Ίσως να μην

Μόνο μαύρο
Σκέτο μαύρο
Μαύρο σκέτο
Μαύρο μόνο
Κατάμαυρο
Το νερό με τις ουσίες,
Τα χημικά και τα απόβλητα.
Στα σύννεφα πια άφησαν
Τα ψάρια διαθήκη
Τα κόκαλά τους
Κι έφυγαν
Όλα μαζί
Από τη γη.

Ένα αίσθημα
Ζημιογόνο
Για το σώμα
Ένας αλγόριθμος
Ίσως να μην
Μη ζήσω άλλο
Άρρωστη
Με καλά φυλαγμένα
Τραύματα στα πνευμόνια,
Με αφήνει σιωπηλή
Στο ειλικρινές σούρουπο
Να σκέφτομαι.

Με τις παλάμες γροθιές
Μέσα στην άμμο
Δεν βρίσκω τίποτα να πω
Και σε κανέναν.

Ο Νίκος Ευαγγελόπουλος εξηγεί...(μέρος α)

Πώς ο θάνατος και η μνήμη εμπλέκονται
στις φωτογραφίες σας;

Πώς ο θάνατος και η μνήμη συνδέονται στις φωτογραφίες σου;

Σίγουρα θα μπορούσα να απαντήσω πολύ σύντομα, όπως με την ανίχνευση των ορίων τους, με την ανίχνευση του « μέσα » και του « έξω » την ίδια στιγμή, αλλά θα επιμείνω σε μια πιο γενική τοποθέτηση.

Η αναζήτηση των ορίων είναι κι εδώ ένα ζήτημα συνδεδεμένο τόσο με το σώμα, όσο με το έργο τέχνης και τον πολιτισμό.

Η εικόνα του σώματος, δηλαδή μνήμη-επιθυμία-θάνατος δεν είναι δεδομένη, συνεχώς κατασκευάζεται. Τα όρια λοιπόν, τίθενται εκ νέου, έστω κι αν είναι συνεχώς υπό διατάραξη – κατασκευή, αντιλαμβανόμαστε το εγώ σαν μια διαρκή αναζήτηση και εύρεση.

Η χειρονομία και το σώμα του ίδιου του καλλιτέχνη σαν μοντέλο στην διαδικασία παραγωγής έργου, επιχειρούν να διαγράψουν αυτά τα όρια, με την έννοια του διαγράμματος αλλά και της διαγραφής.

Σκέψεις – μνήμες – σώμα , σε μια προσπάθεια ανίχνευσης των ορίων του σώματος, ορίων εσωτερικών και εξωτερικών, ορατών και αοράτων. Μια ανακάλυψη του σώματος, αυτής της σκηνικής παρουσίας, που κινείται στο χώρο και το χρόνο με σκοπό μια άλλη ανακάλυψη, την ανακάλυψη της ταυτότητας του στον άπειρο χώρο της δημιουργίας, στην τέχνη της ζωής.

Ένα σώμα-φιγούρα, ένα σώμα-απόκομμα, μια αφαίρεση από το πραγματικό απ’ το κατ’ αρχήν ορατό. Ένα σώμα-χώρος κάθε φορά ψάχνει τα απαραίτητα όριά του, μέσα από συμβολισμούς και πράξεις διαφορετικές, για να διαμορφώσει, να κατασκευάσει την εικόνα του. Και μέσα από μια «γραφή» όχι περιοριστική αλλά αντίθετα , μέσα από μια γραφή «φυσική», θερμή και χειρονομιακή, άρα «σωματική», ψάχνει να βρει την ταυτότητά του, τον «μοναδικό του χώρο».

Δεν προσποιούνται οι « φιγούρες », γιατί απλά δεν επιδιώκουν να εξαπατήσουν ή να εξαπατηθούν. «Παίζουν», αν συμφωνήσουμε να θεωρούμε ενεργή την έννοια της λέξης με τη σημασία της θεατρικής έκφρασης. Υποδύομαι παίζοντας.

Έτσι κάθε εκδοχή της φιγούρας, κάθε εκδοχή της παράστασής της, της θεατρικότητάς της, συμβάλλει στο ξεδίπλωμα μιας δράσης του ενός μέσα στο άλλο και όλα σ ένα άλλο κοκ (en abyme), με μια συνέχεια χωρίς τέλος. Γιατί είναι η ίδια γέννημα και παραγωγός ταυτόχρονα του χρόνου και του πολλαπλού χώρου της.

Έτσι, αν η μίμηση μπερδεύει τη θεατρικότητα εξαρτάται από τη δράση της, από τη ροή της.

Αν χρειάζεται, η φιγούρα-χώρος, η φιγούρα-σκηνή θα κατασκευάσει με τη φαντασία ένα χώρο ανύπαρκτο σε ένα δικό της χρόνο. Καθώς μεταμφιέζει κάποιον σε κάποιον άλλον, δίνει μορφή σε κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει ήδη, επικαλείται το μέλλον της όπως και το παρελθόν της.

Η μνήμη όπως και η φαντασία γεννούν αυτόν τον μοναδικό χώρο. Αυτό το αποτύπωμα, τα ίχνη μνήμης που είτε είναι ορατά είτε αόρατα, δημιουργούν ένα τοπίο του εγώ και του άλλου με σκοπό να μιλήσουν στο κοινό, να δημιουργηθεί αυτός ο χώρος της αλληγορίας, να γίνει μια φιγούρα φορέας και μεταφορά μαζί.

Μέσα από βιώματα, μύθους και εικόνες που σαν σε μια παλέτα ψάχνουν το φως και τη σκιά για να εγγραφούν, να αφήσουν τα αποτυπώματά τους, να φωτοσυνθέσουν με την πλαστικότητα του χώρου που κάθε φορά βρίσκονται και με κάθε κυκλική κίνηση του χρόνου να περνούν απ’ την εικόνα στη γραφή και πάλι στην εικόνα.

Nikos Evangelopoulos, www.nikosevangelopoulos.com

Ps. Fragment from the Conference, ‘the fragment as a metaphor’, Month of Photography of Bratislava, 2007, Slovakia.

© Nikos Evangelopoulos

Σκηνές Από Βουβή Ταινία

ΚΥΡΙΑΚΗ

28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΩΡΑ: 22:00

ΣΤΟ CABARET VOLTAIRE

Μαραθώνος 30 & Μ. Αλεξάνδρου,

Μεταξουργείο,

τηλ.: 210 5227046

(15€ είσοδος με ποτό)

ο Δημήτρης Μαραμής παρουσιάζει τη

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Σκηνές Από Βουβή Ταινία

Τραγουδούν οι

Κωνσταντίνος Κληρονόμος

Βικτωρία Ταγκούλη

Ας ζήσουμε μαζί ένα Σκοτεινό έρωτα, ας παίξουμε σε μια από τις Σκηνές απο βουβή ταινία και ας νιώσουμε την μοναδική απόλαυση να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας Σαν δέσμη απο τριαντάφυλλα.

“Ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας’’…

«Αφού έχετε απενεργοποιήσει τα κινητά σας τηλέφωνα, ενεργοποιήστε τη συνείδησή σας». Με αυτήν την εναρκτήρια απόφανση, η γραπτή διαμαρτυρία νέων επισήμως διαβάστηκε ενώπιον του κοινού, στην επίσημη πρεμιέρα του έργου του Μπερνάρ Μαρί Κολτές Ρομπέρτο Τσούκκο, στη Νέα Σκηνή ‘‘Νίκος Κούρκουλος’’ του Εθνικού Θεάτρου, την Παρασκευή 20.12.08. Η παράσταση, από την οποία σημαντικά διά του ρόλου τους πολιτικά πρόσωπα απουσίασαν, διακόπηκε και στη συνέχεια οι θεατές, μεταξύ των οποίων πολλοί χειροκρότησαν, αποχώρησαν. Το ερώτημα, όμως, είναι: περί ποιας συνείδησης γίνεται λόγος τελικά;

Και στην ομιλία μου «Η άβολη πραγματικότητα της μη επικοινωνιακής εκπαίδευσης» στο 4ο Πανελλήνιο, Διεπιστημονικό Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης (http://www.obrela.gr/) στο ξενοδοχείο Ηλέκτρα, με θέμα: ‘‘Κακοποίηση Παιδιού και Ψυχικό Τραύμα. Σύγχρονες δυνατότητες ανίχνευσης, αντιμετώπισης και πρόληψης’’, στις 20.12.2008, ανέφερα ότι εκτός από τη συλλογική προσωπικότητα είναι σημαντικό να υπάρχει και ένα συλλογικό διακύβευμα. Αυτό ανέκαθεν υπήρχε, σήμερα όμως επιπλέει μεταξύ των συζητήσεων, των βλεμμάτων, των διαφωνιών. Είναι η ανθρώπινη αναζήτηση, η ανάγκη για μια άλλη κοινωνία πέραν αυτής των πολλών δυνατοτήτων και των χαμένων ευκαιριών. Σήμερα, μιλιέται μέσα στα πηγαδάκια: στο μετρό, στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα. Το κείμενο του Ρομπέρτο Τσούκκο, λοιπόν, στάθηκε η αφορμή να προκύψει ένας προβληματισμός γύρω από Tο παράδοξο του ηθοποιού, στο αντανακλαστικό φάσμα του οποίου ο Ντιντερό διέκρινε τη σχέση του θεάτρου και του ηθοποιού με τη δημόσια ζωή. Ο Ντιντερό διέκρινε ότι το θέατρο συνδράμει στην ολική επαναφορά της αλήθειας και στην αποκατάστασή της από την υποκριτική, οικεία τυραννία του δρόμου και της δημόσιας, εικονικής ζωής.

Το θέαμα στην Κοινωνία του θεάματος του Γκυ Ντεμπόρ δεν είναι παρά ένα σύνολο εικόνων, που εξυπηρετούν το κέρδος και το κεφάλαιο. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί ο όμορφος ‘‘ψυχαοτικός’’ κόσμος της τηλεόρασης. Στην περίπτωση του θεάτρου με πολιτική διάσταση, το θέαμα δεν είναι αμαθές της πραγματικότητας. Η παθητικότητα του ρόλου που αναλαμβάνει ο θεατής υποβάλλοντας τον εαυτό του στη ‘‘θορυβώδη’’ σιωπή, ανατρέπεται κλιμακωτά, ώστε ο θεατής να ενεργοποιείται και να οξυγονώνεται, όταν η εκάστοτε συνάντηση ηθοποιού και θεατή έχει πετύχει διά μέσου της χημείας της. Δεν πρόκειται τότε για ένα ακόμη κοσμικό γεγονός, για μια παράσταση-κατασκευή, αλλά για μια παράσταση-έκφραση κοινωνικού χαρακτήρα. Παράδειγμα της αντίθετης περίπτωσης, της παράστασης-κατασκευής, θα ήταν η ίδρυση σχολής από επιχειρηματία του θεάτρου, ώστε μετά με ευχέρεια να δηλώνει σε τηλεοπτικές εκπομπές ότι πλέον το κοινό του δικού του θεάτρου, που κάποτε ήταν μόνο οι κυρίες με τις βιζόν, τώρα είναι πρωτίστως νεανικό (δηλαδή, είναι οι μαθητές της σχολής του, που πρέπει να πάρουν πτυχίο, η κατασκευή είναι αχνιστή και η ποιότητα…under construction).

Η αγωνία και η αμεσότητα του κειμένου στο Ρομπέρτο Τσούκκο έδωσαν την ευκαιρία στους νέους με τα πανό, όπου αναγραφόταν το σύνθημα ‘‘όλοι στους δρόμους’’, να αναδείξουν το περιεχόμενο του έργου σε συμβολικό. Στο Ρομπέρτο Τσούκκο οι φωνές είναι οι εσωτερικευμένοι άλλοι που αναπαράγονται στη φαντασία του ομώνυμου αντιήρωα. Μέσα από τον άλλο, μέσα από το ‘‘βλαίμμα’’ του ξένου, ο ίδιος διαχειρίζεται την ιστορία της ταυτότητάς του. Αν δεν υπήρχε η ετερότητα, δεν θα υπήρχε και η αυτοσυνείδηση. Όταν, για παράδειγμα, ο Τσούκκο, γυμνόστηθος και ξυπόλητος, δηλώνει: ‘‘είμαι μοναχικός και δυνατός, είμαι ένας ρινόκερος’’[1],διαβλέπει μια μοναδικότητα στον εαυτό του, η οποία τον αποσχίζει από την ομάδα και τον εμποδίζει να ταυτιστεί μαζί της. Η σχέση του με την ομάδα, στην προκειμένη περίπτωση, λειτουργεί φαντασιακά ως σχέση ταυτότητας-διαφοράς. Δεν είναι πλέον μια σχέση ταυτότητας-ομοιότητας, ώστε να επιδιώκει την ένταξή του σε αυτήν.

Σήμερα, μετά τα επεισόδια, από συζητήσεις στις οποίες βρέθηκα άλλοτε ως συμμέτοχος, άλλοτε ως παρατηρήτρια –ως συμμέτοχος εξ’ αποστάσεως, διά της θορυβώδους σιωπής- διαπιστώνω ότι όλοι καταφέρονται εναντίον του κράτους. Και εδώ σταματώ στον Eugene Enriquez[2] που έχει δηλώσει ότι : ‘‘Το κράτος έθνος δεν αγαπά την ετερότητα. Το ιδανικό του; Να έχουμε ανθρώπους που να μοιάζουν μεταξύ τους, να συγχωνεύονται σε μια μάζα, λόγω της αμοιβαίας ταύτισης και να βλέπουν στην εικόνα του κράτους το νέο Μεσσία’’.

Φαντασιακά επομένως και σε αντιπαράθεση προς το κράτος, μία ομάδα ανθρώπων έχει στελεχωθεί και αισθάνεται τραυματισμένη από την αποτυχία του κρατικού φορέα, της παρούσας κυρίως πολιτικής ηγεσίας και των ανούσιων ψευδο-επιχειρημάτων της (βλέπε πρόταση πρώην δημοσιογράφου (!) η πορεία να γίνεται στη Βαρυμπόμπη… άντε και στον Ασπρόπυργο, στη Σαλαμίνα, στη Μαλακάσα, εκεί στο Rockwave festival)…Και το πραγματικά ενοχλητικό είναι να το δηλώνει σε δελτίο ειδήσεων, όπου έχει προσκληθεί για να μιλήσει πολιτικά. Αντ’ αυτού όμως η ίδια δηλώνει ‘‘όχι, δεν θέλω να μιλήσω πολιτικά’’. Ε, τότε, γιατί να μη βγει στη θέση της ο κ. Μαμαλάκης, να μας πει και πώς τα φτιάχνουν τα μελομακάρονα; Ακούμε νεολαία και νεολαία, κάποια στιγμή πρέπει να πέσει η αυλαία τυχαίων συλλογισμών. Οι σκέψεις πρέπει να είναι αναγκαίες, να στηρίζονται σε ένα συνδυασμό γεγονότων, ώστε να εκφέρουν τον πολιτικό λόγο.

Τελικά, δεν ξέρω αν το μήνυμα της ομάδας νέων προς τον κόσμο να ενεργοποιήσει τη συνείδησή του, είναι απόλυτα ειρηνικό. Διότι, με τη βία της επέμβασης και τη λογική μιας ηρωοποιημένης ειρήνης, πώς μπορεί να διασφαλιστεί η ειρήνη; Ωστόσο, είναι επίκαιρο. Και ως χώρος, το Εθνικό Θέατρο, ακριβώς επειδή είναι εθνικό, αναφέρεται στο έθνος, στην κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα.

Όσον αφορά σε αυτήν την κατάσταση, ανατρέχω στον Φουκώ : στην Αρχαιολογία της γνώσης, αλλά και στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας, στη Δίψα της γνώσης. Ο Φουκώ επισημαίνει ότι οι σχέσεις εξουσίας που είναι ενύπαρκτες στις άλλες σχέσεις, είναι πρώτον σκόπιμες –προφανώς υπέρ της λειτουργίας του συστήματος- και δεύτερον μη υποκειμενικές, δηλαδή αναφέρονται στις θέσεις των προσώπων και όχι στα πρόσωπα καθαυτά. Σε συνδυασμό αυτού του συλλογισμού του με την επισήμανση που κάνει στην Αρχαιολογία της γνώσης ότι τα υποκείμενα εμπλέκονται σε ένα δίκτυο αποφάνσεων – ούτε προτάσεων (που έχουν τη λογική ως άξονα) ούτε φράσεων (που έχουν τη γραμματική ως άξονα)-, συμπεραίνουμε ότι τελικά κάθε κατάσταση εξελίσσεται σε ένα πλαίσιο αποφάνσεων και αποβαίνει για τα υποκείμενα ως ένα χρηματιστήριο του λόγου, στους πίνακες του οποίου αναρτούνται επιχειρήματα υπέρ του δικαίου. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που έχει ανοίξει μια διαλεκτική γύρω από τα επεισόδια που προκλήθηκαν και προκαλούνται ακόμη στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Όταν ο Φουκώ[3] διαμήνυσε να μην τον ρωτούν ποιος είναι και να μην του λένε να παραμείνει ο ίδιος, επειδή αυτή είναι μία ‘‘ληξιαρχική ηθική’’, είναι εύλογο ότι εκλάμβανε την έννοια της ηθικής υπό το πρίσμα της φαινομενολογίας της. Συνεπώς, τα γεγονότα και οι καταστάσεις αποδίδουν μια εξελικτική, κοινωνική αναγκαιότητα στην ηθική. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η έννοια της συνείδησης πρέπει να αναλύεται μεν ως προς το υποκείμενό της και την έννοια της συλλογικής προσωπικότητας, πρέπει να αναλύεται δε ως προς το αντικείμενό της και την έννοια του συλλογικού διακυβεύματος.

Ο Κολτές[4] σε συνέντευξή του με τους Michel Jacquelin, Odile Darbelley, δήλωσε πως ανάμεσα στην ευχαρίστηση να βλέπουμε τα πράγματα και στην ευχαρίστηση να τα φωτογραφίζουμε, αυτός επέλεξε το πρώτο. Ίσως αυτά τα επεισόδια ξεπερνώντας τον εαυτό τους, την καταστροφή από πρόθεση, να δώσουν το έναυσμα να δούμε την κατάσταση σε βάθος παρά να φωτογραφίζουμε ως καμένο το μέλλον. Όμως, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί αν υπάρχουν ήρωες. Καταφεύγω -και σε αυτό το κείμενο- στον Μπ. Μπρεχτ και στο Γαλιλαίο. Λέει ο μαθητής: ευτυχισμένη η χώρα που ανατρέφει έναν ήρωα. Και του απαντά ο Γαλιλαίος: δυστυχισμένη η χώρα που έχει ανάγκη από έναν ήρωα.

Υποσημειώσεις:
[1] Βλ. Bernard-Marie Koltès Ρομπέρτο Τσούκκο, Τάμπαταμπα, Ένα υπόστεγο στη δύση, Εκδ. Άγρα, Αθήνα 1992, σ. 86
[2] Βλ. Eugene Enriquez ‘‘Ο Εβραίος ως παραδειγματική μορφή του ξένου’’, στο: Κ. Ναυρίδης, Ν. Χρηστάκης Ταυτότητες, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1997

[3] Βλ. Michel Foucault Η αρχαιολογία της γνώσης, εκδ. Εξάντας, Αθήνα 1987, σ. 77
[4] Βλ. Bernard-Marie Koltès Une part de ma vie, ‘‘Entretien avec Odile Darbelley, Michel Jacquelin’’ Editions de Minuit, , Paris 1999, p. 83

http://www.n-t.gr/el/pressoffice/news/?nid=586 για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ''Νίκος Κούρκουλος''.

Last call for Dr. Jurij Alschitz and his seminar

Last call

EUROPEAN ASSOCIATION FOR THEATRE CULTURE

AKT-ZENT INTERNATIONALES THEATERZENTRUM

RESEARCH CENTRE OF THE THEATRE TRAINING AND EDUCATION COMMITTEE

OF THE INTERNATIONAL THEATRE INSTITUTE/UNESCO

Dear friends and colleagues,

We like to invite you to a very intensive seminar, which is purposely held in January, after Christmas brake, that participants have time to prepare intensively. Pushkin, Gogol, and Ostrovsky are waiting your propositions as directors:

Seminar in two parts for directors, acting teachers, pedagogues and actors

Part I - The Art of Analysis / Part II - The Art of Rehearsal

15. - 23. January & 26. January - 3. February 2009

Artistic direction: Prof. Dr. Jurij Alschitz

This seminar is a unique opportunity for theatre practitioners from all over Europe to gain insight into the research process of EATC, following the traditional line of K. Stanislavsky – M. Knebel – A. Vasiliew leading to the actual research of Jurij Alschitz.

The analysis at the table and the rehearsal on stage are not just two procedures which follow each other in chronological order, but two different ways to approach the material illuminating the parallel life of text and action. In the discussion we find out one thing, on stage something different.

More about the seminar: http://www.theatreculture.org/pdf/TheArtofRehearsal_eng.pdf

Application procedure: Please send us your CV and a written application.

We will inform you as soon as possible whether you have been accepted. A place will be reserved after the first payment of 120 euro (registration fee, non-refundable) has been made. Subsequently you will receive the material for preparation. Since the seminar needs your intensive preparation, we recommend early registration. The number of places is limited.

It is possible to participate in either one or two parts of the seminar.

The teaching language: English

Tuition fee: one part 320 Euro, two parts 580 Euro

Training during one seminar 70 Euro, for both 100 Euro

www.theatreculture.org

AKT-ZENT International Theatre Centre

Research Centre of ITI-UNESCO Theatre Training Committee

Skalitzer Str. 97, D- 10997 Berlin

T/F +49 (0)30 - 612 87 274

e-mail: akt.zent@berlin.de

Matches

Paris match
Met screams
Around the pitch
Papa don’t preach
Give me the magazine please
It’s easier reading than
Hearing the helicopter’s eating
Roasted gourd-seed in the air
I am not in Belfast any more
The wave bites Athens
A match for a match
I coach myself
Not to demand too much
While lighter hands
Clap each other
Only A
The lonely letter a
Is going to bloom
As ache
Soon
The noisy hands
Land on my knees now

Σερβίρεται βλαχο-κιτς με σάλτσα σαμπάνιας

Τι να γίνω όταν μεγαλώσω;
Αν σήμερα ένα παιδί ρωτούσε τους γονείς του τι να γίνει όταν μεγαλώσει, η απάντηση θα ήταν: ‘‘Τζαμάς, παιδί μου, τζαμάς’’. Πληροφορίες μου λένε πως τζαμάδες ανά την Ελλάδα έχουν ξεχρεώσει με τα χρέη τους μην προλαβαίνοντας αλλαξοτζαμιές.

Το αμάρτημα του φωτιστή ή αλλιώς ‘‘μου ανάβουν τα λαμπάκια’’
Εμείς, ωστόσο, στους δρόμους της Αθήνας, δεν προλαβαίνουμε να βλέπουμε φωτάκια περιστρεφόμενα ως γιρλάντες επάνω σε γυμνά δέντρα εν αναμονή Χριστουγέννων που δείχνουν την ήρεμη, νυχτερινή εικόνα της πόλης ως πομπώδη και βλαχο-κιτς ανά τον κόσμο.
Εν αρχή ην Αλεξάνδρας. Κούρεψαν τα δέντρα το ένα μετά το άλλο και άφησαν για λίγα εικοσιτετράωρα τα πράσινα φύλλα να διηγούνται πεσμένες ιστορίες κατά μήκος του πεζοδρομίου σε ρομαντικές ψυχές καθώς η εκτεταμένη αντιθετική παραμονή του νεκρού-φυσικού στοιχείου, μας προκαλούσε περίεργους συνειρμούς, κάνοντας ζιγκ ζαγκ στις πλάκες. Τελικά κάποιοι -άγνωστοι υπάλληλοι του δήμου εκφερόμενοι ως νέοι εξουσιαστές ‘‘δήμιοι’’;- αποφάσισαν ότι τα δέντρα έπρεπε να ντυθούν με φωτάκια. Και το έκαναν, τα έντυσαν. Χτες, όμως, ενώ έπινα κρασάκι στο Μουσείο Μπενάκη, στα εγκαίνια της έκθεσης ‘‘Γενέθλιον’’ του Βλάση Κανιάρη, είδα και στη Βασιλίσσης Σοφίας τα ίδια φωτάκια, τα οποία και μόνο από την ποιότητα του φωτός, δεν απευθύνονται παρά σε κουνούπια.

Πώς σκοτώνουν το κουνούπι;
Είναι το κουνούπι αμελητέα ιπτάμενη ποσότητα; Αν ναι, τότε ας προσπαθήσουμε βραδιάτικα να κοιμηθούμε μαζί με ένα κουνούπι. Και αν οι πολίτες εκλαμβάνονται ως κουνούπια από το δήμο Αθηναίων που φέρνει αυτού του είδους την αισθητική στην Αθήνα του Δεκέμβρη 2008, μετά τις πυρκαγιές εν άστυ, τότε δεν έχουμε αισθανθεί τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι πολίτες και κάτοικοι της Αθήνας πρέπει να αρχίσουμε να επικοινωνούμε ξανά μεταξύ μας. Δεν έχουμε αισθανθεί ότι όλο αυτό το αυτοκαταστροφικά βίαιο γεγονός, που για πρώτη φορά στην Ελλάδα έφερε την κοινωνία της σε σημείο ορατότητας μηδέν – ‘‘τα ‘χουμε αγαπήσει με τα χρόνια, δακρυγόνα, δακρυγόνα’’, σύνθημα από την παράσταση του Μιχ. Μαρμαρινού Πεθαίνω σαν Χώρα, έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, - πρέπει να αξιολογηθεί αλλά και να αξιοποιηθεί ριζικά.

Το πρόβλημα και η σαμπάνια
Η επιστροφή στο συντηρητισμό του βλάχικου κιτς μόνο λύση δεν είναι. Αντίθετα, υποδηλώνει ότι δεν προτείνεται τίποτε, δεν οξυγονώνεται τίποτε. Τα δακρυγόνα και το πανύψηλο δέντρο –το θεριό 2 στο σύνταγμα σαν πράσινο σκιάχτρο- μαζί με τα φωτάκια στα δέντρα σαν να ξεμείναμε από γούστο και θέλουμε να δείξουμε ότι έχουμε λούσο, δεν σκύβουν επάνω στο πρόβλημα. Και το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με το λόγο. Αυτό που προσπαθεί και το θέατρο να πετύχει, δηλαδή τη συμφιλίωση του ανθρώπου με το λόγο, η πολιτική το έχει απολέσει. Διότι, η πολιτική μένει στην αξιολόγηση και δεν κατευθύνεται προς την αξιοποίηση. Πρόκειται για μια διαρκή κίνηση του λόγου γύρω από τον εαυτό του, λόγο που δεν έχουν αποκτήσει αυτοί που τα καίνε. Διότι, τα επιχειρήματα εν λόγω στηρίζονται σε διακρίσεις, δηλαδή στη διακριτική ευχέρεια της επιλογής. Όσοι καίνε μην έχοντας βρει τη δική τους ελευθερία έκφρασης προσεγγίζουν μέσα από την καταστροφή όλη τη χαμένη τους ελευθερία. Το να δίνω, κατά κάποιον τρόπο, βέβαια, ερμηνεία σε ένα φαινόμενο, δεν σημαίνει ότι το δικαιολογώ. Πάντως, είναι εμφανές ότι αυτή η πόλη, η Αθήνα, φοβάται να εκθέσει τον πολιτισμό της. Αντί να βλέπω ένα φανταστικό μουσείο σε ένα μουσείο – και αναφέρομαι ξανά στην έκθεση του Βλάση Κανιάρη στο Μουσείο Μπενάκη Κολωνακίου, στην Κουμπάρη 1- γιατί να μη βγαίνει αυτό το φανταστικό μουσείο στους δρόμους; Γιατί να μην βλέπουμε οι εγκαταστάσεις να αποτελούν προτάσεις, να ξεφουρνίζουν ιδέες που αν και ψήθηκαν με το χρόνο δεν μας σερβιρίστηκαν; Πάσχουμε από έκφραση. Πάσχουμε από το βλάχικο κιτς επειδή είμαστε στην τσίτα και στις κοντινές διακοπές, μας αρκεί ένα πιάτο γαρίδες σε φωλιά από κανταΐφι με σάλτσα σαμπάνιας και μάραθο, συνταγή που το Almaz, Τριπτολέμου 12, Γκάζι (210-3474763, www.almaz.gr) προτείνει μεταξύ των ορεκτικών στο menu του για την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τουλάχιστον τα εστιατόρια, πάντα, προτείνουν κάτι νέο και επιτηδευμένα γευστικό. Η πόλη Αθήνα και αυτοί που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, τι ακριβώς προτείνουν; Προτείνουν φωτομαχίες στο κέντρο της πόλης ελλείψει ταύρων και ταυρομάχων;

*η φωτογραφία, που είναι από έργο του Βλάση Κανιάρη συνδιαλέγεται με την ποίηση, τη μνήμη και την παραστατικότητα, συνιστώντας και τη λύση στο πρόβλημα.

Γιορτινό Bazaar στον Κοσμοπολιτισμό

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Γιορτινό Bazaar στον Κοσμο-Πολιτισμό

20 – 31 Δεκεμβρίου 2008

Ο «ΚΟΣΜΟ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» που είναι ένας πολιτιστικός οργανισμός, παρουσιάζει την καθιερωμένο του γιορτινό Bazaar με τίτλο : «Πρωτοχρονιές του Κόσμου»
Εγκαίνια: Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008 και ώρες 1 - 9. μ.μ. στον «Κοσμο-Πολιτισμό» ,

οδός Ανδ. Μεταξά 20 και Εμ. Μπενάκη στην Αθήνα.

ΤΟ ΓΙΟΡΤΙΝΟ BAZAAR περιλαμβάνει:
* Γιορτινά και πρωτότυπα διακοσμητικά.
* Έθνικ αντικείμενα
* Κοσμήματα και χειροποίητα είδη από τους συνεργάτες του Κέντρου.
* Μικρά έργα καλλιτεχνών.

Διάρκεια: 20 – 31 Δεκεμβρίου 2008
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή: 16.00 – 21.00,
Σάββατο και Κυριακή: 13.00 – 20.00
24 και 31 Δεκεμβρίου: 13.00 - 17.00 μμ
Κλειστά στις 25 και 26 Δεκεμβρίου 2008

*τη φωτογραφία έχω τραβήξει στο Άμστερνταμ

Η ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ 1900:Μια πολιτιστική εγκυκλοπαίδεια

Δεν θα ήταν παράδοξο ένας φωτογράφος να το τοποθετούσε σε μια κεντρική βάση μπροστά στην είσοδο ενός κοσμηματοπωλείου με άδειες βιτρίνες ή μπροστά στη θάλασσα, επάνω σε λευκά βότσαλα –στις περίφημες λαλούδες μανιάτικης καταγωγής. Δεν μιλώ παρά για το βιβλίο Η τέχνη από το 1900, ένα κόσμημα από μόνο του, ένα πελώριο κύμα που στο πέρασμά του κανείς εραστής της τέχνης δεν αντιστέκεται.

Συγγραφείς του βιβλίου Η τέχνη από το 1900 είναι οι: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yve-Alain Bois και Benjamin Buchloh. Οι εκδόσεις Επίκεντρο και ο κ. Μιλτιάδης Παπανικολάου, που επιμελήθηκε τον πρόλογο και την επιμέλεια του βιβλίου, πραγματικά έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι από την επιλογή τους το βιβλίο να κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Τα κείμενα μεστά, ενημερωτικά, εύστοχα, αποκρυσταλλώνουν το πλέγμα ποικίλων καλλιτεχνικών ρευμάτων, εντός και εκτός των οποίων διαμορφωνόμαστε και διαμορφώνουμε, σήμερα, αυτά που μας ελέγχουν. Διότι, στην πλάτη του γνήσιου καλλιτέχνη, υπάρχει πάντα ένα κρυστάλλινο μυστικό που αναζητά την ορθοφωνία του προς τον έξω κόσμο παρά τη θέληση του ίδιου του καλλιτέχνη. Οι θεωρίες και οι μέθοδοι της τέχνης (από την ψυχανάλυση και την κοινωνιολογική προσέγγιση μέχρι το μεταστρουκτουραλισμό), προσεγγίζονται από τους συγγραφείς του βιβλίου μέσα από μια ιδιαίτερη και διακριτική ματιά. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι τέχνη και πολιτισμός διαμορφώνονται επάνω σε αυτές τις διακρίσεις.

Κάθε έργο, για το οποίο γίνεται λόγος αλλά και κάθε καλλιτέχνης, για τον οποίο υπάρχει η ανάλογη μνεία στο βιβλίο, διαφέρει και ενδιαφέρει. Στο πλαίσιο αυτό της διαφοράς που εγείρει το ενδιαφέρον, οι 638 φωτογραφίες του βιβλίου που ισοδυναμεί με αυτοτελή τόμο πολιτιστικής εγκυκλοπαίδειας, δίνουν τη γύρη στο πνεύμα, ώστε να οσφραίνεται το ποιοτικό. Δεν ξέρω ποιον να πρωτοαναφέρω, ωστόσο ‘‘πρώτη γύρη’’ στάθηκε ένα έργο της Μέρετ Όπενχάιμ, η οποία έντυσε ένα φλιτζάνι με γούνα το 1936.

Και σε αυτό το σημείο κάνω μια στάση στον Φρόυντ. Στο βιβλίο του Ναρκισσισμός, Μαζοχισμός, Φετιχισμός σημειώνει ότι η γούνα αποτελεί ένα φετίχ, στη βάση του οποίου επιστρέφουμε στον κόσμο των ενστίκτων, των ορμών και της σεξουαλικότητας. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι δεν ισχύουν οι αποστερημένες σχέσεις: ψυχανάλυση χωρίς τέχνη και τέχνη χωρίς ψυχανάλυση, καθώς τα κρυστάλλινα μυστικά, στα οποία αναφέρθηκα, περιπλέκονται μεταξύ τους, μέσα από τα έργα και την αυτοτελή πραγματικότητα που τα έργα κατασκευάζουν.

Ειδικότερα, ο ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου, ο Hal Foster μεταξύ άλλων αναφέρει στους FINANCIAL TIMES, την 1.04.2005:

‘‘Μια σειρά από σύντομα δοκίμια βασισμένα σε σημαντικά γεγονότα, το βιβλίο

Η Τέχνη Από Το 1900 αποτελεί ένα τεράστιο παζλ που μπορεί να φτιάξει διαφορετικές εικόνες ανάλογα με τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντα των αναγνωστών.

Κάποιοι θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την τέχνη μέσα από γεγονότα που αφορούν σε μία χώρα: μόνο την προπολεμική περίοδο, για παράδειγμα, η ιστορία της γαλλικής τέχνης ξεδιπλώνεται μέσα από μελέτες για την αλληγορική γλυπτική, τους πίνακες του Matisse, επηρεασμένους από το κίνημα του φοβισμού, το κυβιστικό κολάζ του Picasso, τα προκλητικά έργα των σουρεαλιστών και την αισθητική του σχεδίου του Le Corbusier. Ή κάποιος θα μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις στο διεθνή χώρο, όπως τη γοητεία που άσκησε η τέχνη tribal, η χρήση των έτοιμων αντικειμένων (ready-made) και εικόνων, ή την ανάδειξη της τέχνης της φωτογραφίας. Γενικότερα, οι αναγνώστες θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν δοκίμια που αφορούν στο «μοντερνισμό» ως τάση, ως ένα σπουδαίο εργαστήρι καλλιτεχνικών φορμών και πολιτικών δεσμεύσεων, ή, εναλλακτικά, να συγκεντρώσουν κείμενα που ερευνούν τις αντιδράσεις σε αυτήν την κυρίαρχη τάση, ιδιαίτερα σε απολυταρχικά καθεστώτα που δεν ανέχτηκαν τέτοιου είδους πολιτισμικά πειράματα.

Μια τρίτη προσέγγιση είναι να ομαδοποιηθούν τα δοκίμιά μας θεματικά. Εδώ, για παράδειγμα, κάποιος θα μπορούσε να εκτιμήσει τον αντίκτυπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη μοντέρνα τέχνη από το πρώτο φουτουριστικό μανιφέστο, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Παρισιού Le Figaro το 1909, μέχρι τις διάφορες εκδοχές της ποπ αρτ τη δεκαετία του ’60, και την ανάδειξη του καλλιτέχνη σε διασημότητα, όπως του Jeff Koons και του Damien Hirst στην εποχή μας.’’

Θα συνιστούσα το βιβλίο σε ποιητές, συγγραφείς, ζωγράφους και ψυχολόγους. Θα το συνιστούσα σε όποιον αγαπά να κάθεται στον καναπέ του με καφέ και απαλή μουσική, ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο αδιάκοπα και απερίσκεπτα, όπως ένας ταξιδιώτης του τρένου, που αν και ξέρει σε ποια θέση πρέπει να καθίσει, περιφέρεται στο διάδρομο κοιτάζοντας από το παράθυρο φευγαλέες εικόνες. Και αφηρημένος ο αναγνώστης μπορεί και σκέπτεται: ότι, αν μπορούσε να είναι βιβλίο, γιατί να μην είναι Η ΤΕΧΝΗ ΑΠΟ ΤΟ 1900; Τουλάχιστον του επιτρέπεται να το αγοράσει…

Η Τέχνη από το 1900
Hal Foster
Rosalind Krauss
Yve-Alain Bois
Benjamin H. D. Buchloh

Πρόλογος-επιμέλεια: Μιλτιάδης Παπανικολάου
Μετάφραση: Ιουλία Τσολακίδου

Εκδόσεις Επίκεντρο, ISBN: 9789604580477
Σελίδες: 706, Τιμή: 95 € (Συμπεριλαμβάνεται ο Φ.Π.Α.)

Με θέα το αύριο

Δύο ενδιαφέροντα σεμινάρια από το ''Άθυρμα'' μπορούν να φέρουν μια ανάσα καθαρότητας μεταξύ όσων ζούμε το τελευταίο διάστημα...

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
Σάββατο 24 /1/ 2009 10.30-14.30
«Γέννηση-Μητέρα-Πατέρας-Θάνατος» (Δραματοποίηση δυο ποιημάτων του Α. Αλεξανδρίδη)

Μέσα από τα σύμβολα, τις εικόνες και τις μεταφορές του ποιητικού λόγου θα δοθεί η ευκαιρία στους συμμετέχοντες να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους.

Σε αυτό το βιωματικό σεμινάριο μέσα από τις τεχνικές της Δραματοθεραπείας: το παιχνίδι των ρόλων, την κίνηση, τη ζωγραφική θα επεξεργαστούμε θέματα σχέσεων, ρόλων και ταυτίσεων στην ιστορία του καθενός.

Συντονίζει : η Δώρα Τσιλούνη- Τζίκα, Δραματοθεραπεύτρια, Νοσηλεύτρια. Πολύχρονη εμπειρία σε ατομικές και ομαδικές θεραπείες σε παιδιά και εφήβους με νοητική υστέρηση στο Σικαρίδειο Ίδρυμα και στο Ιατροπαιδαγωγικό τμήμα του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Καλλιθέας, με εκπαιδευόμενες «μητέρες-θείες» στα Παιδικά Χωριά SOS και σε ομάδες φοιτητών Ψυχολογίας. Υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας στο Σικαρίδειο Ίδρυμα.

Τιμή συμμετοχής: 70€ και 60€ για σπουδαστές

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ
Σάββατο 28/2/2009 10.30-14.30
«Κρίσεις Πανικού-Πρόκληση για μια Νέα Εξερεύνηση της Ζωής»

Οι κρίσεις πανικού είναι εμπειρίες που προκαλούν έντονο άγχος, φόβο και τρόμο. Έχουμε όμως επιλογές, είτε να τις οριοθετήσουμε και να τις ελέγχουμε, είτε να αφεθούμε και να τις βιώσουμε.

Είναι μια πρόκληση για να εξερευνήσουμε τους βαθύτερους φόβους μας και να ανοίξουμε νέες πόρτες στην προσέγγισή μας στη ζωή.

Το σεμινάριο είναι βιωματικό και απευθύνεται σε θεραπευτές και σε ανθρώπους που είχαν μια ανάλογη εμπειρία και νοιώθουν έτοιμοι να τη διερευνήσουν.

Συντονίζει: η Βούλα Δημητρίου, Σύμβουλος Οικογένειας, Ψυχοθεραπεύτρια. Πολύχρονη πείρα με άτομα και ομάδες σε θεραπευτικά πλαίσια.

Τιμή συμμετοχής: 70€ και 60€ για σπουδαστές

Επικοινωνία:
ΑΘΥΡΜΑ
Ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας & Δραματοθεραπείας Ε.Π.Ε.
Μαντζουράκη 14 Τ.Κ. 115 24 Τηλ./Fax: 210 6921 162
E-mail: info@playtherapy.gr , info@dramatherapy.com.gr
Ιστοσελίδες: www.playtherapy.gr , www.dramatherapy.com.gr

poynter.org for race-immigration reporting

Given that issues of interculture affect citizens' life, I post an interesting interview of Mr. Jason Beaubien here regarding Mexico, exactly as it is published at: www.poynter.org. Mallary Jean Tenore interviewed him.

NPR Series Reveals Immigration Divide along U.S.-Mexican Border

''On one side, hope, opportunity and the prospect of a better life flourish. On the other, death, drugs and broken dreams dot the landscape. This is life at the U.S.-Mexican border, which National Public Radio's Mexico City correspondent Jason Beaubien traveled along for about a month to tell the stories of people who live, work, and struggle to survive there.

Beaubien interviewed border patrol officers, local business owners and illegal immigrants who live on both sides of the border's edge. He witnessed a father and son who talked to each other through the 15-foot-high metal fence, and a couple who held hands through the fence's cracks in a heartfelt attempt to communicate. He tells these stories and more in his five-part series, which launched last week. In the series, Beaubien explores how the barrier of the border affects not just relationships between illegal immigrants and their families, but between the U.S. and Mexican governments. A multimedia piece accompanying his written and audio stories shows part of the course he took while reporting.

I interviewed Beaubien via e-mail to learn more about the series, which he sums up in one word: tension. "Since doing this series," he said, "I sometimes picture the border as an elastic band that's pulled just to the brink of snapping."

Tenore: How long did it take you to report this series?

Beaubien: I actually drove the border in two spurts. First I started in Tijuana and drove to Nogales, Ariz. This part took 12 days. Then I went home to Mexico City for a week and came back. The second part from Juarez to the Texas coast took another 10 days. Obviously I'd stop in some places for several days. Other places I might just stop for an hour or two.

How did you get the idea for it?

Beaubien: As the U.S. presidential election was dragging on, our foreign editor, Loren Jenkins, suggested that all of us on the foreign desk look for bigger stories that we might not normally have the time to do. I proposed a drive along the border. All the reporting occurred in October when I probably wasn't going to get much on-the-air out of Mexico anyway.

What surprised you during the reporting process?

Beaubien: I was surprised by how different it is on either side of the boundary, all along the border, U.S. and Mexican cities about each other... Huge quantities of people and goods flow between them every day. Just about everybody seems to speak Spanish. But the intense poverty and the violence is somehow contained on the Mexican side. McAllen, Texas, feels like it could be anywhere in America. I posted some photos of McAllen on my Facebook page and a friend in Los Angeles said it looks like San Bernardino, Calif. Just across the Rio Grande is Reynosa, which you wouldn't mistake for anything other than a tough, gritty Mexican border town. Further west along the border is El Paso, Texas, which sits opposite Juarez. In El Paso, people laugh in cafés and drink chai. Juarez is murder capital of Mexico. People there tell you how their city has become permeated with death and fear.

What challenges did you face as a reporter working in dangerous border cities where, as you describe, "bodies turn up in piles"?

Beaubien: It's tough to know who to trust. I interviewed a cop in Tijuana who a few weeks later got arrested by federal police in Mexico and was accused of being on the payroll of the drug cartels. In Juarez, the lead crime reporter at El Diario was gunned down last month. Other local reporters have been threatened by the cartels. I think organized crime is more concerned about the local press rather than us foreign reporters who pass through for just a few days. But I still am very cautious not to do anything foolish. When going to a crime scene or a shady neighborhood, I try not to go alone. That was a little tough at times because I did most of this trip by myself. I have a great producer in El Paso, and in Tijuana I spent a day with a local reporter to get a feel for the magnitude of the killings that are occurring just about every day.

Did you speak Spanish while on assignment, or did you have someone translate for you?

Beaubien: I don't speak Spanish well, but I do stumble along in Spanish for interviews. As I mentioned, I used a producer in Juarez and then went out for a day in Tijuana with a local reporter. They did some translating for me but for the most part I was on my own for this series.I'm struck by the language you use to describe the tension between each side of the border. At one point you write that the "richest nation in the world dances with its southern neighbor, flirts with her, courts her, lures her with promises of riches and a good life -- yet pushes her away with concertina wire, beckons factories to the fence but no farther, uses her to wash the dishes, make the beds, toil in the fields and tar the roofs, yet arrests and expels her if she happens to get caught."

Why did you decide to personify Mexico and the U.S.?

Beaubien: Because it's a relationship. Sometimes it's a business relationship. Sometimes it's a neighborly relationship. Sometimes it's an emotional relationship like lovers. And in none of these interactions is it a relationship among equals. The U.S. always has more power. This has led to a lot of resentment south of the border, resentment that often isn't recognized in the states.

How involved were you in the multimedia component of this story?

Beaubien: Meghan Sullivan and Andrew Prince of NPR Online did most of the work in terms of pulling the Web elements together. I took the pictures and helped proof the Web content, but they came up with the layout of how it should look.

Stories about immigration sometimes receive racially charged comments. What kind of feedback did you get from readers/listeners?

Beaubien: We got a lot of feedback on these stories. They prompted some heated debates on our discussion boards. But they were good debates for the most part. Some people felt I was too "pro-immigrant," but part of what this series was about was trying to look at some of these issues from a Mexican perspective, so that was probably inevitable.

Based on the work you did for this series, what advice do you have for journalists covering immigration and border cities?

Beaubien: Definitely be careful. There's a full-blown war raging up along the border right now. Many local reporters carry bulletproof vests in their cars just like you would in a military conflict. Some TV reporters no longer do stand-ups in front of crime scenes. Most of the media have stopped reporting the contents of the messages that killers often leave with the bodies or somewhere prominent in the city. If you're covering this stuff, you should at least be aware that this is how the local reporters approach this. There's a feeling particularly in Juarez and Tijuana that if you upset the wrong people, they won't hesitate to kill you. And I'm cognizant of that''.

Posted by Mallary Jean Tenore 2:55 PM , 10th December 2008
Tags: Race reporting, Immigration reporting

Source: http://www.poynter.org/column.asp?id=58&aid=155363

also visit:

http://www.poynter.org/subject.asp?id=62 about job announcements: click ‘‘find jobs’’

Απολογισμοί και συλλογισμοί

Μασουλώντας μια σοκολάτα Ίον Αμυγδάλου- η πρώτη σου σοκολάτα και παντοτινή- αναζητώ ένα κομμάτι στο ράδιο. Πέφτω τυχαία πάνω στο στίχο που με τη σειρά του πέφτει κατευθείαν στους τοίχους απ’ τη φωνή της Χ. Αλεξίου: ‘‘Έλα να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα’’…στο τέλος του τραγουδιού, η σοκολάτα δεν υπάρχει πια κι εγώ γελώ.

Μετά την έκθεση Destroy Athens, την οποία ακολούθησαν η επιβεβαίωση της πραγματικότητας μεν και η βεβαίωση ότι η ζωή είναι ένα λάθος ανώτερο της τέχνης δε, αυτός ο στίχος ‘‘Έλα να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα’’ λειτουργεί σαν τη σοκολάτα που οξύνει τη σκέψη –δεν αναφέρω κρίση για να μην παρερμηνευτεί περί ποιας κρίσης γίνεται λόγος-, καθώς ως σύνθημα, ξεπερνά τα ΜΑΤ, τα τοξικά και όλα αυτά που έχουν ξεσπιτώσει τις τελευταίες ημέρες από την αρμονία του καθημερινού χρόνου. Σε ανήσυχους καιρούς αναστάτωσης, κάποιοι θα ευχηθούν να επιστρέψουμε στη συνήθεια, μακριά από την επικίνδυνη επικαιρότητα. Ωστόσο, τα επεισόδια πρέπει να μας απασχολήσουν ως σημεία παρατήρησης.

Μετά την ειρηνική συγκέντρωση των Οικολόγων Πράσινων, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, στη Β. Σοφίας 15, αναγκάζομαι να περάσω ενδιαμέσου των ΜΑΤ, όταν κάποιος από αυτούς φταρνίζεται. Δεν μπορώ παρά να πω στη διπλανή μου, την Αθηνά, ότι ‘‘υπάρχει ακόμα το ανθρώπινο στοιχείο’’. Φυσικά δεν μου απαντά ο μόλις φταρνισθείς ΜΑΤατζής καθώς τα όργανα της τάξης δεν περιμένεις να έχουν χιούμορ. Δεν περιμένεις το άλφα ή το βήτα επειδή δεν έχει τελικά κανένα νόημα τι ακριβώς μπορείς να περιμένεις…Έστω ότι δεν περιμένεις αυτό ή εκείνο τείνει να είναι η θέση συλλογισμών για τις πράξεις εργαζομένων που αν και ανήκουν στη γενιά των 700€ μπορούν και καταφέρνουν να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στους πολίτες, όταν η Αθήνα φοβάται, κλείνεται στους τοίχους, τρώει με ειδήσεις.

Στην πόλη που είχε σύμβολο την ελιά, σήμερα τα καμένα και τα δακρυγόνα έχουν γίνει παγκοσμίως το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ώστε ο Terry Eagleton[1] να μπορεί την επόμενη φορά που θα έρθει στην Αθήνα να δηλώσει ότι δεν είναι μόνο ο Σοφοκλής και ο μπακλαβάς που του την θυμίζουν. Θα είναι από εδώ και στο εξής και η πρωτόγνωρη έξαρση βίας, επεισόδια της οποίας έχουν καταγραφεί και στη Γαλλία και στο Λος Άντζελες, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σε άλλες εκτάσεις. Το κέντρο της Αθήνας είναι διαμορφωμένο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η βία εξαπλώνεται από τη μία περιοχή στην άλλη σε σύντομο χρονικό διάστημα, εάν από την πλευρά της πολιτείας δεν υπάρχει σχέδιο καταστολής των αστικών καταστροφών.

Η σημερινή πολιτική ηγεσία που αναφέρεται σε ‘‘ακραία στοιχεία’’ για να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της- ακραίο δεν είναι το σκάνδαλο για το Βατοπαίδι, ακραίο δεν είναι το χάος μετά τις πυρκαγιές στην Ηλεία, ακραίο δεν είναι το απορρυθμιστικό και όχι μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την παιδεία;- θα πρέπει εκτός από τους απολογισμούς καταστροφών που κάνει παράλληλα προς τις εξαγγελίες αποζημιώσεων να προβεί σε συλλογισμούς: ότι πλέον οι νέες γενιές είμαστε εδώ, δεν σκορπούμε τα όνειρά μας στο dvd και στα ποπ κορν, δεν εγκρίνουμε έστω και λίγοι να κάνουν πρακτική με 100€ το τρίμηνο σε υπουργεία για να μην κάθονται σπίτια τους και να μαζεύουν προϋπηρεσία όπως τα μανταλάκια απ’ τις ξαπλώστρες το καλοκαίρι, δεν είμαστε σε θέση να αρνηθούμε το αυτονόητο, γι’ αυτό που τελικά ευχαριστούμε όταν διαπιστώνουμε την ύπαρξή του. Ο αέρας που φυσά, στα βουνά και τα κύματα- το ράδιο ξαναπαίζει Αλεξίου- είναι φίλος μας αλλά θέλουμε τον ίδιο καθαρό αέρα και στις πόλεις: στην Αθήνα, στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στα Ιωάννινα και στην Πάτρα. Κρίμα που η πραγματικότητα διδάσκει την αντιθετική αλήθεια: ότι το γόητρο να δηλώνεις είναι ισοδύναμο της ντροπής να είσαι. Και ακριβώς γι’ αυτό εξυπακούεται πως δύο ντροπές – να δηλώνεις και να είσαι- δεν μπορούν να συμβαδίζουν. Αυτή είναι η απάντηση σε ρομαντικούς που ακούω στο δρόμο, περπατώντας, να λένε: ‘‘μα γιατί δεν παραιτείται; Τι περιμένει;’’

---

[1] 24.11.08 στην ομιλία του στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Β. Κωνσταντίνου 48.

For a book that makes us breathe

Art since 1900

Pillows are next to pillars

Next to books hooked on the sofa

The mate who gazes at me

These days is a big book like big bang

Art since 1900

Let’s go back to history

Whilst demonstrations with toxic dressing

Invite us to eat the city

Before being burnt

By the authorities

Greece is the neo epicenter

In 2008

This year of intercultural dialogue

Down the streets there is a journalist from Jakarta

Bambang

A noisy name in a noisy Athens

With tear-gas everywhere

Next to him I meet also Indonesians

The most amazing part of the day is

This time

Unexpectedly international

Among teenagers, hooligans, retired people

Tear gas tells the kill story

Police do not refer to any difference

One size fits all

No purple perplexities

My sock in a hole is from the reverse side

While I have been wearing an angry claim

The hole laughs like a fountain

Of life in use

A foulard dog around looks backwards

Art since 1900

Knowledge is unexpectedly inspiring

Like the sock in the hole

It does not shock any more

When human rights are in danger

Because of the state

10^th of December: Day of Human Rights

Art since 1900: Modernism, Antimodernism, Postmodernism by Hal Foster, Rosalind Krauss, Yve-Alain Bois and Benjamin H. D. Buchloh, New York and London, Thames & Hudson, 2004
Translated into Greek (translation: Ioulia Tsolakidou, preface and editing: Miltiadis Papanikolaou, editing of the Greek edition: Dimitra Asimakopoulou) in 2007: Epikentro publications

www.epikentro.gr

Η Νέα Συντέλεια ήρθε

ΝΕΑ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ (8-9-10)

Tιμή: € 15.12/15.80
Σελίδες: 184
Σχήμα: 21X28
Εξώφυλλο: ΜΑΛΑΚΟ
ISBN: ISSN 1790-0891

Το τέταρτο –τριπλό- τεύχος του περιοδικού ΝΕΑ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ (8-9-10), που ασχολείται με τη λογοτεχνία, τις τέχνες και τη θεωρία τους και διευθύνουν οι ποιητές Νάνος Βαλαωρίτης και Αντρέας Παγουλάτος κυκλοφορεί με πλούσιο περιεχόμενο. Σε αυτό το πλούσιο τριπλό τεύχος που κοσμείται με έργα γνωστών ζωγράφων και ξεκινά με ένα εκτεταμένο δοκίμιο (αφιέρωμα) του Νάνου Βαλαωρίτη με τίτλο «Για μια οικολογία της Ποιητικής Γραφής», ποιήματα του Νάνου Βαλαωρίτη, του Αντρέα Παγουλάτου και του Μιχαήλ Μήτρα, καθώς και κείμενα του Θανάση Μουτσόπουλου και του Κωστή Τριανταφύλλου, εμπεριέχονται και τα εξής τρία πολυσέλιδα αφιερώματα:1. Στον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο με πλούσιο ανέκδοτο υλικό και δοκίμια του Νάνου Βαλαωρίτη και διαλόγους του Λευτέρη Ξανθόπουλου.2. Αφιέρωμα στη μεγάλη πορτογαλίδα ποιήτρια Sophia de mello Breyner Andresen με εισαγωγή και μεταφράσεις ποιημάτων της από τη Rosa S. Mesquita.3. Αφιέρωμα στη Λατινική Αμερική με μεταφράσεις ποιημάτων του Vicente Huidobro (μεταφράση Βίκτωρ Ιβάνοβιτς), Gonzalo Rojas και διηγημάτων του Virgilio Pinera (μετάφραση Γιώργος Ρούβαλης). Το τεύχος επίσης εμπεριέχει αποσπάσματα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νάνου Βαλαωρίτη «Μα τον Δία» καθώς και ανέκδοτα ποιήματα του Ανδρέα Εμπειρίκου, Τάκη Βαρβιτσιώτη, Νατάσας Χατζιδάκι, Ιωάννας Ζερβού, Εύας Μυλωνά, Αλέξανδρου Αραμπατζή, Διονύση Στεργιούλα, Κώστα Σταθόπουλου, Γιώργου Κασαπίδη, Γιώργου Γιαννόπουλου, Χίβας Παναχί, Κατερίνας Βαλαωρίτη και Αντιγόνης Κατσαδήμα. Καθώς και ένα ανέκδοτο ποίημα του Arthur Rimbaud.

Στο ένθετο βιβλίο με έργα γνωστών δημιουργών που συνοδεύει πάντα τη ΝΕΑ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ, υπάρχει αυτή τη φορά, μια συλλεκτική έκδοση Ποιημάτων του μεγάλου Αμερικάνου ποιητή Lawrence Ferlinghetti, σε μεταφράσεις από τα αγγλικά Ν. Βαλαωρίτη, Α. Παγουλάτου, (που υπογράφει και την εισαγωγή), Ε. Αρσενίου, Κ. Σταθόπουλου, Α. Φλουράκη καθώς και έξι Διηγημάτων των μεγάλων Βραζιλιάνων συγγραφέων: Joao Guimaraes Rosa, Clarice Lispector και Graciliano Ramos: Mετάφραση από τα πορτογαλικά και εισαγωγή: A.Παγουλάτος. Σ' αυτό το τεύχος υπάρχει ακόμα ένα συλλεκτικό cd με σπάνιες ηχογραφήσεις. Ο Νάνος Βαλαωρίτης διαβάζει ποίηση του σε μουσική Αναστασίας Παπαδημητρίου. Επίσης έργα των συνθετών Θάνου Μικρούτσικου πάνω σε κείμενο του Paul Claudel και σε ποίηση του Αλέξανδρου Μπάρα, Χάρη Ξανθουδάκη, πάνω σε ποίηση του Αντρέα Παγουλάτου, Σάκη Παπαδημητρίου σε ποίηση Samuel Beckett, Σπύρου Παπαθεοδώρου, σε ποίηση Ανδρέα Εμπειρίκου, Πάρη Παρασχόπουλου, σε ποίηση Αντρέα Παγουλάτου, Κώστα Ματζώρου σε ποίηση Κωστή Τριανταφύλλου, Κριστέλλας Δημητρίου, σε ποίηση Σαπφώς και της Βάνας Βερούτη καθώς και ηχητικά ποιήματα της Χαράς Τζαννή Γκίνερουπ. Τo εξώφυλλo του περιοδικού και του CD είναι της Marie Wilson, του ένθετου βιβλίου της Κaterina Pinosova και της Κατερίνας Βαλαωρίτη. Τα εξώφυλλα του περιοδικού, του ένθετου βιβλίου και του CD αποτελούν έργα του μεγάλου ελληνοαμερικάνου ζωγράφου Βασίλη Μάρρου.

http://www.agyra.gr/detail.php?id=42,225&rec=2023

Let's go kidding with Radijojo

Global kids’ radio seeks cooperation, contributions

Posted on: 01/12/2008 Children, Radio Region: Worldwide

A German-based youth radio program for kids ages 3 -13 worldwide called Radijojo is inviting radio journalists from around the world to contribute and become part of its network.
Radijojo, which invites children to make their own shows, currently produces educational and cultural content with the contributions of schools, communities, radio stations and child projects from countries in five continents.
Programs are focused on early music education, transnational understanding, health education, ethics, environmental education, science programs, language learning, promotion of peace, political awareness, children's literature, etc.
Interested journalists should contribute radio productions in English, French, Spanish or German. Technical support is also needed for regional parts of the network, such as local radio stations and children projects.

To learn more, go to http://www.radijojo.de/. To join or listen to Radiojojo's programs, go to http://www.global-radio-kids.org/ or http://www.world-childrens-radio.net/a_test/english/index.php,, or contact feedback@radijojo.de.

Source: https://www.ijnet.org/ijnet/training_opportunities/global_kids_radio_seeks_cooperation_contributions

Literary Ways 2: Greece-Ireland

The Municipality of Ilion will host the second Literary Ways event at the Melina Mercouri Cultural Centre on Friday, 12 December 2008 at 20.00.

Literary Ways 2 will bring together poets from Ireland and Greece for a symposium on contemporary poetry. Nanos Valaoritis, Tassos Denegris and Dimitris Lyacos and the Irish poets, Kevin Higgins, Susan Millar DuMars and Patrick Chapman will read extracts from their work.


Professors David Connolly and Victor Ivanovic from Aristotle University of Thessaloniki will chair the discussion which will follow. Literary translators Lina Sipitanou and Shorsha Sullivan will also participate in the event.
A special bilingual publication, containing extracts from works of each of the poets, will be available at the event and from bookshops and Cultural Institutes in Athens city centre.
The first Literary Ways event was hosted by the Municipality of Ilion in 2006 with participation of poets from Greece and Austria.

Literary Ways 2: Greece – Ireland
Melina Mercouri Cultural Centre
Agiou Fanouriou 99, Ilion, Athens.
Friday, 12 December at 20.00.

The event is organised with the support of the Municipality of Ilion, Culture Ireland and the Embassy of Ireland.
For further details contact:
http://it.mc286.mail.yahoo.com/mc/compose?to=politistiko@ilion.gr
tel. 2102637795
or Caroline Phelan at mailto:mCaroline.Phelan@dfa.ie

C.V.

Tassos Denegris
Tassos Denegris (Athens,1934) has published 7 collections of poetry andtranslated, among others, J.L.Borges, J.Cortasar ,O. Paz, John DosPassos ,I. B. Singer. He has been translated into English, French,German, Spanish, Portuguese and Hungarian. Fellow at the International Writing Programme (Iowa,1975), invited guest at the Cambridge Poetry Festival (1983), he has also given readings in Belgrade, New Delhi, Strasbourg, Tuebingen, Colombia, Peru, USA, Spain, Nottingham. Tassos Denegris' collected poems "The Wildboar Speaks", was recently published by Ypsilon/books.

Nanos Valaoritis

Born in Lausanne, Switzerland, in 1921. He studied Classics and Law at the University of Athens, English literature at London University, and followed a course of Mycenean Grammar with Michel Lejeune at the "Ecoles des Hautes Etudes" of the Sorbonne. From 1944 – 1953, in London he translated and presented, Modernist Greek poets of the thirties for the first time in Cyril Connolly's "Horizon" 1946 & translations for John Lehmann's "New Writing" 1944-1948.

He met T.S Eliot, Stephen Spender, W.H Auden, Dylan Thomas and worked for Louis MacNeice in the BBC. In 1954 he moved to Paris, met Andre Breton, and participated in the activities and meetings of his Surrealist group until 1960. He returned to Greece, in 1960 and edited the avantgarde review "Pali" 1963-1967. He left Greece again in 1968, after the Junta came to power in 1967. Taught "Creative Writing and Comparative Literature" at San Francisco StateUniversity, returned to Paris and Greece in 1976-78 and resumed teaching at SFSU 1978 until his retirement in 1993. Co-edited in Greece the literary review "Synteleia" ( End of Time), with poet Andreas Pagoulatos. Wrote a number of books of poetic prose, a novella, and four novels - among them, "My Afterlife Guaranteed" in English (City Lights1990) and in Greek (1995). Divides his time between Greece, France and California. Married to American Surrealist painter Marie Wilson.

Dimitris Lyacos

Dimitris Lyacos was born in Athens in 1966. He studied law at the University of Athens and philosophy at University College London. His trilogy Poena Damni (Z213: Exit, Nyctivoe, The First Death), written over the course of fifteen years, has been translated into English, Spanish, Italian and German and has been performed extensively across Europe and the USA. A sound and sculpture installation of Nyctivoe opened in London and toured Europe in 2004-2005. A contemporary theatre-dance version of the same book was showing in Greece in 2006-2007. Lyacos' work has been the subject of lectures and research at various universities, including Miami, Amsterdam, Trieste and Oxford. Various extracts from the trilogy have appeared in literary journals around the world. Z213: Exit will be published in Greece next spring byYpsilon/books. For more information on the author visit http://www.lyacos.net/.

Patrick Chapman

Patrick Chapman was born in 1968 and lives in Dublin, Ireland. His poetry collections are Jazztown (Raven Arts Press, 1991); The New Pornography (Salmon, 1996); Breaking Hearts and Traffic Lights (Salmon,2007); and A Shopping Mall on Mars (BlazeVOX, 2008). He has also written a collection of stories, The Wow Signal (Bluechrome, 2007) and an audiodrama, Doctor Who: Fear of the Daleks (Big Finish, 2007). He wrote the multi-award-winning film, Burning the Bed (2003), adapting from his own short story. The film starred Gina McKee and Aidan Gillen. In 2003, he won first prize for a story in the Cinescape Genre Literary Awards. In 2006, he and Philip Casey founded the Irish Literary Revival website. His New and Selected Poems is forthcoming from Salmon.

Susan Millar DuMars

Susan Millar DuMars is a US born writer who makes her home in Galway, Ireland. Her debut poetry collection, Big Pink Umbrella was published by Salmon Poetry in April 2008. A mini-collection of her short stories, American Girls, was published by Lapwing Press in 2007. Susan and her husband Kevin Higgins organise the successful literary events series, Over the Edge, in Galway.

Kevin Higgins

Kevin Higgins was born in London in 1967 but grew up in Galway City, where he still lives. With his wife Susan Millar DuMars, he co-organises the successful Over The Edge literary events in Galway. Kevin also facilitates poetry workshops at Galway Arts Centre; teaches creative writing at Galway Technical Institute and was recently Writer-in-Residence at Merlin Park Hospital.

He is the poetry critic of the Galway Advertiser and was a founding co-editor of The Burning Bush literary magazine. Kevin's first collection of poems The Boy With NoFace was published by Salmon in February 2005. The Boy With No Face was short-listed for the 2006 Strong Award for Best First Collection by an Irish Poet. His second collection, Time Gentlemen, Please, was published in March 2008 by Salmon. One of the poems from Time Gentlemen, Please, 'My Militant Tendency', was highly commended by the judges of this year's Forward Poetry Prize and features in the Forward Book of Poetry 2009.

Kevin won the 2003 Cúirt Festival Poetry Grand Slam and was awarded a literature bursary by the Arts Council in 2005. Kevin's work is discussed in poet-critic Justin Quinn's Cambridge Introduction to Modern Irish Poetry (Cambridge University Press, 2008). A recent poem of his poems, 'Ourselves Again', has been selected for inclusion in Best of Irish Poetry 2009.