Default Landscapes του Γιώργη Γερόλυμπου ως 7/11

Η καινούρια έκθεση του καλλιτέχνη - φωτογράφου Γιώργη Γερόλυμπου με τίτλο Default Landscapes εγκαινιάζεται τo Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στην γκαλερί a.antonopoulou.art. Εδώ και τρία χρόνια, ο θυμός εναλλάσσεται με τη θλίψη, η ντροπή με τον φόβο, η καταστροφή με το κενό. Τρία χρόνια τώρα, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από νούμερα και ποσοστά, ακρωνύμια σε ξένες γλώσσες, ασφάλειες και επισφάλειες, βιώσιμες ή μη συνθήκες, συμφωνίες, συμβάσεις κτλ. 

O καθένας από μας ακολουθεί, βουβός, την μοναχική πορεία του μπροστά στον δέκτη. 

Κι όμως, κάθε μέρα, για μια στιγμή, έστω για μια στιγμή, κάτι διαπερνά τη σκληρή επιφάνεια της πτώσης και μπαίνει πιο μέσα, θερμαίνοντας για λίγο την ημέρα. Κάτι διαφορετικό για τον καθένα: η έγνοια του φίλου, ο καλός λόγος στη δουλειά, η συντροφικότητα κι η τρυφερότητα της επαφής. Οικειότητα από τον ιδιωτικό κόσμο, κουράγιο από τη συλλογικότητα. 

Πολύ πριν μάθουμε ότι Default σημαίνει χρεοκοπία, γνωρίζαμε τον όρο ως “επιστροφή στις αρχικές ρυθμίσεις” της συσκευής που είχαμε μπροστά μας. Όταν κάτι έπαυε να λειτουργεί, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να επιστρέψεις στην αρχή. Στην ουσία. 

Τα τοπία αυτά είναι τοπία μιας χώρας υπό τη συνεχή αγωνία πτώχευσης, οικονομικής αλλά και ηθικής. Ταυτόχρονα, είναι τοπία επιστροφής στα ουσιώδη. Είναι η μέρα και η νύχτα μου, η πραγματικότητα που ζω και το όνειρο που ελπίζω. 

Είναι ο τόπος που έφερα κι εγώ σ’ αυτή την κατάσταση και ο τόπος που πρέπει κι εγώ να ξαναφτιάξω. 

Είναι ο τόπος μου. Θα μείνω. 

Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου στις 12.00 το μεσημέρι ( 12-4) 

Διάρκεια έκθεσης: 29 Σεπτεμβρίου – 7 Νοεμβρίου 2012 

a.antonopoulou.art

Αριστοφάνους 20, 4ος όροφος, Ψυρρή

Ώρες λειτουργίας: 

Τετάρτη –Παρασκευή 2-8 

Σάββατο 12-4

Επάγγελμα και επιστήμη τους το…facebook;

Εικόνες της πόλης είναι και οι ειδήσεις για εικονικές πράξεις 

Εικόνες της πόλης είναι και οι ειδήσεις για εικονικές πράξεις, ήτοι, για επιδείξεις λογικής και ευαισθησίας. Στα πρόσφατα χρονικά της Βουλής των Ελλήνων, σημειώθηκε ερώτηση βουλευτή με αφορμή σελίδα «κοινωνικής δικτύωσης» που διατηρούσε ένας 27χρονος και έφερε το όνομα «Γέροντας Παστίτσιος». Η ιστοσελίδα καταργήθηκε, ο 27χρονος συνελήφθη. 

Αυτό το περιστατικό, ωστόσο, δεν εκφράζει μια τυχαία, μεμονωμένη κίνηση. Προστίθεται στον κοινωνικό αναβρασμό που υποκινείται ηθελημένα. Αυτοί που πριμοδοτούν τη σύγχυση, αποβλέπουν στην πολιτική τους επιβίωση, στην εξωραϊσμένη προβολή του κρατικού συστήματος συμβεβλημένου του θρησκευτικού του περιεχομένου αλλά και στην απομάκρυνση της γνώμης των πολιτών από τα καίρια και ουσιώδη ζητήματα των ημερών. Σαν να μην είναι, στη συνείδηση μερικών, εντυπωμένο ότι ο δημόσιος λόγος, από το βήμα της Βουλής, είναι δημόσιος χρόνος. Ότι είναι δημόσιο χρήμα αντί πλεονεξία. 

Η συνέχεια του κειμένου: 

http://www.rednotebook.gr/details.php?id=6876 

Is Amour the answer?Η Αγάπη είναι η απάντηση;

Is Amour the answer? 

The latest movie Amour of Michael Haneke offers the spectators the pleasure to belong in his story regarding the old age and life’s end; the director of Hidden and The white ribbon makes us love again Amour since we need to remember it so as to decode its meaning in our own way.

Setting out on this personal journey to decode what I have internalized, after seeing the movie at the 18th international film festival of Athens Nychtes Premieras I am to recall the fifth verse of “the outpost”, a poem from the collection Paths of Tomas Tranströmer, -The great enigma, translated by Robin Fulton, New Directions Books, New York 2006-, which says: “Mission: to be where I am. / Even in that ridiculous, deadly serious/ role- I am the place/ where creation is working itself out.”

The reason why I recall now this verse is due to the elective affinities I detect between Amour and “the outpost”. In Amour, the irony of love considered as the other side of death is rife. For Georges, Jean-Louis Trintignant, the relationship between him and Anna, Emmanuelle Riva, has been crucial for all the years they lived together, but it is only upon her first stroke that he realizes he has grown from a normal husband into a unique and faithful mate. In Amour, the alienation of the two retired music teachers-from others-is an important factor so as to see the topical meaning of love and its reflections in kindness, understanding and compassion as well as the bad aspect of instincts and physical denial. By the same token, in coming to appreciate the worth of what he has, Georges is forever consigned to a painful life where no one place can fully be home except for home. There, Georges means. He is “topos”for Anna. He is the place where Amour is working itself out...

Therefore, in Amour, home is the only intimate refuge for love and pain; whereas love is viewed as the other side of death, related to the nature and origin of pain. Through Georges- Jean-Louis Trintignant, through his silently active and loving gaze, the importance of moral behavior is conveyed to the spectators. If it had not been for Haneke, however, this movie would have probably been a disaster; for, his issue is a delicate one that demands special treatment. It is Haneke who focuses on the male gaze in order to make the spectators see how it has internalized the female voice. His film direction casts light on the facets of human nature when life is seen as a spectrum of death.

Thus, Jean-Louis Trintignant and Emmanuelle Riva, two outstanding film personalities that have contributed to the history of cinema during their career, give exquisite performances as Georges and Anne. Apparently, they shape the theatre of love, where either relatives or even children seem so different and partially unable to feel the nature and life of the problem. Anna has been paralyzed; she confronts problems in speaking and communication; not only she cannot play the piano any more but also dementia after the strokes causes serious trouble and confusion in her daily life.

From the director’s standpoint, Amour is a dinner strictly for two that enables two mates to rethink about the truth of their relationship and common life that ran away like running water from the tap. When death knocks their door this evaluation comes to be crucial. Death reality needs no publicity and this feeling about the life’s end keeps up with the winter atmosphere throughout the film.

Anyway, it is the director’s skillfulness that guarantees the concise, exquisite result without bordering on depression. Within one Paris-type apartment the connotations used construct a film worthy of attention and support. It is interesting to observe how Haneke first narrates something and then chooses to show the object of narration in the film. After the film, the dialogue about the essence of love is topical again. Is love the answer to all those who damage their political unconscious by nurturing their one and only ego? In a nutshell, we owe Haneke a lot.

• Production year: 2012 
• Countries: Austria, France, Germany
• Directors: Michael Haneke
• Cast: Emmanuelle Riva, Isabelle Huppert, Jean-Louis Trintignant 
 Cannes Palme d' or 2012

Η Αγάπη είναι η απάντηση; 

Η τελευταία ταινία Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε προσφέρει στους θεατές την ευχαρίστηση να ανήκουν στην ιστορία του για την τρίτη ηλικία και το τέλος της ζωής• ο σκηνοθέτης του Κρυμμένου και Της λευκής κορδέλας μας κάνει να αγαπήσουμε την Αγάπη ξανά εφόσον χρειάζεται να τη θυμόμαστε για να αποκωδικοποιήσουμε τη σημασία της με τον τρόπο μας.

Ξεκινώντας αυτό το προσωπικό ταξίδι αποκωδικοποίησης περί του εσωτερικευμένου, αφότου είδα την ταινία στο 18ο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου της Αθήνας, Νύχτες πρεμιέρας Cosmote, πρέπει να ανακαλέσω την πέμπτη στροφή από «Την προφυλακή», ένα ποίημα της συλλογής Μονοπάτια του Tomas Tranströmer, -The great enigma, μτφρ. Robin Fulton, New Directions Books, New York 2006- που λέει: «Αποστολή: να βρίσκομαι εκεί που είμαι. Ακόμη και σε αυτόν εκεί τον γελοίο, θανάσιμα σοβαρό/ρόλο, -είμαι ο τόπος όπου η δημιουργία εξαντλεί τον εαυτό της» (ελλ. μτφρ. δική μου).

Ο λόγος που ανακαλώ τώρα αυτή τη στροφή οφείλεται στις εκλεκτικές συγγένειες που διαβλέπω ανάμεσα στην Αγάπη και «Στην προφυλακή». Στην Αγάπη, είναι διαδεδομένη η ειρωνία της αγάπης, θεωρημένης ως η άλλη όψη του θανάτου. Για τον Ζωρζ, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, η σχέση του με την Άννα, Εμμανουέλ Ριβά, είναι σημαντική για όλα τα χρόνια που έζησαν μαζί, αλλά μόνο μετά το πρώτο εγκεφαλικό της συνειδητοποιεί ότι έχει εξελιχθεί, από κανονικός σύζυγος σε μοναδικός και πιστός σύντροφος. Στην Αγάπη, η αποξένωση των δύο συνταξιούχων δασκάλων μουσικής- από τους άλλους- είναι ένας σπουδαίος παράγοντας προκειμένου να δουν το επίκαιρο νόημα της αγάπης και τους αντικατoπτρισμούς του στην ευγένεια, στην κατανόηση και στη συμπόνια, καθώς και την κακή πλευρά των ενστίκτων και της φυσικής άρνησης. Στο ίδιο πλαίσιο, ερχόμενος να εκτιμήσει την αξία αυτού που έχει, ο Ζωρζ είναι για πάντα απεσταλμένος σε μια επίπονη ζωή, όπου κανένα μέρος δεν μπορεί πλήρως να είναι σπίτι εκτός από το σπίτι. Εκεί ο Ζωρζ σημαίνει. Είναι ο τόπος για την Άννα. Είναι ο τόπος όπου η αγάπη εξαντλεί τον εαυτό της...

Επομένως, στην Αγάπη, το σπίτι είναι το μόνο στενό καταφύγιο για την αγάπη και τον πόνο. Ενώ, η αγάπη είναι θεατή ως η άλλη όψη του θανάτου, σχετιζόμενη με τη φύση και την καταγωγή του πόνου. Μέσα από τον Ζωρζ, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, μέσα από την σιωπηλά ενεργή και στοργική ματιά του, η σημασία της ηθικής ψυχικά συμπεριφοράς του μεταφέρεται στους θεατές. Αν δεν επρόκειτο για τον Χάνεκε, ωστόσο, πιθανότατα αυτή η ταινία να ήταν μια καταστροφή. Διότι, το θέμα του είναι λεπτό και απαιτεί ειδική μεταχείριση. Είναι ο Χάνεκε που επικεντρώνεται στην αντρική ματιά για να κάνει τους θεατές να δουν πώς αυτή έχει εσωτερικεύσει την θηλυκή φωνή. Η σκηνοθεσία του ρίχνει φως στις πτυχές της ανθρώπινης φύσης, όταν η ζωή εξετάζεται ως φάσμα θανάτου.

Κατ΄αυτόν τον τρόπο, ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν και η Εμμανουέλ Ριβά, δύο εξέχουσες φιλμικές προσωπικότητες που έχουν συνεισφέρει στην ιστορία του κινηματογράφου, κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, δίνουν έξοχες ερμηνείες ως Ζωρζ και Άννα. Προφανώς, δίνουν μορφή στο θέατρο της αγάπης, όπου είτε συγγενείς είτε ακόμη και παιδιά δείχνουν τόσο διαφορετικοί και μερικώς ανίκανοι να αισθανθούν τη φύση και τη ζωή του προβλήματος. Η Άννα έχει μείνει παράλυτη, αντιμετωπίζει προβλήματα στην ομιλία και στην επικοινωνία• όχι μόνο δεν μπορεί να παίζει άλλο πιάνο, αλλά η άνοια μετά τα εγκεφαλικά, της προκαλεί σοβαρό πρόβλημα και σύγχυση στην καθημερινότητά της.

Από την πλευρά του σκηνοθέτη, η Αγάπη είναι ένα δείπνο αυστηρά για δύο που καθιστά ικανούς δύο συντρόφους, να σκεφτούν ξανά επάνω στην αλήθεια της σχέσης και της κοινής ζωής τους, η οποία έφυγε σαν το τρεχούμενο νερό της βρύσης. Όταν ο θάνατος χτυπά την πόρτα τους, αυτή η αξιολόγηση γίνεται σημαντική. Η πραγματικότητα του θανάτου δεν χρειάζεται δημοσιότητα καμία και αυτό το αίσθημα για το τέλος της ζωής συμβαδίζει με τη χειμερινή ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Ωστόσο, είναι η επιδεξιότητα του σκηνοθέτη που εγγυάται το συνεκτικό, εξαιρετικό αποτέλεσμα δίχως να συνορεύει με την κατάθλιψη. Μέσα σε ένα διαμέρισμα, παρισινού τύπου, οι συνεκδοχές που χρησιμοποιούνται, κατασκευάζουν μια ταινία άξια προσοχής και υποστήριξης. Ενέχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πώς ο Χάνεκε πρώτα αφηγείται κάτι και έπειτα επιλέγει να δείξει το αντικείμενο της αφήγησης στο έργο. Μετά την ταινία, ο διάλογος για την ουσία της αγάπης είναι ξανά επίκαιρος. Είναι η αγάπη η απάντηση σε όλους όσοι βλάπτουν το πολιτικό τους ασυνείδητο τρέφοντας το ένα και μοναδικό εγώ τους; Εν κατακλείδι, οφείλουμε στον Χάνεκε πολλά.

Ο Φερνάντο Ροντρίγκεθ Λαφουέντε στο Θερβάντες, 27/9

27.09.2012, 19.00 h. 

Conferencia de Fernando Rodríguez Lafuente 

De la literatura al cine: un viaje de ida y vuelta 

Proyección de cine 

Remando al viento  

Organizada por la Embajada de España y el Instituto Cervantes, el jueves 27 de septiembre a las 19:00 tendrá lugar en el Instituto Cervantes la conferencia De la literatura al cine: un viaje de ida y vuelta a cargo del profesor y crítico literario y cinematográfico español Fernando Rodríguez Lafuente. 

Muchas obras de la literatura universal han sido adaptadas y presentadas en el cine con mejor o peor suerte. Esta relación entre el cine y la literatura es el tema de la conferencia de Fernando Rodríguez Lafuente, que se encuentra en Atenas invitado por la Embajada de España y el XVIII Festival Internacional de Cine de Atenas-Noches de Estreno COSMOTE 2012, de cuya sección “Música y cine” es miembro del jurado.

Fernando Rodríguez Lafuente (Madrid, 1955) es Doctor en Filología por la Universidad Complutense de Madrid, en la que ha sido Profesor de Literatura Hispanoamericana y Teoría de la Literatura y Literatura Comparada. También ha impartido cursos en diversas universidades extranjeras. Ha sido Director del Instituto Cervantes, Director General del Libro, Archivos y Bibliotecas y Director de Relaciones Institucionales de la Fundación Ortega y Gasset. Ha escrito numerosas monografías sobre cine, sobre literatura y sobre las relaciones entre literatura y cine, y actualmente compagina la dirección del Suplemento ABC Cultural, del diario ABC, con su labor como Secretario de Redacción de la Revista de Occidente y como Director del Máster sobre Cultura Contemporánea del Instituto Universitario de Investigación Ortega y Gasset. 

A continuación se proyectará la película Remando al viento, de Gonzalo Suárez (1988, 90’) con Hugh Grant, Lizzy Mclnnerny, Valentine Pelka, Elizabeth Hurley, José Luis Gómez y Virginia Mataix. Los escritores Lord Byron, Mary Shelley y Percy B. Shelly deciden, junto con el Doctor Polidori, escribir una historia de terror. Como resultado de este desafío, Mary Shelley escribe Frankestein, un mítico personaje que es el reflejo de sus propias inquietudes. Obtuvo la Concha de Plata a la Mejor dirección en el Festival de San Sebastián de 1988 y seis premios Goya en 1989, incluyendo mejor director, mejor fotografía y mejor dirección artística. La conferencia tendrá interpretación simultánea y la película se proyectará en inglés con subtítulos en español y en griego. 

Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23, Atenas. 

Entrada libre hasta completar el aforo.

27.09.2012, 19.00 

Διάλεξη του Φερνάντο Ροντρίγκεθ Λαφουέντε 

Από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο: ένα ταξίδι με επιστροφή.  

Προβολή ταινίας 

Κωπηλατώντας στον άνεμο  

Με την συνδιοργάνωση της Πρεσβείας της Ισπανίας και του Ινστιτούτου Θερβάντες, την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου και ώρα 19.00 θα πραγματοποιηθεί στο Ινστιτούτο Θερβάντες η διάλεξη «Από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο: ένα ταξίδι με επιστροφή» από τον ισπανό καθηγητή και κριτικό λογοτεχνίας και κινηματογράφου Φερνάντο Ροδρίγκεθ Λαφουέντε. 

Πολλά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο με καλλίτερη ή χειρότερη τύχη. Αυτή ακριβώς η σχέση μεταξύ κινηματογράφου και λογοτεχνίας είναι το θέμα της διάλεξης του Φερνάντο Ροδρίγκεθ Λαφουέντε, ο οποίος βρίσκεται στην Αθήνα προσκεκλημένος της Ισπανικής Πρεσβείας και του 18ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας COSMOTE» 2012 ως μέλος της κριτικής επιτροπής του τμήματος «Μουσική & Φιλμ». 

Ο Φερνάντο Ροδρίγκεθ Λαφουέντε (Μαδρίτη, 1955) είναι Δρ. Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, στο οποίο έχει επίσης διδάξει ισπανοαμερικανική λογοτεχνία, θεωρία της λογοτεχνίας και συγκριτική λογοτεχνία, ενώ ήταν καθηγητής και σε διάφορα ξένα πανεπιστήμια. Διετέλεσε Διευθυντής του Ινστιτούτου Θερβάντες, Γενικός Διευθυντής Βιβλίου, Αρχείων και Βιβλιοθηκών και Διευθυντής Θεσμικών Σχέσεων του Ιδρύματος Ορτέγα ι Γκασέτ. Έχει γράψει πολλές μονογραφίες σχετικά με τον κινηματογράφο, την λογοτεχνία και τη μεταξύ τους σχέση. Σήμερα διευθύνει το πολιτιστικό ένθετο της εφημερίδας ABC, ABCCultural, είναι Υπεύθυνος Σύνταξης του περιοδικού Revista de Occidente και Διευθυντής Μεταπτυχιακών Σπουδών στον τομέα Σύγχρονου Πολιτισμού του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Έρευνας Ορτέγα ι Γκασέτ. 

Μετά τη διάλεξη θα προβληθεί η ταινία Κωπηλατώντας στον άνεμο του Γκονθάλο Σουάρεθ (1988, 90’), με τους Χιού Γκραντ, Λίζι ΜακΝέρνυ, Βαλεντάιν Πέλκα, Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ, Χοσέ Λουίς Γκόμεθ, Βιρχίνια Ματάς. Οι συγγραφείς Λόρδος Μπάιρον, Μαίρη Σέλλεϋ και Πέρσυ Μπ. Σέλλεϋ, μαζί με τον Δρα Πολιντόρι, αποφασίζουν να γράψουν μια ιστορία τρόμου. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρόκλησης, η Μαίρη Σέλλεϋ γράφει τον Φρανκενστάιν, έναν μυθικό ήρωα που αντικατοπτρίζει τις δικές της ανησυχίες. Η ταινία κέρδισε το Αργυρό Κοχύλι Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το 1988 και έξι Βραβεία Γκόγια το 1989, μεταξύ των οποίων καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης καλλιτεχνικής διεύθυνσης. 

Η διάλεξη θα γίνει με ταυτόχρονη διερμηνεία στα ελληνικά. 

Η ταινία θα προβληθεί στα αγγλικά με ισπανικούς και ελληνικούς υποτίτλους. 

Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23. 

Είσοδος ελεύθερη μέχρι να καλυφθούν οι θέσεις.

Wanderings of Odysseus, Michael Cacoyannis Foundation

Wanderings of Odysseus, Michael Cacoyannis Foundation 

They say that a good performance makes you feel better, but they do not say better than what; better than what you felt before or better than what you expected to see.

It happens to be both on the occasion of the performance Wanderings of Odysseus directed and adapted for the stage by Rush Rehm.

The play apparently based on Homer's Odyssey achieves to go further than its subject. This occurs as Rush Rehm focused on the vital discrepancy between manner and subject. Although the subject proper of Odyssey is an old story, the theatrical approach of Stanford Summer Theater is contemporary.

This theatrical version composed by 7 scenes is emotionally cohesive to the extent that spectators follow the parts of the story so as to be touched by their continuity. In Wanderings of Odysseus by Rush Rehm, the “objective correlative” – a term invented by T. S. Eliot- is achieved through Rehm’s juxtaposing two opposite conditions, of life and death. The dialectics of life and death still offers the grandest opportunity to deal with such polarizations in order to exceed them.

More specifically, although there is a difficulty of turning epic poetry into theatre and spectacle, this group of seven performers did the job. They achieved their aim, that is, to convey to the spectators the energy of the text. And the interesting point here is the text itself. Rush Rehm made a play of action as well as narrative and focused on depicting the interior thoughts of the heroes in the stream-of-consciousness monologues.

Since the stream-of-consciousness monologues aim, first and foremost, at attracting and holding the spectators’ attention before moving on to still current issues such as the reality of life difficulties, serendipities and the importance of struggle, it was very important that the 7 key players or performers were in between acting and action. Judging from their body skills, you couldn’t say if they were actors or dancers.

To paraphrase Paul Auster, who claimed that "the reader writes the novel", it can be said that the spectator writes the spectacle. In other words, you could also feel that as a spectator you can still take the chance; you can find an unexpected world of words where Homer is just the flawless reference point of which the director takes advantage so as to speak his own truth. Thus, you actively assist in seeing the world the director also evokes through the oral langue scapes of the actors. That’s the transaction that takes place between you, the director and cosmos. Rush Rehm is a mediator of truth who insisted on detail. The genius is in detail and here, it was noticed by the way all the performers used their fingers. Hands had a story to tell; they had a spirit to depict.

In conclusion, the combination of the lighting choices of Jacob Νeil Boehm and the music of Taylor Brady responded promptly to the heroes’ words and moods. On second thoughts, it touched the spectators whereas they experienced the epic poetry effect in another sense. That was great, as Greeks come from Homer and Odyssey, instead of any other religious legacy.

Wanderings of Odysseus (Based in Homer’s Odyssey)
Translation: Oliver Taplin
Theatrical Adaptation – Direction: Rush Rehm
Costumes: Connie Strayer,
Music: Taylor Brady
Choreographies: Katharine Hawthorne
Lightings: Jacob Νeil Boehm
Performers: Courtney Walsh, Jeffrey Bihr, Paul Baird, Peter Ruocco, Angela M. Farr Schiller, Ariel Mazel-¬Gee
Stage Manager: Brendon Martin
Assistant Stage Manager/Understudy: Logan Hehn

2012, September 12 - 15, at 20:30 MCF’s main theatrical hall 

Οι Περιπλανήσεις του Οδυσσέα, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 

Λένε ότι μια καλή παράσταση σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, αλλά δεν λένε καλύτερα από τι, από ό,τι ένιωθες νωρίτερα ή από ό,τι περίμενες να δεις.

Συμβαίνει να ισχύουν και τα δύο, στην περίπτωση Των περιπλανήσεων του Οδυσσέα σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή του Ρας Ρεμ.

Το έργο που προφανώς βασίζεται στην Οδύσσεια του Ομήρου καταφέρνει να ξεπεράσει το θέμα του. Και τούτο συμβαίνει διότι ο Ρας Ρεμ επικεντρώθηκε στη ζωτική διαφορά ανάμεσα στο ύφος και στο θέμα. Παρόλο που το καθαυτό θέμα της Οδύσσειας είναι μια παλιά ιστορία, η θεατρική προσέγγιση του Stanford Summer Theater είναι σύγχρονη.

Αυτή η θεατρική εκδοχή από 7 σκηνές είναι συναισθηματικά συνεκτική στο βαθμό που οι θεατές παρακολουθούν τα μέρη της ιστορίας και τους προκαλεί συγκίνηση η συνέχειά τους. Στις Περιπλανήσεις του Οδυσσέα του Ρας Ρεμ, η «αντικειμενική συστοιχία» –όρος του T.S. Eliot σε ελληνική απόδοση του Γιώργου Σεφέρη-επιτυγχάνεται μέσα από την αντιπαράθεση του Ρεμ των δύο αντίθετων καταστάσεων, της ζωής και του θανάτου. Η διαλεκτική ζωής και θανάτου, ωστόσο, δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε ανάλογες πολώσεις με σκοπό να τις υπερβούμε.

Ειδικότερα, παρόλο που υπάρχει δυσκολία, η επική ποίηση να μετατραπεί σε θέατρο και θέαμα, αυτή η ομάδα των επτά ερμηνευτών την έκαναν τη δουλειά. Πέτυχαν το σκοπό τους, ήτοι, να μεταφέρουν στους θεατές την ενέργεια του κειμένου. Και το ενδιαφέρον σημείο, εδώ, είναι το κείμενο το ίδιο. Ο Ρας Ρεμ έκανε ένα έργο δράσης καθώς και αφήγησης και επικεντρώθηκε στην απεικόνιση των εσωτερικών σκέψεων των ηρώων μέσα από τους εσωτερικούς μονολόγους.

Εφόσον οι εσωτερικοί μονόλογοι στοχεύουν πρωτίστως να προσελκύσουν και να διατηρήσουν την προσοχή των θεατών προτού μεταπηδήσουν σε ακόμη καίρια ζητήματα όπως είναι η πραγματικότητα των δυσκολιών της ζωής, οι ευχάριστες αναπάντεχες εξελίξεις και η σημασία του αγώνα, ήταν πολύ σημαντικό που οι επτά παίκτες ή ερμηνευτές βρίσκονταν μέσα ανάμεσα σε ηθοποιία και δράση. Κρίνοντας από τις σωματικές τους δεξιότητες, δεν μπορούσες να πεις αν ήταν ηθοποιοί ή χορευτές.

Παραφράζοντας τον Paul Auster που ισχυρίστηκε ότι «ο αναγνώστης γράφει το μυθιστόρημα», μπορεί να λεχθεί ότι ο θεατής γράφει το θέαμα. Με άλλα λόγια, μπορείς επίσης να αισθανθείς ότι ως θεατής, ακόμη μπορείς να πάρεις το ρίσκο· μπορείς να βρεις έναν απρόσμενο κόσμο λέξεων-οσμών όπου ο Όμηρος είναι απλώς το αψεγάδιαστο σημείο αναφοράς, από το οποίο ο σκηνοθέτης επωφελείται για να μιλήσει τη δική του αλήθεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνδράμεις ενεργά, με το να βλέπεις τον κόσμο που επίσης ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει διαμέσου των προφορικών τοπίων των ηθοποιών. Αυτή είναι η ανταλλαγή που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε σένα, στο σκηνοθέτη και στον κόσμο. Ο Ρας Ρεμ είναι ένας μεσολαβητής της αλήθειας, ο οποίος επέμεινε στη λεπτομέρεια. Η ουσία έγκειται στη λεπτομέρεια και εδώ, κατέστη εμφανής από τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι ερμηνευτές χρησιμοποίησαν τα χέρια τους. Τα χέρια είχαν μια ιστορία να πουν, ένα πνεύμα να απεικονίσουν.

Συμπερασματικά, ο συνδυασμός των φωτιστικών επιλογών του Jacob Νeil Boehm και της μουσικής του Taylor Brady ανταποκρίθηκε με ακρίβεια στους κόσμους και στις διαθέσεις των ηρώων. Κατόπιν δεύτερης σκέψης, άγγιξε τους θεατές ενώ βίωσαν με έναν άλλο τρόπο το αποτέλεσμα της επικής ποίησης. Αυτό ήταν θαυμάσιο, καθώς οι Έλληνες προέρχονται και κατάγονται από τον Όμηρο και την Οδύσσεια αντί να έχουν άλλη θρησκευτική κληρονομιά.

Wanderings of Odysseus (βασισμένη στην Οδύσσεια του Ομήρου)
Μετάφραση Oliver Taplin
Θεατρική Προσαρμογή - Σκηνοθεσία Rush Rehm
Κοστούμια: Connie Strayer,
Μουσική: Taylor Brady
Χορογραφίες: Katharine Hawthorne
Φωτισμοί: Jacob Νeil Boehm
Ερμηνεύουν: Courtney Walsh, Jeffrey Bihr, Paul Baird, Peter Ruocco, Angela M. Farr Schiller, Ariel Mazel-¬Gee
Υπεύθυνος Σκηνής: Brendon Martin
Βοηθός Υπεύθυνου Σκηνής: Logan Hehn

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 
www.mcf.gr  

Hotel Χάος 2012 από τις εκδόσεις Πατάκη, ως 30/11

Ο νέος θεματικός άξονας του πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος 2012 

Το «Hotel―Ένοικοι Γραφής», συνεχίζει να διαμορφώνει πλαίσιο απαιτητικής γραφής, δοκιμασίας και διάκρισης πρωτοεμφανιζόμενων διηγηματογράφων. 

Βιώνουμε μια εποχή, σε παγκόσμια κλίμακα, αναταραχών, ανακατατάξεων, ρευστότητας και αβεβαιότητας. Αυτό το ασταθές πεδίο, που επηρεάζει όχι μόνο τα χρηματιστήρια και τις αγορές, αλλά κυρίως την καθημερινότητα των ευνομούμενων, περιφερειακών ή υποανάπτυκτων χωρών και κοινωνιών, διαμορφώνει πλέον συμπεριφορές ανασφάλειας, πανικού, οργής ακόμη και εσχατολογίας. 

Από το μυθολογικό Χάος στη Θεωρία του Χάους και από το οικονομικό και πολιτισμικό χάος στο χάος της ανθρώπινης επικοινωνίας. Η εποχή του Χάους, η παρατεταμένη περίοδος της σύγχυσης και των άκρων, επιζητά την αφήγησή της. 

Απευθυνόμαστε λοιπόν σε φιλόδοξους πρωτοεµφανιζόµενους διηγηµατογράφους (δεν πρέπει να έχουν εκδώσει πεζογραφικό βιβλίο) και προκαλούµε τα κοινωνικά αλλά και υπαρξιακά τους ανακλαστικά. 

Αναμένουμε κείμενα (4.000-5.000 λέξεις) που να αποτυπώνουν και να επινοούν ταυτόχρονα τη δύσθυµη πραγµατικότητα που διανύουµε. Συναρπαστικές ιστορίες ειπωµένες µε τη µάσκα της ανατροπής, της ερµηνείας, της παρωδίας ή της κατάφασης· διηγήµατα, µε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη κατάληξη, µέσα από το ατοµικό ή συλλογικό πρίσµα. 

Τα διηγήματα θα κρίνουν: η κριτικός λογοτεχνίας Ελισάβετ Κοτζιά, ο συγγραφέας και διευθύνων τη σειρά «Hotel - Ένοικοι Γραφής» Μισέλ Φάις, η εκδότρια Άννα Πατάκη, η Αλεξάνδρα Μέξα (νικήτρια του Hotel Οιδίπους) και η Κατερίνα Κοντοπούλου (νικήτρια του Hotel Παπαδιαµάντης).  

Θα γίνονται δεκτά όσα κείμενα έχουν σφραγίδα ταχυδρομικής αποστολής έως και 30 Νοεμβρίου 2012. Τα κείμενα πρέπει να είναι τυπωμένα σε μονής όψης σελίδα, με μονό διάστιχο και να συνοδεύονται από σύντομο βιογραφικό του διαγωνιζόμενου (αποθηκεύονται επίσης και σε cd).  

Υπόψιν κ. Γιώργου Πάντσιου με την ένδειξη για τον «Διαγωνισμό Hotel―Χάος», Π. Τσαλδάρη 38, 104 37 Αθήνα (τηλ. επικοινωνίας 210.52.05.651, 210.36.50.051).

COLOMBIA: Speaking to Survive

 

"Rape has been used by men to silence women, 

to silence men, to silence kids, 

to silence history and to repeat it. 

I have to stop being silent."

by Martha Elena Llano Serna | March 29, 2011

Martha Elena Llano Serna tells her harrowing story of surviving sexual assault and connects the dots between sexual violence and the drug trade in Colombia

She remembers the hand, missing all but two fingers, moving over her body. As she was raped over her husband’s dead body, she could not feel anything. Not fear, not hate, not pain. She just focused on those missing fingers and tried to remember where she had seen them before. Later, her rapist’s hand would be the clue that would lead to his conviction. My friend would eventually learn that this man was hired to kill her and her husband over a land dispute. She was raped because two families never knew their land boundaries. It destroyed our peace forever. 

Months after my friend faced her hell, I faced mine. One night after breast-feeding my child, I stood up from my hammock and found myself face to face with an armed gangster. This gangster and his partners wrestled my two visitors and me to the floor, where we endured the humiliating reality of being groped by assailants.

I tried to understand the situation. How could this happen? Why? What had I done? What had I not done? I embraced my child with all my love and compassion. And I remember asking the man who was all over me, “What has your mother done to you? What happened to you in your childhood? Who did this to you?”

My husband came down from our open living room to find this gangster trying to rape me. My body was trembling. I closed my eyes and hugged my son close to my body and my soul. When I opened my eyes I saw my husband lying far away from me, his eyes looking into mine. Our eyes stayed locked on each other until my attacker saw the feet of one of his five partners enter the room—and he stopped.

Once the gangsters had what they wanted, everything became the usual amazing night. Dark, frogs singing, the sound of waves, and our slow breathing. Very slow as if our hearts were going to stop. But they did not.

The men who attacked us had come to our house in the rain forest to find a motor boat—likely to move drugs to another country. Drugs are a global problem, but we in Colombia are facing the terrible consequences.

I was a silent woman for a while after this experience. My husband and I never spoke about it. We talked until late that night, but only about material things. And neither of us ever touched that night again—as if it never happened.

for the rest of the story:
http://worldpulse.com/magazine/articles/colombia-speaking-to-survive?page=0,0 

Το "Γκίνες" συρτάκι του Βόλου.

Τι μπορούν και τι οφείλουν να είναι σήμερα οι πόλεις, ήτοι οι δήμοι; Πτυχές του ιστορικού χρόνου των πόλεων μαρτυρούν την αντιφατικότητα των επιλογών. Ακριβέστερα, δείχνουν την απουσία στοχοθετημένης πολιτικής για τον πολιτισμό, από τη στιγμή που η αυτονομία του πολιτισμού των πόλεων διαπιστεύεται σε οικονομικές επιχειρήσεις, όπως είναι η εταιρία Γκίνες, με σκοπό οι δήμοι να κερδίσουν την προβολή των μίντια και να προσελκύσουν το βλέμμα του τουρίστα. 

Δύο, λοιπόν, είναι τα πρόσφατα κρατούμενα: ο Βόλος, λειτουργώντας ως κεντρικό τουριστικό γραφείο τύπου της Κρήτης, «πατρίδας» του Ζορμπά..., και το Ζάγκρεμπ της Κροατίας. Η θεσσαλική πόλη μπήκε στο ρεκόρ Γκίνες με 5.614 χορευτές που έμαθαν συρτάκι με πανσέληνο, ενώ το Ζάγκρεμπ με 1000 μπάρμεν που παρήγαγαν 2.012 λίτρα καπουτσίνο, διεκδικώντας έτσι τις δάφνες της Τεργέστης, ως πόλης-σύμβολο του ιταλικού καφέ... Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αυτές οι φαεινές θραύσεις των περγαμηνών Γκίνες έχουν στόχο μάλλον να καλύψουν τις προσωπικές ανάγκες προβολής των εισηγητών τους, ενισχύοντας τη μαζική κατανάλωση και το ανελαστικό σόου, υπό την εποπτεία των επίσημων αρχών του Βραβείου Γκίνες...

Η συνέχεια του κειμένου: 

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=712238

World Pulse connects women's voices for a change.

Delivering YoUr VoIcEs to Influencers Worldwide

World Pulse invites ΥoU to speak out against violence as they showcase the voices and solutions of grassroots women around the world. 

Your stories, recommendations, and collective rising leadership can---and will---bring an end to gender-based violence. It is more than a belief.

Tell your own story and perspective on violence against women, either personally experienced or witnessed in your community, and outline your vision for change. 

In this campaign, World Pulse will spotlight your testimonies and broadcast your solutions and personal visions. They will channel your story--- along with other women's stories from around the world--- to major media outlets, advocacy groups, policy-makers, and key international forums to ensure that your voice is heard through the halls of power. 

Just Submit it.

http://worldpulse.com/campaigns/evaw

Φεστιβάλ Βιβλίου μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου, Ζάππειο

Ημέρες & Ώρες Λειτουργίας του Φεστιβάλ Βιβλίου 

στον υπαίθριο χώρο του Ζαππείου 

Δευτέρα - Πέμπτη : 6:00 μ.μ. - 10:30 μ.μ. 

Παρασκευή & Σάββατο: 6:00 μ.μ. - 11:00 μ.μ. 

Κυριακή ανοιχτά όλη την ημέρα από τις 11:00 π.μ. - 10:30 μ.μ.

Νέα ατομική έκθεση του Στηβ Γιανάκου στην ΑΔ.

ΕΓΚΑΙΝΙΑ: Τετάρτη, 12.09.2012, 20:00 – 22:00

Την Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012 στις 20:00 η γκαλερί ΑΔ εγκαινιάζει τη νέα σεζόν με τη νέα ατομική έκθεση του Στηβ Γιανάκου. 

Ο Στηβ Γιανάκος άρχισε να εκθέτει στην Νέα Υόρκη από το 1966, στο αποκορύφωμα της pop art. Του απονεμήθηκαν πολλά βραβεία και υποτροφίες, ανάμεσα στα οποία το βραβείο Guggenheim το 1996. Από τη δεκαετία του ’60 έως σήμερα έχει παρουσιάσει στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη περί τις τριάντα ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες ομαδικές με άλλους σημαντικούς αμερικανούς καλλιτέχνες, με πιο πρόσφατη την έκθεση Exquisite Corpses: Drawing and Disfiguration στο MoMA της Νέας Υόρκης (Μάρτιος-Ιούλιος 2012). 

Ο Στηβ Γιανάκος επιδίδεται σε μία ελκυστική και προκλητική εικονοποιία, στην οποία η αφήγηση παραπέμπει στην εποχή της «αθωότητας» των δεκαετών του ’60 και ’70. H pop art, που αναπτύχθηκε εκείνη την περίοδο στην Αμερική, σε πρώτο επίπεδο μοιάζει να δίνει έμφαση στην επιφάνεια των πραγμάτων και των προϊόντων της μαζικής κατανάλωσης. Όμως αρκετοί καλλιτέχνες του κινήματος αυτού και μεταξύ αυτών και ο Γιανάκος, προχωρούν μέσα από τα έργα τους σε μία έντονη κριτική αυτής της μαζικής κουλτούρας. 

Στην περίπτωση του Γιανάκου ειδικότερα, από το ξεκίνημά του έως σήμερα κοινός τόπος στα έργα του είναι η διακωμώδηση και ο σαρκασμός της μαζικής υστερίας που συνόδευε το κυνήγι του «αμερικανικού ονείρου» τότε, αλλά και των στερεοτύπων που επιβάλλει η καταναλωτική κοινωνία σήμερα. Πρόκειται για μία εξαιρετικά ιδιότυπη περίπτωση καλλιτέχνη, ο οποίος παρόλο που επέλεξε την απομάκρυνση ή και απομόνωσή του από τις mainstream πρακτικές του καλλιτεχνικού κόσμου της Αμερικής, δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητος ή outsider, καθώς εξακολούθησε να βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς καλλιτεχνικής σκηνής. 

Προσηλωμένος στην αισθητική των καρτούνς και των κόμιξ, όχι μόνο για φορμαλιστικούς και αισθητικούς λόγους, ο Γιανάκος σκηνοθετεί ένα αλλόκοτο και προκλητικό ερωτικό παιχνίδι στο οποίο εμπλέκει τους χαρακτήρες των έργων του, χρησιμοποιώντας το ως κατηγορητήριο ενάντια στην εκάστοτε πολιτικοκοινωνική κατάσταση ή ακόμα και στα στερεότυπα του ίδιου του κόσμου της τέχνης. Με εργαλείο το ξεχωριστό προσωπικό του χιούμορ προσπαθεί να προβάλει σαν αξία την αναζήτηση μιας αυθεντικής στάσης ζωής χωρίς «εκπτώσεις» απέναντι στον καθωσπρεπισμό και τη σοβαροφάνεια και τον κόσμο που οικοδομούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι κοινωνικές ελίτ. Η χρήση της υπερβολής αλλά και ο έντονος σουρρεαλιστικός χαρακτήρας της αφηγηματικής δράσης που αναπτύσσει, χωρίς καθόλου διακοσμητικά στοιχεία, κάνουν το έργο του ακόμα πιο κατανοητό και άμεσο. 

Την ίδια τακτική ακολουθεί και στην επιλογή των πρωτότυπων και ευρυματικών τίτλων των έργων του, που αποτελούν βασικό συστατικό στοιχείο της δουλειάς του. Είτε ενσωματώνονται στην ζωγραφική επιφάνεια, είτε συνοδεύουν το έργο, χλευάζουν στερεότυπα και ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις με αυθόρμητο κυνισμό αλλά και εκλεπτυσμένο αντικομφορμιστικό λόγο. 

Διάρκεια έκθεσης: 12.09 – 03.11.2012 

Ώρες λειτουργίας: 

Τρίτη – Παρασκευή 12:00 – 21:00, Σάββατο: 12:00 – 16:00 

AD gallery 3, Pallados str. Psirri 105 54 Athens, Greece Tel. +30 210 322 8785

Μια παρουσίαση για μια επετειακή έκδοση, 11/9

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ και το CONCEPT ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ FREE THINKING ZONE – ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΣΚΕΨΗΣ σας προσκαλούν σε μια παρουσίαση της επετειακής νέας έκδοσης του βιβλίου NOAM CHOMSKY  

11/9 - ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ; 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Concept Βιβλιοπωλείο FREE THINKING ZONE – ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΣΚΕΨΗΣ την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012, στις 19.00. 

Ομιλητές: 

ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ, συγγραφέας 

ΣΑΒΒΑΣ ΜΙΧΑΗΛ, συγγραφέας, μεταφραστής του βιβλίου 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΑΣ, ιστορικός, συγγραφέας 

Αυτή η νέα έκδοση του 11/9 κυκλοφόρησε στη δέκατη επέτειο από τις επιθέσεις και περιλαμβάνει ένα νέο σπουδαίο κείμενο του Τσόμσκυ με τίτλο « Υπήρχε εναλλακτική; » ως καίριο σχολιασμό και για τη δολοφονία του Μπίν Λάντεν. 

CONCEPT ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ FREE THINKING ZONE – ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΣΚΕΨΗΣ: 

Σκουφά 64 και Γριβαίων. Τηλ. 210.3617.461

El Alma de México, Η Ψυχή του Μεξικού στο Ι. Θερβάντες

10, 17.09.2012

Cine Documental Carlos Fuentes presenta el Alma de México 

La serie documental “El alma de México”, presentada por Carlos Fuentes, ofrece una visión panorámica de la herencia cultural mexicana a través del arte, desde la época prehistórica hasta el presente, mostrando en su máximo esplendor aquello que constituye lo más profundo, auténtico y valioso de la identidad de México. Este ambicioso proyecto, cuyo objetivo es dar a conocer la gran tradición cultural mexicana en toda su variedad y riqueza, es el resultado de la colaboración de importantes investigadores e intelectuales bajo la producción del Consejo Nacional para la Cultura y las Artes (CONACULTA) y el apoyo de la Fundación Cultural Televisa. 

Presentación: Carlos Fuentes. 

Director general y productor ejecutivo: Héctor Tajonar. 

En colaboración con la Embajada de México en Atenas. 

Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23, Atenas. 

Entrada libre hasta completar el aforo. 

PROGRAMA 

10.09.2012 

     19.00 h. Introducción al proyecto y homenaje a Carlos Fuentes, por el Embajador de México en Atenas, Don Tarcisio Navarrete Montes de Oca. (Con traducción al griego) 

     19.30 h. Amanecer de Mesoamérica (duración 55 min.). Con subtítulos en griego. 

17.09.2012  

    19.00 h. Paisaje de Pirámides (duración 55 min.). Con subtítulos en griego. 

    20.10 h. Herencia viviente (duración 55 min.). Sin subtítulos. 

10, 17.09.2012 

Προβολή ντοκιμαντέρ 

Ο Κάρλος Φουέντες παρουσιάζει την Ψυχή του Μεξικού 

Η σειρά ντοκιμαντέρ «El alma de México», με αφήγηση από τον CarlosFuentes, παρουσιάζει ένα πανόραμα της Μεξικάνικης κληρονομιάς, μέσα από την τέχνη, από την προϊστορία μέχρι σήμερα, αναδεικνύοντας το μεγαλείο αυτού που αποτελείτο πιο βαθύ, αυθεντικό και πολύτιμο της ταυτότητας του Μεξικού. 

Το φιλόδοξο αυτό πρόγραμμα, το οποίο αποσκοπεί να προβάλει την σπουδαία μεξικάνικη πολιτιστική παράδοση σε όλες τις παραλλαγές και τον πλούτο της, είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας με κορυφαίους ερευνητές και διανοούμενους, σε μια παραγωγή του Εθνικού Συμβουλίου για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες (CONACULTA), με την υποστήριξη του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Televisa. 

Αφηγητής: CarlosFuentes. 

Γενικός σκηνοθέτης και διευθυντής παραγωγής: Héctor Tajonar. 

Συμμετείχαν στην σκηνοθεσία: Julián Pablo, Federico Weingartshofer, Emilio Cantón και Emilio Cárdenas Elorduy. 

Πρωτότυπη μουσική: Mario Lavista, Federico Álvarez del Toro και José Antonio Guzmán. 

Σε συνεργασία με την Πρεσβεία του Μεξικού στην Αθήνα. 

Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23, Αθήνα. 

Είσοδος ελεύθερη μέχρι να καλυφθούν οι θέσεις. 

 

ΠΡΟΓΡΑΜMΑ 

10.09.2012 

     19.00 h. Παρουσίαση του ντοκυμαντέρ και αφιέρωμα στον Κάρλος Φουέντες από τον πρέσβη του Μεξικού στην Αθήνα κ. Ταρσίσιο Ναβερρέτε Μόντες ντε Όκα. (Με μετάφραση στα ελληνικά) 

     19.30 h. Ξημέρωμα στη Μέση Αμερική (διάρκεια 55’.). Με υποτίτλους στα ελληνικά. 

17.09.2012 

   19.00 h. Τοπίο με πυραμίδες(διάρκεια 55’.). Με υποτίτλους στα ελληνικά. 

   20.10 h. Ζωντανή κληρονομιά (διάρκεια 55’.). Χωρίς υποτίτλους .