Η μαγεία, το φιδάκι και το χαλασμένο τηλέφωνο.

Παραμονή 28ης Οκτωβρίου. Δεν έφυγα ακόμη. Ούτε τώρα, που η εθνική επέτειος ήδη αρχίζει, να περνά στο χτες. Αύριο και πάλι, είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Αυτές που φεύγουν δοξασμένα, ενώ δεν επιβαρύνουν το σήμερα με το χτες εθιμοτυπικά –ή τυπολατρικά- αλλά ουσιαστικά και χαρούμενα. Μαγικά. Παίζουν οι οιωνοί κατ’ οίκο. Βρίσκω μια ωραία γαλλική συνταγή, για γαρίδες, σοταρισμένες με λαχανικά. Είναι στα γαλλικά.

ΠΩΣ ...
Σκόνταψα, στην ενδιαφέρουσα συνταγή, αναζητώντας τι σημαίνει «crevé»-σημαίνει «εξουθενωμένος»-, και από εκεί το μάτι έτρεξε παρακάτω, στην αγαπημένη «crevette»-τη γαρίδα. Θέλεις το master chef, θέλεις το κοντέρ του χρόνου; Αρχίζω να ψάχνω συνταγές για γαρίδες. Να που έχω πρότζεκτ. Μαραθώνιο πρότζεκτ…

«Μarathon Ρroject», όμως, έχει και το Μουσείο της Ακρόπολης, την Κυριακή 31 Οκτωβρίου. Είναι ένας μαραθώνιος σκέψης και έκφρασης. Καλλιτεχνών και διανοουμένων. Συμμετέχουν διάσημα ονόματα. Έτσι διάβασα στο «Βήμα», στο άρθρο της Μαρίας Θερμού, στις 22.10.2010. Αλλά έχω και νέα, ενδιαφέροντα νέα γι’ αυτό. Στο συνολικό εγχείρημα, συμμετέχει, φυσικά, και ο Νάνος Βαλαωρίτης. «Εγχειρίζοντας» ή συνομιλώντας, στα σημεία, με τον συν-διευθυντή της λονδρέζικης Serpentine Gallery, τον Hans Ulrich Obrist. Στις 16.00 το απόγευμα. Λυπάμαι μόνο που δεν θα έχω επιστρέψει και θα χάσω τη γεύση της κυριακάτικης εκδήλωσης.

Στο τηλέφωνο, με το Νάνο, δεν παραλείπω να αναφέρω τη γαλλική συνταγή. Για να του πω, ότι αυτό το Xérès, είναι ισπανικό γλυκό κρασί, λευκό, και από τη Χερέθ. Έλα όμως που εκείνος, στον υπερρεαλισμό ο νους του, ακούει «κρεβέλ» και τότε ξεχνώντας τη συνταγή, αρχίζουμε να μιλάμε για τον υπερρεαλιστή ποιητή, που αυτοκτόνησε μικρός, στα 35. Μπήκε στο κίνημα του Μπρετόν, αφορίστηκε λόγω της ομοφυλοφιλίας του από τον Αντρέ και ύστερα, επανασυδέθηκε, σε μια προσπάθεια να φέρει κοντά τον Αραγκόν με το Μπρετόν, δηλαδή τους κομμουνιστές με τους υπερρεαλιστές. Απέτυχε κατά τα φαινόμενα, ιδού και η αυτοκτονία, το θέμα της οποίας δομεί και πλαισιώνει αρκετά από τα έργα του. Όχι, δεν έχω διαβάσει Κρεβέλ, έχω όμως εμπιστοσύνη στη λαλίστατη ερμηνεία του Νάνου. Αυτό έχει σημασία εξάλλου: να μπορείς να ακουμπάς τη σκέψη σου, στη σκέψη του άλλου, ακόμη και αν γνωρίζεις, ότι ποτέ δε γνωρίζεις, τι σκέπτεται αυτός ο άλλος. Μαγικό; Ενδεχομένως προτιμότερο από το αμιγώς πληροφοριακό.

Για το δημοσιογραφικό και το χονδροειδές πληροφοριακό, στη λογοτεχνία, ο Νάνος Βαλαωρίτης μου αναφέρει, ότι «ίσως επιστρέφουμε σε μια εφηβική γλώσσα, που πλέον θα αλλάξει την κατεύθυνση της λογοτεχνίας». Στο μεταξύ, βλέπει μια ταινία με ένα κίτρινο αεροπλανάκι στην Αλάσκα, και κατά διαστήματα, επανέρχεται στις περιπέτειές του. Όπως εγώ επανέρχομαι στις γαρίδες και το γαλλικό τραπέζι. Οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές που δε ζητάς, να μάθεις, τίποτε από τον άλλο. Τηλεφωνείς να δεις αν είναι καλά. Όταν δια μαγείας όλα έρχονται. Ή μήπως πάντα όλα ήταν εδώ αλλά περίμεναν από ένα καλόκαρδο στόμα, ένα στόμα "χαρτοκόπτη", να μετρά αναγνώσματα και να κόβει εντυπώσεις, αντί να "διακόπτει" τη ροή του άλλου, τη φωνή που δωρίζει και μεταφέρει τη σκέψη σε σένα, χωρίς ποτέ να γνωρίζεις τι πραγματικά σκέφτεται αυτός που μιλάει και σκέπτεται;

...Το άλλο το νέο, το ξέρετε; Η Ερτ, τώρα ειδικά, που έβγαλε την προκήρυξη για τους δημοσιογράφους, αποφάσισε και ναι, ανανεώνει την ιστοσελίδα της, για να το μάθει όλος ο κόσμος. Όποιος, όμως, μπαίνει για να βρει την αίτηση, αυτήν που συμπληρώνεται μόνο ηλεκτρονικά,… δεν τη βρίσκει. Φυσικά. 28η ανήμερα, και λόγω της ανανέωσης, η «περιβόητη» αίτηση δεν διατίθεται. Αντ’ αυτής βγαίνει ένα σφάλμα, το 404. Το είχε προβλέψει, αστειευόμενη, μια φίλη δασκάλα, και είχαμε βάλει τα γέλια. Είδες; Λένα. Να ένα ανέκδοτο!

Links:
http://www.linternaute.com/femmes/cuisine/recette/312535/1320730164/crevettes-sautees-aux-petits-legumes.shtml
http://www.serpentinegallery.org/
http://www.answers.com/topic/ren-crevel

Βλέπω και μαθαίνω στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Ήταν την περασμένη Κυριακή. Μετά το μεσημέρι. Για ένα φανάρι, ρίχνω την πλάτη αλλιώς στον ήλιο και έτσι αντικρίζω το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. «Καταδικάζεσαι για αμέλεια», προσάπτει στη συνείδηση, τότε, το φάντασμα της Ιστορίας. Πλησιάζω παρόλα αυτά. Είναι ακόμη πιο όμορφη η δύση του ήλιου, από το προαύλιο του Μουσείου, διαπιστώνω. Για να μειώσεις ταχύτητα και να κόψεις κίνηση. Στα σκαλιά, παιδιά σε κύκλο ψιθυρίζουν κοφτά λόγια, σε γαλλικά και αγγλικά. Ένα μικρό έντυπο περιφέρεται στα χέρια τους. «Με τσάκισες», ψέλνει το έντυπο. «Σε διάβασα», του τα έψαλλα κι εγώ αργότερα.

Αυτό το έντυπο, λοιπόν, είναι πληροφοριακό. Και για την ιστορία και για τα εκθέματα του Μουσείου. Μαθαίνεις οπότε εξαρχής, ότι το κτίριο, διατηρητέο μνημείο το ίδιο, θεμελιώθηκε το 1866 σε οικόπεδο που δώρισε η Ελένη Τοσίτσα. Η κατασκευή του βασίστηκε σε σχέδια των αρχιτεκτόνων L.Lange και Π. Κάλκου, ενώ την τελική διαμόρφωση, της πρόσοψης του κτιρίου, επιμελήθηκε ο E. Ziller. Στον ίδιο, βέβαια, είχε ανατεθεί και η επίβλεψη έως το 1889. Τότε, περατώθηκε η δυτική πτέρυγα, αν και η συνολική ολοκλήρωση του Μουσείου έγινε σταδιακά, μέσα στον εικοστό αιώνα, με προσθήκες στην ανατολική πλευρά. Γίνεται ευνόητο, και από το όνομα του Μουσείου, ότι στις αίθουσες προβάλλεται η μακρά εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Αυτό που δεν είναι ευνόητο, και παραμένει ασύλληπτο, είναι τι θα επιφέρει η αποσπασματική επαφή με το πνεύμα του παρελθόντος και την κατοικήσιμη ύλη του, το έκθεμα. Δεν προέχει η γνώση, αλλά η αίσθηση. Οπότε και αρχίζω, να κρατώ αποσπασματικές σημειώσεις, όπως για τη λεγόμενη «Δαιδαλική» περίοδο, -από τον 7ο αιώνα προ Χριστού έως το 620π.Χ. περίπου-. Βαπτίστηκε «δαιδαλική», διότι, κατά τη διάρκειά της, το έργο και η δράση του γλύπτη Δαίδαλου συνεισέφεραν σημαντικά, σφυρηλατώντας την ταυτότητά της. Ώστε, στη δαιδαλική περίοδο, τρεις ήταν οι μορφές που απαντώνται: η καθιστή γυναικεία, η όρθια γυναικεία με ποδήρη χιτώνα και εγχάρακτα κοσμήματα, και η γυμνή ανδρική μορφή, ο λεγόμενος «Κούρος».

Μία επίσκεψη, σε ένα μουσείο, σαφώς και δεν αρκεί. Δίνει απλώς ένα στίγμα, ένα φωτεινό ερέθισμα. «Θα τον καθίσουμε τον ήλιο», σίγουρα ναι. Η συνάντηση, με ένα προϊόν του τότε, δίνει κάτι από μαγεία, που έλειπε από την ψυχή. Ή νόμιζες ότι προσωρινά έλειψε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να βλέπεις. Για να έχεις τον ήλιο μέσα σου. Να επανέρχεσαι.

Ως τις 30/11 διαρκεί και η έκθεση «Μύρτις», στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Κεντρικό θέμα της είναι η αναπαράσταση του προσώπου ενός κοριτσιού, που έζησε στην Αθήνα, την εποχή του Περικλή. Υπάρχουν πολλά αρνητικά σχόλια, αναρτημένα στο διαδίκτυο, για την ποιότητα του αποτελέσματος. Ήταν κοκκινομάλληδες τότε; Είναι δυνατόν; Ανατρέχοντας και σε ένα άρθρο του Βασίλη Λαμπρόπουλου, για το βαθμό που οι Έλληνες και μερικοί λογοτέχνες ειδικότερα, εν αντιθέσει με τους ξένους, ανέκαθεν βιώνουν, στο φαντασιακό τους, την καταστροφή της Ακρόπολης, διαπιστώνεται το ίδιο και το αυτό, ότι η τυπολατρία, με την οποία δυστυχώς έχει συνδεθεί και ταυτιστεί η παράδοση του κλασικού, δεν αφήνει ελεύθερο το πεδίο, για έμπνευση και δημιουργία. Ώστε, ένα μουσείο να μπορεί και να σημαίνει ως «δημιούργημα» αλλά και «δημιουργός» συνάμα. Βέβαια, γι’ αυτό το σκοπό, θα ήταν προτιμότερο, και οι ενημερωτικές συνοδευτικές επιγραφές να βρίσκονταν σε τέτοια θέση, που να μην αναγκάζεται ο επισκέπτης του μουσείου, να σκύβει για να τις διαβάσει. Και το προσάπτουν, πολλοί επισκέπτες-όχι Έλληνες απαραίτητα-, στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης αυτό, ότι πρέπει να ψάχνουν τα «ψιλά» γράμματα, στις γωνίες, για να πληροφορηθούν σε τι αναφέρεται και αφορά το έκθεμα, που βλέπουν. Τέλος-πάντων, η γκρίνια δεν έχει μαγεία. Μαγεία δίνουμε εμείς στην ιστορία, με το να βλέπουμε, «άχρηστα» πράγματα. Ώστε η Ωραία Ελένη βγήκε από αυγό, καθώς ήταν η ένωση της Νέμεσης και του Δία; Πώς η ομορφιά συνδέεται με την τιμωρία, και πώς ένας βοσκός-ή ο Ερμής, ή και, υποθέτω εγώ, ένας Ερμοβοσκός όπως ο εξόριστος Ερμόδωρος, που μνημονεύεται στον Ηράκλειτο- έδωσε, στη Λήδα και στη Σπάρτη, την Ελένη; Τη Γένεση της Ελένης εικονίζει ένας πελώριος αναθηματικός ερυθρόμορφος κώθων (αρ. 19447). Εκτίθεται στον επάνω όροφο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου.

Το «απόσπασμα» του παρελθόντος, ευτυχώς, εκτίθεται και αναπνέει την ιστορία του. Χωρίς λόγια.

http://www.ascsa.edu.gr/index.php/gennadiusgreek/newsDetails-gr/summary-of-vassilios-lambropoulos-lecture1/


Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο
Πατησίων 44, Αθήνα
210-82 17724

Όσμωση ποιητών στο Megaron Plus: 1/11, στις 7μμ

O κορυφαίος Αμερικανός ποιητής
CHARLES SIMIC
&
Ο ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ

συνομιλούν
ΣΤΟ MEGARON PLUS
ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΕΥΤΕΡΑ 1 Νοεμβρίου 2010
ΩΡΑ 19:00


Ποιήματά του στα ελληνικά διαβάζει ο Κωνσταντίνος Τζούμας
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕ ΔΕΛΤΙΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η παράσταση Φύλλα της στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Σε γειτονικές θέσεις, συνδαιτυμόνες στο σκοτάδι, στη σκηνή “Black Box”· οι θεατές περιμένουμε την τυπική έναρξη της παράστασης. Άτυπα αλλά αναμφίβολα, μιαν αύρα, κόκκινου κρασιού στο χώρο, ήδη προϊδεάζει για το ημίγλυκο γλωσσικό παιχνίδι, του μονολόγου Φύλλα της. Ώσπου το φως εντοπίζεται πλέον, πάνω στο γερμένο, προς τους θεατές, πρόσωπο της Γυναίκας (Λίλας Καφαντάρη). Και από το στόμα της, αρχίζουν να ξεστομίζονται διεσπαρμένες αναμνήσεις ζωής, όπως ακριβώς από το χέρι της θα ξεφυλλίζονταν τα φύλλα ενός ημερολογίου. Όμως, η σκηνοθετική πρόταση, του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, δεν εμπλέκει-ευτυχώς- την πρόσθετη χρήση του αντικειμένου παρά μόνο σε μία περίπτωση: της σκάλας. Και τούτο διότι, επισύρει την προσοχή μας στις εναλλαγές, της ψυχικής διάθεσης και, κατ’ επέκταση στην ίδια την ατομικότητα. Στην αρχική γένεση, του κειμένου του Ανδρέα Φλουράκη, η σκηνοθεσία λειτουργεί, τρόπον τινά, ως μια ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Η εγγύτητα, του χώρου, προσλαμβάνεται, από τη ματιά του σκηνοθέτη, ως η αφορμή να δοθεί μιαν αποσπασματική διάσταση, στο σώμα, για να μην μένει σταθερό, στην ίδια θέση. Συμβολικά, αν το εξετάσουμε αυτό, βλέπουμε ότι το γλωσσικό παιχνίδι είναι ένα παιχνίδι ρόλων αντί θέσεων, ρητορείας αντί δεσποτείας. Ώστε, το είδος του μονολόγου προσφέρεται για να δούμε τη διαχείριση του ατομικού χρόνου, ως την αφορμή, να πιστωθεί, σε ένα ευερέθιστο στόμα και μόνο, η ευθύνη της πρότασης και της διατύπωσης. Χωρίς παραλήπτη, χωρίς ακουστικό, η Γυναίκα έχει ανάγκη από τη φωνή της και μόνο. Αυτήν που έρχεται, όπως το φως στο δωμάτιο, και μετατοπίζεται, από γωνία σε γωνία, χωρίς ποτέ να απαθανατίζεται. Η φωνή υπάρχει και ως πηγή, άμεση έκφραση, αλλά και ως μέσο, έμμεση έκφραση, στην περίπτωση της ηχογράφησης. Η Γυναίκα δεν μετρά από το ύψος στο βάθος, από το μεγάλο στο μικρό, από το 1000 στο 1, για να φτάσει κάπου. Σημασία έχουν η διαδρομή και η διάρκεια, που υποκαθιστούν τον προορισμό. Το πρόσωπο του πρώην συζύγου, η κωμικοτραγική ιστορία με τη βέρα, η βόλτα με το αυτοκίνητο, ο άφραγκος θείος, ο οικογενειακός δυϊσμός, της "μαμάς" και του "μπαμπά": όλα έχουν διαρκέσει στη μνήμη, επιβεβαιώνοντας την αντοχή στο χρόνο. Η φόρμα, της αρίθμησης, όμως, ενέχει γοητεία, προκαλώντας το ενδιαφέρον του θεατή. Αυτός, ως ένας αποδέκτης-συναρμολογητής, μπορεί και συναρθρώνει τα αποσπασματικά μέρη του κειμένου, με αφορμή την ενιαία παρουσία της ιδέας των Αριθμών. Ιδιαίτερα αν εκλάβουμε τους αριθμούς, ως νότες παρτιτούρας, στην επιφάνεια του χώρου-κουτιού, της σκηνής «Black Box», τότε είναι δυνατόν να εικάσουμε ότι, το σώμα δε θα μπορούσε παρά να μετατοπίζεται, το φως δε θα μπορούσε παρά να ακολουθεί τη σκιά του φευγαλέου σώματος και η κίνηση δε θα μπορούσε παρά να είναι κοφτή, τηρώντας ισορροπία με την αντίστοιχη (κοφτή) οικονομία του κειμένου. Ο μονόλογος Φύλλα της έχει ροή, ακούγεται όπως η βροχή, φυσικά, ενώ οι λέξεις δένουν οργανικά μεταξύ τους, όπως η εισπνοή με την εκπνοή. Δεν υπάρχει τίποτε πρόσθετο, που να μας βγάζει εκτός. Η ερμηνεία, της Λίλας Καφαντάρη, είναι λιτή, απλή, ουσιαστική. Χωρίς να μιμείται τις εικόνες του κειμένου, αλλά με την προσοχή περιστρεφόμενη, από χρόνο σε χρόνο. Όπως μεταφέρεις ένα φυτό, ανάλογα με τη φορά του ήλιου, όπως γεμίζεις το μπαλκόνι με φυτά, για να δημιουργήσεις ένα τείχος προστασίας ενάντια σε προσωπικές αγωνίες, όπως…όπως. Η θεατρική παράσταση, το Φύλλα της, που συνυπογράφουν συγγραφέας (Ανδρέας Φλουράκης), σκηνοθέτης (Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης) και ηθοποιός (Λίλα Καφαντάρη), εκτιμάται για το «φύλλο» θαλπωρής, με το οποίο περιβάλλει τους θεατές της. Ας επιστρέφουμε εκεί που μας προστατεύουν. Εκεί που νιώθουμε παιδιά ξανά. Φύλλα στο πάτωμα, ψύλλοι στ’ άχυρα. Και εμείς στο θέατρο.


* Ο μονόλογος Φύλλα της έγινε πρώτη φορά παράσταση το 2003 στο Θέατρο της Άνοιξης, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, με τη Λυδία Φωτοπούλου (παραγωγή του Θεάτρου του Νότου). Το έργο είχε μεταφραστεί στα αγγλικά και τα τουρκικά. Η τουρκική μετάφραση κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Mitos Boyut, ενώ στα ελληνικά το Φύλλα της κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιγόκερως.

Σκηνή Black Box: «Φύλλα της» του Ανδρέα Φλουράκη
σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Ερμηνεύει η Λίλα Καφαντάρη.
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Τζιάλλα
Έναρξη παραστάσεων: 8 Οκτωβρίου ‘10
Ημέρες & ώρες: Παρασκευή, Σάββατο. Κυριακή 21.00
Παρασκευή μεταμεσονύχτια στις 24.00

Θέατρο Επί Κολωνώ
τηλ: 210 5138067
fax: 210 5146169
Ναυπλίου 12 & Λένορµαν 94, Κολωνός
(μετρό μεταξουργείο)

Μέχρι την Κυριακή 24 Οκτωβρίου χρόνος υπάρχει...

"Τα μάτια αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη"...
Το μυαλωμένο χέρι, του Τάκη Κατσουλίδη, στο Μπενάκη

Το Σχέδιο του Γράμματος: η αυλαία της έκθεσης πέφτει αυτήν την Κυριακή, στις 18.00 το απόγευμα. Μέχρι τότε, όλα διατίθενται "ελεύθερα", στην κρίση και την έμπνευση του κοινού. Εξαιρετική η αίσθηση, που αποκομίζουν οι επισκέπτες, πόσο μάλλον αν είναι και γραφίστες. Αυτοί οι άστεγοι, της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας, βρήκαν επιτέλους το "θεό" τους, σε ναό. Στο Μουσείο Μπενάκη, της οδού Πειραιώς. Εκεί που κατοικεί το φρέσκο, το απλό, το ζωντανό. Από Το Σχέδιο του Γράμματος, στο αυτοσχέδιο συναίσθημα...

Στην έκθεση παρουσιάζεται η καλλιτεχνική πορεία του καλλιτέχνη μέσα από σχέδια και ψηφιακές εκτυπώσεις των γραμματοσειρών που δημιούργησε και ανασχεδίασε από το 1986 έως σήμερα. Επίσης εκτίθενται καλλιτεχνικές εκδόσεις με εικονογράφηση και γραμματοσειρές του ιδίου, όπως το Ημικύκλιο του Γιάννη Ρίτσου με 7 λιθογραφίες και την γραμματοσειρά Κατσουλίδης (Εκδόσεις Τ. Κατσουλίδη; 1989), Μάνη με 10 ξυλογραφίες και τη γραμματοσειρά Bodoni (Εκδόσεις Ν. Γρηγοράκη, 1992), Γένεσις με 7 χαρακτικά και τη γραμματοσειρά Γένεσις, (Εκδόσεις Ν. Γρηγοράκη, 1996), Θάλασσα Επαγγελίας του Τίτου Πατρίκιου με 7 λιθογραφίες και τη γραμματοσειρά Κατσουλίδης (Εκδόσεις; Τ. Κατσουλίδη, 2002) και το Άσμα Ασμάτων με 1 λιθογραφία και τη γραμματοσειρά Αυτοκρατορικά (Εκδόσεις Ταϋγέτη; 2007).
Πολύ καλή επίσης είναι η ιδέα να "αιωρείται", στον εκθεσιακό χώρο, βίντεο με συνέντευξη του Τάκη Κατσουλίδη. Ο καλλιτέχνης είναι πάντα παρών, και μέσα από τη φωνή του. Σαν σκιά στην πλάτη, την ώρα που αναλογίζεσαι την όποια αρμονία της κλίμακας και την ισορροπία των γραμμάτων, η φωνή από το βίντεο υπενθυμίζει ότι, το σημαντικό είναι να έχεις όραμα.

*Σύντομο Βιογραφικό:
Ο Τάκης Κατσουλίδης γεννήθηκε στη Μεσσήνη (το 1933). Σπούδασε χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι, με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Μαθήτευσε δίπλα στον Γιάννη Κεφαλληνό και στον διάσημο δημιουργό γραμμάτων Αντριάν Φρούτιγκερ. Την περίοδο 1971-1976 διετέλεσε διευθυντής της Σχολής Α.Τ.Ο. Δοξιάδη και από το 1978 ήταν καθηγητής της Σχολής Γραφικών Τεχνών του ΤΕΙ Αθήνας. Έχει εκπονήσει μεγάλα έργα για τις τράπεζες Hellenic Canadian Trust στον Καναδά, για την Atlantic Bank της Νέας Υόρκης και για τα υποκαταστήματα της Εθνικής Τράπεζας στο Σικάγο και την Φρανκφούρτη, όπως επίσης και την μεγάλη λιθογραφία στο Δημαρχείο του Βόλου. Το 2008 τιμήθηκε με βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο του ζωγραφικού και χαρακτικού του έργου.

Επιμέλεια έκθεσης: Δημήτρης Αρβανίτης, Παναγιώτης Χαρατζόπουλος

Μουσείο Μπενάκη-Κτήριο της οδού Πειραιώς
Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου 11854 Αθήνα, Τηλ: +30 210 3453111
*Σήμερα και αύριο, Σάββατο, η έκθεση είναι ανοιχτή στο κοινό 10.00-22.00
και την Κυριακή μέχρι τις 18.00.

Τι σημαίνει "δραματολόγος"; Ο Armin Kerber ξέρει

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ
What is a dramaturg?
με τον Γερμανό δραματολόγο Armin Kerber

Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου στα πλαίσια του επιμορφωτικού έργου του εγκαινιάζει ένα νέο τομέα δράσης διοργανώνοντας ένα Εργαστήριο Δραματουργικής Επεξεργασίας που απευθύνεται σε θεατρολόγους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Ο όρος δραματολόγος συχνά έχει περισσότερες από μία έννοιες ενώ ο ρόλος του διαφέρει ανάλογα με το θεατρικό σχήμα με το οποίο συνεργάζεται. Σκοπός του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. είναι να αναδείξει τη σημασία της συνεργασίας ανάμεσα στον θεωρητικό (θεατρολόγο) και τον πρακτικό (σκηνοθέτη).

Το συγκεκριμένο εργαστήριο θα καθοδηγήσει ο Γερμανός δραματολόγος Armin Kerber (Άρμιν Κέρμπερ) ο οποίος εργάζεται ως υπεύθυνος δραματουργικής επεξεργασίας σε μεγάλα ευρωπαϊκά θεατρικά σχήματα.

Στο συμπυκνωμένο διάστημα των τεσσάρων ημερών που θα διαρκέσει το εργαστήριο, θα παρουσιαστούν τρόποι με τους οποίους ένας επαγγελματίας δραματολόγος (στα γερμανικά: «Dramaturg») μπορεί να προσεγγίσει ένα θεατρικό έργο, σενάριο ή άλλο υλικό με στόχο τη δημιουργία μιας παράστασης.

Πιο συγκεκριμένα στο πλαίσιο του εργαστηρίου θα αναλυθούν ζητήματα όπως:

-ποιος είναι ο ρόλος του δραματολόγου στην προετοιμασία μιας παράστασης

-ποια η φύση της συνεργασίας του με τον σκηνοθέτη

-ποια τα στάδια προετοιμασίας μιας παράστασης

Οι συμμετέχοντες θα παρακολουθήσουν μαζί με τον διδάσκοντα δυο παραστάσεις που θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς συζητήσεων στο πλαίσιο του εργαστηρίου.

Επίσης θα ζητηθεί από τους συμμετέχοντες να έχουν διαβάσει συγκεκριμένα έργα που θα οριστούν από το διδάσκοντα.

Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί στην αγγλική γλώσσα στο NIXON BAR, το οποίο παραχωρείται ευγενικά για το σκοπό αυτό.

Οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να αποστείλουν βιογραφικό σημείωμα στα ελληνικά (η επιλογή θα γίνει από το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.) έως τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010 μέσω e-mail στο itigr@otenet.gr ή fax (210 33 03149).

Ημέρες εργαστηρίου: Πέμπτη 18 Νοεμβρίου έως Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Χώρος: NIXON BAR, Αγησιλάου 61Β, Κεραμεικός, http://www.nixon.gr/ (Μετρό: στάση Κεραμεικός)

Κόστος: 190€ & 170€ για τα μέλη του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.

Αποστολή βιογραφικών: έως τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πρόγραμμα Εργαστηρίου:

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

17:15 – 20:00 Εργαστήριο

21:00 ή 21.30 Παράσταση*

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

17:15 – 20:00 Εργαστήριο

21:00 ή 21.30 Παράσταση*

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

11.30 – 13.30 Εργαστήριο

Διάλειμμα

14.30-17.30 Εργαστήριο

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

11.30 – 13.30 Εργαστήριο

Διάλειμμα

14.30-17.30 Εργαστήριο


*Για την είσοδο στις παραστάσεις θα χρειαστεί η επίδειξη ατέλειας του συμμετέχοντα. Το Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. θα έχει αναλάβει την κράτηση των θέσεων.

Η παρακολούθηση της παράστασης δεν είναι υποχρεωτική, είναι όμως απαραίτητη για την εξέλιξη του εργαστηρίου.


ARMIN KERBER

Ο Armin Kerber σπούδασε Ψυχολογία και Κοινωνιολογία στην Χαιδελβέργη και το Βερολίνο.

Υπήρξε διευθυντής του Θεάτρου «Sadisten» (1983-87) και σκηνοθέτης και υπεύθυνος δραματουργικής επεξεργασίας στο Stadttheater Konstanz (1987-94), καθώς και συνεργάτης δραματολόγος στο Kampnagel Hamburg (1994-97).

Επίσης υπήρξε διευθυντής του Theaterhaus Gessnerallee της Ζυρίχης (1997-2004) και υπεύθυνος δραματουργικής επεξεργασίας στο Stadttheater της Βέρνης. Από το 2006 είναι επιμελητής του Κέντρου Paul Klee της Βέρνης και διδάσκει σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα στη Χαιδελβέργη, στη Ζυρίχη κ.ά.


Το εργαστήριο πραγματοποιείται με την ευγενική παραχώρηση του ΝΙΧΟΝ BAR

Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Σουλτάνη 19, 106 82 Αθήνα
T & F: +30 210 33 03149 & 210 33 06115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr
W: www.hellastheatre.gr

Hellenic Centre of the International Theatre Institute
19, Soultani str., 106 82 Athens , Greece
T & F: +30 210 33 03149 & 210 33 06115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr
W: www.hellastheatre.gr

Σεμινάρια Φωτογραφίας με τον Καμίλο Νόλλα

Αν η φιλοσοφία ήταν πάντα ένας τρόπος ζωής για τους ανθρώπους που ήθελαν να νικήσουν
την άγνοια, τότε η φωτογραφία είναι πλέον ο μόνος τρόπος για να νικήσουν την ασχήμια.

Ο Καμίλο Νόλλας, αθεράπευτος καταγραφέας της αληθινής ζωής από το 1992, προτείνει μια νέα οπτική φιλοσοφία με δάσκαλο το φακό και μαθητές τα ακροδάχτυλα.


Δεν είναι ανάγκη να είστε διαβασμένοι για να μετατρέψετε τη φωτογραφική μηχανή σε προέκταση του σώματός σας. Το μόνο που χρειάζεστε είναι μάτια ερμητικά ανοιχτά και ευρυγώνιο βλέμμα.

ΣΗΜΕΙΟ ΕΣΤΙΑΣΗΣ: Exile Films, 3ος όροφος, Αθηνάς 12, Μοναστηράκι

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ: Τρίτη 26 Οκτωβρίου στις 19:00

Δευτέρα 25/10, Οι "εαυτούληδες" στο Φλοράλ...

Ο ΝΕΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ με τίτλο «Εαυτούληδες»,
περιέχει 12 τραγούδια από την ομώνυμη συλλογή
του Γιάννη Σκαρίμπα
και διατίθεται αποκλειστικά με το βιβλίο
«Άπαντες στίχοι 1936-1970».

Παραγωγή-διάθεση: Εκδόσεις Νεφέλη, Οκτώβριος 2010

Επίσημη παρουσίαση: Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, 19:00 στο Floral (πλ. Εξαρχείων)

Μαθαίνοντας τη Braille, βλέπεις έναν άλλο κόσμο.

Braille γιατί:
-είναι το βλέμμα της κατανόησης, που μας φέρνει κοντά στον άλλον άνθρωπο και όχι το βλέμμα της έκπληξης.
-στην ουσία, οπτικά, το αλφάβητο απεικονίζεται με δύο κάθετες στήλες αριθμών, από τρεις κουκίδες η καθεμιά. Ώστε, διαβάζουμε: 1,2,3 από πάνω προς τα κάτω για την αριστερή στήλη και 4,5,6 από πάνω προς τα κάτω, για τη δεξιά στήλη αντίστοιχα.
-είναι οι συνδυασμοί των αριθμών που «γεννούν» τα γράμματα, όπως για παράδειγμα το Κ, που είναι το 1 και το 3, πατημένα ταυτόχρονα, στη γραφομηχανή.


Συνιστώ λοιπόν: ας μην τα ρίχνουμε στην τηλεόραση, δεν έχει γοητεία. Πώς; Μάλιστα. Ας ρίχνουμε τα μάτια μας σε κάτι, από το οποίο γεννιέται ένας λόγος, ένα ερέθισμα για την ψυχή. Διότι, και όπως -νάτο πάλι το φιλοσοφικό μου, με «επισκέφτηκε»- ο Κώστας Αξελός έχει επισημάνει, στο βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία, «ο λόγος, όντας το ιδιαίτερο γνώρισμα της ψυχής αυξάνει από μόνος του ακατάπαυστα· έτσι, βρίσκεται σε κίνηση, γι’ αυτό και αποτελεί το βαθύ νόημα της ψυχής, που με τη σειρά της φανερώνεται με το γίγνεσθαι του ανθρώπου. Η ψυχή δεν έχει βυθό γιατί η ζωή της είναι ο λόγος κι αυξάνει ακατάπαυστα επειδή τη διασχίζουν η άμπωτις και η φυρονεριά του λόγου» (σ. 226, Αθήνα 1974/76). Βέβαια, ως προς αυτό, να σημειωθεί ότι ο «λόγος» είναι, στον Ηράκλειτο, η (συμπαντική) σκέψη. Οπότε, πράγματι, η εκμάθηση της γραφής Braille- Μπράιλ ή Μπρέιλ-, όπως κάθε τι καινούριο, ενέχει γοητεία, ιδίως αν η δύναμη της εικόνας, σου κινεί τη σκέψη. Πέραν τούτου, όπως ανέφερα, μέσα από την επ-αφή με έναν δάσκαλο της Braille, δεν «επαφιόμαστε» σε στερεότυπα ξένων ιστοριών, αλλά ακούμε ιστορίες, στις οποίες συμμετέχουμε και γι’ αυτό «γίνονται» οι δικές μας ιστορίες. Όταν ακούς την ιστορία με το σκύλο στο μετρό, που δεν είδε η δασκάλα σου, τον χτύπησε κατά λάθος με το μπαστούνι και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσει το σοκ από τα γαβγίσματα του σκύλου, αυτομάτως αυτό σε αφορά. Και θα το έχεις υπόψη, την επόμενη φορά που θα δεις τυφλό άνθρωπο στο δρόμο. Είδες; Η ιστορία προσεγγίζει την πιο αφαιρετική ιδέα, του ανθρώπου, πρώτα και ύστερα έρχεται η ματιά. Γνωρίζοντας, υπάρχει προδιάθεση. (ενίοτε αυτό μπορεί να σημαίνει και αρνητική προδιάθεση, οπότε τότε το προσωπικό στερεότυπο ενισχύει το προηγούμενο, το στερεότυπο των άλλων). Φυσικά όμως. Υπάρχουν και οι αστείες ιστορίες. Ναι. Πήγε ο «Σάκης» στην Αντίπαρο; Προτού βγουν τα νέα μπλουζάκια με το “Sakis” στο στήθος φάτσα, έγινε και αυτό. Ε, τώρα παντρεύτηκε ο σοβαρός αιγόκερως, σου λέει, δε θα έρχονται, για να σκίσουν το ξένο, ας φορούν το δικό του, τιμητικά τουλάχιστον. Και στη Βουλή. Η Μπακογιάννη δεν είχε δηλώσει «ρουβίτσα»; Από τον Αξελό στον Σάκη, και ακόμη παρακάτω, η σκάλα είναι σαφώς ατελείωτη. Διότι, το «τηλεοπτικό» είναι αυτό που βλέπεις από μακριά, και παίζοντας με την απόσταση, πολλά μπορούν να συμβούν, στα ανεβοκατεβάσματα. Ανέμου σκορπίσματα. Όμως, τελικά η ποίηση υπάρχει παντού, όπου υπάρχει η σκέψη. Και δεν γράφεις τυχαία τις λέξεις, όπως δεν πατάς, τυχαία, τα πλήκτρα της γραφομηχανής Perkins Braille. Μια τέτοια στοιχίζει κοντά στα 800-900€, παρακαλώ. Υπάρχει βέβαια και ένα πρόγραμμα, που εγκαθίσταται στον υπολογιστή και με αυτό μπορεί κάποιος να εξασκείται. Για μένα, είναι υπέροχο, να απομνημονεύω αριθμούς. Για να βρω τις λέξεις ξανά. Ή μάλλον όχι: για να «ψάξω» τις λέξεις ξανά, αν αρκεστώ στην πρόταση του Ηράκλειτου, ερμηνευμένη από τον Κώστα Αξελό. Κ=1,3 Ω=2,4,5, Σ=2,3,4 Τ=2,3,4,5 και Α=1. Ξ=1,3,4,6 Ε=1,5 Λ=1,2,3 και Ο=1,3,5… έλα να κάνουμε τη braille μονοπάτι. Για λάτρεις μηνυμάτων, που χρίζουν αποκρυπτογράφησης. Θα μιλάμε με αριθμούς και δε θα το πιάνει κανείς. Θα το πιάνεις εσύ, που έχεις «πιάσει» ήδη το νόημα για τα καλά και με την καλή των δακτύλων: με την ψίχα, γιατί έτσι έχω βρει, έχω μάθει να το ξεχωρίζω στη νοηματική. Επειδή βιώνεις το κοινωνικό, όχι μόνο ως ψυχολογικό αλλά και ως εκπαιδευτικό. Και ίσως να μας δοθεί κάποια στιγμή και αυτή η δυνατότητα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης. Με ουσία και χωρίς τοξικά, υποκοριστικά και «ευχάριστα» όντα του πλανήτη «έξω από εδώ». Όχι είμαστε εδώ, και μαθαίνοντας να μεταφράζεις τη Braille, είναι σαν να είσαι πάνω σε λάσπη μετά τη βροχή: για να μην βυθιστούν τα παπούτσια, πας με τη διαίσθηση. Με το ένστικτο. Κάπως έτσι αναγνωρίζεις και τη λέξη με τα καινούρια γράμματα, που έμαθες. Εμπειρία! Τώρα αν αυτό, συμψηφίζεται θετικά, στα προσόντα ενός βιογραφικού, ε καλά… όπως το μάστερ με άριστα. Αν αποφασίζαμε τι να ζήσουμε, με βάση την εταιρική πραγματικότητα, αχ αυτά τα τηλεοπτικά σύνορα. Την ωραία ατάκα, την τσάκωσα χτες στην Αμελί (Νετ): «εσύ δε θα γίνεις λαχανικό. Και η αγκινάρα έχει ψυχή». Oui. En avant la manif-i-estation. Με αγάπη.

Φάρος Τυφλών, Αθηνάς 17, 210-9415 222
Με το Α2 είναι η στάση Χρυσάκη.
Στο Saturn – η κάθετος- αλλά στο λέω μην πας στην τουαλέτα του Σατούρν. Γυναικών βλέπεις, μεγάλη πόρτα, και σε περιμένει μία μόνο και είναι αναπήρων. Κρίμα που άνοιξε και σε εποχή πολιτισμού. Μια τουαλέτα τσιγκουνεύτηκαν;

Λογαριασμός εθνικής για όποιον θέλει:
153/480062-12

Δευτέρα 25/10, στις 19.00 στον Ιανό: διεισδύοντας στη σκέψη του κ. Μέλλον

Υπάρχει και ένα Κοντέινερ αλλιώτικο από τα άλλα.

Από τα περιθώρια της μνήμης στα όρια της διήγησης. Σκέφτομαι μπροστά, θυμάμαι πίσω στο χτες. Στο χτες απροσδιορίστου χρόνου. Την ίδια στιγμή δίπλα μου, το μικρό καναρίνι μασουλάει ένα φτερό στο στόμα. Και το χιούμορ δριμύτερο και εντονότερο πηγάζει από τα πέριξ. Παίζοντας με τις λέξεις. Από το χτες και σε εκείνα που έμειναν, η εικόνα επανέρχεται στο σήμερα: στο «σπαγκοραμμένο» μου καναρίνι, που πετά φτερά, για να τα τρίψει ξανά και να ράψει σπάγκο. Τι ωραία η φυσική όραση-έκπληξη, ενώ το χιούμορ δηλώνει πάντα παρόν. Μένοντας στο τώρα της ειρωνείας, στο δώρο της απρόσμενης σύμπτωσης, εικόνας και γλώσσας, απ’ τη φυσική όραση μεταφέρομαι στην άλλη όραση «που έρχεται από μακριά» και συμβαίνει με ένα κλικ. Γυρίζω στη γλώσσα της αξεπέραστης «τηλεόρασης» και σε όποια στιγμιότυπα της εβδομάδας έτυχε να πάρει το μάτι. Κοιτώ στα παρεπόμενα των φράσεων, στα περιεχόμενα, ενδεικτικά. Μπροστά είναι μια φράση αξεπέραστης ρητορείας, που αφορά σε άλλου τύπου σπάγκους. «Όπου πάει, έχει ένα ελάττωμα, να αφήνει πίσω πεπραγμένα». Δεν είναι ο Μομπίλ, το άτακτο καναρινάκι. Αυτός ο βιολογικός καλλιεργητής, των νέων φράσεων στη γλώσσα, «ποιεί το σόκιν», κοινώς, βγαίνει για τζόκιν, στα νεύρα των άλλων, ξεστομίζοντας χαριτωμένες απαντήσεις. Μάχη Τσεκουράτα, ιδού το νέο έπος αοιδών αιωνίων. Εκείνων των πολιτικών που μιλούν αβανταδόρικα για μια θέση στο πάνελ. Τι ορίζει η πραγματικότητα και τι το όνειρο στη διεκδικητική γλώσσα της τηλεόρασης; Όλα είναι αναπόσπαστα ένα, όπως στο όνειρο. Διότι, όπως στο μηχανισμό του ονείρου δεν υπάρχει η λογική αντίθεση, του καλού και του κακού, αντίστοιχα, στη μηχανική τηλεοπτική γλώσσα, δεν υπάρχει συνείδηση ούτε λογική. Όπως στο όνειρο, οι εικόνες εναλλάσσονται, η μία από την άλλη, διαδοχικά και εκτός λογικής, χωρίς να εκπλήσσουν, αντίστοιχα και στην τηλεόραση, απαντήσεις εντυπωσιασμού και άνευ ουσίας γίνονται αποδεκτές χωρίς έκπληξη. Ακούγονται όλα με φυσικό τρόπο. Τόσοι διαγωνισμοί κινητών με μηνύματα, και να μη γίνει ένας, «ψηφίστε τον πολιτικό που θέλετε να φύγει πρώτος από το πάνελ»…απορώ.

Ότι το container ακόμη έχει χώρο, είναι γνωστό. Υπάρχει αυτό-κολακεία για όλους. Αρκεί όλοι να πιάσουν από ένα σκοινί, να πάρει μπρος το γαϊτανάκι, κι ας είναι καπελωμένο «εκ των άνω». Με τη στήριξη των τύπων ΕΣΡ, χαρίζονται παντόφλες βρε. Και πάλι θα σύρουν το χορό, και πάλι θα ορθοποδήσουν, θαύμα θα πεις, όντως συμβαίνει. Από «Άρτο και θεάματα» θα σημάνει «ανταρτοπόλεμος», από μια άλλη οπτική, αντί του άρτου πόλεμος. Εφόσον «no mango no tango» -ούτε χρήμα ούτε χορός-, το κέφι της ψευδαίσθησης ανάβει με μια αντιπαράθεση «οιονεί», εξ αποστάσεως και με μπαγιάτικες τσαντίλες-πείσματα. Κι ύστερα μας φταίνε τα όνειρα.

Κοιμάμαι και ξυπνώ, φαντάζομαι και ελπίζω. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι φανταστική. Υπάρχουν, δεν υπάρχουν, άλλωστε, τα πραγματικά πρόσωπα. Εδώ container, βαλίτσα εκτονώσου, κιλά να δουν τα μάτια σου, μάσκες Βενετίας και δε συμμαζεύεται. Ένα σώμα στην απέξω τρίβει την πανσέληνό του, τη δυσκολία με την ευκολία, λοξοδρομεί από την πορεία και πάλι επιστρέφει. Ακόμη και αν υπάρχει πολλή μοναξιά εκεί έξω. Ακόμη και αν τα χέρια δε σηκώνουν άλλη βαλίτσα, ακόμη και αν η χάρη της βιολέτας έπαψε να προσελκύει, ακόμη αν μερικοί δεν το εμπέδωσαν. Ευτυχώς που έχουμε τις «επιστροφές φόρων», τις δικές μας επαφές, να συζητάμε και να υπάρχει ρυθμός, ακόμη και στις ακροβασίες. «Του ύψους ή του βάθους», είναι ο τίτλος του άρθρου του Νάνου Βαλαωρίτη, στο «Κοντέινερ», του Οκτωβρίου, το οποίο κυκλοφορεί «ελεύθερο» στο κέντρο της Αθήνας. Πολλά είναι τα ωραία κείμενα, ωστόσο, ευρηματικά και χιουμοριστικά, όπως της Λένας Κιτσοπούλου και του Ηλία Μαρμαρά.

Και το ερώτημα είναι: ποιος είσαι όταν βλέπεις τηλεόραση και ποιος όταν διαβάζεις; Προφανώς, από αυτό και μόνο, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για ένα συνεκτικό άνθρωπο, κυρίως σήμερα. Νύξεις για αυτή τη δυσκολία, να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου, ως συνεκτικό άνθρωπο, έκανε και ο Νάνος Βαλαωρίτης, στη βραδιά που του αφιέρωσε το περιοδικό «διαβάζω», την Τρίτη 12 Οκτωβρίου, που μας πέρασε. Θυμάμαι σχετικά μια φράση του Φουκώ, και γελώ, επειδή ο Νάνος λέει, να μην διαβάζω βιβλία, που με «διαφθείρουν»… κι όμως, ακόμη και διαφθορέας, ο Φουκώ είναι υπέροχος: «μη με ρωτάτε ποιος είμαι και μη μου λέτε να παραμείνω ο ίδιος: αυτή είναι μια ληξιαρχική ηθική· διέπει τα δημόσια έγγραφά μας. Ας μας αφήνει τουλάχιστον ελεύθερους όταν γράφουμε», από Την αρχαιολογία της Γνώσης, εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 1987. Το καναρίνι στο δεξί ώμο τσιμπά κάτι από λαιμό κι εγώ σκέφτομαι ότι πάλι μακρηγόρησα, μες στην ελευθερία της γλώσσας.

*photo Dina Kafiris, από την εκδήλωση της Τρίτης 12.10.2010, στη Στοά του Βιβλίου.

Belluard Bollwerk International Festival : 18/10 deadline

Belluard Festival 2011, Προθεσμία: 18 Οκτωβρίου – Παραστατικές Τέχνες

To Belluard Bollwerk International Festival και το Migros Culture Percentage αναζητούν έργα που μπορούν να θέσουν σε κίνηση την ελπίδα, περφόρμανς πειραματικής μορφής, που θέτουν υπό αμφισβήτηση πρακτικές ή αποτελούν τολμηρές προσκλήσεις για την πόλη και τους κατοίκους της.
Η ελπίδα ως εφεύρεση, ως κίνηση, ως αλλαγή, ως χορογραφία, ως όνειρο, ως πιθανότητα, ως επανάσταση, ως φιλοξενία, ως δράση… Η πρόσκληση απευθύνεται σε καλλιτέχνες διαφόρων ειδικοτήτων, κατοίκους του Φράιμπουργκ και μη, μεμονωμένους καλλιτέχνες ή ομάδες καλλιτεχνών.
Οι επιλεγείσες προτάσεις θα παρουσιαστούν στο πλαίσιο του προγράμματος του Belluard Festival 2011 και θα αναπτυχθούν περαιτέρω κατά τη διάρκεια ενός residency στο Φράιμπουργκ με τη συνεργασία ειδικών από άλλους τομείς.

Όροι συμμετοχής:
· Κάθε πρόταση πρέπει να παρουσιαστεί το πολύ σε 3 σελίδες Α4 (συμπεριλαμβανομένων σχεδίων, εικόνων κτλ) και να συνοδεύεται από προϋπολογισμό και προσωπικές πληροφορίες (όνομα, διεύθυνση ταχυδρομική και ηλεκτρονική, τηλέφωνο)
· Οι αιτήσεις πρέπει να είναι σε Αγγλικά, Γερμανικά ή Γαλλικά
· Για κάθε επιλεγμένη πρόταση, οι διοργανωτές προσφέρουν μία μίνιμουμ καλλιτεχνική αμοιβή ύψους 2.500 Ελβετικών φράγκων και επιπλέον προϋπολογισμό για την παραγωγή του έργου και την παρουσίασή του κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ.
· Οι προτάσεις πρέπει να αποσταλούν ταχυδρομικώς έως τις 18 Οκτωβρίου στη διεύθυνση Belluard Bollwerk International, Contest 2011, PO Box 214, 1701 Fribourg, Switzerland ή στο info@belluard.ch , με θέμα ‘CONTEST 2011’. (12 μμ ώρα Ελβετίας το αργότερο)

Για περισσότερες πληροφορίες, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκεφθούν την ιστοσελίδα http://www.belluard.ch/en/node/434

source:

http://www.busart.org/2010/09/27/belluard-festival-2011/

*photo: από τις αγαπημένες που έχω τραβήξει, και είναι από παράσταση στο Badminton.

Au bla-bla avec Éric Fottorino...Παίζουμε Lego;

Au bla-bla avec Éric Fottorino
Στο μπλά μπλά με τον Ερίκ Φοτορινό

Ξεκίνησε από περιέργεια. Και εξελίχτηκε από την ανάγκη να υπάρξει συνέχεια, μετά του κειμένου βίος. Διότι, το Lego και η συναρμολόγηση δεν αφορούν τελικά παρά στην ίδια ανάγκη, να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του κόσμου, εντός και εκτός συνόρων, ακόμη και αν εξαρχής, με βάση τη συνθήκη και τους κανόνες, γνωρίζουμε ότι όλα θα είναι αποσπασματικά. Και όμως, αρκεί που ένας Γάλλος, καθόλου τυχαίος αλλά αντιθέτως πολυάσχολος και πολυπράγμων, ο διευθυντής της "Le Monde" είναι τόσο ανοικτός, προσιτός, οικείος. Η ελπίδα έρχεται από τους συγγραφείς και γι' αυτό, στις Εκδόσεις Πόλις, που έχουν εκδώσει τα Κινηματογραφικά Φιλιά, του Ερίκ Φοτορινό, έχουν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι. Μακάρι, το παιχνίδι αυτής της συναρμολόγησης να συνεχιστεί, να μη μείνουμε ποτέ χωρίς Lego, δηλαδή, χωρίς κίνητρα για παιχνίδι και πράξη...

Comment avez-vous pensé à ecrire ce livre, Baisers de cinéma, et combien de temps avez-vous gaspillé pour son ecriture?
Πώς σκεφτήκατε να γράψετε αυτό το βιβλίο, τα Κινηματογραφικά Φιλιά, (σημ. στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση της Άννας Δαμιανίδη) και πόσο χρόνο ξοδέψατε για τη γραφή του;

J'ai écrit ce livre au milieu des années 1990 sans réussir à la terminer, puis je l'ai repris au début des années 2000. Je voulais raconter l'histoire d'une passion entre un homme et une femme, et de les plonger l'un et l'autre dans le monde magique du cinéma où l'on ne sait plus ce qui appartient au vrai ou à la fiction.

Έγραψα αυτό το βιβλίο στα μέσα της δεκαετίας του 1990 χωρίς να κατορθώσω να το ολοκληρώσω, και έπειτα το ξανάπιασα στις αρχές του 2000. Ήθελα να διηγηθώ την ιστορία ενός πάθους ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, και να τους βυθίσω μέσα στο μαγικό κόσμο του κινηματογράφου, όπου πλέον δεν γνωρίζουμε τι ανήκει στην αλήθεια και τι στη φαντασία.

J' ai aimé beaucoup l' atmosphère dans votre roman mais la fin était bizarre, courte. Comment et pourquoi avez-vous pris cette decision?
Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα στο μυθιστόρημα αλλά το τέλος ήταν περίεργο, σύντομο. Πώς και γιατί το αποφασίσατε;

Je crois que Gilles et Mayliss étaient parvenus au terme de leur histoire.
Νομίζω ότι ο Ζιλ και η Μεϊλίς πέτυχαν στο διάστημα της ιστορίας τους.

Qu' est-ce que l' amour à votre avis?
Τι είναι η αγάπη κατά τη γνώμη σας;

C'est une rencontre qui dure avec le temps.
Είναι μια συνάντηση που διαρκεί με το χρόνο.

On est dépendant, c' est à dire, on est amoureux?
Είμαστε εξαρτημένοι, δηλαδή, είμαστε ερωτευμένοι;

On est dépendant mais on l'accepte, c'est cette dépendance qui permet de mesurer les sentiments.
Είμαστε εξαρτημένοι αλλά το δεχόμαστε, αυτή η εξάρτηση είναι που επιτρέπει να μετράμε τα συναισθήματα.

On doit garder la distance si on veut préserver notre identité?
Πρέπει να τηρήσουμε την απόσταση αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας;

Oui, si on est capable!
Ναι, αν είμαστε ικανοί.

Les coupures des journaux vous inspirent à écrire?
Τα αποκόμματα των εφημερίδων σας εμπνέουν για να γράψετε;

Non, mon inspiration est étrangère au journalisme et au contenu des journaux.
Όχι, η έμπνευσή μου δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφία ούτε με το περιεχόμενο των εφημερίδων.

Quant à la situation contemporaine de la presse et surtout en ce qui concerne le monde, quoi pensez-vous comme journaliste e après, comme écrivain?
Ως προς τη σύγχρονη κατάσταση του τύπου και ιδίως σε ό,τι αφορά στον κόσμο, τι σκέπτεστε πρώτα ως δημοσιογράφος και ύστερα, ως συγγραφέας;

Nous vivons une révolution et une mutation, dans l'économie de la presse et dans le mode de consommation de l'information. L'écrivain a l'impression de vivre dans un monde de science fiction!
Ζούμε μία επανάσταση και μία αλλαγή, στην οικονομία του τύπου και στον τρόπο με τον οποίο «καταναλώνεται» η πληροφορία. Ο συγγραφέας έχει την εντύπωση ότι ζει μέσα σε έναν κόσμο επιστημονικής φαντασίας.

Qu' est-ce que la crise economique -de la Grèce- signifie pour vous?
Τι σημαίνει η οικονομική κρίση της Ελλάδας για εσάς;

Cette crise me confirme dans l'idée que nous devons renforcer nos institutions européennes et nos coopérations.
Αυτή η κρίση μου επιβεβαιώνει την ιδέα, ότι πρέπει να ενισχύσουμε τα ευρωπαϊκά ιδρύματα και τις συνεργασίες μας.

Ecrivez-vous un nouveau livre/roman pour l' instant? De quoi s' agit-il?
Γράφετε ένα νέο βιβλίο, μυθιστόρημα αυτήν την περίοδο; Περί τίνος πρόκειται;

Je publierai un roman en 2011, Le Dos crawlé, une histoire d'enfants qui se méfient du monde des adultes.

Θα εκδώσω, το 2011, ένα μυθιστόρημα, Le Dos crawlé ((Η) πλάτη σε κρόουλ).
Είναι μια ιστορία παιδιών, τα οποία δυσπιστούν για τον κόσμο των ενηλίκων.

Le sport du crawl rend le dos fort. D' après ce titre, quoi voulez-vous montrer?
Το άθλημα του κρόουλ κάνει την πλάτη δυνατή. Με αυτόν τον τίτλο, τι επιθυμείτε να δείξετε;

Nager le dos crawlé, c'est avoir confiance dans les hasards de la vie car on ne sait jamais vers où l'on se dirige exactement. Le crawl est une nage libre, une nage de liberté. Et sur le dos, on peut voir le ciel.
Κολυμπώντας με την πλάτη σε κρόουλ σημαίνει να έχεις εμπιστοσύνη στους κινδύνους της ζωής, επειδή ποτέ δεν γνωρίζουμε προς τα πού ακριβώς κατευθυνόμαστε. Το κρόουλ είναι το ελεύθερο κολύμπι, ένα κολύμπι ελευθερίας. Και πάνω στην πλάτη μπορούμε να δούμε τον ήλιο.

Vous avez voulu consacrer votre neuvième roman, L'Homme qui m'aimait tout bas, à votre père adoptif. A qui vous allez consacrer Le Dos crawlé? A tous les enfants du monde?
Ήταν επιθυμία σας να αφιερώσετε το 9ο μυθιστόρημά σας, L'Homme qui m'aimait tout bas στο θετό πατέρα σας. Σε ποιον θα αφιερώσετε το βιβλίο σας, Le Dos crawlé (Η)Πλάτη σε Κρόουλ; Σε όλα τα παιδιά του κόσμου;

Oui, aux enfants qui veulent croire dans les promesses de l'existence.
Ναι, στα παιδιά που επιθυμούν να πιστεύουν στις υποσχέσεις της ύπαρξης.


Merci beaucoup.
Σας ευχαριστώ πολύ.

και από τη μικρή περιήγηση στο διαδίκτυο επέλεξα αυτό, για να ακουστεί και έτσι η φωνή του:

Τετάρτη και 13 έως 19/10: Δεν έχει ωραίες εικόνες

Η «Πάνδημος Ηώς»
παρουσιάζει το έργο της Γερτρούδης Στάιν
«ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ»
Θέατρο Τέχνης–Υπόγειο
13 Οκτ.-19 Οκτ. 2010

Το θεατρικό κείμενο Δεν έχει ωραίες εικόνες γράφτηκε μεταξύ 1908-1912 και είναι το πρώτο θεατρικό κείμενο της Γερτρούδης Στάιν που ανεβαίνει στην Ελλάδα.

Την παράσταση σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη.
Τον μοναδικό ρόλο ερμηνεύει η Δήμητρα Χατούπη.

Η μετάφραση είναι του Αντώνη Γαλέου, τα σκηνικά και κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, ο Νέστωρ Κοψιδάς έχει αναλάβει τη μουσική επιμέλεια, την κίνηση επιμελείται και συμμετέχει η Μαρίζα Τσίγκα. Τους φωτισμούς σχεδίασε ο Γιώργος Τέλλος.

Το έργο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ θα παρουσιαστεί από την Πάνδημο Ηώ στις 13 Οκτωβρίου στο Θέατρο Τέχνης–Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα, τηλ. 210-3228.706) όπου και θα παίζεται για 7 συνεχόμενες παραστάσεις έως τις 19 Οκτωβρίου.

Δύο γυναίκες.
Θα μπορούσαν να είναι η ίδια η Γερτρούδη Στάιν και η επί σαράντα χρόνια σύντροφος της, Αλις Τόκλας. Θα μπορούσαν να είναι απλώς δύο γυναίκες που αγαπιούνται και ζουν εδώ και πολλά χρόνια μαζί.
Ανάμεσά τους, ο χρόνος.
Που κυλάει φθείροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Και πρώτα και πάνω απ΄όλα, τον ίδιο τον έρωτα.

Η Γερτρούδη Στάιν μετατρέπει την αγωνία και τον πόνο που της γεννάει το πέρασμα του χρόνου, σε θεατρική πράξη. Παίζοντας με την ίδια την έννοια του θεάτρου, προσπαθεί να ανακαλύψει αν η «ζημιά» που κάνει το πέρασμα του χρόνου έξω και μέσα μας, έχει κάποια θεραπεία...ή κάποιο νόημα...
«Ποιά είναι η απάντηση; Κι αν είναι έτσι, ποιά είναι η ερώτηση;», όπως είπε και η συγγραφέας πριν αφήσει την τελευταία της πνοή.
Βέβαιο είναι, ότι στο εξαιρετικό, ακόμα και σήμερα πρωτοποριακό κείμενο της Στάιν, δεν υπάρχει απάντηση, δεν υπάρχει ερώτηση, υπάρχει μόνο παιχνίδι, ένα τρελό, μαγικό παιχνίδι με τις λέξεις και τις εικόνες.

Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα
Εισιτήρια: 15 ευρώ, 10 ευρώ φοιτητικό, ατέλειες
13 Οκτωβρίου έως 19 Οκτωβρίου στις 9.15μμ

Το Άστρο της Ημέρας κατοικεί στο Πλανητάριο

Είναι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν ότι η οθόνη-θόλος του Πλανηταρίου δεν είναι απλά τεράστια. Είναι τέρας, και μάλιστα έκτασης 950 τ.μ. (δηλαδή όσο δυόμισι γήπεδα του μπάσκετ). Είναι στην επίσης ευχάριστη θέση να ανακοινώσουν, ότι Το Άστρο της Ημέρας, που ξεκίνησε την Ευρωπαϊκή εβδομάδα Διαστήματος- άλλο και τούτο πάλι- εξακολουθεί να κατοικεί στο Πλανητάριο, περιμένοντας τους θεατές του, μικρούς και μεγάλους. Έγραψα, σε ένα προηγούμενο κείμενο, «Μεγαλώσαμε Άρη. Δική σου γη». Άρεσε σε ένα φίλο πολύ, και μου είπε να το βάλω σε ποίημα σκέτο… Άντε, να προσθέσω: «Ο ήλιος ξέρει. Αλλά δεν πρέπει ακόμη να ζεστάνει».


Τι είναι;
Μια ψηφιακή παράσταση για τον Ήλιο, τον παντοκράτορα, το «δραστήριο άστρο».
Και πόσο αράζω;
Διαρκεί όσο ένα aerobic, 40 λεπτά, για να βρεις επιτέλους αυτή τη θέση στον ήλιο.
Πώς κι έτσι, έργο για τον ήλιο;
Από τους αρχαίους πολιτισμούς της Αιγύπτου και των Μάγια έως τα επίγεια διαστημικά τηλεσκόπια της τελευταίας τεχνολογίας, ο ήλιος εμπνέει. Σέξι, καυτό το άστρο και επικίνδυνο.
Επιστημονικά λέει κάτι;
Η αέναη εμφάνιση και εξαφάνιση των ηλιακών κηλίδων, η ασταμάτητη ροή του ηλιακού ανέμου, οι τεράστιες εκροές ύλης από το στέμμα του, η παραγωγή ενέργειας στο εσωτερικό του, όλα αυτά δεν είναι απλώς «κάτι».
Δήλωση εύκαιρη υπάρχει;
Ναι, του διευθυντή του Πλανηταρίου κ. Διονύση Σιμόπουλου: «πρόκειται για την καλύτερη παράσταση που δημιουργήσαμε τα τελευταία εφτά χρόνια. Είναι μία παράσταση σπονδυλωτή, η οποία παρακολουθεί τον Ήλιο, από τη γέννησή του ως το θάνατό του και από τους αρχαίους πολιτισμούς της Αιγύπτου και των Μάγια ως τα τελευταίας τεχνολογίας επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια».

Εντάξει. Πότε;
Σάββατο και Κυριακή: στις 13.30 και 16.30
Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή στις 19.30

Και για να ξέρουμε:
Για τη δημιουργία της παράστασης αυτής συνεργάστηκαν οι: Παναγιώτης Σιμόπουλος (Σενάριο-Σκηνοθεσία), Αναστάσιος Κ. Κατσάρης (Μουσική και sound design), Χρήστος Σιμαρδάνης και Αφροδίτη Σημίτη (Ελληνική Αφήγηση), Τομ Αλεξόπουλος (Αγγλική Αφήγηση), Διονύσης Σιμόπουλος (Επιστημονική Επιμέλεια), Μάνος Κιτσώνας (Τεχνική Διεύθυνση) και Αλέξης Δεληβοριάς (Επιστημονικός Συνεργάτης). Συμμετείχαν επίσης και οι Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (Ηλεκτρική Κιθάρα) και το γκρουπ Trip 2 Thyme στο τραγούδι των τίτλων «Make A Wish» (Δημήτρης Γιαννόπουλος και Βάσω Δημητρίου).

ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ
Λ. Συγγρού 387 - 175 64 Π.ΦΑΛΗΡΟ
Τηλ: 210 9469600
Fax:210 9417372
Email: admin@eugenfound.edu.gr

Μια εικόνα 1000 λέξεις: στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

Το ξεχασμένο παρελθόν της Ευρώπης
Η κοιλάδα του Δούναβη, 5000-3500 π.Χ.
&
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τα Βαλκάνια κατά τη Νεολιθική εποχή

Πήλινο σχηματοποιημένο ανθρωπόμορφο ειδώλιο, με πήλινους βώλους
ή χαλίκια στο κοίλο εσωτερικό του (κουδουνίστρα;)
Σπήλαιο Θεόπετρας Τρικάλων
Τελική Νεολιθική περίοδος (4500-3200 π.Χ.)


Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας Νότιας Ελλάδας: ΘΕΟΠ390/92


Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Μέγαρο Σταθάτου
Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1
210- 7228321-3

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-17.00
Κλειστά τις Τρίτες
Πέμπτη 10.00-20.00 *Ειδικά στις 14.10.2010 και με ελεύθερη είσοδο
Από το Νοέμβριο κάθε Πέμπτη στις 18.00 και κάθε Κυριακή στις 12.00
(με το εισιτήριο εισόδου) παραδίδονται δωρεάν ξεναγήσεις στο κοινό

Μέχρι 10 Ιανουαρίου 2011

Και τα ειδώλια είχαν τη δική τους ιστορία...

Το ξεχασμένο παρελθόν της Ευρώπης
Η κοιλάδα του Δούναβη, 5000-3500 π.Χ.
&
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τα Βαλκάνια κατά τη Νεολιθική εποχή

«Μεγαλώσαμε Άρη».
Δική σου, Γη

Επειδή στη μυθολογική ιστορία της Ελλάδας ανέκαθεν η πέτρα είχε έναν καίριο ρόλο. Επειδή, σήμερα, βλέπουμε τις διαμορφώσεις-μεταμορφώσεις της Νεότερης Νεολιθικής, της Χαλκολιθικής ή της Τελικής Νεολιθικής εποχής, μελετώντας, συγκριτικά, διάφορα νεολιθικά αντικείμενα του ξεχασμένου παρελθόντος, όπως είναι τα εξής: χρυσά ανθρωπόμορφα κοσμήματα, «εξωτικά» βραχιόλια από όστρεο σε ρόλο εξουσίας και γοήτρου, πήλινα ειδώλια, αγγεία, σκεύη και χάλκινοι πέλεκες. Επειδή όλα αυτά τα αντικείμενα εκπλήσσουν και προκαλούν τον επισκέπτη της έκθεσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, αρχής γενομένης από τα ονόματα των πολιτισμών τους. Οι «Cucuteni», «Hamangia», «Gumelnita» και «Vinča» παραπέμπουν σε αγνοημένες δυνάμεις, που πλέον παρουσιάζονται ολοζώντανες, μέσα από μια συλλογή 200 και άνω νεολιθικών δημιουργημάτων, από 22 μουσεία της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας και της Δημοκρατίας της Μολδαβίας. Σε συνεργασία με αυτούς τους φορείς, το Institute for the Study of the Ancient World του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης ανέλαβε τη διοργάνωση της έκθεσης. Το ευτύχημα, όμως είναι ότι, σε αυτούς τους θησαυρούς, τους 200 και άνω της Διεθνούς Σύμπραξης, έρχονται να προστεθούν άλλοι 90 πλέον, ελληνικής νεολιθικής καταγωγής. Και το δικό μας, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, έβαλε το «λιθαράκι» του…

Γι’ αυτούς τους προαναφερθέντες λόγους, αλλά και για ακόμη εκτενέστερους, ένα πέρα(σ)μα και ακόμη περισσότερα στη διεθνή έκθεση Το ξεχασμένο παρελθόν της Ευρώπης, Η κοιλάδα του Δούναβη, 5000-3500 π.Χ., που φιλοξενείται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή και στο νέο, εμπλουτισμένο τμήμα της, Οι σχέσεις της Ελλάδας με τα Βαλκάνια κατά τη Νεολιθική εποχή, υλοποιημένο σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, είναι αυτό που οφείλει, κάθε άνθρωπος στον εαυτό του. Οφείλει στη συνείδησή του. Από τον αρχαίο μύθο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, όταν έπεφταν πετραδάκια και γεννιόντουσαν «Έλληνες», άντρες από τη βολή του Δευκαλίωνα και γυναίκες από τη βολή της Πύρρας, καθότι το όνομα «Έλλην» προέρχεται από το «λας», που σημαίνει «πέτρα», μέχρι σήμερα, στη σύγχρονη εποχή, διαπιστώνουμε ότι πέτρες υπάρχουν παντού: νοητά, μέσα σε μεταφορές και παροιμίες, αλλά και φανερά, σε εργαλεία και σκεύη. Δε μένει παρά να ενσκήψουμε σε αυτόν τον διπλό, συμβολικό και ρεαλιστικό, πολιτισμό της πέτρας, ή αλλιώς, σε αυτό το κοινό, κληρονομικό χάρισμα της Ευρώπης, που ακούει στο όνομα «Νεότερη νεολιθική» εποχή και αναφέρεται κυρίως στην 5η και 4η χιλιετία π.Χ., όταν οι κατοικίες ήταν από ξύλο, πηλό και λίθο. Ώστε, λοιπόν, ο Dr, Aleksander Minchev, από το Μουσείο της Βάρνας, στη Βουλγαρία, δίκαια επισήμανε ότι, «η αρχαιολογία σε αντίθεση με την ιστορία μπορεί να σου δώσει μια εντελώς διαφορετική οπτική». Διότι, σκέφτομαι, στην επαφή με ένα «στίγμα» της αρχαιότητας, μοιραία υπάρχει μια επανασύνδεση με το μυστικιστικό και την τελετή του τότε, τη στιγμή που, για παράδειγμα, ένα αγγείο-οικιακό ομοίωμα με 7 ειδώλια διασώθηκε από τις φλόγες και υπερέβη τον κίνδυνο της φωτιάς και του αδιαχώριστου.

Αυτό το αδιαχώριστο και κυκλικό πλέγμα που, σχηματικά, παριστάνεται με μία σπείρα, παρατηρείται να κοσμεί πολλά από τα αντικείμενα της έκθεσης. Όχι τυχαία, ίσως να υποθέσει κάποιος. Διότι, υπάρχουν ερμηνείες για την περίφημη «coincidentia oppositorum», αυτή τη διαβολική σύμπτωση των αντιθέτων και αφορμή να αποδίδεται, ακόμη και στη φωτιά, ένα συμβολικό περιεχόμενο. Σαφώς, αυτή η σύμπτωση των αντιθέτων θυμίζει και Ηράκλειτο. Ειδικότερα, γνωρίζουμε την ερμηνεία του Διογένη του Λαέρτιου, για τον Ηράκλειτο, όπως μας την έχει παραδώσει ο Κώστας Αξελός (Κώστας Αξελός Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία, εκδόσεις Εξάντας, μτφρ. Δημήτρης Δημητριάδης, Αθήνα 1974/76), ότι «η φωτιά μετατρέπεται σε νερό και το νερό σε γη, αυτός είναι ο δρόμος που κατεβαίνει στη γέννηση του κόσμου, με τον πόλεμο και τη διχόνοια». Όμως, υπάρχει και ο δρόμος που «ανεβαίνει» προς την εκπύρωση (πυρκαγιά) και την ομόνοια, και αυτός έχει την αντίστροφη πορεία: η γη μετατρέπεται σε νερό και το νερό σε φωτιά. Οι τότε κάτοικοι των Βαλκανίων, λοιπόν, και της κοιλάδας του Δούναβη, έχει διαπιστωθεί ότι έκαιγαν τα σπίτια τους, για να χτίσουν μετέπειτα άλλα, επάνω στις στάχτες των παλιών. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη όσα γνωρίζουμε σήμερα, για τη διασύνδεση ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, η θεωρία της «Εμπρόθετης Πυρκαγιάς» πάντα ενέχει ένα άλυτο μυστήριο. Όταν η ιστορία γίνεται εμπειρία. Όταν η αρχαιολογία μπορεί και επαναφέρει, ευδαίμονα, τον άνθρωπο σε μια προγονική θέση χωρίς ρόλους. Τότε, όλα μοιάζουν δικά μας.

Σύμφωνα πάλι με τον Αξελό για το νόημα της φιλοσοφίας στον Ηράκλειτο, μέσα από τη φωτιά, που είναι «ένα από τα στοιχεία και ταυτόχρονα το προνομιούχο κοσμικό στοιχείο», εκφράζεται «η ενότητα των αντιθέτων», δηλαδή η ενότητα του γίγνεσθαι. Εφόσον λοιπόν, υπερβαίνουμε την πάλη των αντιθέτων, στο όνομα της ολότητας και του γίγνεσθαι, η σκέψη μας προσανατολίζεται στην ύπαρξη ενός θεμελίου, και κατ’ επέκταση σε μια θεότητα. Γι’ αυτό, στην προσπάθεια αυτή, που «η σκέψη τείνει να μιλήσει για τη θεότητα», από την επιθυμία για τη θεότητα, μετατοπιζόμαστε στην ανάγκη για τη θεολογία.

Μπροστά σε αυτήν την ανάγκη για τη θεολογία, επιστρέφουμε στο μυστικιστικό, στην τελετή, στο αδιευκρίνιστο οίκημα. Τότε, που δεν υπήρχαν ακόμη τα δημόσια κτίρια, ούτε και ευκρινείς ναοί. Εξάλλου, ο «ναός», προέρχεται από το «ναίω», που σημαίνει «κατοικώ». Καθώς λοιπόν ναοί δεν υπήρχαν, προφανώς οι κατοικίες είχαν επωμιστεί και αυτόν το ρόλο, της θρησκευόμενης ζωής, του φόρου τιμής στο Θεό και στο Μεγάλο Πνεύμα. Γι’ αυτό και τα ευθύγραμμα ειδώλια, που βλέπουμε στην έκθεση, σύμφωνα με διάφορες ερμηνείες, μπορεί να είχαν και θρησκευτικό χαρακτήρα, να αφορούσαν στις φάσεις της σελήνης αλλά μπορεί να αξιοποιούνταν και ως παιχνίδια. Ας σημειωθεί ότι, αυτή η στενή συνάφεια ανάμεσα στον αγώνα, στο παιχνίδι και στο ιερό δημιουργούσε μια άρρηκτη, μεταξύ τους, σχέση. Συνεπώς, δεν ενδιαφέρει μόνο το κάθε έκθεμα ξεχωριστά, αλλά ενδιαφέρει ιδωμένο στο σύνολο και μέσα από μια σφαιρική προοπτική, του χάρτη της Ευρώπης.

Σαφώς και στην Ελληνική νεολιθική περίοδο, υπήρξαν καινοτομίες και διαφορές σε σχέση με την ευρύτερη βαλκανική νεολιθική περίοδο. Στις ελληνικές περιοχές γινόταν ευρεία χρήση του αργύρου, αντί του χρυσού, και επίσης, τα ειδώλια δημιουργούνταν σε μικρότερη κλίμακα, ενώ στην πορεία, η ύλη τους ήταν και από μάρμαρο, όπως στην περίπτωση του «Ακρόλιθου». Σχετικά με αυτόν το σχηματικό τύπο, πρόκειται για μια «αυτόνομη ανάπτυξη», όπως τόνισε ο επιμελητής της έκθεσης, Νίκος Παπαδημητρίου. Ακόμη, μεταξύ των άλλων, τέλη της 6ης, αρχές της 5ης χιλιετίας π.Χ., αρχίζει να εντοπίζεται, στη Ροδόπη, η χρήση του γραφίτη, ενώ τότε ανθίζει και η μαύρη στιλβωμένη κεραμική, στη Βόρεια Ελλάδα, και σταματά η πολύγραπτη διακόσμηση. Από τα αντικείμενα της έκθεσης, στο ελληνικό τμήμα, ξεχωρίζει μια κουδουνίστρα της εποχής, από το σπήλαιο της Θεόπετρας των Τρικάλων: είναι ένα πήλινο σχηματοποιημένο ανθρωπόμορφο με βώλους ή χαλίκια στο κοίλο εσωτερικό του. Επίσης, μια άλλη ελληνική καινοτομία –‘μαγκιά’- αφορούσε σε κάποια χάλκινα εγχειρίδια, εντοπισμένα στις Μικροθήβες Μαγνησίας, τα οποία τοποθετούσαν στο ξύλο για το σούβλισμα. Και βέβαια, υπάρχουν ακόμη και σφραγίδες, παρόλο που δεν εντοπίστηκαν ποτέ τα… «σφραγίσματα». Υπολογίζεται ότι με αυτές διακοσμούσαν υφάσματα, ενώ δεν είναι βέβαιο αν έπρατταν ομοίως και για το σώμα. Πάντως, τα οπίσθια των ειδωλίων ήταν διακοσμημένα με ανάλογα σχέδια.

Γενικότερα, από τα εκθέματα του ευρύτερου βαλκανικού τοπίου, κινούν το ενδιαφέρον το πήλινο αγγείο σε σχήμα ανθρώπου που ουρλιάζει, από τον πολιτισμό Banat, στη Barta της Ρουμανίας, και το άλλο ανθρωπόμορφο πήλινο, του πολιτισμού Gumelnita, όπου μια μορφή με τρυπημένα αυτιά –γεγονός που μαρτυρεί ότι φορούσαν σκουλαρίκια- μεταφέρει ένα καλάθι. Όντως η ιστορία των Βαλκανίων υπήρξε πολιτικά έντονη, φορτισμένη. Αυτή η έκθεση, όμως, αναδεικνύει το αυτονόητο, ότι εκτός από την ιστορία της διχόνοιας και του πολέμου, έχει ευδοκιμήσει μια παράλληλη ιστορία, της ομόνοιας και της ειρήνης. Των ανταλλαγών και των κοινών επιρροών. Και τα ειδώλια είχαν τη δική τους ιστορία. Ελπιδοφόρα αυτή τη φορά.


Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης
Μέγαρο Σταθάτου
Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1
210- 7228321-3

Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-17.00
Κλειστά τις Τρίτες
Πέμπτη 10.00-20.00 *Ειδικά στις 14.10.2010 και με ελεύθερη είσοδο
Από το Νοέμβριο κάθε Πέμπτη στις 18.00 και κάθε Κυριακή στις 12.00
(με το εισιτήριο εισόδου) παραδίδονται δωρεάν ξεναγήσεις στο κοινό

Μέχρι 10 Ιανουαρίου 2011

Μια βραδιά μαζί σας: στη Στοά του Βιβλίου, 12/10

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, 7/10 Exile Room

Να μην ξεχάσω να πάω να δω το Oil City Confidential
του Julien Temple, που παίζει την Πέμπτη 7/10 στις 9 το βράδυ.

** Να το αντιγράψω
με καθαρά γράμματα _ _ _ _ _ _ _
σε post-it
Να το κολλήσω και στο ψυγείο
και στον καθρέφτη του μπάνιου

Πέμπτη στις 21.00
7 Οκτωβρίου




ΓΙΑΤΙ;

Ο Julien Temple είναι rock ‘n roll! Μετά τους Sex Pistols
(The Great Rock 'n' Roll Swindle, The Filth and the Fury)
και τους Clash (Joe Strummer: The Future Is Unwritten),
δηλώνει αιώνια πίστη στους Dr Feelgood,
μια από τις πιο θρυλικές live μπάντες των 70s.

Το Oil City Confidential είναι όλα όσα οδήγησαν το αγαπημένο του συγκρότημα να πηδήξει στο μουσικό κενό, και ταυτόχρονα ένας υπερστιλιζαρισμένος φόρος τιμής σε όλα τα rock 'n roll αγοράκια που ήξεραν να φοράνε κοστούμια με την άνεση λερωμένου T-shirt. Αν σας αρέσει ο δόκτορας, η Δέσποινα Παυλάκη και η Βάλερυ Κοντάκου συστήνουν να κλείσετε επειγόντως ραντεβού... το ιατρείο του έχει χώρο για όλους!

ΠΟΥ;

Στο Exile Room που κατοικοεδρεύει Αθηνάς 12 στον τρίτο όροφο απέναντι από το ΜΕΤΡΟ Μοναστηράκι.

ΠΩΣ;

Κατά προτίμηση διψασμένοι. Τα ποτά είναι κερασμένα, η είσοδος είναι ελεύθερη και η ταινία θα προβληθεί χωρίς υπότιτλους.

ΠΟΙΟΣ;

Με αγάπη από τη Δέσποινα Παυλάκη και τη Βάλερυ Κοντάκου

Exile Room
Αθηνάς 12
3ος όροφος
Μοναστηράκι
Τηλ: 210-3223395

ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Γυρίζω τους δρόμους, συνεπιβάτης στα λεωφορεία, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, και όλοι οι άγνωστοι σχηματίζουμε μία οικογένεια που μεγαλώνει, μικραίνει, διασπείρεται στην Αθήνα, διασπορές και οι εικόνες της πόλης, ασχημάτιστα επιπλέουν στην επιφάνεια των ματιών, ώσπου επιπλώνουν το φανερό κενό, ανάμεσα στη μία σκέψη και στην άλλη, η συνείδηση εν τέλει διακόπτει την αντίληψη, τότε διαπιστώνω γιατί, πράττω για να θυμάμαι, ρίχνω ίχνη στην πόλη και επιστρέφω, επιθυμώ να ξαναβρώ τα ίχνη, βαδίζω ενώ βραδιάζει για να δω, αυτό που έμεινε, τι έμεινε, αν έμεινε, κάτω από το διαφορετικό φως, συνεπιβάτης λοιπόν υπάρχω, μέσα σε μία οικογένεια χωρίς όνομα, χωρίς τέλος, με πολλές στάσεις για όλους, αυτό είναι το συγκεκριμένο που ξέρω και φαίνεται λογικό, την κρίσιμη στιγμή, περιμένοντας την ιδιαίτερη στάση, κάθε φορά, τη δική μου στάση, εντοπίζω την αιτία που είμαι συνεπιβάτης, την αντίθεση του είμαι συνεπιβάτης-δεν είμαι οδηγός, γιατί μόνο έτσι οι εικόνες οδηγούν, όταν δεν υπολογίζονται, όταν παραμένουν προφορικές, ελεύθερες συνθέσεις των καιρών, ουσιώδεις όπως οι τυχαίες συναντήσεις, αυτή είναι η απάντηση, έχω επαναλάβει, αμέτρητες φορές, το ίδιο δρομολόγιο, με όποιο λεωφορείο περνάει πρώτο, αλλά πάντα μπορώ και φαντάζομαι έτσι, σκέφτομαι ένα θέμα, διαβάζω τη συνέχεια της φράσης έξω απ’ το παράθυρο, μέχρι που η εικόνα με προλαβαίνει, και ο δρόμος τότε δίνει από τον εαυτό του, πιάνεις τον παλμό, τι συμβαίνει μέσα στο λεωφορείο, όπως σε προσπερνάμε, και δεν θα μας ξαναδείς, δεν θα σε ξαναδώ, στους δρόμους θυμώνεις, δακρύζεις, αγχώνεσαι, πώς να μην έχω ένα δοχείο που επιθυμεί, είμαι από σώμα που αναρωτιέται για την αντοχή του, για πόσο ακόμα θα μπορεί, είμαι ύλη, ξενοδοχείο της αποθυμιάς, με ανθεκτικά στυλό από μεγάλες αλυσίδες ξενοδοχείων, μικρούς ξενοδοχοϋπαλλήλους της στιγμής, πότε κρυμμένους και πότε χαμένους στις τσάντες, μαζί με τα κραγιόν σε κόκκινες αποχρώσεις, καταγράφονται αλυσιδωτές καταστάσεις, εντυπώσεις διαρκείας, ας μείνουμε στην κατάσταση, στην άγνωστη οικογένεια χωρίς όνομα, στην αναρίθμητη και ήδη διαιρεμένη, πόσους ανθρώπους συναντάμε στη ζωή μας, πόσα μάτια, πολλαπλασίασε, διαίρεσε, τι μένει στο πηλίκο, πόσοι σκοτώνονται στο πεδίο του μυαλού, πόσοι μένουν και πόσοι υπάρχουν, για να επεμβαίνουν, αιφνιδιαστικά, φωνές των πουλιών καταπάνω μας, πολλαπλασίασε, διαίρεσε, τι μένει στο πηλίκο, μένει η κατάσταση η ίδια, ο ρόλος να είσαι εκεί και να μην είσαι, να απορείς πότε έφυγε ο ένας και πότε ο άλλος, που δεν είδες να χάνονται στο πλήθος, από αφοσίωση στον έξω κόσμο, στο πρόσωπο του σταθερού περαστικού, αυτή είναι η λογική του συγκεκριμένου, ο σταθερός περαστικός, το πηλίκο της πόλης, του δρόμου, της αναζήτησης, ο περαστικός, ένας αστός χωρίς όνομα, που επικρατεί μέσα στο πλήθος, ένας τελευταίος δεινόσαυρος, που θησαυρίζει από δεινά, την ανασφάλεια των βημάτων, μαθημένος να πιάνει τον παλμό του απρόσμενου, να περιμένει το αυθόρμητο για την εξόρμηση, πώς η ιδιότητα γίνεται ταυτότητα, πώς ο περαστικός είναι ο αστός που δεν ήταν, αυτός που επιμένει και βλέπει, σκέπτεται, ακούει τοπικά, χωρίς όνομα και προδιάθεση, με το κεφάλι γερμένο στις καταστάσεις και τις επινοημένες οικογένειες.

Bazaar Θεατρικού Υλικού του Δ.Ι.Θ, 9/10 στο Nixon

B A Z A A R
Θεατρικού υλικού
του Ελληνικού Κέντρου του Δ.Ι.Θ.

Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2010

Nixon Bar, Αγησιλάου 61Β, Κεραμεικός





Το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου διοργανώνει bazaar θεατρικού υλικού απ’ όλο τον κόσμο, από το σπάνιο αρχείο του και από προσφορές των μελών και των φίλων του

το Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010 από τις 13.00 (μέχρι τις 20.00) στο Nixon Bar,
Αγησιλάου 61Β, Κεραμεικός Αθήνα, το οποίο παραχωρείται ευγενικά για το σκοπό αυτό.

Θεατρικές αφίσες από διάφορες χώρες του κόσμου, ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά και βιβλία θα διατίθενται σε συμβολικές τιμές (από 1€!) .

Σκοπός είναι τα έσοδα να διατεθούν για τις δράσεις του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.

Επίσης:
Όσα μέλη του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ. πληρώσουν την ετήσια συνδρομή τους εκείνη την ημέρα,
θα έχουν έκπτωση 20% σε ό,τι αγοράσουν.

Εάν ενδιαφέρεστε να προσφέρετε υλικό για το bazaar (αφίσες, θεατρικά αντικείμενα, μάσκες) ή να βοηθήσετε εθελοντικά, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Γραμματεία του Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.

Πληροφορίες:
Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου

210 33 03149
itigr@otenet.gr

Υπεύθυνη συντονισμού Bazaar: Σταματίνα Παπαμιχάλη, Έφορος Βιβλιοθήκης Ε.Κ.Δ.Ι.Θ.

Με την ευγενική παραχώρηση του
Nixon:
Αγησιλάου 61Β, Κεραμεικός
(Μετρό: στάση Κεραμεικός)
www.nixon.gr

Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου
Σουλτάνη 19, 106 82 Αθήνα
T & F: +30 210 33 03149 & 210 33 06115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr
W: www.hellastheatre.gr


Hellenic Centre of the International Theatre Institute
19, Soultani str., 106 82 Athens , Greece
T & F: +30 210 33 03149 & 210 33 06115
E: itigr@otenet.gr , iti@hellastheatre.gr
W: www.hellastheatre.gr

Με αφορμή τους Joyce-Proust: το σώμα σε σχέση με το κείμενο

Κ Ρ Υ Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α - H Αγωγιμότητα της Γραφής // Γιάννης Μελανίτης
Ημερομηνία
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010, ώρα 20:00
Συμμετοχή
Γιάννης Μελανίτης // Christa Lerm Hayes

Ομιλία της Christa Lerm Hayes
How Joyce plays Into Contemporary Art, ώρα 20.00

Έναρξη Performance & Εγκαίνια, ώρα 21.00

Διάρκεια έκθεσης 14 - 30 Oκτωβρίου 2010
Τετάρτη – Παρασκευή 17.00 – 21.00 & Σάββατο 12.00 – 16.00. Κυριακή – Τρίτη κλειστά.

τόπος:
Aboutt
Centre for Music Composition & Performance
Μιαούλη 18, 105 54 Ψυρρή
T 210 33 14 480
E info@aboutt.gr

P e r f o r m a n c e : Γ ι ά ν ν η ς Μ ε λ α ν ί τ η ς
Κ ε ί μ ε ν ο: Ε ύ η Β ο γ ι α τ ζ ά κ η

H εγκατάσταση - περφόρμανς Κρυογραφία παρουσιάζει τη συγγραφή σαν μια μεταφορά του απόλυτου ψύχους. Ο συγγραφέας, παραγωγός και συλλέκτης του πάγου, 1: δημιουργεί μια εγκατάσταση μόνωσης ώστε να συλλάβει το απόλυτο έργο, εκκινώντας από το έργο Finnegans Wake του James Joyce.2. Μέσω της κίνησης των υγρών που χειρίζεται, προσπαθεί να υπερβεί τη εντροπική κατάσταση του δωματίου, να δημιουργήσει μια νέα θερμοδυναμική συνθήκη.

Στην performance Κρυογραφία, ο Γιάννης Μελανίτης θα αντιγράψει σε χειρόγραφο το κείμενο Η Πράξη της Γραφής της συγγραφέως Εύης Βογιατζάκη, το οποίο θα αποτελέσει την πρώτη ελληνική έκδοση του κειμένου (πρωτότυπος τίτλος: The Act of Writing από την έκδοση στην αγγλική της Lexington Books, 2002, USA). Το υπό συγγραφήν απόσπασμα αποτελεί μέρος του The body in the text / James Joyce's Ulysses and the Modern Greek Novel.

Η Κρυογραφία αποτελεί μία περιοδική έκδοση για την θεωρία της τέχνης σε μορφή χειρογράφου. Το μοναδικό αντίτυπο μετά την ολοκλήρωσή του θα είναι προσβάσιμο στη βιβλιοθήκη του About. Πρώτη θεματική ενότητα αποτελεί η μελέτη του Σώματος σε σχέση με το Κείμενο.

Στην περφόρμανς Κρυογραφία, ο συγγραφέας-χειρογράφος ενεργοποιεί μια βαλβίδα, χειριζόμενος την ύπαρξη του κενού, για να θέσει σε κίνηση μια ποσότητα νερού. H ενεργοποίηση είναι δυνατή μόνον μέσω της πράξης της συγγραφής. Ειδικότερα, στο τέλος κάθε γραμμής του κειμένου, ένα ζεύγος ηλεκτροδίων συλλαμβάνει την κίνηση του γραφέα και ενεργοποιεί μια ηλεκτροβαλβίδα η οποία στιγμιαίως ανοίγει, ελευθερώνοντας το υγρό. Στην κίνηση του μέσα από ένα σύστημα γυάλινων αγωγών, το υγρό παγοποιείται. Συνολικώς, η εγκατάσταση λειτουργεί ως κρυομηχανή. Την έκθεση ανοίγει η ομιλία της συγγραφέως του βιβλίου Joyce in Art, Christa Lerm Hayes.

1. Η Κρυογραφία ξεκινάει αντίστροφα, από τη πράξη του θανάτου. Στον J. Joyce, η τελευταία παράγραφος του Finnegans Wake, αναφέρει το κρύο σώμα του πατέρα λίγο πριν το κείμενο ολοκληρωθεί δίχως τελεία και φαίνεται να επιστρέφει τη διήγηση στην αρχή του βιβλίου [... I go back to you, my cold father, my cold mad father, my cold mad feary father…]

2. Κατά τη συγγραφή του έργου Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο, ο Μαρσέλ Προυστ μόνωσε το δωμάτιο εργασίας με επένδυση από φύλλο φελλού. Το «ειδικό κενό» που δημιουργήθηκε, επίσης με την προσθήκη από διπλές πόρτες και βαριές κουρτίνες, στόχευε στην πλήρη αποστασιοποίηση του συγγραφέα από τον ήχο, το φως, τη σκόνη και τον θόρυβο, ώστε μέσω της απομόνωσης να συλλάβει τον διαστελλόμενο κόσμο της νουβέλας του.

http://www.aboutt.gr/?lang=gr&q=events&id=e101014
Είσοδος
ελεύθερη