Μαθαίνοντας τη Braille, βλέπεις έναν άλλο κόσμο.

Braille γιατί:
-είναι το βλέμμα της κατανόησης, που μας φέρνει κοντά στον άλλον άνθρωπο και όχι το βλέμμα της έκπληξης.
-στην ουσία, οπτικά, το αλφάβητο απεικονίζεται με δύο κάθετες στήλες αριθμών, από τρεις κουκίδες η καθεμιά. Ώστε, διαβάζουμε: 1,2,3 από πάνω προς τα κάτω για την αριστερή στήλη και 4,5,6 από πάνω προς τα κάτω, για τη δεξιά στήλη αντίστοιχα.
-είναι οι συνδυασμοί των αριθμών που «γεννούν» τα γράμματα, όπως για παράδειγμα το Κ, που είναι το 1 και το 3, πατημένα ταυτόχρονα, στη γραφομηχανή.


Συνιστώ λοιπόν: ας μην τα ρίχνουμε στην τηλεόραση, δεν έχει γοητεία. Πώς; Μάλιστα. Ας ρίχνουμε τα μάτια μας σε κάτι, από το οποίο γεννιέται ένας λόγος, ένα ερέθισμα για την ψυχή. Διότι, και όπως -νάτο πάλι το φιλοσοφικό μου, με «επισκέφτηκε»- ο Κώστας Αξελός έχει επισημάνει, στο βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας, Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία, «ο λόγος, όντας το ιδιαίτερο γνώρισμα της ψυχής αυξάνει από μόνος του ακατάπαυστα· έτσι, βρίσκεται σε κίνηση, γι’ αυτό και αποτελεί το βαθύ νόημα της ψυχής, που με τη σειρά της φανερώνεται με το γίγνεσθαι του ανθρώπου. Η ψυχή δεν έχει βυθό γιατί η ζωή της είναι ο λόγος κι αυξάνει ακατάπαυστα επειδή τη διασχίζουν η άμπωτις και η φυρονεριά του λόγου» (σ. 226, Αθήνα 1974/76). Βέβαια, ως προς αυτό, να σημειωθεί ότι ο «λόγος» είναι, στον Ηράκλειτο, η (συμπαντική) σκέψη. Οπότε, πράγματι, η εκμάθηση της γραφής Braille- Μπράιλ ή Μπρέιλ-, όπως κάθε τι καινούριο, ενέχει γοητεία, ιδίως αν η δύναμη της εικόνας, σου κινεί τη σκέψη. Πέραν τούτου, όπως ανέφερα, μέσα από την επ-αφή με έναν δάσκαλο της Braille, δεν «επαφιόμαστε» σε στερεότυπα ξένων ιστοριών, αλλά ακούμε ιστορίες, στις οποίες συμμετέχουμε και γι’ αυτό «γίνονται» οι δικές μας ιστορίες. Όταν ακούς την ιστορία με το σκύλο στο μετρό, που δεν είδε η δασκάλα σου, τον χτύπησε κατά λάθος με το μπαστούνι και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσει το σοκ από τα γαβγίσματα του σκύλου, αυτομάτως αυτό σε αφορά. Και θα το έχεις υπόψη, την επόμενη φορά που θα δεις τυφλό άνθρωπο στο δρόμο. Είδες; Η ιστορία προσεγγίζει την πιο αφαιρετική ιδέα, του ανθρώπου, πρώτα και ύστερα έρχεται η ματιά. Γνωρίζοντας, υπάρχει προδιάθεση. (ενίοτε αυτό μπορεί να σημαίνει και αρνητική προδιάθεση, οπότε τότε το προσωπικό στερεότυπο ενισχύει το προηγούμενο, το στερεότυπο των άλλων). Φυσικά όμως. Υπάρχουν και οι αστείες ιστορίες. Ναι. Πήγε ο «Σάκης» στην Αντίπαρο; Προτού βγουν τα νέα μπλουζάκια με το “Sakis” στο στήθος φάτσα, έγινε και αυτό. Ε, τώρα παντρεύτηκε ο σοβαρός αιγόκερως, σου λέει, δε θα έρχονται, για να σκίσουν το ξένο, ας φορούν το δικό του, τιμητικά τουλάχιστον. Και στη Βουλή. Η Μπακογιάννη δεν είχε δηλώσει «ρουβίτσα»; Από τον Αξελό στον Σάκη, και ακόμη παρακάτω, η σκάλα είναι σαφώς ατελείωτη. Διότι, το «τηλεοπτικό» είναι αυτό που βλέπεις από μακριά, και παίζοντας με την απόσταση, πολλά μπορούν να συμβούν, στα ανεβοκατεβάσματα. Ανέμου σκορπίσματα. Όμως, τελικά η ποίηση υπάρχει παντού, όπου υπάρχει η σκέψη. Και δεν γράφεις τυχαία τις λέξεις, όπως δεν πατάς, τυχαία, τα πλήκτρα της γραφομηχανής Perkins Braille. Μια τέτοια στοιχίζει κοντά στα 800-900€, παρακαλώ. Υπάρχει βέβαια και ένα πρόγραμμα, που εγκαθίσταται στον υπολογιστή και με αυτό μπορεί κάποιος να εξασκείται. Για μένα, είναι υπέροχο, να απομνημονεύω αριθμούς. Για να βρω τις λέξεις ξανά. Ή μάλλον όχι: για να «ψάξω» τις λέξεις ξανά, αν αρκεστώ στην πρόταση του Ηράκλειτου, ερμηνευμένη από τον Κώστα Αξελό. Κ=1,3 Ω=2,4,5, Σ=2,3,4 Τ=2,3,4,5 και Α=1. Ξ=1,3,4,6 Ε=1,5 Λ=1,2,3 και Ο=1,3,5… έλα να κάνουμε τη braille μονοπάτι. Για λάτρεις μηνυμάτων, που χρίζουν αποκρυπτογράφησης. Θα μιλάμε με αριθμούς και δε θα το πιάνει κανείς. Θα το πιάνεις εσύ, που έχεις «πιάσει» ήδη το νόημα για τα καλά και με την καλή των δακτύλων: με την ψίχα, γιατί έτσι έχω βρει, έχω μάθει να το ξεχωρίζω στη νοηματική. Επειδή βιώνεις το κοινωνικό, όχι μόνο ως ψυχολογικό αλλά και ως εκπαιδευτικό. Και ίσως να μας δοθεί κάποια στιγμή και αυτή η δυνατότητα της εκπαιδευτικής τηλεόρασης. Με ουσία και χωρίς τοξικά, υποκοριστικά και «ευχάριστα» όντα του πλανήτη «έξω από εδώ». Όχι είμαστε εδώ, και μαθαίνοντας να μεταφράζεις τη Braille, είναι σαν να είσαι πάνω σε λάσπη μετά τη βροχή: για να μην βυθιστούν τα παπούτσια, πας με τη διαίσθηση. Με το ένστικτο. Κάπως έτσι αναγνωρίζεις και τη λέξη με τα καινούρια γράμματα, που έμαθες. Εμπειρία! Τώρα αν αυτό, συμψηφίζεται θετικά, στα προσόντα ενός βιογραφικού, ε καλά… όπως το μάστερ με άριστα. Αν αποφασίζαμε τι να ζήσουμε, με βάση την εταιρική πραγματικότητα, αχ αυτά τα τηλεοπτικά σύνορα. Την ωραία ατάκα, την τσάκωσα χτες στην Αμελί (Νετ): «εσύ δε θα γίνεις λαχανικό. Και η αγκινάρα έχει ψυχή». Oui. En avant la manif-i-estation. Με αγάπη.

Φάρος Τυφλών, Αθηνάς 17, 210-9415 222
Με το Α2 είναι η στάση Χρυσάκη.
Στο Saturn – η κάθετος- αλλά στο λέω μην πας στην τουαλέτα του Σατούρν. Γυναικών βλέπεις, μεγάλη πόρτα, και σε περιμένει μία μόνο και είναι αναπήρων. Κρίμα που άνοιξε και σε εποχή πολιτισμού. Μια τουαλέτα τσιγκουνεύτηκαν;

Λογαριασμός εθνικής για όποιον θέλει:
153/480062-12