Όταν ο ήλιος επιστρέφει επί σκηνής

Είχε την τιμητική της στα ράφια μου. Εκτός από τη Νινέτ, -που ήταν του αδελφού μου, τσιμπώντας την «αποκλειστικότητα»-, είχα όλα της τα βιβλία. Η Ζωρζ Σαρή έφυγε πρόσφατα, αρχές του καλοκαιριού πέρυσι, όμως το σήμερα μας έφερε σε επαφή ξανά με το έργο της. Στο Θέατρο Τέχνης, η παράσταση «Όταν ο ήλιος» είναι το αισθητικό αποτέλεσμα της λογοτεχνικής γλώσσας, της θεατρικής μεταφοράς της, υπό τη μορφή διασκευής, και της σκηνοθετικής πρόθεσης. Καθώς η σκέψη της Ζωρζ Σαρή δείχνει κατανόηση και συμπάθεια προς τους χαρακτήρες της, είναι επόμενο να έχει και για αντίβαρο τη θλίψη. Ούτως ή άλλως, βρισκόμαστε στην περίοδο της κατοχής, όταν η Ζωή  βιώνει τον έρωτα μέσα από την πολιτική και τον αγώνα για την ελευθερία. Ώστε, αυτή η ερωτικά πολιτική αλλά και πολιτικά ερωτική στάση προκύπτει, θα υποστηρίζαμε σήμερα διαβάζοντας τον Alain Badiou, ως ένας προσδιορισμός του ατόμου σε επίπεδο χειραφέτησης και σε καθεστώς αλήθειας, στη βάση της διάζευξης των έμφυλων θέσεων. Κατά συνέπεια, η Ζωή και ο Περικλής ενσαρκώνουν το πέρασμα στην πληρότητα. Στη θεατρική πραγματικότητα, ωστόσο, μόλις ο θάνατος του Περικλή αρθρώνεται επί σκηνής, το δραματικό στοιχείο αποδυναμώνεται. Διασκορπίζεται. Η Ζωή χάνει τον καθρέφτη της. Τότε, ο θεατής θα στηριχτεί στη δύναμη του καθολικού χαρακτήρα, όπως προκύπτει από το όλο κείμενο και τη σύμπραξη των προσώπων για να ηχήσει το τέλος της ιστορίας μέσα του. Δεν είναι, λοιπόν, η δραματικότητα των χαρακτήρων αλλά αυτή του κλίματος και της κατάστασης που αποτυπώνει τον ιστορικό χρόνο και μας μεταφέρει στον αντίστοιχο διάκοσμο. Η παράσταση, στη βάση μιας ιστορίας που μας είναι οικεία από τα παιδικά μας χρόνια, αποβαίνει καθησυχαστική και μας γλυκαίνει υπό την έννοια ότι τα κεντρικά πρόσωπα εκείνης της ιστορίας ενσαρκώνονται και δημιουργούν μια θεατρική συνθήκη. Ωστόσο, έγκειται στην κρίση του θεατή να εξετάσει κατά πόσο αυτή η συνθήκη λειτουργεί δραματικά, αφήνοντας τον αντίκτυπό της μέσα του. Κατ’ εμέ, αν και οι ερμηνείες είναι ως επί το πλείστον πολύ καλές, με την αφηγηματική ματιά της Κούλι-Αντιγόνης Δούμου, στο ρόλο της Άλκης Ζέη- να κλέβει την παράσταση, υπήρξαν κενά στο πέρασμα στη δραματικότητα. Βέβαια, αυτό είναι και ζητούμενο: να βλέπεις μια παράσταση και να ανοίγεται ένας διάλογος κατά πόσο ένα εγχείρημα, μια σύμπραξη τεχνών μπορεί να είναι πετυχημένη, πόσο μάλλον όταν γίνεται με τιμιότητα και ειλικρίνεια. Τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.        

 σε διασκευή Βένιας Σταματιάδη

ΦΡΥΝΙΧΟΥ 14, Πλάκα

Σύγχρονο Ρεπερτόριο

Σκηνοθεσία : Φίλιππας Δημοσθένης

Σκηνικά : Βαρσάνη Κέλλυ

Κοστούμια : Καλαποθάκου Άντα

Φωτισμοί : Καπελώνης Κωστής

Μουσική επιμέλεια : Κωτσόβολος Στέλιος

Διανομή

Σωκράτης: Γιάννης Δεγαΐτης
Έμμα: Κατερίνα Ζιώγου
Ελένη: Αναστασία Γεωργοπούλου
Αννούλα: Άρτεμις Γρύμπλα
Άρης, Γιούρα: Γιάννης Δαμάλας
Κούλι: Αντιγόνη Δούμου
Πέτρος: Πανάγος Ιωακείμ
Ειρήνη :Γωγώ Καρτσάνα
Aθηνά: Βασιλική Κίσσα
Περικλής: Αυγουστής Κούμουλος
Δημήτρης: Ηλίας Λάτσης
Σέβα: Γιάννης Μίνως
Ζωή: Βένια Σταματιάδη

Στην παράσταση ακούγεται ηχογραφημένη η φωνή της Άλκης Ζέη


Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Επιμέλεια προβολών-video: Βλάσης Σκουλής
Φωτογραφίες: Άννα Ταγκάλου
Σχεδιασμός προγράμματος-αφίσας: Γιώργος Λυγουριώτης
Ρromo video: m-word

έως Μεγ.Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Δευτέρα & Τρίτη, ώρα 21.15
Κυριακή, ώρα 19.00

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ-Φρυνίχου 14, Πλάκα (στάση μετρό Ακρόπολη)
τηλ. ταμείου 210 3222464 & 210 3236732 (δυνατότητα τηλεφωνικής κράτησης θέσεων)

ΧΑΙΡΕΤΕ ΚΙ ΑΝΤΙΟ, καθαρά και ξάστερα στο 104

Μεταφερόμαστε στη Νότια Αφρική. Εκεί, οι σχέσεις των δύο φύλων εγκυμονούν συγκρούσεις, κακομεταχείριση της γυναίκας από τον άντρα, και, άρα, τα προβλήματα ούτε λίγα είναι ούτε σταματούν να διχάζουν τα παιδιά σε στρατόπεδα γονέων. Αν και αυτή η αλήθεια είναι στερεοτυπική, τίποτε στην παράσταση «Χαίρετε κι Αντίο» του Άθολ Φούγκαρντ, σε σκηνοθεσία του Αλέξη Ρίγλη, δεν θυμίζει λιμνάζον νερό ή στερεότυπο χωρίς νόημα. Εξ’ αφορμής της συνθήκης, το κείμενο είναι μεστό, με διακριτούς ρόλους, και κρατά την προσοχή του θεατή. Συγχρόνως, το ενδιαφέρον αναπτύσσεται κλιμακωτά. Για τους πιο υποψιασμένους, που έχουν λατρέψει το «Ψυχώ» του Χίτσκοκ, το κείμενο κουμπώνει με τις προσδοκίες τους. Δεν είναι μόνο η σκληρή στάση της Έστερ που θυμίζει τις γυναικείες έριδες του Στρίντμπεργκ. Είναι και ο αινιγματικός Τζόνι, εξίσου δυνατός χαρακτήρας της αντίπερα-υποτακτικής- όχθης που κινεί υποψίες. Τελικά ο Τζόνι είναι ο πιο μυστηριώδης και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο, το οποίο προσφέρεται από το κείμενο, να έχει καταχραστεί τα χρήματα. Απεναντίας, η Έστερ είναι ξεκάθαρη στις προθέσεις της.

Ειδικότερα, λοιπόν, η ιστορία των δύο αδελφών έχει ως εξής: το 1965, στο Πορτ Ελίζαμπεθ της Νότιας Αφρικής οι φτωχοί λευκοί Νοτιοαφρικανοί, απόγονοι-θύματα της οικονομικής εξαθλίωσης και της αναπόφευκτης ανεργίας, συναντιούνται μετά από χρόνια. Η Έστερ επιστρέφει στο πατρικό και διεκδικεί ό,τι της ανήκει. Έχει προηγηθεί μια χρηματική αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα του πατέρα, ο οποίος έκτοτε έμεινε παράλυτος. Συνεπώς, αυτή η συνάντηση φέρνει στο φως τα σκοτάδια της οικογένειας Σμιθ, τις διαφορές και τα απομεινάρια του επίπονου παρελθόντος φυλαγμένα σε βαλίτσες.

Είναι ενδιαφέρον ότι δεν γνωρίζεις από την αρχή το σημείο που ο Φούγκαρντ θα φτάσει τους χαρακτήρες του. Η ανατροπή μέσα από τη στάση του Τζόνι δίνει μια άλλη διάσταση στο έργο, ενώ οι εξαιρετικές ερμηνείες και των δύο, της Σοφιάννας Θεοφάνους και του Μιλτιάδη Φιορέντζη –τον οποίο ξέρουμε από την ομάδα Σημείο Μηδέν και τις θεατρικές στοχεύσεις της- δικαιώνουν την επιλογή της βραδιάς. Η σκηνοθεσία του Ρίγλη είναι και καλή και απλή, χωρίς να πέσει σε σφάλματα υπερβολών ή περιγραφικών τεχνασμάτων. Το γεγονός της συνάντησης έρχεται στο επίκεντρο και ιδού ο τίτλος, αυτό το σκληρό «Χαίρετε κι Αντίο» που κλείνει μέσα του τη σιωπή του χρόνου, τον τόπο της τραγωδίας, την απήχηση του συγκεκριμένου. Όταν ο άλλος είναι εκεί και μέσα από τα μάτια του, βλέπεις τον εαυτό σου παιδί, τότε ποιος μιλάει; Μιλάει το παιδί από τότε αλλά και ο τωρινός συνδυασμός νόησης, λόγου, φαντασίας. Είναι ένα έργο που σε αγγίζει αλλά χάρη στη σκηνοθεσία δεν σε φορτίζει. Εξισορροπεί ανάμεσα στο θέμα και στη διάθεση των χαρακτήρων. Πλέον ένα ακόμη όνομα προστέθηκε στον κατάλογο ηθοποιών «υπό παρακολούθηση»: Σοφιάννα Θεοφάνους. 

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Αλέξης Ρίγλης

Σκηνικά - Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Φωτογραφίες: Ρούλα  Ρέβη

Παίζουν:  Σοφιάννα Θεοφάνους & Μιλτιάδης Φιορέντζης

Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος 10 ευρώ

Διάρκεια παράστασης: 90΄ χωρίς διάλειμμα

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη  στις 9.15 μ.μ

Πρεμιέρα: Τρίτη 9 Απριλίου

104 - Κεντρική Σκηνή / Ευμολπιδών 41 - Γκάζι

τηλ. κρατήσεων 2103455020 / www.104.gr

*Ο Άθολ Φούγκαρντ γεννήθηκε το 1932. Είναι Νοτιοαφρικανός συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, με Άγγλο-Ιρλανδό-Ολλανδική καταγωγή. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνική ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο τού Κέιπ Τάουν. Το περιοδικό Time τον έχει αποκαλέσει «τον μεγαλύτερο εν ενεργεία θεατρικό συγγραφέα τού αγγλόφωνου κόσμου».

Θεατές στο Εθνικό, μία παράσταση που μας αφορά

Εννιά και πέντε το βράδυ. Μπαίνουμε από τους τελευταίους στη σκηνή όπου οι ελληνικές σημαίες βρίθουν και καθηλωνόμαστε στις θέσεις μας. Αισθάνομαι τυχερή, ότι ο κόσμος σήμερα με αγαπάει. Και από το μυαλό μου περνούν εικόνες-σκέψεις του παρελθόντος, όταν ο Μάριος Ποντίκας εξέφραζε κάθετα την αντίθεσή του σε παραστάσεις του τύπου πώς να διακοσμήσετε το σαλόνι σας.

Πράγματι, οι σημαίες του σκηνικού στο Εθνικό Θέατρο δεν θα είχαν την τιμητική τους σε ένα σαλόνι ντεκό του 2013, όχι επειδή το σύνθημα «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» δεν έχει νέους υποστηρικτές να βολιδοσκοπούν σε αξιώματα και σε έναν συντηρητισμό της κοινωνίας, αλλά κυρίως επειδή η κοινωνία του σήμερα έχει εκληφθεί απολιτίκ. Και αυτό ισχύει όταν το σχήμα «Ρεάλ απολιτίκ» επεκτείνεται στις κοινωνικές συζητήσεις, πόσο μάλλον στις προσωπικές σχέσεις…

Η ανοικτή παρένθεση αυτών των σκέψεων προκύπτει ακριβώς όπως τα κείμενα ενίοτε δείχνουν ότι το πρόβλημα παραμένει και είναι βαθιά πολιτικό. Υπαγόμενος στη λογική της ρωσικής εκφοράς «άρνηση-θέση-φρένο-τελεία», ο Ποντίκας ξεκινά με την πολιτική σύγκρουση του ζευγαριού –ιδού η άρνηση, πώς έχει τεθεί το ζήτημα μετεμφυλιακά-ενώ παίρνει θέση τη στιγμή του φονικού, στα μικρά και ασφυκτικά τετραγωνικά μιας προσωρινής παραμονής. Τίποτε δε θυμίζει κατοικία καθαυτή, γι’ αυτό και οι σημαίες αισθητικά αποθεώνουν το κιτς, ενώ πολιτικά αποκαλύπτουν τα συγκεκαλυμμένα ατοπήματα της εξουσίας, όπως αυτά υπόβοσκαν στη γαλανόλευκη εικόνα. Κατά συνέπεια, το κείμενο δείχνει πώς τα πολιτικά αμαυρώνουν τις σχέσεις και, εν τέλει, είναι δυνατό να καταστρέφονται από το πάθος του λόγου και της εμπλοκής.

Από την άλλη πλευρά, σε παράλληλο χρόνο, ο συγγραφέας προσφεύγει στο χρονικό αυτής της κατάστασης. Και δείχνει πως, ακόμη και τότε, η εποχή είχε να διασώσει έναν αγνοούμενο συνειδησιακής κατάρτισης, έναν νεάτερνταλ της αποχής, από απάθεια, αδιαφορία, εμμονή στο θεαθήναι, ήτοι, στην ηδονοβλεπτική τάση να κόβει κίνηση στις ζωές των άλλων χωρίς εμπλοκή. Η τηλεόραση στο σπίτι. Η γκόμενα χωρίς υποχρεώσεις. Και το πολιτικό σεξ, δίχως πρότυπα αναπαραγωγής, σχέσης ή συνέχειας στο χρόνο. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, ο τίτλος του έργου «Θεατές» φανερώνεται στο τέλος. Είναι η τελεία του κειμένου, το καταληκτικό σχόλιο ότι οι άνθρωποι είναι θεατές της ζωής τους όταν δεν αντιδρούν, δεν έχουν συνείδηση και εν-συναίσθηση. Ως εκ τούτου, οι θεατές είναι το ένα και το αυτό όνομα σε θέση τόσων επιθέτων εν δυνάμει: αδαείς, απαθείς, αναίσθητοι, ανήμποροι, αξιολύπητοι, ανούσιοι. Και υπάρχουν βέβαια και άλλα...

Οι ερμηνείες όλων, υπό το σκηνοθετικό μάτι της Ευαγγελάτου, είναι αναμενόμενες. Επαληθεύουν το γούστο σου. Καθώς διακρίνεται και μια απλότητα των ηθοποιών, όπως εκφράζουν αυτό το οποίο συμβαίνει ακόμη και σήμερα, ένα παγερό και καταστρεπτικό συγχρόνως αίσθημα για τον άνθρωπο που κλείνεται ασθενής και πάσχει από κοινωνικό καβουκισμό. Η Γουλιώτη, από ερωτευμένη νεκρή, εδώ γίνεται σακατεμένη νεκρή. Ο Ψαρράς, αν και του έχει ανατεθεί ο απαθής χαρακτήρας του έργου, είναι ο ζωντανός που έχει τη φωνή του συγγραφέα στο καταληκτικό σχόλιο περί θεατών. Να ξαφνικά, βλέπεις μια παράσταση και διακρίνεις την αξία του συμπαντικού χάρτη στη ζωή. Είναι η πόλη και οι άνθρωποί της, οι ηθοποιοί που είναι εκεί, σε βγάζουν από την καθημερινότητα και σε κάνουν συμμέτοχο μιας περίστασης, το νόημα της οποίας κληρώνει στην πλάτη σου, στο χρόνο, στο ταλέντο σου. Τι θα ήμασταν χωρίς αυτούς…

Σκηνοθεσία Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικά - Κοστούμια Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική-Ηχητικός σχεδιασμός Σταύρος Γασπαράτος

Σχεδιασμός Φωτισμών Σάκης Μπιρμπίλης

Δραματολόγος παράστασης Εύα Σαραγά

Βοηθός σκηνοθέτη Ελένη Βλάχου

Ειδικά εφέ Αφοί Αλαχούζοι

Εφέ φωτιάς Μιχάλης Σαμιώτης

Διανομή:

Άντρας Νικόλας Παπαγιάννης

1η Γυναίκα Στεφανία Γουλιώτη

Γείτονας Νίκος Ψαρράς

2η Γυναίκα Άλκηστις Πουλοπούλου

Πρώτη παράσταση: 27/03/2013

Τελευταία παράσταση: 24/05/2013

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή: 21:00, Σάββατο:17:00

Τηλέφωνο ταμείου:: 210 5288170 - 171

Η παρουσία της Αρχαιότητας στον κινηματογράφο, 15/4

Εκδήλωση-ομιλίες με θέμα: "Η αρχαιότητα στον κινηματογράφο" 

H Ελληνική Ανθρωπιστική Εταιρεία 

σε συνεργασία με το Τμήμα Φιλολογίας του Ε.Κ.Π.Α. 

πραγματοποιεί εκδήλωση (δύο ομιλίες) με θέμα: 

«Η παρουσία της Αρχαιότητας στον κινηματογράφο». 

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί 

τη Δευτέρα 15 Απριλίου 2013 και ώρα 19.00, 

στο Αμφιθέατρο «Άλκης Αργυριάδης»

 (Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου).

4η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ 11–12.04.13 | 20.00

Auditorium Theo Angelopoulos

Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (Σίνα 31, 10680, Αθήνα)

Θεατρικά κείμενα απ’ όλο τον κόσμο σε πρώτη ανάγνωση

Είσοδος ελεύθερη

ώρα 8 το βράδυ

 

Το Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας είναι μια από τις πιο σημαντικές δράσεις του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Είναι μια διήμερη παρουσίαση αξιοσημείωτων έργων από όλο τον κόσμο που δεν έχουν ακόμα παρουσιαστεί στην Ελλάδα και απευθύνεται προς τους επαγγελματίες του θεάτρου και όποιον ενδιαφέρεται για το θέατρο γενικότερα.

Ο στόχος είναι να παρουσιάζονται στην Ελλάδα, σε τακτική βάση, οι νέες τάσεις γραφής παγκοσμίως. Με την πάροδο των χρόνων αρκετά από τα έργα τα οποία πρωτοπαρουσιάστηκαν στο Φόρουμ, σκηνοθετήθηκαν από Έλληνες επαγγελματίες του θεάτρου.

Το πρώτο Φόρουμ έγινε τον Μάρτιο του 2007 μαζί με τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου και λαμβάνει χώρα κάθε Άνοιξη από τότε. Μέχρι τώρα το Φόρουμ έχει παρουσιάσει 41 έργα από 35 χώρες και συγγραφείς όπως Sergio Blanco, Marina Carr, Edgar Chias, Claudine Gallea, Jan Fabre, Jon Fosse, Elfriede Jelinek, Joel Jouanneau, Dennis Kelly, Jean-Luc Lagarce, Juan Mayorga, Gustavo Ott, Fausto Paravidino, Saara Turunen, Olivier Py και Larry Tremblay μεταξύ άλλων.

Η είσοδος είναι ελεύθερη και οι παρουσιάσεις των κειμένων είναι ανοικτές προς όλους.

 

 

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

 

1.                  Tigre bleu de l’ Euphrate του Laurent Gaude (Γαλλία)

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Ανδρέας Στάικος

Μετάφραση: Το έργο αυτό μεταφράστηκε από το Εργαστήρι Θεατρικής Μετάφρασης στο Κέντρο Λογοτεχνικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος υπό την διεύθυνση του Ανδρέα Στάικου

Παίζουν οι Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Αμάντα Σοφιανοπούλου

 

2. Interno του Tino Caspanello (Ιταλία)

Μετάφραση: Τζίνα Καρβουνάκη

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Αντρέας Κουτσουρέλης

Βιολί ο Κώστας Αναστασόπουλος

Παίζει ο Γιάννης Κυραλέος

 

3. Rebeldias posibles των Javier García Yagüe & Luis García-Araus (Ισπανία)

Αρχίστε την επανάσταση με μένα

Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Μαρία Σάββα

Παίζουν οι Γιάννης Δουράτσος, Ανθή Kουγιά, Κωσταντής Μιζάρας, Δημήτρης Μοσχονάς, Αθηνά Μουστάκα, Μαρία Σάββα

 

 

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

 

1. Scènes d’horreur familial της Marion Aubert (Γαλλία)

Σκηνές οικογενειακής φρίκης

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Άννα Σωτηρούδη

Μετάφραση: Μιρέλλα Μανωλά, Πατρίσια Μπόνου, Αικατερίνη Παπαθάνου, Νικολέττα Ρούμπη, Γιάννης Σιδέρης, Μάρτιν Σκλάβου, Δέσποινα Στασινοπούλου, Χρυσούλα Τσαρτσαφλή

Διδασκαλία – Επιμέλεια μετάφρασης: Ανδρέας Στάικος, Ε.ΚΕ.ΜΕ.Λ., γαλλικό τμήμα, Β΄ εξάμηνο 2009-2010

Παίζει η Κατερίνα Λύκου

 

2. Non si spara sui passerotti της Ulla Alasjarvi (Ιταλία)

Μην πυροβολείτε τα σπουργίτια ή ο άλλος εαυτός

Μετάφραση: Κατερίνα Βρεττού

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Ένκε Φεζολλάρι

Παίζουν οι Νεκταρία Γιαννουδάκη, Εύη Σαρμή

 

3. Δίκλινο της Άννας Καραμπά (Ελλάδα)

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Τζένη Αρσένη

Παίζουν οι Αντώνης Μυριαγκός, Γιάννης Τσορτέκης

 

Επιμέλεια του Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας εκ μέρους του Δ.Σ. του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.: Νίκος Παντελίδης, ηθοποιός

Αναγνωστική επιτροπή για την επιλογή των κειμένων: Αντρέας Στάικος -θεατρικός συγγραφέας, Κατερίνα Βρεττού -Νομικός, ΜΒΑ, Σοφία Διονυσοπούλου  -συγγραφέας/σκηνοθέτις/μεταφράστρια, Μαρίνα Μέντζου -συγγραφέας/μεταφράστρια, Χρύσα Σπηλιώτη -θεατρική συγγραφέας, Μαρία Χατζηεμμανουήλ -μεταφράστρια.

 

Είσοδος ελεύθερη

Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. www.hellastheatre.gr

Αυτή η τηλεόραση για ποιον χτυπάει;

Λίγες ώρες με βάζουν στον ανεξήγητο καημό, να δω κάτι από τις εκπομπές μας. «Μας», που θα πει δικές μας, όχι τούρκικες, «σουλτάνα μ». Ελληνικά, προπαντός ελληνικά. Χριστιανικά. Να τα λέμε αυτά. Το κανάλι του Αμαρουσίου δεν ξέρει απλώς από λάιφ στάιλ. Ξέρει από θεολογία του είδους. Είναι μια νέα τάση αυτή, το θεολογικό λάιφ στάιλ. Σάββατο βράδυ, το μάτι μου πήρε στιγμιότυπα από την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Και εκεί που η  Σοφία Βόσσου ερμηνεύει, στο πριν ή στο μετά ενός τραγουδιού, ο τηλεθεατής πληροφορείται ότι κάποιο από τα κομμάτια είχε υλοποιηθεί σε πρώτη εκτέλεση από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Οπότε, ο παρουσιαστής θεωρεί καλό να σχολιάσει, ότι έτσι, το κομμάτι «ίσως φτάσει» και σηκώνει το χέρι ψηλά. Ο Μητροπάνος, ωστόσο, της πρώτης εκτέλεσης, ήταν από εκείνους που χωρίς υπεκφυγές δήλωσαν σε συνεντεύξεις τους –στην Ελευθεροτυπία, 14.10.2011- αυτολεξεί, ότι «ο Γιωργάκης έπρεπε να πάει σπίτι του». Έτσι θυμόμαστε τον Μητροπάνο και όχι με θυμιάματα, σε άκομψες συνθήκες που προσπαθούν να μιμηθούν τι, να δείξουν τι; Απορίας άξιο πού είναι το μάτι το γερακίσιο στα πολιτιστικά δρώμενα, σε εποχές που ο νόμος Μεταξά βγήκε από τα συρτάρια, σε εποχές που πήξαμε στην επανάληψη της επανάληψης και στο απύθμενο βάθος της χαζομάρας. Κρίμα γιατί από ανθρώπους που είναι χρόνια στο κουπί της τηλεόρασης θα περιμέναμε πιο οξυδερκέστερη άποψη και θέση στα ζητήματα πολιτισμού και κουλτούρας. Χωρίς μάσκα και κολακείες αλλά με πρωτοτυπία, τεκμηρίωση και ώσμωση.       

Mobile Home, I.F.A

Mobile Home

Belgique, France, Luxembourg / Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο, 2012

Σκηνοθεσία / Réalisation : François Pirot. Σενάριο / Scénario: François Pirot, Maarten Loix, Jean-Benoît Ugeux. Φωτογραφία / Photographie : Manuel Dacosse. Mοντάζ / Montage : Albertine Lastera. Hθοποιοί / Avec: Arthur Dupont, Guillaume Gouix, Jean-Paul Bonnaire. Παραγωγή / Production: Urban Factory. Παγκόσμια εκμετάλλευση / Distribution Internationale: Urban Distribution International. lΈγχρωμο / Couleur, 35 mm, 95΄.

Ο Simon εγκατέλειψε τη δουλειά και τη φιλενάδα του στην πόλη για γυρίσει στο χωριό του. Ξαναβρίσκει τον Julien, τον παιδικό του φίλο. Ένα βράδυ, οι δυο τριαντάρηδες αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα εφηβικό τους όνειρο: να κάνουν ένα περιπετειώδες ταξίδι. Αγοράζουν ένα τροχόσπιτο, αλλά μια βλάβη τους καθυστερεί. Δεν πειράζει, εκείνοι θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους...επιτόπου.

Simon a quitté son travail et son amie en ville pour rentrer dans son village natal. Il y retrouve Julien, son copain d’enfance. Un soir, sur un coup de tête, ces deux trentenaires décident de réaliser un rêve d’adolescence : partir à l’aventure sur les routes. Ils achètent un camping-car, mais une panne les retarde. Qu’à cela ne tienne, ils commenceront leur voyage... sur place.

Trailer : http://youtu.be/IQQWunTLjU0

Προβολή σε συνεργασία με / Projection en collaboration avec  Flix

François Pirot

Ο François Pirot ξεκινά την σταδιοδρομία του το 2007 ως σεναριογράφος και  υπεύθυνος για την επιμέλεια των διαλόγων για την ταινία του Joachim Lafosse Nue propriété. Την ίδια χρονιά, παίζει στην ταινία Ça rend heureux, του ίδιου σκηνοθέτη όπου ο ήρωας τον οποίο υποδύεται ο Fabrizio Rongione, αποφασίζει να γίνει παραγωγός σε μια ταινία όπου η πραγματικότητα και η φαντασία μπερδεύονται. Το 2009, οι κινηματογραφιστές αυτοί ξανασυνεργάζονται στην ταινία Elève libre, ο Pirot στο σενάριο και ο Lafosse στην σκηνοθεσία. Το 2012, παρουσιάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Mobile Home, ως σκηνοθέτης αφηγούμενος την ιστορία δύο φίλων που αναζήτησαν την περιπέτεια στο δρόμο.

François Pirot commence sa carrière en 2007 en tant que scénariste et dialoguiste pour le film de Joachim Lafosse, Nue propriété. La même année il joue dans Ça rend heureux, du même réalisateur où le héros, joué par Fabrizio Rongione, décide de produire un film où la réalité et la fiction s'entremêlent. En 2009 les cinéastes collaborent à nouveau pour Elève libre, Pirot à l'écriture et Lafosse à la réalisation. En 2012 il propose son premier long métrage, Mobile Home, en tant que réalisateur en racontant l'histoire de deux amis partis à l'aventure sur les routes.

Μια χαριτωμένη ταινία που ξεκινά για οδοιπορικό και καταλήγει να αποτυπώσει τη ζωή σε ένα τροχόσπιτο που δυστυχώς δεν κινείται μέχρι νεωτέρας. Η ζωή δύο νέων, του Σιμόν και του Ζυλιέν, καθρεφτίζει τα όνειρα των νέων του σήμερα. Συγχρόνως, η ταινία απεικονίζει τις επιθυμίες γονέων-κηδεμόνων, τα παιδιά να είναι κοντά τους. Πολύ ωραίο το ξεκίνημα, με τη μητέρα ξάγρυπνη να παίρνει μέτρα στο παντελόνι του Σιμόν. Δείχνει εύστοχα και χωρίς σοφιστικέ διάθεση την ευρωπαϊκή ανατροφή των σύγχρονων νέων που βασίστηκαν περισσότερο από όσο θα ‘πρεπε στις δεξιότητες των γονέων τους. Ωστόσο, είναι ωραίο που η ταινία δεν παραγκωνίζει την ανθρώπινη πλευρά των σχέσεων, όπως ωριμάζουν σαν το καλό γαλλικό κρασί και οδηγούν στην αλλαγή των ρόλων. Μια γλυκιά ταινία, γυρισμένη και στην εξοχή, για να αναπολήσει κανείς, να θυμηθεί ή ενδεχομένως και να θυμώσει κάπως με το αστικά φορεμένο όνειρο της επιβίωσης.  

Doudege Wenkel / (Angle Mort), I.F.A (Inspirer- Faire- Adorer)

Doudege Wenkel / (Angle Mort)

Luxembourg, Belgique / Λουξεμβούργο, Βέλγιο, 2012

Σκηνοθεσία / Réalisation: Christophe Wagner. Σενάριο / Scénario: Christophe Wagner, Frédéric Zeimet. Φωτογραφία / Photographie: Jako Raybaut. Mοντάζ / Montage: Jean-Luc Simon. Hθοποιοί / Avec: André Jung, Jules Werner, Brigitte Urhausen. Παραγωγή / Production: Claude Waringo. Έγχρωμο / Couleur, 35 mm, 96΄.

Ένας υποδειγματικός αστυνομικός βρίσκεται δολοφονημένος κάτω από περίεργες συνθήκες. Ο αινιγματικός επιθεωρητής Hastert αναλαμβάνει την εξιχνίαση της υπόθεσης και προσφεύγει στον αδερφό του νεκρού, τον Olivier. Διψώντας για εκδίκηση, ο Olivier ρίχνεται σώμα και ψυχή στην έρευνα.

Un policier exemplaire vient d'être assassiné dans d'étranges circonstances. L'énigmatique inspecteur Hastert est chargé de l'enquête et fait appel au frère du décédé, Olivier, un policier désabusé, au comportement violent et indiscipliné. Mu par une soif de vengeance, Olivier se lance corps et âme dans l'enquête. Il va mettre à jour une sombre affaire de faux-semblants et de corruption dans les décors nocturnes et pluvieux de Luxembourg, dont il ne sortira pas indemne...

Christophe Wagner

Μετά τις σπουδές του στο INSAS (Εθνική ανώτερη σχολή τεχνών του θεάματος και τεχνικής αναμετάδοσης) στις Βρυξέλλες, ο Christophe Wagner σκηνοθετεί το 2001 το πρώτο του ντοκιμαντέρ Ligne de vie. Το 2002, σκηνοθετεί το Un combat, που κερδίζει το βραβείο του «καλύτερου δράματος» στο Cabbagetown Φεστιβάλ για ταινίες μικρού μήκους & βίντεο στον Καναδά. Την ίδια χρονιά, είναι σκηνοθέτης της 2ης ομάδας για την ταινία μεγάλου μήκους J'ai toujours voulu être une sainte της Geneviève Mersch. Σκηνοθετεί το 2004 το Doheem, που λαμβάνει μια ιδιαίτερη μνεία στο Letzebuerger Filmprais 2005 στο Λουξεμβούργο. Εκεί επίσης στο Letzebuerger Filmprais 2005 είναι που λαμβάνει το φημισμένο «Βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου». Luxemburg, USA είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους.

Après des études à l'INSAS à Bruxelles, Christophe Wagner réalise en 2001 son premier documentaire Ligne de vie. En 2002, il réalise Un combat, qui obtient le prix "Best Drama" au Cabbagetown Short Film & Video Festival du Canada. La même année, il est réalisateur 2ème équipe pour le long-métrage J'ai toujours voulu être une sainte de Geneviève Mersch. Il réalise en 2004 Doheem, qui reçoit une mention spéciale au Letzebuerger Filmprais 2005 du Luxembourg. C'est également au Letzebuerger Filmprais 2005 qu'il reçoit le prestigieux "Prix du jeune espoir". Luxemburg, USA est son premier long-métrage.

Μια ταινία που κρατά την προσοχή του θεατή, ενώ εκθέτει τον κόσμο της εξουσίας, της αστυνομικής αρχής. Παράλληλα, επιτρέπει ένα σχολιασμό γύρω από τη ζωή των ανθρώπων που φορούν τη μάσκα του ατρόμητου για να φρουρούν τις ζωές των άλλων. Ωστόσο, οι δημόσιοι ιππότες της ασφάλτου πέφτουν στην παγίδα όταν φορούν τη μάσκα και στα αισθήματά τους. Πέραν του θέματος της ταινίας, το οποίο αποκαλύπτεται σταδιακά, ενώ οι ζωές των χαρακτήρων της ξετυλίγονται, η αισθητική προσέγγιση μας μεταφέρει σε μια κινηματογραφική ζωηρή πραγματικότητα. Μία από τις καλές επιλογές του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου.

I.F.A -Institut Français d'Athènes ou autrement dit... Inspirer- Faire- Adorer

Πάρτυ στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας, 5/4

Con motivo de la reedición del Nuevo diccionario Griego- Español, las ediciones Texto, con el apoyo de la Embajada de España y el patrocinio de comunicaciones de la revista Sol Latino, le invita a la fiesta que se celebrará en la Sala de exposiciones del Instituto Cervantes de Atenas (Mitropóleos 23, Síndagma) el viernes 5 de abril de 2013 a las 19:00 h., con la presencia de los autores Alexandros Magridis y Pedro Olalla. 

 ¡Música, vino español y auténticos sabores mexicanos! 

Durante la noche, el Nuevo diccionario Griego-Español y Español-Griego estará disponible a precios especiales * 

Número limitado de copias 

Hora: 19.00-21.00 

Με αφορμή την επανέκδοση του Νέου Ελληνοϊσπανικού Λεξικού, οι Εκδόσεις Texto, με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Ισπανίας στην Αθήνα και με χορηγό επικοινωνίας το περιοδικό Sol Latino, σας προσκαλεί στη γιορτή που θα γίνει στην Αίθουσα Εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, την Παρασκευή, 5 Απριλίου, στις 7 μ.μ., παρουσία των συγγραφέων, Αλέξανδρου Μαγκρίδη και Πέδρο Ολάγια. 

Μουσική, ισπανικό κρασί και αυθεντικές μεξικάνικες γεύσεις! 

Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, το Νέο Ελληνινοϊσπανικό Λεξικό θα πωλείται σε ειδικές τιμές. 

* Ο αριθμός των αντιτύπων είναι περιορισμένος. 

Ώρα: 7-9 μ.μ.

Επιστημονικές εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο

 

Vendredi 5 avril / Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

 

Cοlloque (en français)

Συνέδριο (στα Γαλλικά)

09:30 - 13:00 / 17:00 – 20:00, Salle de conférences de l’École Française d’Athènes, Didotou 6, 10680 Athènes 

ÉCOLE FRANÇAISE D’ATHÈNES – PROJET LABEX TRANSFERS

Portraits de Victor Bérard programme/πρόγραμμα

 

Samedi 6 avril / Σάββατο 6 Απριλίου 2013

 

Cοlloque (en français)

Συνέδριο (στα Γαλλικά)

09:30 - 12:30 / 17:00 – 20:00, Salle de conférences de l’École Française d’Athènes, Didotou 6, 10680 Athènes 

ÉCOLE FRANÇAISE D’ATHÈNES – PROJET LABEX TRANSFERS

Portraits de Victor Bérard programme/πρόγραμμα

Mi art, 5-7/4 στο Μιλάνο

Προσθήκη λεζάντας

bazaar βιβλίων στο Κτήριο της οδού Πειραιώς, 4-7/4

Το Μουσείο Μπενάκη οργανώνει bazaar βιβλίων 

στο Κτήριο της οδού Πειραιώς 

από την Πέμπτη 4 μέχρι και την Κυριακή 7 Απριλίου 2013, 

στις ώρες λειτουργίας του κτηρίου 

(Πέμπτη, Κυριακή: 10:00 - 18:00, Παρασκευή, Σάββατο: 10:00 - 22:00)

Βιτριόλι, ένα έργο για το διφορούμενο ανάμεσα σε φύση και πολιτισμό

Βιτριόλι, ένα έργο για το διφορούμενο ανάμεσα σε φύση και πολιτισμό

Κάποια χρόνια πριν αγόρασα τους 100 ορισμούς του θεάτρου από τον Ολιβιέ Πυ, -εκδ. Les Carnets du Rond-Point (RMB)-. Είναι ενδιαφέρον πώς μερικά ονόματα γραπτά γίνονται πραγματικότητα και διαπερνούν τη ζωή μας με φυσικό τρόπο. Αυτή η χαρά αφορά σε ένα μύθο αστικό και καθημερινό, όπου συμμετέχεις. Στην πραγματικότητα, τον περασμένο μήνα, γνώρισα τον Ολιβιέ Πυ στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών επ’ ευκαιρία της θεατρικής παράστασης «Βιτριόλι» του Γιάννη Μαυριτσάκη στο Εθνικό Θέατρο. Πριν από αυτήν την εμπειρία, μερικοί ορισμοί του βιβλίου με είχαν αγγίξει. Ιδιαίτερα, το Νο 91, ότι «το θέατρο είναι αυτός ο εραστής της μιας βραδιάς που λέει Ξέχασέ με και θα σου παραδοθώ». Και επιπλέον, το Νο 17, ότι « θέατρο είναι αυτό που μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε το θάνατο προσεκτικά χωρίς να μας πεθάνει»... Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι, χάρη στους οποίους αυτό το βιβλίο είναι συγχρόνως διασκεδαστικό και καλή τροφή για τη σκέψη. Αλλά τελειώνω με το νούμερο 1: «Σάπιενς, Σάπιενς παραπονιέται ένα αγκάθι μέσα στο πόδι. Βλέποντας ότι τον πόνο του δεν συμμερίζονται οι σύντροφοί του, αυτός επινοεί το θέατρο».

Οπότε, όσον αφορά στη θεατρική παράσταση «Βιτριόλι» του Γιάννη Μαυριτσάκη στο Εθνικό Θέατρο, δεν είχα καμία αμφιβολία. Ο Πυ έκανε ένα θέαμα απ’ όλα. Πήρε ένα κείμενο απόλυτα ποιητικό-και πολιτικό ούτως ή άλλως- και το παρουσίασε σε σχέση με μία πραγματικότητα εξίσου σωματική και γήινη. Να γιατί είμαστε ενώπιον μιας επιφάνειας αργίλου, όπου οι ηθοποιοί ανατρέχουν στην ιστορία. Είναι η ιστορία ενός αγοριού που βρίσκεται σε κρίση, άνθρωπος της σκιάς του, σκλάβος ενός βάρους, είτε προσωπικού είτε κοινωνικού. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, το στοιχείο του ντους λειτουργεί θετικά, δημιουργώντας ένα νέο σύνολο αντινομίας. Έναντι του γκρίζου και ρευστού περιβάλλοντος, παράλληλο της μνήμης που στηρίζεται στο πάθος, το ντους συμβολίζει τη φρεσκάδα. Είναι ένα σύμβολο αντινομίας σε σχέση με το θέμα του τίτλου «Vitriol» που ακριβώς σημαίνει “Visita interiora terrae rectificando invenies occultum lapidem”. Όλη η σκηνοθεσία προσιδιάζει σε μία ολιστική προσέγγιση των τεχνών, στην οποία οι ηθοποιοί διαμέσου του ρόλου τους γίνονται ζωντανά πρόσωπα μιας εικαστικής παρέμβασης επάνω στην Ολότητα και στο Άπειρο, ιδέες που έχει διατρέξει η φιλοσοφική σκέψη του Emmanuel Levinas. Είναι ο Λεβινάς που υποστηρίζει το επιχείρημα ότι «η παράσταση μέσα στο έργο της αναφορικότητας κατέχει θέση ενός προνομιούχου συμβάντος» (στα ελληνικά, εκδ. Εξάντας). Πρόκειται, λοιπόν, για ένα προνόμιο ανοιχτό στους θεατές. Βλέπουμε εξαιρετικές ερμηνείες παρά τη δυσκολία της συμμετοχής σε ένα τέτοιο έργο. Να γιατί αναρωτιέμαι, στο όνομα της ευελιξίας και της πολιτιστικής αφομοίωσης, πώς το Vitrioli θα μπορούσε να πάει στη Γαλλία, για να δείξουν οι Έλληνες ηθοποιοί ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο σε κρίση αλλά και σε πλήρη δημιουργικότητα. Χάρη σε αυτούς, στο Μαυριτσάκη, στον Πυ βεβαίως. Είναι σκληρό αλλά όταν ο Ολιβιέ δηλώνει πως «η εποχή μας είναι περισσότερο κληρονομιά παρά πολιτισμός, μόδα παρά δημιουργία, σχόλιο παρά λογοτεχνία, εικόνα παρά υπόσχεση, σπέκουλα παρά αληθινή επιθυμία, γκάλοπ παρά επιθυμίες», εγείρεται το ερώτημα: τι είναι σκληρότερο για έναν πολίτη; Η ζωή ή το θέατρο;    

*Το κείμενο της παράστασης Vitrioli κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός

Εθνικό Θέατρο, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24

Μέχρι 28/4

Σκηνοθεσία Olivier Py

Σκηνικά - Κοστούμια Pierre-André Weitz

Φωτισμοί Bertrand Killy

Βοηθός σκηνοθέτη Ξένια Θεμελή

Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου Παύλος Θανόπουλος

Διανομή:

Η μητέρα Μαρία Κεχαγιόγλου

Το αγόρι Χάρης Τζωρτζάκης

Ο θεραπευτής, ο θεραπευτής β΄
Περικλής Μουστάκης

Το κορίτσι Κίτυ Παϊταζόγλου

Ο ερμαφρόδιτος Γιάννος Περλέγκας

Ο κύριος, ο συσκευαστής
Μηνάς Χατζησάββας

Ο επιθεωρητής σφαγίων Νίκος Χατζόπουλος

Μελαγχολία και πολεμική, 5/4 στις 18.30, Ιπποκράτους 7

ΚΕΝΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Υπό τη διεύθυνση της Καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών 

κ. Μαρίκας Θωμαδάκη 

Στο πλαίσιο του σεμιναρίου του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου 

με γενική θεματική: «Παραστατικές τέχνες: τάσεις και προοπτικές ΙΙI», 

την Παρασκευή 5 Απριλίου 2013 

θα πραγματοποιηθεί διάλεξη 

με καλεσμένο ομιλητή τον κ. Βασίλη Νούλα, σκηνοθέτη, 

ο οποίος θα μιλήσει με θέμα 

 «Μελαγχολία και πολεμική. 

 Στρατηγικές αναπαράστασης στις περφόρμανς της ομάδας Nova Melancholia.» 

Θα πραγματοποιηθεί προβολή οπτικοακουστικού υλικού. 

Διεύθυνση: Ιπποκράτους 7, 1ος όροφος 18.30-20.30 

(ώρα προσέλευσης: 18.15) 

Είσοδος ελεύθερη