Στη Στοά του Βιβλίου, Δευτέρα 2 Μαΐου, ώρα 19.30

Οι εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σάς προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Βέη
Μανχάταν - Μπανγκόκ
μαρτυρίες, μεταβάσεις


Δευτέρα 2 Μαΐου και ώρα 19.30
στην αίθουσα Λόγου της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρίας στη Στοά του Βιβλίου

Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, ποιητής – κριτικός λογοτεχνίας
Στρατής Χαβιαράς, συγγραφέας

Αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός.

Στοά του Βιβλίου
Πεσμαζόγλου 5 & Σταδίου, Αρσάκειο Μέγαρο

τηλ: 210-3253989

Ανοικτό κάλεσμα από το Διεθνές Φεστιβάλ Κιν/φου Κύπρου

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΥΠΡΟΥ 2011

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου (CYIFF) διεξάγεται για 6η συνεχή χρονιά στη Λευκωσία. Το φεστιβάλ, υπό την αιγίδα του Δήμου Λευκωσίας, για έκτη χρονιά φέτος, καλεί τους καλλιτέχνες να λάβουν μέρος στη διοργάνωση με μια καλλιτεχνική πρόταση, που θα τηρεί τις προδιαγραφές ως εξής: A) Πρόσκληση για συμμετοχή με Θεατρικές Πράξεις κατά τη διάρκεια των Τελετών Έναρξης (30/9) και Λήξης (16/10) του έκτου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου σε όλες τις Σχολές Θεάτρου/Παραστατικών Τεχνών και επαγγελματιών ηθοποιών στην Κύπρο. Κάθε πράξη θα πρέπει να διαρκεί μέχρι 3 λεπτά και το θέμα θα πρέπει να αφορά τον κινηματογράφο, τη Λευκωσία ή την Κύπρο. Η πρόταση μπορεί να συνδυαστεί με πολυμεσικές ή βιντεοσκοπημένες προβολές. Άλλες θεατρικές προτάσεις θα είναι επίσης δεκτές προς εξέταση.

B) Πρόσκληση για συμμετοχή με Μουσικές Πράξεις κατά τη διάρκεια των Τελετών Έναρξης (30/9) και Λήξης (16/10) του έκτου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου σε όλες τις σχολές Μουσικής, επαγγελματίες μουσικούς και μουσικά συγκροτήματα στην Κύπρο. Κάθε μουσική παράσταση θα πρέπει να διαρκεί 3-5 λεπτά και το θέμα θα πρέπει να αφορά τον κινηματογράφο, τη Λευκωσία ή την Κύπρο. Η πρόταση μπορεί να συνδυαστεί με πολυμεσικές ή βιντεοσκοπημένες προβολές. Άλλες μουσικές προτάσεις θα είναι επίσης δεκτές προς εξέταση.

C) Πρόσκληση για συμμετοχή με Χορευτικές Πράξεις κατά τη διάρκεια των Τελετών Έναρξης (30/9) και Λήξης (16/10) του έκτου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου σε όλες τις σχολές Χορού και επαγγελματίες χορευτές στην Κύπρο. Η χορευτική παράσταση θα πρέπει να διαρκεί 3-4 λεπτά και το θέμα θα πρέπει να αφορά τον κινηματογράφο, τη Λευκωσία ή την Κύπρο. Η πρόταση μπορεί να συνδυαστεί με πολυμεσικές ή βιντεοσκοπημένες προβολές. Άλλες χορευτικές προτάσεις θα είναι επίσης δεκτές προς εξέταση.

Καταλληλότητα: Η πρόσκληση για συμμετοχή είναι ανοικτή για όλους τους καλλιτέχνες και σπουδαστές. Δεν υπάρχει όριο όσον αφορά τον αριθμό των προτάσεων που θα καταθέτονται, ούτε και ποσό εγγραφής για τις συμμετοχές. Συμμετοχές μπορούν να υποβάλλονται από άτομα, συλλογικές ομάδες καλλιτεχνών και σχολές μουσικών, χορού και παραστατικών τεχνών.

Ημερομηνία λήξης υποβολών των συμμετοχών: 30 Ιουνίου 2011. Βραβείο: Εάν επιλεχθεί η πρόταση για παρουσίαση στις τελετές έναρξης και λήξης του φεστιβάλ, θα γίνει μια παρουσίαση του καλλιτέχνη ή της καλλιτεχνικής ομάδας/σχολής στο ετήσιο περιοδικό του φεστιβάλ «CINE@ART », με συνέντευξη σε σελίδα μεγέθους Α4. Το όνομα/λογότυπο θα αναφερθεί και θα εμφανισθεί αντίστοιχα σε αφίσες, προσκλήσεις, στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, προωθώντας με αυτό τον τρόπο την καλλιτεχνική δουλειά στην Κύπρο και το εξωτερικό. Οι νικητές θα λάβουν δύο (2) άδειες εισόδου για το 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κύπρου. Όλες οι υποβολές θα λάβουν τέσσερις (4) δωρεάν άδειες εισόδου για αντίστοιχο αριθμό προβολών του φεστιβάλ και τέσσερις (4) προσκλήσεις για την Τελετή Λήξης του Φεστιβάλ που θα διεξαχθεί στο Κινηματοθέατρο «Παλλάς» στη Λευκωσία, στις 16 Οκτωβρίου 2011.

Κανονισμοί: οι υποβολές για τον διαγωνισμό πρέπει να αποσταλούν σε ηλεκτρονική μορφή με email, μαζί με οπτικοακουστικό δείγμα (mp3, youtube κλπ), βιογραφικό και φωτογραφίες καλλιτεχνών (PDF, JPEG, κλπ). Για να συζητήσετε κάποιες από τις ιδέες σας, πριν από την υποβολή τους, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την κ. Πέτρα Τερζή, CYIFF CEO στο τηλέφωνο (+357) 99 798112 Οι συμμετοχές υποβάλλονται στο: ciff@cyiff.com Www.cyprusfilmfestival.org

Μια θελκτική περιπέτεια

Στο προσωρινό ειδικό σημείο του σούπερ μάρκετ, τα νέα, πικάντικα είδη μουστάρδας είναι σε προσφορά γνωριμίας. Περιεργάζομαι τις διαφορετικές μουστάρδες με την ησυχία μου. Πίσω από τον πάγκο, κανένα σημείο ζωής ούτε ανθρώπινος παράγων για την ενημέρωση. Οπότε, θέτω μπροστά στο αυτοκόλλητο μικρό φάντασμα, της πλάτης, την ερώτηση: γιατί πια τόσα είδη μουστάρδας και μόνο ένα αρχαίο και παραδοσιακό είδος κέτσαπ; Ίσως έχει να κάνει με το χρώμα. Το κόκκινο σημαίνει όπως είναι και δεν μπορεί να αλλάξει. Διαρκώς επινοούμε νέα φαγώσιμα μουστάρδας, - μουστάρδα με τριμμένο μαύρο πιπέρι, με βασιλικό και δεντρολίβανο, με ρίγανη-, αλλά πού τόλμη να πειράξουμε το κέτσαπ. Ποιος ξέρει. Πόσο αργά βαδίζω, δεν ορίζω το σώμα μου πλέον. Συντρέχουν λόγοι υγείας. Υπεράνω όλων.

Στο σούπερ μάρκετ, ωστόσο, έχει σοκολάτες υγείας και μουσική. Και το μικρό φάντασμα δεν μπορεί να με κοροϊδεύει ανενόχλητο, όπως στο δρόμο. Ξαφνικά, διασταυρώνομαι με έναν άγνωστο άλλο. Ζητά ομοίως το φαγώσιμό του. Κάτι να δαγκώσει. Συμπαθής μου φαίνεται, αλλά εγώ, στον πόνο μου τώρα, όλους τους συμπαθώ. Έχω μια αγκαλιά να γεμίσω και την ίδια στιγμή φορτώνω το καλάθι με κατάλευκα ρολά κουζίνας και μοβ χαλαρωτικά σαπούνια που καταπολεμούν τα βακτηρίδια. Τι σκαρφίζεται, τι επινοεί το παραγωγικό σύστημα πλοήγησης σε έναν παγκόσμιο καταναλωτικό κόσμο, της πολυχρωμίας και του θορύβου, επιζητώντας από εσένα να αρματώνεις τις πληγές σου, να πληρώνεις και να καταναλώνεις.

Άπαξ και χτύπησες, στο κέντρο της πόλης, έχεις γύρω σου τα πάντα: φαρμακείο, μηχάνημα τράπεζας, γρήγορο φαγητό, ταξί. Ο «χρόνος τώρα» είναι ένα καλάθι άμεσων εξόδων, ένας χρόνος της αστικής περιπέτειας. Καλωσόρισες στο σύστημα της υποχρεωτικής αγανάκτησης, φίλε περιπατητή, πάτα «enter» στο αριστερό μηνίγγι για να ξεκινήσεις. Σύντομα ανακτάται εμπιστοσύνη. Πληρώνεις, ξοδεύεις, είσαι αστός. Τηρείς τις υποχρεώσεις σου, αποκτάς εμπιστοσύνη στο σύστημα, εσύ ο κάτοικος στον «κύκλο πόλης» που θα ήθελες μια φυσική αλήθεια να σε εκπλήξει και ένα δέντρο να αγκαλιάσεις, μετά τη σιγή της βροχής. Όχι άλλα προϊόντα, όχι άλλα γαστρονομικά πιάτα. Λιβάδια και παπαρούνες, πεταλούδες και δέντρα με σκιά μεγάλη, κάτω από τον ήλιο, θα νοσταλγούσε το παιδί μέσα σου. Όμως, η ζωή στην πόλη είναι μια ζωογόνος συνεχής δύναμη αποσπασματικών περιστατικών ασυνέχειας, που απλώς συμβαίνουν και σε κάνουν άλλοτε πιο εξωστρεφή και άλλοτε πιο εσωστρεφή. Μερικές φορές, μάλιστα, σε κάνουν ριζικά εσωστρεφή. Δεν υπάρχει λόγος να ρωτούμε «γιατί». Σημασία έχει ότι τα πράγματα συμβαίνουν. Από ερωτισμό και μόνο συμβαίνουν, για να είμαστε ηδονικά ενσυνείδητοι, αν δούμε ότι το σώμα μας υφίσταται τον πόνο από αυτό που, υπό άλλες συνθήκες, θα εξασφάλιζε την ηδονή του. Πονώντας από αυτό, που μας σοκάρει, μία αλήθεια εγκαθιδρύεται: η επιστροφή στο σώμα· η επιστροφή στη φθαρτή, θνητή σάρκα από πληγές που ζητούν το χρόνο τους, για να επουλωθούν, μέχρι να κλείσει αυτός ο κύκλος του αργού, συνεχούς χρόνου και το σώμα να επανέλθει στους ρυθμούς της ταχύτητας και της παρατηρητικότητας.

Το μικρό φάντασμα τσέπης, μου υπενθυμίζει πόσο πρέπει να με παρατηρούν για τον αργό βηματισμό μου. Κατακρίνομαι. Αισθάνομαι ότι πάλι γίνεται το ίδιο ασύμφορο λάθος. «Γιατί διάλεξα να ανέβω από τις σκάλες;», ρωτώ τον εαυτό μου, σαν να μη θέλει το μυαλό να τσεπώσει όσα ακολούθησαν. Έναν άλλο δρόμο αν επέλεγα, λίγο νωρίτερα ή λίγο αργότερα αν έφευγα, μόνη μου και χωρίς παρέα, τίποτε δεν θα είχε συμβεί. Ή κάτι άλλο-οπωσδήποτε κάτι διαφορετικό και πιο χαρμόσυνο από αυτό- θα είχε συμβεί.

Η τύχη, όμως, είναι στενά συνδεδεμένη με την ατυχία. Το ευτύχημα απέχει από το ατύχημα λίγους πόντους, παρόλο που νομίζουμε ότι παρά λίγο και παρά τρίχα πάντα ξεφεύγουμε από τους διώκτες μας, τα άγχη και τους φόβους. Ο αέρας και ένα δευτερόλεπτο συντελούν στο πρόσφορο έδαφος μιας ζωής αναπάντεχων ρευμάτων. Από την αξιοποίηση των ερεθισμάτων προέρχονται οι νέες λέξεις, οι νέοι συλλογισμοί. Ούτε τα γεγονότα, ούτε οι ιστορίες τροφοδοτούν τα όργανα της αίσθησης. Είναι τα ερεθίσματα, οι πηγές της αίσθησης.

Από το ενσαρκωμένο αναπάντεχο μαθαίνουν πνεύμα και σώμα. Η πληγή διδάσκει, η ανάμνηση του τραύματος είναι μοναδική. Το ενθύμημα διακρίνει το αναντικατάστατο. Διότι επιτυγχάνει αυτό το θελκτικό συναπάντημα με τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει πρόγραμμα, προς στιγμή υπάρχει μόνο το γράμμα του πόνου. «Π», η μαθηματική σταθερά, το δεκαδικό 3,14. Κύκλος και πόνος μαζί. Ο λόγος του μήκους της περιφέρειας του κύκλου προς τη διάμετρό του επανέρχεται. Στα μαθηματικά της ζωής, οι κάτοικοι της πόλης είμαστε οι αναρίθμητοι, άγνωστοι άλλοι σε χθες, σήμερα, αύριο και 0,14 αναπάντεχα. Ανθρώπινα σύνολα καθημερινών αναγκών είμαστε. Καμία ιδιαιτερότητα. Ωστόσο, ιδιαίτερες πάντοτε είναι οι συνθήκες. Οι πληγές συμβαίνουν υπό ιδιαίτερες συνθήκες. Και αυτές οι πληγές, μαζί με τις ενδεχόμενες ουλές κατόπιν, είναι το μωσαϊκό του κάθε ανθρώπου. Μοναδικός και ιδιαίτερος είναι όποιος χάρη στις πληγές του έζησε, όποιος χάρη στις ατυχίες του ευτύχησε να ζήσει. Τα 0,14 αναπάντεχα διαμορφώνουν τη ζωή, πλάι στο πρόγραμμα των καθημερινών αναγκών. Η διαφορά είναι ότι, εγκλωβισμένοι στο πρόγραμμα των αναγκών, ξεχνάμε τον εαυτό μας. Στα αναπάντεχα, όμως, ταξιδεύουμε μαζί του. Θυμόμαστε ποιοι είμαστε. Μαζί με ποιους βλέπουμε πού ανήκουμε.

Είναι σούρουπο. Στο σύνταγμα όλες τις ώρες ο κόσμος καλωσορίζεται και αποχωρίζεται. Φιλιέται και αγκαλιάζεται, ενώ ανήκει κάπου. Με λίγα λεπτά μόνο στη διάθεσή μου, χαιρετώ ένα φίλο και ανταλλάσσουμε πασχαλινές και ταξιδιάρικες ευχές. Πλησιάζω προς τη σκάλα, που οδηγεί απευθείας μπροστά στους τσολιάδες και τη Βουλή. Το κεφάλι μου ακόμη είναι προς τα δεξιά, κοιτώντας το Σέργιο. Ώσπου για ένα δευτερόλεπτο, το πόδι μου πιάνει σύρριζα την ουρά από έναν κρεμ κόπρο. Γαβγίζει, αμέσως, σηκώνεται και, στο δευτερόλεπτο επάνω, αρπάζει το αριστερό μου πόδι. Απίστευτη αίσθηση. Τρεις δαγκωνιές μου ρίχνει και εξαφανίζεται. Αυτό ήταν. Το παιχνίδι, του αναπάντεχου, μόλις ξεκίνησε. Ζήσε το πρόβλημά σου με τη μπορντό φούστα, το ασορτί κρεμαστό και νύχι, στο κέντρο της Αθήνας. Εγώ που ήθελα να τρέξω στο Βυζαντινό Χριστιανικό Μουσείο, επειδή ήταν ήδη οχτώ και κάτι ψιλά. Για όσους είχαν αμφιβολία, ποια ήταν αυτή η ύπαρξη που φώναζε αιθέρια «με δάγκωσε, με δάγκωσε», ενώ ο Σέργιος ερχόταν προς το μέρος μου, υπήρξε και λύση –του δράματος-. Μια φωνή, από το βάθος, ακούστηκε, να με φωνάζει, γυρίζω και βλέπω έναν ξάδερφο να με κοιτάζει κόκαλο. Ζωντανό ρεσιτάλ ερμηνείας και το δικό μου, στο μετρό παραδίπλα, «δε μπορώ, τώρα, με δάγκωσε σκύλος», λέω και φεύγω προς το φαρμακείο με το Σέργιο. Μετά το αντιτετανικό εμβόλιο, συλλογίστηκα, τι δόση μεγάλης γαϊδουριάς πρέπει να έχει κάποιος, για να σε δει χτυπημένη, και να μην τρέξει δίπλα σου. Ζωντανό ρεσιτάλ απάθειας…

Τοποθετώ τα φαγώσιμα στα ράφια τους. Αντιστάθηκα στις ποικιλίες μουστάρδας και δεν πήρα καμία. Μόνο κέτσαπ, ασορτί με το αίμα που βγάζουν οι πληγές μου. Να είμαι το ζώο που ήμουνα, από τότε που γεννήθηκα στο κλάμα, είναι το δίδαγμα από το αναπάντεχο περιστατικό. Να κλαίω, να βγάζω αίμα, να έχω πληγές. Να είμαι από σάρκα και να δέχομαι. Αληθινό, πολύ αληθινό. Ανοίγω τον επίδεσμο και αλλάζω τις γάζες. Καθαρίζω τις πληγές και ξανακλείνω με νέες γάζες. Το ξερό αίμα είναι σαν να μου υπενθυμίζει ξερά, ότι χρειάζεται να περιμένω. Ο χρόνος τώρα είναι ο χρόνος τότε. Πώς έγινε, το διηγήθηκα στη μαμά, στο μπαμπά, στον αδελφό μου, σε φίλους και συγγενείς. Ο άνθρωπος ζει από περιέργεια, όπως μου είχε πει και ο Τηλέμαχος Κώτσιας, αλλά και η φωνή ζει από ιστορίες. Δραματοποίησα το συμβάν ανάλογα με τον παραλήπτη της ιστορίας μου. Αναρωτιέμαι τι απέγινε ο σκύλος που έφυγε, ενοχλημένος στο σούρουπο της Πέμπτης, 14 Απριλίου. Πολύ θα ήθελα να τον είχα σε μια φωτογραφία, για το αρχείο μου. «Άνθρωπος δάγκωσε σκύλο» είναι είδηση αλλά «σκύλος δάγκωσε άνθρωπο» δεν είναι, θυμάμαι τη γνωστή ατάκα από τις παραδόσεις μαθημάτων. Τώρα, ξέρω πώς είναι. Και παρόλο που το περιστατικό δεν είναι είδηση, είναι μια ιστορία της πόλης, ιδιαίτερη για μένα και τα 0,14 αναπάντεχα περιστατικά που με αφορούν και συνεπάγονται μια θελκτική περιπέτεια.

Κυριακή 17 Απριλίου στο Cafe Dasein, στις 19.00

Οι Εκδόσεις Πατάκη
σας προσκαλούν
την Κυριακή 17 Απριλίου 2011 στις 19.00 μ.μ.
στο Cafe Dasein
(Σολωμού 12, Εξάρχεια)

σε ένα διάλογο
με τη Ρέα Στριγγάρη
και τον Γιώργο- Ίκαρο Μπαμπασάκη
με αφορμή τα βιβλία τους



Joseph Beuys- Η επανάσταση είμαστε εμείς
(Εκδ. Πατάκη)

και

Guy Debord (1931-1994)
(εκδ. Printa)

Ένα αφιέρωμα ζωντανό και παλλόμενο στους δύο σπουδαίους δημιουργούς/ανατροπείς: Beuys / Debord.
Μία εκδήλωση συνοδευόμενη από προβολές φωτογραφιών και ταινιών για τις σχέσεις σήμερα
ανάμεσα στα προτάγματα των δύο στοχαστών.

Με τον σκηνοθέτη Λαρρύ Τραμπλαί αύριο μπορείτε.

...Να δείτε πεταλούδες σε σκούρο φόντο, να ακούσετε για ανατομίες ενός παιχνιδιού που είναι γοητευτικό, ακριβώς επειδή κινείται σε φυσικό, υπερφυσικό, κοινωνικό άξονα.

Συνάντηση γνωριμίας με τον σκηνοθέτη Λαρρύ Τραμπλαί
«Θεατρική γραφή και ανατομία του παιχνιδιού»



Παρασκευή 15 Απριλίου στις 14.00 μ.μ
Κινητήρας studio


Η Θεατρική Ομάδα Αρμαδίλλος και το Κινητήρας studio προσκαλούν καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών – ηθοποιούς, χορευτές, περφόρμερ, σκηνοθέτες, χορογράφους, συγγραφείς, θεατρολόγους, σπουδαστές – και κάθε ενδιαφερόμενο σε μια συνάντηση γνωριμίας με τον Καναδό συγγραφέα και σκηνοθέτη Λαρρύ Τραμπλαί, την Παρασκευή 15 Απριλίου στις 14.00 μ.μ στο Κινητήρας studio. Ο Λαρρύ Τραμπλαί θα δείξει αποσπάσματα από παραστάσεις του και θα μιλήσει για τη συνύπαρξη στην παράσταση του σώματος του ηθοποιού, του συγγραφέα, του θεατή.

Η εκδήλωση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.

Ο Λαρρύ Τραμπλαί είναι μια πολυδιάστατη θεατρική προσωπικότητα: συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, χορευτής του κατακάλι, δάσκαλος ηθοποιών και χορευτών. Γεννήθηκε το 1954 στο Σικουτιμί του καναδικού Βορρά. Η γραφή του έχει επηρεαστεί σημαντικά από την αντίληψη του κατακάλι για τον άνθρωπο και το σώμα.

Τα θεατρικά του έργα έχουν μεταφραστεί και παιχτεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες. Το 2006 απέσπασε το Βραβείο Victor-Martyn-Lynch-Staunton του Συμβουλίου Τεχνών του Καναδά για το σύνολο των θεατρικών του κειμένων, ενώ το 2008 ήταν υποψήφιος για το βραβείο Siminovitch, το πιο διακεκριμένο βραβείο του καναδικού θεάτρου, για το πιο πρόσφατο έργο του, Ο Αβραάμ Λίνκολν πηγαίνει στο θέατρο.

Τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Λαρρύ Τραμπλαί παραιτήθηκε από τη θέση του Καθηγητή στην Ανώτατη Σχολή Θεάτρου του Πανεπιστημίου του Κεμπέκ στο Μόντρεαλ, στην οποία επί τριάντα σχεδόν χρόνια δίδασκε υποκριτική και θεατρική γραφή, για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο γράψιμο και στο θέατρο.

Έχει εκδώσει γύρω στα τριάντα βιβλία ως θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2010 η συλλογή «Πίρσινγκ» (Εκδόσεις Άγρα), στην οποία περιλαμβάνεται και ο θεατρικός μονόλογος με τίτλο ‘Το τσεκούρι’ που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα το 2008 σε μορφή αναλογίου στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου σε μετάφραση-σκηνοθετική επιμέλεια Ευαγγελίας Ανδριτσάνου.


πότε: Παρασκευή 15 Απριλίου στις 14.00 μμ
πού: Κινητήρας studio-artistic residency centre
είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες :
κινητήρας studio- artistic residency centre
Ερεχθείου 22, 117 42, Ακρόπολη, Αθήνα τηλ. 210 9248328

Be yourself! Από τον Osho με αγάπη.

Είναι βράδυ. Συμμαζεύω. Χαμένη στη μετάφραση του περασμένου χρόνου, εύχομαι να βρω επιτέλους αυτό το σημείωμα, που θέλω, στο βιβλίο, που θέλω, και ναι, μετά υπόσχομαι να αλλάξω. Να μην ξαναγίνω ψαλιδοχερού, να μην κόβω δημοσιεύματα και ύστερα να μην έχω πού να τα βάλω. Θα μπει τάξη. Πίστη στην τάξη. Αλλά πρώτα να βρω το βιβλίο. Τελικά,- παρόλο που αποκαλύπτω το τέλος-, το βιβλίο ποτέ δεν βρέθηκε. Συνέβησαν, όμως, άλλα ενώ το φάντασμά του ερχόταν κι έφευγε. Σαν να το έβλεπα στο ράφι, παρόλο που ποτέ δεν ήταν σε εκείνο το ράφι… ψάχνοντας, εκεί που υποσχόμουν την ουσιαστική αλλαγή στον εαυτό μου, βλέπω ένα μικρό πράσινο βιβλίο. Ο τίτλος του λειτουργεί κατασταλτικά, μου ανάβει φως να μην αλλάξω. Διότι, το βιβλιαράκι δεν είναι άλλο από το be yourself! Να είσαι ο εαυτός σου, από τη σειρά αυτογνωσίας, των εκδόσεων ΡΕΜΠΕΛ, του Osho. Γυρίζω πίσω. Ούτε που θυμόμουν, ότι το είχα. Μαζί με αυτό, που αρχίζω να ξεφυλλίζω, θυμάμαι ότι είχα αγοράσει και ένα με τίτλο «το Γέλιο». Εκείνο με είχε εντυπωσιάσει, διότι ο Osho εξέταζε την προοπτική του γέλιου, για τους φορείς εξουσίας. Θέση του ήταν ότι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους που γίνονται ουσιαστικοί, μην καταπνίγοντας το γέλιο τους, η εξουσία ζητεί ανθρώπους πειθήνιους, χειραγωγημένους, προβλέψιμους και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την αφαίρεση της…περικεφαλαίας, δηλαδή, του γέλιου. Εκείνο το βιβλίο, λοιπόν, είχα δωρίσει σε μια υπάλληλο, που δε γελούσε ποτέ, και καθημερινά τύχαινε να διαπιστώνω ότι δεν ασχολούνταν με…το γέλιο της. Πώς λέμε, ασχολούμαι με τον κήπο μου; Κάπως έτσι, ασχολούμαι και με το γέλιο μου. Μακριά από τα φορτία ειδήσεων. Και εκεί, που λέω, θα την κλείσω την τηλεόραση, αργά χτες, βλέπω το ρεπορτάζ στο Mega, με την Κλαούντια Καρντινάλε και την Μαριάννα Βαρδινογιάννη στην ογκολογική μονάδα Παίδων- «Ελπίδα». Πολύ ωραία όλα, και μόλις για δευτερόλεπτα εμφανίζεται μία αποστολέας ευχαριστιών, προς την Κλαούντια. Δεν έπαιξε πάνω από ένα λεπτό. Αλλά, σε αυτό το λεπτό, υπήρξε το περιθώριο για να ακούσουμε μια σύνταξη πληθυντικού-ενικού μαζί, schools-is, μια προφορά «εκουίπτ», και το κερασάκι, «good Easter» για καλό Πάσχα. “A Happy Easter” μαθαίνουν και τα παιδάκια της A’ junior ακόμα. Τέτοια ακούς, και σκέπτεσαι: και να μην ήξερε, η κοπέλα, δεν ρωτούσε νωρίτερα κάποιον άλλο; 2-3 φράσεις ήταν όλες κι όλες. Απλώς από υπευθυνότητα. Λέει ο Osho λοιπόν, για να κλείσουμε: «η ζωή είναι ένα μυστήριο. Μερικές φορές η νίκη είναι απλά αισχρή και η ήττα αξιοπρέπεια επειδή κάποιος δεν δέχτηκε το συμβιβασμό. Τουλάχιστον οι άνθρωποί μου δεν θα ‘πρεπε ποτέ να σκεφτούν το συμβιβασμό». Συνεχίζοντας την ανάγνωση, παρακάτω διαβάζουμε: «τουλάχιστον οι άνθρωποί μου θα ‘πρεπε να είναι ολοκληρωτικά ελεύθεροι (..) να είσαι αισθησιακός (..) να είσαι παιχνιδιάρης».

Το Ισλάμ στο επίκεντρο...

Σκέψεις και υποθέσεις

Πρόσφατα 220 έφηβοι ευρωβουλευτές, ηλικίας έως 19 ετών, συναντήθηκαν στην Κόρινθο. Επρόκειτο για μια «προσομοίωση» εργασιών του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, απευθυνόμενη σε μαθητές. Θέματα ενδιαφέροντος υπήρξαν διάφορα: από την κρίση ως την ισλαμοφοβία. Από τα γλυκά δεκάξι μέχρι την ανυπόμονη ενηλικίωση και κάτι παραπέρα, είναι η εποχή που πιστεύεις. Και αυτήν την «Πίστη», την εξετάζεις «μεταναστευτικά», μέσα από πολλές πλευρές και πρόσωπα. Όπως έκανε, στην ταινία του, «Shahada» -στα ελληνικά «Πίστη»- και ο Αφγανός σκηνοθέτης Burhan Qurbani. Εκεί, υπάρχουν όλα τα ενδεχόμενα. Όταν η πίστη μπορεί να φανατίσει και να εξελιχθεί σε συντηρητισμό, όταν υπερκεράζει το άτομο, όταν είναι ενοχή, μερική αλήθεια. Συνακόλουθα, τα πρόσωπα διαχειρίζονται τους εαυτούς τους, σε σχέση με την αξία της πίστης. Διασχίζουν τις πορείες τους, σε σημείο που διασχίζονται και οι πορείες, η μία από την άλλη. Σαν φωτεινά παραδείγματα.

Τίθεται, ωστόσο, το ερώτημα: υπάρχει, άραγε, μια κοινή συνιστώσα για το φόβο; Ανάμεσα στην κρίση, της οικονομίας και της θρησκείας, μπορούμε να εντοπίσουμε κοινά σημεία; Αφελές να παραγνωριζόταν η μεταξύ τους σχέση, καθώς το στοιχείο, που ενοποιεί αλλά εν τέλει δεν ενώνει, είναι ένα: η σύγκρουση. Και στο ισλάμ, η κληροδοτημένη παράδοση της σύγκρουσης αφορά στη διάκριση των μουσουλμάνων, σε δύο ομάδες: στους σουνίτες και στους σιίτες. Ειδικότερα, αυτό που συνδέει –τους ομοϊδεάτες- και χωρίζει –τους ξένους- , και σε αυτήν την περίπτωση, είναι ένα νούμερο. Η αρχή υπακούει στο «διαίρει και βασίλευε». Και το πρόβλημα, της αρίθμησης, προκύπτει αμέσως μετά το θάνατο του προφήτη Μωάμεθ, το 632. Όπως και ο Χριστός, είχε και αυτός τους παρατρεχάμενους. Τους πιστούς οπαδούς του, τα άτομα με «αποστολή». Οπότε, στη διαδοχή, ήρθαν διαδοχικά ο Αμπού Μπακρ –για 2 χρόνια και 3 μήνες, δεν μακροημέρευσε-, ο Ούμαρ- που μαχαιρώθηκε-, και ο Ούθμαν –που δολοφονήθηκε αν και έμεινε για 12 χρόνια διάδοχος του προφήτη-. Ύστερα από αυτούς τους τρεις, διάδοχος έγινε ο Άλι. Αυτός ήταν και ξάδερφος του προφήτη και ο τελευταίος είχε μεγαλώσει στο σπίτι του. Όλους αυτούς, τους αποδέχονται οι Σουνίτες. Οι σιίτες, όμως, διαφωνούν. Εμείς είμαστε υπέρ του κλήρου, λένε, και άρα, δεν δεχόμαστε τον Άλι για τέταρτο διάδοχο, αλλά για πρώτο. Σε συνοπτικές γραμμές, έτσι έχουν τα πράγματα και δεν αλλάζουν.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι αυτές οι ιστορίες, εκτός από απαράλλακτες, είναι αμεσολάβητες κρίσης και επίκρισης. Απλώς τα γνωρίζουμε. Τι συμβαίνει, όμως, όταν το storytelling της ευρωπαϊκής διάστασης αρχίζει να κλονίζεται; Όταν βλέπεις πως πίσω από τα ιδρύματα, με τα ωραία logo, χτίζεται ένα “lego”-που στα δανέζικα, η λέξη σημαίνει «παίζω καλά»- στρατηγικής, ώστε δευτερευόντως να έρχεται η πίστη; Ενημερώνομαι, από ιστοσελίδες, και από ενυπόγραφα άρθρα, ότι το καθεστώς, για παράδειγμα, στο Ουζμπεκιστάν, της Κεντρικής Ασίας, δεν είναι τόσο ανεξάρτητο, όσο θέλουν να φαίνεται. Αναπαράγω μέρος, από το ρεπορτάζ της Άννας Μαρίας Μαυροχαννά: «Ο πρόεδρος Καρίμοφ αρνείται την εγγραφή των ομάδων της αντιπολίτευσης και οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου έχουν επικεντρωθεί στην πρόληψη των ομάδων από την άνοδό τους σε ένα επίπεδο όπου θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόκληση προς το καθεστώς του προέδρου Καρίμοφ». Και στον οδηγό του lonely planet, για το Ουζμπεκιστάν, αναφέρεται ότι είναι δύσκολο πολύ, να δοθεί βίζα σε ξένο δημοσιογράφο, ενώ και εκεί υπογραμμίζεται, πότε ο Καρίμοφ κέρδισε πόντους στη Δύση…φυσικά, μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου-του 2001-, των δίδυμων πύργων. Τότε, επέτρεψε στο Νάτο να μπει στα σύνορα, και τι σύμπτωση, το Ουζμπεκιστάν νότια συνόρευε με το Αφγανιστάν… όλα καλά, όλα ωραία. Στην πορεία, τα επεισόδια του 2005, στο Αντιτζάν του Ουζμπεκιστάν, κόστισαν τις ζωές 187 ανθρώπων, σύμφωνα με επίσημες καταμετρήσεις της κυβέρνησης, αλλά 5.000 ανθρώπων, σύμφωνα με άλλες, εξωτερικές πηγές. Και όπως, εύστοχα το θέτει η Α. Μαυροχαννά, εκεί είναι «πιο πιθανό να αντιμετωπίσει τιμωρία ο διαμαρτυρόμενος πολίτης παρά ένας διεφθαρμένος υπάλληλος». Εκεί, λοιπόν, που η Ευρώπη καταδικάζει αυτά τα θανάσιμα περιστατικά βίας και θα περίμενες ότι υπάρχει αξιοκρατία, τα γεγονότα ίσως καθιστούν δύσπιστη τη σκέψη για τα πράγματα. Διότι, αυτός ο Καρίμοφ έχει κόρες δυο, την Gulnara και τη Lola. Η πρώτη είναι διάσημη μέσα από μουσικά βίντεο και ηχογραφήσεις. Εντάξει. Είναι και συν-ιδιοκτήτρια σε νυκτερινά κέντρα της Τασκένδης. Εντάξει ξανά. Αλλά να είναι, κατά τη διάρκεια του 2008, αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών του Ουζμπεκιστάν και αργότερα εκπρόσωπος του Ουζμπεκιστάν στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών στη Γενεύη; Η δε Λόλα, διορίστηκε, όπως διαβάζω, στο κείμενο της Μαυροχαννά, εκπρόσωπος του Ουζμπεκιστάν στην Ουνέσκο, στο Παρίσι. Κατά συνέπεια, αυτοί οι «θυγατρικοί» διορισμοί σε θέσεις κύρους δημιουργούν βάσιμες υποψίες, για το ποια είναι η πορεία των ιδρυμάτων, στο χρόνο, παγκοσμίως και ποια τα πρόσωπα-στελέχη τους. Πόσο μάλλον όταν έκλεισε, πρόσφατα στο Ουζμπεκιστάν, και η μη κερδοσκοπική οργάνωση Human Rights Watch. Ώστε, αν το στοιχείο-στοιχειό του φόβου, προσπαθώντας να το «εξαρθρώσουμε», το ανάγαμε σε αξία συναρθρωμένη στο σκελετό του πολιτισμού, τότε ο ελιτίστικος διάλογος με ένα πτώμα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, θα γινόταν μάταιος και απερίφραστα λολιτίστικος. Να ‘χαμε, να λέγαμε. Υποτίθεται ότι ζούμε για να βρούμε. Να μην ξεχάσουμε τον εαυτό μας, στις ανάγκες της ημέρας.

Ο Antonio Cabrera στο "Poema de Cumpleaños"

Ποίημα Γενεθλίων
(Όταν έγινε η κόρη μου δεκαοχτώ)

Αδελίνα,
ο κόσμος που γεννήθηκες –ένα πρωινό
όμοιο με αυτό- ήταν ένα παλιό θέατρο,
λαμπερό. Τώρα παλιό, λαμπερό ακόμα.


Δες το και σκέψου το, αυτός είναι ο σκοπός.

Αν παρατηρήσεις το ρυάκι που τρέχει,
που περνάει ανάμεσα στα ξερόφυλλα και την ήρεμη
μίνθη, θ’ αμφισβητήσεις και θα ταράξεις
το λείο γυαλί του νερού, που σχίζουν
οι ιριδισμοί. Αν σου έρχεται
η ιδέα μιας φωτοσκίασης, είναι επειδή
σέρνεται σε παράθυρα και τοίχους
ο μανδύας του δειλινού. Η συνείδηση
ζει από τις αντανακλάσεις και τις τρέφει.

Υποχρεωμένη να λες, τα ρήματά σου σφάλλουν,
τα επίθετά σου επιπλέουν στην αδράνεια.
Δεν εισέρχονται στο ουσιώδες, όσο κι αν το ψάχνουν.
Πρόκειται, πάνω απ’ όλα, για μία συνεχή
τυχαία συνάντηση με το δέντρο που λούζει
το φως, γεμάτο πρασινάδα ή κρύο.

Συναντήσεις, και ταυτόχρονα σιγή και αμφιβολίες.
Το δέντρο και τα πιο κοντινά πράγματα
δεν είναι ότι κρύβονται ή φοβούνται,
αφού υπάρχουν στο σκηνικό, τα βλέπεις,
αναπνέεις και η ανάσα σου τα φτάνει.
Νιώθεις πως αν τα κοιτάξεις προστατεύονται;

Είναι ο δισταγμός τους αυτό που αντιλαμβάνεσαι,
η στιγμή γυμνή και η στιγμή
καλυμμένη, ο ελιγμός, το βίαιο άθροισμα
της παρουσίας τους και της ακίνητης ματιάς σου.

Μην παύεις να προσέχεις ακόμα κι αν η έλλειψη
κοφτερών μορφών σε κυνηγάει.
Κάθε δρόμος ξεχειλίζει διάρκεια
και βήματα. Κάθε μέρα, όταν πεθαίνει,
φέρνει μοναδικά μαβιά και κόκκινα.
Επωφελήσου αυτής της συντροφιάς.
Απ’ την απόλαυση, γαλήνια εσύ, μην την ξεχάσεις.
Στον πόνο, επίτρεψε στο φως
που ντύνει το δέντρο και το πράγμα να σου δώσει
την αργόσυρτη υπόσχεση της ευτυχίας.

Προστάτευσε τον κόσμο, πες το όπως σου πρέπει.

Σε έφερε ο Αύγουστος μια μέρα σαν κι αυτή,
με εκθαμβωτική λαμπρότητα, στο ζενίθ του,
στο άνθος του, στην ακμή του. Αδελίνα,
πολλή είναι η σκιά. Κοίτα μέσα από αυτή.

Poema de Cumpleaños
(Al cumplir mi hija los dieciocho)

Adelina,
el mundo al que naciste-una mañana
igual que ésta- era un teatro viejo,
flamante. Viejo ahora, aún flamante.

Verlo y pensarlo, ése es el cometido.

Si contemplas el brazo de un arroyo
que va entre la hojarasca, entre la menta
dócil, pondrás en tesis y en temblor
el vidrio fino del caudal, rasgado
por las irisaciones. Si en ti surge
la idea de un claroscuro, habrá de ser
porque roce en ventanas y paredes
la capa de la tarde. La conciencia
vive de los reflejos y los nutre.

Obligada a decir, tus verbos fallan,
tus adjetivos flotan en su inercia.
No se va a lo esencial, aunque se busque.
Se trata, antes que de eso, de un continuo
toparse con el árbol enmarcado
en la luz, lleno de verdor o frío.

Encuentros, y a la vez sigilo y dudas.
El árbol y las cosas más cercanas
no es que se escondan o se atemoricen,
porque en el escenario están, los ves,
respiras y tu aliento los alcanza.
¿Sientes que si los miras se protegen ?

En su vacilación lo que percibes,
el instante desnudo y el instante
velado, el maniobrar, la suma brusca
de su presencia y de tus ojos quietos.

No dejes de atender aunque la falta
de perfiles tajantes te persiga.
Cada calle rebosa duración
y pasos. Cada día, cuando muere,
trae morados y rojos exclusivos.
Saca provecho de esa compañía.
Desde el placer, serena, no la olvides.
En el dolor, permítele a la luz
que viste al árbol y al objeto hacerte
su promesa lentísima de dicha.

Refugia al mundo, dilo en tu papel.

Te trajo agosto un día como éste,
de claridad punzante, en su cenit,
en su flor, en su cúspide. Adelina,
la sombra es mucha. Mira a su través.



Antonio Cabrera
Piedras al agua / Πέτρες στο νερό

Instituto Cervantes, Atenas 2011

To watch or not to watch?...Natural, fresh, original.

Συμπόσιο: «Αλμπέρ Καμύ: Από το βίωμα του παραλόγου, στην εξέγερση της ηθικής».

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ:
«Αλμπέρ Καμύ: Από το βίωμα του παραλόγου, στην εξέγερση της ηθικής»

Στο πλαίσιο της παράστασης «Οι Δίκαιοι» του Α. Καμύ, η ομάδα Σημείο Μηδέν σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο και υπό την αιγίδα του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, διοργανώνει στο Χώρο Ιστορικής Μνήμης, Κοραή 4, συμπόσιο – συζήτηση με θέμα: «Αλμπέρ Καμύ: Από το βίωμα του παραλόγου, στην εξέγερση της ηθικής».


Ημέρα διεξαγωγής του συμποσίου, Κυριακή 17 Απριλίου και ώρα 17.00.
Είσοδος ελεύθερη

Ομιλητές:

Φώτης Τερζάκης (συγγραφέας)
Μαρώ Τριανταφύλλου (συγγραφέας)
Θωμάς Τσαλαπάτης (θεατρολόγος).

Ο χώρος παραχωρείται ευγενικά από την Εθνική Ασφαλιστική.

«Παίγνια εικόνας και λόγου» α λα "byzantina", 14/4

Οι Εκδόσεις FUTURA και η Γκαλερί BATAGIANNI οργανώνουν στο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ την Πέμπτη 14 Απριλίου στις 7:30 μ.μ. την εκδήλωση «Παίγνια εικόνας και λόγου» με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Παίγνια».

Στο βιβλίο προσκλήθηκαν 18 συγγραφείς και ποιητές να συμμετάσχουν σε ένα λογοτεχνικό-εικαστικό "πείραμα", προκειμένου να γράψουν μια ιστορία, ένα ποίημα, ένα διήγημα με ερέθισμα τα έργα της εικαστικού Χριστίνας Κάλμπαρη. Η έκδοση κυκλοφόρησε με αφορμή την έκθεση της Κάλμπαρη «Παίγνια» στη γκαλερί BATAGIANNI τον Φεβρουάριο του 2011.

Στο βιβλίο συμμετείχαν οι Νάνος Βαλαωρίτης, Λεία Βιτάλη, Σωτήρης Δημητρίου, Μαριάννα Κάλμπαρη, Βασίλης Κατσικονούρης, Λένα Κιτσοπούλου, Ηλίας Μαγκλίνης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Αλέξης Σταμάτης, Έρση Σωτηροπούλου, Θεόφιλος Τραμπούλης, Σώτη Τριανταφύλλου, Γιάννης Υφαντής, Θανάσης Χειμωνάς, Αργύρης Χιόνης, Κατερίνα Χρυσανθοπούλου και Χρήστος Χωμενίδης.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Ηλίας Μαγκλίνης και ο επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής Θεόφιλος Τραμπούλης.

Θα παραβρεθούν στην εκδήλωση και θα διαβάσουν αποσπάσματα οι ίδιοι οι συγγραφείς του βιβλίου και οι ηθοποιοί Διαμαντής Καραναστάσης και Δημήτρης Μαύρος, με παράλληλη προβολή των εικαστικών έργων της Χριστίνας Κάλμπαρη.

ΠΑΙΓΝΙΑ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ
Πέμπτη 14 Απριλίου 2011, ώρα 7: 30 μ.μ
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Βας. Σοφίας 22 ( Μετρό στάση ‘Ευαγγελισμός’)
Τηλ: 213 2139572 / 213 2139500

Σύγχρονη σκηνική γραφή με τον Γκιγιέρμο Έρας, 14/4

ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
Τα διαφορετικά πρόσωπα της σύγχρονης σκηνικής γραφής με τον Γκιγιέρμο Έρας

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011 Είσοδος ελεύθερη

Ένας από τους στόχους του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου είναι να στηρίζει την ανάπτυξη της θεατρικής γραφής συμβάλλοντας έτσι στη διεύρυνση των σύγχρονων δραματουργικών αναζητήσεων.
Στο πλαίσιο αυτό διοργανώνει Ανοιχτό Σεμινάριο Θεατρικής Γραφής με τον Ισπανό δημιουργό Γκιγιέρμο Έρας (Guillermo Heras), έναν από τους σημαντικότερους και πολυβραβευμένους ανθρώπους του σύγχρονου θεάτρου και χορού της Ισπανίας.

Περιγραφή Σεμιναρίου
Αντικείμενο:
To σεμινάριο απευθύνεται σε όσους ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη θεατρική γραφή και τις πολλαπλές μορφές έκφρασης που τη χαρακτηρίζουν. Με αφετηρία την προσωπική του εμπειρία ως συγγραφέα και σκηνοθέτη, ο Γκιγιέρμο Έρας θα επιχειρήσει ένα διπλό ταξίδι: αφενός μια περιήγηση στη θεωρία για τους διαφορετικούς δρόμους της θεατρικής γραφής από τα τέλη του αιώνα ως σήμερα˙ αφετέρου μια σειρά από πρακτικές ασκήσεις για να γίνει κατανοητό πώς αντιμετωπίζει τις διαφορετικές φόρμες γραφής στη δουλειά του: από την απόλυτα ατομική γραφή μέχρι τις διαφορετικές μορφές θεατρικής γραφής των ηθοποιών, των θιάσων ή των ομάδων, στο πλαίσιο της ευρύτατης σύγχρονης ερευνητικής γραφής με την οποία εκφράζεται η περφόρμανς, η αφηγηματουργία (narraturgia), η μεταδραματουργία (postdramaticidad) και η παραδοσιακή αφήγηση.

Διάρκεια
Το Ανοιχτό Σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 14 Απριλίου 2011 από τις 10.30 έως τις 13.30.

Συμμετέχοντες
Το Σεμινάριο απευθύνεται σε θεατρικούς συγγραφείς, αλλά και σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, θεατρολόγους, σπουδαστές δραματικών σχολών και τμημάτων θεατρολογίας - γενικά σε όποιον ενδιαφέρεται για τη θεατρική γραφή. Η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους.

Το Σεμινάριο πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Θερβάντες το οποίο παραχωρεί ευγενικά το χώρο, και του Teatro Pasión, δικτυακού τόπου αφιερωμένου στο ισπανόφωνο θέατρο, το οποίο παραχωρεί ευγενικά τη διερμηνεία του εργαστηρίου από τα ισπανικά στα ελληνικά.
Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στην ισπανική γλώσσα με ταυτόχρονη διερμηνεία στην ελληνική.

Ημέρα: Πέμπτη 14 Απριλίου 2011, 10.30 – 13.30
Χώρος: Αίθουσα εκδηλώσεων, Ινστιτούτο Θερβάντες, Μητροπόλεως 23, Αθήνα

Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να δηλώσουν το ονοματεπώνυμό τους στην Γραμματεία του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. office@hellastheatre.gr έως και την Τετάρτη 13 Απριλίου 2011.

GUILLERMO HERAS
Ο Guillermo Heras γεννήθηκε το 1952 στη Μαδρίτη. Σπούδασε υποκριτική στη Real Escuela Superior de Arte Dramático y Danza και Δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης. Από το 1974 ως το 1983 εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης του θιάσου Tábano. Από το 1984 ως το 1993 υπήρξε διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Νέων Σκηνικών Τάσεων. Από το 1993 μέχρι σήμερα είναι διευθυντής της Μόστρας ισπανικού θεάτρου σύγχρονων συγγραφέων του Αλικάντε και από το 2006 διατελεί συντονιστής του Προγράμματος IBEROESCENA (για το ισπανόφωνο θέατρο).

Διδάσκει επίσης στο Τμήμα Χορού των Complutense και του Carlos III της Μαδρίτης και είναι μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Χορού από το 2006. Έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 80 παραστάσεις θεάτρου σημαντικών κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων, καθώς επίσης και παραστάσεις χορού, όπερας κ.ά. θεαμάτων (θέατρο δρόμου) στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική. Έχει γράψει περισσότερα από 30 θεατρικά έργα και αρθρογραφεί τακτικά σε πολλά θεατρικά περιοδικά. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία ως σκηνοθέτης (Εθνικό Βραβείο Θεάτρου της Ισπανίας 1994, βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Βαλένθια). Έχει συμμετάσχει σε πλήθος συνεδρίων και έχει παραδώσει μαθήματα σκηνοθεσίας και θεωρίας του θεάτρου σε Πανεπιστήμια της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης.

Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε με το έργο του Ροτβάιλερ που παρουσιάστηκε από την Ομάδα Νάμα στο Θέατρο Επί Κολωνώ με μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση συμμετείχε στο Σύστημα Αθήνα 2009 (27-30 Νοεμβρίου 2009) που διοργάνωσε το Ελληνικό Κέντρο του Δ.Ι.Θ.

Το εργαστήριο πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη των:
http://atenas.cervantes.es
www.teatropasion.gr

Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου Σουλτάνη 19, 106 82 Αθήνα
T & F: +30 210 3303149 & 210 3306115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr
W: www.hellastheatre.gr

Ο Antonio Cabrera διαβάζει «Μπροστά στη θάλασσα»…

Λίγα μόνο 24ωρα, πριν από την ημέρα της Ποίησης, στις 18 Μαρτίου, ημέρα Παρασκευή, ο Antonio Cabrera ήταν ο ειδικός προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Cervantes της Αθήνας. Τον παρουσίασαν, στο κοινό, ο διευθυντής του Ινστιτούτου Cervantes, Eusebi Ayensa Prat, και ο ποιητής Juan Vicente Piqueras. Ανάμεσα στο ακροατήριο, βρισκόταν και η κόρη του Cabrera, Adelina, καθώς σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο πλαίσιο προγράμματος Erasmus. Συνάντησα τον Antonio Cabrera, μισή ώρα πριν από την εκδήλωση, και σε αυτό το σύντομο διάστημα, τον παρακάλεσα να διαβάσει ένα -από τα αγαπημένα μου- ποιήματά του. Το ποίημα έχει όνομα «Μπροστά στη θάλασσα» και είναι ενδεικτικό της δύναμης του ποιητή, να δημιουργεί ένα πλέγμα αλληλουχίας και συνέχειας, ανάμεσα στο «εγώ» και στον κόσμο, ανάμεσα στη συνείδηση και στην εξωτερική πραγματικότητα. Καθώς κάθε φιλοπερίεργο πνεύμα ζωντανής ανησυχίας διακρίνεται για τη δεξιότητα, η απορία του να αντανακλάται στην ποικιλία, ήταν επόμενο το ενδιαφέρον, αναζήτησης θεμάτων, να πηγάζει από διαφορετικά αντικείμενα, εκ πρώτης όψεως ετερόκλητα. Ωστόσο, δεν παύουν και τα τέσσερα-φιλοσοφία, ποίηση, ορνιθολογία και μουσική- να τροφοδοτούν αμέριστα την αγάπη, του Antonio Cabrera, για την ίδια τη ζωή και το Lego των εικόνων της. Όπως, άλλωστε, εύστοχα επεσήμανε και ο Φερνάντο Πεσόα, «ο έρωτας δεν μπορεί να σερβιριστεί κρύος»…

«Μπροστά στη θάλασσα»

Ακόμα μία φορά, γαλάζιο της αυγής.
Η παρουσία μου αντίκρυ στη θάλασσα
δίνει στη λογική μου τη νέα δικαιολογία
που την αφήνει μέσα απ’ το φως της να κάνει
μία ερώτηση στον φωτισμένο αέρα,
μ’ αυτό που ντύνεται αργά η μέρα:
«Τι μπορείς να μάθεις κοιτάζοντας τη θάλασσα;»
Υπάρχει ένα όριο εδώ, κάτω απ’ τα πόδια μου,
μια άκρη δίχως ακόμη αφρό
απατηλή ημεράδα, αμέλεια
του χρόνου που πάντοτε αρχίζει, άγγιγμα,
χάδι ενός θεριού αδιάφορου.
Και στο βάθος άλλο όριο, η γραμμή
που δεν υπάρχει κι έχει στην απουσία της χαράξει
μια αυστηρή επινόηση των ματιών,
μια συνήθεια, μια επίπεδη άβυσσο.
Κι ανάμεσα στα δυο αυτή η λαχτάρα,
αυτοί οι κουρασμένοι γλάροι, αυτή η λωρίδα του αβάσιμου
απολύτου. Εγώ ξέρω πως δεν υπάρχουν άλλα πράγματα.
Μονάχα αντανακλάσεις, όχι μυστήριο.
Τι θα μπορούσα να καταλάβω κοιτάζοντας τη θάλασσα;
Η άγνοια ντύνεται αυτό το πρωί
με το γαλάζιο χρώμα του αδιανόητου.


“Ante el Mar”

Una vez más, azul amanecido.
Estar ahora frente al mar otorga
a mi razon la renovada excusa
que le permite hacer desde su luz
una pregunta al aire iluminado
con que se viste lentamente el día :
qué se puede entender mirando el mar ?
Hay un límite aquí, bajo mis pies,
un borde todavía sin espuma
que es mansedumbre falsa, negligencia
del tiempo siempre comenzando, roce,
caricia, de una bestia indiferente.
Y al fondo el otro límite, la raya
que no es y en su ausencia ha trazado
un estricto concepto de los ojos,
una costumbre, un plano precipicio.
Y entre ambos este afán, estas gaviotas
cansadas, esta franja de infundado
absoluto. Yo sé que no hay más cosas.
Reflejos solamente, no misterio.
Qué podría entender si miro el mar ?
La ignorancia se viste esta mañana
con el color azul de lo impensable.

*ευχαριστώ, Σέργιο, για τη φωτογραφία..

Γιατί κάνετε ταινίες; Ο Μπέλα Ταρ εξηγεί...

Απάντηση σε ερώτηση του περιοδικού Liberation:
«Γιατί κάνετε ταινίες;»

Ακριβώς στο κέντρο ενός φαινομενικά ακατανόητου κόσμου, στην ηλικία των 32 μου χρόνων, η ερώτηση «γιατί κάνω ταινίες» μοιάζει χωρίς απάντηση. Δεν ξέρω.


Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν μπορώ να κάνω ταινίες, αν οι άνθρωποι δε μου το επιτρέψουν. Χωρίς την εμπιστοσύνη τους και την οικονομική τους υποστήριξη, νιώθω σα να μην υπάρχω. Τον τελευταίο ενάμιση με δύο χρόνια της ζωής μου βίωσα μια κατάσταση εμφανούς απραξίας – δε μου δόθηκαν ευκαιρίες να πραγματοποιήσω τα σχέδιά μου μέσω των επίσημων διαδικασιών. Δυο επιλογές μου έμεναν: είτε να πεθάνω σταδιακά από ασφυξία είτε να αναζητήσω κάποια εναλλακτική λύση. Ακολούθησε μια εφιαλτική χρονιά, όπου παρακαλούσα για λεφτά και προσπαθούσα να ανακαλύψω αν ήταν δυνατό να κάνω ένα διαφορετικό τύπο ταινιών στην Ουγγαρία, που να μην εξαρτάται από τις καθιερωμένες και παραδοσιακές πηγές χρηματοδότησης.

Και όταν τα λεφτά επιτέλους βρέθηκαν και κατάφερα να δημιουργήσω μια ιδέα ευκαιρίες ξεγελώντας τον εαυτό μου ότι είμαι πλέον «ανεξάρτητος», τότε ήταν που εμβρόντητος συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ούτε ανεξαρτησία ούτε ελευθερία, μόνο λεφτά και πολιτική. Δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις από αυτά τα δυο. Αυτοί που σε χρηματοδοτούν, σε απειλούν κιόλας. Αυτό που απομένει είναι η υποχρέωση. Η ταινία πρέπει να γίνει. Απελπισμένος γραπώνεσαι από την πατερίτσα σου, την κάμερα, σαν να είναι η τελευταία της κουστωδίας μιας αλήθειας, που νόμιζες ότι υπήρχε. Αλλά τι αποτυπώνεται στο φιλμ, αν όλα είναι ένα ψέμα; Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από απολογητής για τα ψέματα, τις προδοσίες και την ανεντιμότητα.

Αλλά σ΄ αυτή την περίπτωση, γιατί να κάνω ταινίες; Οδηγούμαι σε εσωτερικές συγκρούσεις, καθώς η αυτοπεποίθησή μου κλυδωνίζεται, το συνεργείο αραιώνει, γιατί το εγχείρημα μοιάζει αβέβαιο και δεν μπορώ να τους πληρώσω ικανοποιητικά. Και μένω με ένα γενικότερο συναίσθημα ανησυχίας. Έτσι, δραπετεύω από αυτή την κατάσταση απελπισίας σε μια άλλη: τον κινηματογράφο.

Πιθανότατα κάνω ταινίες για να προκαλέσω την τύχη, για να είμαι ταυτόχρονα ο πιο ταπεινωμένος και, για λίγες μόνο στιγμές, ο πιο ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο. Απεχθάνομαι τις ιστορίες, καθώς παραπλανούν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι κάτι έχει συμβεί. Στην πραγματικότητα, τίποτα δε συμβαίνει, καθώς γλιστράμε από τη μια κατάσταση στην άλλη. Γιατί σήμερα υπάρχουν μόνο καταστάσεις, όλες οι ιστορίες έχουν γίνει χυδαίες και μπανάλ. Το μόνο που απομένει είναι ο χρόνος. Αυτό είναι πιθανότατα το μόνο γνήσιο πράγμα – ο χρόνος αυτός καθαυτός: τα χρόνια, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Και ο φιλμικός χρόνος έπαψε να υπάρχει από τη στιγμή που το ίδιο το φιλμ έπαψε να υπάρχει. Ευτυχώς, δεν υπάρχει αυθεντική φόρμα ή μια κυρίαρχη τάση. Κάποιο είδος μαζικής συνειδητοποίησης, μια αναζήτηση της δικής μας ψυχής, θα μπορούσε να ελαφρύνει την κατάσταση. Ή να μας σκοτώσει.

Θα μπορούσαμε να πεθάνουμε αν δεν ήταν δυνατό να γυρίσουμε ταινίες ή θα μπορούσαμε να πεθάνουμε επειδή κάνουμε ταινίες. Αλλά δεν υπάρχει διαφυγή. Οι ταινίες είναι το μοναδικό μέσα πιστοποίησης της ζωής μας. Τελικά, τίποτα δεν απομένει από μας, εκτός από τα έργα μας – ρολλά σελιλόιντ με τις σκιές μας περιπλανώνται προς αναζήτηση της αλήθειας και της ανθρώπινης φύσης μέχρις εσχάτων. Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί κάνω ταινίες. Ίσως για να επιβιώσω, επειδή ακόμα θέλω να ζήσω, τουλάχιστον λίγο περισσότερο…

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του Κολαστηρίου.

Μπέλα Ταρ,
Μάρτιος 1987

*
"ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ", η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του ΜΠΕΛΑ ΤΑΡ, η οποία βραβεύτηκε με ΑΡΓΥΡΗ ΑΡΚΤΟ στο πρόσφατο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ, κυκλοφορεί από την Πέμπτη 7 Απριλίου, σε ΠΡΩΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ και στους κινηματογράφους:
ΑΑΒΟΡΑ (Ιπποκράτους 180 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι) τηλ.: 210-6462253, 210-6423271) ώρες: 19:15 και 22:00 και
ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ιερά Οδός 48 & Μεγ.Αλεξάνδρου 134-136, (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός) τηλ.: 210-3609695) ώρες: 19:00 και 22:00.

Open day, open possibilities...

Το άλογο του Τορίνο είναι η αναγκαία ζαριά για όλους

«Οι ταινίες του Μπέλα Ταρ μας θυμίζουν την παράξενη και πανέμορφη δυνατότητα του αφηγηματικού σινεμά που τόσο συχνά βρίσκεται πίσω από προβλέψιμες συμβάσεις και φόρμουλες.»

Τζιμ Τζάρμους

Αμεσολάβητο. Λαμπικάρει. Σκέτη κάθαρση. Επιθετικά, ρηματικά, ουσιαστικά, όπως και αν προσπαθήσουμε να το πιστοποιήσουμε, το έργο Το άλογο του Τορίνο, του Μπέλα Ταρ, είναι αυτό που χρειάζεται ο θεατής, για να εστιάσει στο κέντρο του, όποιο και αν είναι, από το γράψιμο μέχρι το σφουγγάρισμα. Μας διατρέχουν εικόνες, του ειδησεογραφικού παράλογου α-πολιτισμού. Η ταινία μόλις τελείωσε. Αυτόματα η τηλεοπτική πραγματικότητα επιστρέφει ειρωνικότατη. Φευγαλέα, βλέπω ένα ρεπορτάζ για το «νυχτοκάματο», στο αποψινό δελτίο του Alpha. Και ακούω την «ανεξήγητη» ερώτηση, «είναι ώρα αυτή, να πουλάει λουλούδια το παιδί;». Σε αυτό το πλαίσιο του παραλόγου, τυποποιείται, ως έγχρωμη, μια τρομερή αποβλάκωση, χωρίς όρια και για τον πυρετό του μικροφώνου. Ηθική κατήχηση, για την ώρα, λες και η πράξη, της παραβίασης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν είναι αυτόνομη, αλλά ετερόνομη, υπό τον χρονικό προσδιορισμό…τι κοινωνική διαπαιδαγώγηση που έχουν μερικοί, αφελείς μέσα στην άγνοιά τους. Κρατούν, τουλάχιστον, μικρόφωνο. Σε απόσταση, λοιπόν, από αυτήν την ειρωνική ματιά, της γλώσσας υπό την κράτηση της εικόνας, ο Μπέλα Ταρ δημιουργεί ανεξάρτητος και ελεύθερος. Έναν κόσμο για αφηρημένους που θυμούνται, δηλαδή, αισθάνονται. Φορούν παρωπίδες, μπροστά στα φευγαλέα θορυβώδη εικονίσματα, της τηλεοπτικής μεσολάβησης, και ανασύρουν τα κοιμισμένα και τοτινά. Τα ακούν σαν να βλέπουν τη μουσική μελωδία τους να ζωντανεύει και να ενσαρκώνεται στα αντικείμενα του προσωπικού χώρου τους.

Δεν είναι τυχαίο που ο Mihaly Vig (1966, Βουδαπέστη) είναι συνθέτης, σεναριογράφος, αλλά και ποιητής και ηθοποιός. Ο μόνιμος μουσικός συνθέτης του Μπέλα Ταρ, από το 1983, με συνεπήρε, απόγευμα Κυριακής, και παρακολούθησα την ταινία, Το άλογο του Τορίνο, σαν να συμμετείχα. Αποτέλεσμα αυτής, της «περίεργης» συμμετοχής, ένα ποίημα που σχηματιζόταν, χειρόγραφα, και ονόμασα «συνεχίζεται». Δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό για να περιγράψει την ενεργητική κατάσταση, αμβλείας παρατήρησης, στη διάρκεια της οποίας τα πράγματα γίνονται και δεν χρειάζεται ούτε ιδεότυπος ούτε ηθικολογία.

Γνώρισα τον Ταρ, το 2007. Είχα δει Τον άνθρωπο από το Λονδίνο, τότε. Του είχα μιλήσει, και μετά, ζητώντας του ένα email, παρατήρησα, πώς έτρεμε το χέρι του, τη στιγμή που έγραφε. Φορούσε μαύρο πουλόβερ και έδειχνε απορροφημένος σε κάποιον άλλον κόσμο. Βλέποντας, σήμερα, Το άλογο του Τορίνο, ακούω ξανά το κλικ εκείνης της ανάμνησης. Και το πιο περίεργο, και παράδοξο συγχρόνως, είναι ότι το σημειωμένο email καταχωρήθηκε τυχαία, στο σημειωματάριο, αμέσως μετά κάποιες πρόχειρες, και εξίσου σγουρά γραμμένες, σημειώσεις μου για το Ουζμπεκιστάν. Πολύ περίεργο όταν ο τυχαίος συνδυασμός, διαφορετικών καταγεγραμμένων πραγμάτων, πρόκειται να επαληθευτεί, στη ζωή, και ο γραπτός χρόνος γίνεται ο χρόνος βιώσιμος, μέλλον επεισοδίων ξανά. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για εμπειρίες και σαρκώματα, μάλλον ας μιλήσουμε για το παράδοξο. Αφήνοντας κατά μέρος όποιο άπεπτο παράλογο, με αφοσίωση σε αυτό που πιστοποιείται και προσφέρεται για πέψη, άρα στον ίδιο τον κινηματογράφο, ο Ταρ προκαλεί να δούμε μέσα από την τοτινή ζαριά του Νίτσε, όπου το άλογο του 1889 εξελίσσεται σε ένα αναγκαίο αφηγηματικό παράλογο, παράδοξο αυτής της γκρίζας πραγματικότητας. Ο Νίτσε παίρνει στα χέρια του το λαιμό του χτυπημένου αλόγου και ύστερα από αυτό το περιστατικό, για τα υπόλοιπα δέκα χρόνια της ζωής του, μένει υπό τη φροντίδα της μητέρας του, μισότρελος. Όλα γυρίστηκαν απλώς με ένα 35άρι, σε ασπρόμαυρο φιλμ. Όλη η πορεία επιβίωσης, του πατέρα-αμαξά και της κόρης-επιμελήτριας, εξελίσσεται αργά. Μουσικά(εσωτερικά) και με το σφυροκόπημα του ανέμου(εξωτερικά). «Επειδή αυτή είναι η πραγματικότητα», ο Μπέλα Ταρ απάντησε στον κριτικό-συγγραφέα Stephane Bouquet, στην ερώτηση γιατί το γκρι κυριαρχεί στις ταινίες του.

«Κανείς δεν έμαθε για το άλογο», προλαβαίνει ο Ταρ να μας πει από την αρχή της ταινίας. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Γνωρίζοντας ότι οι ερωτήσεις έχουν μεγαλύτερη αξία από τις απαντήσεις, ο Ούγγρος σκηνοθέτης μας αφήνει με την ερώτηση, τι απέγινε το άλογο…με μία θύμηση χωρίς τέλος, μία ζαριά χωρίς όνομα. Καθώς ο θεατής διδάσκεται, να «κυβερνά» τον εαυτό του, σε ρόλο φιλοσόφου που είναι συμπτωματολόγος, τυπολόγος, γενεαλόγος. Πάω στον Ντελέζ, για να αντιγράψω (από το: Ο Νίτσε και η Φιλοσοφία, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2002) : «αναγνωρίζουμε τη νιτσεϊκή τριάδα του ‘φιλοσόφου του μέλλοντος’: φιλόσοφος γιατρός(ο γιατρός ερμηνεύει τα συμπτώματα), φιλόσοφος καλλιτέχνης(ο καλλιτέχνης πλάθει τους τύπους), φιλόσοφος νομοθέτης(ο νομοθέτης καθορίζει τη σειρά, τη γενεαλογία)». Όχι ευχαριστώ;…ένοχοι, βάσει συμβολαίου, είμαστε ούτως ή άλλως, όλοι πάντως.


ΑΠΟ ΤΙΣ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011 ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ
Ουγγαρία/Γαλλία/Γερμανία/Ελβετία, 2011, 146′
Σκηνοθεσία: BELA TARR & AGNES HRANITZKY
Σενάριο: L. KRASZNAHORKAI, B. TARR
Παραγωγή: GABOR TENI, MARIE-PIERRE MACIA, JULIETTE LEPOUTRE, RUTH WALDBURGER, MARTIN HAGEMANN
Διεύθυνση φωτογραφίας: FRED KELEMEN
Μουσική: MIHALY VIG
Πρωταγωνιστούν: JANOS DERZSI, ERIKA BOK, MIHALY KORMOS, RISCI

Συνεχίζεται

Συνεχίζεται

Δεν είμαστε μόνοι, έχουμε την επίγνωση
Και ας δίνει ζωηρό φως ο ήλιος ακόμη
Το πέταγμα του χρόνου στο ανέπαφο άλλο
Με τρομάζει όπως ακούω τις ζεστές λέξεις
Πρωτομαγιά, παραλία, ηλιοθεραπεία
Αρχή του είναι, να μην έχει τέλος πράξεων
Τα περιθώρια αγγίζουν εμάς πάντοτε
Ανήκουμε σ’ ένα χώρο από περιστάσεις
Με φαιδρό το φως της νοσταλγίας μας ακόμη
Δεν πρόλαβα να νοσταλγήσω, δεν αισθάνομαι
Έγχρωμη μεταξύ έγχρωμων αποχωρώντας
Προς το αύριο, δεν προλαβαίνω να θυμάμαι
Τα προσωπικά μου αντικείμενα σήμερα
Δεν αποχωρίζομαι για τις αποστάσεις
Σκέφτομαι απλώς υπό την επήρεια αυτής
Της επίγνωσης που ελέγχει τη νέα δράση
Για αρχή σιωπώ, το μάταιο δεν αλλάζει
Αλλά πόσο θυμό από αυτό το πρόθεμα
Το «επί» εκλύει το σώμα πάλι, σαν δέντρο
Που έχει ριζώσει από λάμψη να φυσάει
Ο αέρας καταπάνω του, με σφρίγος όλος
Πρωτομαγιά, παραλία, ηλιοθεραπεία
Μπορείς να νοσταλγήσεις άραγε στο όρθιο
Από τη βία της λέξης την ίδια τη λέξη;
Το είδωλο της νοσταλγίας μου τρεμοπαίζει
Ίσως η εικόνα επανέλθει απότομα
Και το φως μαζί με τη μελωδία του χρόνου
Τελειώσει εκεί, σε περασμένα που κοίμισα

Καινούρια πολιτιστική εκπομπή: Μίμησις Πράξεως

κάθε Σάββατο βράδυ στην ΕΤ1 στις 24:00!

Το πέταγμα

Το 2004 είχαμε τους φιγουράτους Ολυμπιακούς. Είχαμε συμμετοχή, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο γεγονός. Για ένα μήνα, φορούσα τη «στολή», άσπρο παντελόνι και μπλε μακό, και πήγαινα στο Καλλιμάρμαρο. Εκεί, πίσω από το στάδιο και το πράσινο, είχε στηθεί ολόκληρη υπερπαραγωγή από άσπρα σπίτια, μικρά κιβώτια ανθρώπινου προσωπικού, υπηρεσιών του ΟΤΕ και της Samsung. Τη δουλειά, στα άσπρα σπίτια, βρήκα τυχαία, μου πετάχτηκε στον αέρα. Ενώ έβγαινα, από το μετρό στην Άμυνα, ήρθε στο χέρι μου ένα φυλλάδιο. Εκεί που κάνω να το πετάξω, θεωρώντας το για διαφήμιση body line, body shine, -για solarium-, τελικά είδα ότι ήταν από την Manpower, και αφορούσε στους Ολυμπιακούς. Έτσι πήγα. Όλοι μέσα στα κιβώτια απολαμβάναμε μια περίοδο χάριτος. Υποτίθεται, ήμουν προϊσταμένη υπηρεσιών, αλλά δεν συνέβη να ζητήσουν τη βοήθειά μου, σε κάτι. Τότε η υφήλιος είχε στρέψει το βλέμμα στην Ελλάδα. Αυγουστιάτικα φεγγάρια, ξάστερες νύχτες. Τότε οι Έλληνες θυμόμασταν τους φίλους μας από παντού. Η φιλία σύνορα δεν είχε, το καλώδιο και το τηλέφωνο έφταναν για όλους και κανείς δεν θα λάμβανε το λογαριασμό στο σπίτι. Από τον Αύγουστο του 2004, όμως, δεν κράτησα επαφή με κανέναν, που γνώρισα στο Καλλιμάρμαρο. Προφανώς, αυτή η μαζική χαροποίηση δεν άφησε περιθώρια, να σκεφτούμε και να μοιραστούμε κάτι πιο ουσιαστικό. Ένα σημείωμα, στα κινέζικα, κράτησα μόνο, για σουβενίρ, από τον Γουέι, στον οποίο μάθαινα το «τι κάνεις» και μου απαντούσε με το αντίστοιχο «νι χάο μα»… Εκτός από τον Γουέι, τίποτε άλλο από το χρόνο που πέταξε.

Θυμάμαι, βέβαια, έναν Ελληναρά, που μάζευε όλα τα τεύχη του max και ήθελε να του φέρω ένα με μια, που έβριζε για τηλεοπτική ατάλαντη. Πώς, πού, γιατί, εγώ απλώς του είχα πει πως έγραφα στο voyager. Αλλά επειδή και τα δυο περιοδικά ήταν της ίδιας εκδοτικής οικογένειας, ήθελε στο τζάμπα τεύχος. Ένα πέταγμα έξω απ’ το κιβώτιο. Μπορεί να νόμισε ότι φιγουράρισε, κάπως έτσι, τον αντρισμό του. Ότι ήταν μεγάλος. Όλη η επιδεικτική τάση και βέβαια δεν ήταν για το τεύχος.

Στο τεύχος, του on board περιοδικού “Window”της ίδιας οικογένειας, Οκτώβριος-Δεκέμβριος του 2004, στη στήλη της τελευταίας σελίδας, τιμώμενος ήταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Στο «εισιτήριο με επιστροφή», συνηθιζόταν, όλοι να παραχωρούν κάτι προσωπικό τους. Εκείνος είχε προτιμήσει να δώσει τη διαπίστευσή του, από τους Ολυμπιακούς αγώνες. Στο επόμενο τεύχος, λοιπόν, του Ιανουαρίου-Μαρτίου 2005, για την ίδια στήλη, έπρεπε να βρούμε κάποιον σημαντικό εξίσου. Μα, ποιος να συγκριθεί μαζί του; Η εξαιρετική Μπαζάκα, με την οποία είχαν γίνει επαφές, και μέχρι σήμερα τοποθετείται σπαθί, ακόμη και για τα μέτρα του μνημονίου; Όχι, μου είπαν, άλλος. Έψαχνα οπότε κάποιον, που θεωρούσα εγώ σημαντικό και θα έπρεπε να πείσω και τους άλλους. Αν το ζύγιζα, το θέμα, τα πράγματα δυσκόλευαν. Ποιος να ζύγιζε περισσότερο σε real time; Αν το έβλεπα ηλικιακά, όμως, πιθανότητες υπήρχαν. Θα πρότεινα κάποιον μεγαλύτερο. Αλλά ο σεβασμός στην ηλικία του μεγαλύτερου, δεν είναι δικαίωμα. Είναι προνόμιο. Και ο μεγαλύτερος δεν πρέπει μόνο να φαίνεται. Πρέπει και να είναι.

Οπότε, θα το αντιμετώπιζα θεατρικά. Το συγγραφέα, τον είχα ήδη στο μυαλό μου, και ας μην ήταν αυτός που έγραψε «θεατρίνοι, είστε ψεύτες και προδότες, κατοικία είστε, για σκύλους αρουραίους, ερπετά, που γαβγίζουν και συρίζουν και σφυρίζουν, το ακούω καλά»… Είχε ήδη, από το 2001, γράψει για το θέατρο και τον τρόπο με τον οποίο το έβλεπε, και με αφορμή το μήνυμα της παγκόσμιας ημέρας Θεάτρου (27/3). Ήταν αισιόδοξος, κάνοντας τη σκέψη πως «το Θέατρο είναι δημιούργημα μιας ψυχικής ανάγκης του ανθρώπου που δε θα την αποβάλει ποτέ». Και έγραφε στο κείμενό του, μεταξύ άλλων, ότι «το Θέατρο εξελίχτηκε σε κοινωνικό φαινόμενο, αλλά, άρχισε σαν φυσικό φαινόμενο από τα χρόνια που ο πρωτόγονος ακόμα άνθρωπος άρχισε να απομνημονεύει τα βιώματά του και να τα αναπαριστά στη φαντασία του». Αυτός ήταν ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. «Πατριάρχη» του θεάτρου, κάποτε, τον ονόμασε η Μ. Τσουκαλά, αλλά κατά βάση ήταν ένας απλός άνθρωπος. Διότι, παρόλο που δεν γνωριζόμασταν, δέχτηκε την πρότασή μου και μου εμπιστεύτηκε το χειρόγραφό του, με τον όρο να το επιστρέψω στην Ακαδημία ή στη Βιβλιοθήκη, μέσα σε ένα φάκελο. Τόσο πράος, εκείνο το μεσημέρι που φύσαγε και το μπρίο του αέρα παρέσυρε το χαρτί, χαμογελαστός και περίεργος, να μάθει τι κάνω, τι διαβάζω. Έτσι τον γνώρισα, χειμώνα του 2004. Και προτού του επιστρέψω το χειρόγραφο, το έβγαλα και μια φωτοτυπία, «φακελώνοντας» τη συνάντηση στη μνήμη. Να βλέπω αναπάντεχα το «καλημέρα σας», όταν πέφτει η φωτοτυπία στα χέρια μου, και να θυμάμαι τη στιγμή. Αργότερα, μήνες μετά (το 2005), το χειρόγραφο αυτό ωρίμασε στο θεατρικό μονόλογο «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», και παίχτηκε από τον Τάκη Βουτέρη, στο θέατρο Εξαρχείων της οδού Θεμιστοκλέους. Συγκινητικό.

Έκτοτε, μια φορά, στο οίκημα της Ντενίση, πέτυχα τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, αλλά από το βλέμμα του είδα πως δεν με θυμόταν. Και να θυμόταν, πάλι δεν αλλάζει. Στην οικολογική τέχνη, του θεάτρου, ξέρουν. Τα χωράφια της μνήμης είναι νωπά. Ακόμη, το πέταγμά του, από τη ζωή, αγγίζει εμάς εν ζωή. Στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ενώ βλέπω κάποιους ηθοποιούς-παρουσιαστές να αναμεταδίδουν πόκερ, σκέφτομαι πως και αυτοί ξέρουν. Και ας κοτσάρουν το «μας», -στη φράση «είδαμε τους παίκτες μας»- εκεί που δεν υπάρχει συνάντηση, συμμετοχή, μέθεξη παρά μόνο πληρωμή για να μη χαθεί η μόστρα στο γυαλί. Όλοι ξέρουν, πώς να κάνουν ένα πέταγμα, από το τότε στο τώρα, από το τώρα στο τότε, να χάνονται σε καταφύγια υπό την επίδραση του χρόνου. Οι «δύσκολες νύχτες» είναι το τίμημα μπροστά στη φαντασία, της αταξίας και της ακρότητας, την ίδια στιγμή που οι «ονειρολόγοι» θα έμοιαζαν με άχαρους παρουσιαστές σε ένα πόκερ της γυάλας. Στα χωράφια, καλύτερα, του απέραντου και της «Πολυνησίας». Εκεί που οι νήσοι εμπειρία-ιστορία-απορία μορφώνουν ανθρώπους, του πετάγματος και της θετικής ουτοπίας, και όχι μιας απολιθωμένης, σεβάσμιας κατά τα άλλα ηλικίας.

*(photo) Wassili Lepanto. Θετικές ουτοπίες
Χώρος:
Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς
Διάρκεια:
01/04/2011 - 01/05/2011
Χωράφια την Άνοιξη στην Γερμανία, 1993,
μικτή τεχνική, 38 Χ 58 εκ. Springtime fields in Germany, 1993, combined technique, 38 X 58 cm.

Σύμπραξη στο Gazarte, Δευτέρα 4 Απριλίου, 9 μ.μ.

Η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Άρης Σκιαδόπουλος σάς προσκαλούν σε μια συζήτηση-συνέντευξη
με τον συγγραφέα Μένη Κουμανταρέα

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011 και ώρα 9 μ.μ. | Μικρό αμφιθέατρο του Gazarte

Μετά το τέλος της συνέντευξης ο συγγραφέας θα απαντήσει στις ερωτήσεις των αναγνωστών.

Gazarte
Βουτάδων 32-34
Πλ. Γκαζιού