Υπάρχουν δίαιτες και δίαιτες...

Πόσους τρόπους ζωής μπορεί να έχει κάποιος; Και αν αυτός ο κάποιος είναι ο Χ, τι βλέπουμε μέσα και πίσω από αυτό το Χ; Πρόκειται για τον πιο χαρακτηριστικό οπτικό ιδεότυπο που υπακούει στην ιδέα της ανθρώπινης επικοινωνίας. Και τούτο, διότι εξ’ αφορμής της μορφής του, βλέπουμε και συνειδητοποιούμε τη διασταύρωση των προσώπων. Στην πόλη, τα ενδεχόμενα μιας διασταύρωσης, με αντίπαλη θέση, αυξάνονται και «ιθύνονται». Για την ανταπάντηση. Για μια άλλη εκδοχή. Για το chiasm – χάσμα το ίδιο.

Στο μετρό, είναι δύο κυρίες «καθισμένες» διπλά, δηλαδή και από την ηλικία τους, 50 και βάλε. Τις έχει καθίσει ο χρόνος, καθώς δεν συζητούν, φλυαρούν. Ειδικές στα θέματα της τράπεζας, μιλούν απέναντί μου για αυτά τα οικονομικά της χώρας. Ξαφνικά, εκεί που είχαμε το ποδόσφαιρο, περάσαμε στο φλέγον θέμα της οικονομίας, όπου όλοι έχουν άποψη. Ώσπου, από την Ψωροκώσταινα –που ως «όνομα» κατάγεται από την εποχή του 1826, όταν έπρεπε να σωθεί το Μεσολόγγι αλλά φράγκα στο εθνικό ταμείο δεν υπήρχαν- οι δυο κυρίες, του κόσμου μας, έφτασαν στο θέμα ενός άμοιρου Γιάννη. Του συζύγου. Του Καλού παιδιού. Αυτόν βάζει να μαγειρεύει η γυναίκα του και της τα σκάει κιόλας. Αναρωτιέμαι, όταν ακούω τέτοια metro retro διηγήματα. Και πάντα πέφτω μέσα, για την αντίδραση της περιστασιακής κυρίας, που δεν τα κατάφερε να ταιριάξει με έναν ολόιδιο. Σύζυγο, βεβαίως, στο ζυγό των παραπόνων.

Οι κυρίες με έχουν κάνει να σκεφτώ, για μια ακόμη φορά, πόσο δίκιο έχω που αποφεύγω τις μετακινήσεις τις Κυριακές. Λιγότερα μάτια, λιγότερη βλακεία-κολακεία. Και περισσότερη επίγνωση, για τα κείμενα, στα καταφύγια της γνώσης με ένα φως διαγώνια του τοίχου. Όμως, καθώς σηκώνονται για να βγουν, στο Σύνταγμα, διαισθάνομαι ότι το έργο δεν τελείωσε. Διότι, ο κουτσομπόλης δεν είναι ακέραιο άτομο. Κάνει το κομμάτι του, επεμβαίνοντας στον απέναντι. Κάθομαι σταυροπόδι αλλά και οι διαστάσεις και οι καταστάσεις, μου το επιτρέπουν. Όμως, 16.01 πες, ακούγεται το σχόλιο, βέβαια να αλλάξει το σταυροπόδι…16.02, όχι, δεν αλλάζει, απαντώ κοιτώντας λοξά. Και μετά, 16.03, κάτι μου λέει, και ξαναλέω, δεν ήξερα να υποκλιθώ. Να μαζέψεις τα πόδια σου να περάσει ο κόσμος, 16.04, τέλος (οι δυο κουτσομπόλες, ο κόσμος ολάκερος, παρόλο που άλλος κανείς δεν είχε θέμα).

Τον Απρίλη η θάλασσα είναι κρύα, και αν το ρισκάρεις, αρπάζεις κάτι από το κρύο. Το προτιμώ αυτό, από το να βουτήξω και να είναι ζεστή. Σε αντιστοιχία με το κρύο της θάλασσας τον Απρίλη, η κρίση του άλλου, ακόμη και αν είναι διαφορετική από τη δική μας, είναι προτιμότερη της επιθυμίας μας για την κρίση του, αρκεί αυτός ο άλλος να είναι πιστός και συνεπής στην κρίση του. Από γενναιοδωρία και μόνο, ποιητής σημαίνει να δίνεσαι στον κόσμο. Και ακόμη και αν κάποιος αντιπαραθέσει την άλλη άποψη-εκδοχή, εντάξει. Του δίνεις τη δυνατότητα να υπάρξει. Να νιώσει δυνατός μιλώντας. Δεν είναι θέμα μόρφωσης. Είναι διαμόρφωσης. Συμβαίνει από το μετρό και φτάνει μέχρι τις αίθουσες των διαλέξεων.

Της έχουν καταλογίσει, ότι γλυκάθηκε από την εκδοτική επιτυχία της Athens Voice. Ότι έχει σπίτια ανά τον κόσμο. Εντάξει. Τελικά, όλα αυτά είναι άσχετα με το ένα και βασικό: τα άρθρα της. Στην Athens Voice, σήμερα, διάβασα το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου «Γύρω από το Ισλάμ» και το βρήκα εξαιρετικό. Ας έχει και bateau-mousse στο Σηκουάνα και αερόστατο στην Τρίπολη. Τα κείμενά της έχουν ύφος.

Και κλείνοντας, υπάρχει κάποιος, ο Λυκόφρων ο Σκοτεινός, ένας Αλεξανδρινός ποιητής, που έγραψε την Κασσάνδρα ή Αλεξάνδρα, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 2004, με εισαγωγή από τη Φανή Παιδή. Επειδή αυτός σκέφτηκε την αφαίρεση, των ονομάτων, είναι δύσκολο να μαντέψεις ποιος μιλάει κάθε φορά. Αντίστοιχα, αυτό το παράδειγμα χαρακτηρίζει το ελληνικό αμάλγαμα. Τη μάζα την ασυμμάζευτη, που μέσα της κινούμαστε όλοι, ακουμπάμε πότε απαλά και πότε με σπρωξιές τους διπλανούς μας, δεν γνωριζόμαστε, θα θέλαμε, ναι ίσως, μπορεί και όχι, εξαρτάται…αυτό είναι «δίαιτα», τρόπος ζωής. «Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται»… σε ένα έργο με τίτλο, οι τρεις δίαιτες και ο Γιάννης, ποια να ‘ναι η λύση για το τέλος;