Με αφορμή ένα κυριακάτικο αστείο

Στο πρόσωπο, τα οστά είναι καλά. Τα φρύδια θέλουν λίγο φτιάξιμο. Μετά το σουλούπωμα, όλα θα δείχνουν ωραία. Ο κόσμος, μια πασαρέλα στα πόδια σου, κι ας μην είμαστε στο 1957. Λάτρης μανιώδης των δέντρων καθώς είσαι, μπορείς να το εκλάβεις κι έτσι: θα μοιάζεις με δέντρο. Ε, όχι τώρα και να αξίζει τον κόπο να πας να σπουδάσεις. Φυτό να γίνεις; Καλύτερα, χτύπα τα καμπανάκια.

Το μιούζικαλ Funny Face, του Stanley Donen, σε μουσική George Gershwin, με τους Audrey Hepburn, Fred Astaire και Kay Thomson, τουλάχιστον, δίνει μαγεία στη ζωή μας. Για να γελάμε, αργότερα, μπροστά σε προχειρογραμμένα δημοσιεύματα της καθημερινότητας, αντί να κουνάμε το κεφάλι, συγκαταβατικά, σαν τη γιαγιά μας στο μπαλκόνι.

Ο κ. Γιατρομανωλάκης, ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας, στο άρθρο του, χτες στο Βήμα της Κυριακής, με τίτλο «Ένα "χαρτί" χωρίς αντίκρισμα», αναφέρει χαρακτηριστικά: «τα διπλώματα αποτελούν ένα τυπικό εφόδιο που ελάχιστες φορές ωφελεί αυτό καθεαυτό. Όταν βέβαια δεν βλάπτει κιόλας, επειδή κάποτε συμβαίνει και αυτό». Μεταξύ άλλων, δεν παραλείπει επίσης να προβεί σε χαρακτηρισμούς, όπως «ακόρεστοι γονείς και κεκορεσμένο πανεπιστήμιο». Και αναρωτιέμαι: γιατί όλος αυτός ο πεσιμισμός των τύπων στρέφεται εναντίον του ελληνικού πανεπιστημίου αντί να αντιμετωπίζονται, με κριτικό μάτι, όσα συμβαίνουν στην αγορά εργασίας; Μήπως επειδή είναι ευκολότερο να γράψεις γιατροσόφια όπως και κλισέ; Από έναν Ομότιμο καθηγητή με εμβέλεια, «Στα Άκρα» εξωθημένη, θα περιμέναμε μια πιο περιεχομενολογική ανάλυση. Να μάθουμε και κάτι. Ποτέ οι διαλέξεις, στο δικό μου τουλάχιστον τμήμα, -Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε, του Πανεπιστημίου Αθηνών,- δεν ήταν «ανόητες». Και δεν αγοράζουμε μια έγκριτη εφημερίδα, όπως είναι Το Βήμα, για να διαβάζουμε απόψεις, που αντανακλούν τη γλώσσα του αορίστου και της κλάψας με κλιματισμό στο σπίτι. Ξαναγυρίζω στο κείμενό του, όπου διαβάζω: «Τη σπατάλη τόσων νεανικών ονείρων, μπορεί ένας Γραμματέας κι ένας Υπουργός Παιδείας (μιλώ γενικά) να την εννοήσει;»… αυτή η παρένθεση –μιλώ γενικά- σκοτώνει... Μιλά γενικά ο κ. Γιατρομανωλάκης. Σήμερα, ας μιλήσουμε γενικά. Ας γράψουμε γενικά…

Το κατανοήσαμε πλήρως. Αντιληφθήκαμε και το λάθος, ότι έπρεπε να διατυπωθεί «γράφω γενικά», αν ο γράφων αναλάμβανε την ευθύνη των λέξεων και δεν παρέμενε στο εύκολο της συνομιλίας παραπόνων με τον εαυτό του. Διότι ξέρουμε, ότι τόσο ο προφορικός όσο και ο γραπτός λόγος, σύμφωνα με τους λογοψυχολόγους, είναι «τρόποι κατασκευής του κόσμου προσανατολισμένοι στην κοινωνική δράση». Το βιβλίο, που εξηγεί όλα αυτά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση (έκδοση του 2009), και απευθύνεται σε όσους έχουν θάρρος και υπομονή στο διάβασμα. Τίτλος: Ανάλυση Λόγου. Θεωρία και Μέθοδος. Συγγραφείς του η Louise Phillips και η Marianne W. Jørgensen.

Και επειδή καλό είναι και να μιλάς ειδικά, απευθυνόμενη στην κ. Διαμαντοπούλου, που γνώρισα προσωπικά στις Βρυξέλλες, κάποτε, βραβευθείσα για ένα δοκίμιό μου, από το ελληνικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το μήνυμα είναι, ότι «η ευέλικτη ζώνη μαθημάτων» καλό είναι να παραμείνει στα σχολεία. Αυτά μαθαίνω από φίλους καθηγητές, που έχουν ενδιαφέρον για την εκπαίδευση, χωρίς να παραδίδουν, στους μαθητές τους, ιστορίες των κα(η)μένων χόρτων . Αυτά, όσο μπορούμε να διατηρούμε και τις κοινωνικές επαφές μας. Για να βρίσκουμε μια συνάφεια με τον άλλο. Τον άλλο, που γελά και διαβάζει. Όχι τα νέα παιδιά, γενικά και αόριστα. Να μην υπάρχει μια εκπομπή, «τα παιδιά της γαλαρίας». Πήξαμε στα κατεψυγμένα.

Για τα 3 απογεύματα της εβδομάδας, που μένουν:
Funny Face
ΑΘΗΝΑΙΑ
Χάρητος 50, Κολωνάκι (στάση Μετρό Ευαγγελισμός), 210-7215717.
Πέμ.-Τετ.: 20.50/ 23.00
ΑΙΓΛΗ
Λεωφ. Σαρωνίδας 28-30, Σαρωνίδα, 22910/54941.
Πέμ.-Κυρ.: 21.00/ 23.00

http://www.imdb.com/title/tt0050419/