ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Mario Benedetti (1920-2009)
Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 9-10.
1
SUELDO
Aquella esperanza que cabía en un dedal,
aquella alta vereda junto al barro,
aquel ir y venir del sueño,
aquel horóscopo de un larguísimo viaje
y el larguísimo viaje con adioses y gente
y países de nieve y corazones
donde cada kilómetro es un cielo distinto,
aquella confianza desde no sé cuándo,
aquel juramento hasta no sé dónde,
aquella cruzada hacia no sé que,
ese aquel que uno hubiera podido ser
con otro ritmo y alguna lotería,
en fin, para decirlo de una vez por todas,
aquella esperanza que cabía en un dedal
evidentemente no cabe en este sobre
con sucios papeles de tantas manos sucias
que me pagan, es lógico, en cada veintinueve
por tener los libros rubricados al día
y dejar que la vida transcurra,
gotee simplemente
como un aceite rancio.
ΜΙΣΘΟΣ
Εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα
δαίδαλο,
εκείνο το μακρύ μονοπάτι πλάι
στον πηλό,
εκείνο το πήγαινε έλα του ονείρου,
εκείνο το ωροσκόπιο ενός διαρκούς
ταξιδιού
και το διαρκές ταξίδι με αντίο
και κόσμο
και χώρες από χιόνι και καρδιές
όπου κάθε χιλιόμετρο είναι κι
ένας άλλος ουρανός,
εκείνη η εμπιστοσύνη δεν ξέρω από
πότε,
εκείνος ο όρκος δεν ξέρω μέχρι
που,
εκείνη η σταυροφορία δεν ξέρω
προς τι,
εκείνος εκεί που κάποιος θα
μπορούσε να είναι
με άλλο ρυθμό και με μια λοταρία,
επιτέλους, για να το πω μια και
καλή,
εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα
δαίδαλο
προφανώς δεν χωρά σε αυτόν τον
φάκελο
με τα βρόμικα χαρτιά από τόσα
βρομερά χέρια
που με πληρώνουν, είναι λογικό,
κάθε 29
για να κρατώ τα βιβλία ενήμερα
και να αφήνω τη ζωή να κυλά,
να στάζει απλά
όπως ένα γινωμένο λάδι.
2
Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 14-15
DESPUÉS
El cielo de veras que no es éste de ahora
el cielo de cuando me jubile
durará todo el día
todo el día caerá
como lluvia de sol sobre mi calva.
Yo estaré un poco sordo para escuchar los
árboles
pero de todos modos recordaré que existen
tal vez un poco viejo para andar en la arena
pero el mar todavía me pondrá melancólico
estaré sin memoria y sin dinero
con el tiempo en mis brazos como un recién
nacido
y llorará conmigo y lloraré con él
estaré solitario como una ostra
pero podré hablar de mis fieles amigos
que como siempre contarán desde Europa
sus cada vez más tímidos contrabandos y
becas.
Claro estaré en la orilla del mundo
contemplando
desfiles para niños y pensionistas
aviones
eclipses
y regatas
y me pondré sombrero para mirar la luna
nadie pedirá informes ni balances ni cifras
y sólo tendré horario para morirme
pero el cielo de veras que no es éste de
ahora
ese cielo de cuando me jubile
habrá llegado demasiado tarde.
De Poemas de la oficina (1956)
ΜΕΤΑ
Ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο
τωρινός
ο ουρανός από όταν βγω σε σύνταξη
θα διαρκεί όλη μέρα
όλη την ημέρα θα πέφτει
σαν βροχή ηλίου πάνω στη φαλάκρα
μου.
Θα είμαι λίγο κουφός για να ακούω
τα δέντρα
αλλά οπωσδήποτε θα θυμάμαι ότι
υπάρχουν
ίσως λίγο γέρος για να πηγαίνω
στην άμμο
αλλά η θάλασσα ακόμη θα με
μελαγχολεί
θα είμαι χωρίς μνήμη και χρήμα
με το χρόνο νεογέννητο στην
αγκαλιά μου
και θα κλαίει μαζί μου και θα
κλαίω μαζί του
θα είμαι ερημίτης όπως ένα
στρείδι
αλλά θα μπορώ να μιλώ για τους πιστούς
μου φίλους
που όπως πάντα θα διηγούνται από
την Ευρώπη
τα κάθε φορά πιο δειλά
λαθρεμπόρια κι υποτροφίες.
Σίγουρα θα είμαι στην όχθη του
κόσμου ατενίζοντας
παρελάσεις για παιδιά και
συνταξιούχους
αεροπλάνα
εκλείψεις
και λεμβοδρομίες
και θα φορώ καπέλο για να κοιτώ
το φεγγάρι
κανείς δεν θα ζητήσει αναφορές
μήτε ισολογισμούς μήτε αριθμούς
και θα έχω μόνο ωράριο θανάτου
αλλά ο απώτερος ουρανός που δεν
είναι ο τωρινός
εκείνος ο ουρανός όταν βγω σε
σύνταξη
θα έχει φτάσει υπερβολικά αργά.
Από
τα Ποιήματα του γραφείου (1956)
3
Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 57.
BOTELLA AL MAR
El mar un azar
VICENTE HUIDOBRO
Pongo estos seis versos en mi botella al mar
con el secreto designio de que algún día
llegue a una playa casi desierta
y un niño la encuentre y la destape
y en lugar de versos extraiga piedrecitas
y socorros y alertas y caracoles.
ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Η θάλασσα μια τύχη
VICENTE HUIDOBRO
Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλια μου στη θάλασσα
με το μυστικό σχέδιο μια μέρα
σε μιαν ακρογιαλιά σχεδόν έρημη να φτάσει
κι ένα παιδί να τη βρει να την ανοίξει
κι αντί για στίχους πετρούλες να εξάγει
βοήθειες κι επιφυλακές και σαλιγκάρια.
4.
Mario Benedetti Poesía
con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 55-56
OTRO CIELO
La stranezza di un cielo che non e il tuo
CESARE PAVESE
No
existe esponja para lavar el cielo
pero
aunque pudieras enjabonarlo
y luego
echarle baldes y baldes de mar
y
colgarlo al sol para que se seque
siempre
te faltaría un pájaro en silencio
no
existen métodos para tocar el cielo
pero
aunque te estiraras como una palma
y
lograras rozarlo en tus delirios
y
supieras por fin cómo es al tacto
siempre
te faltaría la nube de algodón
no
existe un puente para cruzar el cielo
pero
aunque consigueras llegar a la otra orilla
a
fuerza de memoria y de pronósticos
y comprobaras
que no es tan difícil
siempre
te faltaría el pino del crepúsculo
eso
porque se trata de un cielo que no es tuyo
aunque
sea impetuoso y desgarrado
en
cambio cuando llegues al que te pertenece
no lo
querrás lavar ni tocar ni cruzar
pero
estarán el pájaro y la nube y el pino.
ΑΛΛΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Η ιδιομορφία ενός ουρανού που δεν είναι δικός σου
CESARE PAVESE
Δεν υπάρχει σφουγγάρι να πλύνεις τον ουρανό
αλλά κι αν μπορούσες να τον σαπουνίσεις
και μετά να του ρίξεις κουβάδες και κουβάδες θάλασσα
και να τον κρεμάσεις στον ήλιο να στεγνώσει
πάντα θα σου έλειπε ένα σιωπηλό πουλί
δεν υπάρχουν μέθοδοι να αγγίξεις τον ουρανό
αλλά κι αν τεντωνόσουν όπως ένας φοίνικας
και κατόρθωνες να τον ακουμπήσεις στις εξάψεις σου
και μάθαινες επιτέλους πώς είναι απαλός στην αφή
πάντα θα σου έλειπε το βαμβακερό σύννεφο
δεν υπάρχει ένα γιοφύρι να διασχίσεις τον ουρανό
αλλά κι αν πετύχαινες να φτάσεις στην άλλη όχθη
από μνήμης και με τα προγνωστικά
κι επαλήθευες πως δεν είναι τόσο δύσκολο
πάντα θα σου έλειπε το πεύκο του δειλινού
αυτό επειδή πρόκειται για έναν ουρανό που δεν είναι δικός
σου
μολονότι είναι παράφορος και ραγισμένος
αντίθετα όταν φτάνεις σε αυτόν που σου ανήκει
δεν θα θέλεις να τον πλύνεις μήτε να αγγίξεις μήτε να
διασχίσεις
αλλά θα υπάρχουν το πουλί και το σύννεφο και το πεύκο.
Traducción:
Antígona Katsadima
Posts
