Αφιέρωμα στον Λουίς Γκαρθία Μπερλάνγκα, 3-31/3

03-31.03.2011
Ciclo de Cine
Homenaje a Luis García Berlanga
Κινηματογραφικός Κύκλος
Αφιέρωμα στον Λουίς Γκαρθία Μπερλάνγκα

Este homenaje cinematográfico reúne cinco películas de este gran cineasta español, que se proyectarán los jueves, desde el 3 hasta el 31 de Marzo.
Todas las películas tienen subtítulos en griego.

Luis García Berlanga nació en Valencia en 1921 y en 1947 ingresó en el Instituto de Investigaciones y Experiencias cinematográficas de Madrid.

Este magnífico realizador personifica, junto a Antonio Bardem, la renovación del cine en España.

Ha obtenido premios y galardones internacionales en los más importantes festivales (Cannes, Venecia, Montreal, Berlín). En el Festival de Karlovy Vary fue premiado como uno de los diez cineastas más relevantes del mundo. Además, posee un incontable número de reconocimientos nacionales. Entre las distinciones que ha obtenido podemos destacar las siguientes: Premio Príncipe de Asturias de las Artes en 1986, Medalla de Oro de las Bellas Artes en 1981 y Premio Nacional de Cinematografía en 1980. Fue nominado para el Oscar a la Mejor Película Extranjera en 1961 por Plácido.

Su cine combina ironía y satíricas situaciones sociales con humanismo y una pasmosa sencillez.

Murió en noviembre de 2010.

En colaboración con la Embajada de España en Atenas.
Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23, Síndagma, Atenas.
Entrada libre.

PROGRAMA

03.03.2011, 19.30 h.
Bienvenido Mr. Marshall (España, 1952, 75 min.), con Lolita Sevilla, Alberto Romea, Rafael Alonso, Angel Alvarez, Jose Isbert, Manolo Morán y Fernando Rey.
Villar del Río es un pequeño pueblo tranquilo, pobre y olvidado, en el que nunca pasa nada que le saque de la rutina. Sólo la llegada de la cantante folclórica Carmen Vargas y de su apoderado y representante Manolo ha dado una nota de novedad a la vida aburrida del pueblo. Esa misma mañana se presenta de pronto un delegado gubernativo, que anuncia que va a llegar de un momento a otro una comisión del Plan Marshall -autoridades americanas que facilitan ayuda económica al país-. El alcalde del pueblo, un hombre bonachón y un poco duro de oído, al recibir la noticia, decide disfrazar a toda la población al más puro estilo andaluz, para sorprender a sus visitantes y de esta forma recibir más dinero...

10.03.2011, 19.30 h.
Plácido (España, 1961, 85 min.) con Cassen, José Luis López Vázquez, Elvira Quintillá, Amelia de la Torre, Julia Caba Alba, Amparo Soler Leal, Manuel Alexandre, Mari Carmen Yepes, Agustín González, Luis Ciges y Antonio Ferrandis.
En una pequeña ciudad de provincias, unas señoras se inventan la campaña navideña "cene con un pobre" para que los más necesitados disfruten por una noche del calor y el afecto que no tienen, sentados a la mesa de las familias pudientes. En medio de los preparativos se encuentra Plácido, que es contratado para participar con su motocarro en la cabalgata de año nuevo, pero hay un pequeño detalle que le impide dedicarse únicamente a su tarea: ese mismo día de Nochevieja le vence la primera letra del motocarro, su único medio de vida.

17.03.2011, 19.30 h.
El verdugo (España, 1963, 87 min.) con José Isbert, Nino Manfredi, Emma Penella, José Luis López Vázquez, Ángel Álvarez, María Luisa Ponte, María Isbert y Julia Caba Alba.
José Luis, empleado de una funeraria, proyecta emigrar a Alemania para convertirse en un buen mecánico. Carmen, su novia, es hija de Amadeo, verdugo de profesión. Cuando éste los sorprende a ambos en la intimidad, los obliga a casarse. Ante la acuciante falta de dinero de los recién casados, Amadeo, que está a punto de jubilarse, logra convencer a José Luis para que solicite la plaza que él va a dejar vacante, lo que le daría derecho a una vivienda. Presionado por la familia, José Luis acepta la propuesta de su suegro, convencido de que jamás ejercerá tan ignominioso oficio.

24.03.2011, 19.30 h.
Patrimonio nacional (España, 1981, 106 min.) con Luis Escobar, José Luis López Vázquez, Amparo Soler Leal, Mary Santpere, Luis Ciges y Agustín González.
La Monarquía ha vuelto. Los Leguineche, también. En la segunda entrega de la saga de los Leguineche –precedida por La Escopeta Nacional y completada con Nacional III-, al terminar el régimen franquista, el marqués de Leguineche regresa a su palacio de Madrid. Tras treinta años de exilio voluntario en su finca Los Tejadillos, tiene el propósito de acercarse al Rey y poder reanudar el boato y la vida cortesana de antaño, pero todos los intentos por llegar hasta la Casa Real no sólo fracasan sino que crean disparatadas situaciones entre los curiosos personajes que componen la familia del viejo marqués. Éste acaba por autodeclararse Patrimonio Nacional que puede exhibirse a turistas japoneses previo pago de una entrada para ayudar a “su conservación”.

31.03.2011, 19.30 h.
La vaquilla (España, 1985, 116 min.) con Alfredo Landa, Guillermo Montesinos, Santiago Ramos, José Sacristán, Eduardo Calvo y Carlos Velat.
La película se desarrolla durante la Guerra Civil española y narra la historia de cinco republicanos que, sin pedir permiso a sus superiores, emprenden la temeraria acción de infiltrarse en un pueblo vecino, situado en plena zona nacional, con el objetivo de fastidiarles las fiestas robando una vaquilla, que pretenden comerse y así poner la moral de las tropas republicanas a prueba de obuses. Esta misión se convertirá en una odisea desde el momento en que llegan a ese pueblo, debido a los continuos problemas que les irán surgiendo.

Αυτό το αφιέρωμα που περιλαμβάνει πέντε ταινίες του μεγάλου ισπανού κινηματογραφιστή, που θα προβληθούν από τις 3 ως τις 31 Μαρτίου, κάθε Πέμπτη.
Όλες οι ταινίες έχουν υποτίτλους στα ελληνικά.
Ο Λουίς Γκαρθία Μπερλάνγκα γεννήθηκε στη Βαλένθια το 1921 και το 1947 εισήχθη στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Ερευνών και Εμπειριών της Μαδρίτης.
Σ’ αυτόν και στον Αντόνιο Μπαρντέμ, αποδίδεται η ανανέωση του ισπανικού κινηματογράφου.
Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και διακρίσεις στα σημαντικότερα φεστιβάλ κινηματογράφου (Καννών, Βενετίας, Μόντρεαλ, Βερολίνου). Στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι συμπεριελήφθη στην δεκάδα των σημαντικότερων κινηματογραφιστών στον κόσμο. Έχει λάβει επίσης αμέτρητες διακρίσεις στην Ισπανία, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Τεχνών «Πρίγκιπας της Αστούριας» το 1986, το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών το 1981, το Εθνικό Βραβείο Κινηματογραφίας το 1980. Το 1961 η ταινία του Πλάθιδο, ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας.
Ο κινηματογράφος του Μπερλάνγκα χαρακτηρίζεται από την ειρωνεία και την σάτιρα διαφόρων καταστάσεων, αλλά με μεγάλη ανθρωπιά και εκπληκτική απλότητα.
Πέθανε τον Νοέμβριο του 2010.

Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Αθήνα.

Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα.
Είσοδος ελεύθερη.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

03.03.2011, 19.30
Καλώς ορίσατε κ. Μάρσαλ (Ισπανία, 1952, 75 λεπτά), με τους Λολίτα Σεβίγια, Αλμπέρτο Ρομέα, Ραφαέλ Αλόνσο, Άνχελ Άλβαρεθ, Χοσέ Ισμπέρτ, Μανόλο Μοράν, Φερνάντο Ρέι.
Το Βιγιάρ δελ Ρίο είναι ένα φτωχό και ξεχασμένο χωριουδάκι, όπου δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα που να σπάει την καθημερινότητα. Μόνον η άφιξη της λαϊκής τραγουδίστριας Κάρμεν Βάργας και του πληρεξουσίου και εκπροσώπου της Μανόλο δίνουν μια καινούρια νότα στη βαρετή ζωή του χωριού. Εκείνο το ίδιο πρωί, εμφανίζεται αίφνης ένας απεσταλμένος της κυβέρνησης, ο οποίος ανακοινώνει ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί μια επιτροπή αμερικανών αξιωματούχων του Σχεδίου Μάρσαλ που προσφέρει οικονομική βοήθεια στη χώρα. Με το που το μαθαίνει ο δήμαρχος του χωριού, ένας άνθρωπος καλός και λίγο περήφανος στ’ αυτιά, αποφασίζει να μασκαρέψει όλους τους κατοίκους με τις πιο αυθεντικές φορεσιές της Ανδαλουσίας, ώστε να καταπλήξει τους επισκέπτες και ν’ αποσπάσει μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια…

10.03.2011, 19.30
Πλάθιδο (Ισπανία, 1961, 85 λεπτά) με τους Κασέν, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Βάθκεθ, Ελβίρα Κιντιγιά, Αμέλια ντε λα Τόρρε, Χούλια Κάβα Άλμπα, Αμπάρο Σολέρ Λεάλ, Μανουέλ Αλεχάντρε, Μαρί Κάρμεν Γιέπες, Αγκουστίν Γκονθάλεθ, Λουίς Θίγες, Αντόνιο Φερράντις.
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, κάποιες κυρίες επινοούν τη χριστουγεννιάτικη εκστρατεία «δειπνήστε με έναν φτωχό», ώστε κι αυτοί που έχουν ανάγκη, να καθίσουν στο τραπέζι με τις οικογένειες που έχουν τον τρόπο τους και ν απολαύσουν για ένα βράδυ την ζεστασιά και την αγάπη που στερούνται.
Ο Πλάθιδο, ο οποίος έχει προσληφθεί για να συμμετάσχει με το μοτοσακό του στο πρωτοχρονιάτικο καρναβάλι, αλλά μια αναποδιά τον εμποδίζει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στις προετοιμασίες του: την παραμονή της πρωτοχρονιάς λήγει το πρώτο γραμμάτιο για το μοτοσακό του, που αποτελεί το μοναδικό βιοποριστικό μέσο γι’ αυτόν.

17.03.2011, 19.30
Ο δήμιος (Ισπανία, 1963, 87 λεπτά) με τους Χοσέ Ισμπέρτ, Νίνο Μανφρέντι, Έμμα Πενέλλα, Χοσέ Λουίς Λόπεθ, Βάθκεθ, Άνχελ Άλβαρεθ, Μαρία Λουίσα Πόντε, Μαρία Ισμπέρτ, Χούλια Κάβα Άλμπα.
Ο Χοσέ Λουίς, υπάλληλος γραφείου κηδειών, σχεδιάζει να μεταναστεύσει στη Γερμανία, για να γίνει καλός μηχανικός αυτοκινήτων. Η φιλενάδα του η Κάρμεν, είναι κόρη του Αμαδέο που είναι δήμιος. Όταν ο Αμαδέο τους πιάνει στα πράσα, τους υποχρεώνει να παντρευτούν. Επειδή οι νιόπαντροι έχουν οικονομικές δυσκολίες, ο Αμαδέο, που κοντεύει να πάρει σύνταξη, πείθει τον Χοσέ Λουίς να διεκδικήσει τη θέση που θ’ αφήσει κενή κι έτσι ν’ αποκτήσει το δικαίωμα να πάρει και σπίτι. Με τις πιέσεις της οικογένειας, ο Χοσέ Λουίς δέχεται την πρόταση του πεθερού του, πεπεισμένος ότι αποκλείεται να ασκήσει τόσο επαίσχυντο επάγγελμα.

24.03.2011, 19.30
Εθνική κληρονομιά (Ισπανία, 1981, 106 λεπτά) με τους Λουίς Εσκομπάρ, Χοσέ Λουίς Λόπεθ Βάθκεθ, Αμπάρο Σολέρ Λεάλ, Μάρι Σαντπέρε, Λουίς Θίγες, Αγουστίν Γκονθάλεθ.
Η Μοναρχία επιστρέφει. Το ίδιο και οι Λεγκινέτσε. Πρόκειται για την συνέχεια των περιπετειών των Λεγκινέτσε (άρχισαν με Το εθνικό τουφέκι), μετά από το τέλος τους καθεστώτος του Φράνκο. Ο μαρκήσιος ντε Λεγκινέτσε επιστρέφει στο αρχοντικό του στη Μαδρίτη διακόπτοντας 30 χρόνια αυτοεξορίας στο αγρόκτημά του. Σκοπεύει να πλησιάσει τον βασιλιά και να ξαναζήσει όπως –παλιά στην πολυτέλεια σαν ευγενής αυλικός. Όλες του οι προσπάθειες όμως να φτάσει στο παλάτι όχι μόνον αποτυγχάνουν παταγωδώς, αλλά προκαλούν γελοίες καταστάσεις μεταξύ των συγγενών του γερομαρκήσιου, ο οποίος καταλήγει να ανακηρύξει εαυτόν εθνική κληρονομιά που μπορεί να εκτεθεί σε ιάπωνες τουρίστες, έναντι εισιτηρίου υπέρ της «συντήρησής του».

31.03.2011, 19.30
Ο μικρός ταύρος (Ισπανία, 1985, 116 λεπτά) με τους Αλφρέντο Λάντα, Γκιγιέρμο Μοντεσίνος, Σαντιάγο Ράμος, Χοσέ Σακριστάν, Εδουάρδο Κάλβο, Κάρλος Βελάτ.
Η ταινία διαδραματίζεται κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και διηγείται την ιστορία πέντε δημοκρατικών που, χωρίς να ζητήσουν άδεια από τους ανωτέρους τους, αναλαμβάνουν την παρακινδυνευμένη αποστολή να εισχωρήσουν στο διπλανό χωριό που βρίσκεται στην ζώνη που ελέγχουν οι εθνικόφρονες για να κλέψουν ένα ταυράκι, με σκοπό να τους χαλάσουν τα πανηγύρια και με την ευκαιρία να φάνε το ζώο και να δοκιμάσουν το ηθικό των δημοκρατικών στρατευμάτων. Η αποστολή μετατρέπεται σε πραγματική οδύσσεια από τη στιγμή που φτάνουν σ’ αυτό το χωριό.

Δυνατά σημεία

Δυνατά σημεία

Χαλίκια του ύπνου μεροληπτούν μαζί με αυτό
Το ηλιοκαμένο όνειρο που τρέχει σε άπταιστη
Γλώσσα, σε ένα χθες, σήμερα, αύριο
Τι να σκεφτώ για πρώτο, σαν δεύτερο
Είναι κάτω απ’ τον πέπλο του χρόνου
Χρονοτριβώ τουλάχιστον σε ό,τι ανεμίζει
Ένα πηλίκο της πράξης που τέλος δεν έχει
Αμέλεια θυμίζει, προς την αδιαίρετη ουσία
Δυνατά σημεία εκ του σύνεγγυς ορίζει
Ανάμεσα στα κενά των σημειωμένων
Πραγμάτων υφιστάμενα της καταγωγής
Οι συγγραφείς θα πετάξουν μόνο με αυτό
Το όνομα που θα μεροληπτεί υπέρ
Της μεταμφίεσης παντού
Από το χαλίκι στο μάτι
Μέχρι την κάψα στο δόντι
Αυτό θα πει απόλαυση του παραπόνου
Καθώς δεν έμεινε παρά ετούτο
Στο κάτω άνω της γραφής
Πιάνεται το χέρι απ’ το ταίρι του πόνου
Χωρίς το σώμα-ιδιοκτήτη
Επινοούνται διαρκώς τα δυνατά σημεία
Άκτιστα της στιγμής αρχοντικά

Στους μη ικανοποιημένους το καρύδι της αλλαγής

Θα παράφραζα πολύ ευχάριστα ένα μέρος από το «Μήδειας Υλικό» του Χάινερ Μίλερ (εκδόσεις Άγρα, 1997). Ώστε, η ίδια η τέχνη του κινηματογράφου, τώρα ως Μήδεια, απευθύνεται στο κοινό της και ρωτά: «Εσύ, εμένα; Αγαπάς τον κόσμο, θεατή; Θέλεις να ξαναέχεις τον κόσμο; Δικός σου είναι. Τι μπορεί να ανήκει σε μένα τη σκλάβα σου…όλα επάνω μου δικό σου εργαλείο, το κάθε τι από μένα»…

Το ερώτημα, σε ποιον ανήκει ο κόσμος, μένει ακόμη ενεργό. Μετά την παρακολούθηση της ταινίας KUHLE WAMPE ODER: WEM GEHORT DIE WELT? του 1932, αυτό που ήταν, γίνεται ξεκάθαρο: ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που «οσμίζονται» από περιέργεια για να διενεργούν μαζί αλλά και μαζί του. Ο κόσμος είμαστε εμείς. Εμείς σπάμε τα καρύδια. Πώς, αυτή η αίσθηση του ανήκειν, είναι σύμφυτη της έννοιας της αλλαγής; Καθώς, αισθανόμαστε ότι μας ανήκει –άμεσα- αλλά και ανήκουμε –έμμεσα- σε αυτό, που μπορούμε να διαχειριζόμαστε. Ώστε, συνακόλουθα, το επεξεργαζόμαστε, αντί απλώς να περιεργαζόμαστε ένα από τα είδωλά του. Και όταν επεξεργαζόμαστε, κατακτούμε την πραγματικότητα, όπως εύστοχα η Νάντια Βαλαβάνη έχει σημειώσει, στον πρόλογό της για τα Ποιήματα του Μπρεχτ (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1992).

Πρόδηλο καθίσταται ότι, σε έναν Πολιτισμό της Δυστυχίας, ενώ η φροϋδική σκιά μιας γενικευμένης δυσαρέσκειας και άγχους υπερίπταται των προσώπων, μέσα από την προσφυγή, στα σημαίνοντα της ποίησης, έρχεται αυτή η αντικειμενικά αισιόδοξη διενέργεια για την πορεία του ανθρώπινου πνεύματος. Το ρίσκο μειώνεται, ο χρόνος κερδίζεται, το στοίχημα της προσωπικής εξέλιξης συμπίπτει με ένα ευτύχημα οράματος αντί μιας ανούσιας τριβής επί των τετριμμένων ήδη. Δεν σκορπίζουν οι μη ικανοποιημένοι, του σεναρίου του Μπρεχτ. Δεν είναι καταφρονημένοι, δεν έχουν καταρρακωθεί. Αντιθέτως. Στο όνομα ενός διαλογικού αυτοκαθορισμού, είναι οι υπέρμαχοι της «Ζοζεφίνας» του Κάφκα. Αυτής που «δεν θέλει μόνο να τη θαυμάζουμε, θέλει να ‘ναι όλοι όπως τους επιθυμεί εκείνη» (Σωφρονιστική Αποικία και άλλα διηγήματα, Ελεύθερος Τύπος 1995). Αδιάφορος ο θαυμασμός όταν, «η μικρότερη κοινωνική μονάδα δεν είναι ο άνθρωπος αλλά δυο άνθρωποι. Και στη ζωή χτίζουμε αμοιβαία» (αρ. 58, Από τον Αριστοτέλη στον Μπρεχτ, Κάλβος 1979).

Οπότε: ας μην ταμπουρωνόμαστε πίσω από θαυμασμούς, για κάποιους, και αντίστοιχες απορίες, τι θα σκεφτόταν ο κόσμος εάν…, για άλλους. Ας μην απωθούμε δικές μας προκαταλήψεις στο όνομα αόρατων άλλων. Ας πιάσει πάτο επιτέλους η κολυμπήθρα «κόσμος». Ευθύνη για τον κόσμο σημαίνει εμφορούμαι τον κόσμο. Αποφεύγω την αναφορά στη λέξη, δρω για τη λέξη. Κάπως έτσι, στα τρένα, το ταξίδι, ανάμεσα σε «ευκατάστατους» και μη –σε «ακατάστατους» του πνεύματος- προχωρεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, η αγωνιστικότητα προβάλλεται, ισόποσα και ισοδύναμα και για τα δύο φύλα. Στο προσκήνιο είναι η διαρκώς επαναλαμβανόμενη τελετουργία της ζωής, η ζωή ανθρώπων, στους οποίους διακρίνουμε ένα επίμονο -αλλά διόλου δονκιχωτικό- πάθος για αγώνα και προσπάθεια. Στόχος είναι η –συμβολική- ηθική ταύτιση αντί της συγκίνησης «πάπιας». Η μουσική του Χανς Άισλερ υπηρετεί την ίδια συναθροιστική αρχή των εικόνων, να δοθεί έμφαση στην αξία του μόχθου, ώστε να καταστεί οικείος, προσπελάσιμος, συνειδητός στα μάτια των θεατών. Λίγο προτού έρθει ο Χίτλερ, το 1933 και αρχίσουν εμβατήρια και ναζιστικά έργα μιας κατά τα φαινόμενα έντεχνης και εξωραϊστικής πίστης στην ατομικότητα, με σεξιστικές αντρικές στολές και συνθήματα, η ταινία -που θα παίζεται στο Τριανόν, αποκλειστικά, και μάλιστα με συμβολικό εισιτήριο 3€ για ανέργους-, διαμόρφωσε τις κατάλληλες συνθήκες για να τελεσφορήσει το «αδιανόητο». Αυτό που αφορούσε στη συλλογική έκφραση εν γένει. Εξάλλου, Kuhle Wampe ήταν μια κατασκήνωση έξω από το Βερολίνο. Καθώς, Wampe, στη βερολινέζικη διάλεκτο, -διαβάζω, στο δελτίο τύπου-, πως σημαίνει και «στομάχι», είναι εμφανές το λογοπαίγνιο, που υποδηλώνει το «Άδειο στομάχι», ενώ προπηλακίζει τη φτώχεια και την πείνα της εργατικής τάξης. Η διαφορά του κλασικού, από το σύγχρονο, έγκειται στο πρέπει. Από τις ταινίες που πρέπει, για μια τουλάχιστον φορά, να δεις.


Σκηνοθεσία: SLATAN DUDOW
Σενάριο: BERTOLT BRECHT, ERNST OTTWALD
Μουσική: HANNS EISLER
Παραγωγή: WILLI MUNZENBEG, LAZAR WECHSLER
Πρωταγωνιστούν: HERTHA THIELE, ERNST BUSCH MARTHA WOLTER, ADOLF FISCHER

* Με αφορμή την προβολή της ταινίας KUHLE WAMPE – ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ; η οποία θα προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ (ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21, ΜΕΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ, ΤΗΛ. 210 8215469) στις 20:45 και 22:45 από την Πέμπτη 24/02 έως και την Τετάρτη 02/03, καθημερινά στις 20:00 και στις 22:00 πριν από την έναρξη της ταινίας θα προηγείται μουσικό πρόγραμμα. Η μουσική παράσταση και η ταινία θα έχουν ένα ενιαίο εισιτήριο.

Για ανέργους 3 ευρώ και εργατικό 5 ευρώ.

Στις 20:00:
Τραγούδι: Πηνελόπη Σεργουνιώτη
Πιάνο: Στάθης Άννινος
Ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ, Μουσική: Χανς Άισλερ, Κουρτ Βάιλ
Στις 22:00:
Τραγούδι: Σύλβια Καπερνάρου
Πιάνο: Κώστας Εγγλέζος
Ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ, Μουσική: Χανς Άισλερ, Κουρτ Βάιλ
(το πρόγραμμα των τραγουδιών διαφέρει για κάθε μία από τις μουσικές παραστάσεις)

Πώς θα βγω απ’ τον πονοκέφαλο…

Ζεστό που είναι, δεν το χωρά ο τόπος, το κεφάλι μου. Ξαπλώνω, σηκώνομαι, ολόιδιο το μέτωπο της κάψας με σέρνει. Καφέ ή πράσινο τσάι; Πράσινο τσάι θα πιω, με τριαντάφυλλο, από μαντεμένια τσαγιέρα. Για να κάνω μια σκέψη θετική. Και όμως, ο πονοκέφαλος και έρχεται μαζί με αστοχία και τις σκέψεις διασκορπίζει. Μαζεύω βρασμένα φυλλαράκια. Δεν συνέβη ούτε αυτό το ευτύχημα, να δω όλα τα φυλλαράκια τσαγιού, που πέταξα προ ολίγου, να βουτούν στη σακούλα. Τα περισσότερα ξέφυγαν προς το πάτωμα. Δεν ξεθαρρεύει ένας ήλιος, ένας φωτεινός αέρας να μπει από κάπου, ώσπου μπαίνω στο διαδίκτυο και κοιτώ emails. Ευτυχώς που βρίσκω φίλους της μουσικής τριγύρω, κάπου στην Ευρώπη, να με βγάζουν από τον πονοκέφαλο, γιατί απλούστατα όταν πορώνεσαι, έχεις ήδη ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Και τον Μίκελ και τον Τζιόρτζιο, καθέναν στο είδος του και για διαφορετικούς λόγους, θα άξιζε να βλέπαμε στην Ελλάδα. Και επειδή είναι φίλοι της Biennale, της εποχής της Pelagonia, και επειδή έχουν αυτό το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Ο ένας Ισπανός, ο άλλος Ιταλός. Και με τις αναμνήσεις αυτές, αφού για νέες σκέψεις ούτε λόγος, κάπως σαν να έγινε πιο γλυκός ο πονοκέφαλος. Μήπως έχει βγει πάλι αυτός ο ανάδρομος Ερμής και γι’ αυτό αργούν τα σχέδια να πάρουν το δρόμο τους;

Τότε που ήταν «ζεστή» η ανάμνηση από τα Σκόπια και την Pelagonia, είχα γράψει
χαριτολογώντας το παρακάτω:
Stasera la notte
È lunga
Vestita di botte
La mia mano non sta
Ferma nunca

Dei scarafaggini microscopici
Da Skopje ci vengono inospitati
Piano piano dai muri o per terra
Dio, dammi un saggio di Adorno
Ο un comportamento d’ Inghiltera

Pelagonia, l’ agonia di pelle
In forma abbreviata
In Biennale ce n’ erano stelle
Ma Oggi, che giornata
*για τον Mikel Izal:
http://www.youtube.com/user/इज़ल्मुसिक

(photo) http://www.leitmotivonline.net/leitmotiv

για τον Giorgio- leitmotiv

Στον Αστρολάβο "ο Όμηρος και το Αλφάβητο" εκτίθενται

Την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου, στις 20.30, στην Αίθουσα Τέχνης «Αστρολάβος - artlife» (Ηροδότου 11, Κολωνάκι, τηλ: 210 7221200, 4, φαξ: 210 7221304, ωρ. λειτ.: Τετ. Σαβ. 10.00-15.00 Τρ. Πεμ. Παρ. 10.00-15.00 & 17.30-20.30, Κυρ.-Δευτ. κλειστά), θα γίνει συζήτηση γύρω από το νέο βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη, με τίτλο: «Ο Όμηρος & το Αλφάβητο», αλλά και σε σχέση με τα σχέδια της νέας ατομικής του έκθεσης στον ίδιο χώρο.

Στη συζήτηση θα συμμετέχουν: ο ίδιος ο συγγραφέας, η ιστορικός Τέχνης, Νάντια Αργυροπούλου, ο φιλόλογος Παναγιώτης Βούζης, η καθηγήτρια του Πάντειου Πανεπιστημίου Μαρία Κακαβούλια και όσοι απ’ το κοινό θα επιθυμούν να παρέμβουν.

Η συζήτηση αποβλέπει να συσχετίσει στοιχεία που συνδέουν την «σοβαρή» ανάγνωση του Ομήρου με την «παιγνιώδη» αναπαράσταση των προσώπων των δύο επών, στα σχέδια της έκθεσής του «Θεές, Γυναίκες και Τέρατα στον Όμηρο». Η απουσία από τον τίτλο των ανδρών, δεν σημαίνει ότι δεν περιέχονται και αυτοί στα σχέδια, όταν συνδέονται με τις γυναίκες αντιθετικά ή συμπληρωματικά.

Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται από τις «σοβαρές» Ομηρικές έρευνες, το παιχνίδι την εποχή των επών ήταν ένα συνηθισμένο είτε αίτιο, ή συνόδευε τα σπουδαία έπη, όπως την Μαχαμπαράτα, όπου ο βασιλεύς Yudhishthira χάνει το βασίλειό του στα ζάρια με τα ξαδέρφια του. Ο Μενέλαος κερδίζει την Ελένη είτε με τοξοβολή, είτε με πλούσια δώρα, αλλά την χάνει όταν η Αφροδίτη, που κερδίζει τον Διαγωνισμό Καλλονής (κι αυτό παιχνίδι) την χαρίζει στον Πάρι. Το παίγνιο υποφώσκει στην πλοκή και των δύο επών, των οποίων οι ήρωες συχνά παρουσιάζονται παίζοντας ζάρια. Στην Οδύσσεια η Πηνελόπη πρέπει να κερδηθεί με τοξοβολή. Δεν είναι σίγουρο αν τα έπη δεν είχαν μια προηγούμενη τελετουργική φάση, όπου τις δύο μυθικές φυλές των Τρώων και Αχαιών τις υποδύονταν ομάδες των κοινοτήτων , εφόσον έχουμε στην κλασσική εποχή στην Αθήνα και έναν Δήμο Τροίας ή Τρώων. Η «Ιλιάδα», καθώς και η «Θηβαΐδα», που επίσης αποδίδεται στον Όμηρο, μοιάζουν με τα πολεμικά παιχνίδια, όπως το Σκάκι ή τις Ντάμες. Ενώ η Οδύσσεια θυμίζει τους αγώνες δρόμου, όπως το τάβλι και το φιδάκι.

Η σχέση λοιπόν του Αλφαβήτου ως «περιοριστικού κώδικα ή κανόνα» για τη σύνθεση των δύο ποιημάτων, δεν μας εκπλήσσει. Θα ήταν στο πνεύμα το αγωνιστικό του παιχνιδιού, που περιλάμβανε μάχη και περιπλάνηση. Ο διάσημος ιστορικός των παιγνίων, Johan Huizinga και ο Edward Falkener, με τα βιβλία τους για τα παίγνια (Homo Ludens ο πρώτος και ο δεύτερος Games Ancient and Oriental) στηρίζουν αυτές τις απόψεις.
Ευκαιρία δοθείσης απ’ την συζήτηση, ίσως προκύψουν και άλλα ενδιαφέροντα, όχι μόνο για την εποχή του Ομήρου, αλλά και για τη Σύγχρονη Εποχή..

«Περιβάλλον και Τέχνη»στην Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος κ' Πολιτισμού

Τη Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου, ολοκληρώνεται ο Β’ κύκλος των Διαλογικών Μαθημάτων «Περιβάλλον και Τέχνη». Άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, προσεγγίζουν αυτή τη -διάκενη;- σχέση περιβάλλοντος και τέχνης.
Στην τελευταία συνάντηση, το θέμα προσεγγίζεται μέσα από τη σκοπιά της ζωγραφικής και του χορού, καθώς φιλοξενούνται οι:



19:00 Δημήτρης Αληθεινός, ζωγράφος με θέμα «Το περιβάλλον και οι πολιτισμοί του πλανήτη»
20:15 Ανδρέας Ρικάκης, κριτικός και ιστορικός χορού με θέμα « Το περιβάλλον στο χορό»

Συμμετοχή 8 €
Φοιτητικό 5 €

Για συμμετοχές στην:
Κατερίνα Βλάχου
Γραμματεία
Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
Τριπόδων 28, 10558 Αθήνα
T:210-3225245, F :210-3225240

Χωρίς λόγια...

Atenas para siempre te lo juro…

Στα βήματά σου, στα βήματά μου, από ένα λάθος, η χάραξη πορείας αυτόνομη, εκτός από αυτόματη, νέα και σε ενδιαφέρουσα. Νόμος και μάτι συνεργάστηκαν, ώσπου η γέννα ήρθε από το Μεξικό και ξανά μου επέστρεψε τη μέρα. Νέα έκφραση, νέο βήμα.

Μικρό έργο μέσα στη μέρα।Συναντώ στην πλατεία, στο Μοναστηράκι, το συγγραφέα Τηλέμαχο Κώτσια «Στην απέναντι όχθη»-ομώνυμος τίτλος του μυθιστορήματός του, από τις εκδόσεις Ψυχογιός- τον βρίσκω. Στα κινητά μιλώντας, μέχρι να εντοπιστούμε, σημείο αναφοράς μας γίνεται ένας λευκός «άσχετος» άγγελος. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα, της άσχετης αγγελικής παρουσίας, σε συνδυασμό με ένα παλιό μου κείμενο, για τον «εξορκιστή του αντικειμένου», στην κουβέντα μας αργότερα. Το τοπογραφικό εξελίσσεται σε χρονογραφικό. Διότι, όπως για να ανταμώσουμε, επωφεληθήκαμε του μη άμεσα συνδεόμενου με το παρελθόν και την ιστορία της πλατείας, αυτού του «εξορκιστή πλατείας», αντίστοιχα και στη λογοτεχνία και στην ποίηση-στην τέχνη γενικότερα- συναντούμε άλλους εξορκιστές, βραβευμένους ή μη, που αν και δεν είναι οι απολύτως «γλωσσικοί ήρωες», να πεθαίνουν πάνω από το γράψιμο μιας φράσης ή ενός στίχου, εν τούτοις γίνονται καθημερινοί και αναγνωρίσιμοι ήρωες. Γιατί όχι, όλοι χρήσιμοι είναι, πόσο μάλλον όταν, για να εκφραστούμε, δανειζόμαστε ουσίες από «άχρηστες» μεταφορές. Τι μπορεί να σημαίνει ο θάνατος της φράσης ή του στίχου; Δεν σημαίνει. Είναι αυτό το ναρκωτικό…Ό,τι. Ό,τι ονομάζεται και η έκθεση για το βιβλίο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης-Β. Σοφίας και Ηροδότου 1- που αρχίζει σήμερα. Έχει από Κατράκη μέχρι Μπότσογλου κ.ά.

Αθήνα για πάντα, λοιπόν. Για να μην ξέρεις τι σε περιμένει. Μετά τον λευκό άγγελο, στο Μοναστηράκι, με βρίσκει ένα ζευγάρι Γάλλων. Θησαυρός εν αιθρία, αρχίζω στα γαλλικά να τονίζω, ότι πρέπει να δουν το νέο μας Μουσείο-της Ακρόπολης- και το Αρχαιολογικό της Πατησίων, αν είναι δυνατόν, και ωραίο καφέ είναι το «Μελίνα» στην Πλάκα, διότι αυτή ήταν η ερώτηση, πώς θα πάνε Πλάκα, άλλο τώρα, αν με την απόδειξη, ήρθε και ένα μίνι πολιτιστικό πρόγραμμα, για Ευρωπαίους στην πόλη με χαμόγελο… Με τα πολλά, περνώ από το Cervantes. Cervantes για το «antes». Για αυτό το πριν, που μεσολάβησε από το 1974 έως το 2004. Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το εργαστήριο εκτύπωσης Kyron Ediciones Gráficas Limitadas, ειδικευμένο στις λιθογραφίες, δραστηριοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού, υπό την τεχνική διεύθυνση του συνιδρυτή του Andrew Vlady. Μέχρι σήμερα, τα Αρχεία Kyron μεταδίδουν την ιστορία και την συλλογή του, την οποία απαρτίζουν έργα της μεξικάνικης χαρακτικής των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Ελεύθερη είσοδος, ελεύθερη σκέψη. Υπολείπονται λίγες ημέρες, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, που θα σημάνει το τέλος της έκθεσης, οπότε, τα λόγια είναι περιττά την ώρα που «ψηφίζουμε», κατεβαίνουμε στο υπόγειο του Cervantes και βλέπουμε τα 82 έργα. Πολύ χρήσιμο είναι και το αναμνηστικό φυλλάδιο της έκθεσης με τα ονόματα των καλλιτεχνών. Και το περίεργο είναι ότι είδα την έκθεση από λάθος. Εκείνη που πάτησε συνειδητοποιημένα το -1, ήταν μια φοιτήτρια στο μεταπτυχιακό τέχνης και ψυχοθεραπείας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Αλλά, θα έβλεπα έργα, όπως του Castaneda, και θα απείχα; No, no. Στην Αθήνα, άμα θέλεις, μπορείς.

Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2011
Αίθουσα Εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας
Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα
Τηλ. 210,3634117, εσωτ. 2
Είσοδος ελεύθερη
Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα με Σάββατο: 10.00-13.३०
και Δευτέρα με Παρασκευή 16.00-20.30

82 έργα 24 μεξικανών και λατινοαμερικανών καλλιτεχνών
82 obras de 24 artistas mexicanos y latino americanos

Raúl Anguiano (Μεξικό/México, 1915-2006)
Ricardo Anguía (Μεξικό/México, 1951-2009)
Leonora Carrington (Αγγλία/Inglaterra, 1917)
Alfredo Castañeda (Μεξικό/México, 1938-2010)
Alejandro Colunga (Μεξικό/México, 1948)
Francisco Corzas (Μεξικό/México, 1936-1983)
José Luis Cuevas (Μεξικό/México, 1934)
Pedro Friedeberg (Ιταλία/Italia, 1937)
Fernando García Ponce (Μεξικό/México, 1933-1987)
Minerva López (Κούβα/Cuba, 1934)
Mario Martin del Campo (Μεξικό/México, 1947)
Maximino Javier (Μεξικό/México, 1948)
Lucia Maya (ΗΠΑ/EUA, 1953)
Gustavo Montoya (Μεξικό/México, 1905-2003)
Armando Morales (Νικαράγουα/Nicaragua, 1927)
Rodolfo Nieto (Μεξικό/México, 1936-1985)
Antonio Rodríguez Luna (Ισπανία/España, 1910-1985)
Sebastian (Μεξικό/México, 1947)
Alfredo Sosabravo (Κούβα/Cuba, 1930)
Rufino Tamayo (Μεξικό/México, 1899-1991)
Francisco Toledo (Μεξικό/México, 1940)
Remigio Valdés de Hoyos (Μεξικό/México, 1958)
Roger von Gunten (Ελβετία/Suiza, 1933)
Francisco Zúñiga (Κόστα Ρίκα/Costa Rica, 1912-1998)

*El pirata, 1984 (Ο πειρατής, 1984)

Ο Castañeda ανήκει στους σουρεαλιστές, έγινε γνωστός για τα αλληγορικά του έργα που επικεντρώνονται στο γενειοφόρο alter ego του και ακολούθησαν το στυλ των Παλιών Δασκάλων. Όμως, υπολογίζοντας την πνευματική αισιοδοξία που εκπέμπουν τα έργα του μέσω μηχανισμών όπως η νοσταλγία για το παρελθόν και ένας συμβολισμός φιλικός προς τον θεατή, ίσως ο Castañeda θα έπρεπε να θεωρείται πιο συγκεκριμένα ινσπιρασιοναλιστής..

Muchacha en la silla, 1978 (Κοπέλα στην καρέκλα, 1978)

Ο πιο σημαντικός λατινοαμερικανός γλύπτης του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ο Zúñiga, έκανε την λιθογραφία αναπόσπαστο μέρος της μελέτης του για τα τρισδιάστατα σχήματα.. Το παράδειγμα του ως προς την «πειθαρχία στο εργαστήριο» επηρέασε όλους τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν με το Kyron. Η αποφασιστικότητά του να πετύχει λειτούργησε ως παράδειγμα για τους καλλιτέχνες και τους τεχνικούς σε στιγμές κρίσιμες στην πορεία τους στην αναζήτηση της τελειότητας, στιγμές που αναπόφευκτα θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν.

"I' ve got you a date with Botticelli's niece"

Αλέξανδρος Βασμουλάκης "I' ve got you a date
with Botticelli's niece"


Εγκαίνια:
Τρίτη 15 Φεβρουαρίου, 19:00-22:00
Διάρκεια: 15.02 - 24.03.2011





Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη - Παρασκευή 12:00-20:00
Σάββατο 12:00-16:00

Δεύτερη ατομική έκθεση στην Ελλάδα για τον Αλέξανδρο Βασμουλάκη. Γνωστός από τις μεγάλες τοιχογραφίες του σε Αθήνα, Κίνα, Γερμανία, Σλοβενία και ακόμη παραπέρα, ο καλλιτέχνης "ξαναχτυπά" στη γκαλερί Αντωνοπούλου, στου Ψυρρή.

Αυτός ο "χτύπος" σήμερα αφορά σε μια κρούση στο γυμνό. Με τρυφερότητα, χιούμορ και αρκετή δόση σαρκασμού. Σε ένα ανοικτό «ραντεβού με την ανιψιά του Μποτιτσέλι», που θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε peep-show και με άλλες χαμογελαστές και χαρούμενες Αφροδίτες της εποχής εκείνης. Της γλύκας και της αναγέννησης όλες.

Στο πλαίσιο της έκθεσης, ενώ κυρίως θα μας απασχολήσουν ζωγραφικά έργα και σχέδια, ο Βασμουλάκης θα φιλοτεχνήσει μια τοιχογραφία σε κτίριο της πλατείας Ηρώων στου Ψυρρή, χορηγία της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας Apocalypsis. Έτσι, για να θυμόμαστε ότι, από εκεί που κάποτε πέρασαν οι περιβόητοι Μάγκες του Ψυρή, οι κυνηγημένοι του διευθυντή της αστυνομίας Μπαϊρακτάρη και εμφανώς "τσαντιλοαίματοι", σήμερα είναι η σειρά της street Art, να μας δείξει το "δρόμο" ή μάλλον να γίνει ο δρόμος της ποπ έκφρασης και του χρώματος στην Αθήνα του 2011.

Πού:
Αριστοφάνους 20, 4ος όροφος
tel: +30 210 3214994
fax: +30 210 3214263

Η εφηβεία χωρίς όρια: DNA Στο Θέατρο Ν. Κόσμου

Σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου

Στην περίπτωση του DNA, τα αρχικά του θα μπορούσαν να υποδηλώνουν την αναφορά σε ένα παρακινητικό, προς εφήβους, γονείς και δασκάλους, σύνθημα, αποτελούμενο από τρεις λέξεις: Do Not Abstain («Μην Απέχετε» στα ελληνικά). Διότι, η θεατρική συνθήκη αναπτύσσεται στο όνομα μιας άμεσης ελευθερίας. Ο θεσμός του θεάτρου δικαιώνει το σκοπό του, ενώ αποβλέπει προς την αναζήτηση ενός θεμελίου και αποκτά μια νέα δυναμική, έξω από τα όρια του συμβατικού και ομοιωματικού πεδίου. Ώστε, διαπιστώνουμε ότι αυτή η θεμελιακή ελευθερία αφορά στην καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας, ιδιαίτερα στους εφήβους, να σκέπτονται.

Το DNA του Dennis Kelly- Ντένις του «τρομερού»-, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου, είναι μια παράσταση, η σημασία της οποίας συλλαμβάνεται όταν την αναζητούμε στο θέατρο της αμεσότητας. Ειδικότερα, αρμόζει να αναζητήσουμε αυτήν την ιδέα της αμεσότητας στο εφηβικό θέατρο, στο πεδίο του οποίου οι παραστάσεις της ομάδας Grasshopper ανεβαίνουν, στις ελληνικές θεατρικές σκηνές. Στόχος είναι, οι έφηβοι να εκφράζονται, μέσα από τη δραματουργία και την παρακολούθηση παραστάσεων, ερχόμενοι σε επαφή με αυτό, που θα χαρακτηρίζαμε κατά βάθος, «έλλογη σκέψη».

Ανατρέχοντας στο δοκίμιο του Πήτερ Μπρουκ, για τα προβλήματα του σύγχρονου θεάτρου, με τίτλο Η Σκηνή Χωρίς Όρια (εκδόσεις Αρίων, 1970), απ’ όπου δανείζομαι την ιδέα, για τον τίτλο του παρόντος κειμένου, Η εφηβεία χωρίς όρια, «μοντάρω» την εξής φράση του Μπρουκ, από την ενότητα για «το θέατρο της Αμεσότητας», σχετικά με την εξέλιξη του ηθοποιού: «ο ηθοποιός, όπως και κάθε καλλιτέχνης, μοιάζει με κήπο. Δεν ωφελεί να βγάζουμε τα παράσιτα μονάχα μια φορά, και για πάντα. Τα παράσιτα πάντα μεγαλώνουν, αυτό είναι φυσικό, και πρέπει να ξεριζώνονται. Κι αυτό είναι φυσικό και αναγκαίο».

Οι σκηνοθετικές οδηγίες, της Σοφίας Βγενοπούλου, προς τους ηθοποιούς, εμφανώς έχουν λειτουργήσει με τρόπο που οι τελευταίοι αρπάζουν το ενδιαφέρον των θεατών, άμεσα, ώστε το DNA να ενδιαφέρει κυρίως τον έφηβο και τις ανησυχίες του. Η εκκρεμής ζωή του Άνταμ, ο εμπαιγμός από τους συμμαθητές του, οι αρχηγίες και η συνωμοσία μεταξύ συμμαθητών, απέναντι στον κίνδυνο της τιμωρίας και του στιγματισμού, συνιστούν ζητήματα διαχείρισης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι και ζητήματα διαχείρισης της μοναξιάς, υπό τον όρο ότι το εγκληματικό μυστικό διαφυλάσσεται στη μνήμη κάθε συμμαθητή, και αναπαράγεται, ως «παράσιτο» της ανθρώπινης φύσης του, ιδίως όταν βρίσκεται μακριά από τους υπολοίπους της σχολικής κοινότητας. Ως εκ τούτου, μπροστά σε αυτό το παρασιτικό μυστικό, κόντρα στην εγκληματική σιωπή, να μη θίγονται οι ενστικτώδεις τάσεις της εφηβείας, η σύμπραξη, του Dennis Kelly και της Σοφίας Βγενοπούλου, χειρίζεται πετυχημένα το ζήτημα της ανταγωνιστικής επιθυμίας, και συνακόλουθα της βίας, στις εφηβικές ηλικίες, χωρίς ηθικολογία, χωρίς επιτήδευση. Το τέλος είναι ανοικτό στα ενδεχόμενα, ακριβώς επειδή, -όπως και η Σοφία Βγενοπούλου, συζητώντας με τους μαθητές του Κολλεγίου Αθηνών, μετά το τέλος της παράστασης, την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου, τόνισε- είναι καλό να σκεπτόμαστε.

Καθίσταται σαφές επίσης ότι, το σκηνικό σημαίνον αναπτύσσει μια μιμητική σχέση με το βιολογικό πεδίο, ώστε εξ’ αφορμής της θεατρικής συνθήκης, να καταλήγουμε στην αποτύπωση μιας βιοθεωρίας, στη βάση της οποίας οι ανθρώπινες σχέσεις ποτίζονται, ριζώνουν, όπως τα δέντρα, και επισκιάζονται από μελλοντικά συμβάντα, στα οποία κρινόμαστε για την ετοιμότητα, στη δράση, καθώς και για την ανάληψη της ευθύνης. Θα διαπιστώναμε ότι, η υπευθυνότητα έγκειται στη δυνατότητα να είμαστε «υπό της ευθύνης», κάτω από τη σκιά της, ενώ μεγεθύνεται επικίνδυνα, ενόσω δεν κοιτούμε μπροστά, αλλά κολλούμε πίσω, στο παρελθόν. Φαίνεται, πάντως, ότι οι σκηνοθετημένοι έφηβοι της Βγενοπούλου μπορούν και αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες, χωρίς να κοιτούν τις σκιές του παρελθόντος πίσω τους. Αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του έργου. Μπροστά σε όποιες τυχόν αμφιβολίες εκπαιδευτικών, μήπως το έργο είναι σκληρό, απαντώ: ξέρουμε και από τον Λεβ Βιγκότσκι ακόμη, ότι τα παιδιά εθίζονται σε έναν κόσμο μαγικό, του παιχνιδιού, ιδωμένο ως το αντιστάθμισμα των μη εκπληρωμένων επιθυμιών τους. Σε μεγαλύτερο βαθμό, λοιπόν, και οι έφηβοι, από τη φύση τους, εθίζονται σε έναν ανάλογο κόσμο, του θεατρικού παιχνιδιού και της ρέουσας ελευθερίας, ιδωμένη και ως το αντιστάθμισμα ενήλικων συμβατικών διαθέσεων. Ώστε, αν επισκοπούσαμε το χαρακτήρα της εφηβείας χωρίς όρια, θα βλέπαμε ότι δεν είναι άλλη από την επιδίωξη, η ήβη να κυριαρχήσει παντού. Δεν υπάρχει εγγεγραμμένη πρόθεση τόσο, όσο μια καταγεγραμμένη διάθεση, για ένα «fluxus» που αρτιώνεται επάνω στο ταυτόχρονο της αντίληψης της κίνησης και ζητά αυτό το απλό, και συγχρόνως, δύσκολο: «θέλω να με καταλάβεις τώρα».



DNA του Dennis Kelly:
Μετάφραση Έκτορας Λυγίζος
Σκηνοθεσία Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνογραφία Γιάννης Σκουρλέτης
Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση Αναστάσης Σαρακατσάνος
Δραματουργική συνεργασία Δημήτρης Καραντζάς
Υπ. Εκπαιδ. Προγράμματος Κατερίνα & Παναγιώτα Κωσταντινάκου
Κινησιολογική επιμέλεια Ζωή Χατζηαντωνίου
Βίντεο Έκτορας Λυγίζος
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Υπ. επικοινωνίας με σχολεία Βαϊακοπούλου Ευαγγελία

Παίζουν : Μαρία Γεωργιάδου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ελίνα Ρίζου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Άρτεμις Φλέσσα, Στέφανος Αχιλλέως, Νεφέλη Ανανιάδη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αλέξανδρος Λυκούρας.

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Παρ. & Σάβ. στις 19.00 / Κυρ. 21.15
Πρωινές παραστάσεις για σχολεία, κατόπιν συννενόησης
Διάρκεια παράστασης: 85΄ / Τιμές εισιτηρίων: 20€ & 15€ (ειδικές τιμές για σχολεία & groups)

Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή
(Αντισθένους & Θαρύπου / 210.92.12.900, metro Συγγρού-Φιξ)

*Στη φωτογραφία, η Σοφία Βγενοπούλου και ο Dennis Kelly (Αλέξανδρε, ευχαριστώ)

Διάλεξη για τη χρήση της ιστορίας στην Καβαφική ποίηση

"Η χρήση της ιστορίας στην ποίηση του
Κωνσταντίνου Καβάφη"

Κύκλος Γ: Η Ιστορία με το φακό του παρόντος|Μνήμες και πάθη
16 Φεβρουαρίου 2011, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
19:00 - 21:00 | Αίθουσα εκθέσεων & διαλέξεων, Λ. Συγγρού 107-109

Η χρήση της Ιστορίας στην ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη

Σε ερωτήματα όπως, γιατί ο Καβάφης έχει πάθος με την ιστορία και με ποιον στόχο την εντάσσει στην ποιητική του, γιατί προτιμά συνήθως την ελληνιστική περίοδο -ή και την ελληνορωμαϊκή, ενδεχομένως και τη βυζαντινή περίοδο- αλλά όχι τη σύγχρονή του, φιλοδοξούν να απαντήσουν και να καταθέσουν τη δική τους άποψη οι ομιλητές της βραδιάς, αφιερωμένη στην ποιητική δύναμη του έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη διαχρονικά.

Ομιλητές
Diana Haas: Καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών
Renata Lavagnini: Καθηγήτρια Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Palermo
Μιχάλης Πιερής: Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, ποιητής

ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

Συγγρού 107-109, Αθήνα

ΕΙΣΟΔΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Λόγω περιορισμένης χωρητικότητας της αίθουσας θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων εισόδου θα ξεκινήσει 1 ώρα πριν την εκδήλωση. Για τις ομιλίες των ξένων προσκεκλημένων θα υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία.

Οι 300 του Ρομάν Γκουπίλ και οι 300 της Βουλής

Είναι Παρασκευή βράδυ στο «Ίλιον» της Τροίας. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ρομάν Γκουπίλ προτίθεται να μιλήσει για το πρώτο «άλογό», του 1982, με τίτλο Να πεθαίνεις στα 30. Η ταινία είναι προς τιμήν του καλύτερού του φίλου, Michel, και αφορά στα γεγονότα του Μάη του ‘68. Επειδή ο Μισέλ έδωσε τέλος στη ζωή του, ο Ρομάν Γκουπίλ θα προτιμούσε να μην έχει κάνει το φιλμ. Προτού κυκλοφορήσει, περίμενε την έγκριση της μητέρας του φίλου του. Καθώς, χθες, μας διηγήθηκε την προσωπική ιστορία, της ταινίας, μάθαμε ότι, στην πρώτη προβολή-ένα κλειστό παιχνίδι των τεσσάρων-, ο Ρομάν έλαβε τα ηθικά διαπιστευτήρια, από τη μητέρα του Μισέλ, για τη μαζική κυκλοφορία. Οπότε, εκκρεμούσε η προβολή των φίλων. 300 φίλοι θα έβλεπαν το Να πεθαίνεις στα 30, και τα βλέμματα ανταλλαγής, που θα μοιράζονταν, θα δικαίωναν το σκηνοθέτη φίλο τους. Στην ταινία, είναι υποβλητική η σκηνή του… πλοίου Υγείας. Ζευγάρια προσεγγίζονται, μέσα από ανοιχτά χαρτιά υγείας, ενώ ειρηνικό το λευκό σκορπίζει στο κενό, την ώρα που δεν μπορούν να αγγίζονται. Η επικεντρωμένη προσοχή, σε αυτό το πλοίο Υγείας, μου υπενθυμίζει την αποχή, από τη διασταύρωση του βλέμματος με εικόνες του Νεπάλ και στούπες βουδιστών. Όλα βάφονται. Χρώμα διαβάλλει το λευκό, το χαρτί διαχωρίζεται και κόβεται τρίγωνα, σε χρωματιστές μικρές σημαίες: κίτρινες, κόκκινες, πράσινες. Η εικόνα-μετανάστης με γυρίζει στον άνθρωπο-μετανάστη. Φανταστικά-ή και φασματικά-επηρεασμένη από το σύνθημα «ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη» παραφράζω σε:«ιστορία, απλότητα, δικαιοσύνη». Τους μετανάστες στη Γαλλία, τους αποκαλούν «χωρίς χαρτιά» (sans papiers). Ανθρώπους χωρίς χαρτί, ή ταίρι, θα σκεφτόμασταν, εξαιρώντας την αλήθεια της κινηματογραφικής γλώσσας, από τον πεπερασμένο χρόνο, και εφαρμόζοντας την ιδέα της, στο σήμερα. Ναι, καθώς ο Γκουπίλ επεσήμανε ότι, η ταινία βρίσκεται πάντα στο au dela, σε ένα επέκεινα του χρόνου, νιώθεις ευτυχής μέσα σε μια αίθουσα, ασφαλής κατά τη διάρκεια μιας προβολής. Ωστόσο, ο πεπερασμένος χρόνος δεν πρέπει να μας διαφεύγει, χωρίς επίγνωση, για τη γνώση, στην οποία αναφέρεται. Οι 300 του Γκουπίλ είναι οι «καβαλάρηδες της θάλασσας», του πλοίου-κοινωνίας, που ζουν μαζί, σκέφτονται μαζί, προχωρούν μαζί. Και το ζεν και ο βουδιστικός ασκητισμός είναι τάσεις-στάσεις ζωής όταν εξυπακούεται πως ο άνθρωπος του αλλού ασκεί γοητεία παράλληλη, σε πολίτες και πολιτεία, προκειμένου τα δικαιώματά του να διασφαλίζονται και να μην παραγνωρίζονται από τους ιθύνοντες. Και ιθύνοντες είναι οι 300 της βουλής, συγγενείς βουλευτικής αλληλεγγύης (ασύλου).

Δίκαιο και Θέατρο. Από το άσχημο στο εύσχημο.

*ένα παράδειγμα (φωτογραφία)

Στο διάστημα των εορτών, ξεφύλλισα πάλι τον «Ξένο» του Καμύ, διαπιστώνοντας πόσο μου αρέσουν οι περιγραφές του. Ιδέα δεν είχα τότε, ότι σύντομα θα έβλεπα το έργο «Οι Δίκαιοι». Μήπως κάτι ανώτερο συνωμοτεί με τις εμμονές μας; Ή οι εμμονές συνωμοτούν ερήμην μας, ποιος ξέρει… Βρίσκομαι μία ώρα νωρίτερα στην πλατεία Κοραή. Ξέρω ότι τελικά θα δω μόνη μου την παράσταση στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης Κοραή 4. Δίκαιο, λοιπόν, σε σχέση με τον εαυτό μου, είναι να υποστώ αυτό που συμβαίνει. Βαριέμαι τα τηλέφωνα αντικατάστασης φιλικού προσώπου και πόσο μάλλον της τελευταίας στιγμής. Πίνω έναν εσπρέσο στα Starbucks, επάνω και ανάποδα καθισμένη, βλέποντας προς τη τζαμαρία. Θα μπορούσα να ήμουν σε κουκέτα τρένου με φωνές τριγύρω. Και διαβάζω στα ψιλά fac, τα περιβόητα του «απτυχίωτου» Πέτρου Τατσόπουλου, ότι οι Έλληνες δεν έχουμε χιούμορ. Αυτό συμπεραίνω, όπως διηγείται τα περί «τοίχου» και του γέρου του Μοριά αναρτημένα σχόλια. Οκ, παρακάτω. Ξεσφίγγω το κασκόλ μου, και με τη γρήγορη κίνηση, που κάνω, αναπολώ το είδωλο της ιστορίας στη τζαμαρία. Αυτό το κασκόλ τελεί χρέη Χριστουγεννιάτικου μισθού. Κάποτε, στο Voyager αυτά, αντί δώρου εορτών, είχαμε λάβει «δωροεπιταγή» Notos Galleries. Πώς φτάσαμε στην κρίση…τυχαία δήθεν σχολιάζεται η καταπάτηση της δικαιοσύνης. Και πώς μεταπηδούμε από την αναφορά στο αίσθημα «δικαίου» στην άλλη αναφορά, στην απονομή «δικαιοσύνης»…διόλου τυχαίο, διαόλου τροχαίο. Αν σκεφτείς ότι η δικαιοσύνη παραπέμπει σε ένα -δικαστικό ενίοτε- σύστημα και στη λειτουργία του, ενώ αντίθετα το «δίκαιο» αφορά στη σχέση με τον εαυτό μας, από την αποδόμηση της οποίας σαφώς και καθορίζεται και η σύστοιχη σχέση «φιλοξενίας» των άλλων μέσα μας. Το δίκαιο είναι ενυπόθηκο στη συνείδηση, η δικαιοσύνη θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια αρετή του δικαίου.

Άρα, λοιπόν, «οι Δίκαιοι» του Καμύ αντιμετωπίζουν το δίκαιο. Δεν πιστεύουν στη δικαιοσύνη της εξουσίας που στερεί δικαιώματα. Μας εκτοπίζουν από το «άσχημο άδικο», που εμφανίζεται με ή χωρίς προσχήματα καθημερινά, για να μας οδηγήσουν στο «εύσχημο δίκαιο», όπως το εκλαμβάνουν οι χαρακτήρες του έργου, σε σχέση με τους εαυτούς και την ίδια την ομάδα τους, αποκομμένοι από το σύνολο της τσαρικής κοινωνίας της Ρωσίας του 1905. Το έργο υμνεί μια Ηρακλείτια πράξη-οπωσδήποτε του Κώστα Αξελού Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1976 πρέπει να τρυπώνει σε βιβλικές φωλιές έστω και par Terre-,στον αντίκτυπο της οποίας «η πόλη δονείται από αγώνες», καθώς δικαιοσύνη, διχόνοια και αναγκαιότητα συνδέονται. Από την άλλη, «οι Δίκαιοι» εγείρουν το ερώτημα, πώς μπορούν αγάπη και δικαιοσύνη να συνυπάρξουν. Τίθεται ο προβληματισμός, πώς η «ζεστασιά»-όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η «Ντόρα»- συναντά το δίκαιο. Ανοιχτή η απάντηση. Και ενώ είμαστε σαφώς ενάντιοι σε φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας, μέσα από το θέατρο βλέπουμε πώς δίνεται η δυνατότητα, στην Αλήθεια, να επανακάμψει και να χυθεί φως στην τιμή του ένοχου συντρόφου, που δεν προδίδει αυτούς που τον αγαπούν και επιλέγει το θάνατο. Το αίσθημα της αγάπης, επομένως, διαμεσολαβείται από ένα πνευματικό και κοινό όραμα. Από τον ίδιο το Λόγο, που εμφανίζεται διά της άρνησής του. Ως παράλογο, αντιστάθμισμά του.

Αλλά «οι Δίκαιοι» με κέρδισαν, με αφύπνισαν ως Σημείο Μηδέν (Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Ρόζα Προδρόμου, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης). Εξαιρετική η ιδέα του σκηνικού, απέριττο και με ένα σώμα από καμένα χαρτιά, που ενώ μετακινούνταν, άφηναν την ιδέα ενός παφλασμού. Σαν να είχαν καεί οι πληγές ενός φιδιού, για να μην ξεπροβάλει και άλλο κεφάλι μιας «Δίκης Ύδρας». Στη Δίκη, άλλωστε, αναφέρεται και η ιστορία της λέξης «δικαιοσύνη», θα διαπιστώσουμε ενθυμούμενοι το Ντεριντά. Σπονδυλωτό το πέρασμα, από τον ένα ρόλο στον άλλο, ώστε ο θεατής να προσέχει το σύνολο αντί να προέχει ο ένας σε βάρος των υπολοίπων. Αυτό σημαίνει ομάδα. Ομαδικότητα, η πεπραγμένη δυνατότητα της ομάδας. Ο Σάββας Στρούμπος («Καλιάγεφ», μεταφραστής και σκηνοθέτης της παράστασης) επάξια συνδύασε τα δεδομένα. Κάθε ρόλος έχει και την ιδιαιτερότητά του, και όμως η σύνθεση είναι τέτοια, ώστε η ομάδα να λειτουργεί άρτια, αποτελεσματικά, συγχρονισμένα. Και βέβαια, το ταλέντο του Μιλτιάδη Φιορέντζη (Άννενκοφ) δεν κρύβεται επίσης ούτε στο ρόλο του αφηγητή, τον οποίο απέδωσε με αποστασιοποίηση, αλλά ούτε και στο ρόλο του ανακριτή-αστυνομικού, υπό τη θέση του οποίου αποκάλυψε μια αυστηρή περσόνα-(μάσκα), δανειζόμενος το προφίλ της εξουσιαστικής αρχής. «Οι Δίκαιοι» είναι από τις παραστάσεις Εμπειρίας και όχι «αφρόκρεμας» της Αθήνας, στο όνομα της οποίας μερικοί χαϊδεύουν-σε τόπους άλλους-πρώην τερατουργήματά τους. Και δικαίως –αν και από θέση αποστασιοποίησης σε σχέση με εμάς – ο Άγγελος Δεληβοριάς χειροκρότησε όρθιος το Σημείο Μηδέν. Θα έπρεπε να το πράξουμε όλοι μας.


Η παράσταση Οι Δίκαιοι θα παίζεται από τις 10 Φεβρουαρίου 2011, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης, Κοραή 4 (μετρό Πανεπιστήμιο). Ώρα έναρξης 9μ.μ. Διάρκεια: 90 λεπτά

Μετάφραση – σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Παίζουν: Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Ρόζα Προδρόμου, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-3225207 και 6942-841714

Τιμή εισιτηρίου: 15€ και 10€ φοιτητές/άνεργοι

Η παράσταση γίνεται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Η μετάφραση του έργου θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νεφέλη.
...
Επόμενη πρόσκληση-πρόκληση;
Δεν ενέχει ειλικρινές ενδιαφέρον το ακόλουθο κείμενο, με τις απαντήσεις του Ντεριντά, ώστε να το βλέπαμε -και βεβαίως να το ακούγαμε- επί σκηνής;…άλλη μια εμμονή. Σημείο Μηδέν…please do sth…
http://www.aletheia.gr/text.html#Jaqcues_Derrida_:_%CE%91%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82

Όχι "ουφ" και "ουφ"..Τρένο στο Ρουφ, τσαφ-τσουφ

Κυριακάτικα Μεσημέρια στο ORIENT EXPRESS
(Δ' Κύκλος)

"Η Τέχνη είναι απλώς κερασάκι στην τούρτα γενεθλίων κοινωνιών, που βρίσκονται σε παρακμή ή σωτήρια λέμβος σε εποχές κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών ναυαγίων;"

Μια χρήσιμη τοποθέτηση από τον Ευγένιο Τριβιζά και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου,
που θα "συνομιλήσουν" μαζί μας, την Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011, στις 12 το μεσημέρι... Στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο, στο Τρένο στο Ρουφ. Με γενική είσοδο 20€, που συμπεριλαμβάνουν φαγητό και ένα ποτήρι κρασί.

19. Η προέκταση.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

Μαθαίνεις ένα πουλάκι να είναι η προέκταση των χεριών. Εκεί που κάποιος, αόριστα και μεταφορικά, έπιανε πουλιά στον αέρα, ξαφνικά βλέπεις εσένα, στον ενεστώτα, να κοιμάσαι με ένα καναρίνι στην παλάμη. Πορτατίφ η παλάμη. Έξω στον κόσμο συναντάς αδιάφορη πληροφορία και πλοκή, ώσπου εδώ έρχεται το απλό και σου ανάβει φως. Αυτή η αφαίρεση, του απλού από το περίπλοκο και το πληροφοριακό, ως ενυπόθηκο όραμα, αποθεώνει το πραγματικό. Του επιστρέφει τις δυνατότητες. Μαζί και το ενδιαφέρον. Ηρεμία δύναμης. Δύναμη ηρεμίας. Με ελεγχόμενο ρίσκο όπως το νερό που κατατρύχει τους κάκτους. Στον Cactus Curicasha πέφτουν μετρημένες οι σταγόνες του νερού, αλλά ο κάκτος μπορεί, με το πέρασμα του χρόνου, και ανθοβολεί. Λιγότερο νερό, λιγότερο ρίσκο. Περισσότερο χώμα, περισσότερη συναρμογή. Ρίζες. Φως που περιφέρεται, από τον κορμό στον καρπό, από τον καρπό στο παρόν. Το μυαλό κατατρύχεται από άγχος, για το χρέος, και η εκπλήρωση του χρέους αφορά μια ένοχη λογοδοσία. Μια ενοχή υπόσχεσης στον εαυτό σου. Δίνεις και παίρνεις υπόσχεση. Αυτό έχεις για φόρο, μονάχα την υπόσχεση να αγοράζει την προέκταση, το νήμα στις τρεις πράξεις. Σε παρελθόν, παρόν, μέλλον. Συνέχεια ασυνεχής. Και κινηματικά, τα μάτια περιφέρθηκαν στο σκοτάδι, στιγμιαία. Αντιλήφθηκα. Όπως τα ρούχα ένοχα κρέμονταν, το ένα πάνω στο άλλο, απ’ την καρέκλα, ενιαίο το άγχος ομοιοκαταληκτούσε με το σώμα του καναρινιού. Οι άκρες των μανικιών προς το πάτωμα σχημάτιζαν μια ουρά, ενώ έσπαζε αργά, μες στον ύπνο, προεκτείνοντας το δείκτη του γυμνού χρόνου στα σκεπάσματα. Το αριστερό χέρι, πάντα ξεσκέπαστο, έμενε να αγκαλιάζει το μαξιλάρι και μαζί το ενιαίο σκοτάδι. Σμίλη αφημένη στο χειρουργείο. Παγωμένη σάρκα, ενώ θερμαινόταν το Υπερεγώ, εκλύοντας άγχος από το ρουθούνι νυκτός στο διάστημα.

Το Λύκειο στο "επίκεντρο" μαζί με το Dennis Kelly

Πέμπτη 10.2.2011

Το British Council και το Θέατρο του Νέου Κόσμου υποδέχονται τον Dennis Kelly, συγγραφέα των παραστάσεων της κεντρικής σκηνής του θεάτρου:
- Ορφανά, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου
- DNA, σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου

Τη συζήτηση συντονίζει η Ιλειάνα Δημάδη.



Συνέντευξη τύπου στις 17.30
Συζήτηση με τον συγγραφέα στις 18.00

Είσοδος Ελεύθερη - ταυτόχρονη μετάφραση στα Ελληνικά.

* Την επόμενη μέρα 11.2.2011
ο Dennis Kelly θα παρακολουθήσει στις 11.00 το πρωί
την παράσταση DNA μαζί με μαθητές Λυκείων της Αθήνας
και ύστερα θα συζητήσει μαζί τους για το έργο του.

*Ο Dennis Kelly είναι από τους πλέον ανερχόμενους θεατρικούς συγγραφείς της χώρας του (το τελευταίο του έργο The Gods weep ανέβηκε από τη φημισμένη Royal Shakespeare Company με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Άιρονς). Γιος οδηγού λεωφορείων, σταμάτησε το σχολείο στα 16 του και ανακάλυψε το θέατρο αργά, μέσω μιας τοπικής ερασιτεχνικής ομάδας. Το πρώτο του έργο το έγραψε σε ηλικία 30 ετών και γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία.

Τα έργα του έχουν ανέβει σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Ιρλανδία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ιταλία, Ολλανδία, Τσεχία, Σλοβακία) καθώς και στην Αυστραλία, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ. Στο αθηναϊκό κοινό τον συστήνει τη σεζόν 2010-2011 το θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζοντας δύο από τα εννέα συνολικά έργα του, το Orphans (2009) σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και το εφηβικό DNA (2007) σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου.

Το DNA γράφτηκε ειδικά για εφήβους το 2007 στο πλαίσιο του προγράμματος «Connections» που διοργανώνει εδώ και 17 χρόνια το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας. Το DNA πρωτοπαρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας από εφηβικό θίασο το 2007 και ξεχώρισε αμέσως. Τον αμέσως επόμενο χρόνο περιλήφθηκε στο επίσημο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου και παραστάθηκε από τον επαγγελματικό του θίασο, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές.
Η παράσταση του DNA αποτελεί συνέχεια της προσπάθειας που καταβάλλουν η Σοφία Βγενοπούλου και η καλλιτεχνική ομάδα GRASSHOPPER να διαδώσουν και να καθιερώσουν το εφηβικό θέατρο στην Ελλάδα.
Μέσα από τη συνεργασία με σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και την συμμετοχή όσων επιθυμούν να συνεισφέρουν στις δραστηριότητες αυτές, η GRASSHOPPER και το θέατρο του Νέου Κόσμου φιλοδοξούν να παρουσιάσουν στο αθηναϊκό κοινό ένα μίνι φεστιβάλ εφηβικού θεάτρου με κείμενα και παραστάσεις των συμμετεχόντων σχολείων. Το φεστιβάλ αυτό θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου την άνοιξη του 2011.

DNA:
Μετάφραση Έκτορας Λυγίζος
Σκηνοθεσία Σοφία Βγενοπούλου
Σκηνογραφία Γιάννης Σκουρλέτης
Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη
Μουσική σύνθεση Αναστάσης Σαρακατσάνος
Δραματουργική συνεργασία Δημήτρης Καραντζάς
Υπ. Εκπαιδ. Προγράμματος Κατερίνα & Παναγιώτα Κωσταντινάκου
Κινησιολογική επιμέλεια Ζωή Χατζηαντωνίου
Βίντεο Έκτορας Λυγίζος
Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Υπ. επικοινωνίας με σχολεία Βαϊακοπούλου Ευαγγελία

Παίζουν : Μαρία Γεωργιάδου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ελίνα Ρίζου, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη Άρτεμις Φλέσσα, Στέφανος Αχιλλέως, Νεφέλη Ανανιάδη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αλέξανδρος Λυκούρας.

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Παρ. & Σάβ. στις 19.00 / Κυρ. 21.15
Πρωινές παραστάσεις για σχολεία, κατόπιν συννενόησης
Διάρκεια παράστασης: 85΄ / Τιμές εισιτηρίων: 20€ & 15€ (ειδικές τιμές για σχολεία & groups)

Θέατρο του Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή
(Αντισθένους & Θαρύπου / 210.92.12.900, metro Συγγρού-Φιξ)

«Ρόσμερσχολμ» στο θέατρο Άλεκτον

Αδιάπτωτο είναι το ενδιαφέρον, για την επενέργεια του ψυχολογικού χρόνου, στα έργα του Νορβηγού συγγραφέα Ερρίκου Ίψεν. Σε μια καρτ ποστάλ εποχής, έκπτωτη του παρελθόντος και κρεμασμένη σπίτι μου, ο Ίψεν, απαθανατισμένος από τον Ludwig Szacinki, κάθεται στο γραφείο του, ήρεμος και μυστηριώδης συγχρόνως. 1898. Μερικά χρόνια νωρίτερα, λίγο προτού πατήσει τα εξήντα, (το 1886) έχει ολοκληρώσει το «Ρόσμερχολμ». Με τη σκέψη να κινείται «τοπογραφικά», εικάζω πως ενδεχομένως το όνομα αυτό-Ρόσμερχολμ- να υπονοεί το νησί του Ρόσμερ. Διότι, ο Ρόσμερ είναι ο βασικός χαρακτήρας του έργου και επιπλέον, «χολμ» θα μπορούσε να σημαίνει «μικρό νησί»-εξ’ ου και το γειτονικό όνομα «Στοκχόλμη», το οποίο υποδηλώνει τα νησάκια που στηρίζονται από φράχτες («στοκ»)-. Αλλά αυτό, το στοιχείο σημασιολογίας του ονόματος, συνιστά μια αμελητέα υπόθεση, αν το αντιπαραβάλλουμε στη σημασιολογία του ίδιου του κειμένου, γραμμένο αριστοτεχνικά και αποδομένο άρτια, ώστε να διαφαίνονται οι διαπλοκές των αντίθετων χαρακτήρων και συνακόλουθα μιας φασματικής δράσης, ιδωμένη στην αναγκαία αντιστοιχία οράματος και δράματος. Σε τι συνίσταται ο χαρακτήρας, στα έργα του Ίψεν, και τι σημαίνει εν τέλει «δράση», αυτά είναι δύο βασικά από τα καίρια ερωτήματα. Ώστε, υπό το φως αυτών των ερωτημάτων ερχόμαστε να σκιαγραφήσουμε τη δική μας σχέση με το κείμενο και τους χαρακτήρες, διαβλέποντας τα κοινά και διαφορετικά, μεταξύ τους, σημεία. Βλέπουμε τον Ρόσμερ, που έχασε τη γυναίκα του από αυτοκτονία, να προσφέρει στήριξη σε ένα κόμμα, το οποίο δεν είναι της αρεσκείας του Κρολ, με αποτέλεσμα να προκαλείται μια έντονη διαφωνία μεταξύ των δύο αντρών. Όπως τα άσπρα άλογα καλπάζουν, οι δυο άντρες, που πρεσβεύουν διαφορετικές πολιτικές στάσεις, επωάζοντας τη ρήξη και την επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης τους, «καλπάζουν» στο ρυθμό των επιχειρημάτων τους. Βλέπουμε επίσης τη Ρεβέκκα Βεστ, και τη δυναμική παρουσία της, που γίνεται στόχος από τον Κρολ, έναν «θιασώτη» της αντρικής εξουσίας απόλαυσης του θεάματος, γι’ αυτό και εκβιάζει τη Ρεβέκκα, ότι κινεί τα νήματα και καθοδηγεί τον ερωτευμένο μαζί της Ρόσμερ. Βέβαια, αυτό που ενέχει ενδιαφέρον στους χαρακτήρες του Ίψεν, είναι ότι υπάρχει μια μίξη δυνάμεων στον καθένα, όπως άλλωστε είναι δομημένη η ουσία της ανθρώπινης ψυχής. Ως ένωση πνευματική και ψυχική συγχρόνως, απ’ όπου πηγάζει έρως, αγάπη -ή βέβαια- ψύχος Νορβηγίας, και φυσικά πόλεμος.

Στην πρεμιέρα της παράστασης, η σκηνοθετική απόπειρα του Κωστή Καπελώνη μας άφησε μια γενικά καλή εντύπωση. Το κείμενο εξάλλου είναι αυτό που δεν αφήνει το θεατή στον κόσμο του, μολονότι δυστυχώς, για τη Ρεβέκκα Βεστ (Δέσποινα Πόγκα), θα προτιμούσα να ήταν στο mute κάθε φορά που ερχόταν η σειρά της, καθώς η εκφορά του λόγου της και η συνολική εμφάνιση με αποσπούσαν από την υπόθεση του έργου. Tragedie. Να θυμηθώ την Ισμήνη; «Κόμπους να δέσω το σκοινί, κόμπους να λύσω, και αν είναι έτσι που τα λες, τι να προσθέσω, δόλια;»… «Το Ρόσμερχολμ με τσάκισε. Κομμάτια με έκανε»… Συ είπας…Πού να ήξερε ο Ίψεν τι μεταμοντέρνα που ήχησε αυτή η ατάκα του τότε.

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Kωστής Kαπελώνης
Σκηνικά - Kοστούμια: Ανδρέας Σαραντόπουλος
Επικοινωνία: Prologos Arts Marketing

Η ΔIANOMH (με σειρά εμφάνισης)

Kυρία Έλσετ : Μαρία Μακρή (+)
Pεβέκκα Bεστ : Δέσποινα Πόγκα (-)
Kαθηγητής Kρολ : Βασίλης Βλάχος (+)
Γιοχάννες Pόσμερ : Αντώνης Ραμπαούνης (+)
Oύλρικ Mπρέντελ : Σπύρος Μπιμπίλας (+)
Μόρντερσκωρντ: Άγγελος Κεχαγιάς (+)

ΘΕΑΤΡΟ ΑΛΕΚΤΟΝ
Σφακτηρίας 23, Μεταξουργείο
Τηλ. Κρατήσεων
210-3420419 & 6957253415

Προγραμματισμένη Πρεμιέρα
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου
Εως
Απρίλιο 2011

Παραστάσεις
Παρασκευή στις 21:00
Σάββατο-Κυριακή στις 18:30
Διάρκεια
120’ με διάλλειμμα.

Τιμές Εισιτηρίων
Παρασκευή – Σάββατο (Κανονικό 18 € Φοιτητικό 12 €)
Κυριακή (Κανονικό 15 €, Φοιτητικό 12 €)

ΘΕΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ

Σήμερα, Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011, στην Αίθουσα Τέχνης «Αστρολάβος artlife» (Ηροδότου 11, Κολωνάκι, τηλ: 210 7221200, 4, φαξ: 210 7221304, ώρες λειτουργίας: Τετ. Σαβ. 10.00-15.00 Τρ. Πεμ. Παρ. 10.00-15.00 & 17.30-20.30, Κυρ.-Δευτ. κλειστά), εγκαινιάζεται η νέα έκθεση ζωγραφικής του Νάνου Βαλαωρίτη, με τίτλο: “Θεές, Γυναίκες και Τέρατα στον Όμηρο”.

Μια σειρά από έγχρωμα σχέδια της γνωστής υπερρεαλιστικής γραφής του καλλιτέχνη, θα μας γνωρίσουν με έναν άλλο τρόπο, τις θεές Γυναίκες και Τέρατα του Όμηρου.


Ο Νάνος Βαλαωρίτης
για τις ΘΕΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ και τα ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ σημειώνει:
“ Πρόκειται για μια σειρά από φαντασιώσεις για το πως μπορούν, με μία σύγχρονη οπτική - με κάποιο χιούμορ και παρωδία, να παρουσιαστούν, οι θηλυκές θεές, σε θνητές, (γυναίκες) και τα πολλά μυθολογικά τέρατα, που βρίθουν στα πιο μεγάλα σε έκταση και αξία ελληνικά ποιήματα, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Τα σχέδια αυτά, δεν αποτελούν πιστή απεικόνιση αλλά παράφραση, παραφθορά μοντερνιστική, όπως π.χ. το έργο με τίτλο: το “Αυτοκίνητο κορίτσι της Τροίας” , με χρονικές αναδρομές, εκσυγχρονισμούς και άλλα παιχνίδια με τα χρώματα και τα σχέδια και το τέχνασμα του αναχρονισμού – όπως π.χ. στην Αναγέννηση παρουσίαζαν τα πρόσωπα του Ομήρου με κουστούμια της εποχής της.
Σε εμάς, κάτι τέτοιο επιχείρησε και ο Νίκος Εγγονόπουλος, όταν δεν παρουσίαζε τα μυθολογικά πρόσωπα γυμνά. Η παράδοση αντίθετα με το πως σκέπτονται οι νεοκλασικιστές, δίνει την ευκαιρία για πολλές εκδοχές, ποιητικές πάντοτε, με αγάπη και σεβασμό στα αρχαία αυτά αριστουργηματικά ποιήματα που σχεδιάστηκαν, σύμφωνα με την ανάγνωσή μου. Αλφαβητικά, με το σύστημα της Ακροφωνίας. Δηλαδή λέξεις που αρχίζουν με τον τίτλο της Ραψωδίας Α, Β, Γ, Δ, καθορίζουν τα κύρια θέματα της εκάστοτε Ραψωδίας, όπως τις έβλεπε ο Δίας κοιτάζοντας μέσα απ’ τα σύννεφα τις μάχες της Ιλιάδας και τις περιπέτειες του Οδυσσέα.”

Διάρκεια εκθέσεων: έως Σάββατο 5 Mαρτίου 2011.

ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ του Αλμπέρ Καμύ από τo Σημείο Μηδέν

Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Η ομάδα Σημείο Μηδέν, μετά τις παραστάσεις «Στη Σωφρονιστική Αποικία» του Κάφκα και «Όπως Σας Αρέσει – ελεύθερη διασκευή» του Σαίξπηρ, επιστρέφει στον Χώρο Ιστορικής Μνήμης, Κοραή 4, παρουσιάζοντας το ελάχιστα παιγμένο στην Ελλάδα θεατρικό έργο του Αλμπέρ Καμύ Οι Δίκαιοι (έτος συγγραφής 1949). Στην Κοραή 4, στο υπόγειο, επάνω σε ένα χαραγμένο τοίχο του οποίου διαβάζουμε: «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΕΟΥ. ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΨΕΥΜΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΟΥ ΤΩΝ ΜΕ ΕΚΡΑΤΗΣΑΝ ΑΔΙΚΩΣ». Η Ν.Χ.Κ., 8-7-44…

Καθώς είναι το Σημείο Μηδέν, σκέφτομαι διαδραστικά. Προτείνω να μου πουν, από το έργο, μια φράση που θα έπαιρναν μαζί τους, προτού πετάξουν με αλεξίπτωτο…όπως εκείνο το χαραγμένο πίκρα παράπονο. «Όλες οι φράσεις της παράστασης είναι σαν να πέφτεις από Αλεξίπτωτο, καθώς στην παράσταση κυριαρχεί η αίσθηση αυτή του κατεπείγοντος», μου επισημαίνει η Ελεάνα Γεωργούλη (Στεπάν). Ωστόσο, μου έκανε το χατίρι, παραθέτοντας κάποιες ενδεικτικές του κάθε ηθοποιού-ρόλου.

Βοινόφ (Μαρία Αθηναίου):
"Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε την αδικία….Πρέπει να δώσουμε και τη ζωή μας για να την πολεμήσουμε! Δεν φοβάμαι τίποτα πια."

Καλιάγιεφ (Σάββας Στρούμπος):
"Πίστευα ότι είναι εύκολο να σκοτώσεις και ότι αρκούσε η Ιδέα και το θάρρος. Αλλά δεν είμαι τόσο δυνατός και έμαθα πλέον ότι μέσα στο μίσος δεν υπάρχει ευτυχία…Θα φτάσω πέρα απ’ το μίσος, μέχρι το τέρμα."

Ντόρα ( Ρόζα Προδρόμου)
"..Εμείς ζούμε τον αιώνιο χειμώνα. Δεν είμαστε απ’ αυτόν τον κόσμο… Είμαστε δίκαιοι. Υπάρχει μια ζεστασιά που δεν είναι για μας."

Στεπάν (Ελεάνα Γεωργούλη)
" αν δεν αμφιβάλλατε ότι ο άνθρωπος, απελευθερωμένος απ’ τους θεούς και τους αφέντες του, θα υψώσει στον ουρανό το πρόσωπο των αληθινών θεών, τότε δε θα σκεφτόσασταν τον θάνατο δύο παιδιών! Θα ‘χατε όλο το δίκιο με το μέρος σας…μ’ ακούτε; "

Άννενκοφ (Μιλτιάδης Φιορέντζης)
"Είμαστε αδέλφια! Μαχητές, ενωμένοι μεταξύ μας με σκοπό την εκτέλεση των τυράννων για την απελευθέρωση της χώρας! Σκοτώνουμε μαζί και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει!"

Συνοπτικά για το έργο:
Ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας των εμβληματικών μυθιστορημάτων «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα» και των δοκιμίων «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο επαναστατημένος άνθρωπος», τοποθετεί τη δράση των «Δίκαιων» στη Μόσχα του 1905. Ο Αλμπέρ Καμύ διερευνά τα κίνητρα και τις εσωτερικές συγκρούσεις μιας ομάδας επαναστατών, οι οποίοι σχεδιάζουν και πραγματοποιούν τη δολοφονία του μεγάλου Δούκα Σέργιου, θείου του Τσάρου. Μέσα σε αυτόν τον παράλογα σκληρό κόσμο που γεννά τη βία και τη βαρβαρότητα, τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα: Δικαιούται ο εξεγερμένος να σκοτώνει; Τεκμηριώνονται ηθικά οι πράξεις του; Ή οφείλει να περάσει σε μια επανάσταση της ίδιας της ηθικής και να εξεγερθεί, εν τέλει, ενάντια στο πεπρωμένο του με γνώμονα την αγάπη στον άνθρωπο και τη ζωή;

Η παράσταση Οι Δίκαιοι θα παίζεται από τις 10 Φεβρουαρίου 2011, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης, Κοραή 4 (μετρό Πανεπιστήμιο). Ώρα έναρξης 9μ.μ. Διάρκεια: 90 λεπτά

Μετάφραση – σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος
Παίζουν: Μαρία Αθηναίου, Ελεάνα Γεωργούλη, Ρόζα Προδρόμου, Σάββας Στρούμπος, Μιλτιάδης Φιορέντζης.

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210-3225207 και 6942-841714

Τιμή εισιτηρίου: 15€ και 10€ φοιτητές/άνεργοι

Η παράσταση γίνεται με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών.
Η μετάφραση του έργου θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Photo credits: Χρήστος Κυριακόγγονας

Links:
1.Συνέντευξη για την παράσταση στην Ελευθεροτυπία:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=245704
2. http://www.simeiomiden.com/
3. http://simeiomiden.wordpress.com/%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%ce%b9/
θεατρική ομάδα ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ
http://simeiomiden.wordpress.com/

Η ηδονή της αναζήτησης και η αναζήτηση της φιληδονίας.

Σκέψεις μετά την παράσταση Beckett 3b της Έρσης Πήττα,
στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Δεν εξυπακούεται, ότι μιλώντας τις ίδιες λέξεις, μιλάμε και για τα ίδια πράγματα. Στη σύγχρονη αισθητική κρίση, της γλώσσας, εμφωλεύει και η επίσης σύγχρονη γλωσσική κρίση της αίσθησης. Αλληλένδετα αυτές οι έννοιες ενώνονται μεταξύ τους. Καθώς, σήμερα, ο νεότερος στοχασμός για αυτό που αποκαλούμε «αισθητική», κατά βάση διαπιστώνεται πως ξεκίνησε να αναπτύσσεται με τον Καντ. Εν τούτοις, η «αισθητική» προέρχεται από την αρχαιοελληνική ρίζα «αίσθηση» και, κατ’ επέκταση, συνδέεται με την αισθητηριακή αντίληψη. Διευκρινίζει ο Αλέξανδρος Νεχαμάς, στο βιβλίο του Μόνο μια υπόσχεση Ευτυχίας, η Θέση του Ωραίου στην τέχνη και στη ζωή, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νεφέλη, σε μετάφραση της Ελένης Φιλιππάκη: για τον Καντ, η θέαση του ωραίου συμπίπτει με την ενατένιση της φύσης ή της τέχνης, η οποία προκαλεί «ανιδιοτελή αρέσκεια». Και ο ίδιος συνεχίζει τον ισχυρισμό για να υποστηρίξει ότι «η ηδονή («αρέσκεια») που αντλούμε από τα ωραία πράγματα είναι εντελώς ανεξάρτητη από τις χρήσεις και τις επιδράσεις τους, δεν μας εξάπτει κανένα ενδιαφέρον να τα αποκτήσουμε και δεν ενέχει καμία έγνοια για τις συνέπειές τους για εμάς ή τους άλλους. Πρόκειται για μια ηδονή στερημένη από κάθε επιθυμία».

Αυτή η μεταφορά σε ένα επίπεδο συμμετοχικά διανοητικό και άνευ επιθυμίας, ενδυναμωμένο από αυτήν τη συνθήκη ανιδιοτελούς αρέσκειας, ενδεχομένως αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για το στήσιμο της παράστασης Beckett 3b της Έρσης Πήττα, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, την περασμένη εβδομάδα. Πράγματι, η αισθητική πρόταση, συναρθρωμένη στη γλώσσα των αντικειμένων, ήταν ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Λιτή η χρήση τους, μεταξύ των οποίων ένα κόκκινο γάντι του μποξ, μια ομπρέλα, ένα παπούτσι. Κάθε ένα από αυτά σαφώς και ενισχύει την ιδέα, ότι ένα αντικείμενο παραπέμπει σε μια σεξουαλική εκφορά και μεταφορά ενέργειας, από το σώμα-ιδιοκτήτη-όνομα στο όργανο-ενοικιαστή-επίθετο. Η ενέργεια διαχέεται από το σώμα στο σωματικό, από το σύνολο στο υποσύνολο. Με μια δουλεμένη κινησιολογία, χωρίς μουσικές παρεκβάσεις, και ένα διπλής μορφής-γραπτό και ηχητικό- ερώτημα να ανθοβολεί. Υπήρξες, δεν υπήρξες, να μην είχες υπάρξει, μακάρι να υπήρχες ξανά. Ωραίο ερχόταν το τέλος, όπως ψιθυριζόταν. Ψίθυρος και πέταλο.

Ωστόσο, μολονότι η αισθητική πρόταση με αφετηρία τη γλώσσα των αντικειμένων και την επεξεργασία της κίνησης ήταν προσανατολισμένη προς την αναζήτηση ενός σκοπού, μιας διαμόρφωσης κατάστασης, αν επισκοπήσουμε την παράσταση-κείμενο, βασισμένη στην ιδέα του Μπέκετ, pardon αλλά Μπέκετ δεν ήταν. Μας έλειψε ο ρυθμός, η πορεία προς ένα σκοπό, η συμφιλίωση με το κείμενο. Και τούτο, διότι η διπλή κρίση, γλώσσας και αίσθησης, την οποία τα έργα του Μπέκετ κατέδειξαν και ανέδειξαν συγχρόνως, στην προκειμένη περίπτωση 3b συρρικνώθηκε μέσα σε μια επίπλαστη παρουσία. Η συγκόλληση των φράσεων, μην υπακούοντας σε μια συναθροιστική αρχή, -έντασης, αποδόμησης, διαφωράς- εμφανιζόταν ανειλικρινής και δίχως να πληροί τη γλώσσα του θανάτου. Καλός ο πειραματισμός αρκεί να υπάρχει και αναγκαιότητα. Σε όποια άλλη περίπτωση, εκ του αποτελέσματος, βγαίνουμε μισοί από τις αίθουσες, στερημένοι όντως από κάθε επιθυμία αλλά και από ηδονή συγχρόνως. Για την προφορά, την καταφορά, τη φορά την ίδια. Χίλιες φορές να μην ακούγαμε τίποτε. Ας υπήρχε μόνο κίνηση. Μακάρι να υπήρχε μόνο κίνηση ξανά, θα ήταν η απάντηση στο ερώτημα. Γιατί η γλώσσα ανθοβολεί κεραυνό. Δίνη.

Τα νούμερα του μεσονυκτίου και ο εκπολιτισμός.

Σπαταλώ το σπιτικό χρόνο σουλατσάροντας σε ένα θέμα χωρίς όνομα. Μια κάρτα με τον Arthur Cravan δίνει το έναυσμα. Κράτησα το μικρό κειμήλιο από το Συμπόσιο Ποίησης στην Πάτρα, τον Ιούλιο του 2010, μόνο και μόνο για μια φράση… «δεν προτίθεμαι να εκπολιτισθώ». Θαυμαστικό. Κι αν άλλαζε η σειρά, των ρημάτων και συνακόλουθα των προθέσεων, από τη θέση στην άρνηση, τι θα προέκυπτε; Δεν θα εκπολιτισθώ για να.. μην πάψω να προτίθεμαι. Αυτό. Είναι Σάββατο βράδυ, μετά τις δύο, στο Σύνταγμα. Ήδη στήνονται τα κυριακάτικα φύλλα, καταμεσής στο πεζοδρόμιο. Τα χαίρομαι. Στήνονται παραπλεύρως της αναμονής σε χρώμα κίτρινο. Τα ταξί, το ένα πίσω από το άλλο, περιμένουν να φορτώσουν ξενύχτηδες. Τους όρθιους ταξιτζήδες σαν να μην τους χωρά ο τόπος. Προχωρώντας, από το δρόμο, προσεκτικά, καθώς φορώ τα τακούνια μου, προσέχω έναν άγνωστο της ασφάλτου, κοντό αλλά «μάχιμο», κύριο πλάι σε ένα αυτοκίνητο, της αίγλης και της τύχης. Διότι, αυτό το αμαξάκι είναι από αυτά τα χαμηλά, τα ακριβοπληρωμένα, τα εκλεκτά. Καθώς και ο ενδεχόμενος ιδιοκτήτης του. Ιδιοκτήτης εκλεκτός και του Συντάγματος, ενδεχομένως να πιστεύει, γιατί όχι…και… απόλυτα σκοπίμως. Είναι για καλό σκοπό η παρανομία. Ο κύριος- της κοντής αλλά καθ’ όλα μάχιμης όψης- διαμαρτύρεται, προχωρημένη νύκτα τώρα, σε ένα νέο αστυνομικό. Πρώτα παρκάρει φαρδιά πλατιά στο Σύνταγμα, περνώντας τη στάση για διάσταση, ύστερα μοντάρει τα γεγονότα, δίνοντας τη δική του ερμηνεία και την «πολιτική διάσταση» της πράξης. Τον βλέπω πολύ σίγουρο για τον εαυτό του. Βεβαίως. Βγάζει αμέσως μια μικρή κάρτα και τη δείχνει στον αστυνομικό. Η ερμηνεία του, πολιτικής απόχρωσης, έχει ως εξής: «είμαι ειδικός συνεργάτης στο γραφείο του πρωθυπουργού»… σε ποια χώρα, στις δύο και βάλε, κάποιος που πάρκαρε παράνομα, μπορεί να ισχυρίζεται ως αν να ισχυροποιείται; Σε ποια πόλη είναι εφικτό κάποιος αν και κουστουμαρισμένος, να μη γνωρίζει για το savoir vivre των άλλων; Pardon, νούμερο ΖΚΑ 3495 του μεσονυκτίου…αλλά ποιος είστε; Φυσικά έχουμε τρόικα, συσκέψεις και μέτρα, αλλά αυτή η αναφορά, στο όνομα του πρωθυπουργού, θυμίζει κομπογιαννιτισμό και τζάμπα haute couture. Να ραφτεί το κουστουμάκι όπως να ‘ναι, να γλιτώσουμε το πρόστιμο. Οπότε ποιος ο λόγος να βγαίνεις από το ωραίο σου κρεβατάκι, να πιεις ένα ποτάκι και, στη διαδρομή για το ουίσκι, να έρχεσαι σε βερνικωμένη επαφή, σε απόσταση αναπνοής με τέτοιου είδους φαινόμενα; Πού πήγαν οι προθέσεις και πού οι έντιμες διαθέσεις…Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκης πλέον, να εύχεσαι να μην μείνουν άδεια από περιεχόμενο τα τζάμια. Διότι, τα καταστήματα «δάγκωσαν τη φόλα», καθωσπρέπει, και χωρίς αναφορικές συστάσεις, ότι επιτελούσαν έργο υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού. Μπράβο στους «Πρωταγωνιστές» και στις επαναλήψεις του Mega που έχουν βάση και ένστικτο, αντί απλού γεμίσματος των τηλεοπτικών ωρών. Η φυλακή είναι μέσα μας, όντως. Το 3495 δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια δυστυχή περίπτωση, που ακούει στο όνομα τζαμπατζής με φερετζέ και άσυλο.


http://s.p.a.m.free.fr/03/cravan01.htm

18. Δακτυλογραφώντας στο κλουβί.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

Οι αριστερόχειρες έχουμε εύχρηστο το αριστερό χέρι. Κρατούμε το ακουστικό, το σίδερο, το κερί με το αριστερό. Όπως είναι φυσικό, όλα αυτά φαντάζουν ανίκητα μέσα απ’ τους άγριους κρίνους ενός μικρού καναρινιού, που κοιτάζει ενώ ζυγίζει. Προς τα πού να πετάξει, αυτό είναι. Αναπολώ το χρόνο που πέταξε. Τους πρώτους μήνες θυμάμαι πως κελαηδούσε μέχρι το μεσημέρι στο κλουβί του. Προσποιούταν το δημόσιο υπάλληλο. Στην πορεία, η προσφορά κελαηδήματος και ψυχαγωγικής υπηρεσίας επεκτάθηκε μέχρι τη δύση του ηλίου. Πήραμε αύξηση. Ακόμη και όταν μιλώ στο τηλέφωνο ή εκτυπώνω ένα κείμενο ή πάλι πλένω πιάτα στο νεροχύτη, ακόμη και αυτές τις ώρες αφήνει το κλουβί του, έρχεται στον δεξί ώμο, επειδή η αριστερή πλευρά είναι κατειλημμένη, και στριφογυρίζει ήχους της φύσης στα δωμάτια. Πολύπλευρους ήχους, διαφορετικούς κάθε φορά. Κι ύστερα επιστρέφει στο σπίτι του, τσιμπολογά βιταμίνη και σπόρους, ενώ συνεχώς καθαρίζει το ράμφος κουτουλώντας το στη θήκη του φαγητού του. Σαν να δακτυλογραφεί στο κλουβί του, παίζει με το φαγητό, ανεβοκατεβαίνει στα ξυλάκια και μετά τσιμπά τα φτερά του, για να καθαριστεί. Αυτές τις ώρες, αν του δώσεις το σύνθημα, αν του στείλεις ηχητικό μήνυμα, κάνει μεταβολή που τη διαπιστώνεις στο πέταγμά του. Το σάλτο είναι ψηλότερο αυτή τη φορά. Πλησιάζει προς την κλειστή πόρτα, και με τον τρόπο του, σε καλεί να την ανοίξεις. Οπότε, με το που την ανοίγεις, ή έρχεται δίπλα σου ή φεύγει ολοταχώς για το κουρτινόξυλο. Περιμένει να ανταποκριθείς στο κυνήγι και το πέταγμα, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ή πάλι έρχεται πάνω στα χαρτιά μου και μένει ακίνητος. Επιζητεί να ανταλλάξει το ράμφος του με τη μύτη της πένας. Ίδιο σχήμα έχουν και τα δυο.

(συνεχίζεται)