Μπροστά στον «τηλεορασισμό»…

Ένας φίλος που πήρε την έκπληξη-δώρο μου, στέλνει ευχαριστήριο email. Ανάβω ένα ρεσώ, συνδέοντας περίεργα την κίνηση με την ανάμνησή του. Ακόμη του απαντώ, όπως παίζει το cd του Cohen. Βλέπω παλιές φωτογραφίες. Ανοίγω ένα βιβλίο, - το Μ.Μ.Ε και Κοινωνία –των εκδόσεων Πατάκη- που είχα να πιάσω καιρό. Ακολουθούν ένα φτάρνισμα, μια υπενθύμιση. Και ένα γρήγορο τηλέφωνο. Στο σταθερό, ρετρό και αυτό. Από χτες το μπάνιο μυρίζει γιασεμί Αλσατίας. Όλο σκέφτομαι ότι «πετώ» λιγότερο μένοντας da sola αλλά και όλο περισσότερο ξενυχτώ, με ικανοποίηση που αντέχω. Τι ωραίος, αυτός ο μικρός κόσμος. Να κι ένα μικρό γκέκο ύποπτα στημένο απέξω.

Μικρές αγχολυτικές συμβουλές, λοιπόν, οικιακής χρήσης: ανάβεις ένα μικρό κερί, βάζεις Leonard Cohen, κατά προτίμηση το Chelsea Hotel ή το I’m your man και βέβαια, αφήνεις το Everybody knows, λίγο πριν από το τέλος. Ξεφυλλίζεις τον εαυτό σου σε εποχές και ταξίδια, παρατηρείς, αναπολείς. Και αυτό δεν είναι βαρεμάρα.

Βαρεμάρα είναι η τηλεόραση; Μήπως ναι ή μήπως όχι; Πρόσφατα, στα Νέα-σαββατοκύριακο, διάβασα ένα μικρό κείμενο του Θανάση Χειμώνα, κυνικό κάπως, απέναντι σε κείνους που δηλώνουν, ότι δεν έχουν τηλεόραση. Σύντομα, ενδεχομένως να αρχίσουν και κάποιοι άλλοι να δηλώνουν, ότι δεν έχουν ίντερνετ, κατέληγε.

Δεν είναι το ίδιο, ασφαλώς όχι. Ωστόσο, οι κλίμακες καθορίζουν το παιχνίδι. Και τα συμφέροντα. Προβλέπεται μάλιστα, και άνευ «κακοδαιμονίας» δυστυχώς, ότι οι τηλεοράσεις του χειμώνα θα είναι περισσότερες. Τώρα, με τα νέα ταξί, της μπλε ρίγας και της οθόνης. Για την εικονικότητα, πάνω απ’ όλα. Χρυσή αλυσίδα, κομπολογάκι και τσιγαράκι; Άλλες εποχές. Εμείς αυτό περιμέναμε: τα ταξί της ελληνικής τηλεόρασης. Και με Wi-Fi.

«Πρωτοπόρος» εκείνος ο ταξιτζής στην Αλεξάνδρας, κάποτε. Και ας του είχα κάνει παρατήρηση, ότι η τηλεόραση αποσπά την προσοχή, και πόσο μάλλον τα τηλεοπτικά παράθυρα των δελτίων ειδήσεων. Η κυνική μάθηση καθίσταται αναπόφευκτη, υπό τη σκιά των εκτιμήσεων και των κατατάξεων: εκτιμήσεις για τους δημοσιογράφους, κατατάξεις για τους πολιτικούς. Ανακατεύεται η τράπουλα, και οι πολιτικοί ζητούν περισσότερο χρόνο, για να προβούν σε…εκτιμήσεις.

Δεν έκανε διακοπές, εργάζεται και θέλει τη λύση για την κοινωνία. Ποιος; Ο Ανδρέας Λοβέρδος, υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Το μοντέλο του ήρωα, αυτοπροσώπως, με στρατηγική πολιτικής ανωτερότητας και με προσωπική άποψη έναντι των δημοσιογράφων που θίγουν τα κακώς κείμενα αλλά όλοι μαζί και, όπως εκτιμά ο υπουργός, ευρισκόμενοι σε «αντίφαση». Προσωπική άποψη ο κ. Λοβέρδος έχει, όπως το «προσωπικό του γκολ» έβαζε απανωτά και ο Μάριος Καπότσης, στον αγώνα Πόλο της Εθνικής Νέων με τον Καναδά, που είχα την τύχη να δω στην πατρίδα μου. Όσο ένα γκολ ανήκει σε αυτόν που το πετυχαίνει, άλλο τόσο και η άποψη ανήκει σε αυτόν που την εκφέρει. Άρχισαν τα όργανα.

Τενόροι, σοπράνο και χορωδίες ανεβοκατεβαίνουν από ένα «Λυρικό Λεωφορείο». Ερμηνεύουν αποσπάσματα από γνωστές όπερες στην πόλη μέχρι και τις 2 Οκτωβρίου. Την εμπειρία της "όπερας δρόμου" μπορείτε να «τσεπώσετε» σήμερα μεταξύ 18.30 και 20.30 στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, στην Πλατεία Ασωμάτων και στην Πλατεία Μοναστηρακίου. Είδηση για τους λάτρεις της Μαρίας Κάλλας: την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου, επέτειος θανάτου της, η βραδιά στον προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου θα είναι αφιερωμένη στη μνήμη της. Αυτό είναι πολιτισμός.

Πολιτισμός ίσον δημιουργία. Εξάλλου, οι επιχειρήσεις –και τα εγχειρήματα- πολιτισμού ποιούν τη δημιουργία. Την ερχόμενη εβδομάδα ξεκινούν επίσημα και οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x. 184 προβολές, 175 ταινίες: 120 μεγάλου μήκους, 55 μικρού μήκους και οι 13 ελληνικές. Από 14 –με προσκλήσεις- έως 25 Σεπτεμβρίου. Το φετινό φεστιβάλ αναποδογυρίζει σύνορα και αποστάσεις ανά τον κόσμο. Μεταξύ άλλων, έχει συμμετοχές από Ιαπωνία, Ολλανδία, Νορβηγία και Ισλανδία, αλλά και δύο εκλεκτικές θεματικές: μία στο déjà vu ή «προμνησία» και μία στον Κάφκα –με τίτλο Kafka Zone-, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Δέστε, αναπτύσσοντας μια διαλεκτική γύρω από τις εξερευνήσεις ενός σκύλου (Investigations of a dog).

Οπότε, -για να καταλήξω-, τι προτείνω; Θα μιλήσω διά του καφκικού σκύλου, και στα αγγλικά: “Ι see that dogdom is in every way a marvellous institution”. Ευτυχώς που υπάρχουν ιδρύματα πολιτισμού, όπως το Γαλλικό Ινστιτούτο, το Βρετανικό Συμβούλιο και το Γκαίτε, ώστε να επιδιώκουν να συνεισφέρουν στην πραγματοποίηση ανάλογων φεστιβάλ και πολιτισμικών δράσεων.

Προφανώς και συμφωνώ με τον Charles Simic ότι η τηλεόραση κατακλύζει το χώρο, την ανάσα, τη ζωή σου. Το ίντερνετ επίσης, αλλά είναι θέμα δικής σου ευθύνης, η διαχείρισή του. Στην τηλεόραση, υπάρχει το λεγόμενο «πρόγραμμα», στο οποίο αντιδρούμε, αξιολογώντας το –τις περισσότερες φορές- ως ανούσιο, εκτός από μάστιγα επαναλήψεων. Γι’ αυτό, μπροστά στον τηλεορασισμό, στην ασθένεια της αστικής διαβίωσης, ας μην απορούμε. Σινεμά ή εγκατάλειψη.

http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2011/aug/31/hurricane-irene-reunion-with-boredom/?utm_medium=email&utm_campaign=NYRblog+September+6+2011&utm_content=NYRblog+September+6+2011+CID_5d5960c6aa3fd1107ab735d45bfe4337&utm_source=Email+marketing+software&utm_term=A+Reunion+with+Boredom
http://www.aiff.gr/