Νύχτες Πρεμιέρας CoNN-X 2010: Μέχρι τις 26/9

16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας
Από το Banksy και τη Μπελ Επόκ της Βίας μέχρι το Ουρλιαχτό

Στο δέρμα, το άρωμα αποκοιμήθηκε, τα τηλέφωνα κόπασαν. Γέρμα του ήλιου. Από ένα διπλανό, μένει το σχόλιο, ότι το άρωμά μου, του ομόρφυνε την ταινία Όπως Εξέρχεσθε από το Πωλητήριο/ Exit through the Gift Shop (2009, USA-UK). Ήρθε και με βρήκε, σαν Indian summer το πρωί, άλλη μία συστατική ένδειξη, να μην εξέλθω από αυτήν την κόκκινη εποχή του Hypnotique Poison, που φορώ χρόνια τώρα, πλήττοντας μύτες των ξένων (no comment: στηριζόμουν πάντοτε στην καλοσύνη τους). Έχω μήνυμα: παραμένω στο «υπνωτικό», «εποχούμαι» καλώς… με ταινίες για όλες τις ώρες. Να ‘ναι καλά η βενζίνα, η τρέλα να βλέπεις όσο περισσότερα μπορείς, να θέλεις κι άλλες εικόνες, κι άλλους ουρανούς, πίσω και μακριά από την εποχή σου, μπροστά και κοντά στις επιθυμίες σου. Άλλωστε, ποια επιθυμία και ποια εποχή; Στην κουζίνα του, ο Μπαμπινιώτης δίνει ποιητικές συνταγές και το διευκρινίζει ότι, ετυμολογικά η εποχή προέρχεται από το «εποχούμαι», που σημαίνει «επιβαίνω σε όχημα». Γι’ αυτό λοιπόν βενζίνα. Τρέλα. Επιβαίνεις σε ένα όχημα, που δεν είχες ποτέ δικό σου, με αντάλλαγμα-κεκτημένο, την προσωπική απόλαυση. Είτε απόλαυση επί της οθόνης σημαίνει βλέπω βία, όπως στη Σκοτεινή Καρδιά, -114 λεπτά σκηνοθεσίας από το Φίλιπ Ρίντλει, για μια παρτίδα με το διάβολο και με την υποστήριξη της μικρής Μπελ, ιδωμένη μέσα σε ένα συμβολικό πλαίσιο ως κακή συνείδηση και τύψη, από την οποία ο ήρωας Τζέιμι ζητά απαλλαγή- είτε απόλαυση σημαίνει μαθαίνω στην αυτονομία, όπως στο Μερικές Μέρες είναι Καλύτερες Από Άλλες, -μιάμιση ώρα +3 λεπτά με την απλά υπέροχη μουσική του Matthew Cooper και του σκηνοθέτη Matt McCormick, να πλαισιώνει τις στιγμές της χωρισμένης Κατρίνα, του Έλι, του Ότις καθώς και της υπαλλήλου με την τεφροδόχο ενός άγνωστου εντεκάχρονου κοριτσιού, από λάθος, στα χέρια της. Εξαιρετικά, στην ταινία, είναι τα πλάνα με τις αντανακλάσεις της τσιχλόφουσκας. Απόλαυση, όμως, σημαίνει και το να βρίσκω σημεία έμπνευσης. Ψηλαφώ. Και καθώς η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, στην πίσω σειρά –του Μέρφι πάντα- είδα το Ουρλιαχτό των Ρομπ Επστάιν, Τζέφρι Φρίντμαν, για τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με το ότι, «η ποίηση είναι η ρυθμική έκφραση του συναισθήματος» και το συναίσθημα, αντίστοιχα, είναι «μια εσωτερική ορμή, όπως η σεξουαλική ορμή». Και βέβαια, η «προφητεία» δεν συνάδει με την πληροφορία, αλλά με αυτήν την αποκωδικοποίηση του προαναφερθέντος συναισθήματος, δηλαδή, προφητεία είναι να εντοπίσεις «τι θα ξέρει και θα νιώθει κάποιος σε 100 χρόνια». Άρα, χωρίς τον τόπο του άλλου, δεν υπάρχει προορισμός.