Επέτειοι και επαιτείες

Σχεδόν ένα μήνα πριν, στις 14 Νοεμβρίου, η Ινδία γιόρτασε την ημέρα (καταπονημένου) παιδιού. Το παιδί στη φωτογραφία, η οποία δημοσιεύτηκε στο Βήμα της Κυριακής, στις 16.11.08, σπάει πέτρες στις όχθες του ποταμού Μπαλασόν με σκοπό να συνεισφέρει στο εισόδημα της οικογένειάς του. Στη θέα και μόνο τέτοιων εικόνων, συνειδητοποιούμε πόσο ανούσιο είναι να υπάρχουν επέτειοι για αυτονόητα πράγματα, όπως είναι η προστασία της ζωής κάθε παιδιού. Όταν όμως, και προ Χριστουγέννων, οι αιτούντες χρημάτων πληθαίνουν έξω από τα φωταγωγημένα και υπέρ στολισμένα εμπορικά καταστήματα, ώστε τελικά η άλλη όψη της υπερτιμημένης γιορτής εντός του αστικού χώρου να είναι η επαιτεία, η εμμονή ότι το αυτονόητο πρέπει να τιμάται εορταστικά, δεν προκαλεί ουδεμία εντύπωση αναφορικά προς την επαιτεία της ηθικής που παρατηρείται ολοένα και περισσότερο δυστυχώς και από την πλευρά των θεσμικών φορέων και δη της αστυνομίας.

Σήμερα, 7.12.08, ο άδικος χαμός του δεκαπεντάχρονου από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια, έχει προβληθεί ως το πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Τα επεισόδια που εξελίχτηκαν διαδοχικά παρουσιάστηκαν με αντιθετικά γκρίζα και πύρινα πλάνα. Οι φωτιές από την οθόνη ήδη έφερναν οσμές από δακρυγόνα στον οικείο ιδιωτικό χώρο, καθιστώντας στη συνείδηση των πολιτών ότι οι ζώντες στο κέντρο της πόλης είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας που δεν έχουμε δικαίωμα να αναπνέουμε, να περπατούμε, να προστατευόμαστε. Η ιδιοκτησία της ανθρώπινης ζωής, η οποία ανήκει στον κάθε πολίτη ξεχωριστά, μπορεί ξαφνικά να καταπατηθεί από ένα όργανο της τάξης, έναν άλλο πολίτη, που θαμπώθηκε από το όπλο του επειδή ασκώντας το επάγγελμά του, - κάνοντας επομένως κάτι που όλοι κάνουν- τελικά έφτασε στο σημείο να ευνουχιστεί από το αντικείμενο: από το ίδιο το όπλο, γύρω από το οποίο η εξουσία του συγκεντρωνόταν όλο αυτό το διάστημα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν. Σε μια πόλη χωρίς σχήμα, στην Αθήνα όταν κάθε φορά τα επεισόδια ξεσπούν, γιατί πρέπει πολίτες να χάνουν τα αυτοκίνητά τους, τα καταστήματά τους, το κυριότερο γιατί πρέπει να υποθηκεύουν τη ζωή τους μέχρι τα επεισόδια να σταματήσουν; Το Πολυτεχνείο που σε άλλες χώρες διατηρείται, εδώ υπόκειται σε ανεξέλεγκτες καταστροφικές διαθέσεις. Ο κλεφτοπόλεμος πλησίον Πανεπιστημίων, οι καπνοί και τα χημικά για μια ακόμη φορά καθιστούν το κέντρο της Αθήνας πεδίο μάχης. Αναρωτιέμαι: μήπως να ανακηρύξουμε την 6^η Δεκεμβρίου ημέρα του σκοτωμένου εφήβου, ώστε η αστυνομία της χώρας από τη μία πλευρά σύσσωμη να εκφράζει τη λύπη της και από την άλλη πλευρά να υποδαυλίζει το θάνατο της πόλης και τη μετονομασία αυτής της άσχημης Αθήνας από άστυ σε αστυνόμο;