Αυτή η τηλεόραση για ποιον χτυπάει;

Λίγες ώρες με βάζουν στον ανεξήγητο καημό, να δω κάτι από τις εκπομπές μας. «Μας», που θα πει δικές μας, όχι τούρκικες, «σουλτάνα μ». Ελληνικά, προπαντός ελληνικά. Χριστιανικά. Να τα λέμε αυτά. Το κανάλι του Αμαρουσίου δεν ξέρει απλώς από λάιφ στάιλ. Ξέρει από θεολογία του είδους. Είναι μια νέα τάση αυτή, το θεολογικό λάιφ στάιλ. Σάββατο βράδυ, το μάτι μου πήρε στιγμιότυπα από την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Και εκεί που η  Σοφία Βόσσου ερμηνεύει, στο πριν ή στο μετά ενός τραγουδιού, ο τηλεθεατής πληροφορείται ότι κάποιο από τα κομμάτια είχε υλοποιηθεί σε πρώτη εκτέλεση από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Οπότε, ο παρουσιαστής θεωρεί καλό να σχολιάσει, ότι έτσι, το κομμάτι «ίσως φτάσει» και σηκώνει το χέρι ψηλά. Ο Μητροπάνος, ωστόσο, της πρώτης εκτέλεσης, ήταν από εκείνους που χωρίς υπεκφυγές δήλωσαν σε συνεντεύξεις τους –στην Ελευθεροτυπία, 14.10.2011- αυτολεξεί, ότι «ο Γιωργάκης έπρεπε να πάει σπίτι του». Έτσι θυμόμαστε τον Μητροπάνο και όχι με θυμιάματα, σε άκομψες συνθήκες που προσπαθούν να μιμηθούν τι, να δείξουν τι; Απορίας άξιο πού είναι το μάτι το γερακίσιο στα πολιτιστικά δρώμενα, σε εποχές που ο νόμος Μεταξά βγήκε από τα συρτάρια, σε εποχές που πήξαμε στην επανάληψη της επανάληψης και στο απύθμενο βάθος της χαζομάρας. Κρίμα γιατί από ανθρώπους που είναι χρόνια στο κουπί της τηλεόρασης θα περιμέναμε πιο οξυδερκέστερη άποψη και θέση στα ζητήματα πολιτισμού και κουλτούρας. Χωρίς μάσκα και κολακείες αλλά με πρωτοτυπία, τεκμηρίωση και ώσμωση.