They say that a good performance makes you feel better, but they do not say better than what; better than what you felt before or better than what you expected to see.
It happens to be both on the occasion of the performance Wanderings of Odysseus directed and adapted for the stage by Rush Rehm.
The play apparently based on Homer's Odyssey achieves to go further than its subject. This occurs as Rush Rehm focused on the vital discrepancy between manner and subject. Although the subject proper of Odyssey is an old story, the theatrical approach of Stanford Summer Theater is contemporary.
This theatrical version composed by 7 scenes is emotionally cohesive to the extent that spectators follow the parts of the story so as to be touched by their continuity. In Wanderings of Odysseus by Rush Rehm, the “objective correlative” – a term invented by T. S. Eliot- is achieved through Rehm’s juxtaposing two opposite conditions, of life and death. The dialectics of life and death still offers the grandest opportunity to deal with such polarizations in order to exceed them.
More specifically, although there is a difficulty of turning epic poetry into theatre and spectacle, this group of seven performers did the job. They achieved their aim, that is, to convey to the spectators the energy of the text. And the interesting point here is the text itself. Rush Rehm made a play of action as well as narrative and focused on depicting the interior thoughts of the heroes in the stream-of-consciousness monologues.
Since the stream-of-consciousness monologues aim, first and foremost, at attracting and holding the spectators’ attention before moving on to still current issues such as the reality of life difficulties, serendipities and the importance of struggle, it was very important that the 7 key players or performers were in between acting and action. Judging from their body skills, you couldn’t say if they were actors or dancers.
To paraphrase Paul Auster, who claimed that "the reader writes the novel", it can be said that the spectator writes the spectacle. In other words, you could also feel that as a spectator you can still take the chance; you can find an unexpected world of words where Homer is just the flawless reference point of which the director takes advantage so as to speak his own truth. Thus, you actively assist in seeing the world the director also evokes through the oral langue scapes of the actors. That’s the transaction that takes place between you, the director and cosmos. Rush Rehm is a mediator of truth who insisted on detail. The genius is in detail and here, it was noticed by the way all the performers used their fingers. Hands had a story to tell; they had a spirit to depict.
In conclusion, the combination of the lighting choices of Jacob Νeil Boehm and the music of Taylor Brady responded promptly to the heroes’ words and moods. On second thoughts, it touched the spectators whereas they experienced the epic poetry effect in another sense. That was great, as Greeks come from Homer and Odyssey, instead of any other religious legacy.
Wanderings of Odysseus (Based in Homer’s Odyssey)
Translation: Oliver Taplin
Theatrical Adaptation – Direction: Rush Rehm
Costumes: Connie Strayer,
Music: Taylor Brady
Choreographies: Katharine Hawthorne
Lightings: Jacob Νeil Boehm
Performers: Courtney Walsh, Jeffrey Bihr, Paul Baird, Peter Ruocco, Angela M. Farr Schiller, Ariel Mazel-¬Gee
Stage Manager: Brendon Martin
Assistant Stage Manager/Understudy: Logan Hehn
2012, September 12 - 15, at 20:30 MCF’s main theatrical hall
Οι Περιπλανήσεις του Οδυσσέα, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Λένε ότι μια καλή παράσταση σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, αλλά δεν λένε καλύτερα από τι, από ό,τι ένιωθες νωρίτερα ή από ό,τι περίμενες να δεις.
Συμβαίνει να ισχύουν και τα δύο, στην περίπτωση Των περιπλανήσεων του Οδυσσέα σε σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή του Ρας Ρεμ.
Το έργο που προφανώς βασίζεται στην Οδύσσεια του Ομήρου καταφέρνει να ξεπεράσει το θέμα του. Και τούτο συμβαίνει διότι ο Ρας Ρεμ επικεντρώθηκε στη ζωτική διαφορά ανάμεσα στο ύφος και στο θέμα. Παρόλο που το καθαυτό θέμα της Οδύσσειας είναι μια παλιά ιστορία, η θεατρική προσέγγιση του Stanford Summer Theater είναι σύγχρονη.
Αυτή η θεατρική εκδοχή από 7 σκηνές είναι συναισθηματικά συνεκτική στο βαθμό που οι θεατές παρακολουθούν τα μέρη της ιστορίας και τους προκαλεί συγκίνηση η συνέχειά τους. Στις Περιπλανήσεις του Οδυσσέα του Ρας Ρεμ, η «αντικειμενική συστοιχία» –όρος του T.S. Eliot σε ελληνική απόδοση του Γιώργου Σεφέρη-επιτυγχάνεται μέσα από την αντιπαράθεση του Ρεμ των δύο αντίθετων καταστάσεων, της ζωής και του θανάτου. Η διαλεκτική ζωής και θανάτου, ωστόσο, δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε ανάλογες πολώσεις με σκοπό να τις υπερβούμε.
Ειδικότερα, παρόλο που υπάρχει δυσκολία, η επική ποίηση να μετατραπεί σε θέατρο και θέαμα, αυτή η ομάδα των επτά ερμηνευτών την έκαναν τη δουλειά. Πέτυχαν το σκοπό τους, ήτοι, να μεταφέρουν στους θεατές την ενέργεια του κειμένου. Και το ενδιαφέρον σημείο, εδώ, είναι το κείμενο το ίδιο. Ο Ρας Ρεμ έκανε ένα έργο δράσης καθώς και αφήγησης και επικεντρώθηκε στην απεικόνιση των εσωτερικών σκέψεων των ηρώων μέσα από τους εσωτερικούς μονολόγους.
Εφόσον οι εσωτερικοί μονόλογοι στοχεύουν πρωτίστως να προσελκύσουν και να διατηρήσουν την προσοχή των θεατών προτού μεταπηδήσουν σε ακόμη καίρια ζητήματα όπως είναι η πραγματικότητα των δυσκολιών της ζωής, οι ευχάριστες αναπάντεχες εξελίξεις και η σημασία του αγώνα, ήταν πολύ σημαντικό που οι επτά παίκτες ή ερμηνευτές βρίσκονταν μέσα ανάμεσα σε ηθοποιία και δράση. Κρίνοντας από τις σωματικές τους δεξιότητες, δεν μπορούσες να πεις αν ήταν ηθοποιοί ή χορευτές.
Παραφράζοντας τον Paul Auster που ισχυρίστηκε ότι «ο αναγνώστης γράφει το μυθιστόρημα», μπορεί να λεχθεί ότι ο θεατής γράφει το θέαμα. Με άλλα λόγια, μπορείς επίσης να αισθανθείς ότι ως θεατής, ακόμη μπορείς να πάρεις το ρίσκο· μπορείς να βρεις έναν απρόσμενο κόσμο λέξεων-οσμών όπου ο Όμηρος είναι απλώς το αψεγάδιαστο σημείο αναφοράς, από το οποίο ο σκηνοθέτης επωφελείται για να μιλήσει τη δική του αλήθεια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνδράμεις ενεργά, με το να βλέπεις τον κόσμο που επίσης ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει διαμέσου των προφορικών τοπίων των ηθοποιών. Αυτή είναι η ανταλλαγή που λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε σένα, στο σκηνοθέτη και στον κόσμο. Ο Ρας Ρεμ είναι ένας μεσολαβητής της αλήθειας, ο οποίος επέμεινε στη λεπτομέρεια. Η ουσία έγκειται στη λεπτομέρεια και εδώ, κατέστη εμφανής από τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι ερμηνευτές χρησιμοποίησαν τα χέρια τους. Τα χέρια είχαν μια ιστορία να πουν, ένα πνεύμα να απεικονίσουν.
Συμπερασματικά, ο συνδυασμός των φωτιστικών επιλογών του Jacob Νeil Boehm και της μουσικής του Taylor Brady ανταποκρίθηκε με ακρίβεια στους κόσμους και στις διαθέσεις των ηρώων. Κατόπιν δεύτερης σκέψης, άγγιξε τους θεατές ενώ βίωσαν με έναν άλλο τρόπο το αποτέλεσμα της επικής ποίησης. Αυτό ήταν θαυμάσιο, καθώς οι Έλληνες προέρχονται και κατάγονται από τον Όμηρο και την Οδύσσεια αντί να έχουν άλλη θρησκευτική κληρονομιά.
Wanderings of Odysseus (βασισμένη στην Οδύσσεια του Ομήρου)
Μετάφραση Oliver Taplin
Θεατρική Προσαρμογή - Σκηνοθεσία Rush Rehm
Κοστούμια: Connie Strayer,
Μουσική: Taylor Brady
Χορογραφίες: Katharine Hawthorne
Φωτισμοί: Jacob Νeil Boehm
Ερμηνεύουν: Courtney Walsh, Jeffrey Bihr, Paul Baird, Peter Ruocco, Angela M. Farr Schiller, Ariel Mazel-¬Gee
Υπεύθυνος Σκηνής: Brendon Martin
Βοηθός Υπεύθυνου Σκηνής: Logan Hehn
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
www.mcf.gr
Posts
No comments:
Post a Comment