Ερείσματα-εδέσματα μετά την Εδέμ; Ιστορίες

Λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα (19.04.09), ενώ γίνεται της (οικονομικής) κρίσης, έχω μιαν απορία: φέτος, θα ανάψουμε, πιστά, περισσότερες λαμπάδες και κεριά στους ναούς ή θα καταναλώσουμε, αμετάπειστα, περισσότερα ουίσκι και σφηνάκια τεκίλα; Στην προφορική σύγκριση, τι είναι πλησιέστερο στην κρίση, είναι λεκτικά φανερό ότι η τεκίλα θα έπαιρνε τα πρωτεία, νικώντας την, εν τέλει, ως τε-killer. Ώστε, τα κεριά ωραία καίγονται, αλλά πώς να το κάνουμε, αβανταδόρικα δεν είναι, όπως το αείμνηστο lagavulin, σε ποτήρι του μπράντι και χωρίς πάγο για να είναι και καλαίσθητο και δυνατό. Νωρίτερα, προτού φύγεις από το σπίτι, θυμάμαι πως μια μικρή, ενδυματολογική αβεβαιότητα σε ταλαιπωρούσε σαν ‘‘ίωση της φυγής’’, οπότε, τώρα, σαν πιεις το lagavulin και βγεις στον πηγαιμό για το οικείο αχούρι, η μεταμπαρόβια κατάσταση θα σταθεί στο πλευρό σου και θα σε περπατήσει μέχρι την πόρτα (του ταξί, έστω, εάν τελικά θύμωσες με τα μούτρα του αγγουριού απέναντι και αποφάσισες ότι πλέον θα διαβάζεις μόνο solo times στην Αθήνα και θα περιδιαβαίνεις ελεύθερα και με αυτάρκεια ύλης- καλά, αυτά, μετά συγχωρήσεως, είναι του τύπου ‘‘να ‘χαμε, να λέγαμε’’).

Τα Πάθη του Χριστού, όμως, εν όψει της οικονομικής κρίσης και της καλοπροαίρετης διάθεσης για μια συγνώμη ακόμα, φέτος, θα έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση; Από το να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις, που αναπαράγουν το storytelling περί δύσκολων και αβέβαιων εποχών, δεν επιστρέφουμε στο χριστιανισμό, όπου η ζωή είναι μεν άδικη, αλλά, κατά τρόπον απλούστερο και ευκολότερη, χωρίς ομόλογα, μετοχές και golden boys; Και όμως, και εκεί η ζωή έχει ανάγκη να δικαιολογηθεί, καθώς πάντα θα υπάρχει ένα μήλο, οπότε ακόμη και αν μας φανταστούμε στον κήπο της Εδέμ προσωρινά, με τον καιρό, πάλι στο ζύγι και στον ατομικισμό θα καταλήξουμε, έχοντας, εντελώς, απομυθοποιήσει εκείνο το μήλο. Ίσως τότε, τα κεριά, που πρέπει να ανάψουμε να μην είναι παρά νέες ιστορίες, προσωπικές εντριβές επί πραγμάτων, ώστε να φτάσουμε, μέσω ή εξαιτίας αυτών, ξανά στο καταφατικό νόημα της ζωής και –γιατί όχι;- σε έναν νέο μύθο.

Πώς, όμως, αυτές οι ιστορίες να είναι δομημένες; Θα πρέπει, συνάμα, να είναι ωραίες; Η απάντηση είναι όχι. Ενάντια στην κατάχρηση της ‘‘ωραιοσύνης’’ – της κτήσης, της ιπποσύνης και της αγιοσύνης επίσης- αυτές οι ιστορίες πρέπει, αν μη τι άλλο, να εμπνέουν, όπως τα βιβλία, που μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε, αντί να αναπαράγουμε τσιτάτα περί αγάπης και γηρατειών, που εμφανίζονται ως η νέα νιότη κλπ…

Etcetera-etcetera, φτάσαμε στα έτερα...

Οι έτερες ιστορίες, κατά συνέπεια, οι ιστορίες, οι οποίες αναφέρονται στο άλλο, μέσω του οποίου επίσης, το φως της έννοιας του ορισμένου άλλου αντανακλάται, συνιστούν και μια μέθοδο του τύπου ‘‘να μην είχαμε, να λέγαμε’’. Και τούτο, πράγματι, ισχύει. Δεν μας ανήκει τίποτε, πόσο μάλλον η γλώσσα, οπότε δεν μπορούμε παρά να την προσεγγίσουμε μέσω της ίδιας της άρνησης. Ώστε, τότε, η ενότητα της γλώσσας είναι δυνατόν να εκλαμβάνεται. Εν τέλει, οι ιστορίες, που ξεπροβάλλουν ως τα νέα ερείσματα-εδέσματα μετά τον κήπο της Εδέμ, συνίστανται στην ίδια την υπερπλησμονή της ζωής, και, καθώς η κατάρρευση της παγκόσμιας αγοράς αποτελεί το κύριο θέμα των συζητήσεων, διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο της κρίσης και της πλησμονής εν ζωή, είναι ενσωματωμένο ήδη στη γλώσσα. Δεν συνιστά εξωτερικό γεγονός προς αυτήν, επομένως, για να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε την κρίση, χρειαζόμαστε εκείνες τις ιστορίες, που δεν θα αποσκοπούν στο να την αναπαραστήσουν, αλλά θα διαχειρίζονται την αντίθεση ‘‘να έχεις-να μην έχεις’’, αναπαριστώντας την.

Όλο αυτό το βεβαρυμμένο μητρώο της κρίσης αποβαίνει, μέσα στην αφηγηματική του κατάσταση, ανούσιο, συντηρώντας επικουρικά το μιαρό εργοστάσιο των ιατρικών-φαρμακευτικών σκευασμάτων, ώστε δεν θα είναι περίεργο, μεταξύ των χορηγών στα δελτία των ειδήσεων, σύντομα, να προστεθούν ονόματα περισσότερων φαρμακευτικών εταιρειών.

Προς γνώσιν και πράξη.

Για αβανταδόρικα lagavulin και τεκίλα στο θεϊκό ( πίσω από την εκκλησία) Ayor , Αισώπου 3, Πλατεία Χριστοκοπίδου, Ψυρρή, 210-3213025
Για λίγο πνεύμα ακόμα :
Gilles Deleuze Ο Νίτσε και η φιλοσοφία, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2002
Για περισσότερη διαδικτυακή ''κατάρτιση'':

http://www.labforculture.org/en/labforculture/blogitem/44715

Εκδόσεις Πλέθρον
Μασσαλίας 20α, 10680 Αθήνα
Τηλ: 21036 41 260, 21036 45 057
http://www.plethron.gr/
plethron@otenet.gr

Ιστορία της Τρέλας: Ο Δεύτερος προβληματισμός

* Tadzio:Rémanence

Ή
Το κορίτσι

με την

κόκκινη φόρμα

και τα κλειδιά στο τζάμι

Τη στιγμή που ο εξωτερικός κόσμος, με τις παραλλαγές ή τις υπερβολές του, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, δεν εκδιώκει την τρέλα, αλλά κυοφορεί την αταξία, συντηρώντας εκείνα τα στοιχεία, που μπορούν να την προκαλέσουν, δεν είναι περίεργο ένα αλλόκοτο στιγμιότυπο, απομονωμένο λόγω της ιδιαιτερότητάς του από τα άλλα, να δώσει το έναυσμα, ώστε, αυθόρμητα και, υπό την καθοδήγηση της αστικής ειρωνείας, να ταξινομήσουμε αυτήν την άτακτη εικόνα του εξωτερικού κόσμου στις χρονικές προτεραιότητες της σκέψης μας και να τη δούμε μέσα από μια νέα καταστατική θέση. Τότε, η εικόνα αποχωρίζεται τη βίαιη φαντασμαγορία της, καθώς ο μέχρι πρότινος εξωτερικός κόσμος των προτύπων, τώρα, καθίσταται ένα ζωηρό, συμπαγές και αυτούσιο πεδίο παρατήρησης, εξελισσόμενος σε ένα οπτικό εργαστήρι σημείων και τεράτων.

Στην προοπτική αυτής της οπτικής πρό(σ)κλησης, πολλές φορές, ο εξωτερικός κόσμος συμβαίνει να ερμηνεύεται ως μια πολυδιάστατη πραγματικότητα, μέσα στην οποία ο άνθρωπος ισορροπεί, όταν αντιλαμβάνεται την εξής διφυία: το φυσικό πράγμα- αυτό που βλέπει- αντιστοιχεί σε ένα άλλο-ηθικό πράγμα-, στο οποίο το αναγάγει και μέσω ή εξαιτίας του οποίου, προσπαθεί να ανασυστήσει το κατεξοχήν φυσικό πράγμα. Εάν αυτή η διφυής σχέση της αντιστοιχίας διαταραχθεί, τότε είναι πολύ πιθανό το αλλόκοτο, ηθικό πράγμα, το οποίο δεν αρμόζει στο ομόλογό του, να συναινεί στη διαμόρφωση μιας κατάστασης για και προς το άλογο.

Στα πλαίσια της αλογίας, λοιπόν, εφόσον μια φυσική πράξη έχει αποστερηθεί την ηθική σημασία της- το ''γιατί αυτό συμβαίνει''- εντάσσεται το ακόλουθο περιστατικό, στο οποίο συμμετείχα ως κινούμενη δύναμη (πεζή-περαστική), αλλά χωρίς η σωματική παρουσία να επηρεάσει την αναπαραγωγή της πράξης χωρίς νόημα. Παραθέτω το περιστατικό, διανθισμένο από κάποιες επισημάνσεις.

Ένα κορίτσι με κόκκινη φόρμα περπατά, μεσημέρι, κάπως νευρικά. Μόλις πλησιάζει στην είσοδο κάποιας πολυκατοικίας, κάθε φορά κάνει ένα μορφασμό- σαν χαμόγελο- και χτυπά το τζάμι με τα κλειδιά της. Προσπαθώντας το βλέμμα μου να μην παγώσει την αντίδρασή της, αργοπορώ και την αφήνω να με προσπεράσει, ώστε να παρατηρήσω καλύτερα την κίνησή της. Απαραμείωτα ενδιαφέρον είναι το ότι δεν σταματά για να επαναλάβει το χτύπημα στο τζάμι μπροστά στη βιτρίνα ενός γυναικείου καταστήματος. Αντίθετα, δεν διστάζει, στη συνέχεια, να ανεβεί αρκετά σκαλιά για να χτυπήσει το τζάμι, στην είσοδο της επόμενης πολυκατοικίας. Είναι προφανές ότι το εμπορικό κατάστημα, που έχει καταστήσει ατελέσφορη τη διάσπαρτη εικόνα του μυαλού της, κατορθώνοντας να αντικρούσει την εμμονή της, συνιστά την ειδοποιό διαφορά, μέσω της οποίας συναρθρώνονται μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Πέρα από το προφανές, μέσα από την εκφάνεια της πράξης της κοπέλας, διαπιστώνουμε δύο πράγματα: πρώτον, ότι αυτή η πράξη μπορεί να ιδωθεί ως ένας χαιρετισμός. Καθώς στις μικρές κοινωνίες, είναι σύνηθες, ένας βιαστικός περαστικός να χτυπήσει το τζάμι κάποιου κτιρίου για να χαιρετίσει ένα γνωστό του, έναν δικό του άνθρωπο, η φυσικότητα της πράξης, από μόνη της, δεν ξενίζει, ώστε να ‘‘ξενοποιείται’’, να τίθεται, δηλαδή, εκτός του πλαισίου κανονικής συμπεριφοράς. Στην περίπτωσή μας, όμως, το τζάμι που ‘‘χτυπιέται’’ δεν ανήκει σε μια υπηρεσία, αλλά σε μια πολυκατοικία, δηλαδή σε ένα ομοιογενές σύνολο αφανών διαμερισμάτων, και μάλιστα, όταν ο θυρωρός δεν είναι εδώ. Αυτό το στοιχείο ξενίζει, εφόσον εξετάζουμε τη φυσικότητα της πράξης σχεσιακά, σε σχέση με την ηθική της σημασία και όχι αυθύπαρκτα. Ο στόχος της κοπέλας, κατά συνέπεια, δεν είναι να ειδοποιηθεί ο γνωστός αλλά το κενό. Ο στόχος είναι να γνωστοποιηθεί στο κενό, μέσω του ειδώλου που καθρεφτίζεται στο τζάμι, ότι υπάρχει ένας άνθρωπος ακόμη που πέρασε από μπροστά του, ώστε τελικά να μην υπάρχει αμφιβολία πως το ίδιο το κενό στοχοποιείται και καθίσταται, πλέον, καινό νοήματος.

Η Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντης, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, καθώς ο Φουκώ εξαίρει τη γνώση και εξαιρεί συνάμα τη σκέψη του από τα κοινότοπα μοτίβα αντιγραφής-επικόλλησης θέσεων. Εάν δεν συνέβαινε να διαβάζω το βιβλίο, ίσως να είχα προσπεράσει το συγκεκριμένο περιστατικό. Το ότι το διαβάζω έγινε αφορμή, διά της γλώσσας, να παρατηρήσω ξανά το συγκεκριμένο στιγμιότυπο του δρόμου. Και υποκύπτοντας, πάλι, στον πειρασμό να ανατρέξω στο κείμενο, θα στρέψω το ενδιαφέρον σε αυτό που ο Φουκώ γράφει για το ‘‘ντελίριο’’, ορμώμενος από την ερμηνεία, την οποία δίνει ο Τζαίημς στο Λεξικό του: ‘‘τούτη η λέξη ( délire, ντελίριο) προέρχεται από την λέξη lira, αυλάκι τροχών στο δρόμο, οπότε, deliro σημαίνει κυριολεκτικά να απομακρύνομαι από την πεπατημένη, από τον ίσιο δρόμο του λόγου’’ (σελ. 318).

Συνοψίζοντας, η αστική ειρωνεία έγκειται ακριβώς σε αυτό το ντελίριο, το οποίο μας εκτροχιάζει, και διατυμπανίζει, όπως ένας τρελός τυμπανιστής, ότι προσπερνούμε σιωπηλά αυτό που μας σοκάρει για να το ξαναβρούμε –ή να αναλάβει αυτό την πρωτοβουλία να μας ξαναβρεί-, σε έναν ύστερο τόπο(γλωσσικό), μέσω των λέξεων. Σαν η γλώσσα να ορίζει τους δικούς της νόμους και να καθυστερεί την εμπειρία επάνω και μέσα μας, όπως το ρούχο, που φοράμε παρόλο που πρέπει, κάποτε, να απαλλάξουμε το σώμα από το ίδιο χρώμα.

(foto)

* Tadzio: Rémanence & Zelda Georgel: Dedans, Xippas gallery, 26.03-16.05 2009

Xippas gallery:

Σοφοκλέους 53Δ, τηλ: 210-3319 333

http://www.xippas.com/ , athensgallery@xippas.com

Η Zelda Georgel (1969) και ο Tadzio (1975) ζουν και εργάζονται στο Παρίσι. Από το 2003 εκθέτουν συστηματικά στη Γαλλία και το εξωτερικό.

http://www.zeldageorgel.com/

http://www.tadzio.net/

Μισέλ Φουκώ Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, εκδόσεις Καλέντης, Αθήνα 2007 (πρώτη έκδοση 2006)

Εκδόσεις Καλέντης

Μαυρομιχάλη 11, Αθήνα

τηλ: 210-3601 551, 210-3390 028

fax: 210-3623 553

http://www.kalendis.gr/

Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, πρωταπριλιά!

πριν από την έναρξη...

Προφεστιβαλική Εκδήλωση

40 Χρόνια «Ζ»

Την Τετάρτη, 1η Απριλίου, παραμονή της έναρξης του 10ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, η Πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών τιμούν τα 40 χρόνια από τη δημιουργία της ταινίας «Ζ» του Κώστα Γαβρά.

Παρουσία της Α.Ε. του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Καρόλου Παπούλια, οι συντελεστές της ταινίας, προσκεκλημένοι της Α.Ε. του Πρέσβη της Γαλλίας στην Ελλάδα, κ. Christophe Farnaud, θα ξανασυναντηθούν, 40 χρόνια μετά τη δημιουργία που ένωσε τις ιστορίες τους, γύρω από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά.

Ο τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «Ζ», Βασίλης Βασιλικός και ο παραγωγός και ηθοποιός Jacques Perrain θα πάρουν μέρος σε μια συζήτηση, με συντονιστή τον Pierre Assouline, συγγραφέα και δημοσιογράφο της εφημερίδας «Le Monde».

Οι παρόντες συντελεστές θα μιλήσουν για την πολιτική και καλλιτεχνική σημασία της ταινίας, η οποία τιμήθηκε με 40 βραβεία, μεταξύ των οποίων ένα Όσκαρ, μία Χρυσή Σφαίρα και δύο Χρυσούς Φοίνικες στο Φεστιβάλ Κανών.

Με αυτήν την ευκαιρία, η Α.Ε. ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας, θα απονείμει τιμητικό βραβείο στον Κώστα Γαβρά για την εξαιρετική συμβολή του στις ελληνογαλλικές σχέσεις αλλά και στην ακτινοβολία του γαλλόφωνου κινηματογράφου.

Η τελετή θα ολοκληρωθεί με την προβολή της ταινίας, παρουσία όλων των συντελεστών και προσκεκλημένων.
Η ταινία «Z» θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 2 Απριλίου, από την εταιρεία Rosebud, σε διανομή Odeon και με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.

ΠΟΥ: στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών

Σίνα 31

είσοδος μόνο με προσκλήσεις

Γραφείο Τύπου του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών :210 33 98 651

Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου 02/04-12/04

στους κινηματογράφους ΑΤΤΙΚΟΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ

και στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

εισιτήρια: 6€, φοιτητικό 5€

www.ifa.gr

Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου: έρχεται!

Oktopodi / Οκταπόδι

(Julien Bocabeille, François-Xavier Chanioux, Olivier Delabarre, Thierry Marchand, Quentin Marmier, Emud Mokhberi)
Προκειμένου να γλιτώσουν από τα νύχια ενός ταβερνιάρη, δυο χταπόδια τρέπονται σε άγρια, αλλά και κωμικότατη φυγή στους δρόμους της Αθήνας! Η ταινία αποτελεί την πτυχιακή εργασία τριτοετών φοιτητών της περίοπτης κινηματογραφικής σχολής Gobelins, μια μικρή ταινία animation, μόλις 2’27’’, η οποία έφτασε να είναι υποψήφια για Όσκαρ Καλύτερης Μικρού Μήκους ταινίας animation. Η ταινία θα προβληθεί αποκλειστικά στην έναρξη του Φεστιβάλ, την Πέμπτη, 2 Απριλίου, στις 20.30 , στο ΑΤΤΙΚΟΝ, για να σηματοδοτήσει το περιεχόμενό του, που φέτος αντλείται τόσο από τα César, όσο και από τα Οσκαρ!

*οι φωτογραφίες είναι από τη χθεσινή συνέντευξη τύπου
στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, Ακαδημίας 50

Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, 02/04 -12/04

ΠΟΥ: ΑΤΤΙΚΟΝ, ΑΠΟΛΛΩΝ, Σταδίου 19 (μετρό πανεπιστήμιο)

Διοργάνωση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών

Σίνα 31, τηλ. 210 3398 600

http://www.ifa.gr/

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ κ.ά.
Φέτος το μήνυμα έγραψε o Βραζιλιάνος Αουγκούστο Μποάλ (φωτογραφία) .

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο
πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
Augusto Boal

“Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε.
Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο!

Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση – όλα είναι θέατρο.

Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίμπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο μια θεατρική αποκάλυψη μας εξέπληξε: εμείς, που νομίζαμε ότι ζούμε σ’ ένα ασφαλή κόσμο, παρά τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τα βασανιστήρια βεβαίως, ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν σε κάποιες απομακρυσμένες και άγριες περιοχές, εμείς που ζούσαμε μέσα στην ασφάλεια έχοντας επενδύσει τα χρήματά μας σε κάποια ευυπόληπτη τράπεζα ή στα χέρια κάποιου έντιμου χρηματιστή, πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, ότι ήταν εικονικά, μια θλιβερή δημιουργία κάποιων οικονομολόγων που δεν ήταν καθόλου εικονικοί, κι επιπλέον ούτε υπεύθυνοι ή αξιόπιστοι. Τα πάντα ήταν απλώς άσχημο θέατρο, μια μυστηριώδης πλοκή σύμφωνα με την οποία λίγοι κέρδισαν πολλά και πολλοί έχασαν τα πάντα. Κάποιοι πολιτικοί πλούσιων χωρών πραγματοποίησαν μυστικές συναντήσεις στις οποίες βρήκαν κάποιες μαγικές λύσεις. Και εμείς, θύματα των αποφάσεων τους, θεατές στην τελευταία σειρά του εξώστη μείναμε να κοιτάζουμε.

Πριν από είκοσι χρόνια σκηνοθέτησα την Φαίδρα του Ρακίνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το σκηνικό ήταν φτωχό: δέρματα αγελάδας στο πάτωμα, μπαμπού γύρω-γύρω. Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: «Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια».

Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες· βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας.

Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!

Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις”.

Μετάφραση: Βίκυ Μαντέλη, Νεόφυτος Παναγιώτου

Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Σουλτάνη 19, Αθήνα 106 82,

τηλ & φαξ: 210 3306115 & 210 3303149

Ε-mail: itigr@otenet.gr & iti@hellastheatre.gr,

Web: www.hellastheatre.gr

Call for papers until 30.06.09

Call for papers for the 4th edition of the Prize in memory of Nikolaos M.
Panagiotakis.

The prize was created in 2001, thanks to the support of the Greek Ministries of Foreign Affairs and of Culture, and the Ministry of Education and Culture of the Republic of Cyprus, the Department of Classical Studies and Near Eastern Studies of Ca’ Foscari University in Venice, and Fondazione Venezia (through the Associazione Italia-Grecia of Venice). It is intended for scholars not over forty years of age. The papers to be submitted to the judging committee must be related to the following areas of research:
- Byzantine and post-Byzantine language, literature, and history;
- Byzantine and humanistic philology;
- Archive records relating to Greek history (medieval and modern);

- Literary production in Demotic Greek;

- Cretan literature and culture of the Venetian period;

- Historical, historical-literary, and cultural relations between the Greek East
and the West, during the medieval and modern ages;
- The scholars of the Greek diaspora;
- Venice and the Greeks.

Papers must be original, by a single author, and unpublished by June 30, 2009,
the deadline for the call for papers.

Papers may be written in Italian, Greek, English, or French,

can be up to 50 A4-pages (character dimension 12, space 3, 30 lines), and must be submitted
both in paper form and in electronic format by June 30, 2009, to the following
addresses:
Premio Panagiotakis, c/o Prof. Caterina Carpinato, Dipartimento di Scienze
dell’Antichità e del Vicino Oriente, Università Ca’ Foscari, Palazzo Marcorà
Malcanton, Dorsoduro 3484-d, 30123 Venezia, Italia.

E-mail address: premiopanagiotakis@yahoo.it

Applicants must include mail and e-mail addresses and a statement that the
candidate has not yet reached the age of forty at the deadline for the
submission of the papers.
The prize will be Euro 2,500.

The awarding ceremony will take place in Athens at a time and place to be
announced. The name of the winner will be communicated to the participants
via e-mail, between the end of September and the beginning of October 2009.
When the winning paper is published, the author must insert in it a note
stating that the study has been awarded the 2009 Panagiotakis Prize.

Winners of the past editions of the Prize:
- 2003. Filippomaria Pontani, Ulysses in Crete. Marco Musuro, A. Apopstolis
and the Odyssey
- 2005. Kostas Yiavis, Medieval Courtly Romance and Imberios and
Margarona. A Case of De-Medievalization
- 2007 ex aequo Marta Cardin, Epitaph for Socratea of Paros. Museo
Archeologico Nazionale of Venice; Leonora Neville, Power-hungry Byzantine
Emperesses and Theodora’s Rhetorical Legacy: The Functions of Women in
Byzantine Historical Narratives.

Ιστορία της τρέλας: Πρώτος προβληματισμός

Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης: πώς, πού, τι, γιατί;

Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει μια συνολική αναφορά στο έργο του Μισέλ Φουκώ Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, το οποίο κυκλοφόρησε το 2006 από τις εκδόσεις Καλέντης. Όμως, τελικά, και λόγω του όγκου του βιβλίου- 733 σελίδες μαζί με το επίμετρο-, είναι προτιμότερο να ξεκινήσει μια σειρά κειμένων, τα οποία, με αφορμή τη θέση του Φουκώ για την ιστορία της τρέλας, θα εγείρουν ερωτήματα για το είδος της συμβίωσης και τις σχέσεις, καθώς και για την ίδια την επικοινωνία, σήμερα.

Πώς
Διαβάζοντας τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, διαπιστώνεται ότι οι καταγεγραμμένες θέσεις του Φουκώ διασταυρώνονται με τις σύγχρονες αναθέσεις της πολιτικής εξουσίας, από τις οποίες, στο παρόν κείμενο, διακρίνω το παράδειγμα του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης. Ώστε, διάφορα ερωτήματα γεννώνται: πρώτον, από πού αυτό το σύμφωνο έλκει την καταγωγή του και, δεύτερον, τι αυτό συνεπάγεται. Η επιλογή των ζευγαριών, πλέον, να υπογράφουν ένα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πριν από το γάμο, μπορεί να αποβεί υπέρ της αρετής; Στην ουσία, από αυτό, το δεύτερο ερώτημα, πρέπει να μετατοπιστούμε στο βαθύτερο άλλο: μπορεί, ο νόμος, να επισφραγίσει την αρετή;

Πού
Ανατρέχοντας, λοιπόν, στον κόσμο του διαδικτύου, βρήκα στη διεύθυνση http://elawyer.blogspot.com/2008/04/blog-post.html τα άρθρα του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, από τα οποία αντιγράφω το τέταρτο: ‘‘1. Το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης λύνεται με συμφωνία των προσώπων, που περιβάλλεται τον τύπο του συμβολαιογραφικού εγγράφου. Λύση επέρχεται και με μονομερή συμβολαιογραφική δήλωση, αφότου αυτή κοινοποιηθεί με δικαστικό επιμελητή στον άλλο. Η συμφωνία ή η μονομερής δήλωση καταχωρίζεται στο ειδικό βιβλίο, όπου έχει καταγραφεί και η σύσταση του συμφώνου. 2. Το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης λύνεται αυτοδικαίως, αν συναφθεί γάμος είτε μεταξύ των προσώπων που συμβιώνουν, είτε μεταξύ ενός από αυτά και τρίτου’’.

Τι
Τι αποδεικνύει, ακόμη και αυτό, το τέταρτο άρθρο του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης; Ότι το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης επαφίεται σε ένα σύστημα δικαστικής δομής και διοικητικής οντότητας, το οποίο συντηρείται μέσω της πράξης της υπογραφής. Συνεπώς, το ζευγάρι που θα αποφασίσει να υπογράψει ένα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, δέχεται τρόπον τινά να συμμετάσχει σε μια μεθόδευση ηθικής αναμόρφωσης.

Γιατί
Αυτή η μεθόδευση της ηθικής αναμόρφωσης δικαιολογεί την ύπαρξή της μέσω της ανάγκης για αρετή στην κοινωνία. Αυτή η ανάγκη περί αρετής-και κατ’ επέκταση, περί κοινωνικού δικαίου- δεν προσεγγίζει μια ιδέα, αλλά είναι μια σαφώς αρθρωμένη αντίληψη, δηλαδή, εξαρτάται από τα πρωτεία του λόγου.

Εάν, συνεπώς, δούμε αναλυτικότερα τα πράγματα, θα διαπιστώσουμε ότι το σύμφωνο της ελεύθερης συμβίωσης δεν είναι τόσο αθώο, ασφαλές σκαλοπάτι της ηθικής αρετής. Και τούτο συμβαίνει διότι, όπως και ο Φουκώ έχει υπογραμμίσει στο εξαιρετικό βιβλίο Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, ‘‘η ηθική μπορεί να διοικηθεί όπως το εμπόριο και η οικονομία’’ (σελ. 109, κεφάλαιο ‘‘Ο μεγάλος εγκλεισμός’’). Μέσω του λόγου, γίνονται οι κατάλληλες, επισφαλείς μεθοδεύσεις, οι οποίες αποσκοπούν στο να ταξινομήσουν τον άνθρωπο ανάμεσα στο εδώ και το εκεί, στο αυτό και το εκείνο. Δεν είναι αρκετό το συναίσθημα, που δυο άνθρωποι μοιράζονται, για να συμβιώνουν. Πρέπει, τελικά, και να το κατοχυρώνουν.

Αυτή η πράξη της κατοχύρωσης, υπό το καθεστώς της οποίας το συναίσθημα, ως μη υλικό, μετατρέπεται σε ένα απτό οχυρό, παραπέμποντας σε μια εμπόλεμη κατάσταση, έχει παραμείνει επί μακρόθεν, από τότε που η οικονομία των αισθημάτων άρχισε να συνδιαλέγεται με τους νόμους της οικονομίας και της αγοράς: μέσω του λόγου, ώστε να μην πονάμε πολύ, να μην υποφέρουμε περισσότερο από αυτό που αντέχουμε και να αμυνόμαστε για τα ‘‘πάτρια’’, οικεία εδάφη (συναισθήματα).

Το σύμφωνο της ελεύθερης συμβίωσης, βέβαια, υποστηρίζεται ότι έλκει την καταγωγή του από την ανάγκη για αρετή. Περί ποιας αρετής, όμως, πρόκειται; Ο φόβος, μήπως η έννοια της αρετής συγχέεται με την έννοια της τάξης, με αποτέλεσμα να επισκιάζεται από αυτήν, -ή/και να εκτοπίζεται- δεν μπορεί παρά να ισχύει. Διότι, όπως και ο Φουκώ έχει επισημάνει στην Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, ‘‘και η αρετή είναι κρατική υπόθεση, μπορούμε με διατάγματα να την κάνουμε να επικρατήσει, μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε μιαν εξουσία, για να διασφαλίσουμε ότι εκείνη θα γίνεται σεβαστή’’. (σ.σ. 109-110, κεφάλαιο ‘‘Ο μεγάλος εγκλεισμός’’).

Κατά συνέπεια, το νέο μέτρο, επάνω στο οποίο ένας νέος νόμος-αυτός της συμβίωσης-, πλέον, θεμελιώνεται, οδηγεί σε έναν ακόμη εγκλεισμό του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να απολαμβάνει μια αδιαφοροποίητη κατάσταση σαν τη μεγάλη αργία ή αυταρέσκεια, -ανάλογης του δικαιώματος στην τρέλα- αλλά, εκ των συνθηκών, του παραδίδεται ένα προσκλητήριο για τη φυλακή. Όπως και στην περίπτωση της τρέλας, όταν δεν είναι σε θέση να ορίζει τη συνθήκη του νόμου, τότε φυγαδεύεται στο γενικό νοσοκομείο, και τώρα, βρίσκεται ενώπιον του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης, εξαιτίας του ευρύτερου στόχου της διασφάλισης της αστικής τάξης.

Συνοψίζοντας, είναι προφανές ότι οι σχέσεις των ανθρώπων, από παλιότερα μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να ιδρυματοποιούνται, δηλαδή, τις ορίζουν οι νόμοι της κυριαρχίας του καλού, ώστε να μην υποβόσκει η απειλή ή η υποψία για όποια απειλή. Αν, στην περίπτωση της ελεύθερης συμβίωσης, κάποιες φανταστικές υπερβατικότητες μπορούσαν, εν δυνάμει, να αναπτυχθούν, τώρα, με το σύμφωνο της ελεύθερης συμβίωσης, αυτές αποκλείονται, καθώς η διαλεκτική της ηθικής καταδίκης, από λανθάνουσα εξελίχτηκε σε ορατή και αναδύθηκε στην επιφάνεια, μέσα από ένα ολοκαίνουριο δίκτυο υπηρεσιών γι’ αυτήν.

Ωστόσο, και με το σύμφωνο της ελεύθερης συμβίωσης, η αρνητική αντιμετώπιση του κοινωνικού πλαισίου θα υφίσταται, όσο οι ιθύνοντες δεν άπτονται των ευρύτερων παραμέτρων, όπως είναι η συμβίωση ανάμεσα στα ομόφυλα ζευγάρια, ένα ζήτημα που θα έπρεπε να απασχολήσει περισσότερο την κοινωνία, όπως και το κατά πόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα τηρούνται, στη βάση ενός προσυμφώνου για την ίδια την επικοινωνία.

Μισέλ Φουκώ Ιστορία της Τρέλας στην κλασική εποχή, εκδόσεις Καλέντης, Αθήνα 2007 (πρώτη έκδοση 2006)

Eκδόσεις Καλέντης

Μαυρομιχάλη 11, Αθήνα

210-3601 551, 210-3390 028

fax: 210-3623 553

http://www.kalendis.gr/

kalendis@ath.forthnet.gr

Σεμινάρια με τον Anatoli Vasiliev

Το ΚΕΠΕΑΕΔ-Δεσμοί διοργανώνει
τα εξής σεμινάρια:
με τον Ρώσο σκηνοθέτη Anatoli Vasiliev


α) Σεμινάριο υποκριτικής 7 - 16 /4 / 2009
σύνολο ωρών : 54
σύνολο ημερών : 9
κόστος συμμετοχής : 350 ευρώ
ώρες διεξαγωγής : 11.00- 13.00 & 14.00-18.00


β) Σεμινάριο σκηνοθεσίας 21 – 30/4/2009
σύνολο ωρών : 54
σύνολο ημερών : 9
κόστος συμμετοχής : 400 ευρώ
ώρες διεξαγωγής : 11.00- 13.00 & 14.00-18.00



Χώρος πραγματοποίησης : ΚΕΠΕΑΕΔ-Δεσμοί
Αρκτίνου 12, 11635, Αθήνα.

Για τους συμμετέχοντες σε ένα σεμινάριο υπάρχει δυνατότητα να παρακολουθήσουν το δεύτερο ως ακροατές με μικρή οικονομική επιβάρυνση. Επειδή ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος θα γίνει επιλογή από το ΚΕΠΕΑΕΔ-Δεσμοί με βάσει τα βιογραφικά σημειώματα.

Αποστολή βιογραφικών μέχρι 26/3/2009.
Κέντρο ΄Ερευνας και Πρακτικών Εφαρμογών του Αρχαίου Ελληνικού Δράματος "Δεσμοί"
Τηλ. 210 7251173 -
Τηλ. & Fax: 210 7214050, 210 7214054
Αρκτίνου 12 - 11635, Αθήνα
e-mail: ancdrama@otenet.gr

Daniel Lee at OK Harris gallery, New York

"Transfiguration" 96x126 cm, Archival Inkjet Print

''I enjoy dreaming because I have a freedom not found in waking moments to become what I want to be and to do what I want to do.
This project was inspired by a young Taiwanese curator Sansan Huang, who shared with me her ideas and 10 short stories about dreams that were written by the Japanese author Natsume Souseki in 1908.

My project Dreams, includes ten 37.5 x 49.5 inches individual pieces, which combine to capture a moment outside of my waking life.
The production of this series gave me a chance to be uninhibited and unstructured in a manner that I never really had with other projects, which at times seemed similar to the freedom found in the state of sleep''.
~ Daniel Lee 2008

OK Harris gallery,

383 West Broadway,

New York, NY 10012

The informal opening is all day from 10am to 6pm

on March 21 and the exhibiting artist is present from 3pm-5pm.
For more information: http://daniellee.com/Dreams_1.htm

www.e-poema.eu :Νέο τεύχος

Ο κήπος

Δαιδαλώδη κήπε που συλλαβίζεις

Τη θάλασσα

Οι ήχοι των φύλλων προς τα κύματα

Χρωματίζονται ήρεμα απ' το απέραντο ενάντια

Στην υποβόσκουσα επιθετικότητα του φίκου παρά λίγο

Η συγνώμη σκαρφαλώνοντας

Στη φωλιά των μυστικών

Επάνω στη βελούδινη βυσσινί πολυθρόνα

Κάτω από το μοιρογνωμόνιο βαθιά στην άμμο

Αναμνήσεις αναθυμιάσεις

Όλα τα θαρρεί

Σαν το σκαθάρι στο φίκο

Σαν την Αλίκη στις πόλεις

Παίζοντας άτρωτη

Κήπος που τα θαλασσώνει μες

Στην καταιγίδα δεν αλέθει

Παρά ήχους από τις αλγηδόνες των μπλε

Δαιδάλων μυρίζοντας βυσσινί αλμύρα

Ακόμη κι αν δεν το επωφελείσαι

Γνωρίζεις ότι είναι έτσι

Ήρεμα τα πράγματα προς όφελος του σολφέζ

Μπορείς πάντα να τρέξεις ώς την άμμο

Να σηκώσεις ρυθμικά το όνομά σου στα σύννεφα

Βρεγμένα χαλίκια στα χέρια

Εσύ συλλαβίζοντας απέναντι στα κύματα αλλά

Θα επιστρέψεις στερεμένος

Στο εγκαταλειμμένο καταφύγιο

Των κλεμμένων ιών

Ζωών ή μυστικών τι σημασία έχει τώρα

Αν δεν συνεχίσεις εναντίον του εαυτού σου

http://www.e-poema.eu/poem.php?id=176

και για ειδήσεις της τρέχουσας καθημερινότητας: http://www.palo.gr/

Σεξ & εταιρικά μετρητά: Το 13ο υπόγειο

Του Βαγγέλη Μπέκα, από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος

Γεγονός είναι ότι το θέμα του βιβλίου είναι ενδιαφέρον. Θυμίζει την ταινία Truman Show του Peter Weir (1998), καθώς ο αναγνώστης, διαβάζοντας Το 13ο υπόγειο, αναρωτιέται για την αντιστρεπτή σχέση του ονείρου και της πραγματικότητας, πότε το όνειρο αρχίζει ή πότε η πραγματικότητα το ξεπερνά. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Πέτρος, καθίσταται συμπαθής, επειδή οι επαγγελματικές δυσκολίες που τον συντρέχουν, μας είναι γνώριμες, βάσει της σύγχρονης καθημερινότητας. Αποτελεί έναν κοινό άνθρωπο, ο οποίος, όμως, αποφασίζει να ρισκάρει και να ενταχτεί στο προσωπικό του New Bios. Το διπλό, συμβολικό όνομα ‘‘New Bios’’- το οποίο, εν μέρει, αναφέρεται σε μια νέα θέση εργασίας ιδωμένη ως μια ‘‘νέα ζωή’’- είναι εύστοχο στο βαθμό που ο στόχος του, να παρατείνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη για το θέμα του βιβλίου, επιτυγχάνεται. Ο συνδυασμός του 13 και του υπογείου, της αρνητικής πρόληψης και του σκότους της γης, επίσης εντείνει την αγωνία περί τίνος, τελικά, πρόκειται.

Από το θετό θέμα στο υπόθετο, τη γλώσσα

Όμως, υπό το φως αυτού του σκοτεινού μυστηρίου, η γραφή του Βαγγέλη Μπέκα χάνει το σήμερα, ενώ οι σελίδες γυρίζουν γρήγορα, η μία μετά την άλλη. Δεν είμαι σίγουρη αν το βιβλίο, που είναι αφιερωμένο και στη γενιά των 700 €, ανταποκρίνεται επάξια στις προσδοκίες της γενιάς αναγνωστών των 700 €, οι οποίοι έχουν υπόψη τους τον Κάφκα, τον Ντοστογιέφσκι και τόσους άλλους. Και τούτο διότι, o τρόπος γραφής του βιβλίου δεν δημιουργεί έναν σπειροειδή άξονα γύρω από τη γλώσσα, ώστε να καλλιεργείται η τέρψη της επαναληπτικής ανάγνωσης.

Εάν η περιγραφική λειτουργία της γλώσσας στοχεύει στο να μετατοπίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, από τις μιμητικές δυνάμεις στις μιμητικές σχέσεις, ώστε να αναδείξει την γενική ατμόσφαιρα του έργου μέσω της αναπαράστασης, εδώ, τελικά, δεν υφίσταται μετατόπιση. Υφίσταται μόνο μια κεκτημένη ταχύτητα –fast food, fast mood- περιγραφών, που δυστυχώς περιορίζονται στα κλισέ, μεταξύ των οποίων αναφέρω ενδεικτικά: ‘‘έκλαψε με αναφιλητά’’(σελ. 108), ‘‘τα δάκρυα δεν έλεγαν να στερέψουν’’ (σελ. 116), ‘‘κολλημένη σαν βδέλλα πάνω του’’(σελ. 206), ‘‘ακόμα και οι τοίχοι είχαν αυτιά’’ (σελ. 234). Όλα αυτά μπορούν να διαβαστούν από ένα κοινό, αλλά δεν μπορούν να το συγκινήσουν πια.

Το 13ο Υπόγειο θα μπορούσε να συγκινήσει περισσότερο δεκαπεντάχρονους, που βρίσκονται στην εφηβεία και γι’ αυτούς ακόμη η βρισιά, ως πράξη, συνιστά ένα σημαντικό γεγονός, ακριβώς επειδή τους απαγορεύεται από την οικογένεια ή το σχολείο. Δεν μπορεί, βέβαια, να συγκινήσει εικοσιεπτάχρονους, που έχουν αναγάγει, πλέον, τη βρισιά στο νόημά της, εφόσον τους έχει παραδοθεί ως μια πλεονάζουσα κατάσταση. Για να θυμίσω τον καθηγητή μου, κ. Καραποστόλη, ‘‘η βρισιά είναι η βία της απαξιώνουσας απόφανσης’’, δηλαδή, δεν είναι ποτέ αυθύπαρκτη, αλλά πάντα αντιμετωπίζεται σε σχέση με το λόγο. Συνεπώς, δεν συνιστά κάτι το να διαβάσω, για παράδειγμα, στη σελίδα 96 του βιβλίου: ‘‘όταν ζητάμε εμείς καμιά παράταση στη δόση του δανείου ή καμιά προκαταβολή του μισθού, παίρνουμε τον πούλο’’. Για την ακρίβεια, με αφήνει αδιάφορη.

Όσον αφορά στον τρόπο, με τον οποίο ο 32χρονος Βαγγέλης Μπέκας, από την Πρέβεζα, απευθύνεται στο φαντασιακό κοινό των αναγνωστών , επιλέγοντας το δεύτερο πρόσωπο πληθυντικού- αναφέρω, ενδεικτικά, ‘‘μην νομίσετε πως’’ (σελ. 22), ‘‘απ’ ότι καταλάβατε’’ (σελ. 56) και ‘‘ναι, όπως τ’ ακούτε’’ (σελ. 156) -, αναρωτιέμαι ξανά, εάν αυτό το κοινό των αναγνωστών περιμένει από κάποιον παρουσιαστή να του προσφέρει τη λύση της υπόθεσης. Υποθέτω πως, τρόπον τινά, δημιουργείται μια αίσθηση υποκειμενικότητας σε σχέση με τη διήγηση, ώστε να υπάρχει, τελικά, κάποιος που μιλάει. Τα συμβάντα δεν μοιάζουν να διηγούνται τα ίδια τον εαυτό τους, αλλά ορίζονται από ένα πρόσωπο, που επεμβαίνει και διαμορφώνει την τάξη τους. Μήπως, επειδή θα μπορούσαν να αναπτυχθούν περισσότερο;

Στη σελίδα 164 του βιβλίου, μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται διάφορες σκηνές σεξ και περιπετειώδους δράσης, διαβάζω για τον κεντρικό ήρωα, τον Πέτρο ότι ‘‘πήγε σε δικηγόρους, συνταγματολόγους, εργατολόγους, καφετζούδες, δημοσιογράφους, διαιτητές κι επόπτες’’ προκειμένου να βρει λύση στο πρόβλημά του. Και όμως, διάχυτη είναι η αίσθηση ότι ο χαρακτήρας της Αργυρένιας, την οποία ο Πέτρος κυνήγησε, προσεγγίζεται ελλιπώς, μόνο σε σχέση με εκείνον και όχι πιο σφαιρικά. Οι διάλογοι είναι μικροί και υποκύπτουν, και αυτοί, στα τραύματά τους, στα κλισέ. Η γυναικεία ψυχολογία εξακολουθεί να είναι μια άβυσσος.

Τέλος, η επιμέλεια φαίνεται ότι δεν έγινε ποτέ για το παρόν βιβλίο. Διάφορα τυπογραφικά λάθη όπως: ‘‘στο γραφείου του μεγάλου’’(σελ. 15), το σύμβουλο (..) Εριέττα Τζόκα- να θυμίσουμε ότι είναι ‘‘ο, η σύμβουλος’’- και ‘‘γκράφιτι’’ (σελ. 210)- γκραφίτι είναι ο σωστός τονισμός της λέξης-, όλα αυτά δείχνουν μια πρόχειρη ενασχόληση με το κείμενο, στο οποίο υπάρχουν και κάποιες ασυνταξίες, όπως το ‘‘πήγαν βρήκαν’’ (σελ 131). Σαφώς, ο εκδοτικός οίκος Μπαρτζουλιάνος είναι καινούριος, όμως, ακριβώς γι’ αυτό απαιτείται και μια προσεχτικότερη επιλογή συνεργατών.

Συνοψίζοντας, Το 13ο υπόγειο είναι ένα ‘‘έξυπνο’’ βιβλίο, που μπορούμε να έχουμε μαζί μας στο μετρό, στη δουλειά, στο λεωφορείο. Δεν υποκρίνεται κάτι άλλο από αυτό που είναι. Όμως, το εάν πρόκειται για μια μάχιμη γλώσσα αυθεντικού ύφους, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, εφόσον Το 13ο υπόγειο συνιστά την πρώτη γραπτή απόπειρα του Βαγγέλη Μπέκα;

Βαγγέλης Μπέκας Το 13ο υπόγειο, εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, Αθήνα 2009.

Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος
Σοφοκλέους 5, 105 59 Αθήνα
210- 38 35421, κιν. 6977 306 160
http://www.bartzoulianos.com/ , info@bartzoulianos.gr

Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τη Νόσο Αlzheimer

Η Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών καταβάλλει το σημαντικό έργο να συγκεντρώσει ηλεκτρονικές υπογραφές προκειμένου η Πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς να κινητοποιηθούν ώστε να διαμορφώσουν ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τη Νόσο Αλτσχάιμερ και να προσφέρουν στους ασθενείς και τις οικογένειές τους την υποστήριξη που χρειάζονται.
Περισσότερες πληροφορίες για την εκστρατεία της Εταιρείας υπάρχουν στη σελίδα http://www.alzheimerathens.gr/index.php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=51.
Μπορούμε να βοηθήσουμε υπογράφοντας ηλεκτρονικά και προωθώντας το μήνυμα σε όσους περισσότερους μπορούμε.

Όσο δυνατότερη είναι η φωνή μας,

τόσο αποτελεσματικότεροι μπορούμε να γίνουμε.
Για την
Εταιρεία Νόσου Alzheimer
& Συναφών Διαταραχών Αθηνών
Η Γ.Γραμματέας
Όλγα Λυμπεροπούλου

Εταιρεία Νόσου Alzheimer και Συναφών Διαταραχών Αθηνών

Μάρκου Μουσούρου 89 και Στίλπωνος 33, Μετς.
Τηλ. 210-70.13.271 -Fax: 210-60.12.239

Επίσης:

Παγκόσμιος Οργανισμός Alzheimer (ADI) adi@alz.co.uk για πληροφορίες σχετικά με τη διοργάνωση του 25ου Παγκόσμιου Συνεδρίου για τη Νόσο Alzheimer στη Θεσσαλονίκη από 12 έως και 14 Μαρτίου 2010.
Ευρωπαϊκή Εταιρεία Alzheimer (Alzheimer Europe) info@alzheimer-europe.org

Εταιρεία Alzheimer Λατινικής Αμερικής

Γραφεία της Ομοσπονδίας βρίσκονται σε διάφορες ελληνικές πόλεις, ενδεικτικά:

Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer &

Συγγενών Διαταραχών Βόλου

Ανθεστηρίων 5, ΤΚ 385 00 Αλυκές Βόλου

Τηλ. 24210 87265, 24210 87266

E-mail: alzheimervolos@hotmail.com
Iνστιτούτο Alzheimer Βόλου

Χατζηαργύρη 110, ΤΚ 383 33 Βόλος

Τηλ. 24210 43448

Site: http://www.institutoalzheimer.gr/

E-mail: volos2@otenet.gr

Native Birds By Katherina Radeva

Katherina RadevaNative Birds

Open rehearsal

Friday, March 27th 7:00 p.m.

The Watermill Center

39 Watermill Towd RoadWater Mill, New York 11976

Reservations [required]: katherinaradeva.eventbrite.com

Bulgarian performance/visual artist Katherina Radeva’s new piece, Native Birds , is a performance incorporating Bulgarian folklore, video, animation and puppetry.

The piece has its roots in the release of the six innocent Bulgarian nurses who were held captive in a Libyan prison from 1999 to 2007, wrongly convicted for purposefully infecting Libyan children with HIV. Ideas of abandonment, exile, periphery and notions of freedom are central in Radeva’s work. In this project especially, she looks at the manifold elements that define what it is to be in ‘exile’ and how these elements implicate the individual and the collective from which he/she is a part. In Native Birds, Radeva aims to draw parallels between the Bulgarian nurses’ position held captive in a foreign country and her own position as a Bulgarian living and working in London.
Reminder: Lisa Erb open rehearsal

Friday, March 20th at 7 p.m.

Reservations at lisaerb.eventbrite.com

Σεξουαλικότητα, Γνώση & Επιστήμη

Από τις εκδόσεις Πολύτροπον

Μέσα από μια εκ του σύνεγγυς ανάλυση της σεξουαλικότητας, την οποία φέρνει σε πέρας το παρόν βιβλίο, στο μέτρο των δυνατοτήτων της βιβλικής, ταξινομημένης ύλης, διαπιστώνουμε ότι η έννοια της σεξουαλικότητας διανοίγεται σε ένα πολυδιάστατο σύμπαν, επειδή έχει μεν μια αστεακή ιστορία-ακόμη και όταν αποτελεί ταμπού, ώστε πολλές από τις εκφάνσεις της αποκρύπτονται μέσα στο δημόσιο χώρο- αλλά και, επειδή, απέναντι στο πρόταγμα της χειραφέτησης του ανθρώπου διαμέσου της γνώσης και της επιστήμης, η σεξουαλικότητα δεν έχει πάψει να διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο αναζήτησης, προσδιορισμού, ελέγχου και αναθεώρησης επάνω στο χωροταξικό και χωροχρονικό σώμα, όχι μόνο τώρα, αλλά από το παρελθόν έως σήμερα. Η ίδια η ενσωμάτωση του χρόνου στο σώμα είναι, τρόπον τινά, μια πολιτισμική επέμβαση στη βιολογική ιστορία του σώματος, ώστε είναι σημαντικό, μέσα από αυτόν το συσχετισμό φύσης-πολιτισμού, να επιχειρήσουμε την αναφορά στη διττή σεξουαλικότητα, ιδωμένη ως μια λειτουργία οργάνου αλλά και μέσου. Επίσης, η ιατρικοποίηση του σώματος συνδέεται με την έννοια της σεξουαλικότητας, καθώς η πάταξη των ορμών και η θεραπεία των αφροδισιακών νοσημάτων από τους αντίστοιχους γιατρούς ( αποκαλούμενοι στα αγγλικά ‘‘pox doctors’’) συνιστούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ακόμη και το ίδιο το γεγονός της έκδοσης ενός βιβλίου για τη σεξουαλικότητα, που στο παρελθόν, εάν κυκλοφορούσε, θα αντιμετωπιζόταν με καχυποψία, σήμερα αντιμετωπίζεται με περιέργεια. Και είναι δόκιμο να συμβαίνει, καθώς το μέγεθος του πληροφοριακού υλικού είναι τέτοιο που συναρπάζει. Όλες αυτές οι πληροφορίες για να αποθηκευτούν, απαιτούν πειθαρχία, αφοσίωση στο κείμενο και επαναληπτικές αναγνώσεις, συνοδευόμενες από σύντομες σημειώσεις. Υποβάλλω, ενδεικτικά, κάποιες ερωτήσεις:

Στα γραπτά τίνος η γυναίκα με το μαστίγιο φορούσε σχεδόν πάντα γούνα;
(απάντηση: του Λεοπόλδου φον Σαχέρ Μαζόχ {1836-1895})

Στην πρεμιέρα του έργου Η βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμιρ το 1892, ο συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ και οι φίλοι του, τι χρώμα τριαντάφυλλο φορούσαν στις κουμπότρυπές τους, ως έμβλημα εκλεπτυσμένου, καλλιτεχνικού ταμπεραμέντου, ενώ για τα έθνη, αυτό ήταν σημάδι χαλαρότητας;
(απάντηση: πράσινο)

Ποιοι έπιναν το γάλα γυναίκας που είχε γεννήσει το πρώτο της αγόρι ως θεραπεία για τη βαρηκοΐα;
(απάντηση: οι Σισιλιάνοι)

Πέρα από αυτές τις διάσπαρτες πληροφορίες, οι οποίες στο βιβλίο είναι ταξινομημένες σε δύο μέρη, στη σεξουαλικότητα πριν από την εποχή του Φρόυντ και στη σεξολογία από την εποχή του Φρόυντ, ο αναγνώστης, είτε καλλιτέχνης είτε επιστήμονας, μπορεί να προβληματιστεί για διάφορα, σύνθετα θέματα γύρω από τη σεξουαλικότητα, μερικά από τα οποία είναι: η περίπτωση της ιουδαϊκής ιδιαιτερότητας, συνυφασμένης και με το στίγμα της εκθήλυνσης, ο στιγματισμένος έρωτας και τα νοσήματα που τον διέπουν, ο σαδομαζοχιστικός χαρακτήρας του έρωτα, η αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή σεξολογία, οι οποίες κατέτασσαν τη μορφή της γυναίκας σε μια θέση ανισότητας σε σχέση προς τον άντρα, ως ένα χωράφι που οργώνεται και σπέρνεται, καθώς η γυναίκα παρουσιάζεται ως γη στον Αρτεμίδωρο και στον Οβίδιο αντίστοιχα, κυρίως μέσα από τη γαμήλια νύχτα του Δάφνι και της Χλόης, καθώς και η περίπτωση της αιμομιξίας στην πυρηνική οικογένεια.

Επίσης, οι ανθρωπολογικές μελέτες αλλά και τα ιστορικά στοιχεία για όλα τα θέματα, που θίγονται και συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο, το καθιστούν ένα σημαντικό εγχειρίδιο τεκμηριωμένης γνώσης για κάθε άνθρωπο που αναζητά να αναμετρηθεί με την αγωνία του εαυτού του, τις ορμές και τα ψυχοσωματικά συμπλέγματα. Το δύσκολο δεν είναι να δούμε ιστορικά την πορεία της σεξουαλικότητας αλλά με βάση αυτήν, και μέσω αυτής, να φτάσουμε στη γνώση γύρω από τη σεξουαλικότητα, γεγονός που πετυχαίνει στο ακέραιο ο συγκεκριμένος τόμος. Από την ταξινόμηση οδηγούμαστε προς τη σύνθεση.

Τη μετάφραση έχει κάνει η Ελένη Παγκαλιά, ενώ η ιδέα του πρωτότυπου βιβλίου προήλθε, εν μέρει, από ένα συνέδριο που έγινε στο Ινστιτούτο Wellcome για την ιστορία της Ιατρικής, το καλοκαίρι του 1991 και οργανώθηκε από τον Michael Neve και την Christine Stevenson.
Στα αγγλικά, ο τίτλος είναι: Sexual Knowledge, Sexual Science. The history of attitudes to sexuality, Cambridge University Press, 1994.


Roy Porter, Mikulas Teich Σεξουαλικότητα, Γνώση & Επιστήμη, ιστορία στάσεων και αντιλήψεων για τη σεξουαλικότητα, εκδόσεις Πολύτροπον, Αθήνα 2008

Εκδόσεις Πολύτροπον
Αραχώβης 35, Εξάρχεια 10681
Τηλ: 210- 3634 780, fax: 210- 3616 343
http://www.ekdoseispolytropon.gr/
info@ekdoseispolytropon.gr

Σχέσεις Κίνας-Ευρωπαϊκής Ένωσης

Πρόσκληση

Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) έχει την τιμή να σας προσκαλέσει σε Δημόσια Διάλεξη της καθηγήτριας Yu Xintian
Διευθύντρια Ακαδημαϊκής Επιτροπής
Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης

με θέμα:

Σχέσεις Κίνας-Ευρωπαϊκής Ένωσης

Συντονιστής
Δρ. Θάνος Ντόκος, Γενικός Διευθυντής ΕΛΙΑΜΕΠ

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στα Αγγλικά
τη Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009, στις 11:30 π.µ.,
στην αίθουσα του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
(Αμαλίας 8, 1ος όροφος)

Π.Α.: κα Βίκη Φλώρου
Τ: 210 7257124, F: 210 7257114
e-mail: activities@eliamep.gr

Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης ιδρύθηκε το 1960 μετά από πρωτοβουλία του εκλιπόντος Πρωθυπουργού Zhou Enlai και αποτελεί ένα περιεκτικό ερευνητικό οργανισμό στις σπουδές διεθνούς πολιτικής, οικονομίας, στρατηγικής ασφάλειας και εξωτερικών σχέσεων της Κίνας. Είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα think –tank διεθνών σχέσεων της χώρας. Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης είναι αφοσιωμένο στη διαδικασία εκσυγχρονισμού της Κίνας και στην εξωστρέφεια και ανάπτυξη της Σαγκάης. Οι μελέτες περιοχών καλύπτουν κυρίως τις ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ευρώπη, Ρωσία, την περιοχή Ασία – Ειρηνικού, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή και επικεντρώνονται στις σχέσεις των κυριότερων δυνάμεων με το ευρύτερο περιβάλλον της Κίνας. Στις 9 Ιανουαρίου 2008, το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Σαγκάης συμπεριλήφθηκε στη λίστα με τα 10 κορυφαία think tank στον κόσμο (εκτός ΗΠΑ), ως το μοναδικό κινέζικο think tank, σε πρόσφατη έρευνα του Foreign Policy Research Institute (FPRI) με έδρα τη Φιλαδέλφεια.


Invitation

The Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP), cordially invites you to a Public Lecture delivered by Professor Yu Xintian
Director of Academic Committee
Shanghai Institute for International Studies (SIIS)

on:
Relations between China and
the European Union

Moderator
Dr. Thanos Dokos , Director General, ELIAMEP

The discussion will be held in English
on Monday, March 30th 2009, at 11:30 a.m.,
at the European Parliament, Office in Greece
(8, Amalias Avenue , 1st floor)


R.S.V.P.: Ms. Vicky Florou
Τ: 210 7257124, F: 210 7257114
e-mail: activities@eliamep.gr

The SIIS was founded in 1960 under the initiative of late Premier Zhou Enlai and is a comprehensive research organization for studies of international politics, economy, security strategy and China ’s external relations. It is one of three most important think-tanks on international studies. The SIIS is dedicated to serving for China ’s modernization drive, and for Shanghai ’s opening-up and economic development. Its country/area studies mainly cover the United States , Japan , Europe, Russia , the Asia-Pacific region, Central Asia and the Middle East, focusing on relations among major powers and China ’s great periphery environments. On 9th January 2008, the SIIS is listed in the “Top 10 Think Tanks in the world (non-US)” as the only Chinese think tank in a recent survey carried out by Foreign Policy Research Institute (FPRI) based at Philadelphia .

Εργαστήρι για Επιμελητές Εκδόσεων

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) εγκαινίασε το Εργαστήρι για Επιμελητές Εκδόσεων κατά το ακαδημαϊκό έτος 2003-2004.
Το εργαστήρι απευθύνεται σε νέους επιστήμονες (25-35 ετών) οι οποίοι επιθυμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά με την επιμέλεια εκδόσεων.
Τα μέλη του εργαστηρίου πρέπει να συγκεντρώνουν όλες ανεξαιρέτως τις παρακάτω προϋποθέσεις:
Πολύ μεγάλη αγάπη για το βιβλίο, όχι μόνον ως ανάγνωσμα

αλλά και ως υλικό αντικείμενο.
Βιβλιοφαγικές τάσεις εξ απαλών ονύχων, οι οποίες θα τους έχουν ήδη εξασφαλίσει ένα απόθεμα γνώσεων και εικόνων.
Αριστη γνώση της νεοελληνικής γλώσσας, η οποία θα αποδεικνύεται όχι μόνον από το πτυχίο ανώτατης σχολής που πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτουν αλλά και από ειδική εξέταση στην οποία θα κληθούν να συμμετάσχουν.
Υψηλού επιπέδου γνώση μιας τουλάχιστον ξένης γλώσσας.

Η γνώση αρχαίων ελληνικών και λατινικών θεωρείται σοβαρό προσόν. Τυχόν προγενέστερη ενασχόληση, επαγγελματική ή ερασιτεχνική, με διορθώσεις ή επιμέλεια κειμένων δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο εργαστήρι του ΜΙΕΤ.

Τα μέλη του εργαστηρίου εκπαιδεύονται στην επιμέλεια των εκδόσεων όπως αυτή ασκείται στο ΜΙΕΤ. Οι συγκεντρώσεις γίνονται στα γραφεία του ΜΙΕΤ στην Πλάκα, Θουκυδίδου 13, κάθε Τρίτη και Πέμπτη 4.30-6.30 μμ., από τον Οκτώβριο έως τον Ιούνιο. Ο κύκλος είναι διετής.

Το εργαστήρι καθοδηγείται από τις επιμελήτριες του ΜΙΕΤ Αντιγόνη Φιλιπποπούλου και Κωστούλα Σκλαβενίτη, αλλά κατά καιρούς συμμετέχουν και άλλοι επαγγελματίες του κλάδου των εκδόσεων (επιμελητές, μεταφραστές, συγγραφείς, τυπογράφοι). Ύστερα από ανελλιπή και επιμελή παρακολούθηση του κύκλου του εργαστηρίου οι συμμετασχόντες θα έχουν τα εφόδια να αναλάβουν την επιμέλεια επιστημονικών εκδόσεων για λογαριασμό του ΜΙΕΤ ή άλλων εκδοτικών οίκων.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να στείλουν αίτηση συμμετοχής, μαζί με σύντομο βιογραφικό σημείωμα, στην ηλεκτρονική διεύθυνση mietekd@otenet.gr

ή στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης,

Θουκυδίδου 13, 105 58 Αθήνα, με την ένδειξη «Εργαστήρι Επιμελητών».

Τηλ: +30 210 32 30 841

fax: +30210 3227057

Για τον κύκλο 2009-2011

γίνονται δεκτές αιτήσεις συμμετοχής ώς το τέλος Αυγούστου 2009.

*δίδακτρα δεν υπάρχουν, αλλά γίνεται αυστηρή επιλογή.

http://www.miet.gr/web/gr/miet/seminars.htm

Το πρώτο τεύχος Poetix παρουσιάζεται στην ΕΣΗΕΑ

οι Eκδόσεις Τυπωθήτω σύντομα προχωρούν στην έκδοση ενός νέου περιοδικού για την ποίηση, το Poetix.

O ρόλος του εξαμηνιαίου περιοδικού Poetix έγκειται και στο να καλωσορίσει την ανατρεπτική φύση της ποίησης, ώστε να υπάρχει χώρος για άγνωστους και νέους ποιητές δίπλα στις δοκιμασμένες φωνές.

Ο τίτλος του περιοδικού προφέρεται μεν ως ''ποέτιξ'', που σημαίνει ''Ποιητική'', όμως συναποτελείται από δύο λέξεις, poet και ix, που σημαίνουν και συμβολίζουν τον άγνωστο ποιητή, ο οποίος κάπου εκεί έξω, μακριά από το αθηναϊκό κράτος της ποίησης, μακριά από το τετράγωνο Ομόνοια-Σύνταγμα-Κολωνάκι-Εξάρχεια, στη Δράμα ή στο Ζάγκρεμπ, στη Βαγδάτη ή στην Μπογκοτά, στο Τόκιο ή στη Νέα Υόρκη και όχι μόνο, ακούει τον παλμό των πραγμάτων, αφουγκράζεται το ρυθμό της Ιστορίας αλλά και της εποχής του, ακούει το σφυγμό της μνήμης και του αίματός του μεταπλάθοντάς τον σε ποίηση. Σε μια όντως ποιητική εποχή, σε έναν κόσμο ποιητικό όπου βεβαιώνεται καθημερινά ότι η ποίηση είναι το τελευταίο οχυρό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είναι κρίμα και άδικο η ποίηση να εξωθείται στον αφανισμό από τον ημερήσιο τύπο και γενικά από τα ΜΜΕ.

Με το Poetix λοιπόν, ένα νέο βήμα ανοίγει για την Ποίηση, τα Ποιήματα και τους Ποιητές, ενώ υπενθυμίζεται ότι, όπως λέει και ο ποιητής Χρίστος Ρουμελιωτάκης, «η ποίηση είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να προσεγγίζουμε την ουσία των πραγμάτων». Ενδεικτικά, μερικοί από τους συνεργάτες του πρώτου τεύχους είναι οι: Νάνος Βαλαωρίτης, Γιάννης Βαρβέρης, Σωτήρης Κακίσης, Χρίστος Ρουμελιωτάκης, Θανάσης Τριαρίδης.

Συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, οι εκδόσεις Τυπωθήτω, παρουσιάζουν το 1ο τεύχος του περιοδικού Poetix, στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, στην Αθήνα, την Παρασκευή, 20 Μαρτίου στις 7 το απόγευμα.

Του τερμίτη ο μίτος

Το Σάββατο είναι παχύδερμο
Μια απρογραμμάτιστη μέρα
Χωρίς το δάχτυλο στο κινητό
Μόνο ψιχία του ύπνου χ και ψ είναι
Επάνω στο λινό πρώην λείο δέρμα
Σεντόνια υπό το άγγιγμα της λήθης
Μια ενδοφλέβια ήβης φλόγα
Ζει εν αντιθέσει μουσαφίρηδων
Πρωινών που χάνονται άοσμα
Υπό την πίεση κάθε λεπτού
Χωρίς γλωσσικό αίσθημα

Δρα υπέρ ημών μηρυκάζοντας μούσες
Ατέρμονους εβδομαδιαίους ήχους
Ακόρεστο το εγώ αμυδρά
Εντός και εκτός μετέωρο
Δεν απολαμβάνει παρά
Την ίδια την αντίθεση
Διαμέσου εικοσιτετράωρων ρυθμών

Όπως ο τερμίτης ρέει ο μίτος στο τέρμα
Αποφεύγοντας την άλωση αργά
Η γλώσσα αποστομώνει το Σάββατο
Στραγγίζοντας τον ύπνο απ’ τις τύψεις
Πολύ λευκό πολύ ανθρώπινο

κατά τα άλλα, ένα ενδιαφέρον εύρημα για την επικοινωνία ανθρώπου και περιβάλλοντος:
http://www.ted.com/index.php/talks/pattie_maes_demos_the_sixth_sense.html

Call for Proposals

Watermill Center Fall & Spring Residencies
55 Washington Street, Gallery 216 Brooklyn,
New York 11201 USA (212) 253-7484

Call for Proposals
Application due date: May 31, 2009



Contact:Sherry Dobbin
Watermill Program Director
+1 (631) 726-4628
residencies@watermillcenter.org

Watermill is a "laboratory for performance" which supports the development of experimental and cross-disciplinary artistic practices.
Watermill invites emerging artists to submit ambitious proposals for the creation of collaborative works which critically investigate, challenge, and extend the existing norms of performance practice. Watermill also welcomes research proposals from established scholars. Watermill is actively engaged in raising its international profile and extending its network of associates and encourages proposals from artists based outside the US.

Complete guidelines and site plans are available at:

watermillcenter.org/programs/residencies.php.

The Watermill Center was founded in 1992 by its Artistic Director Robert Wilson as an international, multi-disciplinary center for studies in the arts and humanities. For the past 16 years, the Watermill Center has been home to an International Summer Program led by Robert Wilson, focusing on new projects that he is developing in all areas of the arts. With the opening of its new building in 2006, the Center became a year-round performing arts laboratory for emerging artists.

Expanded programs in the Spring and Fall include workshops and classes, artist residencies, conferences and lectures, and a variety of local and international educational partnership programs. Watermill collaborates with institutions such as Park Avenue Armory, Kampnagel Hamburg, CUNY Martin E. Segal Theater Center, Taipei Cultural Center, Chez Bushwick and Radialsystem Berlin.

The Center seamlessly combines performance and rehearsal sites with working and communal living spaces. Its flexible and multi-purpose interiors house informal performance halls, the Watermill Art Collection, a selection of Robert Wilson's own furniture designs, an extensive reference library, kitchen facilities and dormitory. The Center is situated on six-acres of wooded and landscaped grounds.

As part of the Center's outreach program, residents are required to conduct a public such as a master class, open rehearsal, or a workshop for schools or other local groups. Concurrent with the residencies, Watermill Center staff conduct tours of the facilities, grounds and collection, as well as educational programs for visiting students.

For more information about Watermill and Robert Wilson, please visit

http://www.watermillcenter.org/

http://www.robertwilson.com/

[Image courtesy Maria Jose Arjona and Gallery Diet (Miami)]

ΚΘΒΕ: Ακροάσεις για νέους ηθοποιούς

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) ζητά νέες και νέους επαγγελματίες ηθοποιούς, κάτω των 35 ετών, που να χορεύουν και να τραγουδούν για συγκεκριμένη χειμερινή παραγωγή που θα σκηνοθετήσει ο Θέμης Μουμουλίδης.

Οι ακροάσεις των νέων ηθοποιών θα πραγματοποιηθούν την Δευτέρα 16/3 και την Τρίτη 17/3 στην αίθουσα δοκιμών του Θεάτρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 2, 7ος όροφος, Θεσσαλονίκη).

Δηλώσεις συμμετοχής και πληροφορίες στο Γραφείο Παραγωγής του Κ.Θ.Β.Ε.
τηλ.: 2310 266039, 2310 270398

Robert Burton: Η ανατομία της μελαγχολίας, τόμος ΙΙ

Από τις εκδόσεις Ηριδανός

Ο δεύτερος τόμος του τρίτομου έργου Η ανατομία της μελαγχολίας του Robert Burton (1577-1640), σε μετάφραση του Παναγιώτη Χοροζίδη, αφορά στη θεραπεία της μελαγχολίας. Ειδικότερα, προσεγγίζονται οι τρεις πτυχές της: η διαιτητική, η φαρμακευτική και η χειρουργική, ώστε, όπως ενδείκνυται και μέσα από τη διατύπωση ‘‘ο δεύτερος διαμελισμός’’, το βιβλίο μπορεί να διαμελιστεί, να διαβαστεί τμηματικά, ανά τεμάχιο (κεφάλαιο), και να ανατραπεί η αλληλουχία των τομών του. Ξεκινώντας να μελετούμε τις επιδράσεις που οι διατροφικές συνήθειες ασκούν στο καταστατικό της μελαγχολίας, είναι προφανές ότι και το φαινόμενο της μελαγχολίας, εκτός από διαχρονικό, αποτελεί ένα ψυχοσωματικό σύμπτωμα. Όμως, η δράση αυτού του συμπτώματος είναι αμφίδρομη, καθώς ο τρόπος με τον οποίο οι τροφές σταθμεύονται στο στομάχι, επηρεάζει τη διάθεσή μας, αλλά και η ίδια η διάθεση επηρεάζει τις διατροφικές επιλογές μας. Οι πληροφορίες, τις οποίες ο νους αποκομίζει μέσω της ενδελεχούς ανάγνωσης, είναι εμπεριστατωμένες, συνοδευόμενες από αναλυτικές υποσημειώσεις, ώστε δείχνουν την πλούσια και βαθιά γνώση του συγγραφέα επί του θέματος. Δεν είναι τυχαίο ότι συγγραφείς όπως ο Μπέκετ έχουν επηρεαστεί από το έργο του Robert Burton, αναπαράγοντας τους συλλογισμούς του.

Το οξύμωρο, βέβαια, έγκειται στο ότι κάθε βιβλίο είναι μια πρόταση στο άγνωστο, ενώ εσωκλείει το ήδη γνωστό στις σελίδες του. Εκεί έγκειται η γοητεία της ανάγνωσης, η πράξη της οποίας εμπλουτίζεται διαρκώς από τα νέα στοιχεία, πόσο μάλλον όταν αυτά είναι κατηγοριοποιημένα, αλφαβητικά καταγεγραμμένα. Στο δεύτερο τόμο, Η θεραπεία της μελαγχολίας, από την Ανατομία της μελαγχολίας, στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να συγκρίνει τις δράσεις των φυτών και των βοτάνων, τα οποία έχουν σταχυολογηθεί από το έργο του Διοσκουρίδη Περί ύλης ιατρικής και από τα έργα του Nicholas Culpeper The English physitian (Λονδίνο, 1652) , The complete Herbal (Λονδίνο, 1653) και εδώ παρατίθενται με αλφαβητική σειρά.

Ένα από αυτά τα φυτά και τα βότανα του καταλόγου είναι και ο ελλέβορος, μέλας ή λευκός, για τον οποίο μέσα στο κείμενο, συγκεκριμένα στη σελίδα 347, διαβάζουμε:
« Την εποχή του Στράβωνα ήταν ταξίδι σύνηθες. Στο πλοίο για Αντίκυρα: γνωστή η παροιμία στους Έλληνες και στους Λατίνους, καλούσε τον ζαβό ή τον τρελό να πάει να πάρει ελλέβορο· παρόμοια τα λέει ο Μένιππος στον Τάνταλο: Χαμένα τα ‘χεις, Τάνταλε, κι έχεις ανάγκη από ελλέβορο, και μάλιστα ανέρωτο». Παραθέτοντας αυτό το παράδειγμα, αρχίζει αχνά να διαγράφεται η σχέση έμπνευσης-γνώσης. Η πληροφορία, δηλαδή, ότι ο λευκός ελλέβορος δινόταν ως φταρνιζόσκονη, μπορεί να ενταχτεί σε ένα σκετς περί βοτάνων ο λόγος ή/και να αποκτήσει έναν δραματολογικό χαρακτήρα.

Γενικότερα, το προσόν του Μπέρτον, που ισχυριζόταν ότι ήταν απασχολημένος για να αποφεύγει τη μελαγχολία, έγκειται στο ότι δημιουργεί ένα πολυσυλλεκτικό κείμενο, διανθισμένο από αναφορές στον Οράτιο, στον Οβίδιο, στο Σενέκα, στον Αριστοτέλη και σε πολλούς άλλους, ώστε τελικά αν και θεολόγος, έμεινε πιστός στη μαθηματική ακρίβεια, μια αρετή που καλλιέργησε από την εποχή της ενασχόλησής του με τα μαθηματικά.

Σήμερα, βέβαια, η προβολή της μελαγχολίας πρέπει να εξεταστεί μέσα και από το φάσμα της υπερβολικής έκθεσης απέναντι στην πληροφόρηση, μέσα από την εξάρτηση του ανθρώπου από τις ‘‘προσωπικές’’ μηχανές, οπότε, ο τίτλος και μόνο περί θεραπείας δείχνει ουτοπικός. Μέσω των λέξεων, όμως, δεν χάνουμε το δικαίωμα να προσδοκούμε…

Ρόμπερτ Μπέρτον Η Ανατομία της Μελαγχολίας, Η Θεραπεία της Μελαγχολίας, τόμος ΙΙ, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2008

Εκδόσεις Ηριδανός

Ζ. Πηγής 79, 114 73 Αθήνα,

210-88.39.957, 210-38.47.660
http://hridanos-ekdoseis.gr/
info@hridanos-ekdoseis.gr

Της έρευνας ή... Μη δένιτι τα μάτια σας

Στην περίοδο που γίνεται ‘‘της κρίσης’’ και το αίσθημα του φόβου διαχέεται στην κοινωνία, εκτός και εντός Ελλάδας, διαπιστώνουμε ότι όταν η ανθρωπότητα έχει κρίση, η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι αμέτοχη και εκατό χρόνια πίσω, αλλά όταν οι άλλες χώρες προχωρούν, εμάς, δεν μας αρέσουν οι συγκρίσεις και μένουμε πίσω αλλά, πάντα εννοώντας, πίσω στην μετα-ολυμπιακή εποχή. Κάποια φωτεινά παραδείγματα, ωστόσο, τα οποία έρχονται από τις πηγές της γνώσης, τα πανεπιστήμια, μπορούν να συντελέσουν ώστε να χαράξουμε νέες πορείες ‘‘άμυνας και κατοικίας’’ όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά, γενικότερα, στον κόσμο.
1.
Ενδεικτικά, το Queen University of Belfast αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα. Στην ιστοσελίδα http://www.qub.ac.uk/sites/QUBJobVacancies/ResearchJobs/ υπάρχουν διάφορες ανοιχτές θέσεις, ανάλογα με την ειδικότητα. Οι περισσότερες κλείνουν προς τα τέλη του μήνα.

2.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα, στην οποία μπορούμε, μεταξύ άλλων, να διαβάσουμε ολόκληρο το βιβλίο του Raoul Vaneigem The Revolution of Everyday Life στα αγγλικά, είναι η http://library.nothingness.org/articles/SI/en/display/11 .
Επίσης, όσον αφορά στην ποίηση, στον ίδιο ιστότοπο μπορούμε να περιηγηθούμε στο http://library.nothingness.org/articles/all/fr/display/72 για να διαβάσουμε την άποψη του Raoul Vaneigem για τα Πάθη του Λοτρεαμόν του Ιζιντόρ Ντυκάς (Λοτρεαμόν ήταν το ψευδώνυμό του).


3.
Ο αναγραμματισμός σε συνδυασμό με την τεχνολογία μπορεί να επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Αναζητώντας στο διαδίκτυο το Ελληνικό Κέντρο Ανάπτυξης και Καινοτομίας (HCDI), κατά λάθος έγραψα HDCI με αποτέλεσμα η μηχανή αναζήτησης να με ρίξει επάνω στο Harley Davidson Club Indonesia! Αν και θα το ξανασκέφτονται οι μηχανόβιοι εν δράσει και εν δυνάμει εξωτικού ταμπεραμέντου, μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα του ελληνικού κέντρου ανάπτυξης και καινοτομίας: http://hcdi.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=23&Itemid=33
για να ενημερωθούν σχετικά με το πρόγραμμα του Leonardo da Vinci, το οποίο αφορά στην εργασία σε Τσεχία, Βουλγαρία, Γερμανία και Τουρκία, για 24 εβδομάδες, δηλαδή για 6 μήνες. Απ’ ότι είδα, ο λογαριασμός ανοίγει στην Alpha Bank, άρα γιατί γράφουν 24 εβδομάδες, αντί για 6 μήνες… δωρεάν διαφήμιση στα open 24…άλλης τράπεζας.
Η επικοινωνία μαζί τους γίνεται μέσω e-mail mobility@helmac.eu , κινητού τηλεφώνου 6936401690 ή μέσω Skype (id: helmacmobility). Στο έγγραφο υπάρχει και ένα άλλο τηλέφωνο 210 3313690, το οποίο, όμως, ανήκει στον εκπαιδευτικό σύνδεσμο Αθηνών ‘‘Ο Ήφαιστος’’ που βρίσκεται στο Μοναστηράκι (Χαβρίου 9). Οι αιτήσεις λήγουν το Μάιο.

4. Τέλος -για την παρούσα δημοσίευση- μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα είναι η http://www.costis.org/books/ , του φίλου από την ομάδα Κοραή, Κωστή Τριανταφύλλου. Στο ιστολόγιο θυμίζω ότι σε παλιότερη ανάρτηση, έχει γίνει αγγλική αναφορά για την έκθεσή του στην αίθουσα τέχνης Λόλα Νικολάου, στη Θεσσαλονίκη. Στην ιστοσελίδα του Κωστή, μπορούμε να δούμε το ονειροδρόμιο, συγκεκριμένα στο http://www.costis.org/books/costis/dreamdrome/content.htm , και να διαβάσουμε εξαιρετικά βιβλία, όπως την Αυτοκρατορία των Michael Hardt και Antonio Negri, συγκεκριμένα στο http://www.costis.org/books/hardt-negri/empire/empire.pdf .
Επίσης, χρησιμοποιώντας την ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, βρίσκουμε άρθρα όπως απόψεις του Φράνσις Μπέικον για τη φιλία, συγκεκριμένα στο http://www.classicbookshelf.com/library/francis_bacon/essays_of_francis_bacon/26/ .
Στην ίδια ιστοσελίδα, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφέρουμε ότι υπάρχουν έργα του Κορνήλιου Καστοριάδη, για παράδειγμα στο http://www.costis.org/x/castoriadis/Castoriadis-Figures_of_the_Thinkable.pdf και του ντανταϊστή Schwitters, συγκεκριμένα στο http://www.costis.org/x/schwitters/index.asp
Ευχαριστούμε Kostas!

Αυτά και μόνο αρκούν για να κοπεί η τηλεόραση τουλάχιστον για… ένα μήνα. Μη δένιτι τα μάτια σας...
* τη φωτογραφία έχω τραβήξει στο Πήλιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη σε ποια ταβέρνα.

Γερτρούδη Στάιν, Τρυφερά κουμπιά: Αντικείμενα-Φαγητά-Δωμάτια

Από τις εκδόσεις Τυπωθήτω, σε μετάφραση-επίμετρο Ελισάβετ Αρσενίου

Στο επίμετρο του βιβλίου, η Ελισάβετ Αρσενίου έχει εντρυφήσει στη γραφή της Γερτρούδης Στάιν με εξαιρετικά διεισδυτικό τρόπο, οπότε η στιγμή της περισυλλογής γύρω από τα Τρυφερά Κουμπιά δεν είναι παρά αμήχανη, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να μηχανευτεί κάτι που δεν έχει ήδη γραφτεί και τεθεί σε μελέτη. Για τα Τρυφερά κουμπιά, τα οποία γράφτηκαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1912, ενώ δημοσιεύτηκαν το 1914, το ρήμα που ανταποκρίνεται πιο πιστά στο κείμενο, δεν είναι το ‘‘διαβάζω’’ αλλά το ‘‘μελετώ’’. Και τούτο συμβαίνει, διότι η γραφή της συγγραφέως ενθυλακώνει ένα ηθικό μέλημα προσοχής, απομνημόνευσης και ανασύνθεσης των αντικειμενικών σχέσεων, στις οποίες είμαστε εκτεθειμένοι μέσα από τον καθημερινό λόγο, εντασσόμενο στη χωρική και χρονική πρακτική της καθημερινότητας, άρα αναπαραγόμενο από τις σχέσεις εργασίας, οικογένειας, εξουσίας και ιεραρχίας. Η γραφή της Στάιν, αντίθετα, ξεπερνά το σύνηθες, άρα διαρρηγνύει το κοσμικό και αποτελεί ένα βήμα για την εξωτερίκευση των ίδιων των προθέσεων προτού εξελιχτούν και γίνουν γλώσσα.

Η ταυτότητα του κυβισμού και του κολάζ, η οποία αποδίδεται στα κείμενα της Στάιν, δικαιολογείται μέσα από το στοιχείο της οραματικής έντασης. Η συγγραφέας επιστρέφει την ένταση στη γλώσσα, επιδιώκοντας να συμβάλλει στην πρωτότυπη αναζήτηση της φύσης της. Τόσο τα λογοπαίγνια όσο και οι συμβολισμοί, διά των οποίων τα αντικείμενα-φαγητά-δωμάτια τοποθετούνται σε ένα νέο (γλωσσικό) περιβάλλον, συμβάλλουν στο να αναπτύσσονται νέες σχέσεις με τις λέξεις αλλά και να υφίσταται ένας νέος τρόπος διέγερσης της φαντασίας. Πώς μπορούμε, σήμερα, να διατηρήσουμε την ικανότητα να φανταζόμαστε; Πώς μπορούμε να αντισταθούμε σε όλα τα μικρόβια που σκοτώνουν τη φαντασία;

Η απάντηση-ή η αντιβίωση- έρχεται μέσα από την ανάγνωση των Τρυφερών Κουμπιών. Ενδεικτικά παραθέτω ένα απόσπασμα από τη σελίδα 34:
‘‘ΕΝΑ ΣΑΛΙ.
Ένα σάλι είναι πίλος και πόνος και κόκκινο μπαλόνι και αστάρι και μετρητής μετρητής ομιλιών.
Ένα σάλι είναι γάμος, ένα κομμάτι από κερί λιγάκι καμωμένο. Ένα σάλι.
Τρύπα το εισιτήριο, τρύπα το με βήματα παράξενα και με κοιλότητες. Υπάρχει κοίλη κοίλη ζώνη, μια ζώνη είναι μία πτυχή.
Ένα πιάτο που έχει μικρό θύσανο, όλα, όποιο να ‘ναι.
Παρακαλώ έναν γύρω είναι εισιτήριο.
Ήτανε λάθος να δηλώσεις πως ένα γέλιο και ένα χείλι και μια εξύψωση αλειμμένη και ένας σταθμός και γεωργός και λίγο διάλεγμα είναι μία από τελεία μα.’’

Μεταξύ των άλλων στοιχείων, η γλώσσα της Στάιν ενέχει τη σημασία της προφορικότητας, ώστε η επανάληψη των ίδιων λέξεων, η εμμονή να προφέρεται το ίδιο κείμενο σαν προσευχή, μπορούν να συμβάλουν ώστε να συλλάβουμε ένα α-νόητο νόημα, ένα νόημα αυτούσιο και άσπιλο, χαρακτηριστικό παράγωγο της φαντασίας. Συνεπώς, η σχέση του κειμένου με το θέατρο είναι προφανής στο βαθμό που το θέατρο ενεργοποιεί τις αισθήσεις του θεατή και του αναπληρώνει το χαμένο χρόνο φαντασίας.

Και μία πρόσθεση: στη σελίδα 131 (εκατόν τριάντα μία) του βιβλίου, υπάρχει η υποσημείωση (27), η οποία αναφέρεται στο ποίημα ‘‘κοτόπουλο’’. Η Ελισάβετ Αρσενίου σημειώνει ότι «το κοτόπουλο είναι πάντοτε ‘‘κοριτσόπουλο’’ και βέβαια η Αλίκη», ενώ, «στα ελληνικά δύσκολα αποδίδεται το λογοπαίγνιο του ονόματος Alice και της λέξης ‘‘a lass’’(κορίτσι)». Κι όμως, σε αυτό το σημείο έρχομαι να προσθέσω ότι και στα ελληνικά υφίσταται το λογοπαίγνιο, εάν συσχετίσουμε το όνομα ‘‘Αλίκη’’ με το ουσιαστικό ‘‘άλως’’, το οποίο εκτός από την ‘‘άλωση’’-και εδώ έγκειται η μαγεία της γλώσσας- συνιστά ‘‘τη σκουρόχρωμη περιοχή γύρω από τη θηλή’’, μια πληροφορία που αποκόμισα ύστερα από την επίσκεψη στην έκθεση Bodies ( στο ιστολόγιο υπάρχει παλιότερη, σχετική ανάρτηση για την ομώνυμη έκθεση).

Κατά συνέπεια, η γλώσσα είναι το λίπος, το αίνιγμα και το πλοίο που πρέπει να αφαιρέσουμε, να λύσουμε και να ξαγκιστρώσουμε για να φτάσουμε ξανά στο απλό και στο νόστιμο- (νόστιμο υπό την έννοια ότι υφίσταται ο νόστος) .

Και μια τέτοια ανάγνωση είναι απαραίτητη τροφή για τον καλλιτέχνη: για τον ηθοποιό, το ζωγράφο, τον ποιητή, το σκηνοθέτη.

Γερτρούδη Στάιν Τρυφερά κουμπιά: Αντικείμενα-Φαγητά-Δωμάτια, εκδ. Τυπωθήτω, Αθήνα 2008

Eκδόσεις Τυπωθήτω:

Διδότου 37, 10680, τηλ. 210-3642003, fax: 210-3642030

www.dardanosnet.gr, info@dardanosnet.gr