Απολογισμοί και συλλογισμοί

Μασουλώντας μια σοκολάτα Ίον Αμυγδάλου- η πρώτη σου σοκολάτα και παντοτινή- αναζητώ ένα κομμάτι στο ράδιο. Πέφτω τυχαία πάνω στο στίχο που με τη σειρά του πέφτει κατευθείαν στους τοίχους απ’ τη φωνή της Χ. Αλεξίου: ‘‘Έλα να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα’’…στο τέλος του τραγουδιού, η σοκολάτα δεν υπάρχει πια κι εγώ γελώ.

Μετά την έκθεση Destroy Athens, την οποία ακολούθησαν η επιβεβαίωση της πραγματικότητας μεν και η βεβαίωση ότι η ζωή είναι ένα λάθος ανώτερο της τέχνης δε, αυτός ο στίχος ‘‘Έλα να κάνουμε έναν Έλληνα ακόμα’’ λειτουργεί σαν τη σοκολάτα που οξύνει τη σκέψη –δεν αναφέρω κρίση για να μην παρερμηνευτεί περί ποιας κρίσης γίνεται λόγος-, καθώς ως σύνθημα, ξεπερνά τα ΜΑΤ, τα τοξικά και όλα αυτά που έχουν ξεσπιτώσει τις τελευταίες ημέρες από την αρμονία του καθημερινού χρόνου. Σε ανήσυχους καιρούς αναστάτωσης, κάποιοι θα ευχηθούν να επιστρέψουμε στη συνήθεια, μακριά από την επικίνδυνη επικαιρότητα. Ωστόσο, τα επεισόδια πρέπει να μας απασχολήσουν ως σημεία παρατήρησης.

Μετά την ειρηνική συγκέντρωση των Οικολόγων Πράσινων, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών, στη Β. Σοφίας 15, αναγκάζομαι να περάσω ενδιαμέσου των ΜΑΤ, όταν κάποιος από αυτούς φταρνίζεται. Δεν μπορώ παρά να πω στη διπλανή μου, την Αθηνά, ότι ‘‘υπάρχει ακόμα το ανθρώπινο στοιχείο’’. Φυσικά δεν μου απαντά ο μόλις φταρνισθείς ΜΑΤατζής καθώς τα όργανα της τάξης δεν περιμένεις να έχουν χιούμορ. Δεν περιμένεις το άλφα ή το βήτα επειδή δεν έχει τελικά κανένα νόημα τι ακριβώς μπορείς να περιμένεις…Έστω ότι δεν περιμένεις αυτό ή εκείνο τείνει να είναι η θέση συλλογισμών για τις πράξεις εργαζομένων που αν και ανήκουν στη γενιά των 700€ μπορούν και καταφέρνουν να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στους πολίτες, όταν η Αθήνα φοβάται, κλείνεται στους τοίχους, τρώει με ειδήσεις.

Στην πόλη που είχε σύμβολο την ελιά, σήμερα τα καμένα και τα δακρυγόνα έχουν γίνει παγκοσμίως το επίκεντρο του ενδιαφέροντος, ώστε ο Terry Eagleton[1] να μπορεί την επόμενη φορά που θα έρθει στην Αθήνα να δηλώσει ότι δεν είναι μόνο ο Σοφοκλής και ο μπακλαβάς που του την θυμίζουν. Θα είναι από εδώ και στο εξής και η πρωτόγνωρη έξαρση βίας, επεισόδια της οποίας έχουν καταγραφεί και στη Γαλλία και στο Λος Άντζελες, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σε άλλες εκτάσεις. Το κέντρο της Αθήνας είναι διαμορφωμένο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η βία εξαπλώνεται από τη μία περιοχή στην άλλη σε σύντομο χρονικό διάστημα, εάν από την πλευρά της πολιτείας δεν υπάρχει σχέδιο καταστολής των αστικών καταστροφών.

Η σημερινή πολιτική ηγεσία που αναφέρεται σε ‘‘ακραία στοιχεία’’ για να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της- ακραίο δεν είναι το σκάνδαλο για το Βατοπαίδι, ακραίο δεν είναι το χάος μετά τις πυρκαγιές στην Ηλεία, ακραίο δεν είναι το απορρυθμιστικό και όχι μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την παιδεία;- θα πρέπει εκτός από τους απολογισμούς καταστροφών που κάνει παράλληλα προς τις εξαγγελίες αποζημιώσεων να προβεί σε συλλογισμούς: ότι πλέον οι νέες γενιές είμαστε εδώ, δεν σκορπούμε τα όνειρά μας στο dvd και στα ποπ κορν, δεν εγκρίνουμε έστω και λίγοι να κάνουν πρακτική με 100€ το τρίμηνο σε υπουργεία για να μην κάθονται σπίτια τους και να μαζεύουν προϋπηρεσία όπως τα μανταλάκια απ’ τις ξαπλώστρες το καλοκαίρι, δεν είμαστε σε θέση να αρνηθούμε το αυτονόητο, γι’ αυτό που τελικά ευχαριστούμε όταν διαπιστώνουμε την ύπαρξή του. Ο αέρας που φυσά, στα βουνά και τα κύματα- το ράδιο ξαναπαίζει Αλεξίου- είναι φίλος μας αλλά θέλουμε τον ίδιο καθαρό αέρα και στις πόλεις: στην Αθήνα, στο Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στα Ιωάννινα και στην Πάτρα. Κρίμα που η πραγματικότητα διδάσκει την αντιθετική αλήθεια: ότι το γόητρο να δηλώνεις είναι ισοδύναμο της ντροπής να είσαι. Και ακριβώς γι’ αυτό εξυπακούεται πως δύο ντροπές – να δηλώνεις και να είσαι- δεν μπορούν να συμβαδίζουν. Αυτή είναι η απάντηση σε ρομαντικούς που ακούω στο δρόμο, περπατώντας, να λένε: ‘‘μα γιατί δεν παραιτείται; Τι περιμένει;’’

---

[1] 24.11.08 στην ομιλία του στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Β. Κωνσταντίνου 48.