Χωρίς αυλικούς

Φυλάξου από κόλακες αυλικούς
Απ’ τη δάδα της ησυχίας επί των σχεδίων
Επιφυλάξου γερμένος καταγής
Με την ένοχη ψυχή διάττοντα διαβήτη
Κάτω απ’ το στυφό φως ενός φεγγίτη
Δικά σου τα αυτοσχέδια ολόγιομα φεγγάρια
Παπαρούνες, πιρούνια και πάχνη
Κοίτα, κοιτούν διαγώνια τις κνήμες σου
Μέσα από τον τρύπιο γραμμένο φράχτη
Οι πόλεις ελεύθερα ανοίγουν στον κόσμο
Όταν μια σημύδα ο αέρας σημαδεύει
Εσένα αψέντι της φράσης μέσα στη φύση
Στις συγκρούσεις ρισκάροντας
Ανέκαθεν να φυλάς το φαρμάκι
Την αγωγή από τα κερασμένα του χρόνου
Όπως το παιδικό φάρμακο με τη φυσαρμόνικα
Μη χάνεις τις μνήμες της άλωσης ή ωριμότητας
Μακριά από καθοδηγητές και ξένες αρμονίες
Από τώρα και στο εξής τις λέξεις ή τον αέρα σου
Οι αυλικοί δεν θέλουν να βλέπουν γραμμένο
Να διαβάζουν από δεύτερη θέση
Το όραμα που υπάρχει
Επιθυμητά ρεαλιστικά
Χωρίς αυλικούς όμως ποιοι κυβερνήτες
Δεν θα απαιτούσαν από τους καθρέφτες
Να λαλήσουν
Ποιοι δεν θα απαιτούσαν από εσένα
Λίγη ακόμα λακ και κολακεία
Με αυλικούς λοιπόν μπορείς να είσαι εσύ