Νύχτες Πρεμιέρας CONN-X 2010: Καλημέρα μέρα

16ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας
Buen Dia Dia
Argentina 2010
90’,
Σκηνοθεσία:
Sergio Constantino, Eduardo Pinto

Απόλλων, Σταδίου 19, 801 11300 400
Την Κυριακή 19.09.2010, 17.45

Παρασκευή πρωί αισθάνομαι καλοζωισμένη, ξυπνώ με ένα δυνατό όνειρο στο κεφάλι, το όνειρο σβουρίζει δήθεν αδιάφορα στο καλαμάκι του σκέτου φραπέ, αλλά ψάχνω τα κλειδιά προσηλωμένη, άλλη ώρα θα ασχοληθώ μαζί του, φτάνω στο τσακ ή στο τακ στη Σταδίου, αρχίζει μόλις η Καλημέρα Μέρα/ Buen Dia Dia , το φετινό μουσικό ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μιγκέλ Αμπουέλο, και τότε μια άλλη δύναμη, ροκ ονείρου, με προέλευση από την Αργεντινή, επιδρά επάνω μου. Με την ταινία βρίσκω το ρυθμό μου..δεσμεύομαι συγχρόνως. Σημειώνω φράσεις, κουνώ το κεφάλι ρυθμικά, χρησιμοποιώ το κινητό, για φακό, και γράφω στο σκοτάδι. Όλοι αυτοί οι τρελοί, που μιλούν για τον έναν, τον αείμνηστο τρελό, με παίρνουν μαζί τους, μου φορούν τα ισπανικά τους, με θρονιάζουν στην παρέα τους. «Σόμος μουσιστάντες», υπονοεί «ρεσιστάντες», (αντι)στεκόμαστε με μουσική. Σαφώς. Αυτός είναι και ο σκοπός ενός ντοκιμαντέρ. Να αγαπήσεις τον άνθρωπο που υμνεί, σαν να ήταν ο φίλος, με τον οποίο μοιράστηκες πέντε στίχους ή έγδαρες τα γόνατά σου. Και στα παλιά μας τα παπούτσια οι φράσεις του «να μην». «Αγαπώ τους καταχθόνιους»: μία από τις δηλώσεις του Αργεντινού ροκά Miguel Abuelo (Peralta). Έζησε μόλις για 42 χρόνια, από το 1946 έως το 1988, όταν νικήθηκε από οξεία μόλυνση, του ιού HIV. Και όμως, το μοντάζ της ταινίας έχει γίνει με τρόπο, που δε χωρεί μελαγχολία. Το είπε και ο ίδιος προτού πεθάνει: “no me lloren, crezcan”, δηλαδή, «μην με κλάψετε, μεγαλώστε». Η τέφρα, που σκόρπισε στη θάλασσα, στα ανοιχτά της παραλίας Φράνκα, αφορούσε μια ύστατη πράξη, για εκείνον και με εκείνον, απολύτως συμβατή με τη ζωή και τη φιλοσοφία του. Πλάτων, Νίτσε, Μπόρχες: και οι τρεις του είχαν μάθει να σκέπτεται. «Με τον πολιτισμό καταλαβαίνεις ότι το φως δεν είναι έξω, αλλά βαθιά», αυτό πίστευε. Με αυτήν την ακονισμένη σκέψη, όμως, δεν πρέπει να παρεξηγηθεί. Δεν ήταν μόνο εύστροφος αλλά και εκρηκτικός. Και κυνικός. Στην ταινία, ο Kuberto Diaz, γελώντας επισημαίνει την αγαπημένη φράση του Μιγκέλ, «ας μη ρίχνουμε το επίπεδο της κωμωδίας»… Και μιλούν πολλοί για το ροκ σταρ, επισημαίνοντας πόσο τους άλλαξε τη ζωή: ο γιος του βεβαίως, ο Azul Gato, η γυναίκα του, η Krisha Bogdan, -που αναφέρεται και στο γάμο στην Ίμπιζα το 1971-, δημοσιογράφοι και πολλοί «σύντροφοι του ελιξιρίου», μουσικοί. Μεταξύ αυτών, ο Alfredo Rosso, o Luciano Napolitano, o Pipo Lernoud, o Jorge Pistochi, ο οποίος θεωρούσε το Μιγκέλ φιλόσοφο του ταξιδιού και όχι μουσικό με τη στενή έννοια, ο Luis Alberto Spinetta, o Kuberto Diaz, ο Cachorro Lopez, o Daniel Sbarra, o Juanjo Carmona (βιογράφος του), ο Daniel Melingo, ο Juan Alberto Badía, o Andres Calamaro, o Miguel Cantilo, και ο Charlie Piccoli, φωτογράφος. Συνοψίζοντας, στην ταινία, βλέπουμε τις σκηνές, που σημαίνουν πόνο στη ζωή, να φιλτράρονται μέσα από την ηδονή, και να αφορούν σε ένα καλειδοσκόπιο πολλών όψεων και πλευρών, ανάλογο της προσωπικότητας του “παππού του τίποτα”, Miguel Abuelo, που εμπνεύστηκε από το βιβλίο του Leopoldo Marechal, για να επινοήσει το όνομα της μπάντας και για να ακολουθήσουν όσα θα δείτε στην ταινία. Και προτού κλείσω το σημειωματάριο, πέφτω πάνω σε κάτι άλλα ορνιθοσκαλίσματα του σκότους, με αύρα Αντρέ Μπαζέν:
«το σινεμά υποκαθιστά τον κόσμο όπως τον επιθυμούμε»…Τον κόσμο να αγαπάμε, προσθέτω.