Μια επιλογή από Mario Benedetti στα ελληνικά

ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ

Mario Benedetti (1920-2009) Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 9-10.

 1

SUELDO

Aquella esperanza que cabía en un dedal,

aquella alta vereda junto al barro,

aquel ir y venir del sueño,

aquel horóscopo de un larguísimo viaje

y el larguísimo viaje con adioses y gente

y países de nieve y corazones

donde cada kilómetro es un cielo distinto,

aquella confianza desde no sé cuándo,

aquel juramento hasta no sé dónde,

aquella cruzada hacia no sé que,

ese aquel que uno hubiera podido ser

con otro ritmo y alguna lotería,

en fin, para decirlo de una vez por todas,

aquella esperanza que cabía en un dedal

evidentemente no cabe en este sobre

con sucios papeles de tantas manos sucias

que me pagan, es lógico, en cada veintinueve

por tener los libros rubricados al día

y dejar que la vida transcurra,

gotee simplemente

como un aceite rancio.

ΜΙΣΘΟΣ

Εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο,

εκείνο το μακρύ μονοπάτι πλάι στον πηλό,

εκείνο το πήγαινε έλα του ονείρου,

εκείνο το ωροσκόπιο ενός διαρκούς ταξιδιού

και το διαρκές ταξίδι με αντίο και κόσμο

και χώρες από χιόνι και καρδιές

όπου κάθε χιλιόμετρο είναι κι ένας άλλος ουρανός,

εκείνη η εμπιστοσύνη δεν ξέρω από πότε,

εκείνος ο όρκος δεν ξέρω μέχρι που,

εκείνη η σταυροφορία δεν ξέρω προς τι,

εκείνος εκεί που κάποιος θα μπορούσε να είναι

με άλλο ρυθμό και με μια λοταρία,

επιτέλους, για να το πω μια και καλή,

εκείνη η ελπίδα που έπεφτε σε ένα δαίδαλο

προφανώς δεν χωρά σε αυτόν τον φάκελο

με τα βρόμικα χαρτιά από τόσα βρομερά χέρια

που με πληρώνουν, είναι λογικό, κάθε 29

για να κρατώ τα βιβλία ενήμερα

και να αφήνω τη ζωή να κυλά,

να στάζει απλά

όπως ένα γινωμένο λάδι.

2

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 14-15

DESPUÉS

El cielo de veras que no es éste de ahora

el cielo de cuando me jubile

durará todo el día

todo el día caerá

como lluvia de sol sobre mi calva.

Yo estaré un poco sordo para escuchar los árboles

pero de todos modos recordaré que existen

tal vez un poco viejo para andar en la arena

pero el mar todavía me pondrá melancólico

estaré sin memoria y sin dinero

con el tiempo en mis brazos como un recién nacido

y llorará conmigo y lloraré con él

estaré solitario como una ostra

pero podré hablar de mis fieles amigos

que como siempre contarán desde Europa

sus cada vez más tímidos contrabandos y becas.

Claro estaré en la orilla del mundo contemplando

desfiles para niños y pensionistas

aviones

eclipses

y regatas

y me pondré sombrero para mirar la luna

nadie pedirá informes ni balances ni cifras

y sólo tendré horario para morirme

pero el cielo de veras que no es éste de ahora

ese cielo de cuando me jubile

habrá llegado demasiado tarde.

                                               De Poemas de la oficina (1956)

ΜΕΤΑ

Ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

ο ουρανός από όταν βγω σε σύνταξη

θα διαρκεί όλη μέρα

όλη την ημέρα θα πέφτει

σαν βροχή ηλίου πάνω στη φαλάκρα μου.

Θα είμαι λίγο κουφός για να ακούω τα δέντρα

αλλά οπωσδήποτε θα θυμάμαι ότι υπάρχουν

ίσως λίγο γέρος για να πηγαίνω στην άμμο

αλλά η θάλασσα ακόμη θα με μελαγχολεί

θα είμαι χωρίς μνήμη και χρήμα

με το χρόνο νεογέννητο στην αγκαλιά μου

και θα κλαίει μαζί μου και θα κλαίω μαζί του

θα είμαι ερημίτης όπως ένα στρείδι

αλλά θα μπορώ να μιλώ για τους πιστούς μου φίλους

που όπως πάντα θα διηγούνται από την Ευρώπη

τα κάθε φορά πιο δειλά λαθρεμπόρια κι υποτροφίες.

Σίγουρα θα είμαι στην όχθη του κόσμου ατενίζοντας

παρελάσεις για παιδιά και συνταξιούχους

αεροπλάνα

εκλείψεις

και λεμβοδρομίες

και θα φορώ καπέλο για να κοιτώ το φεγγάρι

κανείς δεν θα ζητήσει αναφορές μήτε ισολογισμούς μήτε αριθμούς

και θα έχω μόνο ωράριο θανάτου

αλλά ο απώτερος ουρανός που δεν είναι ο τωρινός

εκείνος ο ουρανός όταν βγω σε σύνταξη

θα έχει φτάσει υπερβολικά αργά.

                                     Από τα Ποιήματα του γραφείου (1956)

3

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 57.

BOTELLA AL MAR

                                              El mar un azar

                                            VICENTE HUIDOBRO

Pongo estos seis versos en mi botella al mar

con el secreto designio de que algún día

llegue a una playa casi desierta

y un niño la encuentre y la destape

y en lugar de versos extraiga piedrecitas

y socorros y alertas y caracoles.

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

                                                 Η θάλασσα μια τύχη

                                                 VICENTE HUIDOBRO

Βάζω αυτούς τους έξι στίχους στη μποτίλια μου στη θάλασσα

με το μυστικό σχέδιο μια μέρα

σε μιαν ακρογιαλιά σχεδόν έρημη να φτάσει

κι ένα παιδί να τη βρει να την ανοίξει

κι αντί για στίχους πετρούλες να εξάγει

βοήθειες κι επιφυλακές και σαλιγκάρια.

  

4.

Mario Benedetti Poesía con los jóvenes, Visor Libros, Madrid 2009, p. 55-56

OTRO CIELO

                  La stranezza di un cielo che non e il tuo

                    CESARE PAVESE

No existe esponja para lavar el cielo

pero aunque pudieras enjabonarlo

y luego echarle baldes y baldes de mar

y colgarlo al sol para que se seque

siempre te faltaría un pájaro en silencio

no existen métodos para tocar el cielo

pero aunque te estiraras como una palma

y lograras rozarlo en tus delirios

y supieras por fin cómo es al tacto

siempre te faltaría la nube de algodón

no existe un puente para cruzar el cielo

pero aunque consigueras llegar a la otra orilla

a fuerza de memoria y de pronósticos

y comprobaras que no es tan difícil

siempre te faltaría el pino del crepúsculo

eso porque se trata de un cielo que no es tuyo

aunque sea impetuoso y desgarrado

en cambio cuando llegues al que te pertenece

no lo querrás lavar ni tocar ni cruzar

pero estarán el pájaro y la nube y el pino.

ΑΛΛΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

   Η ιδιομορφία  ενός ουρανού που δεν είναι δικός σου 
CESARE PAVESE

Δεν υπάρχει σφουγγάρι να πλύνεις τον ουρανό

αλλά κι αν μπορούσες να τον σαπουνίσεις

και μετά να του ρίξεις κουβάδες και κουβάδες θάλασσα

και να τον κρεμάσεις στον ήλιο να στεγνώσει

πάντα θα σου έλειπε ένα σιωπηλό πουλί

δεν υπάρχουν μέθοδοι να αγγίξεις τον ουρανό

αλλά κι αν τεντωνόσουν όπως ένας φοίνικας

και κατόρθωνες να τον ακουμπήσεις στις εξάψεις σου

και μάθαινες επιτέλους πώς είναι απαλός στην αφή

πάντα θα σου έλειπε το βαμβακερό σύννεφο

δεν υπάρχει ένα γιοφύρι να διασχίσεις τον ουρανό

αλλά κι αν πετύχαινες να φτάσεις στην άλλη όχθη

από μνήμης και με τα προγνωστικά

κι επαλήθευες πως δεν είναι τόσο δύσκολο

πάντα θα σου έλειπε το πεύκο του δειλινού

αυτό επειδή πρόκειται για έναν ουρανό που δεν είναι δικός σου

μολονότι είναι παράφορος και ραγισμένος

αντίθετα όταν φτάνεις σε αυτόν που σου ανήκει

δεν θα θέλεις να τον πλύνεις μήτε να αγγίξεις μήτε να διασχίσεις

αλλά θα υπάρχουν το πουλί και το σύννεφο και το πεύκο. 

Traducción: Antígona Katsadima

O Αλέν Μπαντιού στη Νομική Σχολή, 25/1

"Η πολιτική και η κρίση" είναι το θέμα για το οποίο θα μιλήσει ο διάσημος Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, το Σάββατο 25 Ιανουαρίου, στις 7 το απόγευμα, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το περιοδικό "Αληthεια", η Δημοτική Κίνηση Ανοιχτή Πόλη και το φοιτητικό σχήμα Αριστερή Ενότητα Νομικής, με τη στήριξη του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς.

Η ομάδα Culture των Ατενίστας κάνει περίπατο στη Βικτώρια, 26/1

Αυτή την Κυριακή 26/1 στις 11:30 η ομάδα Culture των Ατενίστας, θα χαρεί να σας υποδεχτεί στην πλατεία Bικτωρίας, κέντρο μιας γειτονιάς με δυνατό πολιτιστικό φορτίο. Σκοπός μέσα από ένα περίπατο να ξεδιπλωθεί το μακρύ κουβάρι της ιστορίας της και ν’ αποκαλυφθεί η αγάπη που οι άνθρωποι του θεάτρου, των γραμμάτων και των τεχνών, έτρεφαν και τρέφουν ακόμα για αυτήν.

 Οδηγός σε αυτό το ταξίδι η ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και συνιδρυτού της ομάδας «Θεώρησης» κα. Μαίη Σεβαστοπούλου.

Η εκκίνηση στις 11.30 στην Πλατεία όπου θα βρίσκεται η χορωδία του Απολλώνειου Ωδείου. Έπειτα τα θέατρα της περιοχής, που θα μας ανοίξουν τις πόρτες τους και οι άνθρωποι τούς θα διηγηθούν την ιστορία τους: η Μαρίνα Καραγάτση και ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία, ο Δάνης Κατρανίδης στο θέατρο Πόλη καθώς και μια παρουσίαση του ιστορικού θεάτρου Βικτώρια. 

Επίσης μουσική! Μέσα στον ξεχωριστό χώρο του Απολλώνιου Ωδείου η κα. Χριστίνα Δέλλιου και οι μαθητές της θα χαρίσουν μοναδικές ερμηνείες ενώ οι σκηνογράφοι Αφροδίτη Πουρνάρα, Μαρία Καρελλά και Κοσμάς Λιλικάκης θα παρουσιάσουν τα έργα τους στην γκαλερί «Ηώ» που θα υποδεχτεί τους περιπατητές με κεράσματα.

Επιπλέον, ξεχωριστά κτίρια και σπάνιες ιστορίες θα συνθέσουν τον περίπατο που θα καταλήξει στο φιλόξενο Τριανόν οπου το κοινό θα χει την ευκαιρία να παρακολουθήσει δωρεάν την παράσταση “Ταξίδι στήν άκρη της νύχτας” του σκηνοθέτη Κ. Χατζή με τον Γιάννη Χαρτοδιπλωμένο.

Παράλληλα με τον περίπατο, ανοικτοί θα βρίσκονται οι παρακάτω πολιτιστικοί χώροι: • Έκθεση σκηνογραφίας γκαλερί «Ηώς», Χέυδεν 38Α, 11:30 – 14:30 • Απολλώνειο Ωδείο, Αριστοτέλους 69, 11:30 – 14:30 • Σχολή Σταυράκου, Πατησίων 65, 11:30 – 14:30 • Θέατρο Αρτι, Ηπείρου 41 & Αχαρνών, 11:30 – 14:30.

Μια Καμπανελλική εναντιοδρομία στην ανευθυνότητα

Ο δρόμος περνά από μέσα του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο θέατρο Τέχνης, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Διαγόρα Χρονόπουλου, μιλά την ανάγκη του συγγραφέα και σκωπτικού αναδρομάρη να αναδιφήσει στην ιστορία των νεοελλήνων και της πορείας τους στο χρόνο σε δύο κλίμακες: προσωπική και πολιτική. Ενώ πολιτικό και προσωπικό έχουν για σημείο συνάντησης την ιδέα της ευθύνης· αυτήν που συγκροτεί την εκτέλεση της όποιας δίπτυχης απόφασης. 

Στο -εν λόγω- έργο του Καμπανέλλη, λοιπόν, ο δρόμος είναι ο δημόσιος χώρος. Δεν εκφράζει στο βέλτιστο μόνο την εικόνα του αδιαίρετου κοινωνικού συνόλου και των αγεφύρωτων αντιθέσεών του, της πόρσε και του όρσε, του αστέγου και του συνεδριακού στελέχους με το κουλουράκι του. Στο φάσμα των επικριτικών αντιθέσεων, ο «δρόμος» είναι τόπος και ου τόπος lato sensu, βάσει της συνεχούς –και άρα, ατελέσφορης- κίνησης που δεν οδηγεί πουθενά κι απαγορεύει την υπεύθυνη οριστικοποίηση μιας συγκεκριμένης κίνησης, ώστε υπ’ αυτής η ιδιοσυστασία του τοπικού να αποκτούσε βάση θεμελίωσης.

Ως εκ τούτου, ενώ ο «δρόμος» ανταποκρίνεται διά της κίνησης και στο χρόνο, κι Ο χρόνος περνά από μέσα, πέραν του ρεαλισμού των καταστάσεων του βουλητικού κόσμου, ότι τα γηρατειά φοβίζουν τον άνθρωπο και μεγαλώνοντας, είναι λογικό ο αναδρομάρης να «παραμιλά, άρα να υπάρχει», πέραν αυτών που δίνουν οικεία αποδεκτή τροφή στην έναρξη του έργου, μέσα από το σπασμένο καθρέφτη, διαπιστώνεται κλιμακωτά ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει και τη δική του αντίληψη-θέση για τα πράγματα. Έχει επιχειρήματα και συμπεριφορά βάσει της ιστορίας του. Διόλου είναι τυχαίο που, οι μεγαλύτερες συγκρούσεις καθίστανται αναπόφευκτες κυρίως σε επίπεδο πεποιθήσεων αλλά και δεοντολογίας-εξουσίας.

Ενώ Ο δρόμος περνά από μέσα, το μερίδιο ευθύνης προκύπτει όταν οι πολιτικές των άλλων δεν κτυπούν απλώς την πόρτα του σπιτιού αλλά αλλάζουν την σπιτική καθημερινότητα: διακοσμούν το σαλόνι, φέρνουν το φτιαχτό στην πρωτοκαθεδρία του άλλοτε προσωπικού, του ταμπεραμέντου και της αρχοντιάς, ενώ επί της ουσίας εποφθαλμιούν να καρπωθούν ολόκληρο το οίκημα. Για αυτό, είναι επόμενο κάποιος να  σκεφτεί ότι, σε σημερινό επίπεδο, το έργο συμβολίζει τη διάτρητη πολιτική ζωή κι ας γράφτηκε το 1990, όταν το συννεφάκι της υπερκατανάλωσης ήταν ακόμη ροζ και φούσκωνε.

Εύστοχα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης χτίζει τις αντιθέσεις των χαρακτήρων του, επενδύοντας στην κυρίαρχη αντίφαση του Φάνη – Γ. Φέρτη- και του Αντωνάκου- Γ. Δρακόπουλου- . Ο μεν είναι αυτός που προέρχεται αλλά έχει οικονομική δυσκολία, ενώ ο δε αυτός που έρχεται: είναι ο ντήλερ, ο έμπορος, ο φιλόδοξος και κομπλεξικός για τον ανηψιό του Φάνη- Αλέξανδρο Πέρρο-. Ο ανηψιός είναι, στην ουσία, ο κριτικός χαρακτήρας του έργου, αυτός που ενίσταται αλλά δεν επαναστατεί με το να παραμένει «προσκλησιοδίαιτος». Πρόκειται για άλλη μία στιγμή των λογοπαιγνίων του συγγραφέα και της προσωπικής εμπλοκής του στη μαγεία της γραπτής έκφρασης.

Ωστόσο, χωρίς διάφυλη σχέση και το ζήτημα της σχέσης του ζευγαριού, ο Καμπανέλλης δεν θα μπορούσε να αφήσει τους θεατές, δείχνοντας –άλλωστε- πως αυτή η μυστική πυριτιδαποθήκη του ελληνικού πολιτισμού, η γαλλική παιδεία, αξίζει έναν φόρο τιμής, καθώς τα χαρακτηριστικά των έμφυλων θέσεων υπεισέρχονται στη διάσταση της αλήθειας με φιλοσοφικό αντίβαρο. Καθαρά φιλοσοφική χροιά, φυσικά, έχει και το έντεχνο ερώτημα του Φάνη, «τι πειράζει ν’ αφήνουμε τη φαντασία να συμπληρώνει μερικά κενά;», αντιπαραβάλλοντας τη σημασία του ονειρικού κόσμου στην σκηνή της πραγματικότητας. Φυσικά και πειράζει, υπονοεί ο συγγραφέας, όταν δεν κατανοείται πως με τη συναίνεσή του κάποιος μετατρέπει αυτό που του ανήκει σε τυχάρπαστο τίποτα, αποσκοπώντας στο κέρδος.

Πράγματι, η σκηνοθεσία του Διαγόρα Χρονόπουλου αναδεικνύει τη σύνθεση των κόσμων –βουλητικού, δοξαστικού, ονειρικού, της αγοράς και του κέρδους- στο έργο του Καμπανέλλη. Ο Φάνης του Γ. Φέρτη και ο Αντωνάκος του Γ. Δρακόπουλου μαγεύουν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, με τις διακριτές επιλογές στους χαρακτήρες τους. Ο αεράτος κι εν μέρει σνομπ ανηψιός του Α. Πέρρου κινείται ικανοποιητικά, εκφράζοντας την τάση ξενομανίας της εποχής. Και η σύζυγος Λίτσα της Φωτεινής Μπακλατζίογλου αν και ξεκινά καλά, στην πορεία η παρουσία της αποδυναμώνεται, κάνοντας το λάθος να πιει περισσότερο μελοντραμίξ. Η εμπειρία κι ο χρόνος, βέβαια, κάνουν τους ηθοποιούς να δουν μέσα από τα λόγια των άλλων και να φωτίσουν λεπτομέρειες του δικού τους ρόλου. Όταν ο Αντωνάκος δηλώνει πως η γυναίκα του είναι «έργο του», κι αυτό η ίδια θα το ξέρει, μέσα από τα μεικτά συναισθήματά της, για τον άντρα της, θα μπορούσε να επιλέξει και την οργή και την εκδίκηση. Θα μπορούσε να είναι πιο καπριτσιόζα η Λίτσα-Ευαγγελία ακριβώς επειδή έχει και δύο ονόματα, στα οποία ακούει-υπακούει. Εξαιρετική η Γλυκερία-Χριστίνα Κουτσουδάκη- με την συγκλονιστική σκηνή στο τηλέφωνο να διαυγάζει τη μοναξιά, ένα υστερόγραφο για το χρόνο των οικιακών βοηθών και τη δική τους υπόσταση.

Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας

Σκηνικά : Παπαγεωργακοπούλου Έλλη

Κοστούμια : Παπαγεωργακοπούλου Έλλη

Μουσική : Χρονοπούλου Μαρίνα

Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης

Διανομή

Φάνης Ποριώτης: Γιάννης Φέρτης
Γλυκερία: Χριστίνα Κουτσουδάκη
Χάρης Αντωνάκος: Γιάννης Δρακόπουλος
Ανδρέας Ποριώτης: Αλέξανδρος Πέρρος
Λίτσα: Φωτεινή Μπακλατζίογλου

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Τετάρτη & Κυριακή, ώρα 20.00
Πέμπτη & Παρασκευή, ώρα 21.15
Σάββατο, ώρα 18.15 (απογευματινή) και 21.15

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ-Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5 Αθήνα
τηλ. ταμείου 210 3228706 (δυνατότητα τηλεφωνικής κράτησης θέσεων)
Ώρες και ημέρες λειτουργίας ταμείου: καθημερινά 10.00- 13.00 και 17.00-22.00

«Άπαντα τα πεζά» και «Ποιήματα» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 31/1

Οι Εκδόσεις Πατάκη σας προσκαλούν
την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου στις 18:30
στον χώρο του Κεντρικού Αναγνωστηρίου 

της Εθνικής Βιβλιοθήκης (Πανεπιστημίου 32, Αθήνα)
σε μια εκδήλωση με αφορμή την έκδοση
του συνολικού έργου του Χόρχε Λουίς Μπόρχες

«Άπαντα τα πεζά»
σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη

και

«Ποιήματα»
σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη

Για τον Μπόρχες και το έργο του θα μιλήσουν οι μεταφραστές του.

Είσοδος ελεύθερη, με δελτίο προτεραιότητας.
Η διανομή των δελτίων ξεκινά στις 18.00.

Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης: 15/1 η παρουσίαση στον Ιανό

Παρουσίαση βιβλίου 
Ουτοπία κρυμμένη στο σώμα της πόλης 
Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη και η εποχή του 
του Ανδρέα Μαράτου 
Εκδόσεις ΙΑΝΟΣ

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014, ώρα 18:00 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΑΝΟΣ- Σταδίου 24 Αθήνα

Θα μιλήσουν:
Μίκης Θεοδωράκης 
Αριστείδης Μπαλτάς, ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ, πρόεδρος Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς
Γιώργος Φουρτούνης, επίκουρος καθηγητής Πάντειου Πανεπιστήμιου
Λιάνα Θεοδωράτου, υπεύθυνη προγράμματος Ελληνικών Σπουδών Πανεπιστήμιου Ν. Υόρκης
                                                      και ο συγγραφέας Ανδρέας Μαράτος.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η Μαρία Φαραντούρη.

..Ο Ανδρέας Μαράτος αντιμετωπίζει το έργο του Μίκη Θεοδωράκη ως ένα μοναδικό και ολοκληρωμένο μουσικό κόσμο, ως τεκμήριο της δυναμικής και των μετέωρων αιτημάτων μιας ολόκληρης εποχής. Ερευνά τις καταγωγικές του ρίζες και τον πολυπρισματικό χαρακτήρα του ως οδοδείκτες επιστροφής σε ένα μέλλον που δεν ήρθε ακόμα. Μελετά τους δεσμούς του με την ταραγμένη πολιτική ιστορία του τόπου, την τραγική περιπέτεια της Αριστεράς, την κοινωνικοπολιτική κοσμογονία του εικοστού αιώνα. Τελικά, πώς το έργο αυτό αναδύεται μέσα από τη συνάντηση και την υπέρβαση των κυρίαρχων ρευμάτων σκέψης και τέχνης της εποχής καθώς και την αλληλεπίδρασή του με τις συγκαιρινές του ραγδαίες μεταμορφώσεις του χώρου και των συλλογικών νοοτροπιών όπως αυτές αποτυπώνονται στο σώμα της πόλης. .Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Μαράτου, οι νότες, οι συγχορδίες, οι στίχοι και οι φωνές που κατοικούν το έργο του Μίκη, νότες, συγχορδίες, στίχοι και φωνές που κάποτε συγκρότησαν, τουλάχιστον για κάποιους από μας και σχεδόν κυριολεκτικά, το ίδιο μας το σώμα και την προσωπική μας διαδρομή, αποκτούν θεωρητικό έρμα και λογικό ειρμό, έρμα και ειρμό που μας βοηθούν να καταλάβουμε τόσο τον ίδιο τον εαυτό μας όσο και την εποχή μας. Ερμηνεία δεσμευτική δεν υπονοεί, βέβαια, ερμηνεία που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις. Απλώς -αλλά το "απλώς" εδώ είναι εξαιρετικά σύνθετο- σημαίνει ότι οι όποιες αντιρρήσεις, εύλογες η λιγότερο εύλογες, δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν πραγματική λαβή επί του αντικειμένου τους παρά μόνον αν συγκροτηθούν οι ίδιες σε σώμα αντίστοιχης εμβέλειας και αντίστοιχης πληρότητας. Με άλλα λόγια, η δεσμευτικότητα της ερμηνείας του Μαράτου ανοίγει ένα ολόκληρο πεδίο έρευνας υψηλών απαιτήσεων. Από ένα έργο θεωρητικής στόχευσης με αυτό το θέμα δεν δικαιούται κανείς σήμερα να περιμένει περισσότερα. 

(Από τον Πρόλογο του Αριστείδη Μπαλτά) 

Ο μουσικός κόσμος του Μίκη Θεοδωράκη. Ο βαθιά λυρικός αλλά και εξεγερσιακός, διονυσιακός χαρακτήρας του. Οι ισχυροί δεσμοί του με τις τραγικές και τις μεγαλειώδεις στιγμές της μεταπολεμικής ιστορίας. Κυρίως με το απελευθερωτικό και χειραφετητικό εγχείρημα που διαπέρασε σαν ρίγος και σφράγισε όλο τον εικοστό αιώνα. Η Ουτοπία δεν αφορά στον υποτιθέμενο απατηλό χαρακτήρα του εγχειρήματος ούτε θρηνεί εκ του ασφαλούς για τη ματαίωσή του. Αφορά στην κατάδειξη της έκτασης και της έντασης της δυναμικής του, στις υποθήκες του για το μέλλον. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται στην άρρηκτη, λυτρωτική και ανοιχτή στον ιστορικό χρόνο σχέση μιας τέχνης υψηλής και του διαρκούς αιτήματος απελευθέρωσης, προσωπικής και κοινωνικής. Ο θεοδωρακικός μουσικός κόσμος αποτελεί μια σύγχρονη ελεγεία ουτοπίας. Είναι η ελεγεία ενός Όχι ακόμη-τόπου. 

(Από την Εισαγωγή του βιβλίου)

Συζήτηση για το Άσυλο, 27/1

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΥΖΗΤΗΣΗ: Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΣΥΛΟΥ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

 

 

Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες σας προσκαλεί σε συζήτηση με την ευκαιρία της παρουσίασης της Έκθεσής του για την Ελλάδα, σχετικά με την πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου στα διεθνή ύδατα, στα σύνορα και σε τρίτες χώρες. Η Έκθεση αυτή συντάχθηκε ως απόρροια της απόφασης Ηirsi Jamaa και λοιπών κατά Ιταλίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. 

 

Η συζήτηση θα διεξαχθεί τη Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014 και ώρα 18.00 

στην Αίθουσα Τελετών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, στην οδό Ακαδημίας  60.

  

Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Αccess to Protection: A Human Right  και  χρηματοδοτείται από το European Program for Integration and Migration (EPIM).

 

Για περισσότερες πληροφορίες, καλέστε στο 210 3800990

Ποιήματα του Gérard Augustin στο Poetix, τεύχος 9

Gérard Augustin

INDES MEDITERRANEENNES, FLAMMARION 1984

Poésie d’acier

36.

Si j’avais le temps de t’aimer je prendrais cette

après-midi de mai sa pluie de fleurs l’eau rebondie

sur le balcon mon oreille sourde

je courrais sur le milieu des oiseaux dans l’ombre

blanche et m’unirais à toi tant que côte à côte deux

écritures iraient dans ce poème

mais il y aurait encore l’enfant dans sa matrice de

feuilles l’écoutant l’extrayant du songe et de ces

forêts où les chemins reviennent sur eux-mêmes

ensemble nous préférerions les aiguilles de pin et la

mer entre

mais nous passons ces heures séparées avec une

paresse semblable à deux images

(le 21 mai 1979)

ΖΕΡΑΡ ΩΓΚΥΣΤΕΝ

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΕΣ ΙΝΔΙΕΣ

Ποίηση από Ατσάλι

36.

Αν είχα το χρόνο να σε αγαπήσω θα έπαιρνα αυτό

τ’ απομεσήμερο του Μάη τη βροχή των λουλουδιών του το νερό γιάγερμα

στο μπαλκόνι στο κουφό αυτί μου

θα έτρεχα στο πλήθος των πουλιών μέσα στη λευκή

σκιά και θα γινόμουν μαζί σου ένα ενώ πλάι πλάι δυο

γραφές θα πήγαιναν εμπρός μέσα σ’ αυτό το ποίημα

αλλά θα υπήρχε ακόμη το παιδί στη μήτρα

των φύλλων του να το ακούει το ορυκτό του ονείρου και αυτών

των δασών όπου οι δρόμοι επιστρέφουν στους εαυτούς τους

μαζί θα προτιμούσαμε τις πευκοβελόνες κι ανάμεσα

τη θάλασσα

αλλά περνάμε αυτές τις ώρες χώρια με μια

οκνηρία ομοιότης δύο εικόνων

(21 Μαΐου 1979)     

Περισσότερα στο:

Poetix, τεύχος 9, άνοιξη-καλοκαίρι 2013