Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Αγία Πετρούπολη…

Ιθάκη δεν σε μέλλει αν υπάρχει

Είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις. Σε βαθμό να την αποζητώ, όταν φεύγω, κάθε φορά. Για τις εσπερινές παραστάσεις στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι. Για τις μεσημεριανές βόλτες με θέα στο Νέβα, κάτω από τις γέφυρες. Για τα σούρτα φέρτα στη Νιέφσκι, με vodka beluga. Είναι η Αγία Πετρούπολη, και ιδρύθηκε το 1703. Το 1712 ο Μεγάλος Πέτρος, -ο Πέτρος ο Α’ που ήταν άντρας ικανός με αγάπη για τη ναυπηγική και «δίδυμος», γεννημένος στις 9 Ιουνίου του 1672- μετέφερε την έδρα της πρωτεύουσας στην Αγία Πετρούπολη. Αυτόν τον δέκατο όγδοο αιώνα, λοιπόν, πολλά υλοποιήθηκαν στην υπέροχη πόλη, όπου ο ταξιδιώτης ανταμώνει δυο ειδών ιστορίες: τη συλλογική ιστορία, της πόλης, και την προσωπική και ιδιαίτερη, των διάσημων κατοίκων της.

Στην Αγία Πετρούπολη, αρχικά δημιουργήθηκε το φρούριο του Πέτρου και του Παύλου: με το νομισματοκοπείο, τις φυλακές και βέβαια τον καθεδρικό. Εκεί, το 1849 στις φυλακές, για 8 μήνες ο πασίγνωστος Φιοντόρ- Ντοστογιέφσκι- εξέτισε ποινή καταναγκαστικών έργων, επειδή ενοχοποιήθηκε για συνωμότης. Και μετά, για δέκα χρόνια, έμεινε φυλακισμένος στη Σιβηρία. Έτσι όμως, ο Ντοστογιέφσκι έγραψε τον Ηλίθιο, και μέχρι να πεθάνει, το 1881, σε ηλικία 60 ετών, κατόρθωσε να γράψει τόσα αριστουργήματα. Στο Όνειρο ενός γελοίου με ενεργοποιεί η απορία του, «πώς να τους μισεί και να μην τους αγαπά ταυτόχρονα;». Και επίσης, από το ίδιο έργο, έχω συγκρατήσει ότι, δεν μπορούμε να έχουμε την ευτυχία, αλλά μπορούμε να έχουμε συνείδηση των νόμων της ευτυχίας…

Σήμερα, στον περιβάλλοντα χώρο του φρουρίου, βλέπουμε και το χαρακτηριστικό άγαλμα του Πέτρου, με το μικρό κεφάλι, φιλοτεχνημένο από τον γλύπτη Σεμιάκιν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό άγαλμα είναι της Μεγάλης Αικατερίνης, φιλοτεχνημένο από τον Μικέσιν, το οποίο βρίσκεται στην πλατεία Οστρόφσκι. Στο θέατρο Αλεξαντρίνσκι, που βρίσκεται πίσω από το άγαλμα, είδαμε τη Λίμνη των Κύκνων. Η υπόθεση του έργου αρθρώνεται, κλασικά, στο δίπολο του καλού και του κακού, καθώς ο πρίγκιπας ερωτεύεται αρχικά το λευκό κύκνο, την Οντέτ, και της ορκίζεται την αγάπη του, αλλά στην πορεία καταφτάνει η Οντίλ, ο μαύρος κύκνος, που μοιάζει στο λευκό και συνεπαίρνει τα λογικά του. Τύψεις και ενοχές καταδιώκουν τον πρίγκιπα, που μόλις συνειδητοποιεί την παγίδα, τρέχει να ζητήσει συγχώρεση από την Οντέτ. Πολύ Τσαϊκόφσκι, μπαλέτο και διάχυτο το αίσθημα, ότι στη ζωή όλα μοιάζουν, εφόσον είναι οριακά… Και άσε και το άλλο, ότι ερωτευόμαστε σωσίες, που μου είχε πει ξαφνικά, η Αναστασία, στου Παπασωτηρίου, μια φορά και, χωρίς να το καταλάβει, ενώ κρατούσε τα Άπαντα της Πολυδούρη, μου άφησε εργασία καθοδόν για το σπίτι. Στη συνείδηση των νόμων της ευτυχίας…. εκεί υπάρχει το κλειδί. Για να ξεκλειδώνεται το μυστικό της νύχτας. Για να είναι η νύχτα λευκή, και ο ήλιος να φαίνεται δώδεκα παρά το βράδυ, από τη γέφυρα των Χυτηρίων. Δε χρειάζονται πολλά για να νιώσεις ανάλαφρα. Αρκεί να περιπλανιέσαι στην Αγία Πετρούπολη. Τότε Ιθάκη δεν σε μέλλει αν υπάρχει…