Ο γύρος της υγρασίας σε 10 ημέρες & τα παραλειπόμενα (3)

Παραδειγματικές ιστορίες

Αντίθετα με τους ανθρώπους των σχέσεων, οι άνθρωποι των υποσχέσεων δεν χτίζουν το μέλλον. Είναι οι ίδιοι το μέλλον. Και υποφέροντας και ενσαρκώνοντας την πραγματικότητα της υπόσχεσης, μεταφέρονται, παράλληλα, σε ένα συμπληρωματικό χρόνο. Καθώς βλέπουν μέσα από τις προοπτικές, που γεννά αυτός ο νέος χρόνος, μπορούν και αποκτούν νέες ταυτότητες. Και τούτο συμβαίνει, όχι για να κουμπώσει ο νέος χρόνος τα κουμπιά της μοναξιάς τους, αλλά επειδή η προφορική σιωπή ξεκουμπώνει τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Η ενέργεια και ο ρυθμός, που βρίσκονται σε πλεόνασμα, επειδή πλέον οι άνθρωποι από τη Δύση δεν έχουν τι να κάνουν μέσα σε μια πλινθόκτιστη κατάσταση, γεννούν το ενδιαφέρον στην ανθρώπινη ψυχή να ανασύρει την παιδικότητά της, ούτως ώστε ο άνθρωπος να επιστρέψει στο οπλοστάσιο της εσωτερικότητάς του. Ο άνθρωπος της υπόσχεσης θα επιθυμήσει ξανά να οφείλει τον εαυτό του κάπου. Και δε μπορεί παρά να απορήσει για το πού ανήκει. Ώστε τελικά, θα δώσει μια εκ νέου υπόσχεση, ότι και σε αυτή τη λασπωμένη γη, -των μουσώνων, της υγρασίας και της πυκνής βλάστησης-, μπορεί να βρίσκει ρίζες. Ή μπορούν οι ρίζες να τον βρίσκουν, ενώ είναι ανοικτός στο ενδεχόμενο να συμβεί. Ενώ βιώνει, απομακρυσμένος από το βάρος του παρελθόντος. Απλά. Επειδή είναι και όχι για να δείξει. Τουλάχιστον οι άνθρωποι των υποσχέσεων είναι ελεύθεροι, να υπάρχουν κοινωνικά και μέσα από τη σιωπή τους. Απομακρύνονται από τις περιγραφές, πώς πλένουν και πακετάρουν, καθώς τα μάτια τους συγγράφουν με το τοπίο, τη στιγμή εκεί, τη στιγμή που λες «συμβαίνει τώρα». Κάτω από έναν ανεμιστήρα, με μια γεννήτρια, μέσα στη σκόνη, από την υγρασία. Για το 2067 αδερφέ μου. Επειδή, στο Νεπάλ, ο χρόνος παίρνει και τις αποστάσεις του. «Ναμαστέ», που θα πει χαίρεται. Από τα σανσκριτικά.

Πρέπει ασφαλώς να διευκρινιστεί, ότι ο τρόπος της διάκρισης των ανθρώπων σε ανθρώπους των σχέσεων και των υποσχέσεων, αποφέρει στο βαθμό που ερμηνεύουμε τις σχέσεις, μερικά, και αντίστοιχα τις υποσχέσεις, γενικά, σε σχέση με τον κόσμο και τον εαυτό μας. Η υπόσχεση από μόνη της είναι σχέση, εφόσον είναι δέσμευση στα πιστεύω του εαυτού μας. Και βέβαια, αυτό δεν αποκλείει ούτε το ότι και οι ίδιες οι σχέσεις στηρίζονται σε υποσχέσεις. Όμως, στην αντίθετη περίπτωση, όπου η ερμηνεία για τους ανθρώπους των σχέσεων και των υποσχέσεων αφορά σε μια άλλη θέαση του μερικού και του γενικού, είναι επόμενο ότι η τράπουλα ανακατεύεται ξανά. Και όλα τανάπαλι. Πάλι από την αρχή. Ακριβώς επειδή όλα επικοινωνούν και κάπου, κάπως, κάποτε διασταυρώνονται.

*η φωτογραφία είναι από τη στούπα της Σβαγιαμπουνάθ.