Μια επιλογή από Mario Benedetti στα ελληνικά

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Mario Benedetti (1920-2009) Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 9-10.

 1

SUELDO

Aquella esperanza que cabía en un dedal,

aquella alta vereda junto al barro,

aquel ir y venir del sueño,

aquel horóscopo de un larguísimo viaje

y el larguísimo viaje con adioses y gente

y países de nieve y corazones

donde cada kilómetro es un cielo distinto,

aquella confianza desde no sé cuándo,

aquel juramento hasta no sé dónde,

aquella cruzada hacia no sé que,

ese aquel que uno hubiera podido ser

con otro ritmo y alguna lotería,

en fin, para decirlo de una vez por todas,

aquella esperanza que cabía en un dedal

evidentemente no cabe en este sobre

con sucios papeles de tantas manos sucias

que me pagan, es lógico, en cada veintinueve

por tener los libros rubricados al día

y dejar que la vida transcurra,

gotee simplemente

como un aceite rancio.

ΜΙΣΘΟΣ

Εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο,

εκείνο το μακρύ μονοπάτι πλάι στον πηλό,

εκείνο το πήγαινε έλα του ονείρου,

εκείνο το ωροσκόπιο ενός διαρκούς ταξιδιού

και το διαρκές ταξίδι με αντίο και κόσμο

και χώρες από χιόνι και καρδιές

όπου κάθε χιλιόμετρο είναι κι ένας άλλος ουρανός,

εκείνη η εμπιστοσύνη δεν ξέρω από πότε,

εκείνος ο όρκος δεν ξέρω μέχρι που,

εκείνη η σταυροφορία δεν ξέρω προς τι,

εκείνος εκεί που κάποιος θα μπορούσε να είναι

με άλλο ρυθμό και με μια λοταρία,

επιτέλους, για να το πω μια και καλή,

εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο

προφανώς δεν χωρά σε αυτόν τον φάκελο

με τα βρόμικα χαρτιά από τόσα βρομερά χέρια

που με πληρώνουν, είναι λογικό, κάθε 29

για να κρατώ τα βιβλία ενήμερα

και να αφήνω τη ζωή να κυλά,

να στάζει απλά

όπως ένα γινωμένο λάδι.

2

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 14-15

DESPUÉS

El cielo de veras que no es éste de ahora

el cielo de cuando me jubile

durará todo el día

todo el día caerá

como lluvia de sol sobre mi calva.

Yo estaré un poco sordo para escuchar los árboles

pero de todos modos recordaré que existen

tal vez un poco viejo para andar en la arena

pero el mar todavía me pondrá melancólico

estaré sin memoria y sin dinero

con el tiempo en mis brazos como un recién nacido

y llorará conmigo y lloraré con él

estaré solitario como una ostra

pero podré hablar de mis fieles amigos

que como siempre contarán desde Europa

sus cada vez más tímidos contrabandos y becas.

Claro estaré en la orilla del mundo contemplando

desfiles para niños y pensionistas

aviones

eclipses

y regatas

y me pondré sombrero para mirar la luna

nadie pedirá informes ni balances ni cifras

y sólo tendré horario para morirme

pero el cielo de veras que no es éste de ahora

ese cielo de cuando me jubile

habrá llegado demasiado tarde.

                                               De Poemas de la oficina (1956)

ΜΕΤΑ

Ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

ο ουρανός από όταν βγω σε σύνταξη

θα διαρκεί όλη μέρα

όλη την ημέρα θα πέφτει

σαν βροχή ηλίου πάνω στη φαλάκρα μου.

Θα είμαι λίγο κουφός για να ακούω τα δέντρα

αλλά οπωσδήποτε θα θυμάμαι ότι υπάρχουν

ίσως λίγο γέρος για να πηγαίνω στην άμμο

αλλά η θάλασσα ακόμη θα με μελαγχολεί

θα είμαι χωρίς μνήμη και χρήμα

με το χρόνο νεογέννητο στην αγκαλιά μου

και θα κλαίει μαζί μου και θα κλαίω μαζί του

θα είμαι ερημίτης όπως ένα στρείδι

αλλά θα μπορώ να μιλώ για τους πιστούς μου φίλους

που όπως πάντα θα διηγούνται από την Ευρώπη

τα κάθε φορά πιο δειλά λαθρεμπόρια κι υποτροφίες.

Σίγουρα θα είμαι στην όχθη του κόσμου ατενίζοντας

παρελάσεις για παιδιά και συνταξιούχους

αεροπλάνα

εκλείψεις

και λεμβοδρομίες

και θα φορώ καπέλο για να κοιτώ το φεγγάρι

κανείς δεν θα ζητήσει αναφορές μήτε ισολογισμούς μήτε αριθμούς

και θα έχω μόνο ωράριο θανάτου

αλλά ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

εκείνος ο ουρανός όταν βγω σε σύνταξη

θα έχει φτάσει υπερβολικά αργά.

                                     Από τα Ποιήματα του γραφείου (1956)

3

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 57.

BOTELLA AL MAR

                                              El mar un azar

                                            VICENTE HUIDOBRO

Pongo estos seis versos en mi botella al mar

con el secreto designio de que algún día

llegue a una playa casi desierta

y un niño la encuentre y la destape

y en lugar de versos extraiga piedrecitas

y socorros y alertas y caracoles.

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                                                 Η θάλασσα μια τύχη

                                                 VICENTE HUIDOBRO

Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλια μου στη θάλασσα

με το μυστικό σχέδιο μια μέρα

σε μιαν ακρογιαλιά σχεδόν έρημη να φτάσει

κι ένα παιδί να τη βρει να την ανοίξει

κι αντί για στίχους πετρούλες να εξάγει

βοήθειες κι επιφυλακές και σαλιγκάρια.

  

4.

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 55-56

OTRO CIELO

                  La stranezza di un cielo che non e il tuo

                    CESARE PAVESE

No existe esponja para lavar el cielo

pero aunque pudieras enjabonarlo

y luego echarle baldes y baldes de mar

y colgarlo al sol para que se seque

siempre te faltaría un pájaro en silencio

no existen métodos para tocar el cielo

pero aunque te estiraras como una palma

y lograras rozarlo en tus delirios

y supieras por fin cómo es al tacto

siempre te faltaría la nube de algodón

no existe un puente para cruzar el cielo

pero aunque consigueras llegar a la otra orilla

a fuerza de memoria y de pronósticos

y comprobaras que no es tan difícil

siempre te faltaría el pino del crepúsculo

eso porque se trata de un cielo que no es tuyo

aunque sea impetuoso y desgarrado

en cambio cuando llegues al que te pertenece

no lo querrás lavar ni tocar ni cruzar

pero estarán el pájaro y la nube y el pino.

ΑΛΛΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

   Η ιδιομορφία  ενός ουρανού που δεν είναι δικός σου 
CESARE PAVESE

Δεν υπάρχει σφουγγάρι να πλύνεις τον ουρανό

αλλά κι αν μπορούσες να τον σαπουνίσεις

και μετά να του ρίξεις κουβάδες και κουβάδες θάλασσα

και να τον κρεμάσεις στον ήλιο να στεγνώσει

πάντα θα σου έλειπε ένα σιωπηλό πουλί

δεν υπάρχουν μέθοδοι να αγγίξεις τον ουρανό

αλλά κι αν τεντωνόσουν όπως ένας φοίνικας

και κατόρθωνες να τον ακουμπήσεις στις εξάψεις σου

και μάθαινες επιτέλους πώς είναι απαλός στην αφή

πάντα θα σου έλειπε το βαμβακερό σύννεφο

δεν υπάρχει ένα γιοφύρι να διασχίσεις τον ουρανό

αλλά κι αν πετύχαινες να φτάσεις στην άλλη όχθη

από μνήμης και με τα προγνωστικά

κι επαλήθευες πως δεν είναι τόσο δύσκολο

πάντα θα σου έλειπε το πεύκο του δειλινού

αυτό επειδή πρόκειται για έναν ουρανό που δεν είναι δικός σου

μολονότι είναι παράφορος και ραγισμένος

αντίθετα όταν φτάνεις σε αυτόν που σου ανήκει

δεν θα θέλεις να τον πλύνεις μήτε να αγγίξεις μήτε να διασχίσεις

αλλά θα υπάρχουν το πουλί και το σύννεφο και το πεύκο. 

Traducción: Antígona Katsadima