31.1.12

Το σύνδρομο της εξάρας και εκείνος.

Κάνει κρύο και το 14 αναμένεται από στιγμή σε στιγμή. Στη στάση, τρεις άνθρωποι απέμειναν να κοιτούν στην ευθεία και μακριά, πότε θα φανεί το μαγικό διψήφιο 14: ένας ασπρομάλλης με γκρι μπουφάν, μια κοπέλα μετά τη δουλειά και εγώ. Λίγο ότι φεύγω τελευταία στιγμή, λίγο το κρύο, παραπονιέμαι που περιμένω. Και το παράπονο, ότι ένα τέταρτο πέρασε περιμένοντας, πιάνει τόπο στους άλλους δύο. Με συμμερίζονται, σιγοντάροντας. Ακούω πως ο κύριος έχει μείνει όρθιος έως και 25 λεπτά, περιμένοντας κυριακάτικα. Ώσπου τα σχόλια περιττεύουν, επειδή και εμείς, οι τελευταίοι των επιβιβαζόμενων βλέπουμε επιτέλους τις πόρτες του 14 ανοιχτές μπροστά μας.


Πόρτες ανοιχτές, ζωές κλειστές. Καθένας μας παίρνει τη σιωπή και το τομάρι του και ανεβαίνει. Κατευθύνομαι προς το βάθος του τρόλεϊ. Λίγο πριν από τις τελευταίες θέσεις, βρίσκω μια ανάποδη κενή. Στρογγυλοκάθομαι. Δεν έχουν περάσει δύο λεπτά από τότε και όλος ο κόσμος-οι καθισμένοι κανονικά και οι ανάποδοι- ακούμε μια αντρική φωνή. Κάποιος κύριος πουλά στυλό για να ζήσει την οικογένειά του. Στυλό bic, «με τη σφραγίδα» όπως μας λέει, σε κόκκινο και μπλε, τα τρία στην τιμή των 50 λεπτών. Ωραία. Σκέφτομαι ότι δεν ήταν απαραίτητο να τονιστεί, «με τη σφραγίδα», τη στιγμή που χαζεύω έξω από το παράθυρο. Η φωνή πλησιάζει, ωστόσο, και μην κοιτώντας κάτι συγκεκριμένο απέξω, κοιτώ τον άνθρωπο με τα στυλό. Και τότε διαπιστώνω ότι ο άνθρωπος, που διαφήμιζε τη «σφραγίδα» ενώ του είχα την πλάτη ανάποδα σχεδόν για επτά λεπτά, είναι αυτός. Είναι αυτός που ήταν, ο ασπρομάλλης με το γκρι μπουφάν από τη στάση. Τελευταία στιγμή, θυμάμαι κάτι ψιλά στην τσέπη και του τα δίνω. Δεν θέλω κάτι. «Ε, το τελευταίο κοκκινάκι τουλάχιστον», μου λέει και μου το δίνει. Χαμογελώ συγκαταβατικά.

Ο άνθρωπος της στάσης, ένας διπλανός, με την ίδια προτεραιότητα, τη στιγμή που τον γνώρισα, πουλούσε στυλό. Όταν ήρθε η σειρά μου να κατεβώ, άρχισα να περνώ βιαστικά τις διαβάσεις, ελέγχοντας την κίνηση των αυτοκινήτων. Τρεις διαβάσεις σε μία κίνηση: είναι μάλλον το σύνδρομο της εξάρας από τότε στο φιδάκι που με τις καλές ζαριές ανεβαίναμε τις σκάλες. Γρήγορα, νούμερα, όλα για τη νίκη και με τύχη. Ποια νίκη και ποια ‘‘ανοιχτή τύχη’’ όταν η ζωή μας φέρνει αντιμέτωπους με διπλανούς να δίνουν στυλό.

Bonjour tristesse. Και ενώ κάποιοι, ακόμη, λένε ότι δεν διάβασαν, δεν είδαν, δεν άκουσαν. Μνημόνιο και ιστορίες. Ένας μικρός Τριστάνος της εποχής μας, που τον άρπαξαν οι πειρατές –το ΠΑΣΟΚ είναι αυτοί- ζητά την ελευθερία του πίσω και μαζί τις περιπέτειες και τις ανδραγαθίες χωρίς κόστος και επίτροπο. Αποστασιοποιείται, με τον όποιο τρόπο και με τη φαντασίωση ότι έτσι σκοτώνει το τέρας της Ελλάδας, το «Σόκ ρες» ή «Μνημόνιο». Στην εποχή μας εξάλλου, όπου η δουλειά σε όποιο επάγγελμα γίνεται και με ‘‘email’’, είναι το πιο σύνηθες να είσαι ‘‘φαντασιόκοπος’’: όλοι είμαστε της φαντασίας εν δράσει. Αυτός ο Τριστάνος του σήμερα, βέβαια, επιστρέφει σε μια άλλη, κακόηχη φαντασία, παραμιλώντας τα λάθη του δημοσίως. Δε θέλει και πολύ. Μόνο που όλοι εμείς, οι διπλανοί των διπλανών, της χαραμάδας, δεν υπήρξαμε υπνωτισμένοι. Γνωρίζουμε. Και -από το 2009- δεν ήπιαμε από το μαγικό φίλτρο, του έρωτα για την εξουσία χωρίς οι μικρές κλίμακες να λαμβάνονται υπόψη. Ποιες είναι οι μικρές κλίμακες; Εντοπίζονται στο περπάτημα, στην αναμονή, στις διασταυρώσεις ματιάς και παραπόνου, στα στενά. Από την άλλη, εκείνος ο παλιός Τριστάνος ανέκαθεν υπήρξε μπερδεμένος. Και τούτο, διότι, μετά την Ιζόλδη την ξανθή, είχε παντρευτεί την Ιζόλδη τη Λευκώλενο, για να απαλλαγεί από την ξανθή. Οι θρύλοι του Μεσαίωνα έχουν άσχημο τέλος, εν τούτοις. Παρόλο που η Ιζόλδη η ξανθή έφερνε το αντίδοτο, για το δηλητήριο, στον άρρωστο Τριστάνο, η ζηλότυπη Ιζόλδη η Λευκώλενος του είπε ότι το πλοίο ερχόταν με μαύρα πανιά αντί για λευκά. Απελπισία, τελευταία εκπνοή, τέλος του θρύλου. Και όμως. Άλλο θρύλος και άλλο θρίλερ. Αναρωτιέμαι, ποιοι θα είναι οι νέοι αντικαταστάτες της μιας και της άλλης Ιζόλδης. Κοινό όνομα, κοινό «όραμα». Φταίει το φίλτρο της εξουσίας και της ζήλειας γαρ, για οραματιστές-ονοματιστές-φιλτραριστές, ιδίως τώρα που το θέμα είναι πώς θα λέγεται –αυτό- και όχι πώς είναι. Και οι υπόλοιποι με το κόκκινο bic, με την ησυχία και τη γοητεία μας ας συνεχίσουμε.

Μάλιστα, για την ιστορία, οι πρώτες φράσεις που καταγράφτηκαν από το κόκκινο bic, πάνω σε ένα φάκελο, ήταν από το βιβλίο του Ζακ Ντεριντά Η γραφή και η διαφορά, μτφρ. Κωστή Παπαγιώργη, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2003, σ. 483: « το θέλω-να-γράψω δεν γίνεται κατανοητό με βάση τη βουλησιοκρατία. Το γράψιμο δεν είναι ο ύστερος καθορισμός μιας αρχέγονης βούλησης. Αντίθετα, το γράψιμο ξυπνά το νόημα της βούλησης για βούληση: ελευθερία, ρήξη με το πλαίσιο της εμπειρικής ιστορίας, με σκοπό μια συμφωνία με την κρυμμένη ουσία της εμπειρίας, με την καθαρή ιστορικότητα». Ιδού η χαραμάδα.


* φωτό: Βαρκελώνη, 2010

28.1.12

Το λιμάνι της Χάβρης

Για Το Λιμάνι της Χάβρης του Φινλανδού Άκι Καουρισμάκι, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ δήλωσε ότι εντυπωσιάστηκε και γι’ αυτό τη λάτρεψε. Ανθρωπιά, σκοτεινό χιούμορ, οδυνηρά αστεία. Όλα αυτά τα γνωρίσματα της ταινίας έρχονται και συνθέτουν ένα πρόσωπο αληθοέπειας για την κοινοτική ζωή της Χάβρης και του μποέμ Μαρσέλ Μαρξ (Αντρέ Βιλμς). Αυτός, ένας πρώην μποέμ συγγραφέας, που πλέον έχει τη γυναίκα του βαριά άρρωστη, γίνεται ο «εκλεκτός» που θα δει τον καταζητούμενο των αρχών: τον Ιντρίσα, ένα νεαρό Αφρικανό μετανάστη, ο οποίος βρίσκεται παράνομα στη Χάβρη για να μεταβεί στο Λονδίνο και να συναντήσει τη μητέρα του. Θα τον καταδώσει; Όχι βέβαια. Όλη η υπόθεση της ταινίας αρχίζει και περιστρέφεται γύρω από την ελικοειδή τιμιότητα: γύρω από την προσπάθεια του Μαρσέλ να βοηθήσει τον Ιντρίσα, παίρνοντας και τους υπόλοιπους γνωστούς, θαμώνες και συνδαιτυμόνες, με το μέρος του. Διότι, το παλιό γνωστό ρητό «κάθε λιμάνι και καημός» επανέρχεται στη μνήμη μας και ξανά θυμίζει πόσο κάθε πόλη με λιμάνι εκφράζει την εμπειρία του «έξω»: εκφράζει το άγνωστο, το ωραίο ως επικίνδυνο, τις «μεταφορικές» πατρίδες, γλώσσας και σκέψης, εκεί που η κατεπείγουσα κατάσταση της λαθρομετανάστευσης υπάγεται σε μια ευρύτερη ερμηνεία κοινωνικών προεκτάσεων και αναφορών. Στο όνομα της κοινότητας ενυπάρχει η υπόσχεση για αγώνα...

Η μικρή κοινότητα της φιλμικής συνθήκης, ωστόσο, δε στερείται της πραγματικότητάς της. Σε αυτήν και οι εχθροί χωρούν. Και αυτός που εχθρεύεται τον Ιντρίσα, ή εχθρεύεται αυτό που για εκείνον ο Ιντρίσα σημαίνει, έχει σπουδαία αξία, στην εξέλιξη της εν λόγω πλοκής. Διότι, ο Καουρισμάκι ούτε γλυκανάλατος ούτε συμβατικός σκοπεύει να είναι. Αποδίδει τη δύναμη που έχει και μπορεί στον πολίτη. Δείχνει ότι από το χρόνο ο άνθρωπος ωριμάζει, συγκεράζοντας την ιδιότητα του επαγγελματία και την ικανότητα της ανθρώπινης πείρας. Εν προκειμένω, στην περίπτωση του επικεφαλής αστυνομικού, είναι ξεκάθαρο ότι τίθεται το ζήτημα της ανθρώπινης βούλησης και απόφασης υπεράνω της επαγγελματικής υποταγής. Είναι η κοινωνική επιταγή που ενώνει και (εγκ)καθιστά τους πολίτες συνένοχους στον κόσμο. Ώστε, κατοικώντας τον, τίποτε κακό δεν μπορεί να φοβίζει τη σκέψη, τίποτε κακό δε λιμνάζει, όταν στα λιμάνια τα πλοία ανέκαθεν προορίζονταν να ταξιδεύουν. Μια ωραία ταινία, και με καυστικές ατάκες όπως «θα μιλήσω σαν υπουργός», που προβάλλεται και στο «Άστυ»: δυστυχώς, όμως, οι φοιτητές εκεί πληρώνουν κανονικό εισιτήριο τα Σαββατοκύριακα. Δικαιούνται να είναι φοιτητές με κάθισμα τις καθημερινές. Και ύστερα, σκέφτεσαι, πόσο κοντά και πόσο μακριά η μία πραγματικότητα-η κινηματογραφική- βρίσκεται από την άλλη-την κοινωνική και τοπική-. Ευτυχώς που υπάρχουν ταινίες…

26.1.12

Για την τέχνη της γραφής ή περί λογοτεχνικής χημείας.

Αν και Η τέχνη της γραφής του Άντον Τσέχοφ, σε επιμέλεια του Πιέρο Μπρουνέλλο και σε μετάφραση του Βασίλη Ντινόπουλου, κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις Πατάκη, μέχρι σήμερα, εξακολουθεί και αποτελεί ένα βιβλίο σταθμό, στα ελληνικά γράμματα, γι’ αυτό που η γραφή του Τσέχοφ μπορούσε να πρεσβεύει. Όσον αφορά στη σημερινή δυνατότητα αυτής της ιδιαίτερης και βαθυστόχαστης πένας, ακόμη και τώρα που η ζωή έχει γίνει διακοπτόμενη, με κινητά και αναπάντητες κλήσεις, διαβάζοντας τις προτροπές του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα, μπορούμε και αναγνωρίζουμε αντιστικτικά τόσο τον πυρετό όσο και το όνειρο, στοιχεία ενύπαρκτα στη γραφή του. Καθώς, από τη μία, ο «πυρετός» υποδηλώνει την έξαψη, και, από την άλλη, το όνειρο μαρτυρεί το πυρετώδες, -την κατάσταση ως αν ήταν «πυρετός»-, το συμπέρασμα δείχνει το προφανές. Γιατρός και συγγραφέας, ο Τσέχοφ αξιοποίησε την ευκαιρία να επενδύει επάνω σε λεπτές ισορροπίες σημαίνοντος και σημαινόμενου, σε ομιλία και γλώσσα, σε βιολογικό και ψυχολογικό επίπεδο συγχρόνως. Αν ο στόχος του ήταν απλώς να κερδίσει το θαυμασμό των άλλων, τότε προσεγγίζοντας τα κείμενά του, ξανά στο σήμερα, θα επιτηρούσαμε τις ζωές μας, με απώτερο σκοπό την τάξη. Πράγματι, το «εγώ» που μιλάει, μέσα από τις επιστολές, είναι ένα ιδανικό «εγώ». Ο επιστολογράφος αναπλάθει μνημονικές εγγραφές, και ενώ νομίζει ότι σκέφτεται –και προχωρεί μπροστά-, αυτό ενδεχομένως ισχύει τη στιγμή που θυμάται και ταξιδεύει στη θύμηση, ελεύθερος από χαρακτήρα και για το βλέμμα του άλλου, ως ενδοβολή, αντί της προβολής του ενώπιόν του. Ως εκ τούτου, τα επιστολογραφικά αναγνώσματα ανέκαθεν καλλιεργούσαν την τακτική πίστη στον εαυτό μας, τη σφυρηλάτηση του οράματος εξ’ αφορμής της σχέσης σε δύο επίπεδα, σε μνήμη και σκέψη: όμως, στην περίπτωση του Τσέχωφ, δεν είναι μόνο αυτό, το ζήτημα ενδυνάμωσης της βούλησης. Στις επιστολές του, αποσαφηνίζεται ότι επεδίωκε να είναι καλά πληροφορημένος αντί να λειτουργεί ως «αρωματοπώλης» ή «ζαχαροπλάστης» για τους αναγνώστες του. Μία από τις ρήσεις του, -προς την Μ. Β. Κισελιέβα-, ήταν ότι «ο λογοτέχνης πρέπει να είναι το ίδιο αντικειμενικός όπως και ο χημικός. Πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την καθημερινή υποκειμενικότητα και να γνωρίζει ότι οι σωροί της κοπριάς στην εξοχή παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο, και ότι τα κακά πάθη είναι τόσο χαρακτηριστικά της ζωής όσο και τα καλά». Σαφώς και έχει αναπτυχθεί ένας ολόκληρος διάλογος επιχειρημάτων γύρω από την ιδέα της αντικειμενικότητας στη γραφή, όμως αυτό που είναι ξεκάθαρο για τη γραφή του Άντον Τσέχοφ είναι το όψιμο μεταληπτικό ενδιαφέρον, στη βάση του οποίου το χιούμορ του συγγραφέα μπορεί να αποβεί πυξίδα της δικής μας εποχής. Άλλωστε, από τον Harold Bloom και Τη θραύση των δοχείων –εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1998- έχει καταστεί σαφές, πως «η άποψη του Yeats ότι οι ποιητές ζουν το θάνατο των άλλων ποιητών και πεθαίνουν τις ζωές εκείνων, αποκτά νόημα στο πλαίσιο της μεταλήψεως, όπου η διαδικασία της επίδρασης παράδοξα αντιστρέφεται(..)». Είναι, κατά συνέπεια, πρό(σ)κληση το γεγονός, οι επιστολές ενός σπουδαίου συγγραφέα, όπως είναι ο Τσέχοφ, να κυκλοφορούν σε μια εύχρηστη έκδοση, με φωτογραφίες, στο τέλος, από εκείνην την εποχή, 1860-1904, όπου ο Τσέχοφ έζησε και δημιούργησε, βασιζόμενος «στο χρόνο που τα γιατρεύει όλα».

Άντον Τσέχοφ, Η τέχνη της γραφής, συμβουλές σε ένα νέο συγγραφέα, επιμ. Πιέρο Μπρουνέλλο, μτφρ. Βασίλη Ντινόπουλου, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2007

25.1.12

Έτσι ξαφνικά και με όλη την πληθώρα της εποπτείας

Ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ αρχίζει έτσι: «η πιο ωραία θάλασσα, αυτή που ακόμα δεν ταξιδέψαμε». Ο αιφνίδιος θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου, χθες αργά, ενώ τα γυρίσματα για την «Άλλη θάλασσα» ήταν σε εξέλιξη, μου δίνει την ίδια αίσθηση απώλειας και προσδοκίας συγχρόνως: απώλεια, επειδή το αιφνίδιο πάντα θλίβει πιο έντονα, -πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την απώλεια ενός μεγάλου δημιουργού και σκηνοθέτη-, και προσδοκία επειδή οι κινηματογραφικές στιγμές είναι ακόμη εδώ. Στη μνήμη, στη σκέψη, στην εξέλιξή μας. Το βλέμμα του Οδυσσέα, ο Θίασος, η Αναπαράσταση. Αυτές και όλες οι άλλες ταινίες του έχουν κινηθεί σε έναν θυμικό τόνο, διά του οποίου εγείρονται ερωτήματα: κοινωνικά, υπαρξιακά, σκεπτικά. Όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει δηλώσει, «στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα καινούριο. Απλώς όλοι μας αναθεωρούμε και επαναπροσεγγίζουμε ιδέες με τις οποίες πρώτοι καταπιάστηκαν οι αρχαίοι». Εξ αφορμής αυτής της αναθεώρησης και επαναπροσέγγισης των ιδεών, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, μέσα από τις ταινίες του, θα δίνει πάντα το κίνητρο ή το ερέθισμα για σκέψη, αίσθηση, ταξίδι. Πράγματι, η Άλλη Θάλασσα σημαίνει πολλά, από το ανολοκλήρωτο έως το άπειρο. Και το γεγονός ότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχασε τη μάχη με το θάνατο, αφού παρασύρθηκε από μηχανή ειδικού φρουρού, έρχεται να επιβεβαιώσει τον αγωνιστικό-πολιτικό τρόπο με τον οποίο έζησε και δημιούργησε, ούτως ώστε, μέχρι σήμερα, να έχει αναπτυχθεί ένας διάλογος γύρω από το όνομά του, την επιρροή και τη σημασία του έργου του. Άλλωστε, είναι προφανές ότι ένας θάνατος, που υπεκφεύγει του φυσικού αιτίου, αφορά όλους, και, ως εκ τούτου, υπάγεται σε μια συμβολική ερμηνεία. Στο πλαίσιο αυτού του ρεαλιστικού συμβολισμού, οπότε, ο Αγγελόπουλος έφυγε εν ώρα αιχμής, δημιουργίας, οξύνοιας. Ακριβώς όπως έζησε. Απασχολημένος και ελεύθερος. Κρίμα όμως που έφυγε νωρίς.

24.1.12

Για "Τη Σιωπή του ξερόχορτου" μιλούν στον Ιανό, 3/2

Το βιβλιοπωλείο IANOS
και οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
σας προσκαλούν
την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου
στις 8:30 μ.μ.
στο βιβλιοπωλείο IANOS
σε μια συνάντηση με τον συγγραφέα
Σωτήρη Δημητρίου
με αφορμή το βιβλίο του Η σιωπή του ξερόχορτου




Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:
ο Γιώργος Βότσης δημοσιογράφος
και ο Σπύρος Μοσχονάς Αν. Καθηγητής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών



*IANOS ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
Σταδίου 24, τηλ. 210.32.17.810

Σεξ Τράφικιν: όταν οι σκλάβες του σεξ έλυσαν τα δεσμά της σιωπής.

Μικρά παιδιά βλέπουν τηλεόραση. Δεν έχουν επαφή με τον έξω κόσμο. Θα μπορούσε να είναι φυσικό. Δεν είναι όμως. Διότι, αυτό συμβαίνει στην Ταϊλάνδη. Εκεί όπου μικρά παιδιά φορούν αριθμούς στην πλάτη, βλέποντας τηλεόραση, κάποιοι άλλοι μπορούν και βλέπουν αυτά τα παιδιά, για να τα επιλέξουν ως πελάτες εμπορίας σαρκός.. ανήκει στον Edmund Burke η περίφημη φράση, ότι «το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό, είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι». Η Α21 είναι μια εκστρατεία με στόχο την κατάργηση αυτών των νοσηρών καταστάσεων.

Ουτοπία;…Η ειδικότητά μας, ή Ουτοπία, το επάγγελμά μας
21: ο εικοστός πρώτος αιώνας.
Ο αριθμός 21: το παιδί που σώθηκε από τον πόλεμο εναντίον των δικαιωμάτων του.

Παράλληλες ιστορίες, όπου το απίθανο συναντά το αποτρόπαιο, εκτυλίσσονται στις σελίδες του βιβλίου Σεξ Τράφικιν, Στο άδυτο της οικονομίας της σύγχρονης δουλείας των εκδόσεων Ασβός. Το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό στις τέσσερις ηπείρους, του συγγραφέα Σιντάρθ Καρά. Υπάγεται, ως είδος μαρτυρολογίου και δοκιμίου, σε πολλαπλές κατηγορίες ενδιαφέροντος: τόσο εκπαιδευτικού και κοινωνικού, όσο ψυχοθεραπευτικού και γνωσιοθεωρητικού. Γραμμένο σε αναλυτικό ύφος, διά του οποίου επιχειρείται η ερμηνεία των στατιστικών αναφορών, το κείμενο προσφέρεται ως ένας πολύτιμος οδηγός σταχυολόγησης συμπερασμάτων. Εν προκειμένω, ο Siddharth Kara υποστηρίζει ότι η σεξουαλική δουλεία εξακολουθεί να ανθεί καθώς εσκεμμένα η σύγχυση γύρω από τον όρο του trafficking «οδηγεί στο να εστιάζεται το πρόβλημα στη μετακίνηση και όχι στην εκμετάλλευση». Τα πράγματα είναι κρίσιμα, ιδίως όταν η προστασία των θυμάτων είναι ανεπαρκής και παρόλα αυτά η μαρτυρία τους απαιτείται για την καταδίκη των δουλεμπόρων του σεξ. Σε αυτόν τον κόσμο, κολοβών λύσεων, αστυνομικοί λαδώνονται για να επιτρέπουν τη λειτουργία πορνείων –με σκλάβες του σεξ- ανέλεγκτα. Και αν οι σκλάβες του σεξ είναι από την Αφρική, δεν έχουν χρήματα και πιστεύουν στο βουντού, εκδίδονται στο όνομα της «πίστης», έχοντας πειστεί ότι σε όποια άλλη περίπτωση οι ίδιες και οι οικογένειές τους θα πληγούν σοβαρά.

Ειδικότερα, εντρυφώντας στο πρόβλημα και στην καταγωγή του, ο Καρά αποκαλύπτει ότι από τη στιγμή που μια Νιγηριανή φτάνει στην Ιταλία, πουλιέται σε πλειστηριασμούς σκλάβων, στη «μαντάμ» με τη μεγαλύτερη προσφορά. Αυτή η μαντάμ της νίκης παίρνει το σακούλι με τις τρίχες και το αίμα της γυναίκας, διά των οποίων έχει πλέον τον απόλυτο έλεγχο του θύματος. Στη νέα σκλάβα παρέχεται τροφή και στέγη με αντάλλαγμα το σεξ μέχρι την αποπληρωμή του χρέους που ξεπερνά τα 50 χιλιάδες ευρώ. Αυτό το ποσό είναι, όπως διευκρινίζεται από το συγγραφέα-οικονομολόγο, υπερδεκαπλάσιο του χρέους που επιβάλλεται σε θύματα διαφορετικών εθνικοτήτων. Δηλαδή, για να απελευθερωθεί μια Νιγηριανή σκλάβα, απαιτούνται αρκετές χιλιάδες σεξουαλικές πράξεις, αν υπολογίσει κανείς ότι η τιμή για τη μία είναι 20€, μείον το κόστος στέγης, τροφής, ρουχισμού και του αποκαλούμενου ενοικίου της γωνίας του δρόμου, που ανέρχεται σε 500€ το μήνα. Και βέβαια, υπάρχουν «προστάτες» που στέλνουν χρήματα σε οικογένειες των θυμάτων στη Νιγηρία για να δελεάσουν και άλλες οικογένειες να στείλουν τις γυναίκες τους στην πορνεία…

Μέσα από την ανάγνωση του Σεξ Τράφικιν καταδεικνύεται ότι, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση διόλου τυχαία συνδέεται με την εκμετάλλευση ανθρωπίνων ζωών. Πολλές γυναίκες, ενίοτε λόγω χρεών, σε Ινδία και Νεπάλ, Ιταλία και Δυτική Ευρώπη, Αλβανία και Βαλκάνια, αλλά και σε Ηνωμένες πολιτείες, Ταϊλάνδη και Μεκόνγκ, έχουν γίνει σκλάβες του σεξ, αλλά ωστόσο λύνουν τα δεσμά της σιωπής, μιλώντας στον Καρά και καθρεφτίζοντας φόβους και ελπίδες σε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης.

Από τα πιο χειμαρρώδη αναγνώσματα που δείχνουν πόσο το απόλυτο τίποτα, ο άνθρωπος ζει εφιαλτικά εξαιτίας των σχέσεων χρήματος/εξάρτησης.

Siddharth Kara Σεξ Τράφικιν, Στο άδυτο της οικονομίας της σύγχρονης δουλείας, μτφρ. Αριάδνης-Μαρίας Αλαβάνου, εισαγωγή Γρ. Λάζου, εκδ. Ασβός, Αθήνα 2010

Σχετικές δράσεις/ links
http://www.thea21campaign.org/index.php?option=com_content&view=article&id=132&Itemid=305&lang=el
http://www.thea21campaign.org/signs-of-sex-trafficking.php

"Παέγια με πιπεριές" απόψε στο Θερβάντες...

Este ciclo de cine comprende 5 producciones recientes de la cinematografía ecuatoriana y argentina y se organiza en colaboración con el Consulado de Ecuador y la Embajada de Argentina en Atenas.

Las proyecciones son los martes 17, 24 y 31 de enero y 7 y 14 de febrero, y todas películas tienen subtítulos en griego.
HORARIO DE PROYECCIONES: 18.30 h. y 20.15 h.
Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23.
Entrada libre.


Αυτός ο κινηματογραφικός κύκλος περιλαμβάνει 5 πρόσφατες παραγωγές της κινηματογραφίας του Ισημερινού και της Αργεντινής και διοργανώνεται σε συνεργασία με το Προξενείο του Ισημερινού και την Πρεσβεία της Αργεντινής στην Αθήνα.

Οι προβολές είναι τις Τρίτες 17, 24 και 31 Ιανουαρίου και 7 και 14 Φεβρουαρίου και όλες οι ταινίες έχουν ελληνικούς υποτίτλους.
ΩΡΑΡΙΟ ΠΡΟΒΟΛΩΝ: 18.30 και 20.15.
Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23.
Είσοδος ελεύθερη.


24.01.2012 Paella con ají (Ecuador, España, 2007, 80 min.) de Galo Urbina, con Lucía Cirujano, Edwin Lascano, Elena Elva, Luis Yañez y Amaranta Osorio.
Paella con ají se puede definir como una fusión entre latinos y españoles en las diferentes experiencias sociales de integración.
"Guamán", oriundo de Ecuador, es invitado por su compadre, "Coco", que vive desde hace cinco años en España, disfrutando aparentemente de una vida próspera y cómoda. Guamán, al llegar a España, se sorprende por la belleza de las mujeres, en especial de Jacinta, mujer latina de espléndidos atributos, y de Andrea, española sentimental y tierna, que se lo disputarán. Esta historia de amor transcurre en paralelo al romance de dos adolescentes que están involucrados en una pandilla juvenil y que buscan en el amor algo que dé sentido a sus vidas.
Encontraremos en el carácter de esos personajes situaciones reales cargadas de conflictos sociales y emocionales que aparentemente no existen pero en realidad están presentes en cada escena.

24.01.2012 Παέγια με πιπεριές (Ισημερινός, Ισπανία, 2007, 80 λεπτά) του Γκάλο Ουρμπίνα, με τους Λουσία Σιρουχάνο, Έντουιν Λασκάνο, Ελένα Έλβα, Λουίς Γιάνιες, Αμαράντα Οσόριο.

Το θέμα της ταινίας είναι η επικοινωνία ανάμεσα στους ισπανούς και τους λατινοαμερικάνους μετανάστες και οι διάφορες εμπειρίες των τελευταίων στην προσπάθειά τους να ενσωματωθούν στο νέο τους κοινωνικό περιβάλλον. Ο νεαρός Γουαμάν από τον Ισημερινό, πηγαίνει στην Μαδρίτη προσκεκλημένος του φίλου του Κόκο, ο οποίος υποτίθεται πως ζει εκεί μια άνετη ζωή. Πιάνει δουλειά και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δυο συναδέλφους του, την συμπατριώτισσά του Χασίντα και την ισπανίδα Αντρέα. Παράλληλα, ένας άλλος έφηβος μετανάστης, μπαίνει σε μια ομάδα νεαρών περιθωριακών, λόγω του έρωτά του για μια κοπέλα της ομάδας.

Στις περιπέτειες αυτών των ηρώων ζούμε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από κοινωνικές και συναισθηματικές συγκρούσεις, που κανείς δεν παραδέχεται αλλά όλοι βιώνουν.

18.1.12

Θύμηση

Θύμηση

Στο μάρμαρο ο ίδιος καφές για μένα
ένα ακόμη άφωνο πρόσωπο ήταν πλάι
στο δίκιο μου, κρύος όπως
μια νύκτα της έριδος άοσμη
προτού ζητήσω τη μέρα πίσω
από τον ύπνο που δεν είχε τέλος
παρά έπλαθε ενύπνια προς το χάος.
Στο μάρμαρο η νύκτα δείχνει να μιλά
στο φλιτζάνι και στο πιάτο τον καημό
να επιμένεις στα πράγματα μέχρι
το ιερό μυστικό, η γεύση που θρέφουν
να γίνει δική σου κουροτρόφος.
Και όλα αυτά επειδή τώρα η αγκαλιά
έχει παιδιά πολλών γλωσσών
ονόματα κόμπους στο σχοινί της μιας
ευχής ενόσω νοσταλγείς το αδιάκοπο.
Προτού κουραστώ απ’ τις φωνές φλόγες
καθώς νόμιζα ότι έδιναν ανακούφιση
απλώς από τα πρακτέα της ζωής
κοιτώ να αποτελειώσω τον κρύο καφέ
όπως η εβδομάδα τελειώνει με σιωπή.
Πολύ αιφνίδιο αυτό το πέρασμα
του χρόνου από το σπίτι ομολόγησε πόσο
έλειπαν τα λόγια ενόσω έρχονταν
λόγια όπως τα θυμόμουν σαν ένα τίποτα
μαζί με ένα δεκάλεπτο δύναμης
όπου ίσως προλαβαίνεις τη μάχη εναντίον
της βαρύτητας εντός εδάφους.
Ένα αναντίρρητο και από το πουθενά έργο
συμβαίνει είτε να ζει το γραπτό
είτε να επιζεί από το δημόσιο πράκτορα…
Όταν μερικοί ρωτήσουν πώς ζεις
η σιωπή ας τους απαντά που σε ζει
μακριά από κάθε φιλόξενο όνειρο
ενύπνιο πλέον ανεξάρτητο του φιλικού νερού
για να θυμάσαι να κλειδώνεις τη ζωή καλά
από όποια εικόνα χάνει την πραγματικότητά μας.

Αθήνα, 18.01.2012

17.1.12

Επάγγελμα παρουσιάστρια;

Οι μέρες ήταν δύσκολες. Μας έπιασαν τα κρύα. Ήρθαν ξανά οι απεργίες. Ο Αυγείας τα θαλάσσωσε νωρίς. Στα δικά μας τώρα, κοντά στα αυγά και στα γιαούρτια, καλός είναι και ο Γκούφυ, φέτος, την Αποκριά, αν ο ήλιος μας φερθεί καλά. Τα εστιατόρια θα γέμιζαν ταμείο, οι πολιτικοί μασκέ δεν θα ξεφούρνιζαν κουβέντες ούτε γι’ αστείο. Μάσα και ταραμάς. Όλοι την έκαναν μασκοποτείο. Γιατί όχι και την Αποκριά;


Και πάλι, ο άξιος παραπόνων, κ. Κουλούρης, επειδή τάχα του προσάπτουν ότι είναι της μόδας eye liner, μίλησε ανοιχτά. Παρότρυνε να του τραβήξουν τα βλέφαρα. Το άλλο με τα αυτιά και τον εξωγήινο, άραγε, το έχει μάθει; Η γυναίκα του εξωγήινου, η καημένη, είδε και απόειδε από το τράβηγμα ..

Κάτι χαρμόσυνο τουλάχιστον ας μας μείνει. Πήξαμε από την πολλή τηλεοπτική επανάληψη. Ας βρεθεί μια καινοτομία. Να, όπως για τους αγώνες πόκερ, έως πρότινος χρειαζόταν ξενάγηση, ας κάνουμε μια ξενάγηση γκελ μπουρντά γιαβρί μου. Ας προταθεί μια νέα θέση παρουσιάστριας πριν από κάθε τούρκικο. Θα δοθεί κίνητρο και για μια νέα θέση εργασίας στην ελληνική τηλεόραση. Και επειδή πρόταση μισή, πρόταση κουτσή, προτεινόμενη παρουσιάστρια διαφωτισμού, σε mission τούρκικο και με αέρα ανατολής, ιδού την έχω: υποψήφια η Άντζελα Δημητρίου. Αναρωτήθηκε, πράγματι, μήπως η ζωή μας είναι πίνακες ή από πίνακες, τέλος πάντων…Το λοιπόν, στα τούρκικα με πληθώρα σκηνών, πιατικών, μακελειών, από πίνακα άλλο τίποτα. Έχεις να μιλάς με τις ώρες. Όλα κρίνονται στην πολυτέλεια, ποια λεπτομέρεια;

Και η ΕΡΤ ακόμη, αυτό το πολιτιστικό κανάλι που «έχει γούστο», και στις επαναλήψεις, το παλεύει προς την ίδια κατεύθυνση. Για την πολυτέλεια των τηλεθεατών της, να νανουρίζονται με εκπομπές της Πρωταπριλιάς και ο χρόνος να ξεκλειδώνει. Χωρίς κενά μνήμης, αλλά με καινά φαντασίας. Καθώς, ο χρόνος καταγράφει πολλές φορές περίεργους λόγους. Η Μπήλιω Τσουκαλά, στην εκπομπή πρωταπριλιάς, -που προβλήθηκε 13 Ιανουαρίου- εύχεται στο συνεργάτη της, Χρ. Π., να μη φύγει για την Ιταλία. Αλλά αν φύγει, εκεί στη Rai που θα πάει, του στέλνει μήνυμα: να βρεις μια παρουσιάστρια, που να είναι «το ίδιο γλυκιά και συνεργάσιμη όπως εγώ»…έτσι είναι. Στην ΕΡΤ πάντα ήξεραν τον καλό τον έπαινο.

Επαίνους, όμως, έχει και η ιδιωτική τηλεόραση. 10 χρόνια εμπειρίας για τη Νάντια Μπουλέ απέφεραν σημαντικά και μάλιστα ήταν διαβατήριο για την παρουσίαση αυτού του -διεθνούς φήμης και πανδαισίας- τηλεπαιχνιδιού με ντόπιες κατσαρίδες, κότες, φίδια και ποντίκια. Άντε και με χέλια. Είσαι για χέλια, σαν να λέγαμε.

Γνωστό το ζήτημα: πώς να κάνεις αυτό το επάγγελμα παρουσιάστρια, αν δεν είσαι του κουτιού. Του χαζό-κουτιού, πλέον, όταν προσποιείσαι ότι είσαι και το πετυχαίνεις, τότε στοιχηματίζεις τις δυνατότητές σου.
Όλα είναι επιλογές. Καθρέφτης ή χάρτης; Ματαιοδοξία ή δυνατότητα;

*φωτογραφία: Νεπάλ, 2011

Η Σμύρνη μας καλεί να τη γνωρίσουμε στο Μπενάκη

16.1.12

Κάνουμε «δια-ΛΟΓΟ» στη Στοά του Βιβλίου, 17/1

Κάνουμε «δια-ΛΟΓΟ» στη Στοά του Βιβλίου την Τρίτη 17 Ιανουαρίου στις 18.00
Ο Κώστας Αξελός κάνει «δια-ΛΟΓΟ» με τον Πλάτωνα.
Η καντιανή θεωρία του δικαίου κάνει «δια-ΛΟΓΟ» με τον μονισμό της Θεωρίας των Πάντων.
Η ευδαιμονία κάνει «δια-ΛΟΓΟ» με τη συγκίνηση
.


Παρουσίαση του πρώτου τεύχους του περιοδικού δια-ΛΟΓΟΣ , την Τρίτη 17 Ιανουαρίου στις 18.00 στη Στοά του Βιβλίου.
Θα μιλήσουν οι
Κώστας Γεωργουσόπουλος, Συγγραφέας-Κριτικός
Παναγιώτης Νούτσος, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Παν/μιο Ιωαννίνων
Γιώργος Ξηροπαΐδης, Καθηγητής Ιστορίας Φιλοσοφικών και Αισθητικών Ιδεών, ΑΣΚΤ
Θεοδόσης Πελεγρίνης, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πρύτανης Παν/μίου Αθηνών


Συντονίζει ο Δημήτρης Λαμπρέλλης, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πάντειο Παν/μιο

Λίγα λόγια για το περιοδικό....
Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Παπαζήση το πρώτο τεύχος του περιοδικού δια-ΛΟΓΟΣ, το οποίο εκδίδεται μία φορά το χρόνο υπό μορφή Επετηρίδας Φιλοσοφικής Έρευνας. Διευθυντής Έκδοσής του είναι ο Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρης Ν. Λαμπρέλλης.
Σκοπός του περιοδικού είναι να προάγει τη φιλοσοφική έρευνα και τον διάλογο μεταξύ των ερευνητών της φιλοσοφίας. Προκειμένου να υπηρετήσει τον σκοπό του αυτό, το περιοδικό διακρίνεται από το απροκατάληπτο άνοιγμά του προς όλες τις μορφές και τις τάσεις του φιλοσοφείν, όπως αυτές αποτυπώνονται και καλλιεργούνται στην Ιστορία της Φιλοσοφίας μέχρι σήμερα· η πρόθεση αυτή του περιοδικού επιβεβαιώνεται μέσα από τα κείμενα των συγγραφέων που δημοσιεύονται στο πρώτο του τεύχος, το οποίο περιλαμβάνει 20 άρθρα και 4 βιβλιοκρισίες.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του περιοδικού: http://www.dia-logosphil.com

13.1.12

Καθώς Ψυχορραγώ: στο δρόμο της πρόθεσης και της γλώσσας.

Ένας αναγνώστης που ξεφυλλίζει το Καθώς Ψυχορραγώ, του Ουΐλλιαμ Φώκνερ, αποχωρίζεται σταδιακά τη μοναξιά του. Διεισδύει στον κόσμο μιας αλλοτινής και σκληροτράχηλης υπαίθρου και δεσμεύεται σε αυτόν. -Επ’ ευκαιρία: ας σημειωθεί ότι, το κείμενο γράφτηκε το 1929 και μάλιστα μέσα σε 42 ημέρες μόνο. Κατά συνέπεια, με αφορμή την εντύπωση του συγγραφέα για την ύπαιθρο, ο αναγνώστης καλείται να εμπλουτίσει την δική του ιδέα περί υπαίθρου, υπό όποιους όρους, φιλοσοφικούς ή/και αισθητικούς-, προσλαμβάνοντας το νόημά της. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που ο αναγνώστης παρατηρεί την αναδοχή, από το ένα αφηγηματικό «εγώ» στο άλλο, μέσα από αυτήν τη διαδοχικά σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση, του ανάδοχου άλλου ως διάδοχου «εγώ», ο στόχος του συγγραφέα αρχίζει και διακρίνεται. Και στόχος είναι, συνειδητά και συνεκτικά να διαφανεί ότι, η διάρκεια της κατάστασης, όπως εκφράζεται απλά και λιτά, με τις δύο λέξεις «καθώς ψυχορραγώ», δεν αφορά αποκλειστικά στο προφανές και στη νεκρή μάνα της λογοτεχνικής ιστορίας. Δεν περιορίζεται στο τετελεσμένο. Εκ των πραγμάτων και εκ της ίδιας της γραφής, προκύπτει ότι, η ρηματική κατασκευή είναι αντιπροσωπευτική για την κατάσταση του «ομιλούντος» Ουΐλλιαμ Φώκνερ. Ενώ ο ορίζοντας της προσδοκίας εξυφαίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κειμένου, από την αρχή έως το τέλος, και η ρεαλιστική πρόθεση για το επικείμενο γεγονός της ταφής της νεκρής εκδιπλώνεται μέσα από τις αφηγήσεις των κεντρικών προσώπων της οικογένειας, βάσει των οποίων οι ανθρώπινες σχέσεις της κοινότητας και της υπαίθρου αποκτούν αντικειμενική υπόσταση, διαπιστώνεται ότι η μαγεία και η δύναμη του κειμένου συνίστανται αμφότερες στο συγκείμενο ή υπερκείμενο ταξίδι της γλώσσας. Μαγεία και δύναμη συνυφαίνονται σε μία πηγή…σε μια τοτεμική, θαρρείς, δύναμη : στην εμπειρία της γλώσσας.

Καθώς ο αναγνώστης παρακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο λογοτεχνικό σύστημα και πολιτισμικό πλαίσιο τροφοδοτούνται, το ένα από το άλλο, η πηγαία, ειλικρινής και αυθεντική γλώσσα του κειμένου, την απόδοση του οποίου –αντί μιας σκέτης μετάφρασης- ο Μένης Κουμανταρέας επιμελήθηκε με τη δική του «λαλιά» και αίσθηση, καθηλώνει. Κυρίως, επειδή, για να αποτιμηθεί το έργο του Φώκνερ, ή όποιου συγγραφέα, και κριτήρια εξωλογοτεχνικά λαμβάνονται υπόψη. Αυτό σημαίνει ότι, η αίσθηση για τη ντοπιολαλιά της υπαίθρου, εκφρασμένη μέσα από αναφορές όπως «δεν φελά» ή «τον τηρά» λειτουργεί ως το «οξυγόνο» του κειμένου. Συνάμα, αυτή η απροσποίητη λογοτεχνικότητα αποθεώνει τη βαθιά φιλοσοφική απολογία του συγγραφέα, σε πολλές περιπτώσεις, όπως όταν, για παράδειγμα, αναφέρεται: «και σαν που έχεις αδειάσει για ύπνο, δεν είσαι πια. Και σα γεμίσεις με ύπνο, δεν υπήρξες ποτέ»…

Αν και το κεντρικό θέμα του Φώκνερ, που περιγράφεται ως η προσπάθεια του πρώην συζύγου και νυν χήρου καθώς και των πέντε παιδιών, να θάψουν τη νεκρή μητέρα τους, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια ιστορία συμβατική, εν τούτοις το οδοιπορικό του θανάτου και της περιπέτειας της ψυχής ξεσκεπάζει όχι μόνο τα μυστικά της οικογένειας, τις θρησκοληψίες της ευρύτερης κοινότητας και τις σχέσεις των ανθρώπων αλλά και φωτίζει τη σχέση του γραπτού-και του συγγραφέα- με τα αντικείμενα αναφοράς του: με τα μυστικά, τις θρησκοληψίες, τις ανθρώπινες σχέσεις. Άρα, λοιπόν, ο Φώκνερ δεν διατείνεται ότι γνωρίζει. Απλώς εκθέτει τα γεγονότα. Και εξυπακούεται, ότι σταδιακά αυτή η γραπτή έκθεση εγκιβωτίζει μια μαγεία. Είναι η υπενθύμιση ότι χωρίς τη λογοτεχνία δεν θα είχαμε τόση ανάγκη από αυτό το «Καθώς»… Καθώς ψυχορραγώ.

Συμπερασματικά, αποκομίζουμε από την ιστορία την αίσθηση ότι η νεκρή συμβολίζει το επέκεινα, το μυστήριο, τον επαναπατρισμό. Το ταξίδι προς τα παλιά πάτρια εδάφη σε χορό θανάτου, λίγο προτού η μάνα-πυρήνας της οικογένειας ξεψυχήσει, και η αντιμετώπισή του από το Φώκνερ, φέρνει στο νου έθιμα μακρινών λαών, - εν προκειμένω, των ιθαγενών Tiwi της Αυστραλίας-. Σύμφωνα με τον Λεβί-Στρως, στους tiwi, η έγκυος γυναίκα αντιμετωπιζόταν ως φορέας ιερών, μυστικών δυνάμεων, που είχε στενές επαφές με τον κόσμο των πνευμάτων. Ζούσε, για τα άλλα μέλη της φυλής, ως αν ήταν νεκρή και δίχως να ανήκει στον κόσμο της συζυγικής πραγματικότητας, ως εγκυμονούσα. Γι’ αυτό και η «νεκρή σαν» μπορούσε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, δώρο στο σύζυγο και άντρα της. Αντίστοιχα, οπότε, με τα έθιμα των ιθαγενών της Αυστραλίας, βλέπουμε ότι η γραφή του Φώκνερ δίνει το έναυσμα, η ιδέα της μητρότητας και το σύμβολο της μάνας να αντιμετωπίζονται μέσα από μια ευρύτερα καθολική διάσταση, πέραν της αμιγώς ψυχικής και ψυχολογικής ανάλυσης. Η μάνα-ψάρι και η μάνα-άλογο δεν είναι παρά εκφάνσεις της ίδιας γυναίκας και της συμπαντικής δύναμής της. Αυτό και μόνο είναι σαφής υπαινιγμός για τη μητριαρχική οργάνωση της συγκεκριμένης κοινωνίας αλλά είναι και βασικό στοιχείο-κλειδί που συνδέει τις δύο εικόνες: τη φύση (ύπαιθρο) με την αναπαραγωγή και την αναγέννηση (γυναίκα). Το γεγονός, ωστόσο, ότι και η νεκρή μιλά, εν καιρώ, για τα καθέκαστα, εντάσσεται στο πλαίσιο της έκθεσης του συγγραφέα, στόχος του οποίου είναι να εξαλείψει κάθε ίχνος εξωραϊσμού των προσώπων του.

Ουΐλλιαμ Φώκνερ, Καθώς Ψυχορραγώ, μτφρ. Μένη Κουμανταρέα, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2011

Ξένη Πεζογραφία: Επανέκδοση.
ISBN 978-960-04-4215-1, σελ. 304, τιμή: 16€
Μετάφραση: Μένης Κουμανταρέα
Εκδόσεις Κέδρος: Δεκέμβριος 2011

12.1.12

Η φαντασία στην Ελλάδα θα ήταν προ πολλού ξεπερασμένη.

Στην Ελλάδα, δεν είναι απίθανο, για ένα κανάλι συμπαραγωγό, να προβάλει ταινία που ακόμη δεν έχει παιχτεί στις κινηματογραφικές αίθουσες. 25 λεπτά διήρκεσε ο Παράδεισος του Παναγιώτη Φαφούτη από την ΕΡΤ. Οπότε, αυτή ήταν και μια ιδιότυπη διαφήμιση λίγο πριν από την κανονική προβολή της ταινίας στις αίθουσες, προσεχώς, στις 26 Ιανουαρίου.


Δεν είναι απίθανο, ακόμη, η παραδείσια ιδιοτυπία να έχει και άλλα μονοπάτια, και άλλα νυχτοπερπατήματα. Καθώς, κάθε κλάδος στην Ελλάδα έχει και από έναν πρεσβευτή για κάθε περίσταση, η ιστορία το θέλησε και έστησε καρτέρι στον πιο κατάλληλο, στον πιο μελό, στον πιο άξιο παραπόνων. Στις μέρες της σόμπας και του συναχιού, εκεί που οι γηραιότεροι δεν είχαν τι να κάνουν το σπιτικό χρόνο τους, μιας και οι «νέες» ελληνικές σειρές έχουν πολλά ονόματα και δεν αποστηθίζονται, γι’ αυτό κάθε γιαγιά στη φωλιά το αλλάζει στο τούρκικο, εκεί λοιπόν που υπήρχε αυτό το κενό της αποστήθισης και απορούσαν σε ποια ιστορία βαδίζουν και για πού άραγε τραβούν, εμφανίστηκε στους δέκτες μια ιστορία σε συνέχειες, με κόκκινο και προπαντός με περιεχόμενο. Αυτή η ιστορία των καναλιών και του Κουλούρη, βέβαια, έχει το ξεφτισμένο περιεχόμενο του 2011. Όσοι κυκλοφορούμε, εκτός συνόρων τραπεζαρίας-κουζίνας, ας ασχοληθούμε με πραγματικά γεγονότα, όπως το συνέδριο Παρίσι-Αθήνα, 1919-1939, Το διπλό Ταξίδι, που θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Μπενάκη, -19-20 Ιανουαρίου-, και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, -στις 21 Ιανουαρίου-. Διαφορετικά, ας μην εκφράζουμε παράπονα πλήξης… Το «άτοπον ενύπνιον» -το παράξενο όνειρο- θέτει σε δοκιμασία τα βιώματα, τις γνώσεις, το χυμό της ζωής. Σκέφτομαι μόνο εκείνα τα πρόσωπα που αναγκάζονται να περνούν τις μέρες τους μέσα, με τον κάθε ‘κουλούρη’, τα τούρκικα και τις σειρές με αμφίεση ακριβά τσιγγάνικα… ακόμη και αυτοί, όμως, ξέρουν να βρίζουν όποιον προσβάλλει τη φαντασία και την αισθητική τους.

Το πρόγραμμα του συνεδρίου Παρίσι-Αθήνα, 1919-1939, Το διπλό Ταξίδι εδώ:
http://www.benaki.gr/files/eventfiles/links/ProgrammeATHENES-PARIS-GR.pdf

11.1.12

Tέταρτη εκδήλωση του Κύκλου ''Ποιητές στη σκιά''

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στις 8:30 μ.μ.
Παρουσίαση της τέταρτης εκδήλωσης του Κύκλου
Ποιητές στη σκιά αφιερωμένη στην ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, το Δεύτερο και το τρίτο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΑ σας προσκαλούν στο art bar ποιήματα και εγκλήματα, Αγίας Ειρήνης 17 (μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου), Μοναστηράκι την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου στις 8:30 μ.μ. στην τέταρτη εκδήλωση του Κύκλου Ποιητές στη σκιά αφιερωμένη στην ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ. Μιλούν οι ποιήτριες Ευτυχία Παναγιώτου, Αντιγόνη Κατσαδήμα και Αγγέλα Γαβρίλη. Διαβάζει η ηθοποιός Λυδία Φωτοπούλου.
Επιμέλεια Κύκλου: Γιώργος Μπλάνας
Ραδιοφωνική Επιμέλεια: Κώστας Φασουλάς

Σεμινάρια και με υποτροφία από το Πρόγραμμα Δια Βίου Μάθησης

Επόμενα σεμινάρια, για τα οποία μπορείτε να πάρετε υποτροφία από το Πρόγραμμα Δια Βίου Μάθησης:
1) «Τα ελληνικά ως ξένη γλώσσα», ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ, Ισπανία, 2-6 Μαΐου 2012
2) «Διδάσκω Ελληνικά», ΛΕΣΒΟΣ, Ελλάδα, 6-10 Αυγούστου 2012
Τα σεμινάρια περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων επιμορφωτικών σεμιναρίων για καθηγητές σχολείων και εργαζόμενους στην εκπαίδευση ενηλίκων, http://ec.europa.eu/education/trainingdatabase/index.cfm . Οι ενδιαφερόμενοι που κατοικούν εκτός της χώρας διεξαγωγής του σεμιναρίου είναι επιλέξιμοι για την υποτροφία.


Αν ζείτε στην Ελλάδα μπορείτε να καταθέσετε στο ΙΚΥ την αίτησή σας για το σεμινάριο στη Βαρκελώνη.

ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΑΙΤΗΣΕΩΝ: 17 Ιανουαρίου 2012!!

Για πληροφορίες και αιτήσεις εγγραφής:
Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού
Συντονίστρια Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων: Βάσια Κόσσυβα
Τηλ: 210 5238149 (9:30-16:30), Fax: 210 8836494, e-mail: vassia@hcc.edu.gr

9.1.12

“Αποκοπή Αυτοτέλειας”της Έφης Αστερή, K-Art

Έφη Αστερή
“Αποκοπή Αυτοτέλειας”

Εγκαίνια: Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012
Διάρκεια: 12.01.12 - 04.02.12


Η αίθουσα τέχνης K-art με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Έφης Αστερή με τίτλο Αποκοπή Αυτοτέλειας.

Η καλλιτέχνις θα παρουσιάσει ένα έργο, μικτής τεχνικής σε χαρτί, μήκους δέκα μέτρων. Ο φιλότεχνος θεατής καλείται να επιλέξει μέρη του έργου, τα οποία και θα αποκοπούν.

Ο Ηλίας Χουντάλας σε κείμενό του για την έκθεση αναφέρει:
"Προτείνοντας το εικαστικό ανάλογο των προβληματισμών του Locke, η Έφη Αστερή προσκαλεί τον επισκέπτη να μιμηθεί την Άτροπο και να αποχωρήσει μέρη του έργου, οικειοποιούμενος ένα προσωπικό-αντιπροσωπευτικό απόκομμα, το οποίο μέλλει να μετουσιωθεί σε αυθύπαρκτο καλλιτέχνημα, αποδομώντας το μέχρι πρότινος αδιαίρετο σύνολο. Πρόκειται για μια εμφατική προτροπή στην αποτίναξη του φετιχισμού της αφθαρσίας, την πατρωνία του “Μην Αγγίζετε” και τη λύτρωση από τους κανόνες του χρηστικού καθωσπρεπισμού, μέσω ενός ιδιότυπου “βανδαλισμού”: το μολύβι που οριοθετεί τα υποσύνολα καθοδηγείται από τον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος αποκρίνεται διαδραστικά στο Collige Rosas της Έφης Αστερή και ενδίδει στο εκθεσιακό παράδοξο ενός έργου που φιλοδοξεί να εξυψωθεί μέσα από την εξατομίκευση και τον κατακερματισμό του.”

*
Η Έφη Αστερή γεννήθηκε το 1980 στο Αίγιο. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ στο εργαστήριο του Γιάννη Ψυχοπαίδη από όπου αποφοίτησε το 2007. Παρουσίασε για πρώτη φορά τη δουλειά της στην K-art το 2009 στην έκθεση με τίτλο Storytellings. Τα έργα της χαρακτηρίζουν η τεχνική αρτιότητα και ο πλούτος των εικονογραφικών στοιχείων.



Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 12-8μμ, Σάββατο 11-2μμ, Κυριακή & Δευτέρα κλειστά
K-art
Σίνα 54
t/f. 211 401 3877

8.1.12

"Η ποιητική του τοπίου", στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 19-22/1

Η Ελληνική Εταιρεία Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας
σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
σας προσκαλούν στο
Ε΄ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ

με θέμα:
Η ποιητική του τοπίου
Πέμπτη 19 – Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012
Αμφιθέατρο «Λεωνίδας Ζέρβας», Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών

(Λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 48, Αθήνα)
Οι περιλήψεις των ανακοινώσεων στην ιστοσελίδα του ΙΝΕ/ΕΙΕ: http://www.eie.gr/nhrf/institutes/inr/index-gr.html

για το πρόγραμμα ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.eie.gr/nhrf/institutes/inr/news/programme_E_synedrio_grammatologias.pdf
Πληροφορίες: 210-7273586, 210-7273554

Τι σημαίνουν τα "Ελευθεροστιχίτικα" του Σκαρίμπα σήμερα

Συμπόσιο: «Η ποίηση του Σκαρίμπα σήμερα»
στο MEGARON PLUS

Συμπόσιο για την ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα
Η ποίηση του Σκαρίμπα σήμερα


Συμμετέχουν:

Κατερίνα Κωστίου
, Επίκουρη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών

Σάββας Παύλου
, συγγραφέας

Δημήτρης Κοσμόπουλος
, ποιητής, δοκιμιογράφος
Γιώργος Παγανός, δοκιμιογράφος, κριτικός
Συμεών Σταμπουλού, φιλόλογος, νεοελληνιστής

Συντονίζει ο Νάσος Βαγενάς, ποιητής, δοκιμιογράφος
Χώρος: Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος

Ημερομηνία/ Ώρα έναρξης:
16 Ιανουαρίου 2012/18:00

Ελεύθερη είσοδος με δελτία προτεραιότητας.
Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 4:30 μ.μ.

Από το βιβλίο Γιάννης Σκαρίμπας Άπαντες Στίχοι 1936-1970, σε φιλολογική επιμέλεια Κ. Κωστίου, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2010
(σσ.132-133)
επιλέγω:

A-MASQUE

Έφυγες, με μια μάσκα στα μούτρα σου
Βγήκες από την πόρτα ανώνυμος και πράος
Και πήρες τους δρόμους
Τι ωραίο το περιστατικό μιας αγνόησης...
μιας ανυπαρξίας στους άλλους...
(Κι εγώ, δε μίλησα-σώπαινα).

Κι έφυγες έτσι
Αγόρασες μια εφημερίδα κι έκανες πως διάβαζες
Ούδε υποπτεύοσαν καν ότι σε βλέπαν τι κάνεις:
Οι άλλοι, αυτοί που δε σε 'ξεραν
(και που εσύ ήσαν μάσκα...)
έλεγαν ότι αγόρασες μια εφημερίδα
και διάβαζες...

Ύστερα,
μπήκες σ' ένα ρεστωράν κι έκανες πως έτρωγες
φαίνοσαν αντίσκαστος- "να είσαι".
Μα, ο εστιάτορας ήξερε πως υποκρίνοσαν. Γι' αυτό.
Γι' αυτό δεν σου τόπε, γιατί δεν του τόπες και συ
-δεν τούπες ότι υποκρίνεται ο κύριος...

Στο Σταθμό, έβγαλες κανονικά το εισιτήριο
Κανείς δε σε φύσηξε για να κατάρρεες σαν βρόχινος
Κανείς δε σ΄αρώτησε αν υποκρίνεσαι ή όχι,
αν περίμενες το τραίνο,
αν είχες βγάλει το εισιτήριο,

Αν σ' αρώταγαν θάταν σαν να βλέπαν σε κάτοπτρα
Αν σ' αρώταγαν θάταν σαν να ρώταγαν μια μάσκα
Ώστε γιατί να σ' αρώταγαν;
Μην δεν ήσουν ίδιος όπως κανείς έχει βγάλει το εισιτήριο;
Ή μην δεν ανάπνεες για να-εννοείται-μη σκάσεις;

Έτσι.
Έτσι, ήσαν βέβαιοι και ανύποπτοι
Γιατί όλοι τους είχαν βγάλει το εισιτήριο
Γιατί όλοι τους περίμεναν το τραίνο.
(Κι εγώ, σώπαινα...)

''Caresser le masque'', Galerie Marie Vitoux, Paris

Art point France
Christophe Miralles. La mélodie tragique.

par Catherine Plassart

"La peinture de Christophe Miralles suscite la remontée des émotions. Dans son oeuvre le drame est ambigu, inconnu. Il reste caché sous la beauté des couleurs et dans la profondeur du noir. Les tableaux paraissent l'imitation d'action entière mais sans le recours à la narration. Les titres "Caresser le masque", "Les extrêmes se touchent", "Un bouton d'uniforme"..., ne font que renforcer l'énigme du sens..."

Πήλιο απ’ άκρη σ’ άκρη για το καλωσόρισμα του 2012

Πήλιο απ’ άκρη σ’ άκρη
Με τις ιώσεις να κυκλοφορούν ελεύθερα και με ένα συνάχι φθίνοντος αρώματος Πηλίου-πόσο να αντέξει η φυσική αίσθηση μπροστά σε αστικά κλισέ εκπτώσεων;- κλειδαμπαρώνομαι σαν τη μαντάμ φσου-φσου στο σπίτι. Και αρχίζω να ξεφυλλίζω το πρόσφατο παρελθόν, μήπως και ο πράσινος παράδεισος, με τις κρήνες και τις βαθύσκιωτες πλατείες αλλά και τα τσίπουρα, τις αυγόπιτες, το γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο, το σπεντζοφάι και τους λαχανοντολμάδες ξεπροβάλει ολόγυρα στο σπίτι. Τυχαίο που οι εκδόσεις Κοντύλι μετέφεραν την έδρα τους, από την Αθήνα στις Πινακάτες;…

Απ’ άκρη σ’ άκρη- Πλήρης Οδηγός Πήλιο- Βόλος
του Σωτήρη Παρασκευά
περιοδικές-ταξιδιωτικές εκδόσεις «Εντός»

Είναι μια λεπτομερής περιήγηση σε όλα τα χωριά, τους οικισμούς και τις παραλίες του Πηλίου και μάλιστα τρίγλωσση: σε ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά. Παράλληλα με τα δειγματοληπτικά ιστορικά στοιχεία, για τον πολιτισμό και την παράδοση, η σύνοψη των οποίων προδιαθέτει θετικά τον αναγνώστη, να τα αναζητήσει διά ζώσης, αυτός ο σύγχρονος φωτογραφικός οδηγός είναι δομημένος σε έξι ενότητες. Ειδικότερα, η εμπειρία του Πηλίου μαθαίνεται από τα κεντρικά προς τα βόρεια. Κεντρικό, δυτικό, ανατολικό, νότιο, βόρειο Πήλιο και η πόλη του Βόλου παρατίθενται στη σειρά, ενώ βοηθητικοί χάρτες για την κάθε ενότητα απαντούν στην απορία του ταξιδιώτη, πώς η διαδρομή να είναι ενδιαφέρουσα αλλά και συμφέρουσα από χιλιομετρική άποψη. Όσον αφορά στις πηλιορίτικες επιλογές διαμονής, διατροφής και διασκέδασης, το Pelion Plus, η ένθετη ειδική έκδοση του οδηγού-επίσης τρίγλωσση-, προσφέρει διευκρινιστικές πληροφορίες για την κάθε επιλογή, γι’ αυτό και δεξιά, αναγράφονται τα στοιχεία επικοινωνίας όχι μόνο για τα ξενοδοχεία-αρχοντικά αλλά και για τα καφέ, εστιατόρια και τσιπουράδικα. Ο πλήρης οδηγός Απ’ άκρη σ’ άκρη για το Πήλιο και το Βόλο του Σωτήρη Παρασκευά λειτουργεί ως ένας μικρός ερωδιός, δηλαδή ως ένα αίσιο σημάδι για τον τουρισμό της Μαγνησίας, που έχει ανάγκη από αυτές τις εκδοτικές πρωτοβουλίες, ώστε να ενισχύεται, και σταδιακά, το Πήλιο να προσελκύει νέους ταξιδιώτες. Στον «Ερωδιό» άλλωστε, το ομώνυμο καφέ της Βυζίτσας, με τα πλούσια τσάγια του βουνού –στα 2,5 ευρώ μόλις- ο οδηγός πωλείται από το συμπαθέστατο Νίκο σε πολύ προσιτή τιμή, σε σχέση με το περιεχόμενό του. Αποχαιρετώντας την χαρακτηριστική πηλιορίτικη πλάκα που βλέπουμε στα αλλοτινά βακούφια και μυθικά στέκια των Κενταύρων, τουλάχιστον φεύγουμε με αγκαλιά ένα βιβλίο για ένα σταθμό: το Πήλιο.

ΚύΚΛΟΣ στο ΚέΝΤΡΟ - 6 ποιητικές συναντήσεις

ΚύΚΛΟΣ στο ΚέΝΤΡΟ - 6 ποιητικές συναντήσεις

Κάθε δεύτερη Δευτέρα, από τον Ιανουάριο ως τον Ιούνιο, στις 7μμ το βράδυ, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)

Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.) και ο Κύκλος Ποιητών διοργανώνουν 6 ποιητικές συναντήσεις τιμώντας τρεις Έλληνες και τρεις ξένους κορυφαίους ποιητές, με εισηγήσεις, αναγνώσεις και προβολές.



ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

[Δευτέρα, 9 Ιανουαρίου]


ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΛΑΣ

[Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου]


ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

[Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2012]


ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ

[Δευτέρα, 9 Απριλίου]


ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

[Δευτέρα, 14 Μαΐου]


ΟΥΑΛΑΣ ΣΤΙΒΕΝΣ

[Δευτέρα, 11 Ιουνίου]


ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 210-3623792, 210-3621601, 210-3616674