Η έλευση του τελευταίου θερινού 24ώρου, για φέτος, με βρίσκει στην Αθήνα. Και κρούει τον συσκευασμένο κίνδυνο, ότι ο καφές είναι στο τέλος του. Κλειστοφοβική, αυτή η διάθεση για μένα, να βλέπω ότι χρησιμοποιώ τους τελευταίους κόκκους καφέ για το φραπέ μου, παίρνω ανάστροφες. Και στροφές. Εφόσον η απόλαυση του καφέ ανήκει στις προσωπικές, μικρές πολυτέλειες, που δε χάνονται με τίποτα, τέρμα. Κινώ για το σούπερ μάρκετ. Πώς θα υποδεχτώ τον Σεπτέμβριο;
Κοντά στον καφέ, όπως συνήθως συμβαίνει -ως διά μαγείας-, αγοράζονται και άλλα προϊόντα. Κρεμιέμαι και στα κάγκελα της σοκολάτας. Τώρα που επιτέλους θα δροσίσει, το ατόπημα μιας γλυκιάς βουτιάς στο στομάχι είναι άλλο από αυτό που φαίνεται. Πιάνει τόπο, οξύνει τη σκέψη. Ψωνίζω ακόμη. Χρώματα με οδηγίες χρήσεως. Και φυσικά μαζεύω τις αποδείξεις. Για έναν καλύτερο κόσμο, θα έλεγαν οι συλλέκτες, ότι συλλέγουν. Για ένα βεβαρυμμένο κόσμο, έχω να λέω εγώ, ότι γίνονται όλα. Δεν έφταναν τα χαρτιά, τα αποκόμματα των εφημερίδων, έχουμε και τις αποδείξεις 2010. Δεν στήνουμε το παζλ Elatte; Με τις αποδείξεις κατάχαμα, να δούμε ποιοι τα πίνουν στο ίδιο μπαρ, το Ναυάγιο. Κι επειδή είναι ναυάγιο σαφέστατα, για ένα χορηγό, η χορηγημένη του να δηλώνει πως δεν πίνει καν καφέ, -από «ειλικρίνεια» και μόνο το κάνει-, εμείς όλα κι όλα: θα έχουμε τον καφέ μας φάτσα κάρτα. Φραπ, και τσακώσαμε τη φραπεδιά. Με το καλαμάκι στο στόμα, έρχονται και οι λέξεις. Χτες, στο μικρό παιδότοπο Αθήνα, -όπου στο ίδιο πεζοδρόμιο βλέπεις το δέντρο, το όργανο, τον τενεκέ, συν έναν από το πουθενά καθρέφτη για πεζούς-, ακούω ένα ζευγάρι, να σχολιάζει. Άκρατη η αθυροστομία του Τσόκλη, ήρθε εκ νέου στην επικαιρότητα. Είχε κάνει άστοχες δηλώσεις, παλιότερα, σχετικά με το ζήτημα του βιασμού. Όντως. Αλλά είναι υποκρισία, αναδρομικά, επ’ ευκαιρία της εκπομπής σε επανάληψη, ανήμερα 15αύγουστο, να στρέφονται εναντίον του Τσόκλη. Γιατί να μη στραφούν οι βολές προς τον υπεύθυνο, –προγράμματος ή δεν ξέρω τι-, με τη σιωπηρή συναίνεση του οποίου προβλήθηκε ξανά η εκπομπή; Εντάξει, ο Τσόκλης έσφαλε που δεν προστάτεψε τον εαυτό του από αυτήν την εκτροπή της κατάστασης. Μια φορά μίλησε. Αλλά είναι σκόπιμο και άκαιρο, για λόγους εντυπωσιασμού και πολιτικής σκοπιμότητας μόνο, οι Οικολόγοι Πράσινοι να επιτίθενται, σήμερα, στον Τσόκλη. Δεν ευθύνεται ο ίδιος για την αναπαραγωγή των λεγομένων του. Καλό το ψυγείο, αλλά ας υπάρχει και ένας ελεγκτής κυκλοφορίας εκεί έξω. Με την ατάκα «σεβασμός στον τύπο», όταν παίζει πόκερ, γελάμε στο Front Page(1974) του Billy Wilder. Όταν ο Τζακ Λέμον και ο Γουόλτερ Ματάου δεν είναι εδώ, βλέπουμε πως κάτι τρέχει με το γύρο των επίκαιρων θεμάτων. Κάτι τρέχει στα γύφτικα; Διόλου τυχαίο.
Και ένα tip: ήξερες ότι το «γύφτικο» αντιπροσωπεύει το «σιδεράδικο»; Στα Τοπωνύμια της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων, του Γιάννη Καιροφύλα, από τις εκδόσεις Φιλιππότη, ειδικότερα διευκρινίζεται ότι, "Γύφτικα" ονομάζεται η περιοχή, γύρω από την Ηφαίστου, στο Μοναστηράκι, όχι όμως λόγω των σιδεράδικων, που υπήρχαν και μερικά διασώζονται, αλλά, -σύμφωνα με τον Κ. Μπίρη-, λόγω της πόρτας του τείχους του Χασεκή, που βρισκόταν στη βόρεια πλευρά των Αγίων Ασωμάτων…δεν ξέρω, εγώ γοητεύομαι από τα ίχνη της ιστορίας στα ονόματα και στη γλώσσα αντίστοιχα. Το βρίσκω ρομαντικό. Όπως το κίτρινο φως που φθίνει. Σαν τον ήλιο του φθινοπώρου.
Κοντά στον καφέ, όπως συνήθως συμβαίνει -ως διά μαγείας-, αγοράζονται και άλλα προϊόντα. Κρεμιέμαι και στα κάγκελα της σοκολάτας. Τώρα που επιτέλους θα δροσίσει, το ατόπημα μιας γλυκιάς βουτιάς στο στομάχι είναι άλλο από αυτό που φαίνεται. Πιάνει τόπο, οξύνει τη σκέψη. Ψωνίζω ακόμη. Χρώματα με οδηγίες χρήσεως. Και φυσικά μαζεύω τις αποδείξεις. Για έναν καλύτερο κόσμο, θα έλεγαν οι συλλέκτες, ότι συλλέγουν. Για ένα βεβαρυμμένο κόσμο, έχω να λέω εγώ, ότι γίνονται όλα. Δεν έφταναν τα χαρτιά, τα αποκόμματα των εφημερίδων, έχουμε και τις αποδείξεις 2010. Δεν στήνουμε το παζλ Elatte; Με τις αποδείξεις κατάχαμα, να δούμε ποιοι τα πίνουν στο ίδιο μπαρ, το Ναυάγιο. Κι επειδή είναι ναυάγιο σαφέστατα, για ένα χορηγό, η χορηγημένη του να δηλώνει πως δεν πίνει καν καφέ, -από «ειλικρίνεια» και μόνο το κάνει-, εμείς όλα κι όλα: θα έχουμε τον καφέ μας φάτσα κάρτα. Φραπ, και τσακώσαμε τη φραπεδιά. Με το καλαμάκι στο στόμα, έρχονται και οι λέξεις. Χτες, στο μικρό παιδότοπο Αθήνα, -όπου στο ίδιο πεζοδρόμιο βλέπεις το δέντρο, το όργανο, τον τενεκέ, συν έναν από το πουθενά καθρέφτη για πεζούς-, ακούω ένα ζευγάρι, να σχολιάζει. Άκρατη η αθυροστομία του Τσόκλη, ήρθε εκ νέου στην επικαιρότητα. Είχε κάνει άστοχες δηλώσεις, παλιότερα, σχετικά με το ζήτημα του βιασμού. Όντως. Αλλά είναι υποκρισία, αναδρομικά, επ’ ευκαιρία της εκπομπής σε επανάληψη, ανήμερα 15αύγουστο, να στρέφονται εναντίον του Τσόκλη. Γιατί να μη στραφούν οι βολές προς τον υπεύθυνο, –προγράμματος ή δεν ξέρω τι-, με τη σιωπηρή συναίνεση του οποίου προβλήθηκε ξανά η εκπομπή; Εντάξει, ο Τσόκλης έσφαλε που δεν προστάτεψε τον εαυτό του από αυτήν την εκτροπή της κατάστασης. Μια φορά μίλησε. Αλλά είναι σκόπιμο και άκαιρο, για λόγους εντυπωσιασμού και πολιτικής σκοπιμότητας μόνο, οι Οικολόγοι Πράσινοι να επιτίθενται, σήμερα, στον Τσόκλη. Δεν ευθύνεται ο ίδιος για την αναπαραγωγή των λεγομένων του. Καλό το ψυγείο, αλλά ας υπάρχει και ένας ελεγκτής κυκλοφορίας εκεί έξω. Με την ατάκα «σεβασμός στον τύπο», όταν παίζει πόκερ, γελάμε στο Front Page(1974) του Billy Wilder. Όταν ο Τζακ Λέμον και ο Γουόλτερ Ματάου δεν είναι εδώ, βλέπουμε πως κάτι τρέχει με το γύρο των επίκαιρων θεμάτων. Κάτι τρέχει στα γύφτικα; Διόλου τυχαίο.
Και ένα tip: ήξερες ότι το «γύφτικο» αντιπροσωπεύει το «σιδεράδικο»; Στα Τοπωνύμια της Αθήνας, του Πειραιά και των περιχώρων, του Γιάννη Καιροφύλα, από τις εκδόσεις Φιλιππότη, ειδικότερα διευκρινίζεται ότι, "Γύφτικα" ονομάζεται η περιοχή, γύρω από την Ηφαίστου, στο Μοναστηράκι, όχι όμως λόγω των σιδεράδικων, που υπήρχαν και μερικά διασώζονται, αλλά, -σύμφωνα με τον Κ. Μπίρη-, λόγω της πόρτας του τείχους του Χασεκή, που βρισκόταν στη βόρεια πλευρά των Αγίων Ασωμάτων…δεν ξέρω, εγώ γοητεύομαι από τα ίχνη της ιστορίας στα ονόματα και στη γλώσσα αντίστοιχα. Το βρίσκω ρομαντικό. Όπως το κίτρινο φως που φθίνει. Σαν τον ήλιο του φθινοπώρου.
No comments:
Post a Comment