Το κραγιόν μου κι εγώ σε παράσταση διαρκείας

Ακούτε προσεχτικά: είναι μία από τις αρχές πώλησης. Και αυτή η συμβουλευτική αρχή αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη, ιδίως αν το αντικείμενο της εργασίας αφορά στον τουρισμό και στην επικοινωνία. Τότε, ακούτε προσεχτικά και χαμογελώντας, εγκάρδια, με ένα κραγιόν διαρκείας. Καθώς, ακόμη και το χάρισμα της ακοής επαφίεται στην ανάληψη ενός ρόλου κατάλληλου, ώστε στη βάση του να θεμελιωθούν τόσο η σύνθεση όσο και ο συντονισμός των άλλων ρόλων. Αυτών που υπολείπονται για τους ταξιδιώτες των διακοπών. Ώστε, οι ταξιδιώτες εξελίσσονται σε ομάδα. Στην ελληνική περίπτωση, όμως, η συμπεριφορά των ταξιδιωτών, μαζί με τη δυσκολία, κρύβει και απαράμιλλη γοητεία. Είναι μόλις 11 αλλά κάνουν για 111. Διότι, ο Έλληνας θα σε «ζουλήξει» ελαφρώς. Θα σου κάνει απίστευτες ερωτήσεις, και για να δείξει, βεβαίως, την παρατηρητικότητά του. Ας έχει ξενάγηση στο Ερμιτάζ, στους πίνακες του Ρέμπραντ και του Ελ Γκρέκο, στα δώρα της Αικατερίνης της Μεγάλης, κι ας ακούει πολλά για την ιστορία της υπέροχης Αγίας Πετρούπολης. Ο Έλληνας θα κουνά το κεφάλι, ή θα πηγαινοέρχεται πρώτος από τους άλλους, να προλάβει τη φωτογράφηση χωρίς τους συγγενείς του στο κάδρο. Τους βλέπει κάθε μέρα. Πρέπει να είναι μέσα και στις αναμνηστικές φωτογραφίες; Είναι χαριτωμένος ο Έλληνας καμπουρωτός, ενώ πρέπει εσύ να τον έχεις το νου σου, μην τυχόν και ο φωτογράφος χαθεί στο δάσος. Και δεν του ξεφεύγει τίποτε του φωτογράφου. Με αυτή τη λυγισμένη πλάτη κογιότ που ξεμακραίνει, μοιάζει σαν να καταδιώκει, στο Ερμιτάζ, ποντίκια ή μερικές από τις ξεχασμένες γάτες των υπογείων. Αυτές που είχαν παλιά ρημάξει τους αρουραίους. Ώσπου ξαφνικά, ενώ θα έχουν ειπωθεί τόσα, ο Έλληνας, με την καλλιεργημένη ιστορική συνείδηση, απορεί. Επιθυμεί να ρωτήσει κάτι τον ξεναγό του με βιάση, χωρίς δηλαδή, να σηκώσει το χέρι (πάει καιρός που αποφοίτησε εξάλλου). Είναι η μεγάλη στιγμή. Και ιδού η ερώτηση: «γιατί υπάρχουν αυτές οι κάθετες γραμμές στους τοίχους; Έτσι κρεμούν τους πίνακές τους; Αυτά δεν τα έχουμε ξαναδεί». Πολυταξιδεμένος, ενώ δείχνει, ο Έλληνας υπάρχει… Σαν να έχει βγει από το δάσος ή σαν να έχει κατέβει απ’ τα βουνά: και τις δυο παροιμίες, οι Ρώσοι τις χρησιμοποιούν για κάποιον που δείχνει, και από τις ερωτήσεις του ακόμη, την ανωριμότητά του. Εν τέλει, όμως, είναι συμπαθητικός ο Έλληνας. Διότι, αφού θα έχει συμπεράνει, ότι είσαι καλός άνθρωπος, τη στιγμή που είσαι πάντα εκεί και δίπλα του, για όσες ερωτήσεις-μιλιούνια γεννώνται στο κεφάλι, φεύγοντας θα σου ευχηθεί και ένα «καλό τυχερό»: εννοώντας, και πάλι βεβαίως, να βρεις κάποιον σαν κι αυτόν. Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή ανέκαθεν μας αρέσουν οι πάστες και όχι οι κάστες, ένα κραγιόν διαρκείας και γοητείας από τη Mac είναι απαραίτητο. «Πάστα Μεσόγειος», γαρ.

http://www.maccosmetics.com/

*οι φωτογραφίες είναι από το θερινό ανάκτορο του Πέτερχοφ

Μαζί με τα λίπη καίγεται after dark και η λύπη

Η πρώτη μου μέρα στο γυμναστήριο. Με νέα αθλητικά, που πήρα σε τιμή κόστους, 27€, Asics. «Θα πρέπει να είσαι πολύ τυχερή», με ενημερώνει η κοπέλα που με εξυπηρέτησε. «Όλες έρχονται και ρωτούν γι’ αυτό το μαύρο αθλητικό αλλά έχουν μείνει μόνο 2 νούμερα, 37 και 37 ½ . «Εμένα περίμενε», σχολιάζω και αφήνω το 37 ½ να βρει τη δική του τύχη στα πόδια.. από τη Φωκίωνος Νέγρη και ακόμη παραπέρα… Και γιατί τώρα καλοκαιριάτικα, γυμναστήριο Joe Weider? Διότι, έχοντας εξασφαλίσει, με ούτε 160€ ευρώ, το γυμναστήριο ενός έτους, στην ουσία έπιασα, κι εγώ, μια πόρτα για το χειμώνα. Αν αγριέψουν τα πράγματα, και τα lagavullin υποστούν περικοπές, θα πηγαίνω με μια πράσινη στο γυμναστήριο.

Θα τη βρει το βολιώτικο κεφάλι, τη λύση. Κι ας τρώει σαμποτάζ, η λέξη, στο ηλεκτρονικό σύστημα, που προτείνει την αλλαγή σε «βοιωτικό». Εντάξει, μεγάλωσα στα Άσπρα Σπίτια, εκεί, στους βωξίτες της Ιτέας παραπλεύρως, αλλά ο Βόλος, που συνδυάζει βουνό και θάλασσα, (ςς, μην το πείτε σε Λαρισαίο) αξεπέραστος. Για τα τσίπουρα, τη Φακίστρα, τη Συκιά, τη μικρή Γορίτσα.

Την άφιξη του καινούριου, στο γυμναστήριο, τη μυρίζεις σαν τον αέρα της θάλασσας. Κυρίως από δύο πράγματα: πρώτον, δεν είναι άψογα οργανωμένος, με μπουκάλι και πετσέτα. Δεύτερον, δεν είναι σταθερό το βλέμμα μπροστά, αλλά κόβει κίνηση. Και πώς το βλέμμα να είναι ευθεία άμα βλέπει το ιδρωμένο είδωλο, να συνεχίζει τον αγώνα της θερμιδικής πτώσης; Μου φαίνεται, εκτός από νερό και πετσέτα, θα κουβαλώ και από μια αφίσα, να την τοποθετώ απέναντι. Ιδίως, αυτήν την περίοδο, που όλες οι τηλεοράσεις δείχνουν ποδόσφαιρο.

Μία οθόνη, ωστόσο, έδειχνε αυτό το σίριαλ του mega, που παρακολουθεί με «εμμονή» η γιαγιά μου στις 9. Κι αρχίζω το πείραμα. Κοιτώ ψηλά, να δω τι θα καταλάβω, χωρίς φωνή. Μ. Το συμπέρασμα; Αν δεν είχαν κινητά τηλέφωνα, η υπόθεση αυτού του σίριαλ δε θα μπορούσε να διεκπεραιωθεί. Απ’ το ένα τηλέφωνο στο άλλο έπεφτε το μάτι. Θυμήθηκα οπότε, το σχόλιο του Νίκου Δήμου, στη lifo, για το παιδάκι που ρώτησε τη μαμά του, αν είχαν κινητά, στην εποχή του Χίτσκοκ. Επ’ ευκαιρία, την είδα κι εγώ την ταινία, Dial m for murder στο «Θησείον». Να προσθέσω, λοιπόν, ότι, όχι μόνο η κινητή τηλεφωνία καταργεί κάθε μυστήριο και θρίλερ, αλλά η σίριαλ νοοτροπία –οι σίριαλ killers- σκοτώνουν τη μυθοπλασία και άρα, το μυστήριο. Πώς, λοιπόν, το παιδί να πιστέψει στο μυστήριο, αν από τα 11 είναι με ένα κινητό, για να ενημερώσει, πού βρίσκεται, μετά τη μπάλα και τα αγγλικά; Και βέβαια, στην προκειμένη περίπτωση, σκοτώνονται, αντί να γυμνάζονται, οι μύες.

Είχα αυτή τη συζήτηση, περί μυστηρίου, και με φίλους. Ένα κλειστό περιβάλλον, του οικισμού, βοηθά να έχεις ιδέες και, κοινώς, σε αφήνει στην πολυτέλεια, να είσαι στον κόσμο σου. Αντίθετα, στο περιβάλλον της πόλης και σε επαφή με τις πολλαπλές εξωτερικές δραστηριότητες, ενδεχομένως να στραφείς σε κάτι πιο σταθερό για επαγγελματικό προσανατολισμό, εφόσον το απρόοπτο και το νέο προσφέρονται από τη ζωή στην πόλη. Άρα, ζώντας σε έναν οικισμό, μπορεί να σπουδάσει κάποιος – με φωτογραφίζω μήπως;- Επικοινωνία και Μ.Μ.Ε στο ΕΚΠΑ . Αλλιώς, βλέποντας τα πρακτικά ζητήματα, μ… εντάξει.

«Θα εξαντλήσουμε το διάλογο», άκουσα τη ρήση του Γ. Παπανδρέου στις ειδήσεις. Και το διάλογο, τον άκουσα σαν διάβολο, έτσι που προφέρθηκε, υπονοώντας «θα εξοντώσουμε το διάβολο». Όντως. Σήμερα, δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει η διεκπεραίωση: με κινητά και συνοπτικές, συγκυριακές διαδικασίες. Γι’ αυτό και η Μπακογιάννη με τα στελέχη, που αναζητούν το όνομα του κόμματος, όπως διάβασα σε δημοσιεύματα, ας ονομάσουν το νέο κόμμα «Συγκυρία». Ούτε δημοκρατία ούτε ανανεωμένη μεταρρυθμιστική αριστερά. Καλοκαιριάτικο, με το να προφέρεις όλον αυτό το σιδηρόδρομο, έχει κοπανήσει η πόρτα και έχεις μείνει κλειδωμένος απέξω. Ωραίες οι αρμοδιότητες, αλλά από πόρους τι νέα; Είναι, τώρα, ο σκοπός, του φρέσκου Κουβέλη, να αναζητηθούν οι ανανεωμένες δυνάμεις της αριστεράς; Από πού θα ανανεωθούν; Άσε που η «ανανέωση» δεν ηχεί και αποτελεσματικά, όσο η συγκυρία. Η συγκυρία έχει και το –ρ-, όπως στα σκυλάκια, που τα φωνάζουμε Ρίκο, Αντρέ (οκ, οι υπερρεαλιστές ζωόφιλοι) Ραχήλ κ.λπ. Αντί να έχουν ανανέωση, ας αρχίσουν το κουβάλημα. Ως γνωστόν με τις ζέστες: σκάσε και κολύμπα.

Χτες λοιπόν, στο γυμναστήριο, ήταν και ένας διπλανός παρατρεχάμενος. «Παρατρεχάμενος» επειδή δεν μπορούσε να διακόψει τη ροή του προγράμματος, -σαν να είχε ξεκινήσει εξ’ ουρανού ο διάδρομος, τι να πω- και δε γινόταν να πάει στο διπλανό άδειο διάδρομο, για να βλέπει ποδόσφαιρο. Με ρωτά ευγενικά, -έτρεχαν ιδρώτες στο μεταξύ- για να αλλάξουμε κανάλι στην τηλεόραση που έβλεπα εγώ, ενώ είχα πιάσει σοβαρή δουλειά, συλλέγοντας νοήματα, για να τα διευκρινίσω με τη γιαγιά (να έχουμε και ένα θέμα συζήτησης στο τηλέφωνο). Τέλος-πάντων, πού να ήξερε τώρα ο άνθρωπος, συμφωνώ. Ήθελα περιπαικτικά να του πω «πάντως, να ξέρεις, αυτό τώρα δε σε βοηθάει», αλλά το παιδί δεν με ήξερε, και το χιούμορ μου ενίοτε αγχώνει εκρηκτικούς και μη ανθρώπους. Οπότε ως εκεί. Γεγονός είναι ότι, απ’ το σίριαλ, γυρίσαμε στην μπάλα.

Και μπράβο, στην Εθνική, που χτες το απόγευμα έβαλε 2 στη Νιγηρία. Πολύ το χάρηκα, ενώ δε μπορούσαμε να μιλήσουμε από το θόρυβο και τον πανηγυρισμό. Η Εθνική και η Οδύσσεια, Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, ο Ηλίας και η Οδύσσεια. Χτες το μεσημέρι περνώντας από τη Φειδίου, βλέπω τον τίτλο Ιλιάδα και Οδύσσεια: Ilias und Odyssee. Και με τη σκέψη μου στον Ηλία, που θα κάνει το live με τη φρέσκια μπάντα, στις 24 Ιουνίου, στο After Dark, Διδότου και Ιπποκράτους, αναλογίζομαι, πόσο Οδυσσέας είναι, ή τουλάχιστον νιώθει, όποιος έχει τρέλα και κάνει πράγματα δικά του, έκκεντρα και για να αποκτήσει φωνή μέσα από αυτά.

Θα επανέλθω με σπασίμπα (ευχαριστώ), σπακόινα νότσι (καληνύχτα) και ερμπούζ (καρπούζι).

www.myspace.com/thedeadlymarshmallow
http://www.joeweider.gr/offers.htm
http://www.youtube.com/watch?v=vH6PoJZa6yY

Και ο νόμος έπλασε την απεργία:άρχισαν τα όργανα

Όλα εδώ. Ζέστη, στάσεις στο μετρό, πεζοδρόμια πολυπολιτισμικά στη Σόλωνος του μοντέλου Indian file:ο ένας πίσω απ’ τον άλλον. Ας το ξανασκεφτούν, οι πολυμελείς οικογένειες, στη Σόλωνος. Να βάλουν μπροστά τον πρώτο, να κρατά σημαία. Και με αυτή τη σημαία, ο διακρινόμενος πρώτος θα δίνει καρπαζιά και όρσε, στον πρώτο από την άλλη ομάδα. Διότι, σήμερα βγήκε η δική του οικογένεια πρώτη, για να κυκλοφορήσει, πώς να το κάνουμε; Οι άλλοι από αύριο και ως γνωστόν, έχει ο θεός. Μέχρι την Τρίτη διαρκούν σίγουρα οι κινητοποιήσεις στο μετρό, εφόσον δεν έχει προβλεφθεί, οι συμβάσεις 170 εργαζομένων να ανανεωθούν. Και, στο μεταξύ, έχει όντως διαπιστωθεί, στην Αθήνα, η αύξηση των επικίνδυνων ρύπων στην ατμόσφαιρα, από τη χρήση των ΓΧ (Γουρούνια Χαρούμενα). Καθόλου παράλογο, αν μετρήσουμε «στελέχη» με τζιπ και γραφεία, όχι στο Μορφοβούνι, αλλά στο Κολωνάκι. Δικός σας, με αγάπη, … το γουρούνι. Αν και το γουρούνι είναι έξυπνο, έχει και ροζ στόρι. Θα μπορούσε να ρίξει κι από ένα πέρασμα στο bazaar βιβλίων στη Σκουφά 64, που τελειώνει σήμερα. Το στέλεχος τσιφούτης, όμως, τα έχει διαβάσει όλα. «Όλα στη τζάργκον» τα έχει φορτώσει και τέζα. Μακάβρια, σαν την κατσαρίδα ανάποδα, που κουνά τις κεραίες, αυτός κουνά υαλοκαθαριστήρες. Κι εσύ διακαώς στο φανάρι, περιμένεις το οριστικό τσακ, να το σταματήσει το τζιπ, για να περάσεις τη διάβαση. Να πάει στο καλό, στον αγύριστο και να ξεκουμπιστεί απ’ το στενάκι, σαν την κατσαρίδα απ’ το καζανάκι. Αρκεί, κι αυτό, να μη σου αντιστέκεται για λόγους πίεσης. «Στην Ελλάδα, πώς να χωρέσουν 12 εκατομμύρια χώρες σε μία»; Έλα μου ντε, πίεση κι αυτή. Να ‘ναι καλά οι φίλοι να κάνουμε «τουρ χάχανα». Με ιστορίες, ποίηση και σοκολάτα. Στάση εθνική άμυνα: under construction. Άρχισαν τα όργανα 170 μοιρών. Από το κράτος «μοιραγέτη», μοιραστή, μπορεί κάποιος να αναμένει θετικά αποτελέσματα; Εδώ έχει μπει συνέταιρος εκ πεποιθήσεως, και σου κρατά τη μισή επιστροφή φόρου, σε μικροποσά. 150 ευρώ χάνονται για πλάκα. Τουλάχιστον, ας κινούμαστε αποτελεσματικά. Με ουσία.

Ανατρέχοντας στην ουσία. «Τρέξε» ίσον «ψάξε». Ποτέ δεν έτρεχα γρήγορα. Στο ευρηματικό μικρό μυαλό, άρεσε πάντα το κρυφτό, για να τεμπελιάζει δημιουργικά. Άρα ανέκαθεν το «ανατρέχω» σημαίνει «διερευνώ». Τυχαία ή συμπτωματικά έστω, και στο διαδίκτυο πάντα ανατρέχοντας, «πέφτω» στο όνομα του Κώστα Φωτόπουλου. Μουσικός συνθέτης και πιανίστας αγγλικής εθνικότητας. Σήμερα, συνοδεύει μουσικά την ταινία l’ inhumaine του Marcel L' Herbier. Πολύ ενδιαφέρον το βιογραφικό του, και με μεγάλο ενδιαφέρον πιστεύω, θα τον βλέπαμε-ακούγαμε και στην Ελλάδα. Καλή η γιορτή μουσικής και οι εκδηλώσεις, αρκεί να μας εξελίσσουν στην παραδοχή κάποιων καταστάσεων.

Παραδεχόμαστε, για παράδειγμα, τις χώρες των άλλων και τους ανθρώπους, όταν δε μένουμε στα στερεότυπα. Όταν λόγου χάρη, στην Ιρλανδία και τη Σκωτία, οι καλαίσθητες αξιοπρεπείς κατοικίες δεν προκαλούν ψιθυριστές υπόνοιες, ότι ίσως αυτοί εκεί είναι πτωχοί, -«τς τς, ούτε κουρτινάκια δεν έχουν;»- επειδή δεν έχουν σπίτια μεγαθήρια, με μπαλκόνια του καναπέ και του κάκτου, γλάστρες όλων των ειδών και γαλανόλευκες σημαίες, -οι κρίνοντες καθωσπρέπει Έλληνες, εμείς του ΔΝΤ, των ψηλών ΓΧ και των υπέρβαρων συμπράγκαλων-. Όταν επίσης, δε σχολιάζουμε, ποιος θα δει τώρα αυτόν, τον «άγνωστο», αλλά δημιουργούμε ένα δίκτυο, και επιτέλους γεφυρώνεται το κενό γι’ αυτόν τον άμοιρο, ταλαντούχο άγνωστο.

http://www.bfi.org.uk/whatson/bfi_southbank/events/essential_experiments/linhumaine
http://www.costasfotopoulos.com/
http://www.youtube.com/watch?v=F90bMIbAvRs
http://en.wikipedia.org/wiki/Marcel_L'Herbier
http://www.imdb.com/name/nm0478303/

Lost in turbulent books: please do not disturb

All of a sudden it was clear
There were no foreign countries
There were just parallel countries

As I applied for one library card
To get access to a foreign library
I recognized myself here and there
Studying all over my life that was fair

Repeating the exquisite common
You can be lucky and swim wise

Familiar activities may look the same but
Nothing is the same; opinion is insensible

Τι μπορείς να κάνεις, που να είναι διαφορετικό και συγχρόνως να σου θυμίζει μια συνήθεια που επαναλαμβάνεις; Δεν έχεις παρά να γραφτείς στον κατάλογο μελών μιας Εθνικής Βιβλιοθήκης, όπως της Σκωτίας, στο Εδιμβούργο. Ώστε μπορείς, όσο συχνά πηγαίνεις, τόσο αναγνώστης δικαιούχος να αισθάνεσαι. Όμορφα, ευρωπαϊκά, ήσυχα. Διαβάζεις, ηρεμείς, υπάρχεις.

Αυτό έκανα κι εγώ: πρόσθεσα μία ακόμη κάρτα στην πολυπολιτισμική συλλογή, από αυτές που λειτουργούν και ως αναμνηστικά κειμήλια, όταν πια η επιστροφή στα πάτρια είναι αναπόφευκτο γεγονός. Μη στραβώνεις, τώρα με το Δ.Ν.Τ , κάνεις υπολογισμούς, και βλέπεις πόσο τα πράγματα μικρών συνηθειών ευχαριστούν: εκπλήσσουν αβίαστα, εκεί που δεν το περιμένεις.

Με την κάρτα στην τσάντα, λοιπόν, προτού φύγω από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Σκωτίας, επισκέπτομαι τη συλλογή των αρχείων John Murray. Απίθανη συλλογή και ας σημειώσω ότι, ο John Murray, σαν καλός Σκωτσέζος και γέννημα-θρέμμα Εδιμβούργου, είχε και ένα –Mc- στο όνομά του. Αυτό, δεν το έφαγε η μαρμάγκα –non monsieur- το έκοψε ο ίδιος, καθώς είχε απ’ αυτό, το μυαλό «ξουράφι»… και δεν έμεινε με τα χέρια στο ράφι. Μια και δυο, δημιούργησε το δικό του εκδοτικό οίκο – σαν την εγχώρια αυτοδημιούργητη ιστορία του Θ. Καστανιώτη να ακούγεται όλο αυτό- και έφτασε να εκδίδει μέχρι το Δαρβίνο και την J. Austen. “Pioneering novelist”, μπορεί να τη χαρακτηρίζουν οι συγκαιρινοί μας και στην ιστοσελίδα της βιβλιοθήκης, όμως μη μασάς. Το παραμύθι της πρωτοπορίας έχει γραφτεί με πόνο. Καθώς, όσο η Τζέην Ώστεν ζούσε, την επιχορηγούσε –ποιος άλλος;- ο καλός μπαμπάς George, με είκοσι λίρες το χρόνο. Και τη στήριζε, επίσης, και ο αδελφός της Henry. Τελικά, παντού υπάρχει ένας μύθος, του αγαπησιάρη μπαμπά. Ναι, είκοσι λίρες, αλλά εκείνα τα χρόνια… δηλαδή παλιά, το 18ο μιλάμε τώρα και αργότερα, ενώ είχε ακμάσει ήδη ο Διαφωτισμός… ξέρεις, του Καντ το ωραίο «διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του, για την οποία ο ίδιος είναι υπεύθυνος»… είναι το μόνο που θυμάμαι από την ιστορία της Γ’ Λυκείου.

Τέλος πάντων, ενδίδω στον πειρασμό. Θα το παίξω, μέσα στη βιβλιοθήκη κρυμμένη, το παιχνίδι. Αγγίζω τις λέξεις, που θέλω, σχετικά με την επικείμενη έκδοση του βιβλίου «μου». Επειδή και τα παιχνίδια μας καθρεφτίζουν, είμαι περίεργη, να δω… Μέσα από ανάκατες λέξεις, δημιουργώ ένα τίτλο, βρίσκω και εξώφυλλο και χρώμα, και με τα πολλαπλά touch διαπιστώνω ότι, λάθος έκανα, στην αρχή, που βάραγα. Έπρεπε απλά να χαϊδεύω την επιφάνεια. Υπερβάλλων ζήλος και πάλι, από το ελληνικό κεφάλι. Τελικά, βγαίνει το εξαιρετικό αποτέλεσμα, ίδιο με εκείνο που περίμενα από διαίσθηση, και φαίνεται από το φωτογραφικό υλικό. Διότι, μπορεί η Ώστεν να ζούσε και από το μπαμπά, αλλά έμεινε στο χρόνο, αποτελώντας ελπιδοφόρο παράδειγμα. Όμως, η κατασκευή, για το παιχνίδι, δημιουργήθηκε από έναν τεχνοκράτη του καιρού μας. «Κολοβακτηρίδιο», καπιταλιστικό όργανο του κερατά, σκέφτομαι και γελώ, ενώ προσπερνώ έναν φύλακα της βιβλιοθήκης, που θα νόμιζε ότι τον φλέρταρα. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο πολύβουο φως του Εδιμβούργου.
http://www.nls.uk/
http://www.nls.uk/murray-app/index.html
http://www.nls.uk/jma/who/austen/index.html

Scotland’s Library
1689 Advocates library established
1710 1st Copyright act
1925 National Library of Scotland Act
1956 George IV’ building completed
1995 Causeway side building completed
2009 Opening of visitor centre

Mega talent show τη Δευτέρα; Το καλύτερο στοπ

Ζητείται στέγη ταλαιπωρημένων γενικών. Από τις λέξεις για τις λέξεις. Ακούστηκαν και χτες: «τι;», «boring», «είσαστε» -αντί «είστε»-, «υποψήφιων». Αυτά μαζί με άλλα, και όλα σε ένα talent show πάντα, αποτελούν πειστικές ενδείξεις, ότι «ζωντανή» είναι η εκπομπή, όταν οι λέξεις πυροβολούνται. Δυνατά και δημοκρατικά. Καθώς, άρωμα δημοκρατίας αναδύει, το να χρησιμοποιούμε όλοι τις ίδιες λέξεις, και ας είναι αυτό, το οριστικό πανδαιμόνιο.

Αποφασίζω μια στροφή, σε σκέψη και κανάλι. Καταλήγω στην «Ανατροπή». Κοιτώ προσεκτικά. Μην είναι ο φωτισμός του Mega; Λείπουν και οι Αρβύλα σε διακοπές, -pauvre Kanakis – τώρα που έχει ζέστη και χρειαζόμαστε ενημέρωση. Διότι, σαν πάλι να έκανε στροφή στο eyeliner ο Κουλούρης του ΠΑΣΟΚ. Αν θέλεις να εξοντώσεις ένα κόμμα σταδιακά, άρχισε να καλείς αδύναμους κρίκους που συνδέθηκαν, ιστορικά, μαζί του. Κάποιος θα το ρίξει στο στοκ των οραμάτων. Κι ας το έχει πει ο Σαββόπουλος, ότι από το όραμα, προτιμά την ελπίδα. Ο Κουλούρης των ηρώων και του eyeliner, είναι κεφάτος. Ψωνίζει από το όραμα και τον αείμνηστο Ανδρέα. Αγαπά τους ψηφοφόρους του. Δικοί του αυτοί, είναι και βαλσαμωμένοι. Του το υπενθύμισε η Λιάνα –for ever- Κανέλλη, πως τα τελευταία χρόνια… δεν… δεν προέκυψε να τον ψηφίσουν, over. Και πού είναι το κακό; Ελπιδοφόρο δεν είναι; Εκεί που έχω κλείσει τον ανεμιστήρα, όμως, σηκώνομαι και τον ανοίγω. Δεν θα κοιμηθώ τώρα, οπωσδήποτε όχι τώρα, την πιο μεγάλη ώρα. Τώρα, έχει μόλις πετάξει η Κανέλλη στον Κουλούρη, «αν αρχίσεις πάλι το λιβανιστήρι του Γ. Παπανδρέου δε μπορώ», και σκάω στα γέλια. Ασυγκράτητα γέλια. Η φάτσα της; Όλα τα λεφτά. Να μην είναι σε μια μπουάτ η Κανέλλη, να κάνει πρόγραμμα; Πολιτικοκοινωνικό πρόγραμμα. Έχουμε τώρα τον κάθε Κουλούρη και Γιακουμάτο της γειτονιάς να μιλούν για ήθος, ευθύνη, όραμα. Έλεος. Ο μεν Κουλούρης, με το μαντηλάκι, -αν το είδα καλά- μας προέκυψε του οράματος και ο άλλος, ο Γιακουμάτος, του πανοράματος, -ναι, του «πριβέ πάρτι»- αφού στο άσχετο αναφέρθηκε σε πρόσωπα, ανυπόστατα στο χώρο της πολιτικής και της συζήτησης –ο θεός να την κάνει-. Και φυσικά, μείναμε με την απορία για τα 80 εκατομμύρια ευρώ, που λείπουν από το υπουργικό ταμείο, σχετικά με την αγορά των πυραύλων. Η Λιάνα Κανέλλη μας το έκανε λιανά: Και; Πύραυλος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος…

Το απροσδόκητο talent show της Δευτέρας, και της πολιτικής πάντα, ήταν το τελευταίο της σεζόν (ή chez zonk, δεν είναι θέμα). Ξαπλώνω και ονειρεύομαι. Όλο περίεργα βλέπω, κάτι είναι και αυτό το απόκομμα ονειρικής αποζημίωσης. Προχτές ήμουν στην Ιταλία, ψώνιζα εσώρουχα, χτες δε θυμάμαι, αν είδα, τι ήταν, αλλά δεν πειράζει, έχω πρόσφατο το ιταλικό σκηνικό. Η γιαγιά στο Βόλο, ονειρεύεται μέρη, που έχει πάει χρόνια πριν. Μακάρι λοιπόν, άντε και στα επόμενα δικά μας. Και στεναχωριέται η γιαγιά μου, που το ένα σίριαλ, από τα δύο, που βλέπει στο Mega, πάει στις 21.00, επειδή τότε δεν θα μπορεί να τα βλέπει «με εμμονή» και «άκρα ησυχία», όπως μου λέει. Τότε, είναι η ώρα που περνούν οι καρπούζι men απέξω και τα παιδιά παίζουν μπάλα. Έχει φασαρία. Και επειδή έχει χαλάσει το κλιματιστικό, προς το παρόν, άρα δε μπορεί να έχει κλειστά, ώρες αγωνίας και λαχτάρας ζει μέχρι στιγμής η γιαγιά, ώσπου να αποκατασταθεί το θέμα του κλιματιστικού. Βέβαια και αυτό την απασχολεί, όχι ο γάμος του Άκη – «Άκη» από τα «ακήνητα» όπως κιόλας γράφτηκε-, περασμένα σκάνδαλα προς εξέταση και ξένα μεγαλεία.

Γι’ αυτό, από όλα αυτά το συμπέρασμα είναι πως το timing, ο σωστός χρόνος είναι το ζήτημα για όλα τα πράγματα. Ο χρόνος επηρεάζει –πειράζει- τους ανθρώπους, αλλά και καλλιεργεί τη φαντασία τους. Έψαχνα μια φωτογραφία, για «απλή αλλά επίσημη χρήση», όπως τελικά είπα στον φωτογράφο, -βγάλε άκρη λεγομένων, αλλά μισό, η «απλή» χρήση ήταν η φτηνή των 5 ευρώ, ενώ η σύνθετη (;) ανέβαινε σε κόστος-. Από τις δικές μου τελικά φωτογραφίες, τι περίεργο, δε βρήκα μία με φυσιολογική αμφίεση. Γύρισα πίσω χρόνια 4, όταν είχα αναλογική μηχανή. Αναλογική και όραμα, τώρα ψηφιακή και έλλειμμα. Μία φωτογραφία σοβαρή, με σωστή θέση κεφαλιού και καλό ρούχο, δεν έπεσε στην αντίληψή μου. Μελαγχολία. Τι μάγουλο είχα τότε. Και μπούτι στη μόστρα, και χαμόγελο, σαν σταρ, στο καφέ του Ίψεν στο Όσλο, και κλασικά, ποζάτη στις γέφυρες. Μη δω γέφυρα, τέλος. Τελικά βάφω το νύχι μου κάτι από φούξια, το 21 του Κορρέ τέλος-πάντων, και χαίρομαι σούπερ επί ποδός. Μ! Εγώ το μαρτυρώ το νύχι μου, όχι σαν άλλους… που δεν μαρτυρούν το eyeliner.

* στη φωτογραφία, λίγο έξω από το Καντοβάν, στο Ιράν, αυτό το αρχέγονο σκηνικό αν και θυμίζει ready made wc, απόλυτο φυσικό αντικείμενο με όραμα και "κοσμοθεωρία", στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από κατοικίσιμο σπίτι.

Ομιλία της Catherine David απόψε στις 20.30,Θησείο

Το Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με τη γκαλερί Καλφαγιάν, έχει τη χαρά να φιλοξενήσει την ιστορικό τέχνης και επιμελήτρια Catherine David στο πλαίσιο της έκθεσης Ταξίδι στην Αλεξάνδρεια του Καβάφη-υδατογραφίες της Anna Boghiguian που πραγματοποιείται στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης μέχρι τις 19 Σεπτεμβρίου. Το θέμα της ομιλίας της είναι το έργο της Anna Boghiguian και η σύγχρονη εικαστική σκηνή στη Μέση Ανατολή.

Η Catherine David είναι ιστορικός σύγχρονης τέχνης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή και για τη σχέση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα διεθνή κοινωνικοπολιτικά θέματα. Είναι επικεφαλής επιμελήτρια της γενικής διεύθυνσης των μουσείων της Γαλλίας (Direction des Musée de France – DMF). Από το 1998 είναι επίσης διευθύντρια του προγράμματος Contemporary Arab Representations του ιδρύματος Tàpies στη Βαρκελώνη. Το 2009 υπήρξε η καλλιτεχνική διευθύντρια του περιπτέΡου του ADACH (Abu Dhabi Authority for Culture & Heritage) στην Μπιενάλε της Βενετίας. Το 2008 βραβεύτηκε με το Bard Award for Curatorial Excellence.

Κατά τη διάρκεια της πορείας της έχει οργανώσει πολλές εκθέσεις και έχει συνεργαστεί με πολλούς πολιτιστικούς οργανισμούς της Ευρώπης όπως :
1982-1990 επιμελήτρια του μουσείου Centre Georges Pompidou, Παρίσι
1990-1994 επιμελήτρια της Galerie Nationale du Jeu de Paume, Παρίσι
1994-1997 καλλιτεχνική διευθύντρια της έκθεσης documenta X, Κάσσελ
2002-2004 διευθύντρια του Witte de With Centre of Contemporary Art, Ρότερνταμ
2005-2006 συνεργασία ως ερευνήτρια με το ίδρυμα Wissenschaftskolleg, Βερολίνο
2009 επιμελήτρια του περιπτέρου του ADACH, Μπιενάλε Βενετίας

Η ομιλία θα πραγματοποιηθεί στα αγγλικά σήμερα, Τρίτη 15 Ιουνίου, στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στις 20.30.

Μουσείο Μπενάκη
Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης
Αγίων Ασωμάτων 22 & Διπύλου 12 – Αθήνα
Τηλ: 210 3251311, Φαξ: 210 3225500
www.benaki.gr

Μέχρι αύριο η εγκατάσταση του William Kentridge

I Am Not Me, the Horse is Not Mine
1 - 15 Ιουνίου 2010 (19:00 – 23:00) / Πειραιώς 260, Αποθήκη
Installation with 8 video-projections

Direction—Animation—Photography: William Kentridge
Editing: Catherine Meyburgh
Music: Philip Miller


The Athens Festival presents I am not me, the horse is not mine (2008), a video-installation combining narrative, video-projections and soundtrack by the celebrated South African artist William Kentridge.
Based on Gogol’s absurdist short-story The Nose (1837), the work reflects the artist’s interest in the rise and fall of Russian modernism. The installation also served as a model for the Metropolitan Opera’s production of Shostakovich’s The Nose in New York in March 2010.


Η εγκατάσταση από τις 9/6 έως τις 15/6 θα είναι ανοιχτή από τις 19:00 μέχρι τις 21:00.

Δ.Ν.Τ: Δημόσιο Νεύμα Τρέκλισμα

http://konteinermag.blogspot.com/2010_05_01_archive.html

Θεόφιλε, ευχαριστώ, που το ξετρύπωσες...

Εύη Λαμπροπούλου:Χάπι Λου και Όλα τα Μήλα

Χάπι Λου-Όλα τα Μήλα

Στον αριθμό 71 είναι απλωμένα μερικά από τα ρούχα της Εύης Λαμπροπούλου. Άλλα μπορεί να θέλουν σίδερο, άλλα πάλι όχι. Καθώς, ρούχα είναι και οι ιδέες μας, για να αντιμετωπίζουμε το κρύο ή τη ζέστη των άλλων. Άλλες ιδέες μένουν σταθερές, ενώ άλλες μεταλλάσσονται ή εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου.

Πράγματι. Αυτός ο αριθμός, το 71, όπως σωστά η υποψία τριβελίζει το κεφάλι, δεν είναι από σπίτι ούτε από ταράτσα. Είναι, όμως, από τη LIFO, 10-16.06.2010, και ειδικότερα από την εξαιρετική στήλη Οι Αθηναίοι. Στο συγκεκριμένο φύλλο, η στήλη είναι σε επιμέλεια της Δέσποινας Τριβόλη, με φωτογραφία του Σπύρου Στάβερη. Κάθε φορά που διαβάζω αυτή τη στήλη, δεν εντοπίζω μόνο κάτι, για να κόψω. Αν πιάσω τριγύρω, πού βόσκει το ψαλίδι, μετά το ένοπλο χέρι κόβει όλο το δισέλιδο. Διότι, μέσα από τη στήλη Οι Αθηναίοι, εντοπίζεις, συνήθως, έναν άνθρωπο: κάποιον που ξεχάσαμε, αλλά τώρα διαβάζουμε αυτό που «καταθέτει». Και αυτό, η ειλικρινής έκφραση ζωής, προσφέρεται σπάνια, και σε μία τακτική βάση, από τον τύπο.

Αναζητώ λοιπόν, για ένα σαββατοκύριακο, τα δύο, από τα τρία βιβλία της Εύης Λαμπροπούλου: Χάπι Λου και Όλα τα Μήλα. Κυκλοφορούν, αμφότερα, από τις εκδόσεις Κέδρος. Περνώ ένα σαββατοκύριακο βυθισμένο στις σελίδες. Ως βραδινή επιβάτης λεωφορείου. Ως ηλιοκαμένη ύπαρξη μεσημεριού στην Άφυσσο – «άβυσσο» συνιστά το σύστημα αυτόματης ηλεκτρονικής διόρθωσης, οπότε γιατί όχι, θα μπορούσε να είναι κι έτσι-. Και ως αραχτή απογευματινή τεμπέλα, μπρούμυτα στο κρεβάτι και με τις πατούσες έξω απ’ το σεντόνι, ενώ παραδίπλα είναι ένα πιάτο με κεράσια. Για ευνόητους λόγους, υπνοθεραπείας και μόνο, εκκρεμεί η πρωινή δραστηριότητα… αυτήν την πανάγια ώρα ο εγκέφαλος «φορτώνει»: τρέλα, μέλι, όνειρο.

Σπιρτόζο, ημίκλειστο, ώριμο. Είναι το βλέμμα της Εύης. Κοντά στην παραδοτέα φράση, την καρτερεί για να την πειράξει. Όταν η φράση παραλληλισμού επαναλαμβάνεται, τη δεύτερη φορά, αποβαίνει ως ένα μέσο αναθεώρησης. Για να μαζέψουμε τα μαραμένα φύλλα καταγής, να ενσκήψουμε σε αυτό που θα θέλαμε να μην είχε τελειώσει. Καθώς στόχος δεν είναι ο εντυπωσιασμός, αλλά η διατύπωση, και άρα, η ακρίβεια με και από τις λέξεις, βλέπουμε πώς οι λέξεις, μας γυρίζουν στη δύναμη της συνήθειας. Σκεφτόμαστε, μιλούμε, δρούμε με συγκεκριμένο-συνηθισμένο- τρόπο. Διότι, η συνήθεια μας ορίζει, ακόμη και όταν επιθυμούμε την αλλαγή. Η επιθυμία για την αλλαγή δεν αρκεί. Χρειάζεται το βήμα, από την πρόθεση στην απόφαση. Η δίοδος στην πράξη. Αμεσότητα, ρεαλισμός, πηγαία έκφραση. Αναγνωριστική η γραφή της Εύης Λαμπροπούλου, συγκρίνοντας το ύφος των δύο βιβλίων, του παλιότερου Χάπι Λου και του πιο πρόσφατου, Όλα τα Μήλα.

Και στα δύο βιβλία, μια ιστορία συγκροτημένη, χωρίς περιττά στολίδια, αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Αν περιττό, κρίνεται το μη αναγκαίο, αυτό που δε δικαιολογείται, μέσα από τη ροή της απροκάλυπτης αφήγησης, αντίστοιχα αναγκαίο, κρίνεται το χιούμορ: αυτό το χιούμορ είναι ο ρυθμός που καθιστά την αφήγηση απολαυστική. Η ειρωνική και καυστική αντιμετώπιση των πραγμάτων αποβαίνει μια ύστατη προσπάθεια, η απώλεια του Θεού, δηλαδή της αγάπης, να πάρει τη ρεβάνς, ως το αντιστάθμισμά της. Η αγάπη μόνο δε φτάνει. Θυμός, αποξένωση, αγωνία και υπαρξιακή ανασφάλεια. Οι γλυκόπικρες ιστορίες της Εύης Λαμπροπούλου δίνουν τις αφορμές, να δούμε ξανά αυτές τις ορμές, και να αντιμετωπίσουμε το παρορμητικό του χαρακτήρα. Συγκράτησα πολλές φράσεις, και από τα δυο βιβλία αλλά πιο πολύ, από το Όλα τα Μήλα, μου έμεινε: «όταν ταΐζεις μια γιαγιά, να αποφεύγεις το βλέμμα. Είναι το σημαντικότερο, ν’ αποφεύγεις το βλέμμα. Αλλιώς μπορεί να σου πέσουν τα δάκρυα μέσα στη σούπα». Όσο για το τέλος της ιστορίας, -δεν το προδίδω- όμως διαδίδω: έχει μια γεύση ματαιότητας, όπως το τέλος από εκείνη την ταινία του Αλάν Ρενέ –Alain Resnais- Προσωπικοί Φόβοι σε Δημόσιους Χώρους.

Στο λεωφορείο της επιστροφής, η διπλανή μου με ρωτά: «το τελείωσες όλο;». Με βλέπει να κουνώ καταφατικά το κεφάλι, κρατώντας τη Χάπι Λου, και συμπληρώνει «αστέρι είσαι». Αστέρι δεν ξέρω, για τη Λαμπροπούλου, που «γράφει από ένα αεροδρόμιο, από μια διάθεση», μπορώ να ξέρω ότι είναι. Το έξτρα μισάωρο της κίνησης, δεν το κατάλαβα καθόλου.

http://www.lifo.gr/mag/features/2151
http://www.evi-labropoulou.com/v2/content/view/26/45/
http://www.facebook.com/note.php?note_id=124518822436
http://www.kedros.gr/main.php?manufacturers_id=1080
http://www.imdb.com/title/tt0498120/

Πρόσωπα από τη Σκωτία και ελέφαντες που μεταναστεύουν

Η μία κατηγορία των ηθοποιών
είναι δοξάστε με
και η άλλη
να μοιράζεσαι το δέος της ζωής με τους θεατές
Όλια Λαζαρίδου

Μπορούν, λοιπόν, και τα χόμπι να μεταναστεύουν και με μεγάλη επιτυχία. Απόδειξη ότι, ο Iain Fraser, ιδιοκτήτης του καφέ The Elephant House στην παλιά πόλη του Εδιμβούργου, ξέρει τον τρόπο, να μεταφέρει και να μεταδίδει προσωπικές εντυπώσεις από μακρινούς προορισμούς. Έχοντας ζήσει για 20 χρόνια στην Ασία, με περιπλανήσεις στη Μαλαισία και το Βόρνεο, νησί της Ινδονησίας, για όλο εκείνο το διάστημα, όταν ο Iain έλειπε στην Ασία για δουλειές, το βλέμμα του ήταν διαρκώς στραμμένο στη φύση και τους ελέφαντες. Αξιοζήλευτη ζωή, ερχόμαστε να διαπιστώσουμε.

Οπότε, αυτή η επαφή με τα βαριά θηλαστικά είχε ως αποτέλεσμα, ο Iain να αγαπήσει το μεγαλύτερο χορτοφάγο θηλαστικό της προβοσκίδας, της εξυπνάδας και της πολύ καλής μνήμης, εξ’ ου και η φράση «έχει μνήμη ελέφαντα»… τώρα, αν αυτό το τελευταίο, το δούμε συνδυαστικά με την άλλη φράση «έχει κατεβασμένη την προβοσκίδα», μήπως το να θυμάται κανείς, δεν είναι και από τα καλύτερα που μπορούν να του συμβαίνουν πάντα;

Επιστρέφοντας στη Σκωτία, και στο Εδιμβούργο, το Elephant House δεν είναι μόνο ένα καφέ με βιβλία για τους ελέφαντες και ανάλογα φωτιστικά, το σχήμα των οποίων παραπέμπει στα πόδια του ελέφαντα… είναι να μη βλέπεις παντού το υπερρεαλιστικό πρότυπο, τι να κάνουμε. Ακόμη και διαβάζοντας ότι, «ο ελέφαντας έχει μικρά μάτια, η όραση του δεν είναι καλή και γι’ αυτό δύσκολα διακρίνει ένα αντικείμενο σε απόσταση 50 μέτρων, ενώ η όσφρηση του είναι πολύ ανεπτυγμένη» συνδεόμαστε μεταφυσικά με αυτό το συμπαθητικό θηλαστικό. Το Elephant House όμως, φημίζεται και για τους συγγραφείς θαμώνες του. Είναι κοινό μυστικό, ότι εδώ έγραψε τα τρία κεφάλαια του Χάρρυ Πότερ η διάσημη – τυχερή και πλούσια πλέον- J. K. Rowling. Ώστε, η λογοτεχνική διάσταση δίνει έναν άλλο αέρα στο στέκι, μια ατμόσφαιρα μυθική.

Μυθική ήταν και η γνωριμία με τον ιδιοκτήτη, Iain Fraser, όμως. Έχω πιάσει το τελευταίο άδειο τραπέζι στο βάθος, με πολύ κόπο, πείθοντας χαριτωμένα, ότι δε θα ενοχλήσω, και σημειώνω διάφορα, με δυο βιβλία ανοιχτά. Παραδόξως, εκείνη τη μέρα, είμαι η μόνη σιωπηλή. Όλοι οι άλλοι μιλούν και γελούν δυνατά, ενώ τα πιάτα με τις μυρωδάτες νοστιμιές πηγαινοέρχονται. Σε κάποια στιγμή, εκεί που πίνω τον εσπρέσο μου, -λιτοδίαιτα-, ένα μακρύ χέρι γυρίζει και μου προσφέρει ένα ποτήρι λευκό κρασί. Του Iain. Μου ζητά και συγνώμη για τη φασαρία, ενώ απολογείται: κάτι συμμαθήτριες χορωδίας έχουν μαζευτεί στο καφέ, και γι’ αυτό αργότερα θα τις βάλει και να τραγουδήσουν. «Α, πολύ ωραία», λέω και του χαμογελώ. Σε λίγο ξαναγυρίζει ρωτώντας: «μα τι γράφεις; Δε μπορώ να το διαβάσω αυτό». Αυτό, να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι το ελληνικό κείμενο, πολύ το χαίρομαι. Σκέτη απελευθέρωση. Και με το που τον ρωτώ, «αν όλο του φαίνεται ελληνικό», αρχίζει τη διήγηση, ότι κάποτε με τη γυναίκα του πήγαν στο Φισκάρδο- έπεσε στην περίπτωση κι αυτός- και ήταν όλοι εκεί πολύ καλοί άνθρωποι, τρελοί και αξιαγάπητοι. Ναι, ήταν πολύ φιλόξενος ο Iain και έδειχνε, πραγματικά, να αγαπά την Ελλάδα. Έτσι μου κίνησε και το ενδιαφέρον να μάθω για το όνομα του καφέ, και άρχισε να μου διηγείται τη ζωή του, στην Ασία και συντροφιά με τους ελέφαντες. Ε, τώρα αν κάποιοι περιμένουν πολυέλαιους από τα καφέ, σχολιάζοντας ότι «ε, ένα καφέ είναι», τότε μάλλον δεν ξέρουν από ιστορίες. Δεν είναι της λέσχης, της χαράς και της τύχης. Άρα, και δεν μοιράζονται το δέος της ζωής, που συγκινεί και την Όλια Λαζαρίδου.


http://www.elephanthouse.biz/
http://www.theelephantstale.blogspot.com/
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%AD%CF%86%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82

The Elephant House
21 George IV Bridge
Edinburgh EH1 1EN
Tel. 0131 -220-5355
Fax. 0131-220-4272
contact@elephanthouse.biz

http://www.enosleptoumazi.gr/?p=39

Διπλή παρουσίαση βιβλίων των εκδ. Αλεξάνδρεια

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

σας προσκαλούν στην παρουσίαση των βιβλίων:


MARTIN JAY

Η διαλεκτική φαντασία
Μια ιστορία της Σχολής της Φρανκφούρτης
και του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας, 1923-1950


ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ
Ερμηνευτικά για τη Σχολή της Φρανκφούρτης


την Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010, στις 6.30μμ.


στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη

Πανεπιστημίου 17, 6ος όροφος, Αθήνα



Θα μιλήσουν οι:

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΟΥΖΕΛΗΣ,
Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αθηνών

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΤΙΚΑΣ,
Μεταφραστής

και ο ΦΩΤΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ,
συγγραφέας και μεταφραστής

Πληροφορίες:
Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, τηλ.: 210-3806305
Βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη, τηλ.: 210-3258440

Μαγεία καλεί Όπερα:απ' το λεωφορείο στο Νεοκλασικό

Είμαι στο λεωφορείο. Έχω τρυπώσει σε μια τσέπη το εισιτήριο και ακούω μουσική. Δε με μέλλει τίποτε, είμαι από θάλασσα. Τριγύρω άλλοι μπαίνουν, άλλοι βγαίνουν, χωρίς να καταλάβω πώς. Ξάφνου το λυχνάρι δε μου δίνει άλλο όνειρο και κοιτώ. Ένας κύριος με τα δυο χέρια στις χειρολαβές στη μέση του λεωφορείου στέκει όρθιος. Στην αρχή συμμερίζομαι την επιθυμία του, ότι θέλει να βρει μια θέση. Λάθος. Ο κύριος του ιδρωμένου στις μασχάλες πουκάμισου είναι κοντά μας, για να ελέγξει τα εισιτήρια. Είναι κι αυτός ένας ελεγκτής του κράτους… Dommage. Δίνω το εισιτήριο, τέλος-πάντων, όλα καλά. Σε λίγο, βλέπω μια μαζική στροφή προς τα πίσω και επιστρέφω στα τεκταινόμενα. Επιβάτες μιλούν μαζί. Μια κοπέλα δεν έχει εισιτήριο. Και αυτήν που χάρηκα, μια γυναίκα χτυπά επιπλέον εισιτήριο ύστερα από ώρα, ενώ ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί, και της το δίνει για να μην την πάνε στο αστυνομικό τμήμα. «Η κοπέλα είναι λάθος και τώρα θα της γίνει μάθημα, και δε θα το ξανακάνει. Αν την πάτε στο τμήμα, δε θα της γίνει μάθημα», είπε χαρακτηριστικά. Και αφού ο ελεγκτής της έλεγε διάφορα, ότι κάνει κακό, και ενώ πετάχτηκε μια ξινή σιτεμένη, για να ρωτήσει, αν αυτή με το εισιτήριο είναι κορόιδο που το χτύπησε, τους ανταπάντησε: «ε, ας πάει στο τμήμα με εισιτήριο»… Και τελικά, την άκουσα να λέει, ότι και αυτή κρατική υπάλληλος ήταν, γι’ αυτό και δεν κολλούσε στο ένα ευρώ. Πολύ τη χάρηκα, λοιπόν, αυτήν την κυρία της συμμαχίας και της ελπίδας.

Διότι οι συνεπιβάτες, μας δίνουν ή μας αφαιρούν ενέργεια. Ένα σιωπηλό κλάμα μιας άγνωστης δίπλα μου, που καλούσε κάποιον στο κινητό χωρίς να τον βρίσκει, δε μπορεί να μου είναι ευχάριστο θέαμα. Και πρέπει, με τον τρόπο μας, να δίνουμε θάρρος, με ένα χαμόγελο, σε ανάλογες περιπτώσεις. Δε χρειάζονται λόγια. Αντίθετα, ο μονίμως μεθυσμένος με μια μπλούζα που κουβαλά βαρβατίλες και ουίσκι, ενώ είμαι με το καραμελέ – τύπου παγωτού macadamia- αντηλιακό των Fresh Line, φυσικά και με εκνευρίζει, καθώς αναπνέω αυστηρά κοιτώντας το παράθυρο.

Κι έρχεται το βράδυ τελικά και σκάει η πρόταση, να πάμε κατά τις 21.30, σε ένα νεοκλασικό στη Μιλτιάδου 18-και Νικίου, πιο πάνω από την Αιόλου-, για να δούμε μια περφόρμανς με ελεύθερη είσοδο, από την ομάδα Oper(o). Θα ερμήνευαν αποσπάσματα από δυο όπερες, την «Κάρμεν» του Μπιζέ και την «Τραβιάτα» του Βέρντι. Απλά υπέροχο. Μαγικό, πρωτότυπο. Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι; Από χτες, και Όπερα στο μπαλκόνι...

http://www.elculture.gr/Events/Theater/opero/fullstory.php?id=37219
http://www.elculture.gr/Performinart/Theater/section_index.php

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για την κρίση,14/6 7μμ.

*photo: Skopje Biennale 2009


Το περιοδικό αληthεια, η εφημερίδα
Εποχή, το περιοδικό Θέσεις και
οι εκδόσεις Πατάκη
διοργανώνουν
στις 14 Ιουνίου και ώρα 7 μ.μ.
στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
(αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα)




συζήτηση με θέμα
Η κρίση στην Ελλάδα και ο ρόλος της Ευρώπης
με εισηγητές τους
Étienne Balibar
και Κώστα Δουζίνα

Θα ακολουθήσει στρογγυλή τράπεζα με τους:
Παύλο Κλαυδιανό, Γιάννη Μηλιό,
Βαγγέλη Μπιτσώρη και Βίκη Σκούμπη

Τη συζήτηση συντονίζει ο Δημήτρις Βεργέτης

*Ο Κώστας Δουζίνας

είναι καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, διευθυντής του τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του Birkbeck College. Βιβλία του στα ελληνικά: Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Νόμος και αισθητική. Λογοτεχνία, τέχνη, δίκαιο και Ο λόγος του νόμου. Ερμηνεία, αισθητική και ηθική στο δίκαιο.

Ο Ετιέν Μπαλιμπάρ (Étienne Balibar)
είναι ομότιμος καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Paris-X-Nanterre και διακεκριμένος καθηγητής του Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνιας, Irvine. Το 2005 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Βιβλία του στα ελληνικά: Για τη δικτατορία του προλεταριάτου, Πολιτική και αλήθεια, Η Ευρώπη, η Αμερική, ο πόλεμος, Να διαβάσουμε το κεφάλαιο, Ο Σπινόζα και η πολιτική, Η φιλοσοφία του Μαρξ.

Θα υπάρχει παράλληλη μετάφραση

Τμήμα Tύπου: Τηλ.: 210.36.50.027-8, 210.52.05.627-8, fax: 210.36.50.039
e-mail: press@patakis.gr • pr@patakis.gr

ΗΛΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Ήλιος χωρίς εσένα

Θόλος περιέργειας δεν υπήρχε πια άλλος
Πλάτειαζε το μάτι σε πολλαπλά σύννεφα

Ήταν απείρου πλεούμενα όλα
Ούτε λύπης ούτε πόνου κάτοψη

Σε αυτόν τον άσπρο ορίζοντα μόνοιαζε
Το υπόδερμα γαλήνια πάλι με το δέρμα

Προτεραιότητες βελούδινες δεν είχα
Μέχρι τη δίνη των απρόοπτων νερών

Το μάτι έγραφε νέες εντυπώσεις ενώ
Ο θόλος επέστρεφε ρόδινα σιωπηλός

Η φυλακή είχε ξαναγυρίσει μόλις
Μπροστά μας ήταν ήδη νέα πόλις

Έσπερνε ο ήλιος έριδες στη θάλασσα για να ασημώνει
Η ουρά παγωνιού έπειθε αργά τον υγρό φόβο να λιώνει

Στην άσφαλτο του αεροδρομίου πια
Είχαμε αποξενωθεί από τα σύννεφα

Αργότερα με συνέπεια στα κύματα
Στο κατσαρό μπλε ορμώ στα βαθιά

Επιστρέφοντας στη φυλλοβόλα κατάσταση
Βλέπω μέσα στη θάλασσα τον εαυτό μου

Ελαφριά ρέουν τα αλληλεπιδρώντα βάρη
Δυναμώνουν οι ρίζες απ’ τη θολή σιωπή

Ο θόλος δεν ενοχλεί άλλο
Τα σύννεφα παιχνιδίζουν

Αναπάντεχα μικρή η ζωή έχει τη νέα οπτική
Στο αναπόφευκτο που ζει από τεθλασμένες

Ήλιος χωρίς εσένα είναι η ανάμνηση
Να ξεχνώ πως είμαι αυτή που ήμουν

«ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣ»: και οφθαλμός αντί οφθαλμού

Μια πρωτότυπη εικαστική δράση με τίτλο «ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣ» σχεδίασε και οργάνωσε η γκαλερί art s.a, για τον εορτασμό των 25 ετών της επιτυχούς παρουσίας του ΟΦΘΑΛΜΟΥ στην ελληνική αγορά.

Η πρόταση της art s.a εκφράζει τη διάθεση της εταιρείας να συνδεθεί με νέες δημιουργικές προτάσεις καλλιτεχνών, σχεδιαστών και άλλων δημιουργών και βρήκε ιδιαίτερη ανταπόκριση από τους καλλιτέχνες.

Η έκθεση «ΟΦΘΑΛΜΟΦΑΝΕΣ» θα πραγματοποιηθεί στην «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων από 9 έως 12 Ιουνίου 2010, στην αίθουσα «Κωστής Παλαμάς».

Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων Ίρις Κρητικού.

Η έκθεση εγκαινιάζεται, σήμερα, Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010 στις 8 το βράδυ (Πειραιώς 100).

Την οργάνωση έχει αναλάβει η Σωτηρία Αντωνοπούλου, art s.a Gallery.

Ώρες λειτουργίας : Καθημερινά 11.00-14.00 & 17.00-22.00

Επίσης σούπερ λεξικό νομικών όρων:
http://www.lawnet.gr/c.asp

Η Γεννάδειος ανοίγει τα φτερά της: έως τις 26/6

Αν έχετε στην κατοχή σας

μια βιβλιοθήκη και έναν κήπο,
έχετε ό,τι σας είναι απαραίτητο.
Κικέρων

Μέχρι τις 26 Ιουνίου, η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη έχει μια αφυπνιστική πρόταση με αποδέκτη την κοινωνία.

Τα κείμενα απαιτούν μια συγκριτική και διαλεκτική αντιμετώπιση, ενταγμένα σε ένα συμμετοχικό πλαίσιο μιας κοινωνικής ομάδας, για να διασφαλιστεί ότι, η κοινωνική συνείδηση θα καλλιεργείται παράλληλα προς την ατομική συνείδηση.

Ο στόχος της ομαδικής εικαστικής έκθεσης με τίτλο «Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο Κόσμος του» αφορά και στην προβολή του έργου της βιβλιοθήκης στο ευρύ κοινό, πέρα από τον αμιγώς πολιτιστικό και ιστορικό χαρακτήρα της προσωρινής έκθεσης. Άρα, ο απώτερος στόχος υπεισέρχεται στο σκοπό, να δημιουργηθεί ένα δίκτυο επισκεπτών στη Γεννάδειο, και στις βιβλιοθήκες της Ελλάδας γενικότερα, με κοινή επιδίωξη την καλλιέργεια ενός δανειστικού προτύπου γνώσης, αποκομμένου από όρους ιδιοκτησίας και κατοχής των βιβλίων. Ώστε, και η προσωπική έκφραση και ο λόγος, τότε, θα λειτουργούν ως καθρέπτες, για να βλέπει ο ομιλών τον εαυτό του, σαφώς και τα πταίσματά του. Η εξέλιξη του λόγου θα είναι, υπό αυτήν την προοπτική, το κληροδότημα από την παρα/διαμονή στη βιβλιοθήκη. Άρα, η εξέλιξη θα είναι, ο άνθρωπος να αγαπά τον εαυτό του, αν δεχτούμε, ότι η έκφραση είναι βούληση, και η βούληση είναι ενδοψυχικινητικός παράγοντας, κατά τον Ίρβιν Γιάλομ.

65 είναι οι Καλλιτέχνες του συμμετοχικού εγχειρήματος με τίτλο «Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο Κόσμος του». Είναι μια εικαστική έκθεση για αλλά και από την κοινωνία, καθώς η ομαδική συμμετοχή κρίθηκε απαραίτητη, ώστε η έκθεση να λάβει χώρα και να υποδεχτεί, για πρώτη φορά, το κοινό, στο χώρο της Γενναδείου –Σουηδίας 61-, στα εγκαίνια της 8ης Ιουνίου. Τα ονόματα είναι αρκετά, οπότε, ανάσα βαθιά, και πάμε να τους δούμε:

Ηώ Αγγελή, Νίκος Αγγελίδης, Γιάννης Αδαμάκης, Στέλιος Αλεξάκης, Νίκος Αλεξίου, Κατερίνα Ανταχοπούλου, Μαρία Αντωνάτου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Αλέξης Βερούκας, Εριέττα Βορδώνη, Μάριος Βουτσινάς, Ανδρέας Γεωργιάδης, Σάββας Γεωργιάδης, Μαρία Γιαννακάκη, Πέννυ Γκέκα, Ειρήνη Γκόνου, Μαρία Γρηγορίου, Τάνια Δημητρακοπούλου, Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος, Μανώλης Ζαχαριουδάκης, Σταμάτης Ζέρβας, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Μάρκος Καμπάνης, Τίνα Καραγεώργη, Νένα Καραγιάννη, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Ανδρέας Κοντέλλης, Λήδα Κοντογιαννοπούλου, Νίκος Κρυωνίδης, Παναγιώτης Λαμπρινίδης, Γιώργος Λάππας, Αφροδίτη Λίτη, Αλέξανδρος Μαγκανιώτης, Μιχάλης Μαδένης, Θανάσης Μακρής, Καλλιρρόη Μαρούδα, Νίκος Μόσχος, Χαρίτων Μπεκιάρης, Παναγιώτης Μπελντέκος, Γιώργος Μωραΐτης, Βάνα Ξένου, Δέσποινα Πανταζοπούλου, Μίλτος Παντελιάς, Απόστολος Παπαγεωργίου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Έλενα Παπαδημητρίου, Μαρία Παπαδημητρίου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Κώστας Παππάς, Παναγιώτης Πασάντας, Βασίλης Πέρρος, Δημήτρης Σαρασίτης, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Μαρίνα Στελλάτου, Νίκος Στεφάνου, Άρις Στοΐδης, Μάριος Σπηλιόπουλος, Παναγιώτης Τανιμανίδης, Πραξιτέλης Τζανουλίνος, Ελένη Τζιώρτζη, Μαγδαληνή Τουλιάτου, Γιώργος Τσεριώνης, Φίλιππος Φέξης, Μαρία Φιλοπούλου, Μανώλης Χάρος.

Δημιουργικές αφετηρίες όλων των συμμετεχόντων καλλιτεχνών υπήρξαν: η φυσική και πνευματική υπόσταση του ίδιου του Γεννάδιου, η πολισχιδής πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική δράση του, η διπλή του υπόσταση (¬ έντονα Έλληνας και έντονα πολίτης του κόσμου με αποτέλεσμα οι δύο αυτοί πόλοι να συγκρούονται συχνά), καθώς και τα διαφορετικά πεδία του συλλεκτικού και βιβλιοφιλικού ενδιαφέροντός του (χειρόγραφα, παλαίτυπα, περιηγητικά, φιλελληνικά, βοτανολογικά, χάρτες κ.ά.). Συνεπώς, διαπιστώνουμε ότι, τα αποσπάσματα βιβλίων τέθηκαν σε μια αναθεωρητική βάση, για να αναβιώσουν: στιγμιότυπα μυθολογικά, ιστορικά και καθημερινά, ενθυμήσεις από την αρχαιότητα, βυζαντινές μνήμες και καθημερινές εικόνες από τη νεότερη Ελλάδα. Έργα ιδιαίτερα, νοηματικά και αφαιρετικά, με τα αρχετυπικά ψήγματα της ιδέας του βιβλίου, της βιβλιοθήκης ή του χαλκέντερου συλλέκτη, ως πηγές έμπνευσης, προσφέρουν τη δυνατότητα εισόδου στο γοητευτικά απόκοσμο ναό του βιβλίου. Εκεί που η ανάγνωση είναι τελετή, εκεί που μια βιβλιοθήκη, όπως η Γεννάδειος, είναι ανοιχτή στο κοινό, μόνο ελπιδοφόρα μηνύματα μπορούν να αναδύουν το άρωμά τους, από τον «απαραίτητο» -και σύμφωνα με τον Κικέρωνα- κήπο της γνώσης, με αποδέκτη την κοινωνία.

Η Γεννάδειος ανοίγει τις φτερωτές πόρτες της, περιμένοντας το κοινό 9-17.00 δευτ-παρ, την Πέμπτη 9-20.00 και το Σάββατο 9-14.00 (Σουηδίας 61, τηλ. 210- 7210 536), για να αναπτερωθεί αντίστοιχα, στο κοινό, το ηθικό, και να σκέπτεται στο ρυθμό μιας ιστορικής κληρονομιάς, που μας χρειάζεται, για να την αναζητήσουμε.


Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων Ίρις Κρητικού.
Η ίδια εύστοχα αναφέρει:
«H συλλογή βιβλίων περιλαμβάνει την περιπλάνηση και την αναζήτηση, τον εντοπισμό, την απόκτηση, την οργάνωση, την καταλογογράφηση, την παρουσίαση, τη φύλαξη και τη διατήρηση των βιβλίων ενός συλλέκτη. Από την εποχή της μυθικής Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, ως τις συλλογές βιβλίων του William Shakespeare και του Francis Bacon, του Anatole France και του Marcel Proust, του Ralph Waldo Emerson και του Stephen Blumberg, η βιβλιοφιλία συχνά εξελίχθηκε σε βιβλιομανία που, σε αντίθεση με τις περισσότερες μανίες αποτελεί ‘‘μια ευγενή αρρώστια, που αξίζει κανείς να καλλιεργεί, να βελτιώνει και να απολαμβάνει στα ύψη και τα βάθη της’’.

Η βιβλιοφιλία υπήρξε τρόπος, τόπος και στάση ζωής για τον Ιωάννη Γεννάδιο. Με επίκεντρο το σπάνιο πολιτισμικό του κληροδότημα, τη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, και στόχο το γόνιμο διάλογό του με τη σύγχρονη εικαστική δημιουργία, σχεδιάστηκε η ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο Ο Ιωάννης Γεννάδιος και ο Κόσμος του».

Ας θυμήσουμε ότι, ο συλλέκτης και διπλωμάτης, Ιωάννης Γεννάδειος, έζησε από το 1844 έως το 1932, ενώ η Γεννάδειος Βιβλιοθήκη ιδρύθηκε το 1926 για να στεγάσει όλη αυτήν την αξιόλογη συλλογή σπάνιων βιβλίων, έργων τέχνης, χειρογράφων και αρχείων του. Όπως και η Δρ. Μαρία Γεωργοπούλου, διευθύντρια της Γενναδείου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, αναφέρει: «όταν ιδρύθηκε η Γεννάδειος, κανείς δεν θα μπορούσε να αναλογιστεί τον κρίσιμο ρόλο, που θα καλούνταν να διαδραματίσει στην πολιτιστική ζωή της χώρας, ως αποθετήριο των λαμπρών εκδόσεων της ελληνικής γραμματείας, ως καταφύγιο, αλλά και ως χώρος έμπνευσης».


Μια βιβλιοθήκη αντιπροσωπεύει το πνεύμα του συλλέκτη της, τις ορέξεις και τις αδυναμίες του, τα δυνατά και τα αδύνατά του σημεία, τις προκαταλήψεις και τις προτιμήσεις του...Οι φιλίες της ζωής του, τα στάδια ωρίμανσής του, οι περιπλανήσεις του μυαλού του, όλα αντιπροσωπεύονται στη βιβλιοθήκη του.
Sir William Osler

Μια βιβλιοθήκη, είναι το σταυροδρόμι όλων των ονείρων της ανθρωπότητας.
Julien Green


Πάντα φανταζόμουν ότι ο Παράδεισος θα είναι κάποιο είδος Βιβλιοθήκης.
Jorge Luis Borges

Οι πιο ανθρώπινοι άνθρωποι δεν κάνουν επανάσταση: κάνουν βιβλιοθήκες...
André Malraux

Οι βιβλιοθήκες δεν φτιάχνονται. Μεγαλώνουν.
Augustine Birrel

Δρόμοι Νεολαίας :Από τη μεταπολίτευση ως σήμερα

Το Ίδρυμα Πολιτισμού και Εκπαίδευσης «Ανδρέας Λεντάκης» στα πλαίσια της μελέτης των νεολαιίστικων κινημάτων για την Παιδεία και έχοντας διοργανώσει ήδη δύο Συνέδρια με θέμα τα νεολαιίστικα-φοιτητικά κινήματα, αρχής γενομένης της δεκαετίας του ’50 και μέχρι τη μεταπολίτευση, ανακοινώνει το τρίτο κατά σειρά συνέδριό του, που προγραμματίζεται για τον Οκτώβριο (14,15 & 16/10) του 2010.

Δρόμοι της Νεολαίας : Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα
(Τα Φοιτητικά Κινήματα για τη Δημόσια Παιδεία μεταπολιτευτικά)

Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να στείλουν τίτλο και περίληψη της εισήγησης μέχρι 500 λέξεις στη διεύθυνση του Ιδρύματος ledakis@ath.forthnet.gr μέχρι το τέλος του Ιουνίου.

Οι προτάσεις θα αξιολογηθούν από την Επιστημονική Επιτροπή διοργάνωσης του Συνεδρίου μέχρι τις αρχές Ιουλίου και όσες εγκριθούν θα πρέπει να έχουν κατατεθεί σε ολοκληρωμένη μορφή μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου.

( Περισσότερες λεπτομέρειες θα δοθούν σε νεότερη ανακοίνωση ).

Ενδεικτικά, κατατίθεται μια περιδιολόγηση των θεματικών του συνεδρίου:

Παρασκευή απόγευμα έναρξη
Χαιρετισμοί εκπροσώπων πολιτικών κομμάτων
Γενική Εισήγηση της όλης πορείας των κινημάτων της Νεολαίας για την Παιδεία

Ενότητες των δύο επόμενων ημερών

1. Το αντιδικτατορικό Φ.Κ. στα πρώτα βήματα της μεταπολίτευσης
Από τις ΦΕΑ στις εκλεγμένες επιτροπές αποχουντοποίησης
Πρώτες Φοιτητικές αρχαιρεσίες , επανίδρυση ΕΦΕΕ
Ίδρυση του ΕΔΠ και Πανεπιστημιακού Ομίλου
Προτάσεις υπέρβασης του νομοθετικού πλαισίου για τα ΑΕΙ και
Κατάργηση της Έδρας

2. Η απεργία 100 ημερών του ΕΔΠ – Νόμος 815
Κοινό μέτωπο Φοιτητών – πανεπιστημιακών
Οι πρώτες πανεπιστημιακές καταλήψεις
Η απόσυρση του 815 από την Κυβέρνηση
Ο ρόλος των κομματικών νεολαιών
Προσπάθειες νέου Νόμου Πλαίσιου
Επιτροπή Μήτση, η στάση των Πανεπιστημιακών φορέων και η Θέση των κομμάτων

3. Κυβερνητική αλλαγή του 1981 και ο νέος νόμος πλαίσιο
Η στάση των πανεπιστημιακών φορέων και των κομματικών νεολαιών
Η πορεία γραφειοκρατικοποίησης της ΕΦΕΕ
Επιμέρους κινητοποιήσεις

4. Πορεία συρρίκνωσης των κατακτήσεων και οι αντιδράσεις μαθητών και φοιτητών
Ένα νέο μαθητικό κίνημα: κινητοποιήσεις και καταλήψεις
Η φθίνουσα πορεία του Φ.Κ.

5. Η δύσκολη δεκαετία του ’90
Η αυτοδιάλυση της ΕΦΕΕ
Μαθητικές κινητοποιήσεις – καταλήψεις
Δολοφονία Καθηγητή Τεμπονέρα
Οι μαθητικές κινητοποιήσεις για τον Νόμο Αρσένη

6. Η ελπιδοφόρα πορεία της πρώτης δεκαετίας του 2000
Ένα νέο Φ.Κ.
Η αγωνιστική επανεμφάνιση των Πανεπιστημιακών
Η πορεία προς τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό χώρο Εκπαίδευσης και οι έντονες
αντιδράσεις που δημιουργεί σε μαθητές, φοιτητές και πανεπιστημιακούς
Από το 15% του Προϋπολογισμού στο αίτημα για 5% του ΑΕΠ
7. Ο αγώνας μη αναθεώρησης του Α16 του Συντάγματος
Το νεολαιίστικο Κίνημα συμπαρασύρει όλη την συνταγματική αναθεώρηση
Το νέο νομοθετικό πλαίσιο της κ. Γιαννάκου και οι αντιστάσεις εφαρμογής του

8. Η Εξέγερση των νέων του Δεκέμβρη 2008

Το διάγραμμα είναι προφανώς ελλειπτικό, αλλά περιλαμβάνει τους βασικούς σταθμούς του νεολαιίστικου κινήματος για μια Παιδεία ως δημόσιο και δωρεάν αναφαίρετο αγαθό. Κάθε πρόταση εμπλουτισμού του ή συνθετικής παρουσίασης ενιαία π.χ. των θεσμικών προσπαθειών είναι ευπρόσδεκτη

Η Οργανωτική Επιτροπή
Παναγιώτης Κοντός
Έφη Λεντάκη
Σπύρος Λυκούδης
Μηνάς Παπάζογλου
Άλκης Ρήγος
Σεραφείμ Σεφεριάδης

Europe in Crisis? Η Ευρώπη σε Κρίση; 10/6, 18.30

Πρόσκληση


Το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και το Κέντρο
Πληροφόρησης Europe Direct ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν σε συζήτηση με θέμα:
Η Ευρώπη σε Κρίση;




Ομιλητές:
Κος Roger LIDDLE, Πρόεδρος, Policy Network, Λονδίνο
Καθηγ. Jean PISANI‐FERRY, Διευθυντής, Bruegel, Βρυξέλλες; Université Paris‐Dauphine
Καθηγ. André SAPIR, Ερευνητής, Bruegel; ULB, Βρυξέλλες
Καθηγ. Λουκάς ΤΣΟΥΚΑΛΗΣ, Πρόεδρος ΔΣ, ΕΛΙΑΜΕΠ, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο κος Φοίβος Καρζής, Δημοσιογράφος.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα γίνει η παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης του
Κειμένου Πολιτικής «Μια Ευρωπαϊκή Ένωση ικανή να ανταποκριθεί στην παγκόσμια
εποχή – Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση;». Το κείμενο βασίζεται στους
τρεις συλλογικούς τόμους που εκδόθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος “An EU fit
for purpose” και προσφέρει μια σύντομη, αλλά περιεκτική, ανάλυση των βημάτων
που θα πρέπει να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα στα επόμενα χρόνια προκειμένου
να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και τις ελπίδες των πολιτών της.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στα Αγγλικά

την Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010 στις 18:30
στο Αμφιθέατρο «Γ. Κρανιδιώτης»
του Υπουργείου Εξωτερικών (Ακαδημίας 1)

Π.Α.: Κα Στελλίνα Μαλτέζου
Τ: 210 7257124, F: 210 7257114
e‐mail: activities@eliamep.gr

Invitation
The Hellenic Foundation for European and Foreign Policy (ELIAMEP) and the Europe
Direct Information Centre at ELIAMEP cordially invite you to a discussion on:
Europe in Crisis?

Speakers:
Mr. Roger LIDDLE, Chairman, Policy Network, London
Prof. Jean PISANI‐FERRY, Director, Bruegel, Brussels; Université Paris‐Dauphine
Prof. André SAPIR, Senior Fellow, Bruegel; ULB, Brussels
Prof. Loukas TSOUKALIS, President, ELIAMEP; University of Athens, Athens

Τhe discussion will be moderated by Mr. Foivos Karzis, Journalist.

The event will include the presentation of the Greek edition of the Synthesis Report
entitled “A European Union “fit for purpose” in a global age: Can we rise to the
challenge?”. The report is based on the three collective volumes produced during the
project “An EU fit for purpose” and offers a compact analysis of the steps the European
Union has to take in the coming years in order to live up to its citizens’ hopes and
expectations.

The event will be held in English on
Thursday, June 10th 2010 at 18:30
at the Amphitheatre “Y. Kranidiotis”
of the Ministry of Foreign Affairs (1, Akadimias Str.)

R.S.V.P.: Ms. Stellina Maltezou
Τ: 210 7257124, F: 210 7257114
e‐mail: activities@eliamep.gr

Ήχοι συννεφιάς και βροχής: μνήμη αγχίνους

Έχουμε την εξής συνθήκη, κλειδιά να κουδουνίζουν. Παρομοιάζω τον ήχο των κλειδιών με σαμιαμίδι που βγαίνει να τσιμπήσει κουνούπια. Κι έπειτα, ο ίδιος ήχος μου θυμίζει ένα παλιό ξυπνητήρι, να χτυπά διστακτικά, σε ένα ξεχασμένο ρολόι χειρός. Σε Μπαμπινιώτη (2004:11) ορολογία τώρα, να μάθουμε και κάτι σημαντικό, ερχόμαστε να εντοπίσουμε την ύπαρξη μιας μνήμης που ελίσσεται. Και αυτήν, την αποκαλούν «μνήμη αγχίνους». Ειδικότερα, πρόκειται για «μια ανάκληση στη μνήμη ενός στοιχείου με τη βοήθεια άλλου, βρίσκοντας τις ομοιότητές τους».

Σαββατοκύριακο, λοιπόν, κολυμπώντας στ’ ανοιχτά με συννεφιά, από πείσμα και μόνο, επειδή ο στόχος είναι στόχος, σκεφτόμουν πόσο μπορεί να μας βασανίσει αυτό το είδος της μνήμης, συνδέοντας, ενίοτε, το ευχάριστο με το δυσάρεστο. Το «εδώ» και το «εκεί» σε συμμαχία, όπως όταν στο στομάχι έχεις αναμπουμπούλα. Ξέρεις ότι, υπάρχει ένας μικρός ύποπτος γι’ αυτό το άστατο στομάχι; Υπαίτιος της κρίσης είναι το «ελικοβακτηρίδιο». Θεραπεύεται, βέβαια, με αντιβιώσεις, ενώ πολλοί, που το έχουν, δεν το ξέρουν. Γνήσια μάλιστα πηγή απάντησε στο ερώτημα, από πού το ελικοβακτηρίδιο πήρε το όνομά του, ότι «έτσι ονομάστηκε». Δυστυχώς. Ο γιατρός δεν ήταν της διήγησης ούτε και οδοντίατρος. Χάσαμε άδοξα τις ιστορίες κι όλα αυτά επειδή το βακτηρίδιο έτυχε να είναι –λάθος- σε λανθασμένο τόπο.

Σχετικά με τη μνήμη αγχίνους τώρα, επιστρέφοντας στο σωστό τόπο-του βιβλίου και της έμπνευσης-, βρίσκουμε την εν λόγω αναφορά στο άρθρο του Σαράντη Ζαφειρόπουλου, από το βιβλίο Μετανεωτερικές Επόψεις. Η συγκεντρωτική έκδοση 11 δοκιμίων, για ζητήματα αρχιτεκτονικής και επικοινωνίας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Επίκεντρο. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όχι μόνο για αρχιτέκτονες αλλά και για ανθρωπολόγους, καλλιτέχνες, που επιδιώκουν να εντρυφήσουν σε αυτή τη σχέση, του ανθρώπου με το χώρο.

Όσον αφορά στη σχέση με το χώρο-χώρα και την πρόσληψη του νοήματος, που προκύπτει απ’ την υφαίρεση και τη συναλλαγή μας μαζί του, ευπειθώς αναφέρω: κάποια στιγμή, παρακολουθούσα έναν αγώνα μπάσκετ, στην Αυστραλία. Καθώς, εκεί υπάρχουν διάφορα είδη πουλιών, θυμάμαι ότι, σε πρώτη φάση μου ήρθαν στο νου, απ’ τα τριξίματα των αθλητικών στο γήπεδο, ήχοι πουλιών, και αναπόλησα το καναρίνι μου. Τι ωραίο θα ήταν, να υπήρχαν και ωδικά πτηνά στα γήπεδα: όλα τα ‘χαμε, αυτή τη μελωδία περιμέναμε. Εντελώς υπερρεαλιστικό, πράγματι, αλλά μερικές φορές είναι χαρούμενο, να διαθέτεις λίγη απ’ αυτήν την (περι)ουσία φαντασίας. Και η μνήμη αγχίνους, είναι περίεργα ωραίο πράγμα. Όπως περίεργο είναι και το να βλέπεις, στα ΚΤΕΛ, ένα σπουργίτι να χώνεται ολόκληρο μέσα σε ένα άδειο σακουλάκι από πατατάκια, για να τσιμπήσει τρίμματα με αλάτι. Και εκείνο το σακουλάκι δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Αν ήταν Marks and Spencer…κρίμα το σπουργίτι.

FLORIAN MERKEL IN 12 BUTTONS

What’s the kind of people that makes you excited?
People sharing an adventure

How would you like to be remembered?
Directly



How do you find the connection between art and technology?
Super

Comparing graphic art with open space, do you think that we see geometrical dynamic figures in paintings?
I don't care

When and to whom was the 1st time you introduced yourself as artist?
At 15 to myself

What's your biggest fear?
To get lonely

Fears (nightmares) or hopes (dreams) help you more to create?
Actually hope

Create better or Create deeper? How do you experience the idea of personal evolution?
No better, no deeper, more open

What's next regarding your art plans? Another exhibition, trip or just the accidental time will make you decide about future?
http://beepoff.de/ - look for GIMM

Who was the artist-poet-writer...etc to whom you always return?
Ziggy Stardust

Could Greek writing inspire you visually?
The old letters

Isn't it boring to answer via email? :)
I love it

http://www.florianmerkel.de/
http://artnews.org/artist.php?i=146
http://en.wikipedia.org/wiki/Ziggy_Stardust_(song)
http://www.youtube.com/watch?v=ndZodpknFBc

Μια νύχτα Ιουνίου (και ένα βιβλίο) στην Κυψέλη,8/6

Οι "Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα" σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου της Σόνιας Ζαχαράτου Τρεις νύχτες του Αυγούστου (και μία ημέρα)την Τρίτη 8 Ιουνίου στις 20.30, στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης (Φωκίωνος Νέγρη 42 και Σποράδων).

Με τη συγγραφέα θα συνομιλήσει η Ελένη Κεχαγιόγλου, υπεύθυνη τμήματος λογοτεχνίας των εκδόσεων "Ελληνικά Γράμματα".

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσουν οι ηθοποιοί:

Τιτίκα Βλαχοπούλου
Βασίλης Βλάχος

Επίσης μερικά στοιχεία για τη συγγραφέα:

*Η Σόνια Ζαχαράτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από τα 19 της χρόνια, σπουδάζοντας στην πρώτη δημοσιογραφική σχολή που υπήρχε τότε, του Σπύρου Μελά. Έχει εργασθεί σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και στην ΕΤ-2 όπου επί σειρά ετών έκανε εκπομπές μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι «Αληθινές Ιστορίες» και «Οι τέχνες είναι επτά». Η τελευταία διακρίθηκε ως μια από τις έντεκα καλύτερες πολιτιστικές εκπομπές της Ευρώπης από το Υπ. Εξωτερικών της Γαλλίας και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και επί σειρά ημερών προβαλλόταν στο Πολιτιστικό Κέντρο Georges Pompidou. Έχει επίσης βραβευτεί από τον ΟΗΕ.
http://www.greekbooks.gr/BooksList.aspx?ListType=6&id=68468

Ελληνικά Γράμματα
Εμμανουήλ Μπενάκη 59
τηλ 210 3891800
fax: 210 3836658

Young and flexible: I met Brendon in Edinburgh

Faces I collected from Scotland and now talk to me

Brendon Mikronis is half Greek, from his father, who comes from Lefkada, and half Australian, from his mother. I met him by chance while wondering in Edinburgh in an attempt to pass alone through unknown doors so as to be exposed to hidden city secrets. It was not difficult to find Brendon at “Forest” as the door was widely open. “Forest” is one open space for coffee and drinks, friendly from the very beginning. I felt very well inside. However, I felt really better when I learnt more about Brendon: Brendon the photographer, Brendon the volunteer.

Brendon Mikronis is a paradigm of Vitizen. I have written about Vitizen that this term, which I have inaugurated through my essay regarding the multicultural city model of today, relates to “a dweller of the world in a broader sense without paying attention to flags that call upon the nation, the army, the massive parade”. Brendon fulfills this mobility in cultures, given that his notion about the world and humanity is located in-between. He works at Forest without being paid. He is devoted in something that gives him other opportunities except for money. For instance, he may get a kind of mythical narration back. Because it is never predictable what an accidental talking can bring him. This is exciting, for it implies a personal need for creating snapshots.

Snapshots and snaps go together, as Brendon prepares a drink and tells me about his passion, which lies on photography. But he doesn’t keep his passion alive in a convenient and conventional way. He sells his photos downtown: in the streets.
To check his website, just a click at www.unisoul.id.au is enough. As Brendon recommends, you can find many more photos, there are still many to be added also...

Dear Brendon, I really hope that your Grandfather enjoyed the Odos Panos CD I gave you and that he still finds inspiration in the poems of Cavafy recited by contemporary poets. Like at youtube.com video, energy is a good thing! Just to say good morning…

http://www.youtube.com/watch?v=-LvIG7MDSys
http://www.monumenta.org/article.php?IssueID=4&lang=en&CategoryID=3&ArticleID=280
http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/