Λαχείο που δεν πιάσαμε. Πιαστήκαμε στα πλοκάμια του σεληνόφωτος μόνο. Ενώ η ζέστη κάνει κύκλους, πλαντάζω σαν χταπόδι του τσιμεντένιου κέντρου. Σηκώνομαι, με τις μικρές ώρες, και παίρνω άλλο ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, από την κατάψυξη. Δεν υπάρχει τύχη. Κι ας υπάρχουν ανέκαθεν λαχεία, για να αλλάζουν χέρια. Από το ’61, που ο Γκαγκάριν σχημάτισε γνώμη για τους Έλληνες, αυτό συμβαίνει. «Οι μισοί πουλούν λαχεία και οι άλλοι μισοί τα αγοράζουν». Του φανήκαμε υποτελείς και με διακύβευμα ένα λαχείο. Άλλοι τραβούν βόρεια, άλλοι νότια. Εμείς προς το λαχείο. Και προς τον Παπασωτηρίου. Όπου έχει καναπέ, βιβλία και κλιματισμό. Ξεφύλλισα, μεταξύ άλλων, και την αυτοβιογραφία Ο Χρόνος Πάλι, της Σώτης Τριανταφύλλου, των εκδόσεων Πατάκη. Εκεί διάβασα για τον Γκαγκάριν και είδα το σούπερ «σβήσε το κεφάλι σου», που θα προτείνω από εδώ και μπρος. Επωφελημένα πράγματα.
Κάτω από τα φεγγάρια της πόλης, τώρα, περασμένος δεκαπενταύγουστος, φαντάζουμε μικροί. Χωρίς δώρα. Κι ας είναι, από το περσινό καλοκαίρι, τα σουβενίρ περισσότερα επάνω στα ράφια. Τι δυσδιάκριτο υπάρχει, που απειλείται στις ζωές μας; Ο διακόπτης τελεί υπό εξαφάνιση; Το τέρας ακόμη, η σκοπιμότητα; Αυτό το «εν τέλει» που άδειασε νωρίς τις προτάσεις, δεν μας αφήνει ήσυχους, να κουβαλήσουμε. Ξανά ανοίγουμε τις προτάσεις, να πάρουμε ακόμη μία λέξη για το κρύο. Και ένα σορτς για την υγρασία. Με λουλουδάκια παρακαλώ. Ανίσχυροι μέσα στην ένταση είμαστε. Αυτήν που μπορεί και τελικά προκαλεί, στο πετσί, η ζέστη. Η σκόνη στα ράφια τρομάζει και σκιάζει τα μάτια. Δεν τολμάς να αγγίξεις αυτό που πρόλαβε ο χρόνος. Ο χρόνος του πολιτισμού θέλει και το ξεσκονόπανό του. Έλειπες εσύ, οργίαζε η «αρκούδα» πίσω από τον καναπέ. Και μονοκοπανιάς θαύματα δε γίνονται. Δεν πέφτουν από τον ουρανό οι κούνιες ούτε σκουπίζουν μόνες τους οι ηλεκτρικές. Υπομονή και θάρρος χρειάζονται. Λυγίζεις και πάλι λυγίζεις.
Πάντα να προσέχεις τις αποσκευές σου, τα συμπράγκαλα των καιρών. Είναι οι τσαλακωμένες συγκινήσεις. Σαν τις αξίες και αυτές. Πού να εμπιστευτείς σήμερα. Παραμονεύει το κακό μάτι. Ναι. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν ανά τον εξωτικό κόσμο, αγοράζοντας πέτρες προστασίας για το μάτι. Φοβούνται τη βροντή, τον διπλανό που κοιτούν σαν ξωτικό του γκρουπ, το παιδί τους, αυτόν τον άγνωστο, και του παίρνουν πέτρες; Δεν υπάρχει συνάφεια αν υπάρχει ζέστη. Τίποτε δε λειτουργεί λογικά. Η ορθή συνάφεια γεννιέται από την επαφή. Όταν το μυαλό δεν θολώνει. Ούτε λυγίζει. Διαφορετικά, ποιον ενδιαφέρει το άγγιγμα; Κολλάς εσύ. Ιδρώνεις εσύ. Όλα ξυπνούν μέσα σου το ζώο εκείνο που έπρεπε να ξεχάσεις. Για να επιθυμήσεις να ξεχαστείς.
Ακούγονται παράπονα στη σειρά, όχι επειδή η υγρασία δεν υποφέρεται αλλά για να στεγνώσει κάθε στόμα, αποδιώχνοντας το περίσσευμα του σάλιου από μέσα του. Από καθαρή δαπάνη, οπότε, θρηνούμε τα χαμένα πορτοφόλια. Ερχόμαστε πιο κοντά, μιλώντας για τα ψυχολογικά μας, και δεν έχουμε ένα χειροπιαστό θέμα, για να μοιραστούμε. Τι βιβλίο κρατάς; Μπα, τίποτα, σου απαντά κι ας είναι με εξώφυλλο παρτέρι. Τι εξώφυλλα κυκλοφορούν, άλλο πάλι αυτό. Άλλη ερώτηση: τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό; Διάφορα μωρέ. Πάλι γράψε τίποτα. Μην εκτεθεί κανείς, κάνει κακό. Αλλά αυτά τα μέσα επικοινωνίας, είναι συγκλονιστικό. Στο Νεπάλ πας, και σκάει μύτη μία να με ρωτήσει για τα φιλοδωρήματα, στο άσχετο. Εμένα βρήκε, την ειδική. Υποτίθεται πως είναι γαλλικής καταγωγής αλλά δεν μου απαντά στα γαλλικά, οπότε, σε διόρθωση με τα προηγούμενα, σημειώνει ότι είναι χρόνια στη Γαλλία. Μάλιστα. Εμείς από πού είμαστε; Ήρθε και η σειρά μας… Στην Κατμαντού, λοιπόν, στο Nepali Chulo, της λέω, το περίφημο, γεννήθηκα Ελληνίδα. Ναι, είμαστε όλοι του τραπεζιού Έλληνες, και αυτοί που φωτογραφίζουν τα θεάματα και οι άλλοι που τρώνε μια και δυο το αγριογούρουνο. Α, κάνει, «εσείς πρέπει να προσέχετε, έχετε οικονομική κρίση». Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, να σκάει από το πουθενά η κακιά νεράιδα, Οικονομική Κρίση. Έλεος. Φορούσα εγώ το καπελάκι μου Athens 2004 στην Μπακταπούρ, και στην Πατάν, κανένας Νεπαλέζος δε μου είπε τίποτε. Με το που εμφανίστηκε το δυτικό προϊόν, να τα μας…
Κρίση και κλίση. Πάρε το αλλιώς γιατί θα βρεις στα παράπονα της δυτικής κλίμακας. Τι βιβλίο να διαβάσεις; Το Καταραμένο Απόθεμα του Georges Bataille (1897-1962), που βγήκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Futura. Διαυγές και ουσιαστικό. Για να εμπνέεσαι και στην παραλία κόντρα στον πόλεμο της σαγιονάρας. Και όποιος κατάλαβε, καμάρι του.
Κάτω από τα φεγγάρια της πόλης, τώρα, περασμένος δεκαπενταύγουστος, φαντάζουμε μικροί. Χωρίς δώρα. Κι ας είναι, από το περσινό καλοκαίρι, τα σουβενίρ περισσότερα επάνω στα ράφια. Τι δυσδιάκριτο υπάρχει, που απειλείται στις ζωές μας; Ο διακόπτης τελεί υπό εξαφάνιση; Το τέρας ακόμη, η σκοπιμότητα; Αυτό το «εν τέλει» που άδειασε νωρίς τις προτάσεις, δεν μας αφήνει ήσυχους, να κουβαλήσουμε. Ξανά ανοίγουμε τις προτάσεις, να πάρουμε ακόμη μία λέξη για το κρύο. Και ένα σορτς για την υγρασία. Με λουλουδάκια παρακαλώ. Ανίσχυροι μέσα στην ένταση είμαστε. Αυτήν που μπορεί και τελικά προκαλεί, στο πετσί, η ζέστη. Η σκόνη στα ράφια τρομάζει και σκιάζει τα μάτια. Δεν τολμάς να αγγίξεις αυτό που πρόλαβε ο χρόνος. Ο χρόνος του πολιτισμού θέλει και το ξεσκονόπανό του. Έλειπες εσύ, οργίαζε η «αρκούδα» πίσω από τον καναπέ. Και μονοκοπανιάς θαύματα δε γίνονται. Δεν πέφτουν από τον ουρανό οι κούνιες ούτε σκουπίζουν μόνες τους οι ηλεκτρικές. Υπομονή και θάρρος χρειάζονται. Λυγίζεις και πάλι λυγίζεις.
Πάντα να προσέχεις τις αποσκευές σου, τα συμπράγκαλα των καιρών. Είναι οι τσαλακωμένες συγκινήσεις. Σαν τις αξίες και αυτές. Πού να εμπιστευτείς σήμερα. Παραμονεύει το κακό μάτι. Ναι. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν ανά τον εξωτικό κόσμο, αγοράζοντας πέτρες προστασίας για το μάτι. Φοβούνται τη βροντή, τον διπλανό που κοιτούν σαν ξωτικό του γκρουπ, το παιδί τους, αυτόν τον άγνωστο, και του παίρνουν πέτρες; Δεν υπάρχει συνάφεια αν υπάρχει ζέστη. Τίποτε δε λειτουργεί λογικά. Η ορθή συνάφεια γεννιέται από την επαφή. Όταν το μυαλό δεν θολώνει. Ούτε λυγίζει. Διαφορετικά, ποιον ενδιαφέρει το άγγιγμα; Κολλάς εσύ. Ιδρώνεις εσύ. Όλα ξυπνούν μέσα σου το ζώο εκείνο που έπρεπε να ξεχάσεις. Για να επιθυμήσεις να ξεχαστείς.
Ακούγονται παράπονα στη σειρά, όχι επειδή η υγρασία δεν υποφέρεται αλλά για να στεγνώσει κάθε στόμα, αποδιώχνοντας το περίσσευμα του σάλιου από μέσα του. Από καθαρή δαπάνη, οπότε, θρηνούμε τα χαμένα πορτοφόλια. Ερχόμαστε πιο κοντά, μιλώντας για τα ψυχολογικά μας, και δεν έχουμε ένα χειροπιαστό θέμα, για να μοιραστούμε. Τι βιβλίο κρατάς; Μπα, τίποτα, σου απαντά κι ας είναι με εξώφυλλο παρτέρι. Τι εξώφυλλα κυκλοφορούν, άλλο πάλι αυτό. Άλλη ερώτηση: τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό; Διάφορα μωρέ. Πάλι γράψε τίποτα. Μην εκτεθεί κανείς, κάνει κακό. Αλλά αυτά τα μέσα επικοινωνίας, είναι συγκλονιστικό. Στο Νεπάλ πας, και σκάει μύτη μία να με ρωτήσει για τα φιλοδωρήματα, στο άσχετο. Εμένα βρήκε, την ειδική. Υποτίθεται πως είναι γαλλικής καταγωγής αλλά δεν μου απαντά στα γαλλικά, οπότε, σε διόρθωση με τα προηγούμενα, σημειώνει ότι είναι χρόνια στη Γαλλία. Μάλιστα. Εμείς από πού είμαστε; Ήρθε και η σειρά μας… Στην Κατμαντού, λοιπόν, στο Nepali Chulo, της λέω, το περίφημο, γεννήθηκα Ελληνίδα. Ναι, είμαστε όλοι του τραπεζιού Έλληνες, και αυτοί που φωτογραφίζουν τα θεάματα και οι άλλοι που τρώνε μια και δυο το αγριογούρουνο. Α, κάνει, «εσείς πρέπει να προσέχετε, έχετε οικονομική κρίση». Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, να σκάει από το πουθενά η κακιά νεράιδα, Οικονομική Κρίση. Έλεος. Φορούσα εγώ το καπελάκι μου Athens 2004 στην Μπακταπούρ, και στην Πατάν, κανένας Νεπαλέζος δε μου είπε τίποτε. Με το που εμφανίστηκε το δυτικό προϊόν, να τα μας…
Κρίση και κλίση. Πάρε το αλλιώς γιατί θα βρεις στα παράπονα της δυτικής κλίμακας. Τι βιβλίο να διαβάσεις; Το Καταραμένο Απόθεμα του Georges Bataille (1897-1962), που βγήκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Futura. Διαυγές και ουσιαστικό. Για να εμπνέεσαι και στην παραλία κόντρα στον πόλεμο της σαγιονάρας. Και όποιος κατάλαβε, καμάρι του.
*οι φωτογραφίες είναι από την Annapurna, το Tharu και την Κατμαντού αντίστοιχα.
Posts
No comments:
Post a Comment