Παιχνίδια και Ταξίδια:Καλό Πάσχα όπως bios & velvet

Όλα συμβαίνουν ξαφνικά. Ύστερα αναρωτιέσαι για διάφορα «προηγούμενα» σημάδια, μήπως σε προετοίμαζαν με στόχο να σε κάνουν ευάλωτο στο παιχνίδι και να δεχτείς να πάρεις θέση. Το προηγούμενο ηγείται του εαυτού, όταν και ο εαυτός προηγείται διά της ατραπού. Ποιος εαυτός; Ο αφηγηματικός. Διότι, αυτός αναλαμβάνει να είναι υπό το καθεστώς της προσωπικής ευθύνης. Επιδιώκει να συνδέει. Συγκεκριμενοποιεί και πλάθει νοήματα εκεί που δεν υπήρχε παρά σκόνη και τύχη. Και μακροβιότερη λέσχη από αυτήν, της σκόνης και της τύχης, δεν υπάρχει. Για οικογένειες, υπάρχουν βέβαια και οι γιορτές. Ενώ εύχεσαι το διαφορετικό, εν όψει της μαζικής εορτής, το παράδοξο είναι ότι, όταν συμβαίνει, νιώθεις ένα είδος ατμοσφαιρικής πίεσης επάνω σου. Σε ζουλά, εσένα τον εύπλαστο και ανοιχτό, στον κόσμο, πολίτη. Μήπως, ήδη, άρχισες να νοσταλγείς τα οικογενειακά σύνορα;

Όμως έχεις δεσμευτεί. Δέχεσαι το συμβόλαιο ζωής, άμεσα, με τον ίδιο τρόπο που αφήνεις στη ζωή σου ένα πρόσωπο, να σε τρομάζει και να σε συναρπάζει ταυτόχρονα. Δεν υπάρχει άλλη δίοδος στο παιχνίδι από το να συντονίσεις τα πόδια σου σε ένα ρυθμό. Η πολυτέλεια του πολιτισμού, να μιλάς γι’ αυτό, όταν αυτό δεν είναι εδώ, γιοκ. Βρίσκεσαι πλέον υπ’ ατμό. Σύντομα θα βρίσκεσαι μέσα στο «αυτό» και στον ατμό του. Βρίσκεις λέξεις και χτίζεις. Σκαλίζοντας κείμενα, το «σταυρόλεξο» της προσωπικής ιστορίας σου, για το νέο προορισμό, είναι έτοιμο, ώστε προετοιμάζεσαι στη βάση του. Κάθε φορά, βέβαια, είναι και μια νέα φορά. Μια άλλη εμπειρία να μαδάς τα πέταλα, οι παλάμες να γίνονται πλώρη, και το άρωμα να αναδεικνύεται ως πλοηγός του πραγματικού.

Παλιά έπαιζες με Lego και Playmobil. Τώρα παίζεις με χέρια και πόδια, αφήνοντας το φως της οθόνης, για να βρεθείς στο φυσικό φως του τριαντάφυλλου, της πράσινης πέτρας και του στίχου που αποπνέει η ίδια η μορφολογία του εδάφους, την ώρα που είσαι εκεί και από μνήμης έρχονται μερικά από τα Ρουμπαγιάτ –τετράστιχα (ρουμπάι)- του Ομάρ Καγιάμ να πληθύνουν την αίσθηση για τα πράγματα. Άλλοτε έρχονται μαζί με την κίνηση του αέρα, ψηλά από τον Ανού –Ουρανό, διάφοροι στίχοι του Σααντί, του Ρουμί και του Χάφιζ… όπως και να ‘χει, το ταξίδι είναι ίαση. Και όαση είναι αλλά κυρίως ίαση. Ξεπερνάς τον εαυτό σου και εγκλιματίζεσαι από μέθη γι’ αυτό που δεν ξέρεις αλλά οπωσδήποτε είναι εκεί και σε περιμένει. Όσο μακρύτερα, τόσο πιο επίμονα: η ιστορία, από συλλογική των άλλων, αναμένεται να γίνει προσωπική και διάττων… αστέρας για τις νύχτες με τα ματοτσίνορα, για τα βράδια της επιστροφής, στον εαυτό και στα σύνορα.

www.bios.gr

Σεμινάριο Χοροθεάτρου με τον Katsura Kan, 16-20/4

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ – ΔΙΑΛΕΞΗ -ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Στο πλαίσιο της 1ης Διεθνούς Συνάντησης για το χορό στο Πανεπιστήμιο (IMUD):

Σύγχρονες χρήσεις του χοροθεάτρου
στη δια βίου μάθηση
που ξεκίνησε το 2007* με πρωτοβουλία της Άννας Λάζου.

H ερευνητική και καλλιτεχνική ομάδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρυός τόποι
σε συνεργασία με την Ομάδα Αρχαίας Όρχησης του Θεάτρου Δόρας Στράτου διοργανώνει το 7ο σεμινάριο χοροθεάτρου με τον χορευτή και δάσκαλο του butoh Katsura Kan
στις 16, 17, 18, 19 και 20 Απριλίου 2010, ώρες 1 – 4.30 (με πιθανές μικρές αλλαγές) καθημερινά:
«Τραγούδι – Χορός στο Αρχαίο Δράμα» - μια σύζευξη των Ιαπωνικών τεχνών butoh και θεάτρου Noh.

Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου θα παραγματοποιηθούν οι ακόλουθες παράλληλες δραστηριότητες:

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ώρα 18.30, Ιπποκράτους 7, 1ος όροφος:
Εισαγωγική ομιλία και προβολή video του Katsura Kan στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων του Κέντρου Σημειολογίας σε διεύθυνση της Μαρίκας Θωμαδάκη

με θέμα « Βutoh και θέατρο Noh : δυο Ιαπωνικές τέχνες σε σύζευξη »


2. Παρουσίαση του χοροθεατρικού δρωμένου «Γυναίκα Προμηθέας ΙΙ Μαγεία» με βάση αρχαίους ελληνικούς μύθους, αρχαία και σύγχρονη ελληνική ποίηση – η ακριβής ώρα και ημέρα και ο χώρος της παρουσίασης θα ανακοινωθούν προσεχώς.


*Οι Wess Staats (USA), Marlene Kaminsky (England), Tomek Rodowicz (Poland) και Jeane Doucas (Brazil) δίδαξαν σε προηγούμενα σεμινάρια της συνάντησης.


ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ:
Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ – ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ: 210 7644 039– 6983942295,
και στο e-mail: dryos.topoi@yahoo.gr

- www.phil.uoa.gr/~lazou/

Anna Lazou
Philosophy School 746 Panepistimiopolis Zografou 157 84 Athens
Tel.: 210 7277795 -7, Home: 210 7644039, fax: 210 7248979
e-mail: dryos.topoi@yahoo.gr
www.phil.uoa.gr/~lazou/

Go Balkan, Go International: Modernism Symposium

Balkan Modernism – International Symposium Διεθνές Συμπόσιο
Βαλκανικοί Μοντερνισμοί
23-25/4/2010
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & M Θεοχαράκη
Β. Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, 106 71 Αθήνα (http://www.thf.gr/ )


List of Speakers

Date / Time Speaker Section
23.04.2010

18:00 – 19:00 Registration

19:30 - 20:30
Theocharakis Foundation
EU Official Welcome Address

20:30 – 22:00 Welcome Reception

24.04.2010

0930 – 1100
Christos Carras
Project Review

Roxana Theodorescu
Boris Danailov
Modernism and European Cultural Identity

1130 – 1300
Steven Mansbach
Key Note: Art History perspective in the overall Balkan Area

1500 – 1630
Georghe Vida
National specificity and the “universality” of modernism

Adriana Sotropa
The Place of Romanian Modern Art within European and Romanian Historiography.

1700 – 1830
Aphrodite Kouria
Iona Vlasiu
Notions of “periphery” and “center” 1910 – 1940

25.04.2010

0930 – 1100
Irina Subotic
Mariana Vida
The Avant Garde in Yugoslavia in the 20s: National and International Positions.
Problems of Post-War Modernism in Romania.

1130 – 1300
Beral Madra
Irina Genova
Regional specificity in the Balkans today? Case studies

1500 – 1630
Efi Strousa
Nadezhda Dzhakova
Notions of “periphery” and “center” today

1700 – 1830 Round Table Summing up – round table discussion.

Tο έργο Βαλκανικοί Μοντερνισμοί, που έχει συν-χρηματοδοτηθεί από το Πρόγραμμα Πολιτισμός 2007-2013 της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Επιτροπή για την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό), παρέχει μια μοναδική οπτική γωνία σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους στην ιστορία της Νότιο-ανατολικής Ευρώπης μέσα από την προοπτική του αναδυόμενου μοντερνισμού. Αυτή η οπτική γωνία μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε τον ιδεολογικό, πολιτιστικό και πολιτικό αγώνα στις χώρες που πρωτίστως εμπλέκονται στο έργο αυτό (Βουλγαρία, Ελλάδα και Ρουμανία). Επιπλέον, μας επιτρέπει να τοποθετήσουμε τις χώρες αυτές στο ευρύτερο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ιστορίας της Τέχνης και να αναζητήσουμε τον τρόπο με τον οποίο τοπικές και περιφερειακές απαντήσεις δίνονται σε σπουδαία παγκόσμια ερωτήματα τα οποία δημιουργούνται από τα μοντέρνα ρεύματα που άνθιζαν σε μεγάλα Δυτικό-Ευρωπαϊκά κέντρα, όπως το Παρίσι, το Βερολίνο ή τη Ζυρίχη.

Το αποτέλεσμα θα είναι μια εμπλουτισμένη κατανόηση του πλούτου και της ευρύτητας της καλλιτεχνικής δημιουργίας της λεγόμενης «περιφέρειας», καθώς επίσης και η συνειδητοποίηση της σημαντικότητας του μοντερνισμού στην ανάδειξη μιας Ευρωπαϊκής πολιτιστικής περιοχής.

Το κύριο μέρος του έργου είναι η έκθεση Πρόσωπα του Μοντερνισμού: Ζωγραφική στη Βουλγαρία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία. 1910-1940, και ο κατάλογος που δημιουργήθηκε για να τη συνοδεύσει. Επίσης, το έργο περιλαμβάνει διαλέξεις και συναυλίες που πραγματοποιούνται και στις 3 εμπλεκόμενες χώρες.

Η εκδήλωση που θα σημάνει τη λήξη του έργου είναι το Συμπόσιο Βαλκανικοί Μοντερνισμοί (23-25 Απριλίου 2010). Συγκεντρώνοντας σε ένα σημείο σημαντικούς ιστορικούς τέχνης, επιμελητές εκθέσεων και κριτικούς τέχνης, το Συμπόσιο θα προσεγγίσει το ίδιο του το θέμα από δύο διαφορετικές γωνίες. Από τη μια, οι ομιλητές θα συλλογιστούν πάνω στη συγκεκριμένη περίοδο που αφορά η έκθεση καλύπτοντας θέματα όπως Εθνικισμός και Παγκοσμιότητα, Περιφέρεια και Κέντρο και η ιστορική avant-garde. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουν να προσπελάσουν τα ιστορικά όρια του έργου και να συζητήσουν τη σύγχρονη προσέγγιση ιδίων αλλά και παρόμοιων θεμάτων.

Επιβεβαιωμένοι ομιλητές είναι οι ακόλουθοι: Steven Mansbach, Gheorghe Vida, Irina Subotic, Αφροδίτη Κούρια, Ioana Vlasiu, Beral Madra, Έφη Στρούζα, Irina Genova, Mariana Vida και Adriana Sotropa. Θα υπάρξουν, επίσης, και παρουσιάσεις από τους συντονιστές του project και βέβαια πολλές ευκαιρίες για συζήτηση.

Οι κύριες γλώσσες του Συμποσίου θα είναι Αγγλικά και Ελληνικά και θα παρέχεται και ταυτόχρονη μετάφραση.
Δεν υπάρχει κόστος εγγραφής. Για συμμετοχή στο Συμπόσιο, παρακαλούμε συμπληρώστε την ηλεκτρονική Αίτηση Εγγραφής
και αποστείλετέ την μέσω e-mail στο eefthimiadou@theocharakis-foundation.gr ή μέσω fax στο: 210-3611349.

Για περισσότερες πληροφορίες καλέστε στο: 210-3611206 ή επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του project: http://www.balkanmodernisms.net/

The Balkan Modernisms Project, co-financed by the Programme Culture 2007-2013 of the European Union (Directorate for Education & Culture), provides a unique perspective on one of the most critical periods for the history of south east Europe, through the perspective of emerging modernism. This perspective not only allows us to identify the ideological, cultural and political struggles in the countries primarily concerned by the project (Bulgaria, Greece and Romania), but also, to place them within the broader context of European art history and to research the way in which regional and local answers are given to questions of universal significance raised by the modern movements that were blossoming in the major western European centers such as Paris, Berlin or Zurich.

The outcome will be an enriched understanding of the wealth and breadth of artistic creation in what was thought of as the “periphery” and a realisation of the significance of modernity for the emergence of a European cultural area.

The main action of the project is the exhibition Faces of Modernism: Painting in Bulgaria, Greece and Romania. 1910-1940, and the catalogue that has been produced to accompany it. It also includes lectures and concerts which take place in all three partner countries.

The closing event of the project is the Balkan Modernisms Symposium (23-25/4/2010). Bringing together influential art historians, curators and art critics, the Symposium will approach its theme from two distinct angles. On the hand, the speakers will reflect on the specific period covered by the exhibition through themes such as Nationalism and Universality, Periphery and Centre and the historical avant-garde. Following this, they will go beyond the historical limits of the project and reflect upon our contemporary approach to similar issues.

Confirmed speakers are the following ones: Steven Mansbach, Gheorghe Vida, Irina Subotic, Aphrodite Kouria, Ioana Vlasiu, Beral Madra, Efi Strousa, Irina Genova, Mariana Vida and Adriana Sotropa. There will also be presentations of the project by the coordinators and many opportunities for discussion and debate.

The languages of the Symposium will be English and Greek. Simultaneous translation facilities will be provided.

Registration is free of charge. In order to register for the Symposium, please download the Registration Form,
complete it and send it by e-mail to eefthimiadou@theocharakis-foundation.gr or by fax to: +30-210-3611349.

For further information please call at: +30-210-3611206 or visit the official website of the project: http://www.balkanmodernisms.net/

* photo: Brauner, από την τρέχουσα έκθεση
http://lego4.blogspot.com/2010/03/blog-post_02.html

Σεμινάρια Γυναικείων Σπουδών στο Ινστ. Πουλαντζά

Σεμινάρια Γυναικείων Σπουδών

Α΄ κύκλος
Απρίλιος - Ιούνιος 2010

Αίθουσα εκδηλώσεων Ινστιτούτου ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ
Σαρρή 14 (περιοχή Ψυρρή, 2ος όροφος)
ώρα 6.00 μ.μ.




▪ ΔΕΥΤΕΡΑ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Έναρξη

Σίσσυ Βελισσαρίου, αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ

Λίτσα Δουδούμη, υπεύθυνη του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Πως ΄κατασκευάζεται΄ το φύλο:
Κοινωνιολογικές ανθρωπολογικές και λοιπές θεωρίες

εισηγήτρια: Μαρία Γκασούκα, Πανεπιστήμιο Αιγαίου


▪ ΔΕΥΤΕΡΑ 26 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Γυναίκες και πολιτισμικά συστήματα

εισηγήτρια: Μαρία Γκασούκα, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

▪ Δευτέρα 10/05

Φύλο και αγορά εργασίας σε συνθήκες κρίσης

εισηγήτρια: Μαρία Καραμεσίνη, Πάντειο Πανεπιστήμιο

▪ Τετάρτη 26/05

Μετανάστευση και φύλο

εισηγήτρια: Ντίνα Βαϊου, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

▪ Δευτέρα 7 Ιουνίου

Καταναγκαστική πορνεία και σεξουαλική σκλαβιά:
Η χαμένη τιμή των δυτικών κοινωνιών

εισηγήτρια: Δήμητρα Κογγίδου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης


Μετά την εισήγηση θα ακολουθήσει αξιολόγηση των σεμιναρίων Α΄ κύκλου,
από τη Μαρία Γκασούκα

Θα παρέχονται βεβαιώσεις παρακολούθησης
είσοδος ελεύθερη

*φωτογραφική πλαισίωση:
http://www.bernier-eliades.gr/
Justin Lieberman Salto Mortale
Μέχρι τις 8 Απριλίου 2010

Το Γ' μέρος της συνέντευξης με τη Β. Ζορμπά - Ραμμοπούλου

*Όταν η ιστορία συναντά τη μυθοπλασία, τι μέλλει γενέσθαι;

Συνομιλώντας
με τη Βησσαρία Ζορμπά-Ραμμοπούλου,
συγγραφέα του μυθιστορήματος
Με την πορφύρα και τον χρωστήρα,

που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη
(γ' και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, που έχει δημοσιευτεί
στον Καστρολόγο, τεύχος 5, Φεβρουάριος 2010).


Ζώντας στην Αιτωλοακαρνανία, τι σας ώθησε να γράψετε το Με την πορφύρα και τον χρωστήρα;

Β.Ρ: Καταρχήν, στην Αιτωλοακαρνανία, τα περισσότερα μνημεία είναι βυζαντινά. Έχουν πιο έντονη παρουσία, σε σύγκριση με άλλα των κλασσικών και Μυκηναϊκών χρόνων, και, λόγω της μικρότερης χρονολογικής απόστασης, είναι και καλύτερα διατηρημένα. Οπότε, είναι και πιο παραστατικά για το σύγχρονο κάτοικο της περιοχής. Αυτά τα μνημεία, όπως είναι το Μοναστήρι της Μυρτιάς, η Παναξιώτισσα στη Γαυρολίμνη , εκτός από πολύ όμορφα, είναι και μοναδικά: έχουν μεγάλη αρχαιολογική σημασία, διαμόρφωσαν σημαντικό ρόλο στην αρχαιότητα, και είναι δείγματα εξαίσιας αρχιτεκτονικής.

Βέβαια, προβληματίστηκα για το πού θα έπρεπε να τοποθετήσω τη δράση, σε σχέση με την εικονομαχία. Επιλέγοντας το θέμα της εικονομαχίας, όσον αφορούσε στην Αιτωλοακαρνανία, δε μπορούσα να αφηγηθώ πολλά. Από την άλλη, η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο της έρευνας. Επομένως, έπρεπε να βρεθεί μία περιοχή, η οποία θα οδηγούσε προς την Κωνσταντινούπολη και, από την άλλη, έπρεπε να είναι «χαμένη», καθώς η νίκη των εικονολατρών είχε αποκόψει τις περιοχές, όπως αυτήν, από το κέντρο.

Και άρα αυτή η αποκέντρωση δίνει το έναυσμα για τη μυθοπλασία.

Β.Ρ: Ακριβώς. Πιστεύω ότι η νίκη των εικονολατρών ήταν μία νίκη του ελληνικού στοιχείου: των Ελλήνων που αγαπούσαν την αναπαραστατική τέχνη και την αναπαραστατική δύναμη της εικόνας, ώστε να της αποδίδουν, -και από την κλασική αρχαιότητα-, όχι απαραίτητα μεταφυσικές, αλλά μη υλικές δυνάμεις. Αυτό το στοιχείο είναι μία νίκη. Ωστόσο, κάποιοι λαοί και εθνότητες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για τους οποίους «Θείο» και εικόνα δεν συνταιριάζονταν, παραμερίστηκαν.

Αυτή η σχέση σώματος-πνεύματος, ύλης και μη ύλης εξακολουθεί να μας απασχολεί.

Β.Ρ: Νομίζω, ότι έχουμε την εντύπωση ότι αυτά είναι του παρελθόντος. Και μόνο που ξεκίνησε στην Ευρώπη το ζήτημα της απεικόνισης ή όχι των σκίτσων του Μωάμεθ, από μία χώρα, τη Δανία, απ’ όπου δεν περίμενε κάποιος ότι θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα, αυτό δείχνει ότι υπάρχουν διαφορές, μεταξύ λαών και πολιτισμών, όσον αφορά στις απόψεις τους περί «Θείου». Το «Θείο» είναι βαθιά συνδεδεμένο με την ψυχή και τη συλλογικότητα, καθώς και με την κουλτούρα τους. Ώστε τίθεται σε νέα βάση, χωρίς να είναι του παρελθόντος.

Σχετικά με την κουλτούρα, που αναφέρατε, και είναι μια σύνθεση του τοπικού με το παγκόσμιο (σ. «σκέψου σφαιρικά, δράσε τοπικά»), πώς οι μνήμες από το Αγρίνιο ξυπνούν την ώρα που γράφετε;

Β.Ρ: Οι μνήμες δεν ξυπνούν μόνο, ως μνήμες, αλλά έρχονται σαν βίωμα. Την ώρα που κάποιος γράφει, τον επισκέπτεται αυτό που έχει ζήσει: αυτό που έχει δει και νιώσει μέσα σε ένα κάστρο, σε ένα ναό ή καστρομονάστηρο. Περνώντας την πύλη, είναι σαν να φτάνεις σε μια άλλη εποχή. Το υλικό κατάλοιπο έχει την ψυχή του και σου τη μεταφέρει. Το περιβάλλον, ο τόπος, το βίωμα έρχονται, την ώρα που γράφεις, σαν λέξη πηγαία και ανεξάντλητη, που δεν βρίσκεται μόνο σε λεξικά.

Έχετε ακόμη γράψει ιστορίες για παιδιά και διηγήματα.

Β.Ρ: Όλα τα παιδικά διαδραματίζονται είτε στο Αγρίνιο είτε στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, όπως στον Άγιο Βλάση, στο Θέρμο και στον Αστακό. Μια άλλη ιστορία μου, αστυνομικής πλοκής, διαδραματίζεται στο Μοναστήρι της Μυρτιάς. Εκεί, η ιστορία του τόπου έρχεται μέσα από την περιπέτεια των παιδιών, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να μεταδώσω στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα αλλά και για τον τόπο, ιδίως για τη σημασία του.

Ξυπνά εν τέλει η ανάγκη να επισκεφτείς τον τόπο.

Β.Ρ: Βέβαια. Αυτοί οι μικροί ήρωες νιώθουν γοητεία, μπαίνοντας στο καστρομονάστηρο, ένα οχυρωμένο μέρος, περιστοιχισμένο από μύθους και θρύλους. Ανάλογο δέος με εκείνο των ηρώων, οι μικροί μαθητές της Αιτωλοακαρνανίας θα νιώσουν, αν επισκεφτούν το μνημείο για να το αγαπήσουν και να μάθουν πώς να το προστατεύουν. Διότι, το Βυζαντινό μνημείο, επειδή είναι συχνά και τόπος λατρείας, μένει ανοικτό, για πολλές ώρες, στο κοινό. Άρα, γίνεται προσβάσιμο και στον αρχαιοκάπηλο, που θα εμφανιστεί ως πιστός. Επομένως, το Βυζαντινό μνημείο είναι πιο ευάλωτο. Χρειάζεται μεγαλύτερη προστασία και από εμάς, το ενήλικο κοινό. Ο κάθε κλάδος έχει ειδικούς. Το σημαντικότερο όλων, όμως, δεν είναι η γνώση. Είναι η διαμόρφωση στάσης. Η στάση μετράει.

Και αυτό είναι ακτιβισμός.

Β.Ρ: Ακριβώς. Δείχνει το μέλλον για τον τόπο, το μνημείο, τον άνθρωπο σε σχέση με το μνημείο: τι ζωή θα ακολουθήσει και πώς θα ζήσουμε όλοι μαζί.

Επειδή το βιβλίο σας είναι ειδικού ενδιαφέροντος, θέλει και μια αντίστοιχη πλαισίωση. Πού πιστεύετε ότι μπορεί να φιλοξενηθεί;

Β.Ρ: Πράγματι, το βιβλίο απευθύνεται στον αναγνώστη που αγαπά την ιστορία. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει στις Εφορείες των Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, στα Μουσεία και σε χώρους, τους οποίους επισκέπτονται τα σχολεία. Όλοι αυτοί οι χώροι πρέπει να είναι πλούσιοι σε υλικό, που ευνοεί την ανάδραση και τον αναστοχασμό.

Τελικά, για ένα συγγραφέα είναι αναγκαία μια πρότερη ‘‘εκπαίδευση’’ σε μικρότερα είδη γραφής, προτού φτάσει στο μυθιστόρημα;

Β.Ρ: Βέβαια. Καλλιεργώ ταυτόχρονα το διήγημα για ενήλικο κοινό, επειδή έχει άλλη δομή και απαιτήσεις. Ούτε έχω εγκαταλείψει το παιδικό. Από την άλλη, συνεχίζω να διαβάζω. Οι περισσότεροι Έλληνες γράφουν, ελάχιστα όμως διαβάζουν. Πρέπει να ασχολούμαστε και με τη συγγραφή των άλλων.

Ποιοι συγγραφείς, σας προίκισαν με έναν άλλο τρόπο σκέψης, ώστε να αναζητήσετε, γράφοντας, και τη δική σας ταυτότητα;

Β.Ρ: Ήταν ο Ντίκενς και ο Ντοστογιέφκι, στον οποίο βρήκα μεγάλη δυνατότητα κατάβασης και αποτύπωσης.

Ο Ντίκενς άρεσε και στον Κάφκα.

Β.Ρ: Αυτό ήθελα να πω, παλιότερα πίστευα ότι θα έβρισκα ένα συγγραφέα για να μπορώ να του μοιάσω. Δεν έχω τελικά μπορέσει να βρω, με την έννοια ότι δε θέλω να μοιάσω σε κάποιον. Κάποτε, το ήθελα, να μπορέσω να γίνω. Από την άλλη, οι συγγραφείς, τους οποίους λάτρευα από μικρή, δεν έχουν «αποκαθηλωθεί» από μέσα μου. Για παράδειγμα, από τους Έλληνες συγγραφείς, αριστοτεχνικής γραφής, είναι ο Βιζυηνός. Δεν επιθύμησα, όμως, ποτέ να γράψω σαν το Βιζυηνό. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Σε τελική ανάλυση, η γραφή είναι μια περιπέτεια.

Εξάλλου, το είδωλο του εαυτού έχει ήδη δημιουργηθεί, γράφοντας. Οπότε, σε ποιον και γιατί να μοιάσουμε, εφόσον η πράξη του ομοιώματος έχει ήδη συμβεί;

Β.Ρ: Ακριβώς. Πολύ σωστά.

Τίθεται βέβαια και το ζήτημα: επιρροές ή διακειμενικότητα. Και αναρωτιέμαι, γιατί ή το ένα ή το άλλο, όταν μπορεί το ένα (διακειμενικότητα) να είναι η συνέχεια του άλλου (των επιρροών);

Β.Ρ: Ναι, κι εγώ θεωρώ ότι σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας –στην Επιστήμη, στις Τέχνες και στα Γράμματα- δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ακόμη και αν κάποιος δεν το συνειδητοποιεί, από κάπου έχει ξεκινήσει και συνεχίσει. Όποιος προσπαθεί μόνος να γράψει, δε θα γράψει.

Και είναι σε αυταπάτη.

Β.Ρ: Ακριβώς. Οπότε η αίσθηση της σοβαρότητας πλέον χάνεται. Ακόμη και αν, για κάποιους, οι επιρροές δεν αφορούν στο είδος του λόγου που προτιμούν να καλλιεργούν, διαβάζοντας άλλους συγγραφείς, εν τούτοις εξακολουθούν και είναι επιρροές: από τον δικό τους τόπο ή την παραμονή τους σε άλλα μέρη. Στην περίπτωση του Βιζυηνού βλέπουμε επιρροές από τον τόπο του και την περίοδο των σπουδών του στο εξωτερικό. Στην άλλη περίπτωση, του Παπαδιαμάντη, βλέπουμε την έντονη επιρροή των εκκλησιαστικών κειμένων, με τα οποία ο ίδιος μεγάλωσε ως παιδί ιερέα. Όμως, είναι εμφανής η επιρροή χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η αναγνώριση της επιρροής μειώνει την αξία κάποιου.

Κρίνετε σημαντικό να υπάρχει το γλωσσάρι στο τέλος του βιβλίου;

Β.Ρ: Όχι απαραίτητα. Διαβάζοντας το βιβλίο ξανά, ως έντυπο πια, από τη θέση της αναγνώστριας, είδα ότι οι λέξεις ήταν κατανοητές, μέσα στο γλωσσικό περιβάλλον, στο οποίο βρίσκονταν. Ωστόσο, οι εκδόσεις Πατάκη και εγώ καταλήξαμε ότι ήταν σημαντικό, το γλωσσάρι να αποτελείται από λέξεις και φράσεις για τις πράξεις, οι οποίες δεν υφίστανται πλέον, αλλά, από τότε, εκφράζουν την εποχή τους. Και, ένας από τους στόχους της λογοτεχνίας, που είναι η απόλαυση διά του λόγου, επιτυγχάνεται μέσα από την πιστή απόδοση της εποχής, στην οποία το μυθιστόρημα αναφέρεται, και άρα, μέσα από την πιστότητα στη γλώσσα. Η λογοτεχνία είναι η τέχνη του λόγου. Είναι ένα παιχνίδι, αναγνώστη και συγγραφέα, απολύτως συνειδητό.

Κλείνοντας, θέλω να μου πείτε, με μία φράση, τι διδάσκετε τους μαθητές σας.

Β.Ρ: Τι τους διδάσκω εγώ: να συνδέσουν τη ζωή τους με την ψυχή τους. Αυτό, να μην είναι τα πράγματα ξέχωρα και να μην προσπαθούν να βρουν την επιτυχία στη ζωή, ξεχνώντας τη ζωή τους. Ή, να μην προσπαθούν να «γυρίσουν μέσα», ανακαλύπτοντας την ψυχή, που είναι ένα motto του καιρού και αυτό, και να χάσουν τη ζωή και την επαφή τους με τον κόσμο. Η ερωτική ζωή είναι ένα πολύ ωραίο δώρο. Είναι ένα αγαθό και θα ‘πρεπε, μεγαλώνοντας, να συνταιριάσουν αυτό το πράγμα, τη ζωή τους, ακούγοντας την ψυχή τους.

Σας ευχαριστώ.

http://lego4.blogspot.com/2010/03/blog-post_6912.html
http://lego4.blogspot.com/2010/03/blog-post_16.html

''Χιόνι της άμμου''...

Το χιόνι γαλουχεί
Όπως το χέρι χαιρετίζει το τόπι στην άμμο
Χαστουκίζοντας αέρηδες της ξενιτιάς
Για να μην τρυπώσουν στα αφύλακτα στόματα
Κόκκινοι κόκκοι από κρασί φθείρουν την άμμο
Όπως το μεγάλο συναίσθημα επί πταισμάτων
Ξεπερνά το παράθυρο
Απέξω ένας χιονάνθρωπος έπιασε τόπο στο χιόνι
Ανένδοτος χωρίς δόντια
Κοιτάζει αδιάφορα εμάς ενώ έχουμε ενδιαφέρον

Ερυθρά λευκά τα δέντρα πάλι
Ποτίζουμε μαυροδάφνη τη σιωπή των φύλλων
Η άμμος ξεγλιστρά ήδη παγωμένα
Από τον πύργο των γυμνών χεριών
Η φλέβα αγνοεί τη σήραγγα
Για να γκρεμοτσακιστεί εκεί
Ύστατο φεγγαρόφωτο
Είσαι στο γυρτό τζάμι
Δίπλα στο χρόνο μέσα
Δεν αντέχεις την απάντηση ότι ενδέχεται
Αναζητώ τη νιφάδα όμως και δε φοβάμαι
Στο χλωμό πρόσωπο θα δω μια άκρη
Ελπίδας ενός ζήτω δικής σου παραγωγής
Σε ζητούν στο ακουστικό
Αργείς ασθενοφόρο φεγγάρι
Γλυκίζεις περίεργα με κόκκινα τριαντάφυλλα
Τον αέρα ανάμεσα στα δυο χείλη
Δεν απαντώ επειδή δεν ξέρω τι
Ακατάλληλη ώρα καταναγκάζεις
Παραμιλητό ακατάσχετο και καμίας σημασίας
Χιόνι της άμμου παρασύρει με πάθος το τίποτα

If you need design, sign in Modernista. (Prague art)

From every place, for a dreamland: 5th Crashfest Int.

5th Crashfest International Festival of Short Films

1. Call for entries
Call for entries in the TV Spot competition

The 5th Crashfest, that will take place in Thessaloniki, Greece, 28-29-30 May, 2010, invites you to submit your TV spot to the TV Spot Competition.

The TV spot must be 20 seconds long, out of which the four (4) last seconds must be “5th CRASHFEST - International Festival of Students’ Short Films”.
The deadline is April, the 15th, 2010.

2. Call for entries
Call for entries in the Short Film competition

The 5th Crashfest, that will take place in Thessaloniki, Greece, 28-29-30 May, 2010, invites you to submit your films to the International Festival of Students’ Short Films.
The deadline is April, the 15th, 2010.

More information:
www.crashfest.gr
http://texts-nikosgianlivecom.blogspot.com/
http://www.facebook.com/groups.php?ref=sb#/group.php?gid=13103882650


5ο CRASHFEST Διεθνές Φεστιβάλ Σπουδαστικών Ταινιών

1. Πρόσκληση για συμμετοχή
Πρόσκληση για συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διαφημιστικού Spot.

Το 5o CRASHFEST, που θα υλοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη από 28 έως 30 Μαΐου, 2010, σας καλεί να στείλετε τις ταινίες σας στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διαφημιστικού Spot.
Το διαφημιστικό πρέπει να έχει διάρκεια ακριβώς 20 δευτερόλεπτα εκ των οποίων τα 4 τελευταία θα αναφέρουν:
‘’5ο CRASHFEST- Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους’’
Η προθεσμία είναι μέχρι 15 Απριλίου, 2010.

2. Πρόσκληση για συμμετοχή
Πρόσκληση για συμμετοχή στα Διαγωνιστικά Τμήματα:
-Ταινιών Μικρού Μήκους Και -Σεναρίου

Το 5o CRASHFEST, που θα υλοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη από 28 έως 30 Μαΐου, 2010, σας καλεί να στείλετε τις ταινίες σας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα Ταινιών και τα σενάρια σας για το Ελληνικό Διαγωνιστικό Τμήμα Σεναρίων, μέχρι την 15η Απριλίου, 2010.

Πληροφορίες:
www.crashfest.gr
http://texts-nikosgianlivecom.blogspot.com/

http://www.facebook.com/groups.php?ref=sb#/group.php?gid=13103882650

Υπολείμματα και βιορυθμοί σε εναλλαγή...

Αναρωτιέμαι τι έφταιξε για τη βαριά διάθεση, που είχα χτες όλη μέρα, παρόλη τη λιακάδα. Σκέφτομαι, και το συζητούσα και χτες βράδυ, μετά την Απαλλαγή, στη Β’ Σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας, ότι το γκρι παντού στην πόλη έχει γίνει κουραστικό. Το φως του ήλιου πέφτει πάνω σε γκρι, γκρίζο, γκριζωπό… όπως και να διατυπωθεί, η εικόνα είναι τόσο προβλέψιμη. Μην εκπλήσσοντας καθόλου, χάνει στα μάτια.

Σήμερα, που νικούν όσοι ξέρουν να μας εκπλήσσουν, ζητείται έκπληξη.

Αποχαιρετισμός ύστατος στον ποιητή και δοκιμιογράφο Αντρέα Παγουλάτο. Στο Πέραμα θα ανατρέχουμε διαρκώς ωστόσο. Ένα πέρα(σ)μα και η ζωή, και ο Αντρέας το γνώριζε. Ανοιχτός, διαχυτικός, κοντά στους νέους αλλά χωρίς την ανάγκη να επιδεικνύεται και να πατρονάρει. Από τους λίγους, που όχι μόνο διέκριναν κάτι στα κείμενα, αλλά και το υποστήριζαν. Με τη διάθεση να μοιράζεται εντυπώσεις από παραστάσεις, όπως στη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Ρίτσου. Με την όρεξη να μεταδίδει τις γνώσεις του για ταινίες, όπως πρόσφατα στο Γαλλικό Ινστιτούτο, μετά την ταινία της Στέλλας Θεοδωράκη Από το απλό στο Πολλαπλό, όταν στη συνέχεια θα άρχιζε Ο Άνθρωπος με την κινηματογραφική μηχανή. Από τους ανθρώπους και φίλους, που τεκμηρίωνε τη γνώμη του, χωρίς να αρκείται σε συγκεχυμένες δηλώσεις. Με πηγαίο χιούμορ, όταν συζητούσαμε περί επιρροών και διακειμενικότητας και θυμηθήκαμε την περίπτωση Βλαβιανού, την εξήγηση που δόθηκε στο ζήτημα της πιστής αντιγραφής. Διακειμενικότητα βάσει σημειώσεων; «Μα αυτό είναι καθαρή κειμενικότητα», είχε πει ο Αντρέας και ακόμη γελώ. Έτσι επιθυμώ να τον θυμάμαι: ευθύ και, χαριτωμένα, να εξαφανίζει τα πατατάκια, από μπροστά του, στον Κοραή.

Ο διάλογος με τον Αντρέα ήταν μια βόλτα απρόβλεπτη. Δεν ήξερες ποτέ από πριν, πού θα κατέληγε. Το ίδιο λέγαμε την Τετάρτη και με τον Αντρέα Φλουράκη. «Σε αντιμετώπιζε ως ίσος προς ίσο», μου έλεγε κι εκείνος. Μια φορά, εκεί που μιλούσαν για διάφορα έργα, η συζήτηση κατέληξε στον Μάικλ Τζάκσον. Έτσι ήταν ο Αντρέας. Ικανός να εκπλήσσει. Να νικά την ανία και να μας δίνει γέλιο. Γι’ αυτό και ο βιορυθμός χωρίς την παρουσία ενός παιδιού, μιας ψυχής αγνής, σαφώς και επηρεάζεται, γυρνώντας μας σε κυκλοθυμικά καθεστώτα φράσεων και αναβλητικότητας πράξεων.

Θυμάμαι που του άρεσε ο στίχος της Αλεξίου. Χτες, διάβαζα μια συνέντευξή της, με ημερομηνία 10.01.2010, στο ΒΗΜagazino - από τα πολλά περιοδικά και εφημερίδες που συγκατοικούν με τα βιβλία- και ο Αντρέας ήρθε ξανά στη σκέψη μου. Εξακολουθούμε να δεσμευόμαστε στην αποφυγή, οι επιθυμίες να γίνουν πράξη, ανεξήγητα και υποσυνείδητα. Διότι, από την ανθρώπινη ουσία του, ουδείς ξεφεύγει. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια σύμφωνα με αυτήν την ουσία που μας καταδιώκει.

Μήπως, όμως, επαναλαμβανόμαστε και από το ατελές; Κι αν είμαστε «Θέτα»- από το ελληνικό θήτα- και η ψυχή μας βασανίζεται από υπολείμματα εξωγήινων; Τούτο ισχυρίζονται οι υποστηρικτές της Σαϊεντολογίας, και με κάνουν να σκέφτομαι ότι, τότε, δεν απέχουμε και πολύ από το παριζάκι Υφαντής – που, παρεμπιπτόντως, η περιβόητη διαφήμιση ανέβασε τις πωλήσεις και άλλαξε τις ισορροπίες στα αλλαντικά, ξεπερνώντας τους αδελφούς Δομαζάκη και την Creta Farm-. Καθώς, αυτό το «παριζάκι» γίνεται από υπολείμματα λουκάνικου…

Ας μη μελαγχολούμε. Ας ακολουθήσουμε το Παράδειγμα του ηλεκτρολόγου. Μεγέθυνε το πρόβλημα για να βολευτείς, στη συνέχεια, με το μέρος του προβλήματος, που σε κατατρύχει. Δηλαδή: κάηκε η λάμπα στην κουζίνα, κι αφού για ένα 10ήμερο είδες κι απόειδες, η λάμπα πρέπει να αλλάξει. «Δεν έχω ρεύμα», λες, και ρωτάει ο ηλεκτρολόγος: «τι, δεν έχεις ρεύμα σε όλο το σπίτι;», οπότε δίνοντας αρνητική απάντηση σε αυτό, διαπιστώνεις ότι το πρόβλημα αφορά στο ένα δέκατο του προβλήματος, που θα μπορούσε να σε αφορά.

Ματαιότητας έργο είναι η ζωή στην πόλη. Ωστόσο ενέχει και τη γοητευτική Απαλλαγή του. Μέχρι τις 28 Μαρτίου, υπάρχει η δυνατότητα της Απαλλαγής. Ένα συναπάντημα τριών φίλων ανασύρει στο φως μια κακοποίηση, ένα έγκλημα και μια υιοθεσία. Όλα, όμως, αποκαλύπτονται σταδιακά, ενώ αντιλαμβανόμαστε τη σχέση των τριών προσώπων, χωρίς η υπόθεση να γίνεται μελό. Από τις παραστάσεις, που με εξέπληξαν ευχάριστα, και για να διαπιστώσω ότι η Β’ Σκηνή της Οδού Κεφαλληνίας –εκεί είχα δει και τη Λάσπη του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη- έχει αισθητική και θεατρική ταυτότητα. «Είσαι αυτό που απορρίπτεις»: με αυτή τη φράση η παράσταση αρχίζει. Σπεύστε.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artId=317587&dt=28/02/2010
http://www.youtube.com/watch?v=O9elp_jhGzg

«Απαλλαγή» της Linda McLean
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία: Βίκυ Γεωργιάδου
Σκηνικά - κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Κώστας Ανδρέου
Παίζουν: Άκης Λυρής, Λαμπρινή Αγγελίδου, Θανάσης Χαλκιάς
«Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας»

Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, τηλ. 210-8838727
Μέχρι τις 28 Μαρτίου

25η Μαρτίου: όταν οι Ρομαντικοί ποτέ δεν πεθαίνουν

«Μπάμπη, είσαι σπίτι;
Γιατί σε είδαν στη Χαβάη…
Πάμε κάπου που δεν έχουμε φάει,
Μη μείνουμε άλλο στου Τουίτι…»

Το νέο πρόσωπο της χρυσοστόλιστης άνοιξης, στη χώρα, είναι ο Μπάμπης. Μάλιστα. Ούτε δύσκολα ούτε αρχαία ονόματα. Μπάμπης που σημαίνει «μένουμε βολικά», για να το θυμάται κάθε ωραίος και ωραία της καφεΐνης. Πίνοντας καφέ, καταπίνεται η λαλιά; Δεν καταπίνεται. Βρες το Μπάμπη, πού είναι ο Μπάμπης; Μπα-μπάλα-Μπάμπης: στη μέση ο μπήχτης.

Κι έρχεται απαστράπτουσα –αλλά και με περικοπές στα φετινά έξοδα, όπως αντίστοιχα και η Eurovision- η 25η Μαρτίου. Αυτή η μέρα, όμως, έχει και τα συνοδευτικά της. Εγώ που μεγάλωσα σε έναν μικρό οικισμό, όπου όλοι ήμαστε στο ίδιο Λύκειο, το γνωστό Γενικό Λύκειο των Άσπρων Σπιτιών –και φυσικά αυτό δεν εμπόδισε να με επιλέξουν, βάσει δοκιμίου, ως έφηβη βουλευτή του Νομού Βοιωτίας, ενώ ήμουν στη Β’ Λυκείου- δεν είχα ιδέα από τέτοιου είδους συνοδευτικά. Στην παρέλαση συμμετείχαμε όλοι υποχρεωτικά- δηλαδή, με δημοκρατικές διαδικασίες- διότι, διαφορετικά δεν θα υπήρχε παρέλαση. Και κατά το μεσημεράκι, βγάζαμε καμιά φωτογραφία και, αν ήταν καλός ο καιρός, λιγουρευόμασταν και κανένα παγωτό, το απαγορευμένο, καθώς ακόμη δεν υπήρχε λόγος να ξεκινήσει να τρέχει το χωνάκι. Φορούσαμε και τα καλά παπούτσια. Με μαύρο λουστρίνι, παγωτό γίνεται; Δε γίνεται. Τι; Παγωτό Λουστρίνι; Αργότερα ναι. Ως τότε, θα είχαμε να λέγαμε, και βέβαια να περιμέναμε. Κι έτσι πρέπει, στην Ελλάδα: η αξιοπρεπής στάση που θα κρατήσει ένα παιδί μέχρι να σημάνει η ώρα του πρώτου παγωτού, είναι το μεγάλο σχολείο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, το παιδί-πολίτης θα εξασκείται να περιμένει. Η ζωή μας, λοιπόν, μοιάζει με ένα θεόρατο παγωτό. Γεύση; Άλλοι το προτιμούν φιστίκι, άλλοι σε φράουλα ή μόκα. Γεγονός είναι ένα: αρέσει σε όλους.

Και η 25η Μαρτίου με τα συνοδευτικά της αρέσει; Στα Άσπρα Σπίτια νόμιζα ότι αυτή τη μέρα, μόνο τα παιδιά επιβαρύνονται με το άγχος της μικρής επίδειξης. Μένοντας στην Αθήνα, -όντως πρόκειται για μοναδική εμπειρία λιποτακτώντας του θεωρήματος Merkel-, βλέπουμε ότι μεγαλύτερο είναι το άγχος της απόδειξης. Και αυτό επιβαρύνει τους γονείς, πάντα. Δε μπορούσα, ποτέ, να φανταστώ – και γι’ αυτό λένε ότι το λάθος είναι ανώτερο της τέχνης, προφανώς και η ζωή είναι ανώτερη της φαντασίας- ότι η 25η Μαρτίου θα έχει καθιερωθεί για ένα σχολείο, δημοτικό, ως… ημέρα της καθαρίστριας. Μάλιστα, είδα και την επιστολή, επειδή κλήθηκα να τη διαβάσω. Η κ. Ντίνα, της οποίας το έργον έχει επιβαρυνθεί ιδίως τη φετινή χρονιά, λόγω της νέας γρίπης –όπως γραφόταν στο μονοσέλιδο κείμενο- είναι αξιοτίμητη. Και οι γονείς, κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, τοποθετούν το κατιτίς στο κιβώτιο, που φέρει τον τίτλο: «σημείο επαφής με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων», αν θυμάμαι καλά. Οπότε, από εδώ και πέρα, πιο πολύπλοκες σκέψεις θα λαμβάνουν «χώρα». Έχεις 25η Μαρτίου; Έχεις θέμα: πώς το καθαρίζουν το παρτέρι; Η φουστανέλα και το τσάμικο ήταν του δεκάτου ενάτου. Το συγκαιρινό μας; «Μπάμπη, μην πας στα βαθιά. Θα ‘χουμε άλλα».

Τέτοια μέρα, όταν ήταν παιδί, ο Νάνος Βαλαωρίτης μου έλεγε χτες, βαριόταν. Διότι, έπρεπε να απαγγέλλει τα ποιήματα του αείμνηστου προπάππου, Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Πώς καμιά φορά, ένα πρόσωπο συνδέεται, λανθασμένα από κάποιους καθ’ ότι μονοδιάστατα, με το εθνικό φρόνημα, δεν μας απασχόλησε ποτέ, ώστε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο συγκροτούμε την ταυτότητά μας. Κατά την ερμηνεία του Σαββίδη, που θέλει τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη εθνικό ποιητή, παραμένουν και άλλες ερμηνείες, παραπλήσιες του να συνδέουν την εικόνα με τη γλώσσα, ώστε να βλάπτουν αντί να ωφελούν. Είμαι λοιπόν, στο Νάνο και ενώ μιλάμε και με τις κόρες του, Κατερίνα και Ζωή, αρπάζω, με μάτια και χέρια, διάφορα βιβλία. Όταν ξαφνικά συμβαίνει κάτι. Ξεφυλλίζοντας τον Ντεριντά, το Glas, απαντώμαι με τη λέξη «état». Και εκεί, και επειδή είναι κομμάτι δύσκολος ο φιλόσοφος, κολλώ. Μόλις συνειδητοποιώ, ότι στη γαλλική γλώσσα υπάρχει το δίπολο κατάστασης/ κράτους. Δηλαδή, η γαλλική λέξη «état» εκφράζει τόσο τη φυσική μου κατάσταση (état physique) όσο και την ιδέα του κράτους. Αντίθετα, στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει αυτή η αμφισημία. «Επειδή για μας το κράτος είναι ο εχθρός», σημειώνει ο Νάνος, στην παρατήρησή μου.

Πράγματι: για τους Έλληνες το κράτος νοείται ως ένα σύνολο αόρατων κακών πραγμάτων. «Κράτος» λέμε, σαν να εννοούμε As ax. Τζάμια αόρατα και ως εκ τούτου, στο πλαίσιο της κρατικής ταυτότητας, αναθεωρείται και η φράση «τζάμι, μεγάλε». Μεταφορικά και λίγο άουτ, είμαστε εν τέλει μέσα. Μέσα σε ένα ζωηρό και δύσκολο κόσμο. Τα γνωμικά και τα ποιήματα δεν είναι για αποστήθιση, όμως, αλλά για αίσθηση. Γι’ αυτό και σταματούν το Νάνο, διάφοροι στο δρόμο για να του πουν ότι θυμούνται απέξω ποιήματα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Επειδή, πρώτα απ’ όλα, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης υπήρξε ρομαντικός και ποιητής. Ας μείνουμε λοιπόν στο ρομαντικό υποκείμενο, μέρες που είναι…

Ένα παράδειγμα, flash back, στην ποίηση του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη;

Πόσες φορές τα κύματα που ‘πεφταν αφρισμένα
Στο έρμο τ’ ακρογιάλι μου τα ρώτησα για σένα

Πόσες φορές το δάκρυ μου στην άβυσσο είχες τάξει
Και πόσο παρακάλεσα να ‘ρθει σε σε ν’ αράξει

Του κάκου φεύγει η θάλασσα και πίσω της αφήνει
Αφρούς και λίγα φρύγανα για μόνη ελεημοσύνη

Κι εγώ τυφλός εκοίταζα το κύμα και δεν είδα
Πως ήταν αφρός η αγάπη μου και φρύγανα η ελπίδα

Το δε ποίημα Το σχοινί του Πατριάρχη ξεκινά με (αφ)ορμή ένα πραγματικό συμβάν. Όντως κάποια στιγμή, ο ποιητής συνάντησε μια ωραία κοπέλα, και ενώ την κοίταζε, εκείνη του είπε
Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;
ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου,
Ώστε μετά δόθηκε και η συνέχεια: τὰ φτερωτά σου τὰ ὄνειρα κλπ…

Όσο για το άλλο;
Τ’ άλογο, τ’ άλογο Ομέρ Βρυώνη
Το Σούλι εχούμηξε και μας πλακώνει

Αυτό μπορεί, και λόγω εκείνων των αξέχαστων εξελίξεων, να γίνει:
Τ’ άλογο, τ’ άλογο Ομέρ Πρυώνη
Το Πάρκο εχούμηξε και μας πλακώνει

Ας παραμείνουμε ρομαντικοί. Ρομαντικά, αισθαντικά, απολαυστικά. Ακόμη και αν ισχύει:
Οι ρομαντικοί ποτέ δεν πεθαίνουν, αλλά δεν έχουν και καμιά ελπίδα να αναστηθούν.


http://www.studiovisit.net/SV.Derrida.pdf
http://en.wikipedia.org/wiki/Jacques_Derrida
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/aristotelhs_balawriths_poems.htm

*φωτογραφική πλαισίωση: σοκολάτα, όπως Leonidas.

Τώρα και νέο κατάστημα, Πανεπιστημίου 44, με έμφαση στη φάση.

Όταν δώρο και σοκολάτα γίνονται ηδονικά ένα και το αυτό.

Για το "Πέραμα" και τον Αντρέα που έφυγε "ύποπτα"...

Στον Αντρέα Παγουλάτο

Όταν τα λόγια δεν είναι εδώ
Καλπάζουν εκείνα που λέγαμε

Μέσα απ’ τις ώριμες σταγόνες η σιωπή
Οριακά την πρώτη εξιστορεί ηλιαχτίδα
Εγγύτερο πνέει το πάθος των αλόγων

Κι η ζωή καθαρή αφήγηση
Γίνεται καρπός του χεριού
Ιστορία των πάντων
Άσμα φαντασμάτων

Αόριστος, ο πιο συγκεκριμένος χρόνος
Μέλλων, ο πιο διακεκριμένος πόνος

Συνεκτικοί χρόνοι οι φίλοι
Κι εμείς μόλις χάσαμε έναν
Ένα στρατιώτη είπε ο Νάνος

Τα μάτια της ερήμου όλα σελίδες ανθίζουν
Ξεφυλλίζονται από κοινού στην ιστορία
Απρόβλεπτα βλέπονται πριν πέσουν στο λεπτό
Προτού ρίξουν το ύστατο άνθος υπέρ
Αντίο στο χώμα ρέοντος τέλους για μας

Ένα λουλούδι στέκα του κενού εκεί φρουρός
Όταν το τότε από το τώρα τρέχει ασέλωτο

Ζητείται ύλη να ξεκοιλιάσει τα υλικά
Ζητείται ζύμωση τα άλογα να ξεπεζέψει
Η μνηστή του χρόνου δύναμη εξανεμίζεται

Απότομος ο άνεμος βαριά παραλογίζεται
Ελαφρώς αναμετρά το βάρος των αλόγων
Σαν έντομα σε αγέρωχες κρυψώνες τα σκορπίζει
Όμως τα άλογα σύντομα και πάλι θα ζυμώσουν

Ένα ηλιόλουστο Σάββατο Μαρτίου
Θολά έλουσε τον Ενεστώτα με Παρατατικό
Ένα χαμένο Σάββατο μαζί του έκπτωτο
Έτσουξε ο ήλιος ενώ διαχύθηκαν οι χρόνοι

http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/2453/1/pagoylatos_OYTOPIA_63.pdf

http://library.panteion.gr:8080/dspace/bitstream/123456789/2028/1/valaoritis-pagoylatos_OYTOPIA_30.pdf

http://www.u-topia.gr/authors/pagoulatos

http://camerastyloonline.wordpress.com/2010/03/22/o_andreas_pagoulatos_efyge_apo_konta_mas_simera_22_3_2010/

http://lego4.blogspot.com/2009/05/andreas-pagoulatos-perama.html

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=144484

Bios = ζωή. Αλλιώς, απρόβλεπτο λεπτό. Για να μην είσαι πρόβατο.

Είναι απόγευμα. Γυρίζω από τη δουλειά και κατεβαίνω την Πειραιώς. Συμπτωματικά στα δεξιά μου, μυρίζω λιβάνι. Διαβολεμένα κοιτάζω. Μια μικρή εκκλησία φαίνεται να είναι ανοιχτή. Μπαίνω. Ανάβω κερί και ρωτώ το όνομα του αγίου. Του αγίου Γεωργίου, μου λέει η κυρία στο παγκάρι. Μάλιστα. Κάθομαι για ένα δεκάλεπτο –παραπάνω χρόνο δεν έχω- αλλά μαθαίνω ότι θα δώσουν και αντίδωρο. Μετά το κεμπάπ από το Θανάση, στο όρθιο και ποδαράτο, μια χαρά ακούγεται και το ιερό ψωμάκι. Νομίζω ότι όσοι με κοίταξαν, κακώς με χαρακτήρισαν μονοκοπανιάς. Κι όμως, υπάρχει κι άλλος πιστός διαβολάκος της τελευταίας στιγμής, με δερμάτινο και αυτός. Ανάβει κερί και στριφογυρίζει. Θα πρέπει να πεινάει. Δι’ ευχών και ξανά το ίδιο, ώσπου μοιράζουν αντίδωρα. Φυσικά και λέω στην παγκαριώτισσα ότι έχω φάει – απροσδιόριστα μην τυχόν και κολαστεί- αλλά με βεβαιώνει ότι κανένα πρόβλημα. Αφού είναι έτσι, στο μύλο μέσα και το ψωμάκι. Βγαίνω στα γρήγορα να προλάβω. Φτάνω στο Bios. Παίρνω έναν εσπρέσο, και ψάχνω μια γωνιά. Σε ένα τραπέζι υπάρχουν δυο άδειες θέσεις. «Παιδιά, κάθεται κανείς;», ρωτάω. «Κανείς», λένε και παλουκώνομαι. Ηθοποιοί αυτοί, μιλάνε. Εγώ διαβάζω το βιβλίο από τις εκδόσεις Παπαζήση, Ανάλυση Λόγου. Θεωρία και Μέθοδος, ατάραχη και σκεπτόμενη. «Μιλάμε δυνατά και σε ενοχλούμε, ε;», με ρωτούν. «Μπα, αυτοσυγκεντρώνομαι καλύτερα», λέω και, όπως με κοιτούν, βάζω τα γέλια. Τελικά η αυτοσυγκέντρωση πήγε περίπατο και το βλέμμα μου πετάει. Στον τοίχο έχουν σκάσει – ή ξεσκάσει, τι να πω- κάτι γράμματα. Το βρίσκω υπέροχο και βγάζω δαιμόνια την ψηφιακή για να το φωτογραφίσω. Μόλις γυρίζω στις λήψεις, να δω το αποτέλεσμα, βρίσκω το φως μου. Ως γκαβή του τάγματος Χωρίς γυαλιά στην πόλη, ξεστραβώνομαι. Και σύμπτωση; Το κείμενο αφορά και στο Βέρθερο, ένα ακόμη βιβλίο που περπατούσε εκείνη τη βραδιά μαζί μου στην τσάντα. Άλλο και τούτο πάλι. Τα πολλά βιβλία στην τσάντα. Κι εκεί που σκέφτομαι με αφορμή τη φωτογραφία, βλέπω ότι και ο τύπος της εκκλησίας είναι εδώ. Στο Bios. Bios, όπως ζωή. Αλλιώς, απρόβλεπτο λεπτό. Για να μην είσαι πρόβατο.
http://www.bios.gr/about/
Πειραιώς 84, 210-3425 335

Arthur Rimbaud Εκλάμψεις (Illuminations)

από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης
Βλέποντας τα ποιήματα του Arthur Rimbaud (20.10.1854, Charleville, Ardennes -10.11.1891, Marseille), που κυκλοφορούν στη δίγλωσση πραγματικότητα – γαλλικών και ελληνικών, σε μετάφραση του Στρατή Πασχάλη- και σε χρώμα κόκκινο, από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, χαίρομαι. Πρώτον, επειδή δεν πρόκειται για άλλον ένα δύστυχο, που εξέδωσε άλλη μία ποιητική συλλογή Γαβριηλίδης με δίστιχα ή το πολύ τετράστιχα και με παραπομπές σε άλλους ποιητές, όπως για παράδειγμα στην Κική Δημουλά. Ίσως να το ξανασκεφτούμε, παρόλο που εθιμοτυπικά ισχύει, ένα ποίημα η σελίδα, αν τελικά όλα τα «ποιήματα» είναι τετράστιχα, να ανήκουν σε μια μεγάλη οικογένεια, σε έναν όμορφο κόσμο το πρωί, ώστε να εκδίδονται μικρότερα, σε μέγεθος, βιβλία για τις νύχτες που μασάμε τις λέξεις μας ωμές.

Κι ύστερα αναρωτιούνται, τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε… από τη δεδηλωμένη ομορφιά του και μόνο, ένα ποίημα που διστάζει να συνομιλήσει με το επικίνδυνο, είναι προορισμένο για το εμφανές της κατάστασης. Από μόνο του, δε δημιουργεί και, φυσικά, δεν είναι «κατάσταση». Απέχει του πραγματικού, δηλαδή του ενδεχόμενου, καθώς όλα, σε αυτό, είναι γραμμένα αναφορικά με τον κόσμο, αντί ο κόσμος να νοείται ως ένα σύνολο σημείων αναφοράς για το ποίημα.

Χαίρομαι, επίσης, που βλέποντας τα ποιήματα, ή αλλιώς τις Εκλάμψεις του Ρεμπώ, μου προκαλείται αυτό ακριβώς που υπονοείται, δηλαδή μια φυσική αντίδραση, ύποπτα συγκεκαλυμμένη από τις λέξεις, διά των οποίων τα φυσικά τοπία –landscapes- μετουσιώνονται σε γλωσσικά τοπία – langscapes, χωρίς να ρευστοποιούνται τόσο ώστε να είναι ακατάλληλα για να προκαλέσουν νέους συνειρμούς, όπως συμβαίνει δυστυχώς όταν διαπιστώνεται η πιστή καταγραφή του τοπίου, από το σύμπαν στο ποίημα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η δυνατότητα, τα όρια να ξεπεραστούν, ο ρυθμός στο τύμπανο να επανέλθει σαν το φάντασμα του ποιήματος, και να δώσει ώθηση στη νέα ιδέα. Οι Εκλάμψεις είναι αυτές που είναι, επειδή η προσωπικότητα του γράφοντος ενεργειακά διαχέεται στις λέξεις, ως η ίδια η δυνατότητα του κειμένου, δημιουργώντας ένα γρίφο για τη φύση εν γένει. Τι είμαστε, αν όχι φύση με λέξεις; Είναι πολύ ζωογόνο, πράγματι, να υπάρχει το πρωτότυπο κείμενο και δίπλα η μετάφρασή του στα ελληνικά. Διότι, ο ρυθμός του πρωτότυπου μοιάζει με το κολύμπι στα ανοιχτά της θάλασσας, ενώ η μετάφραση στα ελληνικά, αντίστοιχα, είναι η επιστροφή, από τα ανοιχτά και προσπελάσιμα ήδη, στα ρηχά και προσπελάσιμα πια. Αν το ήδη επαφίεται στο ανικανοποίητο, και το πια στο τέλμα χωρίς τίποτε άλλο να περιμένει κανείς, τότε ο συνδυασμός τους συνιστά το πλήρες.

Εν τούτοις, στη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, - απ’ ότι είδα, όνομα επιμελητή δεν αναφέρεται- μπορούν να γίνουν μερικές επισημάνσεις. Για παράδειγμα, στο Ποίημα «Πολιτείες» και στο άλλο, «Ιστορικό Βράδυ», κάποιες λεκτικές αναφορές, στη μετάφραση, αλλοιώνουν το νόημα, και αναπόφευκτα το ρυθμό. Στο μεν ποίημα «Πολιτείες», στο πρωτότυπο δίνεται τέλος: «d’ où viennent mes sommeils et mes moindres mouvements?». Το ισοδύναμό του, στην ελληνική μετάφραση, είναι: «απ’ όπου κατάγονται τα όνειρά μου και όλες μου οι ενέργειες;». Γνώμη μου είναι, ότι το ποίημα λήγει όπως ένα καρδιογράφημα, που δείχνει την αποδημητική φύση του ανθρώπου από τα εγκόσμια. Και βάσει των λεκτικών αναφορών, μια καταλληλότερη απόδοση θα ήταν: «απ’ όπου κατάγονται οι λήθαργοι και οι ελάχιστες κινήσεις μου;». Και δεν είναι, πιστεύω, αδυναμία της μετάφρασης, ο αναγνώστης να ανταμώνει την ίδια λέξη-εικόνα (π.χ. την «κίνηση») περισσότερες από μία φορές, αν ήταν και επιλογή του ποιητή να τη χρησιμοποιήσει δις, στο πρωτότυπο κείμενο. Στο δε ποίημα «Ιστορικό Βράδυ», βλέπουμε: «certitudes si peu malignement indiquées dans la Bible et par les Nornes (..)», το οποίο μεταφράζεται ως: «βεβαιότητες που μες στη Βίβλο κι από τις Νόρνες δηλώνονται με τόσο λίγη μοχθηρία». Γνώμη μου είναι, ότι το «si peu» προσδιορίζει τη μετοχή και όχι το επίρρημα, ώστε μια καταλληλότερη εκδοχή ισοδυναμίας, που θα αφορούσε στο πρωτότυπο, να είναι: «βεβαιότητες που μες στη Βίβλο κι από τις Νόρνες ελάχιστα δηλώνονται από κακοήθεια». Βεβαίως, δεν θα προέβαινα σε αυτές τις αναφορές, αν δε μου άρεσε η δίγλωσση έκδοση και αν δεν με κρατούσε, η ανάγκη να ταξιδέψω στην ποίηση του Ρεμπώ ακόμη περισσότερο, ακόμη παραπέρα, ώστε αυτή η παραμονή μεταφράστηκε και σε μια επιμονή να προσέξω ιδιαίτερα κάποια από τα σημεία.
Κλείνοντας, επιλέγω: «J’ ai tendu des cordes de clocher à clocher; des guirlandes de fenêtre; des chaînes d’ or d’ étoile à étoile, et je danse».
Η μετάφραση παραλείπεται. Αναζητείστε το βιβλίο.

Arthur Rimbaud Εκλάμψεις (Illuminations), εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008

http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Villes2.html
http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Soir.html
http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Vagabonds.html
http://www.mag4.net/Rimbaud/poesies/Mystique.html

Το Πειραχτήρι των Αριθμών και Καλό μας Πάσχα

Του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ
Από τις εκδόσεις Ψυχογιός

Συχνά τα παιδιά ακούν ότι «το πάθημα γίνεται μάθημα». Όμως, δεν τονίζεται αντίστοιχα, πότε και πώς, ανεξαρτήτως ηλικίας, οι μαθητές στο σχολείο μπορούν και να αφομοιώνουν το μάθημα. Όταν το όνειρο είναι η αφορμή, τότε η ιστορία ερμηνεύει την ορμή του ονείρου. Και συμβαίνει, το μάθημα να γίνεται όνειρο.

Δεν υπάρχει αποτελεσματικότερη μέθοδος από την αφήγηση, ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν και να καρπωθούν το μήνυμα μέσα από ένα μεταδιδόμενο ρου της ιστορίας. Ακόμη και όταν πρόκειται για μαθηματικά. Ιδίως αν πρόκειται για τα μαθηματικά, τη χαριτωμένη λαχτάρα μικρών αλλά και μεγάλων.

Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ (1929-), ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς έγραψε Το Πειραχτήρι των Αριθμών για την κόρη του. Το βιβλίο, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, έγινε best seller και έως σήμερα, έχει πουλήσει, παγκοσμίως, περισσότερο από τα υπόλοιπα βιβλία του. Αυτήν την πληροφορία έδωσε, ο ίδιος ο συγγραφέας, στις Κεραίες της Εποχής μας, -ειδικότερα, στον Ανταίο Χρυσοστομίδη, στο επεισόδιο που μεταδόθηκε την Τετάρτη 17.03.2010 από την ΕΤ1-, ώστε να αναζητήσω το βιβλίο. Άραγε, υπάρχει «μυστικό»;

Τι κάνει τα μαθηματικά αγαπητά και επιθυμητά για τους μαθητές; Ο Εντσενσμπέργκερ απαντά: η ίδια η ζωή. Όπου και αν κοιτάξουμε, θα διαπιστώσουμε σχέσεις αριθμών, θα εμπλακούμε σε διασυνδέσεις ψηφίων. Είτε μέσα από τις ασχημάτιστες εικόνες της φαντασίας, είτε μέσα από τα σχήματα της ορατής πραγματικότητας, βλέπουμε πως όλα είναι νούμερα. Οπότε, δε μένει παρά τα μαθηματικά να μεταδοθούν με έναν πρωτότυπο τρόπο στα παιδιά, για να αντιληφθούν από νωρίς το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουν. Δε χρειάζονται υπεκφυγές, μόνο φαντασία, παρατηρητικότητα, σκέψη. Και ο παραλληλισμός της τετραγωνικής ρίζας με ένα ραπανάκι, οι τριγωνικοί αλλά και οι τρελοί αριθμοί, το κομπιουτεράκι-καναπές αλλά και το όνομα, που έχει το Πειραχτήρι των αριθμών και αποκαλύπτεται προς το τέλος του βιβλίου, ως ένα πολύτιμο δώρο στους «μυημένους», όλα μας ταξιδεύουν σε μια ιστορία από και για τους αριθμούς, όπου η ηλικία είναι ένα θέμα σχετικό, όταν μάλιστα υπάρχει, ακόμη, στην καρδιά απόθεμα για παραμύθια.

Το βιβλίο δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά και εφήβους αλλά και σε μεγάλους, που εκτιμούν τον πρωτότυπο και ανάγλυφο τρόπο, μια ιστορία να «δημιουργείται», μεταδίδοντας το «δημιουργικό» του χαρακτήρα της σε όσους την ακούν, τη διαβάζουν και την εκφράζουν, με τη σειρά τους, στους φίλους τους. Με αυτήν την έννοια, το χρονικό της ιστορίας δεν είναι οι 12 νύχτες. Αντίθετα, η ιστορία επαφίεται στο χρόνο, που παραμένει ελεύθερος σκοπευτής ονείρων.

Το Πειραχτήρι των Αριθμών περιμένει κάθε Ρόμπερτ να ξυπνήσει και να τον συναντήσει στο όνειρό του για να εμπνευστεί από τους αριθμούς, τα δέντρα και τις πυραμίδες. Φυσικά, το όνειρό του εξυπακούεται ότι είναι πλέον το ίδιο το μάθημα.

Το βιβλίο αυτό είναι και μια ευκαιρία, κάθε μαθητής να θυμάται πώς ήταν μικρός, ενώ θα είναι στο γυμνάσιο και θα μπορεί να το ξεφυλλίζει, για να κατανοήσει εκείνα που κάποτε είχε αφήσει γι' αργότερα...Δεν είναι απαραίτητο, ούτε και ωφέλιμο, η πρώτη ανάγνωση ενός βιβλίου να είναι και η τελευταία, πόσο μάλλον όταν το συγκεκριμένο βιβλίο διαχειρίζεται, με έξυπνο τρόπο, τα όνειρα, τα οποία αφορούν στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου σε σχέση με τη ζωή του. Το βιβλίο προτείνει ένα νέο τρόπο ζωής και θέασης της γνώσης, με αφορμή τα μαθηματικά, αλλά δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένα εγχειρίδιο απαντήσεων στα μαθηματικά. Στόχος είναι, το αντικείμενο των μαθηματικών να διευρυνθεί προς την κοινωνία, αντί να συρρικνωθεί, γύρω από έναν αυστηρά επιστημονικό κλοιό, καθώς στην αντίθετη περίπτωση δε θα οδηγούσε παρά σε μια εξατομικευμένη γνώση. Και τότε, το μάθημα δε θα γινόταν όνειρο.

Κι επειδή πλησιάζει το Πάσχα με το τσούγκρισμα των αυγών, είναι μια ευκαιρία για αριθμητική με ιστορίες μαθηματικών βαμμένες κόκκινες.

Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου
Εικονογράφηση: Ροτράουτ Σουζάνε Μπέρνερ

Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ Το Πειραχτήρι των Αριθμών, Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2009 (α’ ανατύπωση 2000)

Εκδόσεις Ψυχογιός
Βιβλιοπωλείο
Μαυρομιχάλη 1
210- 2804 800
Fax: 210- 2819 550
www.psichogios.gr
info@psichogios.gr
http://www.programma-tv.gr/thleoptika/tabid/103/articleType/ArticleView/articleId/383/------.aspx

4 μαύρα Κοστούμια, η Κόστα Ρίκα & ο Καιρός της Δόξας και Λόξας

Ένα Road Movie με όχημα ένα φέρετρο

«Πετσονόμος» ο θάνατος; Επειδή, σε αυτό το θέμα, δεν ισχύει το «ντύσου, στολίσου, και από εδώ πέρα ξεκουμπίσου» αλλά το πατροπαράδοτο, κανείς δε γλιτώνει του θανάτου; Τον έχουν χαρακτηρίσει ύστατο προορισμό. Τον έχουν δει ως το αναγκαίο μέσο συνειδητοποίησης της ζωής. Road Movie με όχημα ένα φέρετρο, όμως, συμβαίνει τώρα. Αν και δύσκολα κάποιος ασχολείται με τους «πετσοβγάλτες», αυτούς που παρφουμάρουν το πτώμα φουμάροντας ή πίνοντας φραπέ, για να το ξαποστείλουν στα κάτω χώματα, η νέα ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη αποθεώνει το ταξίδι με το νεκρό. Αν και, υπό πραγματικές συνθήκες, με το θάνατο σε πιάνει ένα «πετσομαχητό», σηκώνονται οι τρίχες σαν αγροί άεργων χεριών, και δεν έχεις το περιθώριο να δεις το θέμα μεταφορικά, παίζοντας με γλωσσικά συνθετικά "του πετσιού" και γελώντας στη μοίρα, να περιμένεις και τη σειρά σου, ο Ρένος Χαραλαμπίδης σαρκάζει όλη αυτή τη σοβαροφάνεια, διαβάζοντάς την ανάποδα: ποια κατάσταση πλερέζας, εδώ δε σέρνεται το φέρετρο της τέζας, «γαμώ την κάσα του»…

Ιδού, λοιπόν, η σύνοψη της ελληνικής ταινίας: Τέσσερις χρεοκοπημένοι νεκροθάφτες (ο Μάκης, ο Κυριάκος, ο Κοσμάς και ο Μπάμπης) αποφασισμένα οργανώνουν τη μεγάλη και φοβερή, κατά την κρίση τους, αρπαχτή – seize, don’t sneeze- (http://www.youtube.com/watch?v=FzRH3iTQPrk ) που θα τους δώσει την ευκαιρία να αλλάξουν τη ζωή τους εγκαταλείποντας το επάγγελμα – διά του οποίου ένιωσαν στο πετσί τους το περιβόητο «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», μένοντας σε αυτό για μία ζωή, παρά τα παλιά όνειρα της «αυτοπραγμάτωσης». Με την υπόσχεση μιας μεγάλης αμοιβής, υλοποιούν την τελευταία επιθυμία του αποθανόντα Έλληνα της αλλοδαπής: τον πηγαίνουν για ταφή, από την Αθήνα, σε κάποιο χωριό της Βοιωτίας, στο ποδαράτο. Κάνοντας αυτήν την παράξενη τελευταία επιθυμία πράξη, εμπλέκονται σε μια grotesque οδύσσεια, σε ένα ταξίδι σκόρου, που ροκανίζει τις ελπίδες τους, όπως το ξύλο από το φέρετρο…

«Κρατείστε μια κάρτα μου», λέει το ένα μαύρο κουστούμι (κοινώς κοράκι). Για να συμπληρώσει: «Δεν υπάρχει κράτος»…
«Είσαι ξέφωτο», λένε στο άλλο μαύρο κοστούμι…

Από τα πρώτα λεπτά, με τους διαλόγους της ταινίας γελάς. Στην πορεία, όμως, το γέλιο, που αφορά και σε αυτό που δεν αντέχεις, -και αποβάλλεις διά κρότου λάμψης-, δεν σε οδηγεί κάπου, οπότε δεν προσελκύεσαι να γελάσεις με την ίδια δύναμη, όπως στην αρχή. Ίσως είναι και χαρακτηριστικό μου, να βαριέμαι με την εύκολη ατάκα. Μπορεί. Πάντως, και τα 4 μαύρα κοστούμια- Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Τάκης Σπυριδάκης (!), Άλκης Παναγιωτίδης- αλλά και ο Δημήτρης Πουλικάκος, φυσικά-, παίζουν με τρόπο απολαυστικό. Ευτυχώς, επειδή το μοντάζ μου τα χάλασε. Και είχα την εντύπωση ότι έβλεπα κάτι από θέατρο, αλλά στη μεγάλη οθόνη… Σκηνοθετικά; Boo! Σαν ελληνική ταινία. Λίγοι οι Λάνθιμοι, αλλά… καθείς και τα όπλα του.

Κερδίστε προσκλήσεις:
http://entertainment.in.gr/html/ent/876/ent.80876.asp
Μάθετε τα τελευταία νέα στο facebook:
http://www.facebook.com/pages/Tessera-Mavra-Koustoumia-Four-Black-Suits/107112500793
Ακολουθήστε την ταινία και στο twitter http://twitter.com/4blacksuits
Δείτε το trailer στο http://www.youtube.com/watch?v=uTfZ2p7GGVY

http://www.4mk.gr/
4 Μαύρα Κουστούμια
Η νέα ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη
www.4mk.gr
από τις 25 Μαρτίου στους κινηματογράφους

Πρωταγωνιστούν: ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ, ΤΑΚΗΣ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ, ΑΛΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ Μία παραγωγή της ΒΟΟ PRODUCTIONS με την υποστήριξη του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ Συμμετέχουν: ΤΙΤΙΚΑ ΣΑΡΙΓΚΟΥΛΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ, ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΠΑΝΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΟΥΚΛΗΣ, ΕΛΕΑΝΝΑ ΚΑΡΑΝΔΕΙΝΟΥ, ΤΖΕΝΗ ΔΙΑΓΟΥΠΗ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΗΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Διεύθυνση φωτογραφίας: ΚΩΣΤΗΣ ΓΚΙΚΑΣ Μοντάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ Μουσική & Μουσική επιμέλεια: ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ Ηχολήπτης: ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ Μιξάζ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΚΡΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ Σχεδιασμός ήχου: STUDIO CORRECT Σκηνικά-Κοστούμια: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΙΑΚΑΣ Μακιγιάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΡΘΑΛΙΤΟΥ Παραγωγοί: ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΕΤΗΣ, ΗΡΑΚΛΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ, ΤΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΡΗΣ ΝΤΑΓΙΟΣ Σενάριο-Σκηνοθεσία: ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Συν/ξη Τύπου για τους Πρόσφυγες: Hasta la Victoria

Συνέντευξη Τύπου:
Η παγίδα «Δουβλίνο ΙΙ» -
Επιστροφές αιτούντων άσυλο προς την Ελλάδα

Με αφορμή τη δημοσίευση της έκθεσης της Διεθνούς Αμνηστίας, «Η παγίδα ‘Δουβλίνο ΙΙ’ - Επιστροφές αιτούντων άσυλο προς την Ελλάδα», το ελληνικό τμήμα της οργάνωσης σας προσκαλεί σε συνέντευξη Τύπου.

Δευτέρα, 22 Μαρτίου

Ώρα 12:30
Τόπος : Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου
(Αίθουσα Κ. Τσατσαρώνη, Ακαδημίας 23, Αθήνα).

Την έκθεση θα παρουσιάσουν:

Γεωργία Τρισμπιώτη, Διευθύντρια ελληνικού τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας
Βικτώρια Μπαντή, Ερευνήτρια Διεθνούς Αμνηστίας

Επίσης, θα μιλήσουν:

Γιώργος Τσαρμπόπουλος, Επικεφαλής του Γραφείου στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες
Κωστής Παπαϊωάννου, Πρόεδρος Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Σπύρος Κουλοχέρης, Συντονιστής Νομικής Υπηρεσίας Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες

Πληροφορίες:

Μάρω Σαββοπούλου, Υπεύθυνη Τύπου και Προβολής

τηλ. 210 3600628 (εσωτ. 2) και 6936601843

press@amnesty.org.gr

*επίσης... με αφορμή τη φωτογραφική πλαισίωση:
http://www.amnesty.org.gr/newsandevents/events/2010/march/social_domi.htm

Η Διεθνής Αμνηστία, σε συνεργασία με την πολιτιστική εταιρία PLAYS2PLACE και το Θέατρο του Νέου Κόσμου, σας προσκαλούν στην παράσταση ΣΟΣΙΑΛ-ΔΟΜΗ ΑΕ, την Τρίτη, 23 Μαρτίου, ώρα 21:00, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

(Κάτω Χώρος, Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Αθήνα).

Τιμή εισιτηρίου: 20 ευρώ
Τηλέφωνα για κρατήσεις: 210 8216468 και 6977254780.

Η παράσταση είναι βασισμένη σε μαρτυρίες κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της πρώην «κομμουνιστικής» Βουλγαρίας. Μια ιστορία για το χτες κάποιων ανθρώπων του Ανατολικού Μπλοκ. Το χτες όπου ένας χαφιές μπορεί να σε κάνει «εχθρό του λαού», όπου ο Γενικός Γραμματέας του Κόμματος μπορεί να αποφασίσει για τη μοίρα σου, όπου η Μυστική Υπηρεσία σε κάνει να παραδεχτείς αυτό που τη συμφέρει. Πότε μια τραγωδία είναι τραγωδία; Όταν οι θεοί σου ορίζουν τη μοίρα ή όταν οι άνθρωποι με εξουσία, στο όνομα της Ειρήνης και του Λαού, σου καταστρέφουν τη ζωή;

Τμήμα των εσόδων της παράστασης θα διατεθούν για τη δράση της Διεθνούς Αμνηστίας.

Κείμενο:Κρις Ραντάνοφ, Κράστιο Ραντάνοφ
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Κρις Ραντάνοφ
Φωτισμοί - Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς
Παίζει ο ηθοποιός Κρις Ραντάνοφ.

Το Φύλο & ο Σαίξπηρ: 20/3 στον Κινητήρα, στις 16.30

Με αφορμή τον εορτασμό των 400 χρόνων από την πρώτη έκδοση των Σονέτων του Σαίξπηρ (20 Μαΐου 1609) και την παράσταση της ομάδας Σημείο Μηδέν «Όπως σας Αρέσει» - ελεύθερη διασκευή, η θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν, σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο και το Studio Κινητήρας σας προσκαλούν το Σάββατο 20 Μαρτίου και ώρα 16.30 στο συμπόσιο με θέμα : «Το Ζήτημα του Φύλου στο Έργο του Σαίξπηρ».

Τόπος διεξαγωγής: Studio Κινητήρας, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη. Είσοδος ελεύθερη.

Ομιλητές:
Phillip Zarrilli
Καλλιτεχνικός Διευθυντής της ομάδας Llanarth και Καθηγητής Performance Practice στο Πανεπιστήμιο του Exeter.

Ξένια Γεωργοπούλου
Λέκτορας, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστήμιο Πατρών

Luke Prodromou
Συγγραφέας/Εκπαιδευτικός

Μαρώ Τριανταφύλλου
Συγγραφέας

Δημήτρης Τσαμπρούνης
Επιτροπή του Athens Pride

Τη συζήτηση συντονίζει ο Σάββας Στρούμπος, σκηνοθέτης της ομάδας Σημείο Μηδέν.

Για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα: 210-3225207, 6942-841714.
http://www.simeiomiden.com/

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ A guide to getting lost vol.2

Ή Μετρώντας από το «login» έως το Λογγίνο

Στην παντοκρατορία του πολιτισμού του «login», γινόμαστε μέλη σε συλλόγους και οργανισμούς, με το να δημιουργούμε διαρκώς κωδικούς ταυτοτήτων στο διαδίκτυο. Οι αθέατοι άλλοι μας συμπεριλαμβάνουν στους αποδέκτες του ενημερωτικού υλικού, και όλοι είμαστε ικανοποιημένοι. Παντοκράτορες: προσδιορίζουμε εαυτούς μέσα από την ψηφιακή ανταπόκριση σε διάφορα πλανητικά ερεθίσματα.

Κι όμως, δεν έχουμε τα ίδια αντανακλαστικά απέναντι στα καθημερινά κελεύσματα, όταν μάλιστα απαιτούν τη συμμετοχική παρουσία μας. Ανοίγοντας τα σύνορα του φαντασιακού, ερχόμαστε, τρόπον τινά, να νιώσουμε εγκλωβισμένοι, από τα όρια, στα περιθώρια του ικανού. Και αν η τάση για όλο και πιο πολύ «login» είναι ένας τρόπος να απαντούμε υποθετικά στο ερώτημα, πώς νοείται η πραγματικότητα με διαδίκτυο, υπονοώντας ότι νοείται ως ένα «login» ακόμη γι’ αυτό που δεν συνέβη μέχρι τώρα, βλέπουμε και ότι, στη συνέχεια, έχουμε εθιστεί σε μια καθημερινή ζωή ιδωμένη ως ένα υποθετικό καταφύγιο. Και ο λόγος; Επειδή, μέσα σε αυτό, μπορούμε και είμαστε στην –ασφαλή αλλά και ήρεμη- θέση να απαντούμε πάντα θετικά, με αφορμή μια προσωπική-πολιτική υπόθεση, ενώ αντίθετα θα ήμαστε υπό καθεστώς ορμητικής πίεσης μπροστά στην επιβολή μιας παροντικής κοινωνικής ανάθεσης εκ των άλλων.

Οπότε, η ζωή και η σχέση με τον κόσμο, στο ψηφιακό σήμερα, δεν νοούνται ανεξάρτητα, η μία από την άλλη, αλλά συγκοινωνούν με διαμεσολαβητικό εργαλείο τη γλώσσα. Και το ζήτημα, ποια είναι η σχέση του Θεάτρου με την Performance, είναι παραπλήσιο του ζητήματος, ποια είναι η σχέση της γλώσσας (Langue) και της χρήσης της γλώσσας (Parole), δηλαδή, της ομιλίας… Συνεπώς, η απόληξη της ανοιχτής απορίας αφορά και στη δομική σχέση φόρμας και περιεχομένου, ενώ δεν είναι άτοπο το αποτέλεσμα, αν στοχεύοντας σε ένα υψηλό – ιδωμένο και ως εναλλακτικό- περιεχόμενο, συμβεί τελικά η φόρμα της Performance να είναι συντηρητική. Performance is no Romance or another Romance?

Ήδη από τον 1ο αιώνα τέθηκε, από το Λογγίνο, αυτό το ερώτημα περί υψηλού, το οποίο αφορά στο πέρασμα, από τη φιλοσοφία της αισθητικής στην πολιτικοποιημένη αισθητική. Οπότε, ένας κύκλος απορίας για τον τρόπο με τον οποίο «το υψηλό» νοείται, δεν θα είναι καθόλου καινούριος. Από την άλλη, αυτό το ερώτημα, πώς διαχειριζόμαστε την κληρονομιά του Λογγίνου, δε σταματά να μας απασχολεί, καθώς ενυπάρχει ήδη στην ιδέα της γέννησης της Performance, στόχος της οποίας είναι να προκαλέσει, να διεγείρει, να δείξει. Πολιτικοποιείται το καθημερινό, ή το αντικείμενο που βλέπαμε ως καθημερινό, ώστε καθίσταται «αυθαίρετο». Απορρίπτεται η σημασία στο ρόλο της αντικειμενικής λειτουργικότητας, ενώ το αναλογικό αντικείμενο εμφιλοχωρεί σε νέους υποκειμενικούς τόπους- γνωστικούς-. Και αν, με αφορμή την Αντίστροφη Μέτρηση, από την Mkultra στο Bios (Πειραιώς 84, Αθήνα), μετρούμε πορείες δικές μας και των άλλων στο χρόνο, έχοντας διαρκώς την απορία για τη μορφή και τη σημασία του συντηρητικού, τότε αυτό το αποσπασματικό κενό δεν πρέπει να νοηθεί ως αιχμή αρνητικής στάσης απέναντι στην περφόρμανς, αλλά να αξιοποιηθεί ως αφηγηματικό καινό, διά του οποίου προκύπτουν νέες σχέσεις αντικειμένων. Και αυτό που μένει, πριν και μετά την περφόρμανς, είναι οι συζητήσεις. Κουβέντες με τους ηθοποιούς, μαζί με τους οποίους μοιραστήκαμε 70’ για όλα τα άλλα που δε μοιραστήκαμε παρά φαντασιακά και διά «του login»... Έμεινε η συζήτηση στο όρθιο με το Σταύρο, για θέματα που χειροκροτήθηκαν μέσα μου και κάποια άλλα που αποσιωπήθηκαν… έμεινε η συζήτηση για τη μεταφορά εν τέλει. Και ήταν πολύ ωραίο που είδαμε ότι μας ενώνουν και κοινοί φίλοι- γνωστοί. Συνεκτικοί χρόνοι δεν είναι και οι φίλοι;

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 23.3 & 24.3
Μια περφόρμανς από την Mkultra στο Bios (Πειραιώς 84, Αθήνα)
Μια ιστορία αγάπης για κάποιους, ένα νέο μανιφέστο για κάποιους άλλους.
Στις 21.30
Όλα συμβαίνουν τώρα, εδώ και τώρα, στην Αθήνα απόψε.
"Ολα κάτω από τους ουρανούς σημέρα είναι σε κρίση- η κατάσταση δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη" Slavoj Zizek

Παραστάσεις: Τρίτη, Τετάρτη
Διάρκεια: 70’
Είσοδος: 15/12 (φοιτητικό) Ευρώ
Ιδέα/Δημιουργία: Mkultra
Performers: Βασιλική Δήμου, Μαίρη Λούση, Σταύρος Μπαφέτης, Στέλιος Παρρής, Νατάσσα Πασχάλη, Ευαγγελή Φίλη, Φαίδρα Χατζηκωσταντή.
Σκηνοθεσία: Γκίγκη Αργυροπούλου
Δραματουργία/μοντάζ: Peader Kirk
Φωτισμοί: Kristina Hjelm
Βοηθός Παραγωγής: Jana Erbes

MKULTRA
Ο καλλιτεχνικός οργανισμός Mkultra δραστηριοποιείται σε Ελλάδα και Ευρώπη από το 2001. Συνεργάστηκε σε σταθερή βάση με την F2 Performance Unit και δημιούργησαν 8 παραγωγές (Darkroom 1 & 2, 22 Δωμάτια, Restricted Area, On the Edge, Secret location 1 & 2, 100 Μικρά Μυστικά) από το 2002 μέχρι το 2007. Παράλληλα παραστάσεις παρουσιάστηκαν σε Αγγλία και Ιταλία σε χώρους όπως Arcola Theatre, Young Vic, BAC, Shunt, West Yorkship Playhouse αλλά και αντίστοιχα σε φεστιβάλ οπως Teatro Europeo Turin, Turin Biennial, Fabrica Europa Festival(Florence).
Η Μkultra έχει δημιουργήσει κοινωνικά πρότζεκτ και εκπαιδευτικά σεμινάρια καθώς και έχει αναλάβει εκπαιδευτικά προγράμματα για πανεπιστήμια όπως Central School of Speech and Drama, Rose Bruford College, Aberystwith University, Exeter University, Brunel university, Turin University και Σχολή Καλών Τεχνών του Τορίνο. Το 2009 η Mkultra παρουσίασε στο Bios την παράσταση “A guide to getting lost” (Μάρτιος-Απρίλιος 2009) και στα πλαίσια του φεστιβάλ ΟΠΑ τις περφόρμανς “I thought of the sun and the sea” και “Rehearshal Score(2004)”.

* Ακόμη και το πρόγραμμα, που στοιχίζει 5€, είναι μια εμπειρία: κανένα δεν είναι ίδιο με το διπλανό του, ώστε και αυτό να αφορά σε μία "Έκτακτη Κατάσταση", αν το επιλέξεις από το άλλο, αν το διακρίνεις για να γίνει δικό σου... εντελώς αυθαίρετα, όπως έχω επιλέξει -αυθαίρετα- το 2 και το 8 για τα τυχερά μου νούμερα. Επέλεξα το πρόγραμμα με τον αριθμό 2 και το λεμόνι...

Όπως είπε και η εξαιρετική Μαίρη Λούση "τα λεμόνια είναι έκτακτη κατάσταση".

Ένα ποίημα και με αφορμή την έκθεση στη γκαλερί ''7''

Κουδουνίστρα

Κι ύστερα μίλησε το κόκκινο
Για να φουλάρει τα αιτήματα
Καταστρώναμε στίχους χωρίς μέτρο
Μήτε μαχαιροπίρουνα μήτε επωνυμίες
Εν τάχει τραβούσαν δυνατά τα σκοινιά
Κομποδεμένες ζωές ανωνύμων μας δίωκαν
Διέφευγαν από πάνω μας στο βυθό και πάλι
Εκεί κάτω πια στυβόταν μεγάλο το κύμα
Έπρεπε όλοι να δεθούν συμμετέχοντας
Επί του καταστρώματος όμως οι γλουτοί
Πορσελάνινοι έμεναν στις θέσεις τους
Καθηλωμένα τα φλιτζάνια δεν έτρεμαν
Ας χτένιζε το λευκό απ’ όλες τις γωνιές
Φυσούσε και το νανούρισμα
Έτρωγε στο σύμπαν τα νύχια
Μετρημένες ήταν οι μέρες του
Μια κουδουνίστρα επιτέλους
Πουθενά κουδουνίστρα τέλος
Σε μαδώ και σε αγαπώ χέρι-χέρι
Και βέβαια δεν ήμαστε στο κατάστρωμα
Και βέβαια από το έργο χάσαμε το τέλος
Ακόμη και ο πουρές είναι πάντα γαρνιτούρα
Πρέπει να ορίζεις το τέλος στα περίχωρα
Ήχοι χωρίς σύνορα αρχίζουν
Ήρθαν κουδουνίζοντας τα άπειρα ύδατα
Κόμποι σκοινιών σε μια απεριόριστη θάλασσα
Βαριά τη ζωή μαζί σηκώνουν προσπαθώντας

Τρίτη 23 Μαρτίου η γκαλερί «7» παρουσιάζει τη νέα δουλειά της Αθηνάς Λατινοπούλου με τίτλο « Χ α ρ α μ ά δ ε ς » .
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ : 23.03 – 30.04.10

ΩΡΕΣ : Τρίτη , Πέμπτη , Παρασκευή 11 – 2 μ.μ. & 6 – 9 μ.μ.
Τετάρτη , Σάββατο 11 – 3 μ.μ.

Στην έκθεση θα παρουσιασθεί & το βιβλίο-αφήγημα της Α. Λατινοπούλου

με τίτλο « Οι κορδέλες της δικής μου πραγματικότητας » .


ΓΚΑΛΕΡΙ «7» :

Ζαλοκώστα 7 106.71 ΑΘΗΝΑ
Τηλ. – fax : 210.3612050
e-mail : gallery7@hol.gr

Τι Αγαπήσαμε&Ξεχάσαμε: στην Qbox gallery από 20/3

Megan and Murray McMillan
Τι Αγαπήσαμε και Ξεχάσαμε
20 Μαρτίου – 18 Μαΐου, 2010



Εγκαίνια με την παρουσία των καλλιτεχνών:
Σάββατο, 20 Μαρτίου, 7 – 10 μμ

Η γκαλερί Qbox με χαρά ανακοινώνει τη δεύτερη ατομική έκθεση των Αμερικανών καλλιτεχνών Megan και Murray McMillan, μια εγκατάσταση βίντεο και φωτογραφίας με τίτλο Τι Αγαπήσαμε και Ξεχάσαμε.

Στις αρχές του 2009, οι καλλιτέχνες ανταποκρίθηκαν σε μια αγγελία που αφορούσε μεγάλη ποσότητα κίτρινων πλαστικών που χρησιμοποιούνται για την υποδομή διαχείρισης καλωδίων στην κατασκευή βιομηχανικών κτιρίων. Το υλικό προσφερόταν δωρεάν σε όποιον μπορούσε να πάει και να το παραλάβει. Συναντήθηκαν με τη γυναίκα και διαπίστωσαν ότι τα πλαστικά είχαν απομείνει από την επιχείρηση του συζύγου της που είχε πεθάνει πρόσφατα. Ενθουσιάστηκε όταν άκουσε πως οι καλλιτέχνες ήθελαν να ανακυκλώσουν το υλικό και να το μετατρέψουν σε έργο τέχνης. Η μόνη επιθυμία της ήταν να χρησιμοποιήσουν το υλικό για να δημιουργήσουν κάτι όμορφο: ένα είδος αφιερώματος στο σύζυγό της.

Η Megan και ο Murray McMillan συγκινήθηκαν από αυτήν τη συνάντηση και η εμπειρία αυτή αποτέλεσε τη βάση του έργου: ένα είδος κίτρινου κρίνου που ανθίζει την ημέρα. Αυτά τα κρίνα ανθίζουν την ανατολή και μαραίνονται στη δύση του ήλιου. Το μαραμένο άνθος αντικαθίσταται στον ίδιο μίσχο από ένα άλλο την επόμενη ημέρα. Τα κίτρινα κρίνα τούς θυμίζουν το μυθιστόρημα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, όπου βρέχει κίτρινα λουλούδια που σκεπάζουν την πόλη μετά το θάνατο του José Arcadio Buendía.

Το χώρο της γκαλερί γεμίζουν δομές κρίνων δημιουργώντας μία εσοχή από όπου το κοινό μπορεί να εισέλθει σαν μέσα από μία συστάδα λουλουδιών. Απέναντι υπάρχει ένα βίντεο στο οποίο ένας άνθρωπος σηκώνεται από την πολυθρόνα, περπατά σε μια ράμπα και εξαφανίζεται καθώς ένα ζευγάρι χτίζει έναν κρίνο. Στην κουζίνα, μια γυναίκα μαγειρεύει, αποκομμένη από τον ονειρικό κόσμο γύρω της.

Η Megan και ο Murray McMillan δημιουργούν βίντεο εγκαταστάσεις οι οποίες συχνά περιλαμβάνουν και φωτογραφία. Συνεργάζονται από το 2002 ενώ έχουν εκθέσει μεταξύ άλλων στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης στη Λα Παζ, Βολιβία και το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα. Ήταν artists-in-residence στη Βαρκελώνη, Αθήνα, Kökar και Turku, Φινλανδία, βίντεό τους έχουν παρουσιαστεί σε φεστιβάλ στην Αυστρία, την Κροατία, τη Ρουμανία, την Ελβετία, το Λονδίνο και το Λος Άντζελες, ενώ το περιοδικό Art in America παρουσίασε εκτενώς την ατομική τους έκθεση στο White Flag το Νοέμβριο του 2007.

Η Megan McMillan (γεν. 1975, ΗΠΑ), ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Ιστορία της Τέχνης και στην Κριτική Θεωρία, στο California State University, Long Beach και σήμερα κάνει μεταπτυχιακό στην Φωτογραφία στο Massachusetts College of Art & Design. Ο Murray McMillan (γεν. 1973, ΗΠΑ) έχει πτυχίο (MFA) σε Transmedia από το University of Texas, Austin και πτυχίο (BFA) από το Kansas City Art Institute. Οι McMillans είναι παντρεμένοι από το 1997 και ζουν και εργάζονται στο Providence, Rhode Island όπου ο Murray διδάσκει στο Roger Williams University.

Για περισσότερες πληροφορίες :

info@qbox.gr ή στο +30.211.1199.991

Qbox gallery

Aρμοδίου 10, 1ος όροφος, Aθήνα 105-52

http://www.qbox.gr
Ώρες Λειτουργίας Τρίτη – Παρασκευή 2 - 8 μμ, Σάββατο 12 - 4 μμ ή με ραντεβού