Στα ραντάρ της Άυν Ραντ: στην έκσταση του «ρομαντικού ρεαλισμού».

Ξεκινώντας με την άλυτη απορία «Ποιος είναι ο Τζον Γκολτ;», από τη σκιά της οποίας η πλοκή του τρίτομου θεματικού μυθιστορήματος εκπηγάζει αλλά και τροφοδοτείται, η Αμερικανοεβραία Άυν Ραντ είναι σαν να ρωτά διαρκώς τον εαυτό της, ποια είναι: διερωτάται σε ποια σημεία άλλοτε συναινεί και άλλοτε συγκρούεται με τους ηρωικούς χαρακτήρες του έργου της Ο άτλας επαναστάτησε. Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή ενορχηστρώνει και σκηνοθετεί τη δράση, σαν να μην έχει αποφασίσει, εξετάζοντας τις πλευρές όλων των χαρακτήρων, το αποτέλεσμα είναι εκστατικό, ρητορικό, πολιτικό. Διότι, είναι επενδυμένο σε μια πολυφωνική αντιπαράθεση χαρακτήρων, στα γνωρίσματα των οποίων επανέρχεται τόσο για να τα περιγράψει όσο και για να τα αφηγηθεί. Ώστε, ακόμη και αν υπάρχουν ενδοιασμοί, για το αν η λογοτεχνία αφορά στο ασυνείδητο της ψυχανάλυσης, γεγονός είναι πως το έργο Ο άτλας επαναστάτησε έχει γραφεί από και για την επιθυμία της αναγνωστικής συνείδησης· χωρίς νιαουρίσματα, φλυαρίες, εντυπωσιασμούς. Γι’ αυτήν τη συγγραφέα, μάλιστα, η Σίλβια Πλαθ να έχει γράψει «πόσο ζηλεύω το μυθιστοριογράφο».

Από την έναρξη του έργου, τρία είναι τα πρόσωπα της αφήγησης, δύο πραγματικά και ένα φανταστικό: πραγματικά είναι ο ζητιάνος που τολμά και ρωτά, για τον Τζον Γκολτ και ο Έντι Γουίλερς, ενώ φανταστικό, πρόσωπο-στοιχειό, είναι ο Τζον Γκολτ. Ο αναγνώστης, οπότε, δε μένει παρά να δει τη μεταξύ τους σχέση. Όμως, το κέρμα «στη σκιά χωρίς πρόσωπο» είναι η αφορμή, για να φύγει ο ζητιάνος, αλλά οι σκιές να περισωθούν. Ώστε, αρχίζει και γίνεται πλέον καθαρή η πρόθεση της συγγραφέως, να περιπλανηθεί και να μας περιπλανήσει στον κόσμο των χαρακτήρων της. Αμέσως, μας εισάγει στον κόσμο των συμβόλων και των μετωνυμιών. Για παράδειγμα, είναι η μεγάλη βελανιδιά που μοιάζει σαν «απόρθητο οχυρό», ιδωμένη ως το «ισχυρότερο σύμβολο δύναμης». Καθώς, απώτερος σκοπός αυτού του εγχειρήματος είναι η κατάδειξη της τελικής ιδέας, ότι κανείς δεν θυσιάζεται-ή δεν πρέπει να θυσιάζεται- για τους άλλους, όπως επίσης και το ότι ο αλτρουισμός δεν υφίσταται. Ο άτλας επαναστάτησε κινείται γύρω από μια ευρύτερη φιλοσοφική αρχή, στον άξονα της οποίας το ηθικό πρόταγμα ενυπάρχει στην οντολογική συνείδηση του ατόμου, και διαλεκτικά, σε σχέση προς αυτήν, άρα ποτέ ξέχωρα. Εφόσον δεν υπάρχει Ηθική χωρίς το Λόγο, εξυπακούεται ότι το ενδιαφέρον εστιάζεται στις σχέσεις εξουσίας, στο πλέγμα των οποίων διαπιστώνεται πόσο ο ορθολογικός εγωισμός έχει μεγάλη βαρύτητα.

Ότι ηθικό πρόταγμα και οντολογική συνείδηση συμπορεύονται, είναι εμφανές μέσα από το ύφος γραφής της Άυν Ραντ, για την ισοδύναμη απόδοση του οποίου αξίζουν συγχαρητήρια στη μεταφράστρια Χριστιάννα Σαμαρά. Η γλωσσική ικανότητα της Ραντ είναι τέτοιου ύψους, που όλα ρέουν, μέσα σε ένα κοινό παιχνίδι με παλμό και αγωνία ρωσικής ρουλέτας, αριστοτελικής δραματικότητας και αντι-συναίνεσης. Από λέξη σε λέξη, ή Από Ωκεανό σε Ωκεανό, για να γίνει μνεία στην «αναθηματική φράση» του Γουίλερς, το αποτέλεσμα γραφής αντανακλά την έκσταση της ίδιας της γραφής, τον πυρήνα και το πάθος: όλα έγιναν από ένα δαιδαλώδες μυαλό που είχε ακονίσει τη δύναμή του, ως αναγνώστρια σεναρίων. Γι’ αυτό και οι διάλογοι ή οι μακροσκελείς μονόλογοι, τύπου soliloque, εξυπηρετούν περισσότερο τη ρητορική και την χαρακτηρολογία, λιγότερο όμως, δίνουν λύση στην εξέλιξη της πλοκής.

Στον πρώτο τόμο λοιπόν, Ο άτλας επαναστάτησε, -Η αντίφαση, η δράση αρχίζει στο γραφείο του Τζέιμς Τάγκαρτ, προέδρου της σιδηροδρομικής εταιρείας Τάγκαρτ Τρανσκοντινένταλ. Η πρωταγωνίστρια-οδοστρωτήρας, Ντάγκνι Τάγκαρτ, αδελφή του Τζέιμς, η οποία θα αναλάβει την αναβάθμιση της γραμμής Ρίο-Νόρτε της εταιρείας και στη μετονομασία της σε γραμμή Τζον Γκολτ, εμφανίζεται στη συνέχεια, για να αρχίσουν οι ζωηρές περιγραφές και μαζί μ’ αυτές, η διαλεκτική της σύγκρουσης, αρχικά μέσα από τη διαφορά της Ντάγκνι και του Τζέιμς, να εγκαθιδρυθεί. Πρόκειται για μια αστείρευτη γραφή, ενόσω άλλοτε γίνεται κυνική και ειρωνική, άλλοτε κατατείνει στο φετίχ και στην ηχηρή εικόνα του, προκειμένου να το ενσωματώσει στη μυθοπλασία. Σε αυτό το πλαίσιο, αναφέρονται η «σκούρα μπλε ρόμπα με τα αρχικά ΧΡ στην τσέπη του στήθους» και το «αποτσίγαρο» σε ρόλο αποδεικτικού στοιχείου. Εν προκειμένω, και το κοντσέρτο για πιάνο του Ρίτσαρντ Χάλεϊ, ως «θριαμβική συμφωνία», εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό, γι’ αυτό και, στο όνομά του, χτίζεται μια διαλεκτική απορίας, αν είναι το τέταρτο ή το πέμπτο: σε αυτήν τη λεπτομέρεια, κρύβεται ο μύθος, ο «θεός» της Άυν Ραντ, η οποία άλλωστε δεν πίστευε παρά στην ελεύθερη ανθρώπινη βούληση. Από την άλλη, η τάση για ακριβολογία και φιλομάθεια, μέσω της οποίας γίνεται αντιληπτή και η ενσυνείδητη ανάγκη για φιλαρέσκεια, εκφράζει πιστά το χαρακτήρα της Ντάγκνι, μιας γυναίκας που παίρνει την κατάσταση στα χέρια της, με τίμημα το όποιο κόστος, ακόμη και αν βρεθεί αντιμέτωπη με τα λόγια της ήττας, με την ίδια την ιστορία της από την αρχή, στη σκιά της απορίας: «Ποιος είναι ο Τζον Γκολτ;»

Βιομηχανικά ντηλ, οικονομικά παιχνίδια, εφευρετικά κόλπα και αφαίμαξη της καινοτομίας, από το ίδιο το σύστημα, προκειμένου να κερδίσει, για να αντιμάχεται τον ανθρώπινο παράγοντα: όλα αυτά φιλτράρονται μέσα από τη ματιά της Άυν Ραντ, και γίνονται ένας καμβάς, στον οποίο τοποθετεί τις «ζωγραφιές», τις ζώσες γραφές των χαρακτήρων της. Είναι ο Φρανσίσκο ντ’ Ανκόνια, ο Χένρι Ρίρντεν, φυσικά η Ντάγκνι Τάγκαρτ, να παλεύει σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, ο Όουεν Κέλογκ, ο Κουέντιν Ντάνιελς, ο καθηγητής Φέρις. Το ενδιαφέρον είναι, ότι η επαναφορά κάποιου προσώπου, μπροστά στην εξέλιξη της πλοκής, υπακούει στην αρχή της αναγκαιότητάς του. Δεν είναι από τύχη. Επίσης, ούτε οι διάλογοι είναι τυχαίοι. Η ερώτηση του Φρανσίσκο, στον Ρίρντεν, «γιατί η ζωή σας διέπεται από άλλον κώδικα αξιών όταν συναλλάσσεστε με το φυσικό κόσμο κι από άλλον όταν συναλλάσσεστε με τους ανθρώπους;» έχει ουσιώδη ρόλο και υπόσταση. Ο Φρανσίσκο είναι ο μποέμ φιλόσοφος που έχει αποστασιοποιηθεί, για να μπορεί να θέτει ξανά τον Ρίρντεν, ενώπιον του ειρωνικού ερωτήματος: «Αλήθεια; Δεν θέλατε να μιλήσουμε για σας; Και τώρα τι κάνετε; Ομολογείτε την απελπισμένη μοναξιά σας, μια μοναξιά που κάνει το γρίφο του χαρακτήρα μου να φαντάζει σημαντικότερος από κάθε άλλο ζήτημα». Άλλωστε, έχει διευκρινίσει πως «το χρήμα είναι η ρίζα όλων των κακών κι εγώ απλώς κουράστηκα να είμαι κακός». Στο σύνολό του, έστω και έχοντας διαβάσει τους δύο μέχρι στιγμής τόμους, Ο άτλας επαναστάτησε, -Η αντίφαση, Το δίλημμα, θεωρώ πως το έργο της Ραντ αποτελεί μια πηγή αφηγηματικής έκστασης. Από την επινόηση για το πιστοποιητικό δωρεάς, που αφορά στην καπήλευση της καινοτομίας για το μέταλλο Ρίρντεν, μέχρι τη θέση ότι «όταν δεν υπάρχουν αρκετοί εγκληματίες, τότε θα πρέπει να τους φτιάξεις. Πώς; Ανάγοντας τόσα πολλά πράγματα σε έγκλημα, ώστε να είναι αδύνατο να ζήσει κανείς χωρίς να παραβιάσει τους νόμους». Όσον βέβαια αφορά στη θέση ότι, «στις Ηνωμένες πολιτείες, ο πλούτος συγκεντρώθηκε χάρη στην παραγωγή και στην ανταλλαγή και όχι με βία και αρπαγή», προφανώς και τα γεγονότα της ιστορίας – για παράδειγμα, στο Αφγανιστάν αλλά και όπου αλλού- δεν στηρίζονται σε αυτήν την «άποψη». Και στην λογική της άποψης, έγκειται το όλο ζήτημα, της αρνητικής πρόσληψης του έργου της Ραντ. Διότι, ακόμη και αν, μέσα από το έργο της Ραντ, προβάλλεται η αντικειμενική αξία, του «έτσι γίνεται», σε βάρος της άλλης ιδέας, «κατά την άποψή μου», εν τούτοις δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό, να ξεφύγεις από τα σύνορα του ενός, έστω και αν είναι το εν ιδωμένο στο πολλαπλό. Όπως και να έχει, μαγεμένη από τον «απόλυτο εγωκεντρισμό της πρόθεσης», να γράψει ένα αριστοτεχνικό έργο, ένα αριστούργημα για την αξία της ορθής κρίσης, η Άυν Ραντ ξέρει και χτίζει αδιαμφισβήτητα την υστεροφημία της στον κόσμο.

Άυν Ραντ Ο άτλας επαναστάτησε, -Η αντίφαση, Το δίλημμα, Η ταυτότητα, εκδόσεις Ωκεανίδα, μτφρ. Χριστιάννας Σαμαρά, Αθήνα 2011.

IndieGoGo στο Exile Room-Αθηνάς 12, 1/11, 21.00

Τρίτη 1/11 στις 21:00

Σε μια εποχή όπου η χρηματοδότηση κινηματογραφικών ταινιών έχει καταντήσει ανέκδοτο, το Exile Room αποφάσισε να σφυρίξει το πιο πολύτιμο μυστικό του: λέγεται IndieGoGo, έχει έδρα στο internet και είναι η πρώτη και μεγαλύτερη πλατφόρμα ανεξάρτητης χρηματοδότησης στον κόσμο.


Μέσα σε μία ώρα, η υπεύθυνη διεθνούς μάρκετινγκ, Erica Labovitz, θα εξηγήσει σε απευθείας σύνδεση μέσω Skype πώς τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ
To IndieGoGo επιτρέπει σε οποιοδήποτε χρήστη να στήσει μια διαδικτυακή σελίδα για την καμπάνια του και να φτιάξει μια λίστα επιβραβεύσεων για όσους αποφασίσουν να συνεισφέρουν οικονομικά στο project. Η επιτυχία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην παρουσίαση (βίντεο, φωτογραφίες, κείμενο) και στην κινητοποίηση της καμπάνιας μέσω social media (Facebook, Twitter) . Το IndieGoGo βάζει την υποδομή κι ο χρήστης την έμπνευση!

ΤΑ ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Αν συγκεντρωθεί ολόκληρο το ποσό που έχει δηλωθεί, το IndieGoGo χρεώνει το χρήστη 4% επί του συνόλου, αν όχι, τότε το ποσοστό ανεβαίνει στο 9%. Σε κάθε περίπτωση, του δίνει χρήματα στο χέρι, για να κάνει την ταινία, χωρίς να περιμένει χρηματοδότηση από οποιοδήποτε κρατικό φορέα. Οι συνεισφορές ξεκινούν από 1 Ευρώ έως "τα ουράνια". The sky is the limit!

Η ΒΕΤΕΡΑΝΟΣ
Η Ελληνοαμερικανίδα φοιτήτρια του αυστηρότατου μεταπτυχιακού τμήματος Film Studies του UCLA Alethea Avramis, βγάζει τα άπλυτά της στη φόρα. Έχοντας μόλις γυρίσει την πτυχιακή της ταινία στην Ελλάδα με τη βοήθεια του IndieGoGo, θα πει πώς ξεκίνησε τη δική της προσπάθεια, σε τι κοινό απευθύνθηκε και γιατί δεν θα έπρεπε να τη ζηλεύουν που ζει στο Los Angeles. Κανείς δεν μοιράζει λεφτά, ούτε στην Πόλη των Αγγέλων...

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Exile Room, Αθηνάς 12, 3ος όροφος, απέναντι από τη στάση Μετρό Μοναστηράκι, τηλ 210 3223395

*Το εργαστήριο θα γίνει μέσω Skype σε απευθείας σύνδεση με το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Άντζελες και αποτελεί το πρώτο μέρος της νέας σειράς Exile Room Skype Sessions.
Η συμμετοχή είναι δωρεάν και η γλώσσα εργασίας είναι τα Αγγλικά.

Η Σάσκια Σάσεν στην Αθήνα, 1/11στη Στέγη, 7μ.μ.

Στην Αθήνα η κορυφαία διανοούμενη
Σάσκια Σάσεν,
ειδική σε θέματα παγκοσμιοποίησης και μετανάστευσης.

Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν
σε συζήτηση
με θέμα
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ



την Τρίτη, 1 Νοεμβρίου 2011, στις 7 μ.μ.
στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
(Λ. Συγγρού 107-109, Αθήνα).

Oμιλητές
Σάσκια Σάσεν, Καθηγήτρια Κοινωνιολογίας (έδρα Robert S. Lynd)
στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης
και συν-επικεφαλής της Επιτροπής για την Παγκόσμια Σκέψη
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών
Ομιλητής/Συντονιστής
Δημήτρης Ψυχογιός, δημοσιογράφος, εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Διευρύνει η παγκοσμιοποίηση την κοινωνική ανισότητα; Αυτό που σίγουρα διευρύνεται είναι το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις και οι ευκαιρίες να βγουν από τη φτώχεια εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι το στοίχημα της παγκοσμιοποίησης που θα προάγει τη δίκαιη ανάπτυξη μπορεί να κερδηθεί; Και εάν είναι έτσι, τι περιθώρια υπάρχουν για να επικρατήσουν οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης;

Η εκδήλωση εντάσσεται στον κύκλο Εμείς και οι Άλλοι – Εμείς ως Άλλοι που έχει ως αντικείμενο τη μετανάστευση. Το ζήτημα απασχολεί όλη την Ευρώπη και οι ευρείες συζητήσεις που θα γίνουν θα επικεντρωθούν τόσο στην ελληνική διάσταση του ζητήματος, όσο και στη διεθνή.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορούν τα βιβλία της Σάσκια Σάσεν:
Κοινωνιολογία της παγκοσμιοποίησης
Χωρίς έλεγχο; Η εθνική κυριαρχία, η μετανάστευση και η ιδιότητα του πολίτη την εποχή της παγκοσμιοποίησης

ΓΙΑ ΤΗ ΣΑΣΚΙΑ ΣΑΣΕΝ
Η Σάσκια Σάσεν είναι καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις. Κορυφαία διανοούμενη, ειδική σε θέματα παγκοσμιοποίησης και μετανάστευσης. Μερικά από τα θέματα που θίγει στα βιβλία της: Πώς παράγονται καινούργιες κοινωνικές ομάδες, ο νέος ρόλος του κράτους, τα διλήμματα των εξουσιών, οι μετακινήσεις των συνόρων, οι αντιθέσεις της σύγχρονης εποχής.
Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα βιβλία: Global Networks/Linked Cities• Guests and Alien• The Global City: New York, London, Tokyo.
περισσότερα στο http://www.saskiasassen.com/

1η "Επίσημη" για τον Γιάννη Μπεκιάρη στην "7", 1/11

Την Τρίτη 1 Νοεμβρίου η γκαλερί «7» παρουσιάζει την 1η ατομική έκθεση του ζω-γράφου ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΕΚΙΑΡΗ.

Θεματικός άξονας της έκθεσης είναι μια διαφορετική ματιά στο αστικό τοπίο της πόλης: πολύχρωμα νεοκλασικά, επιβλητικά ακροκέραμα και διακοσμητικά μοτίβα αρχοντικών κτισμάτων που κοσμούν την Αθήνα.Το δυνατό–διατρητικό φως της Αττικής μεταμορφώνει κάθε λεπτομέρεια των νεοκλασικών σε οπτικό συμβάν καθιστώντας αδύνατο να περάσει απαρατήρητη. Καταγάλανοι ουρανοί και πυκνά σύννεφα σε έντονα και καθαρά χρώματα, λειτουργούν ως ένα πρίσμα αισιοδοξίας που μας κάνει να εστιάζουμε στην καλοφτιαγμένη πλευρά της πόλης: αυτής που φτιάχτηκε, κάποτε, με μεράκι. Τα εναπομείναντα αρχιτεκτονικά στολίδια μας διατηρούν σωτήρια στη μνήμη μια υψηλή αισθητική που τείνει να εκλείψει.

Ο Γ.Μπεκιάρης σπούσε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. θεσ/νίκης με δάσκαλο τον Γ.Γκολφίνο.[2000-2005].
Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές [2005-2006] στο Canterbury Christ Church University στο Kent της Μ. Βρετανίας.

Ατομικές εκθέσεις :
2009 : ¨Ελευσίνα : ΕικΑστικό τοπίο ¨ , Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Ελευσίνας
« Λ.Καναλλόπουλος».
2011 : Γκαλερί «7» ,Αθήνα.

Από το 2003 μέχρι σήμερα έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές – θεματικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα & το εξωτερικό.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ : 1 - 26 / 11/ 2011
Τρίτη – Πέμπτη - Παρασκευή : 11:00–14:00 & 18:00–21:00.
Τετάρτη-Σάββατο: 11:00-15:00

Γκαλερί 7
Ζαλοκώστα, 7 (106.71) ΑΘΗΝΑ
Τηλ.– Fax: 2103612050

Η απορία μιας γυναίκας από τη Βόρεια Ελλάδα.

«Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»

Ρωτάει κάποιος, ρητορικά, πώς είναι δυνατόν να ψηφίζονται αντικοινωνικά μέτρα-μάστιγες για τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία, έστω και με δεδηλωμένο «πόνο ψυχής». Διόλου περίεργο, να ψηφίζονται -άψυχα- μέτρα, όπως ακριβώς κάποιος από εμάς –διόλου άβολα, άρα πάρα πολύ βολικά- δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, τη μικροπολιτική ευθύνη της προσωπικής ζωής του. Διότι, για όλους υπάρχει έστω μία -εργοβόρα ας την ονομάσω-στιγμή· που απαιτεί έργο.

Σε επικοινωνία, από το Σάββατο, και έχοντας μάθει το χρονικό της κατάστασης, γράφω για την περίπτωση μιας γυναίκας. Επειδή και μία ώρα είναι πολύ, για μια γυναίκα με 85% αναπηρία, να ζει και να κοιμάται στο δρόμο. Επειδή πλέον είναι έξω, στο δρόμο, πολύ περισσότερο από μία ώρα, μαζί με τη δεκαοχτάχρονη κόρη της. Ήδη, από την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου το βράδυ, κοιμούνται κάτω από το διαμέρισμα, συνιδιοκτήτες του οποίου είναι αυτή η γυναίκα και ο πρώην άντρας της. Επειδή, δεν έχω τι να απαντήσω στην ερώτησή της: «Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»

22 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο, η ιστορία αυτής της 49χρονης γυναίκας μου γίνεται γνωστή. Πρέπει να γίνει κάτι. Καμιά φορά οι συμπτώσεις της ιστορίας και τα νούμερα, αγγίζουν προσωπικές φλέβες. Πόσο μάλλον όταν ένας άνθρωπος με καρκίνο ήδη που έχει υποστεί εγκεφαλικό, έχει κάνει επέμβαση ισχίου και επιπλέον, στη συνέχεια, -ως απόρροια της εγχείρησης- χωρίζει, βιώνει μια ζωή τεταμένη, απίστευτη και όμως αληθινή. Είμαστε υπό του μηδενός.

Είναι μια γυναίκα με δύναμη και γι’ αυτό περιμένει, από τους αρμόδιους, τη δικαίωση. Ο πρώην άντρας της, της στερεί το δικαίωμα της συνιδιοκτησίας, με το να μην εμφανίζεται στο διαμέρισμα. Η νέα κρίσιμη ημερομηνία, για την επικείμενη συνάντηση με το δικαστή ημέρας, είναι η 4η Νοεμβρίου. Μέχρι τότε, μαζί με την κόρη της θα είναι στο δρόμο, κάτω από το σπίτι τους, περιμένοντας να μπουν μέσα. Το παράπονό της, είναι δικαιολογημένο: «Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»… Διότι, η ειρωνεία της «τύχης και της ζωής», είναι ότι η πόρτα του διαμερίσματος, το οποίο έχει από κοινού με τον πρώην σύζυγο, είναι θωρακισμένη. Και για να σπάσει, χρειάζονται κόψιμο με τροχό και ώρες δουλειάς. Κατά συνέπεια, οι κλειδαράδες δεν αναλαμβάνουν, χωρίς αστυνομική παρουσία. Οι αστυνομικοί της περιοχής, από την άλλη, της είπαν να απευθυνθεί στα δικαστήρια. Από την πλευρά της πολιτείας, έρχεται η απάντηση πως δεν μπορεί να υπογραφεί χαρτί για κάτι νόμιμο. Είναι νόμιμο, και δεν θα κριθεί ως αδίκημα, να ρημάξει την πόρτα του ακινήτου, στο οποίο είναι συνιδιοκτήτρια. Πώς να σπάσει την πόρτα, όμως, ένας άνθρωπος με αναπηρία 85%; Είναι δυνατόν;

Ακόμη και στην κρίση του παραλόγου, όπου τα λόγια εκφέρονται μεγάλα, οι σωματικές δυνατότητες είναι αυτές που είναι. Αυτές που είναι και χειρότερες, είναι και οι παροχές της πολιτείας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προς στιγμή, παροχές δεν υπάρχουν. Καθώς, για το ακίνητο, το οποίο μοιράζεται ως συνιδιοκτήτρια με τον πρώην άντρα της, -αλλά δεν μπορεί να μπει, τη στιγμή που ο ίδιος δεν παρουσιάζεται, για να ανοίξει-, της έκοψαν το αναπηρικό επίδομα των…312 ευρώ. Και μόλις έρθει το εκκαθαριστικό-που δεν έχει έρθει-, θα πρέπει να ξανακάνει τα χαρτιά της για να πάρει το επίδομα, όταν το πάρει. Επιπλέον, δεν έχει άλλη ασφάλιση, εφόσον από τότε που η «Ασπίς Πρόνοια» έκλεισε, το 2009, δεν μπορεί να επωφεληθεί του συμβολαίου ζωής της.

… Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου, λοιπόν, αυτή η γυναίκα με την κόρη της θα είναι στο δρόμο; Η δική μου απορία.

Εβδομάδα με μπρίο από την Αργεντινή: Roberto Cossa.

Είναι ιταλικής καταγωγής, γεννημένος στο Μπουένος Άιρες, το 1934, με πολλά έργα στο ενεργητικό του, μεταξύ των οποίων και το θεατρικό “Gris de ausencia”. Το προφίλ είναι του Roberto Cossa. Αναζήτησα, διαδικτυακά, το όνομά του, εξ’ αφορμής της θεατρικής ανθολογίας με τίτλο: “Teatro Breve Contemporáneo Argentino”, -Colección Literaria LyC (Leer y Crear), ediciones Colihue, Buenos Aires 2010- όπου το συγκεκριμένο έργο του Cossa συμπεριλαμβάνεται. Γραμμένο με χιούμορ σε μια διάλεκτο, πιο πολύ συγγενική των ιταλικών και λιγότερο των ισπανικών, το έργο παιχνιδίζει ανάμεσα στις γλώσσες και αφήνει ένα παράθυρο ανοικτό στην πολιτισμικότητα. Σε συμβολικό επίπεδο, οι σποραδικές λέξεις, ενωμένες σε ένα κράμα γλωσσών, έρχονται να αναδείξουν πόσο σποραδικοί αντίστοιχα είναι και οι άνθρωποι, αυτοί που φεύγουν στην ξενιτιά με σκοπό την ανεύρεση μιας δουλειάς και ενός υποσχόμενου μέλλοντος. Υπό αυτήν την έννοια, η οικογένεια είναι οι ρίζες, στις οποίες τα μέλη της ανατρέχουν και επιστρέφουν, άλλοτε ζωντανά και άλλοτε μέσα από ένα τηλεφώνημα: με τη φωνή εκκρεμή σε δύο πατρίδες και συμπεριφορές, γλώσσες και καθεστώτα. Με το όνομα “Gris de ausencia” υπονοείται το χρώμα της βαλίτσας, η εικόνα της οποίας εμφανίζεται από την έναρξη του έργου, τη στιγμή που η δράση τοποθετείται στη Ρώμη, στη συνοικία Τραστέβερε, και ειδικότερα στην “Trattoria La Argentina”. Οι μνήμες της Αργεντινής έρχονται μέσα από το μουσικό ήχο του tango “Canzoneta”, προαναγγέλλοντας τη νοσταλγική εκφορά του λόγου, στο πλαίσιο της οποίας μνημονεύεται η ομορφιά της οδού Florida, με τα λουλούδια και τα δέντρα να αγκαλιάζουν, το ένα το άλλο. Καθώς, προτού γίνει συγγραφέας, ο Roberto Cossa ήταν ηθοποιός, ενέχει ενδιαφέρον η άποψή του ότι, «οι συγγραφείς είναι συγκρατημένοι ηθοποιοί» (actors reprimidos). Ερασιτέχνες ενδεχομένως, συγκρατημένοι όχι, είναι και οι διάφοροι μαθητές, βίντεο των οποίων υπάρχουν στο youtube να παίζουν σε σπίτια και σε προσωπικά δωμάτια το “Gris de ausencia”.



*στη φωτογραφία ένα άλλο βιβλίο του ίδιου.

Στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, στις 25/10 έχει dueto tango...

Χάρτινες ζωές: η ζύμωση της γυναικείας αγωνιστικότητας.

Ο τίτλος Χάρτινες Ζωές του νέου μυθιστορήματος της Πέρσας Κουμούτση, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, προαναγγέλλει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης κατάστασης. Με βάση το μυθιστορηματικό άξονα, αυτή η ευθραυστότητα αγγίζει ιδίως το γυναικείο φύλο. Έχοντας επιλέξει, για θέμα, την αλήθεια τριών γυναικών και τριών γενεών, η συγγραφέας δεν θα απέφευγε το αναπόφευκτο και θα ερχόταν στα λόγια του Πάουλ Τσέλαν: λέγοντας την «αλήθεια», θα έλεγε τις «σκιές». Πλέον, εξ αφορμής του νόμου της γραφής, το μαρτύριο θα μαρτυρηθεί. Κατά συνέπεια, Χάρτινες Ζωές είναι οι σπονδυλωτές ζωές τριών αφηγηματικών προσώπων: της Μαριάνθης, της Βικτωρίας και της Ανθής. Η μία μετά την άλλη, εκφράζουν τη νομιμοποιημένη ιδέα της γυναικείας αγωνιστικότητας, στο πέρασμα του χρόνου, ενώ εξιστορούν τον τρόπο με τον οποίο η γυναικεία ταυτότητα ζυμώνεται, μέσα από το φυλλομέτρημα κόπων, ιδεολογιών και χρόνων. Υπό σκιά, πάντα, βλέπουμε πως έχει ευδοκιμήσει μία άλλη, παράλληλη ιστορία, η οποία ακολουθεί τις εξιστορούμενες ζωές τους, άλλοτε ραίνοντας αρκετές ενοχές και άλλοτε αποξηραίνοντας το πάθος. Στην πλούσια πορεία αυτής της εξέλιξης, τόσο της γυναικείας ελευθερίας όσο και της συνακόλουθης επίγνωσης, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, ποια από τις τρεις γυναίκες διαμορφώνει πιο ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμη και αν αυτό είναι προφανές από το τέλος του μυθιστορήματος. Το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται εκεί, διότι ο τρόπος με τον οποίο η Πέρσα Κουμούτση διεισδύει στα λιμνάζοντα ύδατα του παρελθόντος τους, αποσκοπεί στην καθολική μετασχηματιστική εξέταση της γυναικείας προσωπικότητας. Σαν να μεταφράζει την αγωνία, την ηπιότητα και την καρτερικότητα σε διαλεκτική σχέση με τον αντίλογο, την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητα, η μεταφράστρια της αιγυπτιακής ατμόσφαιρας και των τοπίων του νομπελίστα Ναγκίμπ Μαχφούζ, εδώ αντιπαλεύει το χρονικό της μοίρας, για να καταλήξει ότι οι γυναίκες μπορούν και διεκδικούν την ελευθερία, που δικαιούνται. Σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, κλείνει το χρονικό των τριών γενεών-γιαγιάς, μητέρας, κόρης- με μια επιστολή σε πρώτο πρόσωπο, ως καθρέπτης, για το μέλλον, αλλά και ως είδωλο, του παρελθόντος, για τα πτώματα που αερίζονταν, μέχρι την ανάληψη της τελικής απόφασης. Και αν το μυθιστόρημα κινείται σε μονολογικό τόνο, καθώς εξυπακούεται πως το «εγώ» απευθύνεται σε ένα «εσύ» ούτως ώστε να αντανακλάται σε αυτό, βλέπουμε τη σχέση της πολυφωνίας να προσυπογράφεται και να ισχύει. Κατά τη διάρκεια της αναγνωστικής διαδρομής, μπορεί να μην υπάρχουν γλωσσικοί πειραματισμοί ύφους, εν τούτοις το κέντρο βάρους της αφήγησης δεν χάνεται ούτε στιγμή. Το μήνυμα αφορά στο ότι το υποκείμενο δεν είναι ποτέ σταθερό και δεδομένο, αντίθετα διαφοροποιείται μέσα από τη διαθήκη των εμπειριών, στις οποίες, τρόπον τινά, υποθηκεύει τη ζωή του, ενόσω διαχειρίζεται την επιστροφή των απωθημένων.


Πέρσα Κουμούτση Χάρτινες Ζωές, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2011.

Algunas recurrencias en las Literaturas Iberoamericanas, I. Cervantes, 31/10

Instituto Cervantes de Atenas
Actividades culturales
Πολιτιστικές εκδηλώσεις

31/10, 19.30 η νέα ημερομηνία
Presentación de libro de Claudia Costanzo-Dalatsi
Algunas recurrencias en las Literaturas Iberoamericanas

Παρουσίαση του βιλίου της Κλάουδια Κοστάνσο-Δαλάτση
Ορισμένες επαναλήψεις στις Ιβηροαμερικανικές Λογοτεχνίες

Algunas recurrencias en las Literaturas Iberoamericanas presenta una propuesta teórica en el marco de la Literatura Comparada, centrada en la recurrencia hipostática, que se propone como una de las alternativas para trascender las limitaciones de los universales y de la doxa.

El conjunto de profundos análisis que la estudiosa hace de las obras de algunos de los más importantes escritores iberoamericanos permiten verificar la propuesta teórica y la metodología de la autora.

La obra será presentada por los Profesores de la Universidad Capodistríaca de Atenas, Dres. Carlos Crida (catedrático de Literatura y Civilización Españolas), María Cutsudaki (catedrática de Lengua Inglesa) y Dimitris Drosos (profesor de Civilización Hispanoamericana).


En griego.
En colaboración con la Embajada de Uruguay en Atenas y la Editorial Oselotos.

Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23.
Entrada libre hasta completar el aforo.


Το βιβλίο Ορισμένες επαναλήψεις στις Ιβηροαμερικανικές Λογοτεχνίες κάνει, στο πλαίσιο της Συγκριτικής Λογοτεχνίας, μια θεωρητική πρόταση που εστιάζει στην υποστατική επανάληψη και παρουσιάζεται ως μία εκ των εναλλακτικών για την υπέρβαση των οικουμενικών και της δόξας (γνώμης).

Το σύνολο των αναλύσεων κάποιων από τους σπουδαιότερους ιβηροαμερικανούς συγγραφείς, που με πνευματώδη τρόπο παρουσιάζει η συγγραφέας, λειτουργεί ως επαλήθευση της θεωρητικής πρότασης και ως τρόπος απόδειξης της μεθοδολογίας που η ίδια χρησιμοποιεί.

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι καθηγητές του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών: Δρ. Κάρλος Κρίδα, επικεφαλής της έδρας Ισπανικής Λογοτεχνίας και Πολιτισμού, Δρ. Μαρία Κουτσουδάκη, επικεφαλής της έδρας Αγγλικής Γλώσσας και Δρ. Δημήτρης Δρόσσος, Καθηγητής Ισπανοαμερικανικού Πολιτισμού.


Στα ελληνικά.
Σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Ουρουγουάης στην Αθήνα και τις Εκδόσεις Οσελότος.


Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23.
31/10, Ώρα 19.30
Είσοδος ελεύθερη μέχρι να πληρωθούν οι θέσεις.

Νόμος και Ιστορία: η περίπτωση της αφηγηματικής θεραπείας

Αν με ρωτούσαν, γιατί η αφηγηματική θεραπεία είναι σημαντική, θα απαντούσα με μια φράση του Bourdieu: επειδή «τα γεγονότα δεν μιλούν παρά μόνο όταν τα ρωτάμε» (Bourdieu, 1973). Με αυτή τη φράση αρχίζει την εισήγησή του «Υποκείμενα και αντικείμενα της εμπειρικής έρευνας», το 1988, ο καθηγητής μου Κλήμης Ναυρίδης, προκειμένου να μιλήσει για τις σχέσεις αντικειμένων και υποκειμένων. Και τον μνημονεύω εδώ, επειδή ο καλός δάσκαλος είναι κληροδόχος και κληροδότης, με το να γίνεται διαμεσολαβητής του γνωσιολογικού υπερκείμενου στους μαθητές του. Η αξία της αφηγηματικής θεραπείας, ένα όνομα-επινόηση του Αυστραλού Μάικλ Ουάιτ(1948-2008), προσδιορίζεται με αυτούς τους αναγνωριστικούς όρους, γνώσεων και δεξιοτήτων ζωής: ορίζεται από διαμεσολαβητές και διερευνητές τόσο της κυρίαρχης, προβληματικής ιστορίας όσο και της υποβόσκουσας εναλλακτικής ιστορίας. Η διερευνητική πρακτική αποτελεί το κλειδί για τη θεμελίωση της αφηγηματικής θεραπείας, ώστε ο άνθρωπος να αναδειχθεί ο ειδήμων αφηγητής της ζωής του. Αυτός είναι ο απώτερος στόχος.

Με το βιβλίο της Τι είναι η αφηγηματική θεραπεία; Μια ευκολοδιάβαστη εισαγωγή, σε μετάφραση του ψυχολόγου Αδάμ Χαρβάτη, και σε επιμέλεια της Βιολέτας Καφταντζή, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις University Studio Press, (Θεσσαλονίκη 2011), η Alice Morgan προσφέρει έναν οδηγό συνύπαρξης, σε καιρούς που όλοι τον χρειάζονται. Προτείνοντας, εμβαθύνοντας, προσκαλώντας. Το ζήτημα, που θέτει, είναι πως κάθε λειτουργός κοινοτικής εργασίας ή υγείας γίνεται ένας διαμεσολαβητής: κάποιος που αποπειράται να προσωποποιήσει το πρόβλημα-του θυμού, της ζήλειας, της απώλειας- και αξιοποιεί τις γνώσεις του, για να το διερευνήσει από απόσταση για εκείνον αλλά και με εκείνον που ενέχεται στο πρόβλημα. Ώστε, μέσα από την πρακτική της αναδιήγησης, ενίοτε προφορικά και ενίοτε με σχηματικές ή ζωγραφικές αναπαραστάσεις, το πρόβλημα αντιμετωπίζεται σε περισσότερες–εκ της μίας-διαστάσεις, και έξω από το πρόσωπο, για να διαπιστώσει, πράγματι, ο άνθρωπος ότι αυτός είναι ο ειδήμων της ζωής του. Και τα 14 κεφάλαια είναι γραμμένα με απλό και κατανοητό τρόπο αλλά χωρίς να υπολείπονται σε επιστημονικότητα, ενώ στο τέλος, του κάθε κεφαλαίου, παρατίθεται ένας κατάλογος χρήσιμων παραπλήσιων εγχειριδίων, για περαιτέρω ενασχόληση με το κάθε ζήτημα-παράμετρο του προβλήματος. Το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δομούνται, πλέκονται και, εν συνεχεία, περιπλέκονται από ανθρώπινες σκέψεις, είναι αναμφισβήτητο. Η προσέγγιση, όμως, αυτής της ab origin δυσκολίας απαιτεί τη χρήση μεθοδολογικών βοηθητικών εργαλείων, όπως είναι οι ερωτήσεις «τοπίου ταυτότητας» ή «τοπίου συνείδησης» και οι ερωτήσεις «επανένταξης στη μνήμη», ακόμη και η ενσωμάτωση, στο έργο του λειτουργού κοινοτικής εργασίας, κάποιων επιστολών. Βοηθούν, επίσης, η προτίμηση των ουσιαστικών –έναντι της χρήσης των επιθέτων και της σύστοιχης στοχοποίησης, και η διαδικασία της πλαισίωσης του προβλήματος. Ώστε, το πρόβλημα εξωτερικεύεται, ενώ από την άλλη πυκνώνει η εναλλακτική ιστορία. Πράγματι, ένας οδηγός παροχής έξυπνων «προτάσεων», ή συμβουλών –με την πραγματική χρήση του ρήματος «συμβουλεύω» (σκέπτομαι μαζί), την οποία εύστοχα ο ψυχολόγος και μεταφραστής Αδάμ Χαρβάτης υπογραμμίζει στην εισαγωγή- με ενόραση τη συνύπαρξη, ήταν απαραίτητος, στην ελληνική γλώσσα. Καθώς, το νόημα παράγεται κοινωνικά αλλά και μεταδίδεται, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, όταν προέρχεται από τη μητρική μας γλώσσα. Τι είναι η αφηγηματική θεραπεία; Μια ευκολοδιάβαστη εισαγωγή: είναι τα μικρά βήματα, είναι τα δύσκολα βήματα. Υπεύθυνα και ελεύθερα. Για να συνυπάρχουμε φυσικά, φυσιολογικά, ηθικά.


Alice Morgan Τι είναι η αφηγηματική θεραπεία; Μια ευκολοδιάβαστη εισαγωγή, μτφρ. Αδάμ Χαρβάτη, επιμ. Βιολέτας Καφταντζή, εκδόσεις University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2011.

Δωρεάν σεμινάριο για τον Ρέμπραντ στο Μπενάκη

Palazzolo Acreide, μια εμπειρία μοιρασμένου χρόνου.

Σκοτώνεις, άραγε, κάτι που αγαπάς, γράφοντας γι’ αυτό; Και αν ναι, γι’ αυτό άργησα να πιάσω τις αναμνήσεις, από εκεί που τις άφησα, μήνες πίσω, λίγο πριν από τον Ιούνιο; Οι εικόνες γεννούν νοσταλγία, σαν ένα μέρος από το σώμα να βρίσκεται ακόμη ξύπνιο εκεί. Φεύγοντας από το Palazzolo Acreide της Σικελίας, γυρίζω στην Ελλάδα με πολλή ενέργεια: με μικρούς «χάρτες κοινοκτημοσύνης», ή κοινής νοημοσύνης. Αυτόν τον τίτλο έδωσα στις χειρόγραφες σημειώσεις, των φίλων που έμειναν πίσω και αυτών που ταξιδεύαμε μαζί προσδεμένοι, από την πτήση Κατάνη-Ρώμη και έπειτα Ρώμη-Αθήνα. Σε αυτήν την περίσταση, η Κοινή νοημοσύνη δεν εκτιμάται ελάχιστα, όπως συνηθίζεται να μας υποδεικνύουν για την άλλη, την κοινή γνώμη. Όχι. Η Κοινή-με κεφαλαίο-νοημοσύνη είναι το αποτέλεσμα της ομαδοποίησης και συγχρονίας, μέσα από παιχνίδια αυτοσχεδιασμού και ενεργοποίησης. Είναι ανεκτίμητη σαν ένα μαργαριτάρι των βουνών Iblei, όπου βρίσκεται κρυμμένο, από το χρόνο επί τροχάδην, το Παλατσόλο: μια σφιχτή αγκαλιά 10.000 κατοίκων που δεν έχει να ζηλέψει, σε τίποτε, τις χρηματιστηριακές, τα εστιατόρια υψηλής τραπέζης, τα καφέ οθόνης και εσπρέσο τριών (3) ευρώ.

Εκεί γελούν. Σου ζητούν συγνώμη αν καθίσουν μπροστά σου, με γυρισμένη πλάτη, και ας μην τους ξέρεις. Αν δίνεις γενναιόδωρα το χαμόγελό σου, μην πας ποτέ μόνος με τη σκέψη να διαβάσεις τα Σικελικά Νέα, όπως σκόπευα εγώ. Μόνο διαγώνια κατάφερα να ρίξω μια ματιά. Κατέληξα να μιλώ με το σύζυγο της κυρίας, που μου είχε γυρίσει την πλάτη, έμαθα ότι νοικιάζει δωμάτια για 20 ευρώ, σε φίλους Έλληνες, και πως κάποτε είχαν όλοι τους, η μεγάλη φαμίλια, έλθει στην Ελλάδα. Όχι στη Σαντορίνη, αλλά στην Κόρινθο. Ανατρέχοντας στο παρελθόν, συναντάμε το φαινόμενο του αποικισμού των Ελλήνων στην Ιταλία από τον όγδοο ως τον τρίτο π.Χ αιώνα.

Οι Σικελοί –σαν να βλέπω τον σεφ μας, Tancredi, τον Μάρκο και τον Λουίτζι «τσιτσίνο» (γλυκούλη) που με διόρθωνε στις λεπτομέρειες, τώρα, μπροστά μου- το έκαναν θέμα, όταν, από 70 σεντς, έπρεπε να πληρώσουν τον «καφέ» 80. Και ήταν όλοι εύθυμοι, να μπουν στη ζωή μου δυνατά, να τα ρωτήσουν όλα: πώς και πού έμαθα ιταλικά, τι με φέρνει και τι μου αρέσει στην πατρίδα τους, το Παλατσόλο. Από το καφέ Corsino, μέχρι το καφέ Sicilia, -αποστάσεις του μονόλεπτου-, γύρω από την κεντρική πλατεία με ορόσημο τη Βασιλική του Αγίου Σεβαστιανού του 15ου αι. που ξαναχτίστηκε μετά το 17ο αι.- όπου στα σκαλοπάτια της, μπροστά στα κιθαρίσματα ζήσαμε στιγμές απείρου κάλλους με νυκτόβια σαλιγκάρια-, επαναλαμβάνω την ίδια ιστορία, ότι ήμαστε 24. Ιταλοί και Έλληνες-Βαλκάνιοι μαζί, για μια ανταλλαγή νέων. Ο Γιώργος ο ψηλός, ο Κώστας με τον καφέ, η Στέλλα με τα τραγούδια, η Άννα από τη Σερβία με τις μπύρες, η Ήρα με τη μουσική και τα κοτσιδάκια, ο Βαγγέλης ο φωτογράφος, ο Βαγγέλης στο γλυκό κόσμο του, ο Στάθης που συνομιλούσαμε για ποίηση και ρυθμό και του πήρα ένα Topolino, -επειδή «τα κόμικς παίζει» χωρίς ενστάσεις-, ο «γιατρός» ή Νίκος, η Δήμητρα με τις πρόβες. Άμα ξεχνάω και κανένα πρόσωπο, ίσως μας ξέχασε και εκείνο, όταν κοιμόμαστε στην Chiesa Immacolata, έναν “wanna be” -από το μεράκι του Σλάβιο- ξενώνα, παλιό μοναστήρι, και κουκουλωνόμαστε στους υπνόσακους, για να πατάξουμε την υγρασία. Δε βαριέσαι, το χειρότερό μου ήταν στη λίμνη Τσιβλού, σε σκηνή. Κρύο και πάλι κρύο.

Ένα κλικ του πλακόστρωτου μεσαίωνα ακριβώς μπροστά μας. Με το ιταλικό καλωσόρισμα, ben venuti, αντικρίσαμε όλη τη μεσαιωνική ομίχλη, τέλη του Μάη. Νωρίτερα, στα σκοτάδια της διαδρομής «Κατάνη-Παλατσόλο», μέσα από το πούλμαν βλέπαμε μόνο πλημμυρισμένη άσφαλτο. Πού ήρθαμε, σκεφτόμαστε. Δυο ώρες αργότερα, σαν τα κακόμοιρα, κουβαλώντας τις βρεγμένες αποσκευές μας, αναζητούσαμε την «αψεγάδιαστη» Immacolata, με συνοδό τη βροχή, από το σοκάκι Pietro Messina και ύστερα πάλι στην κεντρική Vittorio Emanuele. Και πώς θα αλλάξει το τοπίο, λίγες ημέρες αργότερα, με τον ήλιο της Σικελίας να ψήνει τους ώμους μας και Κυριακάτικα, στη Vittorio Emanuele, να παρελαύνουν όλα τα cinquecento του Palazzolo Acreide. Το Παλατσόλο, αυτό το όμορφο χωριό με τα ωραία κρουασάν για πρωινό, τη γρανίτα και τον καφέ α λα «Μάντολα» –δηλαδή εσπρέσο χτυπημένο με παγωτό και «πικραμύγδαλο»-, τα ζουμερά ερυθρά πεπόνια «canta al lupo» (σαν Ωδή στο λύκο) και τα υπέροχα γλυκά, είναι ένας τόπος μεταμορφώσεων. Από το 663μ.Χ. έως τον 9ο αιώνα, όταν οι Άραβες εισέβαλαν στη Σικελία με αποτέλεσμα να υποστεί καταστροφές, μέχρι το μεγάλο σεισμό του 1693 και έως σήμερα, παραμένει ο χρόνος παγωμένος. Αιώνια νιότη αποτυπωμένη όπως στα λαογραφικά εκθέματα του Οίκου-Μουσείου Antonino Uccello, Σικελού ποιητή και ανθρωπολόγου (1922-1979), ο οποίος υπήρξε ιδρυτής του Μουσείου και το εγκαινίασε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1971. “Abbiamo voluto aprire al pubblico un anti-museo: cioè una casa de la civiltà contadina con ingresso libero a tutti, e usufruita come un servizio sociale”. Όπως, λοιπόν, τέθηκε από τον ίδιο, σκοπός του ήταν να ανοιχτεί, στο κοινό, ένα είδος αντί-μουσείου, ένας οίκος λαϊκού πολιτισμού με ελεύθερη είσοδο για όλους, ώστε να αξιοποιείται ως μια κοινωνική υπηρεσία. «Κοινωνία»… όπως «θέατρο».

Έχουμε φτάσει μια ανάσα πριν από τη λήξη του διεθνούς φεστιβάλ Κλασικού Θεάτρου Νέων, το οποίο για το 2011, διήρκεσε από τις 9 Μαΐου ως τις 3 Ιουνίου. Σχολικές θεατρικές ομάδες ανασύρουν τους μεγάλους τραγικούς και με πιάνουν αδιάβαστη. Διότι, όσο αγαπώ το θέατρο, τόσο διαπιστώνω τη μετριότητα, ότι δεν προλαβαίνω για όλα. Εδώ είναι η ευκαιρία, να δω από μαθητές τις Ικέτιδες του Αισχύλου, δηλαδή, την ικετευτική ιστορία των Δαναΐδων και του πατέρα τους, προς την πόλη του Άργους, προκειμένου να αποφύγουν τον αιμομικτικό γάμο με τους γιους του Αιγύπτου. Στα ιταλικά, ο Λόγος είναι πιο ιδιαίτερος. Ντροπαλοί στην αρχή οι μαθητές, στη συνέχεια, όμως, δίνουν χαμόγελα, ιδίως μόλις ακούγεται το όνομά μου και είμαι και Ελληνίδα, πού το πας αυτό; Η δασκάλα και σκηνοθέτης τους, Μαρία Ελένα, τονίζει ότι, η ιδέα της φιλοξενίας και η ελευθερία της επιλογής ήταν σημαντικά θέματα προς συζήτηση, ώστε να ανεβάσουν αυτήν την παράσταση. Και οι μαθητές έμαθαν να συγχρονίζονται, να είναι ομάδα, όπως είπε η Μαριέλλα.

Αυτές οι εκπαιδευτικές προσπάθειες σαφώς επαναφέρουν το θέατρο στη φυσικότητά του, λυτρώνουν το θεατή από το κριτικό δαιμόνιο, και λειτουργούν ως κίνητρα πολιτιστικού αθλητισμού. Διότι, αλλάζει η κλίμακα και συνακόλουθα, η διαδικασία της πρόσληψης. Στο Teatro Greco του Παλατσόλο, -και όχι γενικά, σε ένα …θέατρο των Συρακουσών (βλ. σελίδα από τα Νέα-Σαββατοκύριακο)- βλέπω να γεννιέται ένα πάθος από τα κείμενα. Είναι ζωηρό, που αξίζει να το συνδέσω με την περίφημη ρήση, του Θεόφραστου, ότι η τραγωδία ήταν «ηρωικής τύχης περίστασις», ενώ η κωμωδία «ιδιωτικών πραγμάτων ακίνδυνος περιοχή». Γυρίζω στο σήμερα, για να θυμηθώ μια κουβέντα με ένα μαθητή, ότι αυτοί που επιβάλλουν το γέλιο μας-και δεν το διεκδικούν δίκαια-, μας είναι αδιάφοροι (βλ. Φιλιππίδης). Πρέπει σχολεία και δάσκαλοι να πιάσουν δουλειά και να γίνουν ανταλλαγές μαθητών, Ελλάδας-Σικελίας. Το φεστιβάλ δεν είναι καινούριο. Και ευτυχώς υπάρχουν πολλοί μαθητές που αγαπούν το θέατρο.

Ο αποχαιρετισμός στους Σικελούς έρχεται με τον κρότο των βεγγαλικών: φούξια, πράσινα, χρυσαφί. Ενώ έχουμε δοκιμάσει από όλες τις πίτσες του Τανκρέντι και έχουμε αδειάσει το πιάτο της σούπας κατά το έθιμο “fare la scarpeta” –να γλείφεις το πιάτο- ανταλλάζουμε αγκαλιές και φορτία ενέργειας. Βαριοί οι αποχαιρετισμοί και ας υπήρχαν αυτά τα πανηγυρικά βεγγαλικά. Στην Immacolata αργότερα, θα ακούγονταν μουσικές και φωνές μέχρι πρωίας. Στα πράγματά μου, εκτός από αυτά που ήρθαν και θα επέστρεφαν ξανά στην Ελλάδα, είχα τρία καινούρια: μια ηφαιστειακή μαύρη πέτρα για το λαιμό, -από την Αίτνα-, ένα φλιτζάνι Café Sicilia και… ένα καρύδι. Και τα τρία ήταν αποκτήματα της τελευταίας βραδιάς. Αναμνήσεις αποχαιρετιστήριου βάρους. Περιμένοντας να έρθουν όλοι, για να στρωθούμε στο τραπέζι, γυρίζω τα δρομάκια. Έτσι, σε ένα από αυτά, είδα την πέτρα, σε μια βιτρίνα. Περπατώντας, όμως, μόνη μου, κάτι σκέφτηκα, που για να το σημειώσω, άνοιξα μια πόρτα και ζήτησα μια κόλλα χαρτί από έναν Σικελό, σε ένα γραφείο. Ε, και αυτός, ο Πάολο- έτσι, ρώτησα και το όνομά του-, με κυνήγησε, -εκεί που ήμουν αμέριμνη, σε ποιητικούς συνειρμούς- για να μου δώσει…το καρύδι του. Το ίδιο βράδυ, έπρεπε οπωσδήποτε να πιω και άλλον ένα «καφέ» στο καφέ Σικελία, για να αποχαιρετίσω το μέρος. Ε, όπως καθόμουν και κοιτούσα το φλιτζάνι σκεφτόμουν: που το έχουν κάνει έτσι για να βλέπουν το σχέδιο, όπως το πιάνουν, μόνο οι δεξιόχειρες και όχι οι αριστερόχειρες, αλλά τι ωραίο που είναι, χαρακτηριστικό του Παλατσόλο με το όνομα Sicilia τυπωμένο. Και τότε, ενώ φεύγουμε από το καφέ, -ο Αλεσάντρο, ο Μάρκο και εγώ-, με φωνάζει ο γιος-ανιψιός από τις κυρίες που είχαν το καφέ, -με τις οποίες βεβαίως είχα πει ιστορίες όλες τις μέρες- και μου δίνει ένα φλιτζάνι καθαρό: επειδή σε είδα, πώς το κοίταζες, μου λέει. Una faccia, una tazza… Αυτή είναι η Ιταλία, μια δεύτερη πατρίδα. Μια χώρα που επίσης έχει ζητήματα εγκατάλειψης και ανεργίας των νέων. Άκουγα πολλά ξένα, ρουμάνικα μάλλον, και ρωτώντας τη Τζιόρτζια, με τι ασχολούνταν οι Ρουμάνες εκεί, έμαθα ότι, προσέχουν ηλικιωμένους. Μυστηριώδης αλλά και μελαγχολικός είναι αυτός ο χρονικός τόνος, για να είμαστε και εντός πραγματικότητας.

Εκδήλωση αφιερωμένη στο έργο του Γιάννη Βαρβέρη

21 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ «ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ», 10/10 στις 20.00

Αφιέρωμα στον ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ

Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ με αφορμή την έκδοση της ανθολογίας

21 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ «ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ»
(ανθολόγηση – μετάφραση – σημειώσεις: Κατερίνα Σχινά)
σας προσκαλούν σε μια βραδιά αφιερωμένη
στον ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ, τον μεγάλο παρεξηγημένο των αμερικανικών γραμμάτων,
τη Δευτέρα, 10 Οκτωβρίου 2011, στις 8 μ.μ.,
στον ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (Ιπποκράτους 118, Αθήνα).

Για το έργο και την επιρροή του στην παγκόσμια λογοτεχνία
θα μιλήσουν η Χριστίνα Ντουνιά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Νέας Ελληνικής Φιλολογίας
του Πανεπιστημίου Αθηνών, και η Κατερίνα Σχινά, μεταφράστρια-κριτικός λογοτεχνίας.
Αποσπάσματα από το έργο του Πόε θα διαβάσει ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας.

ΤΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΟΕ
Η ποίηση του Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι βαθιά και στιλπνή σαν όνειρο, μυστηριακή και τέλεια σαν κρύσταλλο.
ΣΑΡΛ ΜΠΟΝΤΛΕΡ

Ο Πόε είναι ο μόνος συγγραφέας χωρίς ψεγάδι. Ποτέ δεν έκανε λάθος.
ΠΟΛ ΒΑΛΕΡΙ

Αυτό που είναι εκπληκτικό στον Πόε είναι η ρώμη της φαντασίας του, η ακρίβεια της εύγλωττης λεπτομέρειας. Έτσι, επιτυγχάνει ένα αποτέλεσμα παραδόξως αληθοφανές και πειστικό.
ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΕΦΣΚΙ

Οι ιστορίες μυστηρίου του Έντγκαρ Άλαν Πόε είναι η ρίζα από την οποία βλάστησε μια ολόκληρη λογοτεχνία. Πού ήταν το αστυνομικό μυθιστόρημα πριν ο Πόε τού εμφυσήσει την πνοή της ζωής;
ΑΡΘΟΥΡ ΚΟΝΑΝ ΝΤΟΪΛ

Ο Πόε είναι ένας τυχοδιώκτης, όχι όμως με την κοινότοπη έννοια της λέξης: εξερευνά τις δυνατότητες του πνεύματος, τα μυστήρια της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τα απόκρυφα της λευκής σελίδας. Δεν είναι ένας «ζωγράφος της ζωής», αλλά ένας χτίστης, ένας εφευρέτης των μορφών, ένας εξερευνητής των πιο διαφορετικών ειδών.
ΤΣΒΕΤΑΝ ΤΟΝΤΟΡΟΦ


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Μια όσο γίνεται πληρέστερη εικόνα του πολυσύνθετου και πολυώνυμου πεζογραφικού έργου του Έντγκαρ Άλαν Πόε, του μεγάλου παρεξηγημένου των αμερικανικών γραμμάτων, παρέχει η παρούσα έκδοση. Πεζογραφήματα που εντάσσονται στις ενότητες: Τρόμος / Φανταστικό / Μυστήριο / Περιπέτεια / Επιστημονική φαντασία / Σάτιρα καθώς και το διάσημο ποίημα «Το κοράκι» συνθέτουν αυτή την ανθολογία, που συμπληρώνεται με κατατοπιστικές εισαγωγές στα περιεχόμενα έργα και εκτενείς σημειώσεις.

4 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων...γιατί;

Περιβαλλοντολογική συνείδηση
από τις εκδόσεις Μεταίχμιο:
(μου ήρθε με email και το διαδίδω)
4 Οκτωβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων

Η έλλειψη βίας οδηγεί στην υπέρτατη ηθική, που είναι και ο σκοπός όλης της εξέλιξης. Μέχρι να σταματήσουμε να κάνουμε κακό στα ζώα, είμαστε ακόμα απολίτιστοι.

Τόμας Έντισον

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1931 σ' ένα συνέδριο περιβαλλοντολόγων στη Φλωρεντία, ως ένας τρόπος για την ευαισθητοποίηση κοινού και ειδικών για τα υπό εξαφάνιση ζώα. Από τότε, η γιορτή διευρύνθηκε και περιλαμβάνει όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου.
Η 4η Οκτωβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, επειδή συμπίπτει με τον εορτασμό της μνήμης του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που έχει αναγορευτεί από την Καθολική Εκκλησία ως προστάτης των ζώων και του περιβάλλοντος.


Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

Άρθρo Πρώτo
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Άρθρο Δεύτερο
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.

Άρθρο Τρίτο
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Άρθρο Τέταρτο
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.

Άρθρο Πέμπτο
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.
2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Άρθρο Έκτο
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο Έβδομο
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Άρθρο Όγδοο
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο Ένατο
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Άρθρο Δέκατο
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.
2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο Ενδέκατο
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Άρθρο Δωδέκατο
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί "γενοκτονία", έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο Δέκατο Τρίτο
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο Δέκατο Τέταρτο
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Διεθνής Ένωση Δικαιωμάτων των Ζώων - Παρίσι 1978
πηγή: www.greenpage.gr

*φωτογραφία-quiz: τι είναι στο χέρι της Roberta -το στιγμιότυπο είναι από τη Σικελία-;... (απάντηση: είναι ένα μωρό βατραχάκι)

Ψαρεύοντας πάλι στην πόλη

Μουσική του ροζ πάνθηρα ύποπτα ξετρυπώνει από μια τρύπα-καφέ στην Εμμανουήλ Μπενάκη. Να σου, Παρασκευή, και μια LIFO: απ’ τις λίγες που ξετρυπώνονται την επόμενη μέρα. Ευκαιρία είναι να δω το ζώδιό μου. Στα φούξια κι εγώ, επί ποδός, είμαι με ένα λινό φόρεμα, αγορασμένο στο Σάλτσμπουργκ.

Τα ζώδια πολλοί κορόιδεψαν, την τύχη κανείς. Και όμως, Στην Ταξική Νεύρωση, του Vincent de Gaulejac, των εκδόσεων Παπαζήση, στην εισαγωγή, διευκρινίζεται ότι «το άτομο ορίζεται λιγότερο από την αναφορά του σε μια κοινωνική/ εθνική/ οικογενειακή ομάδα, που του προσφέρει μια θέση μέσα σε μια σταθερή τάξη πραγμάτων, και περισσότερο από την αναφορά του στον ίδιο του τον εαυτό και σε κατηγορίες αποκοινωνικοποιημένες (η προσωπικότητά του, ο λογαριασμός του στην τράπεζα, το ζώδιό του, το παρουσιαστικό του…), μέσα σε μια μεταβαλλόμενη τάξη πραγμάτων»(σ.27). Και βέβαια, προτού αρχίσει την περιοδολόγηση του φαινομένου, ο συγγραφέας επισημαίνει ότι αυτό «έχει πολλαπλές συνέπειες».

Γι’ αυτό και υπάρχουν ποικίλοι τρόποι έκφρασης: είμαι με ένα λινό φόρεμα, φορώ ένα λινό φόρεμα, έχω ένα λινό κ. ο. κ.

Και ο «ορισμός» θα μπορούσε να είναι θέμα τεχνικής: ανατρέχεις σε παλιές φωτογραφίες, τότε που με μεγαλύτερη αφέλεια δινόσουν στο φακό χαμογελώντας διάπλατα, βρίσκεις χαμένα αντικείμενα του χρόνου και τα επαναφέρεις, από τη ντουλάπα σε prêt a porter. Η τύχη είναι με το μέρος των ταξιδιάρικων παιδιών: της υποβολής, της έμπνευσης, της διαίσθησης. Κοινώς, δεν πιάνεις τίποτε στην τύχη.

Εμπνέομαι, από το μονόλογο του Μανόλη Αναγνωστάκη, Είμαι αριστερόχειρ ουσιαστικά, των εκδόσεων Πατάκη (Αθήνα, 2011), ότι «η ποίηση είναι έκφραση νεανική» (σ. 84) καθώς και από το ότι «στην προπολεμική περίοδο, τα περιοδικά είχαν έναν κοινό άξονα» (σ. 73). «Κοινός άξονας» σημαίνει προφανώς «Λόγος» -και, άρα πολυφωνία-, αντί για προβολή μιας μονοδιάστατης εικονιστικής διάθεσης. Και η χαρακτηρολογία της ποίησης, ως «νεανική έκφραση», δείχνει τον τόπο όπου αναβλύζει το νερό της πηγής: δείχνει την ίδια την ψυχή. Το βιβλίο είναι μικρό και πολύ ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον είναι το ζήτημα της φωνής. Στην ποίηση, η φωνή έχει έναν ρόλο πιο συναρπαστικό, εξίσου και στο δοκίμιο. Έχει μια δύναμη. Άκουσα, στο Βήμα, διαδικτυακά, τον Ντέιμιεν Χερστ να μιλάει για την τέχνη και τη δημιουργία με κοινωνικό αντίκτυπο, με αφορμή την έκθεση στο μουσείο Μπενάκη. Οι ίδιες ακριβώς φράσεις, σε γραπτή μορφή, θα μου φαίνονταν κοινότοπες. Χωρίς το «μέταλλο» της φωνής, δεν θα ήταν εξίσου δυνατή, για ένα θεατή, η «εκμετάλλευση» του καλλιτέχνη, που έρχεται από μακριά και ανοίγεται στην ελληνική κοινωνία. Σαφές είναι, βέβαια, ότι ο καλλιτέχνης μιλά μέσα από το έργο του. Οπότε, η διάκριση της φωνής είναι απλώς και μόνο αυτό που είναι: μια διάκριση. Ή, υπό την έννοια ότι η φωνή είναι φωνές μαζί, ανατρέχοντας στη Σολάλ Ραμπίνοβιτς, και στο άρθρο της «Η αγάπη μεταβίβασης» –Ψυχανάλυση και Τέχνη, Σχολή Ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόϋντ, Αθήνα 1999-2000- υπαγορεύεται ότι «οι φωνές είναι η βασιλική οδός της επιστροφής του διακεκλεισμένου: γιατί για να ακουσθούν οι λέξεις χρειάζονται τη φωνή, γιατί το απορριφθέν και το διακεκλεισμένο σημαίνον μέσα στο πραγματικό γίνεται πραγματικό, πραγματικό με την πλέον κατάλληλη μορφή για το Όνομα –του Πατέρα, δηλαδή με τη μορφή της φωνής του, επειδή το πράγμα-φωνή, το πράγμα-λέξη διωγμένο μέσα στο πραγματικό, επανέρχεται μ’ αυτή τη μορφή πραγματικού, αρπάζοντας στο πέρασμά του τις περιπλανώμενες λέξεις (αυτές του πολέμου και του πατέρα)», σ.38.

Η παραπάνω τοποθέτηση, ωστόσο, συνδέεται και με το ζήτημα της ύπαρξης των παραισθήσεων. Σύμφωνα με τους ψυχιάτρους και τη Ραμπίνοβιτς, «οι παραισθήσεις υπάρχουν επειδή υπάρχουν διαταραχές του λόγου και υπάρχουν διαταραχές του λόγου γιατί δεν υπήρξε κανένα ‘‘λέω-ότι-όχι’’ να χωρίσει το υποκείμενο παιδί από τη μητέρα του» (σ.38).

Ποιος θα μας χωρίσει από την τρόικα, δεν ξέρω. Και τι να συμπεράνει κάποιος, αφού μια επίσκεψη σε διάφορους χώρους «εργασίας» πείθει για την σημερινή κατάντια. Στο ΕΚΚΕ άκουσα ότι υπάλληλοι έφερναν -ή φέρνουν- χαρτί υγείας. Σε μια εταιρία πράσινης-υποτίθεται-ενέργειας, πάλι, είδα αγάλματα αριστερά και δεξιά, ενώ έπαιζε δυνατά Ρέμος και Μαζωνάκης: στην αίθουσα «θέλεις-μπουζούκια-πάμε», δυο κοπέλες με περπάτημα πιγκουΐνου –κούτσα κούτσα- ζύγωναν το τηλέφωνο, το οποίο ακουγόταν να χτυπάει πίσω από μια κλειστή πόρτα με κεφαλαία γράμματα «Πρόεδρος»…Πρόεδρος της Αφροδίτης της Μήλου; Αυτός ο λεγάμενος έχει ορίσει και ένα υδάτινο σημείο –ζεν στη Λιοσίων- μέσα σε αυτόν το διάκοσμο με τα αγάλματα. «Φεύγετε;», με ρώτησε η μια πιγκουΐνος. «Όπως βλέπετε», απάντησα στον ίδιο συρτό τόνο. Αν είχε υπόψη της, τι σόι εταιρείες κυκλοφορούν στην Αθήνα, η τρόικα θα σήκωνε τα χέρια ψηλά…η επιστήμη, -κρίνοντας από τα συγκεκριμένα παραδείγματα-, το έχει κάνει, η τρόικα όχι;

Γίνονται φεστιβάλ- κατόπιν σκέψης 2 ετών-, όπως το Music and Cultural Festival στη Φολόη, τέλη Ιουλίου έως αρχές Αυγούστου του 2011, και ακόμη μαθαίνω πως δεν έχουν πληρωθεί ούτε κάποιοι καλλιτέχνες ούτε άνθρωπος που είχε βασικό επιτελεστικό και υποστηρικτικό ρόλο. Γιατί; Η κρίση χτυπά τον εργαζόμενο αλλά τιμά το διοργανωτή; Αναρωτιέμαι... και δεν έρχεται ούτε ο ροζ πάνθηρας να μου δείξει τι LIFO ζωή μας περιμένει.

Αναδημοσίευση: “Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου” σε ΔΟΛ και “Πήγασο”

Ένα προδιαγραμμένο σχέδιο, καλά μελετημένο, έχουν ξεκινήσει να υλοποιούν οι δύο μεγάλοι εκδοτικοί όμιλοι της χώρας. Πήγασος και ΔΟΛ, Μπόμπολας και Ψυχάρης, με αγαστή συνεργασία, ξεκίνησαν πογκρόμ απολύσεων εκατοντάδων εργαζόμενων. Και μιλάμε για υπαλλήλους των 1.000 και 1.500 ευρώ που βρίσκονται από τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά και φυσικά χωρίς την επιλογή της… εφεδρείας. Αφού τους ξεζούμισαν, για ένα κομμάτι ψωμί τώρα εν μέσω της κρίσης τους στέλνουν στο σπίτι τους.

Στον ΔΟΛ οι απολύσεις και οι απομακρύνσεις λένε ότι θα φθάσουν τις 40 με 50. Από τα «Νέα» φεύγουν 11 εργαζόμενοι ανάμεσά τους τα μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ Δημήτρης Τσαλαπάτης (του έκοψαν την στήλη του) και Νανά Νταουντάκη (αποζημιώθηκε και συνεχίζει με μπλοκάκι), οι Μηνάς Βιντιάδης, Ειρήνη Καρανασοπούλου, Δημήτρης Πολιτάκης, Μαίρη Κατσανοπούλου, Ρένα Δημητρίου, Ελένη Ξενάκη και Τάσος Αναστασίου (σκιτσοράφος). Εκτός από την Νταουντάκη με μπλοκάκι θα συνεχίσουν ως αρθρογράφοι και οι Παντελής Καψής και Παύλος Τσίμας (που επίσης πήραν αποζημιώσεις), καθώς και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ.

Από το «Βήμα» φεύγουν οι Νάνσυ Ζαμπέτογλου, Παναγής Γκιόλμας, Σπύρος Φράγκος, Λουίζα Αρκουμανέα, διευθύντρια του in.gr Δέσποινα Γαβριήλ και άλλοι 1 – 2 εργαζόμενοι στα περιοδικά του ομίλου. Από τον ΔΟΛ απολύθηκαν, σύμφωνα με πληροφορίες, και δύο συνδικαλιστές διοικητικοί υπάλληλοι: ο πρόεδρος της Ένωσης Προσωπικού Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου Χρήστος Μέδης και ο προϊστάμενος των οικονομικών υπηρεσιών Μιχάλης Πρωτολάτης.

Την ίδια ώρα ο Φώτης Μπόμπολας έκλεινε το «TV Έθνος» και απέλυε τους δημοσιογράφους Ελένη Γκίκα (πολιτιστικό – βιβλίο), Ηλία Σαμαρίκα («TV Έθνος») και Σοφία Στυλιανού (πολιτιστικό). Οι πληροφορίες λένε ότι θα γίνουν 7 απολύσεις στο ατελιέ και τα τμήματα παραγωγής και ότι λόγω του «TV Έθνος» μπορεί να χαθούν έως και 10 θέσεις εργασίας (π.χ. όσοι συνεργάζονταν και με το «Έθνος της Κυριακής» που έχει μπει σε τροχιά απολύσεων).
Υπενθυμίζεται ότι ο κ.Μπόμπολας είχε απειλήσει με 50 απολύσεις αν οι εργαζόμενοι και η ΕΣΗΕΑ αντιδράσει στην μονομερή απόφασή του να μην πληρώνει στην ώρα του. Ωστόσο, προχώρησε σε απολύσεις, αν και ουδείς αντέδρασε…

«Καλά να πάθουν» θα πουν ορισμένοι που απεχθάνονται το ρόλο που παίζουν τα media στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και γενικά της διαπλοκής. Δεν είναι όμως έτσι. Πίσω από τα λαμπερά ονόματα της τηλεόρασης, πίσω από τα φανταχτερά επώνυμα των «δημοσιογράφων» των εφημερίδων με τους παχυλούς μισθούς και τα μπόνους, υπάρχουν “μυρμήγκια”. Πρόκειται για εργαζόμενους που μπαίνουν κι αυτοί στο κολαστήριο της ανεργίας μαζί με άλλους 250 χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους τους τελευταίους μήνες.
Όμως, πέρα από τις δεκάδες απολύσεις που έχουν γίνει τις τελευταίες δύο ημέρες υπάρχουν παραδείγματα «απομακρύνσεων» που δείχνουν πώς έφτασε εδώ που έφτασε η Ελλάδα. Κολλητοί του αφεντικού και συνδικαλιστές με… πλούσια δράση, διευθυντές με μισθούς το μήνα όσους για κάποιους σε ένα χρόνο, κόρες φίλων, όλοι μαζί, αποχωρούν λαμβάνοντας μια μεγάλη αποζημίωση και στη συνέχεια δουλεύοντας με δελτίο παροχής.
Έτσι, δηλαδή θα μειώσουν το κόστος για να ξαναπάρουν δάνεια , ή μήπως για να απολύσουν καμιά εκατοστή “μυρμήγκια” βρήκαν και μερικά φανταχτερά ονόματα και δήθεν τα διώχνουν, στην ουσία όμως τα χρυσοπληρώνουν;
Παλιά τα κόλπα για εκείνους που ζητούν απολύσεις στο δημόσιο γιατί όπως ισχυρίζονται είναι η μόνη λύση και για εκείνους που φαγώθηκαν τόσον καιρό για συγκυβέρνηση στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά μόλις άρχισε να καταρρέει άρχισαν και τις κωλοτούμπες.
Έτσι γίνονται οι μπίζνες στα media.
πηγή: http://www.antinews.gr/2011/10/01/125108/

Yoga&Laughter: Σάββατο 8 Οκτωβρίου, στην Αιόλου