Ο γύρος της υγρασίας σε 10 ημέρες&τα παραλειπόμενα

Παραδειγματικές ιστορίες

Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Τα μελτέμια μας άφησαν μόνους με επιθυμητά. Στο έλεος μιας ανεξέλεγκτης ανάγκης για φυγή. Να χαθείς, αυτό δεν ήταν το επιθυμητό σου; Δεν έχει σημασία που επέστρεψες μόλις. Ο χρόνος τανάπαλι εξαντλητικός: Νεπάλ-Αθήνα. Πίσω στα ίδια και χωρίς αναβολές ούτε πολυτέλειες. Μέχρι πρότινος δαπανούσα σκληρές ματιές πολυτελείας σε άλλες εικόνες. Κι ας δεχόταν πίεση το σώμα σε σχέση με το πνεύμα. Μαχαίρι στα στερεότυπα του νου ήταν η φράση από τον Λεβί Στρως, ότι «για να αγγίξουμε το πραγματικό, πρέπει πρώτα να απομακρύνουμε το βιωμένο». Κάπως, το μέλλον να έχει άλλη κόψη έτσι.

Κι όμως. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες προσλαμβάνουσες. Υπάρχουν, λοιπόν, οι άνθρωποι των σχέσεων αλλά και οι άνθρωποι των υποσχέσεων. Οι μεν πρώτοι – των σχέσεων- χτίζουν το «μέλλον μαζί» και προγραμματισμένα. Χαράσσουν την πορεία αυτών των σχέσεων, επενδύοντας σε διάφορα κεφάλαια, δηλαδή σε ερείσματα-αξίες. Γραμμάτια του χρόνου «για να», -που εφόσον ικανοποιεί την ανάγκη για συντροφικότητα, ενέχει μία τουλάχιστον σκοπιμότητα-, είναι η καθαριότητα και η ασφάλεια.

Ένα παράδειγμα: η κυρία Ντι είναι ασφαλής όταν είναι καθαρή. Και είναι καθαρή όταν είναι ασφαλής. Με αυτόν τον τρόπο συνήθισε να σκέπτεται και με αυτόν τον τρόπο αντιδρά, σε σχέση, πάντα, με το σύζυγό της. Και το μέλλον έχει τη φιλαρμονική του. Όλα είναι σε τάξη και πλουσιοπάροχα, ενώ οι άνθρωποι των σχέσεων επωφελούνται από τις διάφορες παροχές υπηρεσιών. Παραμένουν οι υπέρμαχοι της περιγραφικής διάκρισης ή της διακριτικής περιγραφής. Έχουν προσλάβει την καθημερινότητα με όρους ανωτερότητας. Ανώτερη είναι η πραγματικότητα της σχέσης εξάλλου, που σημαίνει ότι είσαι εκεί, μαζί τους, για να ακούς από αυτούς και όχι να μιλάς αντί αυτών. Δεν ξέρουν ότι είναι ανταγωνιστικοί, ξέρουν ότι προστατεύουν το μέλλον της σχέσης τους απέναντί σου.

Ειδικότερα, διαπιστώνουμε ότι, εφόσον η σχέση του ζεύγους, και άρα το κοινό μέλλον, πιστώνεται κατά παράδοση στο κεφάλαιο της εναρμονισμένης καθαριότητας, η κάθε κυρία Ντι πρέπει να έχει αυτό που έχει θέσει ως προϋπόθεση, για τη ζωή τους: την καθαριότητα. Αυτό της ανήκει και δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Μάλιστα, έχει ήδη φροντίσει, και σε τρίτους να συστήσει τον εαυτό της σε σχέση με αυτήν την ανάγκη για καθαριότητα: μεγεθύνοντας την ανάγκη σε υστερία και συρρικνώνοντας τις δυνατές πλευρές του εαυτού της σε μία: στην υπάκουη νοικοκυρά απέναντι στο σύζυγο. Τρόπον τινά, είναι και αυτός ένας τρόπος να «είναι» μόνη με το σύζυγό της, ενώ παρίστανται και τρίτοι, στους οποίους πρέπει κάτι να δηλώσει. Η εγγράμματη πλευρά των τρίτων δεν είναι του παρόντος. Η κυρία Ντι προστατεύει τον εαυτό της και τη σχέση, επαναφέροντας, σε κοινή θέα, μέσα από την καθωσπρέπει περιγραφή της, αυτό που συμβαίνει πίσω από την κλειδαρότρυπα. Δηλώνει πως καθαρίζει, απολυμαίνει, κλπ. Υποδηλώνεται: όταν εκείνος λείπει, αυτή δεν το βάζει κάτω.

*η φωτογραφία είναι από την Κατμαντού