Miss Violence του Αλέξανδρου Αβρανά: Ο tempora, ω μπόρες!

Με αργυρό λιοντάρι σκηνοθεσίας στη Βενετία και Κύπελλο Βόλπι ανδρικής ερμηνείας για τον Θέμη Πάνου, η «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά  έχει ήδη εξασφαλίσει μια σημαντική θέση στο χώρο του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Και τούτο διότι, αφορά σε μια πρόταση συγκεκριμένου ύφους, θέματος και απόδοσης. Για αυτό κι ευστοχεί, αναδεικνύοντας τη συνεκτική δυναμική του σεναρίου που συνυπογράφουν οι Αβρανάς και Περούλης. Πρόθεσή τους είναι, οι θεατές να φτάσουν στη σύλληψη της ιστορίας και του θέματος: στη βία και τις προεκτάσεις της στην ιδιωτικότητα, ενώ οι τελευταίες αντιδιαστέλλουν την έλλογη, πολιτιστική καλλιέργεια του πολίτη, επιστέγασμα της αστικής δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η επιλογή αυτή, που είναι υπέρ της σύλληψης περισσότερο και λιγότερο υπέρ της ανάγνωσης, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αποσκοπεί στην αφαίρεση και εμμένει στο συγκεκριμένο, τόσο στην εικόνα όσο και στην αφήγηση. Στο σύνολό της, η λιτή κινηματογραφική γλώσσα, από την αυτοκτονία της μικρής Αγγελικής -στο πάρτυ γενεθλίων- μέχρι το τέλος, ταυτίζει την πράξη του κοριτσιού με την αποκλειστική διεκδίκηση της αθωότητας και της αγνότητάς της. Τραγικός εκ προοιμίου είναι ο χαρακτήρας του θέματος, εν τούτοις η σύγχρονη απόδοση επιτυγχάνεται κατά τρόπο ρεαλιστικό, που αποφορτίζει το φυσικό βάρος και γλιτώνει από τον κίνδυνο της ηθικολογίας. Οι εξαιρετικές ερμηνείες του Θέμη Πάνου, της Ρ. Πιττακή και της Ελένης Ρουσσινού και η οργανωμένη σκηνοθεσία διαμορφώνουν μια ταινία κλειστή στον εαυτό της μεν, αλλά οπωσδήποτε σίγουρη για αυτό που είναι. Με αρχή, μέση, τέλος, η «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά θίγει την υποκρισία και την ανοχή της ελληνικής οικογένειας, της κοινωνίας καθώς και των θεσμών της Πρόνοιας, με καυστικό χιούμορ και αποστομωτική ευθύτητα. Όταν όλα καταρρέουν, η Πρόνοια ελέγχει καζανάκια! Αυτά είναι.