Ανασαίνεις τον κόσμο, ανασαίνεις φύλλα και χώμα. Η φύση υπόσχεται, ο ήλιος ανατέλλει. Από το ρετάλι μισοσκόταδο, γεννιέται το αύριο φρέσκο. Βλέπεις μπροστά σου ένα σήμερα ήδη, μόλις να γεννιέται. Και η ομίχλη το ξεσκεπάζει αργά, θηλάζοντας το νέο χρόνο. Την αποθεωτική αγωνία να κοιτάς, το τοπίο στην εξασφαλίζει. Δε χορταίνεις τις κορυφές της Annapurna, κι από απέναντι, το ‘Λευκό Βουνό’ του χρυσίζοντος χιονιού, το Dhaulagiri. Δε δαμάζεται, τώρα, η ματαιοδοξία σου. Χτύπησε κόκκινο. Μένεις εκεί όρθιος. Ατελεύτητος ή ξένος, δε μπορείς παρά να κοιτάς το μακρινό θέαμα. Μαγνητίζεις: την 7η υψηλότερη κορυφή του κόσμου, του Dhaulagiri, στα 8.167 μέτρα, καθώς και τη 10η υψηλότερη, της Annapurna, στα 8.091 μέτρα. Το τοπίο καθηλώνει το βλέμμα με αποτέλεσμα η μνεία στα «υψηλά δεδομένα» να είναι απλώς συνοδευτική φλούδα και όχι η ψίχα και ουσία της υπόθεσης. Υποθέτεις, στο ταξίδι της έμπνευσης, ότι μετρούν άπειρα τα λεπτά. Έχεις το χρόνο υπέρ σου. Citius, Altius, Fortius. Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά. Θετική ενέργεια. Φύγαμε! Αρκεί να ξέρουμε ότι, για να κατανοήσουμε μια χώρα, πρέπει να ακολουθήσουμε τους ρυθμούς της. Πρέπει να την παραδεχτούμε. Και τότε, τελείται το μυστήριο. Και από ατελεύτητος ξένος γίνεσαι τετελεσμένος άλλος.
Στο Νεπάλ των 29 εκατομμυρίων κατοίκων, με πρωτεύουσα την Κατμαντού, η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Ινδουιστές, που πιστεύουν στο Βισνού, στο Σίβα και στο Βράχμα. Βισνού είναι ο θεός ευεργέτης, Σίβα ο θεός καταστροφέας. Η θέαση του ενός βρίσκεται πάντα σε σχέση με τη θέαση του άλλου. Και το βράχμα αφορά στο Βράχμαν και στο Άτμαν, δηλαδή, στη συμπαντική δύναμη και στην αντανάκλασή της στον εαυτό αντίστοιχα. Οι ινδουιστές πιστεύουν στο κάρμα της μετενσάρκωσης, έχουν τριών ειδών μάντρα, δηλαδή, τρόπους απελευθέρωσης (μόκσα). Αυτοί οι τρόποι απελευθέρωσης αφορούν, επιγραμματικά, στην τήρηση των καθηκόντων, στο διαλογισμό και τη γιόγκα, και τέλος αφορούν στις πράξεις αφοσίωσης (μπάκτι). Κι επειδή μια εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις, -άγνωστο, βέβαια, παραμένει με πόσες λέξεις περιγράφεται-ας αναφερθεί ότι: η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για την πράξη της ευθύνης και της διαλογιστικής γνώσης είναι αυτή που δείχνει μια μαμά πίθηκο με το μικρό της. Αντίθετα, η πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για την πράξη της αφοσίωσης και της αγάπης είναι αυτή που δείχνει μια γάτα να μεταφέρει το μικρό της. Διότι, το μεν πιθηκάκι πρέπει να γαντζωθεί με όλες του τις δυνάμεις από τη μαμά του, για να μην πέσει, και κατ’ επέκταση πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, το δε γατάκι είναι εντελώς ανεύθυνο κατά τη μεταφορά του, εφόσον αφήνει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στη δύναμη και στον έλεγχο της μαμάς του.
Posts
No comments:
Post a Comment