Eυτυχώς που υπάρχουν ταινίες...

SABRINA

ΗΠΑ, 1954, 109’, Α/Μ

Σενάριο: Billy Wilder, Samuel A. Taylor, Ernest Lehman βασισμένο στο θεατρικό έργο “Sabrina fair” του Samuel A. Taylor
Σκηνοθεσία: Billy Wilder
Κοστούμια: Edith Head, Hubert de Givenchy
Μουσική: Friedrich Hollaender
Μοντάζ: Arthur P. Schmidt
Διεύθυνση φωτογραφίας: Charles Lang


Η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ Κοστουμιών και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Σεναρίου
Με τους: Humphrey Bogart, Audrey Hepburn, William Holden


Η ταινία ξεκινά με μία παραμυθένια αφήγηση, που υπακούει στο πνεύμα του «μια φορά κι έναν καιρό». Ένα κορίτσι με υποβλητικό βλέμμα γάτας –η Σαμπρίνα πίσω από το δέντρο- παρακολουθεί αυτό που φαντάζει, σε αυτήν, παραμύθι κάτω από τα άστρα με φεγγάρι, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι άλλο από το λείψανό του. Καθώς, για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των δεξιώσεων, η συνείδηση των νόμων της ευτυχίας, τους στερεί το δικαίωμα στην καθαρή ευτυχία. Απόλυτα δεν μπορούν να είναι ευχαριστημένοι από την πορεία του εαυτού τους. Τα δύο αδέλφια, ο Λάινους και ο Ντέηβιντ Λάραμπι, που πρωταγωνιστούν, είναι κληρονόμοι της πατρικής περιουσίας και ζουν στο Λογκ Άιλαντ. Ο ένας είναι ο σοβαρός –Λάινους- που αξιοποιεί την ευφυΐα του στις οικογενειακές επιχειρήσεις και γι’ αυτό έχει αποσύρει τον εαυτό του από τις διασκεδάσεις του συρμού. Είναι ένας μοναχικός άνθρωπος. Αντιθέτως, ο άλλος είναι ο ανάλαφρος –Ντέηβιντ- που παραδίδεται στο παρόν και ανήκει παντού, για να «αξιοποιείται» από τα βλέμματα όσων γυναικών διασταυρωθούν μαζί του. Αν συγκρίνουμε τον Ντέηβιντ, σε σχέση με τον αδελφό του, που έχει ξεπεράσει τη φυλακή της εικόνας, βλέπουμε πόσο φυλακισμένος είναι ο νάρκισσος Ντέηβιντ στο είδωλο του εαυτού του, κάθε φορά να «ξεπερνά» το όριο, για να πείθει τον εαυτό του, ότι αυτός τουλάχιστον δεν είναι όπως ο πατέρας του και, βέβαια, δεν είναι ούτε σαν τον αδελφό του, τον Λάινους.

Φυλακισμένη αντίστοιχα, στον κόσμο των συμβόλων, του εξιδανικευμένου έρωτα που δεν εκπληρώνεται, είναι η κόρη του σοφέρ της οικογένειας, η Σαμπρίνα. Αναβλητική και χαμένη σε ένα πέρα-δώθε ίδιων σκέψεων, ενώ βρίσκεται στην κουνιστή πολυθρόνα της. Αντί να φύγει για σπουδές στο Παρίσι-για να γίνει chef-, επιχειρεί να αυτοκτονήσει από έρωτα για τον Ντέηβιντ. Τελικά τη σώζει ο Λάινους, που την ξετρυπώνει σαν βρεγμένη γάτα, κάτω από το αυτοκίνητο, οπότε η Σαμπρίνα φεύγει για την πόλη του φωτός. Στο Παρίσι η «ντεμπιτάντ» ξεκινά, να μαθαίνει, πώς πρέπει να λειτουργεί ο καρπός του χεριού, για να σπάει το αυγό «στη γκιλοτίνα», αλλά και πώς να μη φουσκώνει το σουφλέ ανταγωνιζόμενο τον πύργο του Άιφελ. Εν καιρώ η πληροφορία θα γίνει γνώση και η γνώση στυλ. Η Σαμπρίνα θα μεταμορφωθεί σε μια αισθαντική γυναίκα ακτινοβολώντας από την καλλιέργειά της. Όταν πρέπει να επιστρέψει στην έπαυλη των Λάραμπι, ο Ντέιβιντ, που τη μεταφέρει, θαμπώνεται μαζί της. Εντούτοις, δεν την αναγνωρίζει. Η συνέχεια, την ώρα που η πρωταγωνίστρια είναι αυτή που ήθελε να βλέπει, είναι πλέον εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Καθώς και ο μέχρι πρότινος αποσυρμένος στον εαυτό του, Λάινους, αρχίζει να «ξεκλειδώνεται» και τη φλερτάρει, κάνοντας την ανατροπή. Ώστε, η Σαμπρίνα δεν πλέει σε πελάγη ευτυχίας, αλλά τουλάχιστον, αυτή τη φορά, είναι μέσα στο «παραμύθι», με αντάλλαγμα την αμφιταλάντευση, αν μπορεί να αφήσει το ονειροπόλο παιδί των συμβόλων πίσω, για ένα παρόν που δεν περίμενε αλλά την εκπλήσσει και την ορίζει. Απ’ τις ταινίες, όπου οι άντρες σαν τον Μπόγκαρτ και οι γυναίκες σαν την Χέπμπορν παραδίδουν μαθήματα πάνω στο βλέμμα της γοητείας. Για τι άλλο, αν όχι για το πάθος και μόνο.