Σεμινάρια επιμόρφωσης & διαμόρφωσης:κάτι ψήνεται

Σεμινάρια επιμόρφωσης και διαμόρφωσης
από το ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης:
Δηλώσεις συμμετοχής στο 210 9700814 και 210 6411449

Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 18.00-20.30

Μνήμες και Αρχέτυπα και
Κοινωνικό Φύλο, Αξίες, Συμπεριφορές

Αμαλιάδος 15, Αμπελόκηποι, με τη Νίκη Ρουμπάνη



Σάββατο, 31 Οκτωβρίου 11.00-17.00

Άρση Ταπείνωσης και Ενεργητική Ακρόαση

Αμαλιάδος 15, Αμπελόκηποι, με τη Νίκη Ρουμπάνη


Κυριακή ,1η Νοεμβρίου 11.00-14.00

Συγκρούσεις και Διαχείριση Θυμού

Αμαλιάδος 15, Αμπελόκηποι, με τη Νίκη Ρουμπάνη



Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 18.00-20.30

Ενσυναίσθηση
Η γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης

Τσόχα 32, Αμπελόκηποι, με την Ελευθερία Αραβανή


Για τα μέλη του Δικτύου η παρακολούθηση είναι δωρεάν, ενώ για φίλους στοιχίζει 30 ευρώ, ποσό που προορίζεται για τη στήριξη του ξενώνα.
Θερμή παράκληση: όλοι όσοι πρόκειται να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια, να είναι στην ώρα τους, διότι τα σεμινάρια είναι διαδραστικά και είναι σημαντικό, για τη συνεργασία της ομάδας, όλοι να αρχίζουν μαζί.

Future Perfect: 3-28.11.09, Athens Art Gallery

Don’t pick it up. Leave it there as it is. By the time it goes bad because of the rains, I’m going to have imagined it being there, in the wind. It is my fruit, my truth. I don’t need to eat one more truth. This is different though. You can recognize it, cannot you? From its peculiarity, this red scar on the peel. I will have told myself one sad story more by the time you turn your back. All the time elapsed in one and only sign; in one scar. My apple will have lied on the grass by the end of its life; Free and alive with a scar but without cupola; neither waiting for taxes nor for sex. It is just an apple. You never expect much from an unprotected apple, do you? No wonder if two butterflies came on it later, in an attempt to make it roll down to the river. There are no wonders for me and you anymore. There is only time for us; time together and separate time. You can go, don’t worry. Take your time. I will have been here. I will have kept the red image of the apple in my mind by the time you come back from the supermarket. You are so lucky indeed. You go out and new things may meet you; new products. Don’t be bored. Fix your shoestrings and go. Open your mouth to the adventure. And don’t forget to bring my new pills from the pharmacy. I am going to have my mouth open for the regular dose. Be sure that I am going to behave. You know how to make me open my lips. Go, I say. I will be fine. Images will be by my side. I will have invented some new to feel the power, grasp their power for my skin by the time the bell rings and your face appears again. I will have created stories to accompany my body staying in this chair; I will have been safe in my stories, by the time you knock the door. Red hair is alert waiting for you. I will not have my coffee finished when you return and ask me again if I want to have my hair dyed in a different color. No, thank you. I prefer red. My head could be like a red tulip and as you know, tulips stay intimate and polite. They never ask much from others. They are not roses demanding and commanding so that the whole thing is given to them. Besides, there is no whole thing. The whole thing is a lie. There is nothing but a hole in the fruitful mind that tries to replace the space with new space. Future perfect is a lie. It is nothing more than all that the mind thinks about. We never know if it is going to be this way. We never know if you are more than an inner voice; and who knows if this is a wig to hide my head from its dead spit light in the dining room.

Athens Art Gallery
4, Glykonos Str
106 75 Athens
Tel: +30 210 72 13 938
Fax: +30 210 72 58 216
http://www.athensartgallery.gr/
info@athensartgallery.gr
3-28.11.09 Ηώ Αγγελή Future Perfect

Opening: 3.11.09, 19.30

http://www.thefutureperfect.com/detail.php?id=226

On the sofa: Mε το Ρίλκε φιλοσοφώντας...

Τι γαληνεύει, σήμερα, τον άνθρωπο της πόλης, ο οποίος είναι αποδέκτης ανατρεπτικών και αντιφατικών μηνυμάτων; Για τα σημερινά δεδομένα, η επίτευξη της γαλήνης πραγματοποιείται μέσα από την αφιέρωση χρόνου στην ανάγνωση ενός οδηγού για τη ζωή, στο ξεφύλλισμα του οποίου, η αφομοίωση του χρόνου αλλάζει ρυθμό, καθώς υπεισέρχεται έντονη η ανάγκη της αφοσίωσης σε μικρά γνωμικά. Ώστε, μέσα από τη θέαση του απαράλλαχτου κόσμου του κειμένου, ηρεμούμε, ανασυγκροτούμε τις σκέψεις μας και αντιμετωπίζουμε, με διαφορετική θέρμη, τα συμβάντα της καθημερινότητας, στα οποία συμμετέχουμε, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Ενώ διαβάζουμε, ερχόμαστε να γνέψουμε καταφατικά ότι ‘‘πάντα, έτσι ήταν’’.

Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε, αν και γεννημένος, στην Πράγα, το 1875, μπορεί να γίνει, διαχρονικά, ένας κρυφός, προσωπικός σύμβουλος για τα πάντα, ή καλύτερα, ένας σύντροφος για τις εκφάνσεις της ζωής, εάν δεχτούμε την άποψή του ότι, σύμβουλοι για εμάς δεν μπορούμε παρά να είμαστε εμείς οι ίδιοι που γνωρίζουμε, σε ποιες δυσκολίες εθιζόμαστε, καλύτερα από τους άλλους, και, άρα, είμαστε μαθημένοι στον τρόπο, με τον οποίο τις διαχειριζόμαστε. Ιδέες για τον βίο και το ζην, τη συνύπαρξη, την εργασία, τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, αλλά και για την παιδική ηλικία και την εκπαίδευση, τη φύση, τη μοναξιά, την ασθένεια και την ανάρρωση, συναποτελούν τα κεφάλαια του βιβλίου. Επίσης, δεν παραλείπονται η διαχείριση καίριων ζητημάτων, όπως είναι η απώλεια και ο θάνατος, και η αναφορά στη γλώσσα, στην τέχνη, στην πίστη, στην καλοσύνη και στην ηθικότητα, φυσικά, και στον έρωτα.

Το προσωπικό νόημα προκύπτει, ακούγοντας τις απόψεις του Ρίλκε μέσα από τον απόηχο των προσωπικών γεγονότων. Τρόπον τινά, μέσα από τη διαδικασία της ανάγνωσης καταλήγουμε στην επίγνωση και στη σοφία, την οποία ο Ρίλκε εντοπίζει στην ‘‘εύρεση του ρυθμού της κάθε ξεχωριστής περίπτωσης’’ (σελ. 101). Παράλληλα, διαπιστώνουμε τις θέσεις του ποιητή υπέρ των αντικειμένων και της κληρονομιάς των ιδεών, στον αντίποδα της διαπίστωσης ότι, πλέον, δεν υπάρχουν καλλιτέχνες. Σημασία για τον Ρίλκε έχει η ανάδειξη της ομορφιάς, για την οποία δεν υπήρξε προκαταβεβλημένη υποψία, αλλά προήλθε μέσα από το όλον και την ανωνυμία, όχι μέσα από το ήδη ωραίο. Αυτή η εκτίμηση του όλου, ως υπέροχη ιδέα, απαντάται σε διάφορα, σποραδικά σημεία του κειμένου.

Το βιβλίο, πράγματι, είναι ένας οδηγός για όλες τις ηλικίες και ανησυχίες. Ο Ulrich Baer επιμελήθηκε την εξαίρετη ανθολόγηση, ανατρέχοντας λεπτομερώς στη ζωή του ποιητή, που πέθανε από λευχαιμία, το 1926, στην Ελβετία, έχοντας προηγουμένως αρνηθεί την παραμονή του στη Γερμανία, παρά τις πωλήσεις των βιβλίων του.

Συνιστάται για ‘‘mot de souci’’, βιβλίο στο προσκέφαλο, ικανό να πέσει στο ‘‘μάρμαρο της καθημερινότητας’’, στο οποίο αναφερόταν ο Ρίλκε, και να μας εξυψώσει σε ένα άλλο, γνωσιολογικό, επίπεδο ύπαρξης.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ο οδηγός του ποιητή για τη ζωή, Η σοφία του Ρίλκε, ανθολόγηση Ulrich Baer, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009

Εκδόσεις Πατάκη
Π. Τσαλδάρη 38,
210-36 50 000, 210-52 05 600
http://www.patakis.gr/

info@patakis.gr sales@patakis.gr

Lego ‘‘sticky’’ news for a global social meaning.

It may sound strange but according to an article, published on 16th of this October, in the Greek newspaper ‘‘To BHMA’’, one chewing gum stuck on a street of asphalt needs 50 years to decompose. So, the authorities in Barcelona are very worried due to the fact that at least 20 chewing gums have been counted at every pavement square. In that, they think about measures in order to prevent citizens from spitting their chewing gums out on the ground.

However, if we have a closer look around and worldwide, we are going to notice a variety of measures taken on the same issue. For instance, in Singapore, since 1992 the selling of chewing gum has been forbidden as well as its consumption. Moreover, the ‘‘smuggling’’ of chewing gum in Singapore is punished with a penalty of 6.000 dollars. In Holland, every citizen that spits a chewing gum out, on the street, has to pay then for a penalty of 90€. Last, Germans have counted that the removal of chewing gums from any paved surface all over Europe is going to cost 900 million Euros (€) per year.

In Athens, apart from the chewing gums on the streets, it is a pity to see theatres like Herodion suffering from chewing-gum ''invasion'' more and more during the summer…

I am wondering then: how about being more careful and caring about the urban surroundings where we live, breathe and walk? Not throwing a chewing gum away on the street is a matter of civilization.

Don’t swallow what is going to make your face look ugly.

Think global, act local!
Tell your friends about the chewing gum story with a K.I.S.S (keep it short and simple)

Take action and behave daily.

http://www.revolymer.com/removable_gum

Ο Νάνος Βαλαωρίτης στον Αστρολάβο;

Έκτακτη ανακοίνωση: Την Παρασκευή 30.10.09 στις 20.30, στην Αίθουσα Τέχνης ‘‘Αστρολάβος artlife’’ (Ηροδότου 11, Κολωνάκι, τηλ: 210- 72 21 200 -4, http://www.astrolavos.gr/) στο πλαίσιο της έκθεσης σχεδίων του Νάνου Βαλαωρίτη, θα γίνει η παρουσίαση του νέου μυθιστορήματός του ΜΑ ΤΟ ΔΙΑ, των εκδόσεων Ηλέκτρα.

Φιλόλογοι, λογοτέχνες και ιστορικοί τέχνης, φίλοι του Νάνου Βαλαωρίτη θα είναι εκεί, συνεισφέροντας σε μια διαδραστική ερμηνεία του έργου του.

Στα εγκαίνια της έκθεσης, στις 20 Οκτωβρίου, o Νάνος Βαλαωρίτης ήταν εκεί, μαζί με τη σύντροφο της ζωής του, Marie Wilson, και την κόρη τους, Κατερίνα. Επίσης, εκεί ήταν ο Αντρέας Παγουλάτος -ή Παγοζυλάτος, σύμφωνα με το κείμενο του καταλόγου της έκθεσης- ο Μιχαήλ Μήτρας, ο Κωστής Τριανταφύλλου, ο Δημήτρης Αληθεινός, η Βάσια Καρκαγιάννη, η Ελισάβετ Αρσενίου, η Ντίνα Kafiris, ο Γιώργος Μαρής και πολλοί άλλοι. Πίναμε κρασί και, στο ενδιάμεσο, μας έφευγαν εντυπώσεις για τα έργα, που παρατηρούσαμε. Πιο πολύ, στα εγκαίνια, πηγαίνεις για να τιμήσεις και να χαιρετήσεις τον καλλιτέχνη. Τα έργα μπορείς να τα ασπαστείς με την ησυχία σου και μια άλλη στιγμή, με λιγότερους πιστούς.

Όσοι γνωρίζουμε το Νάνο Βαλαωρίτη και μας (υπο)δέχεται στο σπίτι του, συχνά, μας είναι οικείο να ερχόμαστε σε επαφή με τα σκίτσα του, τα οποία βρίσκονται, σποραδικά, στο διαμέρισμα της Πατριάρχου Ιωακείμ, όχι μόνο επάνω στο γραφείο, αλλά και δίπλα στις πολυθρόνες, σαν να παίρνουν θέση, πάντα, στις συζητήσεις, διεκδικώντας τη ματιά μας και τις ερωτήσεις γύρω από την έντονη παρουσία τους, άλλοτε απεικονισμένη με μελάνι και άλλοτε με μαρκαδόρους.

Χειρόγραφα, βιβλία, σκίτσα: όλα πλαισιώνουν τον κόσμο του Νάνου Βαλαωρίτη, συγγραφέα και ποιητή, καλλιτέχνη εμπράκτως, αν θυμηθούμε την άποψη του Ρίλκε ότι ‘‘ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης μέσα από τον τρόπο ζωής του’’. Καθώς ο Ρίλκε, επίσης, επισημαίνει ότι ‘‘πολιτισμός σημαίνει προσωπικότητα’’, αυτή -και μόνο- η πρόταση αρκεί να απαντήσει στο ερώτημα κάποιων, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να γράφει και να ζωγραφίζει, να γράφει ποίηση και πεζό παράλληλα. Όλα είναι ένα και το Ένα σημαίνει προσωπικότητα. Και, ναι, προλαβαίνει. (Μια δοκιμή θα σας πείσει).

Ο Νάνος Βαλαωρίτης, λοιπόν, συνιστά ένα καλό παράδειγμα σύγκρισης τεχνών: της γραπτής, γλώσσας με τη γλώσσα της εικόνας, καθώς γνωρίζουμε ότι η μία ενέχει το ενδιαφέρον της άλλης. Με δεδομένο ότι η επιθυμία για δημιουργία προσιδιάζει σε ένα μόρφωμα και δεν στηρίζεται, αποκλειστικά, σε παρελθοντικά βιώματα, ώστε να εμφανίζεται, σε εκείνη την περίπτωση, ως ανάσχεση επιθυμίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, στα έργα του Νάνου Βαλαωρίτη, λόγος και εικόνα μπορούν να συνδιαλέγονται, μέσα από τη διάδραση των θραυσμάτων τους. Αυτή η γόνιμη περιπέτεια, στο πλαίσιο της οποίας η ζωή γίνεται ερμηνεύσιμη, μας προ(σ)καλεί την Παρασκευή, 30.10.09, στην Αίθουσα Τέχνης ‘‘Αστρολάβος artlife’’.
Στις 20.30!

*στη φωτογραφία, με έχει τραβήξει η Dina Kafiris, στα εγκαίνια της έκθεσης σκίτσων του Νάνου Βαλαωρίτη, στις 20.10.09, στον Αστρολάβο

Ηροδότου 11, Κολωνάκι
τηλ. 210- 72 21 200

http://www.agendapoetry.co.uk/documents/Nanos-AMEMOIR_001.pdf

Ενώ συνεχίζει να βρέχει...αλλά δεν είμαστε Δουβλίνο!

*οι φωτογραφίες είναι από το Δουβλίνο

Προεξοφλείται

Τα φώτα αναμοχλεύουν αρώματα ελπίδων
Ήδη η εγκόσμια ελαφρύτητα των φρένων
επικίνδυνα ρίχνει εντός της δυνατής βροχής
ιδέες ριζικές για ελαφριά ταξίδια απόκοσμα
Όταν οι πόλεις μυρίζουν Χριστούγεννα
Χωρούν ιερείς, μάγους και μάντεις, όλους
Εμείς όμως είμαστε εδώ
Στην αύρα του πουθενά
Ανώνυμοι λίγο πριν εισέλθει
επώνυμα στη θύρα του χρόνου
γυμνός ο Νοέμβριος
Το χείλος της φτέρνας
τη γλώσσα απ’ το γκάζι άλαλα πλησιάζει
Είναι η σειρά του συμπλέκτη και του φρένου
Οι ελπίδες της παράφορης αναχώρησης
πλέκονται κατόπιν γύρω απ’ το χειρόφρενο
Συνθλίβονται διασπώμενες σε άσπρα θρύψαλα
επάνω στο παρμπρίζ ενώ οι υαλοκαθαριστήρες
διαλύουν και τα τελευταία απομεινάρια του αφρού
Μα στους κρύους καρπούς των χεριών είναι βέβαιον
ότι βρίσκονται ακόμη μερικά καθυστερημένα θρύψαλα
Εκείνα που απέμειναν σαν θλίψεις ελπίδων
Επίμονα χνάρια αιχμές δόρατος εν τέλει στον κόσμο
Για την επόμενη δόση του δανείου αγοράζεται συνέπεια
χωρίς άγρα των αιτιών από το γητευτή της μέρας
Ας γνωρίζει την περιπέτεια που αναδύεται από ψηλά
Αυτός πρέπει να αφήνει αποτυπώματα στις μηχανές
φωτοτυπώντας μια ζωή διπλής όψης
Διαθέτοντας τον εαυτό του απλόχερα
Μέσα στις εμπειρίες όπου το τέλος
Προεξοφλείται

Πρόσκληση σε γύρισμα, σε ένα βιβλίο και σε μουσική

http://technorati.com/videos/youtube.com%2Fwatch%3Fv%3DMNdDoL3s8aA



http://books.google.gr/books?id=Kby7RaRmTt4C&dq=jean+luc+godard&printsec=frontcover&source=bl&ots=vUOnQtHEPb&sig=Z8iY78LqsTK2BAb-cinMQQEDLSc&hl=el&ei=vKTQSo3aL9DOjAeK19GGBA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=13&ved=0CDEQ6AEwDA#v=onepage&q=&f=false

Τζένη Καρέζη Schopenhauer house: Δευτέρες-Τρίτες

Η σκηνή ως κάτοπτρο βούλησης & παράστασης

Η σκηνή του θεάτρου είναι ένας τόπος άμεσης συμφιλίωσης διακριτών χρόνων: του παρελθόντος με το παρόν αλλά και με το μέλλον. Με αυτήν την ανοιχτή, χρονική επιταγή, αγοράζεται ένα σκηνικό αποτέλεσμα φασματικού, θεατρικού χρόνου, απεικονίσιμο μέσα από ένα μωσαϊκό συμμετρίας, στις ψηφίδες του οποίου αποτυπώνονται τα ίχνη της ανθρώπινης ενέργειας. Και η ανθρώπινη ενέργεια ερμηνεύεται μέσα από τη βούληση και την εμπλοκή του ανθρώπου με τα πράγματα, δηλαδή, με τα αντικείμενα. Ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον Σοπενχάουερ, είναι καταδικασμένος να επιθυμεί. Είναι ένας ‘‘σάκος’’, χωρίς άλλη επιλογή από το να δέχεται τις βολές της βούλησής του. Οπότε, η έννοια της ατομικής βούλησης αντιμετωπίζεται αντιστικτικά, παράλληλα με την οικουμενική βούληση. Ενώ η ατομική βούληση φθείρει και δυναστεύει τον άνθρωπο, η οικουμενική, παγκόσμια βούληση είναι μια έννοια άφθαρτη στους αιώνες, διαχρονική, καθ’ ότι διαστέλλεται στο άπειρο, ώστε να μην έχει συγκεκριμένα όρια ούτε υποκειμένου ούτε αντικειμένου.

Με αφορμή τη δραματοποιημένη διάλεξη «Η Φιλοσοφία στη Σκηνή: Αρθούρος Σοπενχάουερ», που οργανώνει το Megaron Plus σε συνεργασία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόση Πελεγρίνη, και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα-Τρίτη στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, διαπιστώνουμε ότι η τέχνη του θεάτρου μπορεί να προσιδιάζει σε ένα κάτοπτρο θέασης της βούλησης και της παράστασης. Η επαφή με τον κόσμο, η οποία ώθησε τον Ρίτσαρντ Σέννετ προς την τυραννία της οικειότητας, στον Σοπενχάουερ, είχε άλλο αντίκτυπο: τον οδήγησε εναντίον της παράστασης, και εναντίον των αντικειμένων, γι’ αυτό και, εξελικτικά, είδε, μέσα στη μουσική, τη λύτρωση από τα αντικείμενα, μια λύτρωση που δεν συνεπάγεται, όμως, την κατάργηση της βούλησης.

Επηρεασμένος από το βουδισμό και τη μελέτη των ινδουιστικών ιερών κειμένων, ο Σοπενχάουερ, γνωστό βιβλίο του οποίου είναι Ο κόσμος ως βούληση και ως παράσταση, εντόπισε το πεδίο της μελέτης του στην άρρητη ειλικρίνεια της παγκόσμιας θέλησης. Μέσα από τη συγκεκριμένη δραματοποιημένη διάλεξη, τη σκηνοθετική πρόταση της οποίας ανέλαβε ο Μανώλης Σορμαΐνης με βοηθό τον Βαγγέλη Πρωτοπαπαδάκη, η ιδέα, ότι ο κόσμος είναι παράλογος και απρόβλεπτος, αναπαριστάται επί σκηνής. Συνεπώς, μέσα σε ένα τέτοιο παράλογο σύμπαν, όπως και ο καθηγητής Θεοδόσης Πελεγρίνης επισημαίνει, η μόνη σταθερά, η οποία παραμένει, είναι η ‘‘ανάγκη των ανθρώπων να φιλοσοφούν’’.

Το κείμενο είναι αρκετά ενδιαφέρον και η παράσταση σώζεται από τις καλές ερμηνείες. Όμως, από την άλλη πλευρά, ακριβώς επειδή η φιλοσοφική μετάδοση, από τη φύση της, είναι αναστοχαστική, δεν αποφεύγεται ο κίνδυνος να καταλήξει να είναι και διδακτική. Απαιτείται ένα πιο μοντέρνο και φρέσκο μάτι, που θα εντρυφήσει στο κείμενο, ώστε να το αναγάγει σε διακείμενο. Μου έλειψε μια αφαιρετική, σκηνοθετική ματιά, η οποία θα έδινε τη δυνατότητα ανανέωσης των θέσεων του Σοπενχάουερ. Ήταν σαν να ανέβηκα σε ένα μύλο, αλλά σταμάτησε ο άνεμος. Περίμενα το κείμενο να με συνεπάρει, όχι να αποτελέσει μια μετάληψη επαναλαμβανόμενων προτάσεων, σχετικών με την ατομική βούληση. Στις δραματοποιημένες διαλέξεις χρειάζεται να ανεβούμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Γνωρίζουμε πως γνωρίζουμε. Το ζήτημα είναι να αισθανθούμε αυτό που εγκεφαλικά αφομοιώνουμε, ώστε το θέατρο να προσφέρει το προνόμιο στο άλλο, αντί για την εξομοίωση.

Σκηνοθέτης: Μανώλης Σορμαΐνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Πρωτοπαπαδάκης
Σκηνικά: Φαίη Βαρβιτσιώτη
Ηθοποιοί: Μανώλης Σορμαΐνης, Πάνος Ξενάκης, Ηλιάνα Παναγιωτούνη, Εύα Αλεξανδρή, Ευαγγελία Χαραλάμπους, Νίκος Σμυρνάκης

Θέατρο Τζένη Καρέζη
Ακαδημίας 3

Τηλέφωνο: 210-3636144

Ημέρες Παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη
Πρώτη Παράσταση: Δευτέρα 19 Οκτωβρίου

Ώρα Έναρξης Παραστάσεων: 21:00
Τιμές: Κανονικό 20 €, Φοιτητικό: 10 €
Διάρκεια: 90 λεπτά

''Η φιλοσοφία καθόλου δε μου έφερε κέρδη, αλλά μ' απάλλαξε από πάρα πολλά έξοδα''…
Αρθούρος Σοπενχάουερ (1788-1860)

http://horapatmos.gr/pLog/index.php?op=ViewArticle&articleId=10&blogId=1
http://en.wikipedia.org/wiki/Arthur_Schopenhauer
http://www.amazon.com/Faith-Fatherless-Psychology-Paul-Vitz/dp/1890626252
http://www.oodegr.com/oode/a8eismos/psyxologia/scopenhauer1.htm

http://books.google.gr/books?id=pvnAL_fReokC&dq=schopenhauer&printsec=frontcover&source=bl&ots=WnfHxbLbc7&sig=-8z9mx98XDytsqEFzLIKY2OhoU0&hl=el&ei=cBngStfJMcSw4QbQ88Uc&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=6&ved=0CCQQ6AEwBQ#v=onepage&q=&f=false

Βιωματικό Σεμινάριο για τη μη λεκτική επικοινωνία

ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
13-14-15 NOΕΜΒΡΙΟΥ 2009

«Μη λεκτική Επικοινωνία και Συναισθηματικοί Δεσμοί»
Παρασκευή 13/11/09 19.30-21.30
Σάββατο 14/11/09 10.30-17.30
Κυριακή 15/11/09 10.30- 14.30


Vladimir: Λοιπόν, να πηγαίνουμε

Estragon: Ναι, ας πηγαίνουμε. (Παραμένουν ακίνητοι)
Samuel Beckett Περιμένοντας τον Godot

Στόχος και Πού:
Σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στο θεραπευτή και το άτομο ή την ομάδα, θα διερευνηθούν, αλλά και θα αντιμετωπιστούν στο επικείμενο τριήμερο βιωματικό σεμινάριο, ο τίτλος του οποίου είναι «Μη λεκτική Επικοινωνία και Συναισθηματικοί Δεσμοί» και πρόκειται να πραγματοποιηθεί, από τις 13 έως και τις 15.11.09, στο Άθυρμα, Ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας και Δραματοθεραπείας Ε.Π.Ε.

Πώς και Γιατί:
Μέσα από διάφορες θεατρικές διαδικασίες, οι οποίες στοχεύουν να αναδείξουν τη σημασία της παρατήρησης και της σιωπής, παραχωρώντας, στις χειρονομίες, το ‘‘λόγο’’.

Ώστε, τότε, οι συμμετέχοντες θα έχουν την προνομιακή δυνατότητα να αφουγκραστούν ήχους, να αναρωτηθούν για τη χροιά της φωνής, και να αντιληφθούν πώς μπορούν να ερμηνεύουν – τους εαυτούς τους και τους άλλους- μέσα από τις εκφράσεις του προσώπου και την κίνηση του σώματος.
Όλα αυτά επιτυγχάνονται, πάντα, μέσα από το διάλογο ανάμεσα στο Δραμα-Παιγνιο θεραπευτή και το θεραπευόμενο ή τη θεραπευτική ομάδα.
Παράλληλα, όσον αφορά στην εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη, στο σεμινάριο, η θεωρία του Πρωταρχικού Δεσμού πρόκειται να συσχετιστεί με τη διαχείριση των συναισθημάτων, τα οποία είναι δυνατό να οδηγούν στη θεραπευτική αλλαγή για παιδιά, εφήβους, νέους και ενήλικες, όταν δουλεύουν μαζί.

Συντονίστρια: η Brenda Meldrum, BSc, MPPhil, RHPC, Παιγνιο-Δραματο-θεραπεύτρια, Διευθύντρια της εταιρείας Playing Matters Ltd., έναν εκπαιδευτικό οργανισμό με στόχο την εκπαίδευση των ενηλίκων με τεχνικές που ενισχύουν στα παιδιά την ικανότητα να εκφράζονται. Εργάζεται ως Παιγνιοθεραπεύτρια και Δραματοθεραπεύτρια σε σχολεία του Νότιου Λονδίνου. Είναι αντιπρόεδρος της Βρετανικής Ένωσης Δραματοθεραπευτών. Συμμετέχει στην επιτροπή έρευνας της Βρετανικής Ένωσης Παιγνιοθεραπευτών και είναι ενεργό μέλος των BACP και BPS.

Οπότε...
Ανοίγουμε τη σιωπή μας
Να μπει φτερωτός αέρας

Παίζοντας με τη φύση

Τιμή συμμετοχής: 190€ και 160€ για σπουδαστές

Άθυρμα

Ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας και Δραματοθεραπείας Ε.Π.Ε
Μαντζουράκη 14 Τ.Κ. 115 24

Τηλ./Fax: 210- 69 21 162
E-mail: info@playtherapy.gr , info@dramatherapy.com.gr
Ιστοσελίδες: www.playtherapy.gr , www.dramatherapy.com.gr

Συνάντησέ την, το βράδυ: της Νατάσας Χατζιδάκι

Κοιτώ την υπογραφή της. Είναι μια καθαρή εικόνα αμεσότητας, διά χειρός Νατάσας Χατζιδάκι. Για έναν αναγνώστη που αναζητά, και οπτικά, την ουσία, αυτή η εικόνα της υπογραφής ενέχει ένα πρόσθετο νόημα, συμβολικό, παράλληλα με το προφανές που αναφέρεται στα αρχικά του ονοματεπωνύμου –νχ-. Στον αντίποδα του προφανούς, ένα χ (χέρι) μπορεί να προδίδει ένα στόμα (νν), αφήνοντας, τότε, να διαφανεί ένα συμβολικό ίχνος, παραπλήσιο του έργου του Μπρους Νάουμαν, Από το χέρι στο στόμα, του 1967, χαρακτηριστικό της εννοιακής τέχνης.

Ακριβώς όπως η συμβολική υπογραφή της, ο τρόπος της γραφής της Νατάσας Χατζιδάκι προδίδει το ενδεχόμενο να συμβεί, δηλαδή, εγκλείει και εγκαλεί την περιπέτεια του λόγου, μέσα στην εννοιακή τέχνη της γλώσσας. Η καταγραφή της ιστορικής και της χρονικής σχέσης, του ανθρώπου με τη γλώσσα, όπως διαφαίνεται μέσα από τη νουβέλα Συνάντησέ την, το βράδυ, δίνει το βασικό μήνυμα, ότι η γλώσσα αποκτά δομή και προσαρμόζεται στην πραγματικότητα παράλληλα. Το ποιητικό με το πολιτικό στοιχείο τέμνονται και εναλλάσσονται, ώστε να προδίδει αμοιβαία, το ένα το άλλο. Τρόπον τινά, μέσα από αυτήν την προδοσία, η οποία μεταφράζεται σε σώρευση διαφορετικών αποφάνσεων, η συγγραφέας και ποιήτρια, Νατάσα Χατζιδάκι, στήνει ένα γαϊτανάκι ειρωνείας, αυτοδιάθεσης και γλωσσικής αναδόμησης. Ο αναγνώστης διεισδύει στο φάσμα εμπειριών της ηρωίδας, η οποία μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, και, μέσα από την αφηγηματική εφεύρεση-εξέγερση, νιώθει ελεύθερος αλλά και απελευθερωμένος από το βάρος και των δικών του αναμνήσεων, καθ’ ότι οι αναμνήσεις δεν αντιμετωπίζονται, πλέον, ως εγγραφές στη μνήμη, αλλά ως ετεροχρονίες που συνιστούν συνθέσεις εικόνων.

Αντιγράφω, ενδεικτικά, από τη σελίδα 75 του βιβλίου και από την Ανία του Μετανάστου: «Τρέχουμε σ’ ένα μεγάλο ύφασμα, είναι λίγο άνοιξη και λίγο χθες, είμαι ζαλισμένη, τα χόρτα μυρίζουν και ξεβάφουν στον ήλιο. Τρέχουμε σ’ ένα μεγάλο πέτρινο μονοπάτι, ξαφνικά γίνεται τέλος του χειμώνα. Η Γκλέντα θέλει να βρει έναν δρόμο που δεν υπάρχει και με ρωτά συνεχώς, ύστερα τραβάει μία από τις βλεφαρίδες της και μου τη δίνει, επίσης αποκολλά τον δεξιό της μαστό και τον ρίχνει στο δρόμο, κάποιος με μακριά μαλλιά τον πατάει και βγάζει μια κραυγή ΤΡΟΜΟΥ».

Δεν είναι τυχαίο ότι η Νατάσα Χατζιδάκι έζησε στην Αγγλία για πέντε χρόνια και σπούδασε, στο Λονδίνο, Αγγλική λογοτεχνία. Στη νουβέλα, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1979, από τις εκδόσεις Εγνατία, οι επιρροές από τη ζωή της στην αγγλική πρωτεύουσα, όχι μόνο είναι εμφανείς αλλά και συναλλάσσονται με τις επιρροές από την Αθήνα και την Ελλάδα. Ώστε, ο τρόπος της γραφής της, η οποία επιδέχεται πολλές αναγνώσεις, τείνει να είναι επίσης μια πράξη συνένωσης χρόνων, τόπων, και γενικότερα, ρυθμών: ένα κολλάζ ή μια διασπορά, στην εσωτερίκευση της οποίας προβαίνει το πνεύμα, όταν ο άνθρωπος πρόκειται να αναμετρηθεί με την αίσθηση της απώλειας, ανασυγκροτώντας την ταυτότητά του.

Και η φωτογραφική πλαισίωση του εξωφύλλου με το έργο Self-service (1927) του Έντουαρντ Χόππερ (1882-1967) εξεικονίζει την αφασία, την αποξένωση και την απώλεια, έννοιες που η συγγραφέας προσεγγίζει, αγγίζοντας παράλληλα τη γυάλινη ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Νατάσα Χατζιδάκι, Συνάντησέ την, το βράδυ, Εκδόσεις Πλέθρον, Σειρά Μεσόγειος, Αθήνα 2009

Εκδόσεις Πλέθρον
Μασσαλίας 20α, Αθήνα
210-36 45 057
Fax: 210- 36 41 260
Email: plethron@otenet.gr

Μπρους Νάουμαν, Από το χέρι στο στόμα, 1967 (κερί σε ύφασμα)
http://www.flickr.com/photos/22081105@N03/3076946470/

LegoView: With Fredrik Edfeldt, the director of Flickan

Born on 24th of February in 1972 on the outskirts of Stockholm, Fredrik Edfeldt studied Film Theory and Mass Communication at Stockholm University and filmmaking at Stockholm’s Film School.

His feature film FLICKAN (THE GIRL), which I saw at the 15th Athens International Film Festival for the first time, is an existential drama about a 10-year old girl left behind by her family in the summer of 1981. Director Fredrik Edfeldt and producer David Olsson, -Acne Film-, made their feature film debut with THE GIRL, distributed by Scanbox Entertainment. The script is written by Karin Arrhenius, who earlier wrote the screenplay adaptations of One Eye Red (2007) by Jonas Hassen Khemiri and the autobiographical novel In Your Veins by Lotta Thell.

After the end of 15th Athens International Film Festival – Opening Nights 2009- , let’s go back to the good memories. Let’s remember Fredrik Edfeldt and let’s give cinema a chance to see more, feel more, and learn more. As I have been to Stockholm, more than once, it was my pleasure interviewing the Scandinavian winner of both Audience Award and The City of Athens Best Director Award, in 2009.

What means for you to be honored with the Audience award?

That means a lot. I am glad the film works in different cultural contexts. That proves to me that filmmaking is universal. Also I assume that, my ambition to say something about being a human, has succeeded.

Flickan is a movie about a girl that tries to survive without her parents. What led you to this movie?

I got the script from a scriptwriter and just thought it was great. It had a strong personal tone, it was very subjective. On top of that, it was also very visual, which is what attracts me about filmmaking.

How was your childhood? Did you stay alone more than you wanted to?

I had a great childhood but I also was very melancholic. In a way I felt alone in my own family, even though everyone was present. But I had a lot of friends and neighbors around me.
The loneliness can also be a kind of freedom where you have time to explore your inner life.

What is the most difficult part of the job when you work with children? How did you choose the girl?

We went on for almost a year and looked at like 900 girls. When Blanca walked into the room I knew I could do the film. Most difficult working with children is that you get a very tight schedule since children are not allowed to work long days.

Have you thought to proceed with a next movie, which is going to be connected with this one?

Yes, I would like to shoot it next year. I was very moved by the relationship between the girl and her father in "Flickan" so next film is about that.

Do you have special concerns that press you to express them through your films?

Yes I can imagine that, but I can’t put the finger on it myself. Maybe it has something to do about the lack of communication between people. Also I think as a good director you shouldn´t separate your work from yourself.

What did you like most at The Opening Nights festival of 2009?

It was all very good. I would like to come back.

How did you find Athens?

Just great; there is very good energy.

Would you like to be a stage director also?

Yes, I‘ve worked in theatre as a director’s assistant and would go back there one day and direct as well.

Apart from films, how do you burn out your passion for creativity?

Filmmaking requires a lot from you so there isn´t very much time left for anything else except your family, but I try to follow the contemporary art scene, like modern dance and also I am into architecture, more specific restoring old houses.


Thank you, Fredrik. Hope to see you again.

Cheers.

* Fredrik Edfeldt.jpg, Photographer: Spiros Nannos
Fredrik Edfeldt (on the left) is the director of Flickan. His film got both Audience Award and The City of Athens Best Director Award at the 15th Athens International Film Festival, Opening Nights 2009.

Interesting Links:
http://www.imdb.com/name/nm0249189/
http://www.sff.ba/film/show/id/518?sf_culture=en
http://www.sfi.se/en-gb/Swedish-film/Swedish-film-eng/?type=Director&itemid=235
http://www.delphisfilms.com/images/mail/presskit_the_girl.pdf

http://en.aiff.gr/article.asp?catid=11784&tag=8243

Το κλεμμένο βιβλίο : Η διαθήκη ενός κατώτερου θεού

Το Κλεμμένο βιβλίο

Το κλεμμένο βιβλίο δε θα μάθω
Αν μυρίζει σαν τη θάλασσα
Ο ένοικος της πολυκατοικίας άφησε
Τα αποφάγια στην είσοδο ασφράγιστα
Ανοιχτός και άδειος ο φάκελος μένοντας μαζί
Με τα αποτυπώματα και τις ημέρες που απέμεναν
Ως την επιστροφή μου από τη Μπιενάλε
Επέμενε ότι εδώ υπήρξε το κλεμμένο βιβλίο
Υπογεγραμμένο χωρίς την πρόθεση να διεκδικήσει δόξα
Με μια εξαφάνιση μέσα από τα κοινόχρηστα
Ή με μια ύποπτη διαφυγή από τις σκάλες
Αποκλείεται τα ποιήματα από μόνα τους να το έσκασαν
Οι γραμμές υπακούν στους λαιμούς όπως οι γραβάτες
Δεν θα γίνονταν ποτέ ντάμες για λεπτοδείκτες
Παρά μόνο για λαιμούς ανθρώπων ή βιβλίων που ξέρουν
Από ταλαντώσεις, επιθέσεις, πεσίματα απότομα
Κάθε λεπτοδείκτης πρέπει να παχύνει
Για να ζητήσει τη χείρα μιας ποιητικής στροφής
Όντας ικανός να τη χορέψει σε ένα χάος
Προερχόμενο από ένα άλλο φάσμα μαγικό
Κι ο κλέφτης του βιβλίου την ευθύνη αν δεν ξέρει
Ότι χρωστά μια βιβλιοκριτική στο μέλλον
Προορίζεται να εκπλαγεί από τις λέξεις των συμβάντων
Το κλεμμένο βιβλίο που βγάζει τα δόντια του τις νύχτες
Περιμένει να φάει πένες και μελάνια
Ένοικε της πολυκατοικίας μας

Πολίτες, Μάχες και τσιχλόφουσκες

Πολίτες

Ζεστά διαδίδονται τα νέα της λακ στο σοκάκι
Από ένα πιστολάκι που μέσα του μήνα αφοπλίζει
Ανυποψίαστα ρουθούνια να παίζουν με την τύχη
Καθώς ο φετινός Οκτώβριος δεν έραψε το καλοκαίρι
Και οι μύγες ζουζουνίζουν σαν να πήραν στεγαστικό
Της αποπνικτικής φρίκης παρθένοι θεατές οι πολίτες
Από μπεζ κουρτίνες πολύ δεν θα διέφεραν
Ανταλλάσσοντας τις ματιές κατάματα
Με τις ματιές κατά μέτωπο
Κατευθείαν μέσα στο στόμα
Πείθονται πως κάπως έτσι οι μέρες φυλούν το χρόνο
Δεν πρέπει να είναι παρά οπλίτες οι πολίτες
Αναίσθητοι μπροστά σε ξένα πεσμένα σώματα
Δικά τους δεν είναι γιατί να ξεπεζέψουν τα μάτια
Ένα δάκρυ στην παλάμη αποκτώντας το καναρίνι
Απ’ την αλμύρα ανατέμνεται
Ανασυντάσσεται σε νέο γλάρο της Σανταρόζα
Δείχνοντας μια θάλασσα περίεργα φωτισμένη
Σε μια μύτη πλάι στην κοιλιά του κολλημένη
Όπως το κεφάλι ενός παιδιού ξαπλωμένου
Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου
Πειράζει αν κοκκινίσω τη θάλασσα
Ο γλάρος ρωτάει και προτού απαντήσει το παιδί
Ποτήρια με κρασί πέφτουν από τις άσπρες σκούφιες
Απ’ των βουνών τα σύννεφα ανοίγοντας στόματα
Πίνοντας μες στη θάλασσα όλοι κρασί
Είναι πρωτόγνωρο αυτό που έπλασε η ευθύνη
Η αλλαγή φωτός και χρώματος άνοιξε φτερά στην ελπίδα

*η φωτογραφία είναι από έργο της Fedra Santos, Skopje Biennale 2009, Ευρώπης και Μεσογείου

Πρωτοτυπείστε και κερδίστε την εμπειρία

Πρόσκληση ενδιαφέροντος για την
1η διοργάνωση του Athens Poetry Slam
(2, 3, 4 Νοεμβρίου 2009)

Η πρώτη διοργάνωση του Athens Poetry Slam παίρνει σάρκα και οστά με τη συνεργασία του (.poema..) και των εντύπων Book Press, (δε)κατα, Index και Poetix.
Ο διαγωνισμός θα πραγματοποιηθεί στο Barbara's Food Company (οδός Μπενάκη & Μεταξά), στο Café Dasein (οδός Σολωμού 12) και στο Café Floral-Books+Coffee (οδός Θεμιστοκλέους 80), από τις 2 έως τις 4 Νοεμβρίου.
*
Στην πρώτη φάση θα διαγωνιστούν 6-8 ποιητές/ποιήτριες στον κάθε χώρο και οι παραστάσεις θα είναι τρίλεπτες. Οι δύο ποιητικές παραστάσεις (που θα επιλεγούν την κάθε βραδιά ως καλύτερες από την τριμελή κριτική επιτροπή) θα περάσουν στον μεγάλο τελικό, ο οποίος θα διεξαχθεί σε μεγάλο δημόσιο χώρο της Αθήνας και η ημερομηνία του αναμένεται να ανακοινωθεί σύντομα.

Το Poetry Slam είναι ένας διαγωνισμός ποίησης, στον οποίο οι συμμετέχοντες απαγγέλλουν την πρωτότυπη δουλειά τους, δραματοποιώντας την ταυτόχρονα. Η παράσταση αυτή του ποιητή-ηθοποιού είναι περιορισμένης διάρκειας και λαμβάνει χώρα ενώπιον κριτικής επιτροπής, αλλά και του ίδιου του κοινού. Στον διαγωνισμό αντιπροσωπεύεται μια μεγάλη ποικιλία ποιητικών φωνών, παραδόσεων, υφών και προσεγγίσεων.

Πατέρας αυτών των ποιητικών παραστάσεων είναι ο Mark Smith, ο οποίος ξεκίνησε το 1984 μια σειρά δραματοποιημένων ποιητικών αναγνώσεων στο μπαρ Get Me High Lounge του Σικάγο. Εκτοτε, αυτό το νέο ποιητικό φαινόμενο εξαπλώθηκε παντού στην Αμερική, και σταδιακά έχει κατακτήσει και τον ευρωπαϊκό χώρο.

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει άμεσα να έρθουν σ' επαφή με το περιοδικό, στέλλοντας τα στοιχεία τους (ονοματεπώνυμο, τηλέφωνο) στην ηλ. διεύθυνση: info@e-poema.eu
http://www.e-poema.eu/

Έξι 3ωρα μαθήματα ζητούν σινεφίλ προσωπικό

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
Εισαγωγή στην ιστορία
του κινηματογράφου

Μια σειρά έξι τρίωρων μαθημάτων για μια
εναλλακτική ιστορία του κινηματογράφου
από 20-11-2009 μέχρι 8-1-2010


Κάθε Παρακευή από 5.30 μ.μ. έως 8.30 μ.μ.
Αίθουσα σεμιναρίων Εκδόσεων Πατάκη,
Παναγή Τσαλδάρη (πρώην Πειραιώς) 38, 3ος όροφος

20-11-09 Η ιστορία του κινηματογράφου και η ιστορία του 20ού αιώνα (1ο μέρος)
27-11-09 Η ιστορία του κινηματογράφου και η ιστορία του 20ού αιώνα (2ο μέρος)
04-12-09 Η δεκαετία του ' 60 στον κινηματογράφο
11-12-09 Κινηματογράφος και κοινωνικά κινήματα
18-12-09 Κινηματογράφος και λογοτεχνία, παράλληλες αναγνώσεις
08-01-10 Η εικόνα της πόλης στον κινηματογράφο

Κόστος συμμετοχής 300 ευρώ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΕΓΓΡΑΦΕΣ
Ο αριθμός των συμμετεχόντων είναι περιορισμένος
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Σας παρακαλούμε να στείλετε μια απλή, χειρόγραφη αίτηση συμμετοχής, μαζί με το αντίγραφο κατάθεσης
(Λογαριασμός Alpha Bank 103 002 006 370), όπου θα αναγράφεται το όνομα σας, στο φαξ 210.36.50.079
ή στο email: paola@patakis.gr

Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι 4-11-2009

«Ιζαντόρα - When she danced» στο Θέατρο Μέλι

«Ιζαντόρα - When she danced»
του Martin Sherman

Στο Θέατρο Μέλι,

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87, Πλ. Βικτωρίας

Με τη συνεργασία του

Ιδρύματος Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν.

1877, Σαν Φρανσίσκο. Είναι το έτος και η γενέτειρα της διάσημης και πολυτάλαντης Ισιδώρας Ντάνκαν, η οποία, εάν πιστέψουμε τις φημολογίες και τους μύθους που εγκλείουν, δε χόρευε μόνο στη σκηνή αλλά και ζωγράφιζε επάνω σε παλιά παραθυρόφυλλα. Ζούσε, κυρίως, μέσα από την απαράμιλλη αγάπη της για το χορό, που αντιμετώπιζε ως άμεση, αυθεντική και βαθιά έκφραση του σώματος. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της Απογευματινής, της 1.11.1969, η μεγάλη, αληθινή σταρ είχε δηλώσει: ‘‘δεν προκάλεσα το χορό μου. Υπήρχε πριν από μένα αλλά κοιμόταν και τον ξύπνησα’’...

Φέτος, η ‘‘Πάνδημος Ηώς’’ ανεβάζει στο θέατρο Μέλι, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το έργο «Ιζαντόρα - When she danced» του Martin Sherman, το οποίο αναφέρεται σε ένα 24ωρο από τη ζωή της Ντάνκαν στο Παρίσι, όταν συζούσε με το νεότερό της ποιητή Σεργκέι Εσένιν, που είχε παντρευτεί το 1922. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι του Ρουμάνου σκηνοθέτη και χορογράφου Razvan Mazilu.

Το έργο παρουσιάστηκε στο Λονδίνο, το 1991, με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ ως Ισιδώρα Ντάνκαν, το Ρώσο ηθοποιό Όλεγκ Μενσίκοφ ως Σεργκέι Εσένιν και τη Φράνσις ντε Λα Τουρ ως Δεσποινίς Μπέλτσερ, αποσπώντας την εμπιστοσύνη των κριτικών, οι οποίοι το βράβευσαν.
Παράλληλα με την ελληνική παράσταση, την περίοδο 2009-2010, το έργο παίζεται και στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σκοπός του Martin Sherman είναι να αναδείξει την ανθρώπινη πλευρά της Ντάνκαν, μέσα από την εκδίπλωση προσωπικών, δύσκολων στιγμών, άλλοτε συνυφασμένων με οικονομικές δυσκολίες και άλλοτε με τα βίαια ξεσπάσματα του μέθυσου Εσένιν. Η σκηνοθεσία του Ραζβάν Μαζίλου θα μπορούσε να εξυπηρετεί το δόγμα ‘‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν’’. Είναι ένας ρυθμοστάτης για δύο χρόνους: για τον πραγματικό χρόνο μέχρι το θάνατο και για τον άλλο χρόνο, μετά το γεγονός του θανάτου. Ή ακόμη, είναι ένας ρυθμοστάτης για τον ένα χρόνο μέσα στον άλλο, καθώς το θνησιγενές στοιχείο εμπεριέχεται και, τελικά, σηματοδοτεί το τέλος της κίνησης.

Ο Μαζίλου μας εισάγει στην προσωπική ζωή της Ντάνκαν, επιλέγοντας ένα σιωπηλό και απόκοσμο ομοίωμά της, να υπάρχει, ως χορεύτρια-φάντασμα και μύθος με το λευκό χιτώνα (Φαίδρα Σούτου) διαρκώς επί σκηνής, παράλληλα και αντιστικτικά με την εικόνα-ηθοποιό της Ντάνκαν (Δήμητρα Χατούπη). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται στο θεατή, συνειρμικά, η ιδέα πως μια μεγάλη φυσιογνωμία, που υπήρξε σύμβολο, μπορεί να εμπνέει ακόμη, ώστε να ταυτιζόμαστε με το πάθος της. Και επιπλέον, αντιστικτικά με την ερμηνεία της Ντάνκαν – Δήμητρας Χατούπη- το αερικό με το χιτώνα είναι η ψυχή της, καθιστώντας βέβαιο τον υπαινιγμό της μελαγχολίας, από τον οποίο υπέφερε η ίδια. Η παρούσα σκηνοθετική πρόταση φέρνει, λοιπόν, στο φως αυτό που δεν υποφέρεται… και παίρνει σταδιακά το θεατή με το μέρος της.
Στην παράσταση ξεχωρίζει η ερμηνεία της Ιρίνα Μπόικο, από την Ουκρανία, στο ρόλο της μεταφράστριας, της Δεσποινίδος Μπέλτσερ. Πραγματική αποκάλυψη. Επίσης, καλός είναι ο Γιώργος Νούσης στο ρόλο του Αλεξάνδρου Σορέσκου.
Καμιά φορά, συμβαίνει οι μικρότεροι ρόλοι, που δεν κουβαλούν έντονο συγκινησιακό φορτίο, να μας κερδίζουν περισσότερο από τους πρωταγωνιστικούς σε μια παράσταση.

Mετάφραση: Αντώνη Γαλέου
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Ραζβάν Μαζίλου
Σκηνικά-Κουστούμια- Φωτισμοί: Αντώνη Χαλκιά
Παίζουν οι ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης:
Ισιδώρα Ντάνκαν - Δήμητρα Χατούπη
Σεργκέι Εσένιν - Δαυίδ Μαλτέζε
Ζάν - Χαρά Καμενίδου
Μαίρη Ντεστί - Ντίνα Μιχαηλίδου
Δεσποινίς Μπέλτσερ - Ιρίνα Μπόικο
Λουτσιάνο Τζάβανι - Φίλιππος Φραγκούλης
Αλεξάνδρου Σορέσκου - Γιώργος Nούσης
Κριστίν - Φαίδρα Σούτου
χορεύει η Φαίδρα Σούτου
Θέατρο ΜΕΛΙ

Πλ. Βικτωρίας, Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,10434, Αθήνα
Κρατήσεις τηλ: 210-822.1111, 210 5203.562, 6976-104.700
Παραστάσεις: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή ώρα 21.15
Εισιτήρια: 20 €, 12 € (φοιτητικό), ατέλειες δεκτές
Διάρκεια παράστασης: 105΄λεπτά
http://www.theatromeli.com/
«Πάνδημος Ηώς»
Σπυρ. Τρικούπη 69, 11473 ΑΘΗΝΑ
Τηλ: 210-5203.562
210-8259.505 http://www.dilos.gr/

Επίσης:
http://www.ekfrastes.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=22
http://en.wikipedia.org/wiki/Isadora_Duncan

''Κάθε ευφυής γυναίκα που διαβάζει το συμβόλαιο του γάμου και μετά απόφασίζει να συνεχίσει, αξίζει όλες τις συνέπειες'' Ισιδώρα Ντάνκαν
http://www.logiasofa.gr/

http://www.dimosbyrona.gr/article.php?cat=52
Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας και Ραϋμόνδου Ντάνκαν (* Ο Ραϋμόνδος Ντάνκαν ήταν αδελφός της Ισιδώρας, που είχε νυμφευτεί την Πηνελόπη Σικελιανού, αδελφή του ποιητή).
Στοιχεία Επικοινωνίας
Χρυσάφης 34 και Δικαιάρχου
Τηλ.: 210 7621234, 210 7621164
Fax: 210 7621233
E-mail: info@isadoraduncancenter.org
http://www.isadoraduncan.org/
http://www.sk-kultur.de/tanz/duncan/index.html
http://www.isadoraduncan.net/programs.html

ΡΗΜΑΤΑ:10/10, Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας.

Ρήματα

Ώσπου μια μέρα χωρίς προηγούμενο

Ξυπνούν μιλώντας δίχως ρήματα

Παρεξηγημένοι με τη γλώσσα

Σαν να μην είδαν στα άρματα τα ηνία

Σαν να ήταν δύσκολο να βγει ο ήλιος

Από το σύστημα που δράσεις δεν αντέχει

Όσο την ουροδόχο κύστη και βεγγαλικά τους διαθέτει

Αυτοί όμως είναι σκίουροι και στις ρίζες τρέχουν

Τολμητίες είναι κι επιδοκιμάζουν όσα τους εκθέτουν

Γιατί ερωτισμός θα πει ζωή να ανέχεστε τα πάντα

Ονόματα που πέφτουν μπρος στα μάτια ομόφωνα

Ξηλώνοντας δίχως ντροπές τις τύχες των επόμενων

Μπήκαν τα ρήματα στο σιντριβάνι του Συντάγματος

Εμπόδια έθεσε η πολιτική του αστείου περιβάλλοντος

Παραπανίσιοι σε μια πόλη εμποδίων όλοι νιώθουν

Νερό, γλώσσα και χώμα τις τομές δεν επουλώνουν

Ίσως να είναι η άλλη κάτοψη αυτή

Του χρόνου του καλού και του αισιόδοξου

Ίσως να γέννησε ολοστρόγγυλα λεπτά απαισιόδοξα

Ο άλλος χρόνος των παιδιών

Ή της πορτοκαλί πληρότητας

Πιθοπρακτά ή απολαυστικά πράξεις δια πιθανοτήτων

Πού είσαι Ξενάκη να δεις τι ήχους τώρα πια μας ρίχνουν

Έγινε η γλώσσα άτοπο τόπι δίχως ρήματα που ψάχνουν

http://www.youtube.com/watch?v=98OTsYfTt-c

http://www.cut-the-knot.org/do_you_know/coincidence.shtml

Andy Warhol: Simply Byzantine?

Β. Σοφίας 22: Μέχρι τις 10 Ιανουαρίου του 2010, πρόκειται να διαρκέσει η έκθεση Andy Warhol/ Icon: η δημιουργία της εικόνας, που διοργανώνεται από τα Πότνια Θηρών, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, χρόνος αρκετός για να υποψιαστεί, να δει και να μάθει το κοινό, ότι ο Andy Warhol της ποπ αρτ είχε επιρροές από τη Βυζαντινή ζωγραφική.

Ειδικότερα, η επανάληψη της εικόνας έως την τυποποίησή της, η απουσία του βάθους και της προοπτικής, αλλά και ο συμβολισμός των χρωμάτων είναι μερικά από τα στοιχεία που, όπως αναφέρει και ο διευθυντής του Β.Χ.Μ., Δημήτριος Κωνστάντιος, δείχνουν τη βυζαντινή επιρροή στα έργα του Andy Warhol (1928-1987). Επιπλέον, το γεγονός της θρησκευόμενης πλευράς του καλλιτέχνη ερμηνεύεται με γνώμονα τη σλαβική καταγωγή και την καθολική ανατροφή του, όταν ήταν παιδί στο Πίτσμπουργκ, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, και επισκεπτόταν τη βυζαντινή καθολική εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου. Ώστε, γενικότερα, η αλληγορία της μελαγχολίας, η οποία απεικονίζεται σε πολλές από τις εικόνες/ προσωπογραφίες διασήμων – Jackie, Joseph Beuys, Diane Keaton-, ειδικά στο χώρο του Β.Χ.Μ, αποκτά μια νέα προοπτική. Και η προοπτική δεν είναι παρά μια διάκριση κινήτρων και δυνατοτήτων.

Αν, κάποτε, η φαντασία, η πηγή των κινήτρων, ήταν σημαντική– εξ ου και το σύνθημα της Βουλής των Εφήβων ‘‘η φαντασία στην εξουσία’’- σήμερα, η ανταρσία της φαντασίας έρχεται να την ξεπεράσει. Ανταρσία μπορεί να είναι η απόπειρα του βλέμματος να σβήνει απαλά στις γωνίες που το αγγίζουν, και, εφόσον οι γωνίες σχηματίζονται μέσα από τις τομές των ευθειών, τότε η μάχη του βλέμματος να κρατηθεί από ένα φως, προτού σβήσει, δεν αφορά παρά στη διακειμενικότητα του αντικειμένου-στόχου και στη συνομιλία του με το ευρύτερο πλαίσιο αναφοράς, στο οποίο ανήκει. Ώστε οι δυνατότητες του καλλιτεχνικού αντικειμένου να είναι πολλαπλές και…εκτινασσόμενες, σε σύγκριση με τα, πιο καθορισμένα, κίνητρα, που οδήγησαν στη δημιουργία του αντικειμένου.

Όπως χαρακτηριστικά εξήγησε και ο διευθυντής του, ο κ. Δημήτριος Κωνστάντιος, το Βυζαντινό Χριστιανικό μουσείο, με την έκθεση του Andy Warhol, σε τρεις αίθουσες, που φέρουν τους τίτλους ‘‘Αληθοφάνεια’’, ‘‘Εικόνα’’ και ‘‘Αναπαράσταση’’ αντίστοιχα, προτείνει: ένα ‘‘πέρασμα από τη θέωση στην απο-θέωση’’. Στα 26, συνολικά, έργα της έκθεσης, αυτό που χωρίζει τη θέωση από την αποθέωση είναι το στοιχείο της ειρωνείας. Μάο, Λάιζα Μινέλι και Νταϊάνα είναι μερικά από τα αποθεωμένα ινδάλματα που βλέπουμε. Τελικά, δεν πρόκειται παρά για ένα πέταγμα πίσω μπρος στο χρόνο ώστε να θυμηθούμε: ποιοι είμαστε, ποια είναι η σχέση μας με τα είδωλα και σε ποιον ‘‘ρεαλιστικό’’ κόσμο έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Κοιτάζουμε πάντα αυτό που βλέπουμε ή μήπως μας συνεπαίρνει αυτό που θέλουμε να βλέπουμε, ακόμη και όταν το στερούμαστε;

Ο άνθρωπος που προσπαθούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους να φαίνονται όμορφοι, ο Andy Warhol, το όνομα του οποίου συνδέθηκε όσο κανένα άλλο με τις διαφημιστικές καμπάνιες, με φήμη και εκκεντρικότητα, - αρκεί να φέρουμε την εικόνα του δολαρίου και της Coca Cola στο νου μας-, έκανε, δυνατά, τέχνη αντί για πόλεμο. Και πυροβολήθηκε, επίσης δυνατά, πέντε φορές στις 3.06.1968, από τη ριζοσπαστική φεμινίστρια Valerie Solanas, με αποτέλεσμα να μείνει στο νοσοκομείο για οκτώ εβδομάδες. Ωστόσο, επέζησε της δύσκολης συγκυρίας. Σήμερα, μένει, μοναδικός, στην τέχνη της οπτικής αντίληψης για πάντα.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι την έκθεση πλαισιώνουν και προβολές, που πραγματοποιούνται στα Πότνια Θηρών, στην οδό Ζαΐμη 7. Τα 100 Screen Tests είναι φιλμάκια ή σύντομα κινηματογραφικά πορτρέτα, τα οποία αναδεικνύουν, όχι τη φήμη, αλλά την ευάλωτη ανθρώπινη στιγμή. Ειδικότερα, από το 1964 έως το 1966, 189 άτομα πόζαραν στο στούντιο του Μανχάταν (το βαμμένο ασημί loft που έμεινε στην Ιστορία ως «Factory»). Κάθε εικονιζόμενος –όπως η «Baby Jane» Holzer, ο Dennis Hopper και ο Salvador Dali- έπρεπε να παραμείνει ακίνητος, τρία περίπου λεπτά, κατά τη διάρκεια της κινηματογράφησης, χωρίς ήχο, δράση, αφήγηση, ούτε καν σενάριο. Την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος μπορούμε να νιώσουμε στα Πότνια Θηρών.

Πολύ καλός και εύχρηστος είναι ο κατάλογος της έκθεσης με το κείμενο του επιμελητή Paul Moorhouse.

Βυζαντινό Χριστιανικό Μουσείο
Λεωφ. Β Σοφίας 22
210-7294926
info@byzantinemuseum.gr
http://www.byzantinemuseum.gr/exhibitions.php

και
Πότνια Θηρών- Bank of Attention
Ζαΐμη 7
http://www.potniathiron.eu/index.php?lang=gr
http://www.haunchofvenison.com/en/#page=home

*φωτογραφία: Nine Jackies, 1964, συλλογή Sonnabend (μαύρο μελάνι μεταξοτυπίας σε γκρίζο προετοιμασμένο καμβά).

Απόψε στο Θερβάντες, στις 20.00, έχει απονομή!

Το να επιχειρείς να γράφεις σε μια ξένη γλώσσα

είναι το ίδιο επικίνδυνο με το να κολυμπάς στα βαθιά.

Μπορεί να δεις ότι σου αρέσει...

Who pinned the red belt down?

Early she reached the city nest

Soon the train was at a rest

Her setting about investigating

Every gate of the case

For any invisible trace

Coincided with one red belt wearing

Investigating with a belt

For any other zone

Was hard

Harder than predicted

Fast the train

Of her thoughts was

Whilst doves of blank papers

Were diving into a red zone

Superfluous she felt

In front of a paper lake with frogs

As very weird

All the paper made rumors were

Who pinned the belt down?

This permanent question was buying

All her night solo voices at the office

Next to the office

At random she found a library

Open 24 hours a day

The more she weighed

Written words like a Libra

Every morning

The more she paid night visits

To the library

For her plot diary

In the end she let the problem

Be her only emblem

A night blossom of fame

As it was said regarding the name

That the library would owe its root

To her sitting there

Rooted like a mermaid

Turning every page to keep

Secure words of resonance and weep

http://www.youtube.com/watch?v=JF9HpuZm6-g