Glasgow Gallery of Modern Art: looks and children

Or how the art to arrange follows your steps in life

The art to arrange is about the way you can give a personal signature into things so that they become enjoyable. The more you travel the more you invent clever and quick ideas to lead a better and easier life. The important is not to be in a bad mood just because things could be better. The art to arrange is about personal involvement. You can make things become better. For instance, you wanted a window seat to travel but as soon as you are on the bus, you discover that although your seat is next to the window, it is a very small one. What are you going to do? Think clever. See what you can move. Open the curtain of your space, take it and stick it to the curtain of the seat in front of you. You have just made some space for your eyes. And it was not difficult to do so. The clue is to look at what is given to you so as to transform something; sign personally.

Children are very keen on this so called art to arrange. Full of imagination, they think out of the box and as a result, their juxtapositions make you see other combinations of this presupposed world. For instance, the answer “when I grow up, I want to be a spy or a painter” regards one of these cases that make you discover how the mind of a child works concerning creativity. When children enjoy, they can announce unique combinations of relations to you. In relation to this ability of enjoyment, it is clear that cities are enjoyable when children can enjoy in them.

Glasgow Gallery of Modern Art is a good example to realize that in a gallery there has to be also room for children to express themselves by playing with colors. I met there a woman with her children. They were playing quiet and the young girl with the fancy sun glasses smiled back at me. Later it was very funny to read notes such as “my name is…and liked the drawings very much”. There was a very good atmosphere indeed.

I felt myself lucky being at the gallery. I stayed for a long time there and especially I enjoyed the exhibition Tomorrow of Fiona Tan. This exhibition has been organized in association with the Glasgow International Festival of Visual Art, a biennial celebration that this year took place from 16th April to 3rd May. Tomorrow is a two-screen video installation, made in 2005 by the internationally renowned artist Fiona Tan, who lives and works in Amsterdam. This is the 1st exhibition of Tan’s work in Scotland and it is complemented by an extensive programme of events for young people.

For a better understanding of Tan’s work, which explores issues related to human representation – such as concepts of identity and nationality- you can attend the two following events:

Curator’s Lunchtime Talk
Fiona Tan: Tomorrow
Thursday 24 June, 12.30-1.00pm no need to book

Curator Ben Harman gives an introduction to Tan’s work, with a focus on her current GoMA exhibition and her most recent artworks to date.

Fiona Tan: Tomorrow, Visual Description Tour
Saturday 14 August, 3-4.30pm, please book

Artist Juliana Capes leads a visual description tour of the Fiona Tan exhibition, including a visual description of the gallery, exhibition and artwork, suitable for those with a visual impairment. The tour will also include a discussion and a chance to take part in a practical activity in the gallery.
In case you want to book please contact the Learning and Access Team on +44 (0)141 287 3059 or email GoMA bookings.

To me, observing various facial expressions of high school students from Sweden was a very intriguing experience. It is very important to be absorbed in soft, fast, slow or wild movements of young faces. I was thinking a parallel action with Greek students concerning the December’s burning incidents of Athens in 2008. In conclusion, art makes us reconsider what we may sometimes set aside in life. It is another side of the same issue that shapes us and lies on the bipolar relationship of identity and otherness. Culture is analyzed in human relations as mathematics in numbers. Through culture the art to arrange is ameliorated and thus parallel inner journeys can happen.

Gallery of Modern Art
Royal Exchange Square
Glasgow G1 3AH
0141 287 350
www.glasgowmuseums.com

Fiona Tan Tomorrow 16 April- 27 September 2010
Free entry
(Nearest subway station: Buchanan Street)

http://www.fionatanvenice.nl/disorient.php
http://www.frithstreetgallery.com/artists/bio/fiona_tan
http://www.frithstreetgallery.com/artfairs

http://www.artbaselmiamibeach.com/go/id/ss/lang/eng/ 2-5/12/2010

Εντυπώσεις από τη Σκωτία και τους περιηγητές της

“Non vivere su questa terra come un inquilino, o come un villeggiante nella natura: vivi in questo mondo come se fosse la casa di tuo padre. Credi al grano, alla terra, al mare, ma prima di tutto all’uomo. Ama la nube, la macchina, il libro, ma prima di tutto ama l’uomo. Senti la tristezza del ramo che secca del pianeta che si spegne, della bestia che è inferma, ma prima di tutto la tristezza dell’uomo. Che tutti i beni terrestri ti diano a piene mani la gioia, che l’ombra e la luce ti diano a piene mani la gioia, che le quattro stagioni ti diano a piene mani la gioia, ma prima di tutto che l’uomo ti dia a piene mani la gioia.”
Nazim Hikmet

Με αυτούς τους πρώτους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, να μη ζούμε σε αυτή τη γη σαν ένοικοι ή σαν ‘‘τουρίστες’’ της πόλης στη φύση, αλλά να ζούμε στον κόσμο σαν να ήταν το σπίτι του πατέρα μας, μια φορά και έναν καιρό, έκλεινε το βιογραφικό, με το οποίο επικοινωνούσα τον εαυτό μου σε τρίτους. Πλέον οι στίχοι δεν υπάρχουν, όμως έχω κάνει πράξη το νόημά τους.

Το κίνητρο, να ταξιδεύω συχνά και για επαγγελματικούς λόγους, έχει ως αντίτιμο, να ταξιδεύω υπό συνθήκες πίεσης. Όμως, αντίθετα με αυτό που συνηθίζεται να πιστεύουμε, η πίεση ωφελεί. Διότι, το πιεστικό κίνητρο δίνει τη δυνατότητα στη δημιουργικότητα, εμπράκτως, να ανθοφορήσει. Εφόσον χάνουμε σε χρόνο, κερδίζουμε σε έμπνευση, για να αποκαταστήσουμε τη ρήξη. Εφόσον μελετούμε τι θα ξοδευτεί και για ποιο λόγο, σκεφτόμαστε τοπικά: πιο κοντά στον άνθρωπο. Και να προσθέσω: τοπικά σημαίνει μακριά από τις επελάσεις των αγορών, και δίχως η προσοχή να είναι επικεντρωμένη μόνο στη μάρκα του ουίσκι και στο ακριβό εστιατόριο.

Είμαστε ένας λαός αδιόρθωτος. Άπαξ εισερχόμενοι στο Δ.Ν.Τ., επισκεπτόμαστε, για παράδειγμα, το Edradour, για να δούμε τον τρόπο με τον οποίο παράγεται το ουίσκι, αλλά φυσικά και δε μας αρκεί αυτό. Στο τέλος, η πλειοψηφία φεύγει με τσάντες και τσάντες: και στα δυο χέρια. Ο οδηγός Bobby, από τη Γλασκώβη, σχολιάζει, ότι ποτέ δεν έχει δει γκρουπ να αγοράζει τόσο ουίσκι. Μα, εμείς είμαστε Έλληνες, του λέω με νόημα και σκάμε στα γέλια. Με έχει συμπαθήσει και έχω σκωτσέζικη εύνοια, διότι, όπως μου παρήγγειλε, του έχω φέρει, δωρεάν, ένα ουίσκι από το μαγαζί, παραδίδοντας τα «δικαιολογητικά», δηλαδή 4 vouchers. «Τα βλέπεις», μου είχε πει «τα συμπτώματα. Κόκκινο πρόσωπο και κοιλιά, τουλάχιστον μην ξεχάσεις το ουίσκι»… ε, αφού και ο Χικμέτ ήθελε να τον αγαπάμε, τον άνθρωπο, μπορούσα να μην έφερνα το ουίσκι στο Bobby;

Ήμουν, λοιπόν, στη Σκωτία για 6 ημέρες, σε Γλασκώβη, Ινβερνές και Εδιμβούργο. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι, όσους γνώρισα, με ρωτούσαν το ίδιο πράγμα, πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα. Στις συνομιλίες, άλλαζε μόνο ο τρόπος της ερώτησης, δηλαδή, η αναφορική στιγμή στο θέμα της ελληνικής οικονομίας. Ένας ήταν πιο ειρωνικός, του τύπου, ότι δεν έχουμε λεφτά και ήρθαμε στη Σκωτία, ενώ άλλος έδειχνε σοβαρό ενδιαφέρον, να μάθει για μας.

Στο ταξίδι, τις ώρες που μπορούσα, έκανα συλλογές προσώπων. Από την πρώτη πτήση στο αεροπλάνο, δίπλα στη Χάιντι on board με τον άντρα της και το γιο με πονοκέφαλο, που ήπιε το παναντόλ μου, ενώ όλοι μαζί θα έκαναν ορειβασία σβάρνα στα βουνά Σκωτίας, Αγγλίας και Ουαλίας, μέχρι την τελευταία πτήση, στο αεροπλάνο, με το ζευγάρι Γάλλων, τη Σαντάλ και τον Ζαν Πιέρ, που ήρθαν, χτες, για τρίτη φορά στην Ελλάδα, για να δουν το γιο, που ζει και εργάζεται στο μετρό της Αθήνας. Συλλογές προσώπων σημαίνει έμπνευση. Επειδή, όμως, κάθε πρόσωπο είναι και ένας άλλος σταθμός, λεπτομέρειες προσεχώς…

http://www.edradour.co.uk/main.html

*photo: Gallery of Modern Art, Glasgow

Το D.A.I.L.Y ζητά από το χρόνο σου + προσφέρει

To Κέντρο Ανάπτυξης και Εκπαίδευσης Ευρωπαϊκή Προοπτική (ΜΚΟ), μέσω του Ευρωπαϊκού Προγράμματος “D.A.I.L.Y. - Democracy And Intercultural Language among Young” προσφέρει τη δυνατότητα σε νέους 18-25 ετών να συμμετέχουν σε ένα διακρατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης με
στόχο την ενίσχυση του ρόλου τους ως ενεργοί πολίτες.

Το πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από την από την Εθνική Αρχή της Ιταλίας (Italian National Agency-ANG) στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Youth in Action (Education & Culture DG), αποσκοπεί στην ενδυνάμωση των νέων για ενεργό συμμετοχή και πιο δημοκρατική εκπροσώπηση στο σύστημα λήψεως αποφάσεων στην τοπική κοινωνία τους.

Οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού προγράμματος, που είναι δομημένο ως
διαδραστικό εργαστήριο (workshop), θα λάβουν γνώσεις και εργαλεία για να κατανοήσουν καλύτερα τον ρόλο τους στη δημοκρατική κοινωνία και να αναλάβουν ενεργό δράση για την καλύτερη εκπροσώπηση τους στα κοινά. Παράλληλα, με τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν νέους από την Ιταλία, να ανταλλάξουν απόψεις και εμπειρίες και να κατανοήσουν καλύτερα τις όποιες πολιτισμικές διαφορές και ομοιότητες.

Το Εργαστήριο θα υλοποιηθεί στην Calabria, Ιταλία από Δευτέρα 12 Ιουλίου έως Σάββατο 17 Ιουλίου και θα λάβουν μέρος νέοι από την Ελλάδα και την Ιταλία. Η γλώσσα υλοποίησης του προγράμματος εκπαίδευσης θα είναι τα ΑΓΓΛΙΚΑ.

Το πρόγραμμα καλύπτει το κόστος μετακίνησης προς και από τη Calabria, διαμονή και διατροφή και χορήγηση πιστοποιητικού που θα βεβαιώνει την συμμετοχή στο πρόγραμμα. Οι συμμετέχοντες πριν από την υλοποίηση του εργαστηρίου θα συμμετέχουν σε τοπικές συναντήσεις για τη σχετική ενημέρωση και προετοιμασία τους.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα μπορείτε να επικοινωνήσετε στο
τηλέφωνο 210-2754050 ή μέσω mail στο comm@europers.gr με την ένδειξη «D.A.I.L.Y.»

Οι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να στείλουν βιογραφικά σημειώματα μέχρι 30/5/2010, στο comm@europers.gr ή στο fax 2102710960 με την ένδειξη «D.A.I.L.Y.».

Delicatessen όπως ντελικάτα κρατούσες το μαχαίρι

Γαλλία – 1991 – 99’– Έγχρωμο

Ένας κλόουν, ο Λουιζόν -Dominique Pinon-, νοικιάζει ένα δωμάτιο με την υποχρέωση, σε αντάλλαγμα, να συντηρεί όλο το κτίριο. Ανοίγει το μπαούλο των αναμνήσεων, προσπαθώντας να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, ενώ ο χασάπης-ιδιοκτήτης -Jean-Claude Dreyfus-, που κάνει κουμάντο στο κτίριο, τον έχει από κοντά. Όμως τα μαντάτα είναι ωραία για τον κλόουν Λουιζόν, καθώς ερωτεύεται την κόρη του χασάπη -Marie-Laure Dougnac-, και οι ζωές τους αρχίζουν να πλέκονται, την ίδια ώρα που μια σοφιστικέ τρελή –Silvie Laguna- κάνει μάταιες απόπειρες αυτοκτονίας και κάποιοι τύποι μυστηριώδεις αναζητούν το Λουιζόν. Αυτά επιγραμματικά για το πρώτο ανάγνωσμα της ταινίας. Σε ύστερη ανάγνωση των όσων εξελίσσονται, ερχόμαστε να δούμε ότι, αυτό που δεν προκαλεί αίσθηση, από και για τον ήχο του, δεν έχει ούτε θέση ούτε ρόλο σε ένα έργο αυτού του παραληρηματικού είδους.

Διότι, στη σκηνοθετική πρόταση των σχεδόν συνομήλικων Γάλλων, Marc Caro (1956-) και Jean-Pierre Jeunet (1953-), είναι ευδιάκριτο ήδη από τα πρώτα πλάνα ότι πρόκειται για μια ταινία, στην οποία την πρωτοκαθεδρία έχει η εικόνα-ήχος. Τα αντικείμενα, που παράγουν ήχο, και διά του ήχου τους καθίστανται αναγκαία, για να υπάρξουν, είναι αντικείμενα που αγγίζουν (εμάς τους θεατές) αλλά και αγγίζονται, μεταξύ τους. Αν και οξύμωρο, τα αντικείμενα που αγγίζονται, προσιδιάζουν σε ένα διαρκή οργασμό, στο όνομα ενός αυτόνομου κινηματογραφικού συμβάντος, στο πλαίσιο του οποίου δεν υπάρχει το τέλος, αλλά άρχει ο ήχος. Για να διατυπωθεί και ακριβέστερα, το ίδιο το τέλος, με τη διττή έννοια του σκοπού και του προορισμού συγχρόνως, αφορά στη στιγμιαία διάρκεια του ήχου. Ωμά, απρόσεκτα, ανήθικα. Καθώς η επιρροή από το fluxus είναι διάχυτη, ο απόηχος του κινήματος καθιερώνει το Delicatessen σχεδόν ως μια ντελικάτη κόλαση, όπου όλα είναι δυνατόν να συμβούν, και φυσικά αναγκαίο να ακουστούν. Όταν τα μαχαίρια ακονίζονται, τα παλιά παιδικά παιχνίδια κουρδίζονται, το ταβάνι στάζει, η τροχαλία ακούγεται, το ελατήριο από το στρώμα ανεβοκατεβαίνει, οι βελόνες πλέκουν τη μεταξύ τους διαμάχη, αλλά και το χαλί τινάζεται, ενώ στις σκάλες ο ταχυδρόμος κατρακυλά, τότε, όλα αυτά δε δίνουν παρά συστάσεις μιας ηχητικής πραγματικότητας.

Τι σημαίνει, λοιπόν, ο ήχος κατ’ εξακολούθηση και πώς νοείται; Υποθετικά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, αν δεν υπήρχε ο ήχος στο Delicatessen, το μήνυμα της ειρωνείας δε θα ήταν έντονο, προβοκατόρικο, ανατρεπτικό, αλλά παράλληλα δε θα ήταν και ρευστό, γκροτέσκο και νταντά. Ναι, σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να ενθέσουμε την άποψη του Ανδρέα Εμπειρίκου για τη διαφορά, ανάμεσα σε σουρεαλισμό και ντανταϊσμό. Παρότι διάβασα, ότι οι Γάλλοι σκηνοθέτες Caro και Jeunet έχουν αντλήσει στοιχεία και επιρροές, σαφώς, από το σουρεαλισμό, αυτό δε σημαίνει αυτομάτως πως η ταινία τους κατατάσσεται στα έργα του υπερρεαλισμού. Διότι, έρχεται τώρα η θέση του Α. Εμπειρίκου, από τη Διάλεξη του 1935, -εκδόσεις Άγρα, Αθήνα 2009- να μας δείξει ότι «ο Ντανταϊσμός δεν μας παρουσίασε αρκετά σαφές κριτήριο αντικειμενικής διαφοροποίησης μεταξύ συνειδητών και ασυνείδητων συνειρμών (πράγμα που έκαμε ο Σουρεαλισμός αργότερα), ενώ απέκλειε την συντακτική και λογική επεξεργασία του περιεχομένου ενός ποιήματος». (σ. 59). Επιστρέφοντας στο Delicatessen, έχω την ενστικτώδη κρίση ότι, δεν υπάρχει διακριτό όριο ανάμεσα σε συνειδητό και ασυνείδητο επίπεδο, καθώς η μόνη διαχωριστική γραμμή έγκειται στη διαφορά των ήχων, του ενός από τον άλλο. Δεν προκύπτει σε βάθος εξέταση των προσωπικών χαρακτηριστικών των ηρώων, άρα και δε διαπιστώνεται μια ψυχολογική βάση στέρεα και εξελικτική για τη συμπεριφορά τους. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στη γραμμή του γκροτέσκο, καθώς, όπως επισημαίνει και ο Ανδρέας Εμπειρίκος, «ο Ντανταϊσμός ήταν μια μεγάλη révolte και αποτελούσε το δυναμικό μιας επανάστασης, δεν ήταν όμως καθαυτό επανάσταση, ενώ ο Σουρεαλισμός είναι μια πραγματική επανάσταση πειθαρχημένη, με δράση ανταποκρινόμενη σε πλήρη και αυτοκέφαλη θεωρία και με συνειδητές επιδιώξεις» (σ. 61). Άρα λοιπόν, η σωρός από σαλιγκάρια δικαιώνεται από το πέταγμα ενός ακόμα πάνω της, το γάζωμα της κόκκινης κορδέλας δικαιώνεται από το πέσιμο του φωτιστικού και με λίγα λόγια, ο ένας κλειστός ή αυστηρός ήχος που φέρνει το καλοκαίρι του άλλου συνεπάγεται ότι, η ταινία Delicatessen συμπυκνώνει το νόημα της ειρωνείας και το εναποθέτει σε μια κινηματογραφική λιτότητα εικόνων αφήγησης. Πέρα από τα όρια του λόγου, ο ξαφνικός ήχος μπορεί να αγγίξει την ευαίσθητη χορδή μας, να μυρίσει σεξ και γαλλικό καπρίτσιο.

Σκηνοθεσία: Marc Caro,Jean-Pierre Jeunet
Σενάριο: Gilles Andrien, Marc Caro,Jean-Pierre Jeunet
Παραγωγή : Claudie Ossard
Φωτογραφία****: Darius Khondji
Μουσική: Carlos D'Alessio

Με τους: Pascal Benezech,Dominique Pinon,Marie-Laure Dougnac,Jean-Claude Dreyfus,Karin Viard,Ticky Holgado,Anne-Marie Pisani


Βραβείο César 1992, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη (Marc Caro, Jean-Pierre Jeunet), Καλύτερων Σκηνικών, Βραβείο Felix, 1991, Καλύτερων Σκηνικών και Κουστουμιών

Διανομή: New Star

Είσαι Net-artist,ή wanna be;Το ΕΜΣΤ σου δίνει το λόγο

Με αφορμή τη νέα διαδικτυακή έκθεση:
"Esse, Nosse, Posse:
Common Wealth for Common People"




το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης απευθύνει πρόσκληση ενδιαφέροντος σε Έλληνες καλλιτέχνες νέων μέσων για την παραγωγή ενός νέου διαδικτυακού έργου.

Με θεματική την οικονομία των δικτύων, οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να στείλουν τις προτάσεις τους μέχρι τις 20 Ιουνίου ηλεκτρονικά και να περιλάβουν
τα παρακάτω στοιχεία:

- Ονοματεπώνυμο
- Στοιχεία Επικοινωνίας
- Τίτλος έργου
- Περιγραφή έργου (έως 500 λέξεις)
- Τεχνικά χαρακτηριστικά
- Βιογραφικό σημείωμα


Το ποσό που θα διατεθεί για την παραγωγή είναι 1.000 ευρώ και το έργο θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί σε 6 μήνες από την ανακοίνωση του αποτελέσματος.

Το έργο που θα περιληφθεί στη συλλογή net art του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, θα φιλοξενηθεί στο website του μουσείου ως παραγωγή του.

Αποστολή συμμετοχών και περισσότερες πληροφορίες: protocol@emst.gr


Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κτίριο Ωδείου Αθηνών
Βασ. Γεωργίου Β 17 -19 & Ρηγίλλης (είσοδος επί της οδού Ρηγίλλης)
Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3
Fax: 210 92.45.200
protocol@emst.gr
www.emst.gr
http://fixit-emst.blogspot.com

Enfants Terribles ή πτυσσόμενα τηλεσκόπια;Taf,28/5

ΠΑΙΔΙΑ - ΠΤΥΣΣΟΜΕΝΑ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΑ
... Όταν ανακάλυψαν το μαγικό χαλί της παιγνιοθεραπείας


Από τη βικτοριανή Αλίκη του Lewis Carrol ή τη Γουέντι, σύντροφο του Πίτερ Παν στο μυθιστόρημα του James Mathew Barrie, μέχρι τη σύγχρονη "άψογη Ισαβέλλα" του Tony Ross, το μοντέλο του παιδιού που μεγάλωσε νωρίς φαίνεται να επαναλαμβάνεται στην παγκόσμια λογοτεχνία. Τόσο κλασικοί ήρωες, που συντρόφεψαν εκατομμύρια ανθρώπους στο δικό τους ταξίδι προς την ενηλικίωση κι έρχονται να εκδραματίσουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, το τόσο συχνό παιχνίδι ακροβασίας ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο.. Από τη χώρα των Λιλιπούτειων στη χώρα των Γιγάντων και πίσω ξανά... Σα να πρόκειται για ανθρώπους -"πτυσσόμενα τηλεσκόπια", όπως χαρακτηριστικά λέει η Αλίκη!

Η "Βέρα", η "Ινώ", ο "Στέλιος", η "Ελπίδα", η "Μαριαλένα" δεν είναι χάρτινοι ήρωες του Carrol, του Ross ή του Barrie.

Είναι παιδιά απόντων σωματικά ή συναισθηματικά γονιών, οι οποίοι, λόγω των συναισθηματικών τους ελλειμμάτων, διάλεξαν να ταξιδέψουν στη δική τους Χώρα του Ποτέ εναποθέτοντας τις ευθύνες τους στις πλάτες των παιδιών τους.

Το ερώτημα είναι αν μπορεί η Παιγνιοθεραπεία, χρησιμοποιώντας το φυσικό τρόπο έκφρασης κάθε παιδιού, το παιχνίδι, να διευκολύνει τα συγκεκριμένα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματα τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να "ξαναγίνουν παιδιά".

Το βιβλίο απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές, και γενικότερα σε εργαζόμενους σε φορείς ψυχικής υγείας, εκπαιδευτικούς, γονείς, αλλά και σε όποιον αισθάνεται ότι ο ίδιος παρασύρθηκε πρόωρα στην ενηλικίωση...

Συγγραφέας :
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΠΑΔΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Εκδόσεις: ΚΟΝΤΥΛΙ
Περισσότερα στην Παρουσίαση του βιβλίου, 28/5 στις 20.30 στο Taf, Μοναστηράκι (βγαίνοντας από το μετρό, κατεβαίνετε την Ηφαίστου και βρίσκετε τη Νορμανού στο δεξί σας χέρι)

επίσης:

Εκδόσεις Κοντύλι

Γραφεία
Ανδρέα Μεταξά 13-15 &
Εμμ. Μπενάκη 10681 Αθήνα
T/F: +30 210 36 08 008
Ε: info@kondyli.gr
www.kondyli.gr

Κι οι ιστορίες μεταναστεύουν:παρουσίαση 28/5,19.00

Πρόσκληση

Το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας της Αιγύπτου στην Αθήνα και οι Εκδόσεις Πατάκη
σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου για παιδιά
Κι οι ιστορίες μεταναστεύουν,
του Βαγγέλη Ηλιόπουλου
σε εικονογράφηση Διατσέντας Παρίση.

Την επιμέλεια της παρουσίασης έχει η ομάδα τέχνης Πάροδος.
Το παραμύθι θα αποδοθεί στην ελληνική και στην αραβική γλώσσα.

Συμμετέχουν οι:
Μαρία Μενεγάκη και Γαβριέλα Παπαστεφάνου
στις ερμηνείες των ρόλων
και ο μουσικός Ηλίας Παπαδόπουλος,
ενώ τη σκηνοθεσία έχει ο Ηλίας Πίτσικας.

Την Παρασκευή 28 Μαΐου 2010, στις 19:00
στην αίθουσα του Αιγυπτιακού Μορφωτικού Κέντρου Αθηνών
(Πανεπιστημίου 6, 3ος όροφος)

Το ίδιο πρωί στις 10:00 και 11:30 η ομάδα τέχνης Πάροδος
θα παρουσιάσει το βιβλίο σε μαθητές των πρώτων τάξεων του δημοτικού.
Για επιβεβαίωση στα τηλ.: 210.36.50.024-25

Μορφωτικό Κέντρο Αιγυπτιακής Πρεσβείας
Τηλ.: 210.36.32.824, Κατερίνα Ξένου

Υστερίες Λευκού Χαρτιού από αύριο: K-art, Σίνα 54

Εγκαινιάζεται αύριο, Πέμπτη 20 Μαΐου, στην K-art

η ομαδική έκθεση με τίτλο “Υστερίες του λευκού χαρτιού”

Την έκθεση επιμελείται η θεωρητικός τέχνης Χριστίνα Ανδρουλιδάκη.

"Καλλιέργησα την υστερία μου με απόλαυση και τρόμο."
Charles Baudelaire, Επιλογή από τα Journaux Intimes

Στην αίθουσα τέχνης K-art η έκθεση με τίτλο “Υστερίες του λευκού χαρτιού” βασίζεται σε μια ιδέα του εικαστικού Δημήτρη Τάταρη και είναι σε επιμέλεια της θεωρητικού τέχνης, Χριστίνας Ανδρουλιδάκη.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι: Αλέξης Ακριθάκης, Νίκος Αλεξίου, CANAN, Jan Fabre, Απόστολος Καραστεργίου, Νίκος Κεσσανλής, Γιώργος Λαζόγκας, Μαρία Λοϊζίδου, Μάρτιν Ντόνεφ, Νίνα Παπακωνσταντίνου, Γεωργία Σαγρή, Φανή Σοφολόγη, Δημήτρης Τάταρης-Μίκης Θεοδωράκης

Υστερία

Ο όρος «υστερία» χρησιμοποιείται πάνω από 2.000 χρόνια και ο ορισμός του με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει όλο και πιο διάχυτος και ευρύς. Στην καθομιλουμένη, η υστερία περιγράφει μια κατάσταση του μυαλού που χαρακτηρίζεται από ανεξέλεγκτο φόβο ή συναισθηματικές υπερβολές. Η έκθεση αυτή μεταφέρει τον όρο από το κλινικό, στο επίπεδο της εικαστικής γλώσσας και επιχειρεί να προσεγγίσει την υστερία μέσα από την συσχέτισή της με τις ψυχικές, ιδεολογικές και πλαστικές ανησυχίες μιας σειράς καλλιτεχνών πάνω στο χαρτί.

Σκοπός

Από το συνθετικό, μεθοδικό, εμμονικό σχέδιο, έως το εκστατικό, αφηρημένο, χειρονομιακό αποτύπωμα, και από την αναζήτηση νέων μέσων έκφρασης στην γλυπτική έως την σωματική τέχνη και την περφόρμανς, η έκθεση ανιχνεύει την διαδικασία καλλιτεχνικής παραγωγής μέσα από το πρίσμα αυτής της ιδιαίτερης συνθήκης, η οποία άλλοτε αποδομεί και άλλοτε συστήνει νέους κώδικες επικοινωνίας και αφήγησης.

Εγκαίνια: Πέμπτη 20 Μαΐου 2010, μετά τις 8:00 μμ
Διάρκεια: 20.05.10 - 26.06.10
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 12-8μμ, Σάββατο 11-2μμ, Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

K-art
Σίνα 54, Αθήνα, 106 72
Τηλ 211 4013 877
e-mail: info@k-art.gr
www.k-art.gr

Ήταν μια τρίτη και ήσουν του δρόμου.

Είναι μεσημέρι και η μικρή μπαταρία του walkman έχει φάει τα ψωμιά της. Ξαφνικά βλέπω πόσο αδύναμα μου συμπαραστέκεται αυτός ο walkman, και κινώ προς το περίπτερο έξω από τα Notos Galleries. Όχι, δεν εισέρχομαι. Δεν εισέρχεται, ούτε στο ελάχιστο, τώρα, σε αυτά που διηγούμαι, αυτό που γλωσσικά σκέφτομαι, αλλά… τι ωραίο θα ήταν το όνομα Mottos Galleries…μ; Τέλος-πάντων, βγάζω το δάχτυλο απ’ τη μαρμελάδα με τις λέξεις, και επιστρέφω, ακριβώς εκεί, στη μαυροφορεμένη χθεσινή εμφάνιση πλησίον Ομονοίας, με τον οδηγό lonely planet απ’ το Metropolis και τη βιταμίνη για το καναρίνι. Κολλάει όμως το δάχτυλο, και πάλι μου δίνει τη νόστιμη ιδέα, την πλατεία Ομονοίας, να τη μετονομάσουμε σε Αμμωνίας, μήπως και φιλοτιμηθούν και ρίξουν και κανένα αποσμητικό πάνω τους μερικοί πραματευτές του καλοκαιριού.

«Μια μπαταρία μικρή» ζητώ απ’ τον περιπτερά και αυτός, σκυμμένος εκεί στην πραμάτεια, με ενημερώνει ότι αυτή, η μικρή, είναι η «τρία άλφα». Μάλιστα, σαν το ρύζι, σημειώνω κι εγώ. «Πού το θυμήθηκες; Θα είσαι καλή νοικοκυρά», προσθέτει και σκάω αυτό το ύποπτο, το χαμόγελο μισής δόσης. «Στο ρύζι» ναι, του απαντώ. «Και στα αυγά», μου αντιλέγει ο γελαστός περιπτεράς, ενώ ρίχνει και ένα βλέφαρο στα ψηλά όπου βρίσκει το φόρεμα, μην παραλείποντας να μου πει, ότι δεν μαγειρεύει. Άμα υπάρχουν τόσα cuisine realities, κουζινέτα του απογεύματος στη γυάλα, γιατί να μπει στη διαδικασία να ανάψει το φούρνο του, ο άνθρωπος, σκέφτομαι φεύγοντας από το περίπτερο. Διότι, με τη συσκευή «κουτί», μέχρι να φτάσει σπίτι του, θα έχει πειστεί πως τον φούσκωσαν τα σιρόπια και η κρέμα γάλακτος των καθωσπρέπει φιλικά άλλων. Αυτή είναι η σημερινή κατανάλωση σχέσεων: καθωσπρέπει φιλικά.

Μας λείπει η προσοχή στο πρόσωπο του άλλου. Ένα μάτι ερεθισμένο, αντί να γίνεται αντιληπτό στο πλαίσιο του εξαώρου ή οχταώρου, γίνεται αντιληπτό σε ένα πεντάλεπτο, από ένα φίλο που σε νοιάζεται. Στη δική μου ερυθρά περίπτωση, αντιαπεργιακό κολλύριο ματιού πάντως, για να μην «απεργεί» από το διάβασμα, μου έριξε ο Νάνος Βαλαωρίτης. Μου έλεγε τα της βράβευσης για το μεγάλο Κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας, στην οποία δυστυχώς δεν ήμουν, και από τα λεγόμενα συνειδητοποιώ πόσο σύντομες είναι οι σχέσεις μας. Τσουκ αυτό το βραβείο παίρνετε, και ύστερα τσακ, «τσακώνεστε» από το φακό. Αν τσακώνεστε και μεταξύ σας, ε τότε ο φακός, σας τσακώνει ακόμη περισσότερο, ούτε συζήτηση.

Μαθαίνω κι εγώ διάφορα μέσα από ανοιχτές συζητήσεις. Διότι, άμα συζητούν δυο καρκίνοι, είναι σαν να κολυμπούν ανενόχλητοι, ενώ οι υπόλοιποι δεν πλησιάζουν, περνώντας τα κεφάλια τους για σημαδούρες. Πρέπει να πείσουμε και τα άλλα ζώδια, νομίζω, να στραφούν προς το βάθος. Τα μπάνια, άλλωστε, κάνουν καλό. Το επισημαίνουν και όσοι μελετούν την ευεργετική επίδραση της θάλασσας στο ανθρώπινο σώμα. Έχω και τρανταχτό παράδειγμα, τη γιαγιά που ξεπέρασε τα -όντα-, οπότε πλέον είναι και από άλλον πλανήτη, σοφή εν ζωή, και με το να κολυμπά, εν τέλει γλίτωσε τα κόκαλα. Ναι στη θάλασσα, καταπολεμά την οστεοπόρωση.

Όσο για την ευεργετική επίδραση της πολιτείας στη λογοτεχνία, με τον καίριο στόχο να καταπολεμά την έλλειψη παιδείας, ενθέτω μια δήλωση του Νάνου, στο Βασίλη Καλαμαρά της Ελευθεροτυπίας, η οποία, ως καθρέφτης, τα δείχνει όλα: «Η λογοτεχνία είναι το ελάχιστο, είναι τα ψίχουλα, που έχουν ξοδευτεί όλα αυτά τα χρόνια»… χωρίς λογοτεχνία, πώς να έχουμε γλώσσα, αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι και για τ’ άλλο, το singing σκάνδαλο το άλλο, για το οποίο είχε και σχετικό υπότιτλο ο Χαρδαβέλλας στην εκπομπή του χτες, παραμερίζοντας για λίγο τους μικρούς εξωγήινους, για να ασχοληθεί με τους μεγάλους καρχαρίες. Μήπως εκεί στο Οικονομικών που συνέβη της Άνγκελα (Μέρκελ) – «άνγκελα» όπως καγκελάριος- το έβαλαν σκοπό να καταπολεμήσουν κάθε επιχειρηματία, επαγγελματία, αοιδό που κυκλοφορεί σε Άντζελα; Λέω τώρα…

Και επειδή τώρα πλέον ζούμε στιγμές ΔΝΤ, για να μην απορεί κανείς, και ξέρουμε πόσο η καρποφόρα έκφραση μετρά, για να μη βαρυστομαχιάζουμε από κορόμηλα, κλείνω με ένα παράδειγμα λεπτομέρειας περί εμπιστοσύνης: θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτό που νιώθεις, την έλλειψη εμπιστοσύνης. Μην πεις «δεν εμπιστεύομαι» αλλά «δεν έχω εμπιστοσύνη». Διότι, στην περίπτωση του «δεν εμπιστεύομαι», δίνεις στον άλλο ρόλο άμεσου αντικειμένου, οπότε θα είναι και άμεση η άμυνα, επίθεση προς εσένα. Αν αντίθετα πεις «δεν έχω εμπιστοσύνη» (σε εσάς ή στο άλφα βήτα), τότε η έμμεση θέση αντικειμένου είναι και βάση για μια πιο ήπια εκφραζόμενη αντίδραση, ώστε το θέμα να αντιμετωπιστεί καλύτερα. Καλύτερα, δηλαδή; Αποτελεσματικά. Αυτό μας αφορά εδώ. Μόλις είδα τις λέξεις, πάλι, και μόλις τελείωσα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=163381
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=163269 http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1817702
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=12194&subid=2&pubid=9098863 (για το Σπάω την πένα μου ξεφεύγοντας της επικαιρότητας)

Στη Διαθήκη του Ορφέα από το μέλλον ως διαθήκη

Τουλάχιστον, σήμερα, δεν μπορεί να έχει στέρεα βάση το επιχείρημα, ότι δεν εικονογραφείται έμπνευση για το μέλλον, καθώς ολοένα και πληθαίνουν αυτοί που εκφράζονται αλλοπρόσαλλα, σαν αλλού να πατούν και αλλού να βρίσκονται μες στο πλήθος. Όταν η Άντζελα Γκερέκου έμελλε να γίνει υφυπουργός πολιτισμού, δεν γνώριζε για τα 5,5 εκατομμύρια του χρέους. Άλλο και τούτο πάλι… Μας εκπλήσσει το χρέος του τραγουδιστή «πολυτελείας», του Τόλη που τάιζε τσιπούρες τη μονάκριβη, τη γάτα. Και προσευχόταν, ακόμη και στον ύπνο του, την ώρα που κινιόταν στα λοξά και άλλαζε πλευρό. Μα, όντως. Είναι φοβερό. Είναι τραγική η λόξα… Περίμενες να χρεώνει τη χώρα αυτός ο θεοσεβής που άκουγε η γιαγιά μου στη διαπασών, από την κουζίνα, ενώ έβαφε κατράμι το μαλλί στο μπάνιο; Το άσμα «αδέρφια μου, αλήτες πουλιά» πού το πας; Του πεταγόταν το φρύδι, από το πάθος, ένα φρύδι λες και ήταν καλαμίδι. Άστο να πάει, άστο. Δεν έχει άλλο γύρισμα.

Έτσι είναι όμως. Η πολλή βλακεία θέλει και το σασπένς της, για να πάει κάτω. Αυτά τα δύο συντηρούνται μαγικά, το ένα από το άλλο. Προκειμένου να αντέξεις το δήθεν της βλακείας, πίνεις και λίγο από το σασπένς της αλήθειας. Ας σημειώσω: ενώ τη Μαρία Δαμανάκη έχω δει, για παράδειγμα, στο ΕΜΣΤ, καθώς και σε προβολές όπως της Λευκής Κορδέλας, και σε παραστάσεις, περίμενα το δικό της επίθετο να φιγουράρει για υπουργός ή υφυπουργός πολιτισμού. Οπότε, όταν ακούστηκε το όνομα της Άντζελας Γκερέκου στο Υπουργείο Πολιτισμού, δε θεώρησα μόνο «άστοχη» την επιλογή, αλλά μάντεψα, ότι πιθανότατα υπήρχε και σασπένς, για το οποίο θα γνωρίζαμε στην πορεία.

Σασπένς, εκτός από αγωνία, θα μπορούσε να σημαίνει και διαθήκη: αυτό που μεταφέρεται, από γενιά σε γενιά, ως ψυχολογία εξομοίωσης. Ιδίως στις σημερινές εποχές, και φαντάσου στο μέλλον, δεν υπάρχουν και πολλές διαθήκες, οπότε: μόνο σασπένς. Τίποτε πλέον δεν είναι δεδομένο, αφού για να υπάρξει κατηγορούμενο, πρέπει να υπάρξει και υποκείμενο. Όταν μας λείπει, αυτό που υπόκειται, τότε βρισκόμαστε στη διακειμενικότητα του σασπένς. Όμως ακριβώς γι’ αυτό, περισσότερο από ποτέ, διαπιστώνεται η επικαιρότητα του Ρίλκε, από τα κείμενα του οποίου καταγράφω, από μνήμης, το εξαιρετικό: «Να είμαστε κάπου συναρμοσμένοι. Έτσι εκπληρωνόμαστε: συνεισφέροντας τη μοναξιά μας σε μια κοινή υπόθεση» (Η Σοφία του Ρίλκε, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009).

Και η κοινή υπόθεση προκύπτει μέσα από επιλογές. Αρκεί να υπάρχει στόχος. Δεν την έχουμε προδιαγράψει, αλλά συναρμολογώντας τις επιλογές μας, εν τέλει δημιουργείται μια κοινή πορεία, στο πλαίσιο της οποίας εξελισσόμαστε. Ως άνθρωποι, άρα, ως έμψυχοι φορείς της σχέσης πολιτικού και προσωπικού. Ακριβώς επειδή βρίσκουμε, πάντα, μπροστά μας, την αισθητική – εν προκειμένω, ας ξαναθυμίσω την εξαιρετική έκδοση, με τίτλο Αισθητική, του Χέγκελ, που κυκλοφορεί από τη Νομική Βιβλιοθήκη- πρέπει, και οι επιλογές μας, να ενέχουν αναγκαιότητα. Την αναγκαιότητα, σαφώς και την επινοούμε, αλλά για να επινοήσουμε, εξυπακούεται ότι «νοούμε». Οπότε, στη βάση της αρχής της νόησης, «συνδέουμε» και «συνεισφέρουμε». Ενοποιούμε.

Η Διαθήκη του Ορφέα, ταινία του 1960 διάρκειας 79’ που κυκλοφορεί από τη New Star και από τις 20/5 θα τη βλέπουμε στους κινηματογράφους, έρχεται να ενταχτεί σε ένα γνωστικό πλαίσιο, για να αξιοποιηθεί ανάλογα. Στοιχεία, όπως είναι η οικονομία της γλώσσας, ο ποιητικός ρυθμός και η εικόνα-σύμβολο, αφορούν σε μια σκηνοθετική πρόταση ιδωμένη ως «διαθήκη», από το άνοιγμα της οποίας έχουν μερίδιο όλοι: ηθοποιοί, μανάβηδες, σκηνοθέτες, χασάπηδες, συγγραφείς, στριπτιζέζ, ποιητές. Σημασία έχει η διαίσθηση, ώστε να εμπλουτίζεται, ακόμη και εν αγνοία μας, το πλαίσιο. Όπως έλεγαν, σε καθεστώς πολέμου: τη γνώση τουλάχιστον, δε μπορούν να σου την πάρουν. Οπότε, Η διαθήκη του Ορφέα έγκειται στην ίδια τη γνώση. Είναι η ιστορική επίγνωση του εαυτού, ενώ το εγώ περιφέρεται στον κόσμο των θυσιών και των απολεσθέντων πραγμάτων, και αναλαμβάνει τόσο την κατηγορία της αθωότητας, άρα και του συνεπακόλουθου βάρους για κάθε πιθανό έγκλημα, όσο και την κατηγορία της τόλμης, συνώνυμης της ζωής μέσα σε έναν κόσμο χωρίς κυριότητα. Ξαναγυρίζουν, τότε, το τέρας και το φάντασμα. Επανέρχεται ο Χέγκελ με το μοντέλο του κυρίου και του σκλάβου. Είναι αναμφισβήτητα ένας αγώνας μάταιος. Καθώς, όλα έχουν τεθεί και ήρθαμε αργά, δεν είμαστε παρά ώριμοι σκλάβοι.

Από την άλλη πλευρά, αυτό στο οποίο σκλαβωνόμαστε, μπορεί και να ξεσκλαβώνει αν θεοποιηθεί ή αναχθεί σε σύμβολο. Σαν τα κεράσια που τσιμπήσαμε, τρώγοντας το έργο της Art Athina 2010. Στην ουσία για μια στιγμή ήμαστε οι πιστοί των κερασιών. Όλα είναι τρομακτικά, ενόσω αφανίζουν, αλλά και μοναδικά συγχρόνως, ενόσω αφανίζονται. Αν αφανίζουν, κινδυνεύουμε, αλλά είμαστε μοναδικοί. Αν αφανίζονται, δεν κινδυνεύουμε, αλλά τότε είμαστε εμείς οι τρομακτικοί. Cherry – cheer- chain. Και αυτό είναι η ποίηση, η σύνδεση πέρα από τα όρια.

«Γρήγορα, ο κόκορας φωνάζει», «αυτό που μας κατέχει, κατοικείται», «η Πηνελόπη ήταν η τελευταία δοκιμασία που έπρεπε να ξεπεράσει ο Οδυσσέας», «μιλώ για τη μεταμόρφωση της ορχιδέας σε νεκροκεφαλή»…, είναι μερικές από τις φράσεις του Ζαν Κοκτό.

Στη Διαθήκη του Ορφέα βλέπουμε και τον Πικάσο. Από τις συζητήσεις με τίτλο Κινηματογράφος και Ποίηση, που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αιγόκερως (Αθήνα 1986), ας υπενθυμίσω αυτό που και ο ίδιος ο Ζαν Κοκτό είχε δηλώσει στον Αντρέ Φρενιό για τον Πικάσο, τον οποίο συνάντησε το 1916: « ο Picasso ήταν για όλους μας ένα παράδειγμα κρυμμένης σταθερότητας, με την οποία ποτέ δεν κουράζεσαι και την οποία παρατηρείς μόνο αναδρομικά κι από κάποια απόσταση. Όπως ακριβώς τη νεκροκεφαλή του Holbein: αν την κοιτάξεις πλευρικά κι από κάποια απόσταση μοιάζει σαν συσσώρευση άμορφης μάζας. Η κεραμεική είναι κάπως έτσι, παρουσιάζεται ένα πρότυπο μέχρι που το μάτι αντιλαμβάνεται κάποιο άλλο. Ύστερα απ’ αυτό είναι δύσκολο να επιστρέψουμε στον παλιό μας τρόπο όρασης. Η υπομονή είναι για μας η προετοιμασία στην αναμονή αυτής της νέας οπτικής γωνίας» (σ. 31).

Χαίρομαι και για ένα λόγο παραπάνω: επειδή και ο Ζαν, όπως και ο Κάφκα, ήταν στο ζώδιο καρκίνος. Και θα κλείσω με το άλλο, που μοιράστηκε με τον Φρενιό: «η ποίηση πηγάζει απ’ αυτούς που δεν στεναχωριούνται γι’ αυτήν. Εμείς είμαστε επιπλοποιοί. Οι θεριστές του πνεύματος έρχονται μετά, κι αν τους ενδιαφέρει να κάνουν τα τραπέζια μας να μιλήσουν αυτό είναι καθαρά δική τους δουλειά» (σ.35).

Παίζουν: Jean Marais, François Périer, María Casares, Marie Déa, Henri Crémieux, Juliette Gréco, Roger Blin, Edouard Dermithe, René Worms, Raymond Faure, Pierre Bertin, Jacques Varennes

http://www.sevenart.gr/movie.php?id=433
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=163313

Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ο οδηγός του ποιητή για τη ζωή, Η σοφία του Ρίλκε, ανθολόγηση Ulrich Baer, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009
http://lego4.blogspot.com/2009/10/on-sofa-m.html

http://lego4.blogspot.com/2010/04/blog-post_8922.html

Του κάστορα όλα δύσκολα. Προτάσεις-αποδράσεις;

Στην αρχή ήταν της ωραίας σπάνιας νυχτερίδας, μετά προστέθηκε η ωραία πεταλούδα, ώσπου τρίτωσε το βασίλειο με τον κάστορα πλέον, να εμποδίζει τα περαιτέρω έργα για την κατασκευή της γέφυρας στη Δρέσδη. Του κάστορα όλα δύσκολα λοιπόν. Όπως και στα δικά μας δελτία ειδήσεων, όταν τυχαίνει να τα παρακολουθώ. Όλα δύσκολα ακούγονται, σαν του κάστορα τα καθήμενα. Μην ενοχλείτε τον κάστορα το μήνα Μάιο. Δεν αναπαύεται, σκληρά εν τούτοις ξημεροβραδιάζεται. Διότι, αναπαράγεται.

Στον Alpha, λοιπόν, συνέβη να παρακολουθήσω ένα μέρος από το κεντρικό δελτίο των 19.00 της Παρασκευής 14ης του Μαΐου. Είχε ενδιαφέρον πώς αναπαρήγαγαν τις εικόνες σε λόγο. Έτοιμοι να δούμε πλάνα από τη συνάντηση των Γιώργου Παπανδρέου και Ταγίπ Ερντογάν, οι τηλεθεατές, εκεί που περιμέναμε τις δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού, τον βλέπουμε να βγάζει-ξαφνικά- τη χτένα για να σενιαριστεί. Μετρημένες οι τρίχες στο κεφάλι του, αλλά παρόλα αυτά ακούμε τον απεσταλμένο, που κάλυπτε το ρεπορτάζ, να αναφέρει ότι, ο Ερντογάν έβγαλε την «τσατσάρα». Μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάδοση της «είδησης», και ενώ είμαστε ενήμεροι της κατάστασης, ότι πράγματι ο Ταγίπ κυκλοφορεί με χτενάκι στο τσεπάκι, έχουμε γίνει και δέκτες της διόρθωσης: «δεν ήταν τσατσάρα, ήταν βούρτσα»… Καλά, μιλάμε για ακρίβεια και ταχείας εμβέλειας σε όσα αφορούν στην ενημέρωση.

«Βούρτσα» θα χρησιμοποιούσε –αν χρησιμοποιούσε- ο Ντίο, αλλά, ο Ταγίπ;
Κι αν είχα χτυπηθεί, παλιότερα, με το Rainbow in the Dark και το Holy Diver … Κρίμα, που έφυγε ο Dio.

Από την άλλη, το άλλο, το περίμενα. Ότι πρώτος ο Ερντογάν θα παρέδιδε το ντοσιέ και μετά ο Παπανδρέου. Τους έβλεπα από το γυαλί, εξ’ αποστάσεως, και είχα βάλει στοίχημα με το κάδρο. Είναι ένα συγκεκριμένο κάδρο πάντα, για αυτά τα καίρια ζητήματα, που γέρνει μόλις ανοίγω τη μπαλκονόπορτα. Προτού την ανοίξω, υποβάλλω το ερώτημα, και με το που ανοίγω τη μπαλκονόπορτα, περιμένω. Άμα γείρει αριστερά, είναι «ναι», δεξιά είναι «όχι». Αυτή τη φορά, στο ερώτημα, αν πρώτος ο Παπανδρέου θα παρέδιδε το ντοσιέ, και το κάδρο, με βάση τα παραπάνω ερμηνευτικά σχόλια, αποφάνθηκε "όχι", σαν αυτό το «όχι» που πήρε ο Σαμαράς από τον Πετσάλνικο, στο αίτημα φανφάρα, να μειωθούν από 300 σε 200 οι βουλευτές. Μα, ολόκληρη βουλή δε θα είχε τα πιστοποιητικά γνήσιας λειτουργίας της; Εμείς σαν χώρα δεν έχουμε «υπεράριθμους βουλευτές σε αναλογία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην πλειονότητα των οποίων συνυπάρχουν περισσότερα του ενός νομοθετικά σώματα με τη μορφή είτε της Άνω Βουλής είτε της Γερουσίας ή και περιφερειακών κοινοβουλίων», διαβάζω την απάντηση του Πετσάλνικου, όπως την ενθέτει στο πολύ καλό ρεπορτάζ του, στο Βήμα της Κυριακής 16.05.2010, ο Γρηγόρης Τζιοβάρας.

Όταν είδα λοιπόν και αυτό το αποτέλεσμα, το ρυθμό με τον οποίο τα πράγματα «έλαβαν χώρα» και τα ντοσιέ άλλαξαν χέρια, ξαναθυμήθηκα ότι εμάς, το ενδιαφέρον για την εξαφάνιση της μεσογειακής φώκιας, μας έχει χτυπήσει κατακούτελα, ως έθνος, γι’ αυτό και πάμε αργά, σαν τις φώκιες, μήπως και αφυπνίσουμε ως χώρα, με τη συμπεριφορά μας, τον κόσμο ολόκληρο, στο όνομα της προστασίας της μεσογειακής monachus monachus. Αφού οι Ρώσοι, στο Νόβγκοροντ, έχουν το αρκουδάκι για σύμβολό τους, εμείς με το καλημέρα μας, γιατί να μη βάλουμε, για σύμβολο, αυτό το συμπαθέστατο θηλαστικό, τη φώκια;

Επί τη ευκαιρία, πράγματι στη MΟm έχουν αρχίσει να δέχονται συμμετοχές για το εθελοντικό καλοκαιρινό πρόγραμμα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, που θα ξεκινήσει για το φετινό καλοκαίρι 1η Ιουνίου και πρόκειται να ολοκληρωθεί στις 30 Σεπτεμβρίου, σε Αλόννησο και Σκόπελο. Κάποτε, το 2001 αν θυμάμαι καλά, είχα συμμετάσχει κι εγώ σε αυτό το πρόγραμμα στη Σκόπελο και ήταν πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Με πείραζε ο αδελφός μου όταν έλεγα την ιστορία με τη φώκια Παντελή βέβαια, αλλά ας είναι. Πληροφορίες και αιτήσεις, για να διασώσουμε την ελληνική μας αρχοντιά και βέβαια τη μεσογειακή φώκια, δίνονται στο τηλέφωνο 210-5222 888, ενώ μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://www.mom.gr/ ή και να στείλετε ηλεκτρονικό μήνυμα στο: support@mom.gr . Διότι, το κοινωνικό μήνυμα βρίσκεται υπεράνω, και δεν παχαίνει κιόλας. Βεβαίως. Ακούς εκεί, ότι στη λεμονάδα είναι διαλυμένα 150γρ. ζάχαρη! Γι’ αυτό όλοι την παίρνουν απ’ το περίπτερο. Δε θέλουν να ξέρουν.

Αλλά άμα θέλουμε να ξέρουμε –και με το παραπάνω- γιατί να μην κάνουμε project «Πολυκατοικία το πολυκλαδικό»; Βάζω δύο ώρες αγγλικών στα γειτονάκια, βάζεις τα ντολμαδάκια; Όχι παίζουμε!

http://www.youtube.com/watch?v=9Rn3zNbKkM8&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=DHkNl758-YM&feature=related

http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=163136
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=162882

http://technologein.pathfinder.gr/e-seals/

Με ποια τεχνική ο Philip Taaffe δουλεύει σε χαρτί;

O Philip Taaffe είναι διατεθειμένος να τα πει όλα…

‘‘Ακουμπάω ένα κομμάτι γυαλί με απολύτως λεία επιφάνεια πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, ύστερα τοποθετώ το χαρτί πάνω στο γυαλί, το βρέχω και από τις δύο πλευρές του και μετά το περνάω με λαστιχένιο ρολό για να φύγει το πολύ νερό. Τέλος χρησιμοποιώ ένα κομμάτι ύφασμα για να απλώσω ομοιόμορφα την υγρασία. Έχω δοχεία με πάστα όπου προσθέτω ακρυλικό χρώμα. Το κόλπο είναι να μην προσθέσεις υπερβολικά πολύ ακρυλικό στην πάστα ώστε να μην χαθεί η διαφάνεια και η αντίθεση. Η πάστα είναι μία μίξη από σιτάλευρο και ρυζάλευρο υψηλά σε γλουτένη, στυπτηρία, και νερό, την οποία την ανακατεύω και τη βράζω, και μετά την αδειάζω μέσα σε δοχείο χρησιμοποιώντας κόσκινο και την αφήνω να κρυώσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ύστερα προσθέτω ένα φλιτζάνι με ένα ειδικό ζελέ και τέλος τα ακρυλικά χρώματα. Η πάστα μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο τη νύχτα και να ξαναχρησιμοποιηθεί την επόμενη μέρα, αλλά εγώ συνήθως φτιάχνω καινούριο μίγμα κάθε μέρα.

Για να δημιουργήσω τα μοτίβα που θέλω, στην πίσω πλευρά του χαρτιού χρησιμοποιώ χτένες, ρολά, βούρτσες, γραφίδες, κ.λπ., αλλά και λαστιχένιες σφραγίδες. Θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει κατευθείαν τα χέρια και τα δάχτυλά του για να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα. Μερικές φορές διπλώνω το χαρτί ώστε να πετύχω το εφέ του καθρέφτη, άλλες φορές δεν το διπλώνω αλλά το τοποθετώ επίπεδα και ομοιόμορφα πάνω στο γυαλί για να το δουλέψω από την πίσω πλευρά.

Στα έργα «επιπλέοντος χρώματος» χρησιμοποιούσα έναν κάδο με βρύα, στην επιφάνεια του οποίου επέπλεαν οι μπογιές, και έριχνα ένα στεγνό κομμάτι χαρτί μέσα στον κάδο για να μεταφέρω στη συνέχεια τα χρώματα στο χαρτί. Οπότε, το μίγμα που παρασκεύαζα μέσα στους κάδους είναι το υλικό που χρησιμοποιώ τώρα για αυτά τα σχέδια, αλλά το χαρτί είναι νωπό τώρα, κατά συνέπεια η τεχνική που χρησιμοποιώ είναι στην ουσία η ακριβώς αντίθετη από εκείνη που χρησιμοποιούσα στα έργα «επιπλέοντος χρώματος». Αυτά τα έργα που φτιάχνω τώρα απαιτούν περισσότερο χρόνο, γιατί πρέπει να τα κατασκευάσω. Κάθε στάδιο της δουλειάς είναι και μία στρώση, ένα ακόμη επίπεδο. Δεν υπάρχει το άμεσο αποτέλεσμα που είχα στα έργα «επιπλέοντος χρώματος».

Ήθελα να την εξερευνήσω αυτήν τη μέθοδο διότι στην ουσία πρόκειται για ένα παρακλάδι της τεχνικής της καλλιγραφίας με υδατογράφημα. Μου αρέσει πολύ το ότι η τεχνική paste-paper προσδίδει πολλές διαστάσεις στο έργο. Ένιωσα ότι προέκυψε φυσικά, ως το επόμενο βήμα.

Μερικοί με ρωτάνε αν θα μπορούσε να εφαρμοστεί η ίδια τεχνική με λαδομπογιά. Γιατί όχι; Θα μπορούσε. Απλώς δεν έχω διερευνήσει αυτήν την πιθανότητα. Νομίζω ότι θα μπορούσε να εφαρμοστεί χρησιμοποιώντας κερί αντί για ζελέ. Αλλά τελικά τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δημιουργία της πάστας. Υπάρχουν βέβαια κι άλλες συνταγές, με μεθυλική κυτταρίνη για παράδειγμα… Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι ακόμη και στους πίνακες χρησιμοποιώ την πάστα για να κάνω το κολάζ. Χρησιμοποιώ την πάστα από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω. Είναι ένα οικείο υλικό για μένα. Μου αρέσει ο τρόπος που ρέει πάνω στις επιφάνειες’’.

Philip Taaffe: Έκστασις
Η Gagosian της Αθήνας παρουσιάζει μία έκθεση με νέα έργα σε χαρτί και πρόσφατους πίνακες του Philip Taaffe.

Τρίτη 18 Μαΐου – Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Εγκαίνια: Τρίτη 18 Μαΐου, 8μ.μ. – 10μ.μ.
Είναι μια ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά!

Gagosian Αθήνας
Μέρλιν 3
10671 Αθήνα
T. 210.36.40.215
Φ. 210.36.40.204

Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα-Παρασκευή:
11:00π.μ. – 6:00 μ.μ.
Σάββατο μόνο με ραντεβού

www.gagosian.com
athens@gagosian.com

http://www.philiptaaffe.info/ARCHIVE/_Paintings%201981-2005/gallery.php

Το αίμα του Ποιητή κυλά όπως η ζωή σι(νε)μά

Ένα ποίημα δίνει την αφορμή, οι ερμηνείες να γίνονται αισθητές σαν οι θαυμάσιες όψεις και το περιεχόμενο μιας κατάστασης αναγκαίας, από το γεγονός και μόνο, ότι τροφοδότησε την ποιητική δημιουργία. Ερμηνεύοντας Το Αίμα του Ποιητή, δίνεται η αφορμή, μέσα από σπονδυλωτά ποιητικά επεισόδια, να σκιαγραφήσουμε το θαυμάσιο γράφημα της τραγικής ανθρώπινης ύπαρξης, το οποίο σαφώς προϋποθέτει και ένα αυτοβιογραφικό υποκείμενο: ένα αφηγηματικό εγώ, ή ένα εγώ που αισιοδοξεί να γίνει αυτό που μπορεί, ώστε από αφηγήσιμο να αναβαθμιστεί σε κάτι οριστικό, άρα σε αφηγηματικό. Αυτό το ιστορικό εγώ κυριαρχεί γύρω από αυτήν την ειλικρινή και εξαντλητική περιστροφική ομολογία από και για τη ζωή συγχρόνως.

Ότι «κάθε ποίημα είναι ένα οικόσημο, που πρέπει να αποκρυπτογραφηθεί», καταγράφεται μόλις από την έναρξη της ταινίας. Αυτό που παρατηρούμε να εξελίσσεται, ωστόσο, είναι το εννοιολογικό πλαίσιο της τραγικότητας, ενόσω το εμπλουτίζουν κοντινά πλάνα, όπως είναι του γυναικείου αγάλματος δίχως χέρια, του καθρέφτη και του ειδώλου-βυθού, αλλά και του μαστίγιου με το τζάκι και το παιδί σε θέση αγγέλου. Από τη διαρκή κίνηση της σπείρας, στο κέντρο της οποίας διαπιστώνεται πάντα το κενό, μια σφηνωμένη τρύπα, μέχρι την παρακινητική έλλογη σκέψη του αγάλματος προς τον ποιητή-άνθρωπο, «δοκίμασε, να δοκιμάζεις πάντα», μια μοντέρνα ρήση-παράλληλη παραπομπή στο αρχαιοελληνικό «πάντα να αριστεύεις», συμπεραίνουμε τη σύμφυτη ελληνικότητα του μύθου της Αντιγόνης στα έργα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και κινηματογράφου, που συνωμοτούν με αυτήν τη βαθύτερη ανάγκη, το κινηματογραφικό έργο να μεταχειριστεί «προνομιακά» τον άνθρωπο, δηλαδή να ξεφύγει από τον καταπιεστικό νόμο της δράσης, για να εντρυφήσει στο υπαρξιακό πρόβλημα: στο προπατορικό και αναπόφευκτο θέαμα του αίματος. Όταν δεν υπάρχει αμάρτημα ούτε συμφέρον αλλά ο άνθρωπος αναζητά το ριζικό του, πέρα από τα όρια και τις ρίζες, τότε ''αποστομώνεται'' από την ίδια την προσωπική ιστορία του, εντός της οποίας καταβυθίζεται. «Όταν καταστρέφεις αγάλματα, διατρέχεις τον κίνδυνο να γίνεις ένα, ο ίδιος», υποδηλώνεται από τον Κοκτό. Στην ουσία, υποκρύπτεται ότι, η πράξη της ωρίμανσης υπεκφεύγει της αγαλλίασης, και κατ’ επέκταση της κυριαρχίας των αγαλμάτων. Ώστε η τέχνη και μόνο, που συνιστά την ολική επαναφορά των ερειπίων και την άρση της καταστροφής μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα, να «δει» τον εαυτό του. Η δυνατότητα, να «δούμε» τον εαυτό μας, δεν προσφέρεται παρά μέσα από την τέχνη, και πιο συγκεκριμένα μέσα από το ποίημα. «Η θανάσιμη πλήξη της αθανασίας», μια απόρροια της παγκοσμιότητας του πολιτισμού, καθιστά ευάλωτο το σύγχρονο ραπισμένο άνθρωπο, σαν να είναι ένα άγαλμα από χιόνι, ένα φυσικό δείγμα πολιτισμού, ή μάλλον ένα ανεπανόρθωτο αμάλγαμα και των δύο: ερείπιο για τη φύση και από τον πολιτισμό. Η αγελάδα με τον παγκόσμιο χάρτη φαίνεται ότι «πλήττει» το σύγχρονο άνθρωπο, που αντιμετωπίζει μια σύγχυση, προς τα πού να στραφεί: προς την ιδιωτική συνείδηση ή τη δημόσια διαχείριση.

Από τις συζητήσεις με τίτλο Κινηματογράφος και Ποίηση, που κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αιγόκερως (Αθήνα 1986), ας υπενθυμίσω αυτό που και ο ίδιος ο Ζαν Κοκτό είχε δηλώσει στον Αντρέ Φρενιό: «η δική μου δέσμευση συνίσταται στο να αφήνω τον εαυτό μου να χαθεί στα έσχατα και πιο άβολα βάθη της ύπαρξής μου. Το να ‘‘δεσμευθώ’’ και εξωτερικά θα σήμαινε πως πρόδωσα την υπόσχεση που έδωσα. Στην εποχή μας ο ελεύθερος άνθρωπος περνιέται για δειλός, ενώ στην πραγματικότητα δεν διασφαλίζει ούτε ένα μέρος όπου θα μπορούσε να σωθεί από τα χτυπήματα. Τον πετροβολούν απ’ όλες τις πλευρές, μοιάζει σαν το άγαλμα από χιόνι στην ταινία μου Το αίμα ενός Ποιητή».

Ο Ζιροντού του έλεγε : «Είσαι το ιδεώδες αλεξικέραυνο που εκτρέπει τους κεραυνούς από πάνω μας». Είναι στο χέρι των ποιητών, να εκτρέπουν αυτό (το ράπισμα) που δεν αποτρέπεται.

Από τις 20/5 στους κινηματογράφους

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ -LE SANG D’UN POETE – THE BLOOD OF A POET-ΓΑΛΛΙΑ-1930-55′

Σκηνοθεσία: Ζαν Κοκτό (1889-1963)

Ηθοποιοί: Ενρίκ Ριβερό, Ελίζαμπεθ Λι Μίλερ, Πολίν Καρτόν, Οντέτ Ταλαζάκ.

Διανομή: NewStar

http://www.youtube.com/watch?v=3scPy9ohKDc

Περιμένοντας στο καφέ και με τα φυτά τριγύρω.

3 ήταν τα είδη των φυτών: το φυσικό, το ψηφιακό εξ’ αποστάσεως, και το διπλανό που πετούσε τα φύλλα του φωνάζοντας. Και τα τρία φυτά κοιτούσαν την καλοπέρασή τους: το φυσικό δίκαια, περιμένοντας να ποτιστεί από το ξένο χέρι, το ψηφιακό δικαιολογημένα, έχοντας το πάνω χέρι, εντεταλμένο να ποτίζει τον κοινό και ξένο νου, και το τρίτο, το φωνασκούν και εγγύτερο, άδικα και αδικαιολόγητα, σπαταλώντας την υγρή σιωπή των άλλων. Και τα τρία φυτά ήταν μεσογειακής, ελληνικής προέλευσης. Αμ τι!

Παρατηρούσα τρίτους, λοιπόν εχτές, για να με έχω, υπό κάποιον έλεγχο, ενώ περίμενα μια φίλη μου, λογίστρια, για ένα καφεδάκι στο Μουσείο. Τρόπον τινά, μες στη σιωπή μου, γινόμουν και κυρίαρχη της κατάστασης: κυρία με αυτοκυριαρχία. Πόσο συχνά, όμως, δε συμβαίνει να εμπλεκόμαστε σε σχέση με τους άλλους, στη δουλειά αλλά και στους δρόμους της πόλης, πολλές φορές, σε καταστάσεις έντασης, ώστε να χάνεται η αυτοκυριαρχία, τόσο η δική μας όσο και των άλλων; Ούτε μία ούτε δύο φορές έχει συμβεί. Επιπλέον, η ένταση δεν είναι ανεπρόκοπης προέλευσης. Γι’ αυτό ας ψαχτούμε. Ύποπτο το αίσθημά σου, ύποπτο…

Γιάλομ, Γιάλομ, τι έχεις να συμβουλέψεις για την ένταση στην επικοινωνία; Κοιτώ ξανά το σημειωματάριο, με την ελπίδα ότι το πρώτο απ’ όλα, που ανοίγω, έχει την απάντηση. Άμα έχεις πολλά, έχεις και περισσότερους λόγους για να ψάχνεις…

Στο βιβλίο Θεωρία και Πράξη της Ομαδικής Ψυχοθεραπείας, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα (έκδοση του 2006), ο Ίρβιν Γιάλομ-στη σελίδα 239 αυτή τη φορά- αναφέρει:

«Ψάξτε με κάθε δυνατό τρόπο να καταλάβετε τα μηνύματα που αφορούν τις σχέσεις σε κάθε επικοινωνία. Αναζητήστε τη δυσαρμονία ανάμεσα στη λεκτική και στη μη λεκτική συμπεριφορά. Δείξτε ιδιαίτερη περιέργεια, όταν υπάρχει κάποια αρρυθμία σε μία συναλλαγή: όταν, για παράδειγμα, η ένταση μιας απάντησης φαίνεται δυσανάλογη με τη δήλωση, που αποτέλεσε το ερέθισμα, ή όταν μια απάντηση μοιάζει άστοχη ή δε βγάζει νόημα.
Σε τέτοιες στιγμές αναζητείστε διάφορες πιθανότητες:
λ.χ. ΠΑΡΑΤΑΞΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ (ο δέκτης βιώνει τον πομπό με μη ρεαλιστικό τρόπο), ή ΜΕΤΑΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ (ο δέκτης απαντά με ακρίβεια όχι στο έκδηλο περιεχόμενο αλλά σε ένα άλλο επίπεδο επικοινωνίας) ή ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΗ (ο δέκτης αντιδρά όχι στην παρούσα συναλλαγή αλλά σε συναισθήματα που προέρχονται από προηγούμενες συναλλαγές)».

Δεν ξέρω αν το έχετε ήδη καταλάβει, αλλά φυσικά: το λυχνάρι του Αλαντίν ήταν βιβλίο. Απλώς, το βιβλίο είχε περισσότερο βάρος και, στη θέση του, για τα γυρίσματα του παραμυθιού, προτιμήθηκε το λυχνάρι. Λόγω κιλών, και τότε, κυλιστήκαμε στην αβεβαιότητα και εις την «κάρα-μαντική», μια σύγχρονη μέθοδο σπασίματος του κεφαλιού, ενώ παίζει πασιέντζα και προσπαθεί να μαντέψει το μέλλον, πίνοντας τίλιο. Το τίλιο εξαφάνισε τον Καραμανλή. Μήπως παίζει και αυτό το σενάριο;

Ας επιστρέψουμε όμως, για να φτάσουμε κάποτε και στον προορισμό. Τι μπορούμε, λοιπόν, να αντιληφθούμε μέσα από το παραπάνω ένθετο κείμενο του Γιάλομ; Διαβάζοντας τα κείμενα του Ίρβιν Γιάλομ, είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε ότι, η επικοινωνία δεν επαφίεται στο τώρα μόνο αλλά διανοίγεται σε ένα χρόνο φασματικό, ώστε και καθίσταται άκρως ενδιαφέρουσα, διά της αφήγησης, μέσα από τα «έκτακτα» περιστατικά.

Η επικοινωνία γίνεται αφήγηση όταν υπάρχει συμβάν. Συμβάν είναι το διαφορετικό, που εντοπίζεται διά της αυθεντικότητάς του. Εάν μάλιστα το διαφορετικό περιστατικό αφορά σε ένα συμβάν, τότε και με τα πρόσθετα δεδομένα, του Αλάν Μπαντιού για το συμβάν, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια «απόκλιση μεταξύ δυο αξιωματικά ομογενών πολλαπλοτήτων».

Ειδικότερα: σε αυτή την απόκλιση, στο συμβάν, οφείλουμε τη δημιουργικότητά μας. Εφόσον το συμβάν, εκ των πραγμάτων, δεν αφορά παρά σε μία ρήξη, εμείς αναγκαζόμαστε να γίνουμε δημιουργικοί, ώστε να αποκαταστήσουμε το κενό και να συγκολληθούν τα θραύσματα, που προκλήθηκαν από τη ρήξη. Αλλιώς, δε θα μπορούσε να ήταν. Έτσι έπρεπε να ήταν. Προσωπικά, εμπλέκομαι στις ρήξεις-συμβάντα, δίνοντας λαβή σε ποιήματα. Τι να κάνω κι εγώ, κάπως πρέπει να κινηθώ…

Οπότε γενικά πρέπει να «ευγνωμονούμε» το συμβάν. Είναι γνωστή η σημασία του ρήματος «ευγνωμονώ» αλλά πρέπει το νόημα να μας θυμίζει και την ενέργεια, που εσωκλείει. Αυτή η ενέργεια δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αλήθειας. Διότι, γνώμονας είναι η αλήθεια.

Στο φάσμα του αφηγήσιμου χρόνου- και γι’ αυτό είναι ωφέλιμο να θυμάται κανείς- βλέπουμε πόσο οι πράξεις μας, έχουν επηρεάσει τις πράξεις του άλλου. Στις σημερινές -ως επί το πλείστον- εργασιακές σχέσεις, όμως, οι πράξεις αλληλεπίδρασης έγκεινται στην έλλογη συμπεριφορά και εικόνα. Άρα πρόκειται για σχέσεις ομιλίας.

Ο ρυθμός της ομιλίας, που σαφώς δείχνει και άλλα πράγματα, έξω-λεκτικά, πέραν της λογικής πληροφορίας, η οποία μεταφέρεται κάθε φορά, είναι πολύ κρίσιμος. Και η κρισιμότητα αυτού του ρυθμού συμβαίνει να αντανακλάται στο τώρα και σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Όμως, απαντώντας το ρυθμό της ομιλίας του άλλου, ο πρώτος ρυθμός χτυπά στο δεύτερο, και από αυτόν το χτύπο, αυτομάτως προκύπτει μια σχέση φάσματος, εντός της οποίας παρεισφρέουν οι άλλοι τόποι και χρόνοι: τα επίπεδα.

Ένα παράδειγμα:
Τόπος: είμαστε σε γραφείο. Άρα και η σχέση επικοινωνίας είναι μια σχέση γραφείου. Αυτό, δηλαδή η τοπικότητα του σημείου, ως ιδιότητα και μόνο, καθορίζει τη σχέση ομιλίας αλλά και το ρυθμό της. Σημασία έχουν η ακρίβεια και η αμεσότητα στην παροχή της πληροφορίας. Όταν λοιπόν, ρωτώ: «τι στείλαμε στον τάδε;», περιμένω, στο πλαίσιο της σχέσης γραφείου, να μου απαντήσουν: «την πρόσκληση», ή «το υλικό της εκδήλωσης». Δηλαδή, αμέσως, περιμένω μια απάντηση περιεχομένου, γιατί το πλαίσιο και το context, τα γνωρίζω. Αν λοιπόν λάβω για απάντηση «ένα ημέηλ», δηλαδή, μια απλή δήλωση, που υπεκφεύγει της ευθύνης της εκφοράς της, τότε θα απαντήσω: «δε θα στέλναμε σοκολάτες». Και θα λάβω, εν συνεχεία, την άλλη απάντηση- σύσταση, να μιλώ καλύτερα.

«Καλύτερα». Αχ, αυτό το καλύτερα. Όσοι μιλούν για να δείχνουν καλοί, φλυαρώντας, πέφτουν στην παγίδα. Και δεν είναι δυστυχώς ευέλικτοι, να αντιληφθούν το χιούμορ, δηλαδή, το άλλο επίπεδο –της μετά επικοινωνίας του Γιάλομ-. Από την άλλη, όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε σχέση με τον άλλο, σου αφαιρεί χώρο και ως εκ τούτου σε στεναχωρεί η κατάσταση, ο άλλος να εκφράζει έχθρα και απόρριψη, αλλά χωρίς να υπάρχει το επιχείρημα στο λόγο του. Υπάρχει πάλι η δήλωση, άρα η βρισιά σε όλο της το μεγαλείο. Ανευθυνότητα, συνεπώς, είναι και η μη συνειδητοποίηση θέσης και ρόλου. Η απώλεια των ορίων. Και συμβαίνει όταν ο άλλος δεν έχει μάθει να βλέπει τον εαυτό του σε σχέση με σένα, αλλά έχει παρωπίδες ευελιξίας και διπλωματίας.

Είναι το πιο εύκολο, από όλα τα σενάρια, να διατυπώνεις. Αυτό όμως, η ευκολία άνευ ευθύνης, είναι και το πρόβλημα της επικοινωνίας. Για την ακρίβεια; Η ευκολία δεν είναι επικοινωνία. Είναι φλυαρία και αντιαισθητική. Όπως όταν είσαι στο δρόμο της τρίτης Σεπτεμβρίου, εκεί κοντά στη Βικτώρια, και βλέπεις μια πολυκατοικία με άσπρη εξώπορτα του κιτς. Άμα ρίξεις το βλέμμα σου, όπως και το σάλιο, δεν το παίρνεις πίσω! Λες όμως, να τολμήσεις, και κοιτάς φιλόδοξα ως την κορυφή. Ας σημειώσω ότι, πριν από λίγες μέρες το είδα, αυτό που περιγράφω. Οπότε, αφού έχω δει τα λουλούδια στα μπαλκόνια, τι με καλωσορίζει στην κορυφή; Σε λένε το κορίτσι του Μάη… Στην καρδιά σου μια σημαία δε χωράει… Μια ελληνική σημαία με καλωσορίζει!
Ε, αυτή η πολυκατοικία του κιτς, της άσπρης πόρτας και της γαλανόλευκης σημαίας ορίζει χωροταξικά το ελληνικό πρόβλημα της ομιλίας άνευ περιεχομένου και επιχειρημάτων. Αυτό το πρόβλημα της φλυαρίας θυμίζει παιδιάστικη συμπεριφορά και επιπολαιότητα. Σαν τα φυτά του καφέ. Τι τη θέλαμε την τηλεόραση σε κάθε καφετέρια και ταβέρνα; Τόσες δήθεν πολυτέλειες εγκαταστάθηκαν ενώ τα πράγματα είναι απλά. Και από το απλό ευχαριστιέται κανείς, όχι από το κιτς.

Ένα απλό σαββατοκύριακο εύχομαι.

Το δύσκολο που αρέσει:
Alain Badiou Από το είναι στο συμβάν, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009

Τι δεν είναι ‘‘γίγνεσθαι’’; Διαβάζοντας απορεί κανείς..

Ομολογώ ότι με αυτό το βιβλίο, τα έχω βρει σκούρα. Έχω αρχίσει την ανάγνωση μήνες τώρα, και μάλλον δεν θα την τελειώσω ποτέ. Και όχι επειδή βαριέμαι. Αλλά επειδή ευχαριστιέμαι να διαβάζω, λέξη προς λέξη, τα ίδια ακριβώς πράγματα. Είναι και εξαιρετική η μετάφραση. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Γράφω λοιπόν από μνήμης: «Η φιλοσοφία προσδιορίζεται από όρους, οι οποίοι ταυτίζονται με τύπους διαδικασιών αλήθειας ή γενολογικών διαδικασιών. Αυτοί οι τύποι είναι: η Επιστήμη (και συγκεκριμένα το Μάθημα), η Τέχνη (και συγκεκριμένα το Ποίημα), η Πολιτική (και συγκεκριμένα η πολιτική στην υποκειμενική της διάσταση, άρα η πολιτική της Χειραφέτησης) και ο Έρωτας (και συγκεκριμένα η διαδικασία που εισάγει στην υποκειμενική διάσταση τη διάζευξη των έμφυλων χαρακτηριστικών)».

Δεν έχω διαβάσει πληρέστερο ορισμό για τη φιλοσοφία. Και ήρθε η ώρα να αποκαλύψω το βιβλίο, που με παιδεύει. Είναι των εκδόσεων Πατάκη. Από το είναι στο συμβάν, του Alain Badiou. Και είναι απόλαυση. Βασανιστική και αναγκαία.

Αναγκαία διότι κάθε τι, που περνά από το μάτι, καλωδιώνεται με το κεφάλι, κάπου στήνεται, βρίσκοντας απάγκιο κι απανέμι, οπότε όταν έρχονται σημαντικές εκδηλώσεις, οι συναντήσεις γίνονται πιο ενδιαφέρουσες, πιο «μυστηριακές», αν είμαστε και υποψιασμένοι για κάποια πράγματα. Δε γίνεται μόνο να παριστάμεθα, να ακούμε τον ομιλητή και μετά ξανά προς τη δόξα της καθημερινότητας να σκάμε χαμόγελα κάτω από το ζεστό ήλιο. Οι συναντήσεις απαιτούν. Ζητούν συμμετοχή. Και ίσως από τέτοιου είδους συναντήσεις να προκύψουν και δυνατότητες, για να δούμε ποιοι είμαστε και προς τα πού κατευθυνόμαστε: τότε και σήμερα.

Η παρακάτω είδηση, λοιπόν, αφορά σε μία από αυτές τις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις:

Σε μια ανοιχτή εκδήλωση για το κοινό, την Τετάρτη 19 Μαΐου, στις 7.30 μμ το "γίγνεσθαι" παρουσιάζει στα νέα του γραφεία, Σολωμού 5 στην Κηφισιά τις δραστηριότητες και το τετραετές εκπαιδευτικό του πρόγραμμα στην υπαρξιακή ψυχοθεραπεία και συμβουλευτική.

Ανατρέχοντας στην πορεία του από το 2004 το "γίγνεσθαι" η Ελληνική Εταιρεία Υπαρξιακής Ψυχολογίας αναλύει το τοπίο των υπαρξιακών ζητημάτων όπως έχουν εξελιχθεί ως σήμερα, σκιαγραφεί τη χρησιμότητα των υπαρξιακών θεμάτων στην ψυχοθεραπεία, αλλά και στην καθημερινότητα του καθενός και σας προσκαλεί να συμμετάσχετε ενεργά στη διαμόρφωση του υπαρξιακού χάρτη στην ελληνική πραγματικότητα.

Γίγνεσθαι:
Τηλ: 210 8085712, 210 7250 065,
Διεύθυνση: Σολωμού 5, Κηφισιά 145 61
http://gigne.blogspot.com/2010/05/195-730.html

Alain Badiou Από το είναι στο συμβάν, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009

Art Athina 2010: από τις 58, η μία είναι το ''Αγκάθι''.

ART-ATHINA 2010
13 - 16 Μαΐου 2010
58 γκαλερί συμμετέχουν
11 χώρες σε μία
Κλειστό Π. Φαλήρου (Γήπεδο TaeKwonDo), Ολυμπιακά Ακίνητα
Μωραϊτίνη 2, 17561 Π. Φάληρο

Ώρες λειτουργίας:
Εγκαίνια: Πέμπτη 13 Μαΐου, 20:00 - 22:30 (είσοδος μόνο με προσκλήσεις)
Παρασκευή 14 Μαΐου - Κυριακή 16 Μαΐου: 12:00 - 21:00

Εισιτήριο:
Γενική είσοδος: €10
Μειωμένο: €5 (μαθητές, φοιτητές, μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και άτομα άνω των 60 ετών)

www.art-athina.gr

Αποψινό Πρόγραμμα:
Πέμπτη 13 Μαΐου

20:00 - 22:30
Εγκαίνια (μόνο με πρόσκληση)

20:00 - 22:30
Περφόρμανς
Atopic Bodies [One]: Mr & Mrs Myth, aka The Myths
Οργάνωση: Atopos Cultural Organization σε συνεργασία με τον Charlie Le Mindu
Περίπτερο N1

20:30 - 22:30
Περφόρμανς
Jessica Speckhard
Οργάνωση: Jennifer Nelson (Deree)
Περίπτερο Μ3

20:30 - 22:30
Περφόρμανς
Feeding On HOles
Rosina Ivanova
Οργάνωση: Jennifer Nelson (Deree)
Κοντά στο Περίπτερο Μ3

21:00
Ανακοίνωση των Επάθλων Σπυροπούλου & Βαλαμπούς 2009
Περίπτερο Ιδρύματος Σπυροπούλου

Περφόρμανς
Lost in a Supermarket
Θεατρική ομάδα Blitz
Οργάνωση: Εθνικό Θέατρο - Κοινή Θέα
Επιμέλεια: Ελένη Κούκου & Κατερίνα Τσέλου

Φύση και κανόνας:επειδή γραφή σημαίνει υπόσταση

Φύση και κανόνας

Πετσοκόβω τα κείμενα που θα κολλήσω πάνω μου
Με το ίδιο φως της άλλης ημέρας στην άδεια κούπα

Αργότερα ας συγχέουν σπαστά τη σκέψη ανίερες φλυαρίες
Κείμενα θα φέρνουν πάντα έναν άρτο περιστεριού το πρωί

Η σιωπή κυκλώνει το πρόσωπο όπως η πειθαρχία το στρατιώτη
Οι λέξεις στον ίσκιο της φωνής είναι αποσπάσματα στην εξοχή

Μακριά από όσους τριγύρω φλυαρούν ή μασουλούν παράπονα
Το κοίταγμα στα κείμενα έξω από κανόνες πετά τη νέα σκέψη

Τρέχει ξυπόλητος ο νους μες στο γρασίδι κι είναι τα χείλη
Παλίρροια αισθήσεων με τις σκέψεις στο πυρ να σβήσουν

Μες στη μαχαιρωμένη άμμο απ’ το μεταίχμιο πια ο νους παιδεύεται
Βλέπει όσες εποχές γυαλίζουν ενώ η ωριμότητα διττά τον ξεχωρίζει

Χωρίς να σφουγγίζω όσους στίχους θα ήθελα στη μνήμη συνεχίζω
Χωρίς να έπαψα να αναζητώ το διαρκέστερο δεν έχω γνώσεις πια

Αποκλείεται να έσφιξαν τα πράγματα χωρίς ανθρώπου χέρι
Αποκλείεται να μας νομίζουμε αυτόχειρες χωρίς επιρροές

Στη γνώση σφίγγονται μόνο οι τύποι που μαζεύουν σε καλούπια
Την κούπα πώς επηρεάζει ολοκάθαρα η χρυσόμυγα δεν έμαθαν

Δε δέχονται επιρροές όσοι δεν έμαθαν ακόμη ότι ξεχνούν
Άγγιξαν τα παραγωγικά τα χρόνια δίχως ίχνος από έλικα

Και ατελώς ξεβράζονται τα διάφορα επάνω μας από ατελείς
Εξαιτίας μας ενώ βλέπουν πόσο αποτυπώματα ειδώλων είναι

Φύση και κανόνας αξιώθηκαν την παντοκρατορία της αντίφασής τους
Κι εμείς λοιπόν κοιτώντας ασυμμάζευτοι πράττουμε τη σιωπή ως νίκη

Η ωραία συνέντευξη του Γιώργου Βέλτσου στον Απόστολο Διαμαντή:
http://www2.libropage.com/edition/LiFO202
σελ. 32 (είναι Βέλτσος, βλέπεις καλό!)

Νύχτα Μουσείων για το 2010 με χρώμα μουσικής...

"Μάθημα Μπαλέτου"
στο Μουσείο Ηρακλειδών
Σάββατο, 15 Μαΐου 2010

Στο Μουσείο Ηρακλειδών, τη Νύχτα των Μουσείων 2010, μεταξύ των ωρών 21:00 - 00:00, θα παρουσιαστεί το "Μάθημα Μπαλέτου": Η πιανίστα Μαρία Αλούπη θα ερμηνεύσει στο πιάνο μουσική που συνοδεύει μαθήματα τάξεων μπαλέτου, των F. Chopin, R. Schumann, C. Debussy, E. Satie και άλλων.

Η βραδιά θα πλαισιωθεί χορευτικά από τις Σχολές Χορού DanceWay:
Μαθήτριες της σχολής, θα ζωντανέψουν τις περίφημες, από τα ζωγραφικά του έργα, μπαλαρίνες του Edgar Degas, ενώ η πρωταγωνίστρια της έκθεσης "Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια" θα πάρει σάρκα και οστά σ' ένα μοναδικό Μάθημα Μπαλέτου.

Μετά τη δύση του ήλιου, ώρα 20:26, η είσοδος θα είναι ελεύθερη.

Η εκδήλωση θα υποστηριχθεί από το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.

Επίσης, θα υπάρξει κέρασμα με Greenall’s Gin από την εταιρεία Boikos, για τους φίλους της
Νύχτας των Μουσείων.

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ

Μουσείο Ηρακλειδών
Κέντρο Μουσικής Σύνθεσης & Ερμηνείας

MUSICAL EVENT

"Ballet Lesson"
at the Herakleidon Museum
Saturday, May 15th 2010

A “Ballet Lesson” will take place at the Herakleidon Museum between 21:00 – 00:00 hrs. The pianist Maria Aloupi will perform music that traditionally accompanies ballet classes by F. Chopin, R. Schumann, C. Debussy, E. Satie and others.

Students from the dance school Dance Way will bring the ballerinas in the art of Edgar Degas to life, whereas the “Little Dancer, Aged Fourteen” will participate in a Unique Ballet Lesson.

Admission will be free after sunset, at 20:26 hrs.

The event is supported by the French Insitute in Athens.

Museum's guests will be treated with Greenall’s Gin, generously offered by Boikos.

ORGANIZERS
Herakleidon Museum
Centre for Music Composition & Performance

Μουσείο Ηρακλειδών:

Ηρακλειδών 16, Θησείο
T: 210 3461981
F: 210 3458225
http://www.herakleidon-art.gr/el/index.cfm

Παπάδες και θρήσκευμα, Καποδίστριας και πατάτα

Άρχισαν τώρα, στις Βρυξέλλες, να περνούν τις ελληνικές αργίες από κόσκινο. Μα και του αγίου τάδε και του αγίου δείνα καθόμαστε; Βεβαίως. Του αγίου του δημοσίου, βέβαια, αργία δεν υπάρχει, σύμφωνα πάντα με όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω, αλλά δεν είναι και λίγες οι Παρασκευές που θυμίζουν «μάθημα- Φευγάτο», μια τακτική «όπου φύγει», μερικών θαμώνων του ελληνικού δημοσίου, μακριά και πέρα από ντουβάρια πάσης φύσης. Σκέφτομαι, όμως: ό,τι ο Χριστόδουλος δεν κατόρθωσε, τότε, με εκείνες τις υπογραφές, τώρα θα είχε πέραση. Οι εποχές, βλέπεις, έχουν τη σημασία τους. Σήμερα, πρωτίστως οι δημόσιοι υπάλληλοι θα δέχονταν να αναγράφεται το θρήσκευμα, του χριστιανού ορθόδοξου, στις ταυτότητές τους. Καθώς στο δημόσιο όλα πρέπει να φέρουν την αναγκαία βούλα, για να είναι καθαρά και ξάστερα, οι δημόσιοι «φορείς» δε θα είχαν κανένα πρόβλημα ταυτοποίησης θρησκεύματος, αρκεί το φορείο με τις αργίες να εξακολουθούσε να πηγαινοέρχεται. Θέλεις θρησκευτική αργία; Ταυτότητα ανά χείρας. Σύνθημα αναγνωριστικό; «Ορθόδοξε, ψάξε ξανά»…

Αλλά ας σημειώσω: στη νέα δωρεάν υπηρεσία της εκκλησίας, δε θα εγγράφονταν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Διευκρίνιση: όπως κάθε υπηρεσία, θα είχε και αυτή τη γραφειοκρατία της. Πρώτα οι ενδιαφερόμενοι αργιών θα αποδέχονταν προφορικά, και θα συμφωνούσαν άρα, στην επαναφορά του θρησκεύματος στην ταυτότητα, μετά ο παπάς-υπάλληλος θα συμπλήρωνε γραπτά την αίτηση, με λάθη, γιατί στη συνέχεια θα ερχόταν ο διορθωτής-εκκλησιάζον μέλος, που όμως, δε θα μπορούσε να ελέγξει το σωστό και λάθος, άρα και πάλι θα έπρεπε να ανατρέξουν στον πρώτο που πήρε την παραγγελιά, ίλιγγος! Δυο-τρία χρόνια τουλάχιστον χρειάζονται για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα. Αλλά έτσι είναι και παραγωγικό, σίγουρα έτσι είναι παραγωγικό. Και στα ελληνικά στρατά, για παράδειγμα, αποδεικνύεις την ιθαγένεια, αν αποδείξεις την ελληνική ιθαγένεια του συγγενή παππού… Κάτι τέτοια ανεκδιήγητα μου έλεγε ένας φίλος. Και παίζει, άμα το ψάξουμε, ένας εκατόχρονος τότε στρατηγός να είχε φύγει για ένα διάστημα έξω, μετά θα έπρεπε ο ανιψιός του να γίνει στρατιώτης και από τότε δε θα άλλαξε ο νόμος. Κράτος!

Να επιστρέψω όμως στα της εκκλησίας και της συγκυρίας. Μπροστά σε ένα καθώς πρέπει «λειτούργημα», του ράσου και της μήτρας, σαν αυτά τα χρυσοποίκιλτα που μόνον η εκκλησία ξέρει εκ πείρας να προσφέρει, οι παπάδες επιστρατεύουν κάθε φαντασία. Και εκδίδουν απόφαση, ότι στον παράδεισο πηγαίνουν όλοι όσοι έχουν ταυτότητα με το θρήσκευμα να φαίνεται. Βέβαια, οι πύλες του παραδείσου δεν θα ήταν ανοιχτές μόνο για δημοσίους υπαλλήλους αλλά για όλο τον κόσμο. Άσε που, στις ελληνικές πύλες του παραδείσου, θα είχε μπλοκάρει ο μηχανισμός, δεν είναι θέμα, οπότε θα έμπαιναν όλοι, για να ξεπροβάλει ένας χαρούμενος αδιαίρετος κόσμος το πρωί, με μπούφο, ούφο και ταρτούφο, με ή χωρίς ταυτότητα θρησκεύματος.

Επομένως, όσοι νιώθουν «δημόσιοι», με γνήσιο πιστοποιητικό απόδειξης την ομιλία τους, ένα εγκώμιο αφθονίας σε απροσδιόριστους τρίτους, για μια ανάγκη δημοσιοποίησης της γλώσσας, ώστε να μη φέρουν, ούτε καν να υποψιάζονται, την ύπαρξη προσωπικής ευθύνης και νοήματος εκπορευόμενου του λόγου, όλοι αυτοί θα είχαν δικαίωμα εγγραφής. Σε μια ύστατη προσπάθεια, τα θησαυροφυλάκια να σωθούν, τα ιερά και τα όσια να μείνουν ανέγγιχτα, -σαφώς οι αργίες, που εντάσσονται σε αυτά-, όλοι θα δέχονταν πλέον να αναγράφεται το ενωμένο δυνατό σύνθημα, pardon θρήσκευμα, του χριστιανού ορθόδοξου. Για να είμαστε όλοι ταγοί, ενωμένοι δυνατοί, εναντίον των Βρυξελλών. Oui, bien. Με σαβουάρ βουρ και όχι savoir vivre. «Βουρ», όπως πατσαβούρ…

Διότι, το ελληνικό πρόβλημα, σήμερα, είναι και η γλώσσα. Άρα, είναι και η επικοινωνία. Δε μελετά κανείς τον εαυτό του άλλου, μελετά όμως τον τρόπο της ομιλίας του. Και, ως εκ τούτου, καταλαβαίνει, πόσο βαθύ είναι το σκοτάδι στη σκέψη μερικών της σύγχρονης εποχής-επιτέλεσης ούφο. Δυστυχώς δεν μπορούμε, στα τριανταπέντε τους επί παραδείγματι, να τους εκπολιτίσουμε. Δικαίως ο Γιώργος Χειμωνάς υποστήριξε, ότι η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία της γλώσσας του. Και του λόγου του. Ο λόγος, ένα συνειδητό παιχνίδι, εξελίσσει αυτούς που δε μιμούνται τον πατέρα ή τη μητέρα μιλώντας. Ο λόγος είναι και στάση ζωής αντί για μίμηση, ή ακριβέστερα, απομίμηση των «μη και θα». Ο λόγος είναι ευθύνη.

Τώρα τι κοινό έχουν οι παπάδες και το θρήσκευμα με τον Καποδίστρια και την πατάτα; Η απάντηση δεν είναι παρά το μάρκετινγκ. Διότι, και ο Καποδίστριας, μη νομίζετε. Έκανε κι αυτός το μάρκετίνγκ του, το facebook του (μανία κι αυτή να τονίζεται στη λήγουσα το facebook)… Προκειμένου να πετύχει στην καθιέρωση της χρήσης πατάτας στην Ελλάδα, ο Καποδίστριας έκανε σχολή.

Μου διηγήθηκε την ιστορία ο συγγραφέας Γιώργος Ζαρκαδάκης, το τελευταίο βιβλίο του οποίου με τον τίτλο Οδηγός Επιβίωσης, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Λοιπόν: όταν η πατάτα είχε γίνει ευρέως γνωστή, στην Ευρώπη, για τα θρεπτικά συστατικά της, άξια να καταπολεμούν λιμούς και ιστορίες ΔΝΤ, ο Καποδίστριας απεύθυνε ανοιχτό κάλεσμα στους Έλληνες αγρότες, για να τους μάθει πώς καλλιεργούν την πατάτα. Τελικά, στην ανακοίνωση ουδείς ανταποκρίθηκε. Ως φαίνεται, πάλι η Ελληνίδα μάνα θα έκανε το θαύμα της. «Τι, πατάτες; Έχουμε σε «άτες» τις ντομάτες, δε χρειαζόμαστε άλλες»… και έμεινε εκεί το θέμα.

Ο Καποδίστριας, όμως, που δεν ήταν Καλλικράτης, τι έκανε; Σοφός γνώστης της ελληνικής φύσης, ο Καποδίστριας πέρασε στην αντεπίθεση. Σου λέει, έτσι είστε; Βγάζει άλλη ανακοίνωση, αντίθετη της πρώτης. «Απαγορεύεται να καλλιεργείτε πατάτες». Για να υποστηρίξει το σχέδιό του, τοποθέτησε μάλιστα και φρουρούς πατάτας, δασκαλεμένους να κάνουν τα στραβά μάτια, όταν κάποιος αγρότης έμπαινε σε χωράφι του Ναυπλίου, για να κλέψει πατάτες. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τον τσακώσαμε. Τον τσακώσαμε, διότι τον πείσαμε, ότι πρέπει να τρώει πατάτα. Τέλος!

Λοιπόν, αυτή η ιστορία της πατάτας είναι το άλφα και το ωμέγα, από τότε μέχρι σήμερα, όσον αφορά και στην ελληνική νοοτροπία, ανεξαρτήτως χρώματος και πολιτικής. Όταν κάτι προσφέρεται, δεν εκτιμάται. Μόλις απαγορευθεί, αρχίζει, μυστηριωδώς, να υποκινείται το ενδιαφέρον γι’ αυτό. Αυτή είναι η βασική αρχή του μάρκετινγκ. Και ευχαριστώ το Γιώργο Ζαρκαδάκη, για το γέλιο αλλά και τη σιωπή του γέλιου, που ακολούθησε, όταν πια τραβήξαμε, χωριστά, για τις δουλειές μας.

http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2007/05/6.html http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/lexi/163/4.html

*η φωτογραφία μου θα μπορούσε να έχει τίτλο: Ξέρει ο Ιρανός πώς φυλάγεται το τσάι...