38. Χωρίς ανάσα
Έχω ακουμπήσει τη σιωπή μου στο μέτωπό σου, αντιμετωπίζεις εύλογα τη σχηματισμένη απορία, κοιταζόμαστε τόση ώρα αλλά δεν μιλάμε, δεν έχει όμως γιατί, όπως δεν έχει παγκάκι, εκείνο το παγκάκι στο απέναντι στενό, πάντα φανταζόμουν πως σκάλιζα ένα όνομα εκεί σκαρφαλώνοντας επάνω, τώρα δεν το βλέπω και αυτή η απώλεια πετά στενόχωρες σκέψεις κατάφατσα, πως όλα ανακατεύονται και αλλάζουν γρήγορα σαν φάρσα, σχεδόν αμέσως, εκτός από τα μονά ζυγά στους τοίχους, οι αριθμοί είναι αδιανόητο να αλλάξουν πεζοδρόμιο, όπως αδιανόητο θα ήταν και οι εφημερίδες να βγάλουν μαλλιά και να τις πάρει ο αέρας από τα περίπτερα, υπάρχουν τόσα περίπτερα λόγω του καλού κλίματος στην Ελλάδα, τόσοι άνθρωποι προσαρμόζονται μέσα σε μικρούς χώρους αλλά δεν πρέπει έτσι να χάνεται πολύτιμος χρόνος, από το να κοιτάζουν, ο ένας τον άλλον στα μάτια, ακόμη και αν είναι άγνωστοι, έμπορος και πελάτης, ακόμη και όταν το μάλλον θα είναι το εκκρεμές στην επικοινωνία, ένα βήμα μετέωρο, τότε ίσως περιμένοντας να υπάρχει τρόπος, τα εφόδια να μην είναι εμπόδια, οι ανταύγειες της απώλειας να χρυσίζουν τη σκέψη, εσύ βέβαια αποκλείεται να σκέφτεσαι το ίδιο με μένα τώρα, όπως πάντα δυο άνθρωποι που κοιτάζονται, αποκλείεται να σκέφτονται το ίδιο ταυτόχρονα, εκτός αν ενωθούν μαγικά οι αύρες τους, αν περνούν έξω από ένα καφεκοπτείο και με μια βαθιά ανάσα ευχαρίστησης, ευχηθούν αυτό να μην τέλειωνε ποτέ, δεν είναι περίεργο αυτό, μάλλον όχι, να αφορά αυτό το μάλλον εμάς μόνο, και κανέναν άλλον, ναι το βλέπω τώρα στο βλέμμα σου, σε κούρασε η σιωπή μου, το νιώθω, όμως δεν φεύγω, βαδίζω σε δύο μικρούς χρόνους, και αισθάνομαι ότι είμαι στην Ασία, το μαρτυρά ο αέρας από τα ανοιχτά παράθυρα των διαμερισμάτων, δεν έχει σημασία να εντοπίσω ποιο διαμέρισμα προκαλεί αυτό το κάλεσμα στον άλλο πολιτισμό, σημασία έχει ότι ο τόπος έχει πολλές φωνές, όσες χωρούν στο δωμάτιο, από κλήσεις των φίλων, ξεφωνητά των γειτόνων, βιβλία που επαναλαμβάνω να διαβάζω από επιμονή, περιμένω εδώ ακόμη και μένεις αλλά δε βλέπεις πια ξεκάθαρα, πόσο βάθυνε το βλέμμα σου, οργιάζει στην ουρά του δικού μου, οι άκρες παλεύουν τα όριά τους, τα ταξί μακριά παρκάρουν, σύντομα η βάρδια θα λήξει, και θα πήξουν μέσα σε κόσμο, στον ιδρώτα, οι οδηγοί τους, υποφέρουμε από τους κραδασμούς της ασφάλτου, όλοι, δεν υπάρχει δρόμος που να μην εξιστορεί ένα μυστικό, νηστικός δρόμος από ιστορία δεν υπάρχει, εμείς εδώ, εσύ και εγώ, σιωπηλά γράφουμε μια ιστορία, το μεταδίδει, ο ένας στον άλλο, μια μικρή κοινή ιστορία, δεν μας χρειάζεται τίποτε άλλο για μια ζωή ανθρώπινη, μια ζωή αέρινη, εκτός από ένα βλέμμα δώρο, σου δίνω το βλέμμα μου, δώσε μου πίσω ένα κίνητρο, ένα βλέμμα να ανασάνω, εδώ και μέρες ραπίζουν μέσα μου φαντάσματα, ίσως μια θέση στο δρόμο να είναι κίνδυνος μέχρι τα μπούνια, περιπέτεια χωρίς αιτία, περιπλάνηση απότομης προφητείας, το ύψος σκοτώνει, η περίληψη επίσης σκοτώνει τον έρωτα, και κάθε δρόμος δεν θα ήταν αυτός που είναι χωρίς το θόρυβο και την απόσταση, την αλλαγή ή την εγκατάλειψη, ορίστε το χέρι μου, σου χαμογελά ανοιχτό, έχει ένα ερωτηματικό από μπλε στυλό bic.
Αντιγόνη Κατσαδήμα
http://fkth.gr/fkth/nealogotexnikakeimena.htm#anasa
http://fkth.gr/fkth/dromoiellhnikoioroi.htm
Έχω ακουμπήσει τη σιωπή μου στο μέτωπό σου, αντιμετωπίζεις εύλογα τη σχηματισμένη απορία, κοιταζόμαστε τόση ώρα αλλά δεν μιλάμε, δεν έχει όμως γιατί, όπως δεν έχει παγκάκι, εκείνο το παγκάκι στο απέναντι στενό, πάντα φανταζόμουν πως σκάλιζα ένα όνομα εκεί σκαρφαλώνοντας επάνω, τώρα δεν το βλέπω και αυτή η απώλεια πετά στενόχωρες σκέψεις κατάφατσα, πως όλα ανακατεύονται και αλλάζουν γρήγορα σαν φάρσα, σχεδόν αμέσως, εκτός από τα μονά ζυγά στους τοίχους, οι αριθμοί είναι αδιανόητο να αλλάξουν πεζοδρόμιο, όπως αδιανόητο θα ήταν και οι εφημερίδες να βγάλουν μαλλιά και να τις πάρει ο αέρας από τα περίπτερα, υπάρχουν τόσα περίπτερα λόγω του καλού κλίματος στην Ελλάδα, τόσοι άνθρωποι προσαρμόζονται μέσα σε μικρούς χώρους αλλά δεν πρέπει έτσι να χάνεται πολύτιμος χρόνος, από το να κοιτάζουν, ο ένας τον άλλον στα μάτια, ακόμη και αν είναι άγνωστοι, έμπορος και πελάτης, ακόμη και όταν το μάλλον θα είναι το εκκρεμές στην επικοινωνία, ένα βήμα μετέωρο, τότε ίσως περιμένοντας να υπάρχει τρόπος, τα εφόδια να μην είναι εμπόδια, οι ανταύγειες της απώλειας να χρυσίζουν τη σκέψη, εσύ βέβαια αποκλείεται να σκέφτεσαι το ίδιο με μένα τώρα, όπως πάντα δυο άνθρωποι που κοιτάζονται, αποκλείεται να σκέφτονται το ίδιο ταυτόχρονα, εκτός αν ενωθούν μαγικά οι αύρες τους, αν περνούν έξω από ένα καφεκοπτείο και με μια βαθιά ανάσα ευχαρίστησης, ευχηθούν αυτό να μην τέλειωνε ποτέ, δεν είναι περίεργο αυτό, μάλλον όχι, να αφορά αυτό το μάλλον εμάς μόνο, και κανέναν άλλον, ναι το βλέπω τώρα στο βλέμμα σου, σε κούρασε η σιωπή μου, το νιώθω, όμως δεν φεύγω, βαδίζω σε δύο μικρούς χρόνους, και αισθάνομαι ότι είμαι στην Ασία, το μαρτυρά ο αέρας από τα ανοιχτά παράθυρα των διαμερισμάτων, δεν έχει σημασία να εντοπίσω ποιο διαμέρισμα προκαλεί αυτό το κάλεσμα στον άλλο πολιτισμό, σημασία έχει ότι ο τόπος έχει πολλές φωνές, όσες χωρούν στο δωμάτιο, από κλήσεις των φίλων, ξεφωνητά των γειτόνων, βιβλία που επαναλαμβάνω να διαβάζω από επιμονή, περιμένω εδώ ακόμη και μένεις αλλά δε βλέπεις πια ξεκάθαρα, πόσο βάθυνε το βλέμμα σου, οργιάζει στην ουρά του δικού μου, οι άκρες παλεύουν τα όριά τους, τα ταξί μακριά παρκάρουν, σύντομα η βάρδια θα λήξει, και θα πήξουν μέσα σε κόσμο, στον ιδρώτα, οι οδηγοί τους, υποφέρουμε από τους κραδασμούς της ασφάλτου, όλοι, δεν υπάρχει δρόμος που να μην εξιστορεί ένα μυστικό, νηστικός δρόμος από ιστορία δεν υπάρχει, εμείς εδώ, εσύ και εγώ, σιωπηλά γράφουμε μια ιστορία, το μεταδίδει, ο ένας στον άλλο, μια μικρή κοινή ιστορία, δεν μας χρειάζεται τίποτε άλλο για μια ζωή ανθρώπινη, μια ζωή αέρινη, εκτός από ένα βλέμμα δώρο, σου δίνω το βλέμμα μου, δώσε μου πίσω ένα κίνητρο, ένα βλέμμα να ανασάνω, εδώ και μέρες ραπίζουν μέσα μου φαντάσματα, ίσως μια θέση στο δρόμο να είναι κίνδυνος μέχρι τα μπούνια, περιπέτεια χωρίς αιτία, περιπλάνηση απότομης προφητείας, το ύψος σκοτώνει, η περίληψη επίσης σκοτώνει τον έρωτα, και κάθε δρόμος δεν θα ήταν αυτός που είναι χωρίς το θόρυβο και την απόσταση, την αλλαγή ή την εγκατάλειψη, ορίστε το χέρι μου, σου χαμογελά ανοιχτό, έχει ένα ερωτηματικό από μπλε στυλό bic.
Αντιγόνη Κατσαδήμα
http://fkth.gr/fkth/nealogotexnikakeimena.htm#anasa
http://fkth.gr/fkth/dromoiellhnikoioroi.htm
Posts
No comments:
Post a Comment