Γιατί η αισθητική αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα

Δε θα ήταν παράτολμο να διατυπωθεί ότι κάθε εκπόνηση μελέτης για οποιοδήποτε θέμα της σύγχρονης πραγματικότητας αντλεί, εκ των πραγμάτων, βιβλιογραφικά στοιχεία από το αντικείμενο της αισθητικής. Διότι, από τη στιγμή που μια μελέτη αποκτά υπόσταση, διά του σκοπού της, και αρχίζει να υλοποιείται, παράλληλα προς αυτήν την πεπερασμένη αφετηρία της, αρχίζει να λαμβάνει χώρα, μέσα από την οξυδερκή ματιά του ερευνητή, και η συγκρουσιακή διεκδίκηση, εκ νέου, όλων των κληροδοτημένων στοιχείων των γραπτών παρακαταθηκών. Ώστε, η εκάστοτε μελέτη εμπλουτίζεται μεν σε περιεχόμενο, αλλά κυρίως, εκ της πραγμάτωσής της, γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στην πνευματική αφαίρεση και στην υλική μονομέρεια, στο πλαίσιο της οποίας το αντικείμενο διατηρούσε την αυτόνομη επιρροή του. Μέσα από την πράξη της γεφύρωσης, η αισθητική κρίση τίθεται σε εγρήγορση, για να μελετήσει το αντικείμενο, οπότε το επαναπροσδιορίζει και προσδιορίζεται από αυτό. Διαδικασία και προϊόν, πνεύμα και ύλη αλληλοεξαρτώνται.

Ειδικότερα, η αφηρημένη γνώση από το παρελθόν, για να καταστεί προσπελάσιμη και επεξεργάσιμη, υπό το φως των νέων κειμένων, «εμψυχώνεται» από το χρήστη της, δηλαδή, απεκδύεται το αυστηρώς πνευματικό, γενικό ύφος και μετεξελίσσεται σε μια γνώση αισθητικά διακεκριμένη. Υπό αυτήν την έννοια, βλέπουμε ότι κανένα κείμενο δεν εκτίθεται στο φως, αν από πριν δεν έχει μεστώσει αυτή η διερμηνευτική σχέση αισθητικής, γνώσης και ζωής. Στο ερώτημα, αν το σθένος της επιθυμίας για τη ζωή συνεπάγεται και μένος θυμικό για την αισθητική, η καταφατική απάντηση προκύπτει μέσα από τη διαχείριση του ολικού και συγχρόνως ατομικά διαρθρωμένου κόσμου. Αυτός ο κόσμος απαιτεί, σήμερα από εμάς, να διαχειριστούμε την ατομικότητά μας συντονίζοντας τον προσωπικό, υποκειμενικό ρυθμό (εσωτερικό χρόνο και δυνατό πάθος) με τον έτερο, αντικειμενικό ρυθμό (εξωτερικό χρόνο και πιθανό λάθος). Δεν είμαστε παρά διεκδικητές στην αμφίβια κυριότητα επί των πραγμάτων, ενόσω ελισσόμαστε, από το πνευματικό στο εμπειρικό, και τανάπαλιν.

Εξετάζοντας τη μόνιμη τακτική αυτού του διαρκούς ελιγμού, που οδηγεί τον άνθρωπο στην κατάκτηση της γνησιότητας, ερχόμαστε να διαπιστώσουμε ότι αυτό το ανθρώπινο προνόμιο στο γνήσιο αφορά στη δικαιωματική κατάκτηση της ποιητικής ταυτότητας. Και για να δώσουμε τις τιμές για τις συνισταμένες της ποίησης, αρκεί να ρίξουμε το βάρος στην πράξη «της ομιλητικής τέχνης», από την οποία προκύπτει η εγελειανή θεώρηση, ότι «το γνήσια ποιητικό είναι το συγκεκριμένα πνευματικό στην ατομική του μορφή» (514 σελ.) . Και τούτο συμβαίνει, διότι η ποίηση ενδιαιτάται στην περιοχή της εσωτερικής παράστασης, με αποτέλεσμα να είναι πιο σφαιρική από τις υπόλοιπες τέχνες και να εμπεριέχει το αξεπέραστο και άφατο όλον, ενώ παράλληλα έγκειται σε μια ατομική θέση ερμηνείας για την αντικειμενική πραγματικότητα. Ώστε, δεν χωρεί αμφιβολία στο γεγονός, ότι η ποίηση αφορά στην ατομική μορφή του συγκεκριμένα πνευματικού. Αντιμετωπίζοντας αυτό το πηγαίο σφαιρικό σε σχέση με τον εαυτό του, ο άνθρωπος ανευρίσκει το ατομικό, ενόσω εμπλουτίζει την ταυτότητά του με μεμονωμένες δόσεις πραγματικότητας και πετυχαίνει να συμπορεύεται στους δυο προαναφερθέντες κόσμους, ως «ποιητής», δηλαδή ως μια «δημιουργική υποκειμενικότητα» (σελ. 453). Διά της φαντασίας, εξάλλου, προκύπτει ότι η αρχετυπική ποίηση της παράστασης είναι διαρκώς παρούσα.

Όταν, λοιπόν, αναφερόμαστε στη μελέτη της αισθητικής, καίρια αλληλένδετα ζητήματα, όπως είναι η θέαση και η αντιμετώπιση του ποιητικού, του ωραίου, του κλασικού και του ιδεώδους, έρχονται να μας απασχολήσουν. Ιστοριογραφικά και μόνο, είναι εμφανές ότι η αισθητική διανοίγεται στον άνθρωπο και στους επιμέρους κόσμους, που έχουν γεννηθεί και αναπτυχθεί μέσα από τη δημιουργικότητα, την εργατικότητα και τη φιλομάθειά του. Εφόσον υπάρχει εξελίξιμη ζωή, και άρα προσδοκία, βλέπουμε να υπάρχει και αισθητική, άρα ευδοκία. Αυτό το ευδόκιμο φρόνημα γίνεται αντιληπτό μέσα από τον οργανικό στοχασμό και αναλύεται μέσα από την εκδίπλωση του φιλοσοφικού λόγου που συνιστά ατομικό πλούτο.

Το βιβλίο του Γκέοργκ Χέγκελ (Στουτγάρδη, 1770 - Βερολίνο, 1831) Αισθητική, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, σε μετάφραση του Σταμάτη Γιακουμή, είναι μια εξαιρετική πρόταση όχι τόσο για να αποκτήσουμε γνώση επί του αντικειμένου της αισθητικής –σαφώς έχει και αυτήν την αποστολή-, αλλά κυρίως για να κατακτήσουμε μια ερμηνευτική ματιά σε βάθος για την αισθητική και την πολύ-επιτέλεση, στην οποία αναφέρεται. Σαφώς και ξεφυλλίζοντας το βιβλίο μαθαίνουμε, επί παραδείγματι, για το λυρισμό των Ελλήνων, σε αντιπαραβολή προς τον ανατολίτικο και ρομαντικό λυρισμό. Σαφώς και γίνονται αναφορές στον εύπλαστο τύπο της κλασικής τέχνης, στο χαρακτήρα της συμβολικής καθώς και της ρομαντικής σχολής. Σαφώς και το ωραίο αναλύεται, σε σχέση ή/και σε απόκλιση με το κλασικό, το ιδεώδες, το όλο. Αλλά αν δεν μας γίνει κτήμα, ότι ένας εμπεριστατωμένος λόγος για την αισθητική αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα και σήμερα, ιδίως σήμερα, τότε το να ανατρέξουμε σε ένα ακόμη βιβλίο με απώτερο στόχο μόνο τη γνώση, δεν θα βελτιώσει τις επιδόσεις μας στην τρέχουσα ζωή και στη ζωντανή πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε αυτά τα βιβλία για την πυριτιδαποθήκη ενστίκτου και κρίσης. Απλώς, επειδή συμβαίνει να είμαστε εν ζωή. Άνθρωποι και δέκτες αισθήσεων.

Γκέοργκ Χέγκελ Αισθητική, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, μτφρ. Σταμάτης Γιακουμής, Αθήνα 2010

Νομική Βιβλιοθήκη
Μαυρομιχάλη 23
210-36 78 800
Fax: 210-36 78 819
www.nb.org

info@nb.org

Διάλεξη για την εφηβεία απ' την Ε. Ρηγούτσου, 3/5

ΔΙΑΛΕΞΗ
με θέμα την εφηβεία

Εφηβεία: Μια 'καταιγίδα' στη ζωή;




Ομιλήτρια: Ελένη Ρηγούτσου
Κλινική Ψυχολόγος, D.E.S.S Κλινικής Ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Franche-Comté, Γαλλία

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010, ώρα 7.00 - 9.00 μ.μ.
Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων «Δαίδαλος» στο Ελληνοβρετανικό Κολλέγιο,
Ρεθύμνου 2,10682 Αθήνα (δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο).

Χορηγείται Βεβαίωση Συμμετοχής. Συμμετοχή: 10 ευρώ.
Τηλ. για πληροφορίες: 210 6457311 ή στο www.erigoutsou.gr

*φωτό: λεπτομέρεια από τη Sagrada Familia

Οι ιστορικοί μιλούν για την κρίση,το μήλον της έριδος

Περιοδικό Historein/Iστορείν

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Η ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Σάββατο 8 Μαΐου, 11-15.00 το πρωί
Εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Κτήριο Κ.Παλαμά)
Ακαδημίας 48 και Σίνα


Αντώνης Λιάκος, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Εισαγωγή: Οι παράμετροι της κρίσης

Σταύρος Θωμαδάκης, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
"Το διεθνές πλαίσιο της κρίσης. Κράτος και αγορές"

Χριστίνα Αγριαντώνη, Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
"Η κρίση και η πολιτική"

Αλέξης Φραγκιάδης, Οικονομικός ιστορικός
"Η προσφυγή της Ελλάδας στον ‘ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης’ σε ιστορική προοπτική: πρώτες σκέψεις για τις οικονομικές και (διεθνο)πολιτικές παραμέτρους της απόφασης"

Γιώργος Σταθάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης
"Η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας. Τα αίτια"

Κώστας Κωστής, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
"Μεταξύ ΔΝΤ και Αριστεράς: Τι να διαλέξει κανείς;"

Χρήστος Χατζηιωσήφ, Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης
Το επικίνδυνο των ιστορικών αναλογιών στην εποχή της κρίσης

*photo:
apexart presents as part of its international resident lecture series
Tuesday, May 4: 6:30 pm
Mimi Gross, painter, speaks with Marine Karbowski, painter and apexart inbound resident, about New York's ability to teach and inform one's work.

New York is a powerful force upon one's creative inclinations. Mimi and Marine will talk about how one month in The Big Apple can affect one's views of the art world at large as well as their own personal work. Both artists believe in the importance of recording what they see and New York has given them lots of material!

Mimi Gross is an artist who defies conventional categorization. She's a painter, sculptor, installation artist, public artist, set and costume designer, book-artist, and a collaborator. She's a life-long student of anatomy and has a close relationship with art history, in particular, the Renaissance masters. Daughter of modernist sculptor Chaim Gross, Mimi has been actively engaged in the New York and international art world since she was a child. Her forceful creative drive and active studio process has generated innumerable works across all disciplines.

Marine Karbowski was born in Paris where she still lives and works as a painter. Having studied art in Paris and Avignon, her work has been shown in galleries in France and Luxembourg. Her current studio in Paris is located in "Le Ventre de la Baleine" (the whale belly) where many artists convene to work and share ideas. Her work is influenced by a broad range of artists and writers such as Lucian Freud, Egon Schiele, and John Maxwell Coetzee, and her current body of work includes landscapes that are dreamlike, magical and sometimes frightening, even apocalyptic. More info on Marine's apexart residency.

apexart
291 Church Street, NYC, 10013
t. 212 431 5270
www.apexart.org

Άλλο και τούτο πάλι! Κι άλλο τσουβάλι στο κεφάλι!

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού που μας φοβίζει και μας καίει
http://www.12830.gr/Forum/Print.html?topic=2136.0

Και το σκορ είναι: 83-24. Τι αφορά, όμως, αυτή η συντριπτική διαφορά; Μην είναι αγώνας μπάσκετ αιωνίων, Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού; Παιδικοί φίλοι που με ανέχονται, θα δηλώσουν: είμαι κλασική Παναθηναϊκός, εξ ου και η κακεντρέχεια της γκρίζας διαφήμισης υπέρ του πράσινου θεού σε βάρος των ήσυχων Ολυμπιακών. Όμως, no..No…no, εδώ ο αριθμός δεν είναι από καλαθοσφαίριση, για να ομιλούμε και την ελληνική. Λοιπόν; Πού τρέχει ο λογισμός μας; Τα φτερωτά μας όνειρα; Αυτό το σκορ δεν προέρχεται από αθλητική ομάδα. Αυτό είναι ακριβοπληρωμένο από όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Διότι, προέρχεται από ομάδα αλλά κοινοβουλευτική, δηλαδή, ανωτέρα.

Πώς λέμε «ανωτέρα βία» στα γήπεδα; Πλέον υπάρχει και η ανωτέρα βία στα έδρανα. Στην περίπτωση της πρώτης, έχουμε φωτιές, σπασίματα –κοινώς, θόρυβο, παιδί μου, που δε μπορεί και δε θέλει να περιμένει- μέχρι που οι ζημιές διορθώνονται με δημόσιο χρήμα, εξαιτίας της σπατάλης του οποίου μάλιστα εξεγείρονται οι εκάστοτε υπεύθυνοι υπουργοί. Στην άλλη, τώρα, περίπτωση, της ανωτέρας βίας στα έδρανα, έχουμε πύρινα λόγια, γυρισμένες πλάτες και αποχές- κοινώς σιωπή, παιδί μου, που μπορεί και θέλει να ζήσει έτσι: αποστεωμένα, σε νάρθηκα και λήθαργο, επέλεξε εσύ τη λέξη που σου κάνει κλικ καλύτερα. Ερώτηση διά του οξύμωρου και τραγελαφικού: ποια ανωτέρα βία είναι η πιο ηθική; Η πρώτη τουλάχιστον, που έχει και νεύρο, δείχνει αυτό ακριβώς που είναι. Είναι βία. Η άλλη της σιωπής, τι δείχνει; Συστήθηκε μια πολιτική ομάδα, επί παραδείγματι, για να προστατέψει το ελάφι και εν τέλει, αποδείχτηκε τραγέλαφος. Κι ούτε ελάφι, ούτε και πιλάφι. Όλα για την πάρτη τους. Αυτή η βία των εδράνων, λοιπόν, όχι μόνο εξαγριώνει αλλά και, όταν μαθαίνουμε για τα καμώματά της, μας αποσπά από σοβαρά αναγνώσματα, όπως για παράδειγμα του Χέγκελ… Σε καλό μας! Με τίποτε δε μπορεί να γλιτώσει κανείς…

Έτσι λοιπόν. Φυσικά, «γιατί να το κρύψουμε άλλωστε», αυτό το 83-24 έχει τις βαθιές του ρίζες στη «Νέα Δημοκρατία», την τότε, η οποία ως συγκαιρινή εξακολουθεί να μας διατυμπανίζει και σήμερα, με ετεροχρονισμένες διαγραφές, ότι στο μέλλον όλοι θα γλυκαθούν από τη σοκολάτα. Όχι μόνο ο Παυλίδης. Αυτός πάει, τον πήρε το Αιγαίο. Με τους τωρινούς τώρα τι θα γίνει; 83 κινητά μαθαίνουμε πως είχε στην κατοχή του ο κύριος Ευρυπίδης Στυλιανίδης και δεύτερος, με 24 κινητά, έρχεται ο κύριος Γιώργος Σουφλιάς. Τώρα που μαθεύτηκε και αυτή η πληροφορία, βοήθειά μας. Για το Θεσσαλό κύριο Σουφλιά από τη Λάρισα, βέβαια δε λυπάμαι για τη δεύτερη θέση του στη σκληρή αυτή αναμέτρηση. Λυπάμαι που και εμείς από το Βόλο μαζί με τους Λαρισαίους –προς στιγμή όλη η Ελλάδα ένα, άμα πρόκειται για χρήμα-, πληρώναμε. Και σιγά μην είχαν what’s up αυτοί. Μάλλον, στο τέλος, για να μείνει και κάτι από αυτά τα καλλιστεία, θα αρχίσουμε να απονέμουμε και βραβεία: καλύτερου κουστουμαρισμένου στον Αβραμόπουλο, καλύτερου κινητά-νθρωπου στον Στυλιανίδη, καλύτερου βλάχου με εξειδίκευση στην τεχνολογία… Τέλος-πάντων, και έρχεται Πρωτομαγιά.

Πες το Χέγκελ:
«Η πίστη στον κόσμο, όπως την παρατηρούμε νοητικά με πεζό μάτι, γίνεται μια πίστη στη φαντασία, για την οποία υπάρχει μόνο ο κόσμος, που δημιούργησε η ποιητική συνείδηση».

(481 σελ.)
Και να φανταστείς, ήταν Γερμανός. Πού να ήταν και Έλληνας, τι θα έγραφε.

Γκέοργκ Χέγκελ Αισθητική, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, μτφρ. Σταμάτης Γιακουμής, Αθήνα 2010

Παρατηρείς μια κοινωνία από δρόμους της πόλης της

Ο δρόμος

Όλα αρχίζουν σε ένα γραφείο
Κρατητήριο υπενθύμισης
Όλα είναι ζωντανό παράθυρο
Ανοίγουν γλώσσα στη ζωή
Με δυο και μόνο λέξεις
Το παλεύω

Της πάλης το ανασκούμπωμα επηρεάζει
Τα δόκανα της ελεημοσύνης σε αριθμούς
Πιέζεται η υδρόγειος απ’ αυτά που λιώνουν
Κι επιβαρύνονται με ενοχή εκκωφαντική
Παλιές ευγενικές προθέσεις εγκλεισμού
Οι οίκοι οικότροφους μετρούν στο μείον
Η πάλη ολοένα και χωρεί μες στο εναντίον
Ευτυχώς απόψε η κοινωνία δεν το επιτρέπει

Ο εαυτός που ξεμάκραινε από θαύμα σφάλμα
Προαστιακών γονέων ενώ τον αποξένωναν
Μέχρι και με ιδιωτικό δημοτικό τακτικά
Καλωδιώνοντας το μέλλον του για εκείνον
Έπαψε απλά να είναι πανομοιότυπος εκείνος
Τώρα κι αυτός θα βγει στο ξέφωτο να ξεχρεώσει
Βλέποντας στο σύνολο οι αθώοι ένοχοι πώς φέγγουν

Πώς το κακό διανθίζεται ολοένα απ’ τη σπορά
Των τότε πράξεων που αμελήσαμε να πράξουμε
Πώς ψαλιδίζονται οι άνθρωποι κοινωνικά από μικροί
Για να είναι της λαμπρής αποκοτιάς οικότροφοι μαζί

Ας μείνουμε σε προσωπικές ταξινομήσεις
Προτού μικρύνουμε σε τύπους ασφαλείς
Ας εφαπτόμαστε στη φορά του δρόμου
Άνευ φροντιστηρίου χαρακτήρες
Εμείς οι εξ ορισμού ανασφαλείς

Δημόσιες σχέσεις, τουρισμός και πρόσωπα

Για όσους πίνουν το βιβλίο όπως τον καφέ τους…

Θέλουμε, λοιπόν, να δούμε σε τι συνίστανται οι δημόσιες σχέσεις μιας πόλης, όπως μας παρουσιάζεται με την πρώτη ματιά. Διακρίνοντας την ποιότητα μιας σχέσης από την όσφρηση αλλά και την όραση, έχουμε και λέμε: οι δημόσιες σχέσεις της πόλης έγκεινται στα καφέ και στα βιβλιοπωλεία της. Διότι, αν δεν πιεις καφέ, σε μια πόλη, κι αν δεν περάσεις από τα βιβλιοπωλεία της, αργά ή γρήγορα θα νιώσεις ότι δεν έχεις μάθει από τα μυστικά της και άρα, αυτό που θα σου λείπει δεν θα σε ανακουφίζει. Στη Βαρκελώνη, δίνοντας από το χρόνο μου και στα δύο έθιμα της ανακούφισης, είχα διαρκώς την αίσθηση ότι δεν ήμουν σε άλλη χώρα. Σαν να είχαν γίνει, ξαφνικά, όλα οικεία. Αναγνωρίσιμα. Βέβαια, ήταν αναγνωρίσιμα αλλά παράλληλα διατηρούσαν την τελετουργική ιδιότητα του μη προβλέψιμου. Ώστε, τίποτε δεν απεκδυόταν τη γοητεία του.

Επιπλέον, με το να επιδιώκω κουβέντες στα ισπανικά, όπως το περπάτημα από τη μία άκρη της Ράμπλας στην άλλη, διαπίστωνα ότι, μέρα με τη μέρα, είχα και πιο ικανοποιητική ευχέρεια στη διαχείριση της γλώσσας. Κι επειδή, από την άλλη πλευρά, δεν ήταν και δυνατό να αγοράσω όλα τα βιβλία, ενώ στιγμιαία διέκρινα ότι κολλούσαν με ένα κομμάτι του εαυτού μου, προτιμούσα το ανέξοδο ισπανικό μπλα-μπλα αντί να υπολογίζω τα ευρώ για βιβλία, εκ των οποίων δύο τελικά νίκησαν στη μάχη με το χρόνο και προστέθηκαν στην τσάντα για την Αθήνα. Στο διάστημα αυτών των πέντε ημερών, ζούσα όπως ένας κάτοικος της πόλης που διψά για καφεδάκι και κείμενο. Απλά. Και φυσικά, ήμουν για επαγγελματικούς λόγους στη Βαρκελώνη.

Υπό ορισμένες συνθήκες, αυτή η επιλογή ζωής και νοοτροπίας με έμφαση στο διπλό έθιμο του καφέ και του βιβλίου μπορεί να έχει αντίκρισμα και σε επαγγελματικό επίπεδο. Κάποτε, ενώ άκουγα παράπονα από μια κυρία, που υπερασπιζόταν μια άλλη κυρία –έτσι γίνεται πάντα αν έχουμε να κάνουμε με ρόλους κυριότητας-, είχα απαντήσει στην κυρία-εθελοντικής δικανικής υπηρεσίας-, ότι στα όρια φαίνεται ο χαρακτήρας. Πρόσφατα, στη Βαρκελώνη συνέβη, στο αεροδρόμιο, ένα περιστατικό για να επιβεβαιώσω ξανά πόσο μικρή μπορεί να είναι η σκέψη μερικών, και αντίστοιχα, πόσο περιορισμένη η δυνατότητα χειρισμού του λόγου που αυτή συνεπάγεται. Μου αρέσουν πολύ αυτά τα περιστατικά κρίσης και οξύθυμης διάθεσης, πρέπει να ομολογήσω.

Βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, λοιπόν, ένα εικοσιτετράωρο αφότου είχε κλείσει κυριακάτικα. Έξι Έλληνες επιθυμούν να πετάξουν στην ίδια πτήση με άλλους 35. Δεν τίθεται θέμα να μην πετάξει κανείς τους, όμως το ελληνικό δαιμόνιο, που παντού βλέπει ένα πιθανό κακό, κατάλοιπο κι αυτό του συνδρόμου κατοχής ενδεχομένως, επινοεί και αναμοχλεύει. Στην περίπτωση αυτή των δυο πρακτορείων, που εκπροσωπούν τους 6 και τους 35, είναι σαφής η διαφορά στα άτομα, στους μεν και δε. Οπότε, στη σειρά των γκρουπ, και αυτονόητα ανεξαρτήτως της προτερόχρονης αναμονής των 6, η προτεραιότητα έπρεπε να είχε δοθεί, και από την αεροπορική εταιρία, στην εξυπηρέτηση των 6.

Όταν όμως, στην παρούσα συγκυρία, ο εκπρόσωπος των 35 δεν αντιμετωπίζει μια κατάσταση στο σύνολό της, αλλά ενεργεί-και μιλά στη μητρική γλώσσα που ακούμε και αντιλαμβανόμαστε όλοι- λέγοντας ότι «θέλει να πετάξουν οι 35 δικοί του» - όπα, το άλλο με τον Τοτό δεν θα του το είπαν- τότε, σε ποια βελτίωση, όσον αφορά στην κουλτούρα και στη νοοτροπία του ελληνικού τουρισμού, οφείλουμε να ευελπιστούμε; Συμπτωματικά, ας σημειώσω ότι με την Aegean πετούσαμε. Προφανώς. Η σούπερ διαφήμιση της εταιρίας για τις πτήσεις της Αθήνα-Λονδίνο δεν ήταν τυχαία…

Κρίμα λοιπόν και για την εικόνα που δίνουμε σε άλλες χώρες, όταν ένας 45χρονος απευθύνεται σε συναδέλφους, που βλέπει για πρώτη φορά, στον ενικό, και δημιουργεί έξι τουλάχιστον αντιπάλους αν όχι πολύ περισσότερους, συνυπολογίζοντας τις κακές εντυπώσεις που θα σχημάτισαν και οι υποτιθέμενοι «δικοί του». Πολύ κακό για το τίποτα, σύμφωνα με την κοινή ρήση, εφόσον όλοι «πέταξαν». Για τη διαχείριση, όμως, συγκοινωνούντων αντικειμένων, όπως είναι οι δημόσιες σχέσεις και ο τουρισμός, ακόμη και το τίποτα μπορεί να σου στοιχίσει. Αρκεί να σκεφτούμε ότι στο λανθάνον έγκειται το νόημα. Υπό αυτήν την έννοια δεν υπάρχει «τίποτα», παρά μόνο «τιποτένιοι λιλιπούτειοι»…

*φωτό:
Για το βιβλίο που άφησα πίσω
http://www.maletas-perdidas.blogspot.com/
http://www.salamandra.info/fitxa.php?titol=634
http://www.salamandra.info/home.php

&Something about trust in art when you don't know...

Trust

To explain how
I experience trust
Is feasible
On the other hand
I’d rather not
I am going to let it
Plain because
Languages keep wriggling
Out of our hands
Even after the markets stop
Even when we ignore the words
As there is an eye of wave
That serves both instinct and rhythm
In a circle of cultural trust
Where political finds personal in relation
Without bothering the universe
As if it were made a marketplace
Never demand explanations
About good and bad
Only ask why and how
Accepting the open gift of the other face
For Florian Merkel
For the art that removes memory
From the warning ring calls of daily stuff
The story of Pit and Pat is posted in German
In an attempt to let it plain
Maybe in the future more of Merkel will see
The way how trust prospers
As it is dense and blows the will
Of the child that touches
Selected flowers in the hill
With no reason to understand why

Florian Merkel:Thanassis Frissiras Gallery έως 30/4

* one story-present
from the artist
Florian Merkel
thank you, Florian, for the honour to share it with us


PIT UND PAT

Pit und Pat laufen durch die Stadt. Sie suchen einen hoffnungstragenden Ort, an dem sie ihre Schöpfung – blaue Pudel! – zeigen können. Sie haben allen Grund dazu. Blaue Pudel sind nämlich selten und gefragt und in den Zeitungen sehen wir häufig die Bilder von glücklichen Züchtern auf der Siegertreppe.

Die Aufzucht fand in den letzten Jahren im Garten von Pats Schwiegermutter statt, wo die Tierchen sich zwar tummeln können aber sonst nicht weiter wahrgenommen werden. Letzteres ist nicht gut. Denn eines der Tiere kann sogar lesen. Nicht direkt, aber es ist in der Lage, lineare Formen, selektive Tonfrequenzbereiche und gekochten Pansen in vorteilsbezogene Beziehung zu setzen. Nur wenige Tiere sind dazu fähig. Noch weniger Menschen verstehen tatsächlich die Bedeutung dieser Begabung.

Eddy, so heißt der Pudel, hat ein Problem. Das heißt, er weiß nichts davon. Oder, besser gesagt, er ahnt nicht das Problem. Leichte Gleichgewichtsstörungen haben es angedeutet: Eddy ist krank und seine 30 umgerechneten Menschenjahre werden sich nicht fortsetzen.
Daß sein Können vererbbar ist, erkannte eine befreundete Genetikerin aus dem Schachklub von Pit. Nur, Eddy macht sich nichts aus Pudelweibchen und wird deshalb seine Begabung nicht weitergeben.
Was tun – für Eddy läuft die Restzeit und Pit und Pat sind verstört wegen dieses Querschlages in ihre Anstrengungen.
Ob Eddy homosexuell ist, konnten sie nicht mehr feststellen, dazu ist er schon zu geschwächt. Pit hatte die Vorstellung, Eddy als Gotteszeichen publik zu machen, was Pat zuwider war. Pat haßt die Presse und interpretierte die Idee als Blasphemie, worüber Pit sich nicht freute, denn Pit glaubt nicht am Gott.

Sei es wie es sei, Eddy macht’s nicht mehr lange und muß berühmt werden, das ist er seinen Betreuern schuldig. Fünf Jahre harte Arbeit brauchen Anerkennung.
Sie ahnen es vielleicht schon, wer sich in dieses Terrain begibt, braucht Nerven aus Draht und die Standfestigkeit eines Punchingballs. Denn jeder Dödel glaubt, mit bunten Hunden punkten zu können. Die Viecher in Tinte zu baden, versuchen nur die ganz simplen Geister und wir erinnern uns schmunzelnd an die bunten Pfützen bei der Windhundparade, als es im Lustgarten regnete.
Nein, die besseren Tricks beruhen auf einer Kombination von spezieller Diät und ultravioletter Bestrahlung. Daß so etwas für die Hunde nicht schön ist, versteht sich von selbst. Vergleichsweise harmlos ist das Stopfen von Dalmatinern mit Möhrenschleim, andere Rezepturen basieren auf Blei und Chromaten. Das übersteht ein Dackel nur eine Saison lang.
Pit und Pat verabscheuen solche Methoden. Ihr Ansatz liegt im klassischen Mendelschen System. Dummerweise gerät dieses immer mehr in Vergessenheit und die paar Züchter, die die Eleganz des Verfahrens erkennen und schätzen können, gehören zu einer aussterbenden Gattung.

Pit und Pats Pudel glänzen in betörender Weise, ihre Felle schillern wie Perlmutt, darin liegt der Vorsprung gegenüber den Kollegen, und die besonderen Fähigkeiten von Eddy sind ein zusätzlicher seltener Glücksumstand, der die Aufmerksamkeit des Publikums auf die blaue Schar lenken könnte - solange Eddy dazu noch in der Lage ist.
Pit und Pat haben ihn heute warm gewaschen und geföhnt, der Gute kann das sogar genießen, und in die Pet Box gesteckt, um ihn auf ihrer Wanderung zu schonen.

Am späten Nachmittag trafen sie im Hofstall ein, einem Geheimtip für Hundeliebhaber, zentral in der Stadt und doch verborgen gelegen, könnte diesem Ort die Zukunft gehören. Der Hofstall ist eine ehemalige Versuchsschlachterei, in der zu Kriegszeiten der Eiweißbedarf der Bevölkerung auf unkonventionelle Weise gedeckt werden sollte. Man spricht nicht gern darüber, doch der Geist des Hauses steckt noch in jedem der schmutzigen Ziegel, ein strenger Geruch, der ein morbides Publikum zu abendlichen Vergnügungen anlockt. Warum ausgerechnet viele engagierte Hundefreunde geradezu obsessiv die Gemäuer aufsuchen, ist eines der großen Rätsel der letzten Jahre.

Eddys Nase funktioniert noch recht gut und der Anblick von schlierigen alten Ablaufbecken ließ ihn aufbegehren: Er hustete und schniefte, bellte, ein säuerlicher Schleim verteilte sich auf seinem Fell. So war ihrer des Bleibens nicht länger.
Die Säuberung von Fell und Box in der Toilette gestaltete sich zu einem Meisterstück an Improvisation, unbedingt notwendig, sollte doch dieser Abend ein greifbares Ergebnis auf ihrer Suche bringen.
Ein leichtes Müffeln blieb in Eddys Fell. Im Drogeriediscounter an der Ecke fanden sie süß duftende Parfüme und Mentholextrakt. Beides erschien Pit und Pat zu inhaltsschwer, um Eddys Geruch damit zu überdecken. Besser war es, einem Motoradfahrer für etwas Geld einen Schluck Benzin aus dem Tank zu nehmen und Eddy damit einzureiben.

Zur nächsten Station auf ihrer Wanderung geriet der Dog Shop, ein Platz, so häßlich wie sein Name. Doch kann jeder Interessent den Laden von den Verwaltern mieten. Ein paar DOGGY EVENTS haben hier schon stattgefunden, doch selten erreichte solch eine Veranstaltung den Grad von Aufmerksamkeit, der über den Rayon hinaus Bedeutung gehabt hätte.
In einem der Räume führte ein Bernhardiner einen schlechten Tanz auf. Sein Herrchen hatte den duchaus begabten Hund ausgerechnet mit einem Bastrock geschmückt, im Glauben daran, solch eine peinliche Maskerade könne fehlendes Training ersetzen... Das Interesse des Publikums galt entsprechend weniger der Darbietung als den aktuellen Ergebnissen von der Rennbahn, die an dem Abend regelmäßig im Radio durchgesagt wurden.

An einem Tresen im Büro saßen die drei Verwalter, wenig war in diesem Bereich los, deshalb gönnten sie sich alle eine Stärkung. Als Pit und Pat den Mut faßten, die drei anzusprechen, machten sie einen Fehler: Wer Tomatenstücke aus der Dose löffelt, möchte nicht gestört werden.
Entsprechend harsch kam die Reaktion, blaue Pudel seien uncool, lesende Hunde dämlich und überhaupt sei man des nervenden Packs überdrüssig. Als die Verwalter einen Mietpreis nannten, dessen Höhe im offenen Widerspruch zum Zustand des Etablissements stand, mußten Pit und Pat handeln. Mit einer irritierenden Geste ließ Pit die Blicke der Verwalter zum Fenster gleiten, gleichzeitig schüttete Pat den Valiumvorrat, den Pat zur Beruhigung stets bei sich führt, in die offenen Gläser.
Kurze Zeit später lagen die drei Gestalten am Boden.
Während das Dog Shop Publikum zwei Zimmer weiter gebannt vorm Radio saß, zogen Pit und Pat den Verwaltern die Kleider aus, rieben ihnen die Haut mit der im Büro reichlich vorhandenen dunklen Stiefelwichse ein und steckten die Männer in die Baströcke aus der Garderobe des Bernhardiners.

Ein Anruf bei der Einwanderungsbehörde über Ärgernis erregende Immigranten genügte und die drei Rauhbeine wurden umgehend in das nächste Flugzeug ins Pfefferland verfrachtet.
Morgen werden sie vor lachenden Kindern am Strand sitzen, die Stiefelwichse wird sich mit ihrem Schweiß mischen und niemand wird ihnen glauben.
Eddy war vom Dog Shop eigentlich ganz angetan, den Geruch empfand er als anheimelnd. So liegt er nun in der Pet Box und schlummert, wärend Pit und Pat weiter durch die Stadt, zur nächsten Adresse laufen.

Thanassis Frissiras Gallery
Κριεζώτου 7
10671 Αθήνα
τηλ / fax: 2103640288
http://www.thanassisfrissirasgallery.com/

Florian Merkel
Mόνα και Λου - Απόδραση από το χρόνο

Διάρκεια έκθεσης : 11 Μαρτίου - 30 Απριλίου 2010
Ώρες λειτουργίας : Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 - 14.00
και 17:30 - 20:30
Τετάρτη και Σάββατο: 11:00 - 16:00

*photo: Ζωή εν Κοινωνία

Τηλεόραση περιορισμένης ευθύνης vs conceptual art

find a concept, then walk

Τελικά πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι τα προγράμματα της φετινής ελληνικής τηλεόρασης είναι περιορισμένης ευθύνης. Αν δεν πρόκειται, επί παραδείγματι, για την Εποχή των Εικόνων, ή τις Κεραίες της Εποχής μας, οι περισσότερες από τις εκπομπές είναι για δακρύβρεχτες καταστάσεις. Σκέφτεσαι να πατήσεις τυχαία το κουμπί, αφού ή σε επανάληψη θα τύχεις ή σε σόου για τα αμπελοχώραφα. Περί αυτών ο λόγος, βλέπουμε με πόση συνέπεια, το πρόγραμμα του Άλφα βρίσκεται κοντά στις ανάγκες του αγρότη. Ενώ έληξε το πρώτο προϊόν της αγροτιάς, το σόου του μόνου αγρότη που ψάχνει, τώρα είναι σε εξέλιξη και δεύτερο προϊόν θαλπωρής προς τον αγρότη, συνοδευόμενου από –τι άλλο;-μητρικό ένστικτο.

Επιστρέφοντας από τη Βαρκελώνη και κάνοντας cocooning, η απερίσκεπτη, πήρα μια ιδέα για το τι συζητούν στο πρόγραμμα «μια νύφη για το γιο μου». Δεν ξέρω, αν όλα τα επεισόδια είναι σαν αυτό που έτυχε να δω, ή αν το εν λόγω επεισόδιο ήταν best of. Πάντως, στην εκπομπή που είδα εγώ, εθεάθη νεαρή ξανθιά, υποψήφια νύφη, να μιλά –σε ελληνικά- και από κάτω εμφανίζονταν ταυτόχρονα υπότιτλοι στα ελληνικά. Ούτε στο Παραπέντε, τέτοια σκέψη, με τα «νι» και «λι» της Αμαλίας. Η συγκεκριμένη κοπέλα του σόου, βέβαια, ως τίμια και εργατική, προσπαθεί να μαζέψει ελιές, για να αποδείξει το ήθος της στην κοκκινομπλουζίτσα πεθερά, ώστε στο τέλος, από την υπερένταση, τη βλέπουμε να δηλώνει: «μου έβγαλε το λάδι αυτό το παιδί». Τι διαπιστώνεται, λοιπόν, παρακολουθώντας ανελλιπώς την εκπαιδευτική τηλεόραση; Το αυταπόδεικτο, ότι υπάρχει δηλαδή μια αντιστοιχία λόγου και πράξης. Καθώς η κοπέλα καταπιάστηκε στο μάζεμα των ελιών, εξοικειώθηκε άμεσα με το αντικείμενο του ρόλου της, σε σημείο που μπόλιασε την ελιά στο πετσί της. Αφού της έχει βγάλει το λάδι (αυτό το παιδί), τα εμφυτεύματα περιττεύουν…

Τέλος-πάντων, για να επιστρέψουμε στα δρώμενα της Βαρκελώνης, εκεί υπάρχουν ενδιαφέρουσες εκθέσεις, όπως είναι του Rodney Graham στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης –Macba- με τίτλο A travès del bosque, και η οποία πρόκειται να διαρκέσει έως τις 15 Μαΐου 2010. Επίσης, στο Μουσείο Πικάσο της Βαρκελώνης, στην ατζέντα της επικαιρότητας βρίσκεται και άλλη μία παράλληλη έκθεση του Rodney Graham με τον τίτλο Possible Abstractions. Το ενδιαφέρον σε αυτά τα έργα της conceptual art, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ο Γκράχαμ επενδύει στο υλικό της έμπνευσής του, αντλημένο από τους χώρους της διαφήμισης, της μουσικής και της τέχνης γενικότερα, για να το ενσωματώσει σε ένα ενιαίο σύνολο, στο πλαίσιο του οποίου η δύναμη της υποβλητικότητας του έργου αφορά στην πράξη της αφαίρεσης: όσο το μοτίβο συγκεκριμενοποιείται από τα συστατικά του, τόσο απελευθερώνεται από τις επιπρόσθετες συμβάσεις. Ώστε, τα όρια του έργου δεν προσδιορίζονται από ένα μόνο συνδυασμό αλλά αγγίζουν την απεραντοσύνη όλων των πιθανών και δυνατών συνδυασμών, διά των οποίων επιτυγχάνεται η συνέπεια στο στόχο και βέβαια πιστώνεται η προσήλωση στη δύναμη της εικόνας.

http://www.macba.cat/controller.php?p_action=show_page&pagina_id=28&inst_id=27530&lang=ESP&PHPSESSID=oaao59o6i8nv06q731d6grdpb3

credits:

Possible Abstactions_1 / Possible Abstactions_2
Rodney Graham
Possible Abstractions
© Museu Picasso, Barcelona 2010. Foto: La Fotogràfica
© Rodney Graham

Portada revista
Rodney Graham
Possible Abstractions
© Rodney Graham

Vancouver Sun 88mb grande
The Vancouver Sun: Fri., Nov. 9, 1962, 2007
Courtesy of the artist and Lisson Gallery, London
Photo by: Dave Morgan. Courtesy of the artist and Lisson Gallery
© Rodney Graham, 2010

Λίγο πριν έρθει άλλο ένα σαββατοκύριακο...

Το Καρβέλι

Τα κλειδιά εξέπνευσαν μόλις
Με το τελευταίο μικρό τικ στην πόρτα
Ξεπορτίζει η ποιητική άδεια και σήμερα
Αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά
Στο γραφείο των τριών αφίξεων
Ακόμη το τσιγάρο δεν ανάβει το ίχνος
Φρέσκο ψωμί πλησιάζει σαν ένας λίβας
Από τους φούρνους της άμοιρης τύχης
Στη μύτη που ισοσκελίζει τα πάντα
Για να ορθοποδεί με τον τρόπο της
Ζεστός ο άνεμος δεν παραγνωρίζει
Τα δωμάτια αλλά θα το υποπτεύεσαι
Δεν είναι παρά η ίδια ψεύτικη μοίρα
Αυτή που βαλσαμώνει δικαιωματικά
Τα αστέγαστα όνειρα της εφηβείας
Του ζωηρού ερπετού μετά το ξενύχτι
Το ρούχο σκαλώνει αφήνοντας μαλλί
Να τρέξει από το ρεύμα της σκάλας έξω
Δίνοντας από τις εμπειρίες σου στον δίπλα
Μιλάς χωρίς σποτ και κινδυνολογίες
Κι όμως απόψε δεν ξεσκαλίζονται τα πριν
Ένα κηροπήγιο πλέον δεν κυκλοφορεί εδώ
Παιδιά τα πέταξαν στη θάλασσα με φύκια
Κι ο φακός που ανάψαμε αργότερα μαζί τους
Στο τίποτα σπιθαμή ελπίδας δεν απέφερε
Οπότε κέρδος είχε το τίποτα που άρχισε
Το παραλήρημα φουσκώνοντας τη θάλασσα
Τα φορτωμένα στο μαντρί φυγείν αδύνατον
Φωνή τρομακτική ερχόταν καταπάνω μας
Καρβέλι που δε φάγαμε με ζύμη από γαρδένια
Κοιτάζαμε μαζί με τα ακαταλόγιστα στους κήπους
Κάποιοι πρέπει να χτενίζονται μπροστά σε
Αυτόν τον κρύο ιδρώτα που σκοτώνει έργα
Ο ήλιος του μεσημεριού επάνω στην τσάντα
Ξεσκαλίζει εκείνο το δώρο χωρίς λόγο
Ας μην υπάρχει περίπτωση να του το προσφέρω
Όσο οι αναμνήσεις με αφορούν αλλά ομοίως
Με πουλούν σε ένα κυνήγι σικέ ανάρμοστο
Αγοραπωλησίας και σιωπηλής θυσίας
Αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι ηλιαχτίδα
Να ξεγλιστρήσω απ’ το δίχτυ ωριμότητας
Σε έναν άλλο τόπο άλλης δύναμης και νιότης

Στροφοδίνες & Ρουμί στο Μουσείο Μπενάκη, 24-25/4

Διάλεξη στο πλαίσιο των ΕλληνοΙρανικών Σχέσεων, 23/4

Tο Μουσείο Μπενάκη και η Εταιρία Ελληνο-Ιρανικών Σπουδών (Αθήνα) υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Σουνταβάρ (Γενεύη) και του Ιδρύματος Χουτάν (Νέα Υόρκη) οργανώνουν την Β’ Ετήσια Διάλεξη Ελληνο-Ιρανικών Σπουδών την Παρασκευή, 23 Απριλίου 2010, στις 19:30 μ.μ στο Μουσείο Μπενάκη, κτήριο οδού Πειραιώς με αφορμή την συμπλήρωση 2500 ετών από τη Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.).


*photo: carpet with the zodiac circle, Carpet Museum, Tehran, Iran

Η φετινή εκδήλωση αποτελεί συνέχεια στη σειρά διαλέξεων της Εταιρίας Ελληνο-Ιρανικών Σπουδών που εγκαινιάσθηκε στις 10 Μαρτίου 2009 στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του King’s College (Λονδίνο).

Η εν λόγω εκδήλωση θα αρχίσει με τις εισαγωγικές τοποθετήσεις του Δρ. Ευάγγελου Βενέτη, Ισλαμολόγου-Ιρανολόγου, Διευθυντή της Εταιρίας Ελληνο-Ιρανικών Σπουδών (Αθήνα), της κας Φατεμέ Σουνταβάρ Φαρμάνφαρμαγιάν, διευθύντριας του Ίδρυματος Σουνταβάρ, (Γενέυη) και της Δρ Μινά Χουτάν, διευθύντριας του Ίδρυματος Χουτάν (Νέα Υόρκη).

Στην συνέχεια η γνωστή ελληνίστρια και αρχαιομαθής Δρ. Άμελι Κερτ (Amelie Kuhrt), Ομότιμη Καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας στο University College London και μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, θα μιλήσει για την αντίληψη που είχε σχηματίσει ο αρχαίος ελληνικός κόσμος για την Δυναστεία και το Βασίλειο των Αχαιμενιδών πριν, κατά την διάρκεια και μετά την Μάχη του Μαραθώνα.

Θα ακολουθήσει δεξίωση στο εστιατόριο του Μουσείου.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό.

The Benaki Museum in collaboration with the Society for Hellenic-Iranian Studies
under the auspices of
the Soudavar Memorial (Geneva) and the Houtan Foundation (New York)
organise
the Second Lecture in Hellenic-Iranian Studies
commemorating the 2,500 years of the Battle of Marathon.

Τhis event will begin with the introductory remarks of Dr Evangelos Venetis, Director of the Society for Hellenic-Iranian Studies (Athens), Mrs. Fatema Soudavar Farmanfarmayan, Director of the Soudavar Memorial Foundation and Dr Mina Houtan, Director of the Houtan Foundation (New York).

A well known expert in Ancient History, Prof. Emerita Amelie Kuhrt, FBA, University College London is going to give a speech about the image of the Achemenids amongst Ancient Greeks.

A reception will follow.
Entrance free
Friday, April 23rd 2010
at 19:30

Benaki Museum Auditorium,
138, Pireos str.,
Athens, Greece.

Μικρές ιστορίες από τη Βαρκελώνη (2): MACBA

Η εμπειρία
της διόδου
από το ρίσκο του Aτυχήματος
στη ντίσκο του Eυτυχήματος

Ένα τραμ πάτησε ξαφνικά το διάσημο Καταλανό αρχιτέκτονα, Antoni Gaudí, στις 7 Ιουνίου του 1926. Στη διασταύρωση των οδών Carrer de Bailén και Gran Vía της Βαρκελώνης, το πεσμένο σώμα του φτωχού αρχιτέκτονα δεν συγκίνησε τους ταξιτζήδες, που συνέβη να πέρασαν από εκείνο το σημείο, εφόσον δε σταμάτησαν για να μεταφέρουν το χτυπημένο στο νοσοκομείο. Μάλλον, τελικά, εκείνοι οι ταξιτζήδες συμπεριφέρθηκαν σαν χιμπατζήδες του τύπου «δεν βλέπω ούτε ακούω». Τρεις ημέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου, ήταν πλέον γνωστό ότι ο 74χρονος Gaudí είχε πεθάνει.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν αυτή η 25η Ιουνίου, ημέρα γέννησης του Καταλανού αρχιτέκτονα, εκτός από ημέρα της επιχειρηματολογίας, όπως είχα διαβάσει, χρόνια πριν, συμπίπτει να είναι και ημέρα της απροσεξίας. Διότι, μες στην αναμονή όλων, όσα πρόκειται να υλοποιηθούν, η ύλη του σώματος μπορεί και περνά απαρατήρητη, ακριβώς όπως κινείται άνευ ενός ορατού επιχειρήματος και, άρα, άνευ ενός συγκεκριμένου αντικειμένου.

Το σώμα, όμως, που κινείται, αναζητά την επαφή με το χώρο, για να ξεχάσει ότι αποτελεί ξεχωριστή μονάδα ή για να θυμηθεί ότι αποτελεί αναπόσπαστο μέρος ενός ενιαίου χώρου. Το σώμα επιθυμεί να οριστεί εκ νέου. Αυτό το αίσθημα της απόλυτης εμπιστοσύνης στο χώρο, σαν να ήταν η παλάμη οδηγός αλλά και σημείο (επ)αφής μέσα σε ένα απεριόριστο άσπρο διαρκείας, ενώ περπατούσα ανηφορικά και με κλειστά τα μάτια, το ένιωσα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Βαρκελώνης, ένα έργο του εξαιρετικού αρχιτέκτονα Richard Meier. Ώστε, διαπιστώνουμε πως δεν είναι μόνο τα έργα, τα οποία φιλοξενεί αυτό το μουσείο, ενδιαφέροντα. Ενδιαφέρουσα κυρίως είναι –ή γίνεται εξελικτικά- η παραμονή στον εσωτερικό χώρο του μουσείου. Η προέκταση του λευκού, στο επίπεδο της ψυχολογίας, συνιστά το πάγωμα του εφήμερου, περιοδικού χρόνου. Το πέρασμα στη λευκή εσωτερίκευση προσιδιάζει στο ύψωμα μιας σημαίας αισιοδοξίας άνευ συγκεκριμένης απόχρωσης. Καθώς, εδώ δεν υπάρχουν ατυχήματα, μπορούμε ελεύθερα να ζούμε αφηρημένα. Μέσα στο άσπρο και στην επιφάνειά του. Μια ευχή; Θα ήθελα πολύ να κοιμηθώ στο Macba (Museo de Arte Contemporanea de Barcelona), καθώς ο αρχιτέκτονας Meier πέτυχε το στόχο του, να με επαναφέρει στην επιθυμία για τον ύπνο: στην πρώτη και ύστατη ανθρώπινη κατάσταση.

http://www.gaudiclub.com/ingles/i_vida/i_vida5.asp+gaudi+died&cd=2&hl=el&ct=clnk&gl=gr
http://www.richardmeier.com/www/
http://www.youtube.com/watch?v=DhZ1kNo1W5Q

Barcelona y nosotros:reflejos de una ciudad ansiosa

Βαρκελώνη 1, 2 και φύγαμε!

No soy que una escuchadora de los ritmos

15 Απριλίου, νωρίς το απόγευμα. Αν και ζαλισμένη, με ένα κεφάλι καγκουρό που βγάζει βόλτα τον πυρετό του, μια αύρα από οικείες ιδέες και φρέσκιες εντυπώσεις, πράγματι έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι πατώ στην άσφαλτο της Βαρκελώνης… Η απευθείας πρωινή πτήση της Aegean – Α3 680 και 681 της επιστροφής- σε αφήνει με τις μπαταρίες γεμάτες να ξεχυθείς στην plaza Catalunya, αφού έχεις πρώτα ξεμπαρκάρει στο Hotel CasaNova της Gran Via, δυο λεπτά περπάτημα από την πλατεία Πανεπιστημίου. Μοντέρνο, άνετο και ιδιαίτερο, το Hotel CasaNova είναι από τις καλύτερες ξενοδοχειακές προτάσεις στο ζωηρό κέντρο της πόλης. Οπότε, το κυνήγι του ματιού αρχίζει άμεσα στην πόλη που όλα ακούγονται όπως ένα «α»: «α», καίγομαι και «α» εκπλήσσομαι! Στη Βαρκελώνη που έχει τα πάντα: θάλασσα, καφέ, βιβλία. Την αισθάνεσαι από το πρώτο λεπτό σαν μια δεύτερη πατρίδα. Μπορείς να μιλήσεις σε όλους και όλοι να σου μιλήσουν. Αν μιλάς τα ισπανικά, τότε οι συζητήσεις γίνονται προχωρημένες: μέχρι τα ζώδια, πόσα ταξίδια κάνεις και ποιους συγγραφείς αγαπάς. Με γέλια στο ενδιάμεσο, σαν διακοπή για διαφημίσεις. Lo celebro!

Αν υπάρχει ομοιότητα ανάμεσα στα ελληνικά και τα ισπανικά; Κάποτε, στη Μαδρίτη, ένας νταρντανο-Ισπανός, που με άκουγε να μιλώ ελληνικά, μου είχε πει: « μου φαίνονται σαν τα ισπανικά, αλλά ανάποδα, από την άλλη πλευρά της Μεσογείου»...

Erase una vez, δηλαδή, μια φορά κι έναν καιρό… Στη Βαρκελώνη ξεκινούν και τελειώνουν συνέδρια, νύχτες με μοχίτο και ημέρες με ψώνια, από την κεντρική Ράμπλα, που σημαίνει «χείμαρρος»… μέχρι τις υπόλοιπες Ράμπλες. Μόδα, χαμόγελα, φωνές. Όλα μιλούν αυτήν την κελαρυστή γλώσσα της Μεσογείου. Κατεβαίνω στη Μπαρθελονέτα μόνο και μόνο για να δω νερό. Είναι τόσο απλό. Πίνω μια γρανίτα λεμόνι στην προβλήτα με τον ήλιο να με χτυπά κατακούτελα. Αργότερα αλλάζω διάθεση, καθώς επισκέπτομαι το σκοτεινό χώρο του μουσείου Κέρινων Ομοιωμάτων. Έρχονται τα φαντάσματα του Ιράν, τότε, και βλέπω σε ομοίωμα τον Ρέζα Πεχλαβί μπροστά μου. Θυμάμαι ότι αυτός ταξίδευε ανά την Ευρώπη, και κάπως έτσι, βάσει διπλωματίας, εξηγείται και η ύπαρξη του ομοιώματος. Όμως, συγκρατώ από το μουσείο δυο βλέμματα: του Αστούριας και του Λόπε ντε Βέγκα, στην άκρη.

Μπαίνω σε βιβλιοπωλεία, για να βρω νέα βιβλία, να τρέξει το μάτι στις σελίδες, ικανοποιημένο που αντιλαμβάνεται το κείμενο en Castellano. Από ένστικτο πέφτω πάνω στον Mendoza, και αποφασίζω να πάρω το βιβλίο. Επίσης, κουβεντιάζοντας, μαθαίνω ότι η κοπέλα στο ταμείο συζεί με έναν Έλληνα για δυο χρόνια, και αυτός δε μιλά γρι ισπανικά, μόνο αγγλικά. «Δεν ξέρει τι χάνει», της λέω να του πει, αφού η κοπέλα μου λέει τον πόνο της και τελικά πληρώνω για το βιβλίο του Mendoza. Λίγο που το ξεφύλλισα, είδα ότι υπάρχει μέλλον, να το διαβάζω τα βράδια της αθηναϊκής ζέστης με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές τέντα.

Αργότερα πίνω από έναν espresso. Γνωρίζω σε μια άλλη γωνιά έναν ακόμη Jordi, όνομα πολύ οικείο στους Καταλανούς. Διότι, «Jordi» έλεγαν και έναν ταξιτζή, που με εξυπηρέτησε. Όλα γίνονται γρήγορα, η μια ανάσα δίνει στην επόμενη και από μια νέα εικόνα. Ένα σημάδι, ότι πρέπει να φύγω για το επόμενο συμβάν, ένα τηλεφώνημα στο κινητό, μια φωνή ή ένας κρότος από μακριά. Όλα εν τάχει αλλά πολύ γεμάτα, ενώ «gracias» και Grecia δεν έχουν και μεγάλη ηχητική διαφορά, αλλά αυτό πάλι δεν έχει και καμία σημασία.

Σε ένα δεύτερο βιβλιοπωλείο, συμβουλεύομαι έναν πολύ συμπαθητικό Ισπανό. Τελικά αγοράζω το βιβλίο διαφορετικών ιστοριών, Matar en Barcelona των εκδόσεων Alpha Decay, που μου προτείνει. Και, στο πλαίσιο του post-trip ή της meta communication, ήδη η πρώτη ιστορία “Festival de las Luces” του Javier Calvo μου αρέσει πολύ. Τώρα, ναι. Αναζητώ περισσότερα για τον ίδιο, στο διαδίκτυο. Τι σου είναι το διαδίκτυο!

Πίσω στη Βαρκελώνη: μιλώ με τον Αλόνσο από την Κολομβία και τον Αλεχάνδρο από την Αργεντινή, δυο παιδιά που βρίσκονται και δουλεύουν δυο χρόνια περίπου στη Βαρκελώνη. Τρώω ένα σάντουιτς με «χαμόν», συζητώντας μαζί τους την ώρα του διαλείμματος από το παιχνίδι του δρόμου με τους περαστικούς. «Αυτή η δουλειά σου ρουφά πολλή ενέργεια, και γι’ αυτό το κέφι μας εξαρτάται από το κέφι του κόσμου», μου λέει ο Αλεχάνδρο, που έχει στην Ελλάδα έναν καλό φίλο, το Γιώργο. Παντού υπάρχει ένας Jordi αλλά και παντού υπάρχει ένας Γιώργος. Μιλάμε, ενώ ετοιμάζουν, για να πιουν, Mate. «Σου δίνει πολλή ενέργεια το Mate, ιδίως το πρωί», μου λένε και έχουν δίκιο. Όλα αυτά τα πρόσωπα αξίζουν να γίνουν ιστορίες, σκέφτομαι, παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού. Και μου δίνουν κι εμένα ενέργεια, ενώ χαίρομαι να διορθώνω τις εντυπώσεις, που με θέλουν πότε Ιταλίδα και πότε Ισπανίδα στην Ευρώπη. Βέβαια, τώρα με την κρίση, υπάρχουν και διχασμένες συμπεριφορές για την Ελλάδα, ακόμη και μεταξύ των Ισπανών. Από τους δυο Ισπανούς πελάτες, με τους οποίους μοιράζομαι τον καναπέ του βιβλιοπωλείου διαβάζοντας, ο μεγαλύτερος, όταν του αναφέρω ότι είμαι Ελληνίδα, ανασκουμπώνεται και δεν παραδέχεται ότι το θέμα της κρίσης αφορά γενικότερα στις μεσογειακές χώρες, όπως είναι και η Ισπανία. Αντίθετα, ο μικρότερος Ισπανός, ενώ έχει ήδη αποχωρήσει ο άλλος, μου αναφέρει: «αυτό που μου αρέσει σε εσάς είναι ότι μιλάτε. Εμείς εδώ κλεινόμαστε μέσα και ζούμε στα μουγκά». Με χαροποιεί λοιπόν, που ο νεότερος έχει αυτήν την εικόνα για την Ελλάδα. Και αυτό ακόμη το περιστατικό δείχνει ότι στους πιο νέους υπάρχει το αίσθημα της αλληλεγγύης.

Ώσπου ενώ ζούσαμε «σε σιέστα» σκάει το νέο της ηφαιστειακής σκόνης. Ερωτήσεις, πότε και αν φεύγουμε για την Αθήνα, ανησυχίες και γραφικά σενάρια οδικής επιστροφής δίνουν και παίρνουν. Γιατί δεν έχω αυτό το μερτικό στο φόβο, δεν ξέρω. Μήπως να έμενα και άλλο στη Βαρκελώνη; Εν τέλει, με τη θέληση της φύσης, επιστρέψαμε, ώστε το σενάριο της παραμονής δεν υπήρξε παρά μόνο υπόθεση.

Αλλά στη Βαρκελώνη mas… porque no? Macba, Gusto Barcelona, Picasso museo, café Jamaica, sky republic, librerias Bertrand, Woman’s secret…αν δεν υπήρχε η γοητεία της πόλης, η Βαρκελώνη θα έπρεπε να την εφεύρει. Και δια της υπογραφής του Gaudi, με τον οποίο έχω ίδια ημέρα γενέθλια- 25 Ιουνίου- η πόλη είναι ένα υπερρεαλιστικό τοπίο. Δεν ξεχνιέται εκείνο το ουράνιο τόξο, στην πλατεία Σαν Χουάν, μετά τη βροχή, όταν έφευγα από τη Sagrada Familia χωρίς ομπρέλα και με μια ενέργεια, να μη με νοιάζει αν γινόμουν μουσκίδι. Επειδή η ασθένεια του ρομαντισμού είναι σαν την ταυρομαχία. Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Μόνο η απόλαυση της έντασης. Και σε όποιον αντέχει.

http://elblogdejaviercalvo.blogspot.com/
http://vids.myspace.com/index.cfm?fuseaction=vids.individual&videoid=32848470
http://www.alphadecay.org/
http://www.alphadecay.org/libro/matar-en-barcelona
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CE%BB_%CE%86%CE%BD%CF%87%CE%B5%CE%BB_%CE%91%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82

http://www.slh.com/spain/barcelona/barcas.html

Το λένε Φεστιβάλ Μηδέν και είναι καλά...: σας περιμένει

Festival Miden
Call for entries 2010

Deadline extension: April 30, 2010

Video Art Festival Miden invites all video artists and video creators to participate in this year’s events, which will take place, like the past five years, in public spaces at the Historic Centre of the city of Kalamata, Greece, in July 2010.

The festival call is open to every creator (individuals, groups or organizations) of any nationality and background.

The proposed video can be of any genre (video art, experimental video, animation, short movie etc.). Duration under 10 min.

There is no entry fee.

New deadline: April 30, 2010 (post stamped)

In its 6th realization, along with the main program, Festival Miden wishes to present the following additional special showcases:

- a special theme program entitled “ Sound & vision, music & video ”

- a special theme program entitled “ Land/e/scape ”

- a special theme program entitled “Money”

- also, this year a special theme program entitled “Supernatural” will be curated by guest curator Maria Bourika, based in UK.

More info and detailed entry regulations at www.festivalmiden.gr
E-mail: info@festivalmiden.gr

Festival Μηδέν

Πρόσκληση συμμετοχής 2010

Παράταση προθεσμίας υποβολής συμμετοχών έως τις 30 Απριλίου 2010

Το Video Art Festival Μηδέν καλεί όλους τους βιντεοκαλλιτέχνες και δημιουργούς βίντεο να στείλουν εγκαίρως τις συμμετοχές τους για το φετινό πρόγραμμα προβολών, το οποίο θα φιλοξενηθεί, όπως και τις 5 προηγούμενες χρονιές, σε δημόσιους χώρους και πλατείες στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου 2010.

Η πρόσκληση συμμετοχής απευθύνεται σε όλους τους δημιουργούς (άτομα, ομάδες ή οργανισμούς) στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Δεν υπάρχουν θεματικοί ή άλλοι περιορισμοί, με εξαίρεση τη διάρκεια του έργου, που δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα 10 λεπτά.

Δεν υπάρχει κόστος συμμετοχής.

Νέα προθεσμία υποβολής αιτήσεων και έργων: 30 Απριλίου 2010

(σφραγίδα ταχυδρομείου)

Στην 6η διοργάνωσή του, το Festival Μηδέν εκτός από το βασικό πρόγραμμα προτείνει και τις εξής θεματικές ενότητες:

- μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Sound & vision, music & video”

- μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Land/e/scape”

- μια θεματική ενότητα υπό τον γενικό τίτλο “Money”

- μια ακόμη ενότητα, με τον τίτλο “Supernatural” θα επιμεληθεί φέτος η Μαρία Μπουρίκα, εικαστικός με βάση το Λονδίνο.

Περισσότερες πληροφορίες και αναλυτικοί όροι συμμετοχής στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ www.festivalmiden.gr
Επικοινωνία: info@festivalmiden.gr

LOFT

* photos taken from Isfahan...

Loft

Today in the garden
Lofty trees speak softly white confidence
Beyond any colored borders
We are just watching the way
They are competing above us
I never understood
The reason why you are inexperienced
If you are “green”
Between you and me there is green now
And this is enough
For the incomprehensible burden to be buried
Don’t trust the mud-pies
You cannot eat them for breakfast
The only you can perform
Is to find you in the experience
Nature may be your inner self
Of acting in a spiral of cultures

Contrasts from Iran/ Αντιθέσεις από το Ιράν

* Καντοβάν vs Τεχεράνη

Contrasts from Tabriz/ Αντιθέσεις από την Ταυρίδα

Μεταφράζοντας μια χώρα σε ουσία

Για κτήτορες και όχι μόνο

Γιατί λοιπόν ένας ταξιδιώτης που επιλέγει την Περσία, να μη χάσει ούτε σπιθαμή της χώρας, και μάλιστα ούτε σπιθαμή από την Ταυρίδα; Πρώτον, διότι είναι ταξιδιώτης (ταυτολογία) και δεύτερον, διότι, ένα ταξίδι συγκινεί όταν υπάρχουν αντιθέσεις (σημασιολογία). Τότε, το μάτι επιδέξια συνθέτει, ενώ περισυλλέγει διάφορες παραστάσεις με ταχείς ρυθμούς. Ώστε, τρόπον τινά, καθίσταται πράξη η προσωπική ιστορία του καθενός. Η εμπειρία δεν χαρίζεται. Είναι κεκτημένο, για το οποίο πρόκειται να θέσει τον εαυτό του και υπό καθεστώς αγώνα όποιος ενδιαφέρεται να το αποκτήσει.

Ο Ομάρ Καγιάμ το έχει αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο:
«Τη μέρα την αυριανή, φωνή καμιά δε σου την τάζει. / Γι' αυτό φεγγάρι μου θνητό με την ψυχή σου γλέντα, /κούπες αδειάζοντας στη φωτοφεγγαριά. Μπορεί ένα μεσονύχτι / να ψάχνει το φεγγάρι να μας βρει και να 'μαστε φευγάτοι».

Βέβαια, ισχύει και ότι η εμπειρία εμπλουτίζεται. Υπάρχει το λεγόμενο «επιπροσθέτως»… Εν συντομία, ας σημειωθεί ότι μια χώρα δεν γίνεται αντιληπτή –και πόσο μάλλον γοητευτική- στα μάτια των ταξιδιωτών μόνο μέσα από την ιστορία της, αλλά κυρίως μέσα από τη λογοτεχνία της. Οπότε, ένα ταξίδι είναι εκ των προτέρων και πολιτιστικό, όπου και αν πηγαίνουμε. Όσον αφορά στον ιδιαίτερο προορισμό της Περσίας και της «λογοτεχνικής κάλυψης», δεν θα μπορούσαν να λησμονηθούν τα περίφημα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ, εκ των οποίων είναι και το τετράστιχο («ρουμπάι»), που προαναφέρθηκε και αποτελεί μέρος της προσεγμένης συλλογής των εκδόσεων Ηριδανός.

Και ένα ακόμη τετράστιχο, που δεν παραλείπω να διαμεσολαβώ από μνήμης σε ταξιδιώτες:
« Σύννεφο της κακοτυχιάς να μην αφήνεις να σε σκιάζει / Κι ας μη χαθούν οι μέρες σου σ’ αναίτιας λύπης την ομίχλη/ Μην απαρνιέσαι το λιβάδι, το φιλί, το ερωτικό τραγούδι/ μέχρι με τον πηλό να ζυμωθεί μια μέρα ο πηλός σου».

Δεν έχω δει πιο όμορφο τρόπο, με τον οποίο να αποδίδεται η ιδέα του θανάτου… Η αναφορά στον πηλό συνιστά το πέρασμα, από τη μία συνθήκη (της ζωής) στην άλλη (του θανάτου)…
Και συνοψίζοντας: μπορεί η Περσία να ήταν αυτή που είναι, χωρίς την αναφορά στα Ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ, εμείς όμως δε θα αισθανόμασταν με τον ίδιο τρόπο την Περσία, αν δεν είχαμε διαβάσει τον Ομάρ.

http://hridanos-ekdoseis.gr/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage_images.tpl&product_id=71&category_id=7&option=com_virtuemart&Itemid=1

Αν σας ενδιαφέρει ο προορισμός της Περσίας, για να επισκεφτείτε την Ταυρίδα και το Καντοβάν, την περσική «Καππαδοκία»:
www.heronia.com
*φωτό: στιγμιότυπο από το παζάρι της Ταυρίδας...

Jane Birkin & Fnac: all together in a meeting...

music is like make-up...it makes distant people live together
Jane Birkin comes to Fnac, (metro:monastiraki)
17.04.2010, 17.00

http://www.imdb.com/name/nm0000945/
http://www.janebirkin.net/uk/

Πέρσα Σταματοπούλου: "περφορμάρει" στο ΕΜΣΤ...

την Παρασκευή 16 και το Σάββατο 17 Απριλίου 2010,
ώρα 20.00
στο Ε.Μ.Σ.Τ
Κτίριο Ωδείου Αθηνών

Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης



Η περφόρμανς έχει βασιστεί στο ποίημα του καθηγητή και ποιητή Γιώργου Βέλτσου Σχέδιο για Ηλέκτρα, που κυκλοφόρησε πρόσφατα με 8 εικόνες του Χρόνη Μπότσογλου, οι οποίες παρουσιάζονται στο χώρο της έκθεσης. Στο πλαίσιο ενός διακαλλιτεχνικού διαλόγου, η Ομάδα Σύγχρονου Χορού της Πέρσας Σταματοπούλου συνεργάστηκε με το Γιώργο Βέλτσο για τη δημιουργία ενός δρωμένου, στο οποίο συνυπάρχουν μουσική, ποίηση, θέατρο, χορός, βίντεο αρτ.

Σύμφωνα με την χορογράφο «Το ζητούμενο δεν είναι η αφηγηματικότητα και η αναπαράσταση του κειμένου, αλλά η συνεύρεση του με το σώμα στον ίδιο χώρο και χρόνο.» Λιτές, αφαιρετικές συμπυκνωμένες φόρμες, ήχοι και σιωπές αποτελούν τους βασικούς άξονες της παράστασης. Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης δύο πρόσωπα, δυο σώματα, άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, θύτες και θύματα ταυτόχρονα, αντιπροσωπεύουν το δισυπόστατο της ύπαρξης, το αρσενικό και το θηλυκό, τη ζωή και το θάνατο.

Είσοδος ελεύθερη

Διάρκεια: 30 λεπτά

Συντελεστές

Χορογραφία-καλλιτεχνική επιμέλεια: Πέρσα Σταματοπούλου

Περφόρμερ: Πέρσα Σταματοπούλου, Ηλίας Ραφαηλίδης

Βίντεο: Μάκης Φάρος

Μουσική: Ίρινα Δημάκη (βιολοντσέλο)

Φωνή: Θέμις Μπαζάκα

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης

Σύντομο βιογραφικό της Πέρσας Σταματοπούλου:
H Πέρσα Σταματοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε χορό στο Conservatoire National de Région de Musique, d'Art et de la Danse στη Λυών και στο Centre International de la danse στο Παρίσι. Παρακολούθησε σεμινάρια στη Γαλλία με γνωστούς και διακεκριμένους χορευτές και χορογράφους Το 1991 ίδρυσε την ομάδα σύγχρονου χορού Πέρσας Σταματοπούλου, στην οποία χορεύει και χορογραφεί. Η ομάδα έχει δώσει πλήθος παραστάσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, το Θέατρο Ροές, το Θέατρο Μονής Λαζαριστών κ.ά. Η Πέρσα Σταματοπούλου έχει συνεργαστεί με χορογράφους όπως οι Λ. Βελισαρίου, Χ. Κλεισιούνη, Α. Παπαδαμάκη και τους σκηνοθέτες Γ. Κακλέα, Ρ. Πατεράκη, Σ. Κοτσίκο, Α. Αντύπα, και Γ. Κιμούλη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα, 10675

Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3, Fax: 210 92.45.200

protocol@emst.gr , pressoffice@emst.gr

http://www.emst.gr/

http://fixit-emst.blogspot.com/

Εντυπώσεις από το Ιράν: η Γιαζντ και η Αβέστα (4)

Γενικά, όσον αφορά στη θρησκεία του Ισλάμ, ας επισημάνουμε ότι η πλειοψηφία των Ιρανών (95%) είναι μουσουλμάνοι Σιΐτες, ενώ μόνο το 4% είναι μουσουλμάνοι Σουνίτες. Η βασική διαφορά, η οποία χωρίζει τους μουσουλμάνους στα δύο, είναι ότι, οι μεν Σιΐτες αποδέχονται τον Αλί, δηλαδή το γαμπρό του προφήτη Μωάμεθ, ως τον πρώτο Ιμάμη, καθώς ο Αλί είχε νυμφευτεί την κόρη του Μωάμεθ, τη Φατιμά. Αντίθετα, οι Σουνίτες αποδέχονται τον Αλί ως τον τέταρτο Ιμάμη. Και μια μικρή, παραπλήσια, πληροφορία: «Σούνα» σημαίνει παράδοση, ώστε οι Σουνίτες να διακρίνονται σε εκείνους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν αλλάζουν στάση ζωής και συμπεριφοράς εύκολα.

Το 1% λοιπόν των πιστών, που υπολείπονται, δεν είναι παρά οι Ζωροάστρες, που πήραν το όνομά τους από το υπαρκτό πρόσωπο του Ζωντανού Αστέρα, δηλαδή του Ζωροάστρη – ή Ζαρατούστρα-, ο οποίος πιθανότατα έζησε, σύμφωνα με κάποιες μελέτες, κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. Και οι Ζωροάστρες έχουν μείνει στην ιστορία ως πυρολάτρες. Πολλοί από αυτούς ζούσαν και ζουν στη Γιαζντ, γι’ αυτό και το όνομα της πόλης πρέπει να μας παραπέμπει στο ζωροαστρισμό και στους περίφημους πύργους της Σιωπής, όπου κάποτε συνήθιζαν να αφήνουν τα πτώματα των νεκρών για να τα κατασπαράξουν τα όρνια. Σήμερα, στη Γιαζντ, δύο είναι οι σημαντικότεροι πύργοι της Σιωπής: ο ένας, ο υψηλότερος, της εποχής των Χαζάρων, και ο άλλος, ο παλαιότερος, της εποχής των Σαφαβιδών.

Ειδικότερα, με το που πέθαινε ο λεγάμενος, οι συγγενείς τον πασπάτευαν με αλάτι, λεμόνι και αρωματικά έλαια. Για τρεις ημέρες, τον έκλαιγαν, μέχρι η ψυχή του να είναι σε θέση για το ύστατο της ζωής ταξίδιον. Τότε, αν ο πεθαμένος ήταν καλός άνθρωπος, ερχόταν μπροστά του ένας άγγελος και του έτεινε το χέρι. Αν, όμως, δεν ήταν καλός, μια γριά εμφανιζόταν για τιμωρία και τον «έχαφτε» για τις άλλες πολιτείες. Τέλος-πάντων, οι συγγενείς όριζαν δυο εκπροσώπους – διότι, δεν είχε και νόημα όλοι να σκαρφαλώνουν προς τον πύργο, καίγοντας τα λίπη τους ταχύρυθμα- και τότε, αυτοί οι δυο αναλάμβαναν να αποθέσουν το πτώμα στον πύργο. Αν το πτώμα ανήκε σε άντρα, τον στοίβαζαν πιο κοντά προς τα τείχη του πύργου. Αν η νεκρή ήταν γυναίκα, την τοποθετούσαν στις πέτρες, δηλαδή πιο κοντά προς το βωμό της φωτιάς. Σημειωτέον ότι η πέτρα, ως γεωλογικό στοιχείο, δε μολύνεται. Και τέλος, αν είχε πεθάνει παιδί, τότε βρισκόταν εγγύτερα του βωμού. Αυτή ήταν η ταξινόμηση της εποχής.

Ποια ήταν και είναι όμως, η προφορική βίβλος των πιστών του Ζωροαστρισμού; Φυσικά η Αβέστα, που σημαίνει «γνώση». Και όλη η θρησκεία του Ζωροαστρισμού αφορά στην έννοια του διπόλου καλού-κακού. Ο Αχούρα Μάζντα (αχούρα=κύριος, μάζντα=παντοδύναμος) είναι ο πρεσβευτής του καλού, που συνήθως αναπαριστάται και με ένα φτερό, ενώ ο Αχριμάν, είναι ο αντίστοιχος πρεσβευτής του κακού, που συνήθως αναπαριστάται και με μια ουρά, ακριβώς όπως ο διάβολος. Το καλό και το κακό συμπορεύονται, ως άρρηκτες πλευρές του δυαδισμού, γι’ αυτό και υπάρχουν και τα 7 σημεία αναφοράς της αρετής: αλήθεια, σωστή κρίση, δικαιοσύνη, υπακοή, αφοσίωση, σωτηρία, αθανασία. Μέσω αυτών των πνευμάτων, το καλό μπορεί και υπερισχύει. Και κλείνοντας, όπως διάβασα και στο βιβλίο της Λολίτας Γεωργίου για την Περσία, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, ας αναφερθεί ότι η Αβέστα ανήκει στο 1200 π.Χ., καταγράφτηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. αλλά το κείμενο που μας έχει σήμερα κληροδοτηθεί, προέρχεται από τις σωστικές αντιγραφές του 13ου αιώνα, ενώ οι πρώτες μεταφράσεις του έλαβαν χώρα το 18ο αιώνα και ήταν στα γαλλικά.

Επιλέγω από την Αβέστα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη(σελ. 51-52):

Ο σκύλος

1. Ο σκύλος από μόνος του έχει οχτώ χαρακτήρες:
Έχει το χαρακτήρα του ιερέα.
Έχει το χαρακτήρα του πολεμιστή.
Έχει το χαρακτήρα του καλλιεργητή.
Έχει το χαρακτήρα του μουσικού.
Έχει το χαρακτήρα του κλέφτη.
Έχει το χαρακτήρα του λυκανθρώπου.
Έχει το χαρακτήρα της εταίρας.
Έχει το χαρακτήρα του παιδιού.

2. Τρώει το περίσσευμα, όπως ο ιερέας. Είναι εύκολο να ικανοποιηθεί, όπως ο ιερέας. Είναι υπομονετικός όπως ο ιερέας. Δε ζητάει παρά ένα φτωχό κομμάτι ψωμί, όπως ο ιερέας. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του ιερέα.
Περπατάει μπροστά, όπως ο πολεμιστής. Μάχεται για το αγαθοποιό βόδι, όπως ο πολεμιστής. Είναι ο πρώτος, είναι ο τελευταίος του σπιτιού, όπως ο πολεμιστής. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του πολεμιστή.

3. Αγρυπνεί και μισοκοιμάται, όπως ο καλλιεργητής. Είναι ο πρώτος, είναι ο τελευταίος του σπιτιού, όπως ο καλλιεργητής. Είναι ο τελευταίος, είναι ο πρώτος του σπιτιού, όπως ο καλλιεργητής. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του καλλιεργητή.
Αγαπάει να τραγουδάει, όπως ο μουσικός. Πληγώνει όποιον πλησιάζει, όπως ο μουσικός. Είναι κακοαναθρεμμένος και ιδιότροπος, όπως ο μουσικός. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του μουσικού.

4. Αγαπάει τα σκοτάδια, όπως ο κλέφτης. Γυρνάει τη νύχτα, όπως ο κλέφτης. Τρώει ανέγνοιαστα, όπως ο κλέφτης. Και γι αυτό είναι άπιστος φύλακας, όπως ο κλέφτης. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του κλέφτη.
Αγαπάει τα σκοτάδια, όπως ο λυκάνθρωπος. Γυρνάει τη νύχτα, όπως ο λυκάνθρωπος. Τρώει ανέγνοιαστος, όπως ο λυκάνθρωπος. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του λυκανθρώπου.

5. Αγαπάει να τραγουδάει, όπως η εταίρα. Πληγώνει όποιον πλησιάζει, όπως η εταίρα. Προχωράει μακριά στους δρόμους, όπως η εταίρα. Είναι κακοαναθρεμμένος και ιδιότροπος, όπως η εταίρα. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα της εταίρας.
Κοιμάται σαν παιδί. Ορμάει σαν το χιόνι, όπως το παιδί. Είναι φλύαρος, όπως το παιδί. Σκάβει το χώμα με τα πόδια του, όπως το παιδί. Σ’ αυτό έχει το χαρακτήρα του παιδιού.

http://www.kastaniotis.com/book/960-03-0940-X

Εντυπώσεις από το Ιράν: η Γιαζντ εν συντομία (3)

Όταν ακούμε να μιλούν για Ζωροάστρες, πρέπει να μας έρχεται στο μυαλό, κυρίως, μία πόλη της Περσίας: η Γιαζντ (Yazd). Είναι η πόλη, την οποία επισκέφτηκε, το 13ο αιώνα, ο Μάρκο Πόλο και διαπίστωσε τη δεινότητα των κατοίκων στις εμπορικές συναλλαγές. Πολύ πριν ο Μάρκο Πόλο φτάσει εκεί, οι κάτοικοι της Γιαζντ επιδίδονταν ήδη στο εμπόριο μεταξιού και υφασμάτων. Όμως, η Γιαζντ του τότε αλλά και του σήμερα δεν είναι μόνο αυτό. Ας σημειώσουμε ότι την έχουν χαρακτηρίσει ως την αρχαιότερη πόλη στον κόσμο. Στις μέρες μας, ενώ ο πληθυσμός της ανέρχεται περίπου στους 600.000 χιλιάδες κατοίκους, έχουμε τη δυνατότητα να δούμε και να θαυμάσουμε τους αεραγωγούς της –τα περίφημα «badgirs»-, να περπατήσουμε σε απόσταση ανάσας από τα πλινθόκτιστα χαμηλά σπίτια με τις εντυπωσιακές πόρτες, καθώς και να εισέλθουμε στα πιο απόμακρα σημεία της παλιάς πόλης, την οποία δε φαίνεται να άγγιξε ο χρόνος.

Στη Γιαζντ βλέπουμε ότι τα σπίτια δε διαφέρουν, το ένα από το άλλο. Και δεν πρόκειται για μια τυχαία παρατήρηση, ατενίζοντας το τοπίο της πόλης από ψηλά, αλλά για μια παρατήρηση, διά της οποίας τεκμηριώνεται ότι πράγματι, οι κοινωνικές ανισότητες των κατοίκων δε γίνονται αντιληπτές με γυμνό μάτι. Τουλάχιστον αρχιτεκτονικά, η πόλη προστατεύει τους πολίτες, από την εγωιστική τάση επιβολής και επίδειξης του πλούτου. Ώστε, στην παλιά πόλη της Γιαζντ ξεχωρίζει το Jameh Mosque, δηλαδή το τζαμί του εκκλησιάσματος με την επιγραφή του 15ου αιώνα, την ψηλότερη πύλη εισόδου στο Ιράν, επενδυμένης με πλακίδια, και τους δύο μιναρέδες, 48 μέτρων ύψους. Από εκεί, οι πιστοί προσκαλούνταν για να παρακολουθήσουν και το κήρυγμα.

Φυσικά, στη Γιαζντ, εντυπωσιάζει και το Amir Chakhmag Complex. Πρόκειται για ένα τριών επιπέδων “takieh”, δηλαδή μνημείο για το θάνατο του εγγονού του προφήτη Μωάμεθ, του Ιμάμη Χοσέιν, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τον χαλίφη Γιαζίντ στη μάχη της ιρακινής πόλης Κερμπάλα το 680 μ.Χ. Έκτοτε, στη γιορτή της Ασούρα, δηλαδή της 10ης μέρας της 40ήμερης περιόδου πένθους κατά τον πρώτο μήνα του ισλαμικού ημερολογίου, τον Μοχάραμ, οι πιστοί Σιΐτες αποτίουν φόρο τιμής στο πρόσωπο του Ιμάμη Χοσέιν. Και γι’ αυτό, βλέπουμε μπροστά από το Amir Chakhmag Complex, το ξύλινο «ναχλέ» (nakhl), το οποίο συμβολίζει το σαρκίο του Ιμάμη Χοσέιν.

Από το Amir Chakhmag Complex, η πόλη ανοίγεται απλόχερα μπροστά μας έως το άπειρο: παρατηρούμε τα μικρά μαγαζιά και μαθαίνουμε ότι στη γωνία του δρόμου, ακριβώς απέναντι από το μουσείο Νερού, υπάρχει ένα καταπληκτικό ζαχαροπλαστείο, απ’ όπου και αξίζει να αγοράσουμε μπουκιές-μπακλαβαδάκια. Από αυτά, «σκοτώνω» στη συνέχεια όσα είναι με σαφράν και καρύδα. Μια γλυκιά απόλαυση μεσημεριού ήταν απαραίτητη εκείνη τη στιγμή. Και έχοντας γλυκαθεί, γλυκαίνομαι ακόμη περισσότερο, γνωρίζοντας έναν Ιταλό από το Ρίμινι και μιλώντας στη γλώσσα του πάθους: στα ιταλικά, με άπλετο το φως της μέρας πάνω μας. Με τη μόνη διαφορά, ότι εκείνος δεν έσκαγε σαν εμένα, με τα χίλια ρούχα.

Στη Γιαζντ, είναι αδύνατο, από το Amir Chakhmag Complex να μην προσέξουμε την κεντρική πλατεία, με τον κήπο και το σύμβολο του «τερμέ», δηλαδή το δικό μας λαχούρι. Αυτό εκπέμπει, και υπαίθρια, το μήνυμα, ότι πρέπει να είμαστε «άδειοι», ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε πλήρεις ξανά. Δεν έχουν άδικο να το πιστεύουν οι Ιρανοί. Και για να μας γίνει πεποίθηση, το παρατηρούμε και στα σουβενίρ τους: σε τσάντες, θήκες για κινητά ή και σε κασετίνες, που δεν στοιχίζουν ακριβά, αν μάλιστα έχουμε υπόψη μας, ότι το ένα ευρώ € ισοδυναμεί με 13.000 ριάλ, που είναι το νόμισμά τους. Η Γιαζντ είναι πράγματι αποκάλυψη.

www.heronia.com

Εντυπώσεις από το Ιράν: ο Χάφιζ από το Σιράζ (2)

Χάφιζ (Hafez): αυτός που γνωρίζει το Κοράνι από μνήμης

Ο ποιητής Χάφιζ γεννήθηκε στο Shiraz της Περσίας το 1325 και πέθανε το 1389 (14ος αιώνας). Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν είχε ταξιδέψει παρά μόνο για να επισκεφτεί πόλεις του Ιράν. Δεν είχε βγει ποτέ εκτός συνόρων. Στο Σιράζ, σήμερα, βρίσκεται και ο τάφος του ποιητή, ο οποίος γνώριζε το Κοράνι από μνήμης και σήμερα, -σε αντάλλαγμα ή σε απόδοση φόρου τιμής, θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος- πολλοί Ιρανοί γνωρίζουν, από μνήμης, αρκετούς στίχους των ποιημάτων του Χάφιζ.

Όταν αναφερόμαστε στην πόλη του Σιράζ, όμως, πρέπει, βασικά, να θυμόμαστε τη δυναστεία των Ζαντ, θεμελιωτής της οποίας υπήρξε ο Καρίμ Καν (Karim Khan Zand), ο οποίος κυβέρνησε από το 1750 έως το 1779. Αυτός ο ηγέτης δεν μετέφερε μόνο την πρωτεύουσα του Ιράν, από το Ισφαχάν στο Σιράζ, με στόχο να την αναδείξει σε σπουδαίο κέντρο πολιτισμού και ανάπτυξης. Επεδίωκε να είναι και αγαπητός στο λαό του. Γι’ αυτό πάντα απένειμε, στον εαυτό του, τον τίτλο του εκπροσώπου του λαού («βακίλ»), του υποστηρικτή των αγροτών και των απλών ανθρώπων.

Και μπορεί αυτοί οι Ιρανοί του Σιράζ να έχουν τη φήμη της τεμπελιάς να τους καταδιώκει, όμως έχουν και την άλλη τη φήμη: του καλού κόκκινου κρασιού, του καλού κλίματος και της αρχιτεκτονικής παράδοσης. Διότι, από το Σιράζ, την «πόλη του μυστηρίου», όπως την είχε αποκαλέσει ο αρχαιολόγος Χέρτσφελντ, γνωστός για τις ανασκαφές στην Περσέπολη από το 1928 και έπειτα, ήταν και ο αρχιτέκτονας που σχεδίασε το Ταζ Μαχάλ της Ινδίας, αναμειγνύοντας στοιχεία από τους δύο πολιτισμούς. Και εκτός από το μεμονωμένο παράδειγμα, πολλοί, γενικότερα, αρχιτέκτονες έχουν καταγωγή από το Σιράζ. Τι πληθυσμό έχει η πόλη; Γύρω στα δύο εκατομμύρια διακόσιους χιλιάδες κατοίκους. Αλλά οι δρόμοι της και το πράσινο πείθουν για να την περπατήσουμε άνετα και ευχάριστα. Αρκεί να μην οδηγεί κανείς στο Ιράν: μόνο οι ντόπιοι ξέρουν πώς τα καταφέρνουν, ενώ οι πεζοί που επιθυμούν να περάσουν απέναντι, έχουν αναπτύξει έναν πρωτότυπο τρόπο να διασχίζουν τις σειρές των αυτοκινήτων. Θα μπορούσε ο επισκέπτης να υποθέσει ότι η διάβαση του δρόμου αφορά σε μια επιτόπια συμφωνία, του οδηγού με τον πεζό. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη χώρα που όλα απαγορεύονται και όλα συμβαίνουν.

Περσία
Αναφέροντας το όνομα «Περσία», να σημειώσουμε ότι αυτή ήταν η ιστορική ονομασία της χώρας, που επικράτησε και χάρη στους Έλληνες ( Ο Μέγας Αλέξανδρος πέρασε από την Περσέπολη το 331π.Χ., αφήνοντας και αποκαΐδια). Το όνομα της χώρας επισήμως καθιερώθηκε να είναι «Ιράν» το 1935 από το Σάχη Ρεζά Πεχλαβί (του Σάχη προτού έρθει η Ισλαμική επανάσταση, το Φεβρουάριο του 1979 με τον Αγιατολαχ Χομεϊνί). Αξιοσημείωτο όμως είναι, όπως διάβασα και στο βιβλίο της Λολίτας Γεωργίου για την Περσία, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, ότι το όνομα «Ιράν» σημαίνει και γη των γεωργών. Και στη γλώσσα μας, η λέξη «άροτρο» -που προέρχεται από τη ρίζα «αρ»- μαρτυρεί την ίδια ιστορική καταγωγή.

Χάφιζ
Επιστρέφοντας, λοιπόν, στην ποίηση του Χάφιζ, δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές στους στίχους του, ανταμώνουμε το κυπαρίσσι, το δέντρο της μακροζωίας που συχνά απαντάται και στις παραστάσεις διάφορων τζαμιών, ενώ άλλες φορές οι αναφορές στο κόκκινο κρασί –ruby wine- είναι πολλές, για να μας παραπέμπουν στη βαθύτερη αλήθεια, ότι καθένας είναι και ο σκλάβος του εαυτού του, ώστε να διαχειρίζεται τις επιθυμίες σε συνδυασμό με τις ανάγκες του. Ήταν πολύ ευχάριστη η έκπληξη, να βρω ένα βιβλίο στα αγγλικά με στίχους του Χάφιζ, σε ένα από τα μικρά βιβλιοπωλεία του Ισφαχάν, και ειδικότερα στην πλατεία του Ιμάμη ή πλατεία Naghsh-e–Jahan, όπως ονομαζόταν πριν μετονομαστεί σε πλατεία του Ιμάμη.

Επιλέγω: With friends kindness, with enemies courtesy…
www.heronia.com