Στον κόσμο του 1Q84 του Χαρούκι Μουρακάμι

Στο 1Q84 η μυθιστορηματική δράση του Ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι εκτυλίσσεται με τον υπαινιγμό ότι το παρελθόν είναι παρόν εν ποιήσει. Ώστε, διαμορφώνεται ένας χρόνος μυστηρίου, πλοκής και φιλοσοφικής ενατένισης επί δύο, μέσα από τα μάτια της γυναίκας-Αομάμε- και του άντρα-Τένγκο-. Εκ πρώτης όψης, η Αομάμε βαδίζει προς το άγνωστο, ενώ ο Τένγκο κάνει βήματα προς τα πίσω, στην παιδική ηλικία και τις ανεξίτηλες τραυματικές εικόνες της.  

Το τελευταίο μυθιστόρημα του σύγχρονου συγγραφέα, μεταφρασμένο στα ελληνικά από την Μαρία Αργυράκη-των εκδόσεων Ψυχογιός- έχει για αφηγηματικό σημείο συμβολισμού και παράδοξη αφετηρία δράσης το έτος 1984, εκ του Οργουελιανού πυρήνα του Μεγάλου Αδελφού. Ωστόσο, καθώς ο συγγραφέας εξελίσσει αυτά που δανείζεται, το 1984 θα γίνει 1Q84. Πέραν του λογοπαίγνιου, όπου το 9 στα ιαπωνικά προφέρεται «κίου», «Q» είναι ο καθρέφτης του μεγάλου ερωτηματικού· είναι το σήμερα, ένα έκπτωτο γράμμα σε μια, κατά τα άλλα, μαθηματική ρίζα των υπολογισμών. Σε αυτή τη μυστικιστική σύγχυση, της Πόλης των γάτων, ανήκουν και οι ζωές του Τένγκο και της Αομάμε, με κοινό χαρακτηριστικό το μοναχικό χαρακτήρα τους. 

Η δομή του μυθιστορήματος διαιρείται σε κεφάλαια, μέσα από τα οποία εναλλάξ ο Μουρακάμι διατρέχει τις ζωές των ηρώων του. Η Αομάμε, της οποίας το όνομα σημαίνει «μπιζέλι», διδάσκει πολεμικές τέχνες. Ο Τένγκο αποπειράται να γράφει αν και οι σπουδές του αφορούν στα μαθηματικά. Οι ζωές τους είναι παράλληλες. Όμως, διαβάζοντας τα κεφάλαια στη σειρά, ο αναγνώστης αρχίζει και βλέπει ότι ο Μουρακάμι γράφει σαν να τρέχει. Από το τρίτο ήδη κεφάλαιο, ένας φόνος έχει σημειωθεί. Δε μένει παρά να ξεδιπλωθούν τα κίνητρα του φόνου, αν πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός ή για μια τιμωρία-καταπέλτη στους θύτες βίας. Αυτή η πορεία προς την διαλεύκανση διεγείρει τη φαντασία και τον ενθουσιασμό του αναγνώστη, στην αρχή τουλάχιστον. 

Το βασικό, βέβαια, ερώτημα είναι αν οι ζωές του Τένγκο και της Αομάμε διασταυρώνονται, διασταυρώθηκαν ή δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Η απάντηση έρχεται διαβάζοντας. Πλησιάζοντας προς το τέλος του δεύτερου βιβλίου, ο αναγνώστης θα έχει νοερά βιώσει μια ιστορία, η οποία τα εμπεριέχει σχεδόν όλα: επεισόδια και αιτίες, επιρροές και συγχρονίες με το σήμερα: με τη μόδα και την ιαπωνική κουλτούρα. Ενώ συγχρόνως, μια σειρά από ονόματα, όπως είναι το τσάι «μουγκίτσα», το κρασί «σάκε» ή το κοινόβιο Σακιγκάκε, συνθέτουν το σύγχρονο έπος μυστηρίου και περιπλάνησης, με αναφορές σε πολιτιστικής ή ιδεολογικής φύσεως τελετουργικές συνήθειες, ενισχύοντας τη δυναμική της ιστορίας. 

Όσον αφορά σε αυτήν τη δυναμική, εμφανές είναι ότι στα έργα του Μουρακάμι, ο μύθος αναμειγνύεται με την πραγματικότητα ιδωμένη ως παρελθόν-παρόν-μέλλον. Ο συγγραφέας προσδίδει ένα φιλοσοφικό χαρακτήρα στο γραπτό, ώστε η ιστορία να εμπλουτίζεται από ιδέες. Αυτές συγκινούν, δημιουργούν μια προοπτική, κρατούν τον αναγνώστη σε επαφή με το κείμενο. Συγχρόνως, εκθέτουν το σύγχρονο τρόπο ζωής που έχει δομηθεί στη βάση του δήθεν και του αληθοφανούς. Για παράδειγμα, ότι από τους ανθρώπους έχουν κλαπεί ο χρόνος και η ελευθερία, ισχύει. Όταν, όμως, αυτό απαντάται σε ένα κείμενο, προκαλεί τη σκέψη. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η μεταφραστική διαδικασία δεν απογειώνει τη γλώσσα καθαυτή, αλλά δείχνει τη μαζικότητα του κειμένου, απ’ όπου και ξεπροβάλλουν μερικές ποιητικές στιγμές. Σαν να είσαι στη λεωφόρο και αίφνης, χάνεσαι σε ένα σοκάκι. Και αυτό, πράγματι, είναι χαρακτηριστικό του είδους μπεστ σέλερ.

Γενικά ο Μουρακάμι διαμορφώνει μια ατμόσφαιρα φιλοπερίεργης μορφής από τις επιρροές ή τις εντυπώσεις του, από όσα δανείζεται, ή αλλιώς, μνημονεύει με τη σειρά του, βασιζόμενος σε παγκόσμια ονόματα των τεχνών και των γραμμάτων: του Τσέχωφ, του Γιανάτσεκ και του Όργουελ. Επαναλαμβάνει τις εικόνες, για να εντυπωθούν και στον αναγνώστη, αν και αυτό μερικές φορές καταλήγει να δείχνει κοινότοπο αντί να είναι υποβλητικό. Οπωσδήποτε δεν είναι η ιστορία της γλώσσας αλλά του μύθου που τον κινεί να κάνει ένα αρχιτεκτόνημα, μυστικιστικό ομοίωμα παγόδας, με επτά ανθρωπάκια, με τη Φουκαέρι και τη Χρυσαλλίδα του Αέρα. Πλάθει τη σχέση του Τένγκο με την Αομάμε όπως τα δυο φεγγάρια του ουρανού ή της ψυχής. Και η συμβολική διάκριση ανάμεσα στη ντότα και στη μάδα,  όπως αποκαλύπτεται προς το τέλος της ιστορίας, επίσης εξυπηρετεί αυτό το διχασμό, ανάμεσα σε είναι και φαίνεσθαι, θέμα που ανέκαθεν απασχόλησε τη σκέψη. 

Τριτοπρόσωπη αφήγηση, γρήγοροι ρυθμοί, εκτενές κείμενο. Όλα δημιουργούν έναν κόσμο από παραλληλίες ανάμεσα σε ζωή και πραγματικότητα που δεν μπορείς ούτε να προσπεράσεις ούτε να μη διερευνήσεις περαιτέρω. Διότι, οι νέες τεχνολογίες έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η πρόσληψη της ιστορίας, διαμορφώνοντας έναν πιο ατομικιστικό τρόπο συμμετοχής στα δεδομένα της. Αυτό ο Μουρακάμι το ξέρει πολύ καλά και το αξιοποιεί άριστα για να είναι στους πολυδιαβασμένους των ημερών ανά τον κόσμο.

Χαρούκι Μουρακάμι, 1Q84, μτφρ. από τα ιαπωνικά Μαρίας Αργυράκη, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2012

http://www.youtube.com/watch?v=gbncXDimwbQ  

Η γλώσσα και η ποίηση στο Μαράσλειο Διδασκαλείο

To Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας και Διδακτικής της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Πανεπιστημίου Αθηνών και η Οργανωτική Επιτροπή του Συμπο­σίου Ποίησης συνδιοργανώνουν επιστημονικές συναντήσεις - σεμινάρια Ποίη­σης, με τον γενικό τίτλο «Η γλώσσα στα κείμενα / Ποιητές του κόσμου», στα οποία θα παρουσιαστούν, μέσα από ανθολογήσεις και εισηγήσεις ειδικών με­λετητών, το πρω­τογονικό τραγούδι και μια πλειάδα σημαντικών ξένων ποιητών με παγκόσμια αναγνώριση, χωρίς να προτείνεται ένας σχετικός Κανόνας. Οι συναντήσεις / σεμινάρια, όπου επιδιώκεται ένας ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα στους εισηγητές και τους συμμετέχοντες, αποσκοπούν στην αναθέρμανση της μελέτης της ποίησης. 

Τα ποιήματα που θα ακούγονται (και θα προβάλλονται) στις συναντήσεις, μαζί με μια μικρή ανθολογία ποιημάτων του παρουσιαζόμενου ποιητή, θα είναι α­ναρτημένα στις ιστοσελίδες του Εργαστηρίου και του Συμποσίου. 

Συνιστάται σε όσους πρόκειται να συμμετάσχουν στις συναντήσεις να εκτυπώνουν κάθε φορά τη σχετική ανθολογία, προκειμένου να διευκολύνεται η συζήτηση με τους εισηγητές. Στο τέλος του Α΄ κύκλου των συναντήσεων θα χορηγηθούν Βεβαιώσεις Συμ­μετοχής. 

Οι συναντήσεις / σεμινάρια θα πραγματοποιούνται, με ελεύθερη συμμε­τοχή, στο Αμφιθέατρο Μαρασλείου Διδασκαλείου, Μαρασλή 4, Αθή­να, 6.00 - 8.00 μ.μ., τις ημερομηνίες που θα ανακοινώνονται κάθε φορά. 

Α΄ Κ Υ Κ Λ Ο Σ (Άνοιξη 2013) 

29 Μαρτίου 

Πρωτογονικό Τραγούδι 

Σωκράτης Σκαρτσής 

12 Απριλίου 

Pablo Neruda 

Γιώργος Κεντρωτής 

19 Απριλίου 

Nazim Hikmet 

Χρίστος Αλεξίου 

17 Μαΐου 

Xαϊκού –Ματσούο Μπασό 

Ξένη Σκαρτσή 

31 Μαΐου 

Federico García Lorca 

Χρίστος Γουδής

Επιστημονικές Εκδηλώσεις, Διδότου 6, ελεύθερη είσοδος

Mercredi 27 mars / Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013 

Séminaire «Littérature et Politique» 

dans le cadre du programme ATHÈNES-PARIS 1945-1975 

Σεμινάριο «Λογοτεχνία και πολιτική» 

Πρόγραμμα ΑΘΗΝΑ ΠΑΡΙΣΙ» 1945 -1975 19:00 

Salle de conférences de l’École Française d’Athènes, Didotou 6, 10680 Athènes 

Lucile ARNOUX-FARNOUX (Université de Tours) 

Ourania POLYCANDRIOTI (FNRS) Introduction

Jeudi 28 mars / Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013 

Conférence (en grec) Διάλεξη (στα ελληνικά) 19:00 

Salle de conférences de l’École Française d’Athènes, Didotou 6, 10680 Athènes 

 Ismini TRIANTI (Professeur honoraire à l’Université de Ioannina) 

Άκτιο. Ο ναός και τα λατρευτικά αγάλματα

Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα: μια σύγχρονη μεταγραφή

Είναι καθαρή η πρόθεση του Γιάννη Χουβαρδά στη σκηνοθεσία της παράστασης Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα στην Κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Αξιοποιώντας τις συνδυνατότητες της σεριγραφίας δημιουργεί μια εικαστική συνθήκη του λόγου. Εγκαθιστά τους ηθοποιούς μέσα σε έναν παραστατικό κόσμο αντιμετωπίσιμο μέσα από τον άξονα της αφαίρεσης αντί της υπερβολής. Πλέον ο λόγος αποκτά ταυτότητα. Υπόσταση. Υπόβαθρο. Ενώ δίνεται και στους τέσσερις θεατές, ο συμμετοχικός ρόλος των οποίων έχει συνυπολογιστεί στη σκηνοθετική προσέγγιση, ενώνοντας αφήγηση και δράση.

Σε σχέση με αυτήν την αφαιρετική γλώσσα, των εικόνων ως οργανικών θεμάτων του κειμένου, οι μορφές γίνονται ποζάτες, επιβάλλονται ως στατικές. Αποπνέουν, ωστόσο, μια μεγαλύτερη δυναμική ιδωμένες σε βάθος πεδίου. Ώστε, τα «Ονόματα του Πατρός», που αναφέρονται στο ρόλο της λειτουργίας της γλώσσας και επιδρούν συνακόλουθα στο έργο του μορφικού συνόλου, προσιδιάζουν σε νέες εγγραφές του χώρου και του χρόνου, για το παρόν και το πραγματικό, πόσο μάλλον όταν οι καταβολές του εν λόγω έργου έχουν το πρόπλασμα της σημασίας τους στην τραγική «Ορέστεια». Σύμφωνα, άλλωστε, και με τη λακανική περίφημη ρήση, ‘‘το Όνομα του Πατρός είναι από πάντα ο μεταφορικοποιημένος πατέρας, όχι απλώς φορέας μεταφορικοποίησης αλλά και μεταφορικοποιημένος’’. Ως εκ τούτου, πρόκειται για τη μετάβαση σε ένα εδώ και εκεί συγχρόνως: από το έργο στην παράσταση και τανάπαλι. Σε αυτή την πράξη ακολουθίας και διαδοχής, η μεταφορά μετονομάζεται από σχήμα σε ειδολογική διαφορά. Ορίζει τη θεατρική κειμενική γλώσσα. Και πείθει για το ότι ο γλωσσικός πολιτισμός είναι αυτός που μένει ακόμη και όταν τα πρόσωπα-φορείς-εκπρόσωποί του δεν αντέχουν άλλο.

Εντοπίζοντας τις δυνατότητες της αφαιρετικής προσέγγισης στο θέατρο, ο Γιάννης Χουβαρδάς απεικονίζει το σύγχρονο της τραγωδίας του Γιουτζήν –ή Ευγένιου- Ο’ Νηλ, εστιάζοντας το βάρος της τελευταίας στη ζωή που οι γονείς στερήθηκαν. Βρισκόμαστε στο τέλος του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, όταν ο στρατηγός Έζρα Μάννον επιστρέφει στο σπίτι του, στη Νέα Αγγλία. Αυτή η επιστροφή σηματοδοτεί ανοιχτές πληγές: φέρνει στο φως την παθολογική αγάπη της γυναίκας του, Κριστίν Μάννον, για τον γιο της Όριν, αλλά και καθιστά σαφή την προβληματική συμβίωση με την κόρη Λαβίνια. Ώστε, τα θέματα μίσους, εκδίκησης και καταστροφικού έρωτα τυγχάνει να αντικατοπτρίζονται μαζί, το ένα μέσα στο άλλο και το πρώτο ως αποκύημα του τελευταίου. Όλα αυτά, βέβαια, βρίσκονται σε άμεση σχέση με την αστική τάξη και την κατάπτωση του ήθους που την ακολουθεί, παρόλο το σοβαροφανή και αληθοφανή πουριτανισμό της εποχής. Κατά συνέπεια, η ασπρόμαυρη αισθητική των ζωντανών – διαμορφωμένων την ώρα της παράστασης- προσωπογραφιών σε θέση σκηνικού συνάδει απόλυτα με το τραγικό υπόβαθρο του έργου, ενώ οι φωνές αποδίδουν αντίστοιχα στα επικουρικά μικρόφωνα. Εξαιρετική και η καταληκτική πρόταση, το έργο να τελειώνει πρώτο, κατ’ ομολογία, ενώ η παράσταση να συνεχίζεται υπό τη σκιά των παραμορφώσεων, ιδωμένων ως ειδώλων στον κύκλο των φαντασματικών πραγμάτων, της κληρονομιάς, του θανάτου και της αναγέννησης του παρελθόντος. Όλα τελειώνουν, χάνονται, σβήνονται και, όμως, είναι εδώ. Έστω και έτσι. Μια παράσταση με ερμηνείες πολύ καλές, που θα ήταν και καλύτερες αν η ταυτότητα της Λαβίνια ήταν πιο δουλεμένη, ώστε η φωνή να μη μένει μόνο σε ένα σύρσιμο μίσους, κινούμενη στο ίδιο μήκος, ιδίως στο πρώτο μέρος της παράστασης. Συνολικά, είναι μια σύγχρονη μεταγραφή της Ορέστειας στο ύψος των περιστάσεων και ανοιχτή στη χρήση των τεχνολογικών μέσων, το συνδυαστικό αποτέλεσμα των οποίων ικανοποιεί εν τέλει τις απαιτήσεις των θεατών. 

  

Μετάφραση Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία - Διαμόρφωση σκηνικού χώρου Γιάννης Χουβαρδάς

Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη Νατάσα Τριανταφύλλη

Μουσική διδασκαλία Μελίνα Παιονίδου

 

Διανομή:

Στρατηγός Έζρα Μάννον , Ακύλλας Καραζήσης

Κριστίν Μάννον Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Λαβίνια Μάννον Μαρία Πρωτόπαππα

Όριν Μάννον Χρήστος Λούλης

Πλοίαρχος Άνταμ Μπραντ Γιώργος Γάλλος

Λοχαγός Πήτερ Νάιλς Αργύρης Πανταζάρας

Χέιζελ Νάιλς Γιούλικα Σκαφιδά

Σεθ, ο επιστάτης των Μάννον
Χρήστος Στέργιογλου

Θεατής 1 Χάρης Τσιτσάκης

Θεατής 2 Θέμις Μπαζάκα

Θεατής 3 Μάγια Λυμπεροπούλου

Θεατής 4 Γιώργος Κοτανίδης

I’ m so excited….and you think I like it?

Ξέρουμε ότι τα μεγάλα budget έχουν κοπεί. Αλλά μια ολόκληρη ταινία να κινείται ως επί το πλείστον μέσα σε ένα αεροπλάνο, με βασικούς υπόπτους χιούμορ ή ειλικρίνειας τους επιβάτες πολυτελείας, θέλει ειδικό χειρισμό. Παρόλα αυτά, όταν είσαι Pedro Almodóvar, δεν έχεις κανένα θέμα. Είσαι πληθωρικός, είσαι Λατίνος, είσαι η ιστορία σου. Κάνεις θέατρο με συνταγή σινεμά. Και μέσα από αυτή τη ματιά, αρχίζει το τοπίο και ξεκαθαρίζει. Ο σκηνοθέτης των χρωμάτων και της παιδικότητας, στην τελευταία του ταινία «I’ m so excited»- που θα προβάλλεται από τις 21/3 στους κινηματογράφους- δίνει το στίγμα της σύγχρονης ζωής από την ανάποδη. Εκθέτει τη χαμένη ενέργεια του ανθρώπου που διακόπτει τη συνέχεια του ενιαίου χρόνου, ζώντας σε μεγαλουπόλεις, με κινητά και πολλαπλές εκδοχές πραγματικότητας, ικανές να τον οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή. Πετυχαίνει, οπότε, να καυτηριάσει τα παραλειπόμενα των σχέσεων, τα νέα δεδομένα και για το σκοπό αυτό διαμορφώνει ένα πλήρωμα από γκέι με ορμές και διαδρομές, στον αέρα, χωρίς να κατορθώνουν να προσγειωθούν στο Μεξικό. Ενώ, στην αρχή, μας προδιαθέτει ότι είναι αυτός ο κόσμος ο αλμοδοβαρικός ο μέγας, δείχνοντας, για λίγο, την Πενέλοπε Κρουζ με τον Μπαντέρας. Ώσπου η υπόθεση της ταινίας αρχίζει on board με επιβάτες και πλήρωμα στις θέσεις τους, έτοιμους για το ταξίδι στην απελευθέρωση.

Η ταινία, ωστόσο, κινείται σε ένα επίπεδο. Από την αρχή ως το τέλος, διαπιστώνεται μια αβανταδόρικη εμμονή στην ατάκα, με αποτέλεσμα να μην είναι και από τις καλύτερες ταινίες του μετρ. Μας έχει συνηθίσει σε καλύτερα δείγματα, από το «Όλα για τη μητέρα μου» μέχρι το «Volver» και «Το δέρμα που κατοικώ», αναπτύσσοντας ένα διάλογο με τα αλληλοδιαπλεκόμενα θέματα: της φωτιάς, του εφιάλτη, του ονείρου και της συνάντησης. Εδώ, αντίθετα, παρακάμπτεται ο μύθος, για να δοθεί όλο το βάρος στο φανερό μελοδραματικό τόνο της επαφής, χωρίς βάθος ή εξέλιξη. Η απόσταση που τα χωρίζει, το χάος. Ως εκ τούτου, συγκρίνοντας τον Αλμοδοβάρ του «I’ m so excited» με τον Αλμοδοβάρ του παρελθόντος του, μόνο απορία μπορεί να προκαλεί η τελευταία του επιλογή στη φλυαρία χωρίς τον αέρα ποιητικότητας ή το λαβυρινθώδες πλησίασμα στον ίλιγγο ζωής και θανάτου. Εν τέλει, αυτή είναι η ιστορία μιας ανείπωτης περιπέτειας ή αλλιώς το πέρασμα στη φυλακή της ομιλίας. Για την καταγωγή αυτού του προβλήματος, ο Αλμοδοβάρ, σε συνεντεύξεις του, έχει μιλήσει ειρωνικά αναφερόμενος στην επιρροή των κινητών, στο ανελέητο κυνήγι των φωτογραφιών με αυτά, όπως και στο σύστοιχο ζήτημα, ότι το να μην εκδηλώνεται, «να μην μπορεί ο ίδιος να κλάψει αν κάποιος άλλος έχει ένα πρόβλημα, είναι μια τεράστια απώλεια». Συμβολικά, η ταινία του είναι αυτό που δεν λέει, το αντίθετο του τίτλου της. Είναι το δυνητικό της ειρωνείας. Ωστόσο, σκηνοθετικά, δεν οδηγεί τους θεατές κάπου, αλλά τους παρατά σε μια αίθουσα. Και ας γελάσει αυτός που δεν περιμένει τίποτε άλλο. Ωραίο στιγμιότυπο της ταινίας, βέβαια, είναι η προσφυγή της Λόλα Ντουένιας στον επιβάτη της οικονομικής θέσης: επειδή η απόλαυση δεν έχει τάξεις, ιδού το νέο κλείσιμο του ματιού του Πέδρο.          

Νεοναζί: το ολοκαύτωμα της μνήμης

Το νέο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου Νεοναζί: το ολοκαύτωμα της μνήμης –που θα παίζεται από 21/3 στην Αθήνα και από 2/4 στη Θεσσαλονίκη- θέτει το ζήτημα της ανόδου της Χρυσής Αυγής σε σχέση με το ιστορικό παρελθόν των Ελλήνων θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Καθώς, σκοπός κάθε μελέτης ή έρευνας είναι η επιστροφή στο παρελθόν, ώστε το νόημα να προκύψει μέσα από τη συνδυαστική ερμηνεία των πραγμάτων. Παράλληλα, μέσα από την ταινία, εξετάζεται η σοβαρότητα της κατάστασης, όπως τα μέσα ενημέρωσης πρόβαλαν την άνοδο της Χ.Α. στις τελευταίες εκλογές, παραποιώντας τα δεδομένα με τίμημα την τηλεθέαση.

Παράδειγμα αυτής της πολιτικής των μέσων είναι και το προβεβλημένο γεγονός ότι, ενώ στο Δίστομο η κοινωνία είχε θρηνήσει τους αγωνιστές του πολέμου, το εκλογικό αποτέλεσμα  φάνηκε να ήταν υπέρ του νεοναζιστικού κόμματος. Ωστόσο, για την αποκατάσταση της ισχύουσας αλήθειας, μαθαίνουμε μέσα από το ντοκιμαντέρ, πως σε όλη την περιφέρεια του Διστόμου, δόθηκαν στο νεοναζιστικό κόμμα 40 ψήφοι, οι οχτώ εκ των οποίων μόνο σημειώθηκαν στο Δίστομο. Ειδικότερα, αναφορικά με το γεγονός αυτό, παρατίθεται μαρτυρία, ότι ενώ μαθητές του Ενιαίου Λυκείου Διστόμου μιλούσαν για μισή ώρα, σε σταθμό, τελικά προβλήθηκαν τα πέντε λεπτά της ομιλίας, με κομμένη τη φράση τους, ότι είναι ντροπή ακόμη και για αυτές τις ψήφους, σε ένα ρευστό και συγκινησιακά φορτισμένο «ντροπή μας»… Αποτέλεσμα ήταν, οι μαθητές να μείνουν με το συμπέρασμα πως «δεν ήταν αυτοί» την ώρα που τα είδωλά τους μιλούσαν στη μικρή οθόνη. Ότι κάποια μέσα ενημέρωσης δημιούργησαν αυτήν την απογοήτευση σε νέα παιδιά, φυσικά και πέρασε στα ψιλά. Στα αζήτητα. Ευτυχώς, υπάρχουν ντοκιμαντέρ.

Αυτά, βέβαια, είναι γνωστά. Δεν αρκεί, όμως, το γνωστό να είναι γνωστό αλλά ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται ξανά. Η ταινία του Στέλιου Κούλογλου δείχνει πώς αναιρούνται τα λεγόμενα των εκπροσώπων της Χρυσής Αυγής, ότι δεν προβάλλονται. Επίσης, μέσα από τις διαφορετικές αφηγήσεις ανθρώπων, που είχαν διακριτό ρόλο στα πράγματα και βάση του οικογενειακού περιβάλλοντος, από τα Καλάβρυτα μέχρι το Δίστομο και το Χορτιάτη, το οδοιπορικό ανάμεσα σε παρόν και παρελθόν σφύζει από εικόνες και σκέψεις: σκέψεις οργής για τον τρόπο με τον οποίο η ιστορία μπαίνει στο στόχαστρο του κάθε παραποιητή, ενώ τον ακούμε να αντιτείνει πως ο Χίτλερ θα κριθεί «εν Ελλάδι»… «Δεν ενδιαφέρει κανέναν τι έγινε στη Γερμανία το ‘45», ακούμε τον Η. Κασιδιάρη να λέει.

Στο σύνολό του, ωστόσο, το ντοκιμαντέρ πετυχαίνει εν μέρει τη σύνδεση σε παρελθόν και παρόν, κινούμενο στον άξονα των αφηγήσεων. Διότι, στη μεγάλη οθόνη, η αισθητική «σούπερ μάρκετ» των τηλεοπτικών στούντιο αποδυναμώνει την ενιαία αισθητική και θυμίζει πόσο κατασκευάσιμες φαντάζουν οι ειδήσεις. Εφόσον, όμως, και το ντοκιμαντέρ είναι ένα είδος κινηματογραφικής κατασκευής, κρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο υφαρπάζει τα είδωλα της καθημερινότητας και τα επαναλαμβάνει. Καλό το θέμα, αλλά δεν εξαντλήθηκε. Θα μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω, θέτοντας σε μεγαλύτερο πολιτικό και ιστορικό βάθος την πορεία της ελληνικής κοινωνίας που έφτασε στο σημείο να συνεχίζει, μετά τις τελευταίες εκλογές, με ένα νεοναζιστικό κόμμα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ώστε, το καυτό θέμα της ταινίας εγείρει το –αναπάντητο εν τέλει- ερώτημα, αν η ενοχοποίηση της πολιτικής (αριστερής) τοποθέτησης στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης οδήγησε σταδιακά αλλά μεθοδευμένα στην επικυριαρχία της μαζικής κατανάλωσης, στο φάσμα της οποίας ο καταναλωτής εθεάθη ως πολίτης και ο πολίτης κάποτε ο πλέον εξόριστος της σκέψης, ιδωμένος πολίτης ως ατομικός παρατηρητής αντί συλλογικός και μέσα στη δράση, μια σβησμένη απειλή για κυβερνήσεις που δεν εκπροσωπούν παρά τους εαυτούς τους. Από τη στιγμή που η αγορά άρχισε να έχει νομοτελειακή λειτουργία και ιμπεριαλιστικό ρόλο, ο πολίτης άρχισε να νοείται ως μονάδα συμφερόντων. Εν κατακλείδι, η ταινία θα μπορούσε να είναι πιο πλούσια σε αξιολογητικά συμπεράσματα αν και ο αντίλογος, σε σχέση με αυτό, εμφανίζει το επιχείρημα πως ο θεατής είναι ελεύθερος να κρίνει και να συμπεράνει. Πράγματι.     

LOVE, LOVE, LOVE… Μας αφορά αυτό το κύμα.

«Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή από το να τις καταστρέφει όλες», ήταν ένα από τα συνθήματα του Μάη του ’68. Τα παιδιά των λουλουδιών και του χίπικου πολιτισμού, με πρόταγμα την αγάπη, προτιμούν την ηδονή και πολεμούν τη μπουρζουαζία. Οργώνουν τον κόσμο, αφήνουν το αποτύπωμά τους μέχρι τη Χίπι στρητ της Κατμαντού και βιώνουν την παντοδυναμία της νεότητας στο πετσί τους μετά μουσικής, με κύριο σύνθημα το περίφημο των Μπητλς, ότι «το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη».

Αυτό το όνομα, που διεθνοποιήθηκε ως «λαβ», λοιπόν, έγινε αναγνωρίσιμο ως το άλλο κάτοπτρο του συγκοινωνούντος χρόνου ή παραμορφώθηκε ως το κοκτέιλ των αγορών και των νεόπλουτων σαλονιών, μετά το Μάη του ’68 μέχρι τα τελευταία χρόνια. Και επιλέγεται εύστοχα από τον Βρετανό συγγραφέα Mike Bartlett, για να καταδειχτεί μεθοδευμένα, εν τέλει, πόσο τα δεσμά του σύγχρονου αστικού τρόπου διαβίωσης δεν θυμίζουν σε τίποτε εκείνο –το ιστορικό- πρόταγμα της αγάπης ως επιβίωση. Ως εκ τούτου, η αγάπη πλέον γίνεται ειρωνεία, νοσταλγία, απώλεια αλλά και ανάγκη. Παλιότερα, αρκούσε ως απλή επιθυμία, φυσική απάντηση κόντρα στο κατεστημένο του πλαισίου. Πλέον, η έννοια της αγάπης είναι εμπορεύσιμη. Ποπ σωματείο.

Το έργο Love love love Mike Bartlett βραβεύτηκε ως το «καλύτερο νέο έργο της χρονιάς 2011» στα THEATRE AWARDS UK. Εντάχθηκε στις φετινές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης-επί της Φρυνίχου- σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη. Στο έργο, το ρόλο της αφήγησης πληροί ο περφόρμερ, ο οποίος και τοποθετεί την έναρξη της ιστορίας στο καλοκαίρι της αγάπης του ’67. Στις 25 Ιουνίου, το ζευγάρι της ιστορίας, ο Κεν και η Σάντρα γνωρίζονται με το όνειρο να δημιουργήσουν έναν άλλο κόσμο. Θα δημιουργήσουν οικογένεια. Η πορεία, ωστόσο, της ζωής τους, με έτη-σταθμούς το 1990 και το 2011 αντίστοιχα, θα τους δείξει ότι τα πράγματα προέκυψαν αναπάντεχα και εκτός σχεδίου, εντελώς ισοπεδωτικά σε σχέση με αυτό που υπήρχε στο μυαλό τους. Ώστε, η παράσταση δίνει την αφορμή να εξεταστεί αυτός ο χαμένος χρόνος, στη διάρκεια του οποίου προκύπτει ο προβληματισμός, αν και γιατί τα πρότυπα μετασχηματίστηκαν, οι σχέσεις ανατράπηκαν και οι πολιτικές εξανεμίστηκαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε έναν κενό υπερκαταναλωτισμό.

Όσον αφορά την ελληνική περίπτωση, από τη γενιά του Πολυτεχνείου εισήλθαμε στην Ελλάδα των δανείων, όπου μέχρι τώρα οι μεγαλύτεροι βοηθούν τους μικρότερους και οι γονείς τα παιδιά. Ας μη συγχέονται, όμως, οι πραγματικότητες και οι κλίμακες. Ας αναλογιστούμε ότι, μπορεί η βάση της πυραμίδας διεθνώς –ως πολυπληθέστερη- να απαρτίζεται από νέους, ενώ πλησιάζοντας προς την κορυφή οι υπερήλικες παίρνουν θέση, αλλά στην Ελλάδα παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο. Εφόσον, λοιπόν, οι πολυπληθέστεροι στην Ελλάδα είναι οι υπερήλικες, εξηγείται εν μέρει γιατί στηρίζουν τους νεότερους.  

Ας γυρίσουμε στο έργο. Για το «Λαβ, Λαβ, Λαβ», η Κάλμπαρη δημιουργεί ένα μοντέρνο σκηνικό, συμβατό με την ατμόσφαιρα του έργου, που είναι ποπ και με έμβλημα τη ντισκομπάλα. Σύντομα, τα ροζ μπαλόνια επί σκηνής θα υπερκεραστούν από τα αμέτρητα λευκά ποτηράκια του πάρτυ, ως τα απόνερα του παρελθόντος. Το πάρτυ τελείωσε, έμεινε η ακαταστασία. Αυτό, βέβαια, έχει εκληφθεί ως δεδομένο, και μέσα από τις διασυνδέσεις με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Κατά συνέπεια, η σκηνοθεσία δεν είναι παράταιρη, σε σχέση με το έργο. Κάθε άλλο. Είναι, όμως, εύκολη. Όπως και να τεθεί, είναι εύκολο να πάρεις τα ποτηράκια του σπιτιού σου, έναν καναπέ να τον πηγαινοφέρνεις και μερικά ρούχα, να αλλάζουν οι ηθοποιοί και να μη βαριούνται και οι θεατές. Είναι εύκολο να υπάρχει απλώς το δάπεδο αντί να αξιοποιηθεί η επιφάνεια αφαιρετικά, παραμερίζοντας τη βουή και το μονοδιάστατο της καθημερινότητας. Διαφορετικά, αν η τομή είναι στη βουή, η τούρτα πρέπει να είναι τούρτα.

Προσωπικά, πιστεύω πως το έργο θα ήταν πιο δυνατό αν λαμβανόταν υπόψη η έννοια της αφαίρεσης με δεδομένο το πετυχημένο αστραφτερό πλαίσιο της ντίσκο, σαν το τριχωτό μιας περούκας που φορέθηκε και ακόμη ανεμίζει, επειδή πάντα οι ανθρώπινες ζωές θα τρέφονται και από τα είδωλα. Φαντάζομαι τη σκηνή ως επιφάνεια, χωρίς τα μπιχλιμπίδια με βασική εικόνα την εξέλιξη της θεατρικής γλώσσας. Την υπολογίζω ως πλάνο συνθημάτων του Μάη του ’68 γραμμένα εναλλάξ με λευκή και ροζ κιμωλία. Ώστε, ενώ οι ηθοποιοί δρουν, όπως το έργο εξελίσσεται, τα απομεινάρια του Λόγου-οι λέξεις της πολιτικής- σβήνονται για να μείνει το απαστράπτον πλαίσιο χωρίς περιεχόμενο. Αυτή η προσέγγιση θα είχε, βέβαια, και άλλο χειρισμό του λόγου. Όμως, ευτυχώς που το Τέχνης δεν είναι Εθνικό, με εξώστες και βάθος, να απογυμνώνει τους ηθοποιούς από τις αδυναμίες και τα ρούχα τους.

Μπάρτλετ Μάικ

2012-2013

ΦΡΥΝΙΧΟΥ 14, Πλάκα

Σύγχρονο Ρεπερτόριο

Μετάφραση : Κάλμπαρη Μαριάννα

Σκηνοθεσία : Κάλμπαρη Μαριάννα

Σκηνικά : Ζαμάνης Κωνσταντίνος

Κοστούμια : Ζαμάνης Κωνσταντίνος

Φωτισμοί : Βλασσόπουλος Νίκος

Μουσική επιμέλεια : Σορώτος Γιάννης

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)
Περφόρμερ/Χένρυ: Nέστωρ Κοψιδάς
Κέννεθ: Διαμαντής Καραναστάσης
Σάντρα: Άννα Κουτσαφτίκη
Τζέημι: Κώστας Σιλβέστρος
Ρόζι: Ειρήνη Στρατηγοπούλου,

Βίντεο: Διαμαντής Καραναστάσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλίας Λάτσης

από Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
έως Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Παρασκευή, ώρα 21.15
Σάββατο, ώρα 18.15 (απόγ.) και 21.15
Κυριακή, ώρα 20.00

ΑΚΡΟΑΣΗ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

Ο Καλλιτεχνικός Οργανισμός ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ του Θωμά Κινδύνη 

στα πλαίσια του πρότζεκτ

 «Intercambio: Πολιτιστική Ανταλλαγή Ελλάδας στη Βραζιλία» 

που θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με την UNESCO Πειραιά και Νήσων 

και την Tupyniking Productions , 

προσκαλεί σε ακρόαση 

επαγγελματίες και σπουδάστριες χορού, θεάτρου, τραγουδιού και performers έως 30 ετών 

που επιθυμούν να εκπαιδευτούν στην αρχαία ελληνική τραγωδία 

και να συμμετέχουν εθελοντικά στο έργο 

ΗΛΕΚΤΡΑ του Σοφοκλή 

που θα παρουσιαστεί στις πολιτείες Paraná, Foz do Iguaçu, Curitiba και Sao Paulo της Βραζιλίας 

το Νοέμβριο του 2013. 

Όλες οι ενδιαφερόμενες θα εξεταστούν στην κίνηση ενώ θα πρέπει να έχουν προετοιμάσει: 

· ένα απόσπασμα προσωπικής τους επιλογής από το έργο ΗΛΕΚΤΡΑ του Σοφοκλή, 

όχι υποχρεωτικά να το μάθουν απ’ έξω. 

· ένα τραγούδι κατά προτίμηση παραδοσιακό. 

Η ΑΚΡΟΑΣΗ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ 14.00 

ΣΤΟΝ ΠΟΛΥΧΩΡΟ ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΑΛΚΜΗΝΗΣ 13 , Κ.ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ 

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ 

Πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής: 2103464002 – 6977787527 , Ευγενία Παπαδάκη

Δωρεάν Ξεναγήσεις για τον Μάρτιο

Επιμορφωτική βόλτα στον πολιτιστικό πλούτο και στις ομορφιές της Αθήνας, από έμπειρους και εξειδικευμένους ξεναγούς,  μέσα από το πρόγραμμα των δωρεάν ξεναγήσεων που προσφέρει και το Μάρτιο, ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, σε συνεργασία με το Σωματείο Διπλωματούχων Ξεναγών.

ΣΑΒΒΑΤΟ  16  ΜΑΡΤΙΟΥ  2013

1.            ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ, ώρα 10.15

Ξεναγός : Ασημένια Γκόγκου

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Μουσείου

2.            ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ (ΜΠΕΝΑΚΗ), ώρα 10.30

Ξεναγός : Θεώνη Καμπρά

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Μουσείου, Διπύλου 12 & Ασωμάτων

3.            ΡΟΔΑΚΙΟ, ΡΙΖΟΚΑΣΤΡΟ, ΜΕΓΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ, ώρα 10.30

Ξεναγός: ΄Αρτεμις Σκουμπουρδή

Σημείο συγκέντρωσης : Eκκλησία Αγ. Δύναμης, Μητροπόλεως (Σύνταγμα)

Για την συγκεκριμένη ξενάγηση απαιτείται δήλωση συμμετοχής  (τηλ. 2103243022-23)

ΚΥΡΙΑΚΗ  17 ΜΑΡΤΙΟΥ  2013

ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΟΡΑ, ώρα 10.30

Ξεναγός : Μαρία Κατσιάνου

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος αρχαιολογικού χώρου, Αδριανού 24, έναντι Αγ. Φιλίππου

ΚΥΡΙΑΚΗ  24  ΜΑΡΤΙΟΥ  2013
1.            ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (Μηχανισμός των Αντικυθήρων), ώρα 10.30
Ξεναγός : Μαρία Κατσιάνου

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Μουσείου, Τοσίτσα 1

2.  ΑΡΧΑΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ,  ώρα 10.30

Ξεναγός:  Παντελάκη Νόρα

Σημείο συγκέντρωσης : Είσοδος  αρχαιολογικού χώρου Ελευσίνας.

ΣΑΒΒΑΤΟ  30  ΜΑΡΤΙΟΥ  2013

1.            ΒΟΡΕΙΑ ΚΛΙΤΥΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ, ώρα 10.30

Ξεναγός : Λαυρεντία Γιαννόλα

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Μουσείου Κανελλοπούλου, Πανός και Θεωρίας 12, Πλάκα

2.            EΠΙΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ώρα 10.30

Ξεναγός : Παντελάκη Νόρα
Σημείο συγκέντρωσης:  Είσοδος του  Μουσείου Τοσίτσα 1

ΚΥΡΙΑΚΗ  31  ΜΑΡΤΙΟΥ  2013

1.            Α΄ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ, ώρα 10.30

Ξεναγός : Χάρις Βελαχουτάκου

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Κοιμητηρίου

2.            ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, ώρα 10.30

Ξεναγός : Στέλλα Γαλανοπούλου

Σημείο συγκέντρωσης : είσοδος Μουσείο, Ερμού 148
3.            ΜΟΝΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ, ώρα 10.30
Ξεναγός : Nόρα Παντελάκη
Σημείο συγκέντρωσης : Είσοδος της Μονής

Για τις ξεναγήσεις στα Μουσεία είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στα τηλέφωνα 210 3243022-23.

Και μην ξεχνάτε, κάθε Κυριακή στις 12.00, γίνεται δωρεάν ξενάγηση στη μόνιμη συλλογή   της Δημοτικής Πινακοθήκης – κτήριο Μεταξουργείου (Λεωνίδου και Μυλλέρου),  από τον ξεναγό  Δημήτρη Νοταρά και την υπάλληλο του Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α εικαστικό Κάλλη  Πετροχείλου.

Ευχαριστούμε θερμά τις ξεναγούς για την εθελοντική προσφορά τους.

Για περισσότερες πληροφορίες οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να απευθύνονται  στα τηλέφωνα 210 3243022 & 210 5202421 της Πινακοθήκης του Δήμου Αθηναίων. 

Κουλουβάχατα απλωμένα κουλουβάχατα

Κάποτε, η ζωή μου μοιραζόταν με τις υπόλοιπες 3.000 κατοίκων. Ήταν πολύ απλά τα πράγματα. Τότε, μας έρχονταν μερικές καλές ελληνικές σειρές, όπως το «Λόγω τιμής», ως η ελληνική ρομαντική εκδοχή του BH 90210. Εκεί πιάναμε και το γαλλικό TV5, μεγάλη τύχη. Τώρα, χρόνια μετά, η ζωή μου κινείται στην τροχιά άλλων, εκατομμυρίων. Το κοντράστ μεγάλο. Ωστόσο, ο εκτουρκισμός πλέον της ελληνικής τηλεόρασης με αφήνει στην απέξω. Κάπως έτσι, το ξαναγύρισα στα ντοκιμαντέρ και στις ταινίες του TV5: στην «εμφιάλωση». Σαν ο κόσμος να σμίκρυνε, κι ας είναι τα πολιτικά θέματα τεράστια και η επικαιρότητα απίστευτη. Αντ’ αυτού, μερικές μόνο αναφορές από τα Κουλουβάχατα της τηλεόρασης, το φωνάζουν: αυτός ο κόσμος δεν είσαι εσύ. 

Κουλουβάχατα; 

Για την ιστορία της λέξης 

Ο καθηγητής –Μπαμπινιώτης- στο Λεξικό για το σχολείο και το γραφείο, σημειώνει ότι «η λέξη, που προέρχεται από το αραβικό kullu-wahad, πρωτοεμφανίζεται το 1868 σε φυλλάδιο του Θ. Ι. Κολοκοτρώνη, εγγονού του ήρωα της Επανάστασης, το οποίο έφερε τον τίτλο Η κουλουβάχατα η αι φύρδην μίγδην σημεριναί ιδέαι» ( σ.643, κέντρο Λεξικολογίας). 

Δείγματα από το γυαλί 

Διάβαζα το άρθρο της Ακρίτα «Το χρήμα στο λαιμό σας». Και θυμήθηκα την καημένη «αζήτητη» που την κάλεσε ο Κωστόπουλος στο γυαλί. Διάβασα το άρθρο της Ακρίτα που της απευθύνεται, καθυστερημένα, δηλαδή σήμερα. Και μου φάνηκε κομμένο και ραμμένο για επιθεώρηση. Μετά την εκπομπή, η μαμά μου είχε απορία και με ρωτούσε αν όντως η κυρία είναι ψωνάρα. Ηλίου φαεινότερον, ωστόσο, οι βιβλιοθήκες, που επισκέπτομαι εγώ, ευτυχώς δεν έχουν βιβλία της. Φαντάζεσαι, τώρα, δίπλα στον Αντόρνο, στον Μάρκες, στον Αργεντινό Σαέρ –«ο Τόπος» πρόσφατα βγήκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κοντύλι σε μτφρ. της Marta Silvia Dios Sanz- να έχουμε και τα αποκριάτικα; Δεν γίνεται. Επίσης, σε αυτήν την εκπομπή αισθάνθηκα πάρα πολύ ωραία. Γιατί ο συντοπίτης παρουσιαστής είπε ευθαρσώς ότι «στις βιβλιοθήκες πάνε φτωχοί άνθρωποι». Συμφώνησε και η καλεσμένη. Κοινώς, έπεσε στην παγίδα της εκφρασμένης θέσης-αντίθεσης. Έτσι, μια φτωχή και εγώ, τρέχω από τον ένα βιβλιόκοσμο στον άλλο. Και κάπως έτσι, στο ανάκατο του πράγματος, συστήθηκε στο τηλεοπτικό κοινό μία ακόμη, που γράφει, αλλά αντί να εκτιμήσει τον τόπο και το χρόνο της κατάστασης, αναλώθηκε σε μια ίντριγκα που διόλου αφορούσε το κοινό. 

Σε μια άλλη εκπομπή-στην Ετ3 που λέγεται και «Γεγονός» τρομάρα της- εδώ και αρκετές μέρες πλέον, ένα μεσημέρι είχαν καλεσμένη την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Βλέπεις ΕΤ3, πού είσαι; Θεσσαλονίκη. Ποια έχεις δίπλα σου, ούτε καν σε παράθυρο; Την ηθοποιό που παίζει το κείμενο της Γαλανάκη «Ελένη ή ο κανένας». Σούπερ. Πρόκειται περί απύθμενης βλακείας-ούτε μια αναζήτηση μονόλεπτη στο διαδίκτυο δεν έγινε- για να πεις ως παρουσιαστής, στο δευτερόλεπτο που σου αναλογεί, στο κλείσιμο της εκπομπής, ότι η παράσταση παίζεται στο Άνεσις, όπου βέβαια παιζόταν πέρυσι. Μεγάλος σεβασμός στην καλεσμένη, να λέγεται, η οποία αν και θα κουφάθηκε, επεσήμανε ότι φέτος είναι στην Καλαμαριά. 

Βεβαίως, υπάρχουν και καλές στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης, όπως είναι η «εποχή των εικόνων», η «Κόλαση και Παράδεισος» του Ντοστογιέφσκι, και η «Θεματική βραδιά». Είναι, όμως, κρίμα να κυνηγάμε το καλό μέσα από μια πληθώρα ανούσιων προσώπων ή προτάσεων.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ, 15/3 Μ. Ηρακλειδών

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΟΜΙΛΙΑ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ

"Ο δυναμικός ρόλος της γυναίκας μέσα από τις τέχνες και τις επιστήμες-

Το παράδειγμα της Υπατίας"

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας τον μήνα Μάρτιο, το Μουσείο Ηρακλειδών διοργανώνει Ομιλία - Αφιέρωμα, το περιεχόμενο της οποίας απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες εκπαιδευτικούς αλλά και σε όποιον ενδιαφέρεται να ενημερωθεί σχετικά.

Ομιλητής θα είναι ο επιστημονικός συνεργάτης του μουσείου, μαθηματικός κ. Άρης Μαυρομμάτης. 

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013, ώρα 18:00-20:00 ελεύθερη είσοδος 

Μουσείο Ηρακλειδών  
Ηρακλειδών 16, Θησείο
118 51 Αθήνα
(Στάση Metro: Θησείο)
T: +30 210 34 61 981

Η Υπατία, κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα, του τελευταίου διευθυντή του μουσείου της Αλεξάνδρειας, γεννήθηκε στα μέσα του 4ου αιώνα μ.Χ. Γρήγορα ξεπέρασε σε γνώσεις τον Θέωνα και δίδαξε μια εκλεκτή ομάδα σπουδαστών, που μετέβαλαν την Αλεξάνδρεια σε ένα από τα πιο γνωστά κέντρα ερευνών της αρχαιότητας. Το 415, η Υπατία έπεσε θύμα αλλεπάλληλων βιασμών, βασανίστηκε και διαμελίστηκε από μια ομάδα φανατικών χριστιανών που δρούσαν υπό τις διαταγές του πατριάρχη της πόλης. Ωστόσο, το όνομά της διέτρεξε την Ιστορία και τη θυμόμαστε μέχρι σήμερα ως σύμβολο μιας προνομιακής ευφυΐας που αποτέλεσε πρόκληση για το σκοταδισμό της εποχής της. 

http://www.herakleidon-art.gr/el/index.cfm?get=events&ItemID=308 

Olivier Py & Γιάννης Μαυριτσάκης στο Γαλλικό Ινστιτούτο 11/3

Συνάντηση με τους Olivier Py & Γιάννη Μαυριτσάκη στο Γαλλικό Ινστιτούτο 

Μετά από µια πρώτη σκηνοθεσία στο Théâtre de la Ville του Παρισιού τον Ιούνιο του 2012 

στο πλαίσιο της 3ης διοργάνωσης Chantiers d’Europe, 

ο µελλοντικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, Olivier Py, 

σκηνοθετεί το τελευταίο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη, 

Vitrioli, στο Εθνικό Θέατρο. 

Ο Olivier Py και ο Γιάννης Μαυριτσάκης συνοµιλούν µε το κοινό, 

µε τη συµµετοχή της Έφης Θεοδώρου. 

11|03|2013, 19.00΄ | ΓΑΛΛΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΘΗΝΩΝ | AUDITORIUM THEO ANGELOPOULOS 15|03-28|04|2013, 20.00΄|Vitrioli του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗ| Εθνικό Θέατρο

πηγή:
http://www.n-t.gr/el/news/?nid=1289 

Δύο συναντήσεις με τον Oliver Taplin, 11 και 12/3

Τη Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013 και ώρα 19.00 στη Μεγάλη Αίθουσα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Κεντρικό Κτήριο, Πανεπιστημίου 30), θα αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Oliver Taplin, ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Magdalen College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ο τιμώμενος θα μιλήσει με θέμα: «Bringing together Philology and Theatre: an idea sown at Epidavros in 1962».  

Την Τρίτη 12 Μαρτίου 2013 και ώρα 18:30 στο Αμφιθέατρο «Ιωάννης Δρακόπουλος» και πάλι στο Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, θα πραγματοποιηθεί συζήτηση ανάμεσα στον καθηγητή κ. OliverTaplin, και τον Πρόεδρο του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Πλάτωνα Μαυρομούστακο, με θέμα: «Από τη σελίδα στη σκηνή: Μια ανταλλαγή ανάμεσα στην Κλασική Φιλολογία και τη Θεατρολογία».

Εκεί όπου έτρεξε ο Ηνίοχος, 14/3 ώρα 19.00

Ο πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Θ. Πελεγρίνης 

και ο διευθυντής της Γαλλικής σχολής Αθηνών, κ. A. Farnoux, 

σας καλούν στη διάλεξη του καθηγητή κ. Πάνου Βαλαβάνη 

με θέμα "Εκεί όπου έτρεξε ο Ηνίοχος" 

Τοπογραφικές ενδείξεις για τη θέση του Ιπποδρόμου των Δελφών " 

στις 14 Μαρτίου, ώρα 19.00 

στο κεντρικό κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών 

αμφιθέατρο Δρακόπουλου

Και μια...''Υπόθεση'' (Άδηλος Αναπνοή της Ν. Χατζιδάκι)

Νατάσα Χατζιδάκι, Άδηλος Αναπνοή, Ποιήματα 1971-1990, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2008

σ. 63

ΥΠΟΘΕΣΗ

Αφού μπορούν ακόμη τα πουλιά να κάνουν έρωτα
πάνω από τις καμινάδες της Χαλυβουργικής
και οι μύγες να προετοιμάζουν
τη θερινή παραλυσία
κάτω από την εκτόνωση των απολυμαντικών
εξασφαλίσαμε
την προθεσμία που θα μας εξοντώσει

Τα ποιήματα σαν ταινίες στο Χυτήριο, 10/3

Λογοτεχνικές Δράσεις και Αποδράσεις 

Χυτήριο Theatre & 

Art Cafe Ιερά Οδός 44, Γκάζι τηλ. 210 3412313 

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013 ώρα 12.30 

 Γιάννης Ζέρβας 

Τα ποιήματα σαν ταινίες 

Διαβάζουν οι ηθοποιοί Δάφνη Λαμπρόγιαννη, Ακύλλας Καραζήσης 

Ακούγεται το μουσικό soundtrack των ποιημάτων 

Στην κονσόλα ο Ανδρέας Βούσουρας 

Είσοδος ελεύθερη 

Επιμέλεια: Θέμης Ροδαμίτης - Παν. Μουζάκης

Παρουσίαση του Λεξικού της Φιλοσοφίας, 6/3

ΑΙΑΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ,ΜΙΕΤ & 24+2 ΙΛΙΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ, 6/3

To ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ, 

oι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ 

και το ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ FREE THINKING ZONE 

σας προσκαλούν στην παρουσίαση των βιβλίων 

τού ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗ 

ΑΙΑΣ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ (μετάφραση και επίμετρο) 

ΜΙΕΤ & 24+2 ΙΛΙΑΔΙΚΕΣ ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΕΙΣ 

(κείμενο, μετάφραση, πρόλογος, επίλογος, υστερόγραφο) 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Concept βιβλιοπωλείο 

FREE THINKING ZONE - ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

(Σκουφά 64 και Γριβαίων) 

την Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013, στις 20.00 

Θα ακουστούν οι επιλεγμένες παρομοιώσεις 

και τρεις μονόλογοι από την τραγωδία του Σοφοκλή, 

με κάποια απρόβλεπτα σχόλια 

CONCEPT ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ FREE THINKING ZONE - ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΣΚΕΨΗΣ : 

 Σκουφά 64 και Γριβαίων, Αθήνα • Τηλ. 210 3617461, 210 3601628 •