Έλα να σου πω: από καμπάνα πώς πας;Εδώ η καρδιά της Αθήνας. Η άσφαλτος Σταδίου ξέμεινε, προς στιγμή, από αυτοκίνητα. Αναπνέει για να ασφυκτιούν οι οδηγοί των άλλων δρόμων. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι παχουλοί πεζοπόροι; Γιατί νομίζουν πως κάνουν πορεία αλλά στην πραγματικότητα περπατούν χελωνίστικα και κρατούν σημαίες της Ελλάδας; Φορτηγατζήδες, παιδί μου, φορτηγατζήδες αυτή τη φορά. Αυτοί, που σπρώχνουν τα βάρη στα σκοτάδια και, να τώρα, κάνουν τα γλυκά μάτια εν τω διάβα. Φωτογραφίζονται από –ποιους άλλους;- τους Γιαπωνέζους. Ενώ πιο μακριά, στην Πατησίων, τα παιδιά του Ντεκάρτ και της φιλοσοφίας, οι Γάλλοι φίλοι, πιο εστέτ, φωτογραφίζουν τα συνθήματα αναρχικών, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Διότι, όπως είπε τηλεφωνικά και ένας φίλος συγγραφέας, με τον οποίο κουβέντιαζα για φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ, - ήμουν εγώ υπέρ της φωτογραφίας και ήταν αυτός υπέρ της καρτ-ποστάλ, ευτυχώς που δεν έβραζαν μακαρόνια εκείνη την ώρα, μιαν ώρα δύσκολη- ναι, «όλη η φιλοσοφία είναι η συνύπαρξη λόγου και εικόνας». Ε, σαν να λέμε, νύχτες Πρεμιέρας Conn-x. Εύκολα.
Φέτος, αν δεν είναι πιο καλό το φεστιβάλ- αυτό το 16ο Διεθνές αθηναϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου (ΔΑΦΚ)-, τότε έχω επιλέξει πιο σωστά τι να δω. Σήμερα, δυο ταινίες ήρθαν με το καλημέρα σας. Μετά το τέλος της πρώτης ταινίας, En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’) του Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, το αίσθημα ήταν «πού με αφήνεις τώρα;»…Μετά το τέλος της δεύτερης ταινίας, Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’) του Γουίλ Κάνον, το αίσθημα ήταν «θέλω να κατέβω όλη τη Σταδίου, εν τάχει, με τα πόδια». Δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες –άψογος ο συνδυασμός- αξίζουν την προσοχή μας.
Ταινία πρώτη:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’)
Ο Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, γεννημένος μόλις το 1985, και χορευτής break-dance, δημιουργεί την ιστορία του Ιησού και των τριών μάγων με τους όρους του και σαφώς αινιγματικά. Οι μάγοι έχουν σύνδρομο Down, είναι φτωχοί και ζουν στα όρη. Ώσπου αρχίζουν οι ύμνοι των Χριστουγέννων, από τους οποίους μπορούν και αλλάζουν τη ζωή τους. Προς το καλύτερο; Το χρήμα δεν ενώνει, χωρίζει. Και τη διδαχή, αυτού του «χρυσού» κανόνα, αποκομίζει ο θεατής της ταινίας. Τα δεύτερα Χριστούγεννα βρίσκουν τους μάγους αποξενωμένους. Στην πορεία, βλέπουμε και ποιο είναι το σύμβολο του διαβόλου: μια θηλυκή διαβολική ύπαρξη, που έχει μεταφέρει τον ένα μάγο σε ένα χώρο, τύπου γκαλερί, ενώ του έχει υποσχεθεί αγάπη και ποτό. Αριστερά, στο πλάι, βρίσκεται ένας καθρέπτης. Μήπως κάθε άντρας κρύβει ένα διάβολο μέσα του, και αυτός δεν είναι άλλος από τη θηλυκή-αλλά σαφώς όχι θηλυπρεπή- πλευρά του, με την οποία καλείται να συμφιλιωθεί κατάματα; Εξαιρετική ατμόσφαιρα και αισθητική, ένας ασπρόμαυρος παράδεισος κόντρα στο πολύχρωμο, στο καταναλώσιμα γρήγορο πλάνο. Υπαινικτικά αντίστοιχα, η εικόνα της τελετής, συνδέεται άμεσα με την έννοια της αναπηρίας, που προβάλλεται στην ταινία. Αυτήν την αναπηρία που υπαγορεύει τους κανόνες ζωής, και πρέπει να την αντιμετωπίσεις αντί να υπεκφεύγεις «έντεχνα», με άλλα ονόματα και διαθέσεις οίκτου.
Ταινία δεύτερη:
Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’)
Η μουσική του Dan Marocco απόλυτα συμβαδίζει με το ρυθμό της ταινίας. Η σκηνοθεσία του Γουίλ Κάνον, επίσης, κερδίζει το στοίχημα με την ψυχολογία του θεατή, ενώ περιμένει το φινάλε, εντυπωσιασμένος από την ερμηνεία του Arlen Escarpeta, του υπαλλήλου Μάικ, του μαύρου – ή έγχρωμου- που δίνει τα λεφτά του όλα για ένα τανγκό τσέπης και τιμής. Το δείχνει το σενάριο, ότι οι λευκοί αιμοβόρα δωροδοκούνται, ενόσω έχουν υπερτιμήσει το χρήμα και υποτιμήσει την υπόληψη. Ο Lou Taylor Pucci, Κέβιν, με τους συντρόφους-συνεταίρους της Αδελφότητας στήνουν αυτό ακριβώς που συμβαίνει στις κλίκες ανά την υφήλιο. Επιθετικότητα, βία, συμφέρον για την εξουσία και ας έγιναν όλα στο όνομα της αποκήρυξης αυτής της στυγνής εξουσίας. Επειδή πάντα, όποιος ο κύκλος και αν είναι, θα υπάρχουν σχέσεις. Βίας, εξουσίας, γλώσσας. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε το είδος. Το ιερό, το ανθρώπινο. Δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω σχόλια, και είναι μάταιο εξάλλου. Ωραίο το φινάλε, και ακόμη πιο ωραίο αυτό το ρεσάλτο του πτώματος. Ώστε, υπήρξε λόγος, να βγει, στο φως, το ποιόν της αδελφότητας. Ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία, “Roslyn”, του Κάνον, που τον οδήγησε σε αυτήν την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Σωστά ο σκηνοθέτης επιστρέφει στο αρχικό θέμα, αν ξέρει από ρυθμό και πρόταση. Καθίστε απλώς αναπαυτικά. Προσδεθείτε στο παραλήρημα της αδελφότητας.
Οπότε:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 73’)
Τετάρτη 22.09.2010, 18.15, Απόλλων, Σταδίου 19
Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 81’)
Παρασκευή 24.09.2010, 19.15, Απόλλων, Σταδίου 19
και
Σάββατο 25.09.2010, 18.15, Δαναός 2, Κηφισίας 109
Φέτος, αν δεν είναι πιο καλό το φεστιβάλ- αυτό το 16ο Διεθνές αθηναϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου (ΔΑΦΚ)-, τότε έχω επιλέξει πιο σωστά τι να δω. Σήμερα, δυο ταινίες ήρθαν με το καλημέρα σας. Μετά το τέλος της πρώτης ταινίας, En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’) του Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, το αίσθημα ήταν «πού με αφήνεις τώρα;»…Μετά το τέλος της δεύτερης ταινίας, Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’) του Γουίλ Κάνον, το αίσθημα ήταν «θέλω να κατέβω όλη τη Σταδίου, εν τάχει, με τα πόδια». Δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες –άψογος ο συνδυασμός- αξίζουν την προσοχή μας.
Ταινία πρώτη:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 2010, 73’)
Ο Γκουστ Βαν Ντε Μπέργκε, γεννημένος μόλις το 1985, και χορευτής break-dance, δημιουργεί την ιστορία του Ιησού και των τριών μάγων με τους όρους του και σαφώς αινιγματικά. Οι μάγοι έχουν σύνδρομο Down, είναι φτωχοί και ζουν στα όρη. Ώσπου αρχίζουν οι ύμνοι των Χριστουγέννων, από τους οποίους μπορούν και αλλάζουν τη ζωή τους. Προς το καλύτερο; Το χρήμα δεν ενώνει, χωρίζει. Και τη διδαχή, αυτού του «χρυσού» κανόνα, αποκομίζει ο θεατής της ταινίας. Τα δεύτερα Χριστούγεννα βρίσκουν τους μάγους αποξενωμένους. Στην πορεία, βλέπουμε και ποιο είναι το σύμβολο του διαβόλου: μια θηλυκή διαβολική ύπαρξη, που έχει μεταφέρει τον ένα μάγο σε ένα χώρο, τύπου γκαλερί, ενώ του έχει υποσχεθεί αγάπη και ποτό. Αριστερά, στο πλάι, βρίσκεται ένας καθρέπτης. Μήπως κάθε άντρας κρύβει ένα διάβολο μέσα του, και αυτός δεν είναι άλλος από τη θηλυκή-αλλά σαφώς όχι θηλυπρεπή- πλευρά του, με την οποία καλείται να συμφιλιωθεί κατάματα; Εξαιρετική ατμόσφαιρα και αισθητική, ένας ασπρόμαυρος παράδεισος κόντρα στο πολύχρωμο, στο καταναλώσιμα γρήγορο πλάνο. Υπαινικτικά αντίστοιχα, η εικόνα της τελετής, συνδέεται άμεσα με την έννοια της αναπηρίας, που προβάλλεται στην ταινία. Αυτήν την αναπηρία που υπαγορεύει τους κανόνες ζωής, και πρέπει να την αντιμετωπίσεις αντί να υπεκφεύγεις «έντεχνα», με άλλα ονόματα και διαθέσεις οίκτου.
Ταινία δεύτερη:
Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 2010, 81’)
Η μουσική του Dan Marocco απόλυτα συμβαδίζει με το ρυθμό της ταινίας. Η σκηνοθεσία του Γουίλ Κάνον, επίσης, κερδίζει το στοίχημα με την ψυχολογία του θεατή, ενώ περιμένει το φινάλε, εντυπωσιασμένος από την ερμηνεία του Arlen Escarpeta, του υπαλλήλου Μάικ, του μαύρου – ή έγχρωμου- που δίνει τα λεφτά του όλα για ένα τανγκό τσέπης και τιμής. Το δείχνει το σενάριο, ότι οι λευκοί αιμοβόρα δωροδοκούνται, ενόσω έχουν υπερτιμήσει το χρήμα και υποτιμήσει την υπόληψη. Ο Lou Taylor Pucci, Κέβιν, με τους συντρόφους-συνεταίρους της Αδελφότητας στήνουν αυτό ακριβώς που συμβαίνει στις κλίκες ανά την υφήλιο. Επιθετικότητα, βία, συμφέρον για την εξουσία και ας έγιναν όλα στο όνομα της αποκήρυξης αυτής της στυγνής εξουσίας. Επειδή πάντα, όποιος ο κύκλος και αν είναι, θα υπάρχουν σχέσεις. Βίας, εξουσίας, γλώσσας. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε το είδος. Το ιερό, το ανθρώπινο. Δεν υπάρχει χρόνος για περαιτέρω σχόλια, και είναι μάταιο εξάλλου. Ωραίο το φινάλε, και ακόμη πιο ωραίο αυτό το ρεσάλτο του πτώματος. Ώστε, υπήρξε λόγος, να βγει, στο φως, το ποιόν της αδελφότητας. Ήταν η πρώτη μικρού μήκους ταινία, “Roslyn”, του Κάνον, που τον οδήγησε σε αυτήν την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Σωστά ο σκηνοθέτης επιστρέφει στο αρχικό θέμα, αν ξέρει από ρυθμό και πρόταση. Καθίστε απλώς αναπαυτικά. Προσδεθείτε στο παραλήρημα της αδελφότητας.
Οπότε:
En Waar de Sterre Bleef Stille staan /ο Μικρός Ιησούς της Φλάνδρας (Βέλγιο, 73’)
Τετάρτη 22.09.2010, 18.15, Απόλλων, Σταδίου 19
Brotherhood/Αδελφότητα (ΗΠΑ, 81’)
Παρασκευή 24.09.2010, 19.15, Απόλλων, Σταδίου 19
και
Σάββατο 25.09.2010, 18.15, Δαναός 2, Κηφισίας 109
Posts
No comments:
Post a Comment