Με αφορμή ένα κυριακάτικο αστείο

Στο πρόσωπο, τα οστά είναι καλά. Τα φρύδια θέλουν λίγο φτιάξιμο. Μετά το σουλούπωμα, όλα θα δείχνουν ωραία. Ο κόσμος, μια πασαρέλα στα πόδια σου, κι ας μην είμαστε στο 1957. Λάτρης μανιώδης των δέντρων καθώς είσαι, μπορείς να το εκλάβεις κι έτσι: θα μοιάζεις με δέντρο. Ε, όχι τώρα και να αξίζει τον κόπο να πας να σπουδάσεις. Φυτό να γίνεις; Καλύτερα, χτύπα τα καμπανάκια.

Το μιούζικαλ Funny Face, του Stanley Donen, σε μουσική George Gershwin, με τους Audrey Hepburn, Fred Astaire και Kay Thomson, τουλάχιστον, δίνει μαγεία στη ζωή μας. Για να γελάμε, αργότερα, μπροστά σε προχειρογραμμένα δημοσιεύματα της καθημερινότητας, αντί να κουνάμε το κεφάλι, συγκαταβατικά, σαν τη γιαγιά μας στο μπαλκόνι.

Ο κ. Γιατρομανωλάκης, ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας, στο άρθρο του, χτες στο Βήμα της Κυριακής, με τίτλο «Ένα "χαρτί" χωρίς αντίκρισμα», αναφέρει χαρακτηριστικά: «τα διπλώματα αποτελούν ένα τυπικό εφόδιο που ελάχιστες φορές ωφελεί αυτό καθεαυτό. Όταν βέβαια δεν βλάπτει κιόλας, επειδή κάποτε συμβαίνει και αυτό». Μεταξύ άλλων, δεν παραλείπει επίσης να προβεί σε χαρακτηρισμούς, όπως «ακόρεστοι γονείς και κεκορεσμένο πανεπιστήμιο». Και αναρωτιέμαι: γιατί όλος αυτός ο πεσιμισμός των τύπων στρέφεται εναντίον του ελληνικού πανεπιστημίου αντί να αντιμετωπίζονται, με κριτικό μάτι, όσα συμβαίνουν στην αγορά εργασίας; Μήπως επειδή είναι ευκολότερο να γράψεις γιατροσόφια όπως και κλισέ; Από έναν Ομότιμο καθηγητή με εμβέλεια, «Στα Άκρα» εξωθημένη, θα περιμέναμε μια πιο περιεχομενολογική ανάλυση. Να μάθουμε και κάτι. Ποτέ οι διαλέξεις, στο δικό μου τουλάχιστον τμήμα, -Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε, του Πανεπιστημίου Αθηνών,- δεν ήταν «ανόητες». Και δεν αγοράζουμε μια έγκριτη εφημερίδα, όπως είναι Το Βήμα, για να διαβάζουμε απόψεις, που αντανακλούν τη γλώσσα του αορίστου και της κλάψας με κλιματισμό στο σπίτι. Ξαναγυρίζω στο κείμενό του, όπου διαβάζω: «Τη σπατάλη τόσων νεανικών ονείρων, μπορεί ένας Γραμματέας κι ένας Υπουργός Παιδείας (μιλώ γενικά) να την εννοήσει;»… αυτή η παρένθεση –μιλώ γενικά- σκοτώνει... Μιλά γενικά ο κ. Γιατρομανωλάκης. Σήμερα, ας μιλήσουμε γενικά. Ας γράψουμε γενικά…

Το κατανοήσαμε πλήρως. Αντιληφθήκαμε και το λάθος, ότι έπρεπε να διατυπωθεί «γράφω γενικά», αν ο γράφων αναλάμβανε την ευθύνη των λέξεων και δεν παρέμενε στο εύκολο της συνομιλίας παραπόνων με τον εαυτό του. Διότι ξέρουμε, ότι τόσο ο προφορικός όσο και ο γραπτός λόγος, σύμφωνα με τους λογοψυχολόγους, είναι «τρόποι κατασκευής του κόσμου προσανατολισμένοι στην κοινωνική δράση». Το βιβλίο, που εξηγεί όλα αυτά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση (έκδοση του 2009), και απευθύνεται σε όσους έχουν θάρρος και υπομονή στο διάβασμα. Τίτλος: Ανάλυση Λόγου. Θεωρία και Μέθοδος. Συγγραφείς του η Louise Phillips και η Marianne W. Jørgensen.

Και επειδή καλό είναι και να μιλάς ειδικά, απευθυνόμενη στην κ. Διαμαντοπούλου, που γνώρισα προσωπικά στις Βρυξέλλες, κάποτε, βραβευθείσα για ένα δοκίμιό μου, από το ελληνικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το μήνυμα είναι, ότι «η ευέλικτη ζώνη μαθημάτων» καλό είναι να παραμείνει στα σχολεία. Αυτά μαθαίνω από φίλους καθηγητές, που έχουν ενδιαφέρον για την εκπαίδευση, χωρίς να παραδίδουν, στους μαθητές τους, ιστορίες των κα(η)μένων χόρτων . Αυτά, όσο μπορούμε να διατηρούμε και τις κοινωνικές επαφές μας. Για να βρίσκουμε μια συνάφεια με τον άλλο. Τον άλλο, που γελά και διαβάζει. Όχι τα νέα παιδιά, γενικά και αόριστα. Να μην υπάρχει μια εκπομπή, «τα παιδιά της γαλαρίας». Πήξαμε στα κατεψυγμένα.

Για τα 3 απογεύματα της εβδομάδας, που μένουν:
Funny Face
ΑΘΗΝΑΙΑ
Χάρητος 50, Κολωνάκι (στάση Μετρό Ευαγγελισμός), 210-7215717.
Πέμ.-Τετ.: 20.50/ 23.00
ΑΙΓΛΗ
Λεωφ. Σαρωνίδας 28-30, Σαρωνίδα, 22910/54941.
Πέμ.-Κυρ.: 21.00/ 23.00

http://www.imdb.com/title/tt0050419/

Τα φτερά του έρωτα από τη New Star στη μεγάλη οθόνη

Μετά Τα Φτερά του έρωτα ο Βιμ Βέντερς δε χρωστάει στο ταμείο των εν δυνάμει απορούντων, γιατί σκηνοθετεί. Σκηνοθετεί επειδή δεν είναι παιδί. Αυτή είναι η απάντηση. Κι έτσι ξεπληρώνει το χρέος, για το νομισματικό πέρασμα του χρόνου, στη συνείδηση του εαυτού του πρωτίστως. Διότι, μπορεί ο χαρακτήρας να μένει απαράλλακτος και να στρογγυλοκάθεται πάνω μας, αλλά αυτός ο εαυτός, ο αναθεματισμένος, εμπλουτίζεται. Διαρκώς και σε τέτοιο σημείο, που η μία πλευρά του ενδέχεται να αντικρούεται από την άλλη. Καλοκαιρινό το μαγαζί, να το κάνεις. Αγκαζέ με το πνεύμα, όμως το απόγευμα, θα πατάς έκτος, θα μένεις ισόγειο. Απομάγευση. Ολόιδια με του λουκέτου στο τσίρκο Alekan. Διόλου τυχαίο ονομαστικά, εφόσον Alekan είναι το επίθετο του διευθυντή φωτογραφίας. Ότι η έγχρωμη ζωή της φωτογραφικής καθημερινότητας προσιδιάζει σε ένα τσίρκο, το δεδηλωμένο όνομα, ειρωνικά, το υπογράφει.

Ξεφεύγοντας από το στενό ιστορικό πλαίσιο, του Βερολίνου πριν από την πτώση του Τείχους, ο Βιμ Βέντερς, με υποβλητικό, άμεσο, αναβλύζοντα τρόπο, εξετάζει τις συνέπειες της ωρίμανσης, - αυτής της διαδικασίας να μην είσαι πια αλλά να θέλεις να είσαι ακόμη (παιδί)-, στον άνθρωπο. Πειθαρχεί στο σκοπό του, με τη βοήθεια των Richard Reitinger και Peter Handke, επινοώντας ένα σύστημα φανταστικής πλοκής. Σε αυτό δημιουργεί έναν άγγελο, το Ντάμιελ, -Bruno Ganz-, να επιθυμεί την «ανθρώπινη βούλα». Όλα είναι μελετημένα, καθώς ο Ντάμιελ επιθυμεί να μιλήσει και να αγγίξει τη φτερωτή ακροβάτισσα Μαριόν, - Solveig Donmartin-, με τρόπο που αυτή θα τον νιώσει και θα συμμετάσχει πλέον στο εκφρασμένο συναίσθημά του. Άρα λοιπόν, δεν είναι η παρατήρηση αλλά η συμμετοχική παρατήρηση που λειτουργεί παρακινητικά στον άγγελο, να εκπέσει στο μέλλον με παρελθόν πρώην αγγέλου. Βαρύ είναι το παρελθόν, και αβάσταχτο όταν δεν το μοιράζεσαι. Όταν το ζεις αδιάφορα, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα για διάφορες πλευρές και διακυμάνσεις. Αν ήταν όλοι άγγελοι, τι θα έτρωγε η μαρμάγκα;

Οπότε, με αφορμή τον τίτλο του 1987, Τα Φτερά του έρωτα, καταλήγουμε στα ακόλουθα:
-το παιδί είναι ένας άγγελος. Όσο ζει στον κόσμο του είναι σαν ένας πρίγκιπας Nick Cave, νικητής στη σπηλιά του. Εξάλλου, από την αρχή, διαβάζουμε ότι, «όταν το παιδί ήταν παιδί, περπατούσε με τα χέρια ανοιχτά». Χέρια ανοιχτά ισούνται με φτερά. Συμπέρασμα; Το παιδί αποδείχτηκε ότι είναι άγγελος. Εξαιρετικό: που «δεν είχε συνήθειες, ούτε έκανε γκριμάτσες». Μήπως λοιπόν, η αντίδραση της γκριμάτσας δεν είναι παρά ένα μέσο για να δράσουμε εναντίον της συνήθειας και του συγκαταβατικού χαμόγελου; Και το γέλιο, που προκαλεί η γκριμάτσα στον άλλο, δεν είναι η δική μας προμελετημένη άρνηση, ενσαρκωμένη και προβεβλημένη στον άλλο, έναν «δικό μου ήδη»;

-ο άγγελος δεν είναι παιδί αλλά θέλει να είναι, και να δείχνει, ακόμη παιδί. Αιθεροβατεί. Αλλά πώς να του καταλογίσεις την ανάγκη, να είναι ματαιόδοξος, αφού όλοι είμαστε; Ο άγγελος είναι ο αναβλητικός ενήλικας. Που βλέπει για να φαντάζεται και δε φαντάζεται για να ζει, αφού είναι έξω από το γήπεδο. Ζει ως αναγνώστης ή θεατής. Άγγελος, υπό αυτήν την έννοια, είναι ο καταναλωτής πολιτιστικού προϊόντος.

-δεν είσαι άγγελος, δηλαδή αθώος, εφόσον μεγαλώνεις και ωριμάζεις. Μπορείς να είσαι άγγελος, μόνο διά της διαδικασίας, βρίσκοντας άλλους (αγγέλους) σαν εσένα. Με κοινωνική διάδραση, κάτι παίζει, κι αυτό εμπίπτει στις θεωρίες των λογοψυχολόγων.

-κι ο έρωτας; Τα Φτερά του έρωτα είναι το βάρος της ύπαρξης. Η αφηγηματική δομή της ταινίας αφορά σε ένα στιγματισμένο χρόνο, στο πλαίσιο του οποίου το προσωπικό στοιχείο είναι και πολιτικό. Ο έρωτας είναι πολιτική των δύο φύλων και η συνειδητοποίηση των ορίων προκύπτει μέσα από την εμπλοκή στον έρωτα. Γενικότερα, διαπιστώνουμε ότι οι λέξεις λειτουργούν ως έννοιες, αναβλύζοντας. Αντίστοιχα, τα ασπρόμαυρα πλάνα, που διαβάλλονται ενίοτε από αιχμηρές έγχρωμες εναλλαγές-σχίσματα, τις αναδεικνύουν, ώστε οι εικόνες να μη διερμηνεύονται από λόγια. Δεν πρόκειται για μια γλώσσα αντίγραφο της καθημερινής, αλλά για μια γλώσσα υστερόγραφο της ανθρώπινης κατάστασης. Για να μάθω «ποια είμαι, ποια έγινα στην πόλη». Διόλου τυχαίο που επιλέγεται «η πόλη» ως καμβάς για την ωριμότητα. Και φυσικά, πώς να ξεχάσει κανείς την άλλη αναλογική σχέση αιτίου και αποτελέσματος, το κάρμα: «χτες ονειρεύτηκα τον άντρα μου/ μόνο με αυτόν θα είμαι μόνη». Ο Βέντερς με Τα Φτερά του έρωτα δείχνει πόσο αναγκαίο είναι να σκεφτόμαστε. Και αυτή η σκέψη ενέχει αισθητική, χωρίς να είναι επιλήψιμο, ποιας αισθητικής νεροκουβαλήτρα είναι η ταινία όταν δεν την καταλαβαίνουμε.

Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Σενάριο: Wim Wenders, Richard Reitinger, Peter Handke
Παίζουν: Bruno Ganz, Solveig Donmartin, Otto Sander, Curt Bois, Peter Falk

Από τις 2 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους…

http://www.wim-wenders.com/
http://www.imdb.com/title/tt0093191/
http://www.youtube.com/watch?v=ZS_GagmpfvU
http://www.youtube.com/watch?v=eSzkhhrZH6Y

http://www.imdb.com/video/screenplay/vi2896495897/

TASCHEN CINEMATOGRAPHIC NEWS

The Tiffany princess in the little black dress

An unrivaled document of one of the 20th century's touchstone beauties by one of Hollywood's greatest studio photographers. This Collector’s Edition is limited to 1,000 numbered copies, signed by Bob Willoughby shortly before he passed away in December 2009.
Bob Willoughby's studies, showing Audrey Hepburn on set, preparing for a scene, interacting with actors and directors, and returning to her private life, comprise one of photography's great platonic love affairs.


More information

Bob Willoughby, Audrey Hepburn.
Photographs 1953–1966
Hardcover in a clamshell box, 31 x 38.8 cm, 282 pages

Subscription price until September 30, 2010:
€ 350
Thereafter: € 500

ΚΑΤΜΑΝΤΟΥ

Κι είμαστε στη νότιο Ασία, στο Νεπάλ. Την πρώτη αίσθηση, τι είναι αυτή η χώρα και τι όχι, την αποκτούμε στην Κατμαντού. Είμαστε στην πρωτεύουσα. Πράγματι, η Κατμαντού με τους 1 ½ εκατομμύριο κατοίκους έχει και σκόνη και αναδύει μια μακρινή μυρωδιά καμένου. Πρέπει, όμως, εκτός από την Durbar Square, την πλατεία των ανακτόρων, που αριθμεί πάνω από 50 μνημεία και ναούς, να περάσεις και από τη λαχαναγορά της πόλης. Να φας κόρνα κατάμουτρα και πισώπλατα, ενώ θα περπατάς το απογευματάκι στο Thamel. Αυτό είναι κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι. Εκεί, βρίσκεις πολλά μικρά μαγαζιά με διάφορα ξυλόγλυπτα, πέτρες για το λαιμό, πολύχρωμες πασμίνες και υφάσματα. Κατάχαμα, ωστόσο, προσπερνάς σκοτωμένα πουλιά και «αμελέτητα» ιερών αγελάδων. Δε μπορείς να μελετήσεις τις βουλές των ανώτερων ζώων. Ποιούν «αποστολή» και μη σε ξεγελά το βλέμμα. Αυτές οι αγελάδες έχουν τρόπο. Μια πληθώρα πεθαμένων μαλλιοτραβιέται, στον παράδεισο, απ’ τις ουρές τους. Οπότε έχε κατά νου: μια χαμηλοβλεπούσα, στην Ασία, δεν έχει τίποτε να χάσει. Θα κερδίσεις μάλιστα και χρόνο, διότι δεν θα κοιτάς τον πραματευτή στα μάτια. Ευκαιρία θέλει. Μια ματιά σου μόνο φτάνει, κολαούζο να τον κάνει. Και πάρε αυτό το κολιέ, που είναι lapis lazuli, και τώρα, θα δεις και το άλλο. Ήρεμα. Όλα στην ώρα τους, και η Κατμαντού τα Χριστούγεννα. Τότε είναι η καλύτερη εποχή για το Νεπάλ. Καλοκαίρι, ως γνωστό, έχει και μουσώνες: τρέχει, τρέχει το νερό και εσύ δε βλέπεις την ώρα για το Soaltee Crown Plaza: στο ξενοδοχείο απέξω υπάρχει και μια ταμπέλα με το σύνθημα «μαζί για τον τουρισμό».

Η Κατμαντού είναι η μοναδική μεγάλη πόλη στο Νεπάλ. Οφείλει το όνομά της στην Κασταμάντα, δηλαδή στον Οίκο του Ξύλου. Αυτό το εξωτερικά εντυπωσιακό ανάκτορο είναι του 12ου αιώνα και βρίσκεται στη Maru Tol. Εκεί κάποτε ήταν το σταυροδρόμι των δυο πιο εμπορικών διαδρομών. Η Κασταμάντα, τότε, αξιοποιόταν ως κοινοτικό κέντρο. Σήμερα πλέον είναι άλλος ένας ναός αφιερωμένος στο θεό Gorakhnath, ο οποίος αποτελεί μια ενσάρκωση του Dattatreya. Ο θεός βρίσκεται στο κέντρο του ναού και είναι περιστοιχισμένος από ένα ξύλινο πλαίσιο. Πίσω από την Κασταμάντα βρίσκεται ο βωμός, το προσκυνητάρι του Ashok Binayak, ή αλλιώς γνωστού ως Maru Ganesh. Ο Γκανέσα, που έχει τη μορφή ενός ελέφαντα, θεωρείται ως ο γιος του Σίβα, του θεού-καταστροφέα, που είχε σύζυγο την Παρβάτι.

Υπολογίζεται ότι η ιστορία της Κατμαντού αρχίζει το 300 μ.Χ., την περίοδο των Λιτσάβι, αν και σύμφωνα με κάποιες αρχαιολογικές ανασκαφές στην περιοχή Hadigaon, ειδικοί έχουν διαπιστώσει ότι, από πολύ νωρίτερα είχαν χτιστεί οι πρώτοι οικισμοί της πόλης. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι, στη δυναστεία των Mallas, δηλαδή το 14ο κυρίως αιώνα, η Κατμαντού αρχίζει να σημειώνει μια εντυπωσιακά ανοδική πορεία, μαζί με την Πατάν και τη Μπακταπούρ, τις άλλες δύο πόλεις που βρίσκονται στην κοιλάδα της Κατμαντού. Συνολικά, σήμερα, σε αυτήν την κοιλάδα ζουν 4 ½ περίπου εκατομμύρια κάτοικοι. Μεταξύ αυτών, πολύς είναι ο κόσμος, που περιμένει από τον τουρισμό, να βρεθεί μια δουλειά για τα μάχιμα μέλη της οικογένειάς του. Καθώς, αν διαβάσουμε τις στατιστικές, βλέπουμε ότι (1) μία θέση εργασίας δημιουργείται από 7,5 τουρίστες, που επισκέπτονται το Νεπάλ. Ειδικότερα, μαθαίνουμε ότι μία (1) θέση εργασίας δημιουργείται από μόλις 3 τουρίστες στο Νεπάλ, που έρχονται ειδικά για τρέκινγκ. Εντυπωσιακό δεν είναι;

Σαφώς τη μεγαλύτερη εντύπωση, δεν μας την προκαλούν τα νούμερα. Οι ίδιες οι ιστορίες ζωής των Νεπαλέζων μας εντυπωσιάζουν. Είναι διαδεδομένες η αγάπη και η αφοσίωση, που δείχνουν, στους θεούς τους, σε βαθμό που αυτές οι έννοιες να ταυτίζονται με άλλες και να προσλαμβάνουν αρνητικά πρόσημα, στα μάτια όσων προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν, από τη «δυτική» πλευρά λογικής. Διότι, εξαρτάται ποια σκοπιά φυλά ο καθένας, για το μονοπάτι, το dharma, ερμηνείας, που θα επιλέξει.

Νεπάλ:εισαγωγή από την ανατολή μέχρι την αγάπη

Ανασαίνεις τον κόσμο, ανασαίνεις φύλλα και χώμα. Η φύση υπόσχεται, ο ήλιος ανατέλλει. Από το ρετάλι μισοσκόταδο, γεννιέται το αύριο φρέσκο. Βλέπεις μπροστά σου ένα σήμερα ήδη, μόλις να γεννιέται. Και η ομίχλη το ξεσκεπάζει αργά, θηλάζοντας το νέο χρόνο. Την αποθεωτική αγωνία να κοιτάς, το τοπίο στην εξασφαλίζει. Δε χορταίνεις τις κορυφές της Annapurna, κι από απέναντι, το ‘Λευκό Βουνό’ του χρυσίζοντος χιονιού, το Dhaulagiri. Δε δαμάζεται, τώρα, η ματαιοδοξία σου. Χτύπησε κόκκινο. Μένεις εκεί όρθιος. Ατελεύτητος ή ξένος, δε μπορείς παρά να κοιτάς το μακρινό θέαμα. Μαγνητίζεις: την 7η υψηλότερη κορυφή του κόσμου, του Dhaulagiri, στα 8.167 μέτρα, καθώς και τη 10η υψηλότερη, της Annapurna, στα 8.091 μέτρα. Το τοπίο καθηλώνει το βλέμμα με αποτέλεσμα η μνεία στα «υψηλά δεδομένα» να είναι απλώς συνοδευτική φλούδα και όχι η ψίχα και ουσία της υπόθεσης. Υποθέτεις, στο ταξίδι της έμπνευσης, ότι μετρούν άπειρα τα λεπτά. Έχεις το χρόνο υπέρ σου. Citius, Altius, Fortius. Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά. Θετική ενέργεια. Φύγαμε! Αρκεί να ξέρουμε ότι, για να κατανοήσουμε μια χώρα, πρέπει να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της. Πρέπει να την παραδεχτούμε. Και τότε, τελείται το μυστήριο. Και από ατελεύτητος ξένος γίνεσαι τετελεσμένος άλλος.

Στο Νεπάλ των 29 εκατομμυρίων κατοίκων, με πρωτεύουσα την Κατμαντού, η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ινδουιστές, που πιστεύουν στο Βισνού, στο Σίβα και στο Βράχμα. Βισνού είναι ο θεός ευεργέτης, Σίβα ο θεός καταστροφέας. Η θέαση του ενός βρίσκεται πάντα σε σχέση με τη θέαση του άλλου. Και το βράχμα αφορά στο Βράχμαν και στο Άτμαν, δηλαδή, στη συμπαντική δύναμη και στην αντανάκλασή της στον εαυτό αντίστοιχα. Οι ινδουιστές πιστεύουν στο κάρμα της μετενσάρκωσης, έχουν τριών ειδών μάντρα, δηλαδή, τρόπους απελευθέρωσης (μόκσα). Αυτοί οι τρόποι απελευθέρωσης αφορούν, επιγραμματικά, στην τήρηση των καθηκόντων, στο διαλογισμό και τη γιόγκα, και τέλος αφορούν στις πράξεις αφοσίωσης (μπάκτι). Κι επειδή μια εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις, -άγνωστο, βέβαια, παραμένει με πόσες λέξεις περιγράφεται-ας αναφερθεί ότι: η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για την πράξη της ευθύνης και της διαλογιστικής γνώσης είναι αυτή που δείχνει μια μαμά πίθηκο με το μικρό της. Αντίθετα, η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για την πράξη της αφοσίωσης και της αγάπης είναι αυτή που δείχνει μια γάτα να μεταφέρει το μικρό της. Διότι, το μεν πιθηκάκι πρέπει να γαντζωθεί με όλες του τις δυνάμεις από τη μαμά του, για να μην πέσει, και κατ’ επέκταση πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, το δε γατάκι είναι εντελώς ανεύθυνο κατά τη μεταφορά του, εφόσον αφήνει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στη δύναμη και στον έλεγχο της μαμάς του.

http://www.metacafe.com/watch/383729/the_annapurna_trek_in_5_minutes/
http://www.youtube.com/watch?v=vIg3mYdJ6bE

http://www.nepjol.info/index.php/DSAJ

"Τι ελπίδες στηρίζετε στον έρωτα";...

Είναι η ερώτηση των υπερρεαλιστών, στην οποία ο Λουίς Μπουνιουέλ απαντά, μέσα από την Τελευταία Πνοή: "Αν αγαπώ, όλες μου τις ελπίδες. Αν δεν αγαπώ, καμία". Αντίστοιχα, και ο τρόπος θέασης του νοήματος, μέσα από τις ταινίες και τον κινηματογράφο, ποικίλλει, από άνθρωπο σε άνθρωπο, και από χρόνο σε χρόνο.

Από σήμερα, 26/08 έως 1/09:
ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ
ΡΙΒΙΕΡΑ-ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 46, ΕΞΑΡΧΕΙΑ 210 3837716
CINE PARIS-ΚΥΔΑΘΗΝΑΙΩΝ 22, ΠΛΑΚΑ 210 3222071


ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΖΕΦΥΡΟΣ-ΤΡΩΩΝ 26, ΘΗΣΕΙΟ 210 3462677

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ
ΔΕΞΑΜΕΝΗ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ, ΚΟΛΩΝΑΚΙ 210 3623942
ΛΑΙΣ(ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ)-ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 48 & ΜΕΓ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ 210 3609695

FUNNY FACE
ΑΘΗΝΑΙΑ-ΧΑΡΗΤΟΣ 50, ΚΟΛΩΝΑΚΙ, ΜΕΤΡΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ 210 7215717
ΑΙΓΛΗ-ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑΣ 28-30, ΣΑΡΩΝΙΔΑ 22910 54941

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ
ΗΛΕΚΤΡΑ-ΠΑΤΗΣΙΩΝ 292, ΑΓ.ΛΟΥΚΑΣ 210 2284185

Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ
ΤΡΙΑΝΟΝ-ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21, ΜΕΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ 210 8215469
ΔΙΟΝΥΣΙΑ-Λ.ΣΥΓΓΡΟΥ 286 & ΜΥΚΗΝΩΝ, ΚΑΛΛΙΘΕΑ 2109515514

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ-Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ & ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ 210 6425714



Trailer των ταινιών μπορείτε να βρείτε:
http://www.youtube.com/user/vkossiv

NEW STAR
Tηλ. 210 9512991

Καλά νέα από τις Kalfayan Galleries:πάμε Σανγκάη

Οι Kalfayan Galleries εκθέτουν στο ShContemporary στη Σανγκάη
9 - 12 Σεπτεμβρίου 2010
Stand: W20b

Ατομική έκθεση:
Αντώνης Ντόνεφ
The Art House Shanghai Award 2010

Ατομική έκθεση του Αντώνη Ντόνεφ
Οι Kalfayan Galleries θα παρουσιάσουν στη διεθνή έκθεση τέχνης ShContemporary 2010 (9-12 Σεπτεμβρίου 2010) ατομική έκθεση του Αντώνη Ντόνεφ, ο οποίος στα πλαίσια της συμμετοχής της γκαλερί στην Art Fiera Bologna 2010 βραβεύτηκε με το The Art House Shanghai Award. Το βραβειο συνοδεύει ένα residency διάρκειας ενός μήνα στην Σανγκάη, το οποίο ο Αντώνης πραγματοποιεί από τα μέσα Αυγούστου έως τα μέσα Σεπτεμβρίου.

Στην έκθεση θα παρουσιαστεί ένα έργο μνημειακών διαστάσεων (180 x 550 μ.) το οποίο καλλιτέχνης φιλοτέχνησε αποκλειστικά για το ShContemporary καθώς και έργα μικρότερων διαστάσεων. Ταυτόχρονα ο Ντόνεφ θα πραγαματοποιήσει μια in situ εγκατάσταση στους τοίχους του περιπτέρου των Kalfayan Galleries.

Τα λεπτομερή σχέδια του Αντώνη Ντόνεφ ξεδιπλώνονται πάνω σε αποκόμματα εφημερίδων, σελίδες από βιβλία, λεξικά ή εγκυκλοπαίδειες, παρουσιάζοντας μια αυστηρά προσωπική θεώρηση της Γνώσης. Ο διαδαλώδης χαρακτήρας της εικονογραφίας και ο καλλιγραφικός τρόπος σχεδίου προσδίδουν στα έργα του εξαιρετικό δυναμισμό και πολυεπίπεδη δυνατότητα ερμηνείας. Με χαρακτήρα αυτόματης γραφής, στα έργα του Ντόνεφ αποκαλύπτονται μεταξύ άλλων στοιχεία προσωπικών αναμνήσεων και συναισθημάτων, ατομικής και συλλογικής γνώσης. Τα στοιχεία αυτά προβάλλουν, συνειδητά ή ασυνείδητα μέσα από τα πολύπλοκα ζωγραφικά μοτίβα πάνω στην επιφάνεια των τυπωμένων σελίδων. Τα σχέδια του Ντόνεφ δημιουργούν παλίμψηστα που κρύβουν αλλεπάλληλα επίπεδα ιστοριών, ένα παράλληλο σύμπαν συμπυκνωμένης γνώσης και πληροφορίας, η ερμηνεία των οποίων έγκειται κάθε φορά στην προσωπική ανάγνωση του θεατή.


Σύντομο βιογραφικό
Ο Αντώνης Ντόνεφ γεννήθηκε το 1978. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) και στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης. Το 2010 έλαβε το βραβείο The Art House Shaghai Award στα πλαίσια της συμμετοχής των Kalfayan Galleries στην Arte Fiera Bologna. Τον ίδιο χρόνο προτάθηκε επίσης για το Βραβείο AUDI στα πλαίσια του διεθνούς project ‘New Positions’ στην Art Cologne. Το έργο του Ντόνεφ, ο οποίος εκπροσωπείται από τις Kalfayan Galleries, παρουσιάστηκε το 2009 στις ατομικές εκθέσεις ‘The Yellow Wilderness’ (Kalfayan Galleries, Αθήνα) και ‘War, Fishing, Sex’ (Valentina Bonomo, Rome). Έχει συμμετάσχει επίσης σε ομαδικές εκθέσεις όπως είναι μεταξύ άλλων το ‘Εικαστικό Πανόραμα στην Ελλάδα ΙΙΙ’ (2009) στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη, ‘Treasures of Wisdom’ (Kalfayan Galleries, ReMapII, 2009) και ‘Mimes’ (Kalfayan Galleries, Athens). To 2005 ήταν μεταξύ των έξι αριστούχων αποφοίτων της ΑΣΚΤ οι οποίοι βραβεύτηκαν στα πλαίσια του προγράμματος «Η Μεγάλη Στιγμή για τον Πολιτισμό: Ανάδειξη Νέων Δημιουργών – Eurobank Private Banking». Έργα του βρίσκονται σε συλλογές στην Ελλάδα, την Αγγλία, την Ιταλία, το Ντουμπάι και τις ΗΠΑ.


Antonis Donef
Untitled, 2010 (DETAIL)
ink on paper laid down on canvas 220 x 170 cm
Courtesy Kalfayan Galleries, Athens - Thessaloniki

Kalfayan Galleries
11 Haritos Street, 106 75, Athens, Greece | Tel: +30 210 7217679 | Fax:+30 210 7217623
43 Prox. Koromila Str., Thessaloniki 546 22, Greece | Tel: +30 2310 231187 | Fax: +30 2310 231820 info@kalfayangalleries.com | www.kalfayangalleries.com

Ο γύρος της υγρασίας στην Αθήνα με βιβλία για το χειμώνα

Λαχείο που δεν πιάσαμε. Πιαστήκαμε στα πλοκάμια του σεληνόφωτος μόνο. Ενώ η ζέστη κάνει κύκλους, πλαντάζω σαν χταπόδι του τσιμεντένιου κέντρου. Σηκώνομαι, με τις μικρές ώρες, και παίρνω άλλο ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, από την κατάψυξη. Δεν υπάρχει τύχη. Κι ας υπάρχουν ανέκαθεν λαχεία, για να αλλάζουν χέρια. Από το ’61, που ο Γκαγκάριν σχημάτισε γνώμη για τους Έλληνες, αυτό συμβαίνει. «Οι μισοί πουλούν λαχεία και οι άλλοι μισοί τα αγοράζουν». Του φανήκαμε υποτελείς και με διακύβευμα ένα λαχείο. Άλλοι τραβούν βόρεια, άλλοι νότια. Εμείς προς το λαχείο. Και προς τον Παπασωτηρίου. Όπου έχει καναπέ, βιβλία και κλιματισμό. Ξεφύλλισα, μεταξύ άλλων, και την αυτοβιογραφία Ο Χρόνος Πάλι, της Σώτης Τριανταφύλλου, των εκδόσεων Πατάκη. Εκεί διάβασα για τον Γκαγκάριν και είδα το σούπερ «σβήσε το κεφάλι σου», που θα προτείνω από εδώ και μπρος. Επωφελημένα πράγματα.

Κάτω από τα φεγγάρια της πόλης, τώρα, περασμένος δεκαπενταύγουστος, φαντάζουμε μικροί. Χωρίς δώρα. Κι ας είναι, από το περσινό καλοκαίρι, τα σουβενίρ περισσότερα επάνω στα ράφια. Τι δυσδιάκριτο υπάρχει, που απειλείται στις ζωές μας; Ο διακόπτης τελεί υπό εξαφάνιση; Το τέρας ακόμη, η σκοπιμότητα; Αυτό το «εν τέλει» που άδειασε νωρίς τις προτάσεις, δεν μας αφήνει ήσυχους, να κουβαλήσουμε. Ξανά ανοίγουμε τις προτάσεις, να πάρουμε ακόμη μία λέξη για το κρύο. Και ένα σορτς για την υγρασία. Με λουλουδάκια παρακαλώ. Ανίσχυροι μέσα στην ένταση είμαστε. Αυτήν που μπορεί και τελικά προκαλεί, στο πετσί, η ζέστη. Η σκόνη στα ράφια τρομάζει και σκιάζει τα μάτια. Δεν τολμάς να αγγίξεις αυτό που πρόλαβε ο χρόνος. Ο χρόνος του πολιτισμού θέλει και το ξεσκονόπανό του. Έλειπες εσύ, οργίαζε η «αρκούδα» πίσω από τον καναπέ. Και μονοκοπανιάς θαύματα δε γίνονται. Δεν πέφτουν από τον ουρανό οι κούνιες ούτε σκουπίζουν μόνες τους οι ηλεκτρικές. Υπομονή και θάρρος χρειάζονται. Λυγίζεις και πάλι λυγίζεις.

Πάντα να προσέχεις τις αποσκευές σου, τα συμπράγκαλα των καιρών. Είναι οι τσαλακωμένες συγκινήσεις. Σαν τις αξίες και αυτές. Πού να εμπιστευτείς σήμερα. Παραμονεύει το κακό μάτι. Ναι. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν ανά τον εξωτικό κόσμο, αγοράζοντας πέτρες προστασίας για το μάτι. Φοβούνται τη βροντή, τον διπλανό που κοιτούν σαν ξωτικό του γκρουπ, το παιδί τους, αυτόν τον άγνωστο, και του παίρνουν πέτρες; Δεν υπάρχει συνάφεια αν υπάρχει ζέστη. Τίποτε δε λειτουργεί λογικά. Η ορθή συνάφεια γεννιέται από την επαφή. Όταν το μυαλό δεν θολώνει. Ούτε λυγίζει. Διαφορετικά, ποιον ενδιαφέρει το άγγιγμα; Κολλάς εσύ. Ιδρώνεις εσύ. Όλα ξυπνούν μέσα σου το ζώο εκείνο που έπρεπε να ξεχάσεις. Για να επιθυμήσεις να ξεχαστείς.

Ακούγονται παράπονα στη σειρά, όχι επειδή η υγρασία δεν υποφέρεται αλλά για να στεγνώσει κάθε στόμα, αποδιώχνοντας το περίσσευμα του σάλιου από μέσα του. Από καθαρή δαπάνη, οπότε, θρηνούμε τα χαμένα πορτοφόλια. Ερχόμαστε πιο κοντά, μιλώντας για τα ψυχολογικά μας, και δεν έχουμε ένα χειροπιαστό θέμα, για να μοιραστούμε. Τι βιβλίο κρατάς; Μπα, τίποτα, σου απαντά κι ας είναι με εξώφυλλο παρτέρι. Τι εξώφυλλα κυκλοφορούν, άλλο πάλι αυτό. Άλλη ερώτηση: τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό; Διάφορα μωρέ. Πάλι γράψε τίποτα. Μην εκτεθεί κανείς, κάνει κακό. Αλλά αυτά τα μέσα επικοινωνίας, είναι συγκλονιστικό. Στο Νεπάλ πας, και σκάει μύτη μία να με ρωτήσει για τα φιλοδωρήματα, στο άσχετο. Εμένα βρήκε, την ειδική. Υποτίθεται πως είναι γαλλικής καταγωγής αλλά δεν μου απαντά στα γαλλικά, οπότε, σε διόρθωση με τα προηγούμενα, σημειώνει ότι είναι χρόνια στη Γαλλία. Μάλιστα. Εμείς από πού είμαστε; Ήρθε και η σειρά μας… Στην Κατμαντού, λοιπόν, στο Nepali Chulo, της λέω, το περίφημο, γεννήθηκα Ελληνίδα. Ναι, είμαστε όλοι του τραπεζιού Έλληνες, και αυτοί που φωτογραφίζουν τα θεάματα και οι άλλοι που τρώνε μια και δυο το αγριογούρουνο. Α, κάνει, «εσείς πρέπει να προσέχετε, έχετε οικονομική κρίση». Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, να σκάει από το πουθενά η κακιά νεράιδα, Οικονομική Κρίση. Έλεος. Φορούσα εγώ το καπελάκι μου Athens 2004 στην Μπακταπούρ, και στην Πατάν, κανένας Νεπαλέζος δε μου είπε τίποτε. Με το που εμφανίστηκε το δυτικό προϊόν, να τα μας…

Κρίση και κλίση. Πάρε το αλλιώς γιατί θα βρεις στα παράπονα της δυτικής κλίμακας. Τι βιβλίο να διαβάσεις; Το Καταραμένο Απόθεμα του Georges Bataille (1897-1962), που βγήκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Futura. Διαυγές και ουσιαστικό. Για να εμπνέεσαι και στην παραλία κόντρα στον πόλεμο της σαγιονάρας. Και όποιος κατάλαβε, καμάρι του.

*οι φωτογραφίες είναι από την Annapurna, το Tharu και την Κατμαντού αντίστοιχα.

Ο γύρος της υγρασίας σε 10 ημέρες & τα παραλειπόμενα (3)

Παραδειγματικές ιστορίες

Αντίθετα με τους ανθρώπους των σχέσεων, οι άνθρωποι των υποσχέσεων δεν χτίζουν το μέλλον. Είναι οι ίδιοι το μέλλον. Και υποφέροντας και ενσαρκώνοντας την πραγματικότητα της υπόσχεσης, μεταφέρονται, παράλληλα, σε ένα συμπληρωματικό χρόνο. Καθώς βλέπουν μέσα από τις προοπτικές, που γεννά αυτός ο νέος χρόνος, μπορούν και αποκτούν νέες ταυτότητες. Και τούτο συμβαίνει, όχι για να κουμπώσει ο νέος χρόνος τα κουμπιά της μοναξιάς τους, αλλά επειδή η προφορική σιωπή ξεκουμπώνει τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Η ενέργεια και ο ρυθμός, που βρίσκονται σε πλεόνασμα, επειδή πλέον οι άνθρωποι από τη Δύση δεν έχουν τι να κάνουν μέσα σε μια πλινθόκτιστη κατάσταση, γεννούν το ενδιαφέρον στην ανθρώπινη ψυχή να ανασύρει την παιδικότητά της, ούτως ώστε ο άνθρωπος να επιστρέψει στο οπλοστάσιο της εσωτερικότητάς του. Ο άνθρωπος της υπόσχεσης θα επιθυμήσει ξανά να οφείλει τον εαυτό του κάπου. Και δε μπορεί παρά να απορήσει για το πού ανήκει. Ώστε τελικά, θα δώσει μια εκ νέου υπόσχεση, ότι και σε αυτή τη λασπωμένη γη, -των μουσώνων, της υγρασίας και της πυκνής βλάστησης-, μπορεί να βρίσκει ρίζες. Ή μπορούν οι ρίζες να τον βρίσκουν, ενώ είναι ανοικτός στο ενδεχόμενο να συμβεί. Ενώ βιώνει, απομακρυσμένος από το βάρος του παρελθόντος. Απλά. Επειδή είναι και όχι για να δείξει. Τουλάχιστον οι άνθρωποι των υποσχέσεων είναι ελεύθεροι, να υπάρχουν κοινωνικά και μέσα από τη σιωπή τους. Απομακρύνονται από τις περιγραφές, πώς πλένουν και πακετάρουν, καθώς τα μάτια τους συγγράφουν με το τοπίο, τη στιγμή εκεί, τη στιγμή που λες «συμβαίνει τώρα». Κάτω από έναν ανεμιστήρα, με μια γεννήτρια, μέσα στη σκόνη, από την υγρασία. Για το 2067 αδερφέ μου. Επειδή, στο Νεπάλ, ο χρόνος παίρνει και τις αποστάσεις του. «Ναμαστέ», που θα πει χαίρεται. Από τα σανσκριτικά.

Πρέπει ασφαλώς να διευκρινιστεί, ότι ο τρόπος της διάκρισης των ανθρώπων σε ανθρώπους των σχέσεων και των υποσχέσεων, αποφέρει στο βαθμό που ερμηνεύουμε τις σχέσεις, μερικά, και αντίστοιχα τις υποσχέσεις, γενικά, σε σχέση με τον κόσμο και τον εαυτό μας. Η υπόσχεση από μόνη της είναι σχέση, εφόσον είναι δέσμευση στα πιστεύω του εαυτού μας. Και βέβαια, αυτό δεν αποκλείει ούτε το ότι και οι ίδιες οι σχέσεις στηρίζονται σε υποσχέσεις. Όμως, στην αντίθετη περίπτωση, όπου η ερμηνεία για τους ανθρώπους των σχέσεων και των υποσχέσεων αφορά σε μια άλλη θέαση του μερικού και του γενικού, είναι επόμενο ότι η τράπουλα ανακατεύεται ξανά. Και όλα τανάπαλι. Πάλι από την αρχή. Ακριβώς επειδή όλα επικοινωνούν και κάπου, κάπως, κάποτε διασταυρώνονται.

*η φωτογραφία είναι από τη στούπα της Σβαγιαμπουνάθ.

Ο γύρος της υγρασίας σε 10 ημέρες & τα παραλειπόμενα (2)

Στο ίδιο παράδειγμα: αν η κυρία Ντι δει μια σαύρα στο δωμάτιο, επάνω σε ένα βρόμικο τοίχο, ολόκληρη η σχέση με το σύζυγό της αυτομάτως θα κλυδωνιστεί, ενώ οι αποκλειστικοί δικαιούχοι αυτής της σχέσης, η ίδια και ο σύζυγος που κοινοποιούν το πρόβλημα στον τρίτο διαμεσολαβητή, αισθάνονται ότι, η σαύρα έχει εξωθήσει στα όρια την ίδια την απόρρητη σχέση τους. Την έχει «μεσοποιήσει». Καθώς, αυτό το εξωτερικό αντικείμενο, η σαύρα, επεμβαίνει βεβιασμένα και απρόοπτα στη διαπροσωπική αρμονία. Τους αναγκάζει να αποστασιοποιηθούν, ο ένας από τον άλλον. Πρέπει, οπότε, οι δυο σύζυγοι να επαναπροσδιορίσουν τα όρια «του ζυγού», εφόσον η καθαριότητα και η ασφάλεια, που τους έφερναν κοντά, πλέον δεν είναι οι κατεστημένες αξίες της οικογενειακής εστίας, αλλά είναι οι αξίες της διασποράς και της απώλειας. Είναι εξελικτικά η ίδια η απελευθέρωση βίας αυτό που μέχρι πρότινος εξουσίαζαν και είχαν υπό τον έλεγχό τους. Το ενοχλητικό στοιχείο, ωστόσο, οδηγεί στην αναζήτηση του όχλου, και στην κατάτμησή του.

Διότι, αυτές οι διασαλευμένες αξίες, τις οποίες εκπροσωπούν η καθαριότητα και η ασφάλεια, φέρνουν τελικά τους ανθρώπους των σχέσεων σε επαφή με αδιάφορους τρίτους, και για να αποκτήσουν οι τρίτοι ενδιαφέρον, πρέπει η αφηγηματική δομή, στη συνέχεια, να στηριχτεί σε ένα κοινό θέμα: στην απώλεια της καθαριότητας. Αυτό θα επιτευχθεί με την κατάτμηση του όχλου σε δυαδικά ζεύγη σχέσεων, που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Συνεπώς, γι’ αυτό που ζητείται μανιωδώς και δεν είναι παρά η αυστηρή καθαριότητα της εξανεμισμένης Δύσης, για να εγκατασταθεί στη ζούγκλα του Τσιτουάν και στο Νεπάλ, - επειδή εμείς είμαστε από την Ελλάδα, δεν έχουμε σχέση με τους Γάλλους και πληρώνουμε, εντάξει;- η συζήτηση ανοίγει λαίμαργα τα φτερά σε ένα κοινό, καυτό θέμα με αφορμή την εξομαλυμένη καθαριότητα και την υγρασία. Και τούτο συμβαίνει όχι επειδή, ανάμεσα σε μία ανθρώπινη σάρκα και σε μία άλλη ξένη, η προφορική σιωπή δεν υποφέρεται, αλλά για να μπορέσουν και πάλι οι άνθρωποι των σχέσεων, να ταξινομήσουν –και να ταξινομηθούν- εκ νέου. Επειδή η σχέση με το σύμπαν προκαλεί αμηχανία.

Δεν είναι η αιτία αλλά ο σκοπός, που ορίζει τη σχέση. Οι σχέσεις αφορούν στη δικτύωση των ανθρώπων, και στην προκειμένη περίπτωση, όσοι τις υποστηρίζουν, τάσσονται υπέρ της καθαριότητας και εναντίον της ασθένειας. Διότι, αυτό που δείχνει βρόμικο, εκτός από αποκρουστικό, επιδεικνύεται εξευρωπαϊσμένα και ως ύποπτο, σε σχέση φυσικά με τα μικρόβια – αυτά τα θεοποιημένα μικρόβια που κυκλοφορούν στα ξένα της Ασίας και απειλούν τα όντα της Δύσης, τα ασθενή, την ίδια στιγμή που επιμένουν αρρωστιάρικα και νιαουρίζοντας να ρωτούν: το Νεπάλ είναι «light India»; Όχι, λες, έχει πράσινο, πας να πεις και άλλα, αλλά ξανά σκάει στο πεζούλι η ίδια μονότονη ερώτηση. Ναι, light India και 0% λιπαρά. Από άλλα ντ’ άλλων βάζουμε κάτι άλλο;

Πού είσαι Χανουμάν, θεέ πίθηκε Μακάκ… επειδή κάποιοι δεν δίνουν από τον «αδιάφορο» εαυτό τους, πρέπει διαρκώς να νομίζουν, ότι κάνουν τη διαφορά. Κι όμως. Το ότι η προφορική σιωπή καταστρατηγείται, δείχνει πόσο πολύ οι άνθρωποι των σχέσεων επιθυμούν, να αναμετρηθούν μεταξύ τους, προβάλλοντας μέσα από τις περιγραφές τους, άνισες ποιοτικά εμπειρίες. Κουβέντα να γίνεται. Και από ουσία περιουσία.

*η φωτογραφία είναι από τη στούπα της Σβαγιαμπουνάθ

Ο γύρος της υγρασίας σε 10 ημέρες&τα παραλειπόμενα

Παραδειγματικές ιστορίες

Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Τα μελτέμια μας άφησαν μόνους με επιθυμητά. Στο έλεος μιας ανεξέλεγκτης ανάγκης για φυγή. Να χαθείς, αυτό δεν ήταν το επιθυμητό σου; Δεν έχει σημασία που επέστρεψες μόλις. Ο χρόνος τανάπαλι εξαντλητικός: Νεπάλ-Αθήνα. Πίσω στα ίδια και χωρίς αναβολές ούτε πολυτέλειες. Μέχρι πρότινος δαπανούσα σκληρές ματιές πολυτελείας σε άλλες εικόνες. Κι ας δεχόταν πίεση το σώμα σε σχέση με το πνεύμα. Μαχαίρι στα στερεότυπα του νου ήταν η φράση από τον Λεβί Στρως, ότι «για να αγγίξουμε το πραγματικό, πρέπει πρώτα να απομακρύνουμε το βιωμένο». Κάπως, το μέλλον να έχει άλλη κόψη έτσι.

Κι όμως. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες προσλαμβάνουσες. Υπάρχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι των σχέσεων αλλά και οι άνθρωποι των υποσχέσεων. Οι μεν πρώτοι – των σχέσεων- χτίζουν το «μέλλον μαζί» και προγραμματισμένα. Χαράσσουν την πορεία αυτών των σχέσεων, επενδύοντας σε διάφορα κεφάλαια, δηλαδή σε ερείσματα-αξίες. Γραμμάτια του χρόνου «για να», -που εφόσον ικανοποιεί την ανάγκη για συντροφικότητα, ενέχει μία τουλάχιστον σκοπιμότητα-, είναι η καθαριότητα και η ασφάλεια.

Ένα παράδειγμα: η κυρία Ντι είναι ασφαλής όταν είναι καθαρή. Και είναι καθαρή όταν είναι ασφαλής. Με αυτόν τον τρόπο συνήθισε να σκέπτεται και με αυτόν τον τρόπο αντιδρά, σε σχέση, πάντα, με το σύζυγό της. Και το μέλλον έχει τη φιλαρμονική του. Όλα είναι σε τάξη και πλουσιοπάροχα, ενώ οι άνθρωποι των σχέσεων επωφελούνται από τις διάφορες παροχές υπηρεσιών. Παραμένουν οι υπέρμαχοι της περιγραφικής διάκρισης ή της διακριτικής περιγραφής. Έχουν προσλάβει την καθημερινότητα με όρους ανωτερότητας. Ανώτερη είναι η πραγματικότητα της σχέσης εξάλλου, που σημαίνει ότι είσαι εκεί, μαζί τους, για να ακούς από αυτούς και όχι να μιλάς αντί αυτών. Δεν ξέρουν ότι είναι ανταγωνιστικοί, ξέρουν ότι προστατεύουν το μέλλον της σχέσης τους απέναντί σου.

Ειδικότερα, διαπιστώνουμε ότι, εφόσον η σχέση του ζεύγους, και άρα το κοινό μέλλον, πιστώνεται κατά παράδοση στο κεφάλαιο της εναρμονισμένης καθαριότητας, η κάθε κυρία Ντι πρέπει να έχει αυτό που έχει θέσει ως προϋπόθεση, για τη ζωή τους: την καθαριότητα. Αυτό της ανήκει και δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Μάλιστα, έχει ήδη φροντίσει, και σε τρίτους να συστήσει τον εαυτό της σε σχέση με αυτήν την ανάγκη για καθαριότητα: μεγεθύνοντας την ανάγκη σε υστερία και συρρικνώνοντας τις δυνατές πλευρές του εαυτού της σε μία: στην υπάκουη νοικοκυρά απέναντι στο σύζυγο. Τρόπον τινά, είναι και αυτός ένας τρόπος να «είναι» μόνη με το σύζυγό της, ενώ παρίστανται και τρίτοι, στους οποίους πρέπει κάτι να δηλώσει. Η εγγράμματη πλευρά των τρίτων δεν είναι του παρόντος. Η κυρία Ντι προστατεύει τον εαυτό της και τη σχέση, επαναφέροντας, σε κοινή θέα, μέσα από την καθωσπρέπει περιγραφή της, αυτό που συμβαίνει πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δηλώνει πως καθαρίζει, απολυμαίνει, κλπ. Υποδηλώνεται: όταν εκείνος λείπει, αυτή δεν το βάζει κάτω.

*η φωτογραφία είναι από την Κατμαντού

Στην Αθήνα, και οι 11 είναι της NEW STAR, 5-11/8.

Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ
ΖΕΦΥΡΟΣ-ΤΡΩΩΝ 36,
ΘΗΣΕΙΟ 210 3462677







Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ
CINEΨΥΧΙΚΟ CLASSIQUE ΗΒΗ ΚΛΑΣΙΚΗ-ΚΗΦΙΣΙΑΣ 290 & ΠΑΡΙΤΣΗ 2, ΨΥΧΙΚΟ, 210 6777330
ΛΑΙΣ (ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ) ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 48 & ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (ΜΕΤΡΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ)
210 3609695

ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΞΥ
ΔΕΞΑΜΕΝΗ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ, ΚΟΛΩΝΑΚΙ 210 3623942
CINE PARIS-ΚΥΔΑΘΗΝΑΙΩΝ 22, ΠΛΑΚΑ 210 3222071

ΝΥΧΤΕΣ ΝΟΥΑΡ ΣΤΟ ΨΥΡΡΗ
ΜΕΓΑΛΟΣ ΥΠΝΟΣ και ΡΙΦΙΦΙ σε ενιαία προβολή.
ΣΙΝΕ ΨΥΡΡΗ-ΣΑΡΡΗ 40-44 (ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΘΗΚΗ) 210 3247234

ΤΟ ΑΔΕΛΦΑΤΟ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΕΙΝΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ
ΔΙΟΝΥΣΙΑ-ΛΕΩΦ. ΣΥΓΓΡΟΥ 286 & ΜΥΚΗΝΩΝ 2, ΚΑΛΛΙΘΕΑ 210 9515514
ΑΜΙΚΟ (ΠΕΜΠΤΗ-ΚΥΡΙΑΚΗ)-ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ 20, ΧΑΛΑΝΔΡΙ, 210 6815532
ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ)-ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 12, ΡΑΦΗΝΑ 22940 23420

ΕΝΑΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ, ΜΑ ΤΙ ΠΡΟΦΗΤΗΣ!
ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟΣ (ΠΕΜΠΤΗ-ΚΥΡΙΑΚΗ)-ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 12, ΡΑΦΗΝΑ 22940 23420
ΑΜΙΚΟ (ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ)-ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ 20, ΧΑΛΑΝΔΡΙ, 210 6815532

ΣΑΜΠΡΙΝΑ
ΤΡΙΑΝΟΝ (ΠΕΜΠΤΗ-ΚΥΡΙΑΚΗ)-ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21,(ΜΕΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ) 210 8215469
ΑΜΙΚΟ (ΠΕΜΠΤΗ-ΚΥΡΙΑΚΗ)-ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ 20, ΧΑΛΑΝΔΡΙ, 210 6815532

Ο ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ
ΗΛΕΚΤΡΑ-ΠΑΤΗΣΙΩΝ 292, ΑΓ.ΛΟΥΚΑΣ, ΠΑΤΗΣΙΑ 210 2284185
ΚΟΡΑΛΙ CINEMAX (ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ)-ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ & ΙΘΑΚΗΣ, ΣΑΡΩΝΙΔΑ 22910 54097

ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ
ΤΡΙΑΝΟΝ (ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ)-ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21,(ΜΕΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ) 210 8215469
ΑΜΙΚΟ (ΔΕΥΤΕΡΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ)-ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ 20, ΧΑΛΑΝΔΡΙ, 210 6815532

10 ΜΙΚΡΟΙ ΝΕΓΡΟΙ
ΚΟΡΑΛΙ CINEMAX (ΠΕΜΠΤΗ-ΚΥΡΙΑΚΗ)-ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ & ΙΘΑΚΗΣ, ΣΑΡΩΝΙΔΑ 22910 54097

Trailer των ταινιών μπορείτε να βρείτε:
http://www.youtube.com/user/vkossiv