Για καφέ στην ίντριγκα

Ενώ ήμαστε για μεσημεριανό καφεδάκι στα Εξάρχεια, στον πεζόδρομο της Δερβενίων που συνορεύει με τη Θεμιστοκλέους, πολλά περίεργα συνέβησαν: η πρώτη εντύπωση ήρθε από το ελικόπτερο που ακουγόταν από ψηλά, εφόσον μια πορεία ήταν σε εξέλιξη. Την πρώτη φορά σπίτι μου, προτού αντιληφθώ ότι οι έλικες συνιστούν ταραχοποιά στοιχεία, έριχνα την ευθύνη για το θόρυβο στο συμπαθητικό, ασημί dvd καθώς είναι συχνό φαινόμενο να μπλοκάρει κατά τη διάρκεια μιας ταινίας δοκιμάζοντας τα νεύρα μου (και να πω ότι τα νεύρα βγαίνουν σε διάφορες γεύσεις, σε φράουλα ή αγριοκέρασο, δεν βγαίνουν…). Τώρα, βέβαια, το επιπλέον στοιχείο είναι ότι αυτά τα ελικόπτερα εκνευρίζουν ακόμη και μικρά παιδιά, ένα εκ των οποίων φώναζε κοιτώντας ψηλά ‘‘σταμάτα, σταμάτα’’. Τίποτε, το ελικόπτερο συνέχιζε και το παιδάκι με το σακίδιο στην πλάτη επίσης συνέχιζε να καρφώνει τον ουρανό.

Στη συνέχεια, στη γη αυτή τη φορά, άλλες φυσιογνωμίες πλησίασαν στη συντροφιά μας: για την ακρίβεια ήταν τρεις, κοινότοπες οι δύο μείον την τρίτη. Πρώτος κύριος ήταν ένας έμπορος με cd-dvd, τον οποίο καταφέραμε να πείσουμε ότι οι ταινίες του δεν μας ενδιέφεραν. Μετά, ήρθε ένας τοξικομανής που ήθελε κάτι να αγοράσει, φυσικά και δεν διευκρίνισε τι ακριβώς. Και αυτός έφυγε αφού έστηνε και αυτί σε αυτά που λέγαμε (όλη εκείνη την ώρα ένιωθα ότι δεν δικαιούμουν να μιλώ για προβλήματα).

Τέλος, τρίτη φυσιογνωμία και τελευταία, ήταν ένας αφανής… συγγραφέας. Κάποιος που δεν εκδίδει τα βιβλία του, τυπώνει κείμενα σε Α4, στα οποία καταγράφει εντυπώσεις από τα ταξίδια που κάνει σε όλο τον κόσμο, συγκεκριμένα μας ανέφερε το Βιετνάμ. Το περίεργο ήταν ο τρόπος με τον οποίο αυτός ο νεαρός άντρας μιλούσε για τον εαυτό του. Ήθελε μάλιστα να μας αφήσει κάποιο κείμενο και μετά τα πέντε λεπτά θα ερχόταν να δει πώς μας φάνηκε. Τέτοια επιμονή! Τελικά και σε αυτόν προσπαθήσαμε να εκφράσουμε τη μοναδική μας πρόθεση: ότι εκείνο το μεσημέρι πια ένας καφές ήταν όχι μόνο αρκετός αλλά ιερός. Τίποτε άλλο δεν μετρούσε: ούτε βιβλία, ούτε ταινίες.

Η διαφορά με τον τελευταίο άντρα που αυτοπαρουσιαζόταν ως συγγραφέας, ήταν η εξής: παρόλο που και αυτός είχε συμφέρον όπως οι προηγούμενοι, διότι επεδίωκε να διαφημίσει τον εαυτό του και μάλιστα κάπως επιβεβλημένα, διά της φυσικής παρουσίας ή διά της τυραννίας της οικειότητας, κατά τον Ρίτσαρντ Σένετ, τουλάχιστον αυτός δημιουργούσε μια μυθική πλευρά του εαυτού του. Έπλαθε κάτι μαγικό, ακόμη κι αν ήταν ψέμα. Αντίθετα, ο τοξικομανής, με τη θλιβερή παρουσία του, προκαλούσε τον οίκτο και την ελεημοσύνη, ενώ ο έμπορος επανέφερε στεγνά το αίτημα για κατανάλωση στο χρόνο της απόλαυσης. Κοινό συμπέρασμα: στα Εξάρχεια, όταν πίνεις τον καφέ σου, δεν είσαι ποτέ μόνος.

*στη φωτογραφία, το έργο είναι της Ellen Gallagher, από την έκθεση ''Έκλειψη'' (''eclipse'') που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Στοκχόλμης