Στο θέατρο ‘Δημήτρης Ποταμίτης’ στις 5.02.09

ΑΚΡΟΑΣΗ ΗΘΟΠΟΙΩΝ
Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009
στο θέατρο ‘Δημήτρης Ποταμίτης’

Η νεοσύστατη ομάδα «Mεταμόρφωση» αναζητά ηθοποιούς άντρες ηλικίας 20-28 και 40-50 ετών και γυναίκες ηλικίας 25-30 και 50-60 ετών για συμμετοχή σε θεατρική παράσταση νέου, σύγχρονου θεατρικού έργου.
Η ακρόαση θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο ‘Δημήτρης Ποταμίτης’ στην οδό Ιλισίων 21 και Κερασούντος, Ιλίσια, την Πέμπτη 5.2.2009 από 10 π.μ. έως 4:00 μμ.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί τη θεατρική σεζόν 2009 - 2010.
Οι ενδιαφερόμενοι/ες πρέπει να έχουν μαζί τους βιογραφικό σημείωμα και φωτογραφία.
Πληροφορίες στο τηλ: 6948-808.961

Στο Κ.Α.Μ ο κύριος Marcello Séstito από τις 2.02.09

Το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (Κ.Α.Μ) στα Χανιά δεν έχει σταματήσει να διοργανώνει εκθέσεις, εκδηλώσεις και ημερίδες. Με στόχο την εγγύτητα στον πολιτισμό επιδιώκει να πετύχει και την εγγύτητα μεταξύ των πολιτών, κινητοποιώντας τους ώστε να ενδιαφερθούν για τα δημιουργήματα του κόσμου και του τόπου τους. Από τη στιγμή που τα έργα ταξιδεύουν, διάγουν την πρόθεση του καλλιτέχνη να ζει, να ανήκει στον κόσμο και όχι μόνο σε μία πόλη. Διότι, ως καλλιτέχνης ζει αυτός ο νέος πολίτης, τον οποίο προσδιόρισα ως ''Vitizen'' - από το λατινικό Vita- στο άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ''Monumenta''.

Τώρα, από τη Δευτέρα 2.02.09, παγκόσμια ημέρα υγροτόπων, η οποία ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την έκθεση με θέμα «Ελληνικοί Υγρότοποι Ραμσάρ: Αξιολόγηση Προστασίας και Διαχείρισης», σχετικά με την ανάδειξη των προβλημάτων και την καταγραφή των συνθηκών στους δέκα ελληνικούς «Υγροτόπους Διεθνούς Σημασίας», και μέχρι την Κυριακή 22.02.09 το Κ.Α.Μ φιλοξενεί τον Ιταλό αρχιτέκτονα και καθηγητή Marcello Séstito.

Ακολουθεί το δελτίο τύπου του Κ.Α.Μ για το έργο και τη ζωή του Marcello Séstito.

Ο Marcello Séstito ήταν μαθητής και συνεργάτης του Franco Purini και του Alessandro Anselmi.

Συνεργάστηκε επίσης στην Ακαδημία Domus με τον Pierre Restany και τον Rodolfo Βonetto, με τον οποίο πήρε το master στο Car Design. Σ’ αυτό το διάστημα πραγματοποιεί για την FIAT, δύο αυτοκίνητα πειραματικού χαρακτήρα.

Έργα του είναι δημοσιευμένα σε πολλά σημαντικά διεθνή περιοδικά, ενώ τα περιοδικά «Μοdo», «D’ARS», «Controspazio» έχουν αφιερώσει τεύχη τους στο έργο του. Έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις σε Ευρώπη και Αμερική, καθώς και σε πολλά ιταλικά πανεπιστήμια.

Από το 1983 διδάσκει την “Ονομαστική Αρχιτεκτονική” σε ένα πειραματικό τμήμα της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Reggio Calabria. Το 1992 παίρνει το διεθνές βραβείο της Ουτοπίας στη Ρώμη. Βραβείο ΑGAI της πόλης της Γενεύης. Διεθνές βραβείο design στο Μιλάνο για τον ηλιακό αναπτήρα «Αρχιμήδης».

Aπό το 1994 διδάσκει Αρχιτεκτονική Σύνθεση στο Πανεπιστήμιο Αρχιτεκτονικής του Reggio Calabria. Επιχειρεί να συσχετίσει θεωρητικά της έννοιες Τέχνης και Αρχιτεκτονικής , καθώς πιστεύει ότι οι αρχιτεκτονικές του μέλλοντος θα είναι αλληλένδετες με την Τέχνη και τα τοπικά λαογραφικά στοιχεία.

Ασχολείται με τη μικρογλυπτική και έχει κατασκευάσει και εκθέσει έργα του σε διεθνείς εκθέσεις. Έχει οργανώσει πολλές εκθέσεις στην Αρχιτεκτονική σχολή του Reggio Calabria και έχει βραβευθεί σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Αυτή την εποχή οργανώνει μαζί με τον Massimo Giovannini, τη Biennale της Μεσογείου, ΒΑΑΜ, στο πρόγραμμα του Reggio Calabria για το 2009.

Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία μεταξύ των οποίων:

Alfabeti d’ Architettura (Αλφαβητάρια της Αρχιτεκτονικής), Εκδόσεις Gangemi, Ρώμη, 1994.

Il Gorgo e la Rocca, tra Scilla e Cariddi, territory della mente (Η ρουφήχτρα και το φρούριο, μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, περιοχές του πνεύματος), Εκδόσεις Giuditta, Ρώμη, 1995.

Colonne Stilate (Στηλιστικές κολώνες), Εκδόσεις Sapiens, Milano, 1995.

Architetture Globali,Solidi, Fluidi e del comporre retto e curvo (Σφαιρικές Αρχιτεκτονικές, στερεά, υγρά και η δημιουργία της γραμμής και της καμπύλης), Εκδόσεις Gangemi, Ρώμη, 2002.

L’ architettata mano Pentedattilo palmo di pietra (Το προσχεδιασμένο χέρι, Πενταδάκτυλος, η βραχώδης παλάμη), Εκδόσεις Rubbettino, Soveria Mannelli.

Ζει και εργάζεται στο Μιλάνο.

Η έκθεση θα λειτουργήσει έως την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου, 2009. Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Δευτέρα-Παρασκευή10:00-14:00 και 18:00 – 21:00.
Τιμή εισόδου στην έκθεση: 3 €. Για φοιτητές/παιδιά/ΑΜΕΑ δωρεάν είσοδος.

Χορηγός: Ξενοδοχείο PORTO VENEZIANO

Εγκαίνια: Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009, στις 19:30

*Στις 20.30 ο Ιταλός αρχιτέκτονας και καθηγητής

θα δώσει ομιλία στην οποία θα παρουσιάσει το έργο του.

Πληροφορίες:

Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσόγειου (Κ.Α.Μ)
Ακτή Τομπάζη 31, Πλατεία Κατεχάκη , 73 132 Χανιά

Centre For Mediterranean Architecture ( C.A.M)

31st Tobazi coast, Katehaki Sq, Gr-73 132 Chanea, Greece

mail@kam-arsenali.gr

www.kam-arsenali.gr

tel. (+30) 28210 40101, 40201

fax 27184

Wry: Jockum Nordström comes to Zeno X Gallery

I think that Wry, the exhibition of Jockum Nordström, is really interesting. Here follows the press release from Zeno X Gallery.

Jockum Nordström (°1963, lives and works in Stockholm, Sweden) makes fragile collages and graphite drawings in which he evokes a surprising universe, populated with old school sailors, jazz musicians, delicately chronicled flora and fauna, ships and noblemen from past epochs… With fine, sharp lines, he draws and pastes his figures on white paper sheets, the background sometimes covered with watery, coloured parts but mostly blank, only filled with blurred, gray clouds.

Because of the difference in scale and the collage-like effect maintained in the drawings - there is no actual cutting and pasting -, the assembled fragments seem to float into the space. They preserve a certain feeling of closeness, as if the artist has cut them out of their own world and abruptly placed them in his new, strange universe in which they firmly continue to refer to other contexts.

While looking at Nordström’s work, these excerpts and particularly their very specific mode of representation, trigger our imagination and a story starts to develop like a fine, curving line. In Windfall the story can take the shape of a fairytale, starring two men and cheerful animals, chasing each other in a circular rhythm. But it can also take on more complex forms, as in Age of Optimism, where systematically drawn galleons, fishes, icebergs and architectural elements, tell the big story of occidental imperialism and the development of a Darwinist way of thinking. By using the rather childlike techniques of drawing and collage, Nordström disrupts these big stories and places them in a new perspective.

The same moving fragility can be discovered in both the sculptures presented at the exhibition. As scale models of an obsolete modernist dream, these buildings show the empty space behind their façade and their breakable, cardboard skeleton.

Wry is the first exhibition of Jockum Nordström in Belgium.
He previously exposed at the Moderna Museet in Stockholm and the MOMA in New York.

He is represented by Galleri Magnus Karlsson in Stockholm and David Zwirner in New York.
Nordström’s work can be found in the permanent collections of the Moderna Museet in Stockholm, the Hammer Museum in Los Angeles, MOMA in New York, and many private collections in Europe and the United States.



Info:


JOCKUM NORDSTRÖM
Wry
January 30 – March 14, 2009
Wednesday – Saturday 2-6 pm or by appointment

Zeno X Gallery


Leopold de Waelplaats 16 – BE - 2000 Antwerpt: +3232161626 - f: +3232160992 - e: info@zeno-x.com -
http://www.zeno-x.com/

Also:
http://www.youtube.com/watch?v=JgaleNlWmLw

Θέλεις να μάθεις αραβικά; Ιερογλυφικά;

Το Mορφωτικό κέντρο Πρεσβείας της Αιγύπτου, που βρίσκεται στην Πανεπιστημίου 6, στον τρίτο όροφο, διοργανώνει μαθήματα αραβικών και ιερογλυφικών.

Αραβικά:
Τα μαθήματα ξεκινούν την Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου. Είναι τρίμηνης διάρκειας και θα γίνονται δύο ημέρες την εβδομάδα –σε 2 δίωρα-. Επιλέγετε ημέρα, Πέμπτη ή Παρασκευή. Oι ώρες είναι οι ίδιες και για τις δύο ημέρες, από τις 17.00 έως τις 19.00 το απόγευμα. Μετά τους τρεις μήνες, οι μαθητές δίνουν εξετάσεις και αν προβιβαστούν, συνεχίζουν στο επόμενο επίπεδο.
Κόστος συμμετοχής: 400€, 350€ για φοιτητές.

Ιερογλυφικά:
Τα μαθήματα είναι εξάμηνης διάρκειας και γίνονται μία φορά την εβδομάδα, σε ένα δίωρο.
Ξεκινάει ένα τμήμα στις 30 Γενάρη στις 17.00-19.00.
Κόστος συμμετοχής: 500 €

Για πληροφορίες:
Κυρία Κατερίνα Ξένου, τηλ. 210 - 36 32 824

Γίνε εθελοντής στην Αίγυπτο

Γίνε αυτός/ή που είσαι. Ανακάλυψε νέους τρόπους σκέψης και έκφρασης. Πώς;

Η μη κυβερνητική οργάνωση ANCE (Δίκτυο Εμπειρογνωμόνων Αθήνας / www.ance-hellas.org) αναζητά νέους 18-30 ετών, που ενδιαφέρονται να προσφέρουν εθελοντική εργασία στην Αίγυπτο για διάστημα 6 μηνών, στα πλαίσια του προγράμματος της «Εκπαίδευση για όλους» που συγχρηματοδοτείται από το Πρόγραμμα Νέα Γενιά σε Δράση - Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία.Το πρόγραμμα «Εκπαίδευση για όλους» έχει ως στόχο να προωθήσει τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας και ειδικότερα τον Στόχο 2 «Να επιτευχθεί καθολική πρόσβαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση».

Οι εθελοντές θα στηρίξουν τις υπάρχουσες δράσεις της ANCE στην Αίγυπτο, στα πλαίσια του προγράμματος της «Ένας Ακόμη Πάει Σχολείο», που έχει σκοπό να δώσει την ευκαιρία σε λιγότερο ευνοημένα παιδιά να αποκτήσουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και στη γνώση, ώστε να μπορέσουν να επιλέξουν το μέλλον τους και να ξεφύγουν από τον κύκλο της φτώχειας που οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Οι εθελοντές, σε συνεργασία με τον φορέα φιλοξενίας EFYF θα πραγματοποιήσουν τις ακόλουθες δραστηριότητες:

Αναζήτηση και επιλογή μαθητών για να ενταχθούν στο πρόγραμμα «Ένας ακόμη πάει σχολείο».
Υλοποίηση δράσεων υποστήριξης των μαθητών.
Συμμετοχή σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες διαπολιτισμικής μάθησης.
Επαφές και διοργάνωση εκδηλώσεων ευαισθητοποίησης με φορείς και άτομα της τοπικής κοινωνίας: εκπαιδευτικούς, γονείς, φοιτητές, πανεπιστήμια.
Ενημέρωση των μελών και εθελοντών της EFYF για το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Εθελοντικής Υπηρεσίας καθώς και για άλλα προγράμματα που υποστηρίζουν την ενεργό συμμετοχή και την κινητικότητα των νέων.

Έξοδα συμμετοχής δεν υπάρχουν. Τα έξοδα ταξιδιού, ασφάλισης, διατροφής, διαμονής καθώς και ένα μικρό επίδομα καλύπτονται από το πρόγραμμα.Εάν επιθυμείτε να συμμετέχετε στο πρόγραμμα παρακαλούμε μπορείτε να στείλετε ένα βιογραφικό σημείωμα καθώς και μία επιστολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος (motivation letter) στην ANCE,

e-mail: kbibiri@ance-hellas.org, έως την 1η Φεβρουαρίου 2009.

Για περισσότερες πληροφορίες :
ANCE (Δίκτυο Εμπειρογνωμόνων Αθήνας / http://www.ance-hellas.org/ )
Τηλ.: 210 8215343 και 8215044.

*στη φωτογραφία βλέπετε αφίσα που διαφήμιζε την ταινία Persona του Ι. Μπέργκμαν

Στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας

Λάσπη
ή Λίγη Ακόμη ΣΠίθα Ηρεμίας
Στη Β’ Σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας

Η σπινθηροβόλα ηρεμία διά χειρός Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη

Πρώτη εικόνα είναι τα φθινοπωρινά φύλλα με λάσπη που μας απαντούν από την είσοδο ακόμη. Αυτά τα φύλλα επίσης, απαντούν στην ερώτηση που αφορά στο σημαίνον –στον εγκιβωτισμό δηλαδή του φυσικού μέρους σε μια κυψέλη τεχνών και πολιτισμού- ότι το πληροφοριακό στοιχείο εδώ περιφέρεται μαζί με το συμβολικό στοιχείο, όμως αυτή η αλληλεπίδραση προκύπτει ως μία αναγκαία συνάντηση και όχι ως μία βεβιασμένη κίνηση, η οποία θα συνέβαινε υπέρ των εντυπώσεων και σε βάρος της βιολογίας του ίδιου του κειμένου.

Η εικόνα, ωστόσο, με την αύρα της, φέρει μια ταυτότητα. Αυτή η ταυτότητα δεν θα μπορούσε να μη θυμίζει κάτι από τις Φυσικές Ιστορίες του συγγραφέα Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Ο απόηχος εκείνης της απλότητας έρχεται να ανταμώσει τώρα τη Λάσπη, όπου στο σύνολό του, το απλό, λιτό και αισθητικά άρτιο σκηνικό, είναι εξίσου λειτουργικό. Διότι, στα πλαίσια της λειτουργικότητας και της αισθαντικότητας, το σκηνικό δεν προδίδει την προσοχή μας από το κείμενο και δεν υπερτερεί φαντασμαγορικά των ανατροπών του θεατρικού έργου.

Ο Roland Barthes[1] στο Εικόνα-Μουσική-Κείμενο διακρίνει τρία επίπεδα: της επικοινωνίας, της σημασίας και της σημαινικότητας. Η ανάγνωση του τελευταίου, όπως και ο ίδιος επισημαίνει, είναι η πιο ριψοκίνδυνη. Στο θέατρο, ωστόσο, η συμφιλίωση του ανθρώπου με τη γλώσσα καθιστά ριψοκίνδυνα και τα τρία επίπεδα, καθώς δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως δεδομένα. Και προχωρώ στις σελίδες του βιβλίου του Barthes για να αντιγράψω το εξής σημαντικό: ‘‘Ακούγοντας, δεν αντιλαμβάνεσαι απλώς μια γλώσσα, τη δομείς επίσης’’[2]. Πράγματι, η μετα-γλωσσική ζωή του κειμένου, που εκτυλίσσεται μόλις ο συγγραφέας σηκώνει τα χέρια του από τα πλήκτρα, -κάποτε θα φορούσε το καπάκι στο στυλό του- τείνει να είναι και διαγλωσσική εφόσον κάθε θεατής με μοναδική μνήμη, φαντασία και εσωτερικότητα, αποκωδικοποιεί το έργο και εντάσσει τις επιλογές που αφαιρεί από το σύνολό του στις δικές του ήδη. Με αυτόν τον τρόπο ο θεατής βλέπει το συγγραφέα, ενεργοποιείται και μορφοποιεί αυτήν την ενεργειακή λογική.

Η Λάσπη είναι από τα θεατρικά έργα που αφήνει στο θεατή την επιλογή του τέλους. Ίσως στο τέλος του έργου η τελευταία σκηνή να εμπεριέχεται, ίσως πάλι να είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης κατά τον οποίο το πρόσωπο της Μαρίας Καλλιμάνη σαν να βλέπει από το φινιστρίνι του πλοίου τη θάλασσα, ή σαν να ζωντανεύει από ένα νόμισμα ατενίζει το αύριο γνωρίζοντας ότι όλα έχουν βυθιστεί, καμία ανάμνηση δεν χρηματίζεται, μόνο χρωματίζεται από τις αισθήσεις μας. Και εδώ έγκειται η σχέση ψυχανάλυσης και θεατρικής γραφής.

Κατά συνέπεια, μου άρεσαν πολύ η σκηνοθεσία της Λίλλυ Μελεμέ, τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου, - έχει κάνει και τα κουστούμια- αλλά και η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Εκεί όπου η Μαρία Καλλιμάνη κοιτάζει τις φωτογραφίες στο πάτωμα, η μουσική είναι τόσο ήρεμη, σαν να επιδιώκει την επιστροφή στη φωτεινή παιδικότητα, όταν όλα έδειχναν ξεκάθαρα. Επίσης, οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Τέλος, και οι τρεις ηθοποιοί , Μαρία Καλλιμάνη, Πηνελόπη Μαρκοπούλου –η αφίσα πριν κολληθεί, έπιασε και (δικτυακό) τόπο, Πηνελόπη, - και ο Δημήτρης Ξανθόπουλος δένουν μεταξύ τους και ενσαρκώνοντας τους χαρακτήρες του έργου, μας βοηθούν να εκτοπιστούμε για δύο περίπου ώρες, από τα στενά ενίοτε σπασμένα πεζοδρόμια της οδού Κεφαλληνίας στην Κυψέλη. Ιδίως ο ρόλος της Μ. Καλλιμάνη είχε βαθμό δυσκολίας, καθώς θα μπορούσε η ίδια φωνάζοντας να δείξει ψεύτικη ή υστερική, τον ερμήνευσε όμως εξαιρετικά.

Η Λάσπη είναι μια παράσταση, το όνομα της οποίας θα ανέλυα ως Λίγη Ακόμη ΣΠίθα Ηρεμίας: Λάσπη
Βέβαια, ναι, αυτή είναι μία ποιητική σύλληψη, καθαρά υποκειμενική, αλλά φοβάμαι τους ανθρώπους που δηλώνουν ότι μιλούν αντικειμενικά…

Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας
Κεφαλληνίας 16, τηλ. 210 – 88 38 727

( η Κεφαλληνίας είναι κάθετη στην Πατησίων, εκεί που είναι τα ZARA, τρόλεϊ από κέντρο Πανεπιστημίου: 3,13,5,11 και λεωφορείο 608, θα υπάρχουν κι άλλα, αυτά ξέρω στα σίγουρα)



Σημειώσεις:
[1] Βλ. Roland Barthes: Εικόνα-Μουσική-Κείμενο εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1997, σ. 63
[2] Ό. π. σ. 114

Η φούξια ανταποκρίτρια απ’ την Κυψέλη

Κατεβαίνοντας την Αγίου Μελετίου με τις τσάντες από το σούπερ μάρκετ και απ’ το φούρνο, βλέπω μια ηλικιωμένη χαριτωμένη κυρία με μια φούξια, μάλλινη ζακέτα και ένα πρόσωπο που πλησιάζει επικίνδυνα την απόχρωση της ζακέτας να κοντοστέκεται ανασαίνοντας αργά. Σκέφτομαι μήπως η κυρία δεν είναι καλά, οπότε τη ρωτάω: ‘‘είστε καλά;’’ Αντί να απαντήσει, με ρωτά με τη σειρά της: ‘‘Από πού είστε; Είστε εδώ ή εκεί;’’ Καταλαβαίνω ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και με τα μάτια προσπαθώ να διαισθανθώ τι θα μπορούσε να είναι. Συνεχίζει η ίδια λέγοντας: ‘‘είμαι ανταποκρίτρια ξένου τύπου, τι θέλετε;’’ Είναι από τις στιγμές που μετανιώνεις για την εκδήλωση ενδιαφέροντος προς αγνώστους και δε θέλεις τίποτε. Θέλεις να σου επιστρέψουν τη σιωπή. Εξηγώ, λοιπόν, ότι δεν μου φάνηκε καλά, τόσο απλά, και γι’ αυτό τη ρώτησα. ‘‘Ε, και πώς να είμαι καλά, μειονότητα στην ίδια μου τη χώρα, σε αυτή τη χώρα πώς να είμαι καλά;’’ σπεύδει να σχολιάσει και την αφήνω ασχολίαστη να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμένα.
Το συγκεκριμένο περιστατικό ανήκει στα φευγαλέα μονόλεπτα, άντε δίλεπτα, της πεζο(α)πορίας στο κέντρο της Αθήνας. Η φούξια ανταποκρίτρια απ’ την Κυψέλη έγινε αφορμή να θυμηθώ ένα αληθινό ‘‘ανέκδοτο’’ που ο Νάνος Βαλαωρίτης έτυχε κάποια στιγμή να μου αφηγηθεί. Στο λεωφορείο, μια φορά, ήταν η κυρία και ο μαύρος (η διατύπωση θυμίζει την ταινία ‘‘Η κυρία και ο ναύτης’’, αλλά είπαμε η σκηνή εκτυλίσσεται σε μαζικό μέσο μεταφοράς και όχι σε σκάφος) . Έχει κόσμο στο λεωφορείο και η κυρία που είναι όρθια σχολιάζει με τα χειρότερα λόγια τους μετανάστες, τους μαύρους, αυτούς τους ανθρώπους που και εργάζονται, πληρώνουν φόρους και ακούν ότι είναι φιλοξενούμενοι…-πρώτη φορά είδα φιλοξενούμενους να σκάβουν, να σκύβουν το κεφάλι, να σκεβρώνει η πλάτη τους- τέλος πάντων, στο ανέκδοτο τώρα, η κυρία εξακολουθεί να γκρινιάζει, να διαμαρτύρεται και να προσβάλλει το μαύρο. Ώσπου κάποια στιγμή…μπαίνει στο λεωφορείο ο ελεγκτής. Και ο μαύρος που όλη αυτήν την ώρα της σταύρωσης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την κυρία αμίλητος, της παίρνει το εισιτήριο και... το τρώει! Εξαιρετικό; Φυσικά η κυρία μάταια προσπαθούσε να εξηγήσει στον ελεγκτή αυτό που είχε συμβεί για να μην πληρώσει το πρόστιμο. Στο λεωφορείο όλοι είχαν γίνει συνένοχοι υπέρ του μαύρου.

Τέλος δίκαιο, κι όλοι καλά, εκτός από την αθυρόστομη κυρία. Πράγματι στην Κυψέλη και στο κέντρο της Αθήνας βλέπω ανθρώπους από άλλες χώρες. Ωστόσο οι ίδιοι σίγουρα είναι πιο εύστοχοι όταν μπορούν να αφηγούνται τις εμπειρίες τους. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στον ΚΑΡΑΦΙΛ ΣΕΝΑ, Αλβανό ηθοποιό και πρωταγωνιστή στην ταινία Το βουνό μπροστά , που στο παρελθόν είχε δηλώσει: ‘‘Ζω στα Εξάρχεια, το πρωί δουλεύω σερβιτόρος, το βράδυ παίζω στο θέατρο. Πληρώνω φόρους, τα παιδιά μου πάνε σε ελληνικό σχολείο και νομίζω ότι είναι άδικο να μη μπορώ να διεκδικήσω ένα βραβείο επειδή δεν έχω ελληνική υπηκοότητα’’. Συγκεκριμένα, στη LIFO στις 16.10.2008 είχε γραφτεί ότι ο Αλβανός ηθοποιός είναι 15 χρόνια στην Αθήνα και δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει το βραβείο ερμηνείας στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας Κινηματογράφου. Συνεπώς, η ανταποκρίτρια του ξένου τύπου μάλλον έχει αποξενωθεί από τα προβλήματα των ξένων στην Αθήνα, που όμως είναι προβλήματα της χώρας μας. Είναι ζητήματα που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ουσία της διαπολιτισμικότητας. Ας το ξανασκεφτούμε.

Τα Χρήσιμα Τηλέφωνα

Επειδή για κάποια τηλέφωνα, διαφημίσεις σαν αυτές για το 11880, οι οποίες έχουν στόχο να γίνουν το θέμα συζήτησης της πόλης, μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν, και ακριβώς επειδή δεν αντέχονται τα ζιγκ ζαγκ στα πεζοδρόμια με την τσίμπλα στο μάτι, λόγω της αιφνίδιας σπιτικής ιδιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου μέσα σε μία νύκτα, - ‘‘καναπεδάκια έξω’’, σύνηθες φαινόμενο που με τα μάτια μου βλέπω να επαναλαμβάνεται στην Μετσόβου, στα Εξάρχεια και στην Πιπίνου, στην Κυψέλη-, παραθέτω κάποια χρήσιμα τηλέφωνα για όσους ίσως περπατούν σε αναμμένα μοκασίνια, όπως ο Αλαντίν στο μαγικό χαλί αλλά σίγουρα θέλουν να αλλάξουν αυτό το μαγικό, καθημερινό χάλι. Μιας και οι γείτονες θα παραμείνουν στις πολυκατοικίες τους… ιδού τα τηλέφωνα:

1595: η γραμμή του Δημότη (για αιτήματα, παράπονα, διαμαρτυρίες – Δευτέρα έως Κυριακή από τις 07.00 έως τις 23.00)

1960: για απόρριψη παλιών επίπλων, στρωμάτων, κλπ (της γιαγιάς του Μήτσου)

Επίσης, κάποια άλλα τηλέφωνα που μπορούν να φανούν χρήσιμα σε ώρα ανάγκης, είναι:

210- 32 43 611-612 & 616: για παραλαβή πινακίδων κυκλοφορίας

210-37 22 083-5: πιστοποιητικό γέννησης-οικογενειακής κατάστασης

*στη φωτογραφία, το έργο είναι του Γκόρντον Μάττα Κλαρκ.

Εξελίξεις, Κοινωνία και Μέσα Επικοινωνίας

Το ΙΣΤΑΜΕ (Ινστιτούτο Στρατηγικών & Αναπτυξιακών Μελετών Ανδρέας Παπανδρέου) έχει προγραμματίσει μια ενδιαφέρουσα ημερίδα για την Τετάρτη, 21.01.09, στο Αμφιθέατρο ΕΒΕΑ (Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο Αθηνών), Ακαδημίας 7.
Η ημερίδα, το πρόγραμμα της οποίας υπάρχει στη φωτογραφία, φέρει τον εξής τίτλο: ''Οι εξελίξεις στο χώρο των Μέσων Επικοινωνίας: Νέα Φαινόμενα και Κοινωνική Δυναμική''.

Ενδιαφέρουσα μεταξύ άλλων είναι η ενότητα που αναφέρεται στο Διαδίκτυο και τα νέα πρότυπα επικοινωνίας και κοινωνικής οργάνωσης. Στη συγκεκριμένη θεματική ενότητα, ο συντονιστής είναι ο Τάκης Καμπύλης, αρθρογράφος της εφημερίδας ''Καθημερινή'' και μπλόγκερ ( http://enstaseis.blogspot.com/ ).

Συνήθως σε αυτές τις συναντήσεις, νέα θέματα δεν αναμένεται ότι θα τεθούν, ωστόσο, αρκετά ερωτήματα προκύπτουν. Και σε αυτά τα ερωτήματα έγκειται η συνέχεια της εκάστοτε ημερίδας. Η μετα-συνάντηση αφορά στη συνάντηση με τον εαυτό μας: με το πάθος, δηλαδή το πολιτικό στοιχείο, με το ήθος -την ηθική- και τέλος, με το είδος -την επιστημονική διάκριση.

Links:

www.istame.gr

info@istame.gr ( ΙΣΤΑΜΕ: Ακαδημίας 4, τηλ. 210 3631 745-8, fax: 210 3625 616)

Έκφραση και αίσθηση

Διαβάζω το γραφικό χαρακτήρα της ποιήτριας Ελένης Αυγούστου στο σπίτι του Νάνου Βαλαωρίτη και στη συνέχεια αντιγράφω τους στίχους της:

Όταν

Θα είμαι

Στον παράδεισο

Θέλω

Ο φύλακάς μου

Να έχει

Σώμα

Σώμα αντρικό

Ερωτικό

Έχω κάποιον

Υπόψη μου.

Μου άρεσε πολύ αυτό το λίγο που διάβασα, αρκούσε για να γελάσω ήρεμα. Είναι εξίσου απλό όπως τα τελευταία λόγια του Τζον Λένον για το γιο του, το Σον, στη Γιόκο Όνο: ‘‘Όχι, πάμε σπίτι γιατί θέλω να δω τον Σον προτού πέσει για ύπνο’’. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Τζον Λένον δολοφονήθηκε από τον Μαρκ Τσάπμαν[1].

Η έκφραση και η αίσθηση πολλές φορές ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Το ερώτημα είναι: η τέχνη να μη μιμείται ή να μιμείται τη ζωή; Αν τη μιμείται μόνο, τότε υπάρχει ο κίνδυνος η τέχνη να εξυπηρετεί τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό. Όταν όμως υπάρχει το χιούμορ κάτω από τη σελίδα, τότε το κλασικό, που είναι το ώριμο και εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα, ανανεώνεται και ανατροφοδοτείται από την ίδια την αίσθηση της ζωής. Η σχέση της προφορικότητας με την ποίηση είναι σημαντική στο βαθμό που η φράση συλλαβίζεται προτού μεταμορφωθεί σε ποίημα. Στη συνέχεια, βέβαια, το να βρει τη θέση της μεταξύ των άλλων ενοίκων, στο ποίημα, είναι θέμα της σύνθεσης και του κολάζ. Διότι, η επικοινωνία της ιδέας μπορεί να βασίζεται σε περισσότερα του ενός επίπεδα, ώστε η γλώσσα να διανοίγεται σε μια τέχνη με επιλογές και διακρίσεις. Στη στιγμή της κίνησής της επάνω στη διακριτική ευχέρεια της παράστασης και της αναπαράστασης, η γλώσσα διατηρεί τον αυθορμητισμό της έκφρασης και τον αναπαράγει καθώς τον βαλσαμώνει.

[1] ‘‘BHMagazino’’ 24.06.2007

Πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης ''Υψηλή Τάση''

Στην έκθεση ''Υψηλή Τάση'' του Κωστή Τριανταφύλλου θα αναφερθώ και προσεχώς, όταν θα πλησιάζουν τα εγκαίνιά της, που θα γίνουν τον Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη, ειδικότερα στην αίθουσα τέχνης ''Λόλα Νικολάου''. Προς το παρόν παρασύρομαι από τον άνεμο των ιδεών-λέξεων (''ιδεογραμμάτων'') του ίδιου του καλλιτέχνη...

Ηλεκτροποίημα

από τον Κωστή Τριανταφύλλου

Η λέξη γίνεται το πέρασμα. Οι γραμμές της αστραπής αφήνουν τα αναγκαία εκείνα οπτικά ίχνη για να δοκιμάσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε. Το πέρασμα της αστραπής σχηματίζει αποσπάσματα από το ένα ή το άλλο γράμμα: ηλεκτρογραφία. Η λέξη σχηματίζεται και αποσχηματίζεται στον ηλεκτρισμένο αέρα. Ενεργειακή γραφή, η δυναμική της εν δράση.

Ηλεκτρική ενέργεια. Το 1986 σχεδιάζω ένα κύκλωμα που μπορεί να παράγει το ηλεκτρικό φαινόμενο του κεραυνού. Αυτό έγινε δυνατό λόγω της εμφάνισης των νέων ισχυρών ηλεκτρονικών μικρό-εξαρτημάτων. Η έρευνά μου από τότε συνδέθηκε με αυτό το φαινόμενο και τις σημαίνουσες γραμμές της αστραπής. Από αυτή την έντονη παρουσία μα και την τόσο φευγαλέα, γεννιέται η ανάγκη γραφής. Παρατηρώντας με επιμονή αυτές τις γραμμές, τις αναγνωρίζω και τις αποκωδικοποιώ: ηλεκτρογράφημα .

Εκρηκτικό διάμεσο που γράφει. Ηλεκτρισμένο ποίημα με λέξεις ηλεκτροχτυπημένες. Η γραφή έγινε απρόβλεπτη, απρόσμενη και από τότε προστέθηκαν στη δουλειά μου ετερογενή στοιχεία όπως το νερό και ο καθρέφτης ή άλλα στοιχεία αγώγιμα ή μη.

Όλα μου τα έργα που χρησιμοποιούν τον κεραυνό, υπακούουν σε μια οριοθετημένη λογική από την λειτουργία της υψηλής τάσης της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται. Έτσι κάθε σύνταξη αυτής της γραφής οφείλεται σε στοιχεία αγώγιμα ή μη, στην ηλεκτρική τάση που παράγει το κουτί-κεραυνός, στο τυχαίο, στην υγρασία της ατμόσφαιρας. Μία γραφή σαν μονομαχία αρχίζει να υπάρχει. Μια γραφή που μόλις και γίνεται αντιληπτή, με τυχαία γράμματα μιας άγνωστης αλφαβήτου, της γραφής κεραυνός. Γράμματα – αποσπάσματα αστραπών, αποσπάσματα γραμμών πού διαχέονται η έλκονται από την αναπνοή μας, από το κορμί μας. Έτσι η ενέργεια που μεταβάλλεται σε γραφή ορίζει το ποιητικό νόημα.

Αυτή η ποιητική συνέχισε την έρευνά μου: για να αντιληφθώ και ν’ αποκρυπτογραφήσω αυτές τις φωτεινές στιγμές, για να δημιουργήσω μ’ αυτές ένα ποιητικό πέρασμα - για μια εκρηκτική αισθητική. Από την μια η γραφή, αρχαίο μέσο επικοινωνίας κι από την άλλη ο ηλεκτρισμός της αστραπής μέσο τόσο αρχαίο, όσο και πολύ καινούριο σχηματίζουν μια διαχρονική διαδρομή. Ο ηλεκτρισμός, αυτός ο νομάς του κορμιού μας, της ατμόσφαιρας και της γης, δημιουργεί έναν κώδικα που προσδιορίζει τα όρια της ζωής μας.

Από αυτή την ενεργειακή ζώνη ξεκινούν όλα: να δώσουμε νόημα στην ζωή μας ή να ζήσουμε το μοντέλο light, nice and cool. Η σημασία της ποίησης είναι να αναπτυχθεί το ποιητικό νόημα χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα(médias). Αυτό βρίσκεται στην ουσία της ίδιας της ιδέας της γραφής –κεραυνός. Ζώνη ελευθερίας που τολμάει να είναι ουσιαστική. Η διαδικασία που προκαλείται είναι μία ανάγνωση ή μία ακαθόριστη αίσθηση. Οι λέξεις διαπερνώνται από τον ηλεκτρισμό για να αντιληφθούμε τις δυνατότητες σύνδεσης μεταξύ τους, για την δημιουργία αυτών των εναέριων γραμμών από αγώγιμες λέξεις. Ο σχηματισμός αυτών των γραμμών και η αντίληψη αυτής της κίνησης ορίζουν ένα δικό τους χρόνο ύπαρξης στις λέξεις που είναι αγωγοί ενέργειας.

Η συνεχής κίνηση του φωτός της αστραπής, ζωντανεύει το στιγμιαίο αυτής της ανεπαίσθητης γραφής, αυτής της φωτεινής αύρας που μόλις και διαγράφεται .Μια γραφή αποσπάσματα σημείων άμεσα συνδεμένη με το περιβάλλον. Πριν ακόμα διαβάσουμε αυτό που μόλις που προλάβαμε να δούμε, η έκρηξη του κεραυνού, του φωτός, του ήχου, παρεμβαίνει με ταχύτητα στην ατμόσφαιρα που αναπνέουμε. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας ανακαλύπτω το έργο μόνο μετά την αλληλεπίδραση με το κοινό. Έτσι ο κεραυνός δημιουργεί τις διόδους του για να χαράξει την διαδρομή του. Έτσι μόνον το έργο βρίσκει τον ρυθμό του, χωρίς να ξεχνάμε πως ψάχνει πάντοτε για νέους δρόμους να κεραυνοβολήσει. Ένα ποίημα δεν μπορεί παρά να είναι εκρηκτικό.

Διευκρινίσεις-σχόλια:

* Το κείμενο αυτό συνοδεύει τη σειρά των έργων που φέρουν μεν τον ηλεκτρονικό κεραυνό του Κωστή, επενεργεί όμως συγκεκριμένα πάνω σε λέξεις που έχουν σχηματιστεί από αγώγιμα υλικά για να μπορεί έτσι να παραχθεί το εκάστοτε ποίημα ως άλλο ηλεκτρικό φαινόμενο. Ως συνέχεια των έργων οπτικής ποίησης, τα ηλεκτροποιήματα σε τυχαίους διαδραστικούς σχηματισμούς ανάγνωσης, διαλύουν κι επανασυγκροτούν το ποίημα δημιουργώντας μια ηλεκτρισμένη ποιητική αίσθηση.

Δημοσιεύτηκε στον κατάλογο της έκθεσης Terminal Zone-littérature et nouvelles technologies, février 2003, Arras, Γαλλία.
Μεταφράστηκε από τα γαλλικά από την Ευγενία Παπαθωμά.

Links:

http://www.costis.org/cv/costis_greek.pdf

Ακόμα

Το φευγαλέο δικό μου δεν είναι

Εξανίσταται ο εγωισμός που ταπεινώνεται

Ορφανός από φούρνο

Μπροστά στην άγνωστη γνώση

Σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο

Ατενίζοντας

Προς την άλλη γωνιά του ερωτήματος

Ξανάρχεται το πύρινο ερείπιο που άρχει

Υπάρχει ακόμα η φράση η αφηνιασμένη

Αυτό που έχει υπογραμμιστεί πλήρως και κακότεχνα

Στεγνώνοντας την πληρότητα του κειμένου

Αφήνει ανοιχτό το οικοσύστημα των λέξεων

Προς την άληκτη λίμνη του δαίμονα

Του Λακεδαίμονα του Ρόμπερτ Γκρέιβς

Για νεοσσούς νανόμπουφου και εμμονές καθώς

Ανταγωνίστριες μεγάλες

Η αθωότητα και η ωριμότητα αποδεικνύονται

Όπως το δέρμα και ο θάνατος

Μπρελόκ στα κλειδιά σου

Δε ζητώ τίποτε άλλο από εσένα προστατεύοντας

Τον εγωισμό στα σκαλιά που διαβάζει μανιωδώς

Κρυωμένος

Ακόμα

Ο εαυτός πειθαρχεί

Φρουρώντας τις επτά του πύλες

Αναγνώρισα πολλά πρόσωπα

Στην τούρκικη σκηνοθεσία

Καθημερινής ευθιξίας

Τρεις οι πίθηκοι κι ακόμα εικάζω σε ποιο

Κάστρο ψαλιδίζουν τις ουρές τους

*η φωτογραφία είναι από τα Σέρβια Κοζάνης, μέλος της Ένωσης Ελληνικών Πόλεων με Μεσαιωνικά Κάστρα (τηλ. 210 33 03 175, Ανδρέα Μεταξά 26, Εξάρχεια)

Ξεναγήσεις για το Γενέθλιον του Βλάση Κανιάρη

Ξεναγήσεις του Μάνου Στεφανίδη στην έκθεση

Γενέθλιον – Τα ογδοντάχρονα του Βλάση Κανιάρη

Μουσείο Μπενάκη, Κεντρικό Κτήριο (Κουμπάρη 1, Κολωνάκι)

Στο πλαίσιο της αναδρομικής έκθεσης του Βλάση Κανιάρη με τίτλο: «Γενέθλιον – Τα ογδοντάχρονα του Βλάση Κανιάρη», το Μουσείο Μπενάκη διοργανώνει σειρά ξεναγήσεων του επιμελητή της έκθεσης Μάνου Στεφανίδη, σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

• Κυριακή 18 Ιανουαρίου, 13:00, με θέμα:

«‘Να ντύσουμε τους γυμνούς’. Το ρούχο και τα ράκη ως βασικές παράμετροι θεατρικότητας»

• Πέμπτη 22 Ιανουαρίου, 21:00, με θέμα:

«Η έννοια του σχεδίου και η ενδεχόμενη ζωγραφική».

Αποκλειστικός χορηγός της έκθεσης είναι η συνδρομητική τηλεόραση NOVA

The art of teaching actors in Italy (Merano)

EUROPEAN ASSOCIATION FOR THEATRE CULTURE

AKT-ZENT INTERNATIONAL THEATRE CENTRE

RESEARCH CENTRE OF THE THEATRE TRAINING AND EDUCATION COMMITTEE

OF THE INTERNATIONAL THEATRE INSTITUTE/UNESCO

Dear friends and colleagues,

We like to announce a seminar for acting teachers organised by our partners in Merano.

Prof. Dr. Jurij Alschitz

Merano (Italy) 6 - 14 March 2009

THE ART OF TEACHING ACTORS

“There exists an expression: "when you will give something to somebody, you will get it" or - "if you like to have something - give it to someone". The same rule applies in theatre - you will get all knowledge about acting, in the moment when you give all your knowledge to your student.

This seminar I call theatre training from "A" to "Z". I know this proposition sounds impossible to do in such a short time, but I want to give you as much as possible from my knowledge, which I gained and accumulated during 20 years of teaching experience.

In the beginning of my career I did not plan to work as an acting teacher. I started from acting, later I studied directing, and then I moved my attention more and more to teaching. I like how my way turned out. I like teaching theatre very much. In this moment I am working on my new book for theatre teachers. I believe, that only better theatre schools can make theatre itself better. But we will only have good schools, if we have good teachers.

For these 9 days of work I plan to touch a lot of questions by speaking about the most crucial themes in education, and we will do a lot of practical exercises. We will discuss and ask: How to select the right students for a theatre school? How to open the talent of your student? How to organise the plan of the lessons, of the semester, and how to develop a whole study-plan for a group or the individual student? How to organise an ensemble, and finally how to take care about ourselves - the theatre teachers? We should have a special training for teachers as well!

Probably you are working today as an actor or actress, or as director but knowledge about teaching will always help you in your future. Who knows what will happen ..... “

Prof. Dr. Jurij Alschitz

9 days seminar for actors, directors and teachers

5 hours a day practical work, training and lessons of methods.

Please contact directly the organiser:

Nazario Zambaldi

E-MAIL: nazario.zambaldi@tin.it

TEL: 0039 - 335 8388554

AKT-ZENT International Theatre Centre

Research Centre of ITI-UNESCO Theatre Training Committee

Skalitzer Str. 97, D- 10997 Berlin

T/F +49 (0)30 - 612 87 274

e-mail: akt.zent@berlin.de

www.theatreculture.org

2009 CIPE International Essay Competition

2009 CIPE International Essay Competition
Theme: Engaging Youth in Reform
The deadline for the 2009 competition is March 1, 2009

Young people can be a powerful force for change! As future reformers, young people (18-30) have innovative ideas on how to solve the political, economic, and social problems facing their countries. However, they often lack the voice to bring these ideas to policymakers. Simply, young people are often regarded as recipients of reforms, not active participants in the reform process.
CIPE’s essay contest gives you the opportunity to share your ideas about citizenship, democratic and market-oriented reform, youth leadership, and the ways that your country can create avenues for youth to participate in the political and economic spheres. We encourage you to get thinking, get involved, and use your own experiences to develop concrete solutions to these development issues.
A $1,000 honorarium will be given for each winning essay.
Download a flyer about the contest here.
Guidelines
Eligibility Open to students and young professionals aged 18-30. Special weight will be given to essays submitted by citizens of non-OECD countries.
Topic Categories :
Citizenship in a Democratic Society
What needs to be done to develop a sense of citizenship in young people and help them realize their role in a democratic society?True reform occurs only when citizens actively participate in the governance process – it can’t be achieved by street protests alone. Young people are an integral part of society and their input and participation in their countries’ governance is necessary to effect political and economic reform. However, many lack the skills and opportunity to communicate with policymakers and get involved in their country’s development. Youth are often disengaged from the political process and rarely develop the sense of citizenship that is so crucial to building an inclusive, participatory democracy. To become active citizens in their countries, young people must have the skills to develop their ideas on reform and outlets to express those ideas in a constructive manner. What does citizenship mean to you? How are citizenship and good governance connected? How can your country engage and enable young people to participate constructively in the governance process? Be sure to begin your essay by describing the situation in your country.

Educational Reform and Employment Opportunities
How can you reform your country’s education system so that graduates have the necessary skills for employment in the public and private sectors?In many countries, the youth unemployment rate is very high. In some countries, this is caused by a lack of jobs. However, in many others, young people entering the workforce are not prepared for the jobs available – they lack the necessary skills and education. Unable to find good jobs, they face a difficult choice: remain unemployed or accept low-paying jobs with no opportunity for advancement. Improving the educational systems of many countries is a key step towards creating a generation of young people who possess the skills and knowledge to participate in the economy, locally and globally. What are the major employment problems young people face in your country? What can be done to give them the right skills and opportunities to enter the workforce? Who should taking the lead in doing so? Be sure to begin your essay by describing the situation in your country.

Entrepreneurship and Leadership
What needs to be done in your country to provide youth with the opportunity to become entrepreneurs and/or leaders in their communities?Young people can play a positive role in the political and economic spheres in their countries, on both local and national levels. Unfortunately they often lack access to the resources and groups that would help them get involved and have an impact. However, when provided with the opportunity and skills to become influential members of their communities, youth can accomplish their goals. What are the skills that young people need to acquire to start a successful business or civil society group? What are the major barriers that prevent them from opening a business or assuming a leadership position in your country? What programs or policies would give youth the skills to become active and influential members of society? Be sure to begin your essay by describing the situation in your country.

Click Here for Background Readings on the Essay Topics
Top Essays In each category, a first, second, and third place winner will be chosen by a panel of CIPE staff and international partners. The three winning essays from each category will be published as Economic Reform Feature Service articles. CIPE will provide each of the nine winners an honorarium of $1,000.
Other essays of merit will be considered for publication as well. CIPE may translate certain articles into other languages, including Arabic, Russian, Spanish, or French.
Judging Criteria Essays will be judged on clarity, originality, and their contribution to the understanding of development issues facing countries. The logic of the ideas expressed is more important than perfect English grammar.

Judges: Essays will be evaluated by a panel of judges comprising CIPE staff and CIPE’s international partners.

About CIPE
The Center for International Private Enterprise is a non-profit affiliate of the U.S. Chamber of Commerce and one of the four core institutes of the National Endowment for Democracy. CIPE has supported more than 1,000 local initiatives in over 100 developing countries, involving the private sector in policy advocacy and institutional reform, improving governance, and building understanding of market-based democratic systems.
CIPE maintains that countries need to build market-oriented and democratic institutions simultaneously, as they are essentially two sides of the same coin. Without a functioning market system, democracies will remain weak. Likewise, without a democratic process, economic reforms are unlikely to succeed.

Formatting and Competition Guidelines
All essays must be written in English.
All essays must be original and unpublished.
Joint entries are not permitted.
Word count: 2,000-4,000.
Indicate the essay’s category on the cover page.
Provide full contact info on the cover page, including citizenship Please see guidelines for cover page example.
Timeframe All essays must be submitted by March 1, 2009.
How to Submit
E-mail a copy of the essay as a Microsoft Word document to essay@cipe.org.
An e-mail will be sent confirming receipt of the submission.

source: http://www.cipe.org/programs/women/essay.php

Για καφέ στην ίντριγκα

Ενώ ήμαστε για μεσημεριανό καφεδάκι στα Εξάρχεια, στον πεζόδρομο της Δερβενίων που συνορεύει με τη Θεμιστοκλέους, πολλά περίεργα συνέβησαν: η πρώτη εντύπωση ήρθε από το ελικόπτερο που ακουγόταν από ψηλά, εφόσον μια πορεία ήταν σε εξέλιξη. Την πρώτη φορά σπίτι μου, προτού αντιληφθώ ότι οι έλικες συνιστούν ταραχοποιά στοιχεία, έριχνα την ευθύνη για το θόρυβο στο συμπαθητικό, ασημί dvd καθώς είναι συχνό φαινόμενο να μπλοκάρει κατά τη διάρκεια μιας ταινίας δοκιμάζοντας τα νεύρα μου (και να πω ότι τα νεύρα βγαίνουν σε διάφορες γεύσεις, σε φράουλα ή αγριοκέρασο, δεν βγαίνουν…). Τώρα, βέβαια, το επιπλέον στοιχείο είναι ότι αυτά τα ελικόπτερα εκνευρίζουν ακόμη και μικρά παιδιά, ένα εκ των οποίων φώναζε κοιτώντας ψηλά ‘‘σταμάτα, σταμάτα’’. Τίποτε, το ελικόπτερο συνέχιζε και το παιδάκι με το σακίδιο στην πλάτη επίσης συνέχιζε να καρφώνει τον ουρανό.

Στη συνέχεια, στη γη αυτή τη φορά, άλλες φυσιογνωμίες πλησίασαν στη συντροφιά μας: για την ακρίβεια ήταν τρεις, κοινότοπες οι δύο μείον την τρίτη. Πρώτος κύριος ήταν ένας έμπορος με cd-dvd, τον οποίο καταφέραμε να πείσουμε ότι οι ταινίες του δεν μας ενδιέφεραν. Μετά, ήρθε ένας τοξικομανής που ήθελε κάτι να αγοράσει, φυσικά και δεν διευκρίνισε τι ακριβώς. Και αυτός έφυγε αφού έστηνε και αυτί σε αυτά που λέγαμε (όλη εκείνη την ώρα ένιωθα ότι δεν δικαιούμουν να μιλώ για προβλήματα).

Τέλος, τρίτη φυσιογνωμία και τελευταία, ήταν ένας αφανής… συγγραφέας. Κάποιος που δεν εκδίδει τα βιβλία του, τυπώνει κείμενα σε Α4, στα οποία καταγράφει εντυπώσεις από τα ταξίδια που κάνει σε όλο τον κόσμο, συγκεκριμένα μας ανέφερε το Βιετνάμ. Το περίεργο ήταν ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο νεαρός άντρας μιλούσε για τον εαυτό του. Ήθελε μάλιστα να μας αφήσει κάποιο κείμενο και μετά τα πέντε λεπτά θα ερχόταν να δει πώς μας φάνηκε. Τέτοια επιμονή! Τελικά και σε αυτόν προσπαθήσαμε να εκφράσουμε τη μοναδική μας πρόθεση: ότι εκείνο το μεσημέρι πια ένας καφές ήταν όχι μόνο αρκετός αλλά ιερός. Τίποτε άλλο δεν μετρούσε: ούτε βιβλία, ούτε ταινίες.

Η διαφορά με τον τελευταίο άντρα που αυτοπαρουσιαζόταν ως συγγραφέας, ήταν η εξής: παρόλο που και αυτός είχε συμφέρον όπως οι προηγούμενοι, διότι επεδίωκε να διαφημίσει τον εαυτό του και μάλιστα κάπως επιβεβλημένα, διά της φυσικής παρουσίας ή διά της τυραννίας της οικειότητας, κατά τον Ρίτσαρντ Σένετ, τουλάχιστον αυτός δημιουργούσε μια μυθική πλευρά του εαυτού του. Έπλαθε κάτι μαγικό, ακόμη κι αν ήταν ψέμα. Αντίθετα, ο τοξικομανής, με τη θλιβερή παρουσία του, προκαλούσε τον οίκτο και την ελεημοσύνη, ενώ ο έμπορος επανέφερε στεγνά το αίτημα για κατανάλωση στο χρόνο της απόλαυσης. Κοινό συμπέρασμα: στα Εξάρχεια, όταν πίνεις τον καφέ σου, δεν είσαι ποτέ μόνος.

*στη φωτογραφία, το έργο είναι της Ellen Gallagher, από την έκθεση ''Έκλειψη'' (''eclipse'') που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Στοκχόλμης

Μαθήματα ζωγραφικής για παιδιά δημοτικού

Στο πλαίσιο της έκθεσης

"M.C.ESCHER - ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ",

το Μουσείο Ηρακλειδών διοργανώνει μαθήματα ζωγραφικής, για παιδιά Δημοτικού, βασισμένα στην τέχνη του M.C.Escher.

Πρόκειται για μία καινούργια ενότητα τεσσάρων δίωρων μαθημάτων για παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών, υπό τη διδασκαλία της ζωγράφου Pascaline Bossu*, τα οποία θα διεξαχθούν τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο και συγκεκριμένα τις εξής ημερομηνίες:

Σάββατο 24/01/09

Σάββατο 31/01/09

Σάββατο 07/02/09

Σάββατο 14/02/09 από 13:30 έως 15:30,

στην αίθουσα εκπαιδευτικών προγραμμάτων του Μουσείου. Με αφετηρία επιλεγμένα έργα από τη συλλογή του Μουσείου, οι μικροί επίδοξοι καλλιτέχνες θα ανακαλύψουν τον μικρόκοσμο του M.C.Escher και τα πολυγαπημένα μοτίβα του με πουλιά, ψάρια, πεταλούδες και άλλες αναγνωρίσιμες φιγούρες.

Παράλληλα, θα μυηθούν σε έννοιες όπως η αντανάκλαση, ο επίπεδος και ο τρισδιάστατος χώρος, η φόρμα και η αντίθεση, η συμμετρία, όπως αυτές εντοπίζονται στα έργα τέχνης. Στη συνέχεια, οι μικροί μας φίλοι, χρησιμοποιώντας σινική μελάνη, μολύβι και την τεχνική του κολάζ, θα αναπαραγάγουν έργα του M.C.Escher. Το συνολικό κόστος συμμετοχής για κάθε παιδί ανέρχεται σε 80 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων των υλικών.

* Λόγω περιορισμένου αριθμού θέσεων απαιτείται τηλεφωνική κράτηση.

Δηλώσεις Συμμετοχής στο 210 34 61 981 - κα Ελένη Μ. Νομικού

από Δευτέρα έως Παρασκευή 9:00-17:00 ή στο enomikou@herakleidon-art.gr

*Η κυρία Pascaline Bossu είναι πτυχιούχος της σχολής Καλών Τεχνών Olivier de Serres στο Παρίσι και τα τελευταία χρόνια διευθύνει το Aτελιέ Coccinelle - Εκπαιδευτικό Κέντρο Σχεδίου, Ζωγραφικής και Γλυπτικής στην Αγία Παρασκευή.

ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΕΚΘΕΣΗ
"M.C.ESCHER - ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ"Δεύτερη Ενότητα "Ιταλική Περίοδος"από 17 Ιανουρίου έως 18 Απριλίου 2009

Herakleidon, Experience in Visual Arts

Ηρακλειδών 16, 118 51 Θησείο

τηλ. 210 34 61 981

Στάση Μετρό-Ηλεκτρικού: Θησείο

http://www.herakleidon.com/ - info@herakleidon-art.gr

The cockpit

He lives in the air
Of distempered feelings
As an errant photographer
Of his own erosions
Signing kindly the years
Passing at the cockpit
The clock inside
Spies the sky
Of past time
Rocks
Once he had told her
Used to be
His childhood shelter
When they cocked the eye
At his fear
Of sharing feelings in life
Today
If she had been alive
They would have enjoyed those rocks
Like two monk seals
Untouched by choruses
Of the dead
The only shelter now is
The cockpit
Sky baths are dangerous

Στη γκαλερί Kalfayan με τον Tarek Al-Ghoussein

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος φωτογράφος Tarek Al-Ghoussein για πρώτη φορά παρουσιάζει στην Ελλάδα το έργο του στην Χάρητος 11, στο Κολωνάκι και στη γκαλερί Kalfayan.

Ο καλλιτέχνης έχει συμμετάσχει σε πλήθος εκθέσεων στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ζει και εργάζεται στη Sharjah (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), όπου από το 1998 διδάσκει φωτογραφία στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Ντιζάιν του Αμερικανικού Πανεπιστημίου.

Στα έργα του, η φωτογραφία του τοπίου δεν αποτελεί πιστή αναπαράσταση της ζωής, αλλά ανταμώνει την αυτοπροσωπογραφία, ώστε τελικά να θίγεται η ιδιαιτερότητα της ταυτότητας του ατόμου: τόσο προσωπικής όσο και κοινωνικής.

«Ταυτόχρονα οι φωτογραφίες του Tarek Al-Ghoussein διερευνούν το μηχανισμό της στερεοτυπικής απεικόνισης των Παλαιστινίων και γενικά των Αράβων ως τρομοκρατών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της Δύσης. Στη σειρά ‘Self-Portraits’ κεντρικό ρόλο έχει η μοναχική φιγούρα του ίδιου του καλλιτέχνη ο οποίος ποζάρει στο φακό έχοντας τελείως καλυμμένο το πρόσωπό του με μία Παλαιστινιακή μαντίλα (kaffiyeh). Κατά τη διάρκεια μάλιστα μιας φωτογράφισης στην Ιορδανία, σε ένα ύψωμα δίπλα στη Νεκρά Θάλασσα με θέα την Παλαιστίνη στο βάθος, η αστυνομία τον συνέλαβε και τον ανέκρινε ως ύποπτο για τρομοκρατία.

Διερευνώντας θέματα που έχουν να κάνουν με τον τόπο, τους γεωγραφικούς και πολιτικούς περιορισμούς, την νοσταλγία και την αίσθηση του ανήκειν, τα έργα του Al-Ghoussein αναφέρονται στην προσωπική ανάγκη του καλλιτέχνη να προσδιορίσει τη δική του ταυτότητα ως Παλαιστινίου, ο οποίος έχει γεννηθεί στο Κουβέιτ και δεν έχει ζήσει ποτέ στον τόπο καταγωγής του. Οι φωτογραφίες του όμως, πέρα από τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα τους αποτελούν ταυτόχρονα λυρικές απεικονίσεις εσωτερικής πάλης. Οι ‘τοίχοι’ και τα ‘χαλάσματα’ δίπλα στα οποία ποζάρει συμβολίζουν όχι μόνο τα γεωπολιτικά σύνορα αλλά και τα εμπόδια που καλείται ο ίδιος να υπερνικήσει στην πορεία του προς την αυτογνωσία.

Στα πιο πρόσφατα έργα του ο Al-Ghoussein επεκτείνει την διερεύνηση της σχέσης μεταξύ υποκειμένου και περιβάλλοντος χώρου δίνοντας έμφαση στην παρουσίαση “οπτικοποιημένων ιδεών παροδικότητας” και “στη σχέση ανάμεσα στη μοναχική φιγούρα και τα προσωρινά όρια που καθορίζουν ένα μέρος”. Σε αυτές τις φωτογραφίες του Tarek Al-Ghoussein το τοπίο μοιάζει να κυριαρχεί πάνω στις μικρόσωμες ανθρώπινες φιγούρες. Τα μόνα “τείχη” που περιορίζουν το αχανές τοπίο είναι ανθρώπινα δημιουργήματα: τσιμεντένιοι τοίχοι, σωροί χώματος, πλαστικά καλύμματα».

Ωράριο:
Δευτέρα & Σάββατο: 10..00 – 15.00
Τρίτη έως Παρασκευή: 10.00 – 20.00

Kalfayan Galleries
11 Haritos Street, 106 75, Athens, Greece
Tel: +30210 7217679 Fax: +30 210 7217623
43 Prox. Koromila Str., Thessaloniki 546 22, Greece
Tel: +302310 231187 Fax: +302310 231820
E-mail: info@kalfayangalleries.com
http://www.kalfayangalleries.com/

Εγκαίνια : Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009 , 20.00

Dangereux

Deux durillons
Comme deux petits
Ecueils à la beauté uniforme
Se lèvent de l’eau
Les traits à tâtonner
Sont
Un seuil
Dangereux
Pour sa toupie
Qui ne sait rien
De durillons
Elle n’est pas encore prête à voir
Ni savoir
Le mal différent
Comme le masque
Est un serpent
Qui mue
Entre eux
Pour que leur nudité
Ne soit pas un coulant
D’esprit
Chaque fois qu’ils vont être
Eux mêmes
L’un devant l’ autre

Έθνος και κοινωνία: από την πράξη της αυτοσυνείδησης στη γλώσσα

Εθνικό και κοινωνικό είναι δύο παράγοντες που βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση ο ένας από τον άλλον. Και τούτο συμβαίνει διότι υπάρχει η γλώσσα, εντός της οποίας το άτομο ‘‘κατοικεί’’ τον εαυτό του στους ορόφους του, εκφράζοντας τη γνώμη που έχει για αυτόν και στους άλλους. Οι τελευταίοι είναι οι φαντασιακοί άλλοι στα πλαίσια της οιονεί αλληλόδρασης και της επικοινωνίας των μέσων, κατά τις οποίες ο ομιλών δεν έχει απέναντί του κατά φυσικό τρόπο όλους όσοι ακούν αυτά τα οποία λέει. Εκ των προτέρων, λοιπόν, ο ομιλών κατασκευάζει μια εικόνα για τον εαυτό του στις περιπτώσεις των αθέατων τρίτων, καθώς δεν είναι σε θέση να ελέγχει τις αντιδράσεις τους.

Ειδικότερα, ενώ το εθνικό αναφέρεται σε ένα έθνος, το κοινωνικό αναφέρεται σε μια κοινωνία. Ωστόσο, στα πλαίσια του ιδανικού του εγώ- σύμφωνα με τον Φρόυντ[1] που έχει αναφερθεί στο ‘‘Οικονομικό πρόβλημα του μαζοχισμού’’, εκτός από το ατομικό εγώ υπάρχει και το αντίστοιχο κοινωνικό. Αυτό το τελευταίο είναι ‘‘το κοινό ιδανικό μιας οικογένειας, μιας τάξης, ενός έθνους’’. Συνεπώς, η έννοια της συλλογικότητας αναφέρεται στο τελευταίο κοινωνικό μέρος του ιδανικού του εγώ. Όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, τότε η συναίσθηση ενοχής προκαλείται αναπόφευκτα στο άτομο. Η συναίσθηση ενοχής είναι το λεγόμενο κοινωνικό άγχος και ενώ αρχικά ήταν ο φόβος τιμωρίας από τους γονείς –ή καλύτερα ο φόβος απώλειας της αγάπης τους-, πλέον ο κανόνας της συμπεριφοράς της ζωής είναι αυτός που εξελίσσεται σε έναν ηθικό μαζοχισμό για το άτομο.

Ο ηθικός μαζοχιστής επιδιώκει να τον μεταχειρίζονται σαν το μικρό αβοήθητο, κακομαθημένο παιδί, ιδίως σαν το κακό παιδί. Όταν λοιπόν ένας δηλώνει ότι είναι εθνικιστής –παρερμηνεύοντας τον όρο ‘‘εθνικισμό’’ ως αγάπη για την πατρίδα- τότε δεν μπορεί παρά να είναι και μαζοχιστής. Διότι, ο εθνικιστής που έστω αγαπά την πατρίδα, ερμηνεύει το κοινωνικό με όρους ενός έθνους, στα πλαίσια των οποίων βλέπει, φαντάζεται, οραματίζεται εχθρούς. Δεν είναι αυθύπαρκτος αλλά αντίθετα μέσω τρίτων, των φαντασιακών εχθρών του, ανακτά το κύρος του εαυτού του. Να θυμίσουμε ότι το έθνος δεν γέννησε τον εθνικισμό αλλά ο εθνικισμός γέννησε το έθνος. Ομοίως, η κοινωνία δεν γέννησε την κοινωνικοποίηση αλλά η κοινωνικοποίηση γέννησε την κοινωνία.

Όταν όμως ένας δηλώνει εθνικιστής με περηφάνια δεν μπορεί παρά να καταφέρεται εναντίον της κοινωνικοποίησης και της ίδιας της κοινωνίας. Όταν δηλώνει ότι οι εχθροί του τον ζηλεύουν, σε ποιους ακριβώς αναφέρεται; Προφανώς αναφέρεται στην ίδια του την ανάγκη να δείχνει στους άλλους ότι είναι σημαντικός πολεμιστής εφόσον έχει εχθρούς. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο εθνικιστής ως μαζοχιστής βιώνει την απώλεια –του παλιού ένδοξου παρελθόντος, όπου το ένδοξο είναι το ήρεμο και άρα ασφαλές- μέσω της οδύνης και του πόνου στο παρόν. Η μετουσίωση του παρόντος άγχους στη γλώσσα αποκαλύπτεται λεκτικά, σε επίπεδο επικοινωνίας, μέσα από την αποστροφή για την ίδια την επικοινωνία. Η τουναντίον θέαση του κόσμου δεν εξυπηρετεί παρά στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας φόβου, όπου ξεφυτρώνουν οικίες-υπερπαραγωγές – με σάουνα, πισίνα, γυμναστήριο ή εκκλησάκι- εκτός βέβαια αν ο εν λόγω κύριος είναι υπερχρεωμένος.

Τελικά θα πρέπει να προβληματιστούμε για την βαθιά αντικοινωνική διάθεση των ατόμων μέσα σε μια κατά τα άλλα επικοινωνιακή πραγματικότητα. Η αρχή της πραγματικότητας ωθεί τον μαζοχιστή εναντίον του εαυτού του, καθώς στρέφει το βλέμμα εκεί ακριβώς που θα δεχτεί χτύπημα. Συνεπώς, δεν είναι οι υπαρκτοί εχθροί αλλά οι επινενοημένοι αυτοί που τρέφουν τον μαζοχιστή-εθνικιστή. Η απορία είναι γιατί προβάλλονται άνθρωποι που φέρουν το σύνδρομο αυτής της ανάγκης για προδέρμ. Είναι τόσο γενναιόδωρος ο τηλεοπτικός χρόνος ώστε να μην κάνει διακρίσεις μεταξύ θεμάτων; Μήπως τελικά αντιμετωπίζουμε το θάνατο του θέματος και την παρανοημένη καπηλεία των ανόητων λέξεων, των λέξεων χωρίς λογαριασμό;

[1] Βλ. Σίγκμουντ Φρόυντ Ναρκισσισμός, Μαζοχισμός, Φετιχισμός, εκδ. Επίκουρος, Αθήνα 1991, σ.42

Sparadrap

Pas d’ épopées
Pas de poupées
Seulement de la poussière
Existe
Pour le seul
Sparadrap
Qui habite encore une grotte
En grattant
Ses murs
À lesquels les vagues
Ne parlent plus
Songeur à l’ avenir silencieux
De son existence
Sous la souplesse de la poussière
Le sparadrap
Commence à compter
Les peluches qui volent
Jusqu’ à la mer
Volos est loin enfin
Au détriment de sa santé
Mais il fait semblable
Que la mer soit bénie
Quelle que soit
Quelle que rappelle
Une sérénité
Fantasmique

Με τον Νίκο Ευαγγελόπουλο (μέρος β)

Αν δεν υπήρχε η φαντασία, η φωτογραφία θα όριζε τον εαυτό της ως το θάνατο της υλικότητας;

Πάλι η απάντηση θα ήταν σύντομη, η λανθάνουσα εικόνα (η εικόνα που εγγράφεται στο φιλμ) είναι που μας ενδιαφέρει, μετά είναι η χρήση της αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Επομένως με αυτήν την έννοια δεν υπάρχει υλικότητα, ίσως.

Αλλά ας το δούμε λίγο διαφορετικά, συνδέοντας και τα παραπάνω.

Ο M. Merleau-Ponty γράφει ότι ‘‘ένα παρόν, που θα περιελάμβανε πραγματικά το παρελθόν σε όλη την έννοια του παρελθόντος και ιδιαίτερα το παρελθόν όλων των παρελθόντων, τον κόσμο σε όλη την έννοια του κόσμου, θα ήταν επίσης ένα παρόν χωρίς μέλλον, αφού δεν θα είχε πια κανένα απόθεμα ύπαρξης απ’ όπου κάτι θα μπορούσε να του συμβεί’’.

Δεν υπάρχει ιστορία αν τίποτε δεν παραμένει απ’ ότι περνά και αν κάθε παρόν, μέσα στην ιδιομορφία του, δεν εγγράφεται μια για πάντα στον πίνακα αυτού που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει.
Τελικά τι είναι αυτό το «φως» που διαπερνά τα αντικείμενα και δίνει εικόνες?
Τι φέρνει το φως άραγε, τι φέρνει κάτι αληθινό, κάτι ψεύτικο ή την αλήθεια, δηλαδή το «είναι» των πραγμάτων ?

Όλη αυτή η σχέση των εικόνων και των αντικειμένων μεταξύ τους , η μανιέρα τους, με κάνει και αναρωτιέμαι. Πώς μπορώ να φτάσω στη «φύση» των αντικειμένων που σκανάρω μέσα από την εικόνα τους , που παίρνω στην οθόνη του υπολογιστή?
Αυτή η πολλαπλή έκθεση των υλικών στο φως μπορεί να εγγράψει (photo-grafein) κάτι μέσα απ’ την κρυπτότητά τους ?

Μια διαδικασία ταύτισης του καλλιτέχνη με το έργο, σαν σώμα-ιδέα και όχι σαν σώμα-τεχνίτης. Το σώμα του, είναι το σώμα των χειρονομιών του, είναι η ανάσα του, είναι η κούραση, ο ιδρώτας, το λαχάνιασμα. Έτσι, το σώμα μετουσιώνεται σε λόγο.
Ξαναγυρνώντας στην κλασική διατύπωση του Πλάτωνα, «τέχνη είναι η φανέρωση της ιδέας».
Ο καλλιτέχνης ταυτιζόμενος με την ιδέα, ενσαρκώνει την ιδέα, της δανείζει τη δική του σάρκα που στη διαδρομή της σύγχρονης τέχνης φτάνει να γίνεται και σάρκα χωρίς σάρκα, ένας τόπος οπτικοποιημένος, γίνεται η ιδέα. Μια σάρκα δηλαδή, ιδεατή που μόνο φωτογραφικά συνεχίζει να αντιστοιχεί με την εικόνα τού εαυτού, με την εικόνα του σώματός του.
Έτσι η σχέση του με το «άλλο» έχει άμεση σχέση. Μια σχέση μεταξύ δράσης, εικόνας και ταυτότητας.

Πώς μπορούμε όμως να ορίσουμε την ταυτότητα της αναπαράστασης ?
Αυτός ο χώρος-εικόνα του σώματος λοιπόν, περιέχει έναν άλλο χώρο μέσα του, έναν άδειο χώρο, που σαν την λανθάνουσα εικόνα τού φιλμ ή την εικόνα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, περιμένει να γίνει κάτι.
Η αναπαράσταση κουβαλώντας την «εμπειρία» του χώρου της μπορεί να δώσει την «εικόνα» της ?
Μάλλον, σαν τον συγγραφέα που «κατασκευάζει» την εγγραφή του, με την απλότητα της απουσίας του, δίνει φόρμα στην έκφρασή του, κάπως έτσι και το σώμα, καθορίζοντας κάθε φορά τα όριά του, κατασκευάζει τη φόρμα του, γίνεται «κάτι», δημιουργώντας έναν μοναδικό χώρο, έναν διάλογο με το «μέσα» της κοινωνίας.

Μπορούμε ίσως, έτσι, να πούμε πώς όλη του η ταυτότητα βρίσκεται στο περίγραμμα τού αποτυπώματός του στο χώρο. Βρίσκεται στο περίγραμμα της εμπειρίας του στο χώρο που δομείται σε αυτήν την παρουσία – απουσία που ορίζεται από το έργο του, τη δράση του.
Ακόμα κι έτσι η ταυτότητα του πραγματικού σώματος παγιώνεται στην ακινητοποιημένη (fix) εικόνα, με την αίγλη του τεκμηρίου, και επισήμως, ένα ντοκουμέντο, ένα κολάζ φυσικών χαρακτηριστικών - κωδίκων, όπου και φωτογραφική εικόνα χρειάζεται όμως για να υπάρξει.

Κι αν η φωτογραφική εικόνα χρειάζεται για να πιστοποιήσει το πραγματικό, το δακτυλικό αποτύπωμα, το ίχνος του σώματος, αυτό υπάρχει κάπου κρυμμένο για να χρησιμοποιηθεί, αν χρειαστεί, σαν πιο πραγματικό από όλους τους κώδικες και τις εικόνες. Γιατί μπορεί η φωτογραφική εικόνα να γίνεται πιστευτή ή να πιστοποιεί, μπορεί να γίνεται απόδειξη, αλλά δε σημαίνει ότι είναι και ίχνος. Γιατί για να έχουμε ίχνος σημαίνει ότι δεν έχουμε απόσταση.

Το ίχνος δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της μηδένισης της απόστασης ανάμεσα στο οποιοδήποτε γεγονός και το περιβάλλον μέσα στο οποίο εξελίσσεται. Η εικόνα-ίχνος, σαν περιβάλλον κι αυτή, έχει τη δύναμη να διαφυλάσσει τα ίχνη ενός τέτοιου γεγονότος.
Μόνο που τα ίχνη από την στιγμή της δημιουργίας τους βγαίνουν από τον χρόνο. Όσο κι αν σβήσουν, παρόλο που η απόστασή τους από το γεγονός μεγαλώνει, παραμένουν σαν παγωμένα στη μορφή που τους έδωσε εκείνη η επαφή. Έτσι ίσως, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον W. Benjamin όταν λέει πως ‘‘το ίχνος είναι η αίσθηση της εγγύτητας, οσοδήποτε μακριά βρίσκεται το πράγμα που το άφησε πίσω του’’.
Άραγε έχουν μνήμες οι εικόνες?
Αν ναι, έχουν και θάνατο, οπότε παύουν να έχουν υλικότητα?

Νομίζω πως μερικές φορές σημασία δεν έχουν οι απαντήσεις αλλά μάλλον οι ερωτήσεις.

Nikos Evangelopoulos, www.nikosevangelopoulos.com

Ps. Fragment from the Conference, ‘the fragment as a metaphor’, Month of Photography of Bratislava, 2007, Slovakia.

Eau en rose

Cependant la veillée prend son bain

Dans la baignoire

Je dévisage

L’ angoisse de l’ escargot

Sur les veines du bois

Durant la nuit

Je ne trouve que de l’ eau

De l’eau en rose

Pour offrir

À l’ hibou qui valse

Sur l’ euphorie des forêts

À travers moi

Jusqu’ à l’ aube

Encore une promenade

Trouve le vent

Des idées décapotables

A côté de la mer

Dorée par la lumière

Avant de partir du nouveau

Dans ma valise ouverte

Sur la pelouse mensongère de ma chambre

J’ essaie de patronner les soucis

Sans sucre parmi les foulards

Simplement pour que tu saches

Toutes les blessures du passé

Se sont couchées

Entourées de l’ eau chaude et tuées par l’encre

En 2008 qui ne finit que Francophile

En mon absence amphibie

Puisque je te cherche

Encore

Dans mon corps