Η ηχώ του Πελεκάνου σήμερα μετά την αυλαία στο Bios

29 Μαρτίου, 20.40μμ., Πειραιώς 84. Σχεδόν μια ώρα, σχεδόν μια περικεφαλαία πάνω από το κεφάλι μου. Πρόβλημα: πώς να σκοτώσω τα περίσσεια λεπτά μέχρι την έναρξη του Πελεκάνου στις 21.30; Παίρνω, από τους γειτονικούς δρόμους, την Πλαταιών. Κινούμαι σαν ξένη και ιδιαίτερα παρατηρητική για τη γύρω περιοχή. Παρατηρώ ίσον γυρίζω πίσω. Θυμάμαι, στο ταξίδι στη Σκωτία, χαμηλού budget, ένα σούπερ μάρκετ, μικρό παράδεισο, να ξεφυτρώνει μέσα από το πάρκο με τους λαχανιασμένους, στο Εδιμβούργο, μπροστά στα μάτια μου. Συμβαίνει και τώρα. Με το που το βλέπω, είναι σαν η μικρή σοκολάτα να μπήκε κιόλας στο τσεπάκι. Με τη γλύκα της ξενότητας, επιστρέφω στο Bios. Μια ανάμνηση στο ρυθμό του Στρίντμπεργκ μου σφαλίζει το βήμα. Είναι εκείνα τα γαλάζια και άκομψα νάιλον, που φορούσαμε, στο σπίτι-μουσείο του, στη Στοκχόλμη, ενώ σουλατσάραμε στην εποχή του, πίσω στο 1907. Τότε γράφτηκε ο «Πελεκάνος», για μια συμμορία μονολόγων, και έπαθλο το πελέκημα, αποτέλεσμα μιας γλώσσας που δεν σκιάζεται από τις συγκρούσεις των οικογενειακών σχέσεων, όπως οι εμπλεκόμενοι σε αυτές, αλλά γίνεται ο καθρέπτης του συγγραφέα, που ρίχνει τον πέλεκα εκεί που συνηθίζει: στη γυναικεία φύση, όχι ειδικά στη γυναίκα. Εξ’ ου και «πελεκάνος», το πτηνό πέλεκας. Σαν πελεκάνος ο Στρίντμπεργκ δεν δείχνει συμφιλιωμένος με τη γυναικεία πλευρά του, έχοντας βγει από τρεις γάμους, και γι’ αυτό ρουφά απ’ το αίμα του θύματός του· δεν είναι παρά η γυναίκα-σύζυγος-μάνα, μετά το θάνατο του πατέρα της οικογένειας.
Δύσκολα πράγματα. Υπόγεια.

Σε αυτά τα δύσκολα, η σκηνοθέτης Σύλβια Λιούλιου πέτυχε. Εξαιρετική πρόταση, ξεκάθαρος ο προβληματισμός, γύρω από το θέατρο του λόγου και με διακριτική τη συμμετοχή του κειμένου στην παράσταση, στο Bios Basement. Στο πλευρό των ηθοποιών- Λαέρτη Βασιλείου και Μιλτιάδη Φιορέντζη- βρίσκονταν οι σκιές των προσώπων: της Γκέρντας, του Άξελ, του Φρέντρικ… Εν προκειμένω, αυτό το Θέατρο της εμπρόθετης εγρήγορσης, στον ειρμό της οποίας η πληθώρα των προσώπων-εικόνων θα μπορούσε να αποβεί αποπροσανατολιστική, χτίζει πάνω στην Ανατολή του εφήμερου(σώμα του ηθοποιού) και, μέσα στον ίδιο χρόνο, πάνω στη Δύση του αιώνιου(γήινο και πέτρινο στοιχείο της κληρονομιάς). Προφανώς, σε αυτόν τον «Πελεκάνο», η ιδέα της θεατρικότητας a priori ανακτά τα εχέγγυα του ελεύθερου λόγου, χωρίς την εξάρτηση από το σώμα των εικόνων. A posteriori, η φωνή του κειμένου γλιστρά από τους δύο πολυπρόσωπους εναλλάξ πυλώνες, για να πέσει άμεση, υποβλητική, αινιγματική και να ενσωματωθεί με το κοινό της παράστασης. Ως εκ τούτου, παράγεται «ένα διαβολικό καπρίτσιο ή μια παρόρμηση», που αν και ο συγγραφέας δεν μπορούσε να εξηγήσει, η Σύλβια Λιούλιου τα έντυσε με μια σύγχρονη ματιά, μειώνοντας τις αποστάσεις ανάμεσα σε παλιό και νέο, ηθοποιό και θεατή. Έξυπνη φόρμα, σωτήρια αλλά και πέλεκας, συγχρόνως, για τους ηθοποιούς, που πρέπει να δίνουν την αλήθεια της φωνής αντί για τη φλυαρία της υπερβολής. Το videoκλείσιμο με το σκοτεινό νανούρισμα, της θάλασσας, τη στιγμή που και οι δύο, Λαέρτης Βασιλείου και Μιλτιάδης Φιορέντζης, υψώνουν το βλέμμα και κοιτούν την εικόνα της, σαν να κάνουν image therapy, συμβολίζει παράλληλα με το έργο, αυτή τη γλύκα της ξενότητας. Το αντίθετο της τυραννίας της οικειότητας.

Στη διάρκεια της παράστασης, με περιβάλλει μια ζεστή οικειότητα. Η μουσική του Δημοσθένη Γρίβα- που ακόμη δεν ήξερα ότι ήταν δική του- συνέβαλε σε αυτό πολύ. Είχε μια ταυτότητα, συγκρίνοντας αυτό που άκουγα με τη μουσική από τη Bossa Nova και το τοτινό κείμενο για τις «Αντιλόπες»… εξίσου αινιγματική, εξίσου της αναχώρησης και της αναζήτησης.

Σε οπτική αντιστοιχία, με το επώνυμό της, η Λιούλιου δεν πήρε απλώς άριστα 10. Πήρε 11. Ο Λαέρτης Βασιλείου και ο Μιλτιάδης Φιορέντζης, αλλά βέβαια και η μετάφραση από την Έρι Κύργια, ήταν καθοριστικοί παράγοντες για το εξαιρετικό ομαδικό αποτέλεσμα μιας ψυχογραφικής ματιάς του τύπου «En avant l’ existence», χωρίς να μιμείται την εικόνα, αλλά με το να δείχνει τι κρύβεται μέσα της. Όλη η πρόταση είχε κάτι από γαλλική σκέψη, που μεσολαβούσε διακριτικά και ανεπαίσθητα, ακόμη και σε εκείνον το χαριτωμένο μπερέ… Ήταν μια παράσταση της αστικής, μη κερδοσκοπικής εταιρείας θεάτρου blue plaque.

*Ποιοι δεν αναφέρθηκαν αλλά συνέβαλαν:
video: Χρήστος Δήμας
Σκηνικά-Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Εβίνα Βασιλακοπούλου
Φωτογραφίες: Μαριλένα Βαϊνανίδη

"Το Ταξίδι στον Αέρα" ξεκίνησε...συμμετοχές ως 28/6

Και η Κασσάνδρα το είπε: that’s all folks!...

Η δική μου 25η Μαρτίου, φέτος, δεν θύμιζε σε τίποτε επικές εποχές του άγχους πριν από την παρέλαση και μετά, μιας απελευθερωτικής βιασύνης, να πετάξω, από πάνω μου, τη μπλε μελαγχολική φούστα με το φαρδύ λευκό βαμβακερό, για να επιστρέψω στη γνήσια πιτζάμα μου. Ο ύπνος δεν μας πρόδωσε ποτέ, πόσο μάλλον, φέτος, που ζητούσαμε ένα «Ναι» από τους Γερμανούς και τη Μέρκελ, τώρα που ο Σόκρατες της Πορτογαλίας ήπιε το δαιμόνιο, κατάπιε το φαρμάκι της παραίτησης και ζητείται, για τη διάσωση του ευρώ, ένας καλός Ευρωζώνιος μαραθωνοδρόμος. Ψάξε, που να σώσεις, δεν θα τον βρεις. Κοιμήθηκα, λοιπόν, και βρήκα την ησυχία μου. Μόνο προς το βράδυ, εννιά και δέκα, με τα δαχτυλίδια μου, άρχισα να ομαδοποιούμαι και να ψάχνω, αισιόδοξα, μια θέση στο Μπαρ «Άνθρωπος», Γιατράκου 19 και Μεγ. Αλεξάνδρου, στο Μεταξουργείο. Επιτέλους καλά με τον εαυτό μου, που τήρησα την υπόσχεσή μου, -κυρίως για τον Σέρχιο-, χαιρετώ μερικούς από τους συμμαθητές της τελευταίας εβδομάδας, που βλέπω, και παίρνω θέση για την «Κασσάνδρα» του Sergio Blanco. Δεξιά μου, ακόμη το ηχείο βγάζει μουσική και μέσα στο θόρυβο της αναζήτησης, βρίσκω τον δάσκαλό μας με τους συμμαθητές, που δεν είχα δει κάτι λεπτά νωρίτερα. Σε αυτό το σεμινάριο, κατέληξα ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις. Πρόσωπα του πίσω χρόνου επανήλθαν και, από στιγμιότυπα συγκεχυμένα, μεταμορφώθηκαν σε σημασιακούς άλλους. Πεταλούδες του χάους και της τρέλας. Υπάρχει χαμένος χρόνος, λοιπόν. Και απόσταση ανάμεσα.

Μέσα από την καθημερινή επαφή, στο σεμινάριο του I.T.I, για την αποδόμηση του διαλόγου με τον Σέρχιο Μπλάνκο, νιώθω ότι δεν γνώρισα μόνο έναν πολύ καλό δάσκαλο, αλλά κυρίως η ζωή μου εμπλουτίστηκε με ένα νέο πρόσωπο. Ευφυΐας και ειλικρίνειας την ίδια στιγμή. Που δουλεύει με εφήβους, 14-15 ετών, και θεωρεί τόσο άδικο όσο και λανθασμένο τον χαρακτηρισμό «alumno» ή «alunno». Όποιου του λείπει το φως, δεν είναι μαθητής. Αντίθετα. Ο Σέρχιο θεωρεί ισάξιους και άρα, εξυπνότερους τους εφήβους, με τους οποίους δουλεύει και συνεργάζεται στο Παρίσι. Την προσέγγισή του, σχετικά με ποιον τρόπο πρέπει ο μονόλογος να αντιμετωπίζεται, διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά, στην ωριαία περίπου παράσταση της Κασσάνδρας. Ο εξαερισμός σταματά, οι γόπες σβήνουν, το έργο αρχίζει. «cigarettes you want? Cigarettes…». Η Κασσάνδρα ρωτά τον πρώτο θαμώνα. Είναι ο συγγραφέας αυτοπροσώπως. Ή ο συγγραφέας μπεκρής, αν προτιμάτε.

Η Κασσάνδρα στο μπαρ, με την μάσκα του Bugs Bunny, νομίζω ότι είναι η καλύτερη στιγμή της Δέσποινας Σαραφείδου. Σε σκηνοθεσία δική της και της Ευαγγελίας Ανδριτσάνου, η Κασσάνδρα με τα «αλλοδαπίστικα» αγγλικά –English for a fish-, κυοφορεί μια μπαρόβια φρεσκάδα, χωρίς να χάνει τη λεπτή γραμμή ισορροπίας, ανάμεσα σε χιούμορ και ειρωνεία, μύθο και ιστορία. Αυτή η Κασσάνδρα, που κάποτε ήταν αγόρι, έχει την πετσέτα του Bugs Bunny, αποκόμματα από περιοδικά, βάφει τα νύχια της, δαγκώνει το σώμα της. Και προσπαθεί να σαγηνεύσει, ρωτώντας για αυτό που επιθυμεί να ακούσει. Στην αρχή, με τα τσιγάρα της, προς το τέλος με την ενέργεια να αποκτά μια πιο εσωστρεφή κατεύθυνση. Στα δίχτυα του έρωτα για τον Αγαμέμνονα, μισώντας τον για την Κλυταιμνήστρα, αλλά και ζώντας από το σώμα της, για να συντηρηθεί οικονομικά. Όλα αυτά, συμβαίνουν μέσα σε ένα φυσικό σκηνικό, που θυμίζει περισσότερο κοινότητα παρά κοινωνία. Είναι μια περισσότερο φυσική θέληση, που ωθεί την Κασσάνδρα, προς τον Άνθρωπο, στο μπαρ Άνθρωπος, παρά μια λογική θέληση. Δεν είναι τίποτε επιτηδευμένο, ούτε φορτωμένο. Αντίθετα, όλοι ζούμε για ένα comic whiskey show, και θέλουμε να πιστέψουμε σε κάτι θετικό, αλλά χωρίς να μας ειπωθεί το παραμύθι, ότι είναι άλλος ο καλός και άλλος ο κακός.

Η Κασσάνδρα, που παραπονιέται ότι ούτε ο Ευριπίδης ούτε ο Σοφοκλής, της αφιέρωσαν από ένα έργο, είναι ένας «παραπονετικός λόγος» του ίδιου του Σέρχιο Μπλάνκο, στην απόπειρα να εγκαταστήσει νέους θεούς και δαίμονες, αναφορικά προς το «εγώ», στις ζωές μας, να δώσει υπόσταση σε νέους πυρήνες γραμμάτων, όπου όλα και όλοι αφορούν το θέατρο, πόσο μάλλον οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι άνθρωποι με τα χαρτόκουτα. Αρκεί, να μη θαμπωθούμε από το λογικό φως, των δικών μας προκαταλήψεων, με κίνδυνο να μη μπούμε στο δικό τους φυσικό φως. Ο Σέρχιο με την Κασσάνδρα του, υπονοεί ότι η αλήθεια είναι το μέλι του ουρανού. Τα πράγματα είναι απλά, όπως όταν μαθαίνεις μια γλώσσα αργοπορημένα, και πέφτεις επάνω στη φράση «έλα λαγέ, γέλα». Δεν είναι τυχαίο που αναγνώρισα το «έλα λαγέ, γέλα», σε κείμενο της γραφής Braille. Ο Μπλάνκο βλέπει μέσα από συνδυασμούς και κουκκίδες πραγμάτων. Αυτό, το εκτυφλωτικό, που ζει με τους μαθητές του, είναι παρόν στα έργα του. Δεν υπάρχει ο τέταρτος τοίχος, ο ηθοποιός δεν είναι μόνος επί σκηνής, υπάρχει ένας θεατρικός άξονας. Και φυσικά, ο μονόλογος συνηγορεί στη δράση, ακόμη και όταν εκφέρεται ως μια έλλειψη δράσης. Πρέπει να επινοηθούν τα σημεία, απλώς, και ύστερα να ταιριάξουν μεταξύ τους, προκαλώντας το σύνολο. Έχω την αίσθηση ότι το σύνολο, των σημείων, υπηρετεί μιαν «αμβλεία έννοια», στην οποία τοποθετήθηκε ο Ρ. Μπαρτ, και εκλάμβανε το σημαίνον αυτούσιο, χωρίς σημαινόμενο. Έτσι πηγαία, μας έρχονται οι εικόνες από το κείμενό του, οι οποίες δρουν ανταγωνιστικά αλλά προπαντός δεν είναι αντίμαχες, η μία της άλλης. Χαρά μας μεγάλη που αρέσει η Αθήνα στο Σέρχιο και θα έρθει ξανά σύντομα. That’s all folks!

Συντελεστές:
Ερμηνεία: Δέσποινα Σαραφείδου
Σκηνοθεσία: Δέσποινα Σαραφείδου- Ευαγγελία Ανδριτσάνου
Κοστούμι: Λουκία Μινέτου
Μουσική επιμέλεια: Βασίλης Τσόνογλου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γερακίτης
Μέχρι 16 Απριλίου 2011
Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00
Μπαρ Άνθρωπος
Μεγ. Αλεξάνδρου και Γιατράκου 19

*στη φωτογραφία ο Σέρχιο Μπλάνκο σε αυθόρμητο στιγμιότυπο με την Κασσάνδρα, Δέσποινα Σαραφείδου.

Το Loplop του Δημήτρη Τάταρη στην K-Art,από 31/3

Εγκαίνια: Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Διάρκεια: 31.03.11 - 14.05.11

Η αίθουσα τέχνης K-art παρουσιάζει τη δεύτερη ατομική έκθεση του εικαστικού καλλιτέχνη Δημήτρη Τάταρη με τίτλο Loplop, το πουλί-χαρακτήρας που δημιούργησε η φαντασία του Μαξ Ερνστ.

Ο Δημήτρης Τάταρης θα παρουσιάσει τα τελευταία του έργα, ποικίλων διαστάσεων, όλα μελάνι σε χαρτί.

Ο Χριστόφορος Μαρίνος σε κείμενό του για την έκθεση αναφέρει:
Στη νέα του σειρά έργων, με τον γενικό τίτλο Loplop, ο Δημήτρης Τάταρης οραματίζεται τον εαυτό του σε στιγμές αιχμαλωσίας και εγκλεισμού. Τα σχέδιά του, παρουσιασμένα υπό μορφή εγκατάστασης, δημιουργούν έναν περίφρακτο χώρο που ανατρέπει την αρχική μας εντύπωση και θέαση: ποιος τελικά βρίσκεται μέσα στο κλουβί, η εικόνα του καλλιτέχνη ή το καθρέφτισμα του θεατή; Στη σκιά των πουλιών, η κυριολεξία υποχωρεί έναντι της ανάγκης για επικοινωνία και η έννοια της επανάληψης, δηλαδή του χρόνου, πλαισιώνει ιδανικά τη δυστυχία του ανθρώπου. Πράγματι, εκεί όπου - για να θυμηθούμε και τον Γκόγια- ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα, η απειλή θα μπορούσε να ισοδυναμεί με προστασία, ο φόβος με επιφώτιση και έκσταση, η έλλειψη κυριαρχίας με γαλήνια ηρεμία. Ή μήπως η απάντηση στο εναγώνιο και συνάμα επίκαιρο ερώτημα του Τάταρη εντοπίζεται στην Τρέλα της ημέρας; «Είχα δεχτεί να αφεθώ στον εγκλεισμό. Προσωρινά, μου έλεγαν. Εντάξει, προσωρινά! Τις ώρες που μας έβγαζαν στο ύπαιθρο, ένας άλλος τρόφιμος, γέρος με λευκή γενειάδα, σκαρφάλωνε στους ώμους μου και χειρονομούσε πάνω απ’ το κεφάλι μου. Του έλεγα: “Ο Τολστόι είσαι;” Αυτή ήταν η αιτία που ο γιατρός με θεωρούσε εντελώς τρελό»*.

Την ίδια περίοδο ο Δημήτρης Τάταρης θα συμμετέχει στην έκθεση "I fought the X and the X won" στο National Museum of Arts, Cluj-Napoca, Ρουμανία, η οποία θα μεταφερθεί τον Ιούλιο στο National Museum of Fine Arts στη Μάλτα.

*Maurice Blanchot, Η τρέλα της ημέρας, μτφ. Δημήτρης Δημητριάδης, Εκδόσεις Άγρα 1984, σ.29.

K-Art
Σίνα 54, 211-401-3877
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή 12-8μμ, Σάββατο 11-2μμ, Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

Υπάρχουν δίαιτες και δίαιτες...

Πόσους τρόπους ζωής μπορεί να έχει κάποιος; Και αν αυτός ο κάποιος είναι ο Χ, τι βλέπουμε μέσα και πίσω από αυτό το Χ; Πρόκειται για τον πιο χαρακτηριστικό οπτικό ιδεότυπο που υπακούει στην ιδέα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Και τούτο, διότι εξ’ αφορμής της μορφής του, βλέπουμε και συνειδητοποιούμε τη διασταύρωση των προσώπων. Στην πόλη, τα ενδεχόμενα μιας διασταύρωσης, με αντίπαλη θέση, αυξάνονται και «ιθύνονται». Για την ανταπάντηση. Για μια άλλη εκδοχή. Για το chiasm – χάσμα το ίδιο.

Στο μετρό, είναι δύο κυρίες «καθισμένες» διπλά, δηλαδή και από την ηλικία τους, 50 και βάλε. Τις έχει καθίσει ο χρόνος, καθώς δεν συζητούν, φλυαρούν. Ειδικές στα θέματα της τράπεζας, μιλούν απέναντί μου για αυτά τα οικονομικά της χώρας. Ξαφνικά, εκεί που είχαμε το ποδόσφαιρο, περάσαμε στο φλέγον θέμα της οικονομίας, όπου όλοι έχουν άποψη. Ώσπου, από την Ψωροκώσταινα –που ως «όνομα» κατάγεται από την εποχή του 1826, όταν έπρεπε να σωθεί το Μεσολόγγι αλλά φράγκα στο εθνικό ταμείο δεν υπήρχαν- οι δυο κυρίες, του κόσμου μας, έφτασαν στο θέμα ενός άμοιρου Γιάννη. Του συζύγου. Του Καλού παιδιού. Αυτόν βάζει να μαγειρεύει η γυναίκα του και της τα σκάει κιόλας. Αναρωτιέμαι, όταν ακούω τέτοια metro retro διηγήματα. Και πάντα πέφτω μέσα, για την αντίδραση της περιστασιακής κυρίας, που δεν τα κατάφερε να ταιριάξει με έναν ολόιδιο. Σύζυγο, βεβαίως, στο ζυγό των παραπόνων.

Οι κυρίες με έχουν κάνει να σκεφτώ, για μια ακόμη φορά, πόσο δίκιο έχω που αποφεύγω τις μετακινήσεις τις Κυριακές. Λιγότερα μάτια, λιγότερη βλακεία-κολακεία. Και περισσότερη επίγνωση, για τα κείμενα, στα καταφύγια της γνώσης με ένα φως διαγώνια του τοίχου. Όμως, καθώς σηκώνονται για να βγουν, στο Σύνταγμα, διαισθάνομαι ότι το έργο δεν τελείωσε. Διότι, ο κουτσομπόλης δεν είναι ακέραιο άτομο. Κάνει το κομμάτι του, επεμβαίνοντας στον απέναντι. Κάθομαι σταυροπόδι αλλά και οι διαστάσεις και οι καταστάσεις, μου το επιτρέπουν. Όμως, 16.01 πες, ακούγεται το σχόλιο, βέβαια να αλλάξει το σταυροπόδι…16.02, όχι, δεν αλλάζει, απαντώ κοιτώντας λοξά. Και μετά, 16.03, κάτι μου λέει, και ξαναλέω, δεν ήξερα να υποκλιθώ. Να μαζέψεις τα πόδια σου να περάσει ο κόσμος, 16.04, τέλος (οι δυο κουτσομπόλες, ο κόσμος ολάκερος, παρόλο που άλλος κανείς δεν είχε θέμα).

Τον Απρίλη η θάλασσα είναι κρύα, και αν το ρισκάρεις, αρπάζεις κάτι από το κρύο. Το προτιμώ αυτό, από το να βουτήξω και να είναι ζεστή. Σε αντιστοιχία με το κρύο της θάλασσας τον Απρίλη, η κρίση του άλλου, ακόμη και αν είναι διαφορετική από τη δική μας, είναι προτιμότερη της επιθυμίας μας για την κρίση του, αρκεί αυτός ο άλλος να είναι πιστός και συνεπής στην κρίση του. Από γενναιοδωρία και μόνο, ποιητής σημαίνει να δίνεσαι στον κόσμο. Και ακόμη και αν κάποιος αντιπαραθέσει την άλλη άποψη-εκδοχή, εντάξει. Του δίνεις τη δυνατότητα να υπάρξει. Να νιώσει δυνατός μιλώντας. Δεν είναι θέμα μόρφωσης. Είναι διαμόρφωσης. Συμβαίνει από το μετρό και φτάνει μέχρι τις αίθουσες των διαλέξεων.

Της έχουν καταλογίσει, ότι γλυκάθηκε από την εκδοτική επιτυχία της Athens Voice. Ότι έχει σπίτια ανά τον κόσμο. Εντάξει. Τελικά, όλα αυτά είναι άσχετα με το ένα και βασικό: τα άρθρα της. Στην Athens Voice, σήμερα, διάβασα το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου «Γύρω από το Ισλάμ» και το βρήκα εξαιρετικό. Ας έχει και bateau-mousse στο Σηκουάνα και αερόστατο στην Τρίπολη. Τα κείμενά της έχουν ύφος.

Και κλείνοντας, υπάρχει κάποιος, ο Λυκόφρων ο Σκοτεινός, ένας Αλεξανδρινός ποιητής, που έγραψε την Κασσάνδρα ή Αλεξάνδρα, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2004, με εισαγωγή από τη Φανή Παιδή. Επειδή αυτός σκέφτηκε την αφαίρεση, των ονομάτων, είναι δύσκολο να μαντέψεις ποιος μιλάει κάθε φορά. Αντίστοιχα, αυτό το παράδειγμα χαρακτηρίζει το ελληνικό αμάλγαμα. Τη μάζα την ασυμμάζευτη, που μέσα της κινούμαστε όλοι, ακουμπάμε πότε απαλά και πότε με σπρωξιές τους διπλανούς μας, δεν γνωριζόμαστε, θα θέλαμε, ναι ίσως, μπορεί και όχι, εξαρτάται…αυτό είναι «δίαιτα», τρόπος ζωής. «Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται»… σε ένα έργο με τίτλο, οι τρεις δίαιτες και ο Γιάννης, ποια να ‘ναι η λύση για το τέλος;

Μήπως να πάμε για τα βραβεία Ορίτζιναλ;

Ώστε ο Κυνόδοντας που πήγε στα Όσκαρ δεν ήταν «ορίτζιναλ»; Σαν τη μπάλα στο γήπεδο που κελάηδησε τα μυστικά του ρευστού χρόνου και του ίδιου του ρευστού συγχρόνως; Κυκλοφόρησαν διάφορα, περί μίμησης και αντιγραφής. Ότι, αυτός ο «Κυνόδοντας» του Λάνθιμου, μόλις και αργά μπήκε στα σπίτια της ελληνικής οικογένειας, με το «Πρώτο Θέμα», αλλά οφείλει μνεία «Στο Κάστρο της Αγνότητας». Θα έπρεπε να το αναφέρει. Η μεξικάνικη ταινία του Αρτούρο Ρίπσταϊν, έρχεται από το χρονοντούλαπο, για την ακρίβεια, από το 1973. Το ελληνικό δαιμόνιο σκαρφίζεται φήμες λες και πρέπει να καταργήσουμε τις μνήμες. Τσαφ. Μνήμη, εξαφάνισε την ιστορία, φάρμακο-φαρμάκι, προτού ανάψει ανορθόδοξο λαμπάκι-φήμη. Δεν έχεις ελπίδα, έχεις λεπίδα. Και απήλθαν του θαυμασμού, όσοι νόμισαν πως είχαν τις αποδείξεις. Ακόμη και αν ήταν έτσι, από παρθενογένεση, αλήθεια, τι προκύπτει στο σύμπαν; Σχετικά με το σύμπαν της τέχνης, μάλιστα, από τον Καταλανό Εουχένιο Ντ’ Ορς, έχει λεχθεί το παράδοξο περίφημο: «Ό,τι δεν είναι παράδοση είναι λογοκλοπή». Τον μνημονεύει ο αναψοκοκκινισμένος Λουίς Μπουνιουέλ, «Στην Τελευταία Πνοή» (Εξάντας, Αθήνα 1984 α’ έκδοση, 2005). Σε αυτόν μαθήτευσε ο σκηνοθέτης του Κάστρου της Αγνότητας, Ρίπσταϊν. Και έκτοτε έγινε η ταινία, που καθόλου δεν αντέγραψε ο Λάνθιμος. Λειτουργεί, διαφημιστικά και για προμόσιον, όμως, αυτή η προβολή του νέου επάνω στο παλιό και το παρωχημένο.

Στην προκειμένη περίπτωση, είναι δικό μας το αυθεντικό, το ακέραιο, το ιδιαίτερο. «Σουρεαλιστικό» -παντού πια εκτίθεται ο όρος- είναι το έργο του Κυνόδοντα. Όχι, το Κάστρο της Αγνότητας, που σε μερικές από τις σκηνές του, το επικό ξέσπασμα του πατέρα και της μητέρας, ψηλά στο μπαλκόνι, μας προκαλούν το γέλιο. Για την εποχή του, σαφώς, το θέμα του εγκλεισμού ενείχε μεγάλη σημασία. Όμως, πέρα από το κοινό θέμα, αυτό του εγκλεισμού, άλλα κοινά σημεία δεν εντοπίζονται. Αντίθετα, η μητέρα και ο πατέρας δεν είναι σύμμαχοι, της τρέλας, απέναντι στα παιδιά τους, όπως παρατηρείται στον Κυνόδοντα, αλλά η μητέρα παίρνει το μέρος των παιδιών. Κατ’ επέκταση, είναι η γυναίκα-θύμα και σκιά του άντρα. Καμία διασύνδεση με το σουρεαλισμό επομένως. Και κανένα γλωσσικό παιχνίδι, ούτε κατασκευής και αποσκευής, ούτε κυματισμού καν, όπου θα βλέπαμε τη γλώσσα να ξεβράζει τις λέξεις, σε περιβάλλοντα-νοητά ενδεχόμενα, για να τις ακούμε όπως ποτέ δεν θα τις είχαμε φανταστεί. Ενώ στον Κυνόδοντα, η ίδια η γλώσσα είναι χαμένη στη μετάφρασή της, μέσα σε ένα αέναο ταξίδι, όπου η λέξη-αποσκευή δεν έχει προορισμό, λόγω του εγκλεισμού των προσώπων, στο Κάστρο της Αγνότητας, το τοπίο είναι ξεκάθαρο.

Ούτε το «κλειστοφοβικό», στην τέχνη, ισχύει. Ισχύει η αίσθηση, μιας φωτοσκίασης που αλλάζει τον τρόπο να βλέπεις και να αφουγκράζεσαι τα αντικείμενα. Παρεμπιπτόντως, στον Κυνόδοντα, τα πάντα ήταν μέσα στο λευκό. Υπήρχε η αίσθηση της φωτεινότητας, της απόλυτης τρέλας-κατασκευής, στην οποία το άτομο βρισκόταν υπό εγκλεισμό, όχι μόνο για να αποδοθεί η έννοια της μεταδόσιμης εξουσίας και του ελέγχου, από τους γονείς στα παιδιά και από παιδί σε παιδί, αλλά κυρίως για να τονιστεί η αρχή της διαφοράς εν γένει. Καθώς η διαφορά υπάρχει και είναι αυθύπαρκτη χωρίς την επιθυμία να μειωθεί σε διαφορά ιδιότητας και άρα, σε αιτία σωφρονισμού. Επίσης, στο Κάστρο της Αγνότητας, η μητέρα παίζει, άρα συμμετέχει με τα παιδιά στο παιχνίδι, αντί να τα χρονομετρεί απλώς και να τα παρατηρεί. Αυτά τα παιδιά – ο Μέλλον, η Ουτοπία και η Θέληση- του Ρίπσταϊν δηλώνουν ανυπάκουα: αφορμής δοθείσης, όταν η μεγάλη κόρη γράφει το γράμμα, υποθετικά απευθυνόμενη στα όργανα της τάξης για να τη σώσουν από την άρρωστα οργανωμένη ζωή τους. Στον Κυνόδοντα, αντίθετα, ξέρουμε ότι τα παιδιά-μικροί ενήλικες είναι πεπεισμένα για αυτό που συμβαίνει και την ορθότητά του, χωρίς να καταβάλουν προσπάθεια να φύγουν. Το αεροπλανάκι πρέπει να το μαζέψει ο πατέρας. Κανείς δεν φεύγει έξω από τα όρια του φράκτη. Ώστε, η μνησικακία, μια άλλη παράμετρος άθικτη ως αυτό το σημείο, επιβάλλεται να ρίξει φως στον τρόπο με τον οποίο συντηρεί τη μαλθακότητα και την αδράνεια, και διά αυτών επίσης συντηρείται. Στο Κάστρο της Αγνότητας, το ηθικό βάρος περιγράφεται μόνο. Το παράλογο δεν είναι το διαφωτιστικό, αλλά το εκφραστικό μέσο για το τέλος, στον άξονα της ταινίας. Άραγε, αν δεν μάθαινα για το στόρι της δήθεν αντιγραφής, δεν νομίζω ότι θα πρόσεχα με ενδιαφέρον αυτήν την ταινία. Ο Κυνόδοντας πρέπει να πάρει δικαιώματα και ο Λάνθιμος να ζητήσει και τα ρέστα. Από τους Ελληναράδες που διαψεύδουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Τον ίδιο το δημιουργό μέσα τους.

ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Απόπειρα

Κρατώ τετράδια στα γόνατά μου, πόσα απάγκιο στη λήθη βρήκαν
Είμαι από μνήμη που χάνει βίδες, ακόμη επιζώ με τα βιβλία
Πώς σφυρίζει όλος αυτός ο χρόνος, πάνω σε κόκαλα κείμενα ήδη
Βιδώνω τύπους ρημάτων σε χρόνους, σαν τα πορφυρά φεγγάρια του μυαλού
Γράφουν με τα δικά τους φαντάσματα, απ’ το δείκτη των λεπτών στο άγραφο
Στις κενές γραμμές το παρόν σφαλίζω, τη μνήμη έχω ξανά απέναντι
Γιατί το μυαλό γονατίζει εδώ, πυρετούς άλλους πάλι αναζητώ
Όμως επιμένει να επιστρέφει, μέσα στην πορφύρα η Κάρμεν πενθεί
Αυτό που άλλαξε αφετηρία, μπροστά του πάντα σκοντάφτω στα ίδια
Η θάλασσα με βλέπει από κάπου, ο αέρας τώρα πια διαφέρει
Την άνοιξη της ζωής μου προτιμάς, εσύ τσιγγάνα ψυχή που αγαπάς
Απόπειρα τολμώ μέσα σε όλα, τριγύρω τετράδια σκόρπια μόνο
Αλλά ψηλά εσύ εισπνέεις βαθιά, πάνω από εμπόδια της στιγμής
Όλα από τραγούδι πλάνα ρόδα, που ανεμίζουν, μυρίζουν, τα βλέπω
Άλλα ρολόγια να μην κρύβουν αίμα, το λίπος της ώρας θέλω να διώξω
Μακριά από τον παλμό του κορμιού, ορμητικά το περιστεράκι να
Μια Palma – παλάμη- Paloma- Alma, από τη γη των Φοινίκων έρχομαι
Παλάμες τα φύλλα τους που χαιρετούν, γιατί να μην είναι η απόπειρα
Ένας άλλος τρόπος να συμμετέχεις, με τα πολλά λίγα να ξεβιδώνεις

Στο Βρυσάκι και με ελεύθερη είσοδο...25-27/3

Sergio Blanco, Stéphane Hessel y los tacos

Είναι Μαρκ Τουαίην και όχι Τουέιν. Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη- ανακαλώ ένα μέρος από την εκπομπή «Στα Άκρα»- τα «μεταγλωττισμένα» ονόματα πρέπει να πλησιάζουν, οπτικά στη γραφή, τα πρωτότυπα, δηλαδή, το Τουαίην, να μας θυμίζει το Twain. Εκείνος, τότε, είχε αναφέρει, για χαρακτηριστικό παράδειγμα, το όνομα του Βολταίρου. Τέλος-πάντων, αυτός ο Μαρκ Τ. κάποτε δήλωσε: « Όταν είσαι εκνευρισμένος, μέτρα ως το 10. Όταν είσαι πολύ εκνευρισμένος, αμόλα βρισιές» (suelta tacos). Και αναρωτιέμαι: αυτοί που βρίζουμε, είμαστε από ζωή ή/και βαρβαρότητα;



Κυρίως είμαστε από σώμα. Ανατρέχω στον Λεβινάς- Ολότητα και Άπειρο, σε μετάφραση εξαιρετική του Κωστή Παπαγιώργη, κλασικά εξαιρετικά Εξάντας, Αθήνα 1989-και επιλέγω το σημείο που αναφέρει ότι: «Η ζωή είναι σώμα, όχι μόνο σώμα όπου φανερώνεται η επάρκειά της, αλλά σταυροδρόμι φυσικών δυνάμεων, η ζωή πιστοποιεί αυτήν την πάντα πιθανή μεταστροφή του σώματος-κυρίου σε σώμα σκλάβου, της υγείας σε ασθένεια. Είμαι σώμα σημαίνει από τη μια ότι ίσταμαι, αυτοκυριαρχία, και από την άλλη ότι στέκομαι στη γη, είμαι μέσα στο άλλο και έτσι, παρεμποδίζομαι από το σώμα μου». Για περισσότερα, σχετικά με τη φαινομενολογία και τη μεταφυσική σκέψη, να προστεθεί το βιβλίο στα ράφια του τόπου σας. Για να μην αγανακτούμε μόνο. Για να είμαστε μέσα σε παραστάσεις και θεατρικά αναλόγια, όπως αυτό της Δευτέρας, 21 Μαρτίου 2011, στο ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, (Κολωνού 31, Μεταξουργείο), για το έργο Βάρβαροι, του Σέρχιο Μπλάνκο.

Σε ένα σημείο, τονίζει ο Stéphane Hessel, στο Αγανακτήστε, -σε μετάφραση Σ. Τριανταφύλλου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2011- ότι από το απαρτχάιντ και την αποικιοκρατία, των περασμένων εποχών, εισήλθαμε στην «πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μια περίοδο οπισθοδρόμησης». Ως εκ τούτου, το βιβλίο θίγει έμμεσα αυτό που παρατηρούμε συμμετοχικά και δεν αφορά παρά σε ένα οξύμωρο αντιφατικό χάσμα. Από τη μια, εμπλουτίζεται ο υποκειμενικός κόσμος, που περικλείει τα βιώματά μας και υπακούει σε ένα «δραματολογικό μοντέλο» αισθητικών κριτηρίων, ειλικρίνειας και αυθεντικότητας. Από την άλλη, όμως, υποβιβάζεται η ιδέα του αντίστοιχου αντικειμενικού κόσμου, η ιδέα που υπακούει στο τρίτο πρόσωπο «αυτός». Μέσα στο θάνατο του Αυτού, στο βάθρο της αγανάκτησης, επέρχεται ένας αργός θάνατος του ίδιου του «τελεολογικού μοντέλου» παρόλο που σε αυτό συμπεριλαμβάνονται τα ‘θαύματα’ της αποτελεσματικότητας και άρα, της ιατρικής (βλ. για τον Habermas: Μυρτώ Ρήγου, Ο Θάνατος στη Νεωτερικότητα, Πλέθρον, Αθήνα 1993). Επιπλέον, τη σχάση κρίσης και κοινωνίας, θα εντοπίζαμε στο «αξιολογικό μοντέλο», πλησιέστερο σε έναν κώδικα δεοντολογίας και βιο-ηθικής, στη βάση του οποίου αναπτύσσονται αξιώσεις και κρίσεις. Αντί όμως, η προτροπή να είναι «Ανακτήστε», ώστε να δινόταν έμφαση στην αξία της κρίσης-άποψης, το ρήμα -που στη Γαλλία ήδη πούλησε αμέτρητα αντίτυπα- είναι το «Αγανακτήστε», δηλαδή ξανοίγεται στην υπερτονισμένη νομιμότητα του υποκειμενικού κόσμου. Σαν να λέμε, αγάλι αγάλι θα κτίσετε. Κι όμως. Δεν μπορεί ο άξονας της πόλης να είναι οι αγανακτισμένοι πολίτες της. Πρέπει να είναι οι πολίτες των ανακτημένων δράσεών της.

Θεατρικό αναλόγιο
Βάρβαροι του Σέρχιο Μπλάνκο
Πανελλήνια πρώτη παρουσίαση παρουσία του συγγραφέα.

Σημείωμα του συγγραφέα για το έργο:
Το έργο Βάρβαροι είναι η ιστορία ενός ναυαγίου. Εφτά πρόσωπα ναυαγούν στη μέση μιας τεράστιας πλάκας πάγου στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Το έργο αποτελείται από 99 εικόνες, επτά μονολόγους και έναν επίλογο, που αφηγούνται την προσπάθεια αυτών των επτά προσώπων να επιβιώσουν αποκλεισμένα ανάμεσα σε τεράστιες πλάκες πάγου που είναι έτοιμες να σπάσουν και να κομματιαστούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Στη διάρκεια της εξέλιξης του έργου, όλοι καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Και φυσικά, όταν ο χρόνος αρχίζει να πιέζει, η πείνα κάνει αισθητή την παρουσία της, οδηγώντας τους στη μοναδική πιθανότητα που έχουν για να επιβιώσουν: να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Το φοβερότερο απ’ όλα όμως είναι η αδυναμία των επτά προσώπων να επιστρέψουν στον χρόνο πριν από την καταστροφή. Το θέμα του ναυαγίου είναι το επίκεντρο αυτού του έργου. Τελικά, το έργο μιλάει για την αδυναμία της ανθρωπότητας να επιστρέψει σε έναν προ-τραγικό χρόνο: την αδυναμία να βρει μια Ιθάκη.

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ- Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Καραμεσίνης
Διαβάζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Καπετανάκος, Δέσποινα Κούρτη, Δημήτρης Λάλος, Χρήστος Λούλης, Οδύσσεια Μπουγά, Αργύρης Ξάφης, Τζένη Σταυροπούλου.
Ημέρα: Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011
Ώρα έναρξης : 10.00 μ.μ.
Διάρκεια: 80 λεπτά
Είσοδος ελεύθερη
Πληροφορίες & κρατήσεις θέσεων: 6981 802544
(Υπάρχει 24ωρο parking με χαμηλή χρέωση στις οδούς Κεραμεικού και Κολωνού)
Διεύθυνση: ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, Κολωνού 31, Μεταξουργείο, (μετρό ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)

Ποιητική βραδιά μαζί με τον Antonio Cabrera, 18/3

18.03.2011, 19:30 h.
Velada de poesía
Encuentro con el poeta Antonio Cabrera
Ποιητική βραδιά
Συνάντηση με τον ποιητή Αντόνιο Καβρέρα

Antonio Cabrera (Medina Sidonia 1958) es uno de los mejores poetas españoles contemporáneos. Reside actualmente en La Vall d΄Uixó, provincia de Castellón, donde ejerce como profesor de Filosofía. Saltó a la fama con el libro En la estación perpetua, con el que obtuvo el Premio Internacional de Poesía Fundación Loewe del año 2000 y el Premio Nacional de la Crítica en 2001. Con el aire, obra ganadora del Premio Ciudad de Melilla en el año 2004 y Premio de la Crítica Valenciana 2005, consolidó su posición entre los poetas más destacados del panorama literario español. En 2010 apareció en la editorial Tusquets su tercer libro, Piedras al agua.
Es autor de una bella colección de haikus de tema ornitológico y responsable de las versiones castellanas de los volúmenes Poesía y ontología, de Gianni Vattimo, y Los pájaros amigos, de Josep Maria de Sagarra.
Colabora periódicamente con El País, Clarín y en la edición valenciana del periódico ABC.

En español, con traducción al griego.
En colaboración con los alumnos de traducción del Instituto Cervantes de Atenas, que han traducido los poemas de Antonio Cabrera al griego.

Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23, Síndagma, Atenas.
Entrada libre.


Ο Αντόνιο Καβρέρα (Μεδίνα Σιδόνια 1958), είναι ένας από τους καλύτερους σύγχρονους ισπανούς ποιητές. Σήμενα ζει στην Βαλ’ ντ’ Ουισιό της Επαρχίας Καστεγιόν, όπου εργάζεται ως καθηγητής Φιλοσοφίας. Με το βιβλίο En la estación perpetua έκανε το άλμα προς την αναγνώριση, αφού κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Λόουι το 2000 και το Εθνικό Βραβείο Κριτικών το 2001.

Με το έργο Con el aire κέρδισε το Βραβείο Πόλη της Μελίγια το 2004 και το Βραβείο Κριτικών της Βαλένθια του 2005 και καθιερώθηκε ως ένας από τους σημαντικούς σύγχρονους ισπανούς ποιητές. Το 2010 εξέδωσε το τρίτο του βιβλίο Piedras al agua.
Έχει γράψει μια συλλογή χαϊκού με θέμα τα πουλιά και έχει μεταφράσει στα ισπανικά τo έργου Ποίηση και οντολογία του Τζάννι Βάττιμο και Los pájaros amigos τουΤζουζέπ Μαρία ντε Σαγκάρρα.
Έχει περιοδικού χαρακτήρα συνεργασίες με τις εφημερίδες El País και ABC και το περιοδικό Clarín.


Στα ισπανικά, με μετάφραση στα ελληνικά.
Σε συνεργασία με τους μαθητές των τμημάτων μετάφρασης του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, οι οποίοι συνεισέφεραν με τις μεταφράσεις των ποιημάτων του Αντόνιο Καβρέρα στα ελληνικά.

Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα.
Είσοδος ελεύθερη.

Κάποτε μια τράπεζα στο αλώνι…

«Στα Νέα» σήμερα, θετικές είναι οι ειδήσεις για το επιτόκιο του δανείου, στο πακέτο στήριξης των 110 δις. Μπροστά στη μείωση μιας ποσοστιαίας μονάδας, του επιτοκίου, όλοι δηλώνουν κερδισμένοι. Οι Ευρωπαίοι εταίροι, στις Βρυξέλλες, το ξέρουν καλά, το «επάγγελμα». Δίνουν για να σώσουν, αλλά μέχρι εκεί που θα τους χτυπήσουμε ξανά την πόρτα, οι Έλληνες, οι χτίστες του αύριο. Για τη φέτα και το γιουβέτσι γίνονται όλα. Και όμως, πάνω απ’ όλα, οι κωμικοί της τσάπας ξέρουν. «Στερεότερα κι από χτίστη, κι από καλαφάτη, κι από μαραγκό, οικοδομάει ο…κρεμαλοφτιάχτης, γιατί το οικοδόμημα αυτουνού φιλεύει χιλιάδες και πάλι βαστάει». Ρίχνοντας αυτήν την ατάκα, από τον Άμλετ του Σαίξπηρ, -σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα-, στο τραπέζι του σήμερα, κρεμαλοφτιάχτης είναι ο δανειοδότης. Σαν να λέμε, μια κεντρική τράπεζα. Εφιάλτης ίσον nightmare, δηλαδή, με τα σημερινά δεδομένα, μια τράπεζα στο αλώνι…αλωνίζουν οι εταίροι, εμείς, οι πτωχοί συγγενείς, περιμένουμε.

Για τον Σαίξπηρ, ο εφιάλτης –nightmare- ισοδυναμούσε με μια φοράδα της νύχτας. Στο δοκίμιό του «Ο Εφιάλτης», ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, -Δοκίμια, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, μετάφραση-επιμέλεια-σχόλια Αχιλλέα Κυριακίδη, Αθήνα 2007- αναφέρει το στίχο του Σαίξπηρ, ότι «συνάντησε της νύχτας τη φοράδα» και τον άλλο στίχο του, «ο εφιάλτης και τα 9 πουλάρια», για να καταδείξει πως στον Σαίξπηρ, η έννοια του εφιάλτη αντιστοιχούσε σε μια παράλληλη ποιητική εικόνα, άλλη από εκείνη του δαίμονα, που εισήγαγε η ίδια η λέξη στην πραγματικότητα. Στη σαιξπηρική αγγλική γλώσσα, ο εφιάλτης είναι η φοράδα της νύχτας.

Εδώ τέτοιοι παραπλήσιοι συνειρμοί παρατηρούνται ακόμη και σε δελτία ειδήσεων, στο Σαίξπηρ δεν θα υπήρχαν; «Εν μέσω βαθιάς ύφεσης, περικοπών μισθών και εκτίναξης της ανεργίας σε θηριώδη ύψη, η Ελλάδα καλείται να πληρώσει το γαλλικό μάρμαρο». Είναι μία φράση από το άρθρο των Π. Δ. Υφαντή, Π. Γ. Κορωναίου, με τίτλο: «Πτώχευση με γαλλικό άρωμα», της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, 13.3.2011, για τα Ναυπηγεία της Ελευσίνας. Ενώ και στα περισσότερα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, της Πέμπτης 10 Μαρτίου, ο υπότιτλος ήταν «αίτηση πτώχευσης», στο κεντρικό δελτίο του ANT1, διαβάζω το εξής: «αίτηση προστασίας από τους πιστωτές»… εφιάλτης πάνω απ’ όλα, αλλά διάλεξε: θέλεις μια εστέτ αύρα, ποιητική, σκέφτεσαι τη φοράδα και τη νύχτα, την προστασία και τους πιστωτές, θέλεις την ακριβή μετάφραση, έχεις το δαίμονα. Ιδού το τσεκούρι, ιδού και το σκίρτημα. Ναι, η μέρα έχει μεγαλώσει, και η είδηση έγινε άλλη τόση. Αλλά ας κλείσουμε με τον Μπόρχες: «κυρίες και κύριοι, τα όνειρα είναι το γένος· οι εφιάλτες, το είδος». Προφανώς, είμαστε ένα είδος προς κατανάλωση. Πρέπει να θυμίσουμε ότι ανήκουμε στο γένος. Των ονείρων, της κληρονομιάς, του νόμου και της αρχής. Που δημιουργεί και Αρχιτεκτονική σε περίοδο κρίσης.

Aνοιχτές Διαλέξεις για τα 700 έτη (1311-2011) στο Cervantes

14.03-11.04.2011
Ciclo de Conferencias
1311-2011: 700 años del inicio de la presencia
ctalano-aragonesa en Atenas

Κύκλος Διαλέξεων
1311-2011: 700 χρόνια από την έναρξη
της καταλάνο-αραγωνικής παρουσίας στην Αθήνα

Este mes de marzo se cumplen 700 años de la victoria de la Compañía catalano-aragonesa sobre las tropas del último duque franco de Atenas, Gautier V de Brienne, en la famosa batalla del Cefiso, y la consiguiente caída del Ducado de Atenas en sus manos. Esta victoria puso fin a su vida errante y permitió la creación de un estado que duró hasta 1388. En este ciclo de conferencias, académicos, arquitectos, arqueólogos, investigadores e historiadores griegos hacen una valoración del paso y del asentamiento de las tropas almogávares en esta zona de Grecia central.

En griego.
Salón de Actos del Instituto Cervantes de Atenas, Mitropóleos 23, Síndagma, Atenas.
Entrada libre.

PROGRAMA

14.03.2011, 19.30 h.
María Duru-Iliopulu (profesora de Historia en la Universidad de Atenas): Los catalanes del Ducado de Atenas y sus relaciones con los francos.

21.03.2011, 19.30 h.
Tasos Tanulas (arquitecto, jefe de las obras de restauración de los Propileos): “La joya más preciosa del mundo” en la corona de Aragón.

28.03.2011, 19.30 h.
Nicos Condoyanis (doctor en arqueología de la 23ra Eforía de Antigüedades Bizantinas de Jalkida – Ministerio de Cultura de Grecia): Los catalanes en Beocia: el castillo de Livadià.

04.04.2011, 19.30 h.
Jrisa Maltesu (Directora del Instituto Bizantino de Venecia): El archivo de Venecia – fuente de información para la presencia de los catalanes en Grecia.

11.04.2011, 19.30 h.
Kiriakí Petracu (profesora adjunta del Departamento de Estudios Teatrales de la Universidad de Atenas): La presencia catalana en el teatro griego.


Αυτόν τον Μάρτιο συμπληρώνονται 700 χρόνια από τη νίκη της Καταλανο-αραγωνικής Εταιρείας επί των στρατευμάτων του τελευταίου φράγκου δούκα των Αθηνών, Βάλθερου Βριενίου, στην περίφημη μάχη του Κηφισού και την πτώση του Δουκάτου των Αθηνών στα χέρια της. Η νίκη αυτή έθεσε τέλος στην νομαδική ζωή τους και τους επέτρεψε να εγκαθιδρύσουν ένα κράτος που διήρκεσε ωε το 1388. Σ’ αυτόν τον κύκλο διαλέξεων, έλληνες ακαδημαϊκοί, αρχιτέκτονες, αρχαιολόγοι, ερευνητές και ιστορικοί κάνουν μια εκτίμηση κι έναν απολογισμό του περάσματος και της εγκατάστασης των αλμογαβαρικών στρατευμάτων σ’ αυτή την περιοχή της κεντρικής Ελλάδας.


Στα ελληνικά.
Αίθουσα εκδηλώσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας, Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα.
Είσοδος ελεύθερη.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

14.03.2011, 19.30
Μαρία Δούρου-Ηλιοπούλου (Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ιστορίας Μέσων και Νεωτέρων Χρόνων στο Πανεπιστήμιο ΑΘηνών): Οι καταλανοί του Δουκάτου των Αθηνών και οι σχέσεις τους με τους Φράνκους.

21.03.2011, 19.30
Τάσος Τανούλας (αρχιτέκτων, επικεφαλής των έργων αναστήλωσης των Προπυλαίων): “Το πολυτιμότερο κόσμημα του κόσμου” στο στέμμα της Αραγωνίας.

28.03.2011, 19.30
Νίκος Κοντογιάννης (Δρ. Αρχαιολογἰας στην 23η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Χαλκίδας / Υπουργείο Πολιτισμού): Οι καταλανοί στην Βοιωτία: το κάστρο της Λιβαδειάς.

04.04.2011, 19.30
Χρύσα Μαλτέζου (Διευθύντρια του Βυζαντινού Ινστιτούτου της Βενετίας): Το αρχείο της Βενετίας - δεξαμενή γνώσεων για την παρουσία των Καταλανών στην Ελλάδα.

11.04.2011, 19.30
Κυριακή Πετράκου (Επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών): Η καταλανική παρουσία στο ελληνικό θέατρο.

...Να κάνουμε Smerting…

Καρλ Μαρξ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Τσε Γκεβάρα: μπορεί να έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους ή μαζί μας; Και οι τρεις έγραψαν το Μανιφέστο. Και οι τρεις νέοι. Ο Μαρξ τριαντάρης, η Ρόζα 27 και ο Τσε 37. Νιώθεις ότι για τη μούχλα της Ελλάδας, πολλοί ξέχασαν πολλά, και δεν είσαι ο μόνος που αποκαρδιώνεσαι με τη μουχλιασμένη φράουλα. Με την περιέργεια και την όρεξη, που έχεις, να δράσεις ομόθυμα στην πόλη, την έχεις. Μια δόση τουλάχιστον έχεις από αυτό το πάθος για τον κόσμο και τις δυνατότητές του. Και ας υπάρχει κάπου στις ταβέρνες της Ραφήνας, κάποιος που δεν καταδέχεται να γράψει «μανιφέστο» αλλά κάποτε θα εκδώσει τη δική του αφήγηση. Ναι, αυτός. Στις λαϊκές, ακούω γιαγιάδες ακόμη να τον αποκαλούν «συγκαμένο». Περήφανες, βλέπεις, που πάτησαν τα 80 και περπατούν καλύτερα. Γυαλίζει το ματάκι της γιαγιάς. Λες και η αφήγηση είναι παραμύθι Απόψε και για Μια ώρα. Στο άπειρο, σαν τις Χίλιες και Μία Νύκτες. Μας δωρίζεται μία νύκτα, ένα σκοινί απλώνεται και το τραβάς. Λες και το Μανιφέστο δεν βασίζεται στην αφηγηματική δύναμη. Αλλά τι να σκεφτείς…μήπως στα πρακτικά καταχωρήθηκαν πολλές ομιλίες της βουλευτικής ιερο-(α)συλίας;

Να κάνουμε Smerting, να κάνουμε Smerting, να δεις τι πάει να πει «Κοπιαστική» (η τέχνη να πλησιάζεις το αυτί του φίλου σου και να μυρίζεις όλη την κάπνα του τσιγάρου). Μάλιστα. «Smerting» είναι το φλερτ, που αναπτύσσεται σε καπνιστήρια. Από τον καπνό –smoke- και το flirt. Omertá. Εμείς τελικά, πάντα smerting είχαμε στην Ελλάδα. Και, υπάρχει και το άλλο. «Καπνίζεις;», «όχι. Είμαι social smoker». Κοινωνικός καπνιστής. Μάλιστα. Τα πάντα τελούν υπό απαγόρευση και εξειδίκευση συγχρόνως.

Συγχρόνως στην Ελλάδα υπάρχουν και τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Αυτής της ανθρώπινης ιστορίας. Μια φορά και μια μέρα, που ο Τσε παρέδωσε διάλεξη σε Κουβανούς φοιτητές ιατρικής και υπαλλήλους Υγείας, το 1960, τόνισε πως «Η επανάσταση δεν είναι, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, ένας σταθεροποιητής της συλλογικής βούλησης, της συλλογικής πρωτοβουλίας. Αντίθετα, είναι ένας απελευθερωτής της ανθρώπινης βούλησης, της ανθρώπινης ικανότητας. Αυτό που κάνει η επανάσταση, είναι οπότε, να προσανατολίζει αυτήν την ικανότητα».

Πίνεις και σώζεις λοιπόν. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Πίνε και σώσε. Τη Δευτέρα, 14 Μαρτίου. Οι Φίλοι των ΑΣΚΙ μας προσκαλούν για ένα ποτό στο BARTESERA (Κολοκοτρώνη 25, Στοά Πραξιτέλους), τη Δευτέρα 14 Μαρτίου, 8.30 μ.μ., με σκοπό-τι άλλο;-την οικονομική ενίσχυση των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Να μην παραληφθεί ότι, το υπουργείο Υγείας κ’ πρώην Ρητορικής, επισημαίνει: ποτά και κάπνισμα βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Όλα τα άλλα, διόδια αυξημένα, εισιτήρια, ανακομμένα έργα συμβάσεων, πάλι, επικροτούν το άλλο… Αόρατος και Σώος, παιδί μου…

Prostíbulo Poético: στη Σολωμού, στο Dasein Cafe

To Prostíbulo Poético είναι μια διαδραστική ποιητική παράσταση που εμπλέκει δημιουργικά τον ποιητή, τον αναγνώστη και το ποίημα. Είναι ένα πείραμα που εξερευνά τον τρόπο απεύθυνσης της ποίησης και την δημόσια παρουσία της πέρα από την κλασσική απαγγελία.



Η ιδέα αυτή ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη ενώ πραγματοποιείται και σε άλλες πόλεις (Παρίσι, Λος Άντζελες, Σικάγο). Εδώ και δύο χρόνια μια ομάδα αγγλόφωνων και ισπανόφωνων ποιητών διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία το Prostíbulo Poético, σε μπαρ και ανεξάρτητους χώρους στη Βαρκελώνη. Με πρόσκληση και διοργάνωση από την πλατφόρμα Poetry Now και το φιλοσοφικό καφέ Dasein, το Prostíbulo Poético θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα από την ομάδα των ποιητών της Βαρκελώνης, μαζί με Έλληνες ομοτέχνους τους, με αναγνώσεις και στις τρεις γλώσσες. Για δύο βράδια της άνοιξης, όσοι παραβρεθούν στην ασυνήθιστη ποιητική παράσταση, θα μπορέσουν να απολαύσουν στο μισοσκόταδο του μπαρ το ιδιωτικό τους ποίημα!

Οι «εκδιδόμενοι» ποιητές έχουν επινοήσει ο καθένας, μια persona με δικό της παρελθόν, εμφάνιση και κωδικό συμπεριφοράς, με “την φωνή” της οποίας έχουν δημιουργηθεί και τα ποιήματα που απαγγέλλονται στο «Prostíbulo». Οι επισκέπτες – πελάτες – ακροατές καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στα προσφερόμενα ονόματα, σύντομα βιογραφικά-ιστορίες και δελεαστικά δείγματα στίχων και να παραγγείλουν μια ιδιωτική ανάγνωση. Οι αναγνώσεις γίνονται πάντα “ένας προς έναν”, ο ποιητής έχει την ελευθερία να προσελκύσει το «προσωπικό» του κοινό, χρησιμοποιώντας όλη τη γοητεία του λόγου του, ο ακροατής – πελάτης μπορεί να ρωτήσει, να σχολιάσει, να ειρωνευτεί ή να επιδοκιμάσει ανεμπόδιστα. Κάθε συνάντηση είναι μια απρόβλεπτη περιπέτεια και ένας εκ νέου αυτοσχεδιασμός που εμπλέκει και τους δύο.

Το σπίτι των ηδονών στην Αθήνα, διευθύνει ο χαϊντεγκεριανός φιλόσοφος ο κύριος V. Όποιος βρεθεί εκεί θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να ακούσει: τη Ρόζα Λούξεμπουργκ σε καινούργιο αστρικό σώμα, τη σαδομαζοχιστική σλάβα Μίλενα Κ., τον λατίνο εραστή Ραμόν Μερκαντέρ, την κτητική Λόλα Σελίδα από την Βαρκελώνη, τον ανεπαίσθητα παρενδυτικό ItHer (Ιταμό Χερουβείμ;), την περιπλανώμενη συλλέκτρια Σίσσυ Σβορώνος, τον φευγάτο Scardanelli, τη hot υπομονετική σαρκοφάγο Μανούλα και άλλους.

ΠΟΥ:
Σολωμού 12,
ΠΟΤΕ:
11 κ' 12 Μαρτίου
ΩΡΑ:
20.00

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Ποτέ Ξανά

Για ποιον χτυπά η χιονολαλιά
Απορώ κοιτώντας
Το χιόνι να πέφτει
Ένας κούφιος ήχος του τώρα
Μαγεία στην πόλη
Των μαβιών ονείρων
Στο φως τη νύχτα συνωμοτούν
Εποχές και σκιές
Επάνω στους τοίχους
Πόσα κρύβει ο πεζόδρομος
Της γειτονιάς για μας
Ανακουφίζει το χιόνι
Την ψυχή που πέφτει σταθερά
Χωρίς τον κανόνα
Ενώ δεν θυμάσαι
Στο βάθος δεν θέλεις να ξέρεις
Ποια είναι η σκιά
Στον τοίχο άρρωστα
Κοιτάς αλλά σκοτάδι βλέπεις
Τι κυνηγώ λοιπόν
Φαντάσματα τώρα
Δυνάμεις σκοτεινές στο φως
Θα μας κανονίσουν
Χαμένοι οι χρόνοι
Επανέρχονται στη ρεβάνς
Όπως στο όνειρο
Εδώ που χιονίζει
Απ' την ηλικία φεύγεις
Της ευθείας γραμμής
Μέσα στο κρεβάτι
Αυτή άρχει στα όνειρα
Όμως που σε τρέχουν
Σε τόπους ύποπτα
Στο ποτέ ξανά ζει αυτός
Ο ποταμός χρόνος
Πύργος από χιόνι
Έτοιμος λιώνει ο πάγος

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ Κ' ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
transform! Europe - Ινστιτούτο ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ

Διεθνές Συνέδριο
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Αθήνα, 10-12 Μαρτίου 2011
Cine Κεραμεικός
Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος 13

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
19.15-19.30 Έναρξη του συνεδρίου
Συντονίστρια: Ρένα Δούρου, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας (ΠΓ) του Συνασπισμού,
Υπεύθυνη για την Ευρωπαϊκή Πολιτική, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και τις Διεθνείς Σχέσεις
Δημήτρης Βίτσας, Γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής (ΚΠΕ) του Συνασπισμού
Νίκος Πετραλιάς, Οικονομολόγος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς (ΙΝΠ)

19.30-22.00
Εναρκτήρια Δημόσια Εκδήλωση
Γιάννης Δραγασάκης, Οικονομολόγος, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ
Φρανσουά Ντελαπιέρ, Γενικός Γραμματέας του Κόμματος της Αριστεράς- Γαλλία
Πέδρο Παέζ, Οικονομολόγος, Τράπεζα του Νότου, πρώην Υπουργός Οικονομικών- Ισημερινός
Χοσέ Λουίς Σεντέγια, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας
Μίκαελ Σλεχτ, Βουλευτής, Υπεύθυνος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του DIE LINKE για θέματα Οικονομικής Πολιτικής

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011
10.00-12.00
Επιπτώσεις της κρίσης στην Ευρώπη
Συντονιστής: Πάνος Τριγάζης, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού
Μιχάλης Βακαλούλης, Κοινωνιολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII-Γαλλία
Τζιοβάνα Βέρτοβα, Οικονομολόγος, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκαμο- Ιταλία
Μαρία Καραμεσίνη, Οικονομολόγος, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ρικάρντο Μπελοφιόρε, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκαμο- Ιταλία

12.00-14.00
Αίτια της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη
Συντονιστής: Σπύρος Λαπατσιώρας, Οικονομολόγος, Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Μπριγκίτε Ούνγκερ, Οικονομολόγος, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης- Ολλανδία
Γιώργος Σταθάκης, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης
Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Οικονομολόγος, Διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Ευκλείδης Τσακαλώτος, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

14.00-15.00 Διάλειμμα

15.00 -17.00
Πολιτικές της ΕΕ για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους
Συντονίστρια: Έλενα Παπαδοπούλου, Οικονομολόγος, Επιστημονική Συνεργάτις του ΙΝΠ
Βαγγέλης Παπαχρήστος, Οικονομολόγος, Ανεξάρτητος Βουλευτής
Θόδωρος Παρασκευόπουλος, Οικονομολόγος, μέλος της Διεύθυνσης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Γιαν Τοπορόφσκι, Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου- Αγγλία
Μαρίκα Φραγκάκη, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Ομάδας των Ευρωπαίων Οικονομολόγων για μια Εναλλακτική Πολιτική στην Ευρώπη

17.00-19.00
Όψεις της κρίσης στην Ελλάδα Ι
Συντονίστρια: Σίσσυ Βελισσαρίου, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αντιπρόεδρος του ΙΝΠ
Παναγιώτης Λαφαζάνης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ
Γιώργος Μανιάτης, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Αλέξης Μητρόπουλος, Νομικός, Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους
Γιάννης Μπανιάς, Μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

19.00-19.30 Διάλειμμα

19.30-22.00
Όψεις της κρίσης στην Ελλάδα ΙΙ
Συντονίστρια: Όλγα Αθανίτη, μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ
Νίκος Κοτζιάς, Πολιτικός Επιστήμονας, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά
Γιάννης Μηλιός, Καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μέλος της ΠΓ του Συνασπισμού, Υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής
Δημήτρης Παπαδημούλης, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην Ευρωβουλευτής του Συνασπισμού
Σοφία Σακοράφα, Ανεξάρτητη Βουλευτής
Γιάννης Τόλιος, Διδάκτορας Οικονομικών Επιστημών, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας (ΕΓ) της ΚΠΕ του Συνασπισμού

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011
10.00-12.30
Αντιστάσεις των ευρωπαϊκών συνδικάτων και κινημάτων
Συντονιστής: Γιάννης Μπουρνούς, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ)
Νάσος Ηλιόπουλος, Γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Συνασπισμού
Αλέκος Καλύβης, Συνδικαλιστής, πρώην Αναπληρωτής Πρόεδρος της ΓΣΕΕ
Τέρι Κέλεχερ, Εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιρλανδίας
Ντομινίκ Τζιανοτί, Συνδικαλίστρια της FSU- Γαλλία
Αλεξάντρα Στρίκνερ, Οικονομολόγος, μέλος της ATTAC- Αυστρία

12.30-14.30
Κρίση χρέους και προγράμματα λιτότητας σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Συντονίστρια: Νατάσα Θεοδωρακοπούλου, Οικονομολόγος, μέλος της ΕΓ της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος της Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ
Ταμάς Μόρβα, Οικονομολόγος, μέλος της Γραμματείας του Κόμματος Εργατών 2006- Ουγγαρία
Μαριάνα Μορτάγκουα, Οικονομολόγος, συνεργάτις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Μπλόκο της Αριστεράς- Πορτογαλία
Χαβιέρ Ναβασκουές, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης, Γραμματέας της Επιτροπής
Οικονομικών Υποθέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας, Εκπρόσωπος του Σιν Φέιν- Ιρλανδία (π.ε.)

14.30-15.30 Διάλειμμα

15.30-17.30
Προτάσεις για την έξοδο από την κρίση Ι
Συντονιστής: Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Οικονομολόγος, μέλος της ΚΠΕ του Συνασπισμού, μέλος του ΔΣ του ΙΝΠ
Ελιζαμπέτ Γκοτιέ, μέλος του Δ.Σ. του Δικτύου Transform!, Διευθύντρια του Espaces Marx- Γαλλία
Ερίκ Τουσσαίν, Πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση των Χρεών του Τρίτου Κόσμου- Βέλγιο
Μιχάλης Τρεμόπουλος, Ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων, Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα
Νίκος Χουντής, Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Ευρωομάδα GUE/NGL


17.30-19.30
Προτάσεις για τη διέξοδο από την κρίση ΙΙ
Συντονιστής: Ρούρικ Χολμ, Νομικός Υπεύθυνος του Δικτύου Transform!, Συντονιστής του Ιδρύματος Left Forum- Φινλανδία
Έλμαρ Αλτφάτερ, Πολιτικός Επιστήμονας, μέλος της ATTAC- Γερμανία
Γιάνης Βαρουφάκης, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Κώστας Βεργόπουλος, Οικονομολόγος, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο PARIS VIII
Κούνιμπερτ Ράφερ, Οικονομολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης- Αυστρία

20.00-22.00 Δημόσια Εκδήλωση
Συντονιστής: Χάρης Γολέμης, Διευθυντής του ΙΝΠ, μέλος του ΔΣ του Δικτύου Transform!

20.00-20.15
Πρωτοβουλία του ΚΕΑ για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης
Φράνσις Βιρτς, πρώην Πρόεδρος της Ευρωομάδας GUE/NGL- Γαλλία

20.15-22.00
Πώς θα βγούμε από την κρίση; Οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Όσκαρ Λαφοντέν, πρώην Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, πρώην Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (DIE LΙΝΚΕ)
Πιέρ Λοράν, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του Συνασπισμού, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς


Οργανωτική Επιτροπή Συνεδρίου
Ελιζαμπέτ Γκοτιέ, Χάρης Γολέμης, Μίμης Δαρειώτης, Ρένα Δούρου, Κωνσταντίνα Κιντώνη, Βάλτερ Μπάγερ, Γιάννης Μπουρνούς, Έλενα Παπαδοπούλου, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Ρούρικ Χολμ

"ΚΕΝΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ - Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Η αρχιτεκτονική έκθεση "ΚΕΝΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ -
Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ", εγκαινιάζεται την Τετάρτη, 9 Μαρτίου, στις 8:00 το βράδυ, στον ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΗΩΣ (Χέυδεν 38α, πλατεία Βικτωρίας, Αθήνα, τηλ. 210 8237111).

Η έκθεση που αποτελεί δουλειά της Αρχιτεκτονικής Ομάδας της Κίνησης Κατοίκων 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος είναι μια έρευνα του προ αντιπαροχής κτιριακού αποθέματος της περιοχής (Ιουλιανού-Πατησίων - Αγίου Μελετίου - Λιοσίων - Δομοκού - Κωνσταντινουπόλεως).

Κολορίν κολοράδο / Colorín Colorado

Αν η ηλικία ακμάζει από ένα νέο επί
Συντηρώ το χρόνο με τις χώρες μέσα μου υπό διαίρεση
Ευδαίμονες είναι οι σιωπές, κρανίου τόποι δείχνουν
Δεν απολύομαι απ’ την επιθυμία να καλώ δαίμονες
Κολορίν κολοράδο

Μαγνήτες οι ώρες, ιερές και εύφλεκτες
Μια Sagrada familia περιπλανιέται στον κόσμο, παντού
Αναμφίλεκτα νοσταλγώ πάλι εμένα
Ρόδια τα μάτια μου δαιμονισμένα, η φλόγα κοιτάζει
Κολορίν κολοράδο

Θέλω το σώμα της αποπλάνησης να έρθει πίσω
Είναι από αυτά που ανοίγουν σαν ρόδο γη και ταξιδεύουν
Αιωνιότητα είναι να σφύζω από τα ίδια
Να μην έχω ειδικές περιστάσεις να βρεθώ αυτοπροσώπως
Κολορίν κολοράδο

Στο ρυθμό μίας έντονης ιστορίας ξανά
Από χρώματα και λέξεις η αμαζόνα χαμένη σε χιλιόμετρα
Στο λιμάνι της παγωμένης άνοιξης τρωτό
Το φως που μεσουρανεί, να μία επαναφορά της μεγάλης ζωής
Κολορίν κολοράδο

Αλλά χωρίς περιπλάνηση η ιστορία
Δεν επιζεί στο φως της, την αποπλάνηση ποιεί για ίσκιο
Τώρα στο παράξενα ήσυχο σαρκίο
Που από χώμα και κίνδυνο πλάστηκε, έχω προσηλωθεί
Κολορίν κολοράδο

Σας ακούει το ασίγαστο ψιθύρισμα,
Ποια η Ήρα, η ιστορία, τι είναι εστία
Ο δισταγμός σε σένα μαρτυρεί χτες
Και εικόνες που απορρίπτουν καινούριες εγγραφές
Κολορίν κολοράδο

Έχω να διασώσω ίσκιους μονάχα
Επάνω σε ξύλα που καίνε τις σάρκες μαζί με το παρελθόν
Αχνά η οδύσσεια γη μου στρέφει
Το πρόσωπο κάτω στο χώμα που φύλαξε βροχή με αγάπη
Κολορίν κολοράδο

Ρίζες και λεπτοδείκτες, απορίες
Ενικού αριθμού, ενώ μια περισυλλογή στο άλλο πρόσωπο
Βυθίζει στη λίμνη του ματιού λάμψη
Θα με θυμηθείς, της είπε, όμως τελικά όλο αυτόν σκεφτόταν
Κολορίν κολοράδο

Ίδια επεισόδια πλάθει η μνήμη από λάθη
Εκπλήρωση, φαντασίωση, σφίξιμο έξω από μια σκούρα πόρτα
Συνέβη αυτό που αποφάσισε ο εγκέλαδος
Εγκέφαλος που σείστηκε και κάηκε απ’ το λάδι ως το φεγγάρι
Κολορίν κολοράδο

Μάγουλα τρέχουν πέρα στο ξέφωτο του χιονιά
Αμυγδαλιές αγκαλιάζονται, ένας ανθηρός περίπατος ολόγυρα, πλέγμα
Γέλιου και συνωμοσίας το τότε, ηχηρό
Τίποτε δεν έθιγε εμένα ούτε παρέλυε την αντοχή να δέχομαι
Κολορίν κολοράδο

Ένα μπαλόνι φεύγει απ’ το μικρό παιδί στα ψηλά
Μια ανάσα απ’ το βάρος της ευθύνης, απομεσήμερο
Εργαζόμενα άλογα υπομένουν το αύριο
Απ’ τον κορμό του μέλλοντος κόπηκε το χτες, πλεγμένο ράμμα
Κολορίν κολοράδο

Ξανά άδεια από χνάρια υπό σκιά είμαι
Οι ευκάλυπτοι έχουν πλέξει τα αποφλοιωμένα μυστικά μακριά
Απ’ το δέρμα που δρούσε όλο ενάντια
Στο δίχτυ γειτονίας με τη φύση, ώσπου έγινα ελαφριά πάλι
Κολορίν κολοράδο

Παρά λίγο αυτά θα θύμιζαν ξένο είδος
Δεν θα αντλούσα τίποτε από δελτία, σχοινιά, θωρακισμένα
Όμως ωριμότητα είναι να ζεις στο μείον
Καθώς οι άστεγοι αλλάζουν χαρτόκουτα σαν να ήταν σεντόνια
Κολορίν κολοράδο

Άτονο το νύκτιο μάτι μπρος στο κείμενο
Το δάχτυλο βυζαίνει ένα σφραγιστό βιβλίο για αρκετά λεπτά
Και στοιχίζει ο ύπνος την ίδια απόλαυση
Ενέργεια που δαπανάται για όνειρα άστρα, δαπανάται καλά
Κολορίν κολοράδο

Αισθάνομαι αμήχανα με το φως της ημέρας
Να ζούσα τις μέρες για νύκτες με τον ουρανό μπλε και ερυθρό
Απ’ το αίμα που χάνει η συναίρεση του εγώ
Φωνάζω για τον παρόντα άλλο να απουσιάζει επαρκής
Κολορίν κολοράδο

Μετρά η σπορά του εγωισμού, παραπόνων
Συνέχεια, επάνω σε μένα που ονειρεύομαι με βλέφαρα ανοιχτά
Ψηλά προς το αιώνιο και το εφήμερο
Η ανέχεια, κάτω από τρένα που σφυρίζουν και τρίζουν, πάντα ισχύει
Κολορίν κολοράδο

Παρακαταθήκη, επέτειος, θρύλοι, πάνθεον
Αχνά των πλοίων τα φώτα, εκτενείς οι αναμνήσεις από χνότα
Έρημο ύπνο κάνουν αλλού, χωρίς τα όνειρα
Εδώ τώρα να ζητούν το κέντρο μου ξανά εμπρός να εστιάσω
Κολορίν κολοράδο

Όλη η Ελλάδα στις οχτώ θα έπιανε ειδήσεις
Μια αθλητική νύξη στο αύριο σε σπορά μαζί με το μήνυμα
Θα ήμαστε όλοι συμμαθητές το πρωί Δευτέρας
Κόθορνοι σε παράταξη, τα φώτα ψηλά ανάβουν όλα στη σειρά
Κολορίν κολοράδο

Στη θύελλα του πονοκέφαλου τότε θυμάμαι
Πρόσωπα και προσόψεις, αυτοί που δεν παραδόθηκαν αρχικά
Ούτε τελικά για μια σπίθα δαιμονική χώρια
Έζησαν μέσα σε αφορία, πάνω στο άρμα του σούρουπου
Κολορίν κολοράδο

Σκούρα η θάλασσα, το φως ρωτάει διαρκώς
Τι με συνδέει με την πόλη, ποιο συρτάρι κρύβει το πορτοφόλι
Απαντήσεις δεν έχω, πώς να φθαρείς νόμιμα
Τη φορά του προσώπου μου έχω και φυσάει στο άπειρο όλο
Κολορίν κολοράδο


*Colorín Colorado, este cuento ha acabado, φράση που στα ισπανικά σημαίνει «και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» ( «Colorín» στα ισπανικά σημαίνει «έντονο χρώμα»).

Η ζωγραφική της Μαρίας Πολυζωίδου στην ΑΔ, 10/3

Ατομική Έκθεση της Μαρίας Πολυζωίδου
10.03.11 - 07.05.11

Στη ζωγραφική της Μαρίας Πολυζωίδου οι μορφές διακρίνονται ασαφώς σαν να ανα-δύονται μέσα από την ομίχλη, σαν να τις έχει καταγράψει μια παλιά ταινία που έχει φθαρεί και ό,τι κάποτε ξεχώριζε από τον όγκο, το χρώμα, το περίγραμμά του να έχει πια απομείνει ένα φθαρμένο ίχνος της μνήμης και της ιστορίας. Ό,τι όμως μπορεί να ειπωθεί δεν είναι έτσι κι αλλιώς παρά ένα ίχνος, ένα φάντασμα που κινείται πίσω από μια κουρτίνα: την αναπαράσταση. Από την άποψη αυτή η ζωγραφική της Πολυζωίδου αρθρώνεται σαν μια γλώσσα που αναμετριέται, όπως λέει ο Πιερ Κλοσοφσκί με τη δεισιδαιμονία του ρεαλισμού: «Τελικά, η δεισιδαιμονία του "ρεαλισμού" ή του "νατου-ραλισμού" δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το "παραλήρημα της ερμηνείας" μιας ολόκληρης εποχής. Η επιταγή να αναπαραστήσουμε "αντικειμενικά" τη "φύση" -η ανάγκη να επι-μείνουμε στην επαφή του σώματος με τα αντικείμενα, στην αντίσταση που του προ-βάλλουν τα άλλα σώματα- όλα αυτά χαρακτηρίζουν μια εμμονική φαντασίωση του μο-ντερνισμού. Το ομοίωμα προσομοιώνει επιτυχώς τον ψυχαναγκασμό της φαντασίω-σης, υπερβάλλοντας τα στερεοτυπικά της σχήματα».

Θεόφιλος Τραμπούλης

Την Πέμπτη 10 Μαρτίου στις 8 μ.μ. η Α.Δ. παρουσιάζει στον 2ο όροφο της γκαλερί
την ατομική έκθεση της Μαρίας Πολυζωίδου.

Η έκθεση θα έχει παράλληλα εγκαίνια με την έκθεση του Νίκου Παπαδόπουλου και θα διαρκέσει έως τις 7 Μαΐου 2011

AD gallery
3, Pallados str.
Psirri 105 54
Athens, Greece
Tel. +30 210 322 8785

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ, 8/3

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ

Ο σπουδαιότερος διηγηματογράφος του 20ού αιώνα
Η Ελληνοαμερικανική Ένωση,
οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και το περ. ΔΙΑΒΑΖΩ
με αφορμή την έκδοση Αρχάριοι

σας προσκαλούν σε μια βραδιά αφιερωμένη στο έργο του μεγάλου διηγηματογράφου

ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ

την Τρίτη, 8 Μαρτίου 2011, στις 8 το βράδυ,
στο θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης
(Μασσαλίας 22, Κολωνάκι).

Οι συγγραφείς
Κώστας Ακρίβος, Θανάσης Βαλτινός,
Τάσος Γουδέλης και Χρήστος Οικονόμου
θα μιλήσουν για το έργο του και την επιρροή του στην ελληνική και παγκόσμια πεζογραφία.
Συντονίζει ο διευθυντής του περ. ΔΙΑΒΑΖΩ Γιάννης Ν. Μπασκόζος.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Από τις κριτικές που γράφτηκαν:
Ο Κάρβερ διέθετε την ψυχογραφική διορατικότητα και διεισδυτική ματιά ενός μεγάλου καλλιτέχνη, η θέση του οποίου είναι εξασφαλισμένη στον αμερικανικό λογοτεχνικό Κανόνα, πλάι στους Χεμινγουέι, Φώκνερ, Φλάνερι Ο’Κόνορ κ.ά.
Ντόρα Μακρή, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής


ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΕΪΜΟΝΤ ΚΑΡΒΕΡ

Ο Ρέιμοντ Κάρβερ γεννήθηκε το 1938 στο Όρεγκον των ΗΠΑ. Διηγηματογράφος και ποιητής, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα το 1961. Επί χρόνια εργάστηκε ως καθηγητής δημιουργικής γραφής σε διάφορα πανεπιστήμια. Το 1983 γνώρισε την καταξίωση, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Μίλντρεντ και Χάρολντ Στράους από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, το οποίο του επέτρεψε να αφοσιωθεί απερίσπαστος στο γράψιμο. Πέθανε τον Αύγουστο του 1988. Η εφημερίδα Sunday Times τον χαρακτήρισε τον αμερικανό Τσέχωφ.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ η συλλογή διηγημάτων του Αρχάριοι, ενώ πρόκειται επίσης να κυκλοφορήσουν οι συλλογές διηγημάτων του Λοιπόν, θα πάψεις, σε παρακαλώ; (Απρίλιος 2011) και Ο καθεδρικός ναός (φθινόπωρο 2011), όλες σε μετάφραση Γιάννη Τζώρτζη.

Στο Θέατρο Εξαρχείων, Θεμιστοκλέους 69, 18.30μμ

Ανοιχτή συζήτηση, πραγματοποιείται, την Τετάρτη 2/3, στις 18.30 στο Θέατρο Εξαρχείων. Συνδιοργανωτές είναι το θέατρο, η ATHENS VOICE, το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού και η Sarcha.

Συνδετικός κρίκος των ομιλιών θα είναι η ζωή στην πόλη, η περιπέτεια στην Αθήνα. Στους δρόμους, στα μπαρ, σε πλατείες, μουσικές και θεατρικές σκηνές. Ο τρόπος, με τον οποίο οι ιδέες μπορούν να γίνουν πράξη και να οδηγήσουν στην πρόοδο, αποτελεί ζητούμενο, για την πόλη και τους κατοίκους της. Τελευταία, δεν είναι λίγοι αυτοί που σταμάτησαν να ψάχνουν το κοχύλι στο βυθό. Όλο και περισσότεροι αφουγκράζονται την ασίγαστη φωνή της θάλασσας μέσα τους. Εντοπίζοντας την Ανάσα της διαφοράς, της ώρας, της διαφωράς, του ορίου...

Ομιλητές:
Φώτης Γεωργελές, δημοσιογράφος (θέμα ομιλίας: «Παρατηρώντας την Αθήνα και εκδίδοντας την Athens Voice»),
Αννίτα Δεκαβάλλα, ηθοποιός («Τα Εξάρχεια στην πράξη»),
Κωστής Παπαϊωάννου («Αθήνα, πόλη σε μετάβαση»),
Αντώνης Λιάκος, ιστορικός («Από το θεωρητικό στον πρακτικό βίο»),
Φώτης Ψυχάρης, εκπαιδευτικός («Δάσκαλος στον Άγιο Παντελεήμονα»),
Σπύρος Κουλοχέρης, δικηγόρος, Ελλ. Συμβ. για τους Πρόσφυγες ( «Τ’ είν’ η πατρίδα μου), Μαρία Θεοδώρου, αρχιτέκτων («Η από κοινού έρευνα της σκοτεινής πλευράς της πόλης»), Χρήστος Μπουλώτης, αρχαιολόγος-συγγραφέας («Αντίσταση με μελάνι»).

Σειρά διαλέξεων στη Μαράσλειο Ακαδημία τις Τρίτες

Ο καθηγητής Dave Hill (Middlesex Uni), προσκεκλημένος ερευνητής μέσω του Προγράμματος "HEPHAESTUS", θα δώσει μια σειρά 8 διαλέξεων με τίτλο: "Critical Theory, Marxism and Education". Οι διαλέξεις θα γίνονται κάθε Τρίτη 6-9 μμ στο κτήριο της Μαρασλείου Ακαδημίας και θα είναι ανοικτές για όποιον θέλει να παρακολουθήσει.
Η πρώτη διάλεξη θα γίνει σήμερα, Τρίτη 1-3-2011.

Marasleion Academy Building
Marasli 4, Athens 10676, Greece
Tel:+302103689567- 66, +302107212617