα, δηλαδή, σε επίπεδο αναφοράς, ενώ βρισκόμαστε μέσα στην υπόθεση της ταινίας, την αντιπαραβάλλουμε με άλλες εικόνες, έτοιμες πολιτιστικές εγγραφές. Δεν θέλουμε μόνο να ακολουθούμε την ιστορία της ταινίας. Θέλουμε και να παρακολουθούμε την Ιστορία, το ίδιο το μάθημα. Εφόσον βλέπουμε και από μνήμης, αισθανόμαστε και σύμφωνα με το κατά πόσο θυμόμαστε, Οι Συνέπειες του Έρωτα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια δρομολογημένη ακολουθία και τίποτε λιγότερο από μια ακολουθημένη δρομολόγηση. Όμως, αν μας λείψει η γραμματική του βάθους, ιδωμένη ως ιστορικότητα και παρακολούθηση, εφόσον δεν υπάρχουν οι μετασχηματισμοί των δομών, δεν αρκεί η εξαιρετική φωτογραφία σε σινεμασκόπ από τον Luca Bugazzi, για να μη νιώσουμε ότι από το 2004 έως σήμερα, ήδη μετρούν επτά χρόνια φαγούρας. Αν τον είχα παρακολουθήσει, και δεν τον είχα απλώς ακολουθήσει, αυτό θα ήταν οι συνέπειες του έρωτα από την άλλη πλευρά. Αντικειμενικά και για τις συνέπειες του μύθου.

Από χθες, 6 Ιανουαρίου, στους κινηματογράφους
ΑΑΒΟΡΑ (Ιπποκράτους 180, 210 6462253) 18:30, 20:30, 22:30
ETOILE ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ 1 (Κρέμου 141, Καλλιθέα 210 9560306) 20:30, 22:30

http://www.youtube.com/user/vkossiv?feature=mhum
http://picasaweb.google.com/newstarcine/DdZyWK?feat=directlink

«Επίσημη συμμετοχή
Διαγωνιστικό τμήμα Φεστιβάλ Καννών 2004»
«5 βραβεία Donatello»
(Καλύτερης Ιταλικής ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, φωτογραφίας, Α’ Ανδρικού ρόλου)
«3 βραβεία Ένωσης Ιταλών κριτικών»
(Καλύτερης σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Β’ γυναικείου ρόλου)