ΜΕΤΑΠΤΩΣΕΙΣ

Μεταπτώσεις

Προσηλωμένη ή σε μιαν αφυπνιστική όχθη

Ήσυχα κοιτώ όσα δε μιλούν ούτε σφάλλουν

Ο ύπνος δροσερό νεύμα σκόπιμα άφησε κατακαλόκαιρο
Από υπόγειους της μιας στην άλλη γλώσσα να διέρχομαι

Είμαι ήδη σε ρεύμα μπροστά και ας μοιάζω
Στο παρανάλωμα εκεί με μάτια σταθμευμένα

Φεύγει το τρένο και πίσω ακόμη κοιτάς τι
Δεν παραδέχεσαι αυτό που γύρω σου μένει

Ένα καρφί στο σταθμό είσαι και ζητάς
Αυτό το χτύπημα θάρρους στην πλάτη

Κι είναι τα μάτια ακόμη σταθμευμένα ή καρφωμένα
Με δυσκολία στις μεταπτώσεις να προσαρμόζονται

Σε δρόμους άγουρους κατατρώνε τα μάτια
Το συναπάντημα ενώ ενώνει τα δεσμά τους

Για έναν ακόμη σταθμό ξεκινήσαμε στεγάζοντας τη μοναξιά
Από περιέργεια και πάλι φύγαμε ακριβώς όπως γεννηθήκαμε

Δε μένει παρά τα βλέμματα να ωριμάσουν απ’ το κοινό παρελθόν
Ζούμε από την προσδοκία γι’ αυτό που εξελίσσεται ως αναγκαίο