24.12.08

Ίσως να μην

Μόνο μαύρο
Σκέτο μαύρο
Μαύρο σκέτο
Μαύρο μόνο
Κατάμαυρο
Το νερό με τις ουσίες,
Τα χημικά και τα απόβλητα.
Στα σύννεφα πια άφησαν
Τα ψάρια διαθήκη
Τα κόκαλά τους
Κι έφυγαν
Όλα μαζί
Από τη γη.

Ένα αίσθημα
Ζημιογόνο
Για το σώμα
Ένας αλγόριθμος
Ίσως να μην
Μη ζήσω άλλο
Άρρωστη
Με καλά φυλαγμένα
Τραύματα στα πνευμόνια,
Με αφήνει σιωπηλή
Στο ειλικρινές σούρουπο
Να σκέφτομαι.

Με τις παλάμες γροθιές
Μέσα στην άμμο
Δεν βρίσκω τίποτα να πω
Και σε κανέναν.

1 comment:

kostasst said...

Μαύρο, αλλά μαγικό... Με τη σκοτεινή έλξη του κενού... Απότομα βράχια ψηλά, πάνω από φουρτουνιασμένη θάλασσα...
Ωστόσο: "Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού, και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση...
...Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής, κι ας τραγουδήσουμε,
-το τραγούδι να μοιάση νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής-
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης, και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση"