Sergio Blanco, Stéphane Hessel y los tacos

Είναι Μαρκ Τουαίην και όχι Τουέιν. Σύμφωνα με τον Μπαμπινιώτη- ανακαλώ ένα μέρος από την εκπομπή «Στα Άκρα»- τα «μεταγλωττισμένα» ονόματα πρέπει να πλησιάζουν, οπτικά στη γραφή, τα πρωτότυπα, δηλαδή, το Τουαίην, να μας θυμίζει το Twain. Εκείνος, τότε, είχε αναφέρει, για χαρακτηριστικό παράδειγμα, το όνομα του Βολταίρου. Τέλος-πάντων, αυτός ο Μαρκ Τ. κάποτε δήλωσε: « Όταν είσαι εκνευρισμένος, μέτρα ως το 10. Όταν είσαι πολύ εκνευρισμένος, αμόλα βρισιές» (suelta tacos). Και αναρωτιέμαι: αυτοί που βρίζουμε, είμαστε από ζωή ή/και βαρβαρότητα;



Κυρίως είμαστε από σώμα. Ανατρέχω στον Λεβινάς- Ολότητα και Άπειρο, σε μετάφραση εξαιρετική του Κωστή Παπαγιώργη, κλασικά εξαιρετικά Εξάντας, Αθήνα 1989-και επιλέγω το σημείο που αναφέρει ότι: «Η ζωή είναι σώμα, όχι μόνο σώμα όπου φανερώνεται η επάρκειά της, αλλά σταυροδρόμι φυσικών δυνάμεων, η ζωή πιστοποιεί αυτήν την πάντα πιθανή μεταστροφή του σώματος-κυρίου σε σώμα σκλάβου, της υγείας σε ασθένεια. Είμαι σώμα σημαίνει από τη μια ότι ίσταμαι, αυτοκυριαρχία, και από την άλλη ότι στέκομαι στη γη, είμαι μέσα στο άλλο και έτσι, παρεμποδίζομαι από το σώμα μου». Για περισσότερα, σχετικά με τη φαινομενολογία και τη μεταφυσική σκέψη, να προστεθεί το βιβλίο στα ράφια του τόπου σας. Για να μην αγανακτούμε μόνο. Για να είμαστε μέσα σε παραστάσεις και θεατρικά αναλόγια, όπως αυτό της Δευτέρας, 21 Μαρτίου 2011, στο ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, (Κολωνού 31, Μεταξουργείο), για το έργο Βάρβαροι, του Σέρχιο Μπλάνκο.

Σε ένα σημείο, τονίζει ο Stéphane Hessel, στο Αγανακτήστε, -σε μετάφραση Σ. Τριανταφύλλου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2011- ότι από το απαρτχάιντ και την αποικιοκρατία, των περασμένων εποχών, εισήλθαμε στην «πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μια περίοδο οπισθοδρόμησης». Ως εκ τούτου, το βιβλίο θίγει έμμεσα αυτό που παρατηρούμε συμμετοχικά και δεν αφορά παρά σε ένα οξύμωρο αντιφατικό χάσμα. Από τη μια, εμπλουτίζεται ο υποκειμενικός κόσμος, που περικλείει τα βιώματά μας και υπακούει σε ένα «δραματολογικό μοντέλο» αισθητικών κριτηρίων, ειλικρίνειας και αυθεντικότητας. Από την άλλη, όμως, υποβιβάζεται η ιδέα του αντίστοιχου αντικειμενικού κόσμου, η ιδέα που υπακούει στο τρίτο πρόσωπο «αυτός». Μέσα στο θάνατο του Αυτού, στο βάθρο της αγανάκτησης, επέρχεται ένας αργός θάνατος του ίδιου του «τελεολογικού μοντέλου» παρόλο που σε αυτό συμπεριλαμβάνονται τα ‘θαύματα’ της αποτελεσματικότητας και άρα, της ιατρικής (βλ. για τον Habermas: Μυρτώ Ρήγου, Ο Θάνατος στη Νεωτερικότητα, Πλέθρον, Αθήνα 1993). Επιπλέον, τη σχάση κρίσης και κοινωνίας, θα εντοπίζαμε στο «αξιολογικό μοντέλο», πλησιέστερο σε έναν κώδικα δεοντολογίας και βιο-ηθικής, στη βάση του οποίου αναπτύσσονται αξιώσεις και κρίσεις. Αντί όμως, η προτροπή να είναι «Ανακτήστε», ώστε να δινόταν έμφαση στην αξία της κρίσης-άποψης, το ρήμα -που στη Γαλλία ήδη πούλησε αμέτρητα αντίτυπα- είναι το «Αγανακτήστε», δηλαδή ξανοίγεται στην υπερτονισμένη νομιμότητα του υποκειμενικού κόσμου. Σαν να λέμε, αγάλι αγάλι θα κτίσετε. Κι όμως. Δεν μπορεί ο άξονας της πόλης να είναι οι αγανακτισμένοι πολίτες της. Πρέπει να είναι οι πολίτες των ανακτημένων δράσεών της.

Θεατρικό αναλόγιο
Βάρβαροι του Σέρχιο Μπλάνκο
Πανελλήνια πρώτη παρουσίαση παρουσία του συγγραφέα.

Σημείωμα του συγγραφέα για το έργο:
Το έργο Βάρβαροι είναι η ιστορία ενός ναυαγίου. Εφτά πρόσωπα ναυαγούν στη μέση μιας τεράστιας πλάκας πάγου στον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό. Το έργο αποτελείται από 99 εικόνες, επτά μονολόγους και έναν επίλογο, που αφηγούνται την προσπάθεια αυτών των επτά προσώπων να επιβιώσουν αποκλεισμένα ανάμεσα σε τεράστιες πλάκες πάγου που είναι έτοιμες να σπάσουν και να κομματιαστούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Στη διάρκεια της εξέλιξης του έργου, όλοι καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Και φυσικά, όταν ο χρόνος αρχίζει να πιέζει, η πείνα κάνει αισθητή την παρουσία της, οδηγώντας τους στη μοναδική πιθανότητα που έχουν για να επιβιώσουν: να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Το φοβερότερο απ’ όλα όμως είναι η αδυναμία των επτά προσώπων να επιστρέψουν στον χρόνο πριν από την καταστροφή. Το θέμα του ναυαγίου είναι το επίκεντρο αυτού του έργου. Τελικά, το έργο μιλάει για την αδυναμία της ανθρωπότητας να επιστρέψει σε έναν προ-τραγικό χρόνο: την αδυναμία να βρει μια Ιθάκη.

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ- Δημήτρης Ψαρράς
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Καραμεσίνης
Διαβάζουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Καπετανάκος, Δέσποινα Κούρτη, Δημήτρης Λάλος, Χρήστος Λούλης, Οδύσσεια Μπουγά, Αργύρης Ξάφης, Τζένη Σταυροπούλου.
Ημέρα: Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011
Ώρα έναρξης : 10.00 μ.μ.
Διάρκεια: 80 λεπτά
Είσοδος ελεύθερη
Πληροφορίες & κρατήσεις θέσεων: 6981 802544
(Υπάρχει 24ωρο parking με χαμηλή χρέωση στις οδούς Κεραμεικού και Κολωνού)
Διεύθυνση: ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, Κολωνού 31, Μεταξουργείο, (μετρό ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)