Ο θάνατος του Αντονέλο στο κινηματοθέατρο Τριανόν

Ο θάνατος του Αντονέλο

Μεταξύ των θεατών, ένα ζευγάρι φιλιέται με πάθος, δυο γυμνά πόδια προεξέχουν ενός καθίσματος, μία παριστάνει την κοιμισμένη και όχι μόνο. Είναι μερικές από τις στιγμές πριν από την έναρξη που οριοθετούν, τρόπον τινά, την προ-έναρξη της παράστασης Ο θάνατος του Αντονέλο στο κινηματοθέατρο Τριανόν. Στο σύνολό τους, οι εικόνες φωνάζουν «αμφισβητείστε μας». Οπότε, δεδομένης της εικονοποιητικής υπόθεσης για αμφισβήτηση, η παράσταση αρχίζει με τη σταδιακή έλευση των ηθοποιών στη σκηνή, υπό τη συνοδεία της μουσικής των Ορέστη Πλακιά, Κωνσταντίνου - Ανδρέα Φιορέτου. Αν και του γούστου μου, η ένταση της μουσικής δεν δικαιολογείται από τη χωροχρονική συνθήκη. Ένα το κρατούμενο.

Δεύτερον, το κείμενο της Βιβής Πηνιώτη –βραβευμένο από το ΥΠΠΟ- αφορά σε μια καλή ιδέα, πρωτότυπη, στη βάση της οποίας ο Αντονέλο και η Σεσίλια ενός πίνακα ζωγραφικής προσωποποιούνται, για να επαναστατήσουν. Ώσπου έρχεται η δαιμόνια συντηρήτρια, αυτή που πλέον ελέγχει το «σύστημα». Ιδιαίτερο το θέμα. Τίθεται ένα θεωρητικό διάγραμμα, στον άξονα του οποίου αχνοφέγγει η επιθυμία του υπο-κειμένου για δράση, σε αντιδιαστολή με τον τοποτηρητή του δημόσιου συμφέροντος. Ποιος είναι, εδώ, το κράτος είναι εμφανές.

Ωστόσο, η σκηνοθεσία της παράστασης δεν ανέδειξε καμία ιδέα. Και πώς να το έπραττε, όταν μέλημά της, ευθύς εξαρχής ήταν η αγωνία της επίδρασης, να δείξουμε ότι είμαστε πρωτοποριακοί. Λίγο τσιγάρο, μετά μουσικής γυμνό, βλέμματα στο κενό, υστερίες –που δεν τα έπαιρνε ο Αντονέλο τα σταφύλια- και άντε, το κάναμε το γλυκό της πρωτοπορίας. Ε, αυτό ήταν μάλλον το κερασάκι αλλά επί της ουσίας δεν υπάρχει παντεσπάνι. Ο «κολλεγιοπαιδισμός» περί πρωτοποριακού χάνει την ουσία. Και τι δείχνει την ανύπαρκτη υπόστασή του; Δύο θεατές πίσω μου μιλούν. Ακούω την ερώτηση «καταλαβαίνεις;», για να έρθει και η απάντηση: «είναι πολύ πρωτοποριακό». Μάλιστα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα στο σαβουάρ βουάρ εστί «είναι πολύ πρωτοποριακό». Το μάθαμε και αυτό.

Τέταρτον-και τέλος με το ξόδεμα του χρόνου- είναι ωραίο μεν να χτίζεις μια ταυτότητα αλλά όχι να την επιβάλλεις. Ωραία, πρόκειται για το θέατρο του Πανικού, τον Πάνα και το ζωόμορφο σε σχέση με το ανθρώπινο. Η σκηνοθεσία του έργου δεν δικαιολόγησε τη διάδραση ανάμεσα στο συγκεκριμένο σκηνικό έργο της Πηνιώτη και στο σκηνικό, ερμηνευτικό κόσμο του θεάτρου του Πανικού. Φυσικά, το έργο μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, όπως είπε ένα ζευγάρι γύρω μου, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τι είδαν «μαζί». Ευτυχώς, ένιωσα ξαφνικά χαρούμενη μόνη. Βγαίνοντας, σκεφτόμουν τα χειρότερα, μια υποτιθέμενη συζήτηση με τους συντελεστές για τις δυσκολίες του εγχειρήματος και την πλαστικότητα του σώματος. Βέβαια, και τα τέσσερα κρατούμενα είναι θέμα αισθητικής. Η αισθητική του έργου, κατ’ εμέ, είχε την τύχη του Αντονέλο.

10.1 - 31.1

 ΤΡΙΑΝΟΝ

Κορδιγκτώνος 21 & Πατησίων - Κυψέλη / 210.82.15.469.

Σκηνοθεσία: ΛΥΚΩΝ (Λύσανδρος Σπετσιέρης - Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου)

Σκηνικά-κοστούμια: Βασιλική Τζούτη

Μουσική: Ορέστης Πλακιάς, Κωνσταντίνος - Ανδρέας Φιορέτος

Video: Κώστας Αγγελόπουλος, Σταύρος Δεληγιαννίδης, Λήδα Τουλουμάκου

Ήχος: Βασίλης Κωνσταντινάκος

Φωτισμοί: Αλέκος Μονοκάνδυλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Γεωργιάδου

Μακιγιάζ: Χριστίνα Τουλουμάκου - Μαρία Ράπτη

Κατασκευή Μάσκας: κουκλοθίασος «Ο τρελός του βασιλιά»

Παίζουν: Λύσανδρος Σπετσιέρης, Ελισάβετ Λουμπαρδιά, Στεφανία Μαρμαγγέλου, Ιωάννα Κυρίτση, Τέτη Λουράκη, Λήδα Τουλουμάκου, Στέλλα Φωτιάδη

Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21.00 / Διάρκεια: 90 λεπτά/ Εισιτήριο: 10 €