Με αφορμή ένα πρόσφατο κείμενο-καταπέλτη για τους ξεναγούς που υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους (Στ. Κασιμάτης, Η Καθημερινή, 16/11/2012), με απασχολεί το προφανές: πού ανήκει αυτό το είδος του γραπτού λόγου που εξαρτάται από δίπολα υποτίμησης-ανατίμησης, ενώ διέπεται από έναν σκηνικό ενεστώτα, προορισμένο να δυναμιτίσει την πληροφοριακή συνθήκη της γραφής;
Φαίνεται πως η διάκριση σε ικανούς και ανίκανους γίνεται «ελέω θεού»· όπου θεός είναι αυτός που δεν υπάρχει, ήτοι η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής, το κεφάλαιο. Γράφοντας μέσα από την πυριτιδαποθήκη, ο μάχιμος, που γράφει ως αν ήταν απόστολος του θεού, διαιρεί ανθρώπους σε ικανούς και ανίκανους, ενώ δεν διστάζει να θέσει τα όρια αυτής της διαιρετικής διάκρισης: οι ικανοί δεν πρέπει να φοβούνται. Δηλαδή, εν τέλει, ο φόβος δεν είναι πραγματικός. Το κείμενο τον υποκαθιστά με τη φοβία, το φανταστικό φόβο, στο όνομα του οποίου στηρίζεται, εξάλλου, και η αρχή της όλης αφήγησης. Το εν λόγω κείμενο επικαλείται «έναν δόλιο και μοχθηρό Ταλιμπάν που αγοράζει ένα πτυχίο αρχαιολογίας»...
Η συνέχεια του κειμένου στην Αυγή:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=733200
Posts
No comments:
Post a Comment